Donten ni Warau Au S.Fic [Shirasu x Soramaru] “จะรักตลอดไป” : 04

Donten ni Warau Au S.Fic [Shirasu x Soramaru]    “จะรักตลอดไป” : 04

: Donten ni Warau Fanfiction 

: Shirasu x Soramaru

: Dark Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

เปลือกตากระพริบเปิดขึ้นมาในสถานที่ที่มีแต่สีขาว...นี่เขาตายไปแล้วหรือยังไง

ในที่สุดโซระมารุก็ไม่กลับมางั้นสินะ...

ข้อมือที่ตั้งใจจะยกขึ้นมาลูบใบหน้าเจ็บแปลบจนต้องวางมันลงที่เดิม...นั่นมัน...รอยแผลที่เขากรีดเอาไว้...

มันได้รับการพันแผลอย่างดี แถมที่ข้อพับก็มีสายให้เลือดห้อยระโยงรยางค์อยู่…ที่นี่...โรงพยาบาลงั้นเหรอ?

เขา...ยังไม่ตาย?

หึ...จะรั้งเขาเอาไว้อีกทำไม ในเมื่อลืมตาขึ้นมามันก็มีแต่ความว่างเปล่า

นายมันน่าสมเพชจริงๆชิราสึ...คิดจะฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ...แล้วมีใครสนใจนายบ้างไหม...

ใครเขาจะรักผู้ชายโรคจิตที่เอาแต่ยึดติดแบบนาย

ไม่มี..

ไม่มีหรอกคนแบบนั้น!

ปึด!

สายสีโลหิตถูกดึงออกไปจนเลือดกระจายเต็มเตียง ร่างกายลุกขึ้นถึงจะมึนจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่แต่สองขาก็ยังก้าวโซเซไปหาหน้าต่างอย่างหมายจะกระโดดลงไป

“ คุณชิราสึ!”    แต่แล้วเสียงของคนที่คุ้นเคยก็ดังเพื่อฉุดรั้งเขาเอาไว้

หึ...ก็คงแค่หลอนไปเอง...

รู้ทั้งรู้ว่าเขาป่วยทางจิตแบบนี้โซระมารุคงไม่อยากเข้าใกล้เขาอีก สองมือจึงจับขอบหน้าต่างเอาไว้ แต่ก่อนที่จะได้ปีนป่ายขึ้นไป

“ อย่า! คุณชิราสึ!”    สองแขนผอมบางกลับกอดเอวของเขาเอาไว้แน่น อุณหภูมิของร่างกายทำให้รู้ว่านี่มันแขนของคนจริงๆ ไม่ใช่ภาพหลอน ไม่ใช่ความฝัน

โซระมารุ...กอดเขาอยู่จริงๆ...

“ คุณอย่าทำแบบนี้...ผมยอมแล้ว...ผมสัญญาว่าจะไม่ไปจากคุณ จะอยู่กับคุณ”   โซระมารุตะโกนเสียงหลง คำพูดที่ดังคละเคล้ามากับเสียงสะอื้นทำให้ร่างกายที่คิดจะกระโดดลงไปหยุดชะงัก...

ร่างกายที่นิ่งงันรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะท้านจากสองแขนที่กอดเขาอยู่ เสื้อบางๆของโรงพยาบาลซับน้ำตาจนแผ่นหลังรู้สึกเปียกแฉะ นัยน์ตาที่ไม่คิดจะมองโลกนี้อีกต่อไปแล้วค่อยๆอ่อนแสงลงจนกลับมาสงบนิ่งดังเดิม  มือใหญ่จะค่อยๆยกไปกอบกุมฝ่ามือที่ขยำอกเสื้อของเขาราวกับกำลังกลัวว่าหากจับไม่แน่นพอเขาจะหายไปอีก

“ ฮึก...ผมจะอยู่กับคุณ...ผมจะอยู่กับคุณ...ผมจะอยู่กับคุณ....”   โซระมารุพึมพำเป็นคำๆเดียวสลับกับเสียงสะอึกสะอื้น ประโยคซ้ำๆฟังดูราวกับคนพูดกำลังวิตกจริตจนถึงขั้นหวาดผวาและมันก็ทำให้เขาถึงกับชะงักค้างไป

เขารู้...ว่าตัวเองไม่ปกติ

แล้วคนที่ยังกอด ยังเข้าใกล้ ยังฉุดรั้งคนไม่ปกติแบบเขาอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้....

โซระมารุน่ะ...

ยังปกติดีอยู่หรือเปล่า?

ทำไมกัน?

