Aldnoah.Zero Fic [All Count x Slaine] Vers : Intro

Aldnoah.Zero Fic [All Count x Slaine]   Vers  : Intro

: Aldnoah.Zero Fanfiction

: Cruhteo x Slaine , Barouhcruz x Slaine

: Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

             : สปอยด์อนิเมะจนถึงตอนที่ 15 นะคะ

           

ฐานทัพมาริเนรอส :

นั่นคือชื่อของฐานทัพแนวหน้าฝั่งชาวดาวอังคารที่โคจรอยู่รอบโลกท่ามกลางเศษของดวงจันทร์ที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

แถวอาคารที่ฝังตัวอยู่ในเศษซากหินก้อนใหญ่ขณะนี้กำลังเต็มไปด้วยเหล่าทหารจากดาวอังคารซึ่งถูกเรียกมาเสริมทัพยามที่มีการรบครั้งสำคัญกับฐานทัพของโลก

หนึ่งในชานชลานับสิบถูกยึดพื้นที่ด้วยปราสาทเทียบท่าของท่านเคานต์แห่งตระกูลซาสบาร์ม...ที่เพิ่งจะสูญเสียผู้นำไปเมื่อไม่นานมานี้...

ถึงมันจะเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของดาวอังคาร...ทว่า...จากสายตาของทหารตัวเล็กๆแล้วก็แทบจะไม่มีผลอะไร...ในเมื่อทุกอย่างมันไม่ได้เปลี่ยนไป

เมื่อก่อน...ตนเคยยืนแหงนคอมองหุ่นรบสีขาวตัวใหญ่นี้ยังไง...วันนี้มันก็ยังคงเป็นอยู่แบบนั้น

ทาร์ซิส...

คือชื่อของมันและบางทีมันอาจจะเป็นเพียงสิ่งเดียวในปราสาทเทียบท่าแห่งนี้ที่มีการเปลี่ยนแปลงมากที่สุด...เพราะแต่เดิมมันไม่ใช่หุ่นรบที่ควรจะอยู่ที่นี่

ทาร์ซิส ไม่ใช่กรรมสิทธ์ของท่านเคานต์ซาสบาร์มแต่มันเป็นของของอัศวินวงโคจรตระกูลครูเทโอ...คงจะมีแต่คนหัวเราะหากพูดออกไปแบบนั้น...เพราะหากเจ้านายตาย หุ่นรบย่อมตกไปเป็นของท่านเคานต์คนอื่น...เรื่องนี้ต่างหากที่ใครต่อใครก็เข้าใจ

ทั้งๆที่มันไม่ใช่...

ทาร์ซิสยังคงเป็นของของท่านเคานต์ครูเทโอไม่เคยเปลี่ยน

และมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร...

ฝ่ามือบางจับลงไปยังไหล่ของทหารหญิงที่กำลังชะโงกหน้าเข้าไปในห้องคนขับ  ด้วยสภาพไร้แรงโน้มถ่วงทำให้ทั้งฐานทัพมาริเนรอสนั้นอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก การเคลื่อนไหวที่ไม่ต้องใช้สองขาทำให้การซ่อมบำรุงและทำความสะอาดหุ่นรบตัวโตทำได้โดยง่ายด้วยการลอยตัวขึ้นไปราวกับกำลังบินอยู่ในอากาศ

“ ข้างในนั้นไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมทำเอง”   เสียงนุ่มนวลเอ่ยออกมาจากใบหน้าที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม หญิงสาวพยักหน้าให้นายเหนือหัวคนใหม่ซึ่งไม่มีใครในปราสาทหลังนี้คาดคิดมาก่อนเลยว่า ผู้ที่มาเยือนที่นี่ได้ไม่นานจะกลายเป็นผู้ครอบครองทุกอย่างไป

สเลน ทรอยยาร์ดเข้ามาในปราสาทหลังนี้พร้อมกับทาร์ซิส...

ก็เหมือนกับหุ่นรบสีขาวตัวนั้น...ทั้งๆที่ใครๆก็เข้าใจว่ามันเป็นกรรมสิทธิ์ของท่านเคานต์ซาสบาร์ม...แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่...

