Tsurune.
One-Shot.Fic [Shuu x Minato] หรือรักเรียกหา : 27 : END
:
Tsurune ; kazemai koukou kyudou-bu Short Fanfiction
:
Fujiwara Shuu x Narumiya Minato
:
Warmhearted
:
NC-17
คำเตือน :
เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
ทุกคนยังจำคฤหาสน์ที่ป่าโทงาคุชิได้ไหมครับ?
หลังจากที่เขากับชูไปติดฝนกันอยู่หนึ่งคืนเต็มๆ
ไม่กี่วันถัดมาชูก็เซ็นต์สัญญาซื้อบ้านหลังนั้นและจัดการรีโนเวทตกแต่งทั้งภายนอกและภายในใหม่เป็นที่เรียบร้อย
และใช่ครับ
ตอนนี้ชูกำลังพาเขาไปที่นั่น
ดวงตากลมโตเหล่มองคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย
จะบอกว่าไปพามาก็ไม่ถูกนัก ต้องเรียกว่า “ลักพาตัว” มากกว่า
วันนี้เป็นวันที่
11 พฤษภาคม
ถึงจะไม่ใช่วันสำคัญของคนทั้งโลกแต่กลับเป็นวันสำคัญของตระกูลฟูจิวาระถึงขนาดต้องจัดเป็นงานเลี้ยงใหญ่โตเลยทีเดียว
วันคล้ายวันเกิดของฟูจิวาระ
ชู...
ชูบอกเรื่องนั้นกับเขามาตั้งแต่เมื่อเดือนก่อนแล้วว่าวันนี้อาจจะมาหาเขาไม่ได้เพราะคงต้องอยู่ที่งานเลี้ยงและวุ่นวายกับแขกเหรื่อของที่บ้านซึ่งมีแต่คนใหญ่คนโต
เขาถึงได้เข้าใจว่าคงจะไม่ได้เจอชูแล้วใช้ชีวิตตามปกติของเขาไป
ตื่นมาส่งข้อความแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้นิดหน่อย
ทำความสะอาดบ้าน ทำอาหารให้พ่อทาน ก่อนจะปั่นจักรยานไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของใช้ลดราคา...
ทว่า...
ในขณะที่กำลังจะหยิบแพ็คเนื้อหมูลงตะกร้าอยู่นั้น...ก็มีมือที่คุ้นเคยมาฉุดรั้งเอาไว้
ก่อนจะอุ้มเขาพาดบ่าเอามาโยนใส่รถหน้าตาเฉย...
แล้วมันก็ไม่ใช่รถสีดำคันที่ชูนั่งเป็นประจำแต่เป็นเบนซ์สปอร์ตสีขาว
ชูขับมันมาเอง!
“ชู...นายหนีมาอีกแล้วใช่ไหม?” เขาหรี่ตามองคนที่ขับรถด้วยท่าทางสบายๆไม่ทุกข์ร้อนกับการกระทำของตัวเอง
ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกเซตผมไว้อย่างดียังคงมองไปบนถนนเบื้องหน้า
ร่างสูงสง่ายังอยู่ในชุดสูทเต็มยศเป็นหลักฐานมัดตัวว่าแอบออกมากลางงานแน่ๆ
“ใช่...” เสียงทุ้มยอมรับตรงๆอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แล้วจะไม่เป็นไรหรือไง?
หนีมาแบบนี้น่ะ?” เพราะชูโตแล้ว
มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบแล้ว ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่อยากจะทำอะไรตามใจก็ได้
“ไม่เป็นไรหรอก
ฉันหายไปทุกคนในบ้านก็คงรู้แหละว่าไปไหน”
ชูยิ้มในขณะที่มือยังบังคับพวงมาลัย
“........พ่อนายจะไม่มาฆ่าฉันเข้าสักวันใช่ไหม?” คนในบ้านชูคงเดาได้ไม่ยากว่าชูมาหาเขา
“พ่อเอ็นดูมินาโตะจะตายไป” เขาได้แต่ถอนหายใจในความเอาแต่ใจของชู
“จริงๆก็แค่ใช่วันเกิดของฉันเป็นข้ออ้างในการจัดปาร์ตี้ขึ้นมาเพื่อให้พวกผู้ใหญ่ได้มาเจอหน้า
มาเจรจาเรื่องธุรกิจกันเท่านั้นแหละ พอทักทายแขกเสร็จก็หมดหน้าที่ฉันแล้ว”
แต่ถึงอย่างงั้นเจ้าของวันเกิดกลับหายจ้อยแบบนี้จะไม่เป็นไรแน่ใช่ไหมเนี่ย?
แถมไม่ได้ให้คนขับรถมาส่งอีกต่างหาก...
“แสดงว่าคนที่บ้านนายรู้ว่านายมาที่บ้านหลังนี้?”
“ไม่รู้หรอก
ตระกูลฟูจิวาระมีบ้านเกือบห้าสิบหลัง พวกเขาไม่รู้หรอกว่าฉันไปที่ไหน”
“แล้วฉันเองก็ไม่ได้อยากให้ใครมากวนด้วย” ชูหันมาเอียงคอยิ้มให้
ก็เลยขับรถมาเองสินะเจ้าหมอนี่
เขาเพลียที่จะคาดคั้นแล้วจึงเอนหลังพิงเบาะแล้วมองวิวข้างทางเงียบๆ
ชูกดเปิดประทุน
หลังคารถจึงเลื่อนไปเก็บที่กระโปรงหลัง ทั้งสายลมที่เย็นกำลังดี ทั้งเงาไม้สนซีด้าห์ต่างก็ประทับวูบไหวลงมาบนตัวพวกเขา
บรรยากาศดีจัง...
รถยนต์สีขาวจอดลงที่ลานหินเดิมที่เคยมา
เขาก้าวขาลงจากรถโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำอะไรที่นี่
ชูอาจจะแค่อยากอยู่กับเขาตามลำพังในวันเกิดตัวเองแค่นั้น?
