Attack
on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi x Eren] GLIDE : RED Season : 06
:
Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au
:
Levi x Eren
:
Romance
:
NC-17
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย
หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
ฝ่าเท้าที่สวมเพียงรองเท้าสานจากเส้นใยพืชเหยียบย่ำลงไปบนผืนทรายที่กระจายตัวเป็นริ้วยามเมื่อลมพัดมา
เชือกจากรองเท้าที่พันจนถึงหน้าแข้งดูใกล้จะขาดอยู่รอมร่อเพราะเขาใช้มันอย่างหนักมาตั้งแต่เมื่อวาน
ฝ่ามือดึงผ้าที่ใช้คลุมศีรษะและร่างกายให้ขยับลงมาต่ำเพื่อกำบังใบหน้าของเขาจากลมทะเลทรายที่ร้อนระอุ...นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่
กำลังเดินอย่างเดียวดายท่ามกลางทะเลทรายที่เวิ้งว้างว่างเปล่า...
เขาเพิ่งไปทำภารกิจช่วยเจ้าชายแห่งอียิปต์ชิงบัลลังก์ที่เมืองเมมฟิสมา
แล้วในขณะที่กำลังจะขับรถฟอร์มูล่าวันของเขากลับเมืองธีบส์
น้ำมันก็หมดลงกลางทางอย่างที่คาดไว้จริงๆ...เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการเดินเท้ากลับไป
แต่มันไม่เหมือนกับการเดินบนถนนในอิตาลี
ไม่เหมือนการเดินอยู่ในเขตป่าของมาราเนลโล่ ไม่เหมือนเดินอยู่ในสนามแข่งของยุคปัจจุบัน...เขาเดินอยู่ที่นี่...ซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีอะไรเลย...
ถ้าเป็นถนนปกติละก็
เขาขับรถผ่านแค่รอบเดียวก็จำได้
แต่กับทะเลทรายที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากฟ้ากับทรายแล้วจะให้เขาไปสังเกตอะไร
จำอะไรได้ที่ไหน สองขาทำได้แค่เดินต่อไปด้วยความหวังว่าทิศทางที่เขาเลือกนั้นมันจะถูกต้อง
ใบหน้าคมก้มมองขวดน้ำในมือ
มันเป็นขวดน้ำที่พวกนักขับใช้กันและมันก็มักจะติดอยู่ในรถของเขาเสมอ
มักจะมีน้ำให้เขาดื่มได้อยู่เสมอ
แต่บัดนี้มันกำลังว่างเปล่า...น้ำในขวดหมดแล้ว...เขาเงยหน้ามองแสงแดดอันร้อนแรงนั่นอย่างเหนื่อยล้า
ในขณะที่ไม่มีน้ำเข้าร่างกาย
แต่น้ำที่ถูกดูดออกไปด้วยแสงแดดพวกนี้กลับมีไม่หยุดหย่อน
มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปาดเหงื่อบนใบหน้าอย่างเพลียๆ
เงาวูบไหวที่สะท้อนอยู่บนผืนทรายทำให้หลายต่อหลายครั้งที่เขาคิดว่าคงจะเข้าใกล้โอเอซิสแล้ว
แต่ทุกครั้งมันก็เป็นเพียงภาพลวงตา
เขาเดินตรงไปข้างหน้าเพียงเพื่อจะพบว่ามันคือทะเลทรายที่ว่างเปล่า ไม่มีโอเอซิส
ไม่มีแอ่งน้ำ ไม่มีต้นไม้
มีเพียงความร้อนระอุและผืนทรายก็เท่านั้น...เขาเหนื่อยและสิ้นหวัง
หลายครั้งเขาคิดว่าเขาคงจะตายอยู่ที่นี่
เดินๆไปแล้วก็ล้มลงเหมือนซากสัตว์น้อยใหญ่ที่เขาเดินผ่าน...สักวันร่างกายของเขาก็คงจะเหลือเพียงกระดูกอย่างพวกมัน
เหลือเพียงกระดูกที่แม้แต่ทรายก็ยังฝังกลบไม่มิด
เขากัดริมฝีปากก่อนจะพยายามลากตัวเองออกมาจากห้วงความคิดอันมืดมน
รีไวไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ให้กับอะไรง่ายๆ
การแข่งรถก็เหมือนกับยืนอยู่บนหุบเหวแห่งความตายในทุกวินาที
แล้วเขาจะมากลัวอะไรกับทะเลทรายแค่นี้ ยิ่งคิดถึงเจ้าลูกหมาที่กำลังรอเขาอยู่ที่ธีบส์
เขาก็ยิ่งถอดใจไม่ได้ ก้นแน่นๆนั่นเขายังไม่ทันได้ใช้ให้หนำใจ
ถ้าต้องมาตายโดยทิ้งมันไว้ก็น่าเสียดายแย่ สองขาจึงก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อยล้าแค่ไหนก็ตาม
แสงแดดที่ร้อนแรงกำลังอ่อนลงเรื่อยๆ
ราตรีคงใกล้จะมาเยือนอีกรอบแล้วละมั้ง?...นี่เป็นคืนที่สองแล้ว...คืนแรกเขาตัดสินใจนอนมันกลางทะเลทรายนั่นแหละ
เพราะเอเลนเคยเตือนเขานักหนาว่าทะเลทรายยามมืดค่ำนั้นอันตรายและน่ากลัวยิ่งนัก
เขาเองก็เห็นมากับตาแล้วว่าพลังของมันนั้นร้ายกาจขนาดไหน
กองทัพทั้งกองทัพยังถูกดูดถูกพัดหายไป นับประสาอะไรกับคนตัวจ้อยเช่นเขา
แต่สำหรับคืนนี้เขาคิดว่าเขาไม่มีเวลาแล้วที่จะมัวมาเอ้อระเหยอยู่ที่นี่
นอกจากตัวเขาเองที่กำลังจะขาดน้ำขาดอาหารตาย เขาก็ยังนึกถึงใบหน้าของเจ้าชายแห่งอียิปต์ที่ป่านนี้คงจะเป็นห่วงเขาแย่แล้วที่เขาไม่กลับไปเสียที
สองขาจึงดึงดันที่จะเดินต่อไป
จะต้องกลับไปหาเอเลน...
