Attack on Titan. S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren] “รักสุดท้าย จนกว่าจะกลายเป็นเถ้ากระดูก” : END

  

Attack on Titan. S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren]  “รักสุดท้าย จนกว่าจะกลายเป็นเถ้ากระดูก” : END

 

: Attack on Titan Fanfiction 

: Levi x Eren

: Romance Drama

: NC-17

 

 

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

            

        

 

เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีการสปอยด์ตอนจบของ Attack on Titan นะคะ ใครไม่อยากโดนสปอยด์ก็ปิดฟิคเรื่องนี้ไปก่อนค่า

 

 

 

ฝ่าเท้าขนาดยักษ์ยังคงฝังลึกอยู่ทั่วทั้งแผ่นดิน ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมานานแค่ไหนแต่รอยแผลที่ถูกสร้างไว้ก็ยังคงอยู่

 

เหมือนดั่งรอยยาวที่พาดผ่านใบหน้าซีกหนึ่งของเขา นี่ก็คือสิ่งยืนยันว่าทั้งหมดนั่นไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน

 

โลกใบนี้เคยตกอยู่ภายใต้ความสิ้นหวังและหวาดกลัว เสียงร้องไห้โหยหวนเคยดังระงมไปทั่วสารทิศ ให้เรียกมันว่านรกยังดีเกินไปด้วยซ้ำ ผู้คนได้แต่วิ่งหนีและล้มตายอยู่ใต้ฝ่าเท้าไททันยักษ์โดยไร้ทางสู้…ไม่มีทางสู้ ไม่มีทางขัดขืนหรือทำอะไรได้เลย

 

ไททันขนาดมหึมานับหมื่นนับพันดาหน้าเข้ามาไม่หยุด

 

บ้านของพวกเขาถูกเหยียบและพังไปต่อหน้า เมืองที่เคยสวยงามถูกทำลายย่อยยับในพริบตา พวกเขาถูกพรากไปแม้แต่ลมหายใจ ไม่มีอนาคตหรือสิ่งใดเหลือให้มนุษยชาติที่อยู่นอกเกาะพาราดี้อีก

 

นี่คือสงครามล้างเผ่าพันธ์ที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์โลก

 

และคนที่มอบนรกแบบนั้นให้กับโลกใบนี้ก็คือเอเลน เยเกอร์

 

เด็กหนุ่มที่เป็นทั้งวีรบุรุษและเป็นทั้ง…ฆาตกร

แต่ตอนนี้สงครามสองพันปีที่ยาวนานนั่นได้จบลงไปแล้ว 

 

ถึงแม้ความชิงชังจะยังคงอยู่เพราะมันคือสันดานที่มนุษย์ทุกคนต้องมี แต่เอเลน เยเกอร์ก็ได้สร้างความยำเกรงทิ้งไว้ในใจพวกเขาและคงจะหวาดกลัวสงครามไปอีกพักใหญ่

 

จ้อก…

 

น้ำร้อนไหลรินลงไปจากกาต้มน้ำทำให้กลิ่นใบชาลอยกรุ่นขึ้นมาแตะจมูก กลิ่นแบบนี้ช่วยทำให้จิตใจของเขาได้ซึมซับกับความสงบ ชีวิตที่ต้องต่อสู้และอยู่ในสนามรบที่อันตรายมาตลอดเขาอยากจะวางมือสักที

 

ไม่มีหัวหน้าทหาร ไม่มีรีไวเฮย์โจวอีกต่อไป

 

ตรงนี้…มีเพียงรีไว อัคเคอร์แมน ที่เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง…

 

ผ่านมาห้าปีแล้วหลังจากที่พวกเขาหยุดเอเลนเอาไว้ได้ เขาไม่ได้กลับไปอยู่ที่เกาะพาราดี้แต่เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่ในแผ่นดินอันกว้างใหญ่ 

 

คำพูดของใครคนหนึ่งยังคงลอยผ่านหูของเขาอยู่ทุกวัน…หมอนั่นอยากบินไปในโลกกว้างยิ่งกว่าใคร โหยหาเพียงอิสระมาทั้งชีวิต

 

ตอนนี้…นายไปล่องลอยอยู่ที่ไหนกันนะ เอเลน?

 

เขาพักรักษาขาอยู่ในเมืองที่กำลังฟื้นฟูของประเทศสัมพันธมิตรบนแผ่นดินใหญ่จนหายดี ถึงจะกลับไปใช้งานหนักๆอย่างการใช้อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติเหมือนเดิมไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะของแบบนั้นมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว…

 

จะมีก็เพียงรอยแผลบนใบหน้าที่ยังคงหลงเหลืออยู่ กับดวงตาข้างขวาที่ไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้ 

 

ดวงตาข้างซ้ายเหลือบมองมือข้างที่เหลืออยู่เพียงสามนิ้ว…อ้อ…นี่ก็ด้วยที่ไม่อาจเรียกคืนกลับมา

 

แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเรียกคืนไม่ได้ไปซะทุกสิ่งหรอกนะ…

 

ปลายนิ้วครอบอยู่บนปากแก้วชาก่อนจะถือมันเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ท่าจับแก้วที่ไม่เหมือนใครนี้ทำให้เขานึกถึงคิ้วหนาที่ขมวดมองมันอย่างสงสัยทุกครั้ง เจ้าเด็กนั่นไม่เข้าใจว่าถือแบบนี้มันทำให้ดื่มง่ายตรงไหน

 

แอ๊ด…แอ๊ด…

 

สายลมบริสุทธิ์พัดผ่านหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้จนส่งเสียงเสียดสีเบาๆ ข้างนอกนั่นมีแต่ลำธารและป่า

 

เขาปลีกตัวออกมาโดยไม่ได้ร่ำลาใคร จึงไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

 

บนแผ่นดินใหญ่ส่วนที่ยังไม่ถูกทำลายมีบ้านที่ถูกทิ้งร้างแทรกอยู่ในป่าเขามากมาย และที่นี่ก็เป็นกระท่อมไม้หลังเล็กๆที่ชวนให้นึกถึงเรื่องราวบนเกาะพาราดี้…ตอนที่เขาต้องคอยพาเอเลน เยเกอร์หลบหนีการตามล่าจากหน่วยสารวัตรทหารไปทั่ว

 

ตอนนั้นเขาไม่เคยได้นอนหลับอย่างสบายใจเลย ทุกวินาทีมีแต่อันตราย ความตายอยู่ใกล้แสนใกล้จนบางครั้งก็ไม่รู้เลยว่ารอดมาได้ยังไง

 

แต่จากนี้จะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว…

 

เขาวางแก้วชาหอมกรุ่นลงที่โต๊ะไม้ข้างหน้าต่าง เขามักจะใช้เวลาทั้งวันอยู่ตรงนี้ นั่งมอง…ไปเรื่อยๆ

 

ชดเชยให้กับในอดีต…ที่เขาแทบไม่มีเวลาได้มองอีกฝ่ายเต็มๆตาเลย

 

สายตายังคงหยุดอยู่ที่เตียงขาวสะอาดซึ่งมีร่างของใครบางคนนอนอยู่…เตียงของเขามันกว้างใหญ่เกินไปถ้าจะต้องนอนคนเดียว

 

 

น่า นายก็คิดอย่างงั้นใช่ไหม เอเลน?

 

 

ดวงตาราวกับพญาเหยี่ยวทอดมองร่างกายที่ค่อยๆฟื้นฟูทีละนิดๆนั่นด้วยความรู้สึกจุกแน่นในอก

 

ถึงจะช้ามากแต่เอเลน  เยเกอร์ก็ยังพยายามต่อสู้เพื่อจะมีชีวิตอยู่

 

จนตอนนี้…ก็ผ่านมาสองปีแล้วนับจากวันที่เขาพาเอเลนกลับมา  ผ่านมาห้าปีแล้วหลังจากสงครามล้างเผ่าพันธ์ที่ทุกคนคิดว่าเด็กนี่ถูกฆ่าตายไปแล้ว

 

 

ห้าปี…ต้นขา…เพิ่งจะงอกออกมาเท่านั้น

 

 

พวกเขาเหนื่อยมามากพอแล้ว

 

จากนี้จะไม่มีการสู้รบกับใครอีก

 

ถึงแม้สงครามจะยังคงเกิดอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกก็ตาม แต่เขาจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับมันอีก

 

จะไม่ยอมให้เจ้าเด็กเหลือขอนี่ต้องไปรบราฆ่าฟันเสี่ยงอันตรายหรือเสียสละเพื่อใครอีก

 

จากนี้…พวกเขาจะขออยู่เพื่อตัวเอง

 

.

.

.

.

 

หากนึกย้อนกลับไปในวันนั้น…มันนานมากทีเดียวกว่าเขาจะยอมไปเยี่ยมหลุมศพของเอเลน เยเกอร์

 

สองปี…ไม่สิ น่าจะสามปีมากกว่า

 

สามปีหลังจากที่เอเลนพยายามจะใช้พิภพคำรามฆ่าล้างเผ่าพันธ์มนุษย์นอกเกาะพาราดี้  ใช่ เขาใช้เวลาถึงสามปีกว่าจะไปยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ฝังหัวของเด็กนั่นได้

 

จนคนอื่นเริ่มต้นใหม่และกลับไปใช้ชีวิตปกติกันได้แล้ว บางคนก็ลืมเลือนเรื่องราวอันโหดร้ายของสงครามในครั้งนั้นไปแล้ว

 

 

แต่จะให้เขาลืมได้ยังไง ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรักเด็กนั่นมากขนาดไหน

 

 

เขายอมเสียทุกอย่างได้ แต่เอเลน เยเกอร์จะเป็นสิ่งสุดท้ายเสมอที่เขาจะยอมเสียไป

 

ต่อให้ต้องสละแขนขาหรือร่างกาย เขาก็จะต้องปกป้องเด็กนั่นให้ได้

 

สุดท้าย…คนที่สมควรจะตายอย่างเขากลับยังมีชีวิตอยู่ แต่เด็กนั่นกลับเหลือให้ฝังเพียงหัว

 

 

 

เขาไปยืนอยู่หน้าป้ายหินเล็กๆพร้อมกับดอกไม้สีขาวช่อหนึ่ง

 

ทุกคนคงคิดว่าเขาไร้หัวใจหรืออาจจะเห็นว่าเอเลนก็เป็นเหมือนลูกน้องคนหนึ่ง เขาจึงไม่เคยมาที่นี่เลย

 

ไม่เคยมาเยี่ยมหลุมศพที่มีทั้งคนเทิดทูนบูชาและคนเกลียดชังนี้เลย

 

 

แต่หารู้ไม่ เขาก็แค่ทำใจไม่ได้

 

 

หัวใจของเขาไม่ได้แข็งแกร่งดั่งหินผา ไม่ได้ทำมาจากเหล็กกล้า 

 

สายตาที่ดื้อดึงและรอยยิ้มราวกับลูกหมานั่นยังคงอยู่ในใจของเขาเสมอ

 

และมันยากเหลือเกินที่จะต้องยอมรับว่ามันจากเขาไปแล้วจริงๆ

 

ถึงจะชอบทำตัวให้เป็นห่วงแต่เขาก็ไม่เคยเกลียดในเรื่องที่เอเลนตัดสินใจทำลงไป เด็กนั่นก็แค่เลือกในสิ่งที่ตัวเองจะไม่เสียใจในภายหลัง เพราะไม่มีใครรู้หรอกว่าการตัดสินใจไหนผิดถูกจนกว่าจะได้เห็นผลลัพธ์ของมัน และเขาก็เคารพการตัดสินใจของเอเลนเสมอ

 

ถึงแม้จะดูดื้อรั้นดุดันไม่ฟังใครและชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงตาย แต่เจ้าปีศาจตัวน้อยนั่นก็ยังมีหัวใจที่บริสุทธิ์ซึ่งอยากจะปกป้องพวกพ้องและคนที่ตนรัก เขาจึงเชื่อมั่นในหัวใจของเอเลนเสมอมา ถึงแม้ท้ายที่สุดแล้วคนที่ออกคำสั่งให้ฆ่าเอเลนจะเป็นเขาเองก็ตาม

 

 

 

มือแข็งแรงวางดอกไม้ลงไป…ไม่มีใครอยู่ ณ.ที่แห่งนี้แล้ว…

 

ไม่มีใครมาเยี่ยม ไม่มีใครมาเฝ้า แม้แต่นายก็ไม่อยู่แล้วจริงๆใช่ไหมเอเลน?

 

หัวใจของเขารู้สึกวูบโหวง เหมือนมีรูขนาดใหญ่เกินขึ้นอยู่ข้างใน เขาไม่มีอะไรให้ต้องปกป้องอีกต่อไปแล้ว สิบกว่าปีที่ยึดติดกับคนคนหนึ่งมันไม่มีอีกต่อไปแล้ว

 

แต่เขาไม่เคยอยากเป็นอิสระ

 

 

ฉันน่ะ…ไม่เคยอยากถูกปลดปล่อยจากนายเลยนะเอเลน

 

 

ทั้งๆที่คิดว่าสามปีคงนานพอที่จะทำใจได้

 

 

แต่ทำไมน้ำตายังไหลลงมาอีก

 

 

ก่อนหน้านี้มันไม่มีแม้แต่หยดเดียว เขาไม่เคยร้องไห้ต่อให้รู้ว่าเอเลนถูกตัดคอและได้ตายลงไปแล้ว

 

แต่พอต้องมาเผชิญหน้ากันจริงๆ ได้มายืนอยู่ต่อหน้าหลุมศพของนาย ฉันถึงได้รู้ว่าฉันยังรับไม่ได้ขนาดไหน

 

จะให้ฉันทำยังไงดี เอเลน?

 

 

นายมันขี้โกง…ขี้โกงที่สุด…

 

 

เอเลนเคยมาหาเขาก่อนที่สงครามจะเริ่มขึ้น…

 

เคยมากำคอเสื้อของเขาพร้อมกับร้องไห้โวยวายว่า อย่าลืมผมนะ อย่าลืมผม! แค่หัวหน้าคนเดียวก็ได้ อย่าลืมผม!

