Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato] หรือรักเรียกหา : 15 : END
: Tsurune ; kazemai koukou kyudou-bu Short Fanfiction
:
Fujiwara Shuu x Narumiya Minato
:
Warmhearted
:
NC-17
คำเตือน :
เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
“ท่านพี่กำลังจะออกไปข้างนอกใช่ไหมคะ? ซาเอะขอติดรถไปลงที่สถานีด้วยได้ไหมคะ?”
ฟูจิวาระ
ซาเอะ น้องสาวตัวน้อยผู้เรียบร้อยและเพียบพร้อมของฟูจิวาระ
ชูเอ่ยถามหลังจากพยายามวิ่งตามเขาออกมาจากบ้าน
“ได้สิ ว่าแต่จะไปทำอะไรที่สถานีล่ะ?” ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองน้องสาวที่ดูสมเป็นคุณหนูทุกกระเบียดนิ้วไม่ได้ต่างไปจากเขาเลยสักนิด
มือใหญ่เปิดประตูรถให้ผู้เป็นน้องสาวก้าวเข้าไปก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ
น่าจะเป็นเพราะรถประจำตัวของซาเอะต้องเอาไปซ่อมบำรุงประจำปีถึงได้ขอติดรถเขาออกไปแทน
“คุณหนูจะไปเลือกซื้อช็อกโกแลตที่จะให้เพื่อนๆในห้องตามธรรมเนียมน่ะครับ”
โทโจซังตอบในขณะที่ปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ
ซาเอะยังเด็กเกินกว่าที่จะไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง
จึงต้องมีโทโจซังหัวหน้าพ่อบ้านไปด้วยตลอด
“ช็อกโกแลต?” เขาถามอย่างลืมไปว่านี่มันเดือนกุมภาพันธ์แล้วและเทศกาลที่น่าหวาดหวั่นสำหรับเขาก็กำลังจะมาเยือนในอีกไม่ช้า
“ใกล้จะวาเลนไทน์แล้ว ท่านพี่ลืมแล้วเหรอคะ?” น้องสาวตัวน้อยยิ้มให้เขาที่นิ่งไปหลายวินาที…ลืมแล้วจริงๆนั่นแหละ
เพราะเทศกาลอะไรพวกนี้ไม่เคยมีผลต่อเขากับมินาโตะเลย
เขายกมือขึ้นมาเท้าคางก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างครุ่นคิด
วาเลนไทน์…สินะ
นานๆทีลองทำตามชาวบ้าน
ลองอินไปกับเทศกาลบ้างดีไหมนะ?
ลองทำแบบที่คู่รักธรรมดาๆเค้าทำกันบ้างก็น่าจะดีเหมือนกัน?
อืม
แบบธรรมดาๆน่ะ
“ซาเอะ พี่ขอไปด้วยได้ไหม? ขอแวะเอาเอกสารไปให้โค้ชที่โรงเรียนก่อนครู่เดียว”
ไวเท่าความคิด ใบหน้าหล่อเหลาหันไปบอกน้องสาวทันที
“เอ๋? ท่านพี่จะไปซื้อของกับซาเอะเหรอคะ?”
ใบหน้าน่ารักมองเขาอย่างตกใจ
“ใช่ พี่ตามไปเฉยๆ ซาเอะอยากซื้อร้านไหนก็ไปเถอะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ดวงตาคู่โตมีประกายวิ้งๆจนเขาเผลออมยิ้ม
“ดีใจจัง…ไม่ได้ออกไปข้างนอกกับท่านพี่นานแค่ไหนแล้วนะคะ”
ซาเอะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูท่าทางจะดีใจจริงๆที่ได้ไปซื้อของกับเขา
“ช่วยไม่ได้นะ พี่ต้องซ้อมยิงธนู ซาเอะก็มีเรียนพิเศษ” ร่างสูงสง่าเอนหลังพิงเบาะก่อนจะหันไปเหม่อมองนอกหน้าต่าง
วาเลนไทน์แบบธรรมดาๆ…เค้าต้องให้ช็อกโกแลตกันสินะ?…
แต่ช็อกโกแลตมันก็ดูไม่ใช่ทางของเขาเท่าไหร่?
