Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 23

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 23

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

นัยน์ตาทั้งสี่คู่จับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าเครื่องหนึ่ง...

ดูจากสภาพของมันแล้วคงไม่ต้องคิดจะไปหาอะไหล่ที่ไหนมาเปลี่ยนเพราะมันน่าจะมีอายุมากกว่าสิบปี ดีไม่ดีอาจจะมากกว่าอายุของเอเลน เยเกอร์หรือไม่ก็โกคุเดระ ฮายาโตะที่นั่งมองมันอยู่ด้วยซ้ำ

“ ผมแอบเข้าไปค้นห้องทำงานของพ่อ...ไม่มีเอกสารหรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อสิบปีก่อนเลย...แต่ผมกลับไปเจอโทรศัพท์เก่าๆนี่เข้า...มันน่าสงสัยว่าทำไมพ่อถึงไม่ทิ้งมันไปทั้งๆที่เครื่องอื่นก็ทิ้งไปหมดแล้วแต่กลับยังเก็บเจ้าเครื่องรุ่นโบราณที่ไม่น่าจะใช้การได้เครื่องนี้ไว้ในกล่องอย่างดี”   ใบหน้ามนเล่าออกมาในขณะที่มือก็ประกอบเครื่องชาร์ตแบตที่เอาไว้ใช้กับรถบังคับวิทยุ

“ ผมเลยแอบเอามันออกมาแกะดู...มันไม่มีฟังก์ชั่นอะไรอย่างที่เห็น กล้องถ่ายรูปยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ...แต่ตอนที่ผมกำลังจะถอดใจแล้วเอาไปคืนผมก็เห็นไฟล์เสียงอยู่ในบันทึกการอัดเสียงเข้า”   แน่นอนว่าโทรศัพท์รุ่นโบราณแบบนั้นคงหาแบตที่ไหนมาเปิดไม่ได้แล้ว ยังดีที่เจ้าเด็กเหลือขอนี่เชี่ยวชาญด้านการถอดประกอบอะไหล่รถบังคับวิทยุ การจะหาทางทำให้โทรศัพท์ที่นอนตายอยู่ตรงหน้าฟื้นคืนขึ้นมาจึงไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้

รังที่เคยใส่แบตถูกถอดออกมาจนเหลือแต่สายไฟ มือบางเอาขั้วตัวหนีบของเครื่องชาร์ตแบตสำหรับรถบังคับวิทยุหนีบลงไปก่อนจะปรับจูนกระแสไฟให้อยู่ในระดับที่โทรศัพท์ต้องการ

แล้วหน้าจอที่เคยดำสนิทก็ติดขึ้นมาเมื่อกดปุ่มเปิดเครื่อง...

มือบางค่อยๆกดไล่เข้าไปหาหน้าที่เป็นบันทึกการอัดเสียง...ก่อนจะเปิดไฟล์เพียงไฟล์เดียวที่อยู่ในนั้น...

เสียงซ่าๆดังขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงเหมือนคนกำลังเถียงกันอยู่

“ ยังไงที่ดินตรงนั้นมันก็ทำประโยชน์อะไรไม่ได้อยู่ในตอนนี้ ผมก็แค่คิดว่าเราน่าจะสร้างมูลค่าของมันขึ้นมา”   เสียงมันซ่าเสียจนไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงของใคร

“ แต่ผมไม่เห็นด้วยที่จะทำแบบนี้ ถ้าพวกมาเฟียที่ท่านแอบอ้างชื่อรู้ขึ้นมาเรื่องมันจะบานปลายใหญ่โตนะครับ อีกอย่างจะให้เด็กพวกนั้นย้ายไปไหนได้ บ้านเด็กกำพร้าไม่ได้มีเงินมากมายอะไรขนาดนั้นท่านก็รู้”   แต่เสียงๆนี้เป็นเสียงที่เอเลนกับรีไวรู้จักดี..เพราะมันเป็นเสียงของคริชา เยเกอร์ไม่ผิดแน่...ส่วนคนที่สนทนาด้วย...ดูจากการพูดจาที่สุภาพเรียบร้อยและยังเรียกอีกฝ่ายว่า “ท่าน” ของพ่อเอเลนถึงแม้ลักษณะของเสียงจะเหมือนกำลังเถียงกันอยู่แบบนี้...นั่นก็หมายความว่าคู่สนทนาน่าจะเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า