ทำไมถึงไม่ทิ้งเขาไป ทำไมถึงไม่ขยะแขยงเขาเลย...

รู้สึกผิดที่ทำให้เขาฆ่าตัวตายงั้นเหรอ?

แค่นั้นน่ะเหรอ?

จู่ๆใบหน้าเย็นชาก็กลับมายิ้มบางๆที่มุมปาก…

ใช่ไหมล่ะโซระมารุ....นายจะต้องอยู่กับฉัน...จะต้องอยู่กับชั้น....

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา โซระมารุก็อยู่ข้างๆเขาอย่างที่สัญญาเอาไว้...

ทั้งตอนที่พักฟื้นอยู่โรงพยาบาลจนกลับมาอยู่ที่อพาทเม้นต์...เราอยู่ด้วยกันตลอด...

อยู่ด้วยกัน...อย่างงั้นเหรอ?

เพราะถึงแม้ว่าร่างกายจะอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่มันกลับมีช่องว่างบางอย่างที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น...

โซระมารุย้ายกลับมาอยู่กับเขาก็จริง แต่ใบหน้ามนก็ไม่ได้ยิ้มอย่างสดใสให้เขาเหมือนเดิม

“ โซระมารุ”   ....นั่นไง...ไหล่บางสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงของเขา ร่างโปร่งที่กำลังเก็บผ้าที่ตากไว้หันมายิ้มให้แบบฝืนๆ...โซระมารุอยู่กับเขาในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ หิวแล้วเหรอครับ? เย็นนี้กินอะไรดี?”   ถึงบทสนทนาจะยังเหมือนเดิมแต่โซระมารุไม่รู้หรอกว่าตนเอ่ยมันออกมาด้วยน้ำเสียงแบบไหน..เด็กคนนั้นกำลังหวาดกลัว...เขารู้...เขารู้ดี

“ อะไรก็ได้ ตามใจนายแล้วกัน เดี๋ยวชั้นออกไปซื้อของสดให้”  และเมื่อเขาทำท่าจะหันหลังกลับ

“ คุณชิราสึ!”   เสียงตะโกนอย่างหวาดผวาก็ดังขึ้นมาพร้อมๆกับฝ่ามือที่รั้งท่อนแขนของเขาเอาไว้

“ ผมไปด้วย”   เขามองลึกลงไปในดวงตาสีดำ มันกำลังเต็มไปด้วยความวิตกกังวลจนน่าสงสาร...

โซระมารุเป็นคนมาเจอเขา...ในวันที่เขากรีดข้อมือฆ่าตัวตาย

เป็นเพราะเข้ามาเห็นเขาในสภาพจมกองเลือดอยู่ในห้องน้ำสินะ มันถึงได้กลายเป็นแผลอยู่ในใจของโซระมารุจนทำให้หวาดกลัวว่าถ้าปล่อยให้เขาคลาดสายตาแล้วเขาจะฆ่าตัวตายอีก

กลัว...จนเหมือนคนที่มีอาการทางจิตอ่อนๆ...

ทั้งๆที่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ทุกอย่าง แล้วทำไมหัวใจของเขามันถึงได้เจ็บขนาดนี้...

คนที่ทำให้โซระมารุมีสภาพแบบนี้ก็คือเขาเองไม่ใช่หรือไง

แผลเป็นที่ข้อมือก็คือเครื่องผูกมัดเด็กคนนี้เอาไว้

ใช้ความตายของตัวเองมาพันธนาการโซระมารุไม่ให้ไปไหน

แล้วทำไม...ถึงไม่รู้สึกว่ามีความสุขเลย

ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันแล้วแท้ๆ

กะหล่ำปลีสีเขียวอ่อนถูกวางลงไปในตะกร้า ถึงแม้ว่าโซระมารุจะบ่นเรื่องที่มันมีรูอยู่นิดหน่อยแต่เขาก็รู้ว่าทุกคำพูดมันเป็นเพียงแค่การฝืนทำเพื่อปกปิดความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

โซระมารุไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองกำลังกลัวเขาอยู่...แต่คนที่เฝ้ามองเด็กคนนั้นมาตลอดอย่างเขามีหรือจะไม่รู้...

หึ...นี่ใช่ไหมสิ่งที่นายต้องการให้เป็นน่ะชิราสึ....

สภาพเหมือนตายทั้งเป็นของโซระมารุแบบนี้ใช่ไหมที่นายอยากเห็น?

ไม่ใช่...

เขาไม่ได้อยากเห็นใบหน้าอมทุกข์ของโซระมารุ

เขาก็แค่อยากให้โซระมารุมีความสุข...

