Psycho Pass Au.Fic [Kogami x Ginoza] LSD : 02

Psycho Pass Au.Fic [Kogami x Ginoza]   LSD : 02

: Psycho Pass  Fanfiction Au

: Kogami Shinya17 x Ginoza Nobuchika23

: Dangerous Romantic 

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เอาละสิ....

ทีนี้จะทำไงดี....

เหงื่อเม็ดใหญ่เกาะพราวอยู่ทั่วใบหน้ามนในขณะที่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นกำลังจ้องแล้วจ้องอีกอยู่ที่กระดาษคำตอบของข้อสอบย่อยที่เพิ่งเก็บมาเมื่อชั่วโมงก่อน

ปกติแล้วคงไม่มีอาจารย์คนไหนมาหนาวๆร้อนๆกับกระดาษคำตอบของเด็กนักเรียนอย่างเขาหรอก...ก็ถ้ามันจะไม่เกี่ยวกับคำท้าทายที่มีเดิมพันเป็นเฟิร์สคิสของเขาน่ะนะ

จากตอนแรกที่มั่นใจเต็มเปี่ยมว่าอย่างโคงามิ ชินยะไม่มีทางทำข้อสอบมหาโหดของเขาได้เกิน 30 ข้อแน่ ทั้งๆที่เมื่อคืนเขากลับไปคิดข้อสอบอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับมันเป็นสงครามเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์อะไรอย่างงั้น แต่กลับกลายเป็นว่ามนุษยชาติอย่างนักเรียนทั่วไปในห้องดันตายเป็นเบื่อ โดยที่เจ้าปีศาจร้ายสิยังอยู่...

เอาละสิ....

ทีนี้จะทำไงดี....

เพราะโคงามิ ชินยะนอกจากจะไม่สอบตกอย่างนักเรียนครึ่งค่อนห้องของเขา แต่เจ้าบ้านั่นกลับทำได้ 100 คะแนนเต็มซะงั้น!

นัยน์ตาสีไพฑูรย์กวาดมองทั่วกระดาษคำตอบมาเป็นรอบที่ร้อยได้...ไม่มีข้อไหนผิดเลยซักข้อ...แถมข้อสงสัยอย่างหมอนั่นมาขโมยกระดาษเฉลยที่โต๊ะของเขาแล้วเอาไปลอกก็เป็นอันตกไป เพราะว่าเขาไม่มีกระดาษเฉลยแต่ทุกคำตอบล้วนอยู่ในหัวของเขา อีกทั้งข้อสอบนี่ก็ไม่มีทางรั่วไหล เพราะว่าเขาเพิ่งจะคิดมันขึ้นมาสดๆเมื่อคืนแล้วตื่นมาถ่ายเอกสารตอนเช้า....ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลยนอกจากต้องบอกว่าเขาพลาดอย่างมหันต์ที่รู้ไม่ทันเจ้าเด็กนั่น!

“ โคงามิ ชินยะ? โอ้ยยยย...ไม่เคยสอบผ่านหรอก ก็ส่งกระดาษคำตอบขาวโพลนแบบนี้ทุกครั้งน่ะ”   ตาเฒ่าอาจารย์เคมีที่นั่งโต๊ะข้างกันบอกเขามาเมื่อเช้าและมันก็ทำให้เขามั่นใจมาตลอดว่าจะชนะเดิมพันครั้งนี้แน่จนถึงเมื่อสิบนาทีก่อนนี่แหละ...และพอเขายื่นกระดาษคำตอบไปให้ตาเฒ่านั่นดู...

“ อ๋อ...ที่ส่งกระดาษเปล่าก็เพราะว่าหลับตั้งแต่นาทีแรกยันหมดเวลาเลยน่ะสิ ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าระดับท็อปของโรงเรียนม.ต้นถ้าตั้งใจขึ้นมาจะเป็นยังไง...ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย”   ใบหน้าเหี่ยวย่นยังมีหน้ามาพยักหงึกๆ...โธ่ลุง! ถ้าไอ้เจ้าบ้าโคงามิมันเคยเป็นถึงระดับท็อปของม.ต้นก็ช่วยบอกเขาให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ! จะได้เอาข้อสอบระดับมหาวิทยาลัยสอดไส้ให้มันทำ!

ฮือออออออ

แล้วทีนี้จะทำไงดี~~

ร่างโปร่งบางเดินอย่างปลงตกไปห้องเรียนเมื่อเช้าวันใหม่มาเยือน หลังจากกลับไปนั่งคิดนอนคิดก็ไม่เห็นหนทางไหนที่ดีไปกว่ายืดอกรับตรงๆอีกแล้ว...บางที...เจ้าโคงามิคงแค่อยากจะล้อเขาเล่นหรือไม่ก็แค่ขีดเส้นเตือนไม่ให้เขาก้าวข้ามไปยุ่งกับเรื่องของหมอนั่นอีก...เรื่องจูบก็คงไม่ได้คิดอะไร...คงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากจะจูบผู้ชายด้วยกันจริงๆหรอกเนอะ

ใช่ๆ มันต้องเป็นแบบนั้นแหละ เจ้าเด็กมีปัญหานั่นก็คงแค่อยากแกล้งเขาเท่านั้นแหละ

ครืด....

