Psycho Pass S.Fic [Kogami x Ginoza] The WOLVES

Psycho Pass S.Fic [Kogami x Ginoza]  The WOLVES

เหมือนจะต่อจาก The WOLF and The HOUND นะ555 ตอนนี้เป็นหมาป่าสองตัวไปซะแง้ว >v<

: Psycho Pass  Fanfiction from Movie

: Kogami Shinya x Ginoza Nobuchika

: Romantic 

: PG…ซะบ้างเถอะ…

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

             

“ โอคาเอรินาไซ...กิโนะ”

โอคาเอริ?

คำที่ใช้ต้อนรับกลับบ้านน่ะเหรอ?

นั่นสินะ...

ไม่ว่าจะที่ไหนที่มีโคงามิอยู่...

ที่นั่นมันก็คือบ้านของเขา

เรียวขาก้าวช้าๆไปยังเฉลียงกว้างที่ยื่นออกไปในทะเล...เปลยวนหลังใหญ่แกว่งสบายๆอยู่ใต้หลังคา...เพราะมีแต่ท้องฟ้าและผืนน้ำทำให้ราวกับโลกนี้มีเพียงแค่เขากับร่างสูงใหญ่ที่นอนเหยียดยาวอยู่ในเปลตามลำพัง

และบรรยากาศสว่างๆของเกาะร้างที่ห่างไกลผู้คนแห่งนี้ก็ทำให้ใบหน้าที่ไม่ได้เจอกันมาสามปีเต็มกำลังหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย

นัยน์ตาเรียวสวยทอดมองคนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงคลื่นหรือไงที่ทำให้โคงามิไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา หรือจะเป็นเพราะกลิ่นเค็มของทะเลที่ทำให้โคงามิไม่ได้กลิ่นของเขา อาจจะเป็นเพราะสายลมเบาๆ อาจจะเป็นเพราะแสงแดดจ้า...แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร การที่คนอย่างโคงามิจะหลับลึกขนาดนี้ได้ก็คงไม่พ้นเพราะความวางใจนั่นแหละ

อยู่กับเขามันสบายใจขนาดนั้นเชียว?

นัยน์ตาเรียวเหลือบมองโต๊ะไม้ที่อยู่ใกล้ๆ บุหรี่ที่ดับไปแล้ววางคาอยู่ในที่เขี่ยเพียงอันเดียว...หึ...ก่อนหน้านี้ตอนที่ยังอยู่กรมความปลอดภัย หมอนี่อัดควันเข้าปอดไม่รู้วันละกี่ซองแท้ๆแต่ตอนนี้กลับลดได้

อยู่กับเขาแล้วอยากจะมีชีวิตที่ยืนยาวขนาดนั้นเชียว?

ร่างโปร่งบางนั่งลงไปบนเปลขนาดใหญ่ที่แม้แต่ผู้ชายตัวโตอย่างพวกเขาสองคนลงไปอยู่ในนั้นยังไม่เป็นไร ก่อนที่มือจะเอื้อมไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนหน้าอกของโคงามิขึ้นมา...อ่านอะไรยากๆอีกแล้วสินะหมอนี่...

เขาวางมันลงไปบนโต๊ะก่อนจะเงยหน้าขึ้นรับลม สองขายันพื้นเอาไว้แล้วปล่อยให้เปลไหวน้อยๆ ก้นกบเอนแนบไปกับหน้าท้องของคนที่ยังหลับสบาย

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีดำยาวที่มัดไว้ครึ่งหัวหันไปมองใบหน้าของคนหลับ ริ้วรอยจากการต่อสู้ที่ชัมบาล่าโฟลทยังหลงเหลืออยู่จางๆ ทั้งรอยมีด รอยฟกช้ำดำเขียว ถึงมันดูน่าจะเจ็บแต่มันกลับเป็นบาดแผลที่ทำให้ใบหน้าคมดูสมชายชาตรียังไงก็ไม่รู้

ปลายนิ้วเรียวบีบลงไปที่จมูกโด่งนั่นอย่างหมั่นไส้...หึ...หล่อดีนักใช่ไหม?!