แล้วถ้าเขาหายไป...โซระมารุจะมีความสุขหรือเปล่า?

ถ้าเขายอมปล่อยมือด้วยดี...โซระมารุจะยิ้มได้เหมือนเดิมหรือเปล่า?

คำตอบคือไม่...

นัยน์ตาสีม่วงทอดมองร่างโปร่งที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงาของร้านสะดวกซื้อ...ดูจากใบหน้ามนซึ่งเต็มไปด้วยความกังวลที่กำลังหันไปหันมามองหาเขาอยู่ในตอนนี้ก็รู้แล้ว...

โซระมารุไม่ได้กลัวเพราะความรู้สึกผิด...

แต่ที่กลัวเพราะห่วงใยเขาจากใจจริงต่างหาก...

รู้ตัวสักทีสิ โซระมารุ...

“ คุณชิราสึ! อย่าเดินหายไปคนเดียวแบบนี้สิ!”   โซระมารุดุทันทีที่เห็นเขายืนพิงชั้นขายอาหารกระป๋องอยู่ ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีขาวยิ้มเย็นๆก่อนจะหันไปหาช้าๆ...พร้อมกับฝ่ามือที่ยื่นออกไป

“ ถ้ากลัวชั้นจะหายไป...นายก็จับมือชั้นเอาไว้สิโซระมารุ...”     ช่วยพิสูจน์ให้ชั้นเห็นที...ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของนายเป็นยังไงกันแน่...

ถ้านายเอื้อมมือออกมาจับมือของชั้นเอาไว้...ตามที่ชั้นสั่ง...พรุ่งนี้ชั้นจะไปจากนายทันที จะปล่อยให้นายเป็นอิสระและไม่ต้องคอยฝืนที่จะอยู่ด้วยกันอีก...

เลือกสิ...

ว่าจะจับชั้นเอาไว้...ด้วยฝ่ามือที่ไร้ความรัก...หรือจะจับชั้นเอาไว้...ด้วยหัวใจของนาย

นัยน์ตาสีม่วงทอดมองฝ่ามือบางที่ค่อยๆยกขึ้นมา ใบหน้ามนดูเลื่อนลอยราวกับคนที่ยังจมอยู่ในภวังค์ ฝ่ามือที่ขยับเข้ามาหาช้าๆมีแต่จะทำให้หัวใจด้านชา ใบหน้าของเขาถึงจะยังยิ้มอยู่แต่ข้างในมันกลับเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองเอาไว้ว่าจะยินดีที่จะเดินจากไปเพื่อให้โซระมารุมีความสุข...แต่วินาทีที่ทำได้แค่เฝ้ามองมือข้างนั้นขยับเข้ามาหา มันกลับทรมานจนแทบทนไม่ไหว

นายเลือกแล้วสินะ...โซระมารุ...

ถ้านายยังฝืนจับมือของชั้นเอาไว้ด้วยใบหน้าแบบนั้น...ทุกอย่างที่ชั้นทำลงไป ความรักที่ชั้นทุ่มเทให้...มันก็ไม่มีประโยชน์

ในเมื่อมันส่งไปไม่ถึงหัวใจของนาย...

“ ไม่เอาหรอก! ใครจะไปจับ! อายชาวบ้านเค้าบ้างเถอะ โตจนป่านนี้แล้วนะครับยังต้องให้จับมืออย่างกับเด็กหลงอีก! แล้วไม่คิดหรือไงว่าผู้ชายเดินจับมือกันเนี่ยมันประหลาดจะตาย”    แต่แล้วจู่ๆมือบางที่กำลังจะแตะกับปลายนิ้วของเขาก็ปัดมือเขาออกก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ด้วยใบหน้าแดงเถือก

“ จะซื้ออะไรก็รีบๆหยิบแล้วเดินตามมานะครับ ผมจะไปจ่ายเงินแล้ว!”   แล้วร่างโปร่งที่เข็นรถหนีไปอย่างรวดเร็วก็ทำเอาเขาได้แต่ยืนนิ่งค้างอย่างตกตะลึง

จะไม่ให้อึ้งได้ไงในเมื่อใบหน้าของโซระมารุน่ะ........มันแดงไปจนถึงใบหู...

กำลังอาย?

หรือว่าเขิน?

อะไรกันน่ะ?

รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจของเขามันกำลังเต้นอย่างรุนแรงจนแทบจะทะลุแผ่นอกออกมา

ตกลงว่า...โซระมารุ.....