ร่างสูงสง่ายืนครุ่นคิดอยู่หน้าร้านขายช็อกโกแลตชื่อดังที่ราคาแต่ละชิ้นแพงลิบลิ่ว
หลังจากตามซาเอะไปที่ร้านช็อกโกแลตมากมายในห้างสรรพสินค้าที่อยู่ติดสถานีรถไฟใหญ่ประจำเมือง
เขาก็เริ่มรู้สึกว่าการให้ช็อกโกแลตกับคนที่แสนพิเศษอย่างมินาโตะมันดูไม่มีความหมายไปหน่อยหรือเปล่า
เขาอยากให้อะไรที่มันดูพิเศษและเก็บไว้ได้นานกว่านั้น
“เอาอันนี้ค่ะ” นิ้วเล็กๆของซาเอะจิ้มลงไปที่ช็อกโกแลตชิ้นที่อยากได้
เขามองน้องสาวที่พิถีพิถันเลือกช็อกโกแลตให้เพื่อนร่วมชั้นซึ่งแต่ละอันไม่เหมือนกัน
พยายามเลือกให้เหมาะกับเพื่อนแต่ละคน เขาก็คิดว่า
เขาเองก็ควรจะตั้งใจเลือกให้มินาโตะเช่นกัน
ขายาวก้าวเดินไปทั่วร้านช็อกโกแลตที่ดูจะครึกครื้นกว่าปกติเพราะเป็นช่วงที่ขนมหวานชนิดนี้น่าจะขายดีที่สุด
ชั้นวางขนมถูกจัดไว้อย่างสวยงามวิบวับ มีเด็กสาวมาเลือกซื้อช็อกโกแลตกันเต็มร้าน แน่นอนว่าสายตาของพวกเธอล้วนมองมาที่เขาอย่างสนใจ
แต่ร่างสูงสง่าก็ยังคงเดินดูช็อกโกแลตต่อไปโดยไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดกร๊าดหรือเสียงซุบซิบจากรอบกาย
ดวงตาสีม่วงไล่มองกล่องใส่ช็อกโกแลตหลากสีหลายขนาด
มันมีตั้งมากมายหลายร้อยแบบ
แต่เขากลับไม่รู้สึกว่ามีอันไหนที่คู่ควรกับมินาโตะของเขาเลย
หรือจะทำเองดีนะ? แบบที่ชอบได้ยินจากเด็กผู้หญิงในห้องบ้าง
จากคนที่พยายามจะทำมาให้เขาบ้าง?
ไม่สิ…ถึงฟูจิวาระ
ชูจะเก่งสารพัดแต่ก็ยกเว้นไว้เรื่องหนึ่งซึ่งนับเป็นความพังพินาศและเขาไม่ควรจะเข้าใกล้มันอีก
ห้องครัว…
แต่ก็นั่นแหละ…เขาไม่อยากให้อะไรที่มันดับสูญไปง่ายๆแบบนี้ด้วย
“ท่านพี่ ซาเอะซื้อเสร็จแล้วค่ะ
แต่ว่าซาเอะขอไปเดินดูของอย่างอื่นด้วยได้ไหมคะ?” ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมามองเขาอย่างอ้อนๆ
เขารู้ว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่น้องจะอ้อนด้วยได้ ใบหน้าหล่อเหลาจึงพยักหน้าเบาๆ
“ไปสิ” ก็ดีเหมือนกัน
ระหว่างนี้เขาจะได้ลองหาของอย่างอื่นให้มินาโตะด้วย
มือเล็กๆจับมือเขาไว้แล้วเดินไปแผนกของขวัญของกระจุกกระจิกสำหรับผู้หญิงด้วยกัน
ใบหน้าของซาเอะดูมีความสุขมากซึ่งเขาก็ดีใจที่มันเป็นแบบนั้น
สองพี่น้องฟูจิวาระเดินผ่านไปโดยไม่ได้สนใจสายตาที่มองมามากมาย
เพราะออร่าคุณชายและคุณหนูที่ไม่เหมือนคนทั่วไป แม้แต่คนที่เดินสวนกันยังต้องหันกลับมามอง
ขายาวก้าวเดินอยู่ในร้านขายของใช้สำหรับผู้หญิง
สีชมพูวิ้งๆกับบรรยากาศที่แสนหวานทำให้เขารู้สึกเกร็งน้อยๆ
เขาไม่เคยมาเดินแผนกของกระจุกกระจิกของผู้หญิงแบบนี้เลย
ดีที่มากับซาเอะเขาเลยไม่เขินมากนัก
