KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino] Juunana Sai ; 17ฝน : 07

KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino]  Juunana Sai ; 17ฝน : 07

Happy Birthday GOKUDERA HAYATO 09/09 fanfiction.

Happy Birthday YAMAMOTO TAKESHI 24/04 fanfiction.

: KHR feat.Psycho Pass Fanfiction AU.

: 8059 KouGino

: Psycho Period Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

                : เนื้อเรื่องต่อไปนี้ทำลายคาแรกเตอร์ค่อนข้างรุนแรง หากรับไม่ได้ที่ตัวละครจะ “ไม่ปกติ” อย่าเข้ามาอ่านนะคะ

เปรี้ยง!!!

เสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมาดังก้องไปพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากห้องที่อยู่ไม่ไกล นัยน์ตาเบิกโพลงขึ้นมาท่ามกลางความมืดก่อนที่ทั่วทั้งร่างจะตื่นเต็มตาเมื่อเสียงกรีดร้องนั้นยังดังไม่หยุด

“ อ๊าาาาาาาาา!!!!!!”

เสียงของโกคุเดระ ฮายาโตะ?

มือเรียวรีบควานหาแว่นตาก่อนจะลุกพรวดพราดออกมาจากห้อง...เพื่อมาพบว่าสายฝนกำลังเทกระหน่ำลงมา...แล้วคนไข้ที่มักจะฝันร้ายในวันที่ฝนตกของเขาก็กำลังกรีดร้องอยู่ในห้องของตัวเอง

ในขณะที่เขาชะงักไปเล็กน้อย เงาร่างสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มในยูกาตะสีดำก็เปิดประตูห้องเข้าไปทันที

ถึงแม้เสียงปลอบโยนที่ดังออกมานั้นมันจะอ่อนโยนแค่ไหนก็ตาม แต่สองมือของเขากลับกำแน่น....

นายเป็นคนทำให้เด็กคนนั้นเป็นแบบนั้นเองไม่ใช่หรือไง ยามาโมโตะ ทาเคชิ....

จากที่คิดมาตลอดว่าคนไข้ของเขาช่างโชคดีที่มีเด็กหนุ่มคอยรักคอยดูแลอยู่ใกล้ๆถึงแม้จะมีอาการทางประสาทแบบนั้น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกตรงกันข้าม

ตอนนี้เขารู้สึกสงสารโกคุเดระ ฮายาโตะจับใจที่ต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของปิศาจร้ายอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิ

ดูจากความสัมพันธ์ที่เกินเลยคำว่าพี่น้องของทั้งสองคนแล้ว เขาก็พอจะเดาได้ว่า ยามาโมโตะ คงจะรักโกคุเดระ ฮายาโตะมาก....รักมากจนอยากจะเก็บเด็กคนนั้นให้อยู่ข้างๆตัวเองไปตลอด ถึงได้เลือกที่จะใช้ยากล่อมประสาทกับเด็กคนนั้นทั้งๆที่จริงแล้วโกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ใช่คนบ้า...ไม่ได้มีทั้งเรื่องช็อคจากฝาแฝดหรืออะไรเลย

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็คงจะเป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายปกติๆคนหนึ่ง แต่กลับถูกทำให้เป็นแบบนี้....

เปรี้ยง!!!!

แสงสว่างวาบฉาบไล้ลงมาบนแว่นตาของเขา...เสียงในห้องดูจะสงบลงแล้วแต่ความรู้สึกของเขากลับไม่อาจข่มให้สงบลงได้อีก

โกคุเดระ ฮายาโตะ ยังมีทางรักษาให้หาย...

และเขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้เด็กคนนั้นต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของปิศาจร้ายตนนี้อีกต่อไป!

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นก้มลงมองขวดยากล่อมประสาทมากมายที่กลิ้งอยู่ในถังขยะ ก่อนที่มันจะเงยขึ้นด้วยใบหน้าที่ปรับเป็นราบเรียบตามเดิม สองขาทำทีเป็นก้าวเดินออกไปจากบ้านเพื่อไปสถานีอนามัยหรือไม่ก็ไปซื้อขนมลูกอมเหมือนทุกที

แต่ที่จริงแล้วร่างสูงโปร่งกลับผลุบหายเข้าไปในกอดอกอะจิไซที่ต้นใหญ่เพราะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของยามาโมโตะ ทาเคชิเอง

สักวัน...อะจิไซเหล่านี้คงจะมีสีโลหิต หากยังปล่อยให้เด็กหนุ่มคนนั้นปกครองหมู่บ้านต้องสาปแห่งนี้ต่อไป

เสียงสวบสาบที่ดังมาจากห้องนอนของโกคุเดระ ฮายาโตะ ทำให้สายตาของเขาละจากดอกไม้ตรงหน้ากลับไปมองผ่านบานประตูเลื่อนฝั่งสวน เจ้าคนไข้ขี้เซาของเขามักจะตื่นสายในวันเสาร์อาทิตย์จนบางครั้งเขาก็แปลกใจ เพราะหากเป็นคนที่ตื่นเช้าเป็นประจำก็ไม่น่าจะมีเวลาตื่นที่แตกต่างกันขนาดนี้ในแต่ละวัน

