Aldnoah.Zero Au.Fic [Cruhteo x Slaine] - Last Word - : 06

Aldnoah.Zero Au.Fic [Cruhteo x Slaine] - Last Word -  : 06

: Aldnoah.Zero Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine

: Romance Period

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

       
    

         

ต่อให้ท่านเคาท์แห่งวอร์วิคเชียร์จะเป็นสุภาพบุรุษแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการของมนุษย์ไปได้...

มือใหญ่จึงกระชากต้นแขนบางขึ้นมาก่อนจะหิ้วร่างโปร่งไปโยนไว้บนโซฟา

เพราะเป็นห้องน้ำที่ใหญ่โตและหรูหราซึ่งตกแต่งตามสไตล์วิคตอเรียนจึงไม่น่าแปลกใจที่มันจะมีโซฟาตัวยาวตั้งอยู่ในนั้นด้วย

ผ้าบุนวมชั้นดีซึมซับหยดน้ำที่ไหลลงมาจากเสื้อเชิ้ตเปียกลู่ เจ้าของแผ่นหลังโปร่งบางที่แนบอยู่บนโซฟายังมีสีหน้าเหม่อลอยด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เพราะฉะนั้นต่อให้เห็นว่าร่างสูงใหญ่กำลังยืนปลดผ้าพันคอกับเสื้อนอกออกก็ยังไม่มีท่าทางตกใจกลัวเหมือนอย่างทุกที

นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองภาพตรงหน้าก่อนจะโยนผ้าพันคอทิ้งอย่างใจเย็น

ถึงจะรู้ดีว่าที่เด็กนั่นไม่ขัดขืนก็เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ถึงจะรู้ดีว่านี่คือการฉวยโอกาส....แต่เขาก็รู้ใจของตัวเองดียิ่งกว่าใคร...ว่าสักวันมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่...แค่จะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น

ที่ผ่านมาก็แค่พยายามจะยืดเวลาด้วยการเอาคำว่าชนชั้นมาขวางกั้น

ตัวเขารู้ดี....ว่าลึกๆในใจแล้วเขาต้องการร่างกายของสเลนมากแค่ไหน

ที่ระเบียงวันนั้นเขาไม่ได้เมา...เขารู้ตัวดีทุกอย่าง

ทั้งๆที่ตอนแรกก็สนใจแค่ร่างกายกับใบหน้าที่คล้ายกับภรรยาที่ตายไป อีกอย่างมันก็สะดวกดีหากเลี้ยงเด็กนี่เอาไว้ในบ้าน แต่นับวันหัวใจที่ปิดตายของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปทุกทีๆ

ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่รักใครอีกแล้วในชีวิต....แต่เด็กนี่กลับ....

เพราะฉะนั้น...ถ้าได้ร่างกายมา...หัวใจของเขาอาจจะกลับไปเฉยชาเพราะหมดความสนใจต่อเด็กนี่แล้วก็ได้

เขาจึงตัดสินใจที่จะทำต่อ แทนที่จะหยุดเพราะสเลนไม่ได้มีสติครบถ้วน

เอาร่างกายที่จะทำให้เกิดปัญหาต่อหัวใจของเขามาซะ...ผูกพันกันแค่นั้นก็พอเพราะเขาไม่อยากรัก...ไม่อยากจะรักใครอีกแล้ว...

ความรัก...มันทั้งเจ็บปวด ทั้งทรมาน...มันบอบบางเสียยิ่งกว่ากลีบของดอกไม้ มันแตกง่ายเสียยิ่งกว่าแก้ว

ไม่อยากจะมีมันอีกแล้ว...

ร่างสูงใหญ่ก้าวคร่อมร่างที่ยังเหม่อลอยเอาไว้ ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองโน้มลงไปที่ซอกคอก่อนจะกดจูบมันเบาๆ

“ อื้อ?”  แล้วเส้นประสาทที่ถูกสัมผัสก็ทำให้คนที่ยังมึนเมารู้สึกตัว เสียงร้องในลำคอทำท่าจะประท้วงแต่มือใหญ่ทั้งสองข้างก็กดข้อมือบางจมหายลงไปในโซฟาอย่างไม่ให้โอกาสต่อต้านอีก