ถึงจะพอเข้าใจแล้วว่าโซระมารุคิดยังไงกับเขาแต่ทุกอย่างมันก็ยังไม่ได้ราบรื่นอย่างที่อยากจะให้เป็น…

อะไรบางอย่างสั่นอยู่ในกองเสื้อนอกของโซระมารุและพอเขาเลิกขึ้นดูจึงรู้ว่ามันเป็นโทรศัพท์ที่กำลังมีคนโทรเข้ามา...ที่ต้องปิดเสียงเอาไว้นั่นก็เพราะว่า…

“ ขอโทษนะครับ”   มือบางหยิบโทรศัพท์ไปจากมือของเขาก่อนจะกดวางสายไป ใบหน้ามนยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงไปที่เดิมแล้วพยายามลากเขาไปยังโต๊ะกินข้าว

“ กินข้าวกันเถอะครับ กำลังร้อนๆเลย”   เขานั่งลงโดยไม่ได้พูดอะไร ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าโซระมารุพยายามปิดบังเรื่องที่ยังคบกับเอริเอาไว้ ไม่งั้นจะโทรมาหาทุกวันแบบนี้เหรอ?

คงกลัวว่าเขาจะไปทำร้ายผู้หญิงคนนั้นอีกงั้นสินะ...

ถ้ากลัวว่าจะเป็นแบบนั้น...ทำไมถึงไม่เลิกกันไปสักที!

เสียงพูดคุยแผ่วเบาราวกับกำลังกระซิบกระซาบดังแว่วมาให้ได้ยินเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ฝ่ามือที่กำลังขยี้ผ้าขนหนูเพื่อเช็ดผมนิ่งค้างเพื่อมองหาต้นเสียง

โซระมารุกำลังแอบคุยโทรศัพท์อยู่ที่นอกระเบียง...

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังคุยอยู่กับใครและมันก็ทำให้อารมณ์ที่กำลังดีๆของเขาขุ่นมัวขึ้นมาทันที

สงสัยว่าเขาคงต้องทำให้โซระมารุรู้ตัวสักที ไม่เช่นนั้นมันคงจะคาราคาซังอยู่แบบนี้

แสงไฟสลัวๆทำให้คนที่กำลังแอบเลื่อนประตูระเบียงให้เปิดออกไม่ทันเห็นว่าเขากำลังมองอยู่  โซระมารุเข้ามายืนถอนหายใจพร้อมกับยกมือทาบอก

แต่แล้วใบหน้าที่ดูโล่งใจก็ต้องตะลึงจนตาค้างเมื่อเงยขึ้นมาเห็นเขานั่งอยู่บนพนักโซฟา แน่นอนว่าร่างโปร่งถอยหนีทันทีที่เห็นใบหน้าเย็นชาของเขา

แผ่นหลังโปร่งชนกับบานกระจกก่อนที่ข้อมือบางจะถูกเขากระชากแล้วออกแรงลากให้เดินตามมา  เขาเหวี่ยงโซระมารุจนเซถลาลงไปนอนคว่ำอยู่บนเตียง มือใหญ่ตรงไปจับไหล่เล็กก่อนจะพลิกลำตัวบางให้หันหน้ามาหา ถึงการกระทำที่ดูรุนแรงของเขาจะทำให้โซระมารุสั่นกลัวแต่ชั่ววินาทีที่ริมฝีปากแนบลงไป ร่างข้างใต้กลับค่อยๆโอนอ่อนผ่อนตามทีละน้อยๆ

ปลายลิ้นที่ล่วงล้ำเข้าไปไม่ได้คิดแต่จะตักตวงอย่างเดียว แต่มันกลับมอบความหอมหวานให้แก่เรียวลิ้นที่ยังไร้เดียงสาจนฝ่ามือที่เคยผลักไสกลับค่อยๆขย๋ำคอเสื้อของเขาเพื่อดึงเข้าไปหาอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มนั่นก็ชวนให้บดเบียดอย่างไม่รู้เบื่อ

เขาละใบหน้าออกมาเมื่อรู้สึกว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจ ถึงแม้จะมีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาแต่เขาก็ยังเห็นว่าใบหน้ามนกำลังแดงระเรื่อ ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีขาวจึงขยับเอาหน้าผากไปแนบชิดกับหน้าผากใส นัยน์ตาสีม่วงจ้องลึกลงไปในดวงตาสีดำที่กำลังสั่นพร่า

“ ทำมากกว่านี้ได้ไหม?”  ใบหน้ามนถึงกับผงะเพราะคงจะเข้าใจความหมาย นัยน์ตาสีดำเหลือบลงไปมองรอยแผลเป็นที่ข้อมือของเขาก่อนที่แววปวดร้าวจะฉาบอยู่บนดวงตาที่เคยสุกใสคู่นั้น

ครั้งสุดท้ายแล้วโซระมารุ...

