Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 21

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 21

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

ร่างโปร่งบางนอนตะแคงอยู่บนโซฟา นัยน์ตาสีมรกตทอดมองไปยังประตูบ้านที่ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออก

เมื่อคืนคุณรีไวไม่ได้กลับมา...

วันนี้เองก็ล่วงเลยไปจนบ่ายคล้อยก็ยังคงไร้เงาของคนที่เขารอคอยอยู่เช่นเดิม

มีเสียงรถมาจอดอยู่แถวๆหน้าบ้านบ้างเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นลูกน้องของพ่อเขาหรือเปล่า พอคนพวกนั้นเห็นว่ารถของคุณรีไวไม่อยู่จึงกลับไปโดยไม่ได้กดออดเรียกแต่อย่างใด

โคร่ก....

เสียงท้องร้องประท้วงตามหน้าที่ แต่ว่าเอาเข้าจริงก็กินอะไรไม่ลง...เขาไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน...

นัยน์ตาสีมรกตปิดลงช้าๆอย่างอ่อนแรง...ทั้งๆที่ไม่อยากหลับเผื่อว่าคุณรีไวจะกลับมาแล้วเขาไม่เห็น...แต่ว่าร่างกายก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะลืมตาต่อไปได้...สติจึงค่อยๆล่องลอยไปไกลแสนไกล...

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเปิดขึ้นช้าๆ ฝ่ามือที่ใช้หนุนรองหัวมาทั้งคืนรู้สึกชาๆ เขาจึงดึงมันออกมาจากหลังคอและเอนพิงเบาะรถเอาไว้เฉยๆ

Ferrari F12 Berlinetta จอดอยู่บนเนินเขาใกล้ๆสนามฟิโอราโน่...เซอร์กิตส่วนตัวของเฟอร์รารี่...จากตรงนี้เขาสามารถมองเห็นสนามที่อยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวได้เกือบทั้งหมด

สายลมอ่อนๆพัดเข้ามาทางหน้าต่างรถที่เปิดเอาไว้  นัยน์ตาสีขี้เถ้าทำแค่ทอดมองท้องฟ้า สนามหญ้า แล้วก็ถนนที่ว่างเปล่า...ทุกอย่างดูราวกับกำลังหยุดนิ่ง...เช่นเดียวกับตัวเขาที่ทำได้แค่ปล่อยให้ตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้

ในเวลาแบบนี้กลับคิดถึงเจ้าฮายาโตะขึ้นมา...แต่เขาก็ไม่มีหน้าจะไปหาเด็กนั่น

ทั้งๆที่มันไม่ยากเลยที่จะเลือก แต่เขากลับเลือกไม่ได้

เข้าข้างพวกวองโกเล่แล้วจัดการกับคนที่ทำให้เด็กในปกครองของเขาต้องเกือบเอาชีวิตไม่รอดนั่นไปซะ….ไม่ยากเลยที่จะเลือก แต่เขากลับเลือกไม่ได้

เพราะอีกฝ่ายคือพ่อของเอเลน

ถึงจะโกรธจะแค้นแทบเป็นแทบตาย แต่ในใจก็รู้ดีว่าเขายังรักเด็กนั่นอยู่เต็มหัวใจ

อยากจะทำให้พ่อของเด็กนั่นต้องเจ็บแบบที่เขาเคยเจอมา ให้ผู้ชายคนนั้นได้รู้ว่าการที่ลูกชายตัวเองถูกทำร้ายมันเป็นยังไง....แต่สุดท้ายแล้วคนที่ต้องรับเคราะห์ก็คือเอเลนซึ่งไม่ได้ผิดอะไร

เขาไม่อยากจะทำร้ายเด็กนั่น...

แต่เขาก็ทนเห็นหน้าเอเลนในตอนนี้ไม่ไหวเพราะมันพาลนึกไปถึงขาทั้งสองข้างของฮายาโตะ

เขากลัว...

กลัวว่าจะควบคุมปิศาจร้ายในตัวเองไม่ได้จนเผลอทำลายเด็กนั่นด้วยมือของเขาเอง

ถึงได้ต้องหนีมาให้ไกลแบบนี้...

