Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059] GLIDE : WHITE and SILVER#17

Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059]  GLIDE : WHITE and SILVER#17

For HBD. Count Cruhteo

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine , Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

         

 

         

ร่างโปร่งบางลุกจากเตียงอันอบอุ่นมายืนอยู่หลังบานหน้าต่างที่ยาวถึงพื้น มือสีขาวแหวกผ้าม่านให้แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามา ไอเย็นแผ่จากเนื้อกระจกทันที แบบนี้คงเปิดหน้าต่างไม่ไหว

นัยน์ตาสีมรกตทอดมองสวนกุหลาบที่อยู่เบื้องล่างพลางอมยิ้ม สวนกุหลาบของคุณพ่อยังคงสวยงามเหมือนเคยเลยนะ

“คุณครูเทโอ ตื่นได้แล้วครับ...”    ใบหน้าได้รูปหันไปเรียกคนที่ยังหมกตัวอยู่ใต้กองผ้าห่มสีขาว ร่างโปร่งเดินไปนั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะโถมตัวลงไปบนกองผ้าที่ปูนโปนขึ้นมา คนที่นอนหันหลังให้จึงค่อยๆงัวเงียก่อนจะพลิกกลับมาหา

“อรุณสวัสดิ์ครับ”   คางมนเกยอยู่บนแผงอกของคนที่ยังไม่ค่อยจะตื่นดี นัยน์ตาสีฟ้ายังหรี่ปรือ คงกำลังคิดอยู่สินะว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

“อือ...อรุณสวัสดิ์”

“วันนี้จะกลับอิตาลีหรือเปล่าครับ?”   เพราะCEOหนุ่มไม่ได้มีช่วงปิดฤดูกาลแข่งขันเหมือนเขา ทุกๆวันจึงต้องทำงานตามปกติ

“เธอล่ะ?”   เสียงทุ้มที่เพิ่งตื่นนอนฟังดูเซ็กซี่นิดๆ

“ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่าพ่อจะอาการดีขึ้นน่ะครับ”   เขายังคงพูดกับอีกฝ่ายทั้งๆที่ปลายคางยังเกยอยู่บนแผงอกแข็งแรง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาใกล้ชิดกับคุณครูเทโอโดยไม่รู้สึกเขินแล้วแบบนี้

“งานวันนี้ไม่มีอะไร ชั้นยังอยู่ที่นี่ได้ แต่วันพรุ่งนี้คงต้องกลับเพราะมีประชุมผู้ถือหุ้น”   มือใหญ่ขยับออกมาจากผ้าห่มก่อนจะม้วนเส้นผมสีชาเล่น บอกตามตรงว่าเห็นยัยป้ามหาภัยนั่นแล้วไม่กล้าปล่อยสเลนเอาไว้คนเดียวเลย ถึงจะรู้ว่าเด็กนี่คงไม่เป็นไรแต่ก็วางใจไม่ได้อยู่ดี

“ขอบคุณนะครับที่อยู่เป็นเพื่อนผม”   ใบหน้าได้รูปยิ้มให้ ถึงที่นี่จะเป็นบ้านของเขา มีทั้งฮาร์กไลท์ที่พึ่งพาได้...แต่ก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขากลับอุ่นใจที่มีคุณครูเทโออยู่ข้างๆมากกว่าคนอื่น

“ลุกเถอะครับ จะได้ลงไปทานอาหารเช้าแล้วไปโรงพยาบาลกัน”

“อืม”

CEOหนุ่มเดินตามร่างโปร่งบางเจ้าของบ้านลงไปยังห้องทานอาหารที่ชั้นล่าง ตอนแรกเขานึกว่าจะเสียงดังโหวกเหวกมากกว่านี้เสียอีก ปรากฏว่าบ้านซาสบาร์มกลับเงียบสงบ...ดูเหมือนญาติๆพวกนั้นจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ ซึ่งก็ถือว่าดีไป

แต่ดูจากโต๊ะกินข้าวตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องก็คงบอกได้เป็นอย่างดีว่าพวกญาติๆนั่นคงมาที่นี่บ่อยแน่ๆ

“เอ๋? คุณพ่อจะกลับมาพักฟื้นที่บ้าน? อาการท่านดีแล้วเหรอครับ?”   เสียงนุ่มของสเลนที่กำลังพูดอยู่กับฮาร์กไลท์ทำให้เขาหันไปมอง

“ท่านเป็นห่วงงานน่ะครับ ผมก็ค้านแล้วแต่ท่านก็ไม่เชื่อ ทางคุณหมอเองก็บอกว่าถ้ายอมพักผ่อนตามเวลาก็จะให้ออกมาครับ”