 

แล้วเด็กนั่นก็ลบความทรงจำส่วนนั้นไป…

 

กว่าเขาจะได้รับความทรงจำนั่นกลับคืนมา…ก็หลังจากที่ทุกอย่างจบลงแล้ว 

 

เขาได้รู้ว่าทำไมเอเลนถึงเลือกที่จะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นก็ในวันที่สายไปเสียแล้ว เด็กนั่นคิดที่จะสร้างให้พวกเขากลายเป็นฮีโร่ในสงครามและมีชีวิตอยู่อย่างยืนยาว ในขณะที่ตัวเองต้องตายในฐานะฆาตกร

 

นายคิดว่าฉันที่รู้เรื่องนั้นแล้วจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขต่อไปได้จริงๆน่ะเหรอเอเลน?

 

คิดว่าฉันจะตัดใจได้จริงๆน่ะเหรอเอเลน?

 

ยิ่งได้มาเห็นหลุมศพของนาย…วันเวลาที่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันยิ่งแจ่มชัดในความทรงจำ

 

จะให้ฉันทำยังไงดี เอเลน?

 

 

 

เขานิ่งอยู่หน้าหลุมศพเล็กๆนั่นเนิ่นนาน การพยายามห้ามมือที่สั่นเทาของตัวเองนี้มันยากเย็นจริงๆ

 

“เอเลน…”

 

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของหลุมศพเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่มาถึง

 

“เจ้าเด็กเหลือขอ ฉันอยากจะเตะแกให้ฟันหลุดเลยจริงๆ”

 

มือแข็งแรงยกขึ้นมาบีบหัวตาที่เริ่มจะคลอขึ้นมาอีกรอบ

 

แล้วในขณะที่เขากำลังก้มหน้ามองพื้นดินที่ปกคลุมด้วยหญ้าพวกนั้น…ควันอะไรบางอย่างก็ค่อยๆลอยขึ้นมา…

 

มันเบาบางมาก บางจนแทบมองไม่เห็น

 

แต่กับคนที่คุ้นเคยกับไอสีขาวเหล่านี้ดีแบบเขา ดวงตาก็ถึงกับเบิกค้าง

 

นี่มันไอที่เกิดจากการฟื้นฟูร่างกายของไททัน…

 

 

ใช่นายรึเปล่า เอเลน?

 

 

นี่อาจจะเป็นของขวัญจากยูมีร์

 

อาจจะเป็นคำขอสุดท้ายของเอเลนและอาจจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายสำหรับเขา

 

 

เข่าทั้งสองข้างทรุดลงไปทันที สองมือที่มีเพียงแปดนิ้วแหวกหญ้าออกไปก่อนจะขุดดินสีเข้มพวกนั้นขึ้นมา 

 

ถ้าใครมาเห็นภาพนี้เข้าคงคิดว่าเขาไม่ให้เกียรติคนตาย แต่ตอนนี้หัวใจของเขากำลังเต้นกระหน่ำ เขาไม่อาจเพิกเฉยต่อความเป็นไปได้แม้จะเพียงน้อยนิดว่าเอเลนอาจจะยังมีชีวิตอยู่

 

เขาคงบ้าไปแล้วจริงๆ

 

สิ่งแรกที่สัมผัสกับปลายนิ้วของเขาก็คือเส้นผมสีน้ำตาลซึ่งยาวมากๆ

 

ถึงแม้มันจะถูกคลุกไปด้วยดินแต่มันกลับยังดูมีสภาพดีและไม่เน่าเปื่อยผุสลาย

 

หัวใจของเขายิ่งเต้นแรงมากขึ้น

 

สองมือรีบปัดเศษดินร่วนๆนั่นออกไป

 

ในที่สุด…เขาก็แตะโดนปลายจมูกที่แสนคุ้นเคย…

 

มันยังอุ่น

 

มันยังมีเนื้อหนัง

 

และมันยังนุ่มนิ่ม

 

สองมือรีบขุดต่อไปราวกับคนกำลังบ้าคลั่ง หัวใจของเขาก็เต้นราวกับบ้าคลั่งไปแล้วด้วยเช่นกัน

 

ผ่านมาสามปีแล้ว…มันควรจะกลายเป็นกระดูกที่เย็นชืดสิถึงจะถูก เพราะงั้นมันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากเอเลนยังมีชีวิตอยู่

 

แต่การฟื้นฟูร่างกายน่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง ทำให้เพื่อนสนิทของเด็กนี่ที่น่าจะมาเยี่ยมหลุมศพบ่อยๆในช่วงแรกไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

 

“แฮ่ก…แฮ่ก…”    เพราะหัวใจเต้นเร็วไปหรือเพราะมือที่ขุดไม่หยุดถึงแม้เล็บจะถลอกปอกเปิกกันนะที่ทำให้เขาหายใจแรงแบบนี้

 

สองมือชะงักค้างเมื่อเศษดินหย่อมสุดท้ายถูกปัดออกไปพ้นใบหน้าที่ยังมีสภาพเหมือนคนหลับไปเท่านั้น

 

มันเป็นใบหน้าที่แสนคิดถึง

 

เขาจึงไม่รอช้าที่จะดึงมันขึ้นมากอด…

 

คิดถึงเหลือเกิน…

 

ใบหน้าซบลงไปที่ไหล่เปลือยเปล่าอย่างไม่นึกรังเกียจแม้ว่ามันจะสกปรก

 

มีแต่กลิ่นดินกลิ่นหญ้าที่โชยออกมา

 

แต่ว่านี่คือไหล่ของเอเลนไม่ผิดแน่

 

เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ควรจะใช้คำไหนเพื่อบ่งบอกว่าเขาดีใจมาก

 

ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง ดีใจที่อีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่

 

เขาไม่รู้จะพูดคำไหน

 

จึงทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปเงียบๆ…

 

หยดลงไป…จนไหล่บางเปียกปอน

 

เขากอดเอเลนให้แน่นขึ้น

 

และความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างกายนี้ก็ช่วยยืนยันต่อเขาอีกทีว่าเอเลนยังไม่ตาย

 

ตัวเขามักจะเย็นอยู่เสมอและตัวเอเลนก็มักจะอุ่นจนร้อนอยู่เสมอ นี่จึงเป็นอ้อมกอดจากคนที่โหยหามาแสนนานไม่ผิดแน่

 

เขาพยายามตั้งสติและใช้แรงที่มีมหาศาลของอัคเคอร์แมนดึงตัวเอเลนออกมาจากดินที่ร่วนซุยนั้นได้อย่างง่ายดาย

 

ดูเหมือนการฟื้นฟูร่างกายจะเป็นไปได้ช้ากว่าปกติมากจริงๆ เพราะตอนนี้ร่างกายของเอเลนยังมีแค่ท่อนบนถึงปลายกระดูกสันหลังเท่านั้น

 

นี่อาจจะเป็นการฟื้นฟูร่างกายด้วยพลังของไททันเป็นครั้งสุดท้ายก็เป็นได้ เพราะชาวเอลเดียทุกคนถูกปลดปล่อยจากยูมีร์แล้ว

 

เพราะงั้น ต่อจากนี้ไป หากเอเลนถูกตัดแขนตัดขาอีก มันก็จะงอกออกมาใหม่ไม่ได้แล้ว

 

“อย่างกับจิ้งจกจริงๆนะแกเนี่ย เจ้าเด็กเหลือขอ”   เสียงทุ้มเอ่ยออกไปทั้งรอยยิ้มและน้ำตาอันหาได้ยาก เขาถอดเสื้อคลุมออกมาพันร่างที่เปลือยเปล่าเอาไว้ก่อนจะหันไปจัดการหลุมศพให้อยู่ในสภาพเดิม

 

จากนี้ไป เอเลนจะกลายเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีเก้าชีวิตเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

 

เพราะงั้น…แค่บาดเจ็บนิดเดียวก็อาจจะตายได้

 

และเขาไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้น

 

เขาจะพาเอเลนกลับไป จะอยู่ในที่ที่ไม่มีใคร ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอันตรายใดๆอีก

 

และจะไม่มีใครรู้ว่า เอเลน เยเกอร์ยังมีชีวิตอยู่

 

.

.

.

.

 

 

 

“ผมนายเนี่ย จะยาวไปถึงไหนกันนะเจ้าเด็กเหลือขอ?”    มือหยาบสางเส้นผมสีน้ำตาลยาวอย่างแผ่วเบา หวีไม้ค่อยๆทำให้เส้นผมนิ่มนั่นเรียบสวย ตั้งแต่วันนั้นเอเลนก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย

 

ยังมีสภาพเหมือนเจ้าชายนิทราที่แขนขาค่อยๆงอกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆวันละนิดๆ

 

เขาคอยดูแลเอเลนมาเป็นเวลาสองปีแล้ว

 

ใบหน้าคมก้มลงไปจรดกับหน้าผากใส…ไม่เป็นไรหรอก…ต่อให้รอนานแค่ไหนฉันก็จะรอ

 

นี่คงจะเป็นบทลงโทษ สำหรับคนที่ทำเรื่องชั่วช้ากับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมามากอย่างเขากับเจ้าเด็กนี่

 

นี่คงจะเป็นบททดสอบ ว่าพวกเราจะก้าวข้ามกำแพงที่สูงเสียดฟ้านี้ไปได้หรือไม่ หัวใจที่มีให้กันนั้นเป็นของแท้แน่หรือเปล่า

 

เขารู้ว่าเอเลนก็กำลังพยายามอยู่ เขาจึงไม่คิดจะถอดใจมาตั้งแต่แรก

 

 

ปีศาจ ก็ควรจะอยู่เคียงข้างได้เพียงปีศาจ

 

ปีศาจไม่มีทางอยู่เคียงข้างเทวดาได้หรอก ไม่มีวัน

 

เพราะฉะนั้น พวกเขาสองคนจึงเหมาะสมกันที่สุดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

ปึก!

 

ท่อนฟืนถูกผ่าออกเป็นสองซีกด้วยกำลังแขนเพียงข้างเดียว ถึงเขาจะไม่ใช่ทหารแล้วแต่การฝึกร่างกายก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เขายังมีสิ่งที่ต้องปกป้องอยู่

 

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครยกฟืนที่ถูกผ่าขึ้นพาดบ่า รอบกายยังคงมีเพียงเสียงสัตว์ตัวเล็กๆคละเคล้าไปกับเสียงสายลมและเสียงน้ำไหลอยู่ในลำธาร มันสงบสุขเสียจนไม่อยากจะคิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่ในโลกที่โหดร้ายใบนี้

 

ท่อนฟืนถูกวางลงไปในเตาผิงก่อนที่เขาจะหันหน้าไปพูดกับคนที่อยู่บนเตียง

 

“โฮ่ย วันนี้ต้องอาบน้ำนะเจ้าเด็กเหลือขอ”   เขาพูดออกไปราวกับอีกฝ่ายกำลังสนทนากับเขา แต่เปล่าเลย ร่างที่นอนอยู่บนเตียงยังนิ่งสนิท

 

แขนเสื้อถูกพับขึ้นไปในขณะที่สองขาก้าวเดินไปยังชานไม้หลังบ้าน อ่างไม้ใบใหญ่ถูกตั้งรับลมชมวิวอยู่ตรงนั้น ตรงนี้อยู่ใกล้กับลำธารและยังมีน้ำตกเล็กๆไหลผ่าน ผืนป่าร่มรื่นตัดขาดพวกเขาออกจากโลกภายนอก

 

เขาหิ้วน้ำใสสะอาดและเย็นสบายขึ้นมาจากลำธารก่อนจะเทใส่อ่างไม้ รอให้ความร้อนจากแสงแดดทำให้มันอุ่นขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

 

ท่อนแขนแข็งแรงค่อยๆอุ้มร่างเปลือยเปล่าขึ้นจากเตียง ตอนนี้สองแขนฟื้นฟูจนครบหมดแล้ว มีเพียงสองขาที่ยังมีไอน้ำลอยกรุ่นอยู่ ใช้เวลาไปอีกครึ่งปีกว่าจะได้หัวเข่าคืนมา

 

เขาวางเอเลนลงในอ่างน้ำเบาๆ เส้นผมยาวปรกละถึงพื้น 

 

“ทำไมแกไม่เอาเวลาที่ใช้งอกผมพวกนี้ไปงอกขาแทนนะเจ้าเด็กเหลือขอ? ฉันตัดผมให้แกทุกอาทิตย์แท้ๆทำไมมันถึงยาวไวขนาดนี้”    เขาบ่นไปนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ไป ขันน้ำค่อยๆถูกตักรดลงไปบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม

 

ทุกการกระทำล้วนนุ่มนวลจนไม่คิดว่าคนหยาบคายอย่างเขาจะทำได้ สองมือถูกสบู่จนฟองฟอดก่อนจะค่อยๆสระผมให้คนที่ยังไม่ได้สติ ค่อยๆนวดขมับไล่ไปจนถึงหัวทุยๆ สองมือรวบเส้นผมยาวก่อนจะถูกมันด้วยฟองสบู่ ผมของเด็กนี่นิ่มไม่เคยเปลี่ยน เมื่อก่อนเขาเคยรู้สึกผ่อนคลายเวลานั่งลูบมันอยู่ในคุกใต้ดิน และเวลาที่เขาบอกเจ้าเด็กนี่ว่ารู้สึกเหมือนได้ลูบขนหมา ดวงตาดุร้ายนั่นก็จะมองค้อนให้เขาจนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทุกที

 

ขันน้ำถูกตักรดลงมาบนเส้นผมอีกครั้ง ฟองสบู่ค่อยๆไหลลงไปจนเหลือเพียงหัวสีน้ำตาลที่สะอาดเอี่ยม 

 

ผ้าถูกชุบลงไปในถังน้ำก่อนที่มันจะถูกนำมาลูบใบหน้ามน ทุกส่วนเว้าส่วนโค้งเขาล้วนจดจำได้เป็นอย่างดี กลีบปากสีระเรื่อนี้เขาเคยจูบมาไม่รู้กี่ครั้ง

 

ปลายนิ้วลูบลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่มที่เคยช่างเจรจา รีบตื่นขึ้นมาโวยวายใส่ฉันสิเจ้าเด็กเหลือขอ

 

สองมือประคองสองแก้มใสอย่างแผ่วเบา ใบหน้าของเขาค่อยๆขยับเข้าไปหาก่อนที่ริมฝีปากจะกดแนบลงไปบนกลีบปากนุ่มที่ไร้การตอบสนอง หัวใจของเขาเรียกร้องหาคนตรงหน้าไม่หยุด

 

ริมฝีปากแตะค้างอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน ต้องการเพียงซึมซับซึ่งกันและกัน เขาไม่รู้ว่าเอเลนจะรู้สึกถึงเขาไหม แต่เขารู้อยู่เต็มหัวใจว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่

 

 

แค่นั้นก็พอแล้ว…

 

