Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059] GLIDE : WHITE and SILVER#12

Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059]  GLIDE : WHITE and SILVER#12

For HBD. Count Cruhteo

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine , Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

‘ ชั้นจะไป ’

คำพูดที่ดังก้องอยู่ในใจทำให้ฝ่าเท้าเหยียบคันเร่งเต็มที่...พอรู้ว่าCEOหนุ่มเฝ้ามองเขาจากที่ใดที่หนึ่งในสนามแห่งนี้มันกลับทำให้ดีใจจนนึกอยากจะแซงท้ายรถสีแดงคันข้างหน้าแล้วคว้าที่หนึ่งมาเสียให้ได้

แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันเพราะแทนที่จะเกร็งจะประหม่า แต่วันนี้เขากลับขับรถด้วยความมั่นใจ...ขนาดเอเลนยังชมเลยว่าสนามนี้เขาขับได้ดีที่สุดตั้งแต่เปิดฤดูกาลมา...ไม่งั้นจะตามผู้นำอย่างโกคุเดระแบบเห็นท้ายรถแบบนี้ได้หรือไง ปกติเจ้าคนไม่สนใจใครนั่นมักจะทิ้งเขาเป็น 10 วินาที

ทั้งๆที่ไม่คิดจะให้อภัยคุณครูเทโอแล้ว ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกันอีก...แต่ลึกๆเขาก็รู้ใจตัวเองดี...ว่ายังต้องการมัน...ว่ายังอยากจะกลับไปหาผู้ชายใจร้ายคนนั้นอยู่

“ เหลืออีก 4 รอบสเลน...ตอนนี้นายห่างจากโกคุเดระแค่ 3 วินาที”    เสียงของเอเลนดังอยู่ที่ใบหูทำให้เขาดึงสมาธิกลับมาที่แทรค รอยยิ้มมั่นใจฉายอยู่ใต้หมวกกันน็อค เขาถามเอเลนกลับไปเพื่อลองหยั่งเชิง

“ คิดว่าชั้นจะแซงหมอนั่นได้ไหม?”   แล้วเอเลนก็ตอบกลับมาแทบจะทันทีตามประสบการณ์ที่อยู่ในเฟอร์รารี่มานานกว่าเขา

“ น่าจะยาก...แต่ถ้านายมีอีกซัก 20 รอบก็คงพอทำอะไรได้บ้าง...”    อ่า...คงเป็นไปไม่ได้สินะที่เขาจะขึ้นไปคว้าที่หนึ่งของโพเดี้ยมในสนามนี้ เพราะถึงจะขยับไปอยู่วินาทีเดียวกันได้ แต่โกคุเดระก็ขับป้องกันได้น่ากลัวไม่แพ้ใคร อย่างที่บอกแหละว่าหมอนั่นไม่เคยสนใจอะไรเพราะงั้นจะชนแหลกจะกระแทกจนรถหลุดเป็นชิ้นๆหมอนั่นก็ไม่สนหรอก ถึงได้เป็นจอมทำรถพังติดแบล็กลิสของบอสไง

นัยน์ตาสีมรกตมองไปยังพื้นแทรคที่ร้อนระอุข้างหน้า เหลืออีก 4 รอบแบบนี้นอกจากเขากับโกคุเดระที่ทิ้งห่างรถกลุ่มรองแบบไม่เห็นฝุ่นแล้ว คันอื่นๆคงกำลังแย่งตำแหน่งกันแบบดุเดือดเลือดพล่านเลยสินะ

“ โกคุเดระช้าลงหรือเปล่า?”   เขาเอ่ยถามเอเลนเมื่อรู้สึกว่าท้ายรถสีแดงคันหน้ามันใกล้เข้ามาจนเผลอคิดว่ามันช่างน่าแซงไปเสียจริงๆ

“ โกคุเดระติดการจราจรน่ะ...อืม...มีรถที่กำลังจะถูกน็อครอบอยู่ข้างหน้าสองคัน แล้วสองคันนั้นก็กำลังแย่งตำแหน่งกันอยู่”   ........แย่ละสิ เพราะถ้าโกคุเดระผ่านสองคันนั้นไปได้ ก็จะเป็นเขาเองนี่แหละที่จะถูกทิ้งห่าง

แล้วก็ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเจ้าคนไม่สนใจใครนั่นเพราะข้างหน้าเป็นทางโค้งพอดี...ไม่มีใครขับรถกับโค้งได้ดีเท่าโกคุเดระอีกแล้วในยุคนี้ เพราะงั้น SF15-T HAYATO จึงแซงรถช้าสองคันนั้นตรงสุดทางโค้งแล้วทิ้งเขาไปอย่างสวยงาม

ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นภายใต้หมวกกันน็อค อุตส่าห์ทำเวลาดีมาตลอด เขาไม่ยอมให้ระยะห่างระหว่างเขากับโกคุเดระมากไปกว่านี้หรอก!

ฝ่าเท้าเร่งความเร็วถึงแม้จะมีรถที่กำลังขับเคี่ยวกันอยู่ข้างหน้าสองคัน  ธงฟ้าโบกสะบัดอยู่รอบสนามแต่การแข่งขันก็ทำให้รถสองคันนั้นหลบให้เขาได้ยาก เพราะหากคันหนึ่งหลบมันก็อาจจะเปิดโอกาสให้อีกคันแซงไปได้

หัวคิ้วสีชาขมวดเข้าหากันพลางจ้องหาหนทางที่จะแซงสองคันนี้ไปให้ได้...ไม่ดีแน่ถ้าเขามาติดอยู่ตรงนี้ เพราะไม่ใช่แค่จะถูกโกคุเดระทิ้งห่างแต่รถในกลุ่มรองก็อาจจะตามเขามาทันก็ได้!

“ บอกให้กรรมการทำอะไรทีสิเอเลน ธงฟ้ามันใช้ไม่ได้”    เขาบอกวิศวกรของตนอย่างหงุดหงิด

“ ใจเย็นก่อนสเลน  เท่าที่ชั้นคำนวณดูถึงนายจะติดอยู่ตรงนี้แต่รถกลุ่มรองก็ไม่สามารถแย่งตำแหน่งที่ 2 ของนายได้หรอก”   เขาไม่ได้อยากเป็นแค่ที่สองอย่างเดียวนี่! ถึงจะเป็นที่หนึ่งไม่ได้แต่อย่างน้อยก็อยากขยับเข้าใกล้ให้ได้มากกว่านี้ เขาไม่อยากให้เวลาของเขาห่างจากโกคุเดระ ไม่อยากให้ใครต่อใครคิดว่าพอหมดคุณรีไวไปเฟอร์รารี่ก็เหลือนักขับแค่คนเดียวที่พึ่งพาได้  ไม่อยาก...ไม่อยาก......ไม่อยาก................