ต้องกลับไปหาเอเลน...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เปลือกตาขยับอย่างเกียจคร้านก่อนที่นัยน์ตาสีขี้เถ้าจะค่อยๆลืมขึ้นมา...อ่า...ฝันงั้นเหรอ?...เผลอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนั้นอีกแล้ว
จนตอนนี้ก็ไม่คิดเลยว่าจะรอดมาได้จริงๆ
ใบหน้าคมก้มลงมองคนที่นอนหนุนอยู่ที่แขน
ต้องยกความดีความชอบให้ก้นของเด็กนี่ละนะ ที่ทำให้เขาอยากกลับมาซะขนาดนั้น เขายิ้มบางๆอย่างหาได้ยากในยุคปัจจุบัน
ตั้งแต่เขาข้ามเวลากลับมาเขาก็ยิ้มได้ง่ายจนตัวเองยังแปลกใจ นัยน์ตาสีขี้เถ้าทอดมองใบหน้าหลับปุ๋ยของคนที่ใช้ท่อนแขนของเขาแทนหมอน
เจ้าชาย ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าฟาโรห์แห่งอียิปต์แล้วนี่นะ
เด็กนี่ยังนอนอยู่ที่ห้องเขา
ยังอยู่ที่ปราสาทหินทรายอย่างไม่คิดจะย้ายไปอยู่ที่พระราชวังหลวงอย่างที่ควรจะเป็น
ตอนนี้ประวัติศาสตร์อาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้
จากนี้ไปเขาคงต้องเริ่มเรียนรู้และปรับตัวที่จะอยู่ที่นี่
จะกลับโลกเดิมไม่ได้ก็ช่าง ตราบใดที่เขาได้อยู่กับเอเลน
ฝ่ามือยกขึ้นมาลูบเส้นผมสีน้ำตาลด้วยความเอ็นดู
คนที่ถูกเขาก่อกวนเพียงแค่ขยับซุกตัวเข้าหาเขามากขึ้น
ท่อนแขนผอมบางนั่นก็กอดเอวเขามากขึ้นและเขาเองก็ทำเช่นเดียวกัน
กอดร่างกายโปร่งบางนั่นจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
ใบหน้าที่ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนก็ขยับไปเกยอยู่บนหัวสีน้ำตาลแล้วจุมพิตมันเบาๆ...รัก...ให้ความรู้สึกนี้มันประจักษ์แน่นอยู่ในใจ
เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว...
ถ้าการได้กลับไปยังโลกใบเดิมของเขาแล้วที่นั่นไม่มีเอเลน
เขาก็ไม่คิดจะกลับไป...
นับว่าฟาโรห์องค์ก่อนวางรากฐานและบริหารจัดการการปกครองอาณาจักรอียิปต์เอาไว้อย่างดี
ยามเมื่อเจ้าชายเอเลน่าขึ้นเป็นฟาโรห์องค์ใหม่และต้องมาสานงานทั้งหลายนั่นต่อจึงไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก
ฉะนั้นหลังจากที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางในเวลาไม่ถึงเดือน
ฟาโรห์องค์ใหม่ก็สามารถเสด็จไปไหนมาไหนได้อย่างสบายใจ
“เราจะไปสักการะเทพเจ้าที่วิหารเมมฟิส
ตั้งแต่ขึ้นเป็นฟาโรห์มาเราก็ยังไม่ได้ไปบอกท่านเลย” และเมื่อฟาโรห์เอเลน่าพูดออกมาแบบนั้น
ข้าราชบริพารจึงไม่คิดจะคัดค้านแต่อย่างใด
กองคาราวานเล็กๆของฟาโรห์จึงออกจากเมืองธีบส์มุ่งหน้าขึ้นเหนือไปยังเมืองเมมฟิส
ทั้งๆที่เคยเดินทางไปยังสถานที่เดียวกันแต่คราวนี้นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่กลับรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เพราะเขาไม่ต้องขับรถฝ่าแดดเปรี้ยงๆกลางทะเลทรายอันร้อนระอุอีกแล้ว
แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนหลังอูฐที่เดินโยกไปเยกมาชวนให้น่าหลับตาเสียจริงๆ
ผ้าที่คลุมไหล่อยู่ตกร่นลงมาที่ต้นแขนทำให้เปลือกตาที่ใกล้จะปิดลงเต็มทีลืมตาขึ้นมาพลางจับผ้ากลับไปพาดไหล่ไว้เหมือนเดิม นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองกองคาราวานที่มีผู้ร่วมทางแค่สิบคนทั้งๆที่เป็นกองคาราวานของฟาโรห์ผู้ปกครองแผ่นดินอียิปต์แท้ๆแต่เอเลนกลับไม่ให้คนติดตามไปมากเท่าไหร่
ขบวนอูฐที่ควรจะมีเป็นร้อยจึงเหลืออยู่แค่สิบกว่าตัว
รวมพวกที่ต้องลากหีบข้าวของเครื่องใช้ของพวกเขาไปด้วย
อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างการเดินทางครั้งนี้กับครั้งที่แล้ว
นั่นก็เพราะว่าคราวนี้ไม่ได้ไปเดินตัดผ่านทะเลทรายที่มองไม่เห็นอะไรนอกจากทรายกับทราย
แต่พวกเขากำลังเดินเลาะริมแม่น้ำไนล์ไปเรื่อยๆ
ความเขียวชะอุ่มชุ่มชื้นจึงมีให้เห็นตลอดทาง และความต่างที่เห็นอย่างหนึ่งก็คือ...
นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองเม็ดฝนที่ตกกระทบแขนของเขาเปาะแปะ
ตั้งแต่ถูกดูดกลับมาอยู่ในยุคนี้นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้เห็นฝนตก
คาราวานของฟาโรห์องค์ใหม่จำต้องหยุดลงเมื่อฝนเริ่มหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ
ขบวนอูฐเดินเฉื่อยแฉะเข้าไปหลบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทาง
คิดไม่ออกเลยว่าถ้าพวกเขาใช้เส้นทางกลางทะเลทรายจะไปหลบฝนกันตรงไหน
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครกระโดดลงมาจากหลังอูฐตัวใหญ่
มันสูงกว่าม้าที่เขาเคยขี่มาเสียอีก นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองหาร่างโปร่งบางของฟาโรห์ก่อนจะเห็นเด็กนั่นยืนลูบแขนตัวเองอยู่ใต้ต้นไม้ถัดออกไป
สองขาจึงเดินเข้าไปหา
สำหรับคนที่คุ้นชินกับความร้อนแล้งของทะเลทราย
การที่ฝนตกลงมาแบบนี้คือเรื่องดีก็จริงแต่ความหนาวเย็นที่นานๆทีจะได้สัมผัสก็ทำให้ขนทั่วทั้งแขนลุกชันได้โดยง่าย
ไหล่บางห่อเข้าหากันก่อนเงยมองท้องฟ้าที่ยังประทานเม็ดฝนลงมาไม่หยุด
แต่แล้วท้องฟ้าดำทะมึนที่มองเห็นกลับถูกผ้าสีขาวผืนหนึ่งมาบดบัง
มันคือผ้าที่พวกเขาใช้คลุมไหล่คลุมหัวเพื่อป้องกันความร้อนจากแสงแดดในขณะที่เดินทาง
และผ้าผืนนั้นมันก็เต็มไปด้วยกลิ่นของคุณรีไว!
“........” ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกางผ้าผืนนั้นไว้เหนือหัวของเขาโดยไม่พูดอะไร
หยดน้ำฝนที่ทำให้หนาวไปถึงขั้วกระดูกจึงไม่อาจสัมผัสเขาได้อีกต่อไป
นัยน์ตาสีมรกตที่สวยงามราวกับอัญมณีเหลือบมองใบหน้าคมของคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง
แพขนตายาวกระพริบปริบๆเมื่อคุณรีไวยังคงกางผ้ากันฝนให้เขาด้วยสองแขนโดยไม่พูดอะไรต่อไป
ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเปล่งประกายนั่นมองตรงไปข้างหน้าด้วยแววตาเฉื่อยชาตามปกติ...นี่จะไม่พูดอะไรกับเขาสักหน่อยเลยเหรอ?
เช่นว่าระวังเปียกฝนนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เป็นห่วงนะ อะไรแบบนี้?
