Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 19

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 19

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

     

      

         

“ เอเลน...รอยที่คอนั่นอะไร?....”

สิ้นเสียงของพ่อมือบางก็ยกขึ้นไปปิดรอยที่คอด้วยใบหน้าแข็งเกร็ง....รอยนั่นมัน...ที่คุณรีไวทำเอาไว้...หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเพราะกลัวพ่อจะจับได้

“ มะ ไม่มีอะไรนี่ครับ...ก็คงจะแค่แมลงกัด....”   ใบหน้ามนยิ้มกลบเกลื่อนแต่ก็ปกปิดต่อคนเป็นพ่อไม่ได้เพราะใบหูสีแดงมันฟ้องอยู่ชัดๆว่ากำลังโกหก

“ งั้นหรอ.....งั้นก็ไปอาบน้ำเถอะ”   แต่คนเป็นพ่อกลับยอมปล่อยลูกชายไปโดยไม่คาดคั้นอะไรมากมายนัก...เพียงแต่...นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นกลับมองตามแผ่นหลังโปร่งบางที่ดูแลมาอย่างดีไปด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

ทั้งๆที่ริ้นไม่เคยให้ไต่ ไรไม่เคยให้ตอมแล้วแมลงที่ไหนมันบังอาจมากัดลูกชายของเขา?!

“ นี่คุณ...คุณรู้จักแฟนของเด็กคนนั้นหรือเปล่า?”   เสียงทุ้มเอ่ยถามคนเป็นภรรยา...รอยแบบนั้นไม่ใช่แมลงธรรมดาแน่ๆ

“ ตายจริง?! เอเลนน่ะหรอจะมีแฟน? เค้าไม่เคยพูดถึงเลยนะ”   แล้วก็คาดไม่ผิดกับปฏิกิริยาที่ดูจะตกใจของภรรยาเพราะเธอคงไม่คิดว่าลูกชายที่ดูเป็นเด็กตลอดเวลาในสายตาของพวกเขาจะเริ่มโตจนคิดที่จะดูแลใครสักคนแบบนั้น

“ จากพฤติกรรมหลายๆอย่างที่คุณเล่าให้ผมฟัง ทั้งเรื่องที่ติดเพื่อนจนไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง...ผมว่า...อาจจะไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาๆ....”

“ อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิคุณก็...ถ้าลูกจะรักใครสักคนเราก็ควรจะดีใจสิ...เอเลนไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆให้เราดูแลตลอดไปหรอกนะคะ”  หญิงสาวบีบลงไปที่ไหล่สามี ทั้งๆที่ปกติแล้วคนเป็นแม่นั้นไม่เคยที่จะลดลาวาศอกให้ลูกชายแต่กลับกลายเป็นว่าพอเป็นเรื่องนี้กลับยอมรับในการตัดสินใจของเอเลนดีกว่าคนเป็นพ่อเสียอีก

“ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร...แค่อยากรู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่ไหน ครอบครัวเป็นยังไง....”   ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นกลับเยือกเย็นจนดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

“ เอาไว้คุณก็ลองแอบถามลูกดูสิ...ถ้าเด็กดื้อนั่นจะยอมบอกคุณดีๆละก็นะ”  

“ อืม....”   ร่างสูงกลับไปจมอยู่หลังกองเอกสารทว่าในหัวกลับไม่มีตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาษตรงหน้าเลยสักนิด เพราะเรื่องที่คิดอยู่ตอนนี้ก็มีแต่เรื่องรอยที่คอของคนเป็นลูกชายเท่านั้น.....

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นในห้องสีขาวที่เริ่มจะคุ้นตา....ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเมื่อสามอาทิตย์ก่อนกลิ่นของห้องนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

มันยังคงมีแต่กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ทำให้รู้สึกอยากจะอาเจียน ทั้งๆที่อยู่กับกลิ่นน้ำมันกลิ่นยางมาเป็นปีเป็นชาติแต่กลับไม่เคยรู้สึกเข็ดขยาดจนอยากจะวิ่งหนีเท่ากับกลิ่นสะอาดๆแบบนี้เลยสักครั้ง

แต่เขาก็วิ่งหนีไปไหนไม่ได้...

นัยน์ตาสีมรกตทอดมองสองขาของตัวเองที่ยังคงอยู่ในเฝือก ทั้งๆที่มันดูใหญ่เทอะทะแต่เขากลับไม่รับรู้ถึงน้ำหนักของมันเลยแม้แต่นิดเดียว

ต่อให้เขาจะเป็นคนไม่สนใจโลกแค่ไหน แต่การเดินด้วยขาของตัวเองไม่ได้ ต้องติดแหง่กอยู่แต่บนเตียงแบบนี้บางทีมันก็นึกหงุดหงิดจนพาลอารมณ์เสียใส่ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในสายตา

แล้วใบหน้าสวยก็สะบัดมองไปรอบกายอย่างเพิ่งนึกขึ้นมาได้

ห้องที่เคยมีใครบางคนอยู่ด้วยตลอดและใบหน้าแย้มบานนั่นจะยิ้มมาให้เขาทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมาแต่วันนี้มันกลับว่างเปล่า...ไม่สิ...ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่เป็นหลายวันมานี้ต่างหากที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นหน้าของยามาโมโตะ ทาเคชิ

ไอ้หมีบ้านั่นหายไปไหน?

ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่น....อยู่ๆก็โมโหขึ้นมา....หมอนั่นทำให้เขาไปไหนไม่ได้แล้วยังจะทิ้งเขาไว้คนเดียวแบบนี้อีกหรือไง

ปลายนิ้วจิ้มลงไปบนโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดส่งข้อความออกไป

แล้วไม่นานร่างสูงใหญ่ก็เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน

“ มีอะไรหรือเปล่าโกคุเดระ? โทษทีมัวไปซื้อนี่มาให้นาย...”

ตุ้บ!!

