KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino] Juunana Sai ; 17ฝน : 08[END]

KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino]  Juunana Sai ; 17ฝน : 08[END]

Happy Birthday GOKUDERA HAYATO 09/09 fanfiction.

Happy Birthday YAMAMOTO TAKESHI 24/04 fanfiction.

: KHR feat.Psycho Pass Fanfiction AU.

: 8059 KouGino

: Psycho Period Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

                : เนื้อเรื่องต่อไปนี้ทำลายคาแรกเตอร์ค่อนข้างรุนแรง หากรับไม่ได้ที่ตัวละครจะ “ไม่ปกติ” อย่าเข้ามาอ่านนะคะ

“ ฮายาโตะ....”

“ ฮายาโตะ.......”    เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหูทำให้นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นมาอย่างงัวเงีย แล้วก็ใช้เวลาอีกหลายนาทีกว่าร่างบอบบางที่นอนขดอยู่บนฟูกจะรู้ว่าคนที่เรียกตัวเองอยู่เป็นใคร

“ กิโนะ? หายไปไหนมาน่ะ? เมื่อเย็นก็ไม่มากินข้าว....”   ริมฝีปากสีระเรื่อหาวหวอดก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ...ดูท่าว่ายามาโมโตะกับคนในบ้านจะไม่ได้บอกให้คนไข้ของเขารู้เลยสินะว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเรา

หึ...ก็คงไม่รู้จะตอบยังไงล่ะสิ...ถ้าเด็กคนนี้เกิดถามขึ้นมา....ว่าเหตุผลที่เขาทะเลาะกับยามาโมโตะคืออะไร...

“ ฮายาโตะ...ไปกับชั้น”   ไม่ว่าเปล่าเขายังเลิกผ้าห่มผืนหนาออกไปจากร่างบอบบางที่อยู่ในกิโมโนตัวในสีขาว ใบหน้าสวยมึนงงกับคำพูดของเขา แต่เขาก็ไม่มีเวลาจะอธิบายจึงได้แต่จับมือเล็กๆนั่นเอาไว้แล้วดึงให้ลุกออกจากที่นอนไปด้วยกัน

“ กิโนะ?”   คนที่วิ่งตามอยู่ข้างหลังส่งเสียงไม่เข้าใจเมื่อเขาพาตนเองวิ่งไปตามระเบียงทางเดินของบ้าน...ทางที่จะเชื่อมต่อไปยังถ้ำหลังศาลเจ้าร้างมันอยู่หลังเรือนของนายใหญ่นี่เอง...แล้วโคงามิก็กำลังรออยู่ตรงนั้น

แค่วิ่งไปให้ถึงที่นั่น....

แค่วิ่งไปให้ถึง...พวกเราก็จะหนีออกไปจากหมู่บ้านต้องสาปแห่งนี้กันได้แล้ว

“ กิโนะ? จะไปไหนหรอ?”   เพราะยังงัวเงีย โกคุเดระ ฮายาโตะจึงวิ่งตามมาด้วยดี แต่เสียงหอบหายใจของคนที่ไม่ได้วิ่งแบบนี้มานานก็ทำให้รู้สึกห่วงขึ้นมา

“ นั่นสิคุณหมอ...จะพาฮายาโตะของผมไปไหนหรอครับ.....”

แต่แล้วเสียงทุ้มเย็นเหยียบที่ดังออกมาจากมุมมืดของระเบียงทางเดินก็ทำให้สองขาที่กำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายถึงกับหยุดชะงัก ความหนาวเย็นที่แผ่นหลังจากสายตาที่มองไม่เห็นทำให้ขนลุกชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่....

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นค่อยๆหันกลับไปเพื่อจะมองเห็นว่าร่างสูงใหญ่ในชุดยูคาตะสีดำสนิทกำลังก้าวออกมาจากเงาของเสา ทั้งรอยยิ้มมืดมนทั้งดาบคาตานะในมือไม่ได้แสดงออกเลยว่ามาดั่งมิตร

“ ชั้นจะพาฮายาโตะไปจากเงื้อมมือปิศาจร้ายอย่างนาย!”   ท่อนแขนของเขาดันร่างบอบบางที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ให้หลบอยู่ข้างหลัง ความรู้สึกที่ต้องปกป้องเด็กคนนี้รุนแรงจนเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าแค่เวลาไม่นานเขาจะจงรักและภักดีกับใครได้ขนาดนี้

“ ปิศาจร้าย?...หึ...กล่าวหาผมแบบนี้ก็แย่สิคุณหมอ.....ทั้งๆที่คุณไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ”   ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยเบาๆในลำคอแต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจมันหรอก ในเมื่อเขาเป็นหมอและจะเชื่อเฉพาะสิ่งที่ตาเห็น!