แต่ไม่ว่าเขาจะยิ้มหวานหรือจะมองอย่างกดดันให้พูดเท่าไหร่
คุณรีไวก็ยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เขาก็รู้หรอกว่าคุณรีไวไม่ใช่คนพูดมากและเขาก็ชอบนิสัยแบบนี้ของอีกฝ่าย
แต่หลายๆครั้งมันก็ทำให้เขานึกอยากจะแหย่ให้พูดขึ้นมา ใบหน้ามนจึงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก นัยน์ตาสีมรกตฉายแววซุกซน
ปากหนักๆนั่นมันทำให้เขานึกอยากจะแกล้งขึ้นมาตะหงิดๆ....หึ...ดูซิว่าถ้าเจอแบบนี้เข้า...จะไม่ยอมพูดยอมจาไปได้สักกี่น้ำ!
ร่างโปร่งบางขยับถอยออกมาช้าๆ...จากนั้นก็เริ่มปฏิบัติการง้างปากอีกฝ่ายทันที!
“...........อึก...” ร่างแข็งแกร่งถึงกับผงะเมื่อจู่ๆเขาก็โถมร่างทั้งร่างเข้าไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้
ใบหน้ามนซุกไซร้พลางถูไถไปมากับแผ่นอกแข็งแรง ได้ยินเสียงกัดฟันก่อนที่เสียงทุ้มดุดันจะพูดอะไรบางอย่างออกมาจนได้
รอยยิ้มซนๆจึงเผยอยู่บนใบหน้ามนก่อนจะเงยมองคุณรีไวราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราว
“หื๋อ?
ท่านพูดอะไรรึเปล่าน้า~” ใบหน้าคมกัดฟันก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วขยับใบหน้ามากระซิบที่ข้างใบหูของเขา
“อยากโดนกดใช่ไหม?
แล้วนายก็จะได้โดนภายในสองนาทีนี้แน่ถ้ายังไม่เลิกเอาต้นขามาถูกับน้องชายของชั้นน่ะ” ห๊ะ?!!
คราวนี้เป็นตาเขาผงะบ้าง ถึงจะรู้สึกชนะที่ทำให้คุณรีไวพูดออกมาได้ก็เถอะ
แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างที่คุณรีไวพูดนะ!
ใบหน้ามนก้มลงไปมองต้นขาของตัวเองที่บังเอิญบดเบียดอยู่ที่หว่างขาของคุณรีไว
ก็ไม่ได้จะใกล้อะไรขนาดนั้นซักหน่อย ตาแก่จอมลามกนี่!
“ก็มันหนาวนี่นา~~” เขาขยับห่างออกมาอย่างหวาดๆ ก่อนที่ใบหน้าภายใต้มงกุฎฟาโรห์จะยิ้มร่าชอบใจเมื่อแหย่อีกฝ่ายได้สำเร็จ
ได้ยินเสียงถอนหายใจอยู่ข้างหลังแต่เขาก็ยังยิ้มไม่หุบ
ใบหน้ามนเงยมองสายฝนอย่างสุขใจ...ก่อนจะรับรู้ได้ว่าผ้าที่เคยกางอยู่เหนือหัวตกละลงมาข้างหนึ่ง...เพราะว่ามือข้างนั้นที่เคยจับมันไว้ย้ายลงมาอยู่ที่เอวเขาแทน
ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโอบกอดเขาไว้ทำให้ไออุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างกายคุณรีไวส่งผ่านมายังร่างกายของเขาโดยตรง
“อุ่นรึยัง?” คำพูดสั้นๆห้วนๆดังอยู่ที่ใบหู
แต่มันกลับเป็นถ้อยคำที่ทำเอาใบหน้าที่กำลังยิ้มถึงกับร้อนผ่าว
ทีเมื่อกี้ตัวเองทำเรื่องหน้าไม่อายกลับไม่รู้สึกอะไร
แต่ตอนนี้แค่คำพูดสั้นๆกับการกระทำเล็กๆของคุณรีไวกลับทำให้เขาเขินจนหน้าแดงไปจนถึงใบหู
“อุ่น...อุ่นมากเลยละ” ใบหน้าที่ก้มงุดตอบออกไปเบาๆ
หัวใจดวงน้อยรู้สึกเอ่อล้นไปด้วยความสุข
รู้สึกได้ถึงความรักจากคำพูดและการกระทำที่ไม่ได้มากมายอะไรเลยนั่นอย่างเต็มเปี่ยม
สองแขนผอมบางจึงยกขึ้นกอดท่อนแขนข้างนั้นตอบ
มันอุ่นมากๆ
อุ่นจนอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป อุ่นจนไม่อยากให้มันหายไปไหน
อุ่นจนเขาเริ่มเกิดความลังเลใจ....
เขาอยากอยู่กับคุณรีไว...อยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้...
หรือเขาควรจะเลือกความสุขของตัวเองดี
เลือกความรักของคุณรีไว เลือกโลกที่เขามีทุกอย่าง มีทั้งอำนาจ ฐานะ ทรัพย์สมบัติ
เขาควรจะเลือกมันใช่ไหม?
เพราะถึงจะแก้แค้นต่อไป...คนที่เขารักสุดหัวใจคนนั้นก็ไม่อาจฟื้นคืนกลับมาได้อีกแล้ว...
คนคนนั้นจากเขาไปตลอดกาลแล้ว
แต่คุณรีไวยังอยู่...
คุณรีไวจะยังอยู่ข้างๆเขา
มอบความรักให้เขา ตราบใดที่เขาไม่คิดจะส่งคุณรีไวกลับไปยังโลกที่คุณรีไวควรจะอยู่...เราก็จะไม่มีวันพรากจากกัน
ทำไม...ท่านถึงมาหาเราเอาป่านนี้กันนะคุณรีไว...