ทหารหญิงถอยห่างออกมาจากห้องคนขับก่อนจะหันกลับไปมองแผ่นหลังเล็กๆที่ดูโดดเดี่ยวของเด็กหนุ่มด้วยสายตาไม่เข้าใจ...ทั้งๆที่งานซ่อมบำรุงและทำความสะอาดหุ่นตัวนี้เป็นหน้าที่ของทหารอย่างพวกเธอแต่กลับมีเพียงห้องคนขับเท่านั้นที่ท่านเคานต์สเลน ซาสบาร์ม ทรอยยาร์ดสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปใกล้

ทำไมกันล่ะ? ดูจากภายนอกแล้วข้างในนั้นก็ไม่เห็นจะมีอะไรต่างจากหุ่นรบตัวอื่น?

แต่ก็คงไม่มีใครกล้าถาม เพราะถึงแม้เด็กหนุ่มจะเป็นคนยิ้มง่ายและใจดี...ทว่า...มีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่นายเหนือหัวคนใหม่ของเธอจะมีสีหน้าดุดันกว่าปกติ

บางวันเธอยังเจอเด็กหนุ่มที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่...ราวกับว่า...บางคืนก็นอนอยู่ในนั้น...

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาเหม่อมองหุ่นรบสีขาวตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ร่างโปร่งบางถึงจะตัวเล็กแต่กลับเข้ากับชุดขุนนางระดับเคานต์ของดาวอังคารได้อย่างไม่มีที่ติ

“ ท่านสเลน...จะไปพักผ่อนเลยไหมขอรับ”   เสียงนอบน้อมของฮาร์กไลท์ดังอยู่ข้างหลังทำให้หัวสีชาส่ายน้อยๆเป็นเชิงปฏิเสธ

“ ผมจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก ฮาร์กไลท์ไปเถอะ”   ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกำลังโค้งตัวให้ก่อนจะเดินจากไป...เช่นเดียวกับทหารหน่วยซ่อมบำรุงที่ค่อยๆทยอยไปพักจนกระทั่งห้องโถงกว้างใหญ่แห่งนี้ไม่มีใครเหลือแม้แต่คนเดียว

มีเพียงเขากับทาร์ซิสเท่านั้น...

ฝ่าเท้าดีดตัวให้ลอยขึ้นไปกลางอากาศ ฝ่ามือยันตัวเองให้พ้นขอบราวกันตกของระเบียงที่ล้อมอยู่โดยรอบก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ห้องคนขับของเจ้าหุ่นรบสีขาว  ร่างโปร่งหย่อนตัวลงไปอย่างนุ่มนวลก่อนจะขังตัวเองอยู่ในนั้น

ในที่ที่มีแต่กลิ่นของท่านเคานต์ครูเทโอ...

เบาะกว้างใหญ่นี่ราวกับกำลังโอบกอดเขาเอาไว้...สองขายกชันขึ้นมาก่อนที่สองแขนจะกอดมันหลวมๆ ใบหน้ามนขยับไปเกยอยู่บนหัวเข่าก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

ที่นี่ยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นที่คุ้นเคย...และที่เขาไม่ให้ใครเข้ามาในนี้ก็เพราะว่าไม่ต้องการให้กลิ่นของคนอื่นเข้ามาปะปน

ไม่ต้องการให้กลิ่นของท่านเคานต์จางหายไป...

นี่...ท่านเคานต์...

ผมดุดันพอหรือยัง?

ผมทำให้คนอื่นยำเกรงจนไม่กล้าที่จะต่อต้านพอหรือยัง?

แล้วผม...จะปกป้ององค์หญิงตามลำพังได้หรือเปล่า....

ในดวงดาวที่เห็นองค์หญิงเป็นเพียงแค่สายเลือดที่เอาไว้ใช้เดินเครื่องอัลโนอาห์  ในดวงดาวที่ความรักความภักดีมันแทบจะไม่มีเหลืออยู่อีก...ผม...จะยืนหยัดอยู่ตามลำพังได้หรือเปล่า...