ในนี้มีของขวัญมากมายวางขายอยู่ด้วย
แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่เหมาะกับมินาโตะเลย
“ท่านพี่ โบว์อันนี้สวยไหมคะ?” ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปมองน้องสาวที่กำลังเอาโบว์สีฟ้าวางทาบบนเส้นผมสีดำของตนให้เขาดู
“เหมาะมาก” ผู้เป็นพี่ชายมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน
รอยยิ้มบางๆทำให้เด็กหญิงหน้าร้อนผ่าวและดีใจไปกับคำชมนั้น
ดวงตากลมโตมองตามพี่ชายที่เดินดูของในร้านไปเรื่อยๆ
เธอเริ่มสังเกตได้ว่าพี่ชายกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
เธอก็รู้ว่าพี่ชายมีแฟนอยู่แล้วและคนคนนั้นก็ยิงธนูได้สวยงามมากๆ
ท่านพี่คงจะตั้งใจมาหาของขวัญให้แฟนแน่ๆ
แต่ก็เพราะแบบนั้นเธอถึงได้พี่ชายมาเดินซื้อของด้วยกัน
มันสนุกมาก ท่านพี่เป็นสุภาพบุรุษ
ถึงเธอจะชวนดูของจุกจิกและเครื่องประดับของเด็กผู้หญิงแต่ท่านพี่ก็ไม่มีท่าทางเบื่อหน่ายหรือรำคาญ
บางครั้งใบหน้าที่เย็นชาเป็นปกตินั่นก็จะอมยิ้มบ้างยามเมื่อมองของใช้น่ารักๆ
เหมือนกำลังนึกถึงใครบางคนกำลังใช้มันอยู่
เด็กหญิงเริ่มครุ่นคิด…อย่างท่านพี่ก็คงไม่ได้อยากให้ช็อกโกแลตที่กินแล้วหมดไป
แต่น่าจะอยากให้ของขวัญที่สามารถเก็บเอาไว้ได้มากกว่า
แล้วคนรักของท่านพี่ก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่จะชอบของน่ารักๆอย่างเครื่องประดับหรือกระเป๋าเสียด้วย
แต่ท่านพี่สะใภ้เป็นเด็กผู้ชายที่ดูจะเรียบร้อยและเรียบง่าย…
หว๋า~ เลือกยากจัง~
เธอเองก็เรียนโรงเรียนหญิงล้วนเสียด้วย
เด็กผู้ชายชอบอะไรบ้างเธอจะไปรู้ได้ยังไง?
ใบหน้าเล็กลอบถอนหายใจ
แค่อยากจะเป็นน้องสาวที่ดีช่วยพี่ชายเลือกของขวัญให้แฟนทำไมมันยากแบบนี้นะ?
รู้งี้เธอน่าจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของท่านพี่สะใภ้ที่รู้จักกันที่สนามแข่งไว้เสียก็ดีหรอก
ถามไว้เสียก็ดีหรอกว่าท่านพี่สะใภ้ชอบอะไรบ้าง
“เหนื่อยแล้วเหรอซาเอะ? ไปนั่งพักก่อนไหม?”
ท่านพี่ก้มลงมาถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเธอถอนหายใจ
“เปล่าค่ะท่านพี่” ท่านพี่ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
แบบนี้เธอยิ่งต้องช่วยท่านพี่เลือกของขวัญให้ได้
เอ๊ะ? จะว่าไปช่วงนี้ในหมู่เด็กผู้หญิงที่กำลังตื่นเต้นกับวันวาเลนไทน์ก็มีการพูดถึงของชิ้นหนึ่งอยู่นี่นา?
มันเป็นของขวัญที่ไม่ได้หวานแหววเกินไปจนหากผู้ชายได้รับก็คงจะไม่รู้สึกเคอะเขิน
เด็กสาวนึกปิ๊งไอเดียขึ้นมา
มือเล็กจึงจับหมับไปที่มือพี่ชาย
“ท่านพี่ มีของสิ่งหนึ่งที่ซาเอะอยากพาไปดูค่ะ”
“หื๋ม?”
