KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino] Juunana Sai ; 17ฝน : 06

KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino]  Juunana Sai ; 17ฝน : 06

Happy Birthday GOKUDERA HAYATO 09/09 fanfiction.

Happy Birthday YAMAMOTO TAKESHI 24/04 fanfiction.

: KHR feat.Psycho Pass Fanfiction AU.

: 8059 KouGino

: Psycho Period Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

                : เนื้อเรื่องต่อไปนี้ทำลายคาแรกเตอร์ค่อนข้างรุนแรง หากรับไม่ได้ที่ตัวละครจะ “ไม่ปกติ” อย่าเข้ามาอ่านนะคะ

รุ่งเช้าต่อจากนั้นและวันถัดๆมา ยามที่ต้องมองหน้า โกคุเดระ ฮายาโตะ มันก็อดไม่ได้ที่แก้มจะร้อนผ่าว

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าการหยอกเย้าของทั้งสองคนเป็นแค่การกระทำของพี่ชายกับน้องชาย แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่...เพราะทุกอย่างล้วนทำไปในฐานะ...คนรัก

และเขาเพิ่งจะสังเกตเห็นสายตาของคนอื่นๆในบ้านที่บ่งบอกว่ารู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว

ในเมื่อยามาโมโตะ ไม่ได้มีสายเลือดของตระกูลโกคุเดระ เพราะฉะนั้นคงไม่มีใครคิดที่จะคัดค้าน...และเขาเองก็ตั้งใจจะปล่อยผ่านมันไปด้วยเช่นกัน

ตอนนั้นเขาลืมไป..ว่านั่นคือมุมมองของเขาซึ่งเป็นผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกัน...ไม่ได้มอง..ในฐานะผู้ปกครอง

เข็มฉีดยาถูกจิ้มลงไปบนท่อนแขนบอบบางของเจ้าคนไข้ตัวดีที่ทำหน้ายุ่งอย่างไม่ค่อยจะยอมเท่าไหร่นัก ทั้งๆที่อายุตั้ง 17 ปีแล้วแต่เวลาจะฉีดยาทีไรเขากลับต้องหาอะไรมาล่อเป็นเด็กๆเสียทุกที

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเหลือบมองกองเปลือกทอฟฟี่อย่างอ่อนใจ นี่เขาก็ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาล่อลวงโกคุเดระ ฮายาโตะให้ยอมฉีดยาได้อีกแล้วนะ ทั้งลูกกวาดเอย สายไหมเอย ขนมต่างๆเอย เรียกว่าแทบจะกวาดมาทั้งหมู่บ้านแต่อาการของเด็กนี่ก็ดูเหมือนจะแค่ทรงตัวอยู่ก็เท่านั้นเอง

เขามองใบหน้าสวยที่ก้มลงไปดึงแขนกิโมโนลงหลังจากที่ฉีดยาเสร็จ ใช่ว่าเขาจะใช้แต่ยารักษาหรอกนะ ไม่ว่าจะเป็นวิธีการรักษาในรูปแบบใดเขาก็ลองมาหมดแล้วแต่ก็ดูเหมือนคนไข้ของเขาจะไม่ได้อาการดีขึ้นเลย

โกคุเดระ ฮายาโตะ ยังคงเห็นกระจกไม่ได้เหมือนเดิม...

มือรีบเก็บกระจกเงาบานเล็กเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเมื่อเห็นว่านัยน์ตาสีมรกตเปลี่ยนจากแววตาสุกใสเป็นเหม่อลอยเมื่อเขาเอากระจกออกมา

ทั้งๆที่รักษามาก็นานพอสมควรแต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลยนะ?

โกคุเดระยังคงอาการกำเริบแทบจะทันทีที่เห็นกระจกอยู่เหมือนเดิม…

ทำไมกันนะ...ทั้งๆที่น่าจะใช้เวลาในการเห็นกระจกนานขึ้นกว่าอาการจะกำเริบ แต่นี่กลับ....

เฮ้อ...เป็นอย่างที่คิด...กรณีของฝาแฝดนี่เป็นเคสที่หินสุดๆจริงๆ

เพราะในหัวมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องวิธีการรักษาทำให้สองขาเดินมาถึงศาลเจ้าร้างได้ยังไงเขาก็ไม่รู้ตัว ใบหน้าเรียวหันมองไปรอบๆ ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่มาที่นี่อีกแล้วแต่กลับควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ เหมือนที่เขาพยายามจะตัดขาดกับโคงามิมานานแต่ก็ไม่เคยทำได้จนต้องใช้วิธีสุดท้ายอย่างการหนี

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนวันโอบ้งก็ทำให้รู้แล้วว่าชีวิตนี้เขาคงหนีอีกฝ่ายไม่พ้น ถ้าจะไม่ต้องทนเห็นหน้ากันอีกคงต้องตายจากกันไปเท่านั้น

หึ...ถ้าหมอนั่นเห็นเขามาที่นี่...จะต้องคิดว่าเขาคงใจอ่อนเหมือนทุกทีแล้วก็คงยอมกลับไปคืนดีง่ายๆเหมือนเดิมแน่ๆ

ไม่มีวัน...

