ป๋อจ้าน Au.Fic [หวังอี้ป๋อ x เซียวจ้าน] GLIDE : 2x4 It’s me : 22

ป๋อจ้าน Au.Fic [หวังอี้ป๋อ x เซียวจ้าน]  GLIDE : 2x4 It’s me : 22

: ป๋อจ้าน Fanfiction Au

: หวังอี้ป๋อ x เซียวจ้าน

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           : เนื้อเรื่องต่อไปนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจริงนะคะ

           : ข้อมูลจะไม่แน่นเท่า GLIDE ภาคก่อนๆนะคะ เพราะภาคนี้ข้ามมา 2 ล้อ ตรูขี้เกียจหาข้อมูลฝั่ง Moto GP โฟ้ยยยย // โดนตบด้วยหมวกกันน็อค

แสงไฟจาก ASTON MARTIN DB11 สาดส่องลงบนถนนเส้นเล็กๆที่ตัดผ่านดินแดนแห่งการเกษตรอันอุดมสมบูรณ์ในภาคตะวันตกเฉียงใต้ของอังกฤษ เขตการปกครองนี้มีชื่อว่าคอตสโวลด์ส (Cotswolds) รถสปอร์ตสีเทาเข้มมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านไบบิวรี่ (Bibury)ซึ่งเป็นหนึ่งในเขตปกครองนี้ หมู่บ้านชนบทเก่าแก่ที่ถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 12 เรียกว่าเป็นหมู่บ้านแบบอังกฤษดั้งเดิมเลยทีเดียว

น่าเสียดายที่พวกเขามาถึงมืดไปหน่อย คงต้องเอาไว้พรุ่งนี้ที่จะได้ชื่นชมความงามของที่นี่

แอสตันมาร์ตินแล่นเข้าไปจอดหน้าโรงแรมที่ดัดแปลงบ้านอายุหลายร้อยปีมาเป็นที่พัก Swan Hotel เป็นโรงแรมที่ยังคงกลิ่นอายแบบดั้งเดิมเอาไว้อย่างครบถ้วน

นักบิดแชมป์สี่สมัยหันไปปลุกเจ้าตุ๊กตาหน้ารถที่หลับปุ๋ยอยู่บนเบาะข้างๆ ตั้งแต่ออกจากวอริกเชอร์เจ้ากระต่ายก็หลับเป็นตายมาตลอด

“จ้านเกอ ตื่นได้แล้วครับ ถึงแล้ว”   มือใหญ่เขย่าไหล่บางเบาๆ  เจ้ากระต่ายค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ

“หื๋อ? ถึงอิตาลีแล้วเหรอ?”    อิตาลีอะไรล่ะ? ยังอยู่ในอังกฤษนี่แหละ นี่คิดว่าตัวเองหลับไปกี่วันกี่คืนกัน?

“ไบบิวรี่ครับ มา ลงจากรถเถอะ ระวังๆด้วย”   เจ้ากระต่ายครึ่งหลับครึ่งตื่นก้าวขาลงจากรถด้วยความเบลอจนเขาต้องคอยประคองไว้

ห้องที่เขาจองคือ Cottage Trumpeter จึงเหมือนได้บ้านแถวเล็กๆมาหนึ่งคูหา มีรั้วหน้าบ้านของตัวเอง มีสวนเล็กๆของตัวเอง และมีประตูหน้าบ้านของตัวเอง

พนักงานยื่นกุญแจห้องให้ก่อนจะขอตัวออกไป เขาหันไปมองเจ้ากระต่ายที่ยืนตาปรือ

“ง่วงแล้วอ่ะ ไม่กินข้าวได้ไหม...”   ใบหน้ามนเริ่มงอแง เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนแถมวันนี้ยังใช้พลังในการติ่งมาทั้งวันอีก คงจะแบตหมดเกลี้ยงแล้วจริงๆ

“งั้นก็ไปนอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมสั่งรูมเซอร์วิสไว้ให้ ถ้าพี่ตื่นมาแล้วหิวค่อยกิน”

“อื้อ...ไหนล่ะเตียง?”   ใบหน้าจะหลับมิหลับแหล่หันมองหาที่นอนแต่ก็ไม่เห็น

“อยู่ข้างบนครับ”   และพอได้ยินเขาบอกแบบนั้น

“นอนโซฟาแล้วกัน...”   เจ้ากระต่ายก็เตรียมจะเดินเตาะแตะไปหาโซฟา

“ไปนอนข้างบน”   เวลาง่วงขึ้นมานี่งอแงมาก เขาต้องลากขึ้นชั้นสองไปนอนบนเตียงดีๆ 

ห้องพักนี้เป็นแบบสองชั้น เป็นห้องสวีทที่ตกแต่งในสไตล์ค็อทเทจ ชั้นล่างเป็นห้องนั่งเล่นซึ่งมีโซฟาหนานุ่มกับเตาผิง ส่วนชั้นบนเป็นเตียงคิงไซส์ ทั้งห้องใช้สีเอิร์ธโทนอบอุ่น ทุกอย่างดูน่ารักตามสไตล์บ้านพักแบบกระท่อมในชนบทจริงๆ

เจ้ากระต่ายทิ้งตัวนอนคว่ำลงไปบนเตียงอย่างไม่สนใจอะไรอีก ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นเข้าสู่นิทราทันที  มือใหญ่ต้องจัดการจับกระต่ายถอดเสื้อผ้า เจอทั้งฝุ่นเจอทั้งฝน นอนชุดเลอะๆแบบนี้พรุ่งนี้ได้จามไม่หยุด เขาเริ่มจากการถอดรองเท้าผ้าใบสีแดงออกจากฝ่าเท้าทีละข้าง ค่อยๆวางมันไว้ที่ปลายเตียง ตามมาด้วยการค่อยๆถอดถุงเท้าสีแดงออกจากฝ่าเท้าเย็นอย่างนุ่มนวล ฝ่ามือบีบนวดฝ่าเท้าขาวซีดนั่นเบาๆเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้ เขาดึงผ้าห่มมาคลุมมันไว้ก่อนจะพลิกร่างกายโปร่งบางให้นอนหงาย กระดุมกางเกงถูกปลดและซิปถูกรูดลง กางเกงยีนส์สีอ่อนจะค่อยๆถูกดึงผ่านสะโพกมน เขาต้องอุ้มตัวเจ้ากระต่ายขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้กางเกงหลุดออกมาได้โดยไม่ต้องใช้แรงมากนัก เจ้ากระต่ายจะได้ไม่เจ็บและผิวที่บอบบางนี้จะได้ไม่เป็นรอย มือใหญ่ดึงแว่นตาออกจากใบหน้ามนแผ่วเบา เขาค่อยๆม้วนเสื้อไหมพรมคอวีตัวบางขึ้นก่อนจะค่อยๆดึงผ่านหัวสีดำอย่างทะนุถนอม จากนั้นจึงค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างเบามือ ค่อยๆดึงมันผ่านท่อนแขนผอมบางอย่างไม่ให้ช้ำ เขาไม่เคยรำคาญเวลาที่ต้องดูแลอีกฝ่ายแบบนี้ เขากลับยินดีทำให้เสียมากกว่า เจ้ากระต่ายส่งเสียงอืออาๆมาบ้างแต่ก็ยอมให้เขาถอดชุดให้ ดวงตาคู่โตทำยังไงก็ไม่ยอมลืมขึ้นมา