ครั้งสุดท้ายแล้วที่ชั้นจะทำร้ายนาย....

ใบหน้ามนพยักลงช้าๆราวกับกำลังจำยอม...ยอมให้เขาทำได้ทุกอย่างเพียงเพราะตัวเองรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเกือบจะจบชีวิต

แต่มันไม่ใช่หรอกโซระมารุ...

ต่อให้รู้สึกผิดยังไง...ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมนอนกับผู้ชายด้วยกันได้หรอกนะโซระมารุ...

รู้ตัวสักทีสิ...

เสื้อนอนตัวใหญ่ถูกเลิกขึ้นไปจนถึงหน้าอก ร่างโปร่งสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัดเขาจึงก้มลงไปจูบที่หน้าท้องแบนเรียบอย่างแผ่วเบา ลมหายใจที่เป่ารดลงไปทำให้โซระมารุสะดุ้งน้อยๆอย่างคนที่ไม่คุ้นกับเรื่องแบบนี้

ปลายลิ้นจึงลากไล้ตั้งแต่หน้าท้องขึ้นมายังแผ่นอกก่อนจะหยุดลงที่จุดไวสัมผัสข้างหนึ่ง มือบางซึ่งไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหนถึงกับกำผ้าปูที่นอนแน่นเช่นเดียวกับดวงตาสีดำที่เหลือบมองลงมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ปฏิกิริยาแบบนี้ทำให้เขาเผลอหัวเราะในลำคอ

หึ...ชาตินี้โซระมารุคงไม่มีทางมีอะไรกับยัยเอริได้หรอก ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นฝ่ายรุก

“ อื้อ!!”   คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเขาวนไล้ปลายลิ้นอยู่ที่ยอดอกข้างเดิมซ้ำไปซ้ำมา ฝ่ามืออีกข้างค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกงนอนตัวบางก่อนจะลากปลายนิ้วไปบนแกนกายที่ยังอยู่ในชั้นในราวกับจะทักทาย แต่ร่างกายโปร่งบางกลับบิดเร่า ฝ่าเท้าบดเบียดลงไปที่พื้นเตียงราวกับต้องการระบายอารมณ์ที่ไม่รู้จัก

“ คุณชิระ...อะ....”   เสียงครางเปล่งออกมาเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากแดงช้ำจะพยายามกักเก็บมันเอาไว้แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยมันไป ริมฝีปากละจากยอดอกก่อนจะเป่าลมร้อนลงที่ใบหู

“ อ้า...อย่า...”   ใบหน้ามนพยายามเบี่ยงหลบแต่มันก็ทำให้เขาจู่โจมซอกคอได้อย่างง่ายดาย ริมฝีปากร้อนกดจูบไปตามเส้นประสาททำให้ใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มเงยขึ้นราวกับคนที่สติล่องลอยไปไกล ฝ่ามือที่ลูบไล้อยู่บนต้นขาค่อยๆย้อนกลับขึ้นมาเค้นคลึงแกนกลางลำตัวอีกครั้ง น้ำที่เปียกเยิ้มออกมาทำให้เขาอมยิ้มไปกับความบริสุทธิ์ที่แม้แต่จะช่วยตัวเองก็คงไม่เคยของคนในอ้อมแขน

“ คุณชิราสึ...ดะ เดี๋ยว...”   สองขาพยายามจะหนีบเข้าหากันทำให้เขาจำต้องละจากซอกคอเพื่อให้มองเห็นทุกอย่างในเบื้องล่าง ฝ่ามือจับสองขาแยกออกจากกันก่อนจะใช้หัวเข่าของเขากางกั้นไว้ อีกมือล้วงเข้าไปในชั้นในแล้วสัมผัสส่วนอ่อนไหวนั่นโดยตรง

“ อย่า...ตรงนั้น...อ้า...”   โซระมารุบิดเร่าพลางส่งเสียงครางไม่ได้ศัพท์จนเขายิ้มออกมา...น่ารัก...น่ารักจนอดใจแทบไม่ไหว....นัยน์ตาที่มองมาอย่างเว้าวอนนั่นก็ออดอ้อนอย่างไม่รู้ตัว...

ไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่ากำลังยั่วเย้าจนเขาได้แต่กัดฟันแน่น...

