Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato] หรือรักเรียกหา : 01 : END

Tsurune. One-Shot.Fic [Shuu x Minato]   หรือรักเรียกหา : 01 : END

: Tsurune ; kazemai koukou kyudou-bu Short Fanfiction 

: Fujiwara Shuu x Narumiya Minato

: Warmhearted

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ    

         

“ฉันจะไปบ้านนาย”

จู่ๆเจ้าคนที่มาดักรอเขาอยู่หน้าโรงเรียนก็พูดออกมาแบบนั้น และเมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาสีม่วงเฉยชาที่มักจะไม่สะท้อนสิ่งใดกลับมา...เขาก็รู้เลยว่า...เขาไม่มีทางปฏิเสธหมอนั่นได้

ฟูจิวาระ ชู….เขาไม่เคยปฏิเสธหมอนั่นได้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ในเย็นวันหนึ่งซึ่งออดเลิกเรียกดังตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือสายตาของนักเรียนโรงเรียนคาเซไมที่กำลังเดินกลับบ้านต่างหันไปมองคนที่ยืนอยู่นอกรั้วโรงเรียนเป็นตาเดียว แน่ละว่าเด็กผู้ชายคนนั้นต้องดูดีพอที่จะดึงดูดสายตาของใครต่อใครได้ นอกจากนั้นเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังก็ยังเป็นอีกปัจจัยที่ทำให้ใครๆต่างก็สนใจ

นั่นเด็กโรงเรียนคิริซากิไม่ใช่เหรอ?

โรงเรียนพวกลูกคุณหนูพ่อรวยนั่นน่ะเหรอ?

ท่าทางอย่างกับคุณชาย มารอใครกันนะ?

ถ้ามารอฉันก็ดีหรอก ฮ่าๆๆ

ตื่นได้แล้วย่ะ!

เสียงกระซิบกระซาบที่ดังบ้างเบาบ้างไม่ได้ทำให้ใบหน้านิ่งของคนรอเปลี่ยนแปลงไป  เด็กหนุ่มคนนั้นมีรูปร่างสูงสง่าและบุคลิกที่ชวนให้เชื่อว่าเป็นคุณชายจากตระกูลชั้นสูง นัยน์ตาสีม่วงเฉยชาจับจ้องอยู่ที่ประตูโรงเรียนอย่างไม่สนใจสิ่งใดราวกับว่ามันมีเอาไว้มองสิ่งที่ตัวเองต้องการเพียงเท่านั้น

และเมื่อจักรยานคันหนึ่งค่อยๆเคลื่อนออกมาช้าๆ ร่างสูงสง่าที่ยืนนิ่งมาตลอดก็ขยับออกไป

เอี๊ยด!

เจ้าของจักรยานเบรกแทบจะหัวทิ่มเพราะไม่คิดว่าจะมีใครบ้ากระโดดออกมาขวางหน้าแบบนี้และยิ่งไม่คิดไปใหญ่ว่าจะมีใครมาดักรอตนอยู่ที่หน้าโรงเรียน นัยน์ตาสีมรกตตวัดมองใบหน้าของคนที่สูงกว่าก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะต้องเบิกกว้าง

“ชู…”

เสียงเบาๆที่ลอยออกมาจากริมฝีปากทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้ฝันไป

“มินาโตะ…”

อีกฝ่ายก็เรียกเขากลับมาเบาๆเช่นกัน ถึงใบหน้าได้รูปนั่นแทบจะไม่ได้เปลี่ยนไปแต่นัยน์ตาสีม่วงที่อ่อนแสงลงก็ทำให้รู้ว่าชูกำลังยิ้มให้เขาอยู่

“มาทำอะไรที่นี่?”  นารุมิยะ มินาโตะถามออกไปก่อนจะหันมองรอบกาย ไม่มีรถของบ้านฟุจิวาระจอดอยู่? แปลว่าชูมาเอง?