ตอนนี้ร่างโปร่งบางจึงเปลือยเปล่า ผิวขาวๆสะท้อนแสงไฟนวลตาจนเขาต้องลอบกลืนน้ำลาย

มือใหญ่ตวัดผ้าห่มผืนหนาคลุมให้ จะจับใส่ชุดนอนก็ยุ่งยาก นอนมันทั้งอย่างงี้แหละ ยังไงเจ้ากระต่ายก็ไม่หนาวตายเพราะมีเขาคอยกอดไว้

ครืด...ครืด...ครืด....

โทรศัพท์มือถือของเขาสั่นไหวเพราะมีสายเข้าและเมื่อดวงตาคมกล้าเห็นว่าเป็นชื่อใคร ร่างสูงสง่าก็ละออกมาจากเตียงก่อนจะเดินลงไปคุยที่ชั้นล่าง

เรื่องที่เจ้ากระต่ายถูกสะกดรอยตามเขาได้คุยกับพวกเฟอร์รารี่มาบ้างแล้ว พวกนั้นเลยโยนให้หมาล่าเนื้อที่ช่วงนี้ว่างงานอยู่พอดีตามสืบเรื่องนี้ให้เขา  ยามาโตะโนะคามิ ยาสึซาดะของวองโกเล่ถึงได้โทรเข้ามา

“ครับ”   เขากดรับอย่างคุ้นเคย หมู่นี้เขาคุยกับนักฆ่าของหน่วยสังหารคนนี้บ่อยกว่าคนที่บ้านเสียอีก

“ผมกำลังคิดว่าพวกที่สะกดรอยตามคุณไม่ใช่อานัส ซัลมาน”   อีกฝ่ายทิ้งจังหวะเอาไว้เหมือนให้เขาทำใจ

“แต่เป็นคนของ Diamond crown”   เขาได้แต่ชะงักไปด้วยความมึนงง  Diamond crown?  แบรนด์ค้าเพชรระดับโลกนั่นน่ะนะ?

ทำไม Diamond crown ถึงต้องมาสะกดรอยตามเขากับเจ้ากระต่ายล่ะ?

ไม่เห็นจะเข้าใจเลย?

“จะมีคนของ Diamond crown อย่างน้อย 2 คนที่เดินทางออกนอก UAE โดยมีจุดหมายปลายทางคือประเทศที่มีแข่ง Moto GP ที่คุณกับเซียวจ้านอยู่ จะว่าไปทำธุรกิจมันก็แปลกไปหน่อยรึเปล่าที่ธุรกิจนั้นดันอยู่ในประเทศที่มีแข่ง Moto GP พอดี ถึงแม้มันอาจจะมีความเป็นไปได้ที่ลูกค้าจะอยู่ในวงการแข่งรถของพวกคุณ แต่คนที่เดินทางออกนอกประเทศพวกนั้นกลับเป็นบอร์ดี้การ์ดซึ่งไม่มีความสามารถในการเจรจาธุรกิจ”    UAE คือประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ซึ่งมีเมืองอย่างดูไบที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของ Diamond crown อยู่ เขาได้แต่ฟังอย่างสับสน

“ส่วนอานัส ซัลมานยังคงกลบดานอย่างเงียบกริบ ผมยังหาตัวไม่เจอเหมือนกัน”

สมองประมวลผลอย่างว่องไว หรือพวก Diamond crown ก็ยังหาตัวอานัส ซัลมานที่ยักยอกเพชรไปไม่เจอเหมือนกัน? จึงคิดว่าถ้าตามเฝ้าเจ้ากระต่ายเอาไว้ สักวันอานัส ซัลมานอาจจะโผล่หัวมาหาเจ้ากระต่ายของเขา? พวกนั้นจะได้จัดการเรื่องยักยอกเพชรได้?

แต่แบบนี้มันอันตรายต่อพวกเขาเกินไปหรือเปล่า? เจ้ากระต่ายต้องถูกลากเข้ามาเกี่ยวด้วยทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องการขัดผลประโยชน์ของพวกนั้นเลย เกิดหลงไปอยู่ในดงกระสุนตอนที่พวกนั้นไล่ฆ่ากันขึ้นมาล่ะ? แล้วเจ้ากระต่ายมึนของเขานี่ก็มีความเป็นไปได้เสียด้วย ชอบถูกลากเข้าไปพัวพันกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่เรื่อย

แล้วเรื่องที่ทำให้เขาสับสนอีกอย่างก็คือ Diamond crown น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของพี่ชายเขา จากหลักฐานเรื่องจำนวนคนที่มาลักพาตัวพี่ชายไปซึ่งไม่ตรงกับจำนวนคนที่วองโกเล่เคยบอกเขา ทำให้เขาย้อนกลับไปพิจารณาข้อมูลบางอย่างที่เขาเคยคิดว่ามันไม่สำคัญเกี่ยวกับพี่ชายของเขาใหม่

และมันทำให้เขาเชื่อว่า...ตอนนี้...หวังอี้เฟิงยังมีชีวิตอยู่…

พี่ชายของเขาน่าจะเกี่ยวพันกับองค์กรค้าเพชรอันดับหนึ่งของโลกนี้ด้วย การตายและการลักพาตัวอาจจะเป็นเพียงการจัดฉากเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการเป็นคนของตระกูลหวังและออกไปใช้ชีวิตได้ดังใจ?

แต่ถ้าอี้เฟิงเป็นคนของ Diamond crown จริง...การทำเรื่องอันตรายต่อเจ้ากระต่ายย่อมหมายความว่าอีกฝ่ายไม่เห็นเขาเป็นน้องชายแล้วหรือยังไง?