ใบหน้าคมยังไม่ทันจะพูดจบหมอนสีขาวก็ปาเข้ามาเต็มหน้า

“ ไปให้พ้น!”   ห๋า?...ทั้งๆที่ตัวเองส่งข้อความไปบอกให้เขากลับมาเนี่ยนะ? ร่างสูงใหญ่ได้แต่ก้มลงไปเก็บหมอนด้วยรอยยิ้มจางๆ อย่างใจเย็น

“ เอ้า! ให้เจ้านี่อยู่เป็นเพื่อนเวลาที่ชั้นไม่อยู่”   หมีสีดำตัวใหญ่ถูกวางลงไปข้างๆหมอนแล้วแทบจะทันทีมือบางก็จับมันปาทิ้งอย่างไม่ไยดี

“ ไอ้บ้า! แกคิดว่าชั้นเป็นเด็กประถมหรือไงที่ต้องให้พี่หมีอยู่เป็นเพื่อนน่ะ เอาไปทิ้งแล้วไสหัวไปซะ! ชั้นเกลียดแก ไอ้บ้าๆๆๆ!!”   แล้วไม่ว่าอะไรที่อยู่ใกล้ตัว มือบางก็หยิบมันขึ้นมาปาใส่ร่างสูงใหญ่ราวกับคนกำลังคลั่ง

แต่สองแขนแข็งแรงก็ได้แต่ยกขึ้นกันสิ่งที่ปาเข้ามาเท่านั้น ปล่อยให้ร่างบอบบางอาละวาดจนกว่าจะพอใจ

“ แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก....”   นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งมาที่เขาก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้ ใบหน้าคมยังคงส่งยิ้มจางๆอย่างที่เข้าใจดีว่าที่โกคุเดระพาลใส่ทุกอย่างแบบนี้มันเป็นเพราะอะไร

ร่างสูงใหญ่เดินเก็บข้าวของที่หล่นกระจายอยู่รอบเตียงคนไข้...ตอนที่เขาไม่อยู่ก็จะส่งข้อความไปตามจิกให้กลับมา แต่ว่าพอกลับมาก็จะไล่ให้เขาไปให้พ้นหน้า ถ้าเขาอยู่ในห้องก็จะอาละวาดแล้วก็ทำเหมือนไม่อยากจะอยู่ใกล้ไม่อยากจะมองหน้า

ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีใครทนความเอาแต่ใจของเจ้านักขับนี่ไหวหรอก

มือใหญ่วางตุ๊กตาหมีสีดำเอาไว้ข้างๆคนที่ยังนอนหันหลังให้....ถึงแต่ก่อนโกคุเดระจะเป็นคนที่ยังไงก็ได้และไม่เคยสนใจอะไรแต่พอไปไหนมาไหนด้วยขาของตัวเองไม่ได้ ต้องใช้ชีวิตอยู่แต่บนเตียงในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนี่มันจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่จะหงุดหงิดจนอาละวาดแบบนี้

แล้วก็เป็นกับเขาคนเดียวเท่านั้นเสียด้วย…

ตุ๊กตามือหมีสีดำถูกหยิบออกมาก่อนที่เตียงจะยุบยวบเมื่อร่างสูงใหญ่นั่งลงไป กระดาษแผ่นเล็กๆถูกมือนุ่มนิ่มคีบเอาไว้ก่อนจะเอาไปยื่นให้คนที่ยังนอนหันหลัง

ร่างบอบบางดึงไปดูด้วยความรำคาญแล้วใบหน้าที่เคยงอหงิกก็ค่อยๆคลายออก

‘ ออกไปข้างนอกด้วยกันนะ?’

มือนิ่มๆของเจ้าหมีสีดำเกาะไปที่แขนบาง นัยน์ตาเม็ดพลาสติกใสแจ๋วจ้องไปที่ใบหน้าสวยราวกับกำลังอ้อนให้ตอบตกลง

“ ฮึ! เห็นว่าขอร้องแทบเป็นแทบตายหรอกนะ! จะไปด้วยก็ได้!”   ใบหน้าคมถึงกับอมยิ้มในความปากไม่ตรงกับใจ ทั้งๆที่ตัวเองเบื่อจนพาลใส่เขาทุกวันแบบนี้เพราะอยากออกไปข้างนอกแท้ๆ

“ แต่ว่าต้องเป็นตอนกลางคืนนะโกคุเดระ...เราต้องหนีคุณหมอออกไป”   ร่างบอบบางพลิกกลับมามองหน้าเขาด้วยประกายระยิบระยับในดวงตา

“ จนกว่าจะถึงตอนนั้นนายต้องกินข้าวให้หมด จะได้มีแรง โอเคนะ”   ใบหน้าสวยพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรับจานข้าวที่ไม่ยอมกินมาตั้งแต่เมื่อกลางวันจนเขาต้องเอาไปเปลี่ยนมาหลายรอบไปถือไว้

เพราะปกติเป็นพวกเย็นชา บทจะเอาแต่ใจขึ้นมาใครก็คงจะรับมือไม่ไหว

ตอนอยู่กับรีไวก็ไม่เห็นดื้อแบบนี้นี่นา...หรือว่าเขาตามใจเกินไปนะ?

ช่วงเวลาที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยค่อยๆย่างกรายเข้ามา ท้องฟ้าใสค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ ใบหน้าสวยหันมองข้างนอกหน้าต่างสลับกับหน้าเขาตั้งไม่รู้กี่รอบ ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั่นคงอยากจะตะโกนบอกเขาให้พาออกไปได้แล้วแต่ความปากแข็งก็ยังมีมากกว่า

“ พร้อมหรือยังโกคุเดระ?”   และเมื่อเขาถามออกไปแบบนั้น ใบหน้าสวยที่ดูจะตื่นเต้นดีใจจึงพยักหน้ารัวๆเหมือนเด็กๆ

ท่อนแขนแข็งแรงจึงสอดเข้าไปข้างใต้ลำตัวบางก่อนจะยกร่างเบาหวิวนั่นขึ้นมา โกคุเดระยกแขนมากอดคอเขาเอาไว้อย่างว่าง่าย

สองขาก้าวไปตามทางเดินที่เงียบเชียบ...อันที่จริงเขาบอกหมอเอาไว้แล้วว่าจะพาออกไป นางพยาบาลที่ผ่านมาเห็นจึงหลบให้โดยไม่เอ่ยห้ามแต่อย่างใด

“ จะไปไหน?”   เสียงที่เอ่ยถามไม่ใช่เสียงของรีไวแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงที่เปล่งออกมาจากใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบ

“ ความลับ”   เขาเอ่ยบอกโกคุเดระทั้งรอยยิ้ม ใบหน้าบูดๆจึงแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะละมือข้างหนึ่งมาดึงจมูกเขา

“ ความลับเยอะดีนักนะ!”