“ กิโนะ? นี่มันอะไรกันน่ะ?”   เสียงงงๆถามออกมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขากระชับฝ่ามือที่ยังคงจับมือเล็กๆนั่นเอาไว้ ในใจท่องจนขึ้นใจว่าเขารักษาเด็กคนนี้ได้ เขาดูแลเด็กคนนี้ได้

“ ไปกับชั้นนะฮายาโตะ”   ใบหน้าเหลือบไปมองนัยน์ตาใสแจ๋วที่มองมาอย่างไม่เข้าใจด้วยสายตาอ่อนโยน

“ ผมคงปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้หรอกครับคุณหมอ...ฮายาโตะต้องอยู่กับผมที่นี่...เท่านั้น”   เสียงนิ่งเอ่ยออกมาพร้อมประกายคมกล้าที่ถูกถอดออกมาจากฝักดาบ...นัยน์ตาสีเปลือกไม้ไร้ปรานีนั่นมันทำให้เขารู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเอาจริง

แล้วดาบคาตานะนั่นก็กำลังฟาดฟันลงมาที่เขาจริงๆ!!

“ อ๊ะ?!!”  ร่างบอบบางของโกคุเดระ ฮายาโตะได้แต่ยืนหันไปหันมาอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆยามาโมโตะก็วาดดาบลงมาที่ตัวเขา จนเขาจำใจต้องปล่อยมือเล็กแล้วกระโดดหลบไปอีกทาง

“ นายมันบ้าไปแล้วยามาโมโตะ! คิดหรอว่าความรักที่มากเกินไปของนายจะทำให้เด็กคนนั้นมีความสุขอย่างแท้จริงได้น่ะ! ไม่มีใครที่ไม่ตื่นจากความฝันหรอกนะ!!”    เขาตะโกนลั่นเผื่อว่าเด็กหนุ่มจะคิดได้บ้าง...แต่ก็เปล่าเลย...ใบหน้าคมยังคงยิ้มเหี้ยมก่อนจะฟาดดาบตามมาอย่างไม่คิดจะออมมือด้วยซ้ำ

“ ฮะฮะฮะ...คุณหมอ...ที่คุณคิดจะลักพาตัวฮายาโตะของผมไป....คุณเอง...ก็รักมากเกินไปไม่ต่างจากผมหรอก”  

“ ไม่จริง! ความหวังดีของชั้นมันไม่เหมือนกับนาย!!”   ใช่...เขาไม่ได้โดนคำสาปของหมู่บ้านโคโตฮิระครอบงำ....ไม่ใช่....ไม่ใช่!!

สองขากระโดดหลบคมดาบที่ฟาดฟันจนพื้นระเบียงแตกเป็นเสี่ยงๆ ได้ยินเสียงคาเอเดะตะโกนเรียกคิโชและคนงานดังอยู่ไม่ไกล....แย่ละ...ถ้าเขาไม่รีบพาโกคุเดระ ฮายาโตะไปก่อนที่จะมีคนมามากกว่านี้ ต้องลำบากแน่ๆ

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นจับจ้องอยู่ที่ร่างสูง....เขามาถึงนี่ก็ใช่ว่าจะมามือเปล่าเพราะรู้ว่ายามาโมโตะ ทาเคชินั้นอันตรายขนาดไหน ฝ่ามือจึงล้วงไปที่ขอบกางเกงด้านหลังที่เหน็บของที่โคงามิให้เอาไว้

วัตถุสีดำถูกชักออกมา ก่อนที่ปากกระบอกของมันจะถูกหันเข้าหาร่างสูงของเด็กหนุ่ม

“ โห๋...มีของดีซะด้วย หึ หายากจริงๆนะครับที่หมอจะพกปืนแบบนี้ ผมคิดว่าคุณจะสู้กับผมด้วยมีดผ่าตัดซะอีก ฮ่าๆๆๆ”   ใบหน้าคมหัวเราะราวกับบ้าคลั่งยิ่งทำให้เขาขนลุกด้วยความสะพรึงมากขึ้นไปอีก...วิปริต...คนในบ้านหลังนี้มันวิปริตไปแล้ว...ขนาดโดนปืนจ่อหัวมันยังกลัวเสียที่ไหน

“ ถ้าปล่อยชั้นกับฮายาโตะไปดีๆ ชั้นจะไม่ยิง...อย่าบังคับชั้นนะยามาโมโตะ.....อ๊ะ?!!”   เป็นเพราะมัวแต่สนใจเด็กหนุ่มตรงหน้า ทำให้กว่าจะรู้ตัวว่ามีใบมีดกรีดลงมาที่ต้นแขนของเขา....เลือดมันก็ไหลลงพื้นไปแล้ว

“ อึ๊ก.....”    ความเจ็บแสบทำเอาร่างเซไปปะทะกับผนัง ทั้งๆที่ยังไม่มีใครเข้ามาบริเวณนี้ ถ้างั้นคนที่แทงเขาเป็นใครกันล่ะ? และเมื่อก้มหน้าลงไปมอง สองตาก็ต้องเบิกกว้าง...

“ ฮายาโตะ?.....”