เรื่องของเขากับเซียวจ้านนั้นเปิดเผยไปทั่วโลก เขาไม่เชื่อหรอกว่าพี่ชายจะไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองตั้งใจจะใช้เป็นนกต่อล่ออานัส ซัลมานออกมานั้นคือคนรักของเขา

ใบหน้าหล่อเหลาสูดลมหายใจอย่างพยายามสงบสติ ตอนนี้ยังเป็นเพียงสมมติฐานของเขา ยังสรุปแบบนั้นไม่ได้ ยังไงเขาก็ต้องพยายามเชื่อใจพี่ชายของเขา...

ฉัน...เชื่อใจนายได้ใช่ไหม อี้เฟิง?

เพราะคำขอโทษสุดท้ายก่อนที่พี่ชายจะถูกพาตัวไปยังคงฝังอยู่ในหัวใจของเขา อี้เฟิงขอโทษเรื่องอะไร? มันคือสิ่งที่เขาสงสัยเรื่อยมา

และคำขอโทษในครั้งนั้นก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเชื่อว่าพี่ชายยังมีชีวิตอยู่...ตอนนี้...เขาคิดว่าที่พี่ชายขอโทษก็เพราะต้องทิ้งภาระทั้งหมดไว้ที่เขา ตัวเองได้ออกไปใช้ชีวิตที่ต้องการโดยทิ้งความกดดันทุกอย่างไว้ที่น้องชายอย่างเขาแทน

เพราะการเป็นผู้สืบทอดของตระกูลหวังนั้นไม่ง่ายเลย

เขาพักเรื่องของพี่ชายไว้ในใจก่อนจะหันมาคุยกับปลายสายต่อ

“นายคิดว่า...ทางอานัส ซัลมานมีความเป็นไปได้แค่ไหน ว่าอาจจะยังไม่ยอมตัดใจจากเรื่องของเซียวจ้านอยู่”    เขาลองถามยามาโตะโนะคามิ ยาสึซาดะดูถึงเปอร์เซ็นต์ที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้น

“หึ...เขากล้าหาญมากนะที่คิดจะชิงตัวเซียวจ้านในอิตาลีในตอนนั้น...และผม...เข้าใจคนแบบนี้ดีเพราะเป็นคนประเภทเดียวกับผม”   ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงเย็นสมกับที่เป็นรองหัวหน้าหน่วยพิรุณโลหิต

“เขาจะไม่ยอมปล่อยเซียวจ้านจนกว่าเขาจะตายแน่นอน คุณระวังตัวเอาไว้ก็แล้วกัน”   มือใหญ่ถึงกับกำหมัดแน่นเมื่อได้ฟัง ถ้าอย่างงั้นไม่เขาก็หมอนั่นคงต้องตายกันไปข้างเพราะเขาก็ไม่มีวันปล่อยจ้านเกอไปและจะไม่ยอมให้คนที่เขารักต้องมีอันตรายด้วย

“ที่ผมให้คุณระวังคือให้คุณเตรียมพร้อมอยู่เสมอ...ผมยังหาเขาไม่เจอก็จริง แต่ผมสามารถเตือนคุณล่วงหน้าได้ ก่อนที่เขาจะเข้าถึงตัวเซียวจ้าน”   ดูเหมือนวองโกเล่จะมีระบบรักษาความปลอดภัยที่น่าทึ่งโดยการใช้ไฟจากแหวนอะไรสักอย่างอยู่ ถึงเขาจะไม่เข้าใจแต่มันก็ทำให้บอสมาเฟียอย่างวองโกเล่เดซิโม่หรือวองโกเล่รุ่นที่สิบซึ่งมีค่าหัวมหาศาลคนนั้นยังมีชีวิตรอดอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้  และเพราะอานัส ซัลมานกล้าไปกระตุกหนวดเสือด้วยการลักพาตัวเซียวจ้านในถิ่นของเสือ พวกวองโกเล่ที่ถูกท้าทายจึงทุ่มเทกับเรื่องของเซียวจ้านเต็มที่

เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าหมอนั่นจะชิงตัวเซียวจ้านไปจากคนของตระกูลหวังที่ร่วมมือกับวองโกเล่ได้ยังไง?

ส่วนหวังอี้เฟิง...ถ้าพี่ชายไม่เห็นเขาเป็นน้องชายแล้วจริงๆ เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องปรานีเช่นกัน

มือใหญ่กดวางสายไปก่อนจะเดินกลับขึ้นชั้นบน เขาไม่ได้เปิดไฟ แสงจันทร์จากภายนอกจึงสาดส่องตัวเขาเห็นเป็นเงาสีดำที่กำลังนั่งลงที่ขอบเตียง  ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกละใบหน้าหลับใหลออกไป เขาเฝ้ามองใบหน้าที่หลับตาอย่างเป็นสุขนั้นอยู่เนิ่นนาน ในหัวใจร่ำร้องเพียงอยากปกป้องให้ปลอดภัย ต่อให้ต้องแลกกับอะไรเขาก็ยอมได้ทั้งนั้นขอแค่เจ้ากระต่ายยังอยู่ด้วยกันตรงนี้

เพราะได้นอนเต็มที่ทำให้เช้าวันใหม่ของดีไซน์เนอร์จากเฟอร์รารี่นั้นเริ่มต้นอย่างสดใส ดวงตาคู่โตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆถึงจะไม่รู้ว่ากี่โมงแล้วแต่เขาน่าจะหลับไปเป็นสิบชั่วโมงแน่นอน 

ท่อนแขนผอมบางยืดออกไปบิดขี้เกียจ แพรไหมเรียบลื่นของผ้าห่มผืนหนาที่สัมผัสไปทั่วตัวทำให้เขารู้ว่าเขาน่าจะไม่ได้สวมเสื้อผ้า และการตื่นมาในสภาพนี้ก็แทบจะเป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้ว

ใบหน้ามนก้มลงไปมองท่อนแขนแข็งแรงที่พาดอยู่บนเอว แผ่นหลังยังคงซึมซับได้ถึงความอบอุ่นและอุณหภูมิที่คุ้นเคย ตัวของหวังอี้ป๋อจะอุ่นประมาณนี้ แผ่นอกและกล้ามหน้าท้องที่รองรับเขาไว้ก็จะแข็งประมาณนี้  ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอที่เป่ารดหลังไหล่ของเขาก็จะมีจังหวะประมาณนี้  เขาจดจำร่างกายของอีกฝ่ายได้ดีทุกอย่าง

ร่างโปร่งบางพลิกกายหันหน้าเข้าหาเจ้าของอ้อมแขนที่กอดเขาแนบแน่นมาทั้งคืน มันหาได้ยากที่เขาจะตื่นก่อนหวังอี้ป๋อ เพราะงั้นนี่จึงเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้นอนมองหน้าของอี้ป๋อบ้าง