ประตูเลื่อนของห้อง 2-C ถูกเปิดออกเมื่อเขาคิดเข้าข้างตัวเองเสร็จแล้ว เจ้าโคงามิและผองเพื่อนนั่งยิ้มระรื่นอยู่หลังห้องอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่เขาคงจะลืมไป...ว่าไอ้ที่ตัวเองต้องมาตกที่นั่งลำบากอยู่นี่ก็เพราะคิดเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น...เขาลืมไป...ว่าคนอย่างโคงามิ ชินยะมันคาดเดาอะไรไม่ได้!

“ เอาละ เดี๋ยวครูจะแจกกระดาษคำตอบคืน แล้วก็จะเฉลยคำตอบที่ถูกต้องให้ท้ายคาบเรียน”   ริมฝีปากสีระเรื่อเรียกชื่อที่อยู่บนหัวกระดาษทีละคนๆ แต่ดูเหมือนนักเรียนทั้งห้องจะตั้งหน้าตั้งตารอให้เขาเรียกชื่อโคงามิเสียมากกว่า ทุกสายตาจึงจ้องเขม็งมาที่เขาและปึกกระดาษคำตอบในมือ

“ ...........โคงามิ ชินยะ....”    แล้วเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นทันทีที่ชื่อซึ่งทุกคนรอคอยถูกเรียกขึ้นมา ใบหน้ามนเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะสะบัดหน้าหนีร่างสูงใหญ่ที่เดินมารับกระดาษคำตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์...แกนะแก...

“ หึ...100คะแนนเต็ม...”    เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอก่อนจะขานคะแนนตอกย้ำความพ่ายแพ้ของเขา มือใหญ่ชูกระดาษคำตอบให้เห็นกันทั่วห้องจนเขาได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เสียงฮือฮายิ่งกดดันจนอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีจริงๆ นัยน์ตาเข้มงวดตวัดกลับไปมองใบหน้าคม...แค่นี้คงพอใจแล้วใช่ไหม? เพราะงั้นไอ้เรื่องจูบนั่นคงลืมๆไป....

“ ตามสัญญาล่ะกิโนะ?”   ไหล่บางสะดุ้งโหยงพลางยิ้มแห้งก่อนจะทำหน้าดุดันกลบเกลื่อน

“ บอกให้เรียกเซ็นเซย์ไง  อื้อ?!”   แต่เจ้าเด็กเกเรก็ไม่คิดจะรอให้เขาโยกโย้อีก ร่างสูงใหญ่ดันเขาไปจนติดกระดานดำ แขนข้างหนึ่งยกมายันมันเอาไว้กันเขาหนีก่อนที่ริมฝีปากรสบุหรี่จะแนบเข้ามาทันที นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้างท่ามกลางความตะลึงงันของคนทั้งห้อง...ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าโคงามิ ชินยะทำมันจริงๆ

หมอนั่นจูบอาจารย์ประจำชั้นจริงๆ!

นัยน์ตาสีแซฟไฟร์เหลือบมองใบหน้ามนที่อยู่ใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจ ครูประจำชั้นของเขาแข็งเป็นหินไปแล้วแต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากนี่ก็นิ่มเกินคาด

นิ่มจนนึกสงสัย...ว่านี่มันริมฝีปากของผู้ชายจริงๆน่ะ?

ใบหน้าคมไม่ได้คิดจะจุ๊บเบาๆเหมือนเด็กๆ แต่กลับขยับเปลี่ยนมุมเพื่อบดขยี้ริมฝีปากลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่น ป่านนี้คะแนนสอบของเขาคงถูกเมคใหม่ให้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปแล้ว...ไม่ว่าจะทำถูกยังไงปลายปากกาก็คงแก้ให้มันเป็นผิดไปซะเพื่อให้ตัวเองพ้นจากการเดิมพันบ้าๆแบบนี้...แต่กิโนะกลับไม่ทำ....

แค่คิดว่าคนตรงหน้าไม่เหมือนใคร ก็นึกอยากจะสอดปลายลิ้นเข้าไป...

แน่นอนว่าคนอย่างเขา ถ้าอยากทำอะไรก็จะทำทันที

“ อื้อ?!”   มืออีกข้างที่ไม่ได้ยันกระดานดำยกขึ้นมาบีบปลายคางให้ริมฝีปากสีสดที่ถูกบดขยี้อ้าออก ลิ้นร้อนสอดใส่เข้าไปควานหาสิ่งที่ต้องการจนนัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นถึงกับเบิกค้าง รสสัมผัสที่ดูจะไม่ประสีประสาทำให้คนรุกล้ำถึงกับแปลกใจ

เฟิร์สคิสเหรอ?