“ อือ?....กิโนะ....?”   เสียงอืออาดังขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ยอมเปิดเปลือกตา นานๆทีเขาจะเห็นโคงามิขี้เซาแบบนี้  หมอนั่นกลับไปหลับต่อ ริมฝีปากที่อ้าออกน้อยๆทำให้เขาหัวเราะในลำคอ

สายลมพัดมาต้องปลายผมจนมันปลิวมาระใบหน้า ปลายนิ้วที่บีบจมูกโด่งอยู่จึงย้ายมาทัดปลายผมนั่นไว้กับใบหู...เขาเงยหน้ามองบรรยากาศเงียบสงบรอบๆตัว...ที่นี่...เล่นเอาการต่อสู้ที่ชัมบาล่าโฟลทเมื่อไม่กี่วันก่อนเป็นเหมือนฝันไปเลย

นัยน์ตาที่มักจะเข้มงวดหันกลับมามองหน้าโคงามิด้วยสายตาซุกซน มือบางวางลงไปบนเสื้อเชิ้ตสีดำก่อนจะแกะกระดุมออกทีละเม็ด...ทีละเม็ด...จนในที่สุดแผงอกแข็งแรงก็เปลือยเปล่า

ปลายนิ้วแตะลงไปตามรอยแผลเป็นที่เห็นอยู่ทั่วแผงอก...มีรอยกระสุนอยู่สองนัด...มันน่าจะเกิดหลังจากที่ออกจากญี่ปุ่นมาแล้ว...เพราะก่อนหน้านั้นเขามั่นใจว่ามันไม่มี...ร่างกายของโคงามิเขาจำได้ดี

แค่คิดว่าโคงามิต้องผ่านเหตุการณ์แบบไหนมาบ้าง จิตใจที่ปลอดโปร่งก็เศร้าหมองขึ้นมาทันที...แผลเป็นพวกนี้...โคงามิแลกมันมาเพื่อเขา...

“ ชั้นเป็นคนยิงระเบิดที่นายไปปลดชนวนเอง...”   

นั่นคือคำสารภาพของโคงามิ ที่บอกกับเขาในวันที่หมอนั่นพาเขาหนีออกมา

“ นายปลดถูกอันแล้วละ แต่ระเบิดที่ชั้นยิงมันเป็นระเบิดยาสลบเพื่อให้นายหลับอยู่ตรงนั้น...รอ...ให้ชั้นไปเอาแขนเทียมของนายออกมาแล้วก็ระเบิดมันใหม่พร้อมๆกับเลือดของนายอีกนิดหน่อย”

“ แกทำแบบนั้นทำไมโคงามิ? ป่านนี้สึเนะโมริคง...”

“ ชั้นทำเพื่อลบนายออกจากระบบซีบิล...พวกนั้นจะได้ไม่ตามล่าเราอีก...แล้วก็ถ้านายคิดว่าชั้นทำเกินไปละก็ขอบอกว่านี่มันเทียบไม่ได้หรอกนะ...กับสิ่งที่ชั้นทำมาตลอดสามปี”

“ ชั้นไม่ได้เข้าร่วมกับกองกำลังป้องกันประชาธิปไตยของชาตินั่นเพื่อความถูกต้องอะไรหรอก...ทั้งหมดก็เพื่อล่อให้นายออกมาจากญี่ปุ่น...ทั้งหมดก็เพื่อให้ได้ตัวนายมาเท่านั้นแหละกิโนะ”

ฝ่ามือบางสัมผัสไปตามกระบังลมที่ดูจะหนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กล้ามหน้าท้องก็ดูมากกว่าตอนที่อยู่ในกรมความปลอดภัย โคงามิคงจะต้องฝึกฝนร่างกายและเอาไปใช้จริงๆมานับครั้งไม่ถ้วนเลยสินะ ถึงได้มีร่างกายบึกบึนขนาดนี้

ร่างโปร่งโน้มตัวลงไปก่อนจะแนบใบหน้าเอาไว้กับท่อนแขนกล้ามเป็นมัดๆ สิ่งที่โคงามิถือ สิ่งที่ทำให้แขนแข็งแรงคู่นี้แข็งแกร่งจนช่วงชิงตัวเขามาจนได้คงจะไม่ใช่แค่โดมิเนเตอร์หรือปืนพกเล็กๆเหมือนตอนอยู่ในญี่ปุ่น แต่มันเป็นอาวุธหนักที่เรียกว่าอาวุธสงครามต่างหาก...ต้องเหนี่ยวไกที่แข็งราวกับเหล็กกล้าพวกนั้นมากี่ครั้งกัน

แต่ไม่รู้ทำไม...เขากลับหลงใหลร่างกายของหมอนี่มากกว่าเดิม....