พวกเขาหนุนนอนอยู่บนหมอนใบเดียวกัน เพราะฉะนั้นหน้าของเราจึงอยู่ใกล้แสนใกล้

เขาไล่มองใบหน้าที่ยังหลับใหลนั่นช้าๆ มองตั้งแต่หน้าผากจนถึงปลายคาง มองในระยะใกล้แบบที่ใครก็ไม่สามารถทำได้ ริมฝีปากบางๆนั่นชอบจูบเขาไปทั่วทั้งตัว จมูกโด่งเป็นสันนั่นชอบซุกไซร้ซอกคอให้จั๊กจี้และรู้สึกดี ดวงตาดุดันคู่นั้นก็ชอบมองเขาราวกับถูกสะกด แก้มสะอาดใสหมดจดนั่นก็ชอบกดแนบคลอเคลียยามเมื่อจะอ้อนเอาอะไรขึ้นมา หน้าผากนั่นก็คอยใช้วัดไข้เวลาเขาไม่สบาย ปลายคางนั่นก็ชอบเกยไว้บนไหล่ยามที่เข้ามากอดเขา...ใบหน้านี้...คือใบหน้าของคนที่เขารัก

แค่ได้นอนมองหน้าก็รู้สึกว่าโลกนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่ได้ตื่นมาในอ้อมแขนของกันและกันแค่นั้นหัวใจของเขาก็เต้นอย่างเป็นสุขแล้ว มันอบอุ่นจริงๆนะความรู้สึกของเขาในตอนนี้

ราวกับหวังอี้ป๋อจะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ คิ้วเรียวค่อยๆขมวดน้อยๆก่อนที่ดวงตาซึ่งปิดสนิทจะเริ่มขยุกขยิกแล้วค่อยๆเปิดขึ้นมา

เขายิ้มหวานให้พร้อมกับเอ่ยอรุณสวัสดิ์  “ตื่นแล้วเหรอ?”

“อืม....กี่โมงแล้ว?”   เสียงทุ้มตอนเพิ่งตื่นนอนนั้นเซ็กซี่มาก จริงๆเขาชอบฟังแต่ด้วยความที่อี้ป๋อมักจะตื่นก่อนเขา นานๆทีถึงจะได้ยิน

“ไม่รู้เหมือนกันแต่น่าจะยังเช้าอยู่”  แสงภายนอกยังสลัวๆ บางทีพระอาทิตย์อาจจะยังไม่ขึ้น

“นอนต่อไหม?”  เสียงนุ่มถามนักบิดหนุ่มที่ยังงัวเงีย ดูท่าเมื่อคืนกว่าจะได้นอนคงดึกดื่น อี้ป๋อมักจะดูแลเขาอย่างดีเสมอ อย่างเช่น ถ้าเขาอยู่คนเดียวเมื่อคืนคงนอนมันหน้าประตูนั่นแหละไม่เดินขึ้นมาถึงนี่หรอก แต่อี้ป๋อมักจะลากเขาไปนอนดีๆเสมอ บางครั้งถึงขั้นอุ้มไปก็ยังมี ไม่พอ ยังจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตลอด ที่พักพวกนี้อี้ป๋อก็เป็นคนหาเป็นคนจอง ไม่ว่าจะสถานที่ท่องเที่ยวหรือร้านอาหารอี้ป๋อก็เป็นคนจัดการเสร็จสรรพ การอยู่กับอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกสบาย เพราะเขาไม่ถนัดเรื่องพวกนี้ ในหัวเขามีแต่เรื่องรถและอี้ป๋อก็ไม่เคยบอกให้เขาเลิกสนใจมันและหันมาสนใจในเรื่องที่เขาไม่ถนัด เขาจึงไม่เคยรู้สึกอึดอัดหรือฝืนใจในเวลาที่คบกับอีกฝ่ายเลย

ท่อนแขนแข็งแรงกอดกระชับดึงเอวเขาให้ขยับแนบชิดหน้าท้องของอีกฝ่าย ใบหน้าของคนที่เพิ่งตื่นยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดหยอกเย้า  “ไม่นอนละ ทำอย่างอื่นดีกว่า”

มือเขาฟาดผลั๊วะไปตามความเคยชิน เพราะ “อย่างอื่น”  ที่ว่าเนี่ยคงไม่พ้นเรื่อง…แน่ๆ เขาเอื้อมมือไปตะปบมือใหญ่ที่เริ่มเลื้อยไปจับก้นเขา

“ตื่นมาก็หื่นเลยนะเจ้าหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์!”  เขาทำหน้าดุขู่ หวังอี้ป๋อดีต่อเขาทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ เหมือนเลี้ยงเขาเอาไว้กินยังไงก็ไม่รู้??? 

ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ายังหนุ่มยังแน่นยังมีพลังเหลือเฟือ แต่บางครั้งมันก็มากไปไหม? ถึงจะอ่อนโยนแต่ให้มีอะไรกันทั้งคืนเนี่ยบางทีเขาก็เกือบจะตายเอา 

“งั้นก็ไปอาบน้ำแล้วออกไปเดินเล่นกัน พี่รู้รึเปล่าว่าเราอยู่ที่ไหน?”  

“เหมือนเมื่อคืนจะได้ยินนายบอกว่า ไบบิวรี่?”

“ครับ ผมว่าพี่น่าจะชอบ”  ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้เขา หวังอี้ป๋อมักจะเอาใจใส่เขาแบบนี้เสมอ

“อื้อ”  เขาตอบรับด้วยความสดใสก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว

ครึ่งชั่วโมงให้หลังเขาก็ลงมายืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เขามองทุกอย่างตาค้าง เมื่อคืนง่วงจนไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้จึงเพิ่งเห็นว่าห้องนี้ตกแต่งได้น่ารักมาก เป็นห้องนั่นเล่นสไตล์ค็อทเทจที่น่านอนกลิ้งไปกลิ้งมาสุดๆ มือบางเปิดประตูออกไปอย่างตื่นตาตื่นใจ แล้วสวนเล็กๆกับเก้าอี้เหล็กดัดก็ทำให้เขาถึงกับยิ้มกว้าง บรรยากาศดีสุดๆ ชุดชากาแฟและอาหารเช้าถูกยกมารอไว้อยู่แล้ว เขาจึงหันไปมองหวังอี้ป๋อที่ยังไม่ลงมาอย่างรอคอย

ร่างโปร่งบางเดินเข้าไปสำรวจ English Breakfast ที่ถูกจัดเตรียมไว้ กลิ่นขนมปังหอมๆคละเคล้ากับกลิ่นกุหลาบจนเขาต้องเงยหน้ามองหาก่อนจะตะลึงจนดวงตาเบิกกว้าง กลิ่นกุหลาบมาจากนี่เอง…ผนังอาคารเต็มไปด้วยกุหลาบเลื้อยเกาะเกี่ยว ดอกสีชมพูบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนฝัน เขาถึงกับต้องถอยออกไปมองไกลๆ แล้วภาพรวมของอาคารทั้งหมดก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ...นี่มันสวยมาก...สวยสุดๆ!

