KHR Au S.Fic [8059] He’s my girlfriend? : 01

KHR Au S.Fic [8059] He’s my girlfriend? : 01

: KHR Fanfiction AU.

: 8059

: Romantic Comedy

: PG-15

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ อุวะ~~ นั่นผู้ชายใช่ไหมวะ?”

แหงสิโว้ยไอ้พวกบ้า!! โรงเรียนประจำชายล้วนนะ! ถ้าไม่ใช่ตัวผู้แล้วจะมาอยู่ตรงนี้ได้ไงฟ๊ะ?!

ใบหน้างอหงิกหันไปทำตาขวางใส่คนที่กำลังซุบซิบนินทาให้สะดุ้งเฮือกแล้วรีบเดินหนีไป เขาไม่เหมือนผู้ชายตรงไหนห๊ะ?! ดูท่าเดินอย่างกับหัวหน้าแก๊งอันธพาลนี่ซะก่อนเถอะ!

ริมฝีปากสีสดสบถไปตลอดทาง ยิ่งเดินผ่านกระจกก็ยิ่งอยากจะชกมันให้แตกเป็นเสี่ยงๆนัก เพราะถึงเขาจะเดินกร่างขนาดไหนมันก็ไม่ได้ชดเชยรูปร่างหน้าตาที่มีมาแต่กำเนิดนี่ได้เลยสักนิด ต้องโทษไอ้พ่อเฮงซวยนั่นสินะที่ยอมให้ลักษณะเด่นของแม่อยู่เหนือกว่า บ้านเขาถึงได้หน้าสวยกันทั้งบ้านไม่เว้นแม้แต่ลูกชายคนเล็กอย่างเขา!

“ นั่นผู้ชายแน่เหรอวะ?”

“ ก็ใช่น่ะเซ่!! จะให้ถอดกางเกงให้ดูตรงนี้เลยไหมไอ้พวกบ้า!”

ใบหน้าบูดๆตวัดไปมองอย่างหาเรื่องทำให้คนทักก้มหน้าก้มตาแล้วเดินหนีไป...ก็เพราะว่าต้องมัวหัวเสียกับคำพูดของทุกคนที่เดินสวนกันแบบนี้ไง ร่างกายของเขาถึงได้ไม่เจริญเติบโตแบบที่ลูกผู้ชายควรจะเป็น!

“ ชิ!”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีเงินสบถอีกทีก่อนจะเดินออกจากอาคารหอประชุม วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของนักเรียนชั้นม.ปลายปีหนึ่งอย่างเขา เพราะงั้นตอนบ่ายจึงไม่มีคาบเรียน

แต่ถึงจะว่าง คนส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะเดินกลับไปที่หอเพราะครึ่งวันนี้ที่จริงโรงเรียนก็ตั้งใจจะให้นักเรียนกลับไปเก็บของให้เรียบร้อยนั่นแหละ

ร่างบอบบางยัดสองมือไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยืนมองหอชายล้วนนั่นอย่างชั่งใจ ทั้งๆที่บ้านก็อยู่ไม่ได้ไกลแท้ๆแต่โรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังแห่งนี้ก็มีกฎที่ว่านักเรียนทุกคนจะต้องอยู่หอที่ทางโรงเรียนจัดเอาไว้! เลือกไม่ได้แม้แต่รูมเมท!

“ น่ารำคาญชะมัด”   ใบหน้าสวยบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ คนที่ไม่ชอบสุงสิงกับใครอย่างเขาจะให้มาอยู่ร่วมห้องกับใครก็ไม่รู้ตลอดสามปีเนี่ยนะ? เอาไดนาไมต์ยัดปากกันเลยดีกว่า!

เพราะฉะนั้นสองขาจึงก้าวเดินสวนทางกับชาวบ้าน เอาไว้ดึกๆค่อยกลับมาแล้วกัน อย่างน้อยก็ลดเวลาที่ต้องหายใจร่วมกับใครก็ไม่รู้นั่นไปได้ตั้งหลายชั่วโมง!

ครืด...ครืด....