ริมฝีปากพรมจูบลงไปที่ซอกคอทำให้ใบหน้ามนเอียงหลบให้ สันกรามที่สะบัดเงยขึ้นไปทำให้รู้ว่าเด็กนี่กำลังเคลิบเคลิ้ม ถึงมันจะดูเหมือนกึ่งบังคับแต่เขาก็ไม่ชอบใช้ความรุนแรงในช่วงเวลาแบบนี้....อย่างน้อยก็ถือเป็นความปรานีของคนที่กำลังจะพรากเอาความบริสุทธิ์ของเด็กนี่มาอย่างเขาก็แล้วกัน

ฝ่ามือลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนเรียบก่อนจะลากผ่านสะโพกบางไปอย่างนุ่มนวล  ริมฝีปากยังคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอและลาดไหล่ สัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ลำตัวโปร่งแอ่นรับฝ่ามือของเขาที่ประคองอยู่ใต้แผ่นหลัง เสียงครางครือหลุดออกมาจากลำคอของคนที่ไร้เดียงสามากขึ้นเรื่อยๆ

ดูจากปฏิกิริยาทางร่างกายแล้วก็บอกได้เลยว่านี่คือครั้งแรกของสเลนแน่นอน

เพราะเขาเล้าโลมแค่ไม่เท่าไหร่ แกนกลางร่างกายที่ขาวผ่องนั่นมันก็ค่อยๆตั้งชันขึ้นมา  แล้วยิ่งหัวเข่าของเขากดคลึงมันเอาไว้ ร่างโปร่งบางก็ยิ่งบิดเร่า

“ อ๊ะ....”   ดีไม่ดีอาจจะไม่เคยรู้จักเรื่องแบบนี้เลยด้วยซ้ำ นัยน์ตาหวานฉ่ำที่ช้อนขึ้นมามองเขามันถึงได้มีทั้งแววสับสน ทั้งไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำลงไป ทั้งเว้าวอนออดอ้อนโดยที่ไม่รู้ตัว

“ ท่าน...เคาท์.......?”   เขาย้ายใบหน้ามากดจูบลงไปที่ซอกคออีกฝั่ง ซึ่งใบหน้ามนก็เอียงหลบให้แต่โดยดี...บางทีเขาก็อยากจะรู้นะว่าถ้าไม่มีฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เด็กนี่จะขัดขืนเขาหรือเปล่า

อาจจะไม่...คงจะยอมให้เขาทำตามใจเพราะเด็กนี่รู้ตัวว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร  ขนาดเขาทำให้เจ็บช้ำน้ำใจขนาดนั้นยังไม่คิดจะต่อว่าเขาซักคำ

ที่ที่หนีมามันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึ...ถึงได้ยอมเขาถึงขนาดนี้เพื่อให้ได้อยู่ที่นี่

เขาเคยคิดว่าสเลนก็แค่อยากใช้ชีวิตอันหรูหราเลียนแบบชนชั้นสูง...แต่จากการที่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือน...เด็กนี่กลับไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยสักอย่าง

ขอแค่ให้ได้อยู่อย่างปลอดภัย...ภายใต้การปกป้องคุ้มครองของเขาเท่านั้นสินะ

นัยน์ตาสีมรกตหลับพริ้มเมื่อเขาลากริมฝีปากมาบนแผงอกแบนเรียบ ถึงเขาจะไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเด็กผู้ชายแบบนี้มาก่อน แต่ดูท่าว่าที่ยอดอกก็จะทำให้รู้สึกดีเหมือนกันสินะถึงได้เปล่งเสียงครางออกมาแบบนั้น

“ อ้า....ฮะ...”   มือบางกดหัวของเขาเข้าไปแนบชิดมันมากขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว ถ้าไม่เมาจะทำเรื่องน่าอายแบบนี้ไหมเนี่ย...

เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะลากปลายลิ้นเปียกแฉะไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม ความขาวผ่องของมันมีแต่จะกระตุ้นสัญชาติญาณดิบให้อยากย่ำยีจนขึ้นสีมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากจึงขบเม้มลงไปฝังร่องรอยสีกุหลาบเอาไว้ที่สะโพก

ร่างโปร่งบางสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ นัยน์ตาสีมรกตที่ค่อยๆปรือปรอยทอดมองมาที่เขาอย่างเว้าวอนนั้นมันราวกับจะบอกว่าให้ช่วยตนให้พ้นจากความทรมานนี้ที ฝ่ามือที่ลูบไล้อยู่แถวๆต้นขาจึงค่อยๆขยับมาสัมผัสส่วนอ่อนไหวให้เจ้าของมันถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ อ๊ะ...ท่าน...เคาท์....อื้อ!”  นัยน์ตาสีมรกตปิดลงพร้อมริมฝีปากสีระเรื่อที่เม้มแน่นเมื่อฝ่ามือของเขาขยับขึ้นลงช้าๆ นิ้วโป้งจงใจกดลงไปที่ส่วนปลายเพราะใบหน้าที่ดูทรมานแต่ก็ต่อต้านอะไรไม่ได้ของเด็กนั่นมันเร้าใจอย่างบอกไม่ถูก

ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะลงไม้ลงมือกับใคร คงต้องโทษเด็กนี่เองที่ดันมีใบหน้ากับท่าทางที่น่ารังแกแบบนั้น...

“ ฮึก...อะ...อื้อ.....”   ร่างโปร่งบิดเร่าอยู่ในมือของเขา ทั้งเสียงทั้งสีหน้ามันช่างกระตุ้นเร้าความต้องการให้ยิ่งทะยานสูง

ตั้งแต่ภรรยาของเขาตายไปเขาก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีก...ครั้งนี้มันคงจะเป็นครั้งแรกในรอบสิบปีเลยก็ว่าได้

เพราะงั้น...หากเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...ยิ่งเป็นร่างกายของเด็กนี่มันก็ยิ่ง.....

ใบหน้าซบลงไปที่หัวไหล่บางทั้งๆที่ฝ่ามือยังขยับให้  ร่างที่อยู่ด้านใต้ร้องครางแทบไม่เป็นภาษาจนแม้แต่เขาขบเม้มลงไปที่ซอกคอก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัว

ใบหน้ามนที่เงยขึ้นหอบหายใจจนเส้นผมสีชาระไปกับพื้นโซฟาช่างดูเย้ายวนในสายตาของเขา นัยน์ตาสีมรกตที่ล่องลอยไปถึงสวรรค์นั่นมีความเป็นไปได้ว่าหากเขาปล่อยให้ถึงฝั่งก็คงจะชิงสลบสไลไปก่อนแน่

เพราะงั้นฝ่ามือที่ขยับให้จึงหยุดลงดื้อๆ

ใบหน้าที่เงยมองเพดานจึงค่อยๆช้อนสายตามามองเขาด้วยแววเว้าวอน ริมฝีปากสั่นระริกคงอยากจะเอ่ยขอแต่ก็ไม่รู้จะพูดออกมายังไง น้ำตาถึงได้ไหลมาปริ่มอยู่ที่ขอบตาสีมรกต

“ หึ...ถ้าอยากให้เราทำต่อก็ทำตัวเป็นเด็กดี...ทำตามที่เราบอกนะสเลน....”  ริมฝีปากยกยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า ใบหน้ามนได้แต่พยักรับโดยไร้ข้อโต้แย้ง

ร่างสูงใหญ่จึงเอื้อมไปหยิบขวดน้ำมันหอมกลิ่นกุหลาบที่วางอยู่ในถาดเครื่องอาบน้ำ ก่อนที่น้ำสีแดงอ่อนใสจะไหลชโลมอยู่ทั่วปลายนิ้ว

คิ้วสีชาขมวดเข้าหากัน นัยน์ตาสีมรกตมองทุกการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ...คงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังจะทำอะไร

ความใสบริสุทธิ์อย่างนี้ก็เป็นอีกหนึ่งแรงกระตุ้นชั้นดีที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็คงอยากจะลิ้มลอง

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองจึงโน้มลงไปที่ซอกคอระหงก่อนจะแลบลิ้นเลียมันเบาๆ  เขาละใบหน้าออกมาก่อนจะกดริมฝีปากลงไปบนกลีบปากสีระเรื่อ กลิ่นกุหลาบหอมฟุ้งของน้ำมันยิ่งเร่งเร้าให้ลุ่มหลง ปลายลิ้นสอดใส่เข้าไปในโพรงปากก่อนจะเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นที่ไร้เดียงสา สัมผัสอันรัญจวนใจทำให้ร่างข้างใต้ไม่รู้ตัวเลยว่าปลายนิ้วของเขาค่อยๆรุกรานช่องทางด้านหลังที่ไม่เคยมีใครได้ผ่านเข้าไป มันถึงได้คับแน่นจนแม้แต่นิ้วยังขยับได้ยาก

หากเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นมาก....ไม่อยากจะคิดเลยว่าเด็กนี่จะต้องเจ็บตัวขนาดไหน...