และวันนี้เองเขาถึงได้เข้าใจ...ว่าทำไมวันเสาร์อาทิตย์เด็กคนนั้นถึงออกจากห้องช้ากว่าปกติ

เพราะมันเป็นวันที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ต้องไปโรงเรียน

และเด็กหนุ่มก็กำลังก้าวขาเข้าไปหาร่างบอบบางที่ยังนอนอยู่ในผ้าห่มผืนหนา...ก้าวเข้าไป...พร้อมๆกับเข็มฉีดยา

เพราะเคยเห็นขวดของยากล่อมประสาทนั่นมาแล้ว เขาจึงรู้ว่ามันมีสีอะไร และสีของยาในหลอดฉีดยานั้นมันก็สีตรงกัน

ยามาโมโตะ ทาเคชิ เป็นคนฉีดยากล่อมประสาทนั่นให้โกคุเดระ ฮายาโตะจริงๆ....

ปลายเข็มถูกดึงออกมาจากท่อนแขนบางพร้อมๆกับนัยน์ตาสีมรกตที่ล่องลอยไปไกลและเขาก็จะไม่ทนอีกต่อไป! ร่างทั้งร่างจึงลุกพรวดขึ้นไปจากกออะจิไซแทบจะทันที

“ ยามาโมโตะ....”   สันกรามขบกันแน่นเมื่อเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่าย ใบหน้าคมมองกลับมาด้วยใบหน้าราวกับไม่สะทกสะท้านใดๆกับสิ่งที่เขามองเห็น

“ คุณหมอ? ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นครับ....”   เขาไม่รู้หรอกนะว่าเด็กหนุ่มคิดจะยิ้มให้เขาหรือเปล่า เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าคมตอนนี้มันดูมืดมนจนน่าขนลุก

“ นายกำลังทำอะไรอยู่?! นายรู้หรือเปล่าว่านี่มันเป็นอาชญากรรม?! นายทำกับเด็กคนนี้แบบนั้นได้ยังไง?!!”   เขายืนตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่ในสวน นัยน์ตาจับจ้องไปยังเด็กหนุ่มอย่างคาดคั้น...ไม่นึก...ไม่นึกมาก่อนเลยจริงๆว่าคนที่เขาคิดมาตลอดว่าพึ่งพาได้จะกลายเป็นคนร้ายไปซะเองแบบนี้!

แล้วที่น่าเจ็บใจคือใบหน้าคมนั้นกลับยิ้มรับ....

นี่มันเสียสติไปแล้ว!

ที่เขาคิดว่ามีแต่โกคุเดระ ฮายาโตะเท่านั้นที่มีอาการทางประสาท เขาคงจะคิดผิด เพราะคนที่นี่ คนในหมู่บ้านโคโตฮิระแห่งนี้ เป็นบ้ากันไปหมดแล้วทุกคนต่างหาก!!

“ ชั้น....จะพาเด็กคนนั้นไปรักษาตัวในเมือง....”   เขาพยายามข่มความโกรธก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นกล้าเผชิญสายตากับดวงตาสีเปลือกไม้ที่แสนจะมืดมนคู่นั้น ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้สะท้อนความเกรี้ยวกราดหรือหวาดกลัวว่าเขารู้ความจริงแล้วออกมาเลยก็ตาม

เด็กหนุ่มไม่มีทีท่าจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเขา ไม่คิดจะฆ่าเขาปิดปาก ไม่แม้แต่จะมีท่าทางตกใจ...

ใบหน้าคมยังคงยิ้มเย็นๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร....

คงจะมั่นใจละสินะ ว่าเขาจะไม่สามารถเอาตัวโกคุเดระ ฮายาโตะไปจากตนเอง ไปจากหมู่บ้านวิปริตแห่งนี้ได้!

“ เปล่าประโยชน์ครับคุณหมอ...”   เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาจากใบหน้าเยือกเย็นทำเอาเขาแทบจะเต้นเป็นเจ้าเข้า เสียงสั่นสะท้านจากความโมโหจึงถามกลับไปทันที…เขาไม่กลัวหรอกที่จะต้องแตกหักกับเด็กหนุ่ม ไม่กลัว ที่จะถูกคนทั้งหมู่บ้านรุมทำร้าย...เขาก็แค่อยากจะช่วยคนไข้ที่น่าสงสารของเขาก็เท่านั้นเอง

“ หมายความว่ายังไง?!”

“ คุณหมอคงคิดละสิ...ว่าฮายาโตะเป็นคนปกติที่ถูกยากล่อมประสาทหลอนจนทำให้เป็นบ้า”   สองมือได้แต่กำแน่นเมื่อเด็กหนุ่มเอ่ยย้ำด้วยใบหน้าไม่สะทกสะท้าน...มันเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไงล่ะ?!!