คราวนี้เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ว่าเขาจะปกป้องเจ้านายตัวน้อยจากหมาล่าเนื้ออย่างโคงามิ

เขาเลือกที่จะอยู่ข้าง โกคุเดระ ฮายาโตะ

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นสะบัดไปด้านข้างก่อนจะหันตัวกลับแล้วรีบก้าวพรวดๆออกไป ก่อนอื่นคงต้องเลิกมาที่นี่

แต่ยังไม่ทันจะไปได้ถึงไหน...

“ กิโนะ”  ไม่ได้มีแค่เสียงเท่านั้น แต่อ้อมแขนแข็งแรงยังรวบตัวเขาไปกอดจากทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ โคงามิ?! ปล่อย!!”  น้ำเสียงฉุนเฉียวเกรียวกราดถูกใช้เรียกร่างที่ยังอยู่ในชุดสีดำ เขาอยากจะทำให้อีกฝ่ายรู้...ว่าระหว่างเรามันกลายเป็นเพียงแค่คนอื่นไปแล้ว

“ กิโนะ ฟังชั้นก่อนสิ...นะ”   เขาต่อต้านอ้อมแขนที่บีบรัดอยู่รอบกายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ยิ่งขัดขืนเท่าไหร่มันก็ยิ่งรัดจนดิ้นไม่หลุดมากขึ้นเท่านั้น

“ ชั้นไม่ฟัง!”

“ นายคิดถึงชั้นใช่ไหมล่ะ ถึงได้มาหาแบบนี้?”   ใบหน้าคมที่อยู่ใกล้แค่คืบหัวเราะเบาๆในลำคอและนั่นมันก็ยิ่งทำให้เขาฉุนขาดขึ้นมา

มาหยอกล้อกันเอาป่านนี้ มันสายเกินไปแล้ว!!

“ ตัวตนของนายมันไม่เหลืออยู่ในหัวของชั้นแล้วโคงามิ...”   เขาพยายามข่มความรู้สึกแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งที่สุด

“ จำเอาไว้...ที่ชั้นมาที่นี่ก็เพราะอยากจะเตือนนายในฐานะคนที่เคยอยู่ด้วยกัน...เข้ามอบตัวซะ...อย่าทำเรื่องเลวร้ายไปมากกว่านี้เลย นายฆ่าเสาหลักอย่างนายใหญ่ก็ถือว่าแทบจะฆ่าทุกคนที่นี่แล้ว นายก็รู้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้ต้องการคนของตระกูลโกคุเดระ ต้องการเด็กสองคนนั้น หยุดทำร้ายพวกเค้า...รวมไปถึงชั้นด้วย”   ท่อนแขนที่โอบรัดลำตัวของเขาอยู่ชะงักค้างก่อนที่มันจะค่อยๆคลายออก ร่างสูงใหญ่นิ่งงันไป ใบหน้าคมนิ่งเฉยราวกับยอมรับในสิ่งที่เขาพูดและคงกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับเขาดีที่ดันไปรู้ความลับที่ตนปิดบังมาตลอดนี้เข้าให้

หึ...บางที...โคงามิอาจจะฝังเขาไปพร้อมๆกับหมู่บ้านนี้เลยก็ได้

“ พวกนั้น...ไม่สิ...ยามาโมโตะ ทาเคชิ บอกนายมาแบบนี้หรอกิโนะ?”  โคงามิถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย กับคนที่ไม่สะทกสะท้านต่ออะไรง่ายๆอย่างอีกฝ่าย ที่อึ้งได้ขนาดนี้คงจะเป็นเรื่องที่ตนไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยสินะ...คงไม่คิด...ว่าคนที่ถูกปิดหูปิดตามาตลอดอย่างเขาจะรู้เข้าจนได้ว่าตัวเองไปทำอะไรเอาไว้บ้าง

“ ...........คิดจะปิดบังชั้นไปถึงเมื่อไหร่?...”     น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกไปนั้นมันสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นคำถามที่เหลืออดแล้วจริงๆ

“ กิโนะ....”   แต่อีกฝ่ายก็ยังปิดปากเงียบ จะไม่ยอมรับออกมาตรงๆใช่ไหมกับสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้!