“มันเป็นของที่เด็กมัธยมแทบทุกคนในเมืองเราสนใจอยู่ในตอนนี้ค่ะ
ในเว็บบอร์ดโรงเรียนหรือแม้แต่ในหมู่เพื่อนร่วมชั้นก็มีแต่คนพูดถึงกันมากมายเลยค่ะ
ท่านพี่กำลังมองหาของขวัญให้ท่านพี่มินาโตะอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?” เด็กสาวออกแรงดึงพี่ชายให้เดินตามไปยังร้านแบรนด์เนมที่ตกแต่งอย่างหรูหราร้านหนึ่ง
“เอ๊ะ?” ใบหน้าหล่อเหลางงนิดๆว่าน้องสาวรู้ได้ยังไงแต่ก็ยอมเดินตามไป
“อยู่ตรงนั้นค่ะ” นิ้วเล็กๆชี้ไปที่ดิสเพลย์หน้าร้านที่ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบหรูและดูแพงมาก
มีเด็กสาวยืนส่องอยู่ด้านนอกเป็นกลุ่มๆจนทำให้นายน้อยฟูจิวาระพลอยสนใจไปด้วยว่ามันคืออะไรกันแน่คนถึงอยากได้กันขนาดนี้
“ตุ๊กตา?” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อมองเห็นตุ๊กตากระต่ายสีขาวกับสีดำคู่หนึ่งซึ่งวางอยู่บนชั้นสูงสุดที่ถูกจัดแสดงไว้หน้าร้าน
“มันไม่ใช่ตุ๊กตาธรรมดานะคะท่านพี่
แต่เป็นตุ๊กตากระต่ายคู่รักซึ่งผลิตออกมาเป็นพิเศษสำหรับเทศกาลวาเลนไทน์ปีนี้”
“เป็นคอลเลคชั่นลิมิเต็ดของแบรนด์ที่ทำขายเพียง19คู่เท่านั้น
แถมในเมืองเราก็ยังได้มาแค่คู่เดียวคือคู่ที่วางอยู่ตรงนี้อีกด้วยค่ะ
นอกจากจะนุ่มนิ่มมากแล้วยังอัดเสียงได้ด้วยนะคะ” ซาเอะสาธยายสรรพคุณของตุ๊กตาให้ฟังราวกับเป็นพนักงานขายเสียเอง
ร่างสูงสง่าทอดสายตามองตุ๊กตาทั้งสองตัวนั่นพลางคิด…เป็นตุ๊กตาก็น่าจะดีเหมือนกัน
เพราะของอย่างพวกอุปกรณ์กีฬา เสื้อผ้า หรืออุปกรณ์ยิงธนูพวกเราก็ไปซื้อด้วยกันบ่อยๆอยู่แล้ว
แถมเจ้าตุ๊กตาสองตัวนี้ก็เหมือนเขากับมินาโตะเลยด้วย
ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองกระต่ายสีขาวที่มีดวงตาสีม่วงกับกระต่ายสีดำที่มีดวงตาสีเขียว...อเมทิสต์กับมรกตหรือเปล่านะ?
ดวงตาของพวกมัน
“หื๋ม?…ในเมื่อมีแต่คนอยากได้
แล้วทำไมยังไม่มีใครซื้อมันไปล่ะ? มีอยู่คู่เดียวเองนี่?”
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปถามน้องสาวอย่างไม่เข้าใจ
“นั่นสิคะ?” ฝ่ายน้องสาวเองก็เอียงคออย่างสงสัย
“ช่างเถอะ เอาตัวนี้แหละ” คุณชายฟูจิวาระไม่คิดอะไรให้มากมาย
ร่างสูงสง่าก้าวขาฉับๆเข้าไปในร้านด้วยใบหน้าเรียบเฉยและไม่สะทกสะท้านอะไรเลยที่จะต้องวางบัตรเครดิตลงไปที่เคาน์เตอร์
ทั้งๆที่สาวๆที่ยืนมองกันอยู่ด้านหน้าร้านนี่แทบจะอุดปากกรี๊ดกันไม่ไหวแล้ว
ก็ที่ไม่มีใครซื้อมันไปสักทีทั้งๆที่มีแต่คนอยากได้
นั่นก็เพราะกระต่ายสองตัวนี้ราคาแพงหูฉี่เลยน่ะสิ!
แพงขนาดที่ว่าซื้อรถได้ทั้งคันเลยทีเดียว!