หัวสีดำผงกขึ้นมาจากเบาะรถ นาฬิกาที่คอนโซลบอกเวลาว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงจะมืดแล้ว

ป่านนี้พ่อของเด็กนั่นคงออกตามหา แล้วก็คงจะพาตัวเอเลนกลับบ้านไปแล้ว

ร่างแข็งแกร่งขยับเบาะรถขึ้น เครื่องยนต์ของเฟอร์รารี่ดังกระหึ่มหลังจากที่จอดนิ่งมานาน แล้วรถสีแดงก็ทะยานกลับสู่เขตป่าของมาราเนลโล่อีกครั้ง

ทั้งๆที่คิดว่ากลับไปแล้ว...

ทั้งๆที่คิดว่าเรื่องของเรามันคงจะจบลงด้วยดี...

ทว่า...

เขาก็ลืมไป...ว่าเอเลน เยเกอร์นั้นดื้อดึงแค่ไหน

สองมือจึงได้แต่กำแน่นอย่างสั่นระริกเมื่อสองขาก้าวเข้ามาในบ้านแล้วสองตาเห็นว่าเด็กนั่นยังอยู่

ร่างโปร่งบางยังคงหลับอยู่บนโซฟาตัวเดิม...

อารมณ์ที่กำลังเย็นลงครุกรุ่นพุ่งพล่านขึ้นมาทันที ความอดทนอดกลั้นดูเหมือนจะพังทลาย กำแพงที่ขังปีศาจร้ายอยู่ในร่างกายจึงราบเป็นหน้ากลอง

ทำไม...

ทำไมถึงไม่เชื่อเขา...

ทำไมถึงไม่ฟังเขาบ้าง...

คราวที่แล้วก็เหมือนกัน...บอกให้หนีไปก่อนที่จะถูกซาตานอย่างเขาจับตัวเอาไว้...แต่ปีกสีขาวคู่นั้นก็ยังคงดึงดันที่จะไม่บินหนีไปไหน

ครั้งนี้เขาก็ให้โอกาสที่จะหนีแล้ว...แต่เด็กนี่ก็ไม่เลือกอีก

ดี...

ดี!!!

มือแข็งแรงตรงเข้าไปกระชากข้อมือของคนที่ลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ ร่างโปร่งถูกเขาลากขึ้นไปชั้นบนก่อนจะถูกเหวี่ยงลงเตียง

“ คุณรีไว?”  เศษเชือกที่เอาไว้มัดผ้าม่านถูกถือติดมือขึ้นมาด้วยแล้วตอนนี้มันก็กำลังพันธนาการข้อมือเล็กติดกับหัวเตียง เสื้อผ้าบางๆถูกฉีกกระชากอย่างไม่ต้องคิดว่าจะเอากลับมาใส่ใหม่ได้อีก การกระทำที่ดูดิบเถื่อนยิ่งกว่าที่เคยเห็นทำให้คนที่ถูกกดอยู่ใต้ร่างรู้สึกกลัว

แล้วก็ต้องกลัวยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อสองขาถูกจับอ้าออกก่อนที่แกนกายของอีกฝ่ายจะใส่เข้ามาทันที

“ อุก! อย่า...”   สะโพกมนพยายามถอยหนีแต่ฝ่ามือแข็งแรงก็จับยึดมันเอาไว้แน่น แกนกายฝืนใส่เข้ามาจนร่างโปร่งกระตุกเฮือก

“...เจ็บครับ...”  ความจุกแน่นทำให้หยาดน้ำใสๆเอ่อคลอดวงตาสีมรกต ร่างกายสั่นกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถึงปากจะบอกว่าเจ็บแต่สองมือก็ไม่ยอมผลักไสอีกฝ่ายออกไป...ถ้าเขาทนต่ความรุนแรงนี้ได้ ถ้าเขารองรับอารมณ์ร้ายๆนี้เอาไว้ คนตรงหน้าจะให้อภัยและไม่ทิ้งเขาไปหรือเปล่า

“ ฮึก...”  น้ำตาร่วงลงไปอย่างห้ามไม่อยู่เพราะแรงเสียดสีจากการขยับเข้าออกนั้นไม่ใช่เบาๆเลย ยิ่งเงยมองหน้าคนทำที่มีแต่สายตาเย็นชาส่งมาให้ ที่หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งเจ็บกว่าร่างกายหลายเท่า

ไม่เอา...