มืออีกข้างขยับกลับไปกอบกุมแกนกายของคนข้างใต้อีกครั้ง แล้วการล่อลวงก็ค่อยๆทำให้คนไม่รู้ประสีประสาเดินมาตกบ่วง

“ อะ...”   เสียงครางราวกับจะขาดใจเปล่งออกมาพร้อมกับร่างที่บิดไปมา ถึงใบหน้ามนจะดูทรมานจากความต้องการแต่นั่นมันก็ทำให้ปลายนิ้วของเขาที่อยู่ในตัวของเด็กนี่ขยับได้มากขึ้น...เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปได้มากขึ้น...

“ อึก...อื้อ...ท่านเคาท์....”   สองมือบางขย๋าเสื้อเชิ้ตของเขาจนยู่ยี่ราวกับกำลังใช้มันเพื่อระบายความต้องการที่พุ่งขึ้นสูง

“ ท่านเคาท์...”   นัยน์ตาสีมรกตมองมาด้วยน้ำตาปริ่มเมื่อเขายังไม่ยอมปล่อยให้ไปก่อน นิ้วโป้งยังคงกดปลายแกนกายของเด็กนั่นเอาไว้แน่น

ดูเหมือนช่องทางที่เริ่มผ่อนคลายนี่ก็จะพร้อมแล้วเช่นกัน...

ปลายนิ้วที่อยู่ข้างในจึงค่อยๆถอนออกช้าๆ....

“ เป็นเด็กดีนะ...สเลน...”   ใบหน้าที่เคยหยิ่งทระนงโน้มลงไปยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะกระซิบด้วยเสียงทุ้มนุ่มที่ใบหู สองขาขาวถูกจับอ้าออกพาดเอาไว้ที่ต้นขาแข็งแรง

ใบหน้าของเขากดลงไปที่ซอกคอระหง...เช่นเดียวกับความเป็นชายที่ขยายใหญ่ค่อยๆสอดใส่เข้าไปในช่องทางเบื้องล่าง

“ อะ อะไร....อื้อ?!!”   ต้นขาขาวสั่นระริกเมื่อรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาในร่างกาย สะโพกมนพยายามจะถอยหนีแต่เขาก็ไม่เหลือพื้นที่ให้ทำแบบนั้นได้ด้วยร่างกายที่ใหญ่กว่ามากทาบทับลงไป

แล้วผนังภายในที่อ่อนนุ่มรุ่มร้อนก็ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ สองมือจึงย้ายมาจับสะโพกมนเอาไว้ก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปรวดเดียว

“ อึก! อะ ไม่...”   ร่างโปร่งกระตุกวูบก่อนจะครางออกมาไม่เป็นภาษา น้ำตาที่ปริ่มอยู่บนขอบตาไหลลงไปตามแก้มใสทันที สองมือที่ไม่เคยต่อต้านกลับผลักไสไหล่ของเขาออกไป

คงจะเจ็บสินะ...

ถึงจะรู้แบบนั้นแต่เขาเองก็ถึงจุดสิ้นสุดของความอดทนแล้วเช่นกัน

ความอ่อนนุ่มที่รัดร่างกายของเขาอยู่มันทำให้รู้สึกราวกับจะคลั่งเสียให้ได้ สองแขนแข็งแรงจึงทำหน้าที่ดั่งกรงขังด้วยการโอบกระชับร่างกายบอบบางให้แนบชิดติดตัวเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้

เบื้องล่างขยับเข้าออกหนักหน่วงจนสะโพกมนสั่นสะท้าน สองแขนบางโอบอยู่รอบลำคอของเขาอย่างหาที่ยึด ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาที่สะบัดเงยอยู่ที่ไหล่ของเขานั้นทั้งหอบหายใจทั้งร้องครางราวกับจะขาดใจ...อาจจะเจ็บไปบ้างแต่ท้ายที่สุดแล้วเด็กนี่ก็คงจะรู้สึกดี