“ชู
ฉันไม่ได้เอาของขวัญมาให้นายอ่ะ มันอยู่ที่บ้าน” ก็อยากไปหิ้วเขามาจากซุปเปอร์เองนี่นา
เขาหันไปบอกชูอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
“ไม่เป็นไรหรอก
ไว้วันหลังก็ได้ แค่รู้ว่ามินาโตะเตรียมไว้ให้ฉันก็ดีใจแล้ว” ชูยิ้มก่อนจะเดินไปหลังรถ
เขามองตามก่อนจะเห็นว่าชูกำลังขนของมากมายออกมาจากท้ายรถ “มินาโตะ ช่วยถือนี่หน่อย”
ถุงที่อัดแน่นไปด้วยข้าวของถูกยัดใส่อ้อมแขนเขา
และเมื่อพิจารณาดีๆแล้ว...มันคืออุปกรณ์ทำครัวไม่ใช่เหรอเนี่ย?
ชูพาเขาเดินข้ามสะพานแขวนไป
บ้านที่เห็นในวันนี้ดูเหมือนบ้านใหม่มาก
ส่วนที่ผุพังถูกซ่อมแซมเป็นอย่างดีและยังทาสีจนดูสะอาดสะอ้านน่าอยู่
สวนภายนอกก็ถูกตัดแต่งลงต้นไม้ใหม่ ถึงจะดูร่มรื่นแต่ก็ไม่ได้รกครึ้มเหมือนเดิม
ภายในบ้านก็ได้รับการตกแต่งทำความสะอาดใหม่ด้วยเช่นกัน
วันนี้มันดูสว่างไสวและอบอุ่นมาก
ชึ่บ
ถุงต่างๆที่ถือมาถูกวางไว้ที่โต๊ะไอส์แลนด์ในครัว
เขายังรู้สึกเขินๆทุกครั้งที่ต้องมองมันเพราะดันนึกถึงเรื่องที่เคยทำเอาไว้...
ชูถอดเสื้อสูทออกเหลือเพียงเสื้อกั๊กสูทสีเทาเข้ม
แต่ถึงจะใส่แค่นี้ก็ยังดูดีมาก~
“เดี๋ยวฉันลงไปเปิดเครื่องปั่นไฟนะ” ชูหันมาบอกก่อนจะเดินลงไปยังห้องใต้ดินปล่อยให้เขาสำรวจของในถุงตามลำพัง
หื๋อ?
นี่มันอะไรน่ะ?
ตอนแรกเขานึกว่าชูจะซื้อของสดเพื่อให้เขาทำอาหารเย็นกินกันเสียอีก
เห็นของเยอะขนาดนี้เขาก็นึกว่าอยากปาร์ตี้บาร์บีคิว แต่นี่มันไม่มีทั้งหมู เนื้อ
ผัก?
มีแต่แป้งเค้ก
เนย น้ำตาล นม ไข่ ผงฟู ชีส ?
เปิดมาอีกถุงก็มีสตอร์เบอร์รี่สด
ครีมสด วิปครีม น้ำตาลไอซ์ซิ่ง ผงโกโก้ ช็อกโกแลต แยมส้ม บลูเบอร์รี่แช่แข็ง
น้ำผึ้ง ?
ของพวกนี้มัน...ดูยังไงก็ไม่ใกล้เคียงกับวัตถุดิบที่จะใช้ทำอาหารเย็นเลยสักนิด
“....ของพวกนี้มันยังไงน่ะชู?” ชูเดินขึ้นมาพอดีเขาจึงหันไปถาม
จะว่าชูซื้อมามั่วๆแบบไม่รู้อะไรเลยก็ไม่น่าใช่
เพราะเห็นแบบนี้ชูเองก็ถูกเขาลากไปซื้อของด้วยบ่อยๆ บางทีเขาก็ให้ชูเลือกมื้อเย็นเองด้วยซ้ำว่าจะกินอะไร
อยากให้เขาทำอะไรให้กินก็ไปหยิบมา ชูก็หยิบถูกตลอด
“วัตถุดิบที่ใช้ทำเค้ก” ชูตอบหน้าตายและนั่นก็ทำให้เขางงหนักกว่าเดิม
“?...แล้วนายจะซื้อมาทำไม?”
“ฉันอยากได้เค้กวันเกิดจากมินาโตะ
อยากกินเค้กที่มินาโตะทำ ทำให้หน่อยสิมินาโตะ”
เขาถึงกับอ้าปากค้าง ก็ไปซื้อที่ร้านเค้าทำสำเร็จแล้วมาสิ
มีขายเยอะแยะเลยเค้กเนี่ย ทั้งสวยทั้งอร่อยเลยด้วยนะ
แล้วอย่างตระกูลฟูจิวาระไม่ใช่ว่าจ้างเชฟโรงแรมห้าดาวทำไว้ให้ในงานเลี้ยงแล้วหรอกเหรอ?
เขาไม่เคยทำเดี๋ยวก็กินไม่ได้หรอก
“แต่ฉันทำไม่เป็นนะชู...” เขาพยายามบอก มันใช่ของที่จะทำเป็นได้ง่ายๆในวันเดียวไหม? แต่ชูก็ยังอ้อนไม่หยุด
“ฉันจะกินที่มินาโตะทำเท่านั้น” เขาถึงกับถอนหายใจ ชูมักจะมีความสุขกับเรื่องแปลกๆอย่างเช่นการได้เห็นเขาใส่ผ้ากันเปื้อนทำอาหารให้ตัวเองทาน
เพราะงั้นบางครั้งรสชาติของอาหารก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับชูเท่าไหร่
อาหารตาน่าจะสำคัญกว่าละมั้ง?
เฮ้อ~...
“เข้าใจแล้ว
ฉันจะลองเปิดในยูทูบแล้วทำตามดูก็แล้วกัน
แต่ไม่รับประกันนะว่ารสชาติจะเป็นยังไง”
เขายอมตามใจเพราะยังไงวันนี้ก็เป็นวันเกิดของชู
ถือว่าเป็นของขวัญอีกชิ้นหนึ่งก็แล้วกัน
ถึงมันจะงงๆตรงที่เจ้าของวันเกิดซื้อวัตถุดิบมาให้เขาทำให้เองก็เถอะ
“อื้อ” ชูยิ้มดีใจก่อนจะเข้ามากอดเอวเขาอย่างเอาใจ
“ที่บ้านนี้จะมีผ้ากันเปื้อนไหมนะ?” เสียงนุ่มพูดขณะที่หยิบของในถุงออกมา
“ฉันซื้อมาให้มินาโตะแล้ว” มือบางถึงกับชะงัก...คงไม่ใช่ผ้ากันเปื้อนระบายสีชมพูอะไรแบบนั้นหรอกนะ?....