“ ตอบชั้นมาสิโคงามิ!! นายเห็นชั้นเป็นคนโง่ใช่ไหม? โง่!! ที่ไม่ว่านายจะหลอกล่อยังไง ชั้นก็จะเชื่อและรอคอยนายได้ตลอดงั้นใช่ไหม?! นายรู้บ้างหรือเปล่าว่าชั้นกังวล ชั้นห่วง ชั้นคิดถึงนายแค่ไหน ตอนที่นายหายออกจากบ้านไปทำอะไรก็ไม่รู้เป็นเดือนๆ ชั้นเฝ้ารอนายที่กลับมาพร้อมกับแผลเต็มตัว นายรู้บ้างหรือเปล่าว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน?! แล้วทั้งๆที่ชั้นเป็นห่วงนายแทบบ้า แต่นายกลับหายมาทำเรื่องแบบนี้!! ทำมากี่งานแล้วล่ะ?! ถึงได้เงินกลับไปให้ชั้นตั้งขนาดนั้น ตอบมาสิโคงามิ ว่านายฆ่าคนไปกี่คนแล้ว?!!”  มือของเขาเขย่าอยู่ที่คอเสื้อของอีกฝ่ายราวกับคนที่กำลังคลั่ง และทั้งๆที่เขาฟิวส์ขาด แต่โคงามิกลับแค่มองตรงมาด้วยสายตาเศร้าๆ

“ นายคิดมากเรื่องนี้เองสินะ ถึงได้ขอเลิกกับชั้น...”   ร่างสูงใหญ่ทำราวกับเพิ่งรู้ถึงเหตุผลที่เขาขอเลิก...เพิ่งรู้ตัว...ว่าเพราะอะไรเราถึงไปกันไม่รอด...

“ ชินยะ....ชั้นขอร้อง...หยุดได้ไหมเรื่องที่นายกำลังทำอยู่...ถ้านายรับเงินเค้ามาแล้วชั้นจะคืนให้เอง”   เขามองใบหน้าคมด้วยสายตาเว้าวอน...ชื่อ...ที่ไม่ได้เรียกกันมานานถูกเอ่ยออกมาเพียงเพื่อต้องการให้อีกฝ่ายเห็นใจ แล้วมันก็เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ เมื่อนัยน์ตาสีดำนั้นไม่สะท้อนสิ่งใดกลับมาเลย

“ ชั้นคงทำตามที่นายขอร้องไม่ได้หรอกกิโนะ ตราบใดที่นายยังอยู่ที่นี่”

“ หมายความว่ายังไง?! ตอนนี้ชั้นก็รู้เรื่องทุกๆอย่างหมดแล้ว ต่อให้นายจะพยายามไล่ชั้นกลับไปเพื่อปิดบังความจริงเอาไว้มันก็ไม่มีประโยชน์!”

“ มันไม่ใช่แบบนั้นนะกิโนะ ฟังชั้นสิ...มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด ที่ชั้นยังป้วนเปี้ยนอยู่ที่นี่เพราะว่าชั้นเป็นห่วงนาย ชั้นรักนายมากกว่าใครแล้วที่ปิดบังมาตลอดเพราะไม่อยากให้นายตกอยู่ในอันตราย...ฟังชั้น...ที่นี่มันไม่ปลอดภัยสำหรับนาย...ออกไปจากหมู่บ้านนี้ซะ...ถ้านายไป...ชั้นก็จะไม่อยู่ที่นี่เหมือนกัน”   มือใหญ่ที่จับไหล่ทั้งสองข้างของเขาทำราวกับรู้ดีว่าที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านโคโตฮิระกันแน่ แต่เขาจะไม่เชื่อ จะไม่ยอมให้โคงามิมากล่อมกันง่ายๆอีกต่อไปแล้ว!!

“ ปล่อยชั้น! ชั้นไม่เชื่อ!! ถ้านายไม่มอบตัวก็ตามใจ ชั้นจะไปตามตำรวจมาจับนายที่นี่เอง!!”   มือทั้งสองข้างปัดไปมาอย่างพยายามสะบัดตัวหนี

“ กิโนะ!!”   แล้วก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มอ่อนใจในความดื้อดึงของเขา ร่างสูงใหญ่ถึงได้ปล่อยมือที่พยายามจับมือเขาเอาไว้