เรื่องนี้…ก็มีแต่พี่น้องฟูจิวาระเท่านั้นแหละที่ไม่เข้าใจ
“นี่คืออะไรน่ะชู?” นารุมิยะ
มินาโตะนั่งทับส้นกอดอกมองถุงกระดาษหรูหราซึ่งวางอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย
จู่ๆชูก็เดินถือถุงกระดาษใบนี้มายื่นให้เขาที่บ้านโดยไม่พูดอะไร
“เปิดดูสิ” ดวงตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเคลือบแคลง
แต่อย่างชูก็ไม่น่าจะแกล้งอะไรเขาหรอก
เพราะชูมีนิสัยเสียแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น
มือบางจึงเอื้อมไปเปิดถุงกระดาษแล้วหยิบของที่อยู่ข้างในออกมา
“ตุ๊กตา?” แก้มใสจู่ๆก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
เพราะเขาไม่เคยคาดคิดไว้เลยว่าของในถุงนี้จะเป็นตุ๊กตา
“ฉันให้มินาโตะ พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์
ฉันอยากลองทำเรื่องที่คู่รักทั่วไปทำให้กันบ้าง” ความร้อนยิ่งพุ่งขึ้นสู่หน้าเขาหนักกว่าเก่าเมื่อได้ยินชูพูดออกมาแบบนั้น
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ ไม่เคยคิดไม่เคยคาดหวังว่าเราจะมีเทศกาลหวานๆเหมือนคนอื่นเค้าด้วย
ที่ผ่านมาเทศกาลวาเลนไทน์ก็เป็นเพียงวันๆหนึ่งสำหรับพวกเขา
ที่ไปซ้อมยิงธนูด้วยกันตามปกติ พูดคุย เดินกลับบ้านพร้อมกันตามปกติ
ชูเองก็ไม่เคยเรียกร้องช็อกโกแลตหรืออะไรจากเขา เขาเองก็ไม่ได้อยากได้อะไรจากชู
ก็คือ ไม่เคยเห็นเทศกาลนี้อยู่ในสายตาว่างั้น
เพราะงั้นเขาจึงไม่รู้จะทำยังไงเลยเมื่อได้รับของที่ไม่คาดคิดแบบนี้จากชู
หน้าเน้อหูเหอเลยแดงไปหมดแล้วตอนนี้
“อ๊า~~” เขาซบหน้าลงไปกับหัวกระต่ายนุ่มนิ่มในมือ
ทั้งเขินทั้งดีใจ เพราะนี่มันไม่ใช่ของใช้ทั่วๆไป แต่มันดูเป็น “ของขวัญ” ที่พิเศษสำหรับเขามาก
“......”
ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าชูทั้งที่ยังไม่เงยหน้าจากตุ๊กตากระต่าย
ชูกำลังมองเขา ชูกำลังยิ้มให้เขา
“ดีใจที่มินาโตะชอบ” อ่า…หน้าเขาคงแสดงออกไปหมดจนไม่ต้องพูดอะไรแล้วสินะ
“ขอบใจ…” เขาฟุบหน้าลงกับขนนิ่มสีดำ
เขินมากอ่ะทำยังไงดี
ชูนั่งลงมาข้างๆก่อนจะหยิบตุ๊กตากระต่ายสีขาวในถุงอีกตัวออกไป
“มันอัดเสียงได้ด้วยนะ” ชูจับตุ๊กตากระต่ายไปจ่อตรงหน้าตัวเองก่อนจะกดลงไปตรงกลางอกตุ๊กตาที่ดูจะแข็งกว่าส่วนอื่นๆ
“ผมชื่อฟูจิวาระ ชูครับ เป็นกระต่ายสีขาวที่รักมินาโตะที่สุดในโลก”
เสียงทุ้มเอ่ยออกไปจากใบหน้าที่อมยิ้มนิดๆของชู
ภาพจากมุมที่เขามองอยู่นี้มันละมุนละไมจนอดเขินไม่ได้เลยจริงๆ
ตอนที่ฟังเสียงจากกระต่ายตัวนั้น
เขาคงจะนึกภาพของชูในตอนนี้ขึ้นมาแน่ๆ
“มินาโตะก็พูดด้วยสิ” ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีน้ำตาลหันมามองเขากับกระต่ายสีดำในมือ
“ฉัน…ต้องพูดด้วยเหรอ…” เขาอึกๆอักๆเพราะเขินมากที่ต้องทำอะไรแบบนี้
“อื้ม” ชูพยักหน้าจริงจัง
“ผม…ชื่อนารุมิยะ มินาโตะครับ…เป็น…กระต่ายสีดำ…ที่รักชูที่สุด!” ใบหน้ามนหลับหูหลับตาพูดไป
จากนั้นชูก็หยิบกระต่ายสีดำในมือเขาใส่ถุงกระดาษกลับคืนตามเดิม
“อ้าว? ไม่ได้จะให้ฉันเหรอ?” เขาถามอย่างงงๆ
“ตัวนี้ของมินาโตะ ส่วนตัวสีดำเป็นของฉัน” มือใหญ่วางกระต่ายสีขาวไว้บนฝ่ามือของเขาก่อนจะอมยิ้ม
ส่วนเขาก็หน้าแดงแปร๊ดเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เจ้ากระต่ายขาวที่ชื่อฟูจิวาระ
ชูนี่คือตัวที่จะต้องอยู่กับเขา ส่วนเจ้ากระต่ายดำที่ชื่อนารุมิยะ มินาโตะคือตัวที่ต้องไปอยู่กับชูที่บ้านฟูจิวาระ
พวกมัน…เป็นกระต่ายคู่รัก…
เขาถึงกับต้องฟุบหน้าลงไปบนหัวของกระต่ายสีขาวในอ้อมแขนอีกรอบ
ชูนี่ละก็…
ใบหน้ามนค่อยๆเงยหน้ามองชูที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“ชูน่ะ…อยากได้ช็อกโกแลตจากฉันไหม?”
