Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] TERRORIST!!! : Eins

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]  TERRORIST!!! : Eins

: Attack on Titan Fanfiction Au

: Levi x Eren

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

             : เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่อง เป็นเหตุการณ์สมมติ ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่ใดๆนะค้า

         

ฝีเท้ามากมายวิ่งกระทบพื้นถนนที่กำลังร้อนระอุ ฟังจากเสียงที่แตกต่างจากรองเท้าทั่วไปประกอบกับความพร้อมเพรียงในการวิ่งก็พอจะรู้แล้วว่ากลุ่มคนพวกนี้ถูกฝึกฝนมาอย่างดี

“ หลบไป!! ใครที่ไม่เกี่ยวข้องขอให้ออกไปจากพื้นที่โดยไว!”  

เสียงตะโกนก้องดังอยู่ท่ามกลางความแตกตื่นของผู้คน แล้วไม่นานถนนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายก็ถูกยึดโดยรถทหารจำนวนมาก ชายชาตรีในชุดสีเขียวกระโดดลงมาจากรถพร้อมด้วยอาวุธสงครามครบมือ

กระสุนถูกสาดขึ้นฟ้าเพื่อประกาศให้โลกรู้ว่า

ใจกลางเมืองหลวงของประเทศนี้...กำลังมีรัฐประหาร!

“ โทรทัศน์...วิทยุ...ถูกปิดเรียบร้อย ตอนนี้สื่อที่ยังไม่ถูกปิดกั้นคืออินเตอร์เนตอย่างเดียวครับ”  วิทยุทหารเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องมือสื่อสารเพื่อรายงานสถานการณ์ต่อผู้บังคับบัญชา

ใบหน้าคมภายใต้กรอบผมสีดำสนิทพยักหน้ารับรู้ก่อนที่นัยน์ตาสีขี้เถ้าจะเฝ้ามองไปยังปลายถนนอีกด้าน...จุดนี้เป็นจุดที่อันตรายที่สุดเพราะยังมีการประท้วงอย่างต่อเนื่อง และหากการทำรัฐประหารของทหารทั้งสามเหล่าทัพสำเร็จมันอาจจะกลายเป็นจลาจลจากกลุ่มคนที่ไม่ยอมรับพวกนั้น

เพราะงั้น...หน่วยของเขาถึงต้องมาเฝ้าอยู่ที่นี่

“ รัฐประหารสำเร็จแล้วครับหัวหน้า”  วิทยุทหารถอดหูฟังออกข้างหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอก

ใบหน้าที่ดูอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลาพยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะเอ่ยปากด้วยนัยน์ตาจริงจัง

“ บอกให้หน่วยรีไวเตรียมตัว...ถ้าใครมันกล้าก่อจลาจล...ยิงหัวมันทิ้งซะ”

เพราะหน่วยรีไวคือชื่อที่เข้าใจตรงกันในหมู่ทหาร ว่าเป็นหน่วยที่ถูกฝึกมารับมือกับจลาจลและการก่อการร้ายโดยเฉพาะ ทหารในกองนี้ล้วนฝีมือดีและมีความโหดที่ไม่เหมือนใคร ไร้ความปรานี มีหัวใจที่เด็ดเดี่ยว...เรียกว่าต่อให้มีความวุ่นวายขนาดไหน หากหน่วยนี้ไปถึงทุกอย่างมันก็จะจบลงทันที

แต่ก็ไม่เคยบอกนะว่าจะจบลงด้วยดีโดยไม่มีการนองเลือด...

รถจีปทหารวิ่งวนสังเกตการณ์อยู่รอบๆจุดที่ยังมีการประท้วง แต่ดูเหมือนพวกนั้นยังไม่ทำอะไรที่เข้าข่ายจลาจล พวกเขาจึงยังใช้กำลังบุกเข้าไปจัดการตอนนี้ไม่ได้

น่ารำคาญจริงๆ...

