Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059] GLIDE : WHITE and SILVER#18

Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059]  GLIDE : WHITE and SILVER#18

For HBD. Count Cruhteo

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine , Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

       
  

จากกันด้วยดีอะไรล่ะ?

ถ้าจากกันด้วยดีเขาจะเจ็บแบบนี้หรือไง?

หลังจากที่สเลนเดินจากเขาที่ยังนิ่งค้างไป เราก็ไม่ได้คุยกันอีก...เด็กนั่นหลบหน้าเขา...แม้แต่คืนนั้นก็ไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง

จนกระทั่งเขากลับอิตาลีมาเพราะติดประชุม เด็กนั่นก็ไม่ได้มาส่ง ไม่ได้บอกลาอะไรเลย

นี่เขา...ถูกทิ้งอย่างสมบูรณ์แบบแล้วใช่ไหม?

มันไว...จนไม่มีแม้แต่เวลาจะเสียใจ ไม่มีแม้แต่เวลาจะคร่ำครวญเลยด้วยซ้ำ

ใครก็ได้...บอกเขาทีว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่?

ในหัวได้แต่เจ็บปวดจนมึนเบลอไปหมดแล้ว...

“คุณครูเทโอครับ....”

“คุณครูเทโอครับ!”    เสียงเรียกดังๆทำให้CEOหนุ่มหลุดออกมาจากภวังค์

“มีอะไร?”   เลขาส่วนตัวกำลังยืนมองเขาด้วยสายตาสงสัย

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ? ไปหาหมอดีไหมครับ? ตั้งแต่กลับมาจากอังกฤษคุณก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย เมื่อกี้ผมก็เรียกตั้งหลายครั้งกว่าคุณจะได้ยิน”   ใบหน้าหยิ่งทระนงชะงักไป...ถึงกับต้องให้เลขาเตือนเลยเหรอ...เขานี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ

“ไม่ได้เป็นไร เอาแผนงานมาให้ดูได้แล้ว อะไรที่ค้างๆเอาไว้ไปรื้อออกมาให้หมด”

“อ่า...ครับ”   เลขาวางแฟ้มเอกสารเอาไว้บนโต๊ะของเขา...คงมีแต่เรื่องนี้ที่จะทำให้ลืมเรื่องของเด็กนั่นไปได้บ้าง...ถ้าหมดรักหรือรู้ตัวว่าคงไปกันไม่รอดมันก็ไม่แปลกหรอกที่ต่างฝ่ายจะขอแยกย้ายกันไป...เขาเคยเลิกกับผู้หญิงมาไม่รู้กี่คน แต่ไม่มีครั้งไหนที่เจ็บแทบตายเท่าครั้งนี้เลย

เขากับสเลนไม่ได้หมดรักกัน...แล้วก็ใช่ว่าจะไปกันไม่รอด...ตรงกันข้าม...พวกเรายังรักกันอยู่แล้วช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันก็มีแต่ความสุข

แล้วถ้าอย่างงั้นทำไมต้องเลิกกันด้วยล่ะ...

ปลายนิ้วจิ้มลงไปที่โทรศัพท์รัวๆจนเลขาส่วนตัววิ่งหน้าตั้งเข้ามา

“ครับ?!”

“เอารายงานการประชุมเมื่อเช้ามาให้ดูด้วย แล้วก็รถรุ่นใหม่ที่ทีมวิจัยเสนอมา ปริ๊นท์มาให้ละเอียด ชั้นจะดูทุกส่วน  แบบเสื้อใหม่ที่จะใช้ในปีหน้าด้วย”   ใบหน้าหยิ่งทระนงสั่งงานรัวๆ...เอามาให้หมด...มีงานอะไรก็เอามาให้หมด

เพราะเขาอยากจะลืม...ความเจ็บปวดนี้ไปเสียที

CEOหนุ่มแห่งเฟอร์รารี่กลับมาทำงานหามรุ่งหามค่ำจนสภาพคล้ายปีศาจเข้าไปทุกทีๆ คนในออฟฟิศต่างไม่อยากจะเฉียดเข้าไปใกล้ ก็คงจะมีแต่ทีมบอสของพวกทีมแข่งเท่านั้นแหละที่ยังคงเดินตรงดิ่งเข้าไปหาอย่างไม่กลัวอะไร