เจ็บ...

แต่ก็ไม่อยากเลิก...

“ ฮึก...”   ร่างกายถูกพลิกให้นอนคว่ำลงกับเตียง เสียงสะอื้นดังขึ้นแทนเสียงครางแต่ร่างแข็งแกร่งก็ยังขยับกายใส่เข้ามาไม่หยุด

ไหล่บางสั่นสะท้าน สองมือกระตุกเชือกที่มัดมันเอาไว้นอกจากจะไม่หลุดแล้วมันยังบาดลึกลงไปที่ข้อมือจนขึ้นสีแดง น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุดใบหน้ามนจึงซุกลงไปบนหมอน สันกรามกัดฟันแน่น...เจ็บแค่ไหนเขาก็ทนได้ เพราะแค่นี้มันคงจะทดแทนสิ่งที่พ่อของเขาทำเอาไว้กับคุณรีไวไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“ ฮึก....”  สองขาที่ยันตัวเองเอาไว้สั่นระริกจนในที่สุดมันก็ทนไม่ไหว แต่ฝ่ามือแข็งแรงก็ยังรั้งมันเอาไว้เพื่อทำร้ายเขาต่อไป ได้กลิ่นเลือดคลุ้งขึ้นมา น้ำอุ่นๆที่ไหลลงไปตามเรียวขาไม่รู้ว่ามันมีสีขาวขุ่นหรือสีแดง เพราะนัยน์ตาของเขาเริ่มจะพร่ามัว

ที่ผ่านมาถึงเวลาที่ใช้มีเซ็กส์ด้วยกันมันจะนานจนแทบหมดแรงแต่มันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกดี...ไม่เหมือนตอนนี้

คุณรีไวตั้งใจทำให้เขาเจ็บ…

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองไปที่แผ่นหลังซึ่งกำลังสั่นสะท้าน สองมือยังคงยึดสะโพกมนเอาไว้แล้วกระแทกกายเข้าไปแรงๆ ในหัวของเขากำลังตีกันมั่วไปหมด ทั้งโกรธแค้นชิงชังแต่ก็ยังรัก

ไปซะ...

ถอยห่างออกไปให้ไกลๆจากคนอย่างชั้น...

เพราะวันหน้าถ้ายังเจอกันอีก...

เขาอาจจะพลั้งมือทำรุนแรงยิ่งกว่านี้...

กลัวเขา...

แล้วก็ไปซะ...

ไปซะ!!

ร่างโปร่งถูกพลิกให้นอนหงายอีกครั้ง ใบหน้านิ่งขยับเข้ามากัดลงไปที่ซอกคอจนเลือดซิบ เช่นเดียวกับอีกหลายๆรอยบนแผงอก

“ ฮึก...ฮึก...”   ใบหน้ามนได้แต่เงยรับกับโชคชะตา ในใจได้แต่ภาวนาให้มันจบลงเสียที แต่คนที่เห็นว่าร่างกายเขาเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ก็ยังจับขาของเขาอ้าออกแล้วสอดใส่แกนกายเข้ามาเหมือนเดิม

ทุกการขยับยังคงไร้ซึ่งความปรานี ต่อให้น้ำตาจะไหลลงไปจนหมอนเปียกชุ่ม ต่อให้เลือดจะไหลจนผ้าปูกลายเป็นสีแดงในวงกว้าง

แต่ความโกรธแค้นที่ฝังแน่นอยู่ในใจมันก็ยังคงดำเนินต่อไป

จนในที่สุดร่างโปร่งก็สลบคามือ...

ร่างแข็งแกร่งถอนกายออกไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียง นัยน์ตาเหม่อลอยหันไปมองสภาพยับเยินของเด็กนั่นที่เขาเป็นคนทำด้วยมือของตัวเอง

สองมือยกขึ้นมาทึ้งหัวราวกับจะบ้าคลั่งไปเสียให้ได้ ความรู้สึกข้างในมันสับสนปนเปตีกันให้ยุ่งไปหมด ไม่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไง...เขาเลือกเอเลนไม่ได้...เลือกไม่ได้....