แพขนตาขยับน้อยๆเมื่อจู่ๆหยาดน้ำสีใสก็รื้นขึ้นมา...ความทรงจำในวันสุดท้ายที่ได้เห็นใบหน้าหยิ่งทระนงนั่นยังคงฝังอยู่ในหัวของเขา

ฝังแน่น...จนทำยังไงก็เอาไม่ออก

มันไม่ใช่ภาพที่เขาถูกอีกฝ่ายทำร้ายจนแทบตาย  มันไม่ใช่ภาพของรอยแส้ที่ฝากแผลเป็นเอาไว้ทั่วร่างกาย...แต่มันเป็นหลังจากที่ท่านเคานต์คิดว่าเขาสลบไปแล้วนั่นต่างหาก

ถึงตาจะลืมไม่ขึ้น...แต่เขาก็รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากอ้อมแขนของท่านเคานต์

ถึงตาจะลืมไม่ขึ้น...แต่เขาก็ได้ยิน...

ได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านเคานต์พูดกับเขา  ได้ยินคำขอโทษ  ได้ยินว่าท่านเคานต์เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

และเพราะได้ยินนั่นแหละ...เขาถึงได้รู้ว่า...มีเพียงท่านเคานต์คนเดียวเท่านั้นที่เป็นพวกเดียวกับเขา...

สองแขนกระชับกอดเข่าแน่นอย่างพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา

ถ้าหากว่าเขาเชื่อใจผู้ชายที่โหดร้ายคนนั้นมากกว่านี้...บางที...เรื่องราวมันก็คงไม่เป็นแบบที่เห็น

แค่เราเชื่อใจกันมากกว่านี้...คงไม่ต้องมานั่งเสียใจว่าทุกอย่างมันสายเกินไป...

กว่าจะรู้ตัวก็เหลือเพียงเขายืนอยู่ตามลำพัง

นี่ท่านเคานต์....

เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้วนะ?

ถึงตอนนั้นจะไม่รู้ตัวเลยก็เถอะ แต่ท่านเคานต์ดูแลผมมากี่ปีกัน?

กับเด็กที่ไม่มีใครเอากลับมีเพียงท่านเคานต์ที่ยื่นมือมาหา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่มือที่อบอุ่นและอ่อนโยนแต่มันก็คือมือที่คอยปกป้องผม

ท่านเคานต์ตีผมด้วยไม้เท้า ดุด่าต่อว่าตามแต่ใจ แต่รู้ไหมว่ามันดีกว่าการที่ผมต้องถูกคนอื่นๆรุมรังแกตั้งหลายเท่า...เพราะตั้งแต่ที่ท่านเคานต์บอกให้ผมคอยอยู่ข้างๆด้วยไม่อยากให้ผมไปสร้างความอับอายที่ไหน...ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่มีใครรังแกผมอีก

นี่ท่านเคานต์....

จำตอนที่ผมไม่สบายได้ไหม?

ผมล้มพับลงไปและไม่รู้เลยว่าตัวเองกลับถึงห้องได้อย่างไร แต่ผมก็ยังจำได้ดีว่าท่านเคานต์จับผมกรอกยายังไง

มันขมจนผมสาบานเลยว่าชาตินี้จะไม่ยอมป่วยอีก

น่าแปลกนะครับ...ที่ผมยังยิ้มได้ เมื่อนึกถึงความโหดร้ายของท่านเคานต์...

นัยน์ตาทอดมองไปยังแท่นบังคับที่ครั้งหนึ่งมือใหญ่ๆคู่นั้นก็เคยใช้มัน

นี่ท่านเคานต์....

ถ้าตอนนี้ท่านเคานต์เห็นว่าผมขับทาร์ซิสเก่งขนาดไหน ท่านเคานต์จะต้องตกใจแน่ๆ

เพราะเมื่อก่อนแค่จะขับหุ่นธรรมดา ท่านเคานต์ยังไม่เคยให้ผมออกไปรบเลยแม้แต่ครั้งเดียว...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ไว้ใจหรือยังไง...แต่มันก็ทำให้คนอ่อนหัดอย่างผมรอดมาจนถึงวันนี้ได้

จนได้ขับทาร์ซิสผมถึงได้รู้...ว่าไม่ใช่หุ่นทุกตัวหรอกนะที่จะปกป้องผมได้...