“โธ่~ คุณพ่อนี่ละก็...”    ใบหน้าหยิ่งทระนงละจากสองคนที่ยืนคุยกันอยู่อย่างไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรนัก ถ้าเป็นเขาเอง ในสถานะการณ์แบบนี้ก็คงไม่ยอมนอนแกร่วอยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน

นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองหนังสือพิมพ์ธุรกิจที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร...มันไม่ดีขึ้นเลยนี่...แถมยังปิดข่าวไม่อยู่แล้วด้วยหนังสือพิมพ์ถึงได้เริ่มลงข่าวเกี่ยวกับสถานะการณ์ที่ไม่ดีนักของโรลส์-รอยซ์แบบนี้ 

เพราะงั้นมันจึงไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อเขาเปิดดูกระดานหุ้นในมือถือตอนสายๆ...หุ้นของบริษัทในเครือโรลส์-รอยซ์ร่วงระนาวกว่าเมื่อวานนี้อย่างเห็นได้ชัด...ถ้าไม่ทำอะไรบ้างคงจะแย่แน่ๆ

รถโรลส์-รอยซ์สีดำคันใหญ่แล่นเข้ามาทางประตูรั้วหน้าบ้านทำให้เขาละสายตาจากหน้าจอมือถือขึ้นไปดู เห็นสเลนวิ่งออกไปยืนรอที่โถงทางเข้าและเมื่อรถคันนั้นหยุดลง เจ้าบ้านซาสบาร์มก็ก้าวขาลงมา หน้าตายังซีดเซียวอยู่เลยแท้ๆ

“คุณพ่อก็น่าจะนอนพักอีกสักวันสองวัน”   เสียงเง้างอดดังมาจากริมฝีปากของคนเป็นลูกชายที่เข้าไปช่วยพยุงคนเป็นพ่อ

“ชั้นไม่เป็นไรแล้วน่า...อ่า...อยู่ที่ห้องนี้ดีกว่า”   และเมื่อใบหน้าของซาสบาร์มหันมาเห็นว่าเขานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นจึงเปลี่ยนแผนที่จะขึ้นไปข้างบนแล้วบอกให้สเลนพาเข้ามาในห้องที่เขาอยู่แทน

“ดูไม่ได้เลยสินะ”   นัยน์ตาสีม่วงเลือบมองหน้าหนังสือพิมพ์ที่เขาเปิดคาเอาไว้ก่อนจะมองกระดานหุ้นในหน้าจอมือถือของเขา เจ้าบ้านซาสบาร์มนั่งที่โซฟาอีกตัวก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งตามเดิม

“อยากจะขอแรงหน่อย”   CEOหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ถึงเขาจะมีความผิดติดตัวแต่ไอ้น้ำเสียงเจ้ายศเจ้าอย่างที่ใช้ขอร้องเขานี่มันน่าโมโหชะมัด

“แต่ผมไม่ทำงานฟรีหรอกนะครับ”   เสียงทุ้มจึงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงท้าทาย

“ก็ได้ไปแล้วนี่...ค่าตอบแทนน่ะ”   แต่กลับกลายเป็นเจ้าของโรลส์-รอยซ์ที่โต้กลับอย่างที่เขาเถียงไม่ออก ใบหน้ายโสพยักเพยิดไปที่ลูกชายของตัวเองที่ยังยืนงง...ตกลงซาสบาร์มรู้เรื่องระหว่างเขากับสเลนหมดแล้วสินะ?

“อ่า...ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้”   เขายื่นหนังสือพิมพ์หน้าที่เป็นโฆษณาให้อีกฝ่ายดู ในนั้นมีลายมือหวัดๆของเขาเขียนเอาไว้คร่าวๆในหลากหลายแผนผังว่ามีทางไหนบ้างที่พอจะทำได้...จริงๆก็แค่กระดาษทดที่เขาลองคิดเล่นๆดู ไม่คิดหรอกว่าซาสบาร์มจะขอให้เขาช่วยจริงๆ

ร่างโปร่งบางเจ้าของผมสีชาได้แต่ถอยออกมายืนดูอยู่ไกลๆ ถึงจะเรียนมาแต่ประสบการณ์ของเขาก็ช่วยอะไรโรลส์-รอยซ์ในตอนนี้ไม่ได้เลย...เรียกว่าต่างจากคุณครูเทโอลิบลับ

ใบหน้าได้รูปอมยิ้มอย่างภูมิใจในขณะที่มองCEOหนุ่มเถียงกับคุณพ่อ เพราะมีคนไม่มากนักหรอกที่เจ้าบ้านซาสบาร์มจะยอมขอความช่วยเหลือแบบนี้