“ โซระมารุเด็กดี...ปล่อยออกมาเท่าที่นายต้องการเลย”   เขาเชื่อว่าตอนนี้โซระมารุคงไม่รู้หรอกว่าเขาพูดอะไรในเมื่อร่างโปร่งกำลังครางอย่างบ้าคลั่งเมื่อฝ่ามือของเขาขยับขึ้นลงไปพร้อมๆกับมืออีกข้างที่ไล้วนอยู่บนยอดอก  นัยน์ตาสีม่วงทอดมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ...น่าจะใกล้แล้วสำหรับครั้งแรก...ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีขาวจึงก้มลงไปกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากที่ยังร้องครางไม่หยุด ก่อนจะจูบย้ำซ้ำๆเบาๆไปตามสันคอไล่ลงไปยังลาดไหล่

ฝ่ามือขยับแรงๆให้น้ำสีขาวขุ่นพุ่งทะลักออกมาพร้อมกับเสียงครางสูง ร่างกายของโซระมารุกระตุกเฮือกแต่ใบหน้ามนกลับดูล่องลอยได้วยความสุขสมที่เขามอบให้  ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีขาวยิ้มอย่างพอใจก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ใบหูแดง

“ รัก...”

โซระมารุหลับไปแล้ว...

ฝ่ามือโยนกระดาษทิชชูลงถังขยะก่อนจะล้มตัวลงนอนตะแคงอยู่ข้างๆ ปลายนิ้วเกลี่ยไล้เส้นผมสีดำให้พ้นจากใบหน้าที่กำลังนิทรา...เขาไม่ได้ตั้งใจจะมีเซ็กส์กับโซระมารุที่ยังไม่พร้อมหรอก คราวนี้ก็เลยทำแค่นี้...เพราะสิ่งที่ตั้งใจจะทำน่ะ...

มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ของโซระมารุขึ้นมาแล้วกดถ่ายรูปคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง...ร่างกายที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าถึงจะโผล่ออกมาจากผ้าห่มแค่ช่วงไหล่แต่ร่องรอยสีแดงที่เขาทิ้งเอาไว้ก็ดูรู้ว่าเพิ่งจะผ่านอะไรมา

แชะ...

ปลายนิ้วเลื่อนไปที่คำสั่ง “แชร์” ก่อนจะกดส่งไปหาชื่อที่เซฟเอาไว้ว่า “เอริ”

หึ...ขนาดนี้แล้วยังจะดื้อดึงอยู่อีกไหม...

ครืด....ครืด.....

แล้วโทรศัพท์ก็สั่นแทบจะทันที เขายังไม่ทันจะกดรับดี เสียงจากปลายสายก็ตะโกนเข้าหูมาด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“ ชิราสึ! แกมันโรคจิต! รู้ทั้งรู้ว่าโซระมารุต้องยอมทำตามที่แกขอร้องทุกอย่างเพราะความรู้สึกผิด แบบนี้น่ะเหรอความรักของแก น่าขยะแขยงที่สุด!”

“ หึ.....”   เขากดวางสายไป สิ่งที่เอริพูดยังคงดังก้องอยู่ในหัว

ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่า ที่โซระมารุทำให้เขาทุกอย่างเป็นเพราะความรู้สึกผิด...ใช่....เขาใช้ความรู้สึกผิดมาฉุดรั้งโซระมารุเอาไว้

แล้วโซระมารุล่ะ?

กำลังใช้ความรู้สึกผิดเป็นข้ออ้างเพื่ออยู่ข้างๆเขา...แล้วซุกซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้หรือเปล่า?

เขาอยากจะเดิมพันเป็นครั้งสุดท้าย...

หากมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เขาก็จะยอมเดินออกไปจากชีวิตของโซระมารุ

จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก...

เสื้อโค้ทสวมลงมาบนไหล่กว้างก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะไปหยุดลงข้างๆเตียง ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีขาวก้มลงไปจูบเบาๆที่เส้นผมสีดำของคนที่ยังหลับสนิท

แกร่ก...

ก่อนที่ประตูจะปิดลง...เมื่อร่างสูงเดินออกจากห้องไป...

ใบหน้ามนงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ว่าตนหลับไปได้ยังไงและหลับไปนานแค่ไหน...เหมือนจะได้ยินเสียงออดหน้าห้อง?

นัยน์ตาสีดำเหลือบลงไปมองเนื้อตัวที่เปลือยเปล่าก่อนจะพยายามนึกเรื่องราวก่อนที่ตนจะหลับไป...แล้วทั้งใบหน้าก็ถึงกับร้อนผ่าว...

นั่นมัน...เรียกว่าเซ็กส์หรือเปล่า?

เขา...กับคุณชิราสึ.....

ร่างโปร่งลุกขึ้นมานั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง ในห้องนั้นว่างเปล่าไร้เงาของคนที่คิดว่าน่าจะนอนอยู่ข้างๆ

คุณชิราสึไปไหนกัน?