“ เพราะแกเลยนะไอ้บ้า! ขับรถก็ช้าอย่างกับเต่าแล้วยังจะหลงทางอีก ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!”   เสียงด่าทอดังคละเคล้าไปกับเสียงหัวเราะ ร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำอุ้มร่างบอบบางก้าวขาขึ้นไปบนเฉลียง

“ ยังจะหัวเราะอีก!”  มือบางบิดจมูกคนที่อยู่ใกล้แค่คืบอย่างหมั่นไส้ก่อนที่แขนจะละกลับไปคล้องที่ลำคอแกร่งดังเดิม นัยน์ตาสีมรกตทอดมองบ้านที่ไม่ได้กลับมาเสียนานอย่างคิดถึง ที่บ้านฝั่งขวาของเขามันไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลยสักนิด แต่พอมองกลับไปยังบ้านฝั่งซ้าย...ถึงจะมีร่องรอยของการเก็บกวาดแต่บาดแผลนั้นก็ไม่อาจจะปกปิดเอาไว้ได้

อะไรกันที่ทำให้บ้านที่เคยสวยงามนั่นเละเทะไม่เหลือชิ้นดีขนาดนี้...

ใบหน้าของสองคนที่เคยด่ากันมาตลอดทางนิ่งไปพร้อมๆกันกับสภาพของบ้านที่เห็น...ไม่อยากจะคิดเลยว่าคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้นจะเป็นยังไง...

ร่างสูงใหญ่อุ้มร่างบอบบางก้าวขาเข้าไปในบ้านฝั่งซ้ายที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน แต่ F12 Berlinetta ซึ่งยังจอดอยู่ในโรงจอดรถก็บอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของบ้านฝั่งนี้ยังอยู่ในนี่

ใบหน้าสวยกวาดมองเศษซากของการอาละวาดของคนเป็นผู้ปกครองจากนั้นจึงแหงนมองไปข้างบน ร่างสูงใหญ่จึงพาร่างบอบบางขึ้นบันไดเหล็กนั่นไปเรื่อยๆ..เรื่อยๆ...

ข้างบนนี้ยังอยู่ในสภาพเรียบร้อยดี...มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ถูกทำลายจนยับเยิน

นั่นก็คือร่างโปร่งบางของเอเลน เยเกอร์ที่โดนมัดข้อมือเอาไว้กับหัวเตียงนอนสลบอยู่ด้วยสภาพบอบช้ำและคนกระทำก็ยังนั่งเหม่ออยู่ปลายเตียง....

สิ่งที่ถูกทำลายก็คือหัวใจของสองคนนั่น...

นัยน์ตาสีมรกตมองทั้งคู่อย่างสงสารจับใจ ร่างบอบบางถูกวางลงไปบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆกับคนเป็นผู้ปกครอง

“ ยังมีชีวิตอยู่ละ”   เสียงทุ้มเอ่ยบอกหลังจากที่ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปดูอาการของคนที่สลบอยู่บนเตียง

“ อุ้มไปไว้ที่บ้านชั้นก่อนไป”  ร่างบอบบางเอ่ยสั่ง ร่างสูงใหญ่จึงรับคำก่อนจะค่อยๆอุ้มร่างที่ยังไม่ฟื้นออกไปจากห้องที่น่ากลัวแห่งนี้

“ รีไว...”   นักขับมือสองของทีมม้าลำพองเอ่ยเรียกผู้ปกครองของตนเบาๆ สองมือเอื้อมออกไปจับมือที่เคยช่วยเขามานับครั้งไม่ถ้วนเอาไว้ ใบหน้าของรีไวเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบลงมามองเขาช้าๆราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้

“ ฮายาโตะ...”   แล้วนัยน์ตาที่เคยดุดันคู่นั้นก็มีแววเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม...ซึ่งเขารู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร...ริมฝีปากจึงพูดออกไป...แทนคำปลอบใจทั้งหมดทั้งมวล

“ ถ้าเป็นเด็กคนนั้น...ชั้นยอมให้อภัย”  