“ ฮะ ฮะ ฮะ”  เสียงหัวเราะร่าเริงดังขึ้นรับปลายนิ้วที่ยังบีบลงมา ใบหน้าคมแกล้งสะบัดหน้าหนีก่อนที่มันจะแอบกดลงไปบนแก้มใสที่อยู่ใกล้ ทำเอาคนที่รู้ตัวจนได้ละสองมือที่เคยกอดคอเขาดีๆมาทึ้งเส้นผมสีดำพร้อมแยกเขี้ยวใส่

“ เดี๋ยวตก โอ๊ยๆ”  ราวกับโกคุเดระจะรู้ว่าเขาคงไม่มีทางปล่อยให้ตนหล่นลงไป ร่างบอบบางจึงก่อสงครามทั้งๆที่ยังให้เขาอุ้มอยู่แบบนั้น

สำหรับเขาแล้ว...แมวมันก็ต้องข่วนแบบนี้แหละถึงจะสมกับที่เป็นแมว

ร่างบอบบางถูกวางลงไปบนเบาะข้างคนขับก่อนที่ BMW 5 Series Sedan จะทะยานออกจากโรงพยาบาล

รถสีดำวิ่งผ่านย่านใจกลางของโรมไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ แสงไฟที่สาดกระทบผนังอิฐสีส้มของตึกซึ่งอยู่สองข้างทางทำให้นัยน์ตาสีมรกตมองมันด้วยความเพลิดเพลิน ทั้งๆที่เป็นรูปแบบอาคารที่มีอยู่ทั่วอิตาลีแต่พอไม่ได้เห็นมาเป็นเดือนๆจึงได้แต่มองราวกับเป็นของแปลกใหม่

ใบหน้าคมเหลือบไปดูคนที่นั่งมองข้างทางด้วยใบหน้าอมยิ้ม...อันที่จริงแค่พาออกมานั่งรถเล่นแบบนี้โกคุเดระก็คงจะพอใจแล้ว

แต่ว่า..เขายังมีที่ที่หนึ่งซึ่งอยากให้ร่างบอบบางไปด้วยกัน...

และเมื่อรถสีดำวิ่งข้ามแม่น้ำ Fiume Tevere สถานที่ที่ว่าก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน

นครรัฐวาติกันและมหาวิหารเซนต์ปีเตอร์.... 

สถาปัตยกรรมสำคัญของยุคเรเนซองส์ที่สร้างกันมากว่า 120 ปี สถาปนิกและศิลปินชื่อดังล้วนฝากผลงานไว้ที่นี่เพราะกว่ากว่าจะกลายมาเป็นวิหารผังไม้กางเขนอย่างในปัจจุบันมันก็ผ่านการออกแบบมาครั้งแล้วครั้งเล่า...ตั้งแต่สมัยเรเนซองส์จนมาเสร็จสิ้นเอาในยุคบาโรค

ท่อนแขนแข็งแรงอุ้มร่างบอบบางลงมาจากรถก่อนจะวางไว้ในรถเข็น ล้อสแตนเลสค่อยๆหมุนวนไปจนกระทั่งร่างทั้งสองมาหยุดยืนอยู่ที่กลางลานรูปวงรีที่โอบล้อมไปด้วยเสาโคโลเนียลสูงใหญ่ราวกับมีแขนของพระผู้เป็นเจ้าคอยโอบกอด

บรรยากาศราวกับถูกปกป้องและปลอบประโลมทำให้คนที่มีแผลที่หัวใจราวกับกำลังได้รับการเยียวยา...ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองยอดเสาโอบิลิสที่ตั้งอยู่กลางลานก่อนจะค่อยๆหันมองแนวเสาที่อยู่รอบตัว...ถึงจะเคยมาที่นี่แต่กลับไม่มีครั้งไหนเลยที่รู้สึกอยากจะร้องไห้เท่าครั้งนี้

มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก...

เหมือนถูกทอดทิ้งและถูกโอบกอดจากพระผู้เป็นเจ้าในเวลาเดียวกัน...

เพราะเขาเป็นเด็กไม่ดีงั้นหรอถึงได้ทิ้งเขาไป...แต่พระองค์ก็ไม่ได้ใจร้ายเพราะยังให้โอกาสเขาหายใจอยู่

เพราะยังหายใจอยู่...

ถึงได้รู้ว่ายังมีคนพร้อมที่จะอยู่ข้างๆเขา...ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้วก็ตาม...

เพราะยังหายใจอยู่...

ถึงได้รู้ว่ายังมีสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวรอให้เขากลับไป...

เขายังมีทั้งบ้านในเขตอุทยาน...ยังมีทั้งพิตการาจสีแดง...

ยังมีทั้งอ้อมแขนของยามาโมโตะ...

นัยน์ตาสีมรกตกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่หยาดน้ำใสๆไม่ให้มันไหลลงมา หน้าผากซุกลงไปในอ้อมแขนแข็งแรงที่กอดเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ เวลาที่ชั้นมีเรื่องไม่สบายใจ...ชั้นก็มักจะมาที่นี่”  

ใบหน้าคมเงยขึ้นมองจัตุรัสเซนต์ปีเตอร์ที่บัดนี้ไม่มีใครเหลืออยู่อีก พอไม่มีความวุ่นวายจากฝูงชนทำให้สถานที่แห่งนี้ช่างดูศักดิ์สิทธิ์และเต็มไปด้วยมนต์ขลัง 

“ ถึงชั้นจะคร่าชีวิตใครต่อใคร แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ยังรับฟังคนบาปอย่างชั้น...”  