“ ห้ามทำอะไรยามาโมโตะนะ! อย่ายิงเค้านะกิโนะ!!”   มือเล็กๆที่จับมีดอยู่นั้นสั่นสะท้านก่อนที่จะโยนมีดทิ้งไปเมื่อเห็นเลือดของเขาไหลเป็นทาง ใบหน้าสวยหันรีหันขวางอย่างลนลานเพราะไม่รู้จะทำยังไง

“ ฮายาโตะ....เธอต้องไปกับชั้น เธออยู่ที่นี่ไม่ได้นะ ยามาโมโตะเค้าทำร้ายเธอ เค้าฉีดยาทำให้เธอเป็นบ้า เค้าข่มขืนเธอ เค้าจะทำให้เธอเสียสติอยู่แบบนี้....เพราะงั้นเธอต้องไปกับชั้นนะ ชั้นจะรักษาเธอให้หาย เธอจะได้ใช้ชีวิตตามปกติได้ยังไงล่ะฮายาโตะ”   เขากัดฟันจากความเจ็บที่ปากแผลมามองใบหน้าสวยที่ยังสับสน พยายามที่จะเกลี้ยกล่อมคนที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตนเองมีอาการทางประสาทและถูกทำอะไรลงไปบ้าง

“ มะ ไม่จริง....”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีเงินนิ่งค้างก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา สองขาถอยหลังไปหายามาโมโตะที่ยังคงยิ้มอย่างใจเย็น

“ ไม่จริง!! ชั้นไม่เชื่อกิโนะหรอก!! ไอ้บ้านี่มันรักชั้น ยามาโมโตะไม่ทำแบบนั้นหรอก!! ไม่ได้ทำ!!”   สองแขนบอบบางกางกั้นร่างสูงใหญ่เอาไว้ไม่ให้เขาหันปืนเข้าใส่

“ ฮายาโตะ!! เธอต้องเชื่อชั้น!!”    ถึงจะเป็นการคาดคั้นแต่ตอนนี้เขาเองก็เริ่มจะหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน จากหมอจะกลายเป็นฆาตกรไปก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ ไม่เชื่อ! กิโนะโกหก!!”   ใบหน้าสวยส่ายไปมาราวกับคนกำลังจะคลุ้มคลั่ง ความเป็นจริงที่โหดร้ายที่ได้ฟังนั้นคงจะทำร้ายหัวใจดวงน้อยมากมายจนน้ำใสๆมันไหลลงมาจากขอบตา คนไข้ของเขายังคงปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเอาตัวไปแล้วรอจนกว่าฤทธิ์ยากล่อมประสาทจะหมด จากนั้นจึงค่อยเริ่มต้นการรักษา

“ ฮายาโตะ...”    เขาพุ่งพรวดเข้าไปหมายจะดึงร่างบอบบางออกมา ต่อให้ต้องฉุดกระชากลากถูหรือต้องอุ้มหนีไป เขาก็จะทำ

คมดาบฟาดใส่เขาทันทีที่เข้าใกล้วิถีของมัน ลำตัวโปร่งเอี้ยวหลบ ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กมาจนได้

ปัง!!!

เขาลั่นไกแทนการขู่ แต่เด็กหนุ่มผมดำก็ยังคงวาดเพลงดาบเข้าใส่ไม่ยั้ง ราวกับไม่ได้กลัวเกรงกระสุนปืนเลยสักนิด....ยามาโมโตะ ทาเคชิ เป็นตัวอะไรกัน บางทีนี่มันอาจจะยิ่งกว่าปิศาจร้ายเสียอีก

“ ยามาโมโตะ!!”   ยิ่งได้ยินเสียงปืนร่างบอบบางที่ถูกเขาลากให้ตามมาก็ยิ่งนึกว่าคนที่เป็นดั่งพี่ชายและคนรักนั่นโดนเล่นงาน ร่างในกิโมโนสีขาวจึงยิ่งตะเกียกตะกายจะกลับไปหาเด็กหนุ่มมากกว่าเดิม

“ ฮายาโตะ มากับชั้น”   ขนาดแรงตอนที่เด็กนี่มีอาการทางประสาทเขายังสู้แทบไม่ไหว นับประสาอะไรกับตอนนี้ การหนีมันเลยยิ่งทุลักทุเลกว่าเดิม

ปังๆ!!

เขาหันกลับไปยิงใส่เด็กหนุ่มที่กึ่งวิ่งกึ่งหลบตามมา และเพราะยิ่งมีเสียงปืน คนทั่วทั้งหมู่บ้านเลยแตกตื่นแล้วพากันวิ่งมาทางนี้

แย่แน่...ถ้าขืนชักช้ากว่านี้

“ ปล่อยนะกิโนะ! ชั้นไม่ไป!! ชั้นจะอยู่กับยามาโมโตะ!!”   ร่างบอบบางสะบัดตัวหนี ทั้งๆที่อีกนิดเดียวก็จะถึงเรือนของนายใหญ่แล้วแท้ๆ

“ ฟังชั้นนะฮายาโตะ...ยามาโมโตะเป็นคนทำร้ายเธอ เค้าเป็นคนทำให้เธอเป็นบ้า! เธอจะต้องหนีไปจากเค้า!”   เขาจับไหล่เล็กทั้งสองข้างก่อนจะสบประสานสายตาอย่างจริงจัง ใบหน้าสวยยังคงสับสนและก็ได้แต่ส่ายไปมาอย่างไม่พยายามจะรับรู้ ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าต่อให้พูดอะไรไปตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์

และเพราะมัวแต่หันไปสนใจคนไข้ที่ยังต่อต้าน ทำให้ร่างสูงของเด็กหนุ่มตามมาทันจนได้

ประกายดาบฟาดลงมาจนเขาได้แต่กลิ้งหลบ

ปัง!!