“นี่ไง
มีของฉันด้วยนะ จะได้ใส่ด้วยกัน”
แต่ผ้ากันเปื้อนสีพื้นที่ชูหยิบออกมาจากถุงก็ทำให้เขาโล่งอกที่ไม่ต้องใส่ผ้ากันเปื้อนแปลกๆ
อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณที่ชูไม่ใช่พวกโรคจิตที่ชอบเห็นเขาอยู่ในชุดระบายฟรุ้งฟริ้งพวกนั้น
แต่ชู...เป็นคนโรแมนติกกว่าที่คิด...
จากความเครียดก็เปลี่ยนเป็นความเขินในทันทีที่ดวงตากลมโตจ้องมองผ้ากันเปื้อนที่เหมือนกันทั้งสองตัวนั้น
ตัวหนึ่งใหญ่ ตัวหนึ่งเล็ก ตัวหนึ่งของชู ตัวหนึ่งของเขา...
“อะแฮ่ม”
เขาต้องรีบกระแอมไล่รอยแดงบนสองแก้มก่อนจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการหยิบของในถุงออกมาวางเรียงกัน
“ชู
นายอยากให้ฉันทำเค้กช็อกโกแลตหรือช็อตเค้กสตรอว์เบอร์รี่หรือเค้กบลูเบอร์รี่กันแน่เนี่ย?” ถึงจะทำเค้กไม่เป็นแต่ด้วยความที่เป็นคนทำอาหาร
เขาจึงพอจะแยกวัตถุดิบออกว่ามันต้องใช้ทำอะไร และตอนนี้ของที่ชูขนมาก็ทำเค้กได้แทบจะทุกชนิดบนโลก...
“ไม่รู้เหมือนกัน
ฉันให้ซาเอะช่วยเตรียมให้?” คุณน้องสาวก็เลยซื้อวัตถุดิบทำเค้กทั้งหมดที่มีในโลกใบนี้มาให้เลยสินะ...สมเป็นพี่น้องของชูจริงๆ
“แล้วนายอยากกินเค้กแบบไหนล่ะ
หื๋ม?”
“เค้กที่มินาโตะทำ”
“.........” สรุปคือไม่ได้อยากกินเค้ก แต่แค่อยากเห็นเขาทำเค้กจริงๆสินะ...
“งั้นเดี๋ยวฉันลองดูในยูทูบก่อนก็แล้วกันนะว่าเค้กแบบไหนที่ฉันพอจะทำได้บ้าง”
“อื้ม” ชูพยักหน้าอย่างกระตือรือล้น
ในขณะที่เขาไถหน้าจอมือถือไป ชูก็ช่วยเขาสวมผ้ากันเปื้อนไป
มือใหญ่ดึงเชือกข้างเอวไปผูกเป็นโบว์ไว้ที่ด้านหลังให้
ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มบางๆอย่างมีความสุข
ภาพที่เคาน์เตอร์ครัวในตอนนี้จึงเป็นภาพที่น่ารักมาก
เขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำช็อตเค้กสตรอว์เบอร์รี่
มือบางจึงกำลังนำส่วนผสมต่างๆมาชั่งน้ำหนักตามสูตรที่ในคลิปบอกเอาไว้
เขาตอกไข่4ฟอง เทน้ำตาลลงไปในถ้วย ตวงผงฟูด้วยช้อน แล้วในขณะที่กำลังจะชั่งแป้งเค้ก...เอวก็ถูกท่อนแขนแข็งแรงกอดรัดจากทางด้านหลังเหมือนกำลังหมั่นเขี้ยวสุดๆ
“ชู...ปล่อยสิ
เดี๋ยวก็ไม่เสร็จกันพอดี” ชูไม่ได้นั่งดูเขาทำอยู่ที่เก้าอี้บาร์ฝั่งตรงข้ามของไอส์แลนด์
แต่มักจะมายืนดูแบบประชิดติดตัวอยู่ข้างๆ
“ก็มินาโตะน่ารักเกินไป” อะไรละนั่น? เขาถึงกับหัวเราะออกไป
เขาแกะมือใหญ่ออกจากเอวแล้วหันไปจ้องส่วนผสมบนตาชั่งต่อ
หมับ!
แล้วก็รู้สึกว่ามีใบหน้ามาคลอเคลียอยู่ที่แก้ม...แถมยังมีท่อนแขนมากอดคอเขาไว้อีก...
เขาพยายามจะไม่ว่าอะไร
มือบางเทน้ำตาลลงไปในไข่ก่อนจะคนให้เข้ากัน แต่แล้ว
หมับ...
มือใหญ่ข้างหนึ่งลูบอยู่บนหน้าท้อง
อีกข้างลูบต้นขา ริมฝีปากก็กดจูบอยู่บนต้นคอ...เจ้าหมอนี่!
“.........” เขาก็พอจะรู้อยู่ว่าความสุขแปลกๆอีกอย่างหนึ่งของชูก็คือการได้เข้ามาวอแวเขาตอนเข้าครัว
และถ้ามันเป็นกับข้าวหรืออาหารที่เขาทำเป็นปกติอยู่แล้วเขาคงไม่ว่าอะไรหรอก
แต่นี่เป็นเค้กที่ไม่เคยทำ เขาจึงต้องการสมาธิ!
“หยุดกวนฉันได้แล้ว
ชู” เขาหันควับกลับไป
ตอนนั้นเขาแค่อยากจะหาเชือกนิ่มๆสักเส้นเพื่อใช้จัดการเจ้าตัวก่อกวนนี่
แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็น...
“มานี่เลย” มือบางเอื้อมไปดึงเนคไทจนคนที่ผูกมันไว้ที่คอเซถลาเข้ามาหา
ใบหน้าของชูตื่นๆเล็กน้อยแต่ก็ดูใช่ว่าจะไม่ชอบ
เขารูดเนคไทเส้นนั้นออกมาจากคอของชู
ก่อนจะใช้มันมัดมือใหญ่ที่คอยก่อกวนเขาเอาไว้!
