Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato] หรือรักเรียกหา : 04 : END

Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato]   หรือรักเรียกหา : 04 : END

: Tsurune ; kazemai koukou kyudou-bu Short Fanfiction 

: Fujiwara Shuu x Narumiya Minato

: Warmhearted

: PG-15

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ    

         

.

.

.

.

.

โรงเรียนคิริซากิ แผนก ม.ต้น

.

.

.

.

.

.

อากาศหนาวแทรกซึมทุกพื้นที่ผนังเข้ามาให้สมกับที่เป็นเทอมสองของปี นักเรียนในเครื่องแบบสูทสีน้ำตาลของโรงเรียนคิริซากิต่างก็เดินห่อไหล่แม้จะอยู่ในตัวอาคารเรียนแล้วก็ตาม จะมีก็แต่เพียงเด็กหนุ่มร่างสูงสง่าที่ยังคงเดินตัวตรงราวกับไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นนั่นเลยสักนิด...นัยน์ตาสีม่วงเฉยชาของ ฟูจิวาระ ชู ทอดมองลมหนาวที่พัดเอาใบไม้ปลิวว่อนด้านนอกหน้าต่างอย่างเมินเฉย เขาก็แค่เลือกที่จะไม่สนใจมัน และเมื่อจิตใจมั่นคงไม่หวั่นไหว ความหนาวก็ทำอะไรเขาไม่ได้...สองขายาวยังคงก้าวขึ้นบันไดเพื่อไปชั้นเรียนที่เป็นของปีสองในแผนกมัธยมต้นของตนต่อไป

ครืด....

ประตูเลื่อนถูกเปิดออก เพื่อนร่วมชั้นที่ยังมาไม่ถึงครึ่งต่างกระจายตัวกันอยู่ตามโต๊ะ ร่างสูงสง่าเดินผ่านกลุ่มเพื่อนผู้ชายกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง...เขาไม่ได้สนใจจึงทำเพียงแค่ปรายตามองด้วยสายตาเฉยชาตามปกติ...รูปนางแบบสาวที่แทบจะไม่ใส่อะไรเลยเด่นหราอยู่กลางหน้า...อ้อ...ดูหนังสืออย่างว่ากันอยู่?

แม้แต่ในโรงเรียนคุณหนูที่มีแต่ผู้รากมากดีมีฐานะ แต่หนังสือโป๊ก็คงจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้กับเด็กวัยอยากรู้อยากเห็นอย่างเด็กม.ต้นอย่างพวกเขา

“ไงฟูจิวาระ สนใจมาร่วมวงด้วยไหม?”   เพื่อนกลุ่มนั้นหันมาตะโกนเรียก

“ไม่ละ ตามสบาย”   เขาปฏิเสธด้วยรอยยิ้มจางๆตามมารยาทก่อนจะเดินต่อไปยังโต๊ะของเขา บอกตามตรงนะว่าเขามีคนที่น่าสนใจกว่าในหนังสือนั่นอยู่แล้ว...นั่นไง...คนที่กำลังเปิดประตูเข้ามา

“เซยะ ตื่นได้แล้ว...นายจะเดินโดยไม่ลืมตาไม่ได้นะ”   ร่างโปร่งบางเดินนำหน้าเพื่อนอีกคนเข้ามา ใบหน้ายุ่งที่หันไปบ่น ทาเคฮายะ เซยะ ทำให้เขาอมยิ้ม

“อรุณสวัสดิ์ ชู”   ใบหน้ามนภายใต้กรอบผมสั้นสีดำหันมายิ้มให้เขา...คนคนนี้ไง...ที่น่าสนใจมากกว่าในหนังสือพวกนั้นเยอะ…เขายิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะกล่าวทักทายออกไป

“อรุณสวัสดิ์ มินาโตะ...”