“เพราะตัวเองเป็นคนก่อขึ้นมาก็เลยรู้ว่าจะแก้มันยังไงไงล่ะครับ”   แล้วเสียงนิ่งที่ดังอยู่ข้างหลังก็ทำให้ใบหน้าได้รูปหุบยิ้ม นัยน์ตาสีมรกตมองตามแผ่นหลังของฮาร์กไลท์ไป...ไม่จริงหรอกน่า...ฮาร์กไลท์น่ะก็แค่อคติกับคุณครูเทโอมากเกินไป

เสียงรถของผู้มาเยือนทำให้ใบหน้าได้รูปหันไปมอง โรลส์-รอยซ์สีน้ำตาลเข้มที่คุ้นตาจอดลงที่หน้าโถงทางเข้า...อ่า...ไม่อยากเจอเจ้าของรถนั่นเลยแหะ

“นายของเธออยู่ไหน? ชั้นอุตส่าห์ไปหาที่โรงพยาบาลแต่เช้าดันกลับมาก่อนซะนี่!”   เสียงรบกวนโสตประสาทดังมาก่อนตัวเสียอีก แล้วไม่นานคุณป้าเทเรซ่าก็ก้าวฉับๆเข้ามาในบ้านราวกับเป็นเจ้าของที่นี่

“พ่อเธอล่ะ?”   ใบหน้าดุๆของหญิงวัยกลางคนทำให้เขาเสสายตาเข้าไปในห้องนั่งเล่นโดยอัตโนมัติ และด้วยความที่เห็นกันมาตั้งแต่เขายังเด็กอีกฝ่ายจึงไม่รั้งรอที่จะให้เขาพูดออกมาแต่เดินตามสายตาของเขาไปในทันที

“นี่CEOนั่นยังอยู่อีกงั้นเหรอ?! ดีเลย! จะได้แฉกันให้เห็นจะๆไปเลย ดูนี่ซะ! แล้วเธอจะปฏิเสธไม่ออกว่าพ่อลูกชายตัวดีของเธอมันทำงามหน้าไว้ขนาดไหน!”   คุณป้าเทเรซ่ายื่นเอกสารปึกหนึ่งให้คุณพ่อ ถ้อยคำที่พาดพิงมาถึงเขามีแต่จะทำให้มึนงงว่าเขาไปทำอะไรเข้าอีกแล้วล่ะ?

“คุณป้า...?”   ใบหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อตวัดมามองเขาก่อนจะตวัดไปมองคุณครูเทโอพลางกัดฟันกรอด CEOหนุ่มเองก็หน้าถอดสีเมื่อเห็นเอกสารปึกนั้น...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ถ้ามันไม่ชัดพอชั้นก็จะบอกให้ชัดๆ ชั้นสงสัยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็เลยให้คนในออฟฟิศชั้นไปหาข้อมูลตัวนี้มา เรียกว่าแทบจะเค้นคอถามเลยละกว่าจะรู้ว่า...ไอ้คนที่มันมากว้านซื้อวัตถุดิบของโรงถลุงที่เราใช้อยู่น่ะ มันก็คือเฟอร์รารี่! คนที่ทำให้เธอเครียด คนที่ทำให้โรลส์-รอยซ์ใกล้จะเจ๊งก็คือหมอนี่แหละ!!”   นิ้วที่ระยิบระยับไปด้วยแหวนเพชรชี้ไปที่CEOหนุ่ม 

“.........”   ทุกคนในห้องได้แต่อึ้งไปไม่เว้นแม้แต่สเลน CEOหนุ่มได้แต่ยืนตัวชาอย่างไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวว่ายังไง เพราะสำหรับผู้เสียหายแล้วไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไปมันก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น

“แล้วชั้นก็คิดด้วยว่าเด็กนี่มันน่าจะรู้เห็นกัน! ไม่งั้นเฟอร์รารี่มันจะจำเพาะเจาะจงมาเลือกโรงถลุงนี้หรือไงถ้าไม่รู้มาก่อนน่ะว่ามันเป็นของโรลส์-รอยซ์!”   แล้วปลายนิ้วที่เต็มไปด้วยแหวนเพชรนั่นก็ชี้ไปที่สเลนก่อนจะกล่าวหาโดยที่เด็กนั่นได้แต่นิ่งค้าง

“คงจะบอกกันหมดแล้วสิ เรื่องภายในของที่นี่น่ะ!”   ใบหน้าที่ไม่คิดจะฟังอะไรกดดันคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างน่าสงสาร

“ไม่ใช่นะครับ!”   ร่างโปร่งพยายามโบกมือปฏิเสธ ซึ่งCEOหนุ่มได้แต่กัดฟันกรอด

“ผม....ถูกคุณพ่อเลี้ยงดูมา...แล้วผมจะทำลายโรลส์-รอยซ์ไปเพื่ออะไร...”   ใช่  ยัยป้ามหาภัยนั่นเอาสมองส่วนไหนมาคิดว่าอย่างสเลนน่ะจะทำร้ายครอบครัวของตัวเองได้ แม้แต่จะขับรถชนหมาแมวยังทำไม่ได้จนต้องมาเสยกำแพงบ้านเขาแทนแล้วนับประสาอะไรกับเรื่องนี้! เขาที่แค่ยืนฟังยังควันแทบจะออกหู ยัยป้านั่นไม่ได้รู้เรื่องอะไรของสเลนเลย...