ไม่อยากให้คุณครูเทโอผิดหวังที่อุตส่าห์มาดู.....

ล้อหน้าเหยียบทับเส้นสตาร์ทซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาเหลือเวลาทำผลงานในสนามนี้อีกแค่ 3 รอบ  ท้ายรถสองคันที่ไล่บี้กันอยู่ข้างหน้ามีแต่จะทำให้กัดฟันกรอด...ทำยังไงถึงจะแซงไปได้ ทำยังไงพวกนั้นถึงจะหลบไปซะที!

“ สเลน? นายกดมากไปแล้ว! ให้ตายเถอะตอนขับรถบนถนนธรรมดาถ้าได้ซักครึ่งนึงของตอนนี้ก็คงจะดีนะนายน่ะ”   เอเลนพยายามพูดให้เขาใจเย็น แต่ดวงตาสีมรกตก็ยังจ้องท้ายรถข้างหน้าเขม็ง

“ ชั้นห่างจากโกคุเดระกี่วินาทีแล้ว?”    เสียงแข็งๆถามกลับไปยังวิศวกรของตน

“ ช่างมันเถอะน่า นายขับไปแบบนี้แหละ”

“ เอเลน!”    เขาเผลอขึ้นเสียงกับอีกฝ่ายเพราะความร้อนใจ ทว่า ชั่ววินาทีที่ตั้งใจจะเอ่ยขอโทษ ริมฝีปากก็มัวแต่อ้าค้างกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!

เสียงเบรกดังลั่นเมื่อรถสองคันข้างหน้าเกี่ยวกันในจังหวะจะแซง  แรงปะทะแค่น้อยนิดแต่เพราะความเร็วที่วิ่งมา 200 กว่ากิโลเมตรต่อชั่วโมงทำให้ท้ายรถปัดทันที

โครม!!!

รถคันหนึ่งพุ่งลงบ่อกรวดก่อนจะชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง ส่วนอีกคันปาดขวางถนนและมันก็กำลังไหลมาอยู่ตรงหน้าเขา!

ปฏิกิริยาโต้ตอบและการตัดสินใจฉับพลันที่ได้รับมาจากการเทรนถูกใช้ในชั่ววินาที ถ้าเบรกรถของเขาก็จะหมุนแน่ แต่ถ้าหักหลบก็จะลงข้างทางซึ่งเป็นสนามหญ้า ถึงแม้จะเป็นวิธีที่น่าจะปลอดภัยที่สุดแต่ยางก็จะได้รับความเสียหายและนั่นมันส่งผลให้เขาทำเวลาได้ช้ากว่าโกคุเดระ...เขาจึงตัดตัวเลือกข้อนี้ทิ้งในทันที

เขายอมเสี่ยง...เสี่ยงเพื่อที่จะไล่ตามโกคุเดระให้ทัน...

เพราะงั้นฝ่าเท้าจึงทิ้งเบรคแล้วหันไปเหยียบคันเร่งจนมิด! พื้นถนนที่เหลือเพียงน้อยนิดถูก SF15-T SLAINE พุ่งผ่านราวกับพายุ รถที่กำลังไถลเข้ามาราวกับภาพสโลโมชั่น เงาวูบไหวที่เห็นผ่านด้านข้างไปทำให้หัวใจเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากแผ่นอก...แต่เขาก็มั่นใจ...มั่นใจว่ามันพ้นแน่ๆ

ครึก!!!

แต่จู่ๆรถทั้งคันก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ภาพถนนตรงหน้าที่เคยโล่งโปร่งใสกลับเต็มไปด้วยความพร่ามัว...อะไรน่ะ?....เขาหลบรถคันนั้นพ้นแน่ๆ...แต่ถ้างั้นอะไรมันทำให้รถของเขากำลังหมุนแบบนี้เล่า?!

เอี๊ยดดดดดดด!!!!!

ฝ่าเท้าเหยียบเบรกโดยอัตโนมัติ สองแขนพยายามเหนี่ยวพวงมาลัยให้กลับมาตั้งตรงดังเดิม กลิ่นยางไหม้ฉุนผ่านหมวกกันน็อคเข้ามา ภาพที่แค่พร่าเลือนกลับกำลังมืดมัวไปด้วยกลุ่มควัน...ไม่รู้มันแล้วว่ารถของเขาหมุนไปกี่รอบ

ล้อที่ยางร่อนออกเป็นขุยปีนขึ้นไปบนขอบทางก่อนที่ความเร็วจะส่งให้มันพลิกไปสองตลบ

โครม!!!

ข้างรถกระแทกเข้ากับกำแพงฝั่งหนึ่งก่อนจะหมุนเข้าหากำแพงอีกฝั่ง ปีกหน้าแตกกระจายก่อนที่รถสีเพลิงจะพุ่งเข้าไปเสียบคากำแพงอ่อนจนหยุดนิ่ง ถึงแม้ลำตัวบางจะมีเข็มขัดนิรภัยแน่นหนา ทว่า แรงกระแทกก็ทำให้สติเริ่มจะพร่าเลือน สองแขนที่วางอยู่ข้างลำตัวหนักจนเหมือนไม่ใช่ของของเขาอีกต่อไปแล้ว

เขากำลังจะตายงั้นเหรอ....

เขากำลังจะหยุดหายใจแล้วใช่ไหม?....

ใช่ว่าจะไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เพราะงั้นเขาทำใจได้

แต่สิ่งเดียวที่ค้างคาอยู่ในใจตอนนี้กลับไม่ใช่เรื่องของชัยชนะหรือแม้แต่คำขอโทษต่อเอเลนที่เขาไม่เชื่อฟัง

ทว่า...เขากำลังเสียใจ...ที่ไม่อาจจะกลับไปหาคุณครูเทโอได้อีก...

ตอนนี้...ต่อให้อยากจะให้อภัยก็ไม่อาจจะทำได้อีกแล้ว...

ความรู้สึกนี้มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าการที่เขาจะต้องทำให้คุณพ่อเสียใจซะอีก

คุณ...สำคัญกว่าผู้ชายที่เป็นทั้งชีวิตของผมตั้งแต่เมื่อไหร่กันคุณครูเทโอ?