เขาปล่อยให้ร่างกายทำไปตามที่ความต้องการเรียกร้อง...จมดิ่งลงไปในอ้อมแขนของกันและกันสวนทางกับแรงปรารถนาที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ

“ ฮะ...อะ...ท่านเคาท์....มันจะ....”   ดูเหมือนเด็กนี่จะเริ่มรับไม่ไหวกับแรงที่เขากระแทกใส่เข้าไป ความไร้เดียงสาทำให้คงใกล้จะถึงฝั่งในอีกไม่นาน

ใบหน้าจึงได้แต่กดลงไปที่ไหล่บอบบาง ร่างกายของเด็กนี่ทำให้รู้สึกดีจริงๆ...ดีจนอยากจะทำอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ ฮะ...อ๊า!!”   ใบหน้ามนสะบัดเงยพร้อมกับเปล่งเสียงครางสูงออกมา ทุกความปรารถนาถูกปลดปล่อยในรวดเดียวจนที่หน้าท้องรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆที่ฉีดพุ่งจนไหลเลอะลงไปบนโซฟา

แต่เขาเองยังไม่ถึงจุดสูงสุดจึงไม่ได้สนใจว่าเด็กนั่นจะเป็นยังไง แกนกายยังคงสอดใส่เข้าไปไม่ยั้ง...จนกระทั่ง...

“ อะ อึก?!”   ร่างโปร่งสะดุ้งน้อยๆเมื่อความอุ่นวาบฉาบไล้อยู่ภายในร่างกายของตน เขากอดกระชับแผ่นหลังบอบบางในขณะที่ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองให้ไหลทะลักเข้าไปในช่องทางคับแน่น

“ ฮ้า...ฮ้า.....”   ได้ยินเสียงหอบหายใจอันหนักหน่วงของตัวเองได้อย่างชัดเจน ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองซบอยู่ที่ไหล่บอบบางจนกระทั่งลมหายใจจะเข้าที่

และเมื่อละออกมาอีกที...เด็กนี่ก็สลบไปแล้วอย่างที่คิดจริงๆ

นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองใบหน้าที่หลับพริ้ม....

ไม่คิดเลยจริงๆว่าคนอย่างเคาท์ครูเทโอคนนี้จะมีอะไรกับเด็กผู้ชายที่อายุต่างกันถึง 21 ปีแบบนี้

ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเจ้าที่เดินเข้ามาในชีวิตของเรา...สเลน....

นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ ความเมื่อยล้าเล่นงานร่างกายจนกว่าจะขยับจากท่าเดิมได้ก็เล่นเอาสั่นระริก

ลำตัวโปร่งพลิกมานอนตะแคง ผ้าแพรชั้นดีที่ห่มคลุมอยู่สัมผัสแนบไปแทบจะทุกส่วนของร่างกาย....นี่เขา...ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า?

ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าตนนอนหลับไปด้วยสภาพน่าอายแบบนี้...ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

และพอยิ่งค้นหาความจริงจากความทรงจำที่มึนเบลอของเมื่อคืน มันก็มีแต่จะยิ่งทำให้ใบหน้าร้อนเป็นไฟหนักกว่าเดิม

เขากับท่านเคาท์......

สิ่งที่ท่านเคาท์ทำกับเขา...มันเหมือนกับที่ผู้ชายทำกับภรรยาของตัวเองแบบนั้นหรือเปล่า?....

แล้วทำไม...ถึงทำเรื่องแบบนั้นกับเขาล่ะ?

นัยน์ตาสีมรกตกรอกไปมาด้วยแววตาสับสน ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่กลับไม่ได้รู้สึกกลัวเท่ากับตอนที่เจ้าหนี้บอกว่าจะเอาตัวเขาไปขาย....เพื่อให้ผู้ชายทำเรื่องแบบนี้เหมือนกัน

เพราะอ้อมแขนของท่านเคาท์ช่างอบอุ่นและแข็งแกร่งราวกับจะปกป้องเขาจากอันตรายทั้งหลายทั้งปวงได้

ใบหน้าที่เคยเอาแต่เหยียดมองก็ยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

มันเป็นของเขาแน่ๆรอยยิ้มนั่น...เพราะท่านเคาท์เรียกชื่อเขาในระหว่างที่ทำ...

