Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059] GLIDE : WHITE and SILVER#08

Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059]  GLIDE : WHITE and SILVER#08

For HBD. Count Cruhteo

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine , Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

“ .....ฮึก....”   สองมือที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามปัดมือของอีกฝ่ายออกไปทั้งๆที่นัยน์ตาพร่ามัว น้ำหนักตัวของร่างสูงใหญ่ที่ทิ้งกายคร่อมทับทำให้สะโพกมนขยับไปไหนไม่ได้ มือบางหมายจะตบเข้าไปที่ใบหน้าหยิ่งทระนงเพื่อเรียกสติ แต่คนที่ยังมีสติครบถ้วนก็จับมันกดลงกับเตียงอย่างรู้ทัน

“ คิดว่าชั้นจะปล่อยให้เธอตบเป็นครั้งที่สองหรือไง?”   มือใหญ่บีบข้อมือเล็กให้รู้สึกเจ็บ มืออีกข้างพลิกลำตัวบางให้หันหลังตามแต่ใจก่อนที่เสียงซิปรูดลงไปจะดังขึ้น

“ อื้อ!!”   หัวสีชาที่ถูกกดลงกับหมอนส่งเสียงต่อต้าน การกระทำที่ไม่ได้เบามือทำให้แขนที่ถูกจับออกจากเสื้อผ้าเจ็บแปลบ มือใหญ่ยกเอวบางให้ลอยเหนือพื้นเตียงก่อนที่ชุดราตรีเนื้อดีจะถูกดึงผ่านไป คนที่พยายามขัดขืนได้แต่เม้มริมฝีปากอย่างเจ็บใจที่สู้อีกฝ่ายไม่ได้จนถูกจับถอดเสื้อผ้าราวกับตุ๊กตาแบบนี้

“...อย่าครับ...”   คำแรกที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีแดงเมื่อถูกพลิกกลับมาหงายหน้าตามเดิม ร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้านไปกับสายตาที่ทอดมองลงมา...เพราะมันหาคำว่ารักสักนิดไม่ได้ หัวใจดวงน้อยจึงยิ่งเจ็บปวดเพราะรู้ว่าการกระทำที่ป่าเถื่อนรุนแรงนี้ไม่ได้แฝงอะไรไว้เลย

“ ฮึก...ปล่อยผมไป...อย่า....”   เขาขอร้องทั้งน้ำตาแต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมหยุด ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองโน้มลงมาก่อนจะฝังมันเอาไว้ที่ซอกคอของเขา สัมผัสที่ไม่คุ้นเคยทำเอาน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม...กลัว....เขากลัว...

“ ฮึก...ฮึก.....”   มีแต่เสียงร้องไห้ในขณะที่ใบหน้าคมยังคงกดจูบไปตามผิวเนื้ออ่อนนุ่ม ทั้งแผ่วเบายั่วเย้า ทั้งรุนแรง....รอยขบกัดดูดดึงทำให้เผลอห่อไหล่ ฝ่ามือที่ถูกกดเอาไว้ขย๋ำผ้าปูที่นอนจนมันแทบขาดเช่นเดียวกับฝ่าเท้าที่ต่อต้านแรงกดทับไม่ไหวจึงทำได้แค่ขยับไปมาเพื่อระบายทุกอย่างลงไปกับพื้นเตียง

“ อย่า....”   ใบหน้าสวยเงยขึ้นจนเส้นผมสีชาสยายเต็มหมอนเมื่อซอกคอถูกรุกรานไม่หยุด เสียงห้ามอย่างไร้เรี่ยวแรงแทบจะไม่มีผลอะไรในเมื่อคนกระทำไม่คิดจะฟัง ใบหน้าหยิ่งทระนงละออกมาจากซอกคอที่บัดนี้เต็มไปด้วยจุดสีแดงจากอารมณ์รุนแรงที่ระบายออกไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะเล้าโลมหรือปลอบใจเพราะงั้นเด็กนี่จะร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัวเขาก็ไม่คิดจะหยุด

“ ถ้ายอมชั้นดีๆ ชั้นอาจจะเซ็นต์อนุมัติให้ทันทีเลยก็ได้ ว่าไง?”   แค่ร่างกายยังไม่พอ ปากร้ายๆยังทำให้เจ็บไปถึงข้างในซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ ไม่...คุณมันเลวร้ายที่สุด! ฮึก...ผมไม่ทำ!...ฮึก ไม่ทำ!...”   แล้วยิ่งคนที่อยู่ใต้ร่างได้ฟังก็ยิ่งเหมือนมันไปกระตุ้นให้การต่อต้านรุนแรงขึ้นมาอีก แขนขาที่ดูจะหมดแรงไปแล้วจึงลุกขึ้นมาขัดขืนเขาราวกับเด็กนี่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่...แต่บอกตามตรงว่าเขาเองก็อารมณ์ไม่ดี ไม่อยู่ในสภาวะที่จะอ่อนโยนได้หรอก เพราะงั้นสองมือจึงปล่อยผ่านยอดอกสีชมพูกับหน้าท้องแบนเรียบไป...แล้วจับสองขาแยกออกจากกันแทน...ของของเขาน่ะพร้อมมาตั้งแต่ตอนที่อยู่ในงานแล้ว ส่วนเด็กนี่จะเป็นยังไงก็ช่าง!