แล้วคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า คริชา เยเกอร์ รองตัวแทนรัฐบาลของแคว้นเวเนโตในตอนนั้นก็น่าจะมีอยู่แค่คนเดียวนั่นก็คือ....คนที่ดำรงตำแหน่งตัวแทนรัฐบาลนั่นเอง

“ ก็ช่างมันสิ เด็กที่แม้แต่พ่อแม่ของมันยังไม่ต้องการ เราจะไปสนใจทำไม ถ้าไล่ไม่ไปก็เผามันไปพร้อมบ้านนั่นเลย”

“ ท่าน!!”   เสียงตะโกนลั่นทำให้รู้ว่าพ่อของเอเลนค้านหัวชนฝากับเรื่องนี้แค่ไหน...เช่นเดียวกับคนสองคนที่มาจากบ้านหลังนั้นซึ่งกำลังฟังอยู่ด้วยสองมือที่กำแน่น...จริงอยู่ที่พ่อแม่ของพวกเขาไม่ต้องการจนเอามาทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า...แต่ว่าพวกเขาก็ยังมีชีวิต แล้วผู้ชายคนนั้นมีสิทธิอะไรมาพรากมันไป

“ ........ผมไม่ทำ”   พ่อของเอเลนสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างระงับความโมโห ก่อนจะพูดออกไปอย่างชัดเจน

“ เฮ้อ....นายนี่มันจะเถรตรงไปไหนนะเยเกอร์ ชั้นจะแบ่งหุ้นของห้างสรรพสินค้าให้นายด้วย เป็นข้อเสนอที่ดีนะว่าไหม?”

“ ไม่ครับ แล้วก็ไม่ต้องมาคุยกับผมเรื่องนี้อีก”    คู่สนทนาของพ่อเอเลนเงียบไป ก่อนที่น้ำเสียงสบายๆนั่นจะเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังข่มขู่

“ นายเองก็มีลูกชายเล็กๆอยู่สินะ....เอ...ชื่ออะไรนะ? รู้สึกจะคล้ายๆเด็กผู้หญิง...อืม...เอเลน?”   คนที่นั่งฟังอยู่ทางนี้ถึงกับมีเหงื่อชื้นที่มือ

“..........”    พ่อของเอเลนเงียบไปราวกับรับรู้คำขู่นั่นได้

“ ไม่อยากให้ลูกชายของนายมีเงินใช้สุขสบายงั้นหรอ?”

“ .....ท่านคิดจะใช้ครอบครัวของผมมาเป็นตัวประกันงั้นหรือครับ?”   ดูเหมือนพ่อของเอเลนก็จะฉลาดพอตัว ถึงได้ถามแบบนั้นออกไป

“ ฮ่าๆๆ ตัวประกันอะไร...ก็แค่...จะดูแลให้อย่างดี ถ้านายทำตามที่ชั้นบอก”   เท่านี้....อีกฝ่ายก็ดิ้นไม่หลุดแล้วว่ากำลังข่มขู่อยู่จริงๆ

“ เอางี้...เห็นว่านายลำบากใจ...งั้นชั้นให้นายทำแค่เซ็นต์อนุมัติการก่อสร้างให้ไวๆก็แล้วกัน ส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวพวกชั้นจัดการเอง”

“ ......ก็ได้ครับ...ผมจะยอมแค่เรื่องเซ็นต์อนุมัติการก่อสร้างห้างสรรพสินค้า แต่เรื่องอื่นผมจะไม่เข้าไปยุ่งด้วยทั้งนั้น...แล้วท่านก็อย่าลืม....เรื่องความปลอดภัยของครอบครัวผมด้วย”   เป็นอย่างที่คิดจริงๆ...ว่าที่พ่อของเอเลนต้องเข้าไปพัวพันกับคดีนี้นั่นก็เพราะมีครอบครัวเป็นตัวประกัน