นี่ท่านเคานต์....

ตอนนี้ท่านเคานต์กำลังทำอะไรอยู่กันนะ?

กำลังมองผมอยู่หรือเปล่า?

ช่วยอยู่ข้างๆผม....อีกสักนิดได้ไหม....

ถึงจะทำเป็นเข้มแข็งไป...แต่ผมไม่ได้แกร่งแบบนั้นหรอก

ท่านเคานต์ก็รู้....

ใบหน้ามนซบลงไปบนหัวเข่า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงไป...คงมีเพียงที่นี่ที่เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาได้

เพราะไม่มีท่านเคานต์คอยคุ้มกะลาหัว จึงได้รู้ตัวว่าต่อหน้าใครๆเขาจะเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ จะต้องยืนหยัดต่อไปเพื่อปกป้ององค์หญิงเอาไว้

จักรวาลอันโหดร้ายมันไม่มีที่ให้คนอ่อนโยนหรอก

นี่ท่านเคานต์...

คิดว่าเด็กไม่ได้เรื่องอย่างผมจะทำได้ไหมนะ...

ร่างกายที่ขดเป็นก้อนกลมค่อยๆพลิกหันข้างก่อนจะปล่อยให้ทุกอย่างจมหายลงไปในเบาะนิ่ม

นี่ท่านเคานต์...

กอดผมเอาไว้ที....

ช่วยให้ผมมีกำลังที่จะสู้ต่อไปในวันพรุ่งนี้ด้วยเถอะ

นี่ท่านเคานต์....

รู้ไหม...

ว่าผมก็เคยอยากอ้อนท่านเคานต์แบบนี้เหมือนกัน...ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่

เปลือกตาเปิดขึ้นมาช้าๆ นัยน์ตาสีมรกตตื่นขึ้นอีกครั้งหลังจากที่น่าจะผ่านมานานหลายชั่วโมง

กลิ่นที่คุ้นเคยทำให้เขาหลับสนิทจนใบหน้ามนเผลออมยิ้ม...ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงนอนผวาแน่ ถ้ามีกลิ่นของท่านเคานต์ครูเทโออยู่ใกล้ๆแบบนี้

สองมือยกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะลอยตัวออกจากทาร์ซิส...ดูเหมือนวันนี้เขาไม่ได้หลับยาวจนถึงเช้า...แต่ตอนนี้น่าจะเป็นช่วงดึกๆ?

ฝ่าเท้าแตะลงที่พื้นก่อนจะดีดตัวลอยขึ้นอีกครั้ง ปล่อยให้ร่างกายไหลไปตามกระแสของอากาศ...กลับดวงจันทร์คราวนี้เขาน่าจะหาดอกไม้ไปเยี่ยมหลุมศพที่ว่างเปล่าของท่านเคานต์ซาสบาร์มเสียหน่อย...

ถ้าตัดเรื่องขององค์หญิงออกไป เคานต์ซาสบาร์มก็เป็นผู้ชายอีกคนที่เขารัก...

ฝ่าเท้าแตะลงพื้นเล็กน้อยก่อนจะดีดตัวให้ลอยไปเรื่อยๆ เพราะมัวแต่คิดอะไรหลายๆอย่างอยู่ในหัวจึงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตลอดเวลามีสายตาของใครบางคนจับจ้องมองอยู่

จนกระทั่งร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกพิงผนังลอบมองตั้งแต่ที่สเลนหายลงไปในทาร์ซิสนั่นแล้วเอ่ยทักขึ้นมา

“ เดี๋ยวนี้หยิ่งผยองจนมองไม่เห็นเราอยู่ในสายตาแล้วรึ?”   เสียงทุ้มทำให้คนที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองถึงกับสะดุ้ง ใบหน้ามนหันไปหาเจ้าของผมสีดำหยักศกด้วยท่าทางชะงักน้อยๆ