ยังไงก็เป็นผู้ชาย...ไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนนักก็ได้

อีกอย่าง...เขาก็อยากให้เด็กนี่จดจำด้วยร่างกาย...เพื่อให้ไม่สามารถมีเซ็กส์กับใครได้อีก

พอกันที...กับการที่ต้องทนเห็นเด็กนี่เดินไปกับคนอื่น...โดยที่เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรั้งตัวเอาไว้

ใช่...ภาพแผ่นหลังของเอลวินที่จูงมือเด็กนี่ไกลออกไปมันทำให้เขายอมขายวิญญาณให้กับซาตาน...ถ้าหากยังเป็นแค่คนข้างบ้านอยู่อย่างนี้ก็ไม่มีสิทธิ์จะตามไปดึงมืออีกข้างแล้วรั้งเอาไว้ได้...ไม่สามารถจะฉุดกระชากลากเด็กนี่ออกมาจากอ้อมแขนของเจ้าผู้ชายผมดำคนนั้น ทำไม่ได้แม้แต่จะต่อกรกับว่าที่คู่หมั้นที่เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งๆที่เขาก็มีดีไม่แพ้กัน!

กลับไปเป็นตัวตนของนายซะครูเทโอ....

ผู้ชายที่เสียสละ ผู้ชายที่ปล่อยมือจากคนที่ตนรักเพราะอยากให้เขาใช้ชีวิตอย่างถูกทำนองคลองธรรม ผู้ชายคนนั้นมันไม่ใช่นาย ไม่ใช่ผู้ชายที่ชื่อครูเทโอ!!

....ใช้กำลัง...ใช้สมอง...หรือแม้แต่จะต้องยืมมือใคร...ถ้าจะเอา...ก็ต้องเอาให้ได้…

นั่นแหละ...ถึงจะสมกับที่เป็นนาย...

“ อย่า...ปล่อยผม...ไม่เอา....”   ใบหน้าสวยตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ถึงความร้อนระอุที่แตะอยู่ที่ปากทางเข้าเบื้องล่าง นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อผงกหัวขึ้นมาแล้วเห็นว่าเขากำลังจะทำอะไร ร่างโปร่งตะเกียกตะกายหนีเต็มที่แต่แขนแข็งแรงที่กอดต้นขาขาวเอาไว้ก็ทำให้หนีไปไหนไม่รอด

“ อย่า...ผมขอร้อง...ผมจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับคุณอีก ฮึก...จะไปให้พ้นๆ ฮึก...อย่า...อย่า ฮึก....”   ริมฝีปากสีสดละล่ำละลักบอกด้วยความกลัวสุดขั้วหัวใจ ถึงเด็กนี่จะอ้อนวอนเขาขนาดไหนแต่ไม่รู้หรือไงว่าไม่ควรพูดคำว่า “จะไปจากเขา” ตอนนี้! เพราะมันทำให้เส้นความอดทนบางๆที่มีขาดลงทันที!

“ ไม่เอา...อย่า...อย่า!!!”   แกนกายขนาดใหญ่ดึงดันสอดใส่เข้าไปไม่ยั้ง...ไม่มีแม้แต่การเล้าโลมใดๆให้อีกฝ่ายรู้สึกดี แรงเสียดสีที่ฝืดเคืองทำให้คนถูกกระทำได้แต่สั่นอย่างหนักด้วยความเจ็บที่แล่นลิ่วขึ้นไปจากแผลที่เขามอบให้...ความคับแน่นส่งผลให้ได้กลิ่นเลือดจางๆ...ทั้งๆที่ร่างตรงหน้ากำลังกระตุกจนน่าสงสารแต่ปีศาจร้ายในตัวเขากลับไม่ได้รู้สึกผิดและไม่คิดที่จะหยุด

“ อึก! เจ็บ.......”   มือใหญ่พลิกลำตัวบางให้คว่ำหน้าลงกับเตียง ใบหน้าสวยนองน้ำตาซุกหน้าร้องไห้กับหมอนจะได้ไม่ทำให้เขาใจอ่อน เพราะจะให้เลิกตอนนี้คงไม่มีวัน

“ อื้อ!!”   ไหล่บางกระตุกเฮือกเมื่อเขาเริ่มขยับกายทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่พร้อม ข้างในมันทั้งแน่นทั้งฝืดจนเขาได้แต่กัดฟัน มันบีบรัดเขาเสียจนทำเอาแทบคลั่ง เพราะถึงมันจะแน่นแต่มันก็นุ่มและร้อนลุ่ม

“ สเลน...”   เขาเรียกชื่อเด็กนั่นเบาๆก่อนจะโน้มตัวลงไปกดจูบที่แผ่นหลังสั่นสะท้าน แต่พรหมจรรย์อันหอมหวานก็กำลังเล่นงานเขาด้วยการบีบรัดไม่หยุด...มันทั้งบริสุทธิ์และไร้เดียงสา....ไร้เดียงสาเกินกว่าเขาจะทนไหว

“ อื้อ!!!!”   แขนเล็กกอดหมอนใบใหญ่ก่อนจะซุกหน้าลงไป ระบายทุกเสียงและทุกความเจ็บปวดใส่มันเมื่อเขาจับบั้นท้ายกลมกลึงเอาไว้...และกระแทกกายใส่ไม่ยั้ง

ไม่มีเสียงครางเครืออย่างสุขสม....