เสียงใสถามงึมงำ
“อยากได้สิ แต่ไม่ใช่แค่ช็อกโกแลตนะ อะไรที่ได้จากมินาโตะฉันก็ชอบทั้งนั้น”
“ถ้างั้นรอเดี๋ยวนะ” ร่างโปร่งลุกพรวดพราดก่อนจะวิ่งลงไปเปิดตู้เย็นในครัวชั้นล่าง
“จำได้ว่าเก็บไว้ตรงนี้นี่นา…” ดวงตากลมโตกวาดมองหาอะไรบางอย่าง
“อ่ะ เจอแล้ว!” เป็นลูกอมน้ำตาลรสช็อกโกแลตที่ร้านขายเครื่องปรุงแถมมาเมื่อเช้า
ดวงตาสีมรกตมองลูกอมเม็ดเล็กๆในมือ
แก้มใสแดงระเรื่อขึ้นมาอีกรอบเมื่อคิดว่ากำลังจะทำอะไรกับลูกอมเม็ดนี้…
เขาไม่คิดหรอกว่ามันจะเทียบกับตุ๊กตาของชูไม่ได้
ถึงมันจะเป็นแค่ลูกอมเม็ดเล็กๆ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนให้และให้ด้วย “วิธี”
ไหนมากกว่า
มือบางกำลูกอมพรึ่บก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปด้วยความมุ่งมั่น
ครืด…
ชูหันมามองเขาก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นรอยแดงบนแก้มของเขา
มือบางชูลูกอมช็อกโกแลตที่ห่อด้วยพลาสติกใสให้ชูดู
“ช็อกโกแลต…จากฉัน…” แต่ก่อนที่ชูจะเอื้อมมือมาหยิบมันไป
เขากลับเป็นฝ่ายแกะห่อพลาสติกนั้นออกด้วยมือของตัวเอง
เปลือกถูกทิ้งลงพื้นอย่างเชื่องช้า
ลูกอมที่ถูกคีบด้วยนิ้วชี้กับนิ้วโป้งค่อยๆเคลื่อนเข้าปากของเขาราวกับภาพสโลโมชั่น
ชูมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาตื่นตะลึง
มองราวกับหยุดหายใจไปแล้ว
เพราะลูกอมเม็ดเล็กๆนั่นถูกลิ้นของเขาห่อเอาไว้…และกำลังรอให้ชูมาเอามันไป…
“มินาโตะ…” ชูกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะกัดฟันกำหมัดแน่นราวกับกำลังระงับสัญชาติญาณที่พุ่งพล่านอยู่ข้างใน
แล้วชูก็สะกดมันไว้ไม่ไหว
ร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าใส่เขาจนล้มลงไปนั่งพิงข้างฝา
ริมฝีปากร้อนประกบลงมาบนกลีบปากของเขาก่อนที่เรียวลิ้นจะสอดใส่เข้ามาทันที
ลูกอมที่เริ่มเยิ้มน้อยๆส่งรสหวานของช็อกโกแลตออกมาอยู่ตรงกลางระหว่างลิ้นที่เกี่ยวพันกันนัวเนีย
เสียงจุ๊บๆรวมไปถึงสองมือของชูที่ประคองใบหน้าของเขาอยู่ทำให้สองหูร้อนราวกับไฟ
“อื้ม~” ชูละริมฝีปากออกไปก่อนจะเปลี่ยนมุมแล้วจูบลงมาใหม่
หัวที่ถูกดันจนติดผนังทำให้หนีไปไหนไม่ได้
ชูไม่ได้สอดลิ้นเข้ามาเพื่อฉกฉวยลูกอมไป
แต่กลับจูบอยู่แบบนั้นจนกว่าลูกอมจะละลายหมด…
“แฮ่ก…แฮ่ก…” เขาละออกมาด้วยสีหน้าเหม่อลอย…
สงสัยคราวหน้าต้องให้ลูกอมที่ละลายทันทีที่ใส่เข้าปากแล้ว!
“มีอีกไหมมินาโตะ?” เจ้าตัวชูยังมีหน้ามาถามตาใส
“มีเม็ดเดียว”
“งั้นเดี๋ยวฉันออกไปซื้อ ฉันก็อยากให้มินาโตะบ้าง”
ชูทำท่าจะลุกออกไปจริงๆ เดี๊ยววว!
