Donten ni Warau Au S.Fic [Shirasu x Soramaru] “จะรักตลอดไป” : 01

Donten ni Warau Au S.Fic [Shirasu x Soramaru]    “จะรักตลอดไป” : 01

: Donten ni Warau Fanfiction 

: Shirasu x Soramaru

: Dark Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

          

โตเกียวในวันนี้ก็ยังคงเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย  ผู้คนมากมายต่างเดินสวนกันไปมายิ่งในช่วงเวลาเร่งด่วนแบบนี้หากเผลอหกล้มคงได้โดนเหยียบตาย

“ เอาของไปครบแล้วใช่ไหม?”   ร่างสูงใหญ่ยืนเท้าแขนอยู่ที่ประตู นัยน์ตาสีม่วงมองดูคนที่กำลังก้มใส่รองเท้าพลางหอบข้าวของพะรุงพะรัง

“ ครบแล้วครับคุณชิราสึ”   ถึงร่างโปร่งบางจะอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนชายชั้นมัธยมปลาย แต่โรงเรียนที่คุโม โซระมารุเรียนอยู่นั้นกลับเป็นโรงเรียนเฉพาะทางทางด้านการทำอาหาร เพราะงั้นเครื่องมือในการเรียนที่แบกไปทุกวันจึงไม่ใช่หนังสือเล่มหนาเหมือนนักเรียนทั่วไปแต่เป็นเครื่องไม้เครื่องมือในการทำอาหารเสียมากกว่า

“ ไม่ให้ชั้นเดินไปส่งแน่หรอ?”  คินโจ ชิราสึมองกองผักอย่างนึกห่วงแต่ใบหน้ามนกลับส่ายไปมาบ่งบอกว่าไม่เป็นไร

“ แค่นี้เอง สบายมากครับ  ไปแล้วนะครับ”   ถึงของที่หอบอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆนั่นจะหนักหนาแต่ใบหน้ามนกลับยิ้มกว้างมาให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ ไปดีมาดีนะ”   แล้วมันก็เป็นรอยยิ้มของท้องฟ้าที่ผูกมัดเขาเอาไว้...ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว...

นัยน์ตาสีม่วงทอดมองลงไปในแก้วกาแฟซึ่งรองรับน้ำสีดำที่กำลังไหลลงมาจากเครื่องชงกาแฟ

อันที่จริงพวกเขาไม่ใช่คนโตเกียวหรอก  บ้านเกิดของพวกเราอยู่ในต่างจังหวัด เขารู้จักกับสามพี่น้องคุโมมาตั้งแต่เด็กเพราะว่าบ้านอยู่ติดกัน  ตัวเขาเองรุ่นเดียวกับพี่ใหญ่ของบ้านนั่นก็คือเท็นกะ กับน้องรองอย่างโซระมารุก็ถือว่าห่างกันถึง 8 ปี

เขากับเท็นกะมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่สายตาของเขาไม่ยอมละจากโซระมารุ...

เพราะเท็นกะหวงน้องชายมาก เขาที่เป็นเพื่อนสนิทจึงเป็นคนเดียวที่เข้าใกล้โซระมารุได้ และการที่เขาซึ่งกำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัยตัดสินใจยังไม่กลับบ้านเกิดแต่เลือกที่จะทำงานอยู่ในเมืองหลวงอันแสนวุ่นวายแบบนี้ก็เพราะว่าโซระมารุจะมาเรียนต่อที่นี่...ในโรงเรียนเฉพาะทางที่บ้านเกิดไม่มี

ตอนนี้โซระมารุจึงมาอาศัยอยู่กับเขาในอพาทเม้นต์ที่อยู่ใกล้โรงเรียนแค่ไม่กี่ซอย...คงต้องบอกว่าในที่สุดก็ได้อยู่กับโซระมารุตามลำพังสองต่อสอง ทั้งๆที่ทุกอย่างมันน่าจะเป็นไปตามที่เขาคำนวณเอาไว้...ทว่า...

ร่างสูงเดินถือแก้วกาแฟเข้าไปในห้องนอนของคนที่ไม่อยู่อย่างเงียบเชียบ

ก่อนที่นัยน์ตาสีม่วงจะทอดมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหนังสือด้วยแววตาที่ว่างเปล่า 

รูปของคนสองคนที่อยู่ในนั้นคือโซระมารุกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาก็เคยเจอเธออยู่หลายครั้ง  ใบหน้าน่ารักที่แนบชิดอยู่กับใบหน้าของโซระมารุช่วยตอกย้ำให้เขารู้ว่าเธออยู่ในฐานะอะไรและรอยยิ้มที่เผยออกมาทางสายตาของคนทั้งคู่ก็ทำให้เขารู้ดีว่ากำลังมีความสุขกันขนาดไหน

และเขาก็เฝ้าภาวนาจากหัวใจ...