“ ไม่มีปัญหา...งั้นนายเตรียมเอกสารรอได้เลย...อีกไม่นานหรอก...เราจะได้ที่ดินผืนนั้นมาแน่”   น้ำเสียงที่ไม่มีสำนึกในการกระทำที่เลวทรามของตัวเองมีแต่จะทำให้คนที่ต้องรับบาดแผลพวกนั้นรู้สึกแค้นจนแทบจะคลั่ง

“ ถ้างั้นชั้นกลับบ้านก่อนละ”   คู่สนทนาลุกจากโซฟา

“ ท่านครับ”   แต่พ่อของเอเลนก็เรียกเอาไว้เสียก่อน

“ อังเดรลูกชายท่านกับคุณหญิงลอร่าสบายดีไหมครับ?”   ถึงจะไม่ได้เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายตรงๆให้สงสัยว่ามีการแอบบันทึกเสียงเอาไว้ แต่การพูดถึงชื่อลูกและภรรยาออกมาแบบนี้ก็ทำให้ระบุได้ทันที....ว่าคนที่พ่อเอเลนคุยอยู่ด้วยนั่นเป็นใคร

“ สบายดี มีอะไรรึ?”   นับว่าพ่อของเอเลนฉลาดมากทีเดียวที่ทำให้เทปการอัดเสียงครั้งนี้เป็นหลักฐานมัดตัวชั้นดีที่อีกฝ่ายไม่มีทางดิ้นหลุดแน่นอน

“ ภรรยาผมอยากจะไปเยี่ยม ท่านก็รู้ว่าเรามีลูกชายเหมือนกัน ภรรยาผมเค้ากำลังเตรียมหาโรงเรียนดีๆให้เอเลนอยู่”

“ อ้อ ฮ่าๆๆ ไปได้เลยๆ เรื่องหาของที่ดีที่สุดให้ลูกน่ะ พวกแม่ๆเค้าถนัด”  

“ ขอบคุณครับท่าน แล้วผมจะขอนัดวันอีกที....”    เทปบันทึกเสียงหมดลงแค่ตรงนี้....

แต่แค่นี้มันก็ทำให้ร่างโปร่งบางของคนเป็นลูกชายถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก....เพราะพ่อของตนไม่ได้เป็นคนทำ

“ พ่อคงเก็บไฟล์ที่แอบอัดเสียงการสนทนาในตอนนั้นเอาไว้อย่างดี...ก็เพื่อเอาไว้เป็นหลักฐานว่าตัวเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการเผาบ้านเด็กกำพร้าสินะ...”   ใบหน้ามนดูผ่อนคลายเมื่อได้รู้ความจริงทุกๆอย่าง

“ นอกจากมันจะทำให้พ่อนายเป็นฝ่ายบริสุทธิ์ มันยังเป็นหลักฐานยืนยันที่แน่นหนาว่ามันมีการวางแผนที่จะเผาบ้านเด็กกำพร้าจริงๆ...และเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด...คนที่เป็นเจ้าของเสียงอีกคนในไฟล์เสียงนี้...ก็เป็นคนทำ”   กลับเป็นยามาโมโตะ ทาเคชิที่เผยยิ้มร้ายบนใบหน้า แค่นี้ก็มีทั้งหลักฐานและพยานครบแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจ้างวานฆ่าโกคุเดระเพื่อปิดปากพยานหรือเป็นเรื่องเผาบ้านเด็กกำพร้าเมื่อสิบปีก่อนล้วนเชื่อมต่อถึงกันได้ทั้งหมด

“ มีทั้งหลักฐานและพยานขนาดนี้แล้ว...พวกวองโกเล่จะเอายังไงต่อ? ฟ้อง?”   นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ถามขึ้นมา ในเมื่อสู้อุตส่าห์หาหลักฐานมาจนขนาดนี้ เขาก็ชักอยากจะรู้ว่าจุดจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไง

“ ไม่หรอก...กระบวนการยุติธรรมทำอะไรพวกมันไม่ได้หรอก...แล้วอีกอย่าง นายก็รู้ว่าวองโกเล่...เป็นมาเฟีย....”   แต่คำตอบของร่างสูงใหญ่ก็ทำให้รอยยิ้มที่มุมปากกระตุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ ก็แล้วถ้างั้นพวกแกจะมามัวหาหลักฐานพยานทำไมให้วุ่นวายห๊ะ?! ไปเก็บพวกมันตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่หรือไง?”  ท่าทางที่แทบจะพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายทำให้ร่างสูงใหญ่ถอยห่างออกมาก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นโบกไปมาด้วยใบหน้ากวนประสาท

“ ไม่ได้หรอกครับคุณรีไว....ถึงพวกเราจะเป็นมาเฟียก็ใช่ว่านึกอยากจะกระทืบใครก็ทำได้นะครับ...ยังไงก็ต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ไว้ก่อน การไปเก็บคนของรัฐบาลแบบสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะจะทำให้คุยกันยากเปล่าๆ ของเถื่อนบางอย่างเราก็ต้องพึ่งพวกนั้นให้เอาเข้ามาให้อยู่นะครับ....อีกอย่าง....คนทั่วไปยิ่งไม่ค่อยจะชอบขี้หน้ามาเฟีย ขืนไปฆ่าล้างบางพวกคนใหญ่คนโตที่อาจจะมีคนนับหน้าถือตาบูชาแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่บ้างแบบนั้นมันจะมีปัญหาตามมาเปล่าๆ”

“ ถึงจะเป็นมาเฟีย...แต่วองโกเล่ก็จะรับบทพระเอก...ไม่ใช่ผู้ร้าย...”

จะบอกอะไรให้นะว่าหน้าแกน่ะมันไปคนละทางกับบทพระเอกที่ว่านั่นเลย....นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหล่มองใบหน้าของยามาโมโตะ ทาเคชิอย่างนึกหมั่นไส้

“ เราจะเปิดโปงเรื่องนี้ให้สาธารณะชนรับรู้....ตรงนี้คือหน้าที่ของพวกนายทั้งคู่”   นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองไปที่สองนักขับของเฟอร์รารี่ที่มีสื่ออยู่ในกำมือ

“ พอคนทั่วไปรู้ก็คงกดดันให้ฝ่ายนั้นยอมรับผิดแต่อย่างพวกนั้นก็คงจะกระเสือกกระสนทำอะไรสักอย่างขึ้นมา...ซึ่งถ้าถึงเวลานั้นแล้ว...วองโกเล่จะลงมือในฐานะผู้เสียหายก็คงจะไม่มีใครว่าอะไรได้....”   นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่มองร่างสูงใหญ่อย่างอึ้งๆ ไม่น่าเชื่อว่าหน้าโง่ๆอย่างนี้จะคิดแผนซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบนั้นได้...

“ เป็นไง...แผนเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายแบบนี้สมเป็นแผนที่เจ้ามุคุโร่คิดขึ้นมาไหม? อ๊ะ! แต่นายยังไม่เคยเจอผู้พิทักษ์สายหมอกของเราสินะ ลองถามโกคุเดระดูแล้วกันว่าเป็นคนไม่น่าเข้าใกล้ขนาดไหน ฮะฮะ”   ร่างแข็งแกร่งถึงกับถอนหายใจ อาจจะดีแล้วก็ได้ที่ไอ้บ้าตรงหน้านี่มันไม่ได้เป็นคนคิดแผนพวกนี้ขึ้นมา

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหล่มอง ยามาโมโตะ ทาเคชิ ที่นับว่ามีทักษะทางร่างกายดีเยี่ยมกับจิตสังหารที่นิ่งสงบอย่างที่คงจะไม่มีความลังเลในการสังหารเป้าหมาย แล้วก็นึกไปถึง ฮิบาริ เคียวยะ ที่เคยสู้กันอยู่นิดหน่อย แค่สองคนนี้ก็ว่าน่ากลัวแล้วแต่วองโกเล่ยังมีจอมวางแผนแสนเจ้าเล่ห์อยู่ด้วยอีกทั้งคน  นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบไปมองเด็กในปกครองของตน ถ้าพวกนั้นดึงเจ้าฮายาโตะเข้าไปเป็นพวกด้วยคงจะน่ากลัวกว่านี้แน่เพราะเขาเองก็ยอมรับว่าเจ้าเด็กในปกครองมีหัวสมองที่เป็นเลิศเลยทีเดียว....ใบหน้านิ่งเงยมองท้องฟ้า....แต่ทั้งหมดกลับยอมอยู่ภายใต้ท้องนภาผืนเดียวกัน....แค่นั้นก็รู้แล้วว่าคนที่น่ากลัวที่สุดในวองโกเล่คือใคร....วองโกเล่เดซิโม่....สินะ

แผนการที่วางเอาไว้ค่อยๆดำเนินไปตามนั้น...