นัยน์ตารีขวางจ้องเขม็งไปที่เต้นท์กว่าครึ่งร้อยด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ สงสัยว่าพวกนั้นก็คงจะรู้ละมั้งว่าถูกหน่วยของเขาเฝ้าอยู่...ถ้าลุกฮือขึ้นมาเมื่อไหร่ละก็...ตายเมื่อนั้น

“ หัวหน้าครับ! ประกาศเคอร์ฟิล 4ทุ่มถึงตี 5 ครับ!”   จีปทหารอีกคันวิ่งมาประกบข้างก่อนที่นายทหารจะตะโกนบอก ใบหน้าคมเพียงแค่พยักหน้ารับแล้วกอดอกจ้องเขม็งไปที่พื้นที่ประท้วงต่อไป

โฮ่ย...รีบๆกลับบ้านไม่งั้นก็ต่อต้านกันได้แล้ว...กระสุนในเอ็ม16ที่วางอยู่ข้างๆตัวชั้นมันรอเจาะสมองพวกแกอยู่ รู้ไว้ซะ!

ความสับสนอลหม่านของผู้คนที่ต่างก็เร่งรีบกลับบ้านหลังจากมีการประกาศเคอร์ฟิลค่อยๆบางตาขึ้นเรื่อยๆเมื่อใกล้จะได้เวลาตามที่กำหนด ถนนหนทางที่เคยคลาคล่ำไปด้วยรถยนต์มากมายแม้ว่าดึกดื่นแค่ไหนกลายเป็นถนนว่างโล่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ

และเมื่อถึง 4 ทุ่มตรง ทุกอย่างก็สงบลงในทันที

ไม่มีใครออกจากบ้าน...ร้านสะดวกซื้อที่เคยเปิด 24 ชั่วโมงก็ให้ความร่วมมือด้วยดี ทำให้ในตอนนี้เมืองหลวงที่เคยเต็มไปด้วยแสงสีจึงไม่ต่างอะไรไปจากเมืองร้างเลยสักนิด

แต่จะบอกว่ามันสงบซะทีเดียวก็อาจจะไม่ใช่...

เพราะหน่วยรีไวเองนั่นแหละ...ที่กำลังส่งเสียงดังกว่าใคร...

“ ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายอะไรนั่น!! ไอ้รถแท็กซี่คันนั้นมันทิ้งผมไว้กลางทางเพราะมันกลัวว่าจะกลับบ้านมันไม่ทัน ผมเลยต้องมาเดินกลับบ้านเองอยู่นี่ไง!”   เสียงเถียงฉอดๆดังมาจากในเต้นท์ทหารที่ถูกกางเอาไว้สำหรับดูแลความสงบตามจุดต่างๆจนคนที่เพิ่งกระโดดลงจากรถจีปทหารถึงกับหันไปมอง

ใครมันกล้ามาเถียงทหารของหน่วยรีไวแบบนี้? ไม่กลัวตายเลยหรือไงเจ้าเด็กนั่น?

“ เกิดอะไรขึ้น?”  ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินเข้าไปในเต้นท์ก่อนจะประสานสายตากับใบหน้ามนที่เงยขึ้นมามอง...นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวทำให้เขาสนใจอยู่ไม่ใช่น้อย

เป็นดวงตาที่ดีเลยนี่...

“ ก็เจ้าเด็กนี่น่ะสิครับ เลยเวลาเคอร์ฟิลมาแล้วแต่ยังมาเดินดุ่มๆอยู่บนถนนใกล้ๆค่ายพักทหารของหน่วยเรา ก็เลยสงสัยว่าเป็นผู้ก่อการร้ายจะมาแอบวางระเบิดหรือเปล่า”  ร่างแข็งแกร่งขยับเข้าไปใกล้ๆร่างโปร่งบางที่อยู่ในชุดนักเรียนก่อนที่ปลายคางมนจะถูกบีบให้เงยหน้าขึ้นมาด้วยมือหยาบกระด้างเพราะวันๆก็ถือแต่ปืน

“ โฮ่ย...แกชื่ออะไรไอ้เด็กเหลือขอ?”  ขนาดโดนเขาใช้ท่าทางข่มขู่ขนาดนี้ เจ้าเด็กนี่มันยังไม่สั่นเลยแม้แต่น้อย...จะว่าไม่เคยกลัวอะไรหรือไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหนดีล่ะ...

