Aldnoah.Zero Au.Fic [Cruhteo x Slaine] - Last Word - : 04

Aldnoah.Zero Au.Fic [Cruhteo x Slaine] - Last Word -  : 04

: Aldnoah.Zero Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine

: Romance Period

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

       

    

         

ร่างโปร่งบางยืนอยู่หน้ากระจกโดยปล่อยให้ช่างแต่งกายจัดการกับเสื้อผ้าหน้าผมของตนไป นัยน์ตาสีมรกตทอดมองไปที่พื้นอย่างไม่กล้ามองหน้าตัวเองในกระจก สองแก้มใสแดงระเรื่อยิ่งส่งให้เครื่องสำอางที่ฉาบไล้เอาไว้อ่อนๆยิ่งดูชวนมองยิ่งขึ้นไปอีก

เอวบางถูกดึงจนแน่น กระโปรงที่ฟูฟ่องทำให้ดูมีสะโพกเหมือนหญิงสาววัยแรกแย้มจนดูไม่ออกว่านั่นคือเด็กผู้ชาย ไหล่เปลือยเปล่าขาวนวลเนียนยิ่งมีถุงมือที่ยาวขึ้นไปถึงข้อศอกก็ยิ่งส่งให้ร่างโปร่งบางดูน่าทะนุถนอมมากขึ้นไปอีก

ปรอยผมสีชายาวลงมาประบ่าถูกม้วนเป็นลอนสวยงามราวกับเส้นผมของตุ๊กตา ความพลิ้วไหวราวกับเส้นไหมนั้นทำออกมาได้ดีจนดูไม่รู้ว่ามันเป็นผมปลอม  อาจจะเป็นเพราะใบหน้ามนดึงดูดสายตาเอาไว้ได้หมดอยู่ก่อนแล้วด้วยกระมัง

“ ช่วยหมุนทางซ้ายนิดนึงค่ะ”   ช่างแต่งกายเอ่ยบอกร่างโปร่งบางจึงขยับตามฝ่ามือที่จับเอวหมุนจากตำแหน่งเดิมไปเล็กน้อย ดูเหมือนจะยังมีดอกไม้ผ้าต้องประดับเพิ่ม การแต่งตัวของเขาจึงยังไม่เสร็จเสียทีทั้งๆที่ยืนอยู่ตรงนี้มานานกว่าชั่วโมง

เพราะยืนอยู่เฉยๆ ในหัวจึงได้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบนระเบียงดาดฟ้าคืนนั้นขึ้นมาได้ทุกที

หลังจากนั้น....ท่านเคาท์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ยังคงปั้นหน้าบึ้งตึงพูดจาไม่รักษาน้ำใจใส่เขาเหมือนเคย

ตกลงว่าแค่เมาอย่างนั้นใช่หรือเปล่า?

เจ้าของผมสีชาลอบถอนหายใจ....ใบหน้าที่ทั้งเขินอายทั้งกังวลน้อยๆกลับทำให้ร่างโปร่งดูน่ารังแกมากขึ้นไปอีกยามที่อยู่ในชุดแบบนี้...และก็คงจะมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นแหละที่ไม่รู้

“ เสร็จรึยัง? องค์หญิงรอนานแล้วนะ”   เสียงดุดันของเจ้าของปราสาทดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามา จากที่ตั้งใจจะดุด่าเรื่องที่ว่าต้องให้องค์หญิงนั่งรอแบบนี้มันใช้ไม่ได้ แต่เมื่อนัยน์ตาสีฟ้ามองเห็นร่างโปร่งบางที่ค่อยๆหันหน้ามา....ภาพตรงหน้ากลับตราตรึงจนร่างกายได้แต่ชะงักค้าง

ทุกสิ่งทุกอย่างนิ่งงันราวกับถูกความงดงามนั้นสะกดจนแม้แต่คำพูดใดๆก็ไม่อาจจะเอ่ยออกไปได้...

สวย...จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแค่ก้อนกรวดที่เก็บขึ้นมาจากพื้นดิน...

แล้วก็คล้าย....กับคนที่นั่งอยู่ในหัวใจของเขามาก...

หากจะเผลอมีความรู้สึกใดๆด้วยก็คงไม่น่าแปลกใจเลย...