“ ผิดแล้วครับ...เพราะที่จริงแล้ว...ผมฉีดยาให้เขา เพื่อให้เขาสงบลงต่างหาก”   นัยน์ตาได้แต่เบิกกว้างไปกับคำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้า....

หมายความว่ายังไง?....

จะบอกว่าที่ฉีดยากล่อมประสาทให้เพราะว่าที่จริงแล้ว โกคุเดระ ฮายาโตะ มีอาการทางประสาทมากกว่านี้ เป็นคนบ้าเสียสติที่คลุ้มคลั่งไปแล้วหรือยังไง

เพราะมันก็จริงที่ยาตัวนี้มีฤทธิ์กล่อมประสาท ให้คนที่คลุ้มคลั่งยอมอยู่นิ่งๆได้ ในภาพแห่งฝันดีไม่ใช่ฝันร้าย...

เขาได้แต่อึ้งไปกับสิ่งที่เด็กหนุ่มบอก....โกคุเดระ ฮายาโตะ...เด็กคนนั้น....ไม่ใช่คนปกติที่กลายเป็นคนบ้าเพราะยา....แต่เป็นคนบ้าขั้นร้ายแรงที่ยอมสงบลงได้เพราะยาอย่างงั้นหรอ?....

นี่อะไรมันเป็นอะไรกันแน่?

ในหัวของเขากำลังสับสนปนเป ทุกอย่างกำลังตีกันจนยุ่งเหยิง ทั้งเรื่องของโคงามิกับนายใหญ่ ทั้งเรื่องของยามาโมโตะกับโกคุเดระ ฮายาโตะ....เขาชักจะไม่รู้แล้วว่า ตกลงใครเป็นคนดี ใครเป็นคนร้ายกันแน่....

แต่เขาจะไม่ปักใจเชื่อ จะยังไม่ปักใจเชื่ออย่างเด็ดขาด

“ คุณหมอรู้ไหมครับ....ว่าถ้าผมไม่ฉีดยาให้ ฮายาโตะจะเป็นยังไง....”   น้ำเสียงเย็นเฉียบที่เอ่ยออกมานั้นมันทำเอาเย็นสันหลังวาบ อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นจะ....

“ ฆ่าตัวตาย....ฮายาโตะพยายามจะฆ่าตัวตาย...ผมจึงต้องทำกับเขาแบบนี้”    ร่างทั้งร่างของเขาแทบจะแข็งเป็นหิน....สิ่งที่ได้ยินมันทำเอาปวดที่หัวใจขึ้นมาทันที

เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นกัน....

เขาทอดสายตามองใบหน้าสวยที่หลับพริ้มอยู่บนหน้าตักของยามาโมโตะอย่างสงสารจับใจ ความโกรธเกรี้ยวราวกับจะหายไปเมื่อได้ฟังเหตุผลของเด็กหนุ่ม

หากต้องตกอยู่ในความฝันแบบนี้ตลอดไป มันก็คงจะดีกว่าไม่มีลมหายใจไม่ใช่หรือไง...สำหรับคนที่รักแสนรักแบบนี้

“ คุณหมอคงจะรู้อยู่แล้วสินะครับ...ว่าฮายาโตะไม่ได้มีฝาแฝด”   เสียงทุ้มเอ่ยออกมาในขณะที่มือใหญ่ยังคงลูบเส้นผมสีเงินนั้นเบาๆ

“ ที่จริงแล้ว...คนที่โดนข่มขืนในคืนที่ฝนตกหนัก...ก็คือฮายาโตะเอง....”    ราวกับมีเสียงสายฟ้าฟาดลงมากลางหัวใจของเขา เพราะแบบนั้น...เพราะแบบนั้นเองสินะถึงได้ช็อคจนคิดจะฆ่าตัวตาย

“ เขาถูกข่มขืน...โดยคนที่เป็นทั้งพี่ชาย เป็นทั้งเพื่อนสนิท เป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุดในชีวิต...ทำให้เขากลัวแล้วก็ปิดกั้นหัวใจของตนเอง เขาพยายามจะฆ่าตัวตาย แต่เป็นเพราะยากล่อมประสาทเขาถึงมีชีวิตอยู่ต่อมาได้เพราะหลอนว่าตัวเองมีฝาแฝดและคนที่ถูกข่มขืนก็คือฝาแฝด...ไม่ใช่ตัวเอง”

หลังจากที่ฟังจนจบประโยค จากที่คิดว่าจะให้อภัยกลับกลายเป็นรู้สึกแค้นจนอยากจะลุกขึ้นไปกระชากคนตรงหน้ามาต่อยให้คว่ำ

เพราะคนที่ข่มขืนโกคุเดระ ฮายาโตะ มันก็คือนายเองไม่ใช่หรือไง ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!!