ดีไซน์เนอร์เป็นผู้ที่ชอบความสวยงามฝังรากลึกอยู่ในจิตวิญญาณอยู่แล้ว ไม่ว่าจะรถ เสื้อผ้า หรือว่าสถาปัตยกรรม อะไรที่เป็นความงามพวกเขาก็ชอบดูทั้งนั้น  ร่างโปร่งบางจึงวิ่งปรู๊ดออกไปยืนกลางถนนก่อนจะมองหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ด้วยความตะลึง บ้านที่มีอายุหลายร้อยปีพวกนี้มีหลังคาจั่วใหญ่ทรงสูงกับจั่วเล็กๆด้านหน้า ตัวบ้านสร้างจากหินทั้งหลังตั้งแต่ผนังไปจนถึงหลังคา แล้วหินที่ว่านั่นก็ได้สร้างเอกลักษณ์ของที่นี่ขึ้นมาเพราะหินปูนสีน้ำผึ้งหรือ Yellow Limestone นั้นมีเฉพาะในแถบคอตสโวลด์สเท่านั้น

ถนนเส้นเล็กๆกับบ้านเรือนที่ดูเหมือนกระท่อมหินสีน้ำผึ้งเรียงรายลดหลั่นกันไปตามเนินที่ทอดขึ้นลง บางหลังมีเถาไอวี่เกาะเกี่ยวจนมองเห็นเป็นสีเขียวไปกว่าครึ่งหลัง บางหลังก็ปลูกกุหลาบเถาเลื้อยเต็มผนังส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ประกอบกับสวนแบบอังกฤษที่ดูร่มรื่นเขียวชอุ่มยิ่งทำให้หมู่บ้านชนบทแห่งนี้งดงามราวกับอยู่ในภาพวาด เขารู้สึกราวกับได้ย้อนกลับไปยืนอยู่ในศตวรรษที่17ยังไงอย่างงั้น

“ชอบไหม?”   เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆพร้อมกับอ้อมแขนที่โอบกอดเขาจากข้างหลัง

“ชอบมาก”   เขาหันไปมองหวังอี้ป๋อพร้อมกับรอยยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลายิ้มตามแค่เพราะเห็นเขามีความสุข

“ไปกินข้าวกัน ชั้นอยากออกไปถ่ายรูปแล้ว”   เขาดึงอี้ป๋อกลับเข้าไปในโรงแรมอย่างกระตือรือร้น

มื้ออาหารเช้าผ่านไปในบรรยากาศที่ราวกับอยู่ในฉากหนึ่งของนิยาย พวกเขาออกไปเดินเล่นในหมู่บ้านกันตั้งแต่ยังไม่มีคน ดีไซน์เนอร์ของเฟอร์รารี่จึงได้ถ่ายรูปจนหนำใจ ถึงจะเป็นหมู่บ้านเกษตรกรรมดั้งเดิมที่ไม่ได้กว้างใหญ่แต่มุมน่ารักๆให้ถ่ายรูปนั้นก็มีมากมายจนใช้เวลาครึ่งค่อนวันก็ไม่พอ แน่นอนว่าหวังอี้ป๋อไม่พลาดที่จะเดินตามถ่ายรูปคนที่กำลังง่วนกับการถ่ายรูปสถาปัตยกรรมพวกนั้นอีกที

“นายดูหงส์เด็กพวกนั้นสิ น่ารักเนอะ”   เจ้ากระต่ายนั่งยองๆลงไปข้างๆลำธารใสแจ๋วซึ่งมีแม่หงส์สีขาวลอยละล่องอยู่ในน้ำพร้อมลูกน้อยที่ขนยังเป็นสีเทา ใบหน้ามนมองลูกหงส์สองสามตัวพวกนั้นด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

แชะ

และเมื่อเจ้ากระต่ายได้ยินเสียงชัตเตอร์ ใบหน้ามนก็หันมายิ้มให้เขาพลางเล่นกับกล้อง ภาพที่เขาเก็บมาได้จึงสวยงามและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

“ไปตกปลากันไหม? ที่นี่มีฟาร์มปลาเทราต์ด้วยนะ”   เสียงทุ้มเอ่ยชวนเมื่อพวกเขาเดินเล่นกันจนรอบหมู่บ้านแล้ว

“ไป”   ร่างโปร่งบางลุกขึ้นปัดฝุ่นก่อนจะเดินตามเขาอย่างว่าง่าย พวกเขาใช้ชีวิตชิลๆอยู่ในหมู่บ้านที่ราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอกเสียจนดูแทบไม่รู้เลยว่าพวกเขาเพิ่งจะมาจากสนามแข่งรถที่ทำทุกอย่างด้วยความเร็วเหนือมนุษย์และมีเทคโนโลยีล้ำที่สุดในโลก

พวกเขาเดินเลาะแปลงนาเขียวชอุ่ม ในหมู่บ้านแห่งนี้นอกจากบ้านเรือนสีน้ำผึ้งแล้ว ฟาร์มปลาเทราต์ก็ยังเป็นอีกที่หนึ่งซึ่งนักท่องเที่ยวมักมาทำกิจกรรมกันที่นี่ เพราะมีทั้งให้อาหารปลา ตกปลา รวมไปถึงเอาปลาที่ตกได้มาทำอาหารปิกนิกอีกต่างหาก

ตราปั๊มรูปปลาถูกประทับลงบนหลังมือเพื่อแทนสัญลักษณ์บัตรผ่าน และเขาก็ชอบถ่ายรูปอะไรแบบนี้เก็บไว้

“จ้านเกอ”   เขาเรียกเจ้ากระต่ายก่อนจะคว่ำหลังมือให้ ดวงตาคู่โตเห็นก็เข้าใจและคว่ำหลังมือของตัวเองลงมาวางข้างๆกัน ปลาคู่นั้นจึงว่ายเคียงคู่อยู่บนหลังมือของพวกเรา

แชะ...