ขอให้เลิกกันไปซะ...

กาแฟถูกเทลงไปบนใบหน้าของหญิงสาวอย่างจงใจ น้ำสีดำไหลไปยังขอบกระจกก่อนจะซึมเข้าไปทำให้รูปซีกหนึ่งถูกย้อมจนมืดมัว

ถ้ากาแฟแก้วนี้สามารถลบผู้หญิงคนนี้ออกไปจากโลกได้ก็คงดี

ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่มีความกล้าที่จะเดินเข้าหาโซระมารุก่อน  หากแค่นั้นก็ได้ท้องฟ้าผืนนี้ไปครอบครองแล้วเขาที่เฝ้าดูแลมาอย่างดีตลอด 16 ปีล่ะ...การสูญเสียมันคือผลตอบแทนงั้นเหรอ?

ไม่มีทาง...

“ อ่ะ...นี่มัน....”   ร่างโปร่งบางยืนอึ้งอยู่หน้าโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาเมื่อเห็นรูปภาพเปรอะเปื้อนที่ถูกแยกออกมาจากกรอบรูป

“ ขอโทษนะโซระมารุ ชั้นจะไปเอาเสื้อผ้ามาซักให้แต่ดันเดินสะดุดพรมน่ะ กาแฟเลยหกใส่กรอบรูปของนาย....”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีขาวสลดลงอย่างสำนึกผิดทั้งๆที่ในใจนั้นไม่ใช่เลยสักนิด

“ เอ๋? เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับแล้วคุณชิราสึเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่ได้โดนกาแฟลวกใช่ไหม?”   โซระมารุวางกระเป๋านักเรียนลงก่อนจะดึงมือเขาไปดู ฝ่ามือนิ่มๆนั่นพลิกฝ่ามือของเขาไปมา นัยน์ตาสีดำมองมันด้วยแววเป็นห่วง...โซระมารุน่ะเป็นเด็กที่บริสุทธิ์ทั้งตัวและหัวใจ...ไม่เคยสงสัยในตัวเขาเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่หากมันเป็นไปตามที่เขาพูดจริงมันคงไม่ได้มีแค่กรอบรูปนี่หรอกที่เลอะเทอะ แต่นี่ทุกอย่างบนโต๊ะกลับยังสะอาดเอี่ยม

เด็กคนนี้ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง...

อาจจะเป็นเพราะจิตใจที่งดงามนั่นก็ได้มั้งที่ทำให้คนที่ไม่มีมันอย่างเขาอยากจะได้มาครอบครอง

“ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้โดนลวกตรงไหน”   โซระมารุยอมปล่อยมือของเขาก่อนจะถอนหายใจ

“ คุณชิราสึน่ะหัดระวังๆหน่อยสิครับ เป็นคนป้ำๆเป๋อๆแท้ๆ  เอ้านี่  คัพเค้กสูตรโซระมารุที่ไปหัดทำมาในวันนี้~”   ใบหน้ามนบ่นเป็นชุดเหมือนที่เคยบ่นเขาเป็นประจำมาตั้งแต่เด็กเรื่องที่เขาทำงานบ้านไม่ค่อยจะได้เรื่อง...บอกตามตรงว่าคงมีแค่คนเดียวนี่แหละที่กล้าบ่นเขาแบบนี้...ก่อนที่มือบางจะวางคัพเค้กหน้าตาน่ารักลงบนฝ่ามือของเขา

เจ้าขนมที่มีตุ๊กตาหิมะผมสีขาวและดวงตาสีม่วงที่ทำมาจากเม็ดช็อกโกแลตเคลือบทำให้หัวใจรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกจนใบหน้าเผลออมยิ้มยามที่มองมัน...ตอนที่โซระมารุทำเจ้านี่ขึ้นมาจะทำหน้ายังไงอยู่นะ? คงจะคิดถึงเขาอยู่บ้างใช่ไหม?

“ เดี๋ยวผมไปทำข้าวเย็นก่อนนะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?”   เขาเพียงแค่ส่ายหน้าเพราะไม่ว่าโซระมารุจะทำอะไรก็เป็นของพิเศษของเขาทั้งนั้น

และเขาจะไม่ยอมให้ใครแย่งมันไป....