ยุ่งยากจังน้ากิโนะเซ็นเซย์...อย่างงี้เขาก็ต้องรับผิดชอบสิ?

ริมฝีปากรสบุหรี่ละออกมาพร้อมรอยยิ้มอารมณ์ดี ต่างจากคนที่ถูกกดติดกระดานดำที่ทรงตัวแทบไม่อยู่ ความรู้สึกมึนเมาทำเอาร่างโปร่งถึงกับเซ ลมหายใจหอบถี่ราวกับไปวิ่งร้อยเมตรมายังไงอย่างงั้น

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นมองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถึงเงาร่างสูงใหญ่จะบดบังเขาแทบมิดแต่ข้างหลังนั่นก็เป็นนักเรียนทั้งห้องเลยนะ  สองมือที่ยังสั่นๆพยายามดันแผงอกที่คุกคามนั้นออกไป แต่โคงามิกลับก้มลงมากระซิบใกล้ๆที่ใบหูให้ยิ่งดูน่าสงสัยหนักกว่าเก่า

“ นายเป็นของชั้นแน่ กิโนะ...”   ห๋า? อะไร? ทำไม? ยังไง?

ในขณะที่เขายังมึนงงกับคำพูดหาที่มาที่ไปไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ก็ละออกไป และตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งจะเห็นสายตานิ่งค้างของคนทั้งห้อง

ยะ แย่แล้ว...

แล้วจะให้เขายืนอยู่ตรงนี้ด้วยใบหน้ายังไงล่ะ?

“ วะ วันนี้...เรียนด้วยตัวเองไปก่อนนะ”    เขาพูดได้แค่นั้นก่อนจะจ้ำอ้าวออกมาจากห้อง ทั้งสับสน ทั้งเจ็บใจ ทั้งไม่รู้จะทำยังไง จะบอกว่าเสียใจจนน้ำตาจะไหลมันก็ไม่ใช่

นี่มันบ้าอะไรกัน?....

แล้วหัวใจทำไมถึงได้เต้นราวกับจะทะลุออกมาแบบนี้ด้วย?

ก็แค่เรื่องล้อเล่น....

ก็แค่เรื่องล้อเล่น.......

ก็แค่เรื่องล้อเล่น!!

กว่าจะผ่านพ้นวันนี้ไปได้เขาแทบจะตายเสียให้ได้...เพราะตอนนี้ไม่ใช่แค่คนในห้องเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ แต่คลิปวีดีโอที่ใครสักคนถ่ายเอาไว้มันถูกแชร์ไปทั่วจนคนทั้งโรงเรียนรู้กันหมดแล้ว...แต่จะว่าแปลกก็แปลก...หรือยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วก็ไม่รู้? ทั้งๆที่เขาเครียดจนปวดกระเพาะ แต่เด็กๆที่เขาเดินสวนตามระเบียงทางเดินกลับไม่ได้มองเขาอย่างรังเกียจหรือซุบซิบนินทาลับหลัง เจ้าเด็กพวกนั้นกลับแซวเขาราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องบัดสีหรือเรื่องต้องห้ามซะแบบนั้น?

“ กิโนะเซ็นเซย์เสียความบริสุทธิ์ให้โคงามิไปแล้วเหรอ?...ว้า...อุตส่าห์จะให้มาเป็นเจ้าบ่าวของหนูซักหน่อย...อดเลย...”   

“ กิโนะเซ็นเซย์ชอบผู้ชายก็ไม่บอก ถ้าเหงาก็มาหาผมได้นะคร้าบ~”

ก็นั่นแหละ...กลายเป็นงั้นไป....

เพราะเขากับโคงามิเป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วยหรือเปล่านะ คนอื่นเลยคิดว่ามันคงเป็นเรื่องล้อเล่น...นี่ถ้าเป็นเรื่องระหว่างเขากับเด็กผู้หญิงสักคนคงไม่จบแบบนี้แน่

แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะไม่ได้มีอะไรร้ายแรงอย่างที่คิด แต่การที่ถูกแซวตลอดทาง ถูกมองด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมแล้วเขาก็เหนื่อยเหมือนกัน...แล้วก็ยิ่งเหนื่อยเป็นสิบเท่าเมื่อถูกผู้อำนวยการโรงเรียนเรียกไปพบตั้งแต่บ่ายยันเย็น...กว่าจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เข้าใจได้ก็ลำบากแสนเข็ญ กว่าจะถูกปล่อยตัวออกมาได้ก็มืดค่ำปานนี้...

ร่างโปร่งบางเดินโซเซกลับอพาทเม้นต์...วันนี้กินข้าวกล่องในคอนวีเนียนสโตร์แล้วกัน เขาไม่มีแรงจะเดินไปถึงตลาดแล้ว

ในขณะที่สองขาพาตัวเองมาจนถึงบันไดทางขึ้นอพาทเม้นต์จนได้ แต่แล้วสายตาก็ชะงักเพราะเงาร่างสูงใหญ่ที่นั่งยองๆพิงผนังหน้าห้องของเขาอยู่ มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ที่มีควันลอยออกมาจางๆ...ไม่มีทางเลยที่เขาจะลืมหมอนั่น ในเมื่อมันเป็นคนที่ทำให้เขามีสภาพแบบนี้!