 

แขนบางถูกยกขึ้นมาจากอ่างน้ำก่อนที่ผ้านุ่มฟูไปด้วยฟองสบู่จะถูลงไปเบาๆ ดูเหมือนเอเลนจะไม่จำเป็นต้องกินอะไร แต่กระนั้นกล้ามเนื้อที่เคยมีกลับค่อยๆหายไป

 

ผ้าถูกเช็ดไปตามง่ามนิ้วทีละนิ้ว ทีละนิ้ว…แม้แต่ปลายเล็บเขาก็ดูแลมันอย่างดี เขาลูบแขนบางนั่นตั้งแต่ปลายนิ้วไปจรดโคนแขน เหมือนกำลังทำความสะอาดตุ๊กตาตัวสวย เพียงแต่ตุ๊กตาตัวนี้มีหัวใจที่กำลังเต้นอยู่

 

เขาวางมือลงไปบนแผ่นอกซีกซ้าย มันเต้นอยู่จริงๆ…หัวใจของเอเลน

 

น้ำเย็นสบายถูกรดลงไปบนท่อนแขนที่เพิ่งผ่านการขัดสีฉวีวรรณอย่างดี ฟองสบู่ไหลลงไปบนพื้นก่อนจะหายไปกับร่องกระดาน เขาวางแขนข้างนั้นกลับลงไปในอ่างก่อนจะทำความสะอาดส่วนต่อไป

 

เวลาตลอดช่วงบ่ายหายไปกับการอาบน้ำให้เอเลน และตอนนี้ร่างที่หอมฟุ้งก็กำลังนั่งรับลมอยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรดบนชานไม้นั่นแหละ

 

เขาเงยหน้าจากการขัดอ่างไม้ขึ้นมามองใบหน้าที่ยังหลับตานั่นเป็นระยะๆ มันจะดีแค่ไหนกันนะถ้าดวงตาสีมรกตลืมขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

พอตกกลางคืนในป่าก็มืดมาก มือแข็งแรงปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ตะเกียงถูกหยิบขึ้นมาก่อนที่เขาจะก้าวขาไปยังห้องนอน

 

เขาเดินไปเป่าโคมไฟด้านที่อยู่ฝั่งเอเลนก่อนจะเดินกลับมาที่ฝั่งของตัวเอง ตอนนี้แสงเรืองๆจึงเหลืออยู่เพียงดวงเดียว 

 

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครล้มตัวลงนอนข้างๆร่างที่ยังหลับสนิท เขาทอดสายตามองใบหน้าสงบซึ่งสะท้อนแสงตะเกียงนวลๆนิ่งนาน

 

เขาเห็นใบหน้านี้มาตั้งแต่ที่มันยังกลมป๊อกเหมือนเด็ก เห็นมาตั้งแต่ที่มันยังดูน่ารักและมีแต่แววดื้อรั้น จนกระทั่งมันค่อยๆเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ใบหน้าที่ค่อยๆเรียวสวยได้รูปนั้นดูละมุนละไมดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น และเพราะผ่านเรื่องโหดร้ายมาต่างๆนานาทำให้นับวันรอยยิ้มก็ยิ่งหายไปจากใบหน้าของเอเลน

 

“นายจะหลับไปถึงเมื่อไหร่กันนะเจ้าเด็กเหลือขอ? กลางวันนายก็นอน กลางคืนนายก็ยังนอนอีก”    ใบหน้าคมซบลงไปที่ไหล่บาง กี่คืนกันแล้วที่เขาทำได้แค่มองหน้าอีกฝ่ายแล้วหลับไป

 

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีดำขยับคลอเคลียแก้มใส การรอคอยมันทรมานก็จริง แต่เพราะทรมานแบบนี้ไม่ใช่รึที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเรายังมีชีวิตอยู่

 

การรอคอยทำให้คิดถึงแต่เรื่องของนาย ทุกสัมผัสจึงเต็มไปด้วยความรักและความโหยหา

 

ฝ่ามือหยาบวางลงไปบนมือบางซึ่งวางอยู่บนหน้าท้องแบนเรียบของเอเลน นิ้วของเขาค่อยๆสอดประสานเข้าไปในนิ้วของคนที่ไม่ไหวติง เขาปล่อยลมหายใจให้เป่ารดต้นคอระหง เพราะกลิ่นที่จะได้รับกลับมาคือกลิ่นหอมราวกับดอกไม้ป่าซึ่งโชยมาจากตัวของเอเลน

 

ไออุ่นและกลิ่นที่คุ้นเคยนี้ทำให้เขาหลับตาลงได้และไม่ฝันร้ายอีก

 

 

 

ถึงแม้เอเลนจะไม่ต้องการอาหารแต่สำหรับเขาแล้วไม่ใช่แบบนั้น 

 

หมูป่าตัวเขื่องที่ถูกหิ้วพาดบ่ามาถูกโยนลงไปบนพื้น ไททันตัวเท่าบ้านเขายังล้มได้ภายในพริบตา กับอีแค่หมูป่ามีหรือจะรอดเงื้อมมือเขาไปได้

 

ผ้ากันเปื้อนถูกหยิบมาสวมใส่ก่อนที่มือแข็งแรงจะเริ่มแล่เนื้อหมู ถึงแม้ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรอย่างพวกข้าว แป้ง หรือใบชาเขาจะปลูกกินเองไม่ได้ แต่เขาก็ใช้ของป่าแบบนี้แหละไปแลกมา เขายังพอจะรู้ว่าโลกไปถึงไหนต่อไหนอยู่บ้างเพราะยังไงเขาก็ยังต้องมีการติดต่อกับผู้คนเพื่ออุปกรณ์ดำรงชีพ

 

 

ปั่ก!

 

 

ปังตอถูกปักลงไปบนเขียงหลังจากจัดการเจ้าหมูนั่นเรียบร้อย เขานำเนื้อและชิ้นส่วนที่จะเอาไปแลกเก็บไว้ในห้องใต้ดิน แล้วถือกลับมาเพียงชิ้นที่จะใช้ทำอาหารกินตามลำพัง

 

“โฮ่ย ตรงนี้มีเนื้อด้วยนะ ถ้าอยากกินก็ลุกขึ้นมาสิ”   ถึงจะเอ่ยเรียกไปแต่ร่างที่นอนอยู่ก็ยังไม่ไหวติง ตอนนี้ไอน้ำพวกนั้นกำลังสร้างนิ้วเท้าให้เอเลนอยู่

 

เอาจริงๆเขาไม่รู้เลยว่า ถ้าร่างกายของเอเลนฟื้นฟูจนครบหมดแล้ว เด็กนั่นจะลืมตาขึ้นมาแน่หรือเปล่า

 

จะกลายเป็นแค่ตุ๊กตาตัวสวยให้เขาต้องดูแลไปตลอดแบบนี้หรือเปล่า

 

เขาไม่รู้ และไม่แน่ใจอะไรเลย

 

เขารู้แค่ว่าเขามีความสุขที่ได้อยู่กับเอเลน ถึงแม้จะต้องหวีผมให้ไปตลอด ต้องคอยอาบน้ำให้ ต้องพาออกไปนั่งรับลม หรือแม้แต่อ่านหนังสือให้ฟัง เขาก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ ไม่เคยรู้สึกท้อ ไม่เคยรำคาญ ไม่เคยเหนื่อย

 

เพราะความรู้สึกทุกอย่างมันเทียบไม่ได้เลยหากต้องเสียเอเลนไปจริงๆ ถ้าคุณได้คนรักที่ตายจากไปกลับคืนมา คุณจะไม่รู้สึกอย่างอื่นเลยนอกจากอยากทะนุถนอมเขาไว้ให้ดีที่สุด

 

“หอมขนาดนี้เลยนะ นายไม่อยากกินบ้างรึไง?”    เขาคีบสเต็กหมูใส่จานก่อนจะยกไปนั่งกินใกล้ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงนอนน้ำลายยืดไปแล้วละเจ้าเด็กนี่

 

 

 

 

 

เป็นเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้เขาติดอยู่ในเมืองถึงสองวัน

 

เนื่องจากครั้งนี้ตั้งใจว่าจะขนของใช้จำเป็นกลับไปเยอะๆแล้วจะไม่กลับเข้าเมืองอีกพักใหญ่ เขาจึงไม่ทันพายุที่พัดผ่านมาพอดี

 

ตอนนี้…ร่างกายของเอเลนฟื้นฟูครบหมดแล้วจึงมีโอกาสที่จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ ช่วงเวลาหลังจากนี้เขาจึงไม่อยากห่างจากเอเลนมากนัก เลยอยากจะเตรียมกักตุนของใช้จำเป็นเอาไว้ก่อน

 

ม้าสีน้ำตาลวิ่งฮ่อไปตามถนนที่แทบมองไม่ออกว่าเป็นถนน สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาบางๆแต่กระนั้นก็ทำให้ผ้าคลุมสีเขียวของเขาเปียกโชกไปหมด

 

เม็ดฝนเย็นจัดตกกระทบมาบนใบหน้า แต่ลางสังหรณ์บางอย่างก็ทำให้เขารู้สึกว่าจะเสียเวลามากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

 

เขาทิ้งให้เอเลนอยู่ตามลำพังถึงสองวัน แค่นั้นก็ห่วงจะแย่อยู่แล้ว

 

อาจจะมีใครบังเอิญหลงเข้ามา ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าคนที่นอนเป็นผักอยู่นั่นคือเอเลน เยเกอร์ ศัตรูของมวลมนุษยชาติ แต่แค่เอเลนป้องกันตัวเองไม่ได้มันก็อันตรายมากแล้ว

 

ดวงตาสีขี้เถ้าเหลือบมองดินที่สไลด์ลงมาจากภูเขา มันถล่มลงมาทับถนนไปกว่าครึ่งค่อน ถ้าเป็นรถม้าคงยากที่จะผ่านไปได้ แต่เขายังข้ามไหวเพราะมีเพียงม้าตัวเดียว

 

ทางเข้าป่านี้ไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากโดยเฉพาะในวันที่พายุเข้า แต่ถึงจะรู้ว่าอันตรายเขาก็ยังกุมบังเหียนต่อไป ความหนาวเย็นทำให้ร่างกายแทบจะไม่รับรู้อะไรแล้ว ใบหน้าด้านชาไปหมด นอกจากสภาพทางที่ไม่เป็นใจ สิ่งที่ทำให้ม้าวิ่งได้ช้าลงก็เพราะข้าวของที่บรรทุกมาเต็มหลังมันนี่แหละ

 

ฮี้~

 

เสียงม้าร้องดังลั่นเพราะฝ่ามือที่กระตุกบังเหียนอย่างกะทันหัน ร่างกายสูงใหญ่ของมันถึงกับต้องยกขาหน้าขึ้นเพื่อเบรกอย่างรวดเร็ว

 

โครม!!

 

ต้นไม้ขนาดใหญ่ล้มพาดผ่านหน้าเขาไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ถ้าหยุดไม่ทันคงได้กลายเป็นซากอยู่ใต้ต้นไม้นั่นแน่ๆ

 

ลมหายใจกลายเป็นไอสีขาวเมื่อเขาพยายามหันหน้ามองไปรอบๆเพื่อหาทางใหม่ ความยากลำบากแค่นี้มันน้อยนิดนักหากเทียบกับสิ่งที่เขาเคยเจอมาในอดีต มือแข็งแรงจึงกระตุกบังเหียนให้ม้าวิ่งอ้อมต้นไม้ไป

 

ตอนนี้ในใจเขามีความกังวลใหม่ ถึงจะถางรอบๆบ้านจนโล่งเตียน แต่พายุเข้าแบบนี้มันก็อาจจะมีความเป็นไปได้ที่ต้นไม้จากไหนจะปลิวมาตกใส่บ้านของเขา มันไม่ตลกแน่ๆหากร่างกายที่เขาเฝ้าดูแลมาตลอดสามปีนี้จะถูกทับเละเป็นแมลงสาบติดอยู่ใต้ต้นไม้ กว่าแขนขาของเจ้าเด็กนั่นจะงอกครบมันนานนะเฟ้ย

 

เขาพยายามเร่งม้าเท่าที่จะทำได้ ในใจรู้สึกร้อนลนเหลือเกิน กังวลไปหมดแล้วเนี่ย

 

แล้วในที่สุดเงาทะมึนของบ้านหลังเล็กๆที่คุ้นตาก็มาอยู่ตรงหน้า มันไม่มีต้นไม้ปักอยู่ หน้าต่างประตูก็ยังปิดครบ ไม่มีบานไหนแตกร้าว ไม่มีแสงไฟรอดออกมา มันมีสภาพเหมือนตอนที่เขาจากไปไม่มีผิด

 

 

เปรี้ยง!!

 

 

แต่ทำไมความกังวลใจของเขาถึงยังไม่หมดไปแบบนี้ 

 

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครโดดลงจากหลังม้า เสียงฟ้าผ่าดังอยู่ไกลๆแต่แสงสว่างวาบจากฟ้าแล่บก็ทำให้พอจะเห็นสภาพในบ้านที่ดูแปลกไป

 

สองขาก้าวเข้าไปอย่างร้อนใจ ข้าวของยังถูกทิ้งไว้บนหลังม้าแบบนั้น

 

เขาไม่ได้สนใจรอยน้ำที่เปียกเลอะจากรองเท้าบูทแต่ยังก้าวขาต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้เขาต้องได้เห็นร่างโปร่งบางนอนอยู่บนเตียงถึงจะคลายความกังวลนี้ได้

 

 

เปรี้ยง!!

 

 

มือแข็งแรงเปิดประตูห้องนอน แล้วแสงสว่างวาบจากสายฟ้าก็ทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้าง…

 

เพราะคนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียง…กลับไม่อยู่แล้ว…

 

สองขาเดินเข้าหาเตียงอย่างเลื่อนลอย หัวใจของเขาหล่นวูบไปไหนแล้วก็ไม่รู้…เอเลน…ร่างของเอเลนหายไปแล้ว…

 

ไม่จริง…ไม่จริงใช่ไหม?

 

ร่างเปียกโชกยืนนิ่งอย่างตะลึงงันอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังจะหายไป ตอนนี้ในหัวของเขาขาวโล่งไปหมด

 

เอเลน…เอเลนหายไปไหน…

 

ใครเอาเจ้าเด็กเหลือขอของเขาไป?!!