ถึงจะเจ็บจนขยับตัวแทบไม่ได้แต่ท่านเคาท์ก็ไม่ได้รุนแรงกับเขา...ไม่เช่นนั้นคงไม่รับรู้ถึงความสุขที่หลงเหลืออยู่นี่หรอก

ร่างโปร่งขยับตัวไปใกล้โต๊ะที่อยู่ข้างเตียง มือบางดึงลิ้นชักก่อนที่จะหยิบกล่องไม้ใบเท่าฝ่ามือออกมา....นัยน์ตาจับจ้องไปที่กุหลาบแห่งวอร์วิคที่อยู่ในนั้น....

รอยยิ้มน้อยๆเผยอยู่บนริมฝีปาก....

เขาอาจจะตกหลุมรักผู้ชายที่โหดร้ายคนนี้ไปแล้วก็ได้....

ถึงร่างกายจะยังเจ็บจนแทบไม่อยากลุกขึ้นมาจากเตียงแต่เสียงของหัวใจที่กำลังพองโตกลับทำให้เขาลุกขึ้นมาแต่งตัวช้าๆ ก่อนจะพยายามเดินลงมาจนถึงโต๊ะไม้ตัวยาวของห้องอาหารจนได้

ท่านเคาท์แห่งวอร์วิคเชียร์นั่งอ่านเอกสารอยู่ที่หัวโต๊ะ...

และเมื่อนัยน์ตาสีฟ้าเหลือบขึ้นมาเห็นเขา ร่างสูงใหญ่ก็สั่งเบาๆให้สาวใช้นำอาหารเช้าเข้ามา ทั้งๆที่ปกติแล้วหากเขาเป็นฝ่ายมาทีหลังคงจะได้ยินคำว่ากล่าวตักเตือนไปแล้ว

“ ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?”   เสียงทุ้มถามออกมาในขณะที่มือกำลังหั่นไข่ดาวเป็นชิ้นพอดีคำ ถึงแม้ใบหน้าหยิ่งทระนงนั่นจะไม่ได้มองเขาแต่มันก็ทำเอารู้สึกอยากจะยิ้มขึ้นมา...ที่ถามเพราะว่าเป็นห่วงเขาหรือเปล่านะ?

“ ไม่เป็นไรครับ....”   ใบหน้ามนส่ายน้อยๆทั้งๆที่ยังเพลียๆ

“ จะไม่เป็นไรได้ยังไง หน้าซีดซะขนาดนี้...วันนี้ไม่ต้องมาช่วยงานเรา ไปนอนพักซะ”   นัยน์ตาสีมรกตถึงกับนิ่งค้างไปหลายวินาที...ทั้งๆที่ทำเป็นไม่สนใจแต่ก็มองเขาไม่ใช่หรือยังไง ถึงได้รู้ว่าหน้าเขามันเป็นสีแบบไหน

“ ครับ...”  เขาตอบรับเบาๆตรงข้ามกับเสียงของหัวใจที่ดังกึกก้องอยู่ในแผ่นอก

ทำยังไงดี....

ทั้งๆที่รู้ว่าไม่สมควร แต่เขาก็หยุดหัวใจของตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...

เขารักท่านเคาท์...

รักไปเสียแล้ว....

วันนั้นทั้งวันเขาจึงใช้ชีวิตอยู่บนเตียงเสียเป็นส่วนใหญ่

เพราะนอนมากไป ตอนบ่ายแก่ๆเขาจึงตื่นขึ้นมาด้วยสภาพมึนๆ ร่างกายดูเหมือนจะไม่เป็นไรแล้ว ความอ่อนเพลียก็หายไปเกือบหมด เขาจึงตัดสินใจหยิบหนังสือออกไปนั่งอ่านในสวนกุหลาบ

แต่ในระหว่างที่กำลังจะก้าวขาผ่านหน้าห้องโถงจัดเลี้ยง เสียงคนพูดคุยกันก็ดังแว่วเข้ามาในหู และเขาคงจะไม่สนใจถ้ามันไม่ได้มีชื่อของเขาอยู่ในประโยคนั้นด้วย...