นักบิดจากทีมยามาฮ่าเดินถือถังและเบ็ดไปยังลำธารเล็กๆในฟาร์ม จริงๆมันก็ไม่ได้ลึกและน้ำก็ใสจนมองเห็นตัวปลา เรียกว่าอยากตกตัวไหนก็เลือกเอาจากที่มองเห็นได้เลย

เขาจึงหย่อนเบ็ดลงไปตรงหน้าปลาเทราต์ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง เจ้ากระต่ายซึ่งทำตัวเลียนแบบเกษตรกรมองเบ็ดตกปลาในมือเขาด้วยดวงตาระยิบระยับ...อยากเล่นบ้าง?  มือใหญ่จึงส่งเบ็ดตกปลาให้แล้วถอยไปยืนมองด้วยความเอ็นดู

“นายว่ามันจะกินไหม?”   เจ้ากระต่ายพูดกับเขาทั้งๆที่ตาจ้องปลาลายจุดนั่นเขม็ง ดูท่าทางตื่นเต้นที่ได้เล่นสนุกเป็นเด็กๆ

“อย่าพูดเสียงดังสิ”   ปลาพวกนี้เป็นปลาที่ฟาร์มเลี้ยงไว้เพื่อให้นักท่องเที่ยวตกเป็นกิจกรรมของครอบครัวอยู่แล้ว เพราะงั้นมันคงตกไม่ยาก เด็กๆจากบ้านข้างๆพวกนั้นยังตกได้เลย เขาเหลือบมองเด็กประถมสองคนที่มากับพ่อแม่ก่อนจะหันมามองเจ้ากระต่าย อืม ก็คล้ายๆกันแหละ...

พั่บๆๆ

บนผืนน้ำเริ่มมีความเคลื่อนไหว ดูเหมือนปลาจะติดเบ็ดของเจ้ากระต่ายแล้ว!

“อี้ป๋อ! ปลาๆๆ!”   สายเบ็ดถูกปลาดึงจนตึง เจ้ากระต่ายร้องอย่างตกอกตกใจ มือบางพยายามดึงคันเบ็ดเอาไว้แต่เจ้าปลาตัวใหญ่นั่นก็แข็งแรงใช้ได้

“อ๊า อย่าดึงสิ!”   เจ้ากระต่ายตะโกนใส่ปลาที่ดิ้นสู้อยู่ใต้น้ำ ด้วยความที่เรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมี แทนที่จะดึงปลาขึ้นมาได้ เจ้ากระต่ายของเขากลับเป็นฝ่ายถูกปลาลากลงน้ำซะงั้น?!

“ทำไมมันสู้อ่ะ! หยุดนะ!”   เจ้ากระต่ายโวยวายในขณะที่ถูกเบ็ดลากเข้าหาน้ำมากขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ

“อุ๊บ!”   มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดปากก่อนจะกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ภาพตรงหน้าทั้งน่าเอ็นดูทั้งตลกจนอดหัวเราะไม่ได้

“บอกว่าอย่าดึง! แล้ว ขึ้น มา ดี ดี!”   ร่างโปร่งบางพยายามขืนตัวเองเอาไว้ ส่วนเจ้าปลานั่นก็ยังตั้งหน้าตั้งตาลากคนที่ตกมันได้ลงไป ยื้อๆยุดๆกันอยู่จนเขาหยุดขำไม่ได้

โว้ยยยย มันมีด้วยเหรอคนที่มาตกปลาแต่จะโดนปลาลากลงน้ำแบบนี้เนี่ย?!

“ฮ่าๆๆๆๆ”   ไม่ไหวแล้ว เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียยกใหญ่

“หัวเราะอะไรของนาย! มาช่วยกันสิ!”   เจ้ากระต่ายหันมาด่าเขาไปหันไปสู้กับปลาไป หลังจากหัวเราะจนพอใจ ร่างสูงสง่าจึงขยับไปยืนซ้อนข้างหลังคนที่อีกไม่กี่เซ็นต์ก็จะถึงน้ำแล้ว

“ออกแรงหน่อยสิครับที่รัก”   เสียงทุ้มกระซิบที่ใบหู อ้อมแขนโอบอ้อมลำตัวบางจนแผ่นอกแนบชิดกับแผ่นหลัง มือใหญ่จับมือบางที่กุมคันเบ็ดอยู่ ก่อนจะออกแรงทีเดียวเจ้าปลานั่นก็ลอยวืดขึ้นมาเหนือน้ำ

“อ๊ะ”   เจ้ากระต่ายเซมาปะทะกับแผงอกของเขาที่ยืนอย่างมั่นคงรับเอาไว้ ใบหน้าใสขึ้นสีน้อยๆก่อนจะเสไปมองเจ้าปลาตัวใหญ่ที่ดิ้นพั่บๆอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว

ต่อให้กอดกันมาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่หัวใจก็ยังเต้นโครมครามได้เสมอเมื่อตกไปอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน บรรยากาศหวานๆทำให้พวกเขาทั้งคู่นิ่งค้างอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน

พั่บๆๆ

ใบหน้ามนหลุดออกจากห้วงแห่งรักเมื่อเจ้าปลาที่กำลังจะขาดน้ำตายดิ้นประท้วงอยู่บนหญ้าหนานุ่ม

“ปล่อย...ได้แล้ว”   มือบางตีลงมาบนท่อนแขนที่ยังเนียนกอดอีกฝ่ายเอาไว้

“ไม่ตกปลาต่อแล้วเหรอ? ต้องอยู่ท่านี้แหละ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่โดนปลานั่นลากลงน้ำไปอีกนะ”   ร่างสูงสง่าหยอกเย้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือกระต่ายเลยฟาดเข้าให้อีกที อ้อมแขนแข็งแรงถึงยอมปล่อยได้ เขาเดินไปหยิบเจ้าปลาลายจุดใส่ไว้ในกระป๋องน้ำ

“ก็ดูมันสิ ตัวใหญ่แถมหน้าโหดขนาดนี้ ใครจะไปสู้แรงมันได้!”   เจ้ากระต่ายเท้าต้นขาก้มมองเจ้าปลาที่ว่ายอย่างสบายใจเฉิบอยู่ในกระป๋องอย่างไม่ยอมรับความจริง ปลาเทราต์มันก็หน้าตาแบบนี้หมดแหละไหม? แถมเขายังตวัดทีเดียวได้อีกต่างหาก

“จะเอามันไปทำอะไรดี? ย่างไหม? หรือว่านึ่งดี? หรือเอากลับไปให้ที่โรงแรมทำอาหารเย็นให้ดี?”   เขาถามออกไปเพราะใครๆที่ตกปลาได้ก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น แต่เขาดันลืมคิดไปว่าเจ้ากระต่ายของเขาเหมือนใครเสียที่ไหน!