“ฉันจะไปบ้านนาย”  จู่ๆเจ้าคนที่มาดักรอเขาอยู่หน้าโรงเรียนก็พูดออกมาแบบนั้น และเมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาสีม่วงเฉยชาที่มักจะไม่สะท้อนสิ่งใดกลับมา...เขาก็รู้เลยว่า...เขาไม่มีทางปฏิเสธหมอนั่นได้

ใบหน้ามนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลงจากจักรยานแล้วจูงมันออกเดินนำหน้า

ใช่...เขาไม่เคยปฏิเสธ ฟูจิวาระ ชู ได้เลยสักครั้ง เพราะเจ้าคนที่มีบุคลิกสูงส่งราวกับเจ้าชายที่กำลังเดินตามหลังเขาอยู่นี้ไม่มีใครเคยรู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วหมอนี่ไม่ฟังใคร เอาแต่ใจ อ่านบรรยากาศไม่ออก ไม่สิ ไม่คิดจะอ่านบรรยากาศรอบตัวเลยต่างหาก นึกอยากจะทำอะไรก็ทำด้วยกริยามารยาทแบบผู้ดีๆนั่น

นัยน์ตาสีมรกตหรี่มองเจ้าคนที่ก้าวขายาวๆมาเดินอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งๆที่คนมองกันทั้งถนน ชูมักจะโดดเด่นเป็นที่ยอมรับและได้รับเกียรติให้เหนือกว่าใครๆอยู่เสมอ ซึ่งเขาก็สงสัยมานานแล้วว่าทำไมชูถึงเลือกที่จะอยู่กับเขา เดินอยู่ข้างๆคนธรรมดาๆแบบเขาแทนที่จะไปคบกับเพื่อนที่ดูสมฐานะกันมากกว่านี้

แต่อันที่จริงเขาก็ไม่ได้เจอกับชูมาหลายเดือน ตั้งแต่ที่เขาย้ายจากคิริซากิมาเรียนที่คาเซไม

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองปอยผมสีน้ำตาลอมเขียวที่ไหวไปตามแรงลม มีทั้งความคิดถึงและความหวาดหวั่นผสมปนเปกันอยู่ในความรู้สึกของเขา

เรื่องระหว่างเรามันหวนกลับมาอีกครั้ง...หลังจากวันที่ได้เจอกันในการแข่งขันยิงธนูเมื่ออาทิตย์ก่อน…

ประตูบ้านถูกเปิดออกก่อนที่เขาจะเดินนำเข้าไป...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชูมาบ้านของเขา ร่างสูงสง่าจึงก้าวขาตามเข้ามาด้วยท่าทางคุ้นเคย

เขาพาอีกฝ่ายขึ้นไปบนห้องนอนตามความเคยชินเช่นกัน กักกุรันกับกระเป๋าถูกถอดแขวนไว้ก่อนที่จะหันไปบอกกับแขกที่กำลังกวาดสายตาไปรอบห้องของเขาด้วยท่าทางเหมือนกำลังซึมซับอะไรบางอย่าง

“ไม่ได้มานานแล้วสินะ เดี๋ยวฉันลงไปชงชามาให้ นายก็หาที่นั่งเอาตามสบาย”

“ตามสบาย?”   ใบหน้าเฉยชาหันมามองพลางทวนคำพูดของเขา

“อะ อือ…”   เขาพยักหน้ารับเพราะไม่ค่อยเข้าใจว่าชูต้องการจะสื่อถึงอะไร ถ้าชูเป็นพวกไม่คิดจะอ่านบรรยากาศรอบตัว เขาเองก็เป็นพวกที่แสดงความรู้สึกไม่เก่งและจับความรู้สึกคนอื่นไม่ได้เรื่องเช่นกัน

“อ๊ะ?”  จู่ๆร่างทั้งร่างก็รู้สึกเหมือนถูกดึง เพราะไม่ทันตั้งตัวแรงเหวี่ยงที่ไม่ได้มากมายนั่นจึงทำให้เขาล้มลงไปบนเตียงของตัวเอง

ตุ้บ…

“ชู?”  เขาเงยหน้ามองคนที่ก้าวขาตามมาคร่อมอยู่เหนือร่าง นัยน์ตาสีม่วงคู่นั้นสั่นไหวน้อยๆยามที่ก้มลงมาจ้องมองเขา

จู่ๆริมฝีปากของชูก็โน้มลงมาบดขยี้กลีบปากของเขาก่อนจะสอดลิ้นเข้ามา นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้างก่อนที่สองมือจะพยายามดันไหล่ที่หนาขึ้นมากนั่นออกไป เขาให้ทำตัวตามสบายแต่ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้สักหน่อย!