อ้อมแขนที่กอดร่างที่นั่งอยู่ในรถเข็นค่อยๆคลายออกก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงไป สองมือเกลี่ยไล้รอยน้ำใสๆที่ขอบตาสีมรกตให้

“ และวันนี้ที่ชั้นพานายมา ก็เพราะอยากจะให้พระองค์ช่วยรับฟัง...”

ร่างสูงใหญ่คุกเข่าลงไปตรงหน้าร่างบอบบาง สองมือยื่นไปกอบกุมมือที่วางอยู่บนหน้าตักก่อนที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้จะสบประสานไปยังนัยน์ตาสีมรกตด้วยแววตาที่จริงจังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

“ หากชีวิตของชั้นยังขอพรได้อีกสักข้อ...ชั้นก็อยากจะวอนขอ...ให้พระผู้เป็นเจ้าคืนขาทั้งคู่ให้กับนาย...”   และมันคงจะเป็นพรข้อสุดท้ายของคนที่ไม่สมควรจะขอพรอย่างเขา...

หยาดน้ำตาที่พยายามกักเก็บมันมาตลอดร่วงกราวลงมาบนหน้าตัก

ไหลบอบบางสั่นสะท้านไปกับคำขอพรของคนที่พระผู้เป็นเจ้าไม่รัก แต่กลับยินดีมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขา

สำหรับตอนนี้...คิดว่าดีจริงๆที่ยังมีชีวิตอยู่...

มือใหญ่ลูบหัวสีเงินทั้งๆที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้ารถเข็น ปล่อยให้สัมผัสแผ่วเบาช่วยปลอบโยนคนที่กำลังนั่งร้องไห้แทนคำปลอบใจใดๆ

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน...เขาก็จะอยู่ข้างกายอีกฝ่ายตลอดไป...

นัยน์ตาสีมรกตหลั่งน้ำตาออกมาจนหมด ความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในใจราวกับถูกยกออกไป...ทั้งเรื่องที่ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้าง ทั้งเรื่องอนาคตของตัวเอง มันคือความเสียใจที่ไม่เคยได้แสดงออกไป เอาแต่เก็บมันไว้ข้างใน พอได้ระบายมันออกมาในหัวจึงโล่งอย่างบอกไม่ถูก

เขารู้สึกว่า...เขาพร้อมที่จะเดินหน้าต่อไปกับชีวิตที่ต้องเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้แล้ว

แต่ก็มีอีกเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ข้างใน  ใบหน้าสวยจึงลอบมองคนที่ยังจ้องตนอยู่  ใบหน้าก้มลงหาหน้าตักของตัวเองอีกครั้งก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงงึมงำ

“..........ชั้นน่ะ....เป็นคนสุดท้ายของแกเสมอเลยไม่ใช่หรือไง.....”

“ คนสุดท้าย?”   เสียงทุ้มถามออกมาเพราะไม่เข้าใจ ทำให้ใบหน้าสวยยิ่งก้มงุดพูดพึมพำด้วยความอาย

“ ตอนนั้น...ตอนที่ชั้นหันปืนใส่วองโกเล่เดซิโม่ แกก็เลือกที่จะปกป้องบอสของแก...เลือกชั้นทีหลัง...แล้วยังคราวนี้....แกก็เลือกที่จะทำตามคำสั่งของวองโกเล่...แล้วค่อยมาขอโทษชั้นทีหลัง.....”   เมื่อได้ฟังจนจบใบหน้าคมถึงกับยิ้มรับ เพราะสิ่งที่โกคุเดระกำลังสื่อออกมานั้นมันคือความน้อยใจไม่ใช่หรือไง? แล้วเขาก็ดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงที่โกคุเดระมีความรู้สึกแบบนี้ให้กับเขา ไม่ใช่ว่าจะให้เขาเป็นฝ่ายไล่ตามอยู่อย่างเดียว

“ เปล่าเลยโกคุเดระ...”   สองมือย้ายมาจับมือบางไว้อีกครั้ง คราวนี้เขาจ้องใบหน้าสวยด้วยรอยยิ้ม

“ นายคือคนที่ชั้นนึกถึงเป็นคนแรกต่างหาก”

“ ที่ชั้นปกป้องสึนะ เพราะว่าหมอนั่นเป็นบอสของวองโกเล่...ถ้าสึนะเป็นอะไรขึ้นมา...ตัวนายเองจะเป็นยังไงนายรู้บ้างหรือเปล่า...วองโกเล่ไม่ได้มีแต่พวกเบื้องหน้าอย่างที่นายรู้จักนี่หรอกนะ พวกเรายังมีหน่วยลอบสังหารและผู้ดูแลนอกแฟมมิลี่อีก...การเป็นศัตรูกับสึนะเท่ากับเป็นศัตรูกับคนพวกนี้ด้วย แล้วชั้นบอกได้เลยว่าพวกนั้นน่ะมันพูดไม่รู้เรื่อง ฮะฮะ”   นึกไปถึงพวกที่ชอบใช้แต่กำลัง เอาตัวเองเป็นใหญ่และขี้โวยวายก็คงไม่รู้จะใช้คำไหนนอกจากพวกพูดไม่รู้เรื่องแล้วละ

“ อย่างกับแกพูดรู้เรื่องงั้นแหละ....”   ริมฝีปากสีระเรื่อบ่นงึมงำทำให้เขาได้แต่ยิ้มบางๆ

“ ส่วนเรื่องคราวนี้....ถ้าไม่ใช่เพราะนึกถึงแต่เรื่องของนาย ชั้นคงไม่มีวันยอมทำตามคำสั่งของวองโกเล่แน่ๆ...ชั้นน่ะเป็นพวกนึกอยากจะทำอะไรก็ทำมากกว่าที่นายคิดนะโกคุเดระ...แต่เพราะคิดว่านายอยากจะจบเรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนมากแค่ไหน ชั้นก็มีแต่จะต้องทำตามคำสั่งของวองโกเล่...เพื่อให้ได้หลักฐานและพยานมา...เพื่อควานหาตัวของคนที่บงการเรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนให้นาย...นายจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้เสียที”   นัยน์ตาสีมรกตของนายมันควรจะสดใสให้สมกับที่เป็นอัญมณี...มันไม่ควรจะมีความขุ่นมัวใดๆมาฉุดรั้งเอาไว้

“ ชั้นนึกถึงนายเป็นคนแรก....แต่นายจะเป็นคนสุดท้ายที่ชั้นรัก....”