ชูหัวเราะแหะแหะแต่ก็ไม่ได้แกะมันออกหรือขัดขืนใดๆ
ชูยอมให้เขามัดสองมือเอาไว้ด้วยกันแต่โดยดี
ดีละ
แค่ไม่มีมือนี่คอยวุ่นวายกับร่างกายเขา ชูก็น่าจะหยุดก่อกวนกันได้สักที
และเมื่อเขาหันกลับไปทำเค้กต่อ...
แปะ
ฟุ่บ
แปะคือเสียงคางของชูที่วางแหมะลงมาบนไหล่ของเขา
ส่วนฟุ่บคือเสียงแป้งในตะแกรงร่อนที่หกเลอะขอบกะละมังออกไป…
"..........."
เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบๆ เขาจะทำยังไงกับเจ้าตัวชูนี่ดี?
มือบางวางตะแกรงลงก่อนจะหันไปลากร่างสูงที่ยิ้มร่าให้เดินตามไปจนถึงห้องนั่งเล่น
เขากดไหล่ชูให้นั่งลงกับเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่
ก่อนจะดึงชายเนคไทที่เหลืออยู่ไปมัดไว้กับที่เท้าแขนของเก้าอี้!
อยู่ตรงนี้ไปก่อนแล้วกัน
จะได้เลิกกวนเขาสักที!
แล้วนี่มัดเงื่อนตายเลยด้วยนะ!
หลุดออกมาไม่ได้แน่นอน!
".....มินาโตะ…เนคไทฉัน…" ชูเอ่ยเสียงอ่อนในขณะที่ก้มมองสภาพของตน
คนอย่างคุณชายฟูจิวาระกลับถูกเขาจับมัดเอาเสียนี่
"นายมีหลายเส้น ฉันรู้"
เขาเหลือบมองชูอย่างคาดโทษซึ่งชูยังคงหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี
"แต่ฉันชอบมัดมินาโตะมากกว่า"
"ถ้านายยอมนั่งอยู่เฉยๆตรงนี้ ฉันจะยอมให้มัดเลยก็ได้เอ้า"
"จริงนะ"
"อื้อ" เขาตอบไปแบบตัดรำคาญก่อนจะเดินดุ่มๆกลับห้องครัวไป
เวลาที่เขาหมกมุ่นอยู่กับอะไรแล้วละก็ ต่อให้เป็นกับดักเขาก็ไม่สน
เขาจะทำเค้ก
แล้วก็จะต้องทำให้สำเร็จให้ได้!
และเพราะไปเอาตัวเข้าแลกไว้แบบนั้น
ชูเลยไม่มาก่อกวนเขาอีก จนกระทั่งใส่แป้งที่ตีจนเนียนนุ่มเข้าเตาอบได้สำเร็จ! เย้~~
ใบหน้ามนที่เลอะผงน้ำตาลไอซ์ซิ่งเล็กน้อยจ้องมองเข้าไปในเตาอบด้วยความภาคภูมิใจ
หน้าตาของสปันจ์เค้กที่กำลังเริ่มฟูอยู่ในนั้นดูดีมากทีเดียว
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดรสชาติก็คงออกมาไม่เลวเท่าไหร่ด้วย
ร่างโปร่งบางยืดกายขึ้นก่อนจะเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน
เขายังพอจะมีเวลาจากการต้องรออบตัวเค้กถึงสามสิบนาที แวะไปดูชูหน่อยดีกว่า
ถึงแม้ว่าจากห้องนั่งเล่นจะมองเห็นมาถึงเคาน์เตอร์ครัวและชูก็คงจะนั่งมองเขาอยู่ตรงนั้นมาตลอดก็เถอะ
“ชู
เป็นไงบ้าง? เมื่อยไหม? ถ้านายไม่กวนฉันก็คงไม่มัดไว้แบบนี้หรอก โทษทีนะ”
เขาเดินเข้าไปอย่างตั้งใจว่าจะแกะเนคไทที่ผูกไว้ให้
ทว่า...
สภาพของชูที่ถูกมัดอยู่กับเก้าอี้บุนวมนี่ก็ดูแปลกตาดีเหลือเกิน
เพราะปกติจะเป็นจอมเผด็จการชอบบีบบังคับเขามากกว่า
พอมาถูกมัดไว้เสียเองแบบนี้...จะว่ายังไงดี...
มันก็แอบเร้าใจแปลกๆแหะ?
“มินาโตะ?”
ชูมองเขาจากเก้าอี้สีขาวในขณะที่เขากำลังยิ้มซุกซน
ยังไงเสียวันนี้ก็เป็นวันเกิดชู...จะยอมเซอร์วิสให้สักหน่อยก็ได้
ใบหน้ามนยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะก้าวขาคร่อมหน้าตัก
นวมสีขาวยุบยวบไปตามน้ำหนักที่เพิ่มมากขึ้น ชูเงยหน้ามองเขาอย่างตื่นตะลึง
มือบางทั้งสองข้างประคองใบหน้าหล่อเหลาขึ้นมา
ก่อนที่เขาจะจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากของชู
เขาละออกมายิ้มให้และดวงตาสีม่วงนั่นก็มองเขาไม่วางตา
ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาเลียผงน้ำตาลไอซ์ซิ่งที่ติดบนแก้มเขา
รอยสัมผัสชวนจั๊กจี้ทำให้เผลอหัวเราะคิกคัก
“หวานจัง
มินาโตะ”
“หอมด้วย
กลิ่นมินาโตะเหมือนเค้กเลย”
จมูกโด่งหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ก่อนจะกดสูดดมไปทั่วซอกคอและลำตัว
สงสัยกลิ่นแป้งเค้กที่ฟุ้งกระจายจะติดตัวเขามา
“ฮะฮะฮะ
มันจั๊กจี้นะชู”
“หรือว่านี่จะเป็นเค้กวันเกิดของฉันกันนะ
กลิ่นน่ากินสุดๆเลยมินาโตะ” ชูยังไม่หยุดหอมไม่หยุดพรมจูบไปทั่วตัวเขา
จนลำตัวบางต้องเบี่ยงหลบความจั๊กจี้นั้นเอง
“ฮะฮะฮะ”
เขาดันตัวเองออกไปก่อนจะก้มลงมามองชู
ดวงตาทั้งสองคู่ต่างสบประสานกันอยู่เนิ่นนาน...
นานพอ...ที่จะทำให้ไฟปรารถนาลุกโชนขึ้นมา....