เสียงปืนที่ดังขึ้นไม่ใช่ของเขา ถ้างั้นก็...

“ กิโนะ!!”    โคงามิโผล่พรวดออกมาจากพุ่มไม้ คงจะได้ยินเสียงปืนเลยวิ่งจากปากทางที่คอยเฝ้าระวังอยู่มาดูสินะ ท่อนแขนแข็งแรงตรงเข้ามาประคองก่อนที่ใบหน้าราวกับหมาล่าเนื้อจะหันไปจ้องเขม็งใส่เด็กหนุ่มที่ยึดตัวโกคุเดระ ฮายาโตะเอาไว้จนได้

“ ไงคุณตำรวจ? นายเองสินะที่เสี้ยมคุณหมอ หึ...ทั้งๆที่น่าจะอยู่ด้วยกันด้วยดีได้แล้วแท้ๆ”   ใบหน้าคมยิ้มเย็นๆที่มุมปากทำเอาเขาได้ยินเสียงขบกรามแน่นดังมาจากใบหน้าของโคงามิ...นี่ขนาดเด็กนั่นรู้ว่าโคงามิเป็นใคร นี่ขนาดพวกเขามีปืน...แต่บรรยากาศของยามาโมโตะ ทาเคชิกลับทำให้แม้แต่ปืนก็ชักไม่ออก

มืดมนจนอาจจะถึงขั้นโรคจิต....

กับอีกคนที่มีอาการทางประสาท...

แค่คิดว่าต้องอยู่ในหมู่บ้านที่ตัดขาดจากโลกภายนอกภายใต้การปกครองของคนแบบนี้ ถ้าไม่โดนกล่อมจนกลายเป็นพวกเดียวกันไปก็คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้แน่...

เคร้ง!!!

ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามใช้ด้ามปืนรับคมดาบที่ตวัดเข้ามา เด็กหนุ่มไม่คิดที่จะปล่อยให้พวกเขาตั้งตัว ถึงแม้ว่าการปะทะกันของผู้ชายสองคนที่ถือว่าต่างก็เป็นหนึ่งจะน่าดูแต่ตอนนี้เขาก็ไม่คิดจะสุนทรีไปกับมัน ร่างกายตรงเข้าไปหมายจะคว้าตัวโกคุเดระ ฮายาโตะไปให้ได้ แต่ทว่ามันก็ต้องเอี้ยวหลบแจกันที่พุ่งมาจากด้านข้างเสียก่อน

เพล้ง!!

เขาหันไปมองคาเอเดะที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย....น่ากลัว....ผู้หญิงคนนี้ก็น่ากลัว....

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นหันไปมองคุณหนูของเธอที่ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย...ทำยังไง...เขาจะต้องทำยังไงถึงจะพาเด็กคนนั้นออกไปจากขุมนรกนี้ได้....

คนพวกนี้ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่ในหัวกันแล้ว!!

โครม!!

“ อั่ก!!”   เขาสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นว่าโคงามิถูกต้อนจนล้มปะทะกำแพง จึงเพิ่งได้รู้ว่าร่างสูงใหญ่กำลังถูกทั้งยามาโมโตะและคิโชรุม ปืนสีดำถูกปัดจนหมุนติ้วอยู่ในใต้ถุนและโคงามิคงพลิกตัวไปคว้ามันไม่ทันแน่ๆ

“ .........”   สันกรามได้แต่กัดแน่นอย่างเจ็บใจ อีกนิดเดียวเท่านั้น....อีกแค่นิดเดียวเขาก็จะช่วยคนไข้ที่น่าสงสารของเขาได้อยู่แล้ว!!

เสียงฝีเท้ามากมายกำลังวิ่งตรงมายังที่ที่พวกเขายืนอยู่ แค่ดูสถานการณ์ก็รู้ว่าเขากับโคงามิกำลังเสียเปรียบอย่างถึงที่สุด

ไม่ไหว...

เขาคงต้องตัดใจ....

มันคงจะเป็นโชคชะตาของเด็กคนนั้น ที่จะต้องมาพบเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ โดยที่เขาคงไม่อาจจะช่วยเหลืออะไรได้เลย....

“ กิโนะ!! เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!!”   ท่อนแขนแข็งแรงคว้าลำตัวของเขาก่อนจะดึงให้วิ่งตามไป

ปังๆ!!