“ โกคุเดระ...ยกโทษให้ชั้นนะ...ขอให้ชั้นได้กลับไปอยู่ข้างๆนาย....”

หัวใจดวงน้อยพองโตจนรู้สึกได้ นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหวจ้องมองใบหน้าคมที่มองมาด้วยสายตาอ้อนวอน

ในห้วงคำนึงกำลังนึกถึงชั่ววินาทีที่รถพลิกคว่ำ...ตอนนั้นมันมีแต่ใบหน้าของยามาโมโตะลอยมา...แล้วสิ่งเดียวที่คิดอยู่ก็คือไม่อยากตาย....

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาควรจะตอบออกไปยังไง....

ใบหน้าสวยจึงพยักลงช้าๆ คนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าแทบจะยิ้มทั้งน้ำตา ใบหน้าดีใจโผเข้ามาหาพร้อมๆกับสองแขนที่กอดรอบเอวของเขาเอาไว้

ริมฝีปากสีระเรื่ออมยิ้มน้อยๆ ฝ่ามือยกขึ้นลูบเส้นผมสีดำด้วยความหมั่นไส้

“ ถึงชั้นจะไม่ยกโทษให้ แกก็คงจะเนียนมาอยู่ข้างๆอยู่แล้วใช่ไหมละ ไม่เห็นจะต้องมาขอ...”

“ นั่นสินะ ฮะฮะฮะ”

เสียงพูดคุยดังอยู่ในอ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้าไปอีกพักใหญ่

ความสบายใจทำให้ร่างบอบบางอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

และถึงแม้ว่าจะยังไม่มีความรู้สึกใดๆส่งมาจากขาทั้งสองข้าง แต่รูปร่างภายนอกนั้นก็หายดีจนเอาเฝือกออกได้แล้ว

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ในโรงพยาบาลอันแสนจะน่าเบื่อซึ่งอยู่มาเกือบสองเดือน

ก่อนหน้านี้ก็มีการถกเถียงกันมาตลอดว่าออกจากโรงพยาบาลไปแล้วจะให้เขาไปอยู่ที่ไหน แต่จนแล้วจนรอดรีไวก็ต้องกัดฟันยอมให้เขาไปอยู่ที่คฤหาสน์วองโกเล่...

เพราะรีไวเองก็ไม่ได้อยู่บ้านตลอด การปล่อยเขาที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เอาไว้ตามลำพังมันก็คงเป็นเหมือนขนมของพวกนักฆ่าที่ยังตามล่าเขาอยู่แน่ๆ

ตรงกันข้าม...

หากเขาอยู่ในคฤหาสน์วองโกเล่...ฐานบัญชาการของมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลี...ต่อให้ยามาโมโตะไม่อยู่...ก็ยังมีทั้งวองโกเล่เดซิโม่และผู้พิทักษ์คนอื่นๆที่ยังดูแลแทนได้อย่างไม่ต้องกังวลว่าใครจะกล้าเข้ามาล้วงคองูเห่า

“ ไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม?”   ใบหน้านิ่งของคนเป็นผู้ปกครองหันไปมองร่างบอบบางที่นั่งอยู่ในรถเข็น ถึงจะปวดใจแต่ก็ต้องยอมปล่อยให้ไปอยู่กับไอ้บ้าที่ถือตุ๊กตาหมีสีดำตัวใหญ่เดินไปเดินมาได้อย่างน่าไม่อายนั่น

“ อืม”   ใบหน้าสวยพยักรับเบาๆ ส่วนใหญ่เขาก็ใช้แต่ของของโรงพยาบาล จะมีก็แต่ของใช้ของไอ้หมีบ้านั่นแหละที่ขนมาอย่างกับจะตั้งรกรากที่นี่

“ แกไม่เปลี่ยนใจแน่หรอ? เจ้าเอลวินมันก็บอกว่าถ้าแกจะตามไปที่สนามด้วยก็ได้”   ใบหน้าสวยส่ายปฏิเสธ ได้แต่เก็บความหวังดีของทีมเฟอร์รารี่เอาไว้ในใจ...เพราะเขาคลุกคลีอยู่ในพิตการาจสีแดงมานานจึงรู้ว่าไม่ควรจะไปเป็นภาระ แค่ปกติก็แทบจะไม่ได้หลับได้นอนกันอยู่แล้วถ้ายังต้องมาดูแลเขาเพิ่มอีกคงลำบาก สู้ไปอยู่กับไอ้คนที่ว่างงานตลอดเวลาให้เขาจิกหัวใช้ได้ทุกเมื่อนั่นคงจะดีกว่า....อีกอย่าง...เฟอร์รารี่คงไม่มีทางรับมือกับนักฆ่าไหวแน่ๆ

“ ถ้าไม่ชอบที่นั่นก็โทรบอกชั้น ชั้นจะไปรับ”   เสียงทุ้มเอ่ยบอกด้วยความจริงจัง ยังไงก็คงวางใจไม่ได้ง่ายๆ...เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆ เห็นเจ้าเด็กในปกครองนี่มาตั้งแต่ยังแบเบาะ...แล้วจู่ๆจะหายหน้าไป...