ภาพที่เจ้าหน้าที่สนามกำลังพยายามดึงตัวนักขับมือสองของเฟอร์รารี่ออกมาจากรถที่พังยับในสภาพหมดสติทำให้คนทั้งพิตการาจสีแดงต่างยืนนิ่งงัน ร่างกายราวกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยความหนักอึ้ง โดยเฉพาะคนที่เคยเห็นภาพแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งยิ่งแทบจะหยุดหายใจไปด้วย...ภาพ...ที่เคยเกิดขึ้นกับโกคุเดระ ฮายาโตะ...ความร้ายแรงของมันทำเอาพวกเขาถึงกับตัวชาเพราะไม่มีใครรู้เลยว่ามันกำลังจะเกิดกับสเลนอีกหรือเปล่า…

“ ชั้น...จะไปห้องพยาบาล....”    ทีมบอสร่างสูงใหญ่เป็นเพียงคนเดียวที่เรียกสติกลับมาได้เร็วที่สุด แต่กระนั้นเสียงที่พูดออกมาก็เบาหวิวราวกับใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ เอเลน นายไปกับชั้น ส่วนฮันซี่ เธอทำให้โกคุเดระจบที่หนึ่งให้ได้”   ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสั่งการด้วยสภาพเลื่อนลอยก่อนจะค่อยๆก้าวขาออกมาจากพิต มันต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะบังคับขาที่เกือบจะแข็งเป็นหินให้ออกวิ่งไปตามจิตใจที่กำลังร้อนลน ในใจได้แต่เฝ้าภาวนาว่าไม่อยากเห็นอีกแล้วภาพแบบนั้น...

“ นาย....”   ทีมบอสร่างสูงใหญ่ชะงักไปเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล ก็พอจะรู้มาบ้างว่าเจ้าCEOปีศาจก็ตามมาดูที่สนามนี้ด้วยแต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นใบหน้าแบบนั้นจากครูเทโอ

ใบหน้าที่กำลังกระวนกระวายร้อนใจ ใบหน้าที่เป็นกังวล...ใบหน้า...ที่กำลังหวาดกลัว....

อะไร...หรือใครกันล่ะ...ที่ทำให้ผู้ชายที่มีหัวใจดั่งหินผาและไม่เคยละทิ้งความหยิ่งทระนงบนใบหน้ากลับมีแววตาแบบนั้นได้...

ใช่คนที่ถูกหามใส่เปลสนามมานั่นหรือเปล่า....

ทีมบอสร่างสูงใหญ่ได้แต่ยืนนิ่งทอดสายตามองคู่ปรับตลอดการที่กำลังร้องเรียกสเลนอย่างบ้าคลั่ง มือที่เคยโยนเอกสารใส่หน้าเขามาไม่รู้กี่ครั้งกำลังเขย่าแขนคนที่ไร้สติจนบุรุษพยาบาลต้องเข้ามากันเอาไว้ ประตูห้องพยาบาลถูกปิดลงทิ้งให้ร่างกายที่ดูเหนื่อยล้ายืนราวกับวิญญาณกำลังจะหลุดอยู่ตรงหน้า

ผู้ชายคนนี้น่ะหรือ คือคนที่ทำร้ายสเลนครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาเพิ่งจะรู้...ว่าคนที่เกลียดกันจะมีท่าทางแบบนั้นได้ด้วย...

ทั้งๆที่เวลาเพิ่งจะผ่านไปแค่สองชั่วโมงแต่มันกลับยาวนานราวกับผ่านมาเป็นปี ความทรมานใจทำให้คนที่รออยู่หน้าห้องพยาบาลแทบจะนั่งไม่ติด...การแข่งขันของสนามนี้จบลงแล้วถึงจะล่าช้าเพราะว่าRED FLAGก็ตาม เพราะงั้นตอนนี้ที่หน้าห้องจึงเต็มไปด้วยสีแดงเถือกของลูกทีมม้าลำพอง

ทุกสายตาต่างจดจ้องอยู่ที่ประตูห้องโดยไม่พูดอะไร ทุกหัวใจต่างภาวนาให้คนข้างในนั้นกลับมาหาพวกเขาที

แอ้ด....

และแล้วประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก.......พร้อมกับข่าวดี

“ ฟื้นแล้วครับ...ตอนนี้กำลังทดสอบการรับรู้อยู่ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรเดี๋ยวก็กลับพิตได้แล้ว”    คำพูดของหมอทำให้เสียงถอนหายใจดังทั่วโถงทางเดิน ลูกทีมม้าลำพองแทบจะทรุดนั่งกับพื้นอย่างโล่งอกไปตามๆกัน

ที่ชนขนาดนั้นแล้วไม่เป็นอะไรมากนี่คงต้องขอบคุณโกคุเดระ ฮายาโตะคนเดียวเลย เพราะตั้งแต่อุบัติเหตุคราวก่อนก็ทำให้เฟอร์รารี่เน้นพัฒนาความแข็งแรงของห้องนักขับยิ่งกว่าค่ายไหนๆ สเลนถึงได้ปลอดภัยหายห่วงแบบนี้

ทีมบอสร่างสูงใหญ่ถอนหายใจที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบขึ้นมองหาCEOคู่ปรับ....ทว่า...ครูเทโอกลับหายตัวไป...หมอนั่นไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว? ทั้งๆที่ตอนหมอออกมาก็ยังอยู่เลยนี่? หรือพอรู้ว่าสเลนไม่เป็นไร พอหายห่วงแล้วก็หนีไปเพราะไม่อยากให้ใครเห็น?

แอ้ด...

แล้วประตูที่เปิดออกมาอีกครั้งพร้อมกับร่างของสเลนก็ทำให้เขาลืมเจ้าCEOปีศาจนั่นไป

“ สเลน~~~~”    คนที่โผเข้าไปกอดเด็กนั่นก่อนใครก็คงไม่พ้นเอเลนที่แทบจะเกาะประตูอยู่ตลอด เจ้าเด็กดื้อของรีไวร้องไห้ขี้มูกโป่งพลางลูบหัวสีชาไปมา เขาได้แต่ยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนจะต้องหันไปสนใจโทรศัพท์มือถือแทนเมื่อมันสั่นรัวๆ...พ่อของสเลนโทรมา? ดูท่าเขาคงต้องอธิบายกันยาว...