“ เอเลน เยเกอร์ครับ! เป็นแค่เด็กนักเรียนอายุ 15ปี!! คุณเป็นหัวหน้าทหารพวกนี้ใช่ไหม? บอกเค้าปล่อยผมกลับบ้านได้แล้ว ผมไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายอะไรนั่นซักหน่อย!”   โฮ่...กล้าสั่งแม้แต่หัวหน้าทหารยศพันเอกแบบเขาเลยหรอเจ้าเด็กนี่? ว่าแต่นามสกุลนั่นรู้สึกคุ้นหูยังไงชอบกล?

“ ค้นตัวมันหรือยัง?”  เขาสะบัดปลายคางมนจนเด็กนั่นได้แต่ทำหน้าบูด ก่อนจะหันไปถามทหารที่จับเด็กนี่มา

“ ยังเลยครับ...ผมกลัวว่ามันจะไม่ปลอดภัยถ้าไม่มีหน่วยเก็บกู้ระเบิดอยู่ด้วย....”  นัยน์ตาขี้รำคาญหันไปมองของที่ติดตัวเด็กนี่มา...ก็มีแค่กระเป๋านักเรียนใบเดียวเองไม่ใช่หรือไง

“ ปล่อยมัน”   คำสั่งสั้นๆถูกเอ่ยออกไปให้ทหารที่เฝ้าอยู่ในเต้นท์ได้แต่ทำหน้าตกใจ

“ แต่ว่าหัวหน้าครับ...”

“ ชั้นบอกให้ปล่อยมัน...เพราะว่าชั้น...จะเป็นคนค้นตัวมันเอง....”  ประโยคสุดท้ายที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่มุมปากทำเอาคำค้านหายไปพร้อมๆกับน้ำลายที่กลืนแทบไม่ลงคอของเหล่าทหาร จะมีก็แต่ร่างโปร่งบางที่ยังนั่งงงเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“ เอ่อครับ...เอ..แต่หัวหน้ากำลังจะออกเวรแล้วนี่ครับ?” 

“ ไม่เป็นไร พวกนายเฝ้าที่นี่ต่อไปแล้วกัน ส่วนเจ้าเด็กนี่เดี๋ยวชั้นจัดการเอง”  มือคว้าข้อมือผอมแห้งก่อนจะกระชากให้ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมาแล้วลากให้เดินตามไปด้วยกัน

“ จะพาผมไปไหนน่ะ? นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านของผมนี่?!”  ริมฝีปากช่างเจรจาโวยวายขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าทางที่ถูกลากไปนั้นแทนที่จะเป็นถนนใหญ่กลับกลายเป็นทางเข้าของตึกสูงตึกหนึ่งแทน

“ นี่!! ปล่อยผมนะ!! ผมจะกลับบ้าน!!”  ข้อมือบางพยายามสะบัดมือที่แข็งแรงดั่งคีมเหล็ก ใบหน้ามนยังคงตะโกนออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งหมดมันก็เป็นความผิดของพวกรัฐประหารอย่างคนตรงหน้านี่แหละที่ทำให้เขาต้องมาติดแหง่กกลับบ้านไม่ได้ แล้วยังจะมาหาว่าเขาเป็นผู้ก่อการร้ายอะไรนั่นอีก บ้าจริง!

ริมฝีปากสีระเรื่อขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะมองไปที่ท้ายทอยไถเกรียนของคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า ถึงจะตัวเตี้ยกว่าเขาแต่ทำไมถึงได้แข็งแรงขนาดนี้นะ พยายามสะบัดข้อมือเท่าไหร่ก็ไม่หลุดซักที และเมื่อฝ่าเท้าเหยียบลงไปบนพื้นกระเบื้องข้างในอาคาร นัยน์ตาสีมรกตก็เบิกขึ้นน้อยๆเมื่อตึกที่คิดว่ามันเป็นแค่อาคารออฟฟิศธรรมดาๆแต่บัดนี้ที่โถงชั้นหนึ่งมันกลายเป็นค่ายพักทหารไปแล้ว พื้นที่ที่เคยว่างโล่งกลับมีทหารหลายสิบคนนอนเรียงกันอยู่ แล้วยังมีกระเป๋าอีกหลายร้อยใบที่ยังไม่มีใครกลับมานอนวางรออยู่อีก บริเวณคอร์ตซึ่งมีแสงแดดส่องลงมาถึงก็ถูกขึงด้วยเชือกง่ายๆกลายเป็นราวตากผ้าซึ่งมีแต่ชุดสีเขียวพาดเต็มไปหมด การใช้ชีวิตแบบง่ายๆตามประสาลูกผู้ชายทำให้เขารู้สึกอายขึ้นมานิดหน่อย คนพวกนี้คือรั้วของชาติ คือชายชาติทหารที่ละทิ้งซึ่งความสบายส่วนตัวแล้วใช้กำลังทั้งหมดของตัวเองเพื่อปกป้องประชาชน เพื่อปกป้องคนที่ตัวเองรัก