“ เลวที่สุด!! นายทำได้ยังไงยามาโมโตะ!!! คนบ้านนี้เลี้ยงนายมาอย่างดีไม่ใช่หรือไง?! ทำไมถึงทำกับเด็กคนนั้น ทำไมถึงทำกับนายใหญ่แบบนี้ได้?!!”   และบางที...เรื่องการตายของนายใหญ่เอง...เด็กหนุ่มคนนี้อาจจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังก็ได้

อาจจะไม่ใช่ฝีมือของโคงามิ....

“ หึ...มันก็ช่วยไม่ได้...ทั้งๆที่ชั้นรักและทะนุถนอมดูแลฮายาโตะมาอย่างดี แต่แล้วจู่ๆพ่อก็คิดจะแยกพวกเราสองคนโดยการจับฮายาโตะแต่งงานกับผู้หญิงนอกหมู่บ้าน...ชุดเจ้าสาวที่แขวนอยู่ในห้องเก็บของนั่นก็เป็นของที่จะส่งให้ผู้หญิงคนนั้น แล้วแบบนี้จะให้ชั้นยอมปล่อยฮายาโตะให้ไปเป็นของคนอื่นได้ยังไง....”   ความจริงอีกข้อทำเอาหนาวเย็นไปถึงไขสันหลัง

จุดเริ่มต้นของทุกอย่างมันมาจากชุดวิวาห์สีเลือดนั่นเองสินะ

เขาคิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่มองเห็นกิโมโนสีขาวนั่นมีสีดั่งโลหิตที่จะฉาบไล้ไปทั่วทั้งหมู่บ้านแห่งนี้

“ คุณหมอ...รู้ความจริงขนาดนี้แล้วจะเอายังไง? ถ้ายอมอยู่ที่นี่ต่อไปโดยไม่มีปากเสียงผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”   เขาได้แต่ชะงักงันกับคำพูดของเด็กหนุ่ม...จะให้เขาทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วถูกกล่อมให้กลายเป็นเหมือนคนอื่นๆในหมู่บ้านน่ะหรอ?

ไม่มีทาง!

เพราะเขาเชื่อ....

เขาเชื่อจากใจจริง...ว่าโกคุเดระ ฮายาโตะ ยังมีทางรักษา ยังมีโอกาสหายแล้วกลับไปใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้

เขาจะเอาตัวเด็กคนนั้นไป!

ต่อให้ต้องเผชิญกับฝันร้าย แต่ในที่สุดแล้วเด็กคนนั้นก็จะตื่นขึ้นมาอยู่ในโลกของความเป็นจริงๆได้แน่นอน

“ หึ...ดูจากสายตาแล้วคงจะไม่ยอมดีๆสินะครับ? ถ้างั้นผมคงต้องขอโทษด้วยถ้าจะต้องให้คุณหมอช่วยหายไปจากที่นี่”

ร่างกายรู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะไม่ได้ลุกจากพื้นเสื่อทาทามิแต่จิตสังหารที่แผ่ออกมาก็ทำเอาหายใจแทบไม่ออก เขาอาจจะสู้ยามาโมโตะไม่ได้ แต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้ในเมื่อหมอคือคนที่รู้จุดอ่อนในส่วนต่างๆของร่างกายเป็นอย่างดี แค่สับมือให้ถูกจุดก็จัดการคนที่มีร่างกายปกติอย่างเด็กหนุ่มได้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนั้นเขาลืมคิดไปว่า...

สิ่งที่เขารู้มา มันอาจจะใช้ไม่ได้ผลกับคนที่มีร่างกายพิกลพิการอย่างคิโช!

ฟุ้บ!!!

ประกายเหล็กกล้าของมีดทำสวนพุ่งเข้ามาทางด้านข้างจนเขาแทบจะหลบไม่ทัน นัยน์ตาได้แต่เบิกกว้างเมื่อจู่ๆข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของยามาโมโตะคนนี้ก็โผล่พรวดออกมา...แล้วคราวนี้ก็คงไม่มีคำห้ามปรามเหมือนกับครั้งแรกนั่นอีก ในเมื่อร่างสูงของผู้เป็นนายยังคงนั่งยิ้มเย็นๆอยู่ในห้องของโกคุเดระ ฮายาโตะ

แย่ละ...

ถ้าเป็นคิโช...เขาอาจจะถึงตายเลยก็ได้!

เพล้ง!!!

มีดที่สับลงข้างลำตัวอย่างฉิวเฉียดปักเข้าไปในกระถางต้นไม้จนมันแตกละเอียด เขากระโดดหลบขึ้นไปยืนหอบหายใจ แล้วต่อให้พยายามจะโต้ตอบไปตามจุดต่างๆของร่างกายไม่สมประกอบนั่นเท่าไหร่ มันก็ราวกับเป็นแค่ก้อนเนื้อที่ไร้ความรู้สึก

ใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวเดินย่างสามขุมเข้ามาหา ฝ่ามือพลิกประกายคมกล้าของมีดทำสวนที่มีเศษดินเกาะให้หัวใจยิ่งเต้นระรัวไปกันใหญ่...นี่เขาจะรอดจากตรงนี้ไปได้ยังไงกันนะ...คิดไม่ออกเลยจริงๆ

ฟุ้บ!!