“ครูเทโอ! นี่มันอะไรกัน?”   เอลวิน สมิธโยนซองจดหมายสีขาวลงไปบนโต๊ะของผู้บริหารเฟอร์รารี่ สภาพของเจ้าCEOปีศาจทำเอาทีมบอสของค่ายม้าลำพองถึงกับผงะน้อยๆ...ดูก็รู้ว่าต้องมีปัญหาอะไรกับสเลนแน่ๆ ไม่งั้นเจ้าครูเทโอจะมีสภาพเหมือนคนคิดมากจนไม่ได้หลับได้นอนมาเป็นอาทิตย์ๆแบบนี้เหรอ...แล้วไหนจะจดหมายที่ถูกส่งมาจากอังกฤษนั่นอีก

นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองทีมบอสคู่ปรับที่เอาจดหมายอะไรไม่รู้มาโยนให้ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะต่อกรด้วยหรอก เพราะงั้นมือใหญ่จึงวางปากกาที่กำลังเซ็นต์เอกสารลงก่อนจะหยิบจดหมายนั่นมาเปิดอ่าน

แล้วกระดาษสีขาวก็ร่วงจากมือเมื่ออ่านจบ....

นี่มัน...

หนังสือขอลาออกจากการเป็นนักขับของทีมเฟอร์รารี่ที่ลงชื่อ...สเลน ซาสบาร์ม ทรอยยาร์ด....

ใบหน้าหยิ่งทระนงชะงักค้างราวกับโลกทั้งใบมันหยุดหมุนไปแล้ว ร่างสูงใหญ่ทิ้งกายลงบนเก้าอี้ผู้บริหารอย่างหมดแรง

แบบนี้ก็เท่ากับว่าสเลนเลือกที่จะตัดอนาคตที่จะเดินร่วมกับเขาหมดทุกทางแล้ว...

เด็กนั่นตัดสินใจจะกลับไปดูแลโรลส์-รอยซ์...

ทั้งๆที่มันคืออนาคตที่ควรจะเป็น  สิ่งที่สเลนทำอยู่ในตอนนี้มันคือหน้าที่ต่อตระกูลซาสบาร์มเขารู้ดี มันคือสิ่งที่ควรจะเป็นมาตั้งแต่แรกแล้ว การที่มาอยู่กับเฟอร์รารี่การที่มารักเขานั่นต่างหากที่เป็นสิ่งที่บิดเบี้ยว เป็นช่วงเวลาที่บิดเบี้ยวซึ่งเด็กนั่นหลงผิดไป แล้วตอนนี้สเลนก็กำลังจะกลับไปเดินในเส้นทางที่ถูกที่ควร

ถึงจะรู้แบบนั้น...แต่เขาก็ทำใจไม่ได้....

จะให้ปล่อยมือคู่นั้นไปน่ะเหรอ....

“เกิดอะไรขึ้นครูเทโอ?”   จากตอนแรกที่ทีมบอสร่างสูงใหญ่ตั้งใจว่าจะบุกมาตั๊นหน้าเจ้าCEOบ้านี่สักที แต่พอเห็นสภาพเหม่อลอยของครูเทโอก็พอจะรู้ว่ามันน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ดูท่าว่าคราวนี้คนที่ก่อเรื่องอาจจะไม่ใช่ครูเทโอไม่งั้นอย่างเจ้าCEOปีศาจนี่คงจะยังเชิดหน้าอย่างไม่สำนึกผิด ไม่ใช่ทำหน้าราวกับคนหมดอาลัยตายอยากแบบนี้

“สเลน...กำลังจะแต่งงานกับคุณหนูอัสเซลัมของBMW แล้วก็กลับไปดูแลโรลส์-รอยซ์ต่อจากพ่อ...”    แล้วเสียงลอยๆที่เอ่ยออกมาจากปากของCEOหนุ่มก็ทำเอาทีมบอสของม้าลำพองถึงกับนิ่งงัน...เพราะแบบนี้นี่เอง...เจ้าครูเทโอถึงได้....