นัยน์ตาสีขี้เถ้าถึงกับเบิกกว้าง เพราะมันเป็นคำที่อยากจะได้ยินที่สุดแล้ว

“ ในเมื่อเค้าไม่ได้ผิด...แล้วก็ไม่ได้อยากจะไปเกิดเป็นลูกชายของฆาตกร...คนที่ต้องรับโทษไม่ใช่ เอเลน เยเกอร์ ไม่ใช่หรอ?”   มือแข็งแกร่งจับกระชับมือบางเอาไว้ก่อนจะซบหน้าลงไป น้ำตาไหลเงียบๆแต่เจ้าของมือก็รับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่แสนอบอุ่นของมัน ความอัดอั้นที่อยู่ในใจราวกับถูกสายลมปัดเป่าให้สลายหายไป...เพียงแค่คำว่าให้อภัยของคนตรงหน้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

อันที่จริงตัวเขากำลังสับสน เพราะรู้ทั้งรู้ว่าเอเลนไม่ได้ผิดอะไรแต่ถ้าให้อภัยก็จะผิดต่อฮายาโตะ แต่ถ้าตัวเจ้าฮายาโตะเองยอมให้อภัยแบบนี้มันก็อีกเรื่อง

“ อีกอย่าง...ถึงคริชา เยเกอร์จะยอมรับออกมา เราก็ยังเชื่อไม่ได้ว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ...ก่อนที่เค้าจะยอมรับ เค้าพูดอะไรกับนายอยู่งั้นหรอ?”   เสียงที่ถามกลายเป็นเสียงของยามาโมโตะ ทาเคชิที่เดินกลับมาพอดี และสิ่งที่ร่างสูงพูดก็ทำให้นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่นิ่งคิด

“ เค้ากำลังหาวิธีทำให้ชั้นเลิกกับเจ้าเด็กเหลือขอนั่น”   ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรกับสองคนที่อยู่ตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว ใบหน้านิ่งจึงพูดออกไปจนหมด

“ และนี่ก็อาจจะเป็นอีกวิธีที่ว่า...ยอมรับว่าตัวเองมีส่วนพัวพันกับเรื่องนี้เพราะอยากให้นายเลิกกับเด็กนั่น”  ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครถึงกับนิ่งอึ้งไป ใบหน้ารู้สึกชาอย่างบอกไม่ถูก...เพราะเขาไม่เคยคิดถึงความจริงข้อนี้เลย...

ไม่เคยคิดว่าจะมีใครยอมรับว่าตัวเองเป็นฆาตกรเพื่อแยกคนสองคนออกจากกัน...

แต่เขาอาจจะประเมินความรักของคนเป็นพ่อต่ำเกินไป...

“ นี่แก...นั่นมันคำพูดของชั้น อย่ามาทำเป็นเท่ห์นะ!”  ร่างแข็งแกร่งถูกปล่อยให้ทบทวนความจริงต่อไป ส่วนสองคนที่เพิ่งมาใหม่ก็หันไปจิกกัดตบตีกันพอหอมปากหอมคอเพราะสิ่งที่ยามาโมโตะ ทาเคชิเพิ่งจะพูดออกมานั้นมันเป็นการคาดเดาของนักขับมือสองของทีมม้าลำพองต่างหาก

ใบหน้าคมหัวเราะร่าพลางยกมือขึ้นกันฝ่ามือที่ฟาดลงมาด้วยความรักนั่น ก่อนจะหันมาพูดกับรีไวด้วยใบหน้าจริงจัง

“ ที่จริงแล้ว มือปืนที่ยิงยางรถโกคุเดระสารภาพออกมาแล้ว...รู้สึกว่าในรายชื่อคนที่จ้างวานจะไม่มี คริชา เยเกอร์ อยู่นะ”   คำพูดของยามาโมโตะ ทาเคชิมีแต่จะทำให้ร่างแข็งแกร่งแทบจะหยุดหายใจ

“ พ่อของเอเลนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการจ้างวานฆ่าชั้น...รีไว”

ยิ่งเจ้าฮายาโตะเอ่ยย้ำออกมาอีกครั้งก็มีแต่จะทำให้ร่างทั้งร่างได้แต่นิ่งอึ้งไป...ทั้งดีใจที่จะไม่ต้องเป็นศัตรูกับพ่อของเด็กนั่น ทั้งเสียใจที่ทำร้ายเอเลนลงไป

“ มีความเป็นไปได้ว่าหลังจากที่ย้ายออกมาจากแคว้นเวเนโต คริชา เยเกอร์ ก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกนั้นอีก....”