โทรศัพท์มือถือสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้คนที่อารมณ์ไม่ดีตลอดปีตลอดชาติล้วงมันออกมาก่อนจะกร่นด่าในใจเมื่อเห็นว่าใครส่งข้อความหา

‘ ไงฮายาโตะ? พี่รู้ว่าเธอคงหนีออกมาจากโรงเรียนแน่ๆเพราะงั้นฝากซื้อของตามนี้แล้วแวะเอากลับมาให้ที่บ้านที...แน่นอนว่าถ้าไม่ทำตามที่บอกพี่จะไปเยี่ยมเธอถึงที่หอเลยนะจ๊ะ’

อาเจ๊พญามารอวตารมาเกิด!! นี่มีตาทิพย์หรือว่านั่งส่องเขาจากหม้อยาพิษกันแน่ถึงได้รู้ด้วยว่าเขากำลังจะโดดหอ!

“ หึ่ม...”   สันกรามได้แต่กัดกันกรอดๆอย่างโมโห แต่จะไม่ทำตามก็ไม่ได้เพราะยัยแมงป่องพิษนั่นมันร้ายกาจจนคนที่แข็งแกร่งที่สุดในปฐพีอย่างเขายังเข็ดขยาด...ขืนปล่อยให้อาเจ๊มาหาถึงหอคงไม่ดีแน่ อย่างน้อยก็เหลือไว้เป็นฐานทัพของเขาบ้างเถอะ...สองขาจึงเปลี่ยนเส้นทางไปซุปเปอร์มาเก็ตอย่างช่วยไม่ได้ ก็แค่ซื้อๆแล้วเอาไปให้ที่บ้านให้จบๆไป ดีเสียอีกจะได้กินข้าวเย็นแสนอร่อยของที่บ้านกลับมาเลย

ทั้งๆที่คิดแบบนั้น ทว่า เมื่อสายตาไล่อ่านรายการสิ่งของที่ต้องซื้อจนถึงบรรทัดสุดท้าย...ริมฝีปากก็ถึงกับอ้าพะงาบๆอย่างนึกคำด่าไม่ออก

ผ้าอนามัย......ไม่ผิดแน่เพราะเขาขยี้ตามาแล้วหลายรอบ....บรรทัดนี้อ่านว่าผ้าอนามัยแน่นอน...แถมมีระบุยี่ห้อรวมทั้งจะเอาแบบมีปีกแมกซี่ ไอ้สเปคแบบนี้คงไม่มีอย่างอื่น....

อ๊ากกกกก อาเจ๊มารร้ายนั่น! มีอย่างที่ไหนใช้น้องชายไปซื้อไอ้ของแบบนี้เนี่ยนะ?!

แล้วที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่านั้นก็คือไอ้พวกพนักงานขาย! พวกแกไม่ต้องอธิบายเหมือนชั้นเป็นคนใช้เองก็ได้โว้ย! ดูหนังหน้าสิว่านี่มันผู้ชาย ชั้นไม่ได้ซื้อไปใช้เอง!

“ หึ่ม....”   ใบหน้างอหงิกหันไปค้อนใส่แคชเชียร์ที่ส่งยิ้มเอ็นดูมาให้...ขอร้องละ อย่าทำเหมือนเขาเป็นสาวน้อยแรกแย้มที่เพิ่งเคยใช้ไอ้ของในห่อนี่ครั้งแรกเลยเถอะ มันชวนให้อยากถล่มร้านตะหงิดๆนะ

ร่างบอบบางเดินดุ่มๆออกมาจากร้าน นี่ถ้าประตูมันเป็นแบบเปิด-ปิดเองละก็พ่อจะกระแทกใส่หน้าให้พังกันไปข้างนึงเลยคอยดู! แต่เพราะมันเป็นแบบเปิด-ปิดอัตโนมัติไงเขาถึงได้จำต้องเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาอย่างหาที่ระบายไม่ได้!

ตุ้บ!!

ร่างทั้งร่างเซถลาก่อนจะล้มลงไปนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น...โว้ย!! ใครมันชนเขาฟ๊ะ ตัวออกจะใหญ่มองไม่เห็นหรือไงว่าเขาเดินออกมา!