“มินาโตะ...มือของฉัน...ถูกมัดอยู่...แกะให้หน่อยได้ไหม?” ชูทำหน้าอ้อนๆแต่มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยชูง่ายๆ
ใช่ว่าจะจับมัดได้บ่อยๆเสียที่ไหน
“คิก~
นายอยู่แบบนั้นไปแหละชู”
แก้มของชูเริ่มขึ้นสีนิดๆจากก้นที่บดเบียดลงไปบนแกนกลางลำตัวของชู
ถ้าเขา...ลองทำเองทั้งหมดดูล่ะ?
จะเป็นยังไงนะ?
“...มินาโตะ?” ดวงตาสีเขียวใสฉายแววเจ้าเล่ห์หน่อยๆอย่างที่ไม่ค่อยมีให้เห็นนัก
มือบางปลดกระดุมกางเกงของร่างที่นั่งอยู่ด้านใต้ก่อนจะล้วงเข้าไป...
คุณชายน้อยตื่นแล้วนี่?
ถึงจะยังหรี่ปรืออยู่ก็เถอะ
ร่างโปร่งบางถัดตัวลงจากหน้าตักแกร่งก่อนจะคุกเข่าลงตรงกลางหว่างขา
ดวงตาสีม่วงทอดมองทุกการกระทำของเขาอย่างที่รู้ได้เลยว่าชูกำลังอดทนอดกลั้นอยู่
มือบางพาคุณชายน้อยที่แสนสง่างามออกมาจากขอบกางเกง
ปกติเขาแทบไม่ได้จ้องมองมันชัดๆแบบนี้ ชูนี่...ดูดีไปทั้งตัวเลยจริงๆ
เขาเคยมีบทเรียนมาแล้ว
คราวนี้เขาจึงต้องระวังไม่ให้มันขยายใหญ่จนเอาใส่ปากไม่ได้อีก
“อึก...มินาโตะ...” ริมฝีปากนิ่มกดจูบลงไป
และเพราะมันอยู่ในสายตาของชูทำให้ร่างสูงยังควบคุมมันได้
ชูขมวดคิ้วมุ่น...ลมหายใจเริ่มติดขัดและริมฝีปากก็เริ่มเม้นแน่น...พอได้มองแบบนี้แล้ว...เหมือนเขาเองก็จะถูกกระตุ้นเร้าด้วยสัญชาติญาณบางอย่างเลย?
เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า
ทำไมชูถึงชอบเห็นเขาบิดเร่านัก...
ลิ้นเล็กจึงแล่บเลียออกไป...เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของชูอีก...
“อึก...” สองมือที่ถูกมัดไว้ถึงกับกระตุกเฮือก
ชูหอบหายใจเมื่อความชื้นแฉะแตะแล้วลากผ่านไปรอบๆแกนกาย
มันขยายขึ้นเรื่อยๆแต่ชูก็พยายามจะควบคุมมัน
เส้นเลือด...นูนชัดขึ้นมา...
ดวงตากลมโตจ้องมองมันด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมชูถึงดูชอบใจนักเวลาทำให้เขาอ่อนระทวยอยู่บนเตียงอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงได้
อยากจะเห็นชูไร้ทางสู้มากกว่านี้อีก...
ริมฝีปากจึงอมมันเข้าไป...
“มินาโตะ!!” ชูกระตุกมือจนเก้าอี้ขยับกึงกัง
ความร้อนพุ่งขึ้นบนใบหน้าจนสองแก้มของชูแดงไปหมด
“อื้ม”
เขาใช้ลิ้นห่อมันไว้เพราะตอนนี้ยังเข้าไปได้แค่ส่วนปลาย...เอาจริงๆเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
แต่ดูจากสีหน้าของชูก็พอจะรู้ว่าชอบมาก
“อึก...”
ชูเหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้จนถึงกับต้องกัดฟันเมื่อเขาค่อยๆกดริมฝีปากลงไปอีก
มันอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกเลย...
“ฮู่...” ชูพยายามผ่อนลมหายใจ
เขาช้อนสายตาขึ้นไปมองทั้งที่มันยังคาปาก ดูเหมือนชูจะมีปฏิกิริยาจากภาพของเขามาก
สิ่งที่อยู่ในปากมันบอกเขาได้ดี
เขารูดริมฝีปากเข้าออกราวกับกำลังอมอมยิ้มสีสวย
เสียงจุ๊บ จ๊วบที่ฟังดูทั้งลามกทั้งน่าอายทำให้สองแก้มของเขาแดงระเรื่อ
“อื้อ?”
สองมือที่ถูกมัดไว้ประสานอยู่หลังท้ายทอยเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
และตอนนี้มันก็กำลังกดหัวของเขาให้รับความเป็นชายนั้นเข้าไปอีก
มันแน่นและเข้าไปลึกจนน้ำหูน้ำตาแทบไหล
“แค่กๆๆ” เขาถึงกับไอน้ำตาปริ่มเมื่อละออกมา ชูถึงกับผงะ
เหมือนจะทำไปตามสัญชาติญาณดิบมากกว่า ชูที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ทำให้ดวงตาของเขาพราวระยับ
“ฮ้า...ขอโทษ...มินาโตะ...แฮ่ก...”
มือบางเช็ดน้ำลายที่ไหลเลอะรอบปากก่อนจะจ้องมองเจ้าแท่งเนื้อร้อนระอุที่ถูกชโลมไปด้วยน้ำลายเปียกโชก
เขาก็คิดเอาไว้อยู่หรอกว่าแค่ปากคงทำให้ชูที่รู้ตัวถึงไม่ได้
เพราะงั้น...
ร่างโปร่งบางจึงละออกไปยืนอยู่ตรงหน้า
ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมกางเกงออก ดวงตากลมโตช้อนมองชูที่จ้องเขาตาไม่กระพริบ
มือบางรูดซิบลงช้าๆ...
“อึก...” ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดังมาถึงนี่เชียว...
มือบางรูดรั้งกางเกงออกจากสะโพกก่อนจะดึงมันผ่านเรียวขาลงไป
เขาเหลือบตามองชูเป็นระยะๆ คงไม่ได้ช็อคตายไปแล้วหรอกใช่ไหม?