“ ท่านเคาท์?....มัน...แปลก...หรอครับ?”   ใบหน้ามนช้อนสายตาขึ้นมาถามก่อนจะก้มลงไปบีบมือของตัวเองด้วยความกังวล เสียงของสเลนทำให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาหยิ่งทระนงตามเดิม

“ เปล่า....”   ร่างสูงใหญ่สะบัดกายหันหน้าหนีไปอีกทาง...ไม่อยากมองไปมากกว่านี้เพราะเขาก็เริ่มกลัวหัวใจของตัวเอง

ได้แต่พร่ำบอกตอกย้ำให้ตัวเองสบายใจ...ว่าที่เขาเผลอไปก็แค่เพราะเด็กนั่นหน้าคล้ายคนที่เขารักก็เท่านั้น

ถ้าจะแทนก็แทนได้แค่ร่างกาย...ส่วนหัวใจเขาคงไม่มีวันยกให้...

“ .......ไม่ชอบ...หรอครับ?”   เพราะเขาหันหลังให้ เด็กนั่นเลยยิ่งถามด้วยเสียงกังวลหนักกว่าเดิม

ร่างสูงใหญ่จึงก้าวขาออกมาก่อนจะทิ้งท้ายเอาไว้ให้ใบหน้ามนขึ้นสีแดงระเรื่อ

“ ไม่ใช่...”

นั่นแปลว่าชอบได้หรือเปล่านะ?

สองมือดึงชายกระโปรงฟูฟ่องขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาเดินตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ถึงแม้จะรู้ดีว่าคงเป็นเรื่องที่คิดไปเองแต่กับคนที่ดูถูกดูแคลนเขาอยู่ตลอดเวลาได้แค่นี้ก็คงดีที่สุดแล้ว

ไม่กล้า...ที่จะหวังอะไรไปมากกว่านั้น...

รถม้าแล่นไปตามถนนโรยกรวดจากปราสาทวอร์วิคมุ่งหน้าสู่ปราสาทของตระกูลฟราเมี่ยน แสงคบไฟระยิบระยับทอดเป็นสายทำให้ใบหน้ามนของคนที่ไม่เคยเห็นมองมันด้วยดวงตาเป็นประกาย  เบื้องหน้ามีรถม้าอีกหลายคันกำลังมุ่งไปทางเดียวกัน บรรยากาศราวกับอยู่ในเทพนิยายทำให้เริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของซินเดอเรล่าขึ้นมาชอบกล

ใบหน้ามนอมยิ้มน้อยๆโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามลอบมองอยู่

ลอบมองอย่างละเอียด...ตั้งแต่เครื่องประดับรูปดอกไม้เล็กๆที่ติดอยู่บนเส้นผมสีชา  ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างลงตัว  ลำคอระหงที่มีสร้อยเพชรเม็ดงาม  ลำตัวบางก็อยู่ในชุดที่สูงศักดิ์  ทุกอย่างดูครบสมบูรณ์...จะมีก็แต่มือบางในถุงมือสีขาว...ที่ยังว่างเปล่าไร้สิ่งใดจับจอง...

ถึงแม้ว่าจะไม่ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามเท่าปราสาทยุคกลางแห่งวอร์วิคเชียร์แต่ปราสาทของท่านเคาท์ฟราเมี่ยนก็สวยงามจนคนที่เพิ่งจะก้าวขาลงมาจากรถม้าอดที่จะมองมันด้วยสายตาตื่นตะลึงไม่ได้

“ กระหม่อมจะรออยู่ที่ห้องรับรอง ถ้ามีอะไรก็ให้สเลนมาเรียกนะขอรับ”   เคาท์ครูเทโอเอ่ยบอกองค์หญิงก่อนจะโค้งตัวให้น้อยๆ  แต่คนที่มียศสูงกว่ากลับเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“ เสียดายจังที่เป็นงานเลี้ยงของเด็กผู้หญิง เราเลยอดที่จะได้อวดคู่เต้นรำที่ดีที่สุดแห่งปราสาทวอร์วิคเลย! ตอนซ้อมยังสง่างามขนาดนั้น ถ้าท่านเคาท์เต้นรำกับสเลนในชุดนี้รับรองว่าทุกสายตาจะต้องจองไม่กระพริบแน่”   ใบหน้าสวยคงตั้งใจจะหยอกเย้าแต่ใบหน้ามนกลับเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก

“ องค์หญิง?!”   เสียงทักดังขึ้นจากด้านหลัง ร่างระหงจึงหันไปทักทายคุณหนูที่เพิ่งจะก้าวขาลงจากรถม้ามา ทิ้งให้ร่างสูงใหญ่กับร่างโปร่งบางยืนอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ เจ้าจดจำแผนผังของที่นี่ได้แล้วใช่ไหมสเลน?”   เสียงทุ้มเอ่ยเน้นย้ำทำให้ใบหน้ามนพยักหน้ารัวๆ

“ ถึงไม่น่าจะมีอะไรแต่ก็กันไว้ก่อน...ถ้าเกิดเรื่องขึ้นเจ้าก็มาตามเราที่ห้องรับรองเข้าใจใช่ไหม? ฝากดูแลองค์หญิงด้วย  อย่ามัวแต่หลงระเริงล่ะ”   นัยน์ตาสีฟ้าเหยียดมองมาที่เขา...ต้นประโยคยังทำให้รู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายพอจะเห็นว่าเขามีค่าพอที่จะพึ่งพา แต่พอประโยคถัดมาก็ยังไม่พ้นจิกกัดให้เขาช้ำใจอีกตามเคย  ใบหน้ามนจึงพยักรับอย่างปลงๆ

ร่างโปร่งบางตั้งใจจะเดินไปหาองค์หญิงที่กำลังคุยอย่างออกรสอยู่กับคุณหนูจากตระกูลผู้ดีที่เขาไม่รู้จัก  แต่ยังไม่ทันที่เรียวขาจะได้ก้าวไปไหน ต้นแขนกลับถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้เสียก่อน

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ท่านเคาท์ทำให้เขาใจเต้นระรัว...

เมื่อจู่ๆฝ่ามือที่รั้งเขาเอาไว้ก็ย้ายไปหยิบแหวนออกมาจากอกเสื้อ...ก่อนจะสวมมันลงไปบนถุงมือสีขาวเหนือนิ้วนางข้างขวาของเขา...

มันเป็นแหวนเงินวงเล็กๆที่มีหัวเป็นโครงรูปดอกกุหลาบดอกใหญ่ เส้นสายกลีบดอกที่ซ้อนไปซ้อนมาของมันเป็นอัญมณีที่เขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร...ไม่อยากจะคิดว่าประกายสีขาวทั้งหมดนั้นจะเป็นเพชร....เพราะมันคงไม่เหมาะที่จะมาอยู่บนมือของเขา

“ กุหลาบแห่งวอร์วิค...เจ้ามาจากตระกูลครูเทโอของเรา จะปล่อยให้เข้าไปในงานด้วยมือที่ว่างเปล่าแบบนั้นได้อย่างไร...ไปได้แล้ว”

ใบหน้าแดงระเรื่อพยักรับด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความรู้สึกที่กำลังเอ่อล้นอยู่ข้างในมันคืออะไร...ใครก็ได้ช่วยบอกเขาที...

ภายในห้องจัดเลี้ยงนั้นใหญ่โตโอ่อ่า ข้าวของเครื่องใช้ล้วนประณีตสมกับที่เป็นตระกูลผู้ดี ดอกไม้นานาพันธุ์ถูกประกับประดาอยู่โดยรอบ กลิ่นหอมฟุ้งของมันให้ความรู้สึกว่าสมแล้วที่เป็นงานเลี้ยงของเหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์

เด็กสาวในชุดราตรียาวต่างกำลังยืนพูดคุยหัวเราะต่อกระซิก เครื่องประระยิบระยับที่ต่างใส่มาอวดกันส่งประกายทำให้ทั้งห้องดูขาวนวลตา ร่างโปร่งบางหลบออกมายืนชิดติดผนังหลังจากที่องค์หญิงพาไปแนะนำตัวและเขาก็ถูกซักไซ้ด้วยความสนใจจนรู้สึกเหนื่อยกับการตอบคำถาม ถึงแม้จะสนุกดีและมีแต่เรื่องน่าสนใจแต่เขาก็เริ่มจะเมากลิ่นน้ำหอมและแสงวิบวับจากเครื่องประดับพวกนั้น