“พอเลย! คิดจะเอาให้ปากบวมเลยใช่ไหมเนี่ย?” เขามองอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ
ชูหัวเราะเบาๆก่อนจะดึงตัวเขาไปกอดอย่างเอาใจ
“ชอบจัง…ช็อกโกแลตของมินาโตะดีที่สุดในโลกเลย อยากได้อีกจัง” ชูอ้อนจนเขาถอนหายใจ รู้งี้ไม่สนฟ้าสนฝนไม่สนใจเทศกาลมันเสียหรอกเนี่ย
แย่ละสิ
เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเหมือนเขาจะเพิ่งขุดหลุมฝังตัวเองไปเลย?
“ปีหน้าขออีกนะมินาโตะ ขอซักถุงนึงเลยนะ นะ”
นั่นไง!!!
รู้งี้ตีมึนไม่รู้ว่าวาเลนไทน์คืออะไรเสียก็ดีหรอก!
สมเป็นวันวาเลนไทน์
ทั่วทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยบรรยากาศชื่นมื่นและตื่นเต้น
มีเสียงร้องแซวคนนู้นให้ช็อกโกแลตคนนี้ มีเสียงเชียร์เสียงลุ้นให้สารภาพรัก
มีทั้งความสนุกสนานและความกระวนกระวายใจ
แต่นอกจากสิ่งที่พบได้ตามปกติของวันแห่งความรักแบบนี้แล้ว
มันยังมีอีกเรื่องที่เป็นข่าวฮือฮาไปทั่วโซเชียล นั่นก็คือ
ตุ๊กตากระต่ายคู่รักรุ่นลิมิเต็ดของแบรนด์ดังจากอิตาลีที่เป็นที่พูดถึงกันมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนถูกฟูจิวาระ
ชูซื้อไปแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่ได้เป็นที่สนใจขนาดนี้
แต่นี่คนที่ซื้อไปคือเจ้าชายของคิริซากิเชียวนะ!
ข่าวมันเลยดังมาจนถึงโรงเรียนคาเซไมได้ไม่ยาก
“อยากรู้จังว่าฟูจิวาระคุงซื้อตุ๊กตากระต่ายนั่นให้ใคร? น่าอิจฉาจังเลย”
“นั่นสิ ไหนว่าเจ้าชายของคิริซากิไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ไม่มีแฟน
แถมไม่สนใจผู้หญิงที่ไหนด้วย”
“ได้ข่าวว่าตาของมันเป็นอัญมณีแท้เลยด้วยไม่ใช่เหรอ?”
“มันถึงได้แพงขนาดนั้นไง
แต่ฟูจิวาระคุงกลับเดินเข้าไปซื้อเหมือนซื้อข้าวกล่องเซเว่นยังไงอย่างงั้น
คนที่เจอเล่าว่าซื้อแบบไม่ถามราคาด้วยซ้ำน่ะ สุดๆ”
“อ้า~ อยากรู้จังว่าใครได้มันไป~”
ซึ่ง…คนที่เพิ่งจะนอนกอดเจ้ากระต่ายที่ว่านั่นมาทั้งคืนถึงกับเหงื่อแตกพลั่กเมื่อได้ยินเรื่องที่เข้าหูมา
มันเป็นตุ๊กตาลิมิเต็ดเลยเหรอ? เขาไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย? ชูรู้เรื่องนี้หรือเปล่าเถอะ?
ปกติหมอนั่นก็ซื้อของไม่เคยถามราคาอยู่แล้วด้วย
“........”
แล้วนอกจากนารุมิยะ มินาโตะจะเหงื่อตกจากเรื่องที่ผู้หญิงในห้องกำลังคุยกันแล้ว
เขายังต้องมาเหงื่อตกจากสายตาเซยะที่จ้องหน้าเขาเขม็งด้วย
“มินาโตะ” เขาหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆเพราะรู้อยู่แล้วว่าเซยะจะถามอะไร
“เจ้าตุ๊กตากระต่ายที่คนพูดถึงกันทั้งโรงเรียนเนี่ย…คงไม่ได้กำลังนอนอยู่บนเตียงของมินาโตะหรอกใช่ไหม?”
เซยะทำหน้าทะมึน
“เอ่อ…แล้วถ้าใช่ล่ะ….” เขาหันหน้าหลบ
“ใช่จริงๆด้วยสินะ” ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นแสยะยิ้มส่วนเขาก็ได้แต่ตัวสั่นพั่บๆ
เซยะ
นายจะถือเคียวขึ้นมาทำไม วางเคียวลงก่อนเซย๊า~~~ แล้วนั่นนายจะไปไหน
เรากำลังจะเริ่มเรียนกันแล้วนะเซย๊า~~~
แถมๆ
“ผมชื่อฟูจิวาระ ชูครับ เป็นกระต่ายสีขาวที่รักมินาโตะที่สุดในโลก”
นารุมิยะ
มินาโตะนอนจ้องใบหน้ากลมฟูของเจ้ากระต่ายชูด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
ทุกครั้งที่กดฟังเสียงเขาก็มักจะนึกถึงใบหน้าละมุนละไมตอนกำลังพูดประโยคนี้ของชูทุกที
“ผมชื่อฟูจิวาระ ชูครับ เป็นกระต่ายสีขาวที่รักมินาโตะที่สุดในโลก”
หมับ!