ปืนในมือเขาถูกดึงไปยิงขู่กลุ่มคนที่กำลังจะวิ่งตามมา

สองขาวิ่งตรงเข้าไปในถ้ำอันมืดมิดอย่างสุดแรง ดวงตาได้แต่หลับแน่นอย่างเจ็บใจในความอ่อนด้อยของตัวเอง....แค่คนไข้ตัวเล็กๆคนเดียวเขายังช่วยเอาไว้ไม่ได้...แล้วจะมีหน้าเรียกตัวเองว่าหมอได้ยังไง....

“ กิโนะ....”    ใบหน้าคมก้มตัวลงมามองเขาที่ทรุดนั่งลงกับพื้นหินเย็นเฉียบ น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่เพราะในใจมันเจ็บปวดจนไม่อาจจะทนได้

“ กิโนะ...พรุ่งนี้เช้าชั้นจะพานายออกไปจากที่นี่...นายเอง...ก็ต้องรับการรักษาเหมือนกัน....เด็กคนนั้น...ครอบงำนายจนนายไม่รู้ตัวเลยสินะว่าทำอะไรลงไป”   อ้อมแขนอันอบอุ่นกอดกระชับร่างกายของเขาเอาไว้ สิ่งที่โคงามิพูดออกมาไม่ได้ต่างไปจากที่ยามาโมโตะบอกเขาเลย

ก็อาจจะใช่...ที่เขาถูกโกคุเดระ ฮายาโตะครอบงำและทำให้รักให้เอ็นดู....นั่นสินะ...ถ้าเขายังอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ต่อไป....เขาอาจจะเป็นอย่าง ยามาโมโตะ คิโช หรือ คาเอเดะก็ได้....

บางที...

คนที่อันตรายที่สุด....

อาจจะเป็นคนที่เขาคิดว่าน่าสงสารที่สุดคนนั้นก็ได้....

“ ตัดใจจากที่นี่...ตัดใจจากโกคุเดระ ฮายาโตะเถอะนะกิโนะ...”   ริมฝีปากของโคงามิกดจูบอยู่ที่กระหม่อมของเขาอย่างอ่อนโยน

ถึงมันจะยาก แต่เขาก็คงทำได้แค่พยักหน้ารับช้าๆ

คงต้องยอมรับ....

โคงามิพาเขาเดินผ่านป่ามาเรื่อยๆ จากป้ายรถเมล์ของหมู่บ้านโคโตฮิระกว่าจะเจอป้ายต่อไปก็เรียกได้ว่าต้องข้ามไปอีกหมู่บ้านหนึ่งเลยทีเดียว แต่เพราะคิดว่าคนของหมู่บ้านต้องสาปนั่นอาจจะไปดักรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ของหมู่บ้าน พวกเขาจึงจำต้องเดินเท้าเป็นระยะทางไกลขนาดนี้

ขาข้างหนึ่งก้าวขึ้นไปบนรถประจำทางเก่าคร่ำคร่าก่อนที่ใบหน้าจะหันไปมองข้างหลังอย่างอาลัยอาวรณ์

ถึงแทบจะเอาชีวิตไม่รอด แต่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยคิดจริงๆ...ว่าจะอยู่ที่นั่นอย่างมีความสุขได้....

ทั้งหมดมันคงจะเป็นเพราะเจ้าคนไข้ตัวดีของเขาสินะ ที่รักษาและเยียวยาหัวใจที่บาดเจ็บของเขาให้หายดี

“ กิโนะ?”   โคงามิมองเขาอย่างสงสัยจากปลายบันไดทางขึ้นของรถ ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นจึงส่ายน้อยๆบอกว่าไม่มีอะไรแล้วก้าวขาตามขึ้นไป

ชีวิตนี้เขาคงจะมีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวที่คาใจไปตลอด...กับการที่ไม่สามารถรักษาและปกป้องเด็กคนนั้นได้....

ได้แต่หวังว่าความปรารถนาดีของเขาจะส่งไปถึงเด็กคนนั้น...ต่อให้ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม...

ลาก่อน....เจ้านายตัวน้อยของชั้น....

ลาก่อน....โกคุเดระ ฮายาโตะ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

สายฝนที่โปรยปรายทำให้ดูแทบไม่รู้เลยว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนที่นี่จะเคยมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น....

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ทอดมองกระถางดินเผาที่แตกกระจายอยู่ในสวน มือใหญ่ลูบไล้เส้นผมสีเงินยาวสลวยของคนที่นอนหนุนอยู่บนหน้าตักของตนเบาๆ

เปล่าประโยชน์...

ต่อให้คนพวกนั้นจะพยายามขนาดไหนก็เปล่าประโยชน์...

โกคุเดระ ฮายาโตะจะไม่มีวันไปจากเขาแน่นอน....

เสียงของสายฝนทำให้พาลนึกไปถึงวันนั้น....ไม่ใช่วันที่มีเรื่องกับคุณหมอแต่เป็นเมื่อหลายปีก่อน...ตอนที่พ่อรู้เรื่องของพวกเรา

ใช่....

เขากับฮายาโตะรักกัน...

รัก....

ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม...

ความจริงแล้วเราได้เสียกันมาก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นเสียอีก...