พอได้ออกจากวงสนทนามายืนหายใจหายคอ นัยน์ตาที่ทอดมองเข้าไปยังด้านในของงานก็ได้แต่ขอบคุณในโชคชะตาของตัวเอง...ใครจะคิดว่าคนอย่างเขาจะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในงานสังคมชั้นสูงแบบนี้

เมื่อสามเดือนที่แล้วเขานึกภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่ออกเลยทีเดียว

ทุกๆวันมีแต่เรื่องที่ว่าวันนี้จะมีอะไรกินหรือเปล่า ยิ่งพักหลังๆก็ยิ่งเอาแต่หวาดกลัว...ว่าวันนี้จะหนีรอดหรือเปล่า

เพราะฉะนั้นเขาจะไม่มีวันลืมพระคุณอันใหญ่หลวงขององค์หญิงที่ช่วยชีวิตเขาแล้วยังฝากฝังเขาไว้ในที่ที่ปลอดภัย ไม่มีวันลืมว่าต่อให้ต้องแลกด้วยลมหายใจเขาก็จะต้องปกป้ององค์หญิงให้ได้

นัยน์ตาสีมรกตจึงไม่ลดละที่จะสังเกตทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบกาย ต่อให้เป็นที่ที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม

น้ำผลไม้ในแก้วทรงสูงถูกยกขึ้นไปจรดริมฝีปาก เสียงเพลงลีลาศเริ่มบรรเลงคลอไปเรื่อยๆแต่ร่างโปร่งบางก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ถึงแม้ว่าจะมีคนแวะเวียนเข้ามาทักทายเพราะหลายๆคนก็คงอยากจะผูกสัมพันธ์เอาไว้ด้วยคิดว่าเขาเป็นคนของตระกูลครูเทโอผู้ยิ่งใหญ่ แต่เขาก็เพียงแค่พูดคุยโต้ตอบไปตามมารยาทเพราะสายตายังคงเอาแต่ระแวดระวังภัยให้องค์หญิง

อันที่จริงกับงานเลี้ยงส่วนตัวที่แทบจะไม่มีราชองครักษ์ซ้ำคุณหนูผู้สูงศักดิ์ยังขนเครื่องประดับและเพชรพลอยออกมาใส่กันเต็มที่แบบนี้ หากเขาเป็นโจรละก็คงไม่ปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไปแน่

ใบหน้ามนส่ายน้อยๆกับความคิดของตัวเองก่อนที่จะอมยิ้ม...สงสัยว่าจะอยู่กับท่านเคาท์ครูเทโอมากไปถึงได้มองทุกอย่างในแง่ร้ายไปเสียหมด

พอนึกถึงใบหน้าเย่อหยิ่งนั่นขึ้นมา...สายตาก็ทอดลงไปที่แหวนบนนิ้วนางข้างขวาอย่างลืมตัว...เขาไม่รู้ประวัติของมันแต่คุณหนูหลายคนที่เห็นกลับมีสีหน้าราวกับอยู่ในฝัน คำพูดที่ว่า  ‘ดีจังเลยน้า...เราก็อยากได้กุหลาบแห่งวอร์วิคมาไว้ในครอบครองบ้าง’ มีแต่จะทำให้เขามองมันอย่างสงสัย ว่ามันมีความสำคัญอย่างไร

เท่าที่องค์หญิงเล่าให้ฟังคร่าวๆเท่าที่เวลาจะมี ดูเหมือนที่ปราสาทของตระกูลครูเทโอนั้นจะมีกุหลาบสายพันธ์พิเศษอยู่และมันก็ถูกขนานนามว่า...กุหลาบแห่งวอร์วิค...เขาที่เดินเล่นอยู่ในนั้นทุกวันแต่กลับไม่รู้ตัวแบบนี้ ทำให้รู้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

และแหวนวงนี้ก็คงจะทำเลียนแบบกุหลาบนั่นอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งๆที่เขาแยกไม่ออกเลยว่ามันต่างจากกุหลาบธรรมดาตรงไหนแต่คุณหนูหลายๆคนกลับแยกออก  ‘ไม่มีใครเขาเอาเพชรเป็นสายแบบนี้มาทำหัวแหวนหรอกนะ มีแต่คนของตระกูลครูเทโอเท่านั้นแหละที่มีสิทธิ์ได้ครอบครองมัน’   และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งคำบอกเล่าของคุณหนูที่แวะมาขอดูแหวนในมือเขา

เป็นเพชรจริงๆด้วยสินะ....