ร่างสูงยาวของฮาร์กไลท์เดินถือซองใส่สูทสีขาวของเจ้าบ่าวหลายชุดเข้ามาในบ้าน  ร่างโปร่งบางที่จะต้องใส่มันเดินลงมาจากบันไดพอดี

“คุณหนูครับ...ร้านสูทส่งชุดมาให้ลองครับ รู้สึกว่าจะทำมาให้เลือกสองสามแบบ”   ใบหน้าได้รูปพยักเบาๆ

“ขอบคุณครับ เอาไปแขวนไว้ในห้องผมเดี๋ยวคืนนี้ผมลองสวมดู”   พี่เลี้ยงคนสนิททอดสายตามองร่างโปร่งบางที่เดินลอยๆไปยังโต๊ะน้ำชา ทั้งๆที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวแต่คุณหนูของเขากลับดูขาดความกระตือรือร้นต่างจากคนกำลังจะแต่งงานทั่วๆไปเลย ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชานั่นเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ขอบตาสีมรกตเองก็แดงระเรื่ออยู่ทุกวัน...ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าคุณสเลนแอบร้องไห้ในเวลาที่อยู่คนเดียวบ่อยแค่ไหน

ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าคุณหนูของเขายังคงรักผู้ชายที่เหมือนปีศาจร้ายคนนั้นอย่างเต็มหัวใจ

ถึงจะแต่งงานไป ถึงความอ่อนโยนจะทำให้คุณสเลนใช้ชีวิตคู่กับคุณหนูอัสเซลัมได้อย่างไม่ต้องกลัวว่าจะเลิกกัน...แต่มันจะดีแน่แล้วหรือ ในเมื่อคุณหนูของเขาไม่ได้มีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไม่ได้มีความสุข...เหมือนกับตอนที่อยู่กับคุณครูเทโอ...

“ฮาร์กไลท์? หรือว่าผมต้องลองชุดตอนนี้ครับ?”   ใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆหันมาถามเขาเมื่อเห็นว่าเขาไม่เอาเสื้อไปเก็บเสียที

“เปล่าครับ...ว่าแต่วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ?”

“เดี๋ยวต้องออกไปเลือกขนมที่จะใช้เลี้ยงแขกในงานกับคุณหนูอัสเซลัมครับ”   ใบหน้าได้รูปยังคงยิ้มละมุนละไม แต่กับเขาที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กก็รู้ดีว่ามันเป็นการฝืนยิ้มทั้งนั้น

“คุณหนูครับ...”    และมันก็ทำให้เขาเผลอเรียกอีกฝ่ายอย่างห้ามไม่อยู่ อยากจะบอกให้ลองคิดดูใหม่ อยากจะสารภาพออกไปว่าเขาเป็นฝ่ายใส่ความCEOของเฟอร์รารี่เพราะงั้นอย่าไปเชื่อถือมันอีกเลย...

“หืม?”  

“เปล่าครับ...ไม่มีอะไร...”    แต่จนแล้วจนรอดเขาก็พูดอะไรไม่ออก ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วจะไปแก้ไขอะไรได้ วงสังคมทุกชนชั้นต่างรับรู้กันไปทั่วโลกแล้วกับข่าวการแต่งงานของสองทายาทแห่งค่ายรถยักษ์ใหญ่...จะให้มาเปลี่ยนแปลงอะไรตอนนี้มันคงไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว...

เสียงเพลงวันคริสต์มาสดังผสมผสานกับเสียงระฆังจากโบสถ์ทำให้ย่านการค้าของลอนดอนดูคึกคักถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ทันถึงวันคริสต์มาสดีก็ตาม

ร้านรวงทั้งถนนต่างประดับประดาด้วยดวงไฟระยิบระยับกับสายรุ้งหลากสีสัน ทายาทของโรลส์-รอยซ์และBMWเดินเคียงคู่ผ่านเด็กๆที่ดูจะสนุกสนานกับเทศกาลที่กำลังจะมาถึง เสียงเจี๊ยวจ๊าววิ่งผ่านไปและความสดในพวกนั้นก็ทำให้คุณหนูอัสเซลัมหัวเราะออกมาเบาๆ