“ เรื่องเมื่อสิบปีก่อนเขาอาจจะแค่รู้เห็นและก็ต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดจำเป็น...เพราะสภาพแวดล้อมขององค์กรซ้ำยังมีครอบครัวเป็นตัวประกัน...นายก็เห็นแล้วนี่...ว่าเขารักลูกชายของเขามากแค่ไหน...”   อ่า...ทำไมจะไม่เห็นล่ะ...รักถึงขนาดยอมบอกว่าตัวเองเป็นฆาตกรเพื่อทำให้เขายอมเลิกกับเอเลน...

ร่างแข็งแกร่งเงยหน้าขึ้นมองฝ้าเพดาน ความรู้สึกที่ราวกับยกภูเขาออกไปจากอกแบบนี้เขาเพิ่งจะเคยรู้จัก...อย่างน้อย...เมฆที่เคยดำทะมึนอยู่เหนือหัวก็ดูจะเจือจางลงไปได้บ้าง

แต่มันก็ไม่ได้จางลงไปทั้งหมดซะทีเดียว....

ในเมื่อ...เขายังมีก้างชิ้นใหญ่ขวางคอเอาไว้อยู่...

ถึงจะตัดเรื่องการจ้างวานฆ่าเจ้าฮายาโตะออกไปแต่ความจริงที่ว่าพ่อของเอเลนยังต้องการให้เขาเลิกยุ่งกับลูกชายของตัวเองนั้น...มันยังอยู่...

เอาเถอะ...บอกแล้วว่าถ้าไม่มีเรื่องของฮายาโตะมาเกี่ยวข้อง เขาก็พร้อมที่จะพิสูจน์ตัวเอง...

แต่ก่อนอื่น...

“ แผลข้างใน...ค่อนข้างแย่ทีเดียว...มันอักเสบเลยทำให้เป็นไข้สูงแบบนี้...อีกอย่างก็ดูเหมือนร่างกายเขาจะขาดอาหาร...หมอคิดว่าควรจะพาไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล หมอจะได้ดูแลอย่างใกล้ชิดด้วย”   มือแข็งแรงลูบลงไปที่หัวสีน้ำตาลด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ...อีกครั้งแล้วที่เด็กนี่ต้องเจ็บตัวเพราะเขา...

“ ให้น้ำเกลือที่นี่ได้ไหม...ค่าตัวหมอเท่าไหร่...ผมจ้างให้มาดูแลเขาที่นี่จนกว่าจะหายดี...คุณเรียกมาได้เลย”   คุณหมอผงะไปกับสิ่งที่เขาเรียกร้อง...เขาไม่อยากให้เอเลนไปอยู่ที่อื่น เขารู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย เขากลัว...กลัวว่าพ่อของเอเลนจะมาแย่งเด็กนี่ไปจากเขา

บ้า...เขาคงจะบ้าไปแล้ว...

“ เอ่อ...แต่ว่าหมอยังมีคนไข้คนอื่นที่ต้องดูแล...อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีเครื่องมือแพทย์....”

“ จะเท่าไหร่ก็บอกมาเถอะ! ผมจ่ายได้ทั้งนั้น! เครื่องมือแพทย์อะไรนั่นก็ขนมาสิ!”  น้ำเสียงดุดันตะโกนออกไปอย่างเอาแต่ใจจนคุณหมอผู้โชคร้ายได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูก

ร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำเดินขึ้นมาพอดี มือจึงบีบลงไปที่ไหล่ของรีไวให้ใจเย็นๆ...