หลังจากออดพักกลางวันดังขึ้นต่อให้เป็นโรงเรียนเอกชนสุดหรูอย่างคิริซากิก็ยังหนีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวไม่พ้น ทางเดินหน้าห้องเรียนที่เคยว่างเปล่ากลับคราคร่ำไปด้วยเด็กนักเรียนที่ส่งเสียงพูดคุย หัวเราะ เล่นหัวกันสนุกสนานสมวัย

แต่ท่ามกลางภาพอันชินตาของโรงเรียนมัธยมต้นทั่วไปก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่แตกต่าง เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินผ่านฝูงชนมาเงียบๆ แต่กระนั้นออร่าความสง่างามก็ทำให้ ฟูจิวาระ ชู ดูสว่างไสวโดดเด่นออกมาจากทุกสิ่งรอบกาย ต่อให้ใบหน้าหล่อเหลาหมดจดนั้นจะนิ่งเฉย ไม่ได้ยิ้มแย้มหรือสนใจอะไรเลย แต่บุคลิกที่ถูกปลูกฝังมาในสายเลือดก็ทำให้เด็กหนุ่มถูกขนานนามว่า “เจ้าชาย” ได้ไม่ยาก

ขายาวยังคงก้าวเดินต่อไป การถูกสายตามากมายจับจ้องกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาไปแล้ว ร่างสูงจึงเดินกลับเข้าห้องเรียนอย่างเมินเฉยต่อทุกสิ่งตามปกติ หลายคนอาจจะคิดว่าเขาเย่อหยิ่ง แต่ที่จริงแล้วเขาก็แค่ไม่สนใจเรื่องไม่จำเป็นก็เท่านั้น เขายังสามารถพูดคุยทักทายกับผู้คนได้ตามความเหมาะสม เพียงแค่จะไม่เอาตัวเข้าไปพัวพันหรือจดจำอะไรมากมายนัก เพราะงั้นมันจึงไม่แปลกที่เขาจะจำชื่อของเพื่อนร่วมห้องบางคนไม่ได้ แยกใบหน้าใครต่อใครไม่ออก...

เขาเคยคิดว่าเขาอยู่คนเดียวได้...จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต

เขาเคยคิดว่าไม่จำเป็นต้องมีใคร...แต่กลับมีคนหนึ่งที่เขาขาดไม่ได้

เพราะฉะนั้นสำหรับเขาแล้ว...ขอแค่มีคนคนนั้นคนเดียวก็พอ

มีแค่ นารุมิยะ มินาโตะ ก็พอ...

ร่างสูงสง่าก้าวขาเข้าไปในห้องเรียน เพื่อนๆต่างจับกลุ่มกระจายตัวกันตามมุมต่างๆหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ความจริงเขาเองก็ไม่ใช่หมาป่าเดียวดาย กลุ่มของเขามีสามคนและถูกเรียกว่าสามทหารเสือแห่งชมรมยิงธนู...นารุมิยะ มินาโตะ เองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มนี้เช่นกัน ไม่สิ ที่มีกลุ่มนี้ได้คงต้องบอกว่าเป็นเพราะมินาโตะมากกว่า เพราะทั้งเขาทั้งเซยะ...ทาเคฮายะ เซยะ...ทั้งเขา ทั้งหมอนั่น...อยู่ด้วยกันได้ก็เพราะมีมินาโตะเป็นตัวกลาง...ทั้งเขา ทั้งเซยะ...ต่างก็มีแค่มินาโตะ

มินาโตะกับเซยะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านของทั้งคู่ก็อยู่ตรงข้ามกัน...ส่วนเขาเองเจอกับมินาโตะมาตั้งแต่สมัยประถม เราสองคนฝึกยิงธนูมาด้วยกัน...เพราะฉะนั้น...เขากับเซยะจึงเหมือนกัน คือเราต่างก็มีแค่มินาโตะ

แต่ตอนนี้เซยะกับมินาโตะถูกอาจารย์เรียกตัวไป กลุ่มสามคนที่มักจะตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในโรงเรียนจึงเหลือแค่เขามาเดินอยู่ตามลำพังอย่างที่เห็น

ขายาวก้าวผ่านกระดานดำหน้าห้องก่อนจะไปหยุดอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง มุมกระดาษอะไรบางอย่างแล่บออกมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมันออกมาก่อนจะพบว่า...มันคือหนังสืออย่างว่าที่เจ้าพวกนั้นดูกันเมื่อเช้า

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ นัยน์ตาสีม่วงเหลือบมองรอบกายก่อนจะเห็นสายตามากมายลอบมองมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น...นี่คงแอบเอามาใส่ใต้โต๊ะเขาไว้แล้วรอดูกันอยู่สินะว่าเจ้าชายแห่งคิริซากิจะมีปฏิกิริยายังไงกับหนังสือโป๊เล่มนี้...      