สองนักขับของเฟอร์รารี่ค่อยๆปล่อยข่าวออกไปว่าแท้ที่จริงแล้วสาเหตุที่ทำให้โกคุเดระ ฮายาโตะรถคว่ำนั้นไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุ แต่มันเป็นการจ้างวานฆ่าเพื่อปิดปากพยานที่จะโยงไปถึงคดีเผาบ้านเด็กกำพร้าเมื่อสิบปีก่อน

ทางทีมเฟอร์รารี่เองก็ออกมาช่วยยืนยันว่ามันเป็นการลอบสังหารจริงๆไม่ใช่อุบัติเหตุเพราะมีกระสุนฝังอยู่ในล้อรถของโกคุเดระ แต่ที่ปิดข่าวเอาไว้ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวโกคุเดระเอง....พวกนักฆ่าคงตั้งใจว่าจะทำให้มันเป็นเหมือนอุบัติเหตุด้วยการยิงยางให้ระเบิดแล้วความเร็วขนาดนั้นต้องพลิกคว่ำแน่ พวกนั้นคงคิดว่าไฟจะไหม้รถทั้งคันจนทำลายหลักฐานอย่างกระสุนไปด้วย แต่ทางทีมวิศวกรก็ออกมากล่าวว่าถึงรถจะพลิกคว่ำจริงแต่อย่าดูถูกวงการฟอร์มูล่าวันที่จะให้ความสำคัญกับนักขับมาเป็นอันดับหนึ่ง เพราะงั้นกรณีที่จะเกิดไฟไหม้รถทั้งคันนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะอย่างน้อยห้องนักขับก็จะปลอดภัยจากไฟไหม้ทุกกรณี แล้วก็ทางนั้นพลาดเองที่ยิงยางเส้นหน้าเพราะมันจะแค่ระเบิดแต่ไม่มีทางที่จะเกิดไฟไหม้  เพราะหากจะเกิดไฟไหม้รถได้ส่วนใหญ่จะเป็นที่ตัวเครื่องที่อยู่ด้านหลัง ถ้าเป็นยางคู่หลังยังจะมีโอกาสที่จะถูกไฟไหม้จนหลักฐานอย่างกระสุนอาจจะหายไปได้  แต่กับยางคู่หน้าแล้วแทบจะไม่มีโอกาสเลย ยังไงเสียกระสุนมันก็ยังจะคาอยูในยางนอกถึงแม้ว่ามันจะแตกเป็นเสี่ยงๆก็เถอะ

และด้วยความที่ปกติก็เป็นที่สนใจไม่เฉพาะในอิตาลีอยู่แล้ว ข่าวนี้เลยดังไปทั่วโลก บรรดานักข่าวต่างช่วยกันขุดคุ้ยเรื่องของเมื่อสิบปีที่แล้วขึ้นมา จากคดีที่ใครๆก็คิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุเพลิงไหม้กลับถูกรื้อขึ้นมาใหม่ แล้วทั่วทั้งโลกก็แทบช็อคไปตามๆกันเมื่อได้รู้ความจริงทั้งหมด...กับเหตุสลดที่เป็นฝีมือของมนุษย์ด้วยกันเอง

ทางวองโกเล่ก็ออกมาลบข้อกล่าวหาว่าตนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีเผาบ้านเด็กกำพร้าแต่ถูกคนกลุ่มนี้เอาชื่อไปใช้ เอาหลักฐานที่ว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับราบรับรายจ่ายของห้างสรรพสินค้าออกมาให้ดู จากนั้นก็เผยแพร่ข้อมูลที่ตามสืบมาได้รวมทั้งจากปากคำของโกคุเดระกับรีไวจนพอจะรู้ตัวคนทำและมันก็ยิ่งมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เมื่อมือปืนที่ยิงยางรถโกคุเดระสารภาพออกมาว่าใครเป็นคนจ้างวาน