เสียงออดที่ดังอยู่หน้าห้องทำให้เขาหันไปมองโซระมารุที่กำลังง่วงอยู่กับของบนเตาไฟ ร่างสูงลุกขึ้นไปยังหน้าประตูก่อนจะเปิดมันออก...และเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ สองขาก็ขยับเข้าไปยืนขวางประตูเอาไว้ทันที

เอริ...เด็กผู้หญิงที่กำลังคบกับโซระมารุอยู่

“ มีธุระอะไร?”   เสียงเย็นชาเอ่ยออกไปและเด็กสาวก็คงรู้ดีว่าเขาไม่ได้ชอบเธอนัก

“ โซระมารุอยู่ไหมคะ? คือว่าเอาคุกกี้มาให้....”   ใบหน้าน่ารักเสไปมองผนังอย่างไม่กล้าสบตา

“ ไม่อยู่”   และเขาก็ตอบออกไปโดยไม่ต้องคิด

“ แต่ว่านั่นมันรองเท้าของโซระมารุ....?”   นัยน์ตาสีม่วงตวัดกลับไปมองรองเท้าที่ถูกวางไว้อย่างเรียบร้อยซึ่งเด็กสาวกำลังมองอยู่

“ สงสัยจะไม่ได้ใส่คู่นี้ไป...จะเข้ามารอข้างในก่อนไหมล่ะ?”   ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้าของเขามันคงดูน่าขนลุกสำหรับเด็กสาว ถึงจะเก่งกล้าแค่ไหนแต่ก็คงไม่ไว้ใจที่จะอยู่กับเขาตามลำพังในห้องปิดตาย ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีอ่อนจึงเอ่ยออกมาอย่างยอมแพ้

“ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฝากนี่ให้โซระมารุด้วยนะคะ”   ถุงกระดาษสีหวานถูกยื่นมาให้ ในนั้นมีคุกกี้ถุงใหญ่ที่น่าจะทำเองอยู่...เพราะเด็กคนนี้ก็เรียนอยู่ที่เดียวกับโซระมารุ...หากเป็นที่บ้านเกิดคงไม่มีใครกล้ายุ่งกับน้องรองของบ้านคุโมหรอกเพราะเท็นกะหวงซะยิ่งกว่าหมาดุๆ แต่พอมาอยู่ที่นี่ไม่มีใครคอยราวี...ก็เลยโดนจีบแบบนี้

อย่างโซระมารุน่ะ...แยกคำว่าเพื่อนกับแฟนออกหรือยังก็ไม่รู้

มือใหญ่รับถุงสีหวานนั่นเอาไว้แล้วรอให้เด็กสาวเดินจากไป

“ ใครมาเหรอครับ?”    เสียงใสดังมาจากในห้องครัวเมื่อเห็นว่าเขาออกมาเปิดประตูอยู่นาน

“ จดหมายเวียนน่ะ เดี๋ยวชั้นเอาไปให้ข้างบ้านก่อนนะโซระมารุ”   เสียงทุ้มตะโกนตอบกลับไปราวกับว่าเด็กสาวไม่ได้มาที่นี่

“ ครับ  รีบๆกลับมานะครับ ข้าวกำลังจะสุกแล้ว”   หึ เขาอมยิ้มพลางส่ายหน้ากับความแม่ศรีเรือนของโซระมารุก่อนจะก้าวขาออกไปจากห้องพร้อมด้วยถุงคุกกี้สีหวาน

นัยน์ตาสีม่วงเหยียดมองมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหย่อนมันลงไปใน....ถังขยะ...

“ ลืมอะไรอีกหรือเปล่า? ให้ชั้นเดินไปส่งไหม?”   คำถามที่เขามักจะถามอยู่ทุกเช้าทำให้ใบหน้ามนยิ้มรับ ข้าวของวันนี้ดูเหมือนจะเยอะกว่าปกติเพราะน่าจะเป็นงานกลุ่ม?