เพราะมาที่งานนี้เขาถึงได้เพิ่งจะรู้ตัว...ว่าสามเดือนที่ผ่านมาเขาอยู่กับท่านเคาท์ที่นับว่าใกล้ชิดกับเชื้อพระวงศ์มากที่สุดในแผ่นดินอังกฤษ แน่นอนว่าด้านฐานะเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน ขนาดบรรดาคุณหนูที่น่าจะร่ำรวยพวกนั้นยังฝันถึง...

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนใกล้จะเที่ยงคืน ที่กลางฟลอร์เต้นรำไม่เหลือใครอยู่อีกแล้วด้วยต่างก็คงจะเหนื่อย ตอนนี้ท่านหญิงองค์น้อยจึงพักจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะและเก้าอี้เสียมากกว่า

ใบหน้ามนหันออกไปมองนอกระเบียงที่อยู่ติดกับห้องจัดเลี้ยง  บ้านเมืองที่อยู่รอบๆปราสาทมืดสนิทไปนานแล้ว มีเพียงที่นี่ที่ยังคงมีแสงไฟและเสียงเพลงคลออยู่เบาๆ

เงาสีดำๆของอะไรบางอย่างที่กำลังหมอบคลานอยู่แถวๆชายสวนทำให้นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็ง...เงาที่กำลังคืบคลานเข้ามานั้นมีมากกว่าหนึ่งและมันอาจจะถึงสิบ ถึงจะมีสนามหญ้าผืนใหญ่ขวางอยู่แต่นั่นก็ดูไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด

แล้วยิ่งมันเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ร่างโปร่งก็ยิ่งก้าวขาถอยเข้าไปในงานมากขึ้นเท่านั้น นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองหาองค์หญิงอัสเซลัมก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ แล้วไม่ทันที่จะได้บอกกล่าวอะไร….

เพล้ง!!!!

เสียงแก้วแตกกระจายก็ดังขึ้นมาเรียกเสียงกรีดร้องให้ก้องอยู่ทั่วห้อง

“ กรี๊ด!!!!”

ร่างระหงในชุดกระโปรงยาวต่างวิ่งกันให้จ้าละหวั่น เป็นเพราะมีแต่ผู้หญิงเสียงร้องอย่างตกอกตกใจจึงดังจนแสบแก้วหู มือบางยกขึ้นมาปิดหูก่อนจะวิ่งหลบโต๊ะที่ล้มไปตามแรงชน

เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

จู่ๆก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

เงาดำๆที่เขาเห็นมันอยู่ในสวนพวกนั้นกระโดดพรวดพราดเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งดาบในมือทั้งผ้าสีดำที่คาดปิดใบหน้าทำให้ไม่รู้เลยว่าพวกนั้นเป็นใคร แต่จากท่าทางอันตรายๆเขาก็บอกได้แค่ว่าพวกนั้นไม่ได้มาดี

หรือว่านี่จะเป็นการปล้นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ?!

“ องค์หญิง!”   มือบางคว้าแขนของร่างระหงที่มีท่าทางตื่นๆเอาไว้ได้ทัน

“ สเลน?!”   ใบหน้าสวยดูคลายกังวลลงนิดหน่อยเมื่อเห็นหน้าเขา

“ ทางนี้ครับ”   แผนผังของปราสาทที่อยู่ในหัวถูกเรียกออกมาใช้ ตอนนี้ต้องไปหาท่านเคาท์ครูเทโอก่อน!