แล้วกว่าร่างสูงใหญ่ของทีมบอสจะกลับเข้าไปในพิตได้ ลูกทีมทุกคนก็ย้ายขบวนไปอยู่ที่นั่นกันครบ...รวมถึงคนที่เพิ่งจะไปเหยียบประตูสู่ปรภพมาหยกๆ

“ ขอโทษ...ทุกๆคนด้วยนะครับที่ทำให้ผลการแข่งขันออกมาเป็นแบบนี้....”   ใบหน้าได้รูปของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เต็มไปด้วยความสำนึกผิดและกำลังโทษตัวเองที่ทำให้รถพังยับจนไม่เหลือชิ้นดีแถมยังแข่งไม่จบอีก

“ นายควรจะขอโทษเรื่องที่ทำให้พวกเราเป็นห่วงมากกว่านะ รู้ไหมว่าชั้นหัวใจจะวายตอนที่เห็นรถนายชน”   เอเลนยืนกอดอกก่อนจะมองมาด้วยสายตาคาดโทษ...ทำไมไม่หลบลงบ่อหญ้า?...สายตาของเอเลนถามมาแบบนั้น

“ ก็...ชั้นมั่นใจนี่ว่าหลบพ้น....”   ทั้งๆที่มั่นใจแต่ผลที่ออกมามันกลับเป็นแบบนี้ มันเลยทำให้เขาต้องทบทวนสิ่งที่ผ่านมาเสียใหม่ ความรู้สึกผิดยิ่งถาโถมเข้ามาในใจหนักกว่าเดิม

“ ชั้นก็คิดว่าสเลนหลบพ้นนะ.....”   แต่แล้ววิศวกรสาวเพียงหนึ่งเดียวกลับเดินเข้ามาด้วยใบหน้ากระตือรือร้น

“ คุณฮันซี่?”

“ ชั้นเจอเศษปีกหน้าของทีมโลตัสติดอยู่กับเพลาล้อหลังตอนที่ชั้นกำลังรื้อซาก SF15-T SLAINE...ก็เลยคิดว่าที่รถของสเลนเสียหลักจนหมุนเป็นเพราะเหยียบเศษปีกหน้านี่เข้าไปเต็มๆ...ก็หนึ่งในรถสองคันที่ชนกันอยู่หน้ารถของสเลนคือรถทีมโลตัสไง ปีกหน้ามันคงจะกระจายอยู่บนแทรค”   สิ่งที่หัวหน้าวิศวกรสาวพูดออกมาทำให้คนทั้งพิตการาจต่างนิ่งอึ้ง ความจริงที่ปรากฏทำให้คนที่โทษตัวเองเริ่มจะเบาใจไปได้บ้างว่าอย่างน้อยอุบัติเหตุครั้งนี้มันก็ไม่ได้เป็นเพราะการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา

“ แต่แรงชนเมื่อกี้ 40G เชียวนะ นายยังเดินกลับมาเองได้นี่ก็ต้องขอบคุณพระเจ้ามากๆเลยละ”   วิศวกรสาวขยับแว่นก่อนจะยื่นหน้ามาจ้องสำรวจร่างโปร่งบางจนแทบจะเห็นทุกรูขุมขน

“ หนึ่งในพระเจ้าที่นายต้องขอบคุณก็คือหมอนั่น...”   ลูกทีมคนหนึ่งพูดหยอกเย้าพลางชี้ไปที่โกคุเดระ ฮายาโตะซึ่งกำลังขึ้นรับถ้วยบนโพเดี้ยมสูงสุดด้วยใบหน้าตายด้านเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าโกคุเดระจะชนะแต่ใบหน้าของทุกคนในทีมกลับนิ่งงันเพราะรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับรถอีกคัน...

ถึงจะรอดพ้นจากความตายมาได้แต่ความจริงข้อสุดท้ายก็ยังคงอยู่และมันก็กำลังทำให้ความดีใจของทุกคนในทีมดิ่งลงเหวอีกครั้ง...

พวกเขามัวแต่ดีใจ...จนลืมไปว่า...

สเลนไม่ได้ขึ้นโพเดี้ยมติดกันเป็นสนามที่สาม...ตามที่ตกลงกับCEOปีศาจนั่นเอาไว้...

และนั่นก็หมายความว่า...

สเลนต้องถูกถอดออกจากตำแหน่งนักขับตัวจริงทันทีอย่างไม่มีข้อแม้...

“ ชั้น...จะลองไปคุยกับหมอนั่นดู...”    ใบหน้าที่ยังชะงักงันของทีมบอสเอ่ยออกมาเบาๆ ถึงแม้สายตาของคนในทีมจะดูมีความหวังขึ้นมาบ้างแต่ตัวเขาเองกลับรู้ดีว่าการเจรจาคราวนี้คงหินกว่าครั้งไหนๆ เพราะต่อให้ตั้งใจจะงัดทั้งไม้แข็งไม้อ่อนมาใช้ ต่อให้ต้องข่มขู่บังคับหรือก้มหัวขอร้องก็ยอม แต่เขาก็ไม่มั่นใจเลยว่ามันจะสำเร็จ

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงคิดว่าที่มันจะไม่สำเร็จเป็นเพราะเจ้าครูเทโอคงจะไม่ยอมรับสเลนแล้วก็คงไม่ยอมรับฟังเหตุผลใดๆในเมื่อผลลัพธ์ก็คือลลัพธ์

แต่หลังจากที่เห็นหมอนั่นที่หน้าห้องพยาบาล...ความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไป

ครูเทโอไม่ได้ทำร้ายสเลนเพราะความเกลียดชัง แต่ที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับสเลนก็เพราะ...

มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดปากพลางทำหน้าครุ่นคิด....ถ้าครูเทโอรักสเลนอย่างที่คิดจริงๆเรื่องนี้คงยุ่งยากกว่าเดิมแน่...

เพราะไม่มีใครหน้าไหนทนได้หรอกที่จะต้องเห็นคนที่ตัวเองรักเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่อย่างนี้...นอกเสียจากจะรักมากจนยอมทนอยู่กับความทรมานใจเพื่อให้ความฝันของคนที่ตัวเองรักดำเนินต่อไป...ซึ่งเขาคิดว่าคนอย่างครูเทโอไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น

อะไรที่เป็นของของหมอนั่น เจ้าCEOปีศาจก็จะปกป้องดูแลอย่างดี บางทีอาจจะถึงขั้นขังไว้เลยก็ได้?