“ ท่านเคาท์กับคุณสเลนน่ะหรอ?!”   ร่างโปร่งจึงหลบเข้าไปยืนอยู่หลังผนังอีกฝั่งทันที รู้ว่ามันไม่ดีที่มาแอบฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้แต่ก็อดทนต่อความสงสัยของตัวเองไม่ได้ ร่างอวบในชุดเมดสีดำที่กำลังยืนคุยกันไปพลางเช็ดโคมไฟไปพลางนั้นคือแมรี่กับซาร่า สองสาวใช้รุ่นใหญ่ของที่นี่

“ ใช่...เมื่อคืนฉันได้ยินเสียงครางแถวๆห้องน้ำชั้นบน เลยเดินขึ้นไปดู...ก็เลยเห็นท่านเคาท์อุ้มคุณสเลนในสภาพสลบไสลเดินออกไป  ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่ใช่...แต่ร่องรอยในห้องน้ำที่ไปทำความสะอาดเมื่อเช้ามันก็....”   ใบหน้ามนรู้สึกชาวาบ ร่างทั้งร่างแทบจะแข็งเป็นหิน......มีคนรู้เรื่องนี้ด้วยงั้นหรอ....

“ เฮ้อ....ว่าแล้วเชียว...ท่านเคาท์ยังไงเสียก็เป็นผู้ชาย คงจะทนไหวหรอกในเมื่อคุณสเลนทั้งน่ารักแล้วหน้าก็ยังเหมือน.....”   ใบหน้าที่กำลังแดงก่ำรู้สึกอายจนไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้ แต่ขาที่ราวกับถูกแช่แข็งก็ไม่อาจขยับไปไหนได้

จึงได้ยินความเป็นจริงอีกข้อ...ที่เขาไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนเลย...

“ แหม...ที่ท่านเลี้ยงไว้ก็ไม่ใช่เอาไว้ทำแบบนั้นหรือไง...ได้ยินมาว่าในปราสาทหรือบ้านเศรษฐีอื่นๆเขาก็ทำกัน....เป็นเด็กผู้ชายก็สะดวกดีออก ไม่ต้องห่วงเรื่องจะท้องจะไส้ขึ้นมาให้มีเรื่องมีราวกับภรรยาหลวงเปล่าๆ”   ….แล้วคราวนี้ใบหน้าของเขาก็ยิ่งชามากกว่าเมื่อกี้นี้หลายเท่า....

“ ตายจริง...พูดจาน่าเกลียดจริงเชียว! อย่างท่านเคาท์ครูเทโอน่ะ ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก!”

“ ก็หล่อนไม่ใช่หรือไงที่พูดว่ายังไงท่านก็เป็นผู้ชายน่ะ?!...เอาเถอะ...ถึงจะเลี้ยงเอาไว้ทำอะไร ยังไงก็ยังอยู่ดีกินดีใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาทำงานงกๆเหมือนเธอกับฉัน”

“ ย่ะ! ถ้าอยากสบายก็น่ารักให้ได้เท่าคุณสเลนเธอก่อนเถอะ!”

หัวใจที่กำลังพองโตสะดุดกึกจนเผลอคิดไปว่ามันคงหยุดเต้นไปแล้ว หลังจากนั้นสองสาวใช้จะพูดคุยเรื่องอะไรกันต่อมันก็ไม่ได้ลอยเข้ามาในหูของเขาอีก

ร่างโปร่งเดินลอยๆราวกับคนไร้วิญญาณไปทรุดนั่งลงที่ม้านั่งในซุ้มกุหลาบ

ถ้อยคำของสองสาวใช้ยังคงวนเวียนไปมาอยู่ในหัว...

เลี้ยงเอาไว้ทำเรื่องแบบนั้น....ซึ่งมันอาจจะไม่เกี่ยวกับความรักเลยก็ได้....

จู่ๆก็รู้สึกปวดที่หัวใจขึ้นมา...

ทั้งๆที่น่าจะรู้อยู่แล้ว....ว่าสัตว์เลี้ยงคงไม่อาจได้รับความรักจากเจ้านายในฐานะมนุษย์ไปได้...

เจ็บ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

หน้าที่ของเขาก็คือรับมันไว้และอยู่กับมันให้ได้สินะ...

คนอย่างเขามันก็ไม่มีสิทธิ์เลือก ไม่มีสิทธิ์จะได้รับความรักจากใครตั้งแต่แรกอยู่แล้ว....