“จะไปรู้เหรอ?! เธอก็อาจจะแค่อยากเป็นนักแข่งของเฟอร์รารี่จนตัวสั่น เพราะงั้นไม่ว่าจะข้อมูลอะไรที่เอาไปแลกได้ เธอก็คงจะยอมแลก มันไม่น่าแปลกไปหรือไงที่นักแข่งธรรมดาๆจะสนิทกับคนระดับCEOถึงขนาดนี้น่ะ?!”  

“ถ้าคุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเด็กนี่ก็อย่าพูด!”   และด้วยความเหลืออดเขาจึงตวาดออกไปโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนระดับสูงของโรลส์-รอยซ์หรืออะไร ไม่สนใจว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของใคร เป็นเจ้านายใคร หรือเป็นญาติเป็นป้าของใคร และเพราะเขากล้าขึ้นเสียงกับเธอ คนอื่นๆในห้องจึงจ้องมองเขาอย่างอึ้งๆ เชื่อเถอะว่าคงไม่เคยมีใครกล้าด่ายัยป้ามหาภัยนี่ถึงได้ระรานคนอื่นไปทั่วแบบนี้

ถ้างั้นมันต้องเจอกับเขา!

“ไปถามคนในเฟอร์รารี่ดูก็ได้ว่ากว่าสเลนจะได้ตำแหน่งนักขับตัวจริง เด็กนี่ต้องพยายามด้วยตัวเองมากขนาดไหน มันไม่ใช่อะไรที่คนที่วันๆเอาแต่หาเรื่องคนอื่นอย่างคุณจะเข้าใจหรอก!”   และเมื่อเขาเอาจริงขึ้นมา ทั้งใบหน้าทั้งร่างกายก็จะข่มขู่คู่ต่อสู้ได้อย่างอยู่หมัด หญิงวัยกลางคนนี้ก็เช่นกัน ร่างที่ราวกับตู้เพชรเคลื่อนที่ได้ถึงกับก้าวถอยหลัง

“เป็นความจริงที่เฟอร์รารี่แย่งวัตถุดิบจากโรงถลุงนั่นมา แต่ว่าผมไม่เคยได้ข้อมูลอะไรจากสเลนเลย ผมไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าโรงถลุงนั่นส่งวัตถุดิบให้โรลส์-รอยซ์...ถ้ารู้ผมก็คงจะไม่ใช้ของที่นั่นหรอก”   เขาผิดเขาก็ยอมรับ แต่สเลนไม่ได้ผิดอะไรเพราะงั้นอย่าไปลงที่เด็กนั่น!

“ก็ได้ไปแล้วนี่ จะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ!”   ถึงจะถอยหลังอย่างหวาดๆแต่ลูกพี่ลูกน้องของซาสบาร์มก็ยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ ริมฝีปากสีแดงยังคงจิกกัดด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิมมาก

“.........”   CEOหนุ่มได้แต่ยืนกำหมัดแน่น นานแล้วที่เขาไม่ได้โกรธแทนใครแบบนี้  และเพราะถูกนัยน์ตาสีฟ้าจ้องเขม็งอย่างกดดัน คุณป้าของสเลนเลยเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงงึมงำ

“นี่ก็ไม่รู้นะว่าพวกBMWจะถอนหุ้นออกไปเมื่อไหร่ ยิ่งข่าวลงหนังสือพิมพ์โครมๆแบบนี้คงขึ้นอยู่กับเวลาแล้วละว่าทางนั้นจะโทรมาตอนไหน”   หญิงวัยกลางคนเดินไปหาสเลนก่อนจะจับต้นแขนเด็กหนุ่มแน่น

“ทางเดียวที่จะยื้อไว้ได้คือเธอต้องแต่งงานกับคุณหนูอัสเซลัมซะ ทางนั้นจะได้ไม่กล้าทิ้งโรลส์-รอยซ์!”   จู่ๆเทเรซ่าก็พูดเรื่องที่ทำให้CEOหนุ่มหน้าชา...จากที่ตั้งใจว่าจะเถียงทุกคำเพื่อปกป้องสเลนแต่ตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออก

“...........”   แล้วก็ไม่ได้มีแต่เขา เพราะร่างโปร่งบางเองก็อ้ำอึ้งไปเช่นกัน

“ผม....”   และเมื่อไม่เห็นว่าเด็กหนุ่มจะยอมตอบรับ ฝ่ามือที่จับต้นแขนอยู่จึงเพิ่มแรงบีบลงไปอีก

“ยังจะลังเลอะไรอีก! บอกตามตรงว่าชั้นไม่เคยเห็นด้วยหรอกนะ แต่สถานการณ์ตอนนี้เธอจะไม่ช่วยพวกเราบ้างเลยหรือไง? คิดว่าใครเลี้ยงเธอมาจนปีกกล้าขาแข็งได้แบบนี้!”  

