59 is all around: Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato] หรือรักเรียกหา : 34 : END

Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato] หรือรักเรียกหา : 34 : END

: Tsurune ; kazemai koukou kyudou-bu Short Fanfiction

: Fujiwara Shuu x Narumiya Minato

: Warmhearted

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เห็นมาไวไม่ใช่อะไร คราวนี้ก็เป็นฟิคภาพ(?)อีกแล้วค่ะ5555 จริงๆถ่ายไว้ตั้งแต่วันเกิดคุณชายชูเค้า 11/05 แต่แบบจะลงเป็นรูปสองตอนติดก็กลัวรีดจะปาระเบิดเอาได้ ^ ^ ก็เลยลงฟิคขวางไว้ซักตอนก่อนแบ้วกัน อิๆๆ

คำเตือน : ภาพในตอนนี้ติด NC-17 นาคะ ใครไม่กล้าดู ใจไม่แข็ง(?) เลี่ยงได้เลี่ยงนาคะ มัมหมีใจกาป(กาม+บาป)อย่างคุมกวางมีหรือจะเล่นตุ๊กตาแบบใสๆ คริๆๆ ถึงขนาดไม่กล้าติดแท็กเพจตัวเองอ่ะคิดดู 55555 จริงๆก็ขี้เกียจด้วย รูปมันเย้อออ // เช่นเคย ถ้าอยากดูรูปใหญ่ก็จิ้มที่รูปเด้อ มันจะลิ้งค์ไปต้นทางที่บล็อกสปอตไม่ต้องตกใจ~

มาแฮปชายชูย้อนหลังกันที่นี่อีกทีนาคะ สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณชายฟูจิวาระ~

ฟูจิวาระ คอปเปอเรชั่น , ฟูจิวาระ คอนสตรัคชั่น , ฟูจิวาระ อิเล็คทรอนิกส์ และ ฟูจิวาระ แกรนด์ที่เป็นเครือโรงแรมระดับห้าดาว เหล่านี้คือบริษัทที่ฟูจิวาระ ชูวัย 32 ปีบริหารงานในฐานะซีอีโออยู่ ถึงนี่จะไม่ใช่ทั้งหมดในฟูจิวาระกรุ๊ปก็ตาม

มือใหญ่คลายเนคไทก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา เขางานยุ่งมาก ขนาดกลับบ้านมาในหัวก็ยังมีแต่เรื่องงานไม่หยุดหย่อน

หลังจบมัธยมปลาย จากที่เคยตั้งใจจะไปทางสายการเมืองการปกครองอย่างที่คุณปู่และต้นตระกูลของเขากดดันเอาไว้ แต่ด้วยธุรกิจที่ล้นมือพ่อเขาขนาดหนักทำให้เขาต้องเบนเข็มเอาวินาทีสุดท้าย ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับทายาทที่ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา ลำบากก็แต่มินาโตะนี่แหละที่ต้องถูกเขาลากไปนู่นมานี่อย่างไม่ทันตั้งตัวอยู่เสมอ

เพราะไม่อยากจะแยกกันอีกแล้ว เขาเลยทำทุกวิถีทางให้มินาโตะยอมไปกับเขา ไม่ว่าจะโตเกียวหรืออเมริกาก็ตาม

เพราะฉะนั้นตอนนี้...ถึงจะผ่านมา 15 ปีแล้ว เราสองคนก็ยังอยู่ด้วยกัน ไม่มีวันไหนที่ห่างกันเลย

ครืด~

“ชู? กลับมาแล้วเหรอ?” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากประตูเขาจึงเงยหน้าขึ้นไปดู แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาต้องรีบยกมือปิดจมูก อุ่ก! บ้าเอ้ย! กำเดาจะไหล!

ก็มินาโตะในผ้ากันเปื้อนที่ใส่ทับกิโมโนแบบนี้น่ารักมาก! น่ารักสุดๆ! น่ารักจนเขาแทบจะกลายร่างเป็นหมาป่าแล้วไหมเนี่ยเจ้าลูกแกะน้อย

"ชู?"