แล้วแบบนั้นครูเทโอจะยอมปล่อยให้สเลนเป็นนักขับต่อไปงั้นเหรอ?

ไม่มีทาง

ในขณะที่คนในทีมยังมืดมนอย่างจนหนทางอยู่นั้น...จู่ๆคนที่ไม่คาดฝันว่าจะมาอยู่ตรงนี้ก็เดินเข้ามา

CEOหนุ่มแห่งเฟอร์รารี่ทำเอาคนในพิตการาจสีแดงตะลึงงันกันทั้งพิต เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าCEOปีศาจที่ทุกคนกำลังหวาดหวั่นกันอยู่นั้นจะมาอยู่ตรงนี้...มา...เพื่อตัดสินโทษของสเลนเร็วขนาดนี้...

“ ครูเทโอ...คือว่า....”   มือใหญ่ยกขึ้นบอกเอลวิน สมิธว่าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นก่อนจะเดินไปหาสเลน ทรอยยาร์ดแล้วยืนเผชิญหน้ากันตรงๆ นัยน์ตาสีฟ้าที่กลับมาเด็ดขาดตามเดิมเหลือบมองใบหน้าที่ราวกับว่ารู้ตัวดีอยู่แล้ว

“ ผลงานออกมาเป็นแบบนี้ เธอบอกชั้นมาซิว่าควรจะจัดการกับมันยังไง?”    น้ำเสียงกดดันเอ่ยถามคนที่ก้มหน้าหลบ นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เสมองพื้นอย่างไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

“ ผม.....”   ถึงจะรู้ดีว่าไม่มีคำแก้ตัวให้กับผลลัพธ์แบบนี้ แต่ทุกคนก็รู้ดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เพราะงั้นเขาจึงอยากที่จะ

“ ผมอยากแข่งต่อไปครับ! อยากเป็นนักขับของเฟอร์รารี่ อยากทำผลงานให้ดีกว่านี้....อยากขอโอกาส....แก้ตัว....”   ริมฝีปากสีระเรื่อตะโกนออกไปก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา...เป็นคำพูดเดียวกับที่คนตรงหน้าเคยพูดกับเขา...

“ ............”    เสียงที่เงียบไปทำให้นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆช้อนขึ้นมามองคนตรงหน้าด้วยแววกล้าๆกลัวๆ จึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นมันแน่วแน่และไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนใจ

“ คุณครูเทโอ....”    น้ำเสียงอ้อนวอนถูกใช้ออกไป ถึงแม้จะแทบไม่มีหวังที่CEOหนุ่มจะให้โอกาสเขาเลยก็ตาม เพราะงานก็คืองาน เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าจะไม่เอามาปะปนกับเรื่องส่วนตัว

“ .............”   ยิ่งความเงียบเข้ามาครอบงำพิตการาจสีแดงนานเท่าไหร่แรงกดดันก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น ทุกสายตาต่างจับจ้องมองมาด้วยความลุ้นระทึกจนบางคนถึงกับหันหน้าหนีเพราะทนอยู่กับความอึดอัดนี้ไม่ได้ ใบหน้าหยิ่งทระนงยังคงเงียบอยู่อีกพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“ เธอรู้ไหม...ว่าชั้นอยากจะรีบถอดเธอออกจากตำแหน่งนักขับให้ไวที่สุด...ไม่ใช่เพราะเธอทำตามที่สัญญาไว้ไม่ได้...แต่เพราะภาพที่เธอรถคว่ำจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดนั่นต่างหากที่ทำให้ชั้นอยากจะห้ามไม่ให้เธอลงแข่งอีก”   แต่แล้วสิ่งที่ร่างสูงใหญ่พูดออกมาก็ทำเอานัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้างเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากอีกฝ่าย

“ คุณครูเทโอ....”   ที่ไม่อยากให้เขาแข่งเพราะผู้ชายใจร้ายคนนี้เป็นห่วงเขา?...ไม่อยากเห็นเขาบาดเจ็บ? ไม่อยากเห็นเขาเสี่ยงอันตราย?...ทุกสิ่งทุกอย่างมันมาจากความรู้สึกส่วนตัวไม่ใช่เรื่องงาน...

แล้วทำไมหัวใจเจ้ากรรมถึงได้ดีใจขนาดนี้ ทั้งๆที่อีกฝ่ายกำลังจะตัดอนาคตของเขาแท้ๆ...

“ อยู่เฉยๆชั้นก็เลี้ยงเธอได้ทั้งชีวิต…”   ถึงแม้ว่าCEOหนุ่มจะพูดลอยๆแต่นัยน์ตาสีฟ้าที่มองลงมาด้วยสายตาอ้อนวอนนั่นก็ทำให้เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร

“ ชีวิตที่ไร้ค่าแบบนั้นผมไม่อยากได้...ถ้าจะให้อยู่กับคุณ...ผมจะต้องดีพอที่จะเดินไปข้างๆได้อย่างไม่อายใคร”    นี่เขาก็พูดจากใจเช่นกัน ไม่ใช่เล่ห์เหลี่ยมที่จะทำให้อีกฝ่ายยอมให้โอกาสเขา ใบหน้าหยิ่งทระนงนิ่งไปเหมือนกำลังตัดสินใจซึ่งนั่นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างลุ้นระทึก

“ ......ก็ได้...ชั้นจะยอมให้เธอแข่งใหม่อีกสนาม เพราะคราวนี้มันเป็นอุบัติเหตุก็ช่วยไม่ได้”    และแล้วคำประกาศิตที่ตัดสินทุกอย่างก็ดังออกมา แต่ที่ดังกว่าคือเสียงเฮลั่นของลูกทีมม้าลำพองที่ตอนนี้หลายคนก็ลุกกระโดดกอดกันด้วยความยินดี

“ ขะ ขอบคุณครับ!”   หัวสีชาก้มแล้วก้มอีกก่อนจะเงยขึ้นมาพูดด้วยท่าทางลนลานอย่างไม่รู้ว่าจะแสดงความดีใจแบบไหนดี มือไม้ขยับไปมาอย่างไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนจนกระทั่งเอเลนดึงลำตัวบางไปกอดไว้ก่อนจะกระโดดไปด้วยกัน

นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองความดีใจที่แผ่ไปทั่วพิตการาจสีแดง ทั้งแปลกใจที่เวลาไม่นานจะทำให้ความผูกพันระหว่างสเลนกับลูกทีมคนอื่นมีมากมายขนาดนี้ ทั้งชื่นชมที่ที่นี่มีแต่ความสามัคคี...ถ้าเขาจะปล่อยให้หัวใจของเขาอยู่ที่นี่มันก็คงจะไม่เป็นไร

“ อย่าเพิ่งดีใจไปล่ะ เพราะว่าเงื่อนไขทุกอย่างก็ยังอยู่”   ใบหน้าหยิ่งทระนงพยายามปรับให้เชิดขึ้นตามเดิมก่อนจะเอ่ยออกไป ถึงจะดูน่าหมั่นไส้ในสายตาคนอื่นแต่เด็กนั่นก็หันกลับมายิ้มรับ

“ ครับ!”