ผู้ปกครองของโกคุเดระคงจะเครียด...เพราะเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้...ยิ่งเด็กคนนั้นเป็นแบบนี้เพราะตัวเองด้วยแล้ว...นอกจากความห่วงใยมันก็ยังมีความรู้สึกผิดเข้ามาเล่นงานจนทำเอาใจร้อนแล้วก็จะพาลใส่ทุกอย่าง

“ คุณหมอ เชิญลงไปคุยกับผมข้างล่างดีกว่าครับ”  ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นพยักรับก่อนจะรีบก้าวขาลงบันไดไปเพราะไม่อยากจะอยู่ตรงนี้นานนัก

“ ไม่ต้องห่วง...ชั้นโทรบอกให้สึนะส่งหมอของวองโกเล่มาที่นี่แทนแล้ว...ถ้าเป็นหมอของมาเฟียน่ะ ไม่เรื่องมากหรอก”   ใบหน้าคมยิ้มสบายๆก่อนจะปล่อยให้นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่นั่งอยู่ข้างๆคนที่ยังสลบไสลตามลำพัง

ฝ่ามือลูบใบหน้าที่ดูทรมานจากพิษไข้ ตั้งแต่เมื่อคืนเอเลนก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาจนพวกเขาตัดสินใจเรียกหมอมาดูอาการที่นี่ ดูเหมือนความกลัวจะทำให้อาการทางร่างกายยิ่งแย่ลง

ขอโทษ....

ตื่นขึ้นมารับฟังคำขอโทษจากชั้นสิ...เจ้าเด็กเหลือขอ...

ร่างสูงใหญ่เชิญคุณหมอนั่งลงไปบนโซฟาสีขาวที่ตัวเองเคยนอนเหยียดยาวอยู่ตรงนี้มาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ตอนนี้พวกเขาย้ายมาอยู่ที่บ้านฝั่งขวาของโกคุเดระจนกว่าเอลวิน สมิธจะหาช่างมาซ่อมบ้านฝั่งซ้ายเสร็จ

แต่ยังไม่ทันจะตกลงอะไรกับคุณหมอได้ คุณหมอคนใหม่ก็ยังไม่ทันจะมาถึง รถคันหนึ่งก็บีบแตรลั่นอยู่หน้าบ้านจนคิดว่าถ้าไม่ยอมเปิดประตูให้ ลีมูซีนสีดำคันนั้นคงจะพุ่งชนประตูรั้วพังเละแน่ๆ

พอทีเถอะ...แค่นี้เอลวินก็บ่นจนหูชาแล้ว...

มือบางจึงหยิบรีโมทเปิดประตูรั้วให้....แล้วคนที่เดินเข้ามาก็มีแต่จะทำให้นิ่งค้างไปตามๆกัน

“ ลูกชายผมอยู่ที่นี่ใช่ไหม?...ผมถาม...ว่าเอเลน เยเกอร์อยู่ที่นี่ใช่ไหม?!”   ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นนั่นถึงจะยังสงบนิ่งแต่บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากร่างกายก็ไม่ได้บอกเลยว่าจะมาแบบเป็นมิตรและจะยอมรับฟังข้อแก้ตัวใดๆ

หญิงสาวที่หน้าตาคล้ายเอเลนมากตามร่างสูงโปร่งของคนเป็นพ่อมาด้วย ใบหน้าสวยนั่นมีอาการกังวลจนเห็นได้ชัด...นั่นคงจะเป็นแม่ของเด็กคนนั้น...แม่ที่กำลังเป็นห่วงลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ

ร่างสูงโปร่งกวาดตามองคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเรียงตัวก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่ปลายบันไดชั้นบน แล้วขาของคนมาใหม่ก็ก้าวขึ้นไปโดยไม่คิดจะขออนุญาติ ร่างบางของหญิงสาวก้าวตามสามีของเธอไปด้วย ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้างล่างได้แต่มองตากันปริบๆอย่างไม่รู้จะช่วยยังไง

“ เอเลน!!”   หญิงสาวถลาเข้าไปหาลูกชายของเธอทันที คนที่นั่งเฝ้าอยู่ทำได้แค่ลุกขึ้นมองสองคนที่มาใหม่อย่างรู้สึกผิด

“ เอเลน...”  ฝ่ามือของคนเป็นแม่ลูบหัวลูกชายอย่างสงสาร สภาพบอบช้ำที่เห็นทำเอาหัวใจของคนที่เลี้ยงดูเด็กคนนั้นมาอย่างดีถึงกับจะแตกสลายให้ได้