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองไปรอบห้อง คนในชุดสีดำพวกนั้นแยกย้ายกันไป บ้างก็ตรงเข้าไปขวางพวกคุณหนูที่กำลังกลัวตัวสั่นพร้อมขู่ให้ส่งเครื่องเพชรมา บางคนก็กำลังกอบโกยแจกันถ้วยโถโอชามซึ่งประดับไว้ในห้องเพราะของพวกนี้ล้วนแล้วแต่มีราคา

น่าจะเป็นโจรอย่างที่เขาคิดจริงๆ

และคงจะเป็นโจรที่ไม่กลัวตายถึงขนาดกล้าทำเรื่องอุกอาจแบบนี้กับปราสาทของท่านเคาท์ได้

ร่างโปร่งจับข้อมือขององค์หญิงก่อนจะพาวิ่งไปในทางที่ไม่มีพวกนั้นยืนอยู่ ยังดีที่นี่ไม่ใช่การลอบปลงพระชนม์ พวกนั้นจึงไม่ได้พุ่งเป้ามาที่องค์หญิงมากนัก

“ ขออภัยนะครับ”   เสียงนุ่มนวลเอ่ยออกไปในขณะที่ยกมือขึ้นป้องกันศีรษะให้องค์หญิงก่อนจะพาวิ่งไปด้วยกัน ถึงจะหลุดออกมาจากห้องจัดเลี้ยงได้แต่ข้างนอกเองก็วุ่นวายไม่แพ้กัน เมื่อบรรดาพ่อบ้านหรือทหารส่วนตัวของพวกคุณหนูทั้งหลายต่างพยายามต่อสู้เพื่อจะบุกเข้าไปช่วยคุณหนูของตน

ใบหน้ามนมองหาเคาท์ครูเทโอแต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความชุลมุนและเสียงกรีดร้อง

“ ทางนี้ครับ”   ถึงแม้ว่าเขาเองจะตื่นตกใจไม่แพ้คนอื่นๆ แต่ก็ต้องฝืนเข้มแข็งไว้ ต้องสงบใจแล้วพาองค์หญิงหนีไปให้ได้ เพราะนี่คือหน้าที่ของเขา คือสิ่งเดียวที่เขาทำได้

สองขาพาร่างระหงวิ่งหลบเสาดอกไม้ที่ล้มระเนระนาด ยังไงก็ไปที่ห้องรับรองก่อน เผื่อท่านเคาท์จะรออยู่ที่นั่น

“ จะไปไหน?!”   เสียงเหี้ยมดังขึ้นในขณะที่จู่ๆร่างใหญ่ยักษ์ในชุดสีดำก็กระโดดเข้ามาขวางหน้า ทำให้เขาเอาตัวเข้ากันองค์หญิงให้หลบอยู่ข้างหลังแทบไม่ทัน

“ ถอดสร้อยแหวนเงินทองของเจ้าออกมาให้หมด!.....หืม?....ตรานั่น....”   ใบหน้าที่โพกผ้าสีดำจ้องมองไปที่ตราราชวงศ์ที่เข็มกลัดขององค์หญิง แต่แทนที่จะกลัวเกรงจนถอยหนีไป โจรไร้หัวคิดตรงหน้ากลับคิดว่าจะกอบโกยได้มากกว่านี้ถ้า....

“ เฮ้ย! มีคนของราชวงศ์อยู่ด้วย จับมันไปเรียกค่าไถ่ดีไหม?!”   เสียงห้าวตะโกนบอกพรรคพวกอย่างสามหาวทำให้เขาได้แต่ขนลุกเกรียว แค่หมอนี่คนเดียวเขาก็สู้ไม่ได้แล้วถ้าไปเรียกพวกมาอีก...

เพล้ง!!!

สองมือบางยกแจกันทุ่มใส่หมอนั่นจนร่างยักษ์ทรุดลงไปนั่งกุมหัวที่พื้น  ถึงจะกลัวจนทำอะไรไม่ถูกแต่เขาก็ยังพยายามตั้งสติก่อนจะรีบดึงข้อมือขององค์หญิงที่มีท่าทางตื่นๆให้วิ่งออกมาจากตรงนั้น

“ ตามมันไปสิวะ!”   เสียงตะโกนไล่หลังมาทำให้สองขาวิ่งไม่หยุด

“ อ๊ะ?!”   เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมๆกับที่มีแรงดึงจากด้านหลังทำให้สองขาก้าวไปข้างหน้าต่อไม่ได้ และเมื่อหันกลับไปถึงได้รู้ว่าชายกระโปรงขององค์หญิงถูกพวกมันจับเอาไว้จนได้