ร่างโปร่งเดินดุ่มๆเข้าไป ตั้งใจว่าจะไม่สนใจเจ้าโคงามิที่ยังนั่งพ่นควันปุ๋ยๆ...อยากทำอะไรก็เชิญ เขาเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!

“ ถูก ผอ. เรียกไปพบมาเหรอ?”   นัยน์ตาสีไพฑูรย์ตวัดไปมองใบหน้าคมที่ถามออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาแว่บหนึ่งก่อนจะหันกลับมาสนใจประตูห้องต่อ

“ รู้แล้วยังจะถามอีก...ความผิดนายทั้งนั้นแหละ!”    มือบางไขกุญแจห้องอย่างเหนื่อยๆ โดนนักเรียนจูบต่อหน้าสาธารณะชนยังไม่พอ คลิปยังถูกแชร์ว่อนโรงเรียนจนรู้ไปถึงหูผู้อำนวยการอย่างเร็วอีก...หมดกัน...ภาพพจน์หน้าที่การงานอันภาคภูมิของเขา

เพราะเจ้าบ้านี่แท้ๆเลย!

อยากจะขยี้หัวดำๆยุ่งๆนั่นให้มันมือนัก! แต่เขาก็เหนื่อยจนยกแขนไม่ขึ้นแล้ว!

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นตวัดมองคนที่ยังนั่งยองๆอยู่หน้าห้องด้วยสายตาแค้นเคือง ทำเอาคนที่ยังมีบุหรี่คาปากถึงกับหลุดขำ

“ ถูกยัยป้านั่นสั่งให้ทำอะไรล่ะ? คงไม่ได้ไล่ออกหรอกใช่ไหม?”   ก็จริงอย่างที่โคงามิพูด สมัยนี้ไม่มีใครเค้าซีเรียสจนถึงกับไล่ออกทันทีกันแล้ว จะมีก็แค่สายตาสยองๆไม่ก็สายตาวี๊ดว๊ายส่งมาให้รำคาญใจเท่านั้นแหละ

“ ถูกสั่งให้เอาตัวเข้าแลก...จะกอด จะจูบ จะลูบ จะคลำ ทำยังไงก็ได้ให้นายกลับมาตั้งใจเรียน”   เขาตอบไปด้วยเสียงประชดๆ เพราะยัยป้าที่โคงามิเรียกดันบอกเขาประมาณนี้จริงๆ ถึงคำพูดจะสุภาพแต่ความหมายมันก็ไม่ได้ต่างไปจากนี้หรอก

“ พรืด...ฮ่าๆๆ”   ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะราวกับเขื่อนแตกของไอ้ตัวต้นเหตุก็มีแต่จะยิ่งอยากปิดประตูใส่หน้าหล่อๆนั่นนัก! แล้วนี่จะตามเขาเข้าห้องมาทำไมเนี่ย?!

“ แล้วนาย...จะยอมแลกหรือเปล่าล่ะกิโนะ?”   พอหยุดขำได้ร่างสูงใหญ่ก็ประกบติดข้างหลังก่อนจะยื่นใบหน้ามากระซิบถามที่ใบหูด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

“ ว่าไง? ถ้าเป็นนายชั้นอาจจะยอมกลับมาตั้งใจเรียนก็ได้นะ?”   มืออีกข้างสอดเข้ามาที่หน้าท้องซึ่งเขาตอบรับด้วยการตีมันดังผลั๊วะ

“ เรื่องสิ! ทำไมชั้นจะต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อเด็กมีปัญหาอย่างนายด้วย? ถ้าไม่อยากเรียนนักจะนอนแห้งตายอยู่บนดาดฟ้าก็ตามใจ!”    ร่างโปร่งหันมาดีดหน้าผากให้คนที่กอดอยู่ถอยห่างออกไป ถึงจะบอกว่าไม่สนใจแต่ยื่นขาเข้ามายุ่งด้วยขนาดนี้นี่ปากไม่ตรงกับใจจริงๆนะกิโนะ  นัยน์ตาสีแซฟไฟร์ทอดมองครูประจำชั้นที่กำลังถอดเสื้อสูทออกแขวนเอาไว้ พอเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบนี้แล้วดูเซ็กซี่อย่าบอกใครเลยละ เป็นร่างกายของผู้ชายที่เหลือร้ายเลยจริงๆ

จะว่าถูกใจหรือไงนะ? แต่ถ้าไม่ชอบก็คงไม่มาอยู่ตรงนี้หรอก

เพียงแต่ว่า จะชอบไปได้ถึงแค่ไหนกัน...