“ อ๊ะ?! ขอโทษนะ ตัวนายบางจนมองไม่เห็นเลยละ ฮะฮะ”   เขาหันไปทำตาเขียวใส่ไอ้บ้าที่มันกล้าขอโทษด้วยคำพูดชวนตีนั่น

“ ไม่เป็นไรใช่ไหม? มา ชั้นช่วยนะ”   มือใหญ่จนน่าอิจฉายื่นมาให้ ร่างกายสูงชะลูดดูเป็นพวกนักกีฬาจนน่าหมั่นไส้ ยิ่งใบหน้าแย้มบานที่ล้อมกรอบด้วยผมสีดำยิ่งทำให้รู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เพราะงั้นเขาจึงปัดมือข้างนั้นอย่างไม่ไยดี

“ ถอยไป! ชั้นลุกเองได้!”    สองมือผลักร่างหนาที่ยังทำหน้างงๆออกไป

“ อ่ะ ของนายหล่นนี่นา ชั้นช่วยเก็บนะ”   พอเจ้าบ้าตรงหน้าพูดมาแบบนั้นเขาถึงเพิ่งนึกขึ้นได้...ว่าไอ้ของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นนั่นมันมีสิ่งมหัศจรรย์ของโลกรวมอยู่ด้วย

“ เดี๋ยว! ไม่ตะ.....”   ริมฝีปากได้แต่อ้าค้างอยู่อย่างนั้น...ไม่ทัน...ไม่ทันแล้วครับท่านเทพอาร์คิมิดีส...ไอ้บ้าตรงหน้าหยิบห่อผ้าอนามัยขึ้นมาเต็มๆ

ฮือออออ...อยากจะร้องไห้จนชีพวายไปเสียจริงๆ....

“ โทษที...ชั้นเห็นนาย เอ่อ ไม่สิ เธอ...ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนชั้น ก็เลยนึกว่าเธอเป็นผู้ชาย...ขอโทษนะที่ทักไปแบบนั้น นี่คงจะไปเอาชุดพี่ชายมาใส่สินะ ฮะฮะ ขอโทษอีกทีนะ”

“ ไอ้บ้า!!”   ยิ่งแกขอโทษก็ยิ่งทำให้ชั้นอยากจะโดดน้ำตาย! ถึงจะรู้สึกอับอายแต่ก็สรรหาคำด่าไม่ทันเลยได้แต่ก้มหน้าแดงเถือกแล้วรวบของมาจากมือใหญ่นั่นก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น

อ๊ากกกก อยากตายที่สุดในสามโลกเลย!!

ขนาดเอาของไปให้อาเจ๊วายร้ายแล้วก็กินข้าวกินปลาเสร็จสรรพก่อนจะกลับหอพักอย่างเสียมิได้ เขาก็ยังไม่วายเดินร้องไห้กระซิกๆมาจนถึงโรงเรียน

ได้แต่หวังว่าไอ้บ้านั่นมันจะปัญญาอ่อนจนจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร ไม่งั้นชีวิตในรั้วโรงเรียนของเขาคงหายนะแน่ แค่ปกติก็ไม่มีใครเห็นเขาเป็นผู้ชายอยู่แล้ว ถ้าเรื่องผ้าอนามัยนั่นแพร่ไปเขาคงทำได้แค่เอาหัวโขกกระถางต้นไม้ตายเท่านั้น

“ เฮ้อ...”   ใบหน้าสวยถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูห้องหมายเลข 8059 เข้าไป

“ มาแล้วเหรอ? ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชั้นรูมเมทของนายชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ...อ๊า!!! นาย!!!”    ร่างทั้งร่างได้แต่นิ่งค้างจนแทบจะแข็งเป็นหินเมื่อมองเห็นหน้าของคนที่เดินเข้ามาทักทาย....

ไม่ใช่แค่ไม่ปัญญาอ่อนเท่านั้นแต่ไอ้บ้านี่มันยังจำได้ดี แถมที่เลวร้ายกว่านั้นคือเขาต้องเป็นรูมเมทของมัน!!