“ใครคนนั้นไม่ใช่เธอก็แล้วกันเทเรซ่า...พอได้แล้ว...ชั้นอยากพัก เธอกลับบ้านไปซะ เดี๋ยวนี้เลย...ฮาร์กไลท์ส่งแขกแล้วพาชั้นขึ้นข้างบน!”   แล้วคำประกาศิตของเจ้าบ้านซาสบาร์มก็ทำให้ทุกคำพูดหยุดลง

“ครับ....”   ฮาร์กไลท์ตรงเข้าไปแยกหญิงวัยกลางคนออกไปก่อนจะพยายามเชิญให้เธอออกจากบ้านอย่างรักษามารยาท

“นี่! ถ้าเธอไม่ฟังชั้นละก็!”

“เชิญครับ”   มือในถุงมือสีขาวพยายามไล่ต้อนหญิงวัยกลางคนจนขึ้นรถไปได้ นัยน์ตาสีดำมองโรลส์-รอยซ์สีน้ำตาลนั่นจนลับสายตา...ทุกๆครั้งเขาต้องทนเห็นคุณเทเรซ่ามาหาเรื่องคุณหนูของเขาแล้วก็ทำได้แค่พยายามแยกเธอออกไป...เขาไม่เคยได้ตอกหน้าเธอแรงๆหรือไล่ให้ไปๆซะ...ไม่เคยทำได้อย่างที่CEOนั่นทำเลย

นัยน์ตาสีดำลอบมองร่างสูงใหญ่ของCEOเฟอร์รารี่ที่เดินตามคุณสเลนไปที่ห้องหนังสือ...ใช่...เขาก็แค่อิจฉาผู้ชายคนนั้นที่สามารถทำได้ดั่งใจ ไม่ว่าจะเรื่องความรักที่มีให้คุณสเลนหรือแม้แต่เรื่องที่ปกป้องคุณสเลนจากญาติๆที่ร้ายกาจพวกนั้นได้...เขาก็แค่อิจฉาที่อีกฝ่ายทำได้ในสิ่งที่เขาอยากจะทำแต่ไม่เคยได้ทำเลยสักครั้ง

อิจฉา...อิจฉามาก...

ถึงแม้จะก้าวขาเข้ามาในห้องหนังสือได้สักพักแล้วแต่เสียงที่จะพูดคุยปรับความเข้าใจกลับเงียบหายไป  นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองแผ่นหลังโปร่งบางอย่างรู้สึกผิด แต่ส่วนหนึ่งในใจก็คิดว่าสเลนน่าจะยอมเข้าใจ...ในเมื่อนี่มันคือธุรกิจแล้วอีกอย่างเขาก็ไม่รู้มาก่อนด้วยว่านั่นมันคือแหล่งวัตถุดิบของโรลส์-รอยซ์

“สเลน...”   เสียงทุ้มลองเรียกอีกฝ่ายหยั่งเชิง

“........”    แต่คนที่ยืนหันหลังให้ก็ยังไม่ตอบอะไรกลับมา  นั่นเพราะว่าหัวสีชากำลังสับสน

“คุณครูเทโออาจจะอยากแก้เผ็ดโรลส์-รอยซ์ก็เลยก่อกวนจนทำให้หุ้นของเราตก...ผมก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะครับ...แต่บางทีการที่เข้ามาพัวพันกับคุณสเลนเองก็...”

“คนคนนั้นตั้งใจจะทำลายโรลส์-รอยซ์นะครับคุณหนู”  

“ไอ้คนที่มันมากว้านซื้อวัตถุดิบของโรงถลุงที่เราใช้อยู่น่ะ มันก็คือเฟอร์รารี่! คนที่ทำให้เธอเครียด คนที่ทำให้โรลส์-รอยซ์ใกล้จะเจ๊งก็คือหมอนี่แหละ!!”