ใบหน้าสวยขยับเข้ามาแนบอยู่บนแผงอกแข็งแรง ใบหูแอบฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างสม่ำเสมอก่อนที่รอยยิ้มบางๆจะฉาบอยู่บนริมฝีปากของเขา...ลมหายใจเป่ารดหน้าอกหนาที่นูนขึ้นมาตามกล้ามเนื้อ นัยน์ตาเรียวทอดมองผิวหยาบกร้านที่อยู่ในระยะกระชั้นชิด...โคงามิดำขึ้นหรือเปล่านะ?

แหงละ ถ้าเทียบกับหมาล่าเนื้อที่แทบจะไม่ได้ออกไปไหนอย่างเขา ใครก็คล้ำว่าทั้งนั้นแหละ

จะว่าไป...เกาะเล็กๆที่ราวกับสวนสวรรค์แห่งนี้ เขาก็ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เห็นมันจริงๆ นัยน์ตาทอดมองเกรียวคลื่นเล็กๆที่กำลังพัดเข้าฝั่งทั้งๆที่ยังแนบใบหน้าอยู่บนแผงอกเปลือยเปล่า สีฟ้าครามไกลสุดลูกหูลูกตาเหล่านั้นเขาสามารถคว้ามันมาได้จริงๆ ไม่ใช่ภาพโฮโลแกรมที่ถูกสร้างขึ้นมา

“ จะไปไหนน่ะโคงามิ?” 

เขาถามออกไปในขณะที่หนีมาจนสุดเขตชายแดน โคงามิโหนตัวลงไปในเรือสปีดโบ๊ทที่ไม่น่าจะมาจอดอยู่แถวนี้ให้เขาสงสัย ร่างสูงใหญ่หันมาชูสายรัดข้อมือที่เกือบจะพังอันหนึ่งให้เขาเห็น

“ ของเจ้าหัวหน้าทหารรับจ้างที่ถูกชั้นกับนายจัดการไปไง ดูเหมือนหมอนั่นจะมีเกาะเล็กๆอยู่ไม่ไกลจากนี่นะ น่าจะเป็นแหล่งกลบดานที่ดี อีกอย่าง เจ้าพวกนั้นแทบทุกคนมีร่างกายที่เป็นของเทียม ชั้นเลยคิดว่าที่นั่นน่าจะมีอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับแขนของนายนะกิโนะ”

นี่คิดเรื่องของเขาตลอดเลยใช่ไหม? วางแผนเตรียมการทุกอย่างให้เขาใช้ชีวิตต่อได้ทันทีที่หนีออกมาเลยสินะ

ใบหน้ามนเงยขึ้นไปมองใบหน้าที่ยังหลับนิ่งก่อนจะค่อยๆยันตัวเองให้อยู่เหนือร่างหนา ใบหน้าของเขาที่อยู่เหนือใบหน้าโคงามิทำให้ปลายผมสีดำระลงมาสัมผัสรอยแผลที่ยังไม่หายดีนั่นเบาๆ...บางที...เขาก็อยากจะทำตัวให้สมกับที่เป็นคนรักกันแบบนี้อยู่หรอกนะ แต่เวลาที่เห็นนัยน์ตาเจ้าเล่ห์นั่นทีไร เขาก็แสดงออกตรงๆไม่ได้ทุกที...ต้องโทษเจ้าบ้านี่แหละที่ชอบแกล้งเขา!

สองขาเผลอยันพื้นทำให้แรงไหวของเปลทำให้เขาล้มแผละลงมาบนแผงอกแข็งแกร่งอีกครั้ง ใบหน้าแนบลงไปบนผิวเนื้อหยาบกร้าน ทั้งๆที่หาความเนียนนุ่มบนผิวแข็งๆนี่ไม่ได้เลย แต่กลิ่นกายของโคงามิก็ทำให้เปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลงช้าๆ ความง่วงงุนทำให้สติค่อยๆล่องลอยไป เพราะรู้สึกปลอดภัยเลยหลับตาได้อย่างง่ายดาย

สายลมเบาๆที่เป่ารดอยู่บนแผงอกทำให้นัยน์ตาสีดำเปิดขึ้นมาอย่างงัวเงีย นึกสงสัยมาหลายวินาทีแล้วว่าน้ำหนักของอะไรมากดทับเขาเอาไว้จนแขนรู้สึกชาไปข้างหนึ่งและเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นว่ามันคืออะไร ใบหน้าที่มักจะด้านชาอยู่เสมอก็เผลอยิ้ม

กิโนะ...

มานอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วนี่กะจะยั่วเขาหรือไงถึงได้แกะกระดุมเสื้อเขาออกหมดแบบนี้?

ผิวเนื้อเหนือมัดกล้ามแนบชิดติดกับใบหน้าสวยที่ซบมันอยู่แล้วหลับไม่รู้เรื่อง อุณหภูมิที่ส่งผ่านทำให้รู้สึกราวกับกำลังถูกยั่วอย่างไร้เดียงสา  มือข้างที่ไม่ได้ชาจึงยกขึ้นมาลูบแก้มใสเบาๆ ให้เขามองใบหน้ายามหลับของกิโนะอยู่แบบนี้อีกกี่ปีเขาก็ไม่มีเบื่อ

ปลายนิ้วแตะลงไปที่แพขนตาซึ่งหลับพริ้ม ก่อนจะไล่ไปที่ริมฝีปากสีระเรื่อ...มานอนอยู่บนแผงอกของเขาด้วยตัวเองแบบนี้

กิโนะ...น่ารัก...

จู่ๆก็อยากจะยิ้มขึ้นมา...กับกิโนะแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นคนพิเศษของเขาเสมอ

ตอนที่ยังเรียนอยู่เขาเข้ากับคนได้ง่ายและมีเพื่อนมากมาย แต่กิโนะกลับเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาอยากเข้าใกล้จริงๆ ด้วยท่าทางน่าแกล้งกับความปากไม่ตรงกับใจนั่น หลังจากที่เขากลายเป็นอาชญากร หัวใจที่เฉยชากับทุกสิ่งก็มีแค่กิโนะคนเดียวที่ทำให้มันอ่อนโยนลงได้ ต่อให้เขาจะเลิกยิ้มให้ใครต่อใครแต่มีเพียงกิโนะที่เขายังยิ้มให้และไม่เคยเบื่อกับการได้เย้าแหย่อีกฝ่ายเล่น

เขาชอบกิโนะ...ชอบโดยที่ไม่มีเหตุผล ชอบคนคนนี้มาตั้งแต่สมัยเรียน

คนที่ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จไปหมดอย่างเขา...คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีอนาคตที่ขึ้นอยู่กับลูกชายของอาชญากรที่คนอื่นๆตราหน้ากัน...แต่เขาก็ไม่เคยเสียใจ...ที่เลือกกิโนะ

มือแข็งแรงสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาว ชายยาวๆถลกขึ้นมาตามฝ่ามือ เนื้อผ้าที่ค่อยๆลากผ่านเอวคอดให้ความรู้สึกเซ็กซี่อย่างน่าประหลาด...กับร่างกายของกิโนะ...แค่นี้ก็เพียงพอให้เขามีอารมณ์ได้แล้ว...

นัยน์ตาของหมาป่าทอดมองไปที่หน้าท้องแบนเรียบ ถึงจะเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่เหมือนกัน มีกล้ามเนื้อแน่นกระชับเหมือนกัน แต่ร่างกายของกิโนะกลับต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง...เพราะกิโนะไม่ได้ตรากตรำอยู่กลางแดดกลางลมแบบเขา ผิวถึงได้ขาวใส...เพราะกิโนะไม่ได้อยู่ในสนามรบแบบเขา ผิวถึงได้เนียนนุ่ม...เพราะกิโนะไม่ได้เสี่ยงมีดเสี่ยงกระสุนแบบเขา ผิวขาวๆนั่นจึงไร้ริ้วรอยและไม่หยาบกร้านเหมือนผิวของเขา

แน่นอนเขาไม่ได้อิจฉาแต่คิดว่ามันคือรางวัลมากกว่า...เขายอมตรากตรำอยู่กลางแดดกลางลม เขายอมเสี่ยงมีดเสี่ยงกระสุน เพื่อให้ได้ลูบไล้ผิวใสๆนุ่มๆแบบนี้