“ ทำเป็นคุณพ่อติดลูกไปได้คุณรีไวเนี่ย”   เสียงสดใสแทรกเข้ามาแซวทำให้บรรยากาศหนักๆผ่อนคลายลง นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่หันไปคาดโทษร่างโปร่งบางที่มาด้วยกัน

“ โกคุเดระ เอานี่ไปอยู่เป็นเพื่อนนะ”   ร่างโปร่งบางยื่น F138 คันจิ๋วให้พร้อมคันบังคับ ถึงหน้าตาภายนอกจะเหมือนกันแต่มันเป็นคนละคันกับที่คุณรีไวทำให้

“ ขอบใจ....”   นัยน์ตาสีมรกตมองมันด้วยแววตาเป็นประกาย

“ อะไร? นายมีหมีของชั้นเป็นเพื่อนอยู่แล้วนะ”  แล้วเสียงกวนประสาทก็ดังขึ้นมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีสีดำที่พยายามจะเข้าไปแทนที่รถบังคับวิทยุ แน่นอนว่ามันไม่ได้มีแค่มือบางเท่านั้นที่ยันออกมาแต่ว่ามีท่อนขาช่วยด้วยอีกแรงหนึ่ง เดือดร้อนไปถึงร่างโปร่งบางที่ต้องพยายามแยกทั้งคู่ออกจากกัน

กว่าจะเดินมาถึงรถลีมูซีนที่จอดรออยู่ได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย....

“ ไม่ต้องห่วงนะครับ...ผมจะดูแลโกคุเดระคุงเป็นอย่างดี”   เพราะวองโกเล่เดซิโม่มารับด้วยตัวเอง...ทำให้คนเป็นผู้ปกครองยอมปล่อยไปแต่โดยดี

นัยน์ตาสีขี้เถ้าทอดมองจนลีมูซีนสีดำลับหายไปจากสายตา

คงต้องขอฝากสายลมให้ท้องฟ้าคอยดูแลไปสักพักแล้วละนะ...

“ กลับกันเถอะ”   เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

แล้วไม่นาน Ferrari F12 Berlinetta ก็กลับมาถึงบ้านในเขตอุทยานของมาราเนลโล่

ร่างโปร่งบางเดินขึ้นบันไดไปบนเฉลียงไม้ด้วยท่าทางหวาดระแวง...ก็จะไม่ให้ระแวงได้ไง ตั้งแต่โกคุเดระไม่อยู่คุณรีไวก็จู่โจมเขาทุกที่บางทียังไม่ทันจะเข้าบ้านด้วยซ้ำ!

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหงาหรือเพราะความที่ไม่ได้เจอกันบางทีก็นานเป็นอาทิตย์ๆทำให้ทุกครั้งที่คุณรีไวกลับบ้านมาเขาก็แทบจะไม่ได้ลุกจากเตียง

แล้วก็คงเป็นเพราะโกคุเดระไม่อยู่นั่นแหละ ทำให้เขาเองไม่ต้องเกรงใจจนบางครั้งก็ไม่ได้กลับบ้านกลับช่องหลายวันติด บางทีก็อยู่ที่นี่จนกระทั่งคุณรีไวไปแข่ง

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดเลยว่า ความรักจะทำให้ลุ่มหลงได้ขนาดนี้...

แล้วก็พูดยังไม่ทันขาดคำ....ขาเพิ่งจะก้าวเข้ามาได้บ้านฝั่งซ้ายได้ไม่กี่ก้าวเอวของเขาก็ถูกรั้งเอาไว้ด้วยมือแข็งแรง

“ เดี๋ยวครับคุณรีไว...”   ไม่คิดจะพักเลยหรือไง? ตัวเองเพิ่งขับรถจากโรมมาถึงมาราเนลโล่แท้ๆ บางทีเขาก็นึกหมั่นไส้ในพลังงานที่ล้นเหลือของร่างกายที่ไม่ได้สูงไปกว่าเขาเลยนั่น!

แล้วก็ต่อให้เขาห้ามไปอีกฝ่ายก็ไม่คิดจะฟัง มือแข็งแรงยังสอดเข้ามาใต้เสื้อพร้อมกับใบหน้าที่ตามมาคลอเคลียอยู่แถวๆซอกคอ

“ คุณรีไว...อื้อ....”   แผ่นหลังถูกดันไปชิดติดกระจกใสบานใหญ่ ยังดีที่อยู่ในป่าไม่งั้นใครต่อใครคงเห็นกันหมดแล้ว

ริมฝีปากประกบลงไปที่กลีบปากนุ่มก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหอมหวานที่ตักตวงเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ เสียงน้ำลายชื้นแฉะดังก้องอยู่ในหู ชายเสื้อถูกเลิกขึ้นมาทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงนัวเนียกันอยู่เหมือนเดิม

แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงัก...เมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมา....

ใบหน้านิ่งดูจะขัดใจกับคนที่บังอาจมาเอาในเวลาแบบนี้ ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินไปหยิบรีโมตประตูรั้วด้วยท่าทางหงุดหงิดก่อนจะกดเปิดมันจากในบ้าน

เพราะคงไม่มีใครมาที่นี่นอกจากคุณฮันซี่หรือไม่ก็คุณเอลวิน...ซึ่งคุณรีไวก็ไปยืนกระดิกเท้ารออยู่ที่ประตูบ้านฝั่งซ้ายเรียบร้อยแล้ว

ต่อให้เป็นหัวหน้าวิศวกรหรือทีมบอสก็เตะได้...แบบนั้นสินะ

มือบางดึงชายเสื้อลงก่อนจะจัดให้เรียบร้อย...หวังว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคงจะไม่เห็นสิ่งที่เขากับคุณรีไวทำกันเมื่อกี้หรอกนะ...ไม่งั้นได้เอาไปล้อกันสนั่นพิตอีกแน่ๆ

สองขาเดินตามคุณรีไวออกไปรับคนมาใหม่

แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็ถึงกับเบิกกว้างเมื่อมองเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นไม่ใช่ทั้งคุณฮันซี่และคุณเอลวินแต่กลับกลายเป็น...

“ พ่อ!!” 