“ ไม่คิดเลยนะว่าจริงๆแล้วนายจะรู้สึกกับเด็กนั่นแบบนั้น”   ทีมบอสร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามายืนใกล้ๆ เสียงเฮฮาของลูกทีมกลบประโยคนี้แทบมิดจึงมีเพียงคนที่ยืนใกล้ชิดกันเท่านั้นที่ได้ยิน

“ ระ รู้สึกอะไร?!”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซึ่งทีมบอสของเฟอร์รารี่ก็เพียงแค่หลุดขำออกมาเบาๆ...เจ้าคนปากไม่ตรงกับใจเอ้ย

“ ชั้นขอโทษก็แล้วกันที่ต่อยนาย”    เพราะตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจพฤติกรรมของเจ้าCEOปีศาจนี่บ้างแล้ว ที่ทำหลายๆเรื่องลงไปมันก็แค่เด็กผู้ชายที่ชอบแกล้งเด็กผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบก็เท่านั้น

“ อะ อืม....”   ใบหน้าหยิ่งทระนงรับคำพลางขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วจู่ๆCEOหนุ่มก็เอ่ยบอกคนข้างๆอย่างขออนุญาต

“ นี่...ชั้นขอคุยเป็นการส่วนตัวกับสเลน ทรอยยาร์ดหน่อย”    เพราะถึงร่างสูงใหญ่จะยอมให้โอกาสนักขับคนใหม่แต่ก็ใช่ว่าความดีความชอบนี้จะทำให้สายตาของลูกทีมคนอื่นที่มองมายังเขาเปลี่ยนไป...หากไม่รีบใช้โอกาสนี้บางทีอาจจะเข้าถึงตัวเด็กนั่นไม่ได้อีก

“ ก็ได้...แต่ให้เวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้นนะ...เพราะว่าเครื่องบินจะออกจากสนามบินผู่ตงตอนสองทุ่ม”   เอลวินตอบกลับมาด้วยท่าทางไม่ได้ห่วงอะไร ทำให้คนที่คิดมาแทบตายได้แต่อ้ำอึ้งที่อีกฝ่ายยอมรับง่ายๆ

“ อืม”

“ จะทำอะไรก็รีบๆทำเข้าล่ะ”   นัยน์ตาสีฟ้าที่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆของเจ้าทีมบอสปีศาจนั่นเหลือบมามองก่อนจะขยับตัวเตรียมจะไปต้อนลูกทีมให้เก็บข้าวเก็บของ

“ ขะ เข้าใจแล้ว...ขอบใจ”   เสียงตะกุกตะกักเอ่ยออกมาเบาๆทำเอาคนที่เดินจากมาลอบยิ้ม...ทำไมทีมบอสอย่างเขาจะไม่ดีใจล่ะถ้าสเลนสามารถจัดการเจ้าCEOขี้งกจอมเรื่องมากนั่นได้...หึ...จากนี้ไปไม่ว่าจะขออนุมัติอะไรก็คงไม่ยากเท่าเดิมแล้วละ แค่บอกว่าเพื่อความปลอดภัยของนักขับ เจ้าครูเทโอคงรีบเซ็นต์ให้แน่ๆ...ไม่มีอะไรเวิร์คไปกว่านี้อีกแล้ว...หึๆๆ

แต่คนที่ไม่ยอมเข้าใจแล้วดึงมือของสเลน ทรอยยาร์ดเอาไว้ก็ยังคงส่งเสียงขู่เหมือนลูกหมาอยู่ นัยน์ตาสีมรกตของเอเลน เยเกอร์จ้องเขม็งไปที่CEOหนุ่มอย่างไม่ยอมท่าเดียว

“ จะคุยอะไรก็คุยที่นี่ก็ได้นี่ครับ...หรือถ้าจะไปคุยที่อื่นก็ต้องให้ผมไปด้วยเพราะผมไม่ไว้ใจคุณหรอก เดี๋ยวคุณพาสเลนไปฆ่าหมกป่าที่ไหนแล้วผมจะรู้ได้ยังไง?”   ไม่มีการฆ่าหมกป่าอะไรหรอกน่าเจ้าเด็กบ้า ถ้าเขาจะหมกสเลนก็คงหมกไว้ใต้ผ้าห่มมากกว่า! บรรยากาศชวนคิดถึงเมื่อสมัยที่เจ้าเด็กเยเกอร์นี่ยังอยู่ที่บ้านข้างๆทำเอาปวดลำไส้ขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เพราะเมื่อก่อนเขาก็ทะเลาะกับเจ้าเด็กดื้อนี่อยู่แทบทุกวัน

นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบขึ้นไปหาตัวช่วยอย่างรีไว ถึงจะไม่เคยคุยกันตรงๆแต่ยามาโมโตะ ทาเคชิบอกว่าเจ้าอดีตนักขับมือหนึ่งของโลกนี่ก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เพระงั้น...

“ โฮ่ยเจ้าเด็กเหลือขอ...แค่นายรู้ว่าเด็กนี่อยู่ที่ไหนก็พอแล้วใช่ไหม?”   ใบหน้าบอกบุญไม่ค่อยจะรับนั่นถอนหายใจก่อนจะจับหัวสีน้ำตาลหันไปหา

“ เอ๋? เอ่อ? ครับ?”   แล้วท่าทางเหมือนลูกหมาเชื่องๆเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าของนั่นก็ทำให้CEOหนุ่มกร่นด่าอยู่ในใจ ทีกับเขาถ้าจะว่ากันตามตรงแล้วก็เป็นเจ้านาย เจ้าเด็กบ้านั่นกลับไม่เคยฟัง!