“ชั้นเลี้ยงมันได้ไหมอ่ะ? มันดูเหมือนจะเอาไว้เฝ้าบ้านได้เลย”   เดี๊ยวววว!! ใครเค้าเลี้ยงปลาเทราต์ไว้เฝ้าบ้านกัน?! ถึงมันจะหน้าโหดและแรงเยอะ แต่มันก็เป็นแค่ปลา! เป็นแค่อาหาร!

“นะ อี้ป๋อ~~”    เจ้ากระต่ายตัวดีช้อนตามองเขาอย่างออดอ้อนทันที

แน่นอนว่าเขาก็แพ้สายตาแบบนี้และไม่เคยขัดใจอะไรเจ้ากระต่ายได้เลย!

วันดีคืนดีบ้านในมาราเนลโล่ของเขาก็มีตู้ปลาเทราต์เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านซะงั้น....

บนเตียงมีเจ้ากระต่าย บนโซฟามีหมีแพนด้า ข้างหน้าต่างมีตู้ปลาเทราต์ ในสวนยังมีกระบองเพชรและต้นไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่ซื้อมาตอนไปแข่ง....

และทั้งหมดนี้หวังอี้ป๋อก็ต้องเป็นคนดูแล!

ชีวิตนักบิด Moto GP นั้นไม่ง่ายเลยจริงๆ ว่าไหม?

กลิ่นกุหลาบหอมฟุ้งลอยมาต้อนรับหลังจากที่เขาเพิ่งกลับจากการไปส่งปลาเทราต์ไปมาราเนลโล่ล่วงหน้าก่อน DHLน่าจะทำให้มันมีชีวิตรอดมากกว่าขึ้นเครื่องบินไปด้วยกัน  มือใหญ่เปิดประตูห้องสวีทเข้าไปก่อนจะเห็นเจ้ากระต่ายนอนอ่านนิยายสบายใจอยู่บนโซฟาหน้าเตาผิง

“อี้ป๋อ! ชั้นรู้แล้วว่าจะตั้งชื่อปลานั่นว่าอะไร!”   เจ้ากระต่ายเด้งจากโซฟาขึ้นมาเมื่อเห็นเขา

“ชื่อ ท่านเคานต์ ดีไหม? เพราะเราไปปราสาทวอริกก่อนจะมาเจอมันที่นี่”   ตั้งชื่อปลาเทราต์ว่าท่านเคานต์เนี่ยนะ? ว่าแต่ปลานี่มันต้องมีชื่อด้วยเหรอ?

“ครับ”   เอาเถอะ อยากตั้งอะไรก็ตามใจแค่ไม่ใช่ “อากง” ก็พอ มีอาม่าอยู่ที่บ้านตัวนึงแล้ว ถ้ามีอากงอีกคงหลอนน่าดู เอาจริงๆเขาก็รู้สึกมาสักพักแล้วนะ ว่าสกิลการตั้งชื่อของเจ้ากระต่ายนี่ดูจะมีปัญหาอยู่ไม่ใช่น้อยเลย…

“ออกไปที่สวนของโรงแรมกัน”   เขากวักมือเรียกคนที่ยังนอนจมอยู่ในโซฟา

เขาพาเจ้ากระต่ายไปนั่งลงที่ม้านั่งเหล็กดัดตัวหนึ่งในสวนสไตล์อังกฤษที่ดูร่มรื่น เป็นเพราะฝนตกอยู่ตลอดเวลาทำให้ใบไม้ใบหญ้าดูหนานุ่มและมีสีเขียวสด ดอกไม้สีน้ำเงินชูช่อเบ่งบานแซมอยู่ตามจุดต่างๆยิ่งส่งให้บรรยากาศสดชื่น แค่นั่งอยู่เฉยๆก็เหมือนจิตใจได้รับการเยียวยาแล้ว

พนักงานของโรงแรมยกชุดน้ำชาเข้ามา เจ้ากระต่ายมองชั้นวางขนมสำหรับ Afternoon tea ด้วยดวงตาระยิบระยับ ทั้งสามชั้นของมันมีทั้ง แซนวิช สโคน ขนมอบ เค้กช็อกโกแลต ทาร์ตผลไม้และเยลลี่ ขนมชิ้นเล็กๆหน้าตาน่ารักๆพวกนี้ถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม

กลิ่นชาหอมๆลอยกรุ่นผสมผสานไปกับกลิ่นธรรมชาติและดอกไม้รอบกายได้บรรยากาศชายามบ่ายของผู้ดีอังกฤษสุดๆ  เขานั่งอมยิ้มมองเจ้ากระต่ายที่หยิบขนมอบใส่ปากด้วยใบหน้าฟิน แสงสีทองจากฟ้าที่นานๆจะเปิดทีทำให้ภาพตรงหน้าดูนวลๆเหมือนใช้ฟิวเตอร์สีซีเปีย เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเจ้ากระต่ายกับชายามบ่ายเก็บเอาไว้ ถ่ายยังไงก็สวยในเมื่อคนในภาพนั้นกำลังมีความสุข

“สงบสุขดีจัง”   ริมฝีปากสีระเรื่อพูดออกมาทั้งๆที่ยังหลับตาพริ้มจากการได้ลิ้มลองชารสดี ขนมบนชั้นหายเกลี้ยงลงท้องไปหมดแล้ว ตอนนี้เจ้ากระต่ายที่กินจนอิ่มแปล้จึงนั่งแผ่อยู่บนเก้าอี้อย่างขยับตัวไม่ไหว สภาพน่ารักน่ากินอย่าบอกใคร

“สงบสุขไปก่อนเถอะ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปวุ่นวายเหมือนเดิมแล้ว”   เขาเหลือบตาขึ้นมามองนักออกแบบรถของทีมดูคาติที่ยังทำหน้ามีความสุขก่อนจะก้มลงมามองที่หน้าจอมือถือต่อ

เขากำลังโพสรูปลงไอจีตามปกติ ทั้งหมดก็เป็นรูปของเจ้ากระต่ายที่ถ่ายมาในวันนี้ แล้วคนก็กดหัวใจให้แบบถล่มทลายภายในเวลาไม่กี่วินาที ถึงในสนามพวกเขาจะเป็นคู่แข่งที่เกือบจะตีกันตาย แต่นอกสนามก็เป็นเพียงคู่รักหวานๆที่แฟนคลับชอบตามดู พวกนั้นชอบบอกว่าพวกเขาเหมือนคู่ที่สวรรค์สรรสร้างมา?