 

ฝ่ามือกำกระชับในฉับพลัน นัยน์ตาสีขี้เถ้าวาวโรจน์ราวกับถูกเข้าสิง พลังแปลกประหลาดของอัคเคอร์แมนไหลเวียนไปทั่วร่างทันที 

 

ไม่ว่าจะหายไปไหน ไม่ว่าใครจะเอาไป เขาจะต้องไปตามหาและทวงของของเขาคืน!

 

 

แอ๊ด…แอ๊ด…

 

 

และก่อนที่เขาจะได้ก้าวขาออกไปตามหาเอเลนดั่งคนบ้าคลั่ง เสียงประตูหลังบ้านที่ดังเอี๊ยดอ๊าดเพราะถูกลมพัดก็ทำให้เขาตวัดดวงตาไปมอง

 

ทำไมมันเปิดอยู่ล่ะ?

 

มือแข็งแรงดึงมีดที่เหน็บอยู่ในรองเท้าบูทขึ้นมา ดวงตาราวกับปีศาจจ้องมองไปทางชานไม้หลังบ้านเขม็ง

 

 

เปรี้ยง!!

 

 

สายฟ้ายังฟาดลงมาไม่หยุดเฉกเช่นสายฝนที่ยังโปรยปรายลงมา เขาซ่อนลมหายใจให้เงียบเชียบที่สุดก่อนจะย่องไปทางนั้นช้าๆ สายตาจับจ้องอะไรก็ตามที่อยู่บนชานไม้ ฝ่ามือกระชับมีดในท่าเตรียมพร้อม

 

 

เปรี้ยง!!

 

 

แต่แล้วภาพที่มาพร้อมกับเสียงฟ้าผ่านั่นก็ทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

 

หัวใจเต้นรุนแรงทั้งๆที่ร่างทั้งร่างทำได้แค่ยืนแข็งทื่อ

 

 

ร่างโปร่งบางที่แสนคุ้นตากำลังยืนเงยหน้ารับหยาดน้ำจากฟ้าอยู่ตรงนั้น…

 

 

เส้นผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังเปียกลู่ไปกับชุดนอนกระโปรงที่เขาเป็นคนสวมมันให้เองกับมือ เชือกที่สานอยู่ตรงคอเสื้อนั่นก็เป็นแบบที่เด็กนั่นชอบใส่เขาจึงสั่งตัดแบบนั้นมาให้…

 

 

เคร้ง….

 

มีดในมือร่วงลงไปและนั่นก็ทำให้ร่างที่ยืนหันข้างให้เขาค่อยๆหันหน้ามา…

 

ดวงตาสีมรกตค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ

 

เขาจะจำไม่ได้ได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนที่เขาเฝ้าดูแลมากว่าสามปี ตอนนี้…น้ำตาของเขารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

 

“เอเลน!”

 

 

เสียงทุ้มก้องกังวานยิ่งกว่าเสียงฝน ร่างกายของเขาขยับออกไปโดยสมองไม่ต้องสั่งการ สองแขนแข็งแรงรวบลำตัวบางเข้ามากอดไว้ด้วยหัวใจที่แสนโหยหา

 

 

คิดถึง….คิดถึงเหลือเกิน…

 

 

“ในที่สุดนายก็กลับมา…”    สองแขนยิ่งกระชับแน่นเพื่อให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ร่างกายที่อบอุ่นนี้กำลังยืนด้วยตัวเอง

 

 

เอเลน…ฟื้นแล้วจริงๆ…

 

 

“อะ อะ…”    เสียงอึกอักๆดังอยู่ที่ไหล่เขา มันน่าจะเป็นเสียงของเอเลน เขาจึงคลายอ้อมแขนออกก่อนจะละออกมามองใบหน้ามนที่กำลังอ้าปากเหมือนพยายามจะพูดกับเขา

 

แต่อาจจะเป็นเพราะไม่ได้พูดมานาน เสียงที่เปล่งออกมาจึงไม่เป็นคำสักเท่าไหร่ เขามองใบหน้าที่แสนคิดถึงด้วยรอยยิ้มบางๆ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ทั้งแววตาดื้อรั้นเอาเรื่อง ทั้งเครื่องหน้าที่จะมองว่าสวยก็ได้หล่อก็ได้ของเด็กนี่

 

“หะ หัว…หน้า”    แล้วในที่สุดคำพูดแรกก็ออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อจนได้

 

มันเป็นชื่อของเขา…

 

ฝ่ามือแข็งแรงดึงร่างของเอเลนเข้ามากอดอีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหว เขาอยากจะบอกให้โลกรู้จริงๆว่าเขาดีใจมากขนาดไหน

 

เรายืนกอดกันอยู่กลางสายฝนแบบนั้นอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

“เช็ดหัวให้มันดีๆสิ เกิดแกเป็นหวัดตายไปนี่ไม่ขำเลยนะ”   มือแข็งแรงจับผ้าขนหนูขยี้ลงไปบนหัวสีน้ำตาลให้หลังจากที่เห็นมันโปะอยู่บนนั้นมานานแต่เจ้าคนที่เพิ่งฟื้นก็ยังดูงงๆว่าต้องทำยังไงกับมัน

 

“นั่งลงสิ แกนี่มันจะสูงเกินไปแล้ว!”    ร่างที่สูงกว่าเขามากนั่งลงที่พื้นอย่างว่าง่าย เขาจึงนั่งลงไปที่ขอบเตียง มือค่อยๆผ่อนแรงเช็ดผมให้อย่างนุ่มนวล

 

“โชคดีจริงๆที่กลับมาทัน ถ้าเกิดนายฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร นายอาจจะเดินสะเปะสะปะออกไปในป่าก็ได้”    เสียงทุ้มพูดกับคนที่นั่งหลับตาให้เขาเช็ดผมให้ สีหน้าของเอเลนดูจะชอบใจและเพลินกับสัมผัสนี้ของเขา…เขากลัวเหลือเกินตอนที่ไม่เห็นร่างของเอเลนนอนอยู่บนเตียง 

 

“ผม…ไม่ไปไหนหรอกครับ…เพราะผมรู้ว่าหัวหน้าอยู่กับผมที่นี่”    แล้วคำพูดของเอเลนก็ทำให้มือของเขาชะงักไปนิดๆ เขาเพิ่งรู้นี่แหละว่าเด็กนี่รู้สึกถึงเขาด้วย

 

“ผม…ได้ยินทุกอย่าง…ที่หัวหน้าพูดกับผม…รับรู้ทุกอย่าง…ผ่านการกระทำของหัวหน้า…”    หัวใจของเขารู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาทันที ที่แท้เอเลนก็รู้สินะว่าเขาอยู่ตรงนี้เสมอ

 

“อย่างตอนที่หัวหน้ามาหา…ตอนที่ผมถูกฝังอยู่…เพราะผมได้ยินเสียงของหัวหน้า…ตรงหัวใจ…มันฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว…เร็วมากจนน่าจะทำให้ควันมันลอยขึ้นไปมากกว่าปกติ…หัวหน้าเลยมองเห็น…”    เขาอึ้งไป เพราะแบบนี้เองสินะ ก่อนหน้านี้ถึงไม่มีใครสังเกตุเห็นการมีอยู่ของเอเลนเลย ทั้งๆที่น่าจะมีคนไปเยี่ยมหลุมศพนั่นมากมาย ยัยมิคาสะเองก็เฝ้าอยู่เป็นปีๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเอเลนยังมีชีวิตอยู่

 

“ผม…รอหัวหน้ามาตลอดเลยนะครับ…พอได้ยินเสียงหัวหน้าเรียกชื่อผม…ผมก็ดีใจมาก”     มือที่กำลังเช็ดผมให้หยุดชะงักลง เขาเพิ่งรู้จริงๆว่าเอเลนรอเขาอยู่ 

 

ในหัวใจรู้สึกปวดแปลบไปแว่บหนึ่ง เขาน่าจะไปให้เร็วกว่านี้ เด็กนี่ต้องนอนอยู่ในดินมืดๆเย็นๆสกปรกๆด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน คงจะทั้งหวาดกลัวต่อสิ่งที่อยู่รอบตัวและวิตกกังวลว่าเขาจะทอดทิ้งไป

 

การรอคอยอยู่ในที่แบบนั้นมันจะรู้สึกสิ้นหวังขนาดไหนกัน…

 

สองแขนดึงร่างโปร่งให้จมลงมาในอกแล้วกอดไว้

 

“นายคงกลัวมากสินะ…ฉันขอโทษ…ที่ไม่ได้ไปให้เร็วกว่านี้…”   หัวหน้าทหารรีไวไม่เคยขอโทษใครง่ายๆเพราะเขาไม่เคยทำผิดต่อใคร แต่ครั้งนี้เขารู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกผิดมาก

 

“ผมกลัวมากจริงๆนั่นแหละครับ…ผมกลัวว่าหัวหน้าจะเกลียดผม กลัวว่าหัวหน้าอาจจะไม่ได้รับความทรงจำในวันที่ผมไปหาก่อนสงครามคืนมา เพราะหัวหน้าเป็นคนตระกูลอัคเคอร์แมนที่ไม่เหมือนใคร ผมกังวลใจไปหมดว่าหัวหน้าอาจจะยังเข้าใจผมผิดอยู่ ผมกลัวว่าหัวหน้าอาจจะเบื่อที่จะต้องคอยดูแลเด็กเหลือขออย่างผมแล้ว กลัวว่าหัวหน้าจะทิ้งผมไป กลัวว่าหัวหน้าจะไม่รักผมแล้วถึงไม่ยอมมาหาผมเลย หรือหัวหน้าอาจจะมาแล้วแต่ไม่ยอมพูดอะไรผมเลยไม่ได้ยิน ตลอดเวลาที่ถูกฝังอยู่อย่างนั้น ผมกังวลไปหมดเลยครับหัวหน้า…พอได้ยินเสียงหัวหน้า ผมถึงได้ดีใจจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้”    ถ้อยคำทั้งตัดพ้อทั้งหวาดหวั่นพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากช่างเจรจา ทุกคำพูดล้วนบ่งบอกว่าเอเลนหวาดกลัวมากขนาดไหน

 

เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นและสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลรักษาเด็กนี่ไม่ให้ต้องเจอกับความรู้สึกแบบนี้อีก

 

“ฉันไม่เคยเกลียดนาย ไม่เคยเบื่อที่จะต้องดูแลเด็กเหลือขออย่างนาย ไม่เคยคิดจะทิ้งนายด้วย…แต่ที่ฉันไม่ไป…เพราะฉันยังทำใจไม่ได้…ที่จะต้องไปยืนต่อหน้าหลุมศพของนายเพื่อตอกย้ำว่านายตายจากฉันไปแล้วจริงๆ…ฉันขอโทษนะเอเลนที่ไปช้ามาก”    ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่บางครั้งที่การกระทำอย่างเดียวก็อาจจะสื่อไปไม่ถึง เขาจึงพูดออกไปเพราะอยากให้เอเลนคลายความกังวลและเลิกกลัว

 

“ผมรู้แล้วครับ…หลังจากวันนั้น หลังจากที่หัวหน้าพาผมกลับมาที่นี่…ผมก็รู้ดีเลยว่าผมก็แค่คิดมากไปเอง…หัวหน้ายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย”    แขนของเอเลนกอดตอบทาบทับลงมาที่อ้อมแขนของเขา

 

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา..ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูแลผม…”    ใบหน้ามนเอียงแก้มใสมาคลอเคลียกับมือของเขาทำให้ดวงตาที่แข็งกร้าวอ่อนแสงลง

 

“อืม ฉันก็ต้องดูแลนายอยู่แล้วสิ เจ้าเด็กเหลือขอ ทำเรื่องไว้ใหญ่โตขนาดนั้นแต่จนแล้วจนรอดก็ยังต้องให้ฉันคอยดูแลอยู่อีก”   นานแล้ว…ที่เราไม่ได้นั่งคุยกันแบบนี้

 

“....มีบางครั้ง…ผมก็ลังเลนะครับ…ว่าผมสมควรมีชีวิตอยู่ต่อไปไหม คนอย่างผมควรจะฟื้นขึ้นมาไหม”    เขารับฟังเอเลนเงียบๆ

 

“แต่เป็นเพราะหัวหน้า…ที่ทำให้ผมไม่ถอดใจ”

 

“ผมทำร้ายใครต่อใครมามากมายแล้ว ผมไม่ควรจะทำร้ายคนที่รักผมยิ่งกว่าใครอีก”    ปลายคางของเขาวางเกยลงไปบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ

 

“อืม รู้ก็ดีแล้ว”    และเอเลนเองก็ทิ้งตัวลงมาในอ้อมแขนของเขา แผ่นหลังบางทาบทับกับหัวใจของเขาพอดี

 

“ขอบคุณ…ที่ไม่ทิ้งผมไปนะครับ”

 

“ถ้าแกรู้ว่าฉันรักแก แกก็ต้องรู้สิว่าฉันจะไม่มีวันทิ้งแก จากนี้ก็เตรียมใจไว้ล่ะ ฉันจะไม่ปล่อยแกไปไหนอีกแล้ว เจ้าเด็กเหลือขอ”

 

“ครับ…”    รอยแดงลุกลามขึ้นมาบนแก้มใสของเอเลนจนเขาเผลอยิ้มบางๆ  ชีวิตของเขายังไม่จบสิ้น มันกำลังจะเริ่มเดินต่อไปตั้งแต่บัดนี้ ตั้งแต่วินาทีที่เอเลนลืมตาขึ้นมา

 

“ว่าแต่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายถึงยังไม่ตาย?”    นี่ก็เป็นอีกคำถามที่เขาเฝ้าสงสัยมานาน

 

“ผม…ไม่อยากตาย…นั่นคือความรู้สึกสุดท้ายของผม…”    เสียงของเอเลนเล่าให้เขาฟังเป็นครั้งแรก ทั้งๆที่เตรียมใจเสียสละตัวเองแต่สุดท้ายก็ยังอยากมีชีวิตอยู่สินะ 

 

“ยูมีร์คืนทุกอย่างให้ลูกหลานของตัวเอง และผม…ก็เป็นลูกหลานคนหนึ่งของเธอเช่นกัน…ผมคิดว่าเพราะแบบนั้นถึงทำให้ผมยังมีชีวิตอยู่”

 

“แบบนี้นี่เอง…ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องขอบคุณเธอ”    ไม่ว่าจะอะไรก็ตามที่ทำให้เอเลนยังอยู่กับเขาตรงนี้ เขาก็พร้อมที่จะขอบคุณเสมอ

 

“และขอบคุณนายด้วย ที่ไม่ถอดใจ”    เขากอดเอเลนเอาไว้อย่างนั้น

 

 

 

 

 

พายุพัดผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฟ้าจึงใส แสงแดดทำให้ทุกอย่างเปล่งประกายไปหมด

 

หยดน้ำไหลลงมาจากใบไม้ก่อนจะหยดลงพื้นดินที่ยังชุ่มฉ่ำ ดวงตาสีมรกตกลมโตจ้องมองสิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นอยู่ข้างๆกองดินที่กำลังถูกขุดไปทิ้งเรื่อยๆ ตอนนี้เขากำลังขนดินภูเขาที่สไลด์ลงมาทับถนนออกไป และเขาก็พาเอเลนมาด้วย

 

ถึงแม้ถนนเส้นนี้จะไม่มีใครใช้นอกจากพวกเขา แต่ทำให้มันโล่งๆไว้น่าจะดีกว่า

 

โครม!