หัวใจดวงน้อยแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากให้มายืนอยู่ตรงนี้ที่สุด ในหัวมีแต่คำถามว่าพ่อรู้ได้ยังไง แล้วจะเกิดอะไรขึ้น ใบหน้ามนหวั่นวิตกจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆกันรับรู้ได้

“ พ่อ..มาได้ยังไง คือว่า”   ใบหน้ามนพยายามจะหาข้อแก้ตัวแต่คนเป็นพ่อกลับยกมือขึ้นห้าม  ร่างสูงยาวมองคุณรีไวตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ เชิญข้างใน”   บรรยากาศที่ไม่ได้เป็นมิตรประกอบกับเขาเรียกอีกฝ่ายว่าพ่อทำให้คุณรีไวตัดสินใจเชิญคนที่อยู่ในชุดสูทภูมิฐานเข้าไปในบ้าน...แล้วพ่อก็เอ่ยแนะนำตัวทันทีที่นั่งลงบนโซฟา

“ ผมคือคริชา เยเกอร์ ถ้าเป็นเรื่องหน้าที่การงาน ผมคิดว่าคุณคงรู้ว่าผมเป็นใคร...แต่ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว คุณอาจจะไม่รู้ว่าผมเป็นพ่อของ เอเลน เยเกอร์...เด็กผู้ชายที่คุณกำลังยุ่งอยู่ด้วยนั่นแหละครับคุณรีไวแห่งเฟอร์รารี่”  นักขับมือหนึ่งแห่งทีมม้าลำพองนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ฟัง

ใช่...เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือพ่อของเอเลน แต่ถ้าเป็นตำแหน่งที่ใหญ่คับฟ้าเมืองโบโลญญ่า มีหรือที่ใครจะไม่รู้จัก คริชา เยเกอร์...ผู้แทนรัฐบาลแคว้นเอมิเลีย-โรมัญญาที่ดูแลมาราเนลโล่อยู่กันล่ะ

เขาเพิ่งจะรู้ว่ากำลังยุ่งอยู่กับลูกชายของคนที่ใหญ่ไม่แพ้พวกวองโกเล่...

ทำไมถึงไม่เคยเอะใจเลย ทั้งการเลี้ยงดูที่ราวกับคุณหนูของเด็กนั่น ทั้งบ้านที่ตั้งอยู่ในเขตคนรวยระดับผู้บริหาร แล้วไหนจะอัลฟ่าโรเมโอรุ่นลิมิเต็ดคันนั้นอีก...

ที่ผ่านมาไม่เคยคิดถึงเรื่องฐานะ เพราะเขามั่นใจว่าเขาเลี้ยงเด็กนั่นได้...

“ ผมขอพูดตรงๆไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ”   และคงจะไม่ยอมให้เขาพูดอะไรและไม่ยอมให้แก้ตัวด้วยสินะ...ก็ดี...จะได้เคลียร์ๆกันไป เขาเป็นลูกผู้ชายพอ กล้าทำก็กล้ารับ เขาจะรับผิดชอบเด็กนั่นเอง

“ พ่อ!! เดี๋ยวก่อน!”   แต่กลับเป็นเอเลนเองที่มีท่าทางลนๆ คงจะเป็นเพราะรู้จักคนเป็นพ่อดีกว่าใครถึงได้ไม่ยอมบอกเขามาจนป่านนี้...คงกลัว...ว่าถ้ารู้แล้วจะถูกจับให้เลิกกัน

หึ...

ไม่มีวัน...

“ เอเลน...เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะ...”  คนเป็นพ่อหันไปหาลูกชายด้วยใบหน้านิ่งและเพราะแบบนั้นทำให้ริมฝีปากที่ตั้งใจจะหาทางเลี่ยงได้แต่ปิดลง

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง ท่าทางสุขุมเยือกเย็นนั่นมันทำให้ดูน่าเกรงขามเสียจนคิดไปว่าถ้าเขาเป็นแค่นักเลงข้างถนน ป่านนี้คงถอยหนีไปเรียบร้อยแล้ว

จะว่ากรรมมันตามทันหรือเปล่านะ เพราะว่าเขาก็เพิ่งทำแบบนี้กับไอ้หมีบ้านั่นไป เพียงแต่เขาไม่ได้ใช้ความเยือกเย็นเข้าสู้แบบนี้

“ คุณรีไว...ผมรู้ว่าคุณไม่ได้คบกับลูกชายของผมเพื่อเงิน...เพราะฉะนั้นผมจะไม่ถามว่าคุณต้องการเท่าไหร่...แต่ผมรู้ว่าคุณกำลังอยากได้ข้อมูล...ผมจะบอกคุณให้ก็ได้...แค่คุณยอมเลิกกับลูกชายผม”   ว่าแล้ว...ยังไงคนระดับนี้ก็คงยอมไม่ได้ที่จะให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผิดธรรมชาติมาคบกับผู้ชายด้วยกัน นอกจากนั้นก็ยังมีเรื่องหน้าตาในสังคมอีก...ซึ่งเขาไม่เคยแคร์

“ ข้อมูล?”  ก็แค่ลองถามแหย่ไป ถึงใบหน้าของเอเลนจะดูกังวลระคนหวาดกลัวแต่ตัวเขาเองกลับไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร...ไม่ได้คิดจะทำตามคำสั่งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว....เพราะงั้นไม่ว่าจะมาไม้ไหนเขาก็รับมือได้

“ ก็ข้อมูลที่ว่า...ใครเป็นคนจ้างวานฆ่า...ใครเป็นคนทำให้โกคุเดระ ฮายาโตะรถคว่ำยังไงล่ะ...คนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง...ทั้งเรื่องนี้...แล้วก็เรื่องเมื่อ 10 ปีก่อน...”   แต่แล้วเรื่องที่อีกฝ่ายบอกออกมามันกลับทำให้เขาอึ้งไป...คนคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเขาพัวพันอยู่กับเรื่องอะไร เพราะเรื่องของฮายาโตะถูกปิดข่าวเอาไว้แล้วบอกสื่อว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ...คนคนนี้รู้...แม้แต่เรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนของเขาได้ยังไง

นั่นหมายความว่าคงจะรู้สินะ...ว่าก่อนที่จะมาเป็นนักขับของเฟอร์รารี่...เขาเคยเป็นยังไง เคยอยู่ในที่แบบไหนมาก่อน...

เพราะแบบนั้นคงจะยิ่งยอมไม่ได้...ที่จะปล่อยให้เอเลนคบกับคนอย่างเขาต่อไป...