จะมีก็แต่เสียงสะอื้นที่ผสมผสานไปกับคำขอโทษอ้อนวอน...ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด....

“ เจ็บ...ผมขอโทษ...ได้โปรด...หยุด...หยุดที...ฮึก ฮึก....”

แน่นอนว่าเขาไม่หยุด...จนกว่าทุกความปรารถนามันจะสิ้นสุดลง....

ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำตาออกไปจากแก้มใสของคนที่ยังสลบสไลอยู่บนเตียง...

ตอนนี้บนร่างกายของพวกเรามีเพียงเขาเท่านั้นที่ยังมีเสื้อผ้าเหลืออยู่...ร่างสูงใหญ่นั่งลงไปที่ขอบเตียงโดยไม่ได้สนใจจะรูดซิปกางเกงขายาวขึ้นให้เรียบร้อย ยังคงปล่อยให้มันเห็นขอบชั้นในอยู่แบบนั้น

เพราะสิ่งที่เขาสนใจคือร่างโปร่งบางที่เต็มไปด้วยรอยกัดรอยจูบนี่ต่างหาก...เพราะขาวมากจึงเห็นรอยพวกนั้นได้อย่างชัดเจน...แขนแข็งแรงเท้าคร่อมลำตัวบางที่นอนขดราวกับลูกแมวที่กำลังหวาดกลัวก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบขมับของคนที่ยังหลับเบาๆ...ความจริงแล้วเขาไม่เคยรุนแรงกับคู่นอนคนไหนแบบนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะไม่เคยหึง ไม่เคยหวงใครมากมายขนาดนี้

จะว่าดีหรือไม่ดีกันนะ สเลน?

ปลายนิ้วแตะลงไปบนรอยสีกุหลาบบนลำคอเล็ก...มันคงเล็กไปถึงได้มีพื้นที่ไม่พอ ร่องรอยที่เขาฝังไว้มันถึงได้ดูถี่ยิบ...

ตรู้ด...ตรู้ด......

แต่แล้วปลายนิ้วที่ตั้งใจจะลากไปยังริมฝีปากแดงช้ำกลับต้องหยุดชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์ ร่างสูงใหญ่ละจากเตียงก่อนจะควานหามือถือในกองเสื้อสูท

“ ฮัลโหล?”   ถึงจะรู้ว่าคนที่โทรมาคือเลขาส่วนตัวจากชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ แต่ที่เขาตอบรับไปด้วยน้ำเสียงสงสัยเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโทรมาดึกดื่นแบบนี้...มีอะไรหรือไง?

“  คะ คุณครูเทโอ...เห็นข่าวในโทรทัศน์หรือยังครับ?!”  เสียงตื่นๆที่ส่งมาจากปลายสายทำให้หัวคิ้วสีทองเริ่มขมวดเข้าหากัน

“ ข่าว?”   มืออีกข้างที่ว่างคว้ารีโมทโทรทัศน์มาเปิดไล่ไปเรื่อยๆ เลขาถึงกับโทรมาแสดงว่าต้องเป็นข่าวใหญ่?

“ ช่อง 35 ครับ  กำลังมีข่าวเปิดตัวรถรุ่นใหม่ของโรลส์-รอยซ์…คือผมก็ไม่อยากคิดไปเองหรอกนะครับ แต่ว่าแผนการตลาดนั่นมัน....”   โทรศัพท์ในมือค่อยๆวางลงข้างๆตัวลำตัวทั้งๆที่ยังมีเสียงดังออกมาจากปลายสาย นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องภาพที่อยู่ในโทรทัศน์ด้วยความตกตะลึง ใบหน้าที่กำลังอึ้งเหลือบดูนาฬิกา...ทั้งเวลา ทั้งรูปแบบ ทั้งสถานที่...มันเหมือนกับแผนการตลาดของเฟอร์รารี่ไม่มีผิด!!

เพียงแต่...มันเป็นแผนที่เขาเพิ่งจะเซ็นต์อนุมัติ ยังไม่ทันได้ใช้ก็โดนตัดหน้าไปเสียก่อน!

ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งลงที่ขอบเตียงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้ในหัวมันชาจนคิดอะไรไม่ออก....ทั้งๆที่กว่าจะเป็นรูปเป็นร่างแบบนี้เขาต้องตบตีกับพวกฝ่ายการตลาดตั้งหลายครั้ง ต้องระดมกำลังสมองกันตั้งไม่รู้กี่หน แล้วทำไมโรลส์-รอยซ์ถึงได้ใช้มันก่อนพวกเขาได้ล่ะ?....ทั้งๆที่มันเป็นความลับสุดยอด ในเฟอร์รารี่เองก็มีคนรู้อยู่ไม่กี่คนเท่านั้น...