ใบมีดที่ตวัดเข้ามาทำเอาต้องหลบด้วยความยากลำบาก แผ่นหลังกระแทกลงไปที่ฝาผนังดังโครม แล้วก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีที่ให้กลิ้งหนีได้ทันอีกแล้วในวินาทีนี้

นัยน์ตาเผลอปิดแน่นเมื่อเสียงแหวกอากาศของมีดนั่นพุ่งตรงเข้ามา แต่ทว่า...

เคร้ง!!

เสียงเหล็กปะทะกันทำให้เขาลืมตาขึ้นมามองอย่างหายใจไม่ทั่วท้อง....มีด? หรืออะไรเขาก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่ามันเข้ามาขวางกั้นระหว่างเขากับมีดของคิโชเอาไว้ ก่อนที่มันจะดันจนผลักให้ชายไม่สมประกอบนั่นถึงกับล้มหงายหลัง

“ กิโนะ! ลุกไหวไหม?!”   ทั้งแผ่นหลัง ทั้งใบหน้าที่หันกลับมามองเขาเพียงชั่วพริบตาก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะหันกลับไปจ้องนายบ่าวคู่นั้นต่อทำให้น้ำตารื้นขึ้นมาที่ขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่

“ โคงามิ...”   ที่ใต้แผ่นอกซ้ายมันตื้นตันจนบรรยายไม่ถูก...ทั้งๆที่ถูกเขาเข้าใจผิด ทั้งๆที่ถูกเขาทำให้เจ็บปวดจากความไม่เชื่อใจ แต่โคงามิก็ยังคงเป็นคนสุดท้ายที่จะทอดทิ้งเขาอยู่เสมอ ยังคงยื่นมือเข้ามาช่วยทุกครั้งที่เขาเดือดร้อน ยังคงปลอบประโลมทุกครั้งที่เขาทุกข์ใจ

แล้วทำไม...

ทำไมเขาถึงได้ไปเชื่อคนอื่น แทนที่จะเชื่อมั่นในตัวคนที่ดีแสนดีกับเขาแบบนี้...

“ กิโนะ”   มือใหญ่ยื่นมาจับมือของเขาเอาไว้ก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นมา

“ เราต้องหนีกันก่อน”   เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆในขณะที่ดวงตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ยามาโมโตะกับคิโช เด็กหนุ่มที่มีท่าทางไม่ทุกข์ร้อนขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหน้าโคงามิ

แสดงว่ายามาโมโตะต้องเคยรู้มาก่อน ถึงการมีตัวตนอยู่ของโคงามิ....ต้องรู้แน่ๆ...ว่าโคงามิเป็นใครแล้วเข้ามาทำอะไรในหมู่บ้านแห่งนี้...เด็กนั่นถึงได้ใส่ความโคงามิให้เขารับรู้ได้อย่างแนบเนียนขนาดนั้น

เขาบีบมือกลับเบาๆเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจแล้ว

เคร้ง!!!

มือใหญ่ปามีดสั้นเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ขยับดาบมารับไว้ได้ทัน แต่ที่ไม่ทันก็คือการปล่อยให้เขากับโคงามิวิ่งหนีออกมาได้!

“ ไปตามคนทั้งหมู่บ้าน ล่าตัวพวกมันออกมาให้ได้!!”   น้ำเสียงก้องกังวานดังลั่นบ้านทันทีที่ขาพวกเขาก้าวพ้นประตู หมู่บ้านที่เต็มไปด้วยเงาของยามาโมโตะแบบนี้จะมีที่ไหนให้หนีได้อีก

เขาไม่รู้...

ไม่รู้เลยจริงๆ....

แต่ดูเหมือนโคงามิจะไม่ได้คิดแบบเขา

ร่างสูงใหญ่ยังคงจับมือเขาแล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งจนสุดกำลัง...วิ่ง...วิ่งไปยังศาลเจ้าร้างบนเขาแห่งนั้น

“ โคงามิ...หนีมาที่นี่ก็ไม่รอดหรอกนะ นี่!”   เขาพยายามจะบอกอีกฝ่ายเพราะคิดว่าถ้าหนีเข้าป่าไปจะยังมีโอกาสรอดมากกว่าหรือเปล่า แต่ใบหน้าคมกลับหันมายิ้มน้อยๆให้ด้วยความมั่นใจ

“ ไม่ต้องห่วงกิโนะ นายคิดว่าชั้นรอดอยู่จนป่านนี้ได้ยังไงล่ะ ชั้นน่ะ อยู่ที่นี่มาตลอดเลยนะ”   สองขาวิ่งตามร่างสูงใหญ่ขึ้นบันไดไป เมื่อมาถึงตัวศาลเจ้าร้างที่อยู่ด้านบน โคงามิก็ยังดึงเขาให้วิ่งตามไปด้านหลัง