แต่เขากลับเห็นชูเงยหน้าเอาหัวพิงพนักพิงหลังของเก้าอี้นวมเอาไว้
“ชู?”
“เลือดกำเดาฉันจะไหล
โทษทีมินาโตะ มินาโตะเซ็กซี่เกินไป”
พรืดดดด...เขาถึงกับหัวเราะออกมา หมดกัน
บรรยากาศอีโรติกที่อุตส่าห์สร้างไว้
ท่อนขาเปลือยเปล่าก้าวเข้าไปหาร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้...ก่อนจะก้าวขึ้นไปคร่อมอยู่บนหน้าตักนั้นอีกครั้ง
ความแข็งขืนแนบอยู่กับก้นของเขา
ความร้อนผ่าวทำเอาสะดุ้งน้อยๆเลยทีเดียว
“มินาโตะ...แกะเนคไทให้ฉันเถอะ...” ชูคงทนไม่ไหวแล้วเพราะเจ้าเด็กนั่นมันเต้นตุบๆราวกับอยากให้เขาโอบกอดมันไว้เต็มที
“ไม่
เดี๋ยวฉันทำให้ชูเอง” มือบางดึงเนคไทให้มือใหญ่ที่ถูกมัดไว้หลีกไป
สีหน้าทรมานของชูทำให้หัวใจของเขาพองโตยังไงชอบกล ชูกำลังต้องการเขาแบบสุดๆ
“มินาโตะ...อย่างน้อยก็ใช้เจลที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก่อน” เขาหน้าขึ้นสีเพราะชูเอาใจใส่เขาเสมอ มือบางล้วงเอาซองเจลหล่อลื่นออกมา
เขาเชื่อว่ามันไม่ได้มีอยู่แค่ในกระเป๋ากางเกงแน่ๆ
แคว่ก...
เขาเทเจลใสลงบนนิ้วของชู
ถึงมือจะถูกมัดไว้แต่นิ้วยังใช้ได้อิสระ
“อนุญาติแค่นี้นะ” เขาโน้มตัวไปกอดคอชูไว้
นิ้วยาวสอดใส่เข้ามาทันที
“อื้อ~” มันควานขยายจนไปเจอจุดที่ทำให้รู้สึกดี
เขาต้องตั้งสติเพราะไม่งั้นคงถูกชูชักจูงแน่ๆ
“พอแล้ว
ฮ้า...” มือบางดึงมือใหญ่ออกไป
ชูมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการเป็นอย่างมาก...
เข่าทั้งสองข้างจึงยันกายให้ตั้งตรง
ชูมองทุกความเคลื่อนไหวของเขาราวกับอยากจะจับกินอยู่รอมร่อติดที่มือถูกมัดไว้
“อึ้ก...”
มือบางเย็นๆแตะลงไปที่แท่งเนื้อร้อนระอุที่อยู่เบื้องล่างด้านหลัง
ก่อนจะค่อยๆลูบไล้สัมผัสมันเบาๆ...
ค่อยๆจับมันมายังปากทางเข้า...
แล้วก่อนที่เขาจะกดตัวลงไป...สองแขนก็โอบกอดรอบคอของชูไว้แล้วกระซิบให้ได้ยินว่า
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ
ชู”
สวบ...
“อึ้ก!!” ชูถึงกับกัดฟันแน่น ดวงตาสีม่วงปิดลงเช่นเดียวกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน
“อ้า~” เขายังคงกดตัวลงไปอย่างเชื่องช้า...ต่อเนื่อง...
และเพราะแบบนั้นมันจึงรับรู้ถึงความเต็มแน่นนั้นได้เป็นอย่างดี
“อา~
ดีมากเลยชู...”
เสียงนุ่มครางเบาๆในขณะที่ปรือตามองลงมายังใบหน้าของคนที่อยู่เบื้องล่าง
สีหน้าของชูเองก็ดูจะรู้สึกดีมากเช่นกัน
ดวงตาสีม่วงคู่นั้นเปิดขึ้นมาแล้วมองเขาราวกับเสือมองกระต่าย
หิวโหย...และอยากจะจับเขากิน...
เอี๊ยด...
หัวเข่าที่เสียดสีอยู่กับพื้นบุนวมของเก้าอี้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อเขาเริ่มขยับ
มือบางจับยึดหัวไหล่หนาเอาไว้ก่อนจะโยกกายขึ้นลงช้าๆ
บีบรัด...ก่อนจะรูดลงไป...
เขาก็ต้องมีการเรียนรู้บ้างในเมื่อชูสอนเขาอยู่ทุกวี่ทุกวันขนาดนี้...วิธีที่จะทำให้ชูรู้สึกดีจนแทบคลั่ง
“....มินาโตะ...” ชูหอบหายใจแล้วครางออกมาเป็นชื่อเขา
เขาไม่ได้ขยับรุนแรงเหมือนชูแต่ค่อยๆขยับอย่างเนิ่บช้า
ชูหอบหายใจใบหน้าแดงเรื่อเมื่อเขากดตัวลงจนสุด
อ่า...รู้สึกดีมากจนเผลอกระแทกกายลงไปอีกหลายครั้ง
“อ๊ะ”
ไหล่บางสะดุ้งโหยงเมื่อขยับไปโดนจุดไวต่อความรู้สึกเข้า
และถ้าเป็นชูคงจู่โจมจุดนั้นซ้ำไปซ้ำมาไปแล้วแน่ๆ
แต่นี่เขาเป็นฝ่ายคุมเกม
เขาเป็นคนขยับเอง...
เอ๊ะ?
ขยับให้ไม่โดนแบบนี้ก็ได้ด้วยนี่นา? ??
ปกติชูมักจะใส่ตรงจุดนั้นของเขาไม่ยั้ง
เขาจึงทรมานแทบขาดใจจนมองเห็นสวรรค์รำไรอยู่ล่ำไป จากนั้นก็จะถึงไวกว่าชู
ปลดปล่อยก่อนชูสองสามครั้งก็ยังมี
แต่พอควบคุมเองให้โดนบ้าง
เฉียดเข้าใกล้บ้าง ออกห่างบ้างแบบนี้... มันกลับดีไปอีกแบบ
เขาเริ่มขยับโยกแบบเน้นๆ
ขยับแบบที่เขาอยากให้เป็นและเคยร้องขอชูมาตลอด ส่วนปลายที่แข็งขืนอยู่ภายในสอดใส่โดนเข้ากับจุดที่เขาอยากให้โดน
“อ้า~” มันดี...มากจริงๆ...