เวลาแบบนี้น่าจะอยู่กับเขาไม่ใช่เหรอ?

แล้วจู่ๆใบหน้ามนก็นิ่งค้างไป...

ไม่น่า...ไม่หรอก...

“ คุณชิราสึ!”   เสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลตะโกนเรียกหาคนที่ยังไม่ยอมปรากฏตัว ห้องทั้งห้องเงียบกริบทำให้จู่ๆก็รู้สึกกลัวขึ้นมา...เมื่อคืนเขาทำอะไรให้ไม่ถูกใจงั้นเหรอ? เขาเผลอพูดอะไรที่ทำให้คุณชิราสึคิดมากหรือเปล่า? ทั้งๆที่ยอมขนาดนี้แล้วก็ยังจะหายไปจากเขาอีกงั้นเหรอ? สองมือหยิบผ้าห่มผืนบางมาพันตัวลวกๆแล้วก้าวพรวดพราดออกมาจากห้องนอน

ภาพติดตาที่เต็มไปด้วยสีแดงทำให้ร่างกายเซถลาไปพิงกำแพงเอาไว้ มือยกขึ้นปิดปากอย่างพะอืดพะอม

ไม่เอา...ภาพแบบนั้นเขาไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว...

แค่คิดว่าจะต้องอยู่คนเดียว แค่คิดว่าจะไม่มีคุณชิราสึอีกเขาก็แทบทนไม่ได้

ปังๆๆ

เสียงกดออดผสมกับทุบประตูทำให้ใบหน้าชะงักค้าง ร่างโปร่งบางรีบถลาไปจับที่ลูกบิดเพราะคิดว่าเป็นคนที่ตนกำลังตามหาที่อาจจะออกไปไหนใกล้ๆนี้แล้วลืมกุญแจบ้านก็ได้

ทว่า...เมื่อเปิดประตูออกมากลับเป็นเด็กสาวที่ได้ชื่อว่า...แฟน

“ โซระมารุ....”   เด็กสาวมองสภาพคนตรงหน้าก่อนจะกัดฟันกรอด สองมือกำแน่นอย่างโกรธแค้นจนไม่รู้ว่าจะแค้นยังไง ไม่มีคำคำไหนจะให้ไอ้ผู้ชายผมขาวคนนั้นได้อีกนอกจากคำว่า “เกลียด”

“ เอริ! ระหว่างที่เดินขึ้นมา เห็นคุณชิราสึบ้างไหม?!”   ใบหน้ามนร้อนรนพลางหันไปหันมาเพื่อมองหาคนที่ไม่อยู่ในห้องและท่าทางแบบนั้นของโซระมารุก็ทำให้เด็กสาวถึงกับสติแตก สองมือผลักเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องก่อนจะเขย่าแขนหวังจะให้รู้สึกตัว

“ ยังคิดจะตามหามันอีกหรือไง?! ไอ้ผู้ชายเลวๆแบบนั้นปล่อยให้มันตายๆไปซะสิ โซระมารุจะได้เป็นอิสระเสียที! แล้วรู้ไหมว่ามันทำอะไรเอาไว้?! มันส่งรูปนี้มาให้ชั้น! ดูซะสิโซระมารุ! ดูซะว่ามันน่าขยะแขยงขนาดไหน! วันนี้ชั้นจะไม่ยอมทนอีกแล้ว! นายออกไปกับชั้นเดี๋ยวนี้เลย!”    มือเล็กยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้เด็กหนุ่มดู ใบหน้ามนนิ่งค้างไปหลายวินาทีนั่นทำให้เด็กสาวเบาใจว่าโซระมารุคงจะตาสว่างได้สักที...ไม่มีใครทนผู้ชายโรคจิตที่ถ่ายรูปตัวเองหลังจากที่มีอะไรกันส่งให้คนอื่นดูได้แบบนี้หรอก

ทว่า...

ข้อมือบางกลับสะบัดมือของเด็กสาวที่กำลังจะยื่นเข้าไปจับ…

“ คุณชิราสึ....ชั้นต้องรีบตามไป...ไม่งั้นเค้าจะฆ่าตัวตายอีก...”   ใบหน้ามนพูดพึมพำออกมาเหมือนคนไม่มีสติ แล้วร่างโปร่งก็หันตัววิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนก่อนจะสวมเสื้อผ้าแล้ววิ่งพรวดพราดออกมา  อาการของเด็กหนุ่มมีแต่จะทำให้เด็กสาวตกตะลึงด้วยไม่คิดว่าแฟนของตัวเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้

โดนไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นล้างสมองไปแล้วหรือไง?!