 

ดินในตะกร้าถูกเทลงไปข้างทาง ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครยืดตัวขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อออกจากใบหน้า เขาหันไปมองเอเลนที่ยังนั่งเล่นกับผีเสื้อ ร่างกายของเด็กนั่นยังไม่ฟื้นตัวดีเขาจึงบังคับให้นั่งอยู่เฉยๆไปก่อน

 

สวบ! สวบ!

 

พลั่วขุดดินใส่ตะกร้าอีกรอบ พละกำลังของเขายังมีเหลือเฟือ วันนี้ก็น่าจะขนหมด

 

"...ให้ผม…อยู่ที่นี่จะดีเหรอครับ…”    เสียงของเอเลนเอ่ยลอยๆออกมาทำให้เขาหันไปมอง

 

“ผมเป็นคนฆ่าญาติพี่น้องของพวกเขา ทำลายบ้านเมืองของพวกเขา ทำให้พวกเขาบ้านแตกสาแหร่กขาด ถ้าพวกเขารู้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ละก็…พวกเขาคงไม่ให้อภัยผม…"    ร่างโปร่งนั่งกอดเข่า

 

"นายรู้สินะว่าที่นี่คือแผ่นดินใหญ่?"

 

"ครับ…"    

 

ไม่แปลกหรอกที่เอเลนจะยังคิดเรื่องนี้อยู่และไม่แน่ใจว่าตนสมควรที่จะได้รับโอกาสให้ยังมีชีวิตอยู่ไหม หลังจากตัดสินใจฆ่าล้างเผ่าพันธ์คนอื่นไป 

 

แต่เขาก็รู้ ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอนก่อนที่เด็กนี่จะตัดสินใจทำเรื่องแบบนั้นลงไป

 

สวบ!

 

พลั่วปักลงไปในดินร่วนซุย เขาเงยหน้าขึ้นมาสบกับดวงตาสีมรกตนั่นตรงๆ

 

"ฉันจะไม่บอกให้นายละทิ้งบาปของตัวเองไปหรอกนะ ทั้งฉันทั้งนายต่างก็ฆ่าคนมามากมาย บาปที่ตัวเองก่อไว้ก็ควรจะจดจำมันไปจนวันตายนั่นแหละ"

 

 

"แต่จะให้ทำไงได้ล่ะเอเลน ในเมื่อเรายังมีชีวิตอยู่"

 

 

"เราก็ทำได้แค่ต้องอยู่ต่อไป อยู่เพื่อสำนึกผิดต่อสิ่งที่ตัวเองทำไว้ แต่ถึงอย่างนั้น...ตอนนี้…นายก็เป็นอิสระแล้ว เอเลน"

 

ดวงตากลมโตคล้ายตาแมวเบิกกว้างกับคำว่าอิสระ แววตาที่มืดมนอยู่จนถึงเมื่อครู่เปล่งประกายขึ้นมาทันที

 

"ไม่มีกำแพงอีกต่อไป บ้านเมืองก็ไร้พรมแดน…ที่นี่…นายจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ ไม่มีคนรู้จักนาย ทุกคนข้างนอกนั่นหวั่นเกรงต่อเอเลน เยเกอร์ก็จริง แต่นายตอนนี้ก็เป็นแค่เจ้าเด็กเหลือขอคนหนึ่ง อยู่ที่นี่ นายจะมีอิสระมากกว่าบนเกาะพาราดี้"    เพราะบนเกาะเล็กๆนั่นทั้งเขาทั้งเอเลนต่างเป็นที่รู้จัก ไม่นานคงถูกหาตัวพบได้ง่ายๆแน่และเอเลนก็คงไม่พ้นต้องกลายเป็นสัญลักษณ์ทางการทหารต่อไป

 

"นายทำเพื่อชาวเอลเดียบนเกาะนั่นมามากแล้ว ทำเพื่อพวกพ้องของนายมามากแล้ว  ต่อจากนี้นายอยู่เพื่อตัวเองเถอะเอเลน"

 

"ครับ…"    ถึงแม้ใบหน้าของเอเลนจะยังดูไม่แน่ใจแต่ดวงตาสีมรกตนั่นก็พอจะเปล่งประกายขึ้นมาบ้างแล้ว

 

คงมีแค่เวลาที่จะเยียวยาทุกสิ่งได้ ขนาดเขาเองก็ยังต้องใช้เวลามากมายถึงจะทำใจใช้ชีวิตต่อไปได้เช่นกัน

 

“อีกอย่างที่ผมกลัว…ถ้าผมอยู่กับหัวหน้า…พวกเขาจะไม่โกรธแค้นจนทำให้หัวหน้าเดือดร้อนไปด้วยเหรอครับ…ผมอุตส่าห์…ทำให้หัวหน้ากลายเป็นฮีโร่ของพวกเขา…โอ๊ย?!”    มือแข็งแรงมะเหงกเข้าให้สักที  ไอ้เจ้าผู้นำกลุ่มเยเกอร์ที่แสนเย็นชาคนนั้นมันหายไปไหนแล้ว? ทำไมตรงนี้ถึงมีแต่เจ้าเด็กเหลือขอจอมคร่ำครวญเนี่ย? 

 

“อย่าคิดที่จะตีตัวออกห่างจากฉันเชียวนะเจ้าลูกหมา แกก็รู้ว่าฉันไม่มีทางเดือดร้อนเพราะคนอื่น คนเดียวที่จะทำให้ฉันเดือดร้อนได้ก็คือแกนี่แหละ”

 

“...ครับ…เข้าใจแล้วครับ…ผมจะไม่หนีไปไหน จะเกาะติดหัวหน้าเหมือนเห็บหมัดเกาะหมาเลยครับ”

 

“หึ อย่ามาเลียนแบบคำพูดฉัน”   สันมือสับลงไปบนหัวสีน้ำตาลจนเอเลนต้องยู่หน้า แต่หลังจากนั้นใบหน้ามนก็ดูเบาใจขึ้น ร่างโปร่งนั่งดูเขาขนดินต่อไปจนพลบค่ำ

 

 

 

 

“ใส่ไว้”   มือแข็งแรงวางหมวกฟางลงไปบนหัวสีน้ำตาล ดวงตากลมโตเหลือบมามองเขาก่อนที่สองแก้มจะขึ้นสีนิดๆ

 

อันที่จริงเมื่อก่อนพวกเขาก็เคยทำเพื่อกันและกันมาไม่ใช่น้อย แต่ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตายเสียมากกว่า พวกเขาแทบไม่เคยมีเวลามาใช้ชีวิตสบายใจเฉิบแบบนี้เลย เพราะงั้นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้กันมันเลยเพิ่งเคยเกิดขึ้น

 

แล้วเอเลนก็ดูจะเขินกับสิ่งเหล่านี้ที่เขาทำให้

 

เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร แต่เขาซ่อนเอาไว้ในใบหน้าตายด้านของเขาต่างหาก

 

ขาแข็งแรงก้าวเดินนำเข้าไปในป่า เอเลนเดินตามเขามาติดๆ ใบหน้ามนยังสงสัยว่าเขาจะพาไปไหน ถึงแม้ในสายตาคนอื่นเอเลนจะดูเป็นเด็กหนุ่มเต็มตัว แต่เวลาอยู่กับเขาก็ยังทำตัวเป็นลูกหมาไม่เคยเปลี่ยน ดวงตาดื้อรั้นมองนู่นมองนี่ไปทั่ว เพราะไม่ต้องแกล้งทำตัวโหดเหี้ยมเย็นชาแล้ว เจ้าเด็กเหลือขอนี่จึงกลับมาเป็นเอเลนที่สดใสร่าเริงเหมือนเดิม ไม่สิ ไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว เพราะดันเป็นลูกหมาที่สวยขึ้นนิดหน่อยน่ะสิ

 

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองปลายผมยาวที่ทำให้ใบหน้าได้รูปนั่นดูละมุนละไมมากขึ้น ถึงแม้จะพยายามรวบมันไปมัดเป็นก้อนดังโงะไว้ข้างหลังแล้วแต่ความที่มันยาวมาก มันเลยพลิ้วไหวขึ้นลงตลอดเวลาในยามที่เด็กนั่นก้าวเดิน

 

“ตกลงเราจะไปไหนกันเหรอครับหัวหน้า?”    ริมฝีปากช่างเจรจาเริ่มทำงาน

 

“ไปหาอาหาร พอตื่นมาแกก็หิวแล้วใช่ไหมล่ะ?”    ถึงตอนที่หลับอยู่จะไม่ต้องกินอะไร แต่พอลืมตาขึ้นมาเอเลนก็กลับมาใช้ชีวิตแบบคนปกติ

 

ถึงเขาจะทำนาปลูกข้าวเองไม่ได้ แต่ถ้าเป็นผักง่ายๆหรือหัวมันเขาก็พอจะปลูกเองได้อยู่หรอก ห่างจากบ้านไปไม่ไกล เขาปลูกของกินได้เอาไว้ตรงนั้น

 

“นี่หัวหน้าปลูกเองเหรอครับ?”   ดวงตาสีมรกตกวาดมองไปรอบแปลงผักสวนครัวแบบมั่วๆของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนดิบเถื่อนแบบเขาจะทำได้

 

“ในระหว่างที่แกนอนอย่างสบายใจอยู่สามปีนั่นไง ฉันที่ไม่มีอะไรทำก็เลยมาปลูกเผือกปลูกมันอยู่ตรงนี้”   เอเลนหัวเราะให้กับคำพูดขวานผ่าซากของเขา

 

“เอ๋? แล้วไม่เก็บเหรอครับ?”   เอเลนถามอย่างสงสัยเมื่อเขาเดินผ่านแปลงผักพวกนั้นไป

 

“วันนี้จะไปเก็บของที่อยู่ในป่า”

 

ดวงตาคมกล้าเริ่มเหลือบมองหาอะไรบางอย่างหลังจากเดินเข้าป่ามาลึกพอสมควร  อยู่นั่นไง

 

เขาเดินเข้าไปหาต้นไม้ที่มีผลสีดำๆซึ่งขึ้นติดกันเป็นดง

 

“เก็บเจ้านี่ซะ”   นิ้วที่ขึ้นเป็นข้อๆแบบมือผู้ชายชี้ไปที่ลูกไม้สีดำพลางหันไปสั่งเอเลนที่กำลังเอาหมวกฟางพัดใส่หน้า ห้าหกปีที่ไม่ได้เดินเลยทำให้เด็กนั่นเหนื่อยสินะที่ต้องเดินขึ้นเขามาไกลขนาดนี้ 

 

“ครับ…”   เอเลนตอบรับอย่างว่าง่ายทั้งๆที่ยังไม่หายเหนื่อย สงสัยขากลับเขาคงต้องเดินช้าลงหน่อยเสียแล้ว

 

“มันคืออะไรครับหัวหน้า? ระเบิด?”   เจ้าลูกหมาขี้สงสัยเริ่มถามทันทีที่เก็บลูกแรกได้

 

“ถ้ามันเป็นระเบิด นิ้วแกมันจะยังอยู่บนมือไหม? มันคือบลูเบอร์รี่ป่า เป็นผลไม้ชนิดหนึ่ง”

 

“มันกินได้จริงๆเหรอครับ…”    ผลไม้ชนิดนี้ไม่มีบนเกาะพาราดี้ เอเลนจะจ้องมันอย่างสงสัยก็ไม่แปลก

 

“ในโลกนี้ยังมีอะไรที่นายไม่เคยเห็นอีกเยอะเลย ไว้ค่อยๆดูไปด้วยกันนะ”    เขาพูดไปในขณะที่มือก็เก็บบลูเบอร์รี่ป่าไป

 

“ครับ!”   เอเลนขานรับพร้อมรอยยิ้ม เขารู้ว่าเด็กนี่อยากออกมาเห็นโลกภายนอกมากกว่าใคร ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้แต่มันกลับมีความหมายต่อเอเลนมาก

 

 

 

 

 

เขาใช้เวลาช่วงบ่ายเปลี่ยนบลูเบอร์รี่ป่าเต็มตะกร้าให้กลายมาเป็นของหวานส่งกลิ่นหอมไปทั่วบ้าน เอเลนแทบทนรอไม่ไหว เจ้าลูกหมามาเดินวนๆเวียนๆอยู่รอบตัวเขามาพักใหญ่แล้ว

 

“หอมจัง หัวหน้าทำอะไรอยู่เหรอครับ?”   ใบหน้ามนเดี๋ยวชะโงกซ้าย เดี๋ยวชะโงกขวา เหมือนลูกหมาไม่มีผิด

 

เมื่อก่อน แค่มีขนมปังดีๆให้กินนี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุดแล้วนะ ขนมหรือของหวานเป็นสิ่งที่อยู่ไกลตัวพวกเขามาก เพราะงั้น ก่อนที่เอเลนจะฟื้นขึ้นมา ความตั้งใจหนึ่งของเขาก็คือทำให้เด็กนี่ได้รับรู้ถึงความสุขเวลาที่ได้กินของอร่อยๆบ้าง ไม่ใช่กินเพียงเพื่อให้มีชีวิตรอดแบบเมื่อก่อน

 

“เสร็จแล้ว ลองกินดูสิ”    ถ้วยทรงกลมซึ่งมีครีมชีสสีขาวโรยหน้าด้วยซอสบลูเบอร์รี่สีม่วงเข้มมีเนื้อบลูเบอร์รี่ที่ผสมกันอย่างกลมกลืนถูกวางลงไปบนโต๊ะไม้ซึ่งมีเอเลนนั่งรออยู่อย่างใจจดใจจ่อ ความน่ากินของมันนอกจากจะทำให้ดวงตากลมโตเป็นประกายแล้ว ที่ริมฝีปากก็ยังมีน้ำลายยืดอีกต่างหาก

 

ปลายนิ้วเอื้อมไปปาดน้ำลายนั่นแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว ผู้นำกลุ่มเยเกอร์อะไรล่ะนี่มันลูกหมาชัดๆ

 

มือบางหยิบช้อนขึ้นมาตักเข้าปากอย่างไม่รีรอ แล้วดวงตาสีมรกตนั่นก็ราวกับจะเปล่งแสงได้

 

“อื้อ~~ นี่มันอะไรกันครับ? อร่อยมากเลย!”    เอเลนก้มลงไปมองของหวานในถ้วยด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าชอบสุดๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาสลับไปสลับมา แค่เห็นแบบนั้นเขาก็รู้สึกประสบความสำเร็จแล้ว

 

“บลูเบอร์รี่ชีสพาย ตอนฉันพักฟื้นอยู่ในเมือง เจ้าเด็กสองคนนั่นชอบเอามาฝาก”   เขาคิดว่าเอเลนน่าจะชอบ ก็เลยลองศึกษาวิธีทำมานิดหน่อยและมันก็ไม่ได้ทำยากอย่างที่คิดด้วย

 

เอเลนก้มลงไปกินต่อด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย แก้มใสยกยิ้มไปด้วย ดูมีความสุขกับขนมถ้วยเล็กๆที่เขาทำให้ แค่ได้เห็น หัวใจของเขาก็ฉาบไล้ไปด้วยความสุขแล้ว

 

"ฮิ.."   นิ้วเรียวแทบจะปาดถ้วยขึ้นมาเลีย… 

 

"เวลากินยังจะหัวเราะอะไรเจ้าเด็กเหลือขอ?"