“ นี่ กินข้าวมารึยัง?”   เสียงเข้มงวดทำให้ใบหน้าคมละสายตาจากอากาศธาตุไปมองร่างโปร่งที่ยืนอยู่หน้าไมโครเวฟ

“ ยัง...กินด้วยสิกิโนะ”

“ เซ็นเซย์!”   เสียงดุๆกับใบหน้างอหงิกทำให้คนหยอกเย้าหัวเราะเบาๆ เรื่องของอนาคตจะเป็นยังไงก็ช่างไปก่อนแล้วกันเพราะเขาก็ไม่ได้คิดถึงมันมานานแล้ว ไม่ได้คาดหวังกับใครหรืออะไรมานานแล้ว...อยู่กับกิโนะแบบนี้ก็สนุกดี

กลิ่นหอมๆวางลงตรงหน้า ถึงจะเป็นข้าวกล่องของร้านสะดวกซื้อที่หาได้ทั่วไปแต่กลับดูน่าอร่อยกว่าทุกที นัยน์ตาสีแซฟไฟร์จ้องมองครูประจำชั้นซึ่งกำลังพนมมือก่อนกินข้าวตามธรรมเนียมของญี่ปุ่น...ถึงจะถูกเขาจูบก็ไม่ได้มีท่าทางรังเกียจอะไร แบบนี้เขาจะถือว่าให้ท่าก็แล้วกันนะ

“ กิโนะ คืนนี้ชั้นนอนที่นี่นะ”    ริมฝีปากสีสดที่เคยถูกเขาบดขยี้แทบจะพ่นเมล็ดข้าวในปากออกมา ใบหน้ามนนิ่งค้างก่อนจะมองเขาพลางอ้าปากพะงาบๆ

“ หึ...กิโนะตลกจัง”   เขาขยับมือที่จับตะเกียบมาบังปากก่อนจะขำอย่างห้ามไม่ได้ ปฏิกิริยาหลังจากถูกแหย่ของกิโนะนี่สุดๆจริงๆ เห็นแล้วมันน่าแกล้งจนหยุดไม่ไหว

“ ละ แล้วบ้านนายไม่มีจะอยู่หรือไง? ถึงได้ต้องมานอนที่นี่น่ะ? รีบๆกินแล้วก็รีบๆกลับไปเลย!”   บอกตามตรงว่าเขาก็แค่ล้อเล่น แต่แก้มใสที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเถือกนั่นทำเอาอยากจะนอนค้างขึ้นมาจริงๆซะแล้ว ดูท่าว่าเจ้าครูประจำชั้นที่ตามนักเรียนอย่างเขาไม่ทันนี่จะเพิ่งนึกขึ้นได้สินะว่าเมื่อกลางวันเคยถูกเขาจูบ

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเหลือบมองเขาอย่างระแวงๆตลอดการกินข้าว สำหรับเขาแล้วมันดูเป็นพฤติกรรมที่น่ารักนะ ไม่ค่อยมีใครทำตัวแบบนี้กับเขานักหรอก ถ้าไม่กลัวจนหัวหดก็จะเข้ามาเพราะหวังผลประโยชน์อะไรบางอย่าง

น่ารำคาญ...

“ ได้ยินมาจากอาจารย์เคมีว่าตอนอยู่ม.ต้นนายเป็นถึงระดับท็อปของโรงเรียน...ดูจากคะแนนที่นายทำได้ในการสอบย่อยชั้นก็เชื่อนะ...แล้วทำไมถึงได้ไม่ยอมตั้งใจเรียนทั้งๆที่มีทรัพยากรสมองที่เหนือกว่าคนอื่นอยู่แล้ว?”   เสียงนุ่มพูดออกมาในขณะที่ยกถ้วยชาขึ้นดื่ม นัยน์ตาสีแซฟไฟร์เหลือบขึ้นมองอย่างไม่ยี่หระและไม่ได้ตอบคำถามใดๆ ใบหน้าคมยังคงก้มกินข้าวต่อไป แต่ในสายตาของคนที่เคยผ่านการเป็นเด็กม.ปลายแบบนี้มาแล้ว ดูก็รู้ว่าคงจะมีปัญหาอะไรที่ทำให้โคงามิ ชินยะกลายเป็นพวกแอนตี้สังคมไป

นั่นอาจจะรวมไปถึงเด็กอีกสามคนในกลุ่มนี้ด้วยก็ได้...

เพราะเท่าที่ดูจากภายนอกทั้งมาคิชิม่า คางาริและซาซายาม่าไม่ใช่คนโง่หรือพวกเด็กเกเรชั้นเลว ทั้งสี่คนน่าจะรู้จักกันมานานแล้ว? ดีไม่ดีอาจจะตั้งแต่เด็กๆเลยก็เป็นได้ ไม่งั้นคนที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ไม่ได้ชอบอะไรแนวเดียวกันเลยจะมารวมกลุ่มกันอยู่แบบนี้ได้ยังไง

พูดถึงอีกสามคนในกลุ่ม บางครั้งเขาก็แปลกใจจนเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้จึงถามโคงามิออกไป

“ จริงสิ...กลุ่มของนายนี่ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเหรอ? เพราะชั้นเห็นมีแค่คางาริกับซาซายาม่าที่ตามนายมาเข้าห้องเรียน แต่มาคิชิม่า...”  