ใบหน้าของหญิงสาวหันมามองเขาก่อนที่มือเรียวเล็กจะสอดเข้ามาที่ฝ่ามือของเขา ใบหน้าเปี่ยมสุขที่หันกลับไปมองเด็กๆพลางอมยิ้มนั่นราวกับจะบอกกับเขาว่าถ้าพวกเรามีลูกก็คงจะต้องเจี๊ยวจ๊าวแบบนั้นแน่ แต่ถึงกระนั้นมันก็คงจะเป็นชีวิตวุ่นวายๆที่มีความสุข

นัยน์ตาสีมรกตหมองลงเล็กน้อย...พอได้เห็นอีกฝ่ายกำลังนึกถึงอนาคตที่มีความสุขของเราสองคน...เขาก็ยิ่งทิ้งไปไม่ได้

คุณหนูอัสเซลัมเองก็รู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์ทางธุรกิจมาก่อน...แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังยอมถูกใช้ประโยชน์จากครอบครัวของเขา  ยังยอมแต่งงานกับเขาทั้งๆที่เธอเองก็รู้ว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอเกินกว่าคำว่าพี่น้อง

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเธอ จนทำให้เขาไม่สามารถจะหนีไปไหนได้อีก

ต่อให้ตอนนี้คุณครูเทโอจะทำอะไร แต่เขาก็ทิ้งเธอไปไม่ได้...

ทิ้งไปไม่ได้...ถึงจะรู้อยู่เต็มหัวใจว่าคนที่เขารักไม่ใช่เธอ...

ช่างเป็นคนที่เลวร้ายจริงๆนายน่ะ สเลน ทรอยยาร์ด...

เพราะฉะนั้นความทรมานที่เหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจซึ่งอัดแน่นอยู่เต็มอกนี้...มันก็คงจะสาสมกับนายแล้วละ

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังมาจากพวงหรีดคริสต์มาสที่ห้อยอยู่ที่ประตู เขาเหลือบมองมันด้วยแววตาเศร้าสร้อยก่อนจะค่อยๆปรับให้กลับมาเป็นปกติ

“ว้าว~ เค้กน่ารักๆทั้งนั้นเลยสเลน”   ร่างระหงเดินไปก้มมองเค้กชิ้นเล็กที่วางเรียงกันอยู่ในตู้โชว์

“คุณหนูอัสเซลัมที่ว่าจะมาดูเค้กสำหรับงานแต่งงานใช่ไหมคะ?”   เพราะพวกเขาโทรมาสั่งจองเอาไว้แล้ว ที่มาวันนี้ก็แค่มาเลือกว่าจะเอาขนมแบบไหน เจ้าของร้านจึงออกมาต้อนรับอย่างเป็นกันเอง

“ค่ะ ขอเลือกก่อนนะคะ มีแต่ขนมหน้าตาน่าทานจนเลือกไม่ถูกเลยค่ะ”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองยาวถึงกลางหลังเอ่ยทักทายเจ้าของร้านด้วยเสียงอันไพเราะ

“เชิญเลยค่ะ...ทางนั้นเจ้าบ่าวเหรอคะ?”   เจ้าของร้านพยักหน้าให้ เขาจึงยิ้มตอบกลับไป

“แหม~ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ บุคลิกท่าทาง รูปร่างหน้าตา น่าเอ็นดูทั้งคู่เลยนะคะ”   คุณหนูอัสเซลัมถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ซึ่งเขาเองก็พยักหน้ารับอย่างเขินๆ อันที่จริงเราก็ถูกมองว่าเหมาะสมกันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร...ถ้าไม่แต่งงานกันนั่นสิคงเป็นเรื่องแปลกของคนที่นี่

“เอาเป็นมองบลังค์ดีไหมสเลน? ดูสิเค้าทำเป็นสีขาวกับชมพูน่ารักจัง”   มือเรียวดึงแขนเขาให้ก้มลงไปดูใกล้ๆตู้กระจกด้วยกัน

“คุณหนูอัสเซลัมอยากได้แบบไหนก็เลือกไปเถอะครับ แต่ถ้าถามความเห็นผม...อืม...เป็นเค้กชิ้นเล็กแบบนั้นจะไม่ดีกว่าเหรอครับ? ดูเข้ากับพวกดอกไม้ที่ฮาร์กไลท์สั่งไว้ดีออก”   เขาแตะปลายนิ้วลงไปตรงตำแหน่งของเค้กที่เคลือบด้วยสีแดงแล้วตกแต่งด้วยลูกเชอร์รี่กับใบผักชี