คำพูดของฮาร์กไลท์กับคุณป้าทำให้เขาไขว้เขว ทั้งๆที่ควรจะเชื่อใจคุณครูเทโอว่าทั้งหมดมันก็แค่ความบังเอิญ แต่เพราะคำพูดพวกนั้นมันเลยทำให้เขาขอร้องอีกฝ่ายออกไป...ในคำขอร้องที่จะทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ

“คุณ...ปล่อยแหล่งวัตถุดิบนั้นคืนให้โรลส์-รอยซ์ได้ไหมครับ...”   เสียงที่พูดสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด รู้ทั้งรู้ว่ามันจะทำให้CEOหนุ่มลำบากใจแต่เขาก็ไม่มีทางเลือกแล้วในเวลานี้

เขาไม่อยาก...แต่งงานกับคุณหนูอัสเซลัม...

ไม่อยาก...ต้องจากคุณครูเทโอ...

เพราะงั้นไม่ว่าอะไรที่จะทำให้สถานะการณ์ของโรลส์-รอยซ์ดีขึ้น  เขาก็จะทำ

ไหล่บางสั่นระริกอย่างพยายามห้ามน้ำตา คนที่ยืนมองอยู่รู้สึกหมดแรงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำขอร้องนั้น  CEOหนุ่มนิ่งไปหลายนาทีแต่ไม่ว่าจะครุ่นคิดแค่ไหนสิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงคำปฏิเสธเท่านั้น

“ชั้นก็อยากจะช่วย...แต่ว่าชั้นเป็นCEOของเฟอร์รารี่ ถ้าชั้นไม่ได้แหล่งวัตถุดิบนี้คนของเฟอร์รารี่ก็จะต้องเดือดร้อนเหมือนกัน”   แล้วเสียงทุ้มที่ปฏิเสธอย่างนุ่มนวลมันก็ทำให้ไหล่บางตกลู่

ร่างโปร่งเดินอย่างหงอยๆจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก ซึ่งร่างสูงใหญ่ก็ไม่ได้คิดที่จะตามไป...ตอนนี้...อย่างเขาคงไม่มีหน้าจะไปปลอบใจเด็กนั่นได้หรอก

ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งลงไปบนโซฟาในห้องหนังสืออย่างหมดแรง เพราะรักถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ที่ไม่อาจจะช่วยอะไรเด็กนั่นได้

ไม่มีทางอื่นเลยหรือไง....

สองขาก้าวออกมาให้ห่างจากห้องหนังสือมากที่สุดก่อนจะหยุดเดินเมื่อเริ่มจะมองทางไม่เห็น...หยาดน้ำตาเย็นๆมันกำลังไหลลงมาตามแก้ม

เขาก็รู้ว่าคำขอนั่นมันเอาแต่ใจเกินไป เขาก็รู้ว่าที่คุณครูเทโอพูดมามันถูกทุกอย่าง

แต่เขาก็ยังน้อยใจ...

ทั้งๆที่เขาพยายามหาทางที่จะได้อยู่ด้วยกันต่อไป ทั้งๆที่พยายามทำยังไงก็ได้ที่จะไม่ต้องแต่งงาน

แต่คุณครูเทโอกลับไม่คิดจะช่วยเหลือเขาเลย...

หรือว่าที่จริงแล้ว...ผู้ชายคนนั้นไม่ได้อยากอยู่กับเขา...ถึงได้มองดูเขาแต่งงานกับคนอื่นได้....

มีแต่เขาหรือเปล่าที่คิดไปเอง...

ว่าเรารักกัน....

มือปาดหยาดน้ำตาที่ไหลลงมา ทำไม...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับเขาด้วย...ก็แค่รักใครสักคน...ทำไมต้องเจ็บแบบนี้ด้วย....

“ฮึก...”   ร่างโปร่งพยายามกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอ สองขาพาตัวเองไปนั่งลงในเรือนไม้สีขาวที่อยู่ในสวนกุหลาบ

“อย่าเพิ่งเลยค่ะคุณพ่อ ถือว่าหนูขอร้อง!”   แล้วเสียงใสของคุณหนูอัสเซลัมก็ดังมาจากตรงไหนสักที่ในสวนกุหลาบแห่งนี้ การที่จะได้ยินเสียงอันไพเราะนั่นขึ้นเสียงน้อยๆแปลว่าเรื่องที่พูดอยู่คงสำคัญน่าดู

“ช่วยปล่อยหุ้นส่วนในโรลส์-รอยซ์เอาไว้แบบนี้ก่อนนะคะ! ตอนนี้พวกเค้ากำลังลำบาก หนูอยากจะช่วยเค้า นะคะคุณพ่อ!”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาชะงักงันเมื่อรู้ว่าเรื่องที่คุณหนูอัสเซลัมกำลังคุยกับคนที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์คือเรื่องอะไร หัวใจของเขาชาวาบก่อนจะกลับมาฉาบไล้ด้วยความอบอุ่นอีกครั้ง

คุณหนูอัสเซลัมกำลังขอร้องคุณพ่อของตัวเองเพื่อไม่ให้ถอนหุ้นออกไป...กำลังทำเพื่อเขา กำลังช่วยเหลือเขาอย่างสุดกำลัง

แล้วเขาเองล่ะเคยทำอะไรให้คุณพ่อของเขาบ้างหรือเปล่า?