“ ฮายาโตะ ถอดตุ้มหูของแกให้เจ้าเด็กนั่นไปข้างนึง”    ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีเงินพยักรับอย่างเข้าใจ แต่เอเลนกลับทำหน้างง 

“ ในตุ้มหูของโกคุเดระมีเครื่องส่งสัญญาณติดตามตัวอยู่น่ะ รีไวทำไว้เผื่อโกคุเดระหายไปจะได้ตามตัวถูก”   หัวหน้าวิศวกรสาวเป็นฝ่ายอธิบายให้เอเลนฟังด้วยท่าทางราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ใครๆเค้าก็ทำกัน

“ ห๊ะ?! เครื่องส่งสัญญาณติดตามตัว?!”    ใบหน้ามนจึงหันไปเหล่มองรีไวอย่างไม่ไว้ใจ 

“ คุณคงไม่ได้ติดของแบบนั้นไว้บนตัวผมใช่ไหมครับ?”   อดีตนักขับมือหนึ่งยักไหล่ก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน

“ เปล่า...เพราะเครื่องติดตามตัวของนายก็คือชั้นยังไงล่ะเจ้าเด็กเหลือขอ”

“ โธ่...อันไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละครับ!”

เพราะเอเลน เยเกอร์มัวแต่วุ่นวายกับการสำรวจตัวเองว่ามีเครื่องส่งสัญญาณติดตามตัวติดอยู่บ้างหรือเปล่าทำให้อุปสรรคตัวสุดท้ายหลุดออกไปจนได้ CEOหนุ่มจึงดึงร่างโปร่งบางออกมาจากตรงนั้นอย่างแนบเนียน

“ เปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ...เราจะไม่คุยกันที่นี่”   มือใหญ่ดันไหล่บางเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ ก่อนจะขยับเข้าไปกระซิบจากด้านหลัง

“ นอกจากเอลวินแล้ว...คนอื่นยังไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับชั้น...มีเรื่องอะไรกัน”   นัยน์ตาสีมกรตเบิกกว้างก่อนจะหรี่ลงพร้อมกับแก้มใสที่แดงระเรื่อเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องอะไร

“ ครับ...”   ใบหน้าได้รูปรับคำและหลังจากนั้นไม่นาน รถแท็กซี่ของมหานครเซี่ยงไฮ้ก็แล่นจากสนามแข่งมาจอดที่เดอะบันด์ สถานที่สำคัญของที่นี่

หลายๆคนคงรู้จักในนามของหาดเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ หนังที่โด่งดังไปทั่วโลก แต่สำหรับชาวจีนทั่วไปจะเรียกริมแม่น้ำซึ่งเต็มไปด้วยตึกยุโรปโบราณนี้ว่าหาดไว่ทัน

แสงไฟยามค่ำที่สาดส่องหมู่ตึกซึ่งขนานไปกับแม่น้ำหวงผู่ยาวร่วม1.5กิโลเมตรทำให้บรรยากาศแถบนี้โรแมนติกจนน่าเดินเล่นไม่ใช่น้อย มีทั้งคู่รักและนักท่องเที่ยวที่ต่างก็พยายามจะถ่ายรูปกับหอไข่มุกซึ่งเป็นฉากหลังอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำแต่CEOหนุ่มกลับเลือกที่จะจับมือบางของคนข้างๆแล้วเดินเลาะริมน้ำไปเรื่อยๆมากกว่า สายลมแผ่วเบาทำให้รู้สึกผ่อนคลายจนเรื่องเมื่อกลางวันราวกับเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่ไม่อยากจะพบจะเจอมันอีก และเพราะเผลอไปนึกทำให้มือใหญ่กระชับมือบางโดยไม่รู้ตัว

“ ...ชั้น...ให้โอกาสเธอไปแล้ว...แล้วเธอล่ะ จะให้โอกาสชั้นบ้างได้ไหม?”   เป็นเพราะฝันร้ายนั่นทำให้ไม่อยากจะเสียเวลาไปสักนาที หากอะไรจะเกิดขึ้นจะได้ไม่เสียใจเหมือนอย่างตอนนั้นอีก ร่างสูงใหญ่จึงพูดออกไปตรงๆ

“ คิดจะเอาเรื่องงานมาต่อรองกับเรื่องส่วนตัวเหรอครับ?”   ใบหน้าได้รูปของคนที่เดินอยู่ข้างๆหัวเราะน้อยๆเพราะอีกฝ่ายช่างทำอะไรไม่สมเป็นตัวเองเลย...แต่เขากลับชอบคุณครูเทโอที่เอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวเพราะเขาแบบนี้จัง...เพราะมันทำให้เขารู้ว่าผู้ชายที่เพอร์เฟ็คคนนี้ก็ยังมีจุดอ่อน

“ ใช่...เธอก็รู้ว่าชั้นมันเป็นปีศาจ เพราะงั้นต่อให้ต้องใช้วิธีไหน ชั้นก็จะทำให้สิ่งที่ชั้นต้องการมาอยู่ในมือให้ได้”   สองขาที่ก้าวเดินมาเรื่อยๆหยุดชะงักลงก่อนที่ใบหน้าหยิ่งทระนงจะหันมามองเขาด้วยสายตาเว้าวอน

“ ให้อภัยคนที่รักเธอได้ไหม สเลน...”

“ อ่ะ.......”   จู่ๆคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน ไม่คิดว่ามันมีอยู่จริงก็ถูกพูดออกมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว เพราะงั้นนอกจากหัวใจที่เต้นรับมันอย่างรุนแรงแล้วใบหน้าสวยก็แดงซ่านไปถึงใบหู      

คำว่า “รัก” คำเดียวมันมีอนุภาพขนาดนี้เลยเหรอเขาเพิ่งเคยเข้าใจ

เพราะคำว่า “รัก” เพียงคำเดียวนี้ทำให้เขายินดีที่จะให้อภัยคนตรงหน้าทุกอย่างไม่ว่าจะเคยทำร้ายเขาเอาไว้มากมายแค่ไหน

หากที่อีกฝ่ายทำลงไปมันเป็นเพราะความรัก ความหมายของการกระทำเหล่านั้นมันจะตรงกันข้ามกับที่ทำลงไปเพราะความเกลียดชังโดยสิ้นเชิง…

ในที่สุดเขาก็เข้าใจเสียที...ว่าผู้ชายใจร้ายคนนี้ไม่เคยเกลียดเขาเลยแต่มันเป็นอะไรที่ตรงข้ามต่างหาก...