ถ้าใครถามสเปคของเขา เขาคงจะตอบได้ทันทีว่าชอบแบบสวยจัดๆ...และกิโนะก็มีทั้งหมดที่ว่ามา...ยิ่งเวลาที่กำลังมีเซ็กส์กับเขา...กิโนะจะยิ่งเย้ายวนมากกว่าปกติไม่รู้กี่เท่า

แต่เจ้าคนไร้เดียงสานี่ก็ไม่เคยรู้ตัวหรอก

ค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมที่เพิ่มขึ้นไม่ได้ช่วยเรื่องแบบนี้กับกิโนะเลย

แล้วค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมที่เพิ่มขึ้นก็ไม่ได้ทำให้การกระทำที่กิโนะมีต่อเขาเปลี่ยนไปจากเก่าเลย...ยังซึนเดเระกับเขายังไง ก็ยังซึนเดเระกับเขาอยู่อย่างนั้น...

น่ารัก...

หลายๆคนคงไม่เข้าใจว่าคนปากไม่ตรงกับใจมันน่ารักยังไง...คุณลองได้มาเห็นกิโนะพยายามแทบเป็นแทบตายกับอีแค่จะชวนเขาไปกินข้าวดูสิ แล้วคุณจะหลงรักพวกปากไม่ตรงกับใจแบบหัวปักหัวปำ

ปลายนิ้วพันเส้นผมยาวดำขลับเล่นก่อนจะทัดมันเอาไว้ที่ใบหูของกิโนะ...ไม่คิดเลยว่าเจอกันอีกทีกิโนะจะไว้ผมยาวแบบนี้...เหมือนกับที่เขาไม่คิดเลยว่ากิโนะจะยอมมากับเขาดีๆ

“ นายไม่ใช่หมาล่าเนื้ออีกต่อไปแล้วกิโนะ...ทั้งชั้น ทั้งนาย...เราเป็นอิสระแล้ว”    

นั่นคือคำแรกที่เขาพูดกับกิโนะหลังจากที่อีกฝ่ายฟื้นขึ้นมา กิโนะมีท่าทางมึนเบลอหลังจากมองแขนซ้ายที่หายไปของตัวเอง…ถ้าไม่มีแขนข้างนั้น...ไม่มีสายรัดข้อมือที่เปรียบเสมือนปลอกคอของหมาล่าเนื้อ...นั่นก็หมายความว่าจากนี้ไปพวกเขาจะใช้ชีวิตโดยปราศจากกรงขัง

“ ......ทำบ้าอะไรของแกน่ะ โคงามิ...”  แต่เสียงกดต่ำก็ทำให้เขาผงะไป ทั้งๆที่เขาคิดว่ากิโนะจะดีใจแต่มันกลับไม่ใช่

“ กิโนะ...ไม่ดีใจเหรอที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน?” 

“ .......แกทิ้งชั้นไปสามปีแล้วนะโคงามิ...สามปีเต็มๆ...แล้วจะให้ชั้นคาดหวังอะไรหรือไง...ทั้งๆที่ชั้นเพิ่งจะยอมรับสภาพของตัวเองได้ แต่แกกลับทำลายมันลงไปอีก”   อย่างนี้นี่เอง....มันเป็นความผิดของเขาเองที่คิดเองเออเองคนเดียว เป็นความผิดของเขาที่นึกว่าหากตัวเองพยายามที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกันแค่นั้นมันก็พอแล้ว...แต่เขาลืมนึกไป...ว่าใจของคนที่ถูกทิ้งไว้ให้ต้องรออย่างไร้ความหวังนั้นมันเป็นยังไง

กิโนะก็แค่ตั้งตัวไม่ทันและไม่เคยคาดคิดมาก่อนในหัวจึงยังเต็มไปด้วยความสับสน เพราะไม่เคยได้เตรียมใจ ไม่เคยคิดว่าจะหนีออกมาจากกรงนั่นได้กิโนะจึงทำอะไรไม่ถูก

สองมือเอื้อมออกไปประคองใบหน้ามนเอาไว้ก่อนจะแนบหน้าผากลงไปกับหน้าผากใส สายตาสบประสานกันในระยะกระชั้นชิด...จ้องมองให้ลึกลงไป...เพื่อจะส่งความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจเขาให้กิโนะรู้

“ ......ขอโทษ...ที่ต้องให้รอถึงสามปีนะกิโนะ...”