“ คุณเชื่อถือข้อมูลของผมได้ เพราะผมเคยเป็นรองตัวแทนรัฐบาลอยู่ในแคว้นเวเนโต เคยดูแลเวโรน่าเมื่อ 10 ปีก่อน”   นัยน์ตาสีขี้เถ้านิ่งค้างไปอีกครั้ง....เพราะแบบนั้นเองสินะ...ถึงได้รู้ได้เห็นว่าอะไรมันเป็นอะไร

“ พ่อ!!”  เสียงตะโกนของเอเลนทำให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์  ดวงตาสีมรกตมองมาที่เขาด้วยแววสั่นๆเพราะรู้ดีว่าเขากำลังโกรธแล้วก็อยากจะแก้แค้นให้ฮายาโตะมากขนาดไหน....ถ้าเพื่อสาวให้ถึงตัวคนทำ...คงกลัวว่าเขาอาจจะยอมทำตามเงื่อนไขของพ่อตัวเอง...

แผ่นหลังเอนพิงพนักเอาไว้เพื่อให้ผ่อนคลาย นัยน์ตาสีขี้เถ้าปิดลงชั่วครู่ราวกับกำลังตัดสินใจ

ทำไมเขาจะไม่อยากได้ข้อมูล ทำไมเขาจะไม่อยากกระทืบไอ้คนที่ทำให้ฮายาโตะต้องเป็นแบบนั้น

และทำไมเขาจะไม่รู้...ว่าตอนนี้เอเลนรู้สึกยังไง...กำลังกังวลจนแทบจะเป็นบ้าแค่ไหน...

เขาคงต้องแสดงให้เห็นสักหน่อย...ว่าหากซาตานหมายวิญญาณของใครเอาไว้แล้ว...ก็จะไม่ยอมปล่อยไปเป็นอันขาด

ในเมื่อเขาเคยให้โอกาสเอเลนแล้ว...แต่เด็กนั่นไม่ยอมหนีไปจากเขา...จนป่านนี้แล้วไม่ว่าอะไรก็ทำให้เขาปล่อยมือไม่ได้

“ ถ้าเป็นข้อมูล...เดี๋ยวพวกวองโกเล่ก็คงจะหามาได้...ถึงจะน่าเจ็บใจที่ต้องพึ่งพวกมันก็เถอะ” 

ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป...

“ คุณจะบอกว่าคุณเลือกลูกชายผมมากกว่าเด็กที่คุณรักเท่าชีวิตคนนั้นสินะ...ผมว่า...คุณน่าจะเข้าใจความรู้สึกของผมนะ...ว่าทำไมผมถึงอยากให้คุณเลิกกับเอเลน...มันไม่ได้ต่างไปจากความรู้สึกที่คุณมีต่อโกคุเดระ ฮายาโตะเลย”  

ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป...

“ ผมดีใจนะที่คุณรักลูกชายของผมจริงๆ แต่ผมมีลูกชายคนเดียว ผมต้องการเห็นเขามีอนาคตที่มั่นคง มีชีวิตที่แน่นอน...คุณเองก็คงจะรู้...ว่าการใช้ชีวิตเสี่ยงๆของคุณมันเป็นหลักประกันอะไรให้เอเลนไม่ได้”  

ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป...

“ พ่อ! พอได้แล้ว! ยังไงผมก็ไม่ยอมเลิกกับคุณรีไวหรอก!”

ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป...

“ หึ....ผมว่าคุณน่าจะรู้จักลูกชายของคุณดีกว่าใครนะ...ต่อให้ผมบอกว่าจะเป็นอนาคตให้กับเขาเอง...แต่อย่างเจ้าเด็กเหลือขอจอมดื้อด้านนี่ ย่อมหยิ่งยโสเกินกว่าจะยอมให้ผมดูแลอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆ เขาจะไม่ฝากทุกอย่างเอาไว้กับผม เขาจะมีทางเลือกของเขาเองและเขาจะเดินตามความฝันของตัวเองเพียงเพราะเขาไม่ต้องการจะเป็นภาระของผม....ลูกชายของคุณเป็นแบบนั้น....เพราะงั้นต่อให้ผมจะตายไปเพราะแข่งรถ...แต่อนาคตของเขา...เขาจะรับมือกับมันได้แน่นอน”  

ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป...

“........ไม่ว่ายังไงคุณก็จะไม่ยอมเลิกกับเอเลนใช่ไหม?” 

“ ใช่...”  ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป...

“ คุณจะไม่ยอมเลิก...ถึงแม้จะรู้ว่า...คนที่สั่งเผาบ้านเด็กกำพร้าเมื่อ 10 ปีก่อน คนที่ทำให้คุณต้องใช้ชีวิตร่อนเร่ คนที่สั่งเก็บโกคุเดระ ฮายาโตะ.......จะเป็นผมเองน่ะหรอ?”

ไม่ว่ายังไงเขาก็.............

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

เข้าสู่ลูปสุดท้ายแบ้ว เย้~~~ อีกสี่ตอนจะจบไหมเนี่ย แง๊~~~ และที่กำลังหวาดวิตกอยู่ในตอนนี้ก็คือ ตอนหลังจากนี้ไปมีแต่พล็อตที่ร่างไว้คร่าวๆ......= =”””” แล้วจะทันวันที่ 9 ไหมเนี่ย แง๊....

ช่างมัน ปัดๆๆ

ขอแนะนำเพลงอีกเพลงนึงที่ฟังในช่วงนี้ค่ะ เป็นเพลงที่คิดว่ามันช่างเข้ากับภาพตอนที่ยามะก๊กอยู่ในลานหน้า St.Peter จังเลยน้า…>w<…เพลง I will จากเรื่อง AO Haru Dive ค่ะ เวลาเพลงนี้ขึ้นมาทีไรมันต้องเป็นฉากที่สุดยอดทุกเรย แอร๊ยยยย >////<

โหยหวนก่อนจะวิ่งจากไป แล้วเจอกันตอนหน้าถ้าคุณกวางยังมีชีวิตอยู่ ฮืออออ บ้าจริง! พวกลุงๆใน A/Z นี่จะนิสัยหล่อโฮกกันไปถึงไหน ง๊ากกกกกก