“ อย่ายุ่งกับหมอนั่น”   ปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของโคงามิทำให้เขาถึงกับชะงัก จากบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายเมื่อครู่กับตึงขึ้นมาทันทีที่เขาพูดถึงมาคิชิม่า โชโกะ

“ .....?”   ใบหน้าที่นิ่งค้างของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่โคงามิกลับไม่พูดอะไรแล้วตัดบทด้วยการวางข้าวกล่องลง

“ อิ่มแล้วละ นอนละนะ”    ร่างสูงใหญ่ทิ้งกล่องข้าวและถ้วยชาเอาไว้ให้เขาที่ยังมึนงงก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงของเขา ทั้งๆที่ควรจะด่าแล้วไล่เจ้าเด็กตัวโตนั่นออกไปแต่สิ่งที่ยังกวนใจเขาอยู่ทำให้พูดอะไรไม่ออก

มาคิชิม่าเป็นคนสำคัญงั้นเหรอ? แม้แต่พูดถึงยังไม่ได้เลยเหรอ?

เพราะดูเหมือนโคงามิจะฟังแต่เด็กนั่นคนเดียว...?

สัมผัสเย็นๆของอากาศที่แตะต้องผิวกายทำให้นัยน์ตาที่เคยอยู่ใต้กรอบแว่นค่อยๆเปิดขึ้นมา

เอ๋? เสื้อผ้าของเขาล่ะ?

และเมื่อขยับมือไปคลำดูรอบๆ สิ่งที่สัมผัสได้ก็ทำให้ใบหน้ามนถึงกับร้อนผ่าว...กล้ามแข็งๆและอุณหภูมิจากผิวเนื้อที่แนบชิดทำให้นึกขึ้นมาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้...

“ โคงามิ...”   เสียงนุ่มเรียกคนที่ยังหลับโดยซุกหน้าไว้ที่ซอกคอของเขาเบาๆ

“ นี่...รีบตื่นเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าตอนที่นายออกไปจากอพาทเม้นต์ชั้น...มันไม่ค่อยเหมาะ...”

“ อือ.....กิโนะ?”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสั้นสีดำที่ยุ่งเหยิงกว่าปกติเงยขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงีย เสียงแหบพร่าที่เซ็กซี่ไปอีกแบบเรียกชื่อเขาพลางซุกเข้ามาอีกราวกับหมาตัวโตที่กำลังหาไออุ่น

“ ไม่เห็นเป็นไร...ชั้นไม่สนหรอกว่าใครจะมองยังไง...”   เสียงอู้อี้ดังอยู่ที่ลาดไหล่ของเขา ถึงโคงามิจะไม่กังวลนั่นก็เพราะอีกฝ่ายยังเด็ก ยังเป็นแค่นักเรียนที่ไม่รู้จักความรับผิดชอบ...แต่เขาล่ะ...เขามีหน้าที่การงานที่เป็นที่นับหน้าถือตา...ถ้ามีใครรู้ว่าครูประจำชั้นทำตัวเหลวแหลกด้วยการนอนกับนักเรียนในห้องของตัวเองแบบนี้ อนาคตคงป่นปี้แน่

ดีไม่ดี...เขาอาจจะลากโคงามิมาลงเหวด้วยกัน...

เพราะงั้นถ้าไม่หยุดเสียตั้งแต่ตอนนี้ก็คงมีแต่จะต้องหลบๆซ่อนๆ

“ อ๊ะ?”   แต่ดูเหมือนความตั้งใจของเขามักจะสั่นคลอนด้วยริมฝีปากที่ลากไล้ไปบนผิวเนื้อนั่นทุกที

“ อย่าโคงามิ...นี่มันเช้าแล้ว...”    สองมือพยายามผลักไหล่หนาออกไป ทว่าลมหายใจที่เป่ารดซึ่งกันและกันก็ทำให้เส้นกั้นสั่นไหว ยิ่งต้องห้ามเท่าไหร่ก็ยิ่งเย้ายวนจนอดที่จะหลงมัวเมาไม่ได้

“ ชั้น...อยากจะกอดนายแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยกิโนะ...ไม่ได้เหรอ?....”    นัยน์ตาของหมาล่าเนื้อที่มองมาอย่างออดอ้อนทำให้เขาเผลอใจอ่อนทุกที ปลายนิ้วแทนที่จะผลักไสกลับสอดเข้าไปในเส้นผมสีดำยุ่งๆนั่นแทน

“ โคงามิ...”

“ กิโนะ....”

“ โคงามิ...”

“ กิโนะ....”