ร่างสูงหยิบมันก่อนจะเดินกลับไปหน้าชั้นโดยไม่แม้แต่จะเปิดดู เขาวางมันบนโต๊ะของอาจารย์ก่อนจะหันไปหยิบชอล์กแล้วเขียนลงบนกระดานดำ

‘ของใคร มาเอาคืนไปด้วย’

เพื่อนหลายคนหลุดขำในการกระทำที่สมเป็นเขา เพื่อนผู้หญิงต่างมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย ส่วนพวกผู้ชายดูเหมือนจะผิดหวังที่เขาไม่ได้สนใจหนังสือนั่นอย่างที่ควรจะเป็น

ครืด...

จู่ๆประตูหน้าห้องก็เปิดออก เงาร่างอันคุ้นตาเดินเข้ามาพอดีกับที่เขาวางชอล์กลง

“ทำอะไรอยู่น่ะชู? นั่นหนังสืออะไรเหรอ?”   มินาโตะถามเขาก่อนจะหยิบหนังสือนั่นไปเปิดดูท่ามกลางความตกตะลึงของเขาที่ห้ามไม่ทัน มือของเขาเอื้อมค้างอยู่กลางอากาศในขณะที่นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองภาพที่เด่นหราอยู่กลางหนังสือ...แล้วใบหน้ามนก็ขึ้นสีแดงจัดแทบจะทันที

“เหวอ?!!”   มินาโตะอุทานออกมาอย่างตกใจในจังหวะเดียวกับที่เขาตรงเข้าไปปิดดวงตากลมโตนั่น เขาปล่อยจิตสังหารพุ่งไปยังใครก็ตามที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้ราวกับลูกธนูพุ่งออกไปจากคันศร

ปั่บ!

อีกทาง เซยะก็ตะครุบปิดหนังสือเล่มนั้นก่อนจะหันไปส่งยิ้มอำมหิตให้กับเพื่อนร่วมชั้นที่ต่างมองเหตุไม่คาดฝันนี้ด้วยความอ้าปากค้าง เพราะตลอดสองปีที่อยู่ม.ต้นด้วยกันมาทุกคนต่างก็รู้ดีว่า นารุมิยะ มินาโตะ คือคนธรรมดาๆ~ ที่ไม่ควรจะแตะต้องมากที่สุด!

“หึๆๆ....ของใคร....สารภาพมาซะโดยดี โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา...ในฐานะหัวหน้าห้องฉันจะไม่ให้อภัยใครก็ตามที่เอาของแบบนี้มา(ทำให้มินาโตะของฉันแปดเปื้อน)โรงเรียน.........”   เซยะแทบจะมีควันสีดำออกปาก เขาปล่อยให้หมอนั่นจัดการเรื่องหน้าชั้นไป  ท่อนแขนแข็งแรงล็อคตัวมินาโตะก่อนจะลากกลับไปยังโต๊ะของพวกเขา

มินาโตะหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่พักใหญ่กว่าจะกลับมาเป็นปกติ ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของคนที่โดนเซยะจัดการอยู่หน้าห้อง เขาขยับเข้าไปใกล้มินาโตะก่อนจะถามออกมาเบาๆ

“มินาโตะชอบแบบในหนังสือนั่นเหรอ?”   นัยน์ตาสีม่วงปรายมองใบหน้ามนที่ผงะไป

“ห๋า? มันก็เหมือนเราไปแอบดูเพื่อนผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่หรือไง? เรื่องแบบนั้น...”   มินาโตะส่ายหัวพัลวัน เขาเลยลอบยิ้ม...มินาโตะ...ยังไม่รู้เรื่องสินะ? ดีแล้วละ เพราะเขาจะไม่ปล่อยให้มินาโตะสนใจผู้หญิงคนไหน จะไม่ปล่อยให้มินาโตะมีใครที่ไม่ใช่เขาแน่ๆ

แรกๆเขาก็แค่อยากให้มินาโตะพุ่งเป้าไปกับการยิงธนู อยากให้มินาโตะมีสมาธิและสนใจแต่ธนู เพราะมินาโตะคือคนเดียวที่จะช่วยผลักดันและเดินเคียงข้างเขาไปจนถึงจุดสูงสุดของวิถีแห่งธนูได้ แรกๆเขาไม่อยากให้มินาโตะยุ่งเกี่ยวกับใครหรือเรื่องวุ่นวายใดๆเพราะเรื่องนั้น...แต่พักหลังๆมานี้...เขาไม่อยากให้มินาโตะยุ่งเกี่ยวกับใคร...ด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป...เขาอยากจะยึดครองมินาโตะเอาไว้คนเดียว...