“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเอริมาช่วยขน”   เวลาที่ได้ยินชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นจากปากของโซระมารุเมื่อไหร่เขามักจะเจ็บจี๊ดที่หัวใจเสมอ...แต่วันนี้กลับต่างไปจากเดิมนิดหน่อย

หึ...มาก็ดีเลย

เขาเท้าแขนลงไปบนราวกันตกปูนของระเบียงทางเดินด้านหน้าอพาทเม้นต์ นัยน์ตาทอดมองตามร่างโปร่งบางของโซระมารุไป มือยกขึ้นโบกน้อยๆให้คนที่หันกลับมายิ้มรับก่อนที่ใบหน้ามนจะหันไปตามเสียงเรียกของเด็กสาว  ร่างระหงก้าวเข้ามาใกล้ในขณะที่โซระมารุเดินไปถึงบริเวณที่ถังขยะวางอยู่พอดี

และสีหน้าของเอริก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อนัยน์ตาคู่โตเหลือบลงไปเห็นของในถังขยะ...ก่อนที่มันจะเหลือบขึ้นมามองหน้าของโซระมารุด้วยดวงตาสั่นไหว

นั่นทำให้รอยยิ้มร้ายเผยอยู่บนใบหน้าของเขา...

คงจะกำลังคิดว่าโซระมารุเป็นคนเอาไปทิ้งสินะ?....แบบนั้นแหละดีแล้ว...

โกรธสิ...งอนสิ...ทำตัวงี่เง่าเข้าไป จะได้เลิกกันไวๆ!

ดูท่าว่าคำอธิษฐานของเขาจะเป็นจริง....

วันนี้โซระมารุกลับมาถึงบ้านด้วยท่าทางเหนื่อยๆ รอยยิ้มสดใสหายไปจากใบหน้ามน และทันทีที่ร่างโปร่งเดินมาถึงโต๊ะญี่ปุ่นหน้าโซฟาที่เขานั่งทำงานอยู่ โซระมารุก็ทรุดนั่งลงข้างๆพลางจ้องหน้าเขาด้วยนัยน์ตาเหม่อๆ

“ คุณยังใช้ที่คาดผมอันนี้อยู่อีกเหรอครับ?”   มันเป็นที่คาดผมสีม่วงที่โซระมารุให้เขามาตอนที่เขากำลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย เวลาอ่านหนังสือแล้วผมหน้ามันเกะกะโซระมารุจึงให้เขาใช้เจ้านี่...ตั้งแต่วันนั้นมันจึงเป็นของที่เขาเอาติดตัวไว้เสมอ

“ อื้อ...ใช้อยู่ตลอดนั่นแหละ”   ใบหน้ามนนิ่งไปราวกับเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ

“ คุณนี่ดีจัง...ไม่ว่าจะยังไงก็ยังเห็นผมเป็นคนสำคัญเสมอ...ไม่เหมือนกับ...”   นัยน์ตาสีดำเสไปมองพื้นด้วยแววหมองๆ...คงจะทะเลาะกันมาละสิ?

“ เป็นอะไรไปโซระมารุ?”   ถึงจะรู้ดีอยู่แก่ใจแต่เขาก็ยังมิวายเทเกลือลงบนแผลให้มันเจ็บแสบยิ่งกว่าเดิม สองมือยกขึ้นมาประคองใบหน้ามนพลางดึงเข้ามาหาช้าๆ ช่วงเวลาที่อ่อนแอมักทำให้คนเราเผลอใจทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว หน้าผากของเขาจึงแตะลงไปบนหน้าผากใสอย่างต้องการจะปลอบโยน 

นัยน์ตาสีดำสั่นพร่าแต่ก็ไม่ได้ขยับใบหน้าหนี ลมหายใจคลอเคลียไปตามเปลือกตาไล่ไปหาสันจมูกก่อนจะจบลงที่....ริมฝีปาก....

ความนุ่มนิ่มที่มองเห็นอยู่ใกล้แสนใกล้ทำให้อดใจไม่ไหวจนแนบริมฝีปากของตัวเองลงไป สัมผัสอ่อนหวานทำให้นัยน์ตาคู่โตปิดลงอย่างไม่คิดจะต่อต้าน  เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เขาจูบเด็กคนนี้

แต่มันจะเป็นครั้งแรก...ที่เขาจะสอดลิ้นเข้าไป...

โซระมารุอาจจะไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร เพียงแต่คนทำเป็นเขาก็เลยยอม อาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากเห็นเขาเป็นแค่พี่ชาย...สำหรับเขา...แค่นั้นมันก็เพียงพอ

ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้ๆ...ขอแค่เป็นของเขาโดยไม่ต้องคิดอะไร...เท่านั้นก็พอ....

ตรู๊ดดดดด.....ตรู๊ดดดดด.....

เสียงโทรศัพท์มือถือของโซระมารุดังขึ้นมาทำให้ฝ่ามือบางผลักเขาออก แว่บหนึ่งที่นัยน์ตามองเห็นชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอทำให้เขาเผลอกำมือแน่น....โซระมารุเดินออกไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นที่ระเบียง

ก่อนจะกลับมาด้วยใบหน้าที่ดูโล่งใจ...