“กรี๊ด!” เสียงร้องอย่างตกใจของข้ารับใช้ทำให้เขาหันไปมอง
พวกหล่อนไม่ได้ตกใจที่เขากับคุณรีไวกอดกันอยู่หรอกแต่กลุ่มข้ารับใช้พวกนั้นกำลังถอยห่างอย่างแตกตื่นออกมาจากรถลากบรรทุกสิ่งของคันหนึ่งมากกว่า
“มีอะไรอยู่ในรถสัมภาระ?” เขากับคุณรีไวเดินไปดูวงล้อมของข้ารับใช้ที่กำลังจดๆจ้องๆหีบใส่ของในรถอย่างหวาดๆ
“มะ
ไม่ทราบเพคะฝ่าบาท มันผลุบหายเข้าไปอย่างรวดเร็ว ฝ่าบาทระวังด้วยนะเพคะ” แล้วในขณะที่เขาจะเดินเข้าไปดู คุณรีไวกลับยกมือขึ้นมาขวางเอาไว้เสียก่อน
ใบหน้านิ่งส่งสัญญาณว่าให้เขารออยู่ตรงนี้และตัวเองจะเข้าไปดูเอง
เขาจึงมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก คุณรีไวเอาไม้เขี่ยๆกองสัมภาระแต่เพราะในรถลากที่คลุมด้วยผ้านั้นมืดเกินไปจนมองไม่เห็นอะไร
ใบหน้าคมจึงหันกลับมาบอกกับเขาว่า
“ขอไฟฉายหน่อย” มือแข็งแรงแบเหมือนกำลังขออะไรบางอย่างจากเขา
แต่เขาไม่รู้จักสิ่งที่คุณรีไวพูดออกมาจึงได้แต่ทำหน้างงส่งกลับไป
“ไฟฉาย?” แล้วก็เหมือนกับคุณรีไวจะนึกขึ้นได้ว่าไม่มีของสิ่งนั้นอยู่ในยุคนี้
นัยน์ตาสีขี้เถ้าจึงกรอกไปมาอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะบอกเขาใหม่ว่า
“เอ่อ...ขอคบเพลิง
คบไฟ อะไรก็ได้ที่มีแสงสว่าง” อ๋อ~
ขอคบไฟนี่เอง
“ช่วยจุดคบไฟให้หน่อย!” เขาจึงหันไปสั่งให้ข้ารับใช้หามาให้
หลังจากที่ได้คบไฟส่องเข้าไปในกองหีบสัมภาระจึงได้เห็นว่าตัวการของเรื่องนี้คืออะไร
“แค่กิ้งก่า
ไม่มีอะไรหรอก” คุณรีไวใช้ไม้เขี่ยจนมันวิ่งหนีออกไป
ความแตกตื่นจึงกลับคืนสู่ภาวะสงบอีกครั้ง ร่างหนาส่งคบไฟให้ข้ารับใช้
เขาจึงตามประกบติดคุณรีไวก่อนจะถามอีกฝ่ายทันที
“คุณรีไว
ไฟฉายคืออะไร?” ใบหน้าคมอมยิ้มน้อยๆราวกับกำลังขำในความอยากรู้อยากเห็นของเขา
“มันเป็นเครื่องให้กำเนิดแสง
ก็คล้ายๆคบไฟของนายนี่แหละ เพียงแต่มันไม่ต้องมาคอยจุดยุ่งยากแบบนี้
แล้วก็ไม่มีเปลวไฟ ไม่ต้องคอยระวังด้วยว่าเปลวไฟจะไปติดอะไรทำให้เกิดไฟไหม้
มันทำงานด้วยถ่านไฟฉายแค่กดเปิดก็จะมีแสงออกมาแล้ว”
น้ำเสียงราบเรียบพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจ
ซึ่งมันก็ทำให้เขาพอจะจินตนาการออกอยู่บ้าง
“สะดวกจัง...” ริมฝีปากสีระเรื่อเผลอพูดออกไปเบาๆเมื่อนึกถึงสิ่งของที่ไม่ต้องคอยจุดไฟก็ให้แสงสว่างได้
แถมไม่ต้องคอยระวังเปลวไฟจะไปไหม้ของที่อยู่ใกล้ๆด้วย
จะเปิดจะปิดก็คงง่ายเสียยิ่งกว่าง่ายเลยสินะ
“ของที่สะดวกกว่านี้
แล้วก็ให้แสงเยอะกว่ายังมีอีกนะ อย่างหลอดไฟฟ้า”
“หลอดไฟฟ้า?”
“เป็นอุปกรณ์ให้กำเนิดแสงที่ไม่ได้ใช้พลังงานของถ่านแต่ใช้พลังงานไฟฟ้าแทน
แทนที่จะจุดคบไฟไว้ตามทางหรือจุดเทียนในปราสาท ก็ติดหลอดไฟฟ้าแทน
และแค่นายกดสวิตซ์เปิดมันแค่ทีเดียว ปราสาททั้งหลังของนาย
แม้แต่เมืองธีบส์ทั้งเมืองของนายก็จะสว่างไสวในทันที...ดูนี่สิ คบไฟนี่แค่ลมพัดมันก็ดับ
แต่ไฟฉายน่ะเจอลมได้สบายๆ”
“เห๋...” เขาลูบคางอย่างทึ่งๆในสิ่งที่คุณรีไวพูดถึง
ดูท่าแล้วในโลกที่คุณรีไวอยู่คงจะสะดวกสบายมากแน่ๆ ดูอย่างเจ้าม้าสีแดงตัวนั้นสิ คุณรีไวอยู่ในโลกที่สามารถเดินทางไปเมมฟิสได้ในเวลาชั่วโมงเดียว
เพราะฉะนั้นการที่ต้องมานั่งอยู่บนหลังอูฐถึงสองวันเพื่อไปให้ถึงจุดหมายเดียวกันมันคงจะเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับคุณรีไวมากๆเลยสินะ
พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกหดหู่ใจยังไงแปลกๆ
เพราะเขาไม่เคยถามคุณรีไว
ไม่เคยคิดถึงข้อนี้เลย...บางที...คุณรีไวอาจจะอยากกลับโลกเดิมของตนมากว่าจะอยากอยู่ในที่ที่ลำบากและไม่มีอะไรเลยแบบนี้...
เขาลืมคิดถึงความรู้สึกของคุณรีไว
คิดแต่ว่าอยากจะอยู่กับอีกฝ่ายเท่านั้น ลืมคิดไปว่าที่ที่คุณรีไวจากมา...ก็อาจจะมีคนที่กำลังรอคุณรีไวกลับไปอยู่...
ถ้าเขารักคุณรีไวและอยากให้คุณรีไวสบาย...เขาควรจะส่งคุณรีไวกลับไปใช่ไหม?
“คุณรีไว...”
“หื๋อ?”
“ท่าน...คิดถึงโลกที่ท่านจากมาบ้างไหม?” นัยน์ตาสีมรกตหลุบต่ำหลังจากตัดสินใจถามออกไป
“คิดถึงแล้วยังไงล่ะ?
ยังไงก็กลับไปไม่ได้อยู่ดี”
...แสดงว่าคิดถึงสินะ...
เขาได้แต่ครุ่นคิดอยู่ในใจ
แต่มันคงเผลอแสดงออกไปทางสีหน้า คุณรีไวจึงขยับมือมากอบกุมมือเขาเอาไว้
ก่อนจะพูดถ้อยคำที่ทำเอาใจสั่น
“กำลังคิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่ล่ะสิ?...จำเอาไว้...ว่าฉันจะอยู่ที่นี่
อยู่กับนาย...My
Prince”
แก้มใสร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที คำพูดที่หนักแน่นของคุณรีไวทำให้หัวใจที่แปรปรวนกลับมาแข็งแกร่งดังหินผา
แต่ว่า...มันไม่ดีต่อเขาเลย...
คุณรีไวทำให้เขาลังเลใจอีกแล้ว...จากที่คิดจะส่งคุณรีไวกลับไปแล้วทำตามแผนการของตัวเองต่อ
แต่ตอนนี้เขากำลังลังเล...
ถูกอย่างที่ตำรามหาฟาโรห์เคยว่าไว้...คิดจะทำการใหญ่
ไม่ควรมีความรักเลยจริงๆ
พวกเขาใช้เวลาเดินทางไปสองวัน
ในที่สุดกองคาราวานของฟาโรห์คนใหม่ก็มาถึงเมมฟิสจนได้
ฟาโรห์เอเลน่าแห่งอียิปต์เข้าไปในตัวเมืองเพื่อปฏิบัติหน้าที่อยู่พักใหญ่ก่อนที่ทั้งขบวนจะออกเดินทางไปพักที่วิหารเมมฟิสซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาแทนที่จะนอนที่พระราชวังเก่าในตัวเมือง
ท้องนภาเปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีดำ
ค่ำคืนมาเยือนในไม่ช้า และตอนนี้นักขับมือหนึ่งแห่งทีมม้าลำพองก็กำลังยืนแหงนหน้ามองภูเขาหินทรายที่ค่อยๆไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ...วิหารเมมฟิสตั้งตระหง่านอยู่บนนั้น
คนที่จะได้พักในตำหนักหินทรายข้างๆวิหารบนยอดเขามีเพียงฟาโรห์แห่งอียิปต์เท่านั้น
ส่วนผู้ติดตามและข้ารับใช้ทั้งหมดต้องพักอยู่ที่ตีนเขา นี่คือประเพณีที่ปฏิบัติกันมาอย่างยาวนาน...