แสงตะวันที่ร้อนแรงมาทั้งวันค่อยๆอ่อนแสงลง โรงเรียนที่เคยมีเสียงดังมาตั้งแต่เช้าค่อยๆเงียบสงบลงเรื่อยๆเมื่อเลยเวลาเลิกเรียน

“กลับก่อนนะ อย่าลืมเอากุญแจไปคืนที่ห้องพักครูล่ะฟูจิวาระ”   รุ่นพี่ในชมรมหันมาบอกเขาก่อนจะเดินจากไป ตอนนี้ทั่วทั้งโรงฝึกธนูของชมรมจึงเหลือแค่เขา...กับมินาโตะ...

เซยะติดงานของกรรมการนักเรียนทำให้วันนี้มาไม่ได้ ส่วนเขาสองคนก็ได้อภิสิทธิ์จากการเป็นมือหนึ่งของชมรม ทำให้จะอยู่ซ้อมถึงเย็นย่ำแค่ไหนก็ได้

เขานั่งมองมินาโตะมาพักใหญ่แล้วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัวเลย..

นึกถึงเรื่องเมื่อกลางวัน...ภาพในหนังสืออย่างว่าพวกนั้นมันไม่ทำให้จิตใจของเขาสั่นไหวได้เลยสักนิด...เทียบกันแล้ว...ภาพตรงหน้าเขาตอนนี้ยังจะทำให้เขามีอารมณ์ได้มากกว่าเสียอีก...

นัยน์ตาสีม่วงทอดมองร่างโปร่งของ นารุมิยะ มินาโตะ ที่อยู่ในชุดฮากามะสำหรับยิงธนู สองขาที่แยกออกจากกันในท่าเตรียมยิงยิ่งขับเน้นหุ่นของมินาโตะให้ดูสวยงาม ช่วงเอวเล็กบางถูกเน้นด้วยรอยแหวกของฮากามะให้เห็นกิโมโนที่อยู่ภายในไม่มากไม่น้อย แล้วยังจะขากางเกงจับจีบที่ค่อยๆคลี่ออกจนเหมือนกระโปรง รอยแหวกของสาบเสื้อ ต้นคอ ใต้วงแขน...ถ้าถามเขาละก็...มินาโตะในชุดฮากามะนี่แหละ...เซ็กซี่ที่สุด

เขาก็ไม่รู้ว่าสายตาที่เขาใช้มองมินาโตะมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหน ตอนเด็กๆเขาชอบแอบมองมินาโตะที่มักจะยิงธนูด้วยรอยยิ้มสดใสเพราะมันทำให้หัวใจของเขามีความสุขและอยากจะยิ้มไปด้วย หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาชื่นชมเพราะถึงแม้จะเรียนมาจากอาจารย์คนเดียวกันแต่ท่ายิงธนูของเขากับของมินาโตะกลับแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย ท่าของเขาจะแข็งแกร่งเหมือนผู้ชาย ส่วนท่าของมินาโตะจะสวยงามเหมือนผู้หญิง เขามองท่วงท่าเหล่านั้นด้วยความหลงใหล...และมันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่เขาเปลี่ยนมามองมันด้วยความต้องการ...