คุณครูเทโอล่ะเคยพยายามจะช่วยอะไรเขาบ้างหรือเปล่า?

“ทางเดียวที่จะยื้อไว้ได้คือเธอต้องแต่งงานกับคุณหนูอัสเซลัมซะ ทางนั้นจะได้ไม่กล้าทิ้งโรลส์-รอยซ์!”  

ที่จริงแล้วมันไม่ยากเลยไม่ใช่หรือไง ที่จะตัดสินใจเลือกคนที่ดีกับเขาขนาดนี้ ต่อให้คุณป้าไม่บอก ต่อให้จะไม่มีเรื่องของผลประโยชนทางธุรกิจมาเกี่ยวข้อง

คนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด...ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์เลวร้ายแบบไหน...คุณหนูอัสเซลัมก็ไม่เคยทิ้งเขาไป

แล้วมันจะมีเหตุผลอะไร...ที่เขาจะไม่เลือกเธอ...

นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองกุหลาบสีขาวที่อยู่ในสวน...เขาตัดสินใจแล้ว

เขาจะเลือกคุณพ่อ...จะเลือกโรลส์-รอยซ์

จะกลับไปทำหน้าที่ของลูกที่ดีเสียที...หลังจากที่หลงทางไปนาน

ถ้าวันนั้นเขาไม่หนีออกไป ไม่คิดจะทำตามความฝันของตัวเอง

เส้นทางชีวิตของเขามันก็ต้องดำเนินไปแบบนี้อยู่แล้ว

เขาก็แค่กลับมาเดินในเส้นทางที่ตัวเองทิ้งไปก็เท่านั้น...

เพราะอย่างนั้นในมืออาหารเย็นที่แสนอึมครึม เขาจึงประกาศกับทุกคนว่า

“ผม...จะแต่งงานกับคุณหนูอัสเซลัมครับ”

“สเลน?!!” 

CEOหนุ่มได้แต่หน้าชาเพราะไม่คิดว่าสเลนจะตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่นแบบนี้

ยังโกรธเขาเรื่องเมื่อกลางวันอยู่หรือไงกัน

ที่ทำไปนั่นก็แค่ประชดหรือเปล่า...

แต่จะประชดด้วยการเอาชีวิตของตัวเองไปใส่ไว้ในกรงขังที่ไม่ได้ต้องการแบบนั้นเชียวเหรอ

ไม่ยอมหรอก...ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอม...

จะหนีไปง่ายๆโดยไม่บอกอะไรเขาสักคำแบบนี้....

ไม่มีวันยอมแน่...

ร่างสูงใหญ่กินอาหารต่อไปด้วยสายตาที่จ้องมองเด็กนั่นอย่างกดดัน นัยน์ตาสีมรกตเสหลบเขาอย่างต้องการจะหลบหน้าชัดๆ...จะต้องพูดกันให้รู้เรื่องให้ได้

“ถ้าตัดสินใจแล้วแบบนั้นก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดี...คุณหนูอัสเซลัมมีอะไรจะค้านไหม?”    เจ้าบ้านซาสบาร์มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ยอมรับว่าตกใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ของสเลนอยู่บ้างแต่คนเป็นพ่อคงยินดีจากใจจริงไม่ได้หากสิ่งที่สเลนเลือกมันไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง

ถึงจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆกัน ไม่ได้เห็นหน้ากันทุกวันเหมือนแต่ก่อนแต่ทุกครั้งที่เขาไปเจอสเลนที่สนามแข่งหรือเด็กคนนั้นกลับบ้านมาในช่วงวันหยุดหรือเขาไปเยี่ยมที่อิตาลี...ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้...รอยยิ้มของสเลนมันสวยงามกว่าตอนที่อยู่ที่อังกฤษกับเขาหลายเท่า

แค่นั้นมันก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเด็กคนนี้มีความสุขขนาดไหนที่ได้อยู่ในถิ่นมาราเนลโล่นั่น มีความสุขขนาดไหนที่ได้รักผู้ชายที่ร้ายกาจราวกับปีศาจคนนั้น