แล้วทำไมเขาถึงมายืนทำตัวลับๆล่อๆมองทางขึ้นวิหารในยามวิกาลอยู่แบบนี้น่ะเหรอ?
“คุณรีไว...หลังจากข้ารับใช้นอนกันหมดแล้ว...ท่านแอบขึ้นมาหาเรานะ
น้า~~เรากลัว เรานอนคนเดียวไม่ได้~”
เจ้าฟาโรห์ตัวป่วนกระซิบบอกเขาเอาไว้แบบนั้นก่อนจะเดินตัวปลิวขึ้นยอดเขาไป
โตจนป่านนี้แล้วยังจะนอนคนเดียวไม่ได้อีก แต่ก็นะ
แปลกที่ก็ส่วนหนึ่งแต่บนยอดเขานั่นไม่มีใครเลยนี่สิ เจ้าลูกหมาจะกลัวก็คงไม่แปลก
สองขาลอบเดินขึ้นไปตามบันไดหินที่มีคบเพลิงจุดไว้เป็นระยะๆ
ปลายทางที่รอเขาอยู่คือทางเข้าวิหารที่ขุดเข้าไปในภูเขา สองแขนเปิดประตูหินบานใหญ่เพื่อพบกับเสาต้นมหึมาตั้งเรียงราย
สุดสายตามีรูปสลักหินของเทพเจ้าอียิปต์นั่งอยู่...
ในนี้เงียบและก้องมาก
แค่ฝ่าเท้าของเขาก้าวเข้าไปเสียงที่ราวกับมีมนต์ขลังก็ดังขึ้นอย่างมีพลังทันที
นัยน์ตาสีขี้เถ้ากวาดมองผนังทั้งสองข้างแต่ก็พบเพียงผนังหินปิดทึบ
ระหว่างนี้ไม่มีห้องแยกออกไปแต่อย่างใด
เพราะฉะนั้นฟาโรห์แห่งอียิปต์คงจะอยู่ด้านในสุดของวิหารแน่ๆ
ดูจากแสงไฟเรืองๆที่ลอดช่องประตูออกมา...
ช่องประตูนั้นอยู่ด้านหลังรูปสลักเทพเจ้า
ดวงตาหินทรายที่จ้องมองเขายามที่ก้าวขาเข้าไปหานั้นสร้างความกดดันไม่น้อยเลยทีเดียว...คงจะรู้สินะ
ว่าเขาขึ้นมาทำอะไรที่นี่
ร่างแข็งแกร่งยืนเผชิญหน้ากับดวงตามหึมาคู่นั้นอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะตัดสินใจก้าวขาเดินต่อไป...ขยับกายลอดผ่านช่องประตูที่ไม่มีบานประตู...แล้วเขาก็หาตัวฟาโรห์แห่งอียิปต์พบจนได้
เจ้าเด็กนั่นไม่ได้นั่งคุกเข่าประสานมือสวดมนต์หรือพูดคุยกับเทพเจ้าอย่างที่กลุ่มคนซึ่งรออยู่ข้างล่างคิด
แต่ฟาโรห์แห่งอียิปต์กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่งซึ่งปูด้วยผ้าขนสัตว์ดูหนานุ่มในท่าทางสบายๆ
แขนบางข้างหนึ่งกอดโหลใส่น้ำผึ้งเอาไว้
ไม้กลมที่ใช้ตักน้ำผึ้งถูกมืออีกข้างหนึ่งดึงออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อ นัยน์ตาสีมรกตปรายมาที่เขาราวกับรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังมา
แอบกินอะไรอยู่นี่เองสินะเจ้าลูกหมานั่น
เขาก้าวขาเดินเข้าไปหาเจ้าคนที่แอบกินของหวานยามดึก
แต่น้ำผึ้งวาววับที่เคลือบอยู่บนริมฝีปากสีระเรื่อมันช่างยั่วเย้า
ยิ่งบวกกับสายตาเชิญชวนอย่างไม่ได้ตั้งใจก็ยิ่งทำให้เขาห้ามตัวเองไม่ไหว ร่างแข็งแกร่งเดินตรงไปหาคนที่ยังนอนอยู่บนตั่ง
ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามดึงต้นแขนผอมบางขึ้นมาก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะประกบจูบลงไปบนกลีบปากรสน้ำผึ้งนั้นทันทีจนคนถูกจูบถึงกับมึนงง
เรียวลิ้นพัวพันกันอย่างหนักหน่วงจนไม่รู้แล้วว่าความหวานนี้มันเกิดจากรสจูบหรือน้ำผึ้งกันแน่...หลายครั้งแล้วนะ
ที่สติของเขาเหมือนจะขาดหายไป เพราะความเย้ายวนใจของเจ้าเด็กนี่...ต้องเป็นเพราะคำสาปของฟาโรห์แน่ๆ
น้ำสีอำพันเหนียวหนืดไหลเลอะออกมาจากริมฝีปาก
ลิ้นสากๆไล่เลียมันกลับไปจนหมดก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์ในโพรงปากนั้นอีกรอบ...พอละออกมา...เจ้าฟาโรห์แห่งอียิปต์ก็มองเขาด้วยดวงตาเชื่อมปรอย
“หวานไหม?” ริมฝีปากแดงช้ำเอ่ยถาม
เขาจึงมองกลับไปด้วยสายตาหิวกระหาย
“อืม”
คำตอบเพียงสั้นๆของเขาถือเป็นประโยคเปิดของละครรักบทใหญ่
เจ้าคนที่ทรงตัวแทบไม่อยู่เอนซบมาที่แผงอกเขา
“แต่แบบนี้จะหวานกว่า” ใบหน้าคมก้มกระซิบที่ใบหูแดงระเรื่อและไม่พูดเปล่า
มือใหญ่หยิบโหลน้ำผึ้งขึ้นมาก่อนจะราดมันลงบนไหล่บอบบาง
น้ำผึ้งเหนียวหนืดค่อยๆไหลลงมาตามไหปลาร้าที่บางจนแทบจะหักได้
ก่อนจะไหลผ่านเนินอกขาวเนียนช้าๆ ช้าๆ ค่อยๆคืบคลานผ่านยอดอกสีชมพู
เสียงครางอย่างเย้ายวนจึงดังขึ้นในลำคอเบาๆ
“อื้ม~” ริมฝีปากสีระเรื่อถูกกัดด้วยฟันกระต่ายน้อยๆของเจ้าตัว
เขามองภาพตรงหน้าด้วยลมหายใจที่ร้อนผ่าว ไม่เคยมีใครยั่วเขาได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรแบบเจ้าเด็กนี่เลย