“อื้อ~”   เสียงในลำคอร้องประท้วงถึงแม้ว่าทุกสัมผัสในโพรงปากมันจะคุ้นเคยจนแทบจะคล้อยตาม ความละมุนละไมแต่ก็ผสมไว้ด้วยความรุนแรงราวกับลูกธนูที่พุ่งตรงไปข้างหน้าคือจูบในแบบของชูที่ทำยังไงเขาก็ไม่มีวันลืม ชูถอนริมฝีปากออกไปก่อนจะเปลี่ยนมุมแล้วประกบลงมาใหม่ แรงบดเบียดที่นุ่มนวลนั้นกดเขาจนแทบจะจมลงไปในหมอน รุกเร้าเขาจนแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น

“ชู!”  เขาดิ้นรนไปมาเมื่อริมฝีปากที่ขโมยจูบจากเขากำลังย้ายไปกดเม้มอยู่ที่ลำคอ ฝ่ามือยกขึ้นมาดันหัวสีน้ำตาลนั่นออกไป แรงขนาดนี้ต้องเป็นรอยแน่ๆเจ้าบ้านี่!

“หยุดเดี๋ยวนี้ ชู”  และเมื่ออีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาไม่ยอม ท่อนแขนแข็งแรงจึงเปลี่ยนจากการจู่โจมมากอดรัดเขาเอาไว้แทน

“เป็นอะไรของนาย?”  ชูกอดเขาจากด้านหลังเขาจึงมองเห็นแค่เส้นผมสีน้ำตาลที่กำลังซบซุกอยู่ที่ไหล่

“ไม่ได้เป็นอะไร แค่ดีใจที่มินาโตะกลับมา...ฉันเชื่อ แล้วก็รอมาตลอด ว่ามินาโตะจะกลับมา…”   เสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากใบหน้าที่ยังซุกอยู่ที่ซอกคอของเขา

ใช่...พวกเขาไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ได้เป็นแค่ทีมเมทที่แข่งยิงธนูด้วยกัน แต่เขากับชูมีความสัมพันธ์กันมากกว่านั้น

เรากอดกัน เราจูบกัน เรานอนด้วยกัน เราคบกันอยู่ แล้วเราก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เราเลิกกันแล้วหรือยัง…

ทุกอย่างยังคาราคาซังตั้งแต่วันที่เขาหันหลังให้ธนู พอเขาไม่ได้ยิงธนู ชูก็ไม่สนใจเขาอีก จนเขาได้แต่คิดว่าที่ชูอยู่กับเขาก็เป็นเพราะธนูเพียงเท่านั้น

“ทำไมก่อนหน้านี้...นายถึงไม่พูดอะไรเลย มาพูดเอาป่านนี้เนี่ยนะ…”  เขาตัดพ้อออกไป เขาเคยเสียใจมากกับโรคที่เขาเป็น แต่ตอนนั้นชูก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่มีแม้แต่ความเห็นใจหรือคำปลอบใจ...จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้วเดินจากมา

ร่างกายที่ถูกกอดเอาไว้รับรู้ถึงแรงกอดที่กระชับยิ่งขึ้นอีก ที่ลาดไหล่ก็รู้สึกถึงใบหน้าที่ซุกเข้ามามากกว่าเดิม...เหมือนชูกำลังขอโทษ...ผ่านอ้อมแขนนี้

“ฉันไม่มีคำพูดที่จะใช้กับนายในตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร นายถึงจะไม่เสียใจ”

“จนนายหายไป ฉันถึงได้รู้สึก ว่าทำไมฉันถึงไม่พยายามทำอะไรเพื่อนายเลย”