“ จะเรียกชื่อชั้นอีกนานไหม?”   ปลายนิ้วดันแว่นที่ส่องประกายวิบๆในขณะที่กำลังชะโงกตัวอยู่เหนือหัวสีน้ำตาลของเด็กสาวคนหนึ่ง

“ กิโนะ?..........เอ๊ะ? เอ๋?!!!!”    ไหล่เล็กสะดุ้งโหยงก่อนจะหันหลังแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี

“ กิโนะเซ็นเซย์?!! อ๊า~~~~~~!!!”   ร่างเล็กของเด็กสาวถอยครูดไปอีกฝั่งของม้านั่งอย่างกับติดจรวด แหงละ ทำความผิดเอาไว้นี่!

“ ใช่! ชั้นเอง แล้วนั่นเธอกำลังทำอะไรอยู่? เอ่อ...สึเนะโมริ ห้อง 2-B?”   นัยน์ตาเข้มงวดคาดคั้นเด็กสาวที่เก็บมือถือหลบไว้ข้างหลังอย่างมีพิรุธ ใบหน้าใสหัวเราะแหะแหะพร้อมกับเหงื่อแตกพลั่ก

“ กะ กำลังแต่งนิยายออนไลน์ค่ะอาจารย์ ก็หาได้ทั่วๆไปในเนตนั่นแหละ แหะแหะ”   ห๋า? นิยาย? เท่าที่ฟังดูนั่นมันผู้ชายกับผู้ชายไม่ใช่เร๊อะ?

แล้วยัยเด็กนี่พิมพ์นิยายไป พากย์ไปด้วยนี่มันยังไง? เขาเกือบจะเดินผ่านไปอยู่แล้วแต่ดันได้ยินเสียงพูดอยู่คนเดียวจนต้องเดินมาดู ถึงได้รู้ว่าไอ้นิยายที่ว่านั่นมันเรื่องของเขากับเจ้าโคงามิอย่างไม่ต้องสงสัย ในเมื่อชื่อที่เด็กนี่ใช้คือกิโนสะกับโคงามิชัดๆ เพียงแต่มันต่อยอดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย? เพราะเมื่อคืนนี้ในห้องของเขามันมีฉากแบบนี้เสียที่ไหน?!

ทั้งเขาทั้งเจ้าโคงามิหลับเป็นตาย ถึงแม้จะจำไม่ได้ก็เถอะนะว่าหมอนั่นกอดเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็แค่ที่นอนแคบจนต้องนอนเบียดๆกันก็เท่านั้น

ใบหน้ามนถอนหายใจ เขาจะห้ามยังไงไม่ให้ยัยสึเนะโมริเอาเรื่องของเขาไปจิ้นได้เนี่ย? ต่อให้ห้ามไปก็คงไปแอบๆทำอยู่ดี? ทั้งหมดเพราะจูบนั่นสินะ....

“ อาจารย์ดูยอดวิวนี่สิ ไม่ธรรมดาเลยใช่ม้า อ่านกันกว่าครึ่งโรงเรียนละ ฮอตจนหยุดเขียนไม่ได้เลยค่ะ”   ยัยสึเนะโมริยังมีหน้ายื่นมือถือมาให้ดูยอดวิว นี่คิดว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าตัวเองถูกเอาไปเขียนถึงในแง่ไหนเนี่ย?! เด็กสมัยนี้นี่มันสุดจะทนเกินไปแล้ว!

“ เจอตัวก็ดีเลยค่ะ วันนี้ช่วยเซอร์วิสให้นิดได้ไหมคะ?”   เขาถึงกับผงะก่อนจะรีบไล่ยัยเด็กตรงหน้าไป เอาเขาไปเขียนเสียๆหายๆแล้วยังจะมาให้เซอร์วิสบ้าอะไรอีก?!

“ ไปๆ รีบไปเปลี่ยนชุดวอร์มวิชาพละเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็เลิกเอาเรื่องของชั้นไปเขียนด้วย!”   เด็กสาวยิ้มหน้าทะเล้นก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที ให้มันได้อย่างงี้สิ!

ใบหน้ามนส่ายไปมาอย่างนึกปลงก่อนจะหอบสมุดเช็คชื่อหลายเล่มเดินต่อไปยังโรงยิม ภาพลักษณ์ที่ไม่คุ้นเคยทำให้นักเรียนที่ยืนอยู่ตามระเบียงทางเดินต่างหันมามอง เพราะปกติเขาต้องใส่สูทเข้ารูปเรียบร้อยหรืออย่างน้อยก็อยู่ในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแลค แต่วันนี้อ.วิชาคณิตศาสตร์อย่างเขากลับอยู่ในชุดวอร์มสีขาวแถบสีฟ้าแทน

ก็ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งตัวแบบนี้หรอกนะ เพียงแต่ว่าวันนี้อาจารย์วิชาพละขอลาเนื่องจากภรรยาคลอดลูก เขาซึ่งเด็กสุดในบรรดาอาจารย์ทั้งหมดจึงต้องมาคุมเด็กปีสองในคาบพละแทน

ได้ยินเสียงลูกบาสกระทบพื้นโรงยิมคละเคล้าไปกับเสียงฝนหลงฤดูทำให้เขารู้ว่าพวกลิงทโมนนั่นคงจะมารอกันอยู่แล้ว ฝ่ามือจึงเปิดประตูเลื่อนเข้าไปก่อนจะพบว่านักเรียนส่วนใหญ่มากันหมดแล้ว...วิชาพละของที่นี่จะเรียนรวมกันสองห้องเพราะงั้นวันนี้เขาจึงต้องคุมเด็กมากกว่าปกติ แต่อะไรคงไม่ทำให้เขาหวั่นใจได้หรอกนอกจากเจ้าสี่คนที่นั่งอยู่บนกองเบาะของโรงยิมนั่น

กลุ่มของโคงามิ? แล้วก็อยู่ครบทั้งสี่คน?