และเพราะความต้องการมันไม่ใช่เรื่องที่จะห้ามกันได้ง่ายๆ ยิ่งกับคนที่รักและอยู่ใกล้กันขนาดนี้....วันที่ฝนตกโปรยปราย...พ่อจึงจับได้...ว่าเรามีอะไรกัน

ถ้าหากว่าพ่อยอมรับพวกเราสักนิด...เรื่องทุกอย่างมันคงไม่ลงเอยแบบนี้

พ่อคิดจะจับพวกเราแยกกันโดยให้ฮายาโตะแต่งงานกับผู้หญิงจากหมู่บ้านอื่น

ชุดเจ้าสาวสีขาวที่แขวนอยู่บนผนังนั่น จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง....

แผนการเพียงหนึ่งเดียวคือทำยังไงก็ได้...ให้ฮายาโตะออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่ได้....

เรื่องถูกข่มขืนจึงถูกกรุขึ้นมา ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าผู้ชายที่แสนบังอาจคนนั้นมันเป็นใคร...แน่ละ...ในเมื่อหมอนั่นมันมีตัวตนเสียที่ไหน

ทุกอย่างถูกจัดฉากขึ้นเพื่อให้ฮายาโตะช็อคจนกลายเป็นคนบ้าและการที่จะแสดงได้อย่างแนบเนียนนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องใช้ยากล่อมประสาท

พ่อยอมยกเลิกการแต่งงานเพราะสภาพของลูกชายที่เสียสติคงจะไปอยู่ที่ไหนนอกจากที่บ้านหลังนี้ไม่ได้

เพราะเป็นที่รัก ใครๆในหมู่บ้านจึงต่างก็สงสารที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขาแค่ขอร้องไปคำเดียว ฝาแฝดอันเกิดจากภาพหลอนของฮายาโตะก็มีตัวตนขึ้นมาทันที

แต่การใช้ยากล่อมประสาทติดต่อกันก็ใช่ว่าจะไม่มีใครจับได้ ในเมื่อคาเอเดะนั้นรู้ทุกเรื่องของฮายาโตะ...

ถ้าไม่ใช้ คุณหนูของเธอจะอาการหนักจนคิดจะฆ่าตัวตาย...นั่นคือสิ่งที่เขาบอกกับเธอไป....เธอจึงจงรักภักดีต่อเขาเรื่อยมาเพราะคิดว่าเขาเป็นคนที่รักคุณหนูของเธอยิ่งกว่าใคร...ไม่เช่นนั้นคงไม่ลงมือกำจัดเด็กผู้หญิงที่บังเอิญรู้เรื่องของเขาให้ ทั้งๆที่เขาแค่เกริ่นไปนิดเดียวแบบนั้นหรอก

แน่นอนว่าเรื่องยากล่อมประสาทคงจะปล่อยให้พ่อรู้ไม่ได้ เพราะอย่างพ่อคงจะรู้ได้ทันที...ว่ามันไม่ได้เป็นการใช้ยาเพื่อทำให้อาการทางประสาทที่รุนแรงยอมสงบลง...แต่เป็นเพราะฮายาโตะไม่ได้บ้าแต่ถูกยาทำให้เหมือนคนบ้าต่างหาก

ใช่...

เพราะพ่อเริ่มระแคะระคาย ถึงได้ไปจ้างตำรวจนอกเครื่องแบบมาสืบเรื่องของพวกเรา...

จนรู้ความจริงเข้าจนได้....

รู้เข้าจนได้....

ว่าฮายาโตะไม่ได้บ้า....แต่ใช้ยากล่อมประสาทจนมีสภาพเหมือนคนบ้า....

รู้เข้าจนได้.....

ว่าเขามันก็แค่คนที่ลงมือทำ แต่คนที่วางแผนเรื่องนี้ทั้งหมด....

ก็คือลูกชายของตัวเอง

คือโกคุเดระ ฮายาโตะเอง....

พ่อตั้งใจจะจับเขาส่งตำรวจและยังคงยืนกรานจะให้ฮายาโตะแต่งงาน

อ่า....วันนั้นก็เป็นวันที่ฝนตก....

เขาจำได้....เพราะสายฝนมันล้างรอยเลือดจนแทบไม่มีเหลือ

เลือดของพ่อ...ที่ตายไปต่อหน้าต่อตา...ด้วยฝีมือของข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเขาเอง

ถึงจะบอกว่ามันเป็นการพลั้งมือ...แต่คิโชก็ทำลงไปเพื่อเขา

ฝ่ามือที่ลูบเส้นผมสีเงินหยุดลงเมื่อมองเห็นว่าเปลือกตาของคนที่หลับอยู่ค่อยๆเปิดขึ้นมา....

“ เสียใจหรือเปล่าที่นายเลือกฉัน...”   

นัยน์ตาสีมรกตเย็นชาปรายมามองอย่างต้องการจะบอกว่า....ไม่เห็นต้องถาม....