ใบหน้าที่ยังนิ่งค้างค่อยๆหันกลับไปมองคนที่ยังหลับอยู่บนเตียงอย่างเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้...

มันจะบังเอิญไปไหม....ที่ช่วงก่อนหน้านี้...ช่วงที่เขากำลังวางแผนการตลาดกัน สเลนก็ป้วนเปี้ยนอยู่ในบ้านเขา เก็บกวาดแฟ้มเอกสารให้เขาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง...

เขาจะไม่สงสัยเลย...ถ้าคนที่ได้ผลประโยชน์จะไม่ใช่โรลส์-รอยซ์

ไวเท่าความคิด มือใหญ่หันไปคว้าต้นแขนของคนที่ยังหลับก่อนจะเขย่าเต็มแรง

“ สเลน! ตื่นขึ้นมาคุยกับชั้นเดี๋ยวนี้!!”   อารมณ์รุนแรงที่เพิ่งสงบลงกลับพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้งและดูท่าว่าคราวนี้จะหนักกว่าเก่าเพราะมันมีความคลางแคลงใจของการถูกหักหลังแฝงเข้ามา ถ้าเป็นเรื่องงานแล้วเขามักจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงและยอมไม่ได้จนเผลอระบายใส่คนรอบข้างจนได้ฉายาCEOปีศาจมาแบบนี้ไง

“ อื้อ...?...อะไร..กันครับ...?”   ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ถึงสีหน้าอีกฝ่ายจะดูซีดเซียวแต่อารมณ์ร้อนของเขาก็ทำให้สายตามองผ่านมันไป

“ แผนการตลาดนั่น...เธอเอาไปบอกพ่อเธอใช่ไหม?!”   ฝ่ามือแข็งแรงบีบต้นแขนเล็กก่อนจะกระชากให้ร่างกายที่สั่นระริกลุกขึ้นมานั่ง ปลายนิ้วอีกข้างชี้เข้าไปในโทรทัศน์ที่ยังคงมีการถ่ายทอดสดงานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ของโรลส์-รอยซ์อยู่

“ แผนการตลาด?”   ใบหน้าเหนื่อยๆหันไปมองโทรทัศน์ก่อนจะยิ่งงงหนักกว่าเดิม...ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าร่างสูงใหญ่พูดถึงอะไร

“ นั่นมันเป็นแผนการตลาดของเฟอร์รารี่! แล้วเธอที่ป้วนเปี้ยนอยู่ในบ้านชั้นก็เอามันไปบอกพ่อของเธอไง โรลส์-รอยซ์ถึงได้ตัดหน้าใช้มันก่อนแบบนี้!!”   ถึงสติจะยังกลับมาไม่ครบสมบูรณ์แต่สิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวหาก็มีแต่จะทำให้รู้สึกจุกแน่นอยู่ข้างใน...เขาน่ะเหรอจะเอาแผนการตลาดของเฟอร์รารี่ไปบอกพ่อ?...เห็นสักครั้งก็ยังไม่เคย

“ ผมไม่รู้เรื่อง...”   ริมฝีปากปฏิเสธไปอย่างแผ่วเบา และมันคงจะเป็นเพราะเขาไม่หนักแน่น นัยน์ตาสีฟ้าที่มองลงมาถึงยังเต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ มือใหญ่ที่จับต้นแขนอยู่ก็ออกแรงบีบมากขึ้นจนรู้สึกเจ็บ

“ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร?!”   คำถามที่แสดงออกว่าอีกฝ่ายไม่เคยเชื่อใจเขาเลยมีแต่จะทำให้ปวดแปลบข้างใน ป่านนี้หัวใจของเขามันคงบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว...จากการบีบคั้นของผู้ชายคนนี้

“ ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ! ปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน!”   เสียงสั่นเครือขึ้นเสียงเป็นครั้งแรกอย่างทนไม่ไหว น้ำตาที่ยังไม่ทันจะได้แห้งเหือดเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง...เจ็บ....เจ็บจนแยกไม่ออกแล้วว่ามันเจ็บที่ตรงไหน เพราะทั้งร่างกายและหัวใจมันกำลังถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือชิ้นดี

“ กลับบ้าน?...คิดว่าชั้นจะปล่อยผู้ร้ายปากแข็งอย่างเธอกลับง่ายๆหรือไง?!”   .......ไม่มี....ไม่มีเหลือแล้วศรัทธาในความรักของเขา ใบหน้าก้มลงก่อนจะพยายามสะบัดตัวหนี และเพราะการต่อต้านอันน้อยนิดของเขาทำให้มือใหญ่กดเขาลงกับเตียงเต็มแรง