เขาไม่ได้เลี้ยงสเลนมาเพื่อเอาไว้ใช้ประโยชน์ทางธุรกิจ เขาเลี้ยงเด็กนั่นมาก็เพื่อให้อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง  ครั้งแรกที่เด็กนั่นหนีออกไปเพื่อทำตามความฝัน ถึงเขาจะเป็นห่วงมากแต่ก็ดีใจที่ในที่สุดสเลนก็เลือกเส้นทางของตัวเองได้เสียที  ครั้งแรกที่รู้ว่าครูเทโอทำอะไรกับเด็กคนนี้บ้างเขาโกรธมากแต่ก็ค่อยๆยอมรับเมื่อสเลนตัดสินใจที่จะรักผู้ชายคนนี้

นัยน์ตาสีม่วงเหลือบมองผู้เป็นลูกชายสลับกับหน้าเจ้าครูเทโอที่ราวกับปีศาจกำลังจะเข้ายึดร่าง...ทะเลาะกันอยู่สินะ?...เรื่องที่เทเรซ่าเอามาพูดเมื่อกลางวันนั่นหรือเปล่า?

“เอ๋?....ยังใจเต้นไม่หายเลยค่ะ...คือว่า...ดีใจมากค่ะ...”    เด็กสาวที่อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มือบอบบางยังคงกุมอยู่ที่หัวใจที่คงจะเต้นแรงของเธอ...นี่ก็อีกคน...เด็กสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้เขาจะหักหน้าด้วยการถามสเลนให้แน่ใจได้ยังไง

คงทำได้แค่ปล่อยไปตามกระแสน้ำ เรื่องที่สเลนตัดสินใจเองก็คงต้องให้แก้ปัญหาด้วยตัวเอง  เขามีหน้าที่สนับสนุนเด็กนั่นไม่ใช่เข้าไปก้าวก่าย

“ถ้างั้นเรื่องทางผู้ใหญ่ชั้นจะจัดการให้ ส่วนเรื่องงานแต่งพวกเธอสองคนก็เลือกกันเองก็แล้วกัน  โรลส์-รอยซ์อาจจะกำลังวุ่นวาย  แต่ถ้ามีเรื่องน่ายินดีแบบนี้เกิดขึ้น อะไรๆมันก็คงจะดีตามไปด้วย...”

“ขอบคุณครับ...”

“ขอบคุณค่ะ...”

ว่าที่เจ้าสาวและเจ้าบ่าวเอ่ยขอบคุณเจ้าบ้านซาสบาร์มพร้อมๆกัน ใบหน้าของคนหนึ่งยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความดีใจ แต่อีกคนถึงจะมีรอยยิ้มบนริมฝีปากแต่ดวงตาสีมรกตกลับดูเศร้าหมอง...

“สเลน! เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”    CEOหนุ่มอดทนรอจนคุณหนูของBMWกลับไป มือใหญ่ถึงได้ลากร่างโปร่งบางไปคุยกันที่ห้องหนังสือตามเดิม

“ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? ชั้นเป็นคนรักของเธอไม่ใช่หรือไง...”   สองมือใหญ่จับมือบางเอาไว้ นัยน์ตาสีฟ้าพยายามจะจ้องลึกลงไปในดวงตาสีมรกตด้วยแววเว้าวอน

“จากนี้ไปมันจะไม่ใช่แล้วครับ...”    แต่ใบหน้าสวยกลับก้มมองพื้นในขณะที่พูดออกมา  ใบหน้าที่เรียบเฉยและคำพูดโหดร้ายทำให้CEOหนุ่มถึงกับนิ่งงัน  ที่ผ่านมามีแต่เขาที่เป็นฝ่ายทำร้ายจิตใจของสเลน พอเป็นฝ่ายโดนเองบ้างจึงไปต่อแทบไม่เป็น

“ผมขอบคุณคุณมาก...ที่มอบฝันดีให้กับผม...แต่ผมก็ยากให้คุณเข้าใจ...นี่คือหน้าที่ของผมต่อตระกูลซาสบาร์ม...”

“เรื่องที่เรารักกัน...มันผิดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...”

“ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ...ที่ผมทำให้ชีวิตของคุณผิดเพี้ยนไป”   ใบหน้าที่ก้มมองพื้นค่อยๆเงยขึ้นมามองหน้าเขา สายตาที่แน่วแน่ของสเลนบ่งบอกว่ามันเป็นการตัดสินใจในอนาคตของตัวเองไม่ใช่การประชดเพราะโกรธเขา

“เราจากกันด้วยดีได้ไหมครับ...คุณครูเทโอ...”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

แฮ่กๆๆๆ ปั่นต่อไปย์  

ขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์มากๆนะก๊า >w< แล้วเจอกันตอนหน้าค่า

ปล.ยังไม่ผ่านการQCเหมียนเดิมตอนนี้ ไว้แก้ทีเดียวในรวมเล่มถถถถ ไม่ทันแระ