 

"ก็ไม่คิดว่าคนอย่างหัวหน้าจะทำขนมให้กิน แล้วยังดูแลผมอย่างดี ปกติต้องเตะฟันหลุดแล้วนี่"   เอเลนพูดด้วยรอยยิ้ม…มันก็จริงนะ

 

"คิดว่าใครคอยอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันให้แกตลอดสามปีมานี้กันเจ้าลูกหมา?"

 

"ฮิฮิ"   รอยยิ้มเหมือนสมัยที่ยังเยาว์วัยหวนคืนกลับมาบนใบหน้าใสนั่นอีกครั้ง เล่นเอานึกถึงช่วงเวลาที่พวกเราซ่อนตัวอยู่ในปราสาทของกองบัญชาการหน่วยสำรวจด้วยกันเลย

 

เขากับเอเลนใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่ด้วยกันมานานเหลือเกิน  ในวันที่ไม่เหลือใครก็มีเพียงร่างกายของกันและกันที่ช่วยปลอบประโลมความโศกเศร้าจากการสูญเสียพวกพ้องได้ ในวันที่ไร้หนทางก็ยังมีอีกฝ่ายเป็นแสงสว่างนำพาให้หลุดพ้นจากความมืดมิด  ในวันที่หนาวเหน็บต่างฝ่ายต่างก็มีไออุ่นให้แก่กัน 

 

ชีวิตแบบนั้น…ถึงจะโหดร้ายแต่มันก็ดีจริงๆ

 

"แล้วก็ เลิกเรียกฉันว่าเฮย์โจวเถอะ ฉันไม่ใช่หัวหน้าทหารของนายอีกต่อไปแล้ว"   เขาคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว พวกเราไม่ไช่ทหารแล้ว ไม่มีหัวหน้าไม่มีลูกน้องแล้ว มีเพียงคนสองคนที่เท่าเทียมกัน 

 

"เอ๊ะ? งั้นจะให้ผมเรียกหัวหน้าว่าไงล่ะครับ? คุณลุง?"

 

"ฉันก็มีชื่อของฉันไหม? หื๋ม~"   นิ้วแข็งแรงดึงแก้มย้วยอย่างนึกมันเขี้ยว เรียกผัวตัวเองว่าลุงเนี่ย มันต้องโดนซะบ้างแล้ว!

 

"อ้า! อ่อยอ๋ม~"   เอเลนพยายามจะยันมือเขาออกมา บรรยากาศเด็กดื้อกับผู้ปกครองจอมเฮี้ยบระหว่างพวกเขาค่อยๆกลับคืนมา 

 

"ถ้างั้น…เรียก…คุณรีไว…ได้ไหมครับ…"   ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมามองอย่างไม่แน่ใจ แก้มใสขึ้นสีระเรื่อนิดๆเพราะนี่คือครั้งแรกที่เอเลนเรียกชื่อเขา

 

หัวใจของเขาเองก็กระตุกไปวูบหนึ่ง

 

แค่ถูกเรียกชื่อ…ก็มีอานุภาพขนาดนี้เลยหรือ

 

"อืม"    เขาตอบออกไปด้วยรอยยิ้มบางๆ…ระหว่างเรา…ค่อยๆขยับเข้าหากันอีกก้าวหนึ่งแล้วนะ

 

 

 

 

 

 

 

เอเลนยังมีอาการง่วงนอนหลงเหลืออยู่…

 

พอเริ่มมืด บางครั้งเอเลนก็ผลอยหลับไปบนโซฟาในห้องนั่งเล่นก็มี บางทีก็ไม่ตื่นไปจนยันเช้า และเขาก็ต้องเป็นคนอุ้มไปนอนอยู่บ่อยๆ

 

“อืม…”    แต่วันนี้ดูเหมือนจะรู้ตัวแหะ?

 

ท่อนแขนแข็งแรงวางร่างโปร่งลงบนเตียง ดวงตาสีมรกตปรือปรอยเปิดขึ้นมาอย่างงัวเงีย

 

“ผม…เผลอหลับไปอีกแล้วเหรอครับ?”   เอเลนหาวหวอดก่อนจะพยายามยันตัวขึ้นมานั่ง

 

“นอนเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว”   เขาเดินไปเป่าตะเกียงให้เหลือเพียงดวงเดียว

 

เอเลนนั่งมองตามทุกการเคลื่อนไหวของเขา จนกระทั่งเขานั่งลงบนเตียง นัยน์ตาสีมรกตก็ยังมองหน้าเขาไม่วางตา

 

“มีอะไรรึเปล่า?”   แล้วแทนที่จะตอบ มือบางกลับเอื้อมมาลูบไปตามรอยแผลบนใบหน้าเขา

 

“เพราะแผนการของผม…ทำให้คุณเกือบเอาชีวิตไม่รอด”  เสียงสลดเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด

 

“ผมขอโทษนะครับ…”   มือบางแตะลงไปบนมือข้างที่เหลือเพียงสามนิ้วของเขาก่อนจะจับมันเอาไว้ เอเลนยกมือข้างนั้นขึ้นมาชนกับหน้าผากของตัวเอง

 

“มันไม่ใช่ความผิดของแก ถ้าจะมีคนที่ผิด คนคนนั้นก็คือไอ้พี่ชายเฮงซวยของแกต่างหาก”   เพราะคนที่ทำให้เขามีสภาพแบบนี้ก็คือซีค เยเกอร์ พี่ชายต่างแม่ของเอเลน

 

“ฮึๆ สนิทกันน่าดูเลยนะครับ คุณรีไวกับพี่”   ใบหน้ามนเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้ม ใครๆต่างก็รู้ดีว่าเขากับซีคเป็นไม้เบื่อไม้เมากันขนาดไหน

 

“เอ่อสิ สนิทจนอยากจะลากคอมันลงนรกอยู่ทุกวันเลยละ  ไอ้เวรตะไลหน้าหนวดนั่น”   แค่นึกถึงก็หงุดหงิดแล้ว 

 

แต่ในขณะที่เขากำลังทำหน้าราวกับกำลังจะฆ่าคน  เจ้าเด็กตรงหน้ากลับอมยิ้ม

 

“ยิ้มอะไร?”

 

“ผมชอบความป่าเถื่อนของหัวหน้าจัง~”   จู่ๆคนที่นั่งอยู่ข้างๆก็โผมากอดเอวเขาซะอย่างงั้น

 

“ไม่ได้โดนเตะมานานแล้วสินะ เจ้าเด็กเหลือขอ?”   ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ท่อนแขนแข็งแรงก็กอดตอบ

 

“อย่านะครับ ถ้าทำผมฟันหลุดตอนนี้ละก็ มันอาจจะไม่งอกออกมาอีกเลยก็ได้ แล้วหัวหน้าก็ต้องทนอยู่กับคนฟันหลอนะครับ”   ริมฝีปากช่างเจรจารีบหาข้ออ้าง

 

“แทนที่จะเตะ…เปลี่ยนเป็นทำอย่างอื่นดีกว่าไหมครับ?”    เจ้าเด็กเหลือขอที่เขาคิดว่ายังเป็นเด็กตอนนี้ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วสินะ ใบหน้าภายใต้กรอบผมยาวนั่นถึงได้ส่งสายตาเชิญชวนมาแบบนี้

 

“หื๋ม…ได้สิ”   มือแข็งแรงกระชากคอขึ้นมาจูบทันที ไม่จำเป็นต้องมากพิธีและเอเลนเองก็คุ้นเคยกับจูบที่ดุดันนี้ดี

 

เรียวลิ้นบังคับสอดแทรกเข้าไปในกลีบปากนุ่มนิ่ม ตอนนี้เอเลนไม่ได้ไร้เดียงสา ไม่ใช่เด็กน้อยที่จะตอบสนองเขาแบบเงอะๆงะๆอีกต่อไป ลิ้นร้อนไม่ได้ถูกเขาไล่ต้อนอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนเมื่อก่อน แต่มันกลับตอบรับปลายลิ้นที่รุกเร้าเข้าไป

 

เอเลนเกี่ยวกระหวัดรีดรัดลิ้นของเขาเช่นกัน มันพัวพันแบบไม่มีใครยอมใคร

 

ริมฝีปากของเขายกยิ้มทั้งๆที่ยังจูบกันอยู่ เจ้าเด็กน้อยที่เขาเป็นคนสอนเรื่องแบบนี้ให้เองกำลังอวดเก่งกับเขาอยู่สินะ หึ 

 

เขาถอนลิ้นของตัวเองออกมาแต่ก็ยังจูบเม้มริมฝีปากชุ่มฉ่ำน้ำลายนั่นต่อไป เดี๋ยวลงน้ำหนักเน้นๆบ้าง เดี๋ยวจูบหยอกเย้าเบาๆบ้าง เดี๋ยวดึงดูดออกมาบ้าง เดี๋ยวเปลี่ยนมุมบ้าง เสียงจุ๊บๆที่ดังขึ้นชวนให้อารมณ์พลุ่งพล่าน   และจูบที่มีชั้นเชิงแถมเซ็กซี่อย่างร้ายกาจนั่นก็ทำเอาคนที่เป็นรองถึงกับสติกระเจิดกระเจิง

 

มือบางรีบยกขึ้นมาดันแผ่นอกหนาเป็นเชิงห้าม

 

“แฮ่ก…แฮ่ก…คุณรีไว…มากกว่านี้…ผมยังไม่พร้อม”

 

เพราะรู้ดีว่าถ้าปล่อยไปอะไรจะเกิดขึ้นและลึกๆในใจของเอเลนก็ยังต่อต้าน ยังคงจมอยู่กับความรู้สึกผิดและคงคิดว่าตนยังไม่สมควรจะได้รับความสุข

 

เขามองใบหน้าแดงซ่านนั่นอย่างเข้าใจ เขาเองก็ไม่คิดจะฝืนใจเอเลน ตอนนี้อาจจะทำจนถึงขั้นสุดท้ายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

 

“งั้นก็เอาแค่นี้แหละ แต่แกรู้รึเปล่า ว่าแค่จูบก็ทำให้แกถึงสวรรค์ได้”   เสียงทุ้มแหบพร่าน้อยๆกระซิบลงที่ใบหูบาง

 

“เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดู”   เสียงเซ็กซี่ที่เปล่งอยู่ข้างหูเรียกสีแดงจัดขึ้นบนแก้มใส  

 

แล้วหลังจากนั้น ริมฝีปากแดงช้ำก็ถูกดึงมาจูบซ้ำๆอีกหลายรอบ

 

ทั้งชั้นเชิง ทั้งความช่ำชอง ทั้งเทคนิคที่ถูกใช้ร่วมกันเล่นเอาคนที่อ่อนประสบการณ์กว่าถึงกับหน้ามืดตามัว

 

ความเป็นชายของเอเลนขยายตัวอย่างควบคุมไม่ได้

 

แค่จูบอย่างเดียวก็เป็นได้ถึงขนาดนี้ ไม่ต้องบอกเลยว่าอดีตหัวหน้าทหารรีไวนั้นดุดันขนาดไหน

 

"อื้ม~"   ฝ่าเท้าบางจิกลงไปบนผ้าห่มที่ยับยู่ยี่อย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป ฝ่ามือแข็งแรงจึงเอื้อมไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวนั่นเอาไว้แล้วชักเข้าออกแรงๆให้

 

"อะ อ๊า~"   เพราะไม่ได้ทำมานานเอเลนจึงความรู้สึกไวมาก เขาขยับมือไม่กี่ครั้งก็ถึงได้แล้ว

 

ต่างจากเขา…ตลอดเวลาที่เอเลนนอนอยู่บนเตียง…เขานั่งทำให้ตัวเองอยู่ข้างๆนั่นตั้งไม่รู้กี่ครั้ง…

 

กลิ่นคาวที่หอมหวานคละคลุ้งไปทั่วห้องเล็กๆเมื่อน้ำสีขาวขุ่นของเอเลนไหลเลอะเต็มฝ่ามือเขา ส่วนเจ้าของมันก็ยังใช้สองมือยึดคอเสื้อของเขาไว้พร้อมกับหอบหายใจหนักหน่วง ใบหน้าสวยบัดนี้แดงจัดอยู่ภายใต้กรอบผมยาว

 

เขาจูบเบาๆลงไปบนกลีบปากแดงก่อนจะละออกมาเช็ดมือ

 

“แล้วคุณล่ะ?”   เอเลนเอี้ยวตัวมาถามเขาเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะทำต่อ

 

“ถ้าไม่ใช่ตรงนี้ฉันก็ไม่ทำหรอก”   มือแข็งแรงตีก้นเอเลนไปทีนึงเพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าตรงนี้นี่มันตรงไหน ใบหน้ามนถึงกับยู่หน้าใส่แต่เขากลับยกยิ้มเจ้าเล่ห์

 

“พร้อมเมื่อไหร่ก็เอามาให้ฉันใส่เข้าไป”

 

“คุณนี่มัน…ทั้งดิบเถื่อนทั้งหยาบคายจริงๆ แต่ผมที่ดันชอบนี่แหละที่แปลกคน เฮ้อ~”   ร่างโปร่งตะแคงตัวล้มลงนอนก่อนจะซุกเข้าหาอกเขา

 

นัยน์ตาสีขี้เถ้าทอดมองกลุ่มผมสีน้ำตาลอย่างไม่แน่ใจ ความรู้สึกบางอย่างค้างคาอยู่ในใจเขามาตั้งแต่วันนั้น และตั้งแต่ที่เอเลนฟื้นขึ้นมา เขาก็พยายามหลบเลี่ยงที่จะถามคำถามนี้มาตลอด

 

พยายามหาข้ออ้างให้ตัวเองราวกับคนขี้ขลาด…

 

“เอเลน”   เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนที่ซุกอยู่ที่แผงอก วันนี้…เขาจะพยายามรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมันเสียที

 

“ครับ?”