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาเสหลบตาร่างสูงใหญ่อย่างเขินอายก่อนที่สองขาจะก้าวเดินต่อไปทำให้คนที่ยังจับมือกันเอาไว้ก้าวเดินตาม

“ คุณรู้ไหมครับว่าสิ่งที่ผมคิดถึงตอนที่รถกำลังพลิกคว่ำคืออะไร...มันไม่ใช่เรื่องผลการแข่งขัน ไม่ใช่คุณพ่อหรือฮาร์กไลท์...แต่มันเป็นหน้าของคุณ...ผมเสียใจ...ที่กลับมาให้อภัยคุณไม่ได้อีก”   แล้วจู่ๆร่างโปร่งก็หมุนตัวกลับมาหาก่อนจะยิ้มบางๆ สายลมที่พัดให้เส้นผมสีชามาต้องใบหน้าสวยนั้นช่างเป็นภาพที่งดงามจับใจ

“ ผม...จะให้โอกาสคุณอีกครั้งก็ได้ แต่ว่ามีข้อแม้นะครับ...”   นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความดีใจ ต่อให้จะมีเงื่อนไขอะไรก็พร้อมที่จะทำทั้งนั้นขอแค่ให้ได้คนตรงหน้าคืนมา

“ อะไรล่ะ?”   เสียงทุ้มถามออกมาและนั่นก็ทำให้ใบหน้าได้รูปยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างไม่เข้ากับความอ่อนโยนนั่นสักนิด

“ ถ้าผมคือสิ่งที่คุณต้องการ...คุณจะต้องเก็บผมไว้ที่หัวใจ ไม่ใช่ในฝ่ามือ”

นัยน์ตาสีฟ้าเบิกขึ้นอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้รอยยิ้มฉายชัดอยู่บนใบหน้าที่ไม่ได้ยิ้มมานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ฝ่ามือรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดก่อนยกมืออีกข้างไปบีบจมูกรั้นนั้นโยกไปมาอย่างนึกมันเขี้ยว

“ หึ...ยอกย้อนนักนะ”   คนในอ้อมแขนได้แต่หัวเราะเบาๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเด็กนี่ทำเอาห้ามใจไม่ไหว ริมฝีปากจึงขยับเข้าไปใกล้จนในที่สุดมันก็แนบชิดกัน

ถึงแม้จะไม่ใช่จุมพิตที่เร่าร้อนแต่มันก็ผ่อนคลาย ถึงแม้จะไม่ใช่จุมพิตที่เนิ่นนานแต่มันก็อ่อนหวาน...ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะรู้สึกว่าจูบมันมีรสชาติดีเท่าครั้งนี้

ใบหน้าหยิ่งทระนงละออกมาก่อนจะแนบหน้าผากเอาไว้กับหน้าผากใส นัยน์ตาต่างจ้องมองซึ่งกันและกันราวกับจะซึมซับช่วงเวลานี้อย่างเต็มที่ แล้วริมฝีปากร้ายๆก็เอ่ยออกไป...เป็นถ้อยคำที่สเลน ทรอยยาร์ดคงจะจำไม่รู้ลืม...

“ จะหัวใจหรือฝ่ามือของชั้น เธอก็เป็นเจ้าของมันทั้งหมดนั่นแหละ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

อร๊ากกกกก ลงไปดิ้นกับพื้นอย่างพ่ายแพ้ความหวาน >/////< โอยยยย ตอนนี้มี๊น้ำตาลในเลือดสูงค่ะฟฟฟฟฟฟ >/////< จบไปอีกลูป ต่อไปจะเป็นลูปของโฮะ จากนั้นก็เจอลาสบอสคุณพ่อ แล้วก็จบ เย้~~ //จะง่ายขนาดนั้นเลยเร๊อะ แกน่ะคุณกวาง

ก่อนจะเวิ่นเว้อไปถึงดาวอังคาร คุณกวางฝากมาประกาศให้ทราบโดยทั่วกันอีกครั้งนะก๊า ว่า รวมเล่ม GLIDE จะวางขายในงาน A/Z Only Event วันที่ 15 พฤศจิกายนนี้นะคะ *w* สำหรับรายละเอียดของงานติดตามได้ที่เพจของงานเลยค่ะ >>  A/Z Party : Aldnoah.Zero only Event

มาพูดถึงรวมเล่มกันบ้าง เนื่องจากไปจองบูทเอาไว้โดยไม่รู้จะขายอะไร(ดูมัน) แล้วก็ด้วยเวลาที่ใกล้เข้ามาขนาดนี้ ฟิคA/Zเรื่องอื่นคงไม่ทันแน่ เพราะงั้นเลยตัดสินใจเอา GLIDEนี่แหละ5555 เพราะว่าตอนนี้ต้องแยกเป็น 3 เล่มค่อนข้างแน่นอนแล้ว โดย

-          เล่ม1กับ2 จะเป็น GLIDE ภาคหลักของรีเอและ8059 รวมตอนพิเศษทุกสรรพสิ่งเอาไว้ในสองเล่มนี้ทั้งหมดค่ะ สองเล่มนี้จะขายแบบแพ็คคู่ ไม่แยกจากกัน

-          เล่ม 3 จะเป็น GLIDE  White & Silver ของครูสเลนโดยเฉพาะ เล่มนี้ตั้งใจว่าจะขายแยกจากสองเล่มแรกนะคะ ไม่ต้องซื้อทั้งเซตสามเล่มก็ได้แล้วแต่ศรัทธาว่าอยากเก็บเล่มไหน555

รายละเอียดอื่นๆไว้ทยอยแจ้งเรื่อยๆนะคะ *v*  ตอนนี้ในหัวคุณกวางมันกระจัดกระจายมาก ไหนจะรูปเล่ม ไหนจะปก(อันนี้หัวน้องสโนว์555//โดนเหยียบ//ต้องเปลี่ยนคอนเซ็ปต์ปกกันให้มั่วไปหมดเพราะอิเล่มสามที่งอกมาจากไหนไม่รู้เนี่ยถถถ) ไหนจะของแถม ไหนจะฟรีเปเปอร์ อ่อก......ขอบคุณที่สนใจรับรวมเล่มน้อยๆนี้ไปเลี้ยงดูนะคะ >////<

ขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์ด้วยนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า

ก่อนไป แปะรูปแฟนอาร์ตจากน้องบิ๊วต์ค่ะ ขยันมากมายอ่ะงื้อออออ ขอบคุณมากๆค่า เป็นฉากที่คุณCEOถือกล่องข้าวหมีไปง้อภรรยานั่นแล แอร๊ยยยยย