สุดยอดเลยแหะ...

หรือว่าเขาก็ควรจะ....

แกร่ก...

เสียงเปิดประตูห้องทำให้เขาละจากความคิดของตัวเองออกมามองคนตรงหน้าที่กำลังเปิดประตูห้องห้องหนึ่งเข้าไป

มันน่าจะเคยเป็นห้องเก็บของมาก่อนเพราะเขาเห็นผ้าใบสีเขียวขึงปิดอีกครึ่งหนึ่งของห้องเอาไว้ ทำให้ห้องทั้งห้องเหลืออยู่แค่โต๊ะกับเก้าอี้ชุดเดียว...อ้อ...แล้วก็กระเป๋าทหารที่คงจะเป็นของชายตรงหน้า

แสดงว่าคนคนนี้คงจะมียศสูงน่าดู ไม่งั้นคงไม่มีห้องพักส่วนตัวแยกออกมาขนาดนี้...ทั้งๆที่เจ้าตัวก็ดูไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่...

เขาถูกเหวี่ยงให้นั่งลงบนเก้าอี้ นัยน์ตาราวกับปีศาจร้ายนั่นข่มขู่ว่าถ้าคิดจะหนี...ตาย!...อะไรแบบนั้นมันจ้องมาที่เขาแว่บหนึ่งก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินไปที่กองสัมภาระของตัวเอง ปืนที่เอาไว้ใช้ในสงครามถูกวางพิงไว้กับผนังก่อนที่ชายคนนั้นจะถอดเสื้อออก กล้ามเนื้อที่เข้ารูปสวยงามนั้นดูแข็งแกร่งสมชายชาตรีจนแม้แต่เขาที่เป็นผู้ชายด้วยกันเห็นแล้วยังหน้าร้อนเป็นไฟ จากที่จ้องตามว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเป็นต้องก้มลงมามองที่พื้นด้วยความอายแทน

“ กระเป๋า”   คำสั่งสั้นๆถูกเอ่ยออกมาใกล้ๆ เขาจึงเงยหน้าพรวดขึ้นไปเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวมเสื้อยืดตัวในของทหารเรียบร้อยแล้ว

“ เอากระเป๋าของแกมา”  เพราะมัวแต่จ้องอีกฝ่ายจึงเพิ่งรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าสั่งอะไร มือรีบเลื่อนกระเป๋านักเรียนไปให้...อยากค้นอะไรก็ค้นไป...เขาก็เป็นแค่นักเรียนธรรมดาๆ

ทั้งหน้ากระดาษของหนังสือและสมุดในนั้นถูกเปิดดูอย่างละเอียดเพราะกลัวว่ามันจะมีโค้ดทางทหารอะไรซ่อนอยู่...แต่ก็ดูเหมือนมันจะเป็นแค่ตำราเรียนธรรมดาๆ...มือแข็งแรงโยนหนังสือเล่มสุดท้ายลงไปข้างโต๊ะก่อนจะสอดมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วรื้อค้นมันจนแม้แต่ขอบตะเข็บ

แต่ก็ไม่พบอะไร...

นัยน์ตาขี้รำคาญย้ายมาจับจ้องที่ลำตัวโปร่งบางซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้า...ก็เหลือที่สุดท้ายที่จะต้องค้น...