ทั้งสื่อทั้งคนทั่วโลกที่ติดตามข่าวนี้อย่างใกล้ชิดจึงหันไปกดดันท่านตัวแทนรัฐบาลของแคว้นเวเนโตและอีกหลายๆคนที่มีชื่ออยู่ในลิสทันที

แต่ทางนั้นก็ยังปฏิเสธและไม่ให้สัมภาษณ์ใดๆทั้งสิ้น

คงกำลังดิ้นทุลนทุลายอยู่เลยสินะ....

และถ้าหลักฐานชิ้นสุดท้ายถูกเปิดเผยออกไปเมื่อไหร่ คงจะไม่มีที่ให้คนพวกนั้นหนีอีกต่อไป!

หนังสือพิมพ์ทุกฉบับต่างลงข่าวเรื่องที่สองนักขับของเฟอร์รารี่จะจัดแถลงข่าวอย่างเป็นทางการขึ้น

และจะนำหลักฐานชิ้นสุดท้ายนั่นมาเปิดเผยต่อสาธารณะชนด้วย

ในขณะที่สำนักข่าวทั่วโลกต่างแย่งพื้นที่กันเพื่อให้ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในงานแถลงข่าวนี้

หมาจิ้งจอกที่เริ่มจนตรอกก็ออกมาดิ้นรนอย่างที่พวกวองโกเล่คิดเอาไว้จริงๆ...

ห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ของโรงแรมในโบโลญญ่าถูกวางเก้าอี้ไว้เกือบเต็มพื้นที่ บรรดานักข่าวจากทั่วโลกค่อยๆทยอยเข้ามานั่งรอเวลาที่ใกล้จะถึงอยู่อีกไม่กี่อึดใจ

“ พร้อมแล้วนะครับ?”   มือบางจับคอเสื้อเสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกให้ร่างแข็งแกร่ง  วันนี้นักขับทั้งคู่ก็ยังคงอยู่ในชุดลำลองของเฟอร์รารี่ตามปกติ

“ อืม นายอย่าไปไหนล่ะเจ้าเด็กเหลือขอ ยืนอยู่ตรงหลังฉากนั่นตามที่บอกนะ”  มือแข็งแรงยกขึ้นมาดึงแก้มเขาราวกับเป็นเด็กๆ

“ โธ่...รู้แล้วครับ”   เขาก็ไม่ได้ดื้อหรือซนอะไรขนาดนั้นซักหน่อย ให้ยืนอยู่ตรงไหนก็ยืนได้อยู่แล้ว

นัยน์ตาสีมรกตทอดมองคุณรีไวเข็นรถของโกคุเดระออกไปเมื่อได้ยินเสียงพิธีกรของงาน...ที่อีกฝ่ายย้ำเขาขนาดนั้นเพราะไม่รู้ว่าพวกผู้แทนรัฐบาลแคว้นเวเนโตจะทำอะไรลงไปอีกหรือเปล่า คนของพวกวองโกเล่เองก็เฝ้าอยู่รอบๆงานเช่นกัน

“ ไง?”   เสียงทุ้มสบายๆทักเขาจากด้านหลัง ใบหน้าคมของคุณยามาโมโตะยิ้มให้ก่อนจะเดินมายืนอยู่ใกล้ๆ....ทั้งๆที่ร่างสูงใหญ่ดูเป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้แต่เอาเข้าจริงเขาก็เพิ่งจะคุยด้วยได้เมื่อไม่นานมานี้เอง....เหมือนกับที่ผ่านมาอีกฝ่ายจะรู้มาตลอดว่าพ่อของเขามีส่วนพัวพันจึงไม่เคยยิ้มให้เขาแบบจริงใจเลยสักครั้ง...ต่างจากตอนนี้....