“อ่ะ? คนอื่นๆกลับไปกันหมดแล้วเหรอ?”   มินาโตะเดินมาหาเขาซึ่งนั่งพิงผนังโรงฝึกมองอีกฝ่ายอยู่ ใบหน้ามนหันมองไปรอบกายซึ่งมีเพียงความว่างเปล่า คนอื่นๆกลับบ้านไปกันนานแล้ว มินาโตะยังคงมีสมาธิกับธนูอยู่เสมอจนไม่ทันรู้ตัวเลยว่าตอนนี้เหลือแค่เราสองคนตามลำพัง

“อืม”   เขาตอบไปเบาๆ นัยน์ตาทอดมองไปยังรอยแหวกฮากามะของมินาโตะที่อยู่ในระดับสายตาพอดี...เอวบางๆนั่น...มันจะหักได้ไหมนะถ้าเขาเผลอใส่แรงมากไป

“อ๊ะ? ชู?”   มินาโตะอุทานอย่างตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็ดึงร่างโปร่งให้ล้มลงมา เขาพลิกกายสลับที่กัน ให้มินาโตะนั่งลงตรงที่ที่เขาเคยนั่ง ส่วนเขากำลังคุกเข่าอยู่ตรงหว่างขาที่อ้าออกของมินาโตะ ร่างกายท่อนบนโน้มเข้าไปหาคนที่ถูกดันจนติดฝาผนัง สองมือของเขาเอื้อมออกไปจับเอวบางเอาไว้ก่อนจะลูบไล้มันผ่านขอบกางเกงฮากามะ...มันบางจริงๆนั่นแหละ เอวของมินาโตะ...

ดวงตาสีม่วงมองตามสองมือของตนเองที่กำลังไล่ลงไปถึงสะโพกอย่างช้าๆ...ก่อนจะขยับกลับขึ้นมาที่เอวใหม่...มันบอบบางจริงๆ...ร่างกายของมินาโตะ...

“ชู? อารมณ์เสียเรื่องอะไรอีกล่ะ?”   มินาโตะถามออกมาอย่างไม่หวาดหวั่นต่อท่าทางของเขาเลย จริงอยู่ที่เวลาเขาอารมณ์ไม่ดีหรือต้องการจะระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกไป เขามักจะฉุดมินาโตะแล้วกอดเอาไว้เฉยๆตลอด แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน...เขาไม่ได้อารมณ์เสีย ไม่ได้หงุดหงิด ไม่ได้โมโหอะไร...แต่เขากำลังต้องการ กำลังปรารถนาในร่างกายของมินาโตะ

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปหาใบหน้ามนที่ยังไม่รู้สึกถึงอันตราย นัยน์ตาสีม่วงสบประสานกับดวงตาสีมรกตสุกใสที่มองเขาอย่างไร้เดียงสา มินาโตะยังคงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เขาจึงได้แต่มองดวงตากลมโตคู่นั้นอย่างเว้าวอน

ใบหน้าที่ขยับเข้าใกล้เรื่อยๆค่อยๆเอียงเล็กน้อย ตอนนี้ดวงตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่กลีบปากสีระเรื่อของมินาโตะ...ยิ่งใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน

แล้วในที่สุดเขาก็ปิดช่องว่างนั้น...ด้วยริมฝีปากของเขา...

เขาปิดตาลงก่อนจะดื่มด่ำไปกับจุมพิตที่อ่อนโยนละมุนละไม เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมมินาโตะถึงไม่ต่อต้าน...เพราะเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา...เขาก็เห็นแพขนตาของมินาโตะปิดแนบแก้มใสอยู่ใกล้แค่คืบ

เขาค่อยๆละออกมา แล้วในขณะที่นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ...เขาก็รู้ตัวว่าแค่นี้มันไม่พอ

ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใหม่ในมุมเดิม ก่อนจะกดริมฝีปากลงที่เดิม แต่สิ่งที่เพิ่มเติมคือเรียวลิ้นที่แลบเลียกลีบปากนิ่มก่อนจะบังคับสอดแทรกเข้าไปข้างใน...มินาโตะเบิกตากว้าง...เขารับรู้ถึงฝ่ามือที่จับดึงคอเสื้อของเขา...เขารับรู้...ว่าแรงนั้นมันไม่ได้ผลักไสเขาออกไป...ริมฝีปากจึงบดเบียดเข้าไปมากยิ่งขึ้น นี่ต่างก็เป็นจูบแรกของพวกเราสองคน เขาไม่รู้หรอกว่าต้องทำอะไรหรือทำยังไง ทุกๆอย่างเขาจึงปล่อยไปตามสัญชาติญาณ

จูบแรก...จึงทั้งหวานทั้งรุนแรง...