“นายเกลียดฉันใช่ไหม นายไม่รักฉันแล้วหรือเปล่า นายถึงได้เลิกยิงธนู ฉันเอาแต่คิดแบบนั้นและมันก็ทำให้ฉันกลัว...ทำให้ฉันไม่กล้ามาพบหน้านาย...ฉันกลัว...ว่านายจะเมินเฉย กลัว...ว่านายจะไล่ฉันออกไปจากชีวิตของนาย...ฉันจึงทำได้แค่รอ...รอด้วยความเชื่อว่านายจะกลับมาจับธนูอีกครั้ง…”   และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ความรู้สึกของชู เพิ่งจะได้รู้ว่าชูเองก็กังวลกับเรื่องของเขาขนาดไหน เขารู้ว่าชูเองก็รักเขาและที่ต้องทนเห็นเขาเจ็บปวดแต่ไม่สามารถจะทำอะไรได้ ชูเองก็คงจะเจ็บปวดไม่ได้น้อยไปกว่าเขา

ตอนนี้...เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว...

ชูยังคงกอดเขาไม่ปล่อยแม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน ชูยังคงซุกหน้าเอาไว้กับไหล่ของเขาถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่แค่นี้มันก็ทำให้ความรู้สึกกลัวยามที่ต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้งของเขากับชูค่อยๆมลายหายไป ความรู้สึกเก่าๆค่อยๆไหลย้อนกลับคืนมา...ความรู้สึกที่เรียกว่า “รัก”

“....มินาโตะ...ในชีวิตที่น่าเบื่อของฉัน...มีเพียงนายเท่านั้นที่เป็นเป้าหมายและทำให้ฉันยิ้มได้ เพราะฉะนั้นในวันใดที่นายทิ้งฉันไป...ฉันคงมีชีวิตอยู่ได้ แต่ไม่มีรอยยิ้ม”   …อยู่ได้ แต่ไม่มีความสุขงั้นสินะ...เขายิ้มออกมาบางๆก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบเส้นผมสีน้ำตาลที่พาดอยู่บนไหล่เบาๆ

“ชู…”

“มันจะไม่มีวันนั้น ชู”

“ถ้านายเชื่อว่าฉันจะกลับมา...ฉันก็จะกลับมา…”  

เขาเองก็ให้คำมั่นสัญญา เพราะว่าเขาเองก็ยากจะตัดชูออกไปจากชีวิตได้แล้วเหมือนกัน

เพราะถ้าเขาตัดชูออกไปได้ เขาคงไม่หันกลับมาหาธนูอีก ไม่กลับมาเริ่มต้นใหม่กับมันอีก

หรือจะเป็นเพราะรักของนายมันเรียกหากันนะ...ชู

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Story never End

เออ ตรูว่าตรูควรจะหันมาแต่งวันช็อตฟิคแบบนี้นะ มันจะได้จบๆได้บ้าง 55555+ // โดนไหทุ่มใส่ นี่ก็สั้นไปโฟ้ยยยยย

ก็มันแบบว่า...เจอตอนที่ 7 นี่เข้าไปถึงกับคลั่งเลยค่ะ อร๊ากกกกก พ่อเจ้าชายนี่เห็นนิ่งๆที่ไหนได้ ร้ายไม่เบานะคะ~~~ >////< จะกระซิบจะคุยกันละทำไมต้องจับหน้าท้องของมินาโตะด้วยยยยย ถึงจะถามถึงแผลก็เถอะ แต่ถามธรรมดาไม่ต้องจับก็ได้ไหมมมมม ละตำแหน่งที่จับมันทำมี๊คิดมากอ่ะ // ลงไปดิ้น >/////<

ก็นะ...ตอนนี้ Tsurune นี่เรือแล่นกันเต็มน่านน้ำเรยคร่า มาเต็มทั้ง มาซากิมินาโตะ  เซยะมินาโตะ  ชูมินาโตะ  มี เรียวเฮมินาโตะด้วยนะตรูอ่ะอันที่จริง // เอาหัวโขกกำแพง

ละนี่ดันไปติดหนังจีนเรื่อง หงสาประกาศิต ค่ะ ดูละคิดถึงองค์ชายเก้ากับเจ้าเด็กคณะงิ้วมากเรยค่ะ อ๊ากกกกก

แล้วเจอกันตอนหน้า เรือไหนซักลำแหละ ก๊ากๆๆๆๆ TvTbb ขอบคุณสำหรับทุกๆการติดตาม ทุกๆคอมเม้นต์ ทุกๆกำลังใจมากๆนะก๊า อะเห่ะๆ