“ ลุกขึ้นยืน”  คำสั่งง่ายๆถูกเอ่ยออกไป แต่ก็ดูเหมือนเจ้าเด็กตรงหน้าจะฟังไม่เข้าใจ

“ เอ๋? ยืน?”  แล้วเขาก็ไม่ใช่คนที่จะอดทนสั่งอะไรซ้ำสองได้ มือจึงจับลงไปที่ต้นแขนผอมบางแล้วกระชากมันขึ้นมา

“ เดี๋ยว?! คุณจะทำอะไรน่ะ?!!”   พูดไปก็เสียเวลา สองมือจึงตรงเข้าถอดเสื้อผ้าของเด็กนั่นโดยไม่สนใจท่าทางต่อต้านของอีกฝ่าย...แต่มันก็น่ารำคาญ...เพราะงั้น...

กริ๊ก....

กุญแจมือล็อคเข้าไปที่ข้อมือบางข้างหนึ่งก่อนจะล่ามมันเอาไว้กับขาโต๊ะ ใบหน้ามนถึงกับตกตะลึง นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง

“ นี่!! คุณจะทำอะไร?! ปล่อยผมนะ!!”   ถึงแม้ร่างโปร่งบางจะต่อต้านหนักกว่าเดิม แต่เพราะมือข้างหนึ่งถูกล่ามเอาไว้จึงทำอะไรไม่ได้นัก...แล้วไม่นาน...การค้นตัวก็จบลงที่เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกโยนไปกองอยู่บนพื้น....

ตึง...

เพราะไม่ได้นุ่มนวลด้วย เมื่อพลิกร่างกายบางให้นอนหงายกับโต๊ะมันถึงได้เกิดเสียงดังขึ้น ฝ่ามือข้างเดียวที่เหลืออยู่ยังคงพยายามต่อต้าน ริมฝีปากน่ารำคาญนั่นก็ยังตะโกนไม่หยุด...แบบนี้เดี๋ยวไอ้พวกข้างนอกก็ตื่นกันหมดพอดี...มันรบกวนการพักผ่อนนะ

เนคไทที่กองอยู่ที่พื้นจึงถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะวางทาบลงไปที่ริมฝีปากช่างเจรจา จากนั้นจึงมีแค่เสียงอื้อๆเท่านั้นที่หลุดรอดออกมา

ฝ่ามือหยาบกร้านวางลงไปบนลำตัวบางเพื่อจับจับดูว่าเจ้าเด็กนี่ซุกซ่อนอะไรไว้ในร่างกายหรือเปล่า...เพราะผู้ก่อการร้ายสมัยนี้มันใช้ “ตัวเอง” นั่นแหละเป็นภาชนะสำหรับขนอาวุธสงครามอย่างพวก...ระเบิด

แต่ก็ดูเหมือนผิวเนื้อเนียนนุ่มนี่จะไม่มีสิ่งผิดปกติปกปิดอยู่ภายในอย่างที่คิด...

ฝ่ามือวางลงไปบนแผ่นอกบางๆอีกครั้งหลังจากสำรวจโดยถี่ถ้วนไปแล้วรอบหนึ่ง ก่อนจะลากไล้ลงมาตามแนวซี่โครงจนถึงหน้าท้องแบนเรียบ....นี่คือร่างกายของเด็กอายุ 15 อย่างงั้นหรอ?...ทั้งๆที่เขาก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อนแต่กลับไม่เคยรู้สึกเลยว่ามันเคยเป็นแบบนี้

“ อื้อ!!!”  เสียงอื้อๆทำให้นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบขึ้นไปมองใบหน้ามนที่ยังไม่ยอมแพ้ ต่อให้จะกลัวจนตัวสั่นเหมือนลูกนก ต่อให้น้ำตาจะปริ่มอยู่ที่ขอบตา แต่เจ้าเด็กนี่กลับยังขัดขืนไม่เลิก

ฝ่ามือลากลงไปยังต้นขาขาวด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก....ยังเหลืออีกที่...ที่จะสามารถซุกซ่อนอาวุธได้อยู่...