“ โกคุเดระนี่น่ารักจังเลยน้า....น่าจะใส่หมวกแมวเหมียวที่ชั้นซื้อให้ออกไปด้วย...”   ......อ่า...เขาชักจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคุณรีไวขึ้นมาตะหงิดๆแล้วแหะ.....

ถึงปากจะพูดเรื่องเพี้ยนๆออกมาแบบนั้นแต่นัยน์ตาสีเปลือกไม้คมกล้ากลับจ้องมองไปทั่วงาน ดาบญี่ปุ่นในมือใหญ่ยังคงให้ความรู้สึกน่าเกรงขามไม่เปลี่ยน

เขาหันหน้ากลับเข้าไปมองนักข่าวมากมายที่นั่งอยู่ภายในงาน ถ้าให้ตอบคำถามของทุกคนวันนี้ก็คงจะแถลงข่าวไม่เสร็จ ทางพิธีกรจึงเลือกมาเฉพาะคำถามที่น่าสนใจเท่านั้น แต่งานก็ยังดำเนินต่อไปได้ไม่เท่าไหร่ จู่ๆมือใหญ่ของคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ดึงต้นแขนของเขาอย่างแรงจนหน้าเกือบทิ่ม

อะไรน่ะ?

“ คุณ?”

ปังๆๆๆๆๆ!!!

แล้วจู่ๆเสียงปืนก็ดังขึ้นมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน เสียงกรีดร้องดังลั่นในชั่วพริบตาเช่นเดียวกับบรรดานักข่าวที่ต่างวิ่งหลบกระสุนกันให้จ้าละหวั่น  เกิดอะไรขึ้นกัน?!

“ นั่งอยู่ตรงนี้นะ!”   ใบหน้าคมหันมาตะโกนบอกเขาก่อนจะวิ่งฝ่ากระสุนเข้าไปราวกับสายฝนสีดำที่กำลังจะกลายเป็นพายุ ถึงเขาจะกลัวจนต้องหดหัวปิดหูเอาไว้แต่ก็พอจะมองเห็นได้ว่าคุณยามาโมโตะวิ่งเข้าไปอุ้มโกคุเดระก่อนจะพาหนีไปอีกทาง

คุณรีไว?

แล้วคุณรีไวล่ะ?

ใบหน้ามนกัดฟันแน่น ถึงจะบอกว่าให้หลบอยู่ตรงนี้ก็เถอะแต่มันก็เป็นห่วงจนอยู่เฉยไม่ได้ ร่างกายจึงพยายามที่จะคลานออกไปดู

“ เจอตัวแล้ว!!”  เสียงใครไม่รู้ดังฝ่าเสียงกระสุนมา ทั้งๆที่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวกับเขาแต่จู่ๆกลับมีชายท่าทางไม่น่าไว้ใจมายืนล้อมเอาไว้

อะไรน่ะ?

“ ปล่อยนะ?! อื้อ?!!”   มือหยาบกร้านตรงเข้ามาล็อคตัวเขาก่อนที่มืออีกข้างจะปิดลงมาที่ปาก ร่างทั้งร่างพยายามดิ้นต่อต้านอย่างมึนงง

ทำไมมาจับเขาล่ะ?

ไม่ได้ตั้งใจแค่จะมาถล่มงานแถลงข่าวเท่านั้นหรอกหรอ?

อะไรเป็นอะไรเขาก็งงไปหมดแล้ว รู้แค่เรื่องเดียวคือจะต้องดิ้นให้หลุด!!

“ คุณรีไว!!!”  เขาพยายามตะโกนเรียกหาร่างแข็งแกร่งแต่ก็โดนเสียงกระสุนกลบไปจนหมด สองมือพยายามทุบตีคนที่พยายามจะลากเขาออกไป  สองขาทั้งเตะทั้งถีบจนคนพวกนั้นคงจะหมดความอดทน

ตุ้บ!