แขนบางคว้าตุ๊กตาสีขาวที่นอนอยู่ด้วยกันบนเตียงมากอดเอาไว้
ก่อนจะซุกใบหน้าลงบนหัวมันอย่างเขินๆ
อ้า~
คิดถึงชูจัง~
นิ้วเรียวกดฟังซ้ำๆก่อนจะกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงจนผลอยหลับไป
ตัดภาพมาที่บ้านฟูจิวาระ
“ผม…ชื่อนารุมิยะ มินาโตะครับ…เป็น…กระต่ายสีดำ…ที่รักชูที่สุด!”
ฟูจิวาระ
ชูนั่งฟังเสียงจากเจ้ากระต่ายมินาโตะอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ มือใหญ่เท้าคางเอียงคอมองดวงตาใสแจ๋วสีมรกตคู่นั้น
โดยที่มืออีกข้างก็ลูบหน้ากลมๆนั่นเบาๆ
สิ่งที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้ก็คือริมฝีปากสีระเรื่อของมินาโตะที่กำลังเผยอออกน้อยๆ...
กับลูกอมช็อกโกแลตที่กำลังฉ่ำเยิ้มอยู่ในปากรอให้เขาเข้าไปเอา...
“ผม…ชื่อนารุมิยะ มินาโตะครับ…เป็น…กระต่ายสีดำ…ที่รักชูที่สุด!”
ดวงตาสีม่วงเหลือบมองลงไปกลางหว่างขาที่ดูเหมือนจะเริ่มตื่นตัวขึ้นมาหน่อยๆ
“อ่า...นายต้องรับผิดชอบจริงๆนั่นแหละ มินาโตะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Story
never End
ขอยาดลงไปชักดิ้นชักงอแป๊บค่ะ
แต่งเองก็เขินเองงี้แหละนักเลงพอ5555 โอยยยยย >/////<
คุณชายชูที่ไม่เข้าใจว่าธรรมดาเป็นยังไง5555 กับมินาโตะที่ต่อมความธรรมดาผิดปกติ5555 ลงล่วงหน้าวันวาเลนไทน์ซึ่งนานๆทีจะมีปรากฏการณ์แบบนี้กับคุณกวางนะคะ5555 แต่งทันเทศกาลกับเค้าด้วยเนี่ย กร๊ากกกก
แต่แบบ
อนิเมะตอนที่6นี่ก็น่ารักมากอีกแล้ว แง๊ น้อนนน
หลอกพี่ๆเค้ามาแข่งยิงธนูด้วยกันเพราะหวังดีอยากให้เค้าคุยกันอ่ะเนอะ
หารู้ไม่ว่าลับหลังน้องนี่แทบจะแทงกันตายแล้วชูกับเซยะ55555 อยู่ด้วยกันมาสามปีได้นี่เก่งมากเลยอ่ะ5555
แต่สองคนนี้ก็คือแพ้สายตาอ้อนๆของน้องไม่ไหว
จะเอาอะไรได้หมดเลยจริงๆ งื้อออออ ดูไปก็จะดิ้นตายไป ยิ่งช็อตสุดท้ายของตอนก็คือมาสะซังเสียงแปดที่อ่อนโยนไม่ไหว
โอยยยย เขินแทน >/////<
แล้วก็ขอบคุณที่แวะมาพูดคุยกันในฟิคตอนที่แล้วมากๆๆเลยนะคะ
ได้รู้เรื่องในนิยายเพิ่มอีกหลายเรื่องเลยงื้อออ
ใครสนใจอ่านได้ในคอมเม้นต์ของตอนที่แล้วน้า ชายชูก็คือสุดจริงๆ5555 จริงๆสุดมันทุกคนแหละในเวอร์ชั่นโนเวลเนี่ย แง๊ เกี๊ยววว //กอดขา
ขอบคุณทุกๆหัวใจ
ทุกๆการติดตาม ทุกๆโดเนทด้วยนะค้า แล้วเจอกันตอนหน้า แฮปปี้วาเลนไทน์ล่วงหน้าค่า >////<
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น