ประกายสีเงินวาววับเข้ามาในหางตา ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ร่างกายของเขาก็ขยับเข้าไปรับมันแทนองค์หญิง

“ สเลน!!”   ต้นแขนรู้สึกเจ็บแปลบและเมื่อลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นเลือดสดๆไหลลงไปจากปากแผลจากคมดาบ

“ สเลน....”   เสียงสั่นๆขององค์หญิงเรียกเขาอย่างกลัวๆ ที่แขนขวาเจ็บจนขยับไม่ขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะไม่ปล่อยให้พวกมันมาทำอะไรองค์หญิงได้ แขนซ้ายยกขึ้นกันร่างระหงให้หลบไปอยู่ข้างหลัง

“ อึก...”   ความเจ็บที่แล่นลิ่วขึ้นมาทำให้ภาพตรงหน้ารู้สึกพร่ามัว นี่เขาเริ่มตาลายจนเห็นว่าคนในชุดสีดำมีหลายร่างหรือเปล่า

ไม่สิ...

เขาไม่ได้ตาลายแต่ว่าตอนนี้พวกโจรราวๆสี่ห้าคนกำลังยืนล้อมเขาอยู่ต่างหาก!

“ โห๋?...นั่นมันกุหลาบแห่งวอร์วิคไม่ใช่หรอ? ไม่ผิดแน่...ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังนั่นต้องเป็นคนของราชวงศ์แน่ๆ”   ใบหน้าหิวกระหายจ้องมองแหวนกุหลาบที่อยู่บนมือขวาของเขาก่อนจะจ้องมองมาด้วยสายตาเป็นประกายอย่างหาได้กลัวเกรงต่อเหล่าราชองค์รักษ์ไม่

คนพวกนี้ไม่คิดบ้างหรือไงว่าจับคนของราชวงศ์ไปเรื่องมันไม่น่าจะจบง่ายๆ....แต่ถ้าคิดมันก็คงจะไม่บ้าพอจะบุกเข้ามาปล้นปราสาทของท่านเคาท์แบบนี้หรอก!

ร่างโปร่งบางเริ่มโซเซจากแผลที่ต้นแขน แต่กระนั้นก็ยังป้องกันคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังอย่างสุดความสามารถ

“ หลบไป!”   และเมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของเขาที่จ้องกลับไปอย่างไม่ลดละ ดาบคมกล้าในมือก็ยกขึ้นมาจ่ออยู่ที่คอเขาทันที

“ เฮ้ย....เอามันไปด้วย...นังเด็กนี่ก็มาจากตระกูลรวยน่าดูเหมือนกัน”   เพราะมีดาบจ่ออยู่ที่คอทำให้เขาทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ ร่างทั้งร่างได้แต่สั่นสะท้านไปกับความกลัว ข้างในรู้สึกเจ็บใจกับความอ่อนแอของตัวเองที่แม้แต่องค์หญิงที่เขาสาบานด้วยชีวิตว่าจะปกป้องให้ได้แต่เอาเข้าจริงเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย 

ทำยังไงดี....

เขาควรจะทำยังไงดี....

ในขณะที่นัยน์ตาสั่นระริกกำลังพยายามมองหาทางหนีอย่างสุดความสามารถแต่สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวกลับเป็นเสียงเรียกให้ใครคนนั้นมาช่วย

ช่วยด้วย...

ช่วยผมด้วยท่านเคาท์!

ปัง!!!

เสียงดังสนั่นทำให้ไหล่บางสะดุ้งโหยง ทุกการเคลื่อนไหวหยุดไปหลายวินาทีเพื่อที่จะมองว่าเสียงนั้นมันคืออะไร

“ ถ้ารู้ว่านั่นเป็นคนของตระกูลครูเทโอ...เจ้าก็ควรจะถอยไปให้ห่างๆก่อนที่เราจะเป่าหัวเจ้าจนกระจุย” 

แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตากำลังก้าวเดินออกมาจากเงามืด...พร้อมกับปืนสลักลวดลายงดงามในมือ...