หมัดหนักๆเลยซัดเข้ามาที่หน้าท้องจนชาไปทั้งตัว และเมื่อเขาขยับไม่ได้อีกฝ่ายเลยอุ้มไปตามอำเภอใจ

“ เอเลน?”  นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ที่หลบอยู่ใต้โต๊ะแถลงข่าวเหมือนจะได้ยินเสียงของเจ้าเด็กเหลือขอเรียกชื่อเขา  ใบหน้านิ่งจึงหันไปหันมาเพื่อจะมองหาว่าเด็กนั่นยังหลบอยู่ตรงบริเวณที่บอกเอาไว้หรือเปล่า

“ ชิ!”   แล้วริมฝีปากก็สบถออกมาเมื่อพบว่ามองไม่เห็นเงาของใครยืนอยู่ตรงนั้น...อันที่จริงเรื่องที่พวกนั้นจะส่งมือปืนมาถล่มเพื่อล่มงานแถลงข่าวมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินคาด เขาถึงได้กำชับนักกำชับหนาว่าให้ยื่นอยู่ตรงนั้นมันจะได้อยู่ในสายตาของเขา

แล้วนี่เจ้าเด็กนั่นไปไหน?

ใบหน้านิ่งหันไปมองที่ว่างข้างกาย...ไอ้หมีวายร้ายวิ่งมาอุ้มเจ้าฮายาโตะออกไปแล้วคงไม่มีอะไรน่าห่วง ไอ้ที่น่ากังวลคือทางนี้มากกว่า

ร่างแข็งแกร่งตัดสินใจวิ่งฝ่าดงกระสุนออกไปด้านหลังฉาก

แล้วเสียงอื้อๆก็ทำให้นัยน์ตาสีขี้เถ้าเบิกกว้างเมื่อมองเห็นว่าเอเลนกำลังถูกจับตัวไป

ครืด!!

ประตูรถตู้ปิดลงต่อหน้า การกระทำของพวกนั้นมีแต่จะทำให้เขามึนงง....ทำไมถึงจับตัวเอเลนไป? คนที่พวกมันน่าจะต้องการตัวน่าจะเป็นเขาหรือไม่ก็เจ้าฮายาโตะไม่ใช่หรอ?

“ บัดซบ!”   ริมฝีปากสบถอย่างเจ็บใจ นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องเขม็งไปที่รถตู้ซึ่งกำลังออกตัว

อย่าคิดว่าจะเอาคนของเขาไปได้...ไม่มีทาง...

ไม่มีทาง!!!

ร่างแข็งแกร่งรีบวิ่งไปที่เฟอร์รารี่สีแดง แล้ว F12 Berlinetta ก็ทะยานตามออกไปในทันที!

ต่อให้ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนแต่คนที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆก็ยังคงสะบัดมือที่ถูกจับกุมเอาไว้มาตลอดทาง ริมฝีปากถูกมัดด้วยผ้า น้ำตาปริ่มอยู่ที่ขอบตาสีมรกตแข็งกร้าวอย่างเจ็บใจ

มีแต่ความสงสัย มีแต่คำถามเต็มไปหัวไปหมดว่าจะจับเขามาทำไม?

จะจับเขาเป็นตัวประกันเพื่อให้คุณรีไวยอมยกเลิกข้อกล่าวหาทั้งๆที่คนเค้าก็รู้เรื่องนี้กันทั่วโลกแล้วน่ะหรอ?

“ ลงไป!”   ต้นแขนถูกกระชากขึ้นมาก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกผลักให้ลงไปจากรถ โกดังเก่าๆตั้งอยู่ตรงหน้าแล้วเขาก็ถูกพาเข้าไป

กลิ่นเหม็นอับที่ฉุนกึกขึ้นจมูกทำให้เขาเผลอหลับตา...และเมื่อมันเปิดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง....

“ เอเลน?!”  เสียง....ของคนที่คุ้นเคยก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง

ทำไม....

ทำไมพ่อถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

แฮ่กๆๆ ทางนี้ก็กำลังระทึก ทางดาวอังคารก็กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มน่าลุ้น ง๊ากกกกกกกกกกกก แยกร่างปั่นไม่ถูกเบยค่ะฟฟฟฟฟฟ เอาเป็นว่าไม่เวิ่นแบ้วค่ะ ขอตัวปั่นตอนต่อไปก่อง หงิงๆๆ >////<

ขอบคุณทุกๆการติดตามนะค้า สำหรับ GLIDE ตอนหน้าก็จบแบ้ว เย้~~~