“อื้ม กลับมาแล้วมินาโตะ” ใบหน้าหล่อเหลาที่เซตผมอย่างดีต้องพยายามเรียกสติกลับมาแล้วตอบออกไปอย่างใจเย็น พลังทำลายล้างของมินาโตะนี่เล่นงานเขาได้ตลอดเลยจริงๆ เขานึกว่ามินาโตะเองก็จะเติบโตไปตามกาลเวลา แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งโตก็ยิ่งน่ารักมากขึ้นในสายตาเขา

อ้า...ช่างช่วยเยียวยาในวันที่จิตใจอ่อนล้าได้ดีจริงๆ

“แป๊บนึงนะชู” แล้วมินาโตะก็หายแว่บไปจากห้อง

ก่อนจะกลับมาอีกทีพร้อมกับ....เค้กสีขาวก้อนหนึ่ง...

อ้า...วันนี้มัน...

“ทำหน้าแบบนั้นคงลืมไปแล้วสินะว่าวันนี้วันอะไร ฮะฮะฮะ ชูนี่ละก็” ....วันนี้วันเกิดเขา วันเกิดครบรอบ 33 ปีของเขา

“เค้กนี่ฉันทำเองเลยนะ เพราะชูไม่ชอบหวานจัด รับรองว่าคราวนี้อร่อยสู้ฝีมือเชฟจากโรงแรมของนายได้แน่ๆ” มินาโตะเดินถือเค้กสีขาวที่ตกแต่งหน้าด้วยครีมและสตรอว์เบอร์รี่สีแดงสดลูกใหญ่เข้ามา ดูก็รู้ว่ามันถูกทำขึ้นอย่างพิถีพิถันแค่ไหน ถูกทำขึ้นจากความใส่ใจและความรักที่มีต่อเขา

เขาเคยขอร้องแกมบังคับให้มินาโตะทำเค้กให้ตอนวันเกิดสักปีของเขา จากนั้นมามินาโตะก็ฝึกทำเค้กให้เขาในทุกๆวันเกิดอยู่เสมอ และฝีมือของมินาโตะก็พัฒนาไปไกลมาก เรียกว่าถูกปากเขายิ่งกว่าของที่เชฟระดับมิชเชอร์ลินในโรงแรมห้าดาวของเขาทำให้เสียอีก

“ถึงฉันจะจำไม่ได้ว่าวันนี้วันเกิดฉันก็ไม่เห็นเป็นไร ในเมื่อมีมินาโตะคอยจำให้นี่นา” เขายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“โธ่...ชูนี่ละก็...” มินาโตะหน้าแดง โหนกแก้มของเขาก็ร้อนผ่าวนิดๆเช่นกัน

ไม่มีทางหรอกที่เขาจะไม่ดีใจ พอรับรู้ได้ว่ามินาโตะใส่ใจเขาแค่ไหน แค่เห็นอีกฝ่ายถือเค้กนี่เข้ามาหัวใจของเขาก็อุ่นวาบไปหมดแล้ว เขาดีใจมาก~

อยากจะขอบคุณ...พรหมลิขิตหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ดลบันดาลให้มินาโตะไปที่โรงฝึกของอาจารย์ไซออนจิในวันนั้น เพราะหากพลาดไปแค่วันเดียว ชั่วโมงเดียว วินาทีเดียว...เราสองคน...ก็อาจจะไม่ได้เจอกัน เขาอาจจะไม่ได้รู้จักความรักอีกเลยตลอดชีวิตนี้ก็เป็นได้

“ยังไงก็สุขสันต์วันเกิดนะ ชู” มินาโตะยิ้มให้เขา มันคือรอยยิ้มที่กลายเป็นหัวใจของเขา เป็นพลังที่คอยผลักดันให้เขาก้าวข้ามทุกอย่างไปได้จริงๆ

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเบื้องหลังฟูจิวาระ ชูผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ใครในโลกแห่งธุรกิจกลับมีเพียงรอยยิ้มและฝ่ามือเล็กๆคู่นี้เท่านั้นที่คอยโอบกอดเขาเอาไว้ เขาไม่ได้อยู่ในบ้านอันใหญ่โตเหมือนปราสาท ไม่ได้มีรถหรูเป็นร้อยเป็นพันคัน ไม่ได้มีบริวารคอยรับใช้มากมาย ไม่ได้ใช้ชีวิตหรูหราราวกับดาวประดับฟ้า ไม่ได้มีผู้คนมากหน้าหลายตาคอยห้อมล้อม

เขามีแค่มินาโตะ...