“ อื้อ?!!”   เขาที่ตั้งใจจะแหกปากโวยวายในโชคชะตากลับถูกมือใหญ่ๆนั่นปิดปากไว้แล้วลากเข้าห้องไป ประตูปิดลงไล่หลังก่อนที่ไอ้บ้านี่จะทำหน้าจริงจังแล้วพูดออกมา

“ จริงๆแล้วเธอเป็นผู้หญิงสินะ?...แต่ที่ต้องปลอมตัวเข้ามาอยู่ในหอชาย มาอยู่ในโรงเรียนชายล้วนนี่ก็เพราะว่ามีเรื่องจำเป็นสินะ? อย่างเช่นมาตามหาพี่ชาย? หรือไม่ก็บ้านจนมากเลยต้องเรียนในโรงเรียนที่มีหอพักซึ่งมีแค่ที่นี่ที่เดียว? จะยังไงก็เถอะไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะช่วยปิดบังเรื่องที่เธอเป็นผู้หญิงให้ เพราะงั้นสบายใจเถอะ”   ใบหน้าคมภายใต้กรอบผมสีดำพยักขึ้นลงอย่างมั่นใจก่อนจะปล่อยให้เขานิ่งค้างอย่างประมวลผลไม่ทันอยู่ตามลำพัง

เขาเนี่ยนะเป็นผู้หญิงปลอมตัวมา?

เขาเนี่ยนะมาตามหาพี่ชาย?

เขาเนี่ยนะบ้านจนถึงได้ต้องมาอยู่หอ?

ชะ! นี่มันบ้าอะไรกันฟ๊ะ?! เขาไม่มีพี่ชายมีแต่อาเจ๊วายร้าย! แล้วบ้านเขาก็รวยมากติดอันดับท็อปเท็นไม่มีความจำเป็นต้องอยู่หอเลยสักนิดถ้าไม่ติดที่มีกฎบังคับไว้!

ใบหน้าสวยหันไปมองคนที่กำลังฮั่มเพลงไปเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้าไป...ไอ้บ้านี่มันจะจิตนาการล้ำเลิศไปไหม? หรือไม่ก็คงดูละครมากไป?

จะยังไงก็แล้วแต่ แต่เขาคงต้องบอกมันให้ชัดเจน ว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิง!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

พญาเหยี่ยวล่ะ? // ซีด.... // ก็นั่นไง...ไม่มีไหใหม่มานานอ่ะเนอะ // โดนสับ // หมู่นี้ดูอนิเมะที่เป็นชีวิตในโรงเรียนม.ปลายซะเยอะเลยอยากเขียนเกี่ยวกับเพื่อนรักเพื่อนอะไรแบบนี้กะเค้าบ้าง ทว่า...หันไปดูแพร์ริ่งของตัวเองแล้วก็ได้แต่เหงื่อตก...ทำไมมีแต่ลุงรักเด็กทั้งนั้นเลยฟร้า~~~ถถถถถถถ ก็เลยกลับรังเก่า ไหนๆก็ไม่ได้เขียน8059เพียวๆซะนาน คิดถึงเหมียนกันน้า >v< เห็นชื่อเรื่องก็รู้แล้วว่ามันรั่วแน่5555 น่าจะคล้ายๆกับฟิคเรื่อง คุณภรรยากำมะลอที่รัก  คือปกติแล้วพล็อตทั่วไปมันจะเป็นผู้หญิงปลอมตัวเข้ามาอยู่หอชาย แล้วก็ต้องพยายามปกปิดเรื่องที่ตัวเองเป็นผู้หญิง พอพระเอกรู้ความจริงก็พยายามช่วยนางเอกปกปิด ก็รักกันแฮปปี้เอนดิ้งอะไรแบบนี้   แต่เพราะนี่เป็นฟิควายก็เลยให้อิเนียนมันเข้าใจว่าก๊กเป็นผู้หญิงปลอมตัวมา ทั้งๆที่ก๊กก็ผู้ชายแท้ๆนี่แหละ555 ในขณะที่เนียนก็พยายามจะให้ก๊กปกปิดความเป็นหญิง แต่ก๊กก็พยายามจะเปิดเผยว่าตัวเองเป็นผู้ชาย ดูซิว่าพอรู้ความจริงแล้วจะแฮปปี้เอนดิ้งเหมือนพล็อตปกติทั่วไปหรือเปล่า555 อาจจะงงนิดหน่อยเอาไว้ค่อยๆติดตามกันไป เหะ

ฝากฟิคอบอุ่นหัวใจไร้สาระไปวันๆ(?)ไว้อีกเรื่องนะก๊า m(_ _)m งื้ออออ ชอบเขียนฟิคแนวนี้ที่สุดในโลก >///< ก๊กน่ารักกกก *ฟัด*