“อ้า~~ จริงด้วย~ ลืมนึกถึงตีมของงานเลย ถ้างั้นเอาเป็นเค้กดีกว่าเนอะ”    เขาเหลือบตาขึ้นไปทันเห็นรอยยิ้มของเจ้าของร้านพอดี...คงกำลังคิดว่าเขาเป็นคู่แต่งงานที่น่ารักอะไรประมาณนั้นสินะ...เปล่าเลย...ระหว่างเขากับคุณหนูอัสเซลัมก็เป็นแบบนี้กันมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ชายกับน้องสาว...

“ถ้างั้นเอาแบบนี้กับแบบนี้แล้วก็แบบนี้ แต่จะขอเปลี่ยนตัวท็อปปิ้งด้านบนนิดนึงนะคะ”   เขาปล่อยให้คุณหนูอัสเซลัมคุยกับทางเจ้าของร้านไป  ร่างโปร่งบางจึงหันมาเดินดูตู้โชว์ที่จัดอยู่หน้าร้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นขนมสำหรับเทศกาลคริสต์มาส มีทั้งเค้กรูปสโนว์แมนรูปซานตาครอสรูปต้นคริสต์มาส มีทั้งลูกกวาดช็อกโกแลตหลากสีสัน มีทั้ง... Ginger bread cookie...

ใต้แผ่นอกซ้ายเจ็บแปลบจนน้ำตารื้นขึ้นมาทันที...ทั้งๆที่คุกกี้ขนมปังขิงรูปคนแบบนี้ที่ไหนๆก็มี แต่ตอนนี้ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วย Ginger bread cookie สองตัวที่อยู่ในตู้เย็นบ้านในเขตมอนชิโอ้หลังนั้น

Ginger bread cookie...ที่เป็นรูปเขากับคุณครูเทโอ...

“สเลน....”    เสียงไพเราะที่ตั้งใจจะเรียกคนที่กำลังจะแต่งงานด้วยกลับแผ่วหายไปเมื่อมองเห็นภาพสะท้อนอยู่ในกระจกของตู้โชว์ขนม

นัยน์ตาสีมรกตที่มองเธออย่างอ่อนโยนคู่นั้นมันกำลังเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ  สายตาที่มองGinger bread cookieด้วยความโหยหามันทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไป

ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว...สเลนกำลังคิดถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว...

CEOหนุ่มของเฟอร์รารี่เดินโซเซเข้าบ้านด้วยสภาพไร้เรี่ยวแรง กี่วันกี่คืนแล้วที่เขาเอาแต่ทำงาน ทำงาน แล้วก็ทำงาน!

ทำงานจนเพิ่งรู้สึกตัวว่าวันนี้คนรอบกายต่างกำลังเตรียมสนุกสนานไปกับเทศกาลที่เรียกว่า คริสต์มาส...

ที่ออฟฟิศไม่มีใครเหลืออยู่สักคน บนท้องถนนเองก็มีแต่เสียงเพลงวันคริสต์มาส

แป้ก...

ไฟในห้องครัวเปิดขึ้นก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาตู้เย็น มือตั้งใจหยิบเหยือกน้ำออกมาทว่านัยน์ตาสีฟ้าก็เหลือบไปเห็นกล่องพลาสติกใสกล่องหนึ่งเข้า

Ginger bread cookieสองตัวที่วางอยู่ในนั้นมันทำให้เขาเผลอยิ้ม...ก่อนที่รอยยิ้มนั้นมันจะเริ่มเศร้าหมองลงเรื่อยๆ

มือใหญ่ปิดตู้เย็นก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัว

แป้ก...