“ เคานต์บารูครูซ...”   ไม่คิดเลยว่าจะเจอท่านเคานต์คนนี้ที่นี่ ในเวลาแบบนี้ ซ้ำยังอยู่คนเดียวทั้งๆที่ปกติแล้วมักจะไปไหนมาไหนกับเคานต์มารีเชี่ยน

“ เปล่าครับ...เพียงแต่ผมต้องให้เกียรติยศ “เคานต์” ที่ได้รับมาจากท่านเคานต์ซาสบาร์ม ทำให้มิอาจก้มหัวให้แก่ท่านเคานต์บารูครูซได้ ต้องขออภัย”   ริมฝีปากคนฟังถึงกับยกยิ้มในความอวดดีของเจ้าเด็กชาวโลก เพราะเขายังมีข้อกังขาหลายๆเรื่องในตัวเด็กคนนี้ ทำให้ยังมองด้วยสายตาเป็นกลางไม่ได้

ยิ่งริมฝีปากสีระเรื่อที่เม้มแน่นกับนัยน์ตาสีมรกตที่ทำเป็นแข็งกร้าวไม่สนใจใคร มันก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะขุดคุ้ย...ว่าภายใต้หน้ากากอันนั้นมันซ่อนอะไรเอาไว้  ร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดท่านเคานต์เหมือนกันจึงขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเหยียดสายตามองลงไป

“ หึ...ถึงจะเลื่อนจากหมาขี้เรื้อนมาเป็นหมาป่า แต่ก็อย่าลืมว่ามันก็ยังเป็นหมาอยู่วันยังค่ำ”   ถึงถ้อยคำจะทำร้ายแค่ไหนแต่สเลน ทรอยยาร์ดกลับเลือกที่จะเมินเฉย  นัยน์ตาสีมรกตที่ลดต่ำลงนั่นช่างปลุกความหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีของท่านเคานต์อย่างพวกเขาโดยไม่รู้ตัวเลยจริงๆ

ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่มีเหตุผล แต่ใบหน้าของเด็กนี่กลับเรียกร้องสัญชาติญาณดิบให้อยากจะเหยียบย่ำรังแก

“ ถ้าท่านเคานต์บารูครูซไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”   ใบหน้ามนก้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

ยิ่งได้มาเห็นใกล้ๆก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กนี่หน้าตาดีจริงๆ

หึ...ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าทำยังไงถึงได้อยู่กับท่านเคานต์จอมหยิ่งยโสเจ้ายศเจ้าอย่างอย่างเคานต์ครูเทโอได้ตั้งนานขนาดนั้น  แล้วก็ทำยังไงให้เคานต์ซาสบาร์มรักถึงขนาดยกทุกอย่างให้ได้แบบนี้

จะเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตานี่หรือเปล่านะ?....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

เพ้อรับวาเลนไทน์ TvT…

เพราะดันไปฟังเพลง 0.Vers ในซิงเกิ้ล &Z เพลงเปิด A/Z 2ของซาวาโนะซังเข้า เลยเกิดอาการเพ้อค่ะถถถถถ ไม่รู้ทำไมฟังแล้วนึกถึงสเลนขดตัวนอนหลับอยู่ในห้องคนขับของทาร์ซิส TTvTT คือจะเขียนเป็น one shot แต่ใบหน้าของอิท่านเคานต์บารูครูซก็ดันหลอนอยู่ในหัว คือเท่าที่โผล่มาสองตอนก็ชักจะให้ความรู้สึกว่าน่าจะเป็นเคานต์อีกคนที่นิสัยหล่อใช้ได้เลย ดูจากที่คอยห้ามเคานต์มารีเชียนอยู่ตลอดแต่ก็ยังไม่ละทิ้งความหยิ่งทระนงที่ว่าชาติพันธ์ของตัวเองนั้นเหนือกว่าชาวโลก ก็เลยยังดูถูกสเลนอยู่ แต่ถึงจะดูถูกแต่ก็ยอมรับในผลงานที่สเลนทำได้ดี ไม่ใช่จะอคติใส่ลูกเดียวเหมือนคนอื่น  นะ...ก็เลย...........TvT

ไว้เจอกันใหม่ถ้าได้แต่งต่อนาคะ TvT