เขาก้มลงมองสมุดรายชื่อนักเรียนในมือ...พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมมาคิชิม่า โชโกะถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย นั่นก็เพราะว่าห้องที่ต้องเรียนร่วมกันก็คือห้อง 2-B นั่นเอง แล้วก็ทั้งโคงามิ ทั้งมาคิชิม่าอยู่ที่นี่มีหรือคางาริกับซาซายาม่าจะยอมกลับห้องเรียนของตัวเอง...

ก็นะ...ฝนตกแบบนี้จะอยู่บนดาดฟ้าก็ไม่ได้เสียด้วย

“ เอาล่ะ มากันครบแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวครูจะเช็คชื่อก่อนนะ จากนั้นก็ให้จับคู่กันส่งบอลตามที่อ.โยชิดะเคยสอนไว้”   เขาก็แค่มาคุมแทนแต่คงสอนอะไรให้ไม่ได้ เลยสั่งไปแบบนั้น

แล้วไอ้ตัวปัญหา มันก็มีปัญหาขึ้นมาจนได้

“ กิโนะเซ็นเซย์~ ทำยังไงดีผมไม่มีคู่~”   โคงามิ ชินยะยกมือขึ้นมาหลังจากที่เขาเช็คชื่อเสร็จ ถึงใบหน้าคมจะเรียบเฉยแต่สายตาราวกับหมาล่าเนื้อนั่นมันคงจะมีใครยอมจับคู่ด้วยหรอกนะ!

เขาหันไปหาตัวช่วยอย่างคนในกลุ่มของหมอนั่นเองแต่ดูท่าทางเจ้าคางาริกับซาซายาม่าที่นึกสนุกขึ้นมาจะจับคู่กันเองเรียบร้อยแล้ว...เหลือก็แต่มาคิชิม่า โชโกะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนม้ากระโดด ถึงจะอยู่ในชุดวอร์มแต่เด็กนั่นคงไม่ลงมาเล่นแน่...และเสียงห้ามที่จริงจังของโคงามิก็ยังดังก้องอยู่ในหัวของเขาด้วย

ใบหน้ามนถอนหายใจก่อนจะตอบรับไปอย่างช่วยไม่ได้

“ ชั้นจะเป็นคู่ให้เองก็แล้วกัน...”    รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของโคงามิทำให้นึกหมั่นไส้ตะหงิดๆ ทีไอ้เรื่องแกล้งเขานี่คิดมาอย่างดีเชียวนะ!

แต่ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือสายตาระยิบระยับของยัยสึเนะโมริที่มองมาทางเขาเขม็ง....

อ่า...ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าตอนต่อไปของนิยายมือถือนั่นจะเป็นยังไง?!

ให้มันได้อย่างงี้สิ!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

ถถถถถถ อ่านเองก็งงเอง ภาษาอาจจะมึนๆไปบ้างนะคะ คือแต่งรัวๆไม่ได้เน้นไม่ได้อะไรเลยเรื่องนี้ TvT แน่นอนว่าพล็อตก็ไม่มี ก๊ากๆๆๆ // อินี่...

ขอพูดถึงคำที่ใช้บรรยายสีตาของคุณโคกับกิโนะในฟิคเรื่องนี้หน่อย อาจจะไม่ค่อยชินกันนะคะ เพราะว่าแอบเปลี่ยนจากฟิคเรื่องก่อนๆที่ให้ตาของทั้งคู่สีดำตามอนิเมะซีซั่นแรก แต่ในฟิคเรื่องนี้จะอ้างอิงสีตาตามมูฟวี่น่ะค่ะ ของคุณโคจะออกสีฟ้าอมน้ำเงินสีเหมือนแซฟไฟร์อัญมณีประเภทพลอยไพลินน่ะค่ะ ส่วนของกิโนะจะเป็นสีเขียวขี้ม้า สีจะเหมือนไพฑูรย์อัญมณีชนิดหนึ่งเหมือนกันค่ะ

ต้องขอขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์มากๆๆนะคะ....ถึงกับอ้าปากค้างไปพักนึงกับ 5P ที่ใครบางคนถามมา55555 เอาสิ สึเนะโผล่มาอีกคน 6P ไปเลยไหม กร๊ากกกก

แล้วเจอกันตอนหน้าคร่า >w<