ต่อให้ท่านเคาท์จะนอนกับเขาโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร

เขาก็ทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับ....

ไม่มีสิทธิ์...ที่จะเรียกร้องให้รักเลยสินะ....

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในยามวิกาล มือบางจึงปิดหนังสือที่กำลังอ่านลง

จากวันนั้นผ่านมาหลายอาทิตย์

และท่านเคาท์ก็ทำให้เขารู้ว่าคำพูดของสองสาวใช้นั้นไม่ผิดไปเลยจริงๆ

เขาถูกเลี้ยงเอาไว้เพื่อทำเรื่องแบบนั้น...

หากอยากจะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยก็มีแต่จะต้องยอมมอบร่างกายให้อีกฝ่ายตักตวงเอาความสุขไปเท่าที่ต้องการ

มือบางเปิดประตูห้องให้ แสงตะเกียงที่ฉาบไล้ใบหน้าหยิ่งทระนงทำให้เขาก้มหน้าก่อนจะหลบให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา

แผ่นหลังถูกประคองให้นอนลงบนเตียงช้าๆ แล้วใบหน้าที่จ้องมองเขาก็ค่อยๆขยับไปคลอเคลียที่ซอกคอ

ใบหน้ามนเอียงหลบให้ นัยน์ตาสีมรกตทอดมองไปยังฝ้าเพดานอันตระการตา ร่างกายได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ

ท่านเคาท์จะรู้บ้างหรือเปล่า....ว่าสิ่งที่เขามอบให้มันมีมากกว่าร่างกาย...

จะรู้บ้างไหม...ว่าหัวใจของเขาก็ให้ไปด้วยเช่นกัน....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.ไหม๊ถถถถถ

ขะ ขออภัยในความล่าช้าค่ะ สารภาพบาปว่าติดวนอยู่ตรง NC นั่นนานมว๊ากกกกก ง๊ากกกกกกกก ใจนึงมันก็อยากตบจูบกระทำชำเรา แต่อีกใจก็คิดว่ายังไงท่านเคาท์ก็เป็นชนชั้นสูงน่าจะนุ่มนวลกับเรื่องแบบนี้ อ๊า!!! และด้วยความที่คุณกวางมันต้องต่อสู้กับจิตใต้สำนึกฝ่ายชั่วและฝ่ายร้าย(ห๊ะ??) ผลมันก็เลยออกมาช้าแบบนี้แหละ TvT

ยังไงก็ขอขอบคุณฝ่ายกระตุ้นที่ทำให้หน้าเฟสคุณกวางเต็มไปด้วยสเลนและสเลนและสเลนนะคะ5555 มองไปทางไหนก็เจอแต่สเลนจนหยุดต่อมเอสไม่ได้เลย แฮ่กๆๆ

แปะเพลงของป๋าไฮด์ รู้สึกว่าฟังแบ้วมันเข้ากับอารมณ์ของฟิคแนวนี้ยังไงไม่รู้ งื้ออออออ ตั้งแต่ BLESS Concerto ละ ตอนนั้นรู้สึกจะเป็นฟิค 5959(คุณย่ากับก๊ก) ที่ยังแต่งไม่จบ55555

คราวนี้เป็นเพลง Piano Duet ของ VAMPS ค่ะ ร้องโดย Hyde เราเลยเหมารวม กร๊ากกกก

อีกนิดก่อนไป พอดีเพิ่งไปเจอรีวิวปราสาทวอร์วิคแบบเจาะลึกภายในมา อร๊า มันช่างโฮกเสียจริงๆ คุณกวางเป็นพวกชอบจิ้นจากสถานที่ค่ะ พอเห็นแบบนี้แล้วเตลิดเปิดเปิงไปดาวอังคารหาทางกลับโลกไม่ถูกเลยทีเดียว5555 คือก่อนหน้านี้เจอแต่รีวิวภายนอกตัวปราสาทอ่ะ เพิ่งได้เห็นข้างในชัดๆนี่แหละค่ะ ทำเอาจิ้นทะลุจักรวาลมาก สวยอ่า.... >/////<

จิ้ม>> + ปราสาทWarwick : ยุควิคตอเรียไม่มีซีเคร็ท +

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^