“ อึก.....”    ที่สะโพกเจ็บจนน้ำตาไหล เบื้องล่างเจ็บจนไม่รู้จะพูดว่ายังไง

“ โอ๊ย...”   เสียงอุทานดังลอดออกไปจากลำคอเมื่อจู่ๆสองขาก็ถูกจับแยกออกจากกัน แผลที่ยังไม่ทันจะมีเวลาสมานตัวดูเหมือนจะฉีกขาดซ้ำ น้ำตาที่ปริ่มอยู่แล้วไหลเป็นทางลงไปตามแก้มทันที

“ คุณครูเทโอ! อย่านะครับ!”   อีกฝ่ายแค่ดึงขอบชั้นในลง ความเป็นชายที่ทำให้เขาเจ็บแทบตายก็กลับมาจ่ออยู่ที่เดิม ร่างกายถอยหนีโดยอัตโนมัติเพราะความกลัวมันฝังลงไปในหัว

ไม่รู้เรื่อง...ไม่เข้าใจ....ทำไมถึงทำแบบนี้กับเขา...เขาทำอะไรให้โกรธให้เกลียดขนาดนั้นเลยเหรอ?

โกรธถึงขนาดไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น...เรื่องแผนการตลาดนั่นเขาไม่ได้ทำก็ไม่ฟัง

“ อึก!....”   ทั้งร่างกระตุกเฮือกเมื่อแกนกายของอีกฝ่ายฝืนสอดใส่เข้ามา ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปด้วยน้ำตาจนเขามองไม่เห็นเลยว่าผู้ชายคนนั้นกำลังทำหน้าแบบไหน...สาแก่ใจ...ที่ทำให้เขาร้องไห้?

ริมฝีปากแดงช้ำเม้มเข้าหากันแน่น....

ครั้งแรกของเขา....กับคนที่เขารัก...

ไม่เห็นจะมีความสุข...ไม่เห็นจะรู้สึกดีอย่างที่ใครๆบอก....

ตอนนี้เขาเจ็บ...

เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว

สิ่งที่ทำได้คงมีแค่เรื่องเดียว...

ภาวนาให้มันจบๆไปซะ

ร่างเปลือยเปล่าถูกทิ้งให้นอนหอบหายใจอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่ส่วนคนกระทำละออกไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ปลายเตียง เสียงร้องไห้อ้อนวอนค่อยๆเงียบหายไปเมื่อความโหดร้ายรุนแรงจบลงในที่สุด

นัยน์ตาสีมรกตกระพริบไล่น้ำตาให้ไหลลงไปก่อนจะยกมือขึ้นปาดมันลวกๆ...ครั้งนี้เขาไม่ได้สลบ...ร่างกายถึงยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บแสบที่แล่นลิ่วขึ้นมาจากเบื้องล่างได้อย่างชัดเจน...รับรู้...ถึงบาดแผลที่อีกฝ่ายฝากเอาไว้ได้อย่างชัดเจน

น่าแปลก....ทั้งๆที่ร่างกายเจ็บขนาดนี้แต่ที่หัวใจกลับด้านชา...สองแขนค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาทั้งๆที่มันสั่นระริก

เขาไม่อยากอยู่ที่นี่...ไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายใจร้ายคนนั้นแม้สักวินาที...เขายอมรับ...ว่าเขากลัว...กลัวมาก

มือสั่นๆเอื้อมไปคว้าเศษผ้าสีขาวที่มันเคยเป็นชุดแสนสวยมาปกปิดร่างกายไว้ลวกๆก่อนจะกลั้นใจแตะฝ่าเท้าลงไปที่พื้นแล้วค่อยๆยืนขึ้น

เจ็บ...

เจ็บจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่...

แต่เขาก็ต้องกัดฟันทน...ต้องออกไปให้พ้นๆจากผู้ชายคนนี้...ต้องไป...เดี๋ยวนี้

ระยะทางจากเตียงถึงหน้าประตูไม่ได้ไกลเลยแต่เขากลับใช้เวลาราวกับว่าเดินไปหน้าปากซอย ทุกย่างก้าวเจ็บร้าวจนแทบทนไม่ไหว...แต่เขาก็ต้องไป...

ริมฝีปากแดงช้ำเม้มแน่นเข้าหากัน ร่างกายที่เจ็บปวดยังไม่เท่าที่หัวใจ...คนที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงต้องเห็น ต้องรับรู้แน่ว่าเขากำลังเดินออกมา ทั้งๆที่สภาพของเขาเป็นแบบนี้ยังไม่คิดจะถามไม่คิดจะตามมาช่วย...ผู้ชายคนนั้นคงทำร้ายเขาโดยไม่รู้สึกผิดอะไรเลยสินะ

เขาก็แค่ไม่เข้าใจ...ว่าเขาทำอะไรให้....