คนเป็นพ่อก้มลงมองลูกชายที่ยังไม่ได้สติ สองมือกำแน่นอย่างเจ็บใจ ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นหันกลับมาหาคนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงจะเป็นคนทำให้ลูกชายตนเป็นแบบนี้แน่ๆ

“ ถ้าลูกชายผมเป็นอะไรไป ผมเอาเรื่องคุณแน่”  ดูก็รู้ว่าไม่ได้แค่ขู่ แต่ตอนนี้นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ก็เถียงอะไรไม่ออก ใบหน้านิ่งทอดมองภาพของแม่ที่ร้องไห้กอดลูกชายนั้นอย่างสำนึกผิด

“ นี่น่ะหรอที่คุณบอกว่าคุณรักเขา....แต่คุณกลับทำร้ายเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้มีความผิด”   คำพูดของคนเป็นพ่อยังคงกรีดแทงลงมาบนหัวใจจนไม่อาจจะขยับไปไหนได้

“ ไปคุณ”   ท่อนแขนที่เคยอุ้มชูเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เกิดค่อยๆสอดเข้าไปอุ้มลูกชายเพียงคนเดียวขึ้นมา ก่อนจะก้าวขาจากไปทันที

ร่างแข็งแกร่งก้าวลงบันไดตามมา แต่ก็ไม่สามารถจะพูดหรือเรียกร้องอะไรได้ สองขาทำท่าจะก้าวตามไปแต่มือของโกคุเดระก็รั้งมือของผู้ปกครองของตนเอาไว้เสียก่อน

“ รีไว...ตามไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์...มีแต่จะทำให้ความร้อนมันพุ่งขึ้นเปล่าๆ...”   สองขาจึงหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น

นัยน์ตาสีขี้เถ้าทำได้แค่มองรถสีดำคันนั้นแล่นจากไปโดยไม่อาจรั้งเอาไว้ได้

ไม่มีสิทธิ์จะคว้าตัวเด็กนั่นเอาไว้...ในเมื่อเขาเป็นคนทำร้ายเด็กนั่นเอง...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

และแล้วเราก็แปะรูปปลากรอบฟิคกันซักหน่อย กร๊ากกกกกก

พรูดดดด ถ่ายไปก็สำลักความโมเอ้ไป อร๊า~~~~ โมเระเซตนี้เพิ่งมาถึง เอาซะหน่อย5555 (ปล.อันที่จริงท่านควรจะยืนอยู่ข้างเตียงแต่ว่าขาดันสั้นไปหัวเลยโผล่พ้นเตียงมาไม่เท่าไหร่ เลยต้องย้ายท่านมายืนบนเตียงแทนถถถถถ //โดนกระทืบไส้แตก// คราวหลังก็ทำเตียงให้มันเตี้ยๆหน่อยสิ เจ้ามี๊เหลือขอ // ทราบแล้วค่ะ จะเอาไปปรับปรุงเพื่อท่านนะคะถถถถถ นี่กะจะไม่ให้ใครมาใช้ด้วยเลยสินะ เตี้ยอยู่คนเดียว // ผลั๊วะะะ)

พอไม่มีบทที่สนามก็เลยไม่รู้จะเวิ่นอะไร เลยเอาความเสื่อมของตัวเองมาประจาน(?)อย่างที่เห็น ^ ^”

ขอบคุณทุกการติดตามทุกเสียงถามไถ่และเสียงทวงที่มีให้กันเสมอนะคะ คือถ้าไม่มีคนคอยจ้ำจี้จ้ำไชป่านนี้คุณกวางแม่งออกดาวอังคาร(?)ไปแบ้ว 555(ยังไม่สำนึก)  แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^/

จะทันวันเกิดก๊กไหมเนี่ยฟฟฟฟ ดูจากสปีดตัวเองแล้วไม่น่าจะรอดแน่ค่ะ กับเนื้อเรื่องช่วงที่เหลือ ฮืออออ เป็นฉากบู้ล้างผลาญอะไรประมาณนั้นซะด้วย TTvTT ปลงแบ้วหนีไปเล่นกับเอเลนดีก่าฟฟฟฟฟฟ มามะๆ >3<