“อื้อ!”   มินาโตะทุบอกเขาเบาๆ เขาจึงละริมฝีปากออกมา ก่อนที่มินาโตะจะสะบัดหน้าหอบจนตัวโยน เขาเองก็หายใจแทบไม่ทัน แต่กระนั้นนัยน์ตาก็ยังทอดมองกลีบปากแดงช้ำที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำลายของเราสองคน

“ฮ้า...ฮ้า...นาย...นี่มันไม่ใช่แค่อารมณ์ไม่ดีแล้วนี่?”    อือ...ในที่สุดมินาโตะก็รู้ตัวจนได้...ใบหน้ามนแดงซ่านมองเขาด้วยสายตาคาดโทษผสมมึนงง

“กลัวรึเปล่า มินาโตะ?”   เขามองมินาโตะด้วยสายตาเว้าวอน ใบหน้ามนกลับส่ายไปมาด้วยท่าทางแมนๆ

“เปล่า ไม่ได้กลัว แค่อยากรู้ว่านายเป็นอะไร?”   เขาอมยิ้มบางๆ บางครั้งมินาโตะก็แมนกว่าที่เห็นภายนอกเยอะ และเพราะนิสัยสบายๆไม่คิดอะไรวุ่นวายแบบนั้นมันเลยทำให้เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มินาโตะเลยมักจะดึงดูดคนอย่างเขาหรือเซยะโดยไม่รู้ตัว

เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหูของมินาโตะ ก่อนจะกระซิบตอบคำถามของมินาโตะ...ถ้าอยากรู้นักว่าเขาเป็นอะไร เขาก็จะตอบให้

“ฉันอยากมีอะไรกับมินาโตะ”   ฝ่ามือสอดไปที่บั้นท้ายเล็กๆนั่นก่อนจะลูบมันเบาๆทำเอาคนถามถึงกับอ้าปากพะงาบๆตาค้าง

“ชู?! มีอะไรนี่มันยังไง? หมายถึงแบบ พ่อกับแม่อะไรงี้เหรอ?”   มือบางดันไหล่เขาออกมาก่อนจะพยายามสื่อสารกับเขาด้วยท่าทางลนๆ

“ฮึ...ฮึๆๆ”   เขาหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหวกับท่าทางเหวอๆอย่างน่ารักนั่น  เขาพยายามหยุดหัวเราะแล้วรวบรวมสติก่อนจะยืดกายมาเผชิญหน้ากับมินาโตะอีกครั้ง นัยน์ตาสีม่วงทอดมองใบหน้ามนอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือยกขึ้นไล้ไปตามแก้มใสแผ่วเบา

“ใช่...แบบพ่อกับแม่นั่นแหละ...แต่ไม่ใช่วันนี้หรอก...ฉันแค่บอกนายเอาไว้...มินาโตะต้องเตรียมตัวเตรียมใจกับเรื่องของฉัน”   ใบหน้ามนทั้งงง ทั้งสงสัย ทั้งจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เขาคิดว่ามินาโตะเข้าใจ และที่มันทำให้เขาโล่งอกก็คือ...มินาโตะไม่ปฏิเสธเขา

เขารู้ว่ามินาโตะไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดจะไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้...เค้าไม่เอาไว้ทำกับคนที่เป็นแค่เพื่อนกัน

ความสัมพันธ์ของเรามันก้าวเกินเพื่อนมานานแล้ว

และหลังจากนี้ไปเขาก็จะทำให้มันชัดเจนเสียที...

ดีไหม มินาโตะ?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Story never End

มันต้องมีคนสงสัยอย่างที่คุณกวางสงสัยบ้างแหละน้า ว่าสามคนนี้ตอนม.ต้นนี่อยู่ด้วยกันอิท่าไหน55555+

ขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์ด้วยนาคะ 5555+ มีทวงฟิคคุณโคกิโนะข้ามมาถึงที่นี่ กร๊ากกก ต้นปีหน้ามีหนัง 3 ภาครวดเลย Psycho pass โอยยย คุณกวางแย่แน่ๆ =q= สำรองเลือดรอ =q=

แล้วเจอกันตอนหน้าน้า =v=