“ชู...ดีไหม?” สะโพกมนเริ่มขยับเร็วขึ้น
สองแขนกอดรอบลำคอแกร่งก่อนที่ชูจะยื่นใบหน้ามาคลอเคลีย
“ดี
อึก...มินาโตะ...”
สีหน้าของชูดูก็รู้ว่าไม่ได้โกหก เขาจึงเร่งความเร็วขึ้นอีกหน่อย
“ชอบไหม?
ชู”
เขาเอ่ยถามด้วยเสียงกระเส่าอย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าของเขาถูกชูจูบพรมไปทั่ว
“ชอบ”
ถึงชูจะตอบมาสั้นๆแต่เจ้าสิ่งที่อยู่ในร่างกายของเขาก็ตอบแทนทุกอย่างได้หมดแล้ว
“อึก...อื้อ~
ชู~”
ร่างโปร่งบางขย่มเข้าใส่ความเป็นชายที่แข็งกล้าจนเก้าอี้ส่งเสียงกึงกัง
“มินาโตะ
แรงอีก”
ชูกดจูบปลายคางของเขาก่อนจะไล่มาที่ริมฝีปาก
สะโพกมนขยับโยกกายลงแรงๆตามที่ชูบอก
เขาเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้
ความต้องการและความรู้สึกดีมากกำลังครอบงำสติของเขาไปเสียหมด ในท้องและช่องทางด้านหลังเสียววาบๆ
เสียงของชูที่กระซิบบอกให้เขาเร็วอีกแรงอีกจึงเป็นเหมือนกับมนต์สะกด
“ชู~
อื้อ~ ชู~” เขาครางไม่ได้ศัพท์เพราะขยับโยกไปโดนจุดนั้นรัวๆด้วยตัวเอง
ใกล้แล้ว...
ชูน่าจะใกล้ถึงแล้ว...
เขาเองก็เช่นกัน!
“อ๊า~~!!”
น้ำรักสีขาวขุ่นฉีดพุ่งไปเต็มหน้าท้องของชู เขารับรู้ได้ในจังหวะสุดท้ายว่ามีฝ่ามือจับก้นเขาดึงขึ้นจนสุดก่อนจะกระแทกกลับลงมาจุดสุดเช่นกัน!
“อึก...” ความอุ่นร้อนฉีดวาบอยู่ในร่างกายเขา
ร่างทั้งร่างเอนซบลงไปยังร่างกายแข็งแกร่งอย่างหมดแรง
ตอนนี้กั๊กสูทของชูยับยู่ยี่ไปหมด
“สงสัยคงต้องทิ้งแล้วละ” ชูหันมาเอ่ยหยอกเย้าเขาเล่น มือใหญ่ถอดเสื้อกั๊กสูทออกจากไหล่
ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองก่อนจะถอดมันกองไว้ที่พื้น
หื๋อ?
เดี๋ยวนะ?
มือของชู? ทำไมถอดเสื้อเองได้ล่ะ? เดี๋ยวนะ? มันไม่ได้ถูกมัดไว้แล้วนี่?!
เขารีบยันตัวเองออกมาจากแผ่นอกกว้างที่บัดนี้เปลือยเปล่า
ดูเหมือนกว่าเขาจะรู้ตัวมันก็สายไปเสียแล้ว!
ฟึ่บ!
เพราะตอนนี้กลายเป็นสองมือของเขาต่างหากที่ถูกเนคไทผ้าไหมอย่างดีนั่นมัดเอาไว้!
“มินาโตะสัญญาแล้วนะว่าจะยอมให้ฉันมัด” เขาถึงกับอ้าปากค้าง
ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ...
“แล้วก็...แค่เงื่อนตายน่ะ
ทำอะไรผ้าไหมลื่นๆพวกนี้ไม่ได้หรอกนะมินาโตะ”
ชูยังคงมัดมือเขาอย่างใจเย็น
นี่หลุดมาได้ตั้งแต่เมื่อกันเนี่ย?!
“นาย
หลุดมาได้ตั้งแต่ตอนไหน?”
“ตั้งแต่แรกนั่นแหละ
ฉันแค่อยากรู้ว่ามินาโตะจะทำอะไรกับฉันที่ถูกมัดไว้บ้าง” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบางๆก่อนจะขยับไปจูบขมับของคนที่แข็งเป็นหินไปแล้ว
เจ้าคนเจ้าเล่ห์!
“ย้ายที่กันเถอะ
ถ้าทำอีกรอบเก้าอี้คงจะพังแน่”
ยังจะทำอีกเร๊อะ?! แล้วจะรุนแรงขนาดไหนถึงกับกลัวว่าเก้าอี้จะพังเนี่ย?!
ชูอุ้มเขาไปที่โต๊ะไอส์แลนด์ที่เกิดเหตุ(?)เดิม...
ที่เขาว่ากันว่า ผู้ร้ายมักจะกลับไปยังที่ที่ตัวเองเคยก่อเหตุ(?)ไว้นี่ไม่เกินจริงเลย!
ก้นเปลือยเปล่าสะดุ้งนิดๆเมื่อสัมผัสกับความเย็นของไอส์แลนด์หินอ่อนสีขาว
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้ๆก่อนจะเอ่ยกับเขาว่า
“มินาโตะรู้จักเงื่อนผูกซุงไหม?” ปลายนิ้วยาวแตะลงมาบนเนคไทที่มัดมือเขาอยู่
ดูเหมือนเงื่อนมันจะแตกต่างจากเงื่อนตายที่เขาใช้มัดชูอยู่นะ?
“คุณสมบัติพิเศษของเงื่อนนี้ก็คือ
ยิ่งดึงมันก็จะยิ่งแน่นนะ เพราะงั้นก็อย่าดึงมากไปล่ะ” ชูจุ๊บเขาเบาๆที่หน้าผาก
ส่วนเขาก็ได้แต่กรีดร้องในใจ
อยากจะตะกายหนีไปเสียให้ได้ แต่ก็เพราะตัวเองไปรับปากชูไว้ว่าจะยอมให้มัด
มาเสียใจกับหลุมพรางที่ขุดไว้เองตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ฮือออ
“ชะ
ชู...ที่ฉันทำให้เมื่อกี้...นายไม่ชอบเหรอ?”