“ โซระมารุ! จะไปไม่ได้นะ! บอกแล้วไงว่าไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นมันจะเป็นจะตายก็ช่างมัน!”   เด็กสาวใช้แรงทั้งหมดที่มีตะครุบตัวเด็กหนุ่มก่อนจะกอดจากด้านหลังเอาไว้

“ ปล่อย! ชั้นจะไปหาคุณชิราสึ! จะให้เค้าตายไม่ได้!”  แต่โซระมารุก็ยังดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการจับกุมอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ ทำไมล่ะโซระมารุ?! ถ้ามันตายนายก็จะเป็นอิสระ!”   แขนเล็กกอดรัดลำตัวของเด็กหนุ่มเอาไว้ ฉุดรั้งไม่ให้โซระมารุไป

“ ไม่! คุณชิราสึจะตายไม่ได้!”  แต่คนจะไปก็ยังคงดิ้นหนีและตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ ทำไมล่ะ ทำไม! ทำไมนายจะต้องยึดติดกับหมอนั่นขนาดนี้?! มันทำร้ายนายนะโซระมารุ!”

“ จะต้องไปหาคุณชิราสึ...ปล่อยชั้นสิเอริ!”   โซระมารุยังคงดิ้นรนไม่หยุด เด็กสาวจึงได้แต่ถามซ้ำๆว่าทำไม? ทำไมโซระมารุถึงยังเลือกที่จะไปหาผู้ชายคนนั้นทั้งๆที่ถูกมันทำร้ายแบบนี้

หรือว่า.....

จู่ๆเด็กสาวก็ชะงักค้าง ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวแล้วมันก็ทำให้ร่างกายของเธอหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก

“ เอริ....ปล่อย”   สองมือของโซระมารุจับสองมือที่กอดเอวของตนอยู่ออก

“ โซระมารุ...หรือที่จริงแล้วนาย....”    สองมือที่พยายามฉุดรั้งเด็กหนุ่มเอาไว้กลับปล่อยลงข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง  ร่างเล็กได้แต่ทรุดนั่งลงกับพื้นปล่อยให้เด็กหนุ่มวิ่งจากไป นัยน์ตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเหม่อมองตามแผ่นหลังของคนที่เธอคิดมาตลอดว่าเป็นของเธอ

แต่มันไม่ใช่...

มันไม่ใช่เลย...

โซระมารุไม่ใช่ท้องฟ้าของเธอเลยสักครั้ง ไม่ใช่ของเธอเลยสักวัน เพราะคนคนนั้นมีเจ้าของมาตั้งแต่แรกแล้ว

เพียงแต่...

โซระมารุไม่เคยรู้ตัวเลย....

ไม่รู้ตัวเลย...ว่าคนที่ขาดอีกฝ่ายไม่ได้ก็คือตัวเอง

คนที่ขาดชิราสึไม่ได้ก็คือตัวโซระมารุเอง...

“ ฮึก...”   สองมือยกขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนจะร้องไห้โฮ

นี่เธอ...กำลังทำอะไรอยู่?...ก้าวขาเข้ามาในโลกที่บิดเบี้ยวนี่ทำไมกัน....หากรู้ตัวไวกว่านี้ก็คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้

เธอก็แค่รักและหวังดีกับเขา โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า...ส่วนลึกในใจเขาไม่ได้ต้องการ...

คนที่ใช้ความรู้สึกผิดปิดบังความรู้สึกแท้จริงที่ยากจะยอมรับก็คือตัวโซระมารุเอง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ตบะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งๆที่ตั้งใจปั่นรวมเล่มฟิคดาวอังคารอยู่แท้ๆ TvT เพราะรูปน้องฟ้ากิโมโนหลุดลุ่ยของใครบางคนแท้ๆเชียว โฮววววว *ตะกุย*

สำหรับฟิคเรื่องนี้ตอนหน้าก็น่าจะจบแล้นค่ะ เป็นฟิคที่ดำเนินเรื่องไว ตัดฉากกันอย่างกับพายุ555 คือถ้าอ่าน Ai kotoba จะรู้เลยว่าสไตล์การเขียนต่างกันราวท้องฟ้ากับหุบเหว = =”” ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าเขียนตามแนวของแต่ละเรื่องอ่ะนะคะ ไม่ใช่ว่าไม่ตั้งใจเขียนนะะะะะ 5555

ก็...ขอขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์มากๆเลยนะคะ *w* แล้วเจอกันตอนหน้าค่า