“ คุณคิดเหรอว่าอย่างโรลส์-รอยซ์จำเป็นต้องเล่นสกปรกถึงขนาดส่งลูกชายของตัวเองมาเป็นสปายในค่ายรถที่มีกลุ่มเป้าหมายต่างกัน? แผนการตลาดของคุณ พ่อผมอาจจะมองมันออกมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้”   เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งอย่างเหลืออด ฝ่ามือยันผนังเอาไว้ก่อนจะพูดกับอีกฝ่ายทั้งๆที่หันหลังให้

“ ตัวผมเองอาจจะไม่มีดีอะไร แต่ถ้าคุณดูถูกพ่อผมเมื่อไหร่คุณเองนั่นแหละที่จะต้องเสียใจ”

“ ถึงคุณจะไม่เชื่อแต่ผมขอยืนยันว่าผมไม่ได้ทำ” 

ร่างโปร่งบางเดินโซเซออกไปนานแล้วกว่าความพลุ่งพล่านในใจเขาจะสงบลง มือใหญ่ยกขึ้นมาบีบนวดหัวคิ้วก่อนจะกวาดตามองรอบกายที่ว่างเปล่า

เขาเผลอเอาอารมณ์ร้ายๆไปลงกับเด็กนั่นจนได้ ถึงจะยังไม่รู้ว่าความจริงมันเป็นยังไงแต่เขาก็ควรจะฟังอีกฝ่ายมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง...แบบนี้...มันก็เหมือนกับว่าเขาไม่ได้เชื่อใจเด็กนั่นเลย

ความรู้สึก...ที่ว่าถูกหักหลัง...มันคงไม่ได้มีแต่เขาที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว....

ตอนนี้สเลนเองก็คงจะรู้สึกอยู่แน่ๆ เพราะเด็กนั่นยอมเข้าใกล้ผู้ชายที่น่ากลัวแบบเขาก็เพราะว่าเชื่อใจไม่ใช่หรือไง

แต่เขากลับ...

ใบหน้าที่รู้สึกล้าๆกวาดมองสภาพเตียงที่ยับเยิน รอยเลือดที่ติดอยู่ไม่ใช่น้อยทำให้เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำรุนแรงกับเด็กนั่นขนาดไหน

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นก่อนจะคว้าเสื้อเชิ้ตมาสวมลวกๆ...ถ้าไม่กินยาแก้อักเสบเอาไว้ พรุ่งนี้เด็กนั่นอาจจะลุกไม่ขึ้น...มือคว้ากระเป๋ายาก่อนจะเดินไปบ้านข้างๆ

ปังๆๆ

“ สเลน!”   ฝ่ามือทุบประตูรัวๆก่อนจะส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ข้างใน ถึงไฟในบ้านจะปิดจนมืดมิดแต่เขาก็แน่ใจว่าเด็กนั่นไม่ได้ไปไหน...เพราะรถเต่าสีเหลืองอ่อนนี่ก็ยังจอดอยู่

สภาพแบบนั้นคงไปไหนไม่ไหวด้วยนั่นแหละ...

“ สเลน!! ลงมา...เปิดประตูให้หน่อย...”   เพราะเริ่มจะรู้สึกผิดเลยไม่ได้ตะคอกหรือเร่งรัดให้อีกฝ่ายเปิดประตูให้มากนัก เขายังเฝ้าเคาะประตูอยู่แบบนั้น...แต่มันก็นาน...จนเริ่มรู้สึกกังวล

“ สเลน?!”    ข้างในมันเงียบเกินไป...หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กนั่น?

“ นี่!! เธอได้ยินชั้นหรือเปล่า? เปิดประตูที ชั้นไม่ได้จะมาทำร้ายเธอแต่จะเอายามาให้ สเลน!”   เงียบ....มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา...เป็นลมล้มพับไปหรือเปล่า?

ความกังวลเริ่มทำให้ร้อนใจและเป็นห่วงคนที่อยู่ข้างในหนักกว่าเดิม นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองไปทั่วเพื่อหาทางเข้าไปข้างใน ทว่า กุญแจก็ล็อคเอาไว้หมด

CEOหนุ่มแทบจะวิ่งกลับไปยังบ้านของตัวเอง มือกดโทรศัพท์หาทว่าก็พบเพียงข้อความให้ฝากหมายเลขโทรกลับ...สเลนปิดมือถือ...

หัวคิ้วสีทองขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด...ทำยังไงถึงจะเข้าไปในบ้านหลังนั้นได้...เชื่อได้เลยว่าถ้าเขาทุบประตูหรือหน้าต่างมันจะต้องมีสัญญาณกันขโมยดังทั่วทั้งถนนแน่ๆ เพราะยังไงนั่นก็เป็นบ้านของคริชา เยเกอร์ ตัวแทนรัฐบาลทั้งทีระบบกันขโมยต้องดีกว่าที่อื่นอยู่แล้ว

เดี๋ยวสิ....นั่นมันบ้านของพวกเยเกอร์...เพราะงั้นถ้าเขาจะเอากุญแจเข้าบ้านก็ต้องไปเอาที่พวกเยเกอร์สิ!