สัญชาติญาณดิบที่ถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุดทำให้มือแข็งแรงกระชากต้นแขนบางเข้ามาแล้วจัดการปิดปากที่กำลังครางเพราะถูกน้ำผึ้งพวกนั้นสัมผัส
ฝ่ามืออีกข้างลากไล้น้ำผึ้งจากไหปลาร้าลงมาที่ยอดอกก่อนจะวนไล้เคล้นคลึงจนคนที่ถูกปิดปากได้แต่ส่งเสียงครางเครืออยู่ในลำคอ
ปลายนิ้วบดขยี้เม็ดสีชมพูราวกับอยากให้น้ำผึ้งมันซึมเข้าไป
ดูซิว่าจะหวานได้ขนาดไหน
ริมฝีปากละออกมาจากโพรงปากรสน้ำผึ้ง
ในนั้นว่าหวานล้ำดูซิว่าปลายยอดที่เขาบดขยี้อยู่นี้จะหวานเท่าหรือเปล่า
ปลายลิ้นจึงแตะชิมน้ำผึ้งที่ไหลเยิ้มอยู่บนยอดอกก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะครอบครองมันทั้งหมด...ตรงนี้ก็หวาน...แรงดูดดึงจากริมฝีปากของเขาทำเอาฟาโรห์แห่งอียิปต์บิดเร่า
“อ๊า~~
คุณรีไว~~”
เสียงครางอย่างรัญจวนใจดังสลับกับฝ่ามือบางที่สอดเข้าไปในกลุ่มผมหลังท้ายทอยของเขาก่อนจะขยี้ขย๋ำมันราวกับกำลังทรมาน
ลิ้นร้อนยังคงไล้เลียดูดดึงยอดอกรสน้ำผึ้งนั่นอย่างเมามัน
แกนกายของฟาโรห์หนุ่มน้อยค่อยๆชูชันจนแตะมาที่หน้าท้องของเขาซึ่งทาบทับอีกฝ่ายอยู่
รู้สึกดีขนาดนั้นเลยสินะ
ริมฝีปากที่ละจากการครอบครองยอดอกสีชมพูลอบยิ้มมุมปาก
อยากยั่วคนอย่างรีไวก็ต้องรับผิดชอบด้วยการครางไม่เป็นภาษาอยู่ใต้ร่างเขาแบบนี้นี่แหละ
ปลายลิ้นไล้เลียน้ำผึ้งที่ไหลย้อยอยู่บนผิวขาวเนียนนั่นต่อไป
กลืนกินมันให้หมดไปพร้อมๆกับร่างกายของเด็กนี่
“อะ
อ้า~”
เขาปล่อยยอดอกที่ถูกดูดจนขึ้นสีแดงข้างนี้ไปก่อนจะหันไปครอบครองอีกข้างที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำผึ้งเช่นกัน
ฟาโรห์แห่งอียิปต์แอ่นกายให้เขาตามแรงกระตุ้น
ใบหน้ามนที่กำลังครางไม่เป็นภาษาอยู่นั้นเคลิบเคลิ้มราวกับจะขึ้นสวรรค์เสียให้ได้
มันทั้งแดงซ่านทั้งล่องลอยทั้งสุขสม มันเซ็กซี่จนรีไวน้อยของเขาถึงกับตื่นจากการหลับใหล
แค่มองหน้าก็เกิดอารมณ์ได้นี่มันคำสาปฟาโรห์ชัดๆ
นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองน้ำผึ้งที่ยังเหลือติดก้นโหลอยู่นิดหน่อยก่อนจะลอบยิ้มน้อยๆ
เขาละออกมาจากยอดอกรสหวานก่อนจะทอดมองผลงานที่กำลังนอนอ่อนระทวยอยู่บนผ้าขนสัตว์
เอเลนไม่มีแรงจะสู้หรือต่อต้านเขาได้อีกต่อไป
ร่างโปร่งทำได้แค่หอบหายใจและร้องครางอยู่ใต้ร่างเขา
ยอดอกทั้งสองข้างแดงสดราวกับผลเชอร์รี่ ริมฝีปากรสดีนั่นก็แดงช้ำเหมือนสีของกลีบกุหลาบ
ถ้าเพิ่มร่องรอยตามตัวอีกหน่อยนี่คงจะเป็นภาพสุดแสนอีโรติกระดับโลกได้เลย
มือแข็งแรงดึงหมอนอิงอันใหญ่มารองใต้สะโพกบางให้ “ตื่นมาจะได้ไม่บ่นว่าปวดเอวอีก” ถ้อยคำหยอกเย้าถูกกระซิบข้างใบหูจนคนถูกแซวกัดริมฝีปากก่อนจะมองตรงมาด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ทั้งๆที่ตอนนี้เขาจับให้อยู่ท่าไหนก็ต้านไม่ไหวแล้วแท้ๆ
สองมือจับต้นขาขาวนั่นแยกออกจากกันและเพราะสะโพกถูกหมอนหนุนเอาไว้
ตอนนี้...เขาเลยได้เห็นมุมดีๆจนมุมปากยกยิ้ม เจ้าฟาโรห์ตัวป่วนถึงกับแก้มขึ้นสี...ก็ยังมีความอายกับเค้าบ้างเหมือนกันนะเจ้าเด็กนี่
ปลายนิ้วกลางกวาดน้ำผึ้งที่เหลือติดก้นโหลออกมา...ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไล้ไปตามแก้มใสของคนที่นอนหอบหายใจอยู่บนพื้น
นัยน์ตาสีมรกตมองตามน้ำผึ้งหยดสุดท้ายที่ติดปลายนิ้วกลางซึ่งกำลังค่อยๆลากผ่านร่างกายของตนลงไปเรื่อยๆ
เรื่อยๆ...ยิ่งมันลงต่ำไปมากแค่ไหน ลมหายใจก็ยิ่งติดขัด
“อ๊ะ~” เสียงครางสั้นๆดังรับกับปลายนิ้วกลางที่แตะหยาดน้ำผึ้งเหนียวหนืดกับปากทางเข้าด้างล่างก่อนจะผลักดันมันเข้าไป
สะโพกมนขยับหนีตามสัญชาติญาณแต่หมอนใบใหญ่ก็ทำให้มันหนีไปไหนไม่ได้
ช่องทางที่คับแน่นจึงต้องรองรับหยดน้ำสีอำพันที่ไหลเยิ้ม
ความรู้สึกลื่นไหลกับอุณหภูมิที่ต่างออกไปทำให้ผนังภายในเผลอตอดรัดปลายนิ้วของเขา
ดูเหมือนเจ้าฟาโรห์ตัวป่วนจะพยายามควบคุมสติไม่ให้เตลิดเปิดเปิงแล้วถูกเขาควบคุม
แรงที่ตอดรัดมันจึงกลายเป็นจังหวะขึ้นเรื่อยๆและมันก็กำลังยั่วยุให้เขาหมดความอดทนจนต้องใส่เข้าไป!