ดวงตาคมกล้าไล่อ่านคอมเม้นต์เพ้อๆพวกนั้นอย่างขำๆ แต่อ่านได้ไม่เท่าไหร่ แจ้งเตือนโพสใหม่ของคนที่ฟอลโลว์กันไว้ก็ทำให้เขาต้องเลื่อนขึ้นไปดู

เป็นโพสของนักบิดมือสองในทีมของเขาเองและรูปที่ลงก็เป็นรูปที่เจ้าเด็กนั่นกำลังตกปลาอยู่เช่นกัน...

“เจ้าเด็กขี้อิจฉา”   เจ้ากระต่ายยื่นหน้ามามองพร้อมกับเบะปาก เขาเอ็นดูเจ้าคนที่อยู่ตรงนี้มากกว่า

“ก็ยังเด็กแหละ พี่อย่าไปใส่ใจเลย”  ปลายนิ้วเลื่อนผ่านอย่างไม่สนใจ  เจ้าเด็กนั่นเพิ่งจะขยับขึ้นมาขับให้ทีมใหญ่ของยามาฮ่าปีนี้นี่เอง เพิ่งจะอายุ 18 ปี ฝีมือก็จัดว่าดี ยังไปได้อีกไกล แต่นิสัยนี่ก็ยังเด็กสมอายุนั่นแหละ พยายามจะเอาชนะมือหนึ่งของทีมอย่างเขาในทุกๆเรื่องไม่เว้นแม้แต่ไลฟ์สไตล์

ก็จริงอยู่ที่พวกเราต้องทำงานกันเป็นทีม แต่รถทั้งสองคันในทีมก็มีอิสระที่จะแข่งกันได้ในสนามเพราะคะแนนที่ได้ก็เป็นของใครของมัน แต่การแข่งขันนั้นต้องอยู่ในขอบเขตที่จะไม่ทำให้รถและทีมเกิดความเสียหาย ต้องไม่ชนกันจนออกจากการแข่งขันทั้งคู่ ต้องไม่ทำให้คะแนนรวมของทีมสูญเสียไป

“คะชูก็ยังเด็ก ไม่เห็นจะทำตัวไม่น่ารักแบบนี้เลย!”   เจ้ากระต่ายเถียง กรณีของคะชู คิโยมิตสึนั้นเขาคิดว่าหมอนั่นเด็กแค่อายุ แต่คะชูมีประสบการณ์ในวงการแข่งรถโชกโชน แถมแต่ละที่ที่ไปมาก็โหดสาหัส คงจะสอนเด็กนั่นไว้อย่างดีว่าควรจะเคารพรุ่นพี่

“คอยดูเถอะ ถ้าหมอนั่นหาเรื่องนายละก็ ชั้นจะสั่งสอนมัน!”   ดูเหมือนเจ้ากระต่ายไม่ค่อยชอบขี้หน้ารุ่นน้องในทีมของเขานัก ถึงเขาจะไม่ใส่ใจแต่เจ้ากระต่ายกลับไม่ยอมให้ใครมาทำเรื่องไม่ดีหรือเสียมารยาทกับเขา

“หึ พี่อยู่คนละทีมนะอย่าลืม จะมาสั่งสอนนักบิดมือสองของทีมผมได้ไง?”  เขายิ้มแซว เอาจริงๆเจ้าเด็กนั่นไม่อยู่ในสายตาของเขาด้วยซ้ำ อยากจะเรียกร้องความสนใจจากทีมหรือจากสื่ออะไรก็ทำไป เขาไม่สนใจอยู่แล้ว

“ชั้นทำได้ นายคอยดูก็แล้วกัน ชั้นทำให้หมอนั่นและคนทั้งโลกอิจฉานายจนเส้นเลือดในสมองแตกตายได้ เชื่อชั้น”   เขาเชื่อ...เขาเชื่ออย่างไร้ข้อโต้แย้งเลยจริงๆ ว่าเจ้ากระต่ายจะทำให้คนทั้งโลกอิจฉาเขาได้...เพราะเขาเป็นผู้ครอบครองคนที่แสนเพอร์เฟ็คอย่างเซียวจ้านไว้นี่ไง

อีกอย่าง...อยู่ด้วยกันมาปีกว่า ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าเจ้ากระต่ายมาเฟียแห่งเฟอร์รารี่นี่แสบขนาดไหน ไม่ได้ใสๆอย่างที่เห็นด้วยตาเปล่าหรอก

เชื่อได้เลยว่าคนที่กล้าหาเรื่องเขามันต้องโดนเจ้ากระต่ายร้ายๆนี่เอาคืนอย่างสาสมแน่ๆ ฮึ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

ตอนแรกวางแผนไว้ว่าจะไปเที่ยวอีกซักสองสามตอนก็จะตัดเข้าบทสุดท้ายแล้ว (ซึ่งบทสุดท้ายน่าจะมีอีกไม่ต่ำกว่าห้าตอนถถถ) แต่ก็นะ จะไปเที่ยวกันเฉยๆก็กลัวจะเบื่อ555 เลยแอบแทรกเรื่องในสนามแข่งอีกหน่อย อิอิ คือการแข่งรถอ่ะมันไม่ได้สนุกเฉพาะการแข่งในสนามอย่างเดียว เรื่องของนักขับทั้งระหว่างทีมหรือในทีมเดียวกันเนี่ยก็น่าติดตามมาก มีทั้งรบข้ามทีม รบในทีมเดียวกัน รักกันข้ามทีมก็มี รักกันในทีมเดียวกันก็มี เต็มไปด้วยสงครามและความรัก(?)มากค่ะ555 คู่จิ้นมีทุกวงการ กร๊ากกก

ส่วนฉากของฟิคตอนนี้ หมู่บ้านไบบิวรี่(หรือบางคนอ่านไบบุรี)ในคอตสโวลด์สนี่ก็สวยงามน่ารักโรแมนติกมากค่ะ เรามีกระทู้รีวิวประกอบ (จริงจังมาก) 555

 [CR] ~ ~ ~Bibury Village Cotswolds ~ ~ ~ หนึ่งในหมู่บ้านที่สวยงามที่สุดในอังกฤษ

[CR] * * Coffee Blended in the UK ตอนพิเศษ : Coffee Blended ชวนเดินเล่น 11 หมู่บ้านสุดน่ารักในอังกฤษ "The Cotswolds" .. * *

สวยเนอะ >////<

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากๆนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าน้า ขอไปนั่งมองท้องฟ้าสีครามกับเมฆสีขาวก่อง =////= บ้าจริงกัปตันเนี่ย เรือพุ่งทะลุจักรวาลไปแล้วค่ะ แอร๊ยยยย

ปล.ตอน 20.5 กับ 21.5 กะลังเขียนอยู่นาคะ รอหน่อยน้า มันต้องใช้พลังงานเย้ออออ 555+