ไฟในห้องนั่งเล่นสว่างวาบเมื่อเขากดเปิดสวิตซ์ แล้วต้นคริสต์มาสสูงใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆเตาผิงก็ปรากฏแก่สายตา

มันยังคงเขียวโล่งโดยปราศจากการตกแต่งใดๆ ทั้งๆที่ของที่จะใช้ประดับประดาก็วางอย่างเป็นระเบียบอยู่ในกล่องใต้ต้นนั่น

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปหามันช้าๆด้วยสายตาเหม่อลอย ในอกมันยังเจ็บไม่หาย ใครว่าเวลาจะช่วยเยียวยาจิตใจได้ มันไม่ใช่เลย...ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งเจ็บกว่าเดิมหลายเท่า

มือใหญ่หยิบดาวในกล่องออกมาติดที่ต้นคริสต์มาสด้วยท่าทางเหม่อๆ  ริมฝีปากพูดออกไปเบาๆ ในถ้อยคำที่เขาคงไม่มีวันได้พูดกับเด็กนั่นอีกแล้ว...

“สุขสันต์วันคริสต์มาสนะสเลน...”

นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองถุงเท้าสีแดงที่วางอยู่ใต้ต้นคริสต์มาสก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะคุกเข่าลงไปตรงหน้ามันช้าๆ มือล้วงเอากล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท

ในนี้มีแหวน...ที่เขาตั้งใจจะใช้แทนคำขอแต่งงาน...

เป็นแหวนที่เขาซื้อเอาไว้...ตั้งแต่วันที่ไปซื้อต้นคริสต์มาสด้วยกัน

เป็นแหวนที่เขาตั้งใจ...ว่าจะหย่อนมันลงไปในถุงเท้าที่เด็กนั่นเตรียมไว้...

แต่มันคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว...

ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งลงไปหน้าต้นคริสต์มาสที่ยืนต้นอย่างเดียวดาย...น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาช้าๆก่อนจะหยดรินรดกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินนั่น....

สเลน....

ถ้าชั้นแขวนนกพิราบคาบกิ่งมะกอกเอาไว้ที่ต้นคริสต์มาส...เธอจะยอมยกโทษให้ชั้นแล้วกลับมาอยู่ด้วยกันหรือเปล่า…

ยังมีตำนานเล่าขานอะไรอีกไหม ที่มันจะทำให้เธอกลับมาหาชั้นได้...

ชั้นรักเธอ...

รักเธอ...

รักเธอ...

สเลน....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

สองตอนล่าสุดนี่อาจจะตัดตอนสั้นไปหน่อย แต่มันค่อนข้างจะเป็นซีนอารมณ์อ่ะนะ ยาวไปกลัวคนแต่งมันจะกระอักเลือดตายไปซะก่อน ฮือออออ ท่อนสุดท้ายของตอนนี้นี่ทำเอาคุณกวางมันเสียน้ำตาไปหลายลิตรมาก ทั้งๆที่ประโยคบรรยายก็ไม่ได้เยอะอะไรเลยนะ แต่พอนึกตามพ่อซีอีโอแล้วมันแบบ...เจ็บอ่า~~~ ฮือออออออ ฟืดดดดดด หันไปสั่งน้ำมูกจนทิชชูกองเป็นภูเขาแล้วค่ะกับท่อนสั้นๆท่อนนี้ *พรากๆๆ*

คือความรู้สึกของพ่อซีอีโอตอนนี้นี่มันสุดๆเลยอ่ะ ฮือออออ TT[ ]TT ทั้งอ้อนวอน ทั้งโหยหา แต่ทุกอย่างมันก็ไม่กลับคืนมา  TTT[ ]TTT  // อินไปแล้วหล่อนถถถ

ฟังเพลง Until you ของ Shayne Ward ไปด้วยค่ะตอนแต่ง *พรากๆๆๆๆ*  คือเนื้อเพลงความหมายดีมาก แต่พอนึกถึงว่ามันเอามาประกอบฉากพ่อซีอีโอใต้ต้นคริสต์มาสนี่แล้วมันแบบ....เหมือนคนกำลังคร่ำครวญว่าไม่เคยรักใครขนาดนี้ ไม่เคยต้องการใครขนาดนี้จนกระทั่งได้เจอเธอ แต่เธอก็ไม่อยู่แล้ว TTT[ ]TTT

แต่งตอนต่อไปเยียวยาตัวเองแป๊บถถถถถ

ขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์มากๆๆนะคะ ดีใจมากจริงๆค่ะที่ยังมีคนตามอ่านเรื่องนี้อยู่ กร๊ากกกกก