 

“มีคำถามหนึ่งที่ฉันอยากถาม แต่ก็กลัวคำตอบของนาย แต่ถ้าฉันไม่ถาม มันก็คงจะเหมือนเสี้ยนที่คาส้นตีนอยู่แบบนี้”

 

“หื๋อ? ลองถามมาสิครับ?”   ใบหน้ามนเงยจากอกขึ้นมามองเขา

 

“นาย…เกลียดฉันหรือเปล่า…เพราะฉันเป็นคนสั่งให้มิคาสะฆ่านาย…”

 

ความเจ็บแปลบที่มองไม่เห็นยังคงแล่นลิ่วอยู่รอบหัวใจของเขาเมื่อคำถามนี้หลุดออกจากปากไป เอเลนก็ดูจะผงะไปเช่นกัน

 

“ในวันที่ทุกคนต่างหันอาวุธเข้าหานาย ไม่มีใครเข้าข้างนายสักคน ทั้งๆที่ฉันควรจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่ข้างๆนาย แต่ฉันกลับ…”   นี่คือเรื่องที่เขาเสียใจมาตลอด เขาเฝ้าคิดมาตลอด…ว่าในใจของเอเลนตอนนั้นจะรู้สึกยังไง ต้องเจ็บปวดแทบแหลกสลายขนาดไหนที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรักหยิบดาบขึ้นมาฟาดฟันใส่

 

“หัวหน้า”   แต่แล้วเสียงใสก็เป็นฝ่ายเรียกสติเขาให้กลับคืนมา

 

“หัวหน้าครับ ฟังผมนะครับ”   มือบางทั้งสองข้างเอื้อมมาประคองใบหน้าเขาให้สบประสานกับดวงตาสีมรกตที่อ่อนโยนแต่ก็เข้มแข็งมาก

 

“เรื่องที่ผมทำ มันคือการฆ่าล้างเผ่าพันธ์มนุษย์นะครับ…หัวหน้าพยายามหยุดผม…มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว…เป็นเรื่องที่คนที่รักกันควรทำครับ”   ใบหน้ามนขยับยืดตัวมาจูบเขาเบาๆก่อนจะละออกไปพูดต่อ

 

“ผมไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดหัวหน้าเลย…ตั้งแต่เมื่อก่อน จนถึงตอนนี้…ไม่มีวันไหนที่ผมเกลียดหัวหน้าเลยครับ”   เอเลนยิ้มให้เขา มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ภูเขาในอกเขาพังทลาย เขาโล่งใจจนแทบร้องไห้

 

“งั้นเหรอ…”   เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำหน้ายังไงออกไป แต่เอเลนเห็นแล้วถึงกับยิ้มกว้างพลางเป็นฝ่ายดึงตัวเขาเข้าไปกอดแนบอกของเอเลนแทน

 

“ค่อยยังชั่ว…”    เขาเปล่งเสียงที่อ่อนแรงแต่ก็โล่งอกมากออกไป แขนบางทั้งสองข้างกอดเขาเอาไว้หลวมๆราวกับกำลังช่วยปลอบโยน

 

“ฮิ…ผมยังจำเมื่อก่อนนี้ได้อยู่เลย วันนั้น…ทั้งๆที่เตะผมจนฟันหลุดในศาลทหาร แต่ลับหลังหัวหน้ากลับมาถามผมว่า “นายเกลียดฉันหรือเปล่า?” น่ารักที่สุดเลยครับ”   จากที่กำลังซึมๆคิ้วก็กระตุกขึ้นมาทันที 

 

“ล้อเลียนฉันหรือไง? หื๋ม~ เจ้าลูกหมา”   เขาเงยหน้าขึ้นไปกระตุกยิ้มก่อนจะลงมือจี้เอวบางจนเอเลนถึงกับดิ้นพล่าน

 

“ฮ่าๆๆๆ หยุดนะครับ ฮ่าๆๆ หัวหน้า~”

 

 

 

 

ปั่ก!  ปึ่ก!

 

ทุกครั้งที่ฟืนถูกผ่าเป็นสองซีกแล้วร่วงลงจากขอนไม้ คิ้วหนาก็จะขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยว่ายังไม่พออีกเหรอ? เขาจะผ่าฟืนเอาไว้ทำอะไรมากมาย 

 

ร่างกายของเอเลนเริ่มคุ้นชินกับการออกแรงบ้างแล้ว เขาจึงใช้ให้เด็กนั่นไปแบกกิ่งไม้ที่เขาตัดไว้ในป่ามา ทั้งๆที่เขาแบกเป็นสิบยี่สิบอันได้สบายๆแต่เจ้าเด็กนั่นแบกแค่สามสี่อันก็ขาแข้งสั่นแล้ว เขามองร่างที่เดินแบกไม้โซไปเซมาอย่างอนาถใจ นายเคยเป็นไททันที่ตัวโตเท่าสามทวีปเลยนะเฮ้ย อย่าให้มันเสียชื่อสิ

 

“เอาท่อนฟืนพวกนี้ไปเรียงไว้ในยุ้งซะ”    เขาชี้ไปที่กองฟืนซึ่งถูกผ่าเรียบร้อยแล้ว หลังจากเอเลนวางกิ่งไม้ที่เพิ่งไปขนมาลงกับพื้น มือบางถึงกับต้องยกขึ้นมาปาดเหงื่อ

 

“จะผ่าเอาไว้ทำไมเยอะแยะครับเนี่ย? จะเผาฟืนขายเหรอครับ?”   ใบหน้ามนหันไปมองยุ้งเก็บฟืนที่มีฟืนเรียงอยู่กว่าครึ่ง

 

จริงสิ เอเลนไม่รู้จักฤดูหนาวที่หนาวถึงขนาดมีหิมะตก เพราะบนเกาะพาราดี้ไม่เคยหนาวถึงขั้นนี้ เด็กนี่ถึงไม่เข้าใจความโหดร้ายของพายุหิมะ 

 

“เก็บไว้ใช้เองนี่แหละ เดี๋ยวนายก็รู้”

 

“เห๋~~”    เอเลนลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมไปนั่งเรียงฟืนแต่โดยดี การอยู่บนแผ่นดินใหญ่มาหกปีทำให้เขารู้ว่ายังมีอะไรต้องเตรียมอีกมากมายก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง แต่เอเลนยังไม่รู้จักมัน ใบหน้ามนถึงได้เม้มปากหน้ามุ่ยเพราะโดนใช้งานแบบนั้น

 

มือบางเรียงฟืนไปก็ทำหน้าเบื่อไป สมเป็นเด็กจริงๆเจ้าเด็กเหลือขอนี่ หรือเป็นเพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้ลงไม้ลงมือก็เลยเริ่มดื้อ? 

 

ใบหน้าคมส่ายไปมาอย่างพยายามไม่ถือสาก่อนจะหันไปผ่าฟืนต่อ

 

“อยากไปหาเพื่อนๆของนายบ้างหรือเปล่า? อยู่กับคนแก่อย่างฉันไปวันๆนายคงเบื่อ”    เสียงทุ้มเอ่ยถามในขณะที่มือก็ยังผ่าฟืนไปเรื่อยๆ

 

“.....”    เอเลนไม่ตอบ ถึงมือจะยังเรียงฟืนอยู่แต่ใบหน้านิ่งๆนั่นก็เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง

 

“อยากไปหามิคาสะกับอาร์มินไหม? ถ้าอยากไป ฉันก็จะพาไป”    เขาผ่าฟืนชิ้นสุดท้ายเสร็จก่อนจะหันไปมองเอเลน ดวงตากลมโตจ้องมองฟืนที่เรียงอยู่ในยุ้งก่อนจะยอมพูดออกมาในที่สุด

 

“ไม่ไปหรอกครับ ตอนนี้ เจ้าพวกนั้นคงกำลังพยายามใช้ชีวิตที่ไม่มีผมอยู่ ขืนผมโผล่ไป ทุกอย่างก็พังพอดี”    ดวงตาของเอเลนมีทั้งแววเศร้าหมองและแววตาของคนที่ต้องตัดใจ

 

“ถึงผมจะมั่นใจว่าเจ้าพวกนั้นคงจะดีใจที่รู้ว่าผมยังไม่ตาย แต่แล้วยังไงล่ะครับ ผมเป็นอาชญากรสงครามนะครับ จะให้เจ้าพวกนั้นทำยังไงกับผมล่ะ”    เอเลนก้มมองพื้นอย่างรู้ตัวดีว่าการโผล่ไปหาเพื่อนคงจะเป็นการสร้างปัญหาให้มากกว่า  เขาเองก็ไม่คิดจะเร่งเร้าแต่ปล่อยให้เอเลนตัดสินใจเอง ถ้าอยากไปเขาก็จะพาไปจริงๆ จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เอเลนได้เจอกับเด็กพวกนั้นอย่างปลอดภัย 

 

เอเลนเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะทำหน้าเหมือนเลิกคิดได้เสียที ใบหน้ามนพยายามฮึบสู้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขา

 

“แต่ผมก็เบื่อจริงๆนั่นแหละ คุณรีไว~ เลิกให้ผมแบกท่อนไม้พวกนี้สักทีเถอะ เราไม่ใช่ทหารแล้วนะครับ ทำไมยังต้องฝึกร่างกายอยู่อีก ไม่ได้จะไปรบราฆ่าฟันกับใครแล้วด้วย ผมอยากนอนแผ่อยู่เฉยๆ~ อยากกินบลูเบอร์รี่ชีสพายแล้วด้วย  แล้วเนี่ย ยังมีไก่ต้องไปเลี้ยง มีไข่ต้องเก็บ มีผักต้องไปรดน้ำ มีผ้าต้องซัก มีกับข้าวต้องทำ มีห้องน้ำต้องขัด มีโต๊ะต้องเช็ด แถมยังมีโซฟาขาดๆต้องซ่อมอีก คุณจะให้ผมเอาเวลาที่ไหนไปเหงาครับ?”    เจ้าเด็กเหลือขอเริ่มงอแง สภาพเหมือนเด็กที่ถูกพ่อแม่ใช้ให้ทำงานบ้านไม่มีผิด

 

“แกยังไม่รู้จักความโหดร้ายของฤดูหนาวสินะ เจ้าเด็กเหลือขอ”    มือแข็งแรงหยิบฟืนขึ้นมาช่วยเรียง จริงๆเมื่อก่อนตอนที่หลบซ่อนตัวอยู่ในปราสาทด้วยกัน เขาก็รู้ดีว่าเจ้าเด็กดื้อนี่ก็แอบงอแงลับหลังเขาอยู่บ่อยๆเวลาโดนใช้ให้ทำงานบ้าน แต่ตอนนั้นคงยังเกรงกลัวเขามากอยู่ก็เลยไม่เคยเอาแต่ใจให้เห็นซึ่งๆหน้าแบบนี้

 

จะเรียกว่ามีพัฒนาการหรือยังไงดี?

 

แต่จะเตะซักทีก็เตะไม่ลงเพราะความงอแงเง้างอดแบบนี้มันก็เหมือนที่คนรักทำต่อกัน 

 

เฮ้อ…เขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจแล้วปล่อยไป

 

“แต่มันต้องเตรียมฟืนมากมายขนาดนี้เลยเหรอครับ?”   มือเรียงฟืนไปปากก็ยังบ่นไป

 

“แค่นี้น่ะ ยังไม่พอหรอก ไปแบกมาเพิ่มซะ” 

 

“เอ๋~~~”   เอเลนรีบหันมาส่ายหน้า มือแข็งแรงเลยฟาดก้นงามงอนนั่นไปสักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว ร่างโปร่งลุกหนีโดยมีเขาเดินตามไปช่วยแบกไม้ด้วย

 

“กล้ามหน้าท้องแกเนี่ย มันหายไปไหนหมดแล้วห๋า? กินแต่บลูเบอร์รี่ชีสพายทุกวันจนมันกลายเป็นพุงกะทิแล้ว”

 

“พุงกะทิที่ไหนกันเล่า ยังแบนกริบขนาดนี้นะครับ นี่ไง ลองจับดูสิ”    เสียงเถียงกันบ้าง คุยกันบ้าง อ้อนกันบ้างยังคงดังต่อไป

 

แบบนี้…มันดีกว่าการอยู่เงียบๆคนเดียวเป็นไหนๆ

 

 

 

 

 

 

พลั่ก!

 

ประตูหนักๆถูกเปิดออกพร้อมกับหิมะที่ทับถมอยู่หล่นกระจาย ที่ป่าบนภูเขาเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัวแล้ว

 

ไม่มีสีเขียวเหลืออยู่ ทุกอย่างล้วนขาวโพลนไปหมด นอกจากนี้ยังหนาวเย็นจับใจ

 

นี่เป็นหิมะแรกของเอเลน

 

แต่เจ้าคนที่เขาคิดว่าคงจะเอาแต่นอนขดตัวสั่นอยู่ในผ้าห่มทั้งวันกลับดูจะตื่นเต้นกับฤดูหนาวมาก

 

ก็พอเปิดประตูบ้านได้ เจ้าลูกหมาที่ถูกปล่อยออกมาก็วิ่งพรวดออกไปลุยหิมะทันที

 

"นี่มันอะไรกันครับเนี่ย? อ๊ะ! เย็นเป็นบ้าเลยครับ! คุณรีไวดูสิ รอบบ้านเราขาวไปหมดเลย!"   ดวงตาสีมรกตมีประกายวิบวับเมื่อมองไปรอบตัว 

 

คิดถูกแล้วจริงๆที่จับใส่เสื้อกันหนาวมาจนตัวกลมดิก เพราะตอนนี้เด็กนั่นกำลังวิ่งหัวทิ่มหัวตำอยู่ในกองหิมะที่สูงท่วมเข่าอยู่

 

"มันคือหิมะ มันตกลงมาจากฟ้าในวันที่เย็นจัด"   เขาพยายามอธิบายเท่าที่เขารู้ ก็อย่างว่าละนะ เขาก็เพิ่งเห็นหิมะมาหกครั้งเท่านั้นเอง

 

"หิมะเหรอครับ? เหมือนที่ในหนังสือของอาร์มินบอกไว้เลย ว่าฤดูหนาวจะมีทุ่งสีขาวสุดลูกหูลูกตา เป็นเกล็ดน้ำแข็งที่กินยังไงก็ไม่มีวันหมด!"