“อื้อ~~
คุณรีไว~~”
ร่างโปร่งบางครวญครางไม่ได้สรรพทันทีที่เส้นความอดทนของเขาขาดลง
มือดึงปลายนิ้วที่เพิ่งจะใส่เข้าไปได้แค่นิ้วเดียวออกมาก่อนจะเสียบแกนกายของเขาเข้าไปแทนในเสี้ยววินาที
“อะ
อ้า~”
เขากดร่างของเจ้าคนที่เผลอผลักไสตามสัญชาติญาณให้นอนราบลงกับพื้นอีกครั้ง
ข้างล่างสอดใส่เข้าไปให้ลึกกว่าเดิมในขณะที่เขาโน้มตัวลงไปกอดเอเลนเอาไว้
ซุกไซ้ใบหน้าลงกับลาดไหล่บางอย่างนุ่มนวล ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแนบไปกับท่อนแขนผอมบาง
ฝ่ามือทั้งสองคู่สองประสานกันอยู่เหนือหัว ลำตัวทาบทับแนบสนิทอย่างไม่คิดจะให้แม้แต่อากาศผ่านไปได้
“ฮ้า...ฮ้า....” เขาไม่ได้ถามเด็กนี่ว่าไหวไหม
แต่หลังจากปล่อยให้หอบหายใจอยู่หลายวินาที เขาก็เริ่มขยับเบื้องล่างทันที
“อ๊า
คุณรีไว~”
เสียงครางไม่ได้สรรพเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
น้ำผึ้งทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ข้างในจึงลื่นไหลแม้จะยังขยายได้ไม่เต็มที่
แต่เขาก็ชอบช่วงเวลาแบบนี้นะ
มันแน่นและบีบรัดราวกับกำลังจดจำรูปร่างของเขายังไงอย่างงั้น
เขากดจูบเบาๆที่ขมับชื้นเหงื่อ
ตอนนี้แพขนตายาวกำลังปิดแน่น หัวคิ้วสีน้ำตาลกำลังขมวดมุ่นและแก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัดก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเด็กนี่กำลังรู้สึกดีขนาดไหน
เขาเร่งจังหวะมากขึ้นจนเสียงครางดังราวกับจะขาดใจ เขารู้ดีว่าจุดไหนจะทำให้เอเลนแทบจะคลั่งเสียให้ได้
และตอนนี้เขาก็กำลังจงใจใช้ความเป็นชายเสียดสีมัน
“อ้า~~
คุณรีไว~~”
รอยเล็บลากยาวอยู่บนแผ่นหลังและมันคงจะสร้างรอยแผลให้เขาอีกแล้ว
แต่ก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายทำให้เด็กนี่รู้สึกดีจนแทบขึ้นสวรรค์
เขาก็ต้องรับผิดชอบมันด้วยรอยแผลพวกนี้แหละ
เขาหอบหายใจหนักหน่วงในขณะที่ขยับกายด้วยจังหวะถี่กระชั้น
ไม่ได้มีแต่เอเลนหรอกที่หลงมัวเมาไปกับสิ่งที่เขามอบให้
เขาเองก็แทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน มันเป็นเซ็กส์ที่รู้สึกดีมากและยิ่งมากขึ้นทุกครั้งที่เราทำกัน
เขาไม่อยากจะคิดว่าเขาอาจจะเสพติดเด็กนี่ไปแล้วก็ได้ เขาขาดเอเลนไม่ได้
เขาอาจจะต้องตายถ้าไม่ได้กอดเด็กนี่
“อะ
อ๊า~~”
เสียงครางขึ้นสูงเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์
เพลิงร้อนถูกปลดปล่อยออกมาในลักษณะของน้ำสีขาวขุ่น มันสาดกระจายเต็มหน้าท้องของเขา
แน่นอนว่าเขาเองก็ฉีดมันใส่ร่างกายของเด็กนี่เช่นกัน
ลำตัวบางที่เขากอดอยู่กระตุกรัวๆเมื่อน้ำอุ่นร้อนแผ่ซ่านไปทั่วข้างใน ดวงตาสีมรกตถึงกับล่องลอยไปไกล
และอีกไม่นานมันก็คงจะปิดลงด้วยความเหนื่อยล้าเหมือนทุกที
เขาก้มลงไปจูบที่ขมับชุ่มเหงื่อนั่นเบาๆ
และหลังจากรอจนลมหายใจกลับมาเป็นปกติ
เขาก็ละออกมาอย่างตั้งใจจะไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้
แต่เจ้าคนที่เขาคิดว่าคงจะเหนื่อยจนหลับไปกลับดึงเขาเอาไว้
“อึก...”
เขาถึงกับต้องกัดฟันเมื่อมือบางช่างซุกซนนั่นลูบลงมาที่ความเป็นชายของเขา
นัยน์ตาสีมรกตมองมาด้วยแววตาเหมือนลูกหมา
“อย่าเพิ่งไป...อยู่ที่นี่กับเรานะ...”
เขากัดริมฝีปากพลางแสยะยิ้ม
เจ้าฟาโรห์ตัวร้ายนี่มันแข็งแกร่งขึ้นสินะ
เมื่อก่อนยังไม่ทันจะเสร็จดีก็คอพับคออ่อนไปแล้ว
เดี๋ยวนี้มีการมาเชิญชวนเขาให้ทำต่ออีกรอบเสียด้วย(มั้ง)
เขาขยับไปคร่อมร่างโปร่งบางนั่นอย่างไม่ให้เสียคำชวน “ไม่กลัวเทพเจ้าโกรธเอาหรือไง?” เขาพูดขำๆในขณะที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีมรกต
“เดี๋ยวเราไปคุยกับท่านเทพเจ้าเอง” ใบหน้ามนอมยิ้ม
แน่นอนว่าเขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้วถึงได้ขึ้นมาถึงนี่
ริมฝีปากโน้มเข้าหากันในขณะที่ท่อนแขนบางค่อยๆโอบมารอบคอเขา
เรียวลิ้นพัวพันบ่งบอกว่าบทรักบทใหม่กำลังจะดำเนินต่อไปในไม่ช้า...
“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก.......” เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่ววิหารศักดิ์สิทธิ์
แม้จะเหนื่อยล้ากับบทรักที่วนเวียนมามากกว่าห้ารอบแต่ดูเหมือนเจ้าของแผ่นดินอียิปต์จะยังไม่ยอมหยุดอยู่เพียงแค่นี้
เรียวลิ้นไล้เลียแกนกายของเขาให้ลุกชันขึ้นมาอีกก่อนที่ริมฝีปากสีระเรื่อนั่นจะรับมันเข้าไป
เขากัดฟันพลางสางเส้นผมสีน้ำตาลนั่นอย่างพยายามผ่อนลมหายใจ
นัยน์ตาสีขี้เถ้าทอดมองเจ้าคนที่คุกเข่าอยู่กลางหว่างขาของเขาอย่างสงสัย
ที่จริงเขาจะหยุดหลายรอบแล้วเพราะรู้ดีว่าถ้ายังทำต่อไปเด็กนี่จะต้องลุกไม่ขึ้นแน่ๆพรุ่งนี้
แล้วก็จะต้องลำบากเขาต้องมาคอยตอบคำถามยัยองครักษ์หน้าตายนั่นอีกว่าเอเลนเป็นอะไรไป
แต่ทุกครั้งที่เขาจะหยุดกลับเป็นเด็กนี่ที่ไม่ยอมหยุด
เอเลน...เป็นอะไรหรือเปล่า?
ทำอย่างกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายงั้นแหละ?