“ ........”   กิโนะไม่ได้ตอบอะไร ริมฝีปากที่สั่นระริกนั้นได้แต่เม้มแน่น

“ นายยอมปล่อยชั้นแทนที่จะจับกลับไป เพราะนายรักชั้น รักมาก จนแม้แต่จะต้องอยู่ห่างไกลแค่ไหนนายก็ทนได้ขอแค่ให้ชั้นมีอิสระ...มีความสุข...แล้วนายไม่คิดหรือไงว่าชั้นก็รักนายเหมือนกัน...ชั้น...ก็อยากให้นายมีอิสระ...มีความสุข...”   นัยน์ตาที่สั่นพร่าปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า เขายกมือขึ้นไปเกลี่ยน้ำตานั้นเบาๆ

“ ไอ้บ้า...ชั้นไม่ได้รักแกสักหน่อย...ที่ปล่อยแกไปก็เพราะไม่อยากเห็นหน้า...ฮึก...อย่ามาหลงตัวเองนะ...ฮึก....”  ปากที่ไม่ค่อยจะตรงกับใจเริ่มทำงานจนเขาเผลอหัวเราะในลำคอ...ดีใจจนร้องไห้แล้วยังจะซึนว่าไม่รักอีกแน่ะ

“ ตกลงว่า...จะมาเป็นหมาป่ากับชั้นไหมกิโนะ?”   เขาทอดสายตาอ่อนโยนมองคนที่ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาด้วยท่าทางราวกับเด็ก นัยน์ตาเข้มงวดคู่นั้นตวัดขึ้นมาจ้องเขาก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

“ กะ ก็ช่วยไม่ได้แล้วนี่ หมาล่าเนื้อที่หลงออกมาจากฝูงน่ะ ยังไงก็คงจะกลายเป็นหมาป่าวันยังค่ำ”   ทฤษฎีไหนล่ะนั่น? เขาแอบขำเจ้าคนที่ปากไม่ตรงกับใจจนวินาทีสุดท้าย คงไม่ต้องพูดอะไรแล้วมั้ง หน้าแดงไปจนถึงใบหูแบบนี้แล้วน่ะกิโนะ

เปลือกตาที่เริ่มขยุกขยิกของกิโนะทำให้เขาหลุดออกมาจากห้วงคำนึง สงสัยเขาจะทำให้ตื่นเสียแล้ว ปลายนิ้วที่หยอกเย้ายอดอกของกิโนะอยู่จึงหยุดลง

“ อือ....?...โค...?”   ใบหน้าสวยที่แก้มแดงไปข้างหนึ่งจากการซบเขานานไปหน่อยค่อยๆผงกหัวขึ้นมองรอบตัวอย่างงัวเงีย

“ เย็นนี้กินอะไรกันดีกิโนะ? ถึงแค่กินนายอย่างเดียวชั้นก็อยู่ได้แล้วก็เถอะ...โอ้ย?!”   มือบางบิดสีข้างของเขาจนถึงกับร้องออกมา นี่ขนาดยังสลึมสลืออยู่นะ...

“ มีอะไรก็กินนั่นแหละ ไปดูซิว่ามีปลามาติดเบ็ดบ้างหรือเปล่า...ฮ้าว...”   ถึงจะบอกให้เขาไปดูเบ็ด แต่เจ้าตัวกลับล้มตัวลงไปนอนอยู่บนแผงอกของเขาตามเดิมแล้วจะให้ไปดูยังไงล่ะ?

เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบเส้นผมสีดำยาวนั่นอย่างรักใคร่...ไม่คิดเลยนะว่า เจ้าหน้าที่สังเกตการณ์กับหมาล่าเนื้อที่เคยวิ่งวุ่นหัวปั่นจนแม้แต่เมนูอาหารก็ยังไม่มีเวลาได้คิดจะได้มาใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์อยู่ในที่แบบนี้

แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตไปวันๆเสียเมื่อไหร่...

ติ๊ดๆๆ...ติ๊ดๆๆ...ติ๊ดๆๆ...