 

"โฮ่ย อยากเอาเข้าปากสิ มันสกปรก"   เขาต้องคอยห้ามเจ้าเด็กสามขวบไม่ให้อ้าปากงับก้อนหิมะ

 

"เรียกมันว่าหิมะเหรอเนี่ย หิมะ~ ดีจังเลย หิมะ~ หิมะนี่สวยมากเลยนะครับ~"    เอเลนดูจะชอบมันมาก ถึงแม้จะต้องล้มลุกคลุกคลานแต่ใบหน้าแดงระเรื่อก็ยิ้มแฉ่ง

 

เขายืนมองภาพเหล่านั้นด้วยหัวใจที่เป็นสุข

 

เอเลนค่อยๆนึกถึงภาระหน้าที่ในอดีตของตัวเองน้อยลงเรื่อยๆ และยิ่งคิดถึงมันน้อยลงเท่าไหร่ เอเลนก็จะยิ่งได้ชีวิตของตัวเองกลับคืนมา

 

เขารู้ว่าในช่วงแรกที่เพิ่งฟื้น เอเลนยังไม่กล้าไขว่คว้าหาความสุขให้ตัวเอง ความสำนึกผิดที่คร่าชีวิตศัตรูไปมากมายก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ผู้นำกลุ่มผู้ปกป้องชาวเอลเดียบนเกาะนั่นต่างหากที่เป็นเหมือนโซ่ผูกคอเอเลนไว้

 

ถึงตอนนี้จะไม่มีพลังอะไรแล้วแต่ตัวเองจะแยกมามีความสุขอยู่คนเดียวแบบนี้จะดีเหรอ? ในขณะที่คนอื่นๆยังต่อสู้เพื่อปกป้องเอลเดียกันอยู่หรือเปล่า? เอเลนคงจะคิดเรื่องนี้มาตลอด

 

ก็นับว่าเขาคิดถูกแล้วที่ออกจากเกาะพาราดี้มาได้  โลกภายนอกกำแพงที่แปลกใหม่และไม่เคยเห็นจะทำให้เอเลนรู้สึกเป็นอิสระอย่างแท้จริง ค่อยๆหลุดพ้นจากโซ่ตรวนที่รัดคอเอาไว้ในที่สุด

 

วันเวลาที่ตนเป็นเพียงอาวุธมนุษย์นั้นมันจบลงไปแล้ว ไม่ต้องทำเพื่อใคร ไม่ต้องปกป้องใครอีกต่อไปแล้ว

 

ดวงตาสีขี้เถ้าทอดมองร่างโปร่งที่กำลังตะกุยหิมะเล่นอย่างสนุกสนาน เขาสาบานว่าจะพาเอเลนไปพบเห็นโลกใบนี้อย่างที่อีกฝ่ายอยากเห็นมาตลอด ไม่ใช่แค่หิมะในฤดูหนาวแต่ยังมีดอกไม้สีชมพูทั้งต้นในฤดูใบไม้ผลิ หรือต้นไม้ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงในฤดูใบไม้ร่วง ภูเขาที่มีแต่น้ำแข็ง ผืนดินที่มีแต่เม็ดทราย โลกใบนี้ยังมีความหลากหลายอีกมากมายรอให้เอเลนไปพบเจอ

 

เขาจะพาไป จะพาไปทุกที่ที่เอเลนอยากไป

 

“เจ้าเด็กเหลือขอ เข้าบ้าน วันนี้เล่นพอแล้ว เดี๋ยวเป็นหวัด”    เขาตะโกนเรียกเอเลนที่โดดเหยงๆอยู่ในกองหิมะ

 

“ครับ!”    เอเลนหันมาตอบรับเขาด้วยรอยยิ้ม ร่างโปร่งวิ่งกลับมาหาก่อนจะเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน

 

ควันไฟจากเตาผิงยังคงลอยกรุ่นอยู่เหนือหลังคาบ้านไปตลอดฤดูหนาวที่ยาวนาน 

 

ถึงภายนอกจะหนาวเหน็บเพียงใดแต่ในบ้านก็ยังคงสว่างไสวและอบอุ่นอยู่เสมอ

 

และไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี…เขาก็จะเป็นคนเตรียมที่แบบนี้ไว้ให้เอเลนเอง

 

 

 

 

 

 

“เสร็จรึยัง?”    เสียงห้วนตะโกนเร่งคนที่ยังพิรี้พิไรมัดผมไม่เสร็จสักที ทั้งๆที่ตอนนี้ม้าทั้งสองตัวก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว

 

“เสร็จแล้วครับ…จะรีบไปไหนเนี่ย…”    ใบหน้ามนบ่นเง้างอด นับวันเอเลนก็ยิ่งสวย คงจะเป็นใบหน้าที่ได้มาจากคุณแม่อย่างไม่ต้องสงสัย

 

“ยังไงก็สวมฮู้ดคลุมหัวอยู่แล้ว จะมัดอะไรกันนักหนา”    มือหยาบรูดปอยผมสีน้ำตาลนิ่มเป็นเชิงบ่น

 

“ถ้าไม่มัดให้ดี เดี๋ยวมันก็พันกันยุ่งเหมือนคราวที่แล้วอีกหรอกครับ แล้วก็ต้องให้คุณช่วยสาง ผมนี่เจ็บจนน้ำตาเล็ดเลย ไม่เอาแล้วแบบนั้นน่ะ”    เอเลนบ่นปากยื่นปากยาวบ้าง เขามองปอยผมที่อยู่ในมือด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะปล่อยมันลง

 

“ไปกันเถอะ สายแล้ว”    เขากระโดดขึ้นหลังม้า ส่วนเอเลนก็ขึ้นหลังอีกตัว

 

เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว หิมะก้อนสุดท้ายละลายไปตั้งแต่เดือนก่อน ตอนนี้ทุกพื้นที่จึงเริ่มเต็มไปด้วยสีเขียว

 

ม้าสองตัววิ่งคู่กันลัดเลาะออกจากป่าลึก เขามุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขา เขาจำได้ว่าปีที่แล้วมันน่าจะอยู่แถวๆนั้น

 

เอเลนควบม้าตามเขามาโดยไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน ใบหน้าผ่อนคลายนั่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้ออกไปเที่ยวเล่น เป็นเพราะชีวิตในวัยเด็กถูกสงครามช่วงชิงไปจึงไม่เคยได้ทำอะไรที่สมกับเป็นเด็กเลย ช่วงเวลาแบบนี้มันจึงเหมือนเป็นการชดเชยให้

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อน…การขี่ม้าออกไปถ้าไม่หนีตายก็ต้องเป็นภาระกิจของทหาร 

 

แต่ตอนนี้…พวกเขาก็แค่ขี่ม้าไปดูดอกไม้ใบหญ้า…

 

 

ฮี้~

 

ม้าร้องออกมาเบาๆเมื่อบังเหียนถูกดึงให้หยุด พวกมันทั้งคู่ยืนอยู่ริมหน้าผาที่ไม่ถึงกับสูงมากนัก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมากพอจะมองเห็นข้างล่างได้กว้างไกล

 

ไกลพอ…ที่ทุ่งดอกไม้หลากสีที่แผ่ขยายไปจนสุดลูกหูลูกตาจะทำให้ดวงตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง…

 

เอเลนตะลึงกับภาพตรงหน้าจนตาค้าง

 

ทั้งกลิ่นหอม ทั้งสีสันที่มากมายหลากหลาย ทั้งกลีบดอกไม้ที่ปลิวว่อน ทั้งผีเสื้อและเหล่าแมลงที่มาดอมดม ความสวยงามที่ไม่รู้จะบรรยายยังไงกำลังอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

 

“คุณรีไว…”     เอเลนเรียกเขาด้วยเสียงลอยๆ ดวงตายังเหม่อมองอยู่ที่ภาพเบื้องหน้า

 

“หื๋ม?”

 

“ขอบคุณนะครับที่ไม่ถอดใจเรื่องของผม ขอบคุณที่ทำให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้... ได้เห็นโลกที่สวยงามขนาดนี้…”    บัดนี้ ดวงตาสีมรกตคู่นั้นกำลังเปล่งประกายที่งดงามมากจริงๆ

 

“อืม มันสวยงาม…เพราะว่ามีนายอยู่ยังไงล่ะ เอเลน”

 

“ที่ฉันมองเห็นโลกเป็นแบบนี้ได้ ก็ต้องขอบคุณนายเหมือนกัน”    ขอบคุณที่นายฟื้นขึ้นมา ขอบคุณที่นายอยู่เคียงข้างฉัน

 

 

ขอบคุณที่รักกัน

 

 

พวกเราต่างหันมายิ้มให้กัน

ไม่ว่าฤดูกาลจะหมุนผ่านมาอีกกี่ครั้ง แต่มือที่จับกันไว้ก็จะไม่ละจากกันไปง่ายๆ

 

ต่อให้มีอิสระที่จะโบยบินไปในท้องฟ้า แต่ว่า พวกเราก็ยังจะบินไปด้วยกัน

 

เพราะปีกทั้งสองคู่นั้น ได้กางอยู่บนแผ่นหลังของพวกเรานานแล้ว

 

 

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

FIN

 

 

อุแง๊ เป็นฟิคที่แต่งจบในรอบปีเลยก็ว่าได้ แต่งแบบเป็นบ้าเป็นหลัง แต่งรวดเดียวเลยค่า //ซับน้ำตา //แต่ไม่ได้แต่งฟิคไปน้ำหูน้ำตาไหลไปแบบนี้มานานแล้วเหมือนกันค่ะ ตอนช่วงที่แต่งตอนรีไวไปเยี่ยมหลุมศพของเอเลนนี่คือหมดทิชชูไปหลายม้วนมาก ฮืออออ

 

ทั้งหมดทั้งมวลของฟิคเรื่องนี้ก็ต้องยกให้เพลง Akuma no ko ของ Ai Higuchi เลยค่ะ เพลงนี้เป็นเพลงปิดของอนิเมะ Attack on Titan ภาค4พาร์ท2 ซีซั่นปัจจุบันที่กำลังฉายอยู่นี่แหละ คือความหมายของเพลงนี้นี่ฟังแล้วร้องไห้หนักมากเลยค่ะ เป็นเพลงที่พูดแทนตัวเอเลนเอง แล้วแบบ...หัวอกคนเป็นแม่อย่างชั้นน่ะ ฮืออออ หนูเลนลูกชั้นทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยยย แง๊ ฟังไปก็ร้องไห้ไปแต่ก็หยุดฟังไม่ได้ จนต้องหาทางระบายออกมาเป็นฟิคนี่แหละ กร๊ากกกก

 

 

โลกนี้มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรักเธอ

ไม่ว่าจะต้องละทิ้งสิ่งใดไปก็ตาม

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็จะปกป้องเธอไว้ให้ได้

 

เนี่ย ท่อนนี้เนี้ย ทำเอาบ่อน้ำตาแตกมากค่ะ TAT คือตอนที่รู้สปอยด์ตอนจบของไททันก็ไม่เคยร้องไห้นะ เพราะก็ทำใจมาตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าคนที่เป็นไททันจะมีอายุอยู่ได้แค่13ปีเท่านั้น ก็ทำใจแล้วแหละว่าตอนจบลูกชั้นอาจจะ....ก็ได้ เพราะงั้นถึงจะจบแบบนั้นจริงก็ไม่เป็นไร แต่พอได้มาฟังเพลงนี้ก็คือ เหมือนเขื่อนที่เก็บน้ำตาตูไว้พังทลายเลยค่ะ ร้องไห้จนได้บ่อออนเซ็นให้อ.อิซาสองสามบ่ออ่ะแม่ แง๊ สะเทือนใจตูมาก

 

เอาละ หลังจากเวินเว่อร์มาพอสมควร มาแฮปเอเลนกันก่อนค่ะ

 

สุขสันต์วันเกิดนาลูก หนูเลนนนนน

 

จุ๊ฟๆๆ มี๊อยากจะบอกให้รู้ว่ามี๊รักเอเลนมากนะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งสิบปี มี๊จำเรื่องของเอเลนได้มากกว่าคนบางคนเสียอีก เอเลนจะมีความสุขตลอดไปอยู่ในใจมี๊เสมอนาลูก มีบ้านก็จะยกให้ไหนๆบัตรเครดิตมี๊ก็เป็นของเอเลนไปแล้วนี่ ^ ^” หยุดเอฟขนมด้วยบัตรมี๊ได้แล้ว!!!

 

ก็นะ...จริงๆแล้วฟิคที่ตั้งใจเตรียมไว้ให้ในวันเกิดปีนี้คือ Honey so Sweet ค่ะ แต่ว่า พอไปดูอนิเมะซีซั่นล่าสุดที่อุตส่าห์ดองไว้เพื่อจะดูรวดเดียวเท่านั้นแหละ ฟิคก็งอกทันทีตั้งแต่ได้ฟังเพลงเปิดอย่าง The Rumbling แระ โฮกกกก มันเป็นอะไรที่โดนใจมากๆเลยค่ะ ชอบเพลงแนวนี้อยู่แล้วด้วย แล้วพอยิ่งไปฟังเพลงปิด.......ยาวเลยทีนี้ แง๊

 

อ่านะ ถ้าปั่นทันก็จะลงนะคะ Honey so Sweet เรื่องนั้นจะน่ารักมาก เอ็นดูลูกหมากับหัวหน้าบก.สุดๆ 555

 

ขอบคุณทุกๆการติดตาม ทุกๆคอมเม้นต์ ทุกๆหัวใจมากๆๆเลยนะคะ แล้วเจอกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