ปลายนิ้วกดโทรศัพท์ทันทีโดยไม่สนใจว่านี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว...เขาไม่มีเบอร์ของเอเลน เยเกอร์ แต่ถ้าเป็นเบอร์ของนักขับประจำทีมละก็ มีแน่ๆ

“ ฮัลโหล.........?.......”     เสียงงัวเงียรับจนได้เมื่อเขาโทรไปราวๆสี่รอบ

“ โกคุเดระ! นี่ชั้นครูเทโอนะ! ขอคุยกับเอเลน เยเกอร์หน่อยสิ ชั้นโทรหารีไวแต่หมอนั่นปิดมือถือ มันน่าโมโหจริงๆ!”    เขาใส่ทันทีเพราะกลัวว่าเจ้าเด็กหัวเงินนั่นจะตัดสายทิ้ง...ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งราวกับกำลังประมวลผล

“ นี่! เข้าใจที่ชั้นพูดหรือเปล่า? ขอคุยกับเอเลนหน่อย!”   มีเสียงแซ่กๆอะไรดังมาจากปลายสายก่อนจะได้ยินเสียงงัวเงียดังขึ้น

“ เอาไปให้เอเลนหน่อยไอ้หมีบ้า...บอกว่าหมีขาวขั้วโลกเหนือจะคุยด้วย”    .........หื๋อ? นั่นไม่ได้พูดกับเขาใช่ไหม? เหมือนจะคุยกับใครสักคนอยู่? หรือจะเป็นหมีที่เขาว่ากันว่าเด็กนั่นเลี้ยงเอาไว้? กำลังใช้หมีให้เอาโทรศัพท์ไปให้เอเลน? เออ! จะยังไงก็ช่างเถอะ ขอแค่ให้เขาได้คุยกับเอเลน เยเกอร์ก็พอ!

ได้ยินเสียงเปิดประตู ปิดประตู เดินผ่านระเบียง? เพราะได้ยินเสียงแมลง? จากนั้นก็เสียงเคาะประตูอีกที?

“ โกคุเดระให้เอามาให้ บอกว่าหมีขาวขั้วโลกเหนือจะคุยด้วย...ฮ้าว....”   หื๋อ? เสียงผู้ชายนี่? ไม่ใช่หมี? หรือว่าจะเป็นยามาโมโตะ ทาเคชิ มาเฟียของวองโกเล่ที่ได้ข่าวว่าคบกันอยู่?

“ แฮ่ก...แฮ่ก...แป๊บนะครับ...”   นั่นเสียงเอเลน เยเกอร์แน่ๆ แต่แปลกตรงที่เสียงเจ้าเด็กนั่นกลับหอบแทนที่จะงัวเงียในเวลาแบบนี้?

“ มีอะไรไอ้หมีบ้า?”   ........เสียงรีไว? ตกลงคนที่เอาโทรศัพท์ไปให้เอเลนนี่มันคนหรือหมีกันแน่? โอย! จะยังไงก็ช่างเถอะ รีบๆรับโทรศัพท์ได้แล้ว!

“ สวัสดีครับ เอ่อ...ใครครับ?”   ก็บอกไปแล้วไงว่าครูเทโอ!

“ ครูเทโอ….CEO ของเฟอร์รารี่...ที่อยู่ข้างๆบ้านเธอที่เขตมอนชิโอ้น่ะ...พอดีว่าสเลน ทรอยยาร์ดดูเหมือนจะเป็นลมอยู่ข้างใน ชั้นเลยอยากได้กุญแจบ้านเพื่อจะเข้าไปดู”

“ ห๊ะ?! สเลนเป็นลม?! ได้สิครับ! เดี๋ยวผมขับรถเอาไปให้”    เจ้าเด็กเยเกอร์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงตื่นๆ

“ ไม่ต้อง เดี๋ยวชั้นขับรถไปเอาเอง”   ริมฝีปากตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว....ให้พวกนั้นมาเห็นสภาพของสเลนได้ที่ไหนล่ะ

“ เอ๋? แต่ผมเอาไปให้ไม่เร็วกว่าเหรอครับ? คุณรีไวขับรถอย่างกับจรวด”

“ ชั้นออกจากบ้านมาแล้ว เดี๋ยวก็ถึงเขตอุทยานแล้ว”   ดีนะที่ตัดสินใจขับรถออกมาเลย เพราะตอนนี้เขาก็ใกล้ถึงเขตอุทยานอย่างที่ว่าจริงๆ

Ferrari 458 Italia จอดลงที่หน้าบ้านเพียงหลังเดียวในเขตป่าของมาราเนลโล พวกผู้บริหารรุ่นก่อนเป็นคนเซ็นต์อนุมัติบ้านหลังนี้ ยังดีนะที่เขาไม่เคยปล่อยข้อมูลอะไรของเฟอร์รารี่ให้หลุดรอดสายตาไป ไม่งั้นกว่าจะควานหาบ้านในป่านี่เจอคงเสียเวลาแน่

“ เดี๋ยวพวกผมไปด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน”   เอเลน เยเกอร์ยื่นกุญแจบ้านให้ก่อนจะพูดกับเขาด้วยใบหน้ากังวล

“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวชั้นจัดการเอง ถ้ายังไงเดี๋ยวจะโทรมาบอก”   เขาคว้ากุญแจมาก่อนจะรีบปฏิเสธ สองขารีบก้าวจากมาในขณะที่เจ้าเด็กเยเกอร์นั่นยังมึนงง

เฟอร์รารี่สีขาววิ่งราวกับจรวดกลับไปยังเขตมอนชิโอ้ แล้วในที่สุดประตูไม้ก็เปิดให้เขาเข้าไปข้างในจนได้

มันทั้งมืดและเงียบ...ราวกับไม่มีคนอยู่...