ถึงมันจะมองดูสวยงามแต่ก็เป็นสิ่งที่มอบความตายให้กับผู้อื่น

และในสมัยนี้ปืนก็มีแต่ขุนนางเท่านั้นที่พกได้...สำหรับโจรมันจึงเป็นของอันตรายจนต้องยอมลดดาบลงจากคอของเขา

จู่ๆความวุ่นวายที่อยู่รอบกายก็สงบลงพร้อมๆกับการปรากฏตัวของท่านเคาท์แห่งวอร์วิคเชียร์...

“ ทะ ทหารนี่...!!”   เสียงดังออกมาจากปากที่โพกผ้าสีดำ ดวงตาที่โผล่ออกมาเพียงอย่างเดียวจ้องมองไปที่คนกลุ่มใหม่ที่กำลังขี่ม้าเข้ามายังปราสาทของท่านเคาท์ฟราเมี่ยน

“ เฮ้ย! หนีเร็ว!”   ถึงจะตะโกนบอกพรรคพวกแบบนั้นแต่ก็ไม่ทันแล้ว เมื่อทหารราชองค์รักษ์วิ่งเข้ามาตะครุบตัวพวกโจรเอาไว้ได้เกือบหมด

ร่างโปร่งบางลดแขนที่กางกั้นปกป้ององค์หญิงลงด้วยความเบาใจ ใบหน้ามนเงยมองร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาด้วยนัยน์ตาที่เริ่มจะพร่ามัว

“ สเลน?”  

“ สเลน?!!”   แล้วภาพตรงหน้าก็ขาวโพลนก่อนที่ร่างโงนเงนจะล้มลง....

น่าแปลก...ที่เขากลับรับรู้ได้ว่าสิ่งที่รองรับร่างกายของเขาเอาไว้นั้นมันช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.ไหม๊ถถถถถ

A/Z จากตอนแรกที่เป็นอนิเมะที่ดูระหว่างกินข้าวไม่ได้ติดอะไรมากมาย แล้วไหงตอนนี้ถึงได้ติดงอมแงมอย่างงี้ละค้า....T[ ]T...สเลนได้ใจคุณกวางเกินไปแบ้วค่ะ โฮวววววว อยากรังแกรัวๆ (โดนไม้เท้าฟาด) ดูจนถึงตอนที่10นี้ก็ให้คิดว่า...ตอนนี้สเลนจะเสียใจไหมนะเรื่องที่ไม่เชื่อใจท่านเคาท์ เพราะถ้าบอกท่านเคาท์ไปตั้งแต่แรกว่าองค์หญิงยังอยู่ เรื่องมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ อิท่านเคาท์เองก็เอสซะเหลือเกิ๊น เด็กมันเลยไม่เชื่อใจ ถ้ายอมฟังสเลนบ้างสักนิด......แง๊....ต่างฝ่ายต่างมารู้ความจริงเอาตอนนี้ที่มันสายไปแล้วอ่ะ TT[ ]TT

หนีไปนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ในมุมมืด....=_=….

ส่วนฟิคเรื่องนี้แต่งไปก็นึกถึงการ์ตูนเรื่อง “กุหลาบแวร์ซายส์” ไป5555 ท่านออสการ์ขรา…. >////<….อันที่จริงจำเนื้อเรื่องไม่ค่อยจะได้หรอกนะเพราะว่ามันตั้งแต่สมัยที่คุณกวางยังอยู่อนุบาล พอเอามารีปริ๊นท์ก็เมื่อสี่ห้าปีก่อนเลยไหม ซื้อมาแต่ยังอ่านไม่จบเลย555 เป็นเรื่องเกี่ยวกับราชวงศ์ของฝรั่งเศสช่วงพระนางมารีอองตัวเนตนะถ้าจำไม่ผิด(ดูมัน...เคยจำอะไรได้บ้างไหมถถถถ)ช่วงก่อนปฏิวัติอ่ะ แบบว่าชอบเรื่องในยุคนั้นมากค่ะ เสื้อผ้าหน้าผม พระราชวังอลังการอะไรงี้ >////<

สำหรับฟิคดาวอังคารเรื่องนี้ก็ต้องขอขอบคุณทุกๆการติดตามนะคะ *v* แล้วเจอกันตอนหน้าค่า  ก็แบบว่ายังไม่ค่อยอยากให้ GLIDE จบไง เลยหาเรื่องออกนอกโลกไปเรื่อย :v (โดนกระทืบรัวๆๆๆ)