เขาพยายามจะตะล่อมชูไปในเวย์อื่น
“ชอบสิ
ชอบมากจนแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว ฉันไม่คิดว่ามินาโตะจะทำให้เลยจริงๆ
ถึงจะตกใจแต่ฉันก็ชอบมันมาก มันดีมากเลยมินาโตะ” ชูยื่นหน้ามาคลอเคลียกับหน้าของเขา
“ฉันชอบจังหวะที่เอวบางๆของมินาโตะขยับโยก
ชอบตรงนี้ที่กลืนกินฉันเข้าไปด้วยตัวเองนั่นสุดๆ” มือใหญ่บีบก้นเขาจนต้องตวัดตามอง อ๊า~
ไม่อายบ้างเหรอเนี่ยพูดออกมาได้!
“ถะ
ถ้างั้น...วันนี้พอก่อนไหม? แล้ววันหลังฉันทำให้นายใหม่? ดีไหม?” ดวงตาใสๆพยายามหลอกล่อ
แต่ชูก็ไม่เคยใจอ่อนกับเขาในเวลาแบบนี้เลย
“ดีสิ
ไว้วันหลังทำให้ฉันอีกนะ แต่วันนี้ยังไม่พอ”
โอ๊ยยยย! เจ้าหมอนี่!
“นี่คือครีมที่จะใช้ปาดหน้าเค้กเหรอ?” เสียงทุ้มถามออกมาในขณะที่สายตามองไปยังอ่างแก้วที่เขาตีครีมกับเนยพักเอาไว้
“อะ
อื้อ...” เสียงนุ่มตอบอย่างหวาดระแวง
“ถ้างั้นก็เอามาปาดหน้าเค้กเลยเนอะ” ชูยิ้มละไมก่อนจะใช้นิ้วป้ายครีมขึ้นมา...เดี๋ยวนะ
สปันจ์เค้กยังอยู่ในเตาอบ แล้วชูจะเอาไปปาดที่ไหน?
แล้วคำตอบก็มาอย่างทันใจ
“อ๊ะ?!”
เมื่อนิ้วเปื้อนครีมนั้นปาดลงมาบนหน้าท้องของเขา!
“จะทานละนะครับ” ไม่ว่าเปล่าชูยังก้มหน้าลงมาเลียเบาๆ
“อื้อ~~~” เขาถึงกับบิดเร่าเมื่อครีมถูกเลียออกไป
ค่อยๆเลียออกไป...จนหมด
และตอนนี้ลิ้นร้อนนั่นก็กำลังเลียหน้าท้องของเขาแทน!
จะบอกว่ากรรมตามสนองที่เขาไปทำกับชูไว้เมื่อกี้เขาก็สงสัย
ทีชูทำกับเขาไว้ตั้งมากมายกรรมไม่เห็นไปสนองชูบ้าง? ไม่สิ
ถึงกรรมจะสนองชูแต่เขาต่างหากที่ต้องปวดเอว!
“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...” เขานอนหอบมองชูที่ละออกไปยิ้มให้ นิ้วยาวยังคงป้ายครีมออกมาจากอ่างแก้วไม่หยุด
“ช็อตเค้กสตรอว์เบอร์รี่สินะ?
ที่มินาโตะตั้งใจจะทำให้ฉัน” เดี๋ยว?!
อย่าบอกนะว่า....
ชูป้ายครีมลงมาบนยอดอกเขาทำเอาสะดุ้งโหยง
ก่อนจะวางผลสตรอว์เบอร์รี่สีแดงสดตามลงไป....
อ๊า~~
เขาถึงกับต้องยกมือที่ถูกมัดขึ้นมาปิดหน้าด้วยความอาย
และคำพูดสุดท้ายก่อนที่สติของเขาจะกระเจิดกระเจิงหายไปในคืนวันเกิดของชูก็คือ...
“เค้กวันเกิดของฉัน...อร่อยมากเลยละมินาโตะ”
“ขอบใจนะ
ที่ทำให้กิน~”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Story
never End
มันต้องมีมัมหมีอยากแจ้งตำหนวดจับพระเอกฟิคเรื่องนี้บ้างแหละ5555 อย่าถือสาความคลั่งรักของชายชูแกเลยนะคะ~~
จริงๆตอนที่ตั้งใจจะลงไม่ใช่ตอนนี้หรอกค่ะ
แต่เพราะมีคอมเม้นต์จากตอนที่แล้วมาว่า อยากเห็นน้องมิคุมเกมบ้างจังเลยค่ะ
นะ...ก็เลยสานฝันให้ทั้งตัวเองและคุมรีดซักหน่อย5555
น้องมิวางธนูลงก่อนลูก หนูเป็นเด่กดีไม่ทำร้ายมี๊นาลูก เอิ้ก
ก็เลยแทรกแบบด่วนๆเป็นตอนสั้นๆบาปๆมาเช่นนี้แล555
ขอบคุณทุกเสียงรีเควสมา
ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ จริงๆอยากเห็นตอนแบบไหนก็คอมเม้นต์บอกกันไว้ได้นะ
บางทีคุณกวางมันก็คิดไม่ออกค่ะ ที่เห็นหายไปนานๆบางที่ก็ไม่มีพล็อตจะเขียน555 ถ้าอันไหนไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็จะต่อยอดให้ค่ะ อิๆๆ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์
ทุกๆหัวใจ ทุกๆการติดตาม ทุกๆโดเนทด้วยน้า แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
จริงล่วย
ตอนนี้เวป Kyoanishop.com นางส่งอินเตอร์แล้วนะคะ! (จากที่เมื่อก่อนส่งแค่ในญี่ปุ่น)
ใครจะสั่งโนเวลหรือกู๊ด(ที่หมดตลอดถถถ)ของทสึรุเนะก็กดสั่งจากเวปนางได้เลยนะ
ไม่ต้องเสียค่าส่งสองสามต่อเหมือนเดิมแล้ว โฮวววว
ขอบคุณที่เห็นใจติ่งต่างดาวอย่างเรานะเกี๊ยว
แต่จะให้ดีกว่านี้นายควรผลิตของให้พอขายก่อนนะเกี๊ยวววว กดอะไรไม่เคยทัน หมดตลอด 5555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น