“ พรุ่งนี้วันเกิดเอริ ผมอาจจะกลับบ้านช้าหน่อยนะครับ เธออยากให้ผมไปฉลองวันเกิดด้วยกัน”   กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาคงกำลังทำงานอย่างหนักในเมื่อมันกำลังฝืนยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้าให้...ทั้งๆที่ในใจกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ไม่ให้ไป...

ไม่ให้ไป.....

ไม่ให้ไปได้ยินไหม!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

อ่า....บางครั้งการไปทะเลก็ทำได้เพียงชั่ววูบ....ถถถถถถถถ บางแสนว่าใกล้แล้ว ทะเลในใจนี่ใกล้ยิ่งกว่า TTvTT

ใช่แล้น...ฟิคเรื่องนี้คือคนละเรื่องกับ “ฟ้า” ที่เคยประกาศกร้าวเอาไว้ในเฟสค่ะถถถถถถ คือก็อย่างที่ทราบกันว่าอาทิตย์หน้าเป็นทั้งวันคริสต์มาสและวันเกิดคุณรีไวแต่แทนที่จะตะบี้ตะบันปั่นซอมบี้อย่างเอาเป็นเอาตาย หรือไม่ก็พญาเหยี่ยว หรือไม่ก็ฟิคดาวอังคารที่มีคนทวงเช้าทวงเย็น แต่มันก็ยังออกทะเลจนได้  จะออกไปแตะขอบฟ้า~~~ TTvTT อันที่จริงออกไปสามไห ไม่อยากจะบอกเล้ย อยู่ดีๆก็มีฟิคฮาเวสมูนแนวคาวบอย(?)ของรีเอเพิ่มมาซะงั้นจากการนั่งดูสารคดีถถถถถถถ

เรื่องอื่นช่างมันมาพูดถึงฟิคเรื่องนี้ก่อน อิอิ น่าจะเรียกว่าอินโทรมากกว่าไหมนะตอนนี้ สั้นสุดหูรูดมาก555(โดนเตะ)

นะ...นั่งปั่นงานอยู่ที่ออฟฟิศดีๆ ก็บังเอิญไปได้ยินเพลงนึงเข้าค่ะ คือคุณกวางเพิ่งเคยฟัง5555 เพลง รถของเล่น ของเสือโคร่งอ่ะ ตอนแรกสะดุดกับทำนองของเพลงก่อน เออ เพราะดีว่ะค่ะ ก็เลยไปหาแบบชัดๆฟัง วิทยุออฟฟิศมันแยกแยะเสียงดนตรีกับเสียงร้องได้นี่ก็ดีถมเถแล้วค่ะถถถถถ  พอได้ฟังคำร้องคือแม่งงงงง แม่เจ้าคุณพระช่วยกล้วยแขก(เยอะไป...) เค้าแต่งเนื้อเพลงแบบนี้ออกมาได้ยังง๊ายยยยย มันสุดติ่งมากค่ะ ฟังแล้วแบบ เจ๋งว่ะ!!! ลองฟังดูแล้วกันค่ะ

คือเพลงมันเปรียบเปรยได้ดีมากเลยอ่ะ แถมเป็นเพลงที่เต็มไปด้วยความสาปแช่งอะไรแบบนี้อีกต่างหาก 5555 โอยชอบ จริงใจดี กร๊ากกกกกก

นั่นแหละ...ออกทะเลเลยทันทีเพราะเพลงนี้แหละ5555 (โดนกระทืบ)

คือเพราะกำลังแต่งฟิคน้องฟ้าอยู่ด้วย เลยคิดว่าเพลงนี้แม่งงงงง ชิราสึมากอ่ะ555(ดาวกระจายปักหัว) แล้วคุณกวางมันขี้เกียจคิดชื่อเรื่องอีกแล้วค่ะ เลยไปยืมชื่อฟิคซาสึเกะอิทาจิมาใช้ เหะเหะ แบบว่ามันเป็นฟิคสปีชี่(?)เดียวกันเป๊ะ  ใครเคยอ่านเรื่องนั้นก็จะรู้ว่าซาสึเกะเป็นเมะที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่คุณกวางเคยแต่งแล้วอ่ะ555 แต่ชิราสึในเรื่องนี้คงน้อยกว่าหน่อย ^ ^a

ก็....ฝากฟิคน้อยๆเรื่องนี้ไว้ในใจอีกเรื่องนึงนะคะ TvT เค้าขอโต้ด~~~~~~