“ มันก็ช่วยไม่ได้...ในเมื่อพ่อไม่ยอมให้เรารักกัน”

ร่างบอบบางลุกขึ้นนั่งช้าๆก่อนจะดึงคอกิโมโนที่ไหลตกไปจากไหล่ขึ้นมาสวมใส่ให้เรียบร้อย...นัยน์ตาสีมรกตที่เคยสุกใสยามที่อยู่ภายใต้ฤทธิ์ยากล่อมประสาทนั้นเลือนหายไป...ตอนนี้มีเพียงแววตาเย็นเยือกที่ไม่แพ้แววตาของเขาเลยสักนิดอยู่บนใบหน้างดงามนั่น

มันคือโฉมหน้าที่แท้จริง....ของคนที่บงการทุกเรื่องอยู่เบื้องหลัง

มันคือโฉมหน้าที่แท้จริง....ของโกคุเดระ ฮายาโตะ

คงจะมีคนเคยบอกเอาไว้สินะ...ว่าคนฉลาดนั้นน่ากลัวกว่าคนที่ใช้แต่กำลัง...

ความจริงข้อนี้คนตรงหน้าคงจะพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี

เขาคิดว่าคุณหมอคนนั้นโชคดีมากนะ...ที่ไปเสียก่อนที่จะรู้ความจริง...อย่างน้อยศรัทธาที่มีต่อเจ้านายตัวน้อยของตนก็ยังคงอยู่

ให้เขา...เป็นคนเดียวที่ถูกตราหน้าว่าปีศาจร้ายก็พอ...

นัยน์ตาไล่มองแผ่นหลังบอบบางที่นั่งอยู่ไม่ห่าง...ไม่ใช่ว่าคนตรงหน้าจะไม่มีวันไปจากเขา...แต่เป็นเขาเองต่างหากที่ไปจากโกคุเดระ ฮายาโตะไม่ได้

บางที...

จิตใจที่ไม่ปกติของพวกเราอาจจะเรียกร้องหากันโดยที่ไม่รู้ตัว....

ใบหน้าสวยหันกลับมาหาก่อนจะเอ่ยประโยคสั้นๆ และเขาก็ยิ้มรับมัน....

“ จากนี้ไป...ไม่ต้องฉีดยาให้ฉันแล้วนะ ยามาโมโตะ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Juunana Sai

FIN

นะ นี่มันฟิควันเกิดประเทศไหนกันคะคุณกวางงงงงงง =[ ]=!!!!!!

คือก่อนหน้านี้ฟิควันเกิดแบบเศร้าเคล้าน้ำตา ซึ้งกินใจ ฮาไส้ไหล(?)ก็ยังถือว่าปกติอยู่นะ แต่พอมาเจอเรื่องนี้เข้าไป.....นี่ของขวัญวันเกิดก๊กกับเนียน? ใช่ไหม? ตรูอ่านไม่ผิดใช่ไหมยัยมี๊?!! คือถ้าบอกว่าเป็นฟิควันเกิดคุณโคคุณกิโนะยังจะน่าเชื่อกว่าอ่ะ5555

เอาเถอะ...ยังไงก็เป็นไหแรกที่ทลายสำเร็จในปีนี้ละนะ โฮววววววววว ดีใจน้ำตาไหลพรากกกกกกก  ทั้งๆที่เป็นไหที่โหดหินมากแต่ก็จบก่อนเรื่องอื่นเลย ดีใจมากๆๆๆจริงๆค่ะ เพราะเป็นฟิคที่ตั้งใจมาก คือแบบจะมีคนอ่านไหมตรูไม่รู้ตรูจะแต่งมากอ่ะ 555

ก็...จบลงด้วยตอนที่ 8 จินะคะเรื่องนี้ อิอิ  เป็น 8 ตอนที่ไม่ได้ยาวเลยค่ะถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆ แต่เป็น 8 ตอนที่โหดสลัดสำหรับคุณกวางมากกกกกกก ก็อย่างที่เคยเวิ่นไปในตอนก่อนๆหน้านี้ว่า ฟิคแนวลึกลับซับซ้อนเป็นอะไรที่แต่งยากมาก คือแต่งยังไงให้คนอ่านจับไม่ได้ว่าตกลงใครเป็นคนร้ายกันแน่เนี่ยมันยากสุดๆ555 (ก้มลงไปชาบูท่านปรมาจารย์คนแต่งคินดะอิจิรุ่นปู่) ก็นะ คุณกวางอาจจะยังไม่ถึงขั้นแต่ก็ดั้นด้นดื้อดึงที่จะแต่งมันจนจบได้ละนะ กร๊ากกกกกกกก อีกเรื่องที่นับว่ายากสำหรับฟิคเรื่องนี้ก็คือคาแรกเตอร์ของตัวละครในเรื่อง....ก็นะ...จับก๊กมาเป็นคนบ้า จับยามะมาเป็นคนโรคจิต จับคุณโคมาเป็นผู้ต้องสงสัย หงั่กๆๆ แกกล้ามากอ่ะคุณกวาง >^<