สองมือพลิกร่างสั่นระริกให้นอนคว่ำไปกับพื้นโต๊ะ หัวสีน้ำตาลหันมามองด้วยนัยน์ตาสั่นระริก เสียงอื้อๆดังมากขึ้นเมื่อเขายกสะโพกมนขึ้นก่อนที่จะ...

สอดปลายนิ้วเข้าไป...ในช่องทางคับแน่นด้านหลัง...

“ อื้อ!!!!!!!!!”   น้ำตาร่วงกราวลงไปบนพื้นโต๊ะ ยิ่งเขากวาดนิ้ววนอยู่ในนั้นเท่าไหร่ เจ้าเด็กตรงหน้าก็ทำท่าราวกับจะตายให้ได้

ยังบริสุทธิ์อยู่สินะ...

นิ้วทั้งสองที่ถูกส่งเข้าไปสำรวจภายในช่องทางที่รัดแน่นถูกดึงออกมา ผ้าสะอาดถูกเช็ดที่ปลายนิ้วก่อนที่นัยน์ตาจะไล่มองไปยังร่างที่นอนคว่ำอยู่บนโต๊ะ

กลัวจนสลบไปเลยหรือไง?

ร่างแข็งแกร่งชะโงกตัวไปดูพลางยกมือขึ้นเกลี่ยไล้เส้นผมสีน้ำตาลให้ออกไปจากใบหน้า...สลบไปแล้วจริงๆด้วย...

เขาจับจ้องแพขนตาที่ชุ่มชื้นไปด้วยหยาดน้ำอย่างรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ

เด็กนี่ไม่ใช่ผู้ก่อการร้าย...ไม่ได้ซุกซ่อนอะไรไว้ในร่างกาย...เขาเข้าใจผิดไปเอง

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูทำให้หันไปมอง มือหยิบเสื้อนอกทหารมาคลุมร่างที่ยังไม่ได้สติเอาไว้

“ มีอะไร?”  เมื่อประตูเปิดออกไปนัยน์ตาก็มองเห็นใบหน้าลุกลี้ลุกลนของทหารที่เป็นคนจับตัวเด็กนั่นมา

“ คือว่าหัวหน้า...เมื่อกี้มีวิทยุทหารส่งมา...ว่านายพลคริชา เยเกอร์กำลังตามหาลูกชายที่ยังกลับไม่ถึงบ้าน...ถ้าใครเจอ.......เอ่อ.........”

เขาปิดประตูลงก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยังสลบไสล...

เด็กนั่นเป็นลูกชายของผู้บังคับบัญชาการทหารอากาศอย่างงั้นหรอ? เป็นเพราะอยู่คนละเหล่าทัพจึงเพิ่งจะนึกออกว่า “เยเกอร์” คือนามสกุลของผู้บังคับบัญชาการทหารสูงสุดคนนั้น

ร่างแข็งแกร่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้...

ไม่ได้เสียใจหรอกที่ทำแบบนี้ลงไป...

แต่มันกลับกลายเป็นความโล่งใจมากกว่า....

ทำไมกันนะ?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

อึก....นี่ตรูทำอัลไลลงไป...มันชั่ววูบมากกกกกค่ะ โฮววววววววววววว TvT

ก็นะ...นานๆทีก็ขออินเทรนด์(?)กับเค้าซักที กร๊ากกกกก (ปล.อย่ามาการเมืองอัลไลกับคุณกวางนะคะ ตรูเป็นแค่โอตาคุค่ะ สนใจแค่ลูกชายเท่านั้น สีอะไรตรูไม่รู้เรื่อง)

ขอออกนอกอ่าวเปลี่ยนบรรยากาศนิดดดดนึง คือนั่งเขียนตอนจบของพราวมาราวๆสองอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ทำไมมันไม่เสร็จซักทีว้า TT[ ]TT กราบขอประทานอภัยจริงๆค่ะ ฮือออออออ ก็อยากจะแต่งให้จบไวๆอยู่หรอกนะ TT^TT

ส่วนฟิคเรื่องนี้ก็พอๆกับฟิคสดอ่ะนะ ไม่ได้เน้นอะไรมาก สนองนีดตัวเองอย่างเดียวเลย555 ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้า ^ ^