“ สเลน?”   ภายใต้แผ่นอกซ้ายเริ่มจะเต้นโครมครามด้วยความเป็นห่วง ไฟในบ้านติดขึ้นทีละดวง...ทีละดวง....จนในที่สุดบ้านเยเกอร์ก็สว่างจ้า

ทว่า...

เขากลับหาตัวสเลน ทรอยยาร์ดไม่พบ....

เด็กนั่น...หายไปไหนกัน?

ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยที่จะออกไปจากที่นี่โดยที่เขาไม่เห็น เพราะรถเต่าก็ยังอยู่...แล้วสภาพแบบนั้น...จะให้เดินไปไหนมาไหนเองมันก็...

ใบหน้าหยิ่งทระนงกวาดตามองข้าวของในห้องนอน ทุกอย่างก็ยังดูเหมือนจะอยู่ที่เดิม?  ร่างสูงใหญ่เดินไปหยุดลงที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือข้างๆเตียง ทั้งกุญแจรถและกระเป๋าตังค์ก็ยังอยู่...มีเพียงโทรศัพท์มือถือที่หายไป?

ไม่สิ...สำหรับพวกทีมแข่งรถมันยังมีของสำคัญอีกอย่างที่ไม่ได้วางอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่ปกติแล้วพวกนั้นจะต้องพกมันเหมือนกับพกบัตรประชาชน

พาสปอร์ต...ก็หายไป...

ใบหน้าหยิ่งทระนงรู้สึกชาวาบ มือรีบกดโทรศัพท์หาเลขาส่วนตัวโดยไม่สนใจว่าตอนนี้มันดึกดื่นเที่ยงคืนขนาดไหน

“ นี่! เช็คสายการบินให้ที ว่าสเลน ทรอยยาร์ดบินออกนอกประเทศบ้างหรือเปล่า?”    เลขารับโทรศัพท์ด้วยเสียงงัวเงีย...หลังจากตัดสายไปไม่นาน ชายวัยกลางคนก็โทรกลับมาหาเขาอีกครั้ง...พร้อมกับข่าวที่ทำเอาร่างกายถึงกับนิ่งงัน…เพราะมันไม่เป็นไปตามที่เขาคิด

“ คุณครูเทโอครับ...มีชื่อคุณสเลน ทรอยยาร์ดบินออกนอกอิตาลีจริงๆด้วยครับ”

“ บินไปไหน?”

“ บินไปอังกฤษ...เมื่อชั่วโมงที่แล้ว...กับผู้ชายที่ชื่อ ฮาร์กไลท์ จองในชื่อตระกูลซาสบาร์มครับ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

Freezing cold shatter my sorrow

And scorching sand puts it together again

ความเย็นยะเยือกทำลายความเศร้าโศกของฉันเป็นเสี่ยงๆ

และทะเลทรายก็แผดเผาเอามันกลับมารวมกันอีกครั้ง

=[ ]= แลดูเป็นวัฎฐจักรความเจ็บปวดที่วนเวียนไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ แง๊~~  มาจากเพลง Re : I am ของ Aimer ค่ะ ซาวาโนะซังเป็นคนทำเพลงนี้เพื่อประกอบกันดั้มยูนิคอร์นอ่ะ ซึ่งคุณกวางไม่เคยดูก็เลยเพิ่งรู้จักเพลงนี้ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ เพราะมว๊ากกกกกก แปะๆๆ

ฮืออออ เพราะมากอ่ะ ชอบบบบบ ที่แต่งตอนที่ 8 ได้ไวขนาดนี้ต้องยกให้เพลงนี้เลยค่ะ ฟังไปก็นึกถึงคุณครูเทโอไป คือต้องบอกว่านึกถึงฉากและเรื่องราวหลังจากฟิคตอนนี้ไปต่างหาก TvT อันนี้เป็นคำแปลเพลงค่ะ  >> จิ้ม

โดยส่วนตัวแล้วตีความว่ามันเป็นการสูญเสียคนสำคัญไปแล้วก็ได้แต่เฝ้าร่ำร้องรอคอยให้เขากลับมาทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้อะไรแบบนี้....ลำบากแน่คุณครูเทโอคะ TvT

ต้องขอขอบคุณสำหรับทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์จากตอนที่แล้วมากๆๆนะคะ อ่านแล้วไฟพุ่ง5555 มีแต่คนบอกสงสารสเลน อยากให้สเลนเอาคืนจนสเลนลุกไม่ขึ้น(?)...หื๋อ?....เอาคืนอีท่าไหนเนี่ยค้า~~~ 5555+

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า >w<