ร่างสูงใหญ่ปล่อยมือก่อนจะโดดลงหน้าผาไปอย่างไม่บอกกล่าว ทำเอาเขาใจหายวูบ

“ โคงามิ?!!”   ใบหน้าชะโงกลงไปด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม ไม่ตลกเลยนะถ้าจะบอกว่าจะมาโดดหน้าผาตายพร้อมกันที่นี่น่ะ

“ กิโนะ! ทางนี้!”   ร่างสูงใหญ่เรียกเขาจากเบื้องล่าง...ได้ยังไงกัน? ในเมื่อสิ่งที่เขาเห็นมันเป็นเพียงหน้าผาเท่านั้น

“ นายอยู่ไหนน่ะโคงามิ?”

“ โดดลงมาเลยกิโนะ! เดี๋ยวชั้นคว้าเอาไว้เอง มาสิ!”   เขาหันไปมองเสียงอึกทึกที่กำลังวิ่งขึ้นเขาตามมาของพวกชาวบ้าน...จะให้โดดลงไปน่ะหรอ? แต่มัน...

“ กิโนะ?!”   อ้า~~ เป็นไงเป็นกัน เขาคงมีแต่ต้องเชื่อใจโคงามิเท่านั้นแล้วละ ขาสั่นๆก้าวไปยืนอยู่ริมหน้าผา...ก่อนที่จะหลับหูหลับตาแล้วโดดลงไป!

ฟุ้บ!!

สายลมปะทะใบหน้าไม่ทันจะถึงสองวินาที ก็มีท่อนแขนที่คุ้นเคยคว้าลำตัวของเขาเอาไว้ก่อนที่ร่างกายจะถูกตวัดเข้าไปยังถ้ำที่อยู่ใต้หน้าผา!!

เขานั่งกองอยู่ที่พื้นหินแข็งๆอย่างหมดแรง ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นหันไปมองรอบกายด้วยสายตามึนงง ริมฝีปากตั้งใจจะเอ่ยถาม แต่โคงามิก็ส่งสัญญาณให้เขาเงียบเสียก่อน

เสียงฝีเท้ามากมายที่อยู่เหนือหัวทำเอาแทบอยากจะหยุดหายใจ เขาได้แต่นั่งนิ่งเป็นรูปสลักเพราะกลัวว่าแค่เสียงขยับตัวก็จะทำให้กลุ่มคนที่กำลังตามล่าพวกเขาอยู่รู้ตัว...ตราบจนพวกนั้นลงจากเขาไปเพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่...เขาจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเสียที

“ พักซักหน่อยแล้วกันกิโนะ แล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงกันต่อ”   โคงามิลูบหัวเขาเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในถ้ำ ถ้วยชาง่ายๆถูกส่งมาให้แต่กลิ่นของมันช่างหอมยวนใจ

เขากวาดสายตามองอุปกรณ์ยังชีพที่มีทั้งถ้วยจานชามและเตาอย่างง่ายๆ เสื่อผืนหมอนใบมุ้งอีกหลังด้วยสายตาหมองๆ นี่โคงามิต้องมาใช้ชีวิตอยู่แบบนี้เองงั้นหรอ...ตลอดเวลาที่หายออกไปจากบ้านเป็นเดือนๆนั่น...ร่างสูงใหญ่ลำบากขนาดนี้ เขาไม่เคยรู้เลย

“ ชั้นไม่อยากจะบอกนายเลยจริงๆกิโนะ...ชั้นกลัว ว่าถ้านายรู้แล้วนายอาจจะเป็นอันตราย เพราะงานของชั้นมันเสี่ยง....แต่ถ้านายกังวลจนคิดที่จะเลิกกัน ชั้นคงจะไม่ปิดบังอีก....ที่จริงแล้ว...ชั้นเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ”   คำพูดของคนที่นั่งอยู่ข้างๆทำเอานัยน์ตาเบิกกว้าง...เป็นตำรวจ...งั้นหรอ?

ถ้าอย่างงั้นที่เขาคิดว่าโคงามิจะมีส่วนเกี่ยวกับการตายของนายใหญ่เขาก็คิดผิดทั้งหมดอย่างงั้นใช่ไหม

ความดีใจที่มันท่วมท้นออกมาทำให้ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“ กิโนะ?”   ใบหน้าคมถึงกับลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นเขาร้องไห้ แต่ครั้งนี้เขาดีใจจนห้ามน้ำตาไม่ไหวต่างหาก

“ ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆที่นายไม่เคยหักหลังความเชื่อใจของชั้น”   เขาซบหน้าลงไปบนฝ่ามือใหญ่อย่างรู้สึกขอบคุณจากใจจริง ขอบคุณที่อีกฝ่ายยังคงเป็นคนดีคนเดิมของเขา ไม่ได้เห็นแก่เงินจนลงมือฆ่าใครได้อย่างที่เขาเข้าใจผิดไป

และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่า คนที่รักเขามากที่สุดก็คือ โคงามิ ชินยะ คนนี้นี่แหละ

“ ชั้นมาที่นี่ ตามคำขอร้องของนายใหญ่....”   ร่างสูงใหญ่เล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบในขณะที่พวกเรานั่งรอให้เวลาผ่านไป

“ ไม่มีใครรู้หรอกว่าคนที่ข่มขืนโกคุเดระ ฮายาโตะนั้นเป็นใคร นายใหญ่ก็แค่สงสัยว่าจะเป็นยามาโมโตะ ทาเคชิ เลยให้ชั้นมาสืบดู...อีกทั้งนายใหญ่ยังสงสัยเกี่ยวกับอาการทางประสาทของลูกชายอีกด้วยว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นการเสียสติตามธรรมชาติ แต่อาจจะมีใครบางคนวางยาหรืออะไรก็แล้วแต่ และเพราะว่าคนในหมู่บ้านเชื่อใจยามาโมโตะที่เป็นลูกบุญธรรมมาก ถ้านายใหญ่ลงมือสืบเรื่องนี้เองอย่างออกนอกหน้า มันก็จะทำให้หมู่บ้านเกิดความแตกแยกเปล่าๆ เขาก็เลยอยากให้ชั้นเข้ามาสืบก่อนจะว่ากันในชั้นกฎหมายอีกที ถ้ายามาโมโตะ ทาเคชิ เป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทุกอย่างนี้จริงๆ”

“ ถ้ำกับข้าวของเครื่องใช้พวกนี้นายใหญ่ก็เป็นคนจัดการให้...ที่ชั้นพุ่งไปช่วยนายได้ทันโดยที่คนในหมู่บ้านไม่เห็นนั่นก็เพราะว่า ข้างในถ้ำมีทางเดินที่เชื่อมต่อกับหลังบ้านตระกูลโกคุเดระยังไงล่ะ เรื่องนี้มีเพียงนายใหญ่เท่านั้นที่รู้...ชั้นจึงรอดจากการตามล่าตัวของยามาโมโตะมาได้ตลอดแบบนี้...เด็กคนนั้นรู้ว่าชั้นเป็นใคร แล้วก็รู้ด้วยว่านายใหญ่เป็นคนขอร้องให้ชั้นมาที่นี่...เพราะงั้น...เรื่องที่นายใหญ่ตาย...ก็อาจจะมาจากเรื่องนี้...”

“ ชั้นตั้งใจจะกลับหลังจากที่รู้ว่านายใหญ่เสียไปแล้ว เพราะถึงจะสืบรู้ความจริงไปก็คงไม่มีใครเอาผิดยามาโมโตะได้ นายก็เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ ว่าคนทั้งหมู่บ้านจงรักภักดีต่อเด็กคนนั้นขนาดไหน”

“ แต่เป็นเพราะนายมาที่นี่อย่างเหนือความคาดหมายของชั้น เพราะนายยังอยู่ที่นี่ ชั้นจึงทิ้งไปไม่ได้....ที่นี่อันตรายเกินไปสำหรับนาย....บ้านหลังนั้นมีแต่คนที่น่าสะพรึงกลัว ไม่มีใครปกติสักคนเพราะทุกคนต่างจมอยู่กับความรักที่มีมากเกินไปจนอยู่เหนือเหตุผลทุกอย่าง”

“ นายจำเด็กผู้หญิงที่ถูกฆ่าตายในแปลงดอกลิลลี่ได้ไหม? คาเอเดะเป็นคนฆ่าเด็กคนนั้น”   ถึงจะฟังอย่างทำใจได้มาตลอดบทสนทนาที่ผ่านมาของโคงามิ แต่เรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้รู้สึกไม่เข้าใจขึ้นมา อย่างคาเอเดะน่ะหรอจะต้องลงมือกับเด็กคนนั้นด้วย?

“ เท่าที่นายใหญ่บอกชั้นมา คาเอเดะเคยถูกแม่ของโกคุเดระ ฮายาโตะช่วยเอาไว้ เธอจึงจงรักภักดีต่อแม่ของเด็กคนนั้นจนกระทั่งเด็กนั่นเกิดมา ความรักความเอ็นดูทั้งหมดจึงถูกถ่ายทอดให้กับคนลูกแทน...คาเอเดะรักโกคุเดระ ฮายาโตะมาก ก็คงจะมากเกินไปไม่ได้แพ้คิโชเลย”

“ ส่วนเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องที่ยามาโมโตะทำจึงพยายามจะเข้ามาเตือนสติโกคุเดระ ฮายาโตะเพราะคนที่เธอรักคือโกคุเดระ ฮายาโตะไม่ใช่ยามาโมโตะ คาเอเดะคงจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเลยต้องการจะขัดขวาง เพราะสำหรับเธอแล้ว คงไม่มีใครจะรักคุณหนูของเธอได้มากเท่ายามาโมโตะอีกแล้ว เธอคงต้องการให้โกคุเดระ ฮายาโตะอยู่กับยามาโมโตะ อยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไป ต่อให้จะต้องจมอยู่กับภาพแห่งความฝัน แต่หากเป็นฝันดีที่มีแต่ความสุขเธอก็คงจะยินดี”