มีแค่มินาโตะคนเดียวก็พอ

เบื้องหลังยักษ์ใหญ่อย่างฟูจิวาระกรุ๊ปที่แทบจะขับเคลื่อนเศรษฐกิจของประเทศได้...กลับมีแค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้คนเดียว...

มินาโตะค่อยๆวางเค้กลงบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่พร้อมกับไวน์ชั้นดีอีกหนึ่งขวด

“ชิมเค้กเลยไหม? เดี๋ยวฉันไปเอาจานแบ่งมาให้นะ” มินาโตะทำท่าจะเดินออกไปจากห้องแต่เขากลับผายมือขึ้นไปเสียก่อน

“เอาไว้ก่อนก็ได้มินาโตะ มานี่สิ”

“เอ๋? ตรงนี้เหรอ?” มินาโตะเข้ามาใกล้ๆอย่างเอียงอาย ดวงตากลมใสเสมองไปที่เค้กเพื่อจะหนีสายตาแห่งความปรารถนาที่จ้องมองไม่ลดละของเขา

“ตรงนี้ต่างหาก” มือใหญ่เอื้อมออกไปคว้ามือบางก่อนจะกระชากร่างโปร่งให้เซถลาเข้ามาหาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อ๊ะ? ชู...” เขายกยิ้มที่ริมฝีปากก่อนจะออกแรงดึงร่างโปร่งให้ล้มเลยลงมานั่งทับบนหน้าตักเขา แขนบางของมินาโตะกอดคอเขาไว้ข้างหนึ่งอย่างกลัวจะตกลงไป

อ้า...น่ารักจริงๆ จะมีใครมีศรีภรรยาที่น่ารักเท่าเขาคงไม่มีอีกแล้วในโลกนี้

“ขอบใจนะมินาโตะ นายอุตส่าห์ทำเค้กให้ฉันเองเลย” ท่อนแขนแข็งแรงกอดเอวบางที่อยู่ใต้ผ้ากันเปื้อนและโอบิก่อนจะเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนตักด้วยสายตาลึกซึ้ง

“เพราะงั้นต้องกินให้หมดนะ” มินาโตะหัวเราะคิกๆอย่างถูกใจ

“ได้สิ ฉันจะกินให้หมดเลย” แล้วเขาก็ดันร่างโปร่งให้นอนหงายลงบนเตียงก่อนจะตามไปคร่อมไว้ในชั่ววินาที

“เอ๊ะ?” มินาโตะมึนงงในขณะที่จ้องกลับมา เขายิ้มละมุนละไมให้ก่อนจะเอ่ยออกไป

“ฉันกำลังจะกิน ‘เค้ก’ ไง” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปจูบซุกไซร้ที่ซอกคอระหงจนมินาโตะต้องเบี่ยงหน้าหลบ

“เดี๋ยวสิ เค้กอยู่นู่นต่างหาก กินเค้กก่อนสิชู อย่างน้อยอธิษฐานก่อนก็ยังดี~” มินาโตะพยายามขัดขวาง เขาจึงหยัดกายออกไปสบประสายสายตากับดวงตาสีเขียวนั่น

“มินาโตะคือเค้กวันเกิดที่ฉันอยากกินที่สุด แล้วถ้าจะให้อธิษฐานละก็...ขอให้ฉันได้กินเค้กก้อนนี้ในทุกๆปี ไม่สิ ในทุกๆวันด้วยเถิด~” เขายิ้มหยอกเย้า มินาโตะทำหน้าเง้างอดเล็กน้อยก่อนจะยอมหลับตาลงแต่โดยดี

“โธ่...ชูนี่จริงๆเลย~ อธิษฐานแบบนั้นได้ที่ไหน แล้วคำอธิษฐานเนี่ยเค้าต้องพูดในใจนะ อุ๊บ!”