ก่อนจะเวิ่นยาว ขอแฮปให้ลูกเขยหมายเลขหนึ่ง(?)ก่อน

สุขสันต์วันเกิดนะยะ พ่อสุดหล่อมหาจำเนียน

ขอให้หล่อวันหล่อคืนเพราะถ้าแกหล่อน้อยลงเมื่อไหร่มี๊จะยกลูกชายให้คนอื่น(โดนดาบฟันคอหลุด) ขอให้เริงร่าเป็นหมาป่าในคราบชิบะแบบนี้ตลอดไปนะยะ ขอให้ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนแข่งเบสบอลชนะเลิศเป็นที่หนึ่งในปฐพีเลยนะยะ มี๊รู้ว่าร่างกายแกแข็งแรงทรงพลังดั่งช้างสารอยู่แล้วเพราะงั้นก็ขอให้ไม่เจ็บไม่ป่วยไม่เดี้ยงไปก่อนจะได้แต่งงานแต่งการกับผู้พิทักษ์วายุครองตึกพิรุณนะยะ โอ๊ยยยยย อวยพรด้วยความหมั่นไส้หาใดจะเปรียบ คือไม่ใช่ว่ามี๊ไม่รักอิเนียนนี่หรอกนะ แต่เพราะรักมันนี่แหละเลยอดหมั่นไส้ไม่ได้ที่มันได้ตัวและหัวใจลูกชายมี๊ไปครอง กืดๆๆ

HAPPY BIRTHDAY YAMA จ้ะ

นี่มี๊ไปจับแมว(ที่ยังไม่รู้ตัว)มาเป็นของขวัญให้เรยนะจ๊ะ เลี้ยงดูให้ดีล่ะ อิ๊อิ๊

ปีนี้แปะที่นี่ก่องเลย เดี๋ยวค่อยตามไปแปะที่เฟสเมื่อถึงวันที่ 24 อีกที =w= คือที่ลงเร็วเพราะว่าคุณกวางไม่อยู่จนถึงสิ้นเดือนค่ะ ไปตามล่าหาพร๊อพให้ลูกชายคนเล็ก(ผิด) ไปตามหาความฝัน(ก็ยังผิดอีก) ไปหาโลเคชั่นฟิคเรื่องใหม่(ใกล้ถูกแระ) สรุปคือไปญี่ปุ่นค่ะ555 แต่ยังติดต่อได้ทางเฟส ทางเมล์ หรือไลน์ตามปกติแหละนะ (ปกติของมันคือได้บ้างไม่ได้บ้างนั่นแหละปกติแล้ว กร๊ากกกก)

พูดถึง 17ฝน มีคนวาดรูปมาให้หลายรูปเลยค่ะ แง๊~~~ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆนะคะ ชอบมากๆๆๆๆๆทุกรูปเลยอ่ะ *ดีใจน้ำตาไหลพราก* ไปสครีมกับเจ้าตัวมาแล้วเพราะงั้นขอแปะเรยแล้วกัน เหะเหะ

ล่าสุดๆส่งตรงมาจากน้องเอแคลร์ค่ะ ง๊ากกกก มุมสวยมว๊ากกกกก

อันนี้ของน้องริยา ส่งมาให้เมื่อนานแล้วแต่ฟิคมันอยู่ในไหกะเลยเพิ่งได้เอามาแปะอ่ะนะ5555 (โดนตบ)

ส่วนอันนี้ของน้องขวัญ ไม่แน่ใจว่าลงไปยัง แต่เป็นภาพแรกที่ได้มาหลังจากลงฟิคไปประมาณครึ่งวันได้ ดีใจโฮกอ่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนวาดให้เร็วขนาดนี้ ฮืออออออ

แล้วก็ๆๆๆๆ

ไหนฟิคๆมันก็จบอย่างหาได้ยากแล้วเพราะงั้นเลยตั้งใจจะรวมเล่มค่ะสำหรับ Juunana Sai อันนี้เป็นหน้าเปิดเล่มข้างในค่ะ อิอิ แอบโฆษณา

ใครสนใจเก็บแบบเป็นเล่มๆเดี๋ยวคุณกวางมาแจ้งข่าวอีกทีนะคะว่าอะไรยังไง เล่มนี้บางๆค่ะ ประมาณ 200 หน้าได้ ไม่มีตอนพิเศษแต่อย่างใดค่ะ เพราะถ้ามีตอนพิเศษคาดว่าอีกชาตินึงกว่าจะเสร็จแบบบางเรื่องที่จบไปตั้งแต่ปีที่แล้วแต่รวมเล่มไม่เสร็จเพราะรอตอนพิเศษถถถถถถ (โดนดาวตกถล่มใส่) ส่วนปกวาดโดยน้องสโนว์เจ้าเก่าของเรานี่เอง >/////< ยังไม่เสร็จก็รู้แระว่าสวย อิอิ

ขอบคุณมากๆๆๆๆนะค้าที่ติดตามกันมาถึงตรงนี้ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆเสียงทวงด้วยนะคะ ดีใจมากๆค่ะที่มีคนถามหาฟิคแรร์ๆเรื่องนี้5555 แล้วเจอกันเรื่องถัดไปเน้ ^ ^//