“ คืนนั้นชั้นเห็น...เด็กผู้หญิงคนนั้นไปรอใครสักคนอยู่ที่แปลงดอกลิลลี่ สักพักคนที่ออกมาหาก็ทำให้ชั้นตกใจเพราะคิดว่าเป็นโกคุเดระ ฮายาโตะ...แต่ไม่ใช่...เป็นเพราะกิโมโนที่สวมใส่อยู่มันเป็นของโกคุเดระ ฮายาโตะทั้งๆที่คนใส่คือคาเอเดะ เท่าที่ชั้นคิด คาเอเดะคงบอกกับเด็กผู้หญิงคนนั้นว่าโกคุเดระ ฮายาโตะจะยอมออกมาพบ เธอจึงมารอที่แปลงดอกไม้ตามที่นัดกันไว้ แล้วคาเอเดะก็สวมกิโมโนของโกคุเดระ ฮายาโตะออกมา ถ้ามันมืดขนาดนั้นดูไกลๆคงจะดูยากเอาการอยู่ กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ใช่ก็คงจะอยู่ในระยะที่มีดแทงถึงไปแล้ว....”

เขาได้แต่กอดเข่าอย่างสลดใจกับเรื่องที่ได้ฟัง ทั้งๆที่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็แค่หวังดีกับคนที่เธอรัก กลับต้องมาตายไปอย่างน่าเวทนาแบบนี้....

“ ชั้นเลยพยายามจะบอกนายมาตลอด...ว่าให้ออกจากหมู่บ้านนี้ไป แต่นายฟังชั้นซะที่ไหน”   โคงามิหัวเราะในลำคอราวกับไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองในความดื้อดึงของเขา ใบหน้าเรียวจึงสะบัดหนีอย่างอายๆ

“ ขอโทษ...”   เสียงขมุบขมิบเอ่ยเบาๆจนร่างสูงใหญ่ต้องเอนตัวเข้ามาหา

“ ว่าอะไรนะกิโนะ? ไม่ได้ยินเลย?”   น้ำเสียงที่มักจะใช้หยอกเย้าเขาเสมอทำให้สองแก้มรู้สึกร้อนผ่าว ใบหน้าจึงแทบจะฝังลงไปในหัวเข่าที่ชันขึ้นมาให้รู้แล้วรู้รอด

“ กิโนะ....”   

“ กะ ก็บอกว่าขอโทษไง! เจ้าบ้าโคงามิ!”   เขาเงยหน้าขึ้นไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อกลบรอยแดงบนแก้ม แต่ก็มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆตอบกลับมา

มือใหญ่ดันหัวของเขาเข้าไปหา หน้าผากของเราจรดกันก่อนที่สายตาจะสบประสานอยู่แค่คืบ

“ ชั้นเองก็ต้องขอโทษนายนะกิโนะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงมาตลอด...เสร็จจากงานนี้ชั้นขอย้ายไปประจำที่แผนกสืบสวนของโตเกียวเรียบร้อยแล้วละ เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดสักที”   รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าคือสิ่งยืนยันว่าเขาตื้นตันใจมากแค่ไหน

ยังไงก็จะต้องรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้...

“ แล้ว...เรื่องของโกคุเดระ ฮายาโตะจะเอายังไง?”   ร่างสูงใหญ่ถามออกมาส่วนเขาได้แต่มองท้องฟ้าทีเริ่มจะเข้าสู่ยามราตรีด้วยสายตามุ่งมั่น

เด็กคนนั้นน่าสงสาร....การจมอยู่ในความฝันมันไม่ใช่เรื่องที่ดีนักหรอก ต่อให้ตอนนี้จะมีความสุขแต่ใครจะรู้ว่าหากวันหนึ่งไม่มียามาโมโตะแล้วเด็กคนนั้นจะอยู่ได้ยังไง หากรักษาเสียตั้งแต่ตอนนี้ก็ยังมีสิทธิ์ที่จะหาย

“ ถ้าชั้น...อยากจะดื้ออีกสักหน่อย...นายจะว่าอะไรไหมโคงามิ....”   ใบหน้าคมอมยิ้มราวกับรู้อยู่แล้วว่าคำตอบของเขาจะเป็นยังไง

“ นั่นมันก็เป็นปกติของนายไม่ใช่หรอกิโนะ? เรื่องดื้อแล้วก็ปากไม่ตรงกับใจเนี่ย ชั้นยกให้เลย”   เขาทำหน้าบูดใส่อีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆคลายรอยยิ้มออกมา

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นมองลึกเข้าไปในถ้ำอันมืดมิด

เขาไม่อยากให้เด็กคนนั้น...ต้องฝันร้ายในวันที่ฝนตกอีกต่อไปแล้ว...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.