“อึก...” แต่ยังไม่ทันถาม
บทรักรอบใหม่ก็เริ่มขึ้นเสียก่อน
นัยน์ตาสีมรกตกระพริบมองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งนอนหลับอยู่ข้างๆ
ฟาโรห์แห่งอียิปต์จ้องมองร่างแข็งแกร่งเป็นสิบเป็นยี่สิบนาที
จ้องมองใบหน้าที่รักแสนรักนั้นราวกับจะจดจำเอาไว้ในทุกอณูของหัวใจ แขนผอมบางค่อยๆยันกายลุกขึ้นมา
ความเหนื่อยล้าทำให้ท่อนแขนสั่นน้อยๆแต่เขาก็ยังใช้มันหยิบกระโปรงลินินและมงกุฎผ้ามาสวมใส่จนแล้วเสร็จ
ใบหน้ามนหันไปมองคนที่ยังหลับสนิท...ตามปกติแล้วต้องเป็นเขาที่มักจะหลับยาวหลังจากที่มีอะไรกันหนักหน่วงขนาดนี้
ปกติแล้วต้องเป็นเขาที่ลุกไม่ขึ้นไปอีกเป็นวันๆ
แต่ครั้งนี้กลับต่างกัน...
ถึงแม้ว่าสองขาจะยังสั่นอยู่บ้างและของๆคุณรีไวยังตกค้างอยู่ในร่างกาย
แต่จิตใจเขากลับสงบและลุกขึ้นมายืนอย่างมั่นคงได้...เมื่อรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร
สองขายังไม่อาจก้าวไปไหนเพราะสองตายังคงจ้องมองคุณรีไวอย่างอาลัยอาวรณ์
น้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวหยดแหมะลงไปบนฝ่ามือที่โอบกอดเขามาตลอดคืน
“คุณรีไว...ท่านคือความผิดพลาดเดียวของเรา
ท่านทำให้เราเกิดความลังเล ท่านทำให้เรามีความรักและไม่อยากจะจากโลกใบนี้ไป...” ฝ่ามือยกขึ้นกอบกุมหัวใจที่กำลังสั่นไหวขนาดหนัก
เขาควรจะอยู่กับความรักและคนที่รักเขา แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำให้คุณรีไวมีความสุขได้จริงๆหรือเปล่า...ในโลกที่ล้าหลังใบนี้
โดยเฉพาะหากคุณรีไวจะต้องอยู่กับคนที่หัวใจเต็มไปด้วยไฟแค้นอย่างเขา...ไฟแค้นที่สุมอยู่เป็นสิบๆปีมันจะมอดดับด้วยความรักได้จริงๆหรือเปล่า...เขาไม่แน่ใจ
เพราะฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจ...เลือกที่จะจบทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้แค่นี้...จบมันในวันที่ความรักของเรายังสวยงาม
เขาจะส่งคุณรีไวกลับไป...
อย่างน้อยคุณรีไวก็จะยังจดจำภาพที่ดีๆของเขาได้
จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีความรักที่มีแต่ความสุขกับเขา
สองขาก้าวถอยออกมาก่อนที่น้ำตาซึ่งหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆจะทำให้คุณรีไวตื่น...ภาพใบหน้ายามหลับใหลของคุณรีไวที่เขาเห็นผ่านม่านน้ำใสๆจะตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขาตลอดไป...
ร่างโปร่งบางก้าวขาออกมาจากห้องพักซึ่งนั่นทำให้เขากลับมายืนอยู่ในวิหาร
ใบหน้ามนเงยมองรูปสลักหินขนาดใหญ่ของเทพเจ้าอียิปต์ก่อนจะยิ้มเย้ยหยันให้
ถ้อยคำที่คุณรีไวพูดกับเขาเมื่อคืนลอยขึ้นมาให้เขาต้องหัวเราะเยาะอยู่ในใจ
“ไม่กลัวเทพเจ้าโกรธเอาหรือไง?” ที่มาทำเรื่องผิดบาปในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนี้
หึ...เขาไม่กลัวก้อนหินพวกนี้จะโกรธเอาหรอก
เพราะเขาไม่เคยเชื่อเลยต่างหากล่ะว่าเทพเจ้ามีจริง...ไม่เช่นนั้นท่านคงฟังคำขอร้องจากเขาบ้างในวันที่เขาร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด!
เขาสะบัดหน้าให้ก่อนจะเดินตรงไปยังด้านหลังวิหารซึ่งเป็นลานหินขนาดไม่กว้างมากเท่าไหร่
เลยออกไปมองเห็นเพียงอากาศและความว่างเปล่าเพราะลานแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยหุบเหว
ระหว่างที่ก้าวขาอย่างเยือกเย็นเพื่อมายังที่แห่งนี้เขาก็ได้ทบทวนเรื่องราวของตัวเองมาเป็นอย่างดี
ที่จริงแล้วเขาต้องการเป็นฟาโรห์เพราะอยากได้อัญมณีสีแดงที่มีเพียงฟาโรห์เท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ครอบครองและใช้มันได้...แล้วเขาจะอยากได้มันมาทำไมน่ะเหรอ?
เขาก็แค่อยากจะทำลายอียิปต์ให้ย่อยยับยังไงล่ะ!
.
.
.
.
.
.
คุณรีไว...ประวัติศาสตร์ในยุคของท่านเขียนไว้น่ะถูกต้องแล้ว...
จากนี้ไปอียิปต์จะล่มสลาย...และพ่อของเราก็จะเป็นฟาโรห์องค์สุดท้ายจริงๆ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป...
เย้~~~ ในที่สุดก็ตามเวอร์ชั่นต้นฉบับทันแบ้ววว >v<
ถึงตอน 6 เท่ากันเลยค่ะ อุเคี๊ยกๆๆ
เนื้อเรื่องมันอาจจะกระโดดๆหน่อย
แล้วความรู้สึกของตัวละครก็ดูแปรปรวนๆยังไงไม่รู้นะคะ คือที่จริงมันน่าจะมีเหตุการณ์เยอะกว่านี้แหละที่ทำให้การตัดสินใจของตัวละครเป็นแบบนี้
แต่ก็นะ มันเป็นตอนพิเศษไง ไม่ควรจะยาวและมีสาระ(?)เกินหน้าเกินตา GLIDE เวอร์ชั่นหลักอ่ะนะ กร๊ากกก // โดนตบ // เปล่าหรอก
จริงๆที่เวอร์ชั่นรีเอมันดูกระโดดๆน่ะเป็นเพราะมันเป็นฟิคดัดแปลงมาจากเวอร์ชั่นคิมี่เซบค่ะ
แล้วเซบจะร้ายมากกกก แสบมากกก ยั่วมากกกก ซึ่ง~~~
เอเลนทำแบบนั้นไม่ด้ายยยย ก็เลยต้องตัดเอาความร้ายกาจของเซบไปให้คุณรีไวแทนถถถ นะ
บางช็อตที่อารมณ์ของคุณรีไวควรจะต่อเนื่องกันแต่ดันต้องเอาบทร้ายของเอเลนมาเล่นด้วย
มันก็เลยงงๆหน่อยแบบนี้แหละถถถถ ก็ตอนแรกไม่คิดว่าเซบจะร้ายขนาดนี้นี่ แง๊ //
แต่งเองแล้วมาโหยหวนอะไรห๊ะ ยัยติ่ง // โดนตบด้วยหมวกกันน็อค
ยังไงก็ต้องขอขอบคุณทุกๆการติดตามนะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า น่าจะเหลืออีกสองตอนจบค่ะสำหรับภาคนี้ >v<
รออยู่เสมอนะคะคุณกวางงง
ตอบลบ