สายรัดข้อมือของหัวหน้าทหารรับจ้างที่ตายไปแล้วดังขึ้นมา สายเรียกเข้าทำให้พวกเขาผงกหัวขึ้นไปมอง

“ เฮ้...พวกนายยังรับจ้างวางระเบิดอยู่ใช่ไหม? ชั้นมีงานให้ทำ”

เสียงดังจากปลายสายโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่พูดด้วยนั้นเปลี่ยนไปแล้วทำให้นัยน์ตาของหมาป่าทั้งคู่เป็นประกาย

เปล่า...พวกเขาไม่ได้ก่ออาชญากรรมตามที่ถูกว่าจ้าง แต่เรียกว่าสาวไส้นายจ้างออกมาให้กากินมากกว่า...ถึงอยากจะอยู่อย่างสงบ...แต่บางครั้งการจะให้เพิกเฉยต่อความปลอดภัยของประชาชนพลเมืองที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวพวกเขาก็ทำไม่ได้ละนะ...สงสัยว่าวิญญาณของหมาล่าเนื้อในตัวจะฝังรากลึกไปหน่อย

มือใหญ่จดข้อความคำสั่งลงไปบนกระดาษก่อนจะปิดการสนทนาเมื่อทุกข้อมูลถูกส่งมาเรียบร้อย

ใบหน้าคมยิ้มให้ใบหน้าสวย...

“ ดูเหมือนวันนี้เราจะได้ไปกินข้าวเย็นที่ Tokyo Bay กันละนะกิโนะ”

“ หึ...ก็ยังดีกว่าต้องกินปลาทุกวันนั่นแหละนะ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Story never End.

ขอเพ้อต่ออีกหน่อยถถถถถถถ วนดูไม่รู้กี่สิบรอบแล้วค่ะฉากนั้น ฮืออออออ ชอบบบบบบบ >/////< (ตอนนี้มีแบบดูออนไลน์แล้วที่เวป Dex Channelค่ะ)

แล้วก็เพิ่งสังเกต ไม่สิ อันที่จริงเห็นนานแล้วแต่ก็ตัดสินใจไม่ได้ เรื่องสีตาของคุณโคกับกิโนะน่ะค่ะ คือในมูฟวี่จะเห็นชัดเลยว่า คุณโคสีตาจะเป็นอมน้ำเงิน ส่วนกิโนะจะอมเขียวขี้ม้าหน่อยๆ....=[ ]=...แต่ที่บอกว่าตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเปลี่ยนการบรรยายสีตาของสองคนนี้ดีไหมนั่นก็เพราะว่าในอนิเมะมันเป็นสีดำอ่ะ อ่อนหน่อยก็เทาๆ เลยไม่รู้จะยังไงก็เลยเขียนตามเดิมไป TvT

ส่วนฟิคตอนนี้นี่ไม่มีอะไรเล้ย5555 อยากแต่งฟิคเซะซี่ๆแต่ก็เหนื่อยกับฉากNCแระ เลยออกมาในรูปนี้ แหะแหะ แต่จากใจเลยนะคะ กิโนะนี่เป็นเคะตัวละครที่แต่งบทเซ็กซี่ได้เร่าร้อนที่สุดในบรรดาตัวละครที่ชอบเลย รองลงมาคือซึระ จากกินทามะ เพราะคนอื่นยังเด็กด้วยมั้ง เลยออกแนวน่ากินแบบใสๆโดนตัวเนียนและผู้ใหญ่(?)ล่อลวงอะไรงี้ กร๊ากกกก

ต้องขอขอบคุณคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามจากตอนที่แล้วด้วยนะก๊า >////< อาจจะเห็นว่าไม่มีฟิค PP มานานแต่ที่จริงแล้วคุณโคกิโนะก็เป็นอีกคู่นึงในฟิคมหากาพย์(?)สร้างสะพาน(?) พญาเหยี่ยวหรือ Ai kotoba ค่ะ คิดถึงสองคนนี้ก็ติดตามจากเรื่องนั้นได้ค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อัพมานานแล้วก็เถอะถถถถ

แปะเพลงที่มักจะฟังตอนแต่งฟิคโคกิโนะ ฟังทีไรสองคนนี้มาเป็นฉากๆทุกทีฟฟฟฟฟ

แล้วเจอกันใหม่นะก๊า *w*