และในขณะที่เขาหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี…

“ ก็ได้กิโนะ!”   เสียงที่ราวกับถอดใจเอ่ยออกมาทำให้สองขาของเขาชะงักงัน

“ ชั้นตั้งใจจะไม่บอกเรื่องนี้กับนายเพราะกลัวว่านายจะไปขุดคุ้ยมัน....แต่ถ้ามันจะทำให้นายได้รู้ว่าที่นี่อันตรายยังไง ชั้นคงจำเป็นต้องบอก...ดูนี่สิ...”   เขาหันกลับไปหาอีกฝ่ายช้าๆจากที่คิดว่าก็แค่อยากจะรู้ว่าโคงามิจะมีลูกเล่นยังไงในการหลอกล่อเขาแต่พอหันไปเห็นของที่อยู่ในมือโคงามิเข้า...ร่างทั้งร่างก็ได้แต่ชาวาบ

ขวดเล็กๆที่กลิ้งอยู่บนฝ่ามือใหญ่นั้นคือสิ่งที่หมออย่างเขารู้จักดี...

มันคือสิ่งที่ถ้าใช้ติดต่อกันไปนานๆแล้วจะเกิดอาการหลอน...

....ยากล่อมประสาท....

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นเงยมองใบหน้าคมด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง แล้วยิ่งได้ยินสิ่งที่โคงามิพูดก็ยิ่งทำให้ก้าวขาไม่ออก

“ ชั้นเก็บมันมา...จากถังขยะของบ้านโกคุเดระ....”

หมายความว่ายังไง?

มีคนใช้ยานี้ในบ้านหลังนั้นงั้นหรอ?

และเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ขนทั่วร่างก็ลุกชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่...ถ้านึกดูให้ดี...ทั้งๆที่เขารักษา โกคุเดระ ฮายาโตะ มานานหลายเดือนแต่เด็กคนนั้นกลับไม่ดีขึ้นเลย...หรือว่ามันจะเป็นเพราะ...

มีใครบางคนใช้ยานี้กับเด็กคนนั้น...ถึงได้ไม่หายสักที

แล้วจะทำไปเพื่ออะไรกันล่ะ?

ร่างโปร่งบางเดินครุ่นคิดไปตลอดทางกลับบ้าน ยิ่งรู้แบบนี้เขายิ่งหนีเอาตัวรอดออกไปจากหมู่บ้านโคโตฮิระเพียงลำพังไม่ได้...ตราบใดที่คนไข้ตัวน้อยของเขายังตกเป็นเหยื่อของใครบางคนอยู่แบบนี้...

ไม่สิ...ถ้าจะถามว่าทำไปเพื่ออะไร...บางทีมันก็อาจจะพอมีคำตอบอยู่...

ถ้าเพื่อต้องการจะควบคุมโกคุเดระ ฮายาโตะได้ง่ายๆ...ขังเอาไว้ไม่ให้ไปไหนโดยที่เจ้าตัวก็เต็มใจ...วิธีนี้มันก็ได้ผลดีเลยไม่ใช่หรือไง

แล้วบางที...ถ้าคนทำมีเป้าหมายอยู่ที่โกคุเดระ ฮายาโตะตั้งแต่แรก......ฝาแฝดคนน้องอาจจะไม่ได้ฆ่าตัวตาย...แต่โดนฆ่าตาย...เพื่อจงใจทำให้โกคุเดระ ฮายาโตะเสียสติแล้วก็ใช้ยานี้กล่อมให้ราวกับอยู่ในฝันแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ร่างทั้งร่างได้แต่รู้สึกชากับความคิดของตัวเอง.....

เขาจะปักใจเชื่อเลยคงไม่ได้ ถึงแม้ว่าในหมู่บ้านที่ห่างไกลจากโลกภายนอกแบบนี้จะมีโอกาสเกิดได้สูงก็เถอะ แต่เขาก็อยากจะพิสูจน์ข้อเท็จจริงหลายๆข้อเสียก่อน

อย่างเช่นเรื่องของฝาแฝดคนน้อง...

ว่าความจริงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่...เธอฆ่าตัวตาย...จริงๆหรือเปล่า...

เขาเลือกที่จะออกไปสอบถามความจริงเอาจากคนนอกบ้านเพราะรู้ดีว่าคนในบ้านโกคุเดระคงไม่มีใครตอบคำถามเขาแน่ไม่เช่นนั้นคงไม่ปิดเงียบไว้จนป่านนี้ สองขาก้าวเดินไปตามถนนปูหินเส้นเล็กๆที่ทอดตรงเข้าไปในย่านใจกลางหมู่บ้าน ร้านขายของชำที่เคยมามองเห็นอยู่ในสายตา ร่างโปร่งบางจึงเดินเข้าไปหาทำทีเป็นจะซื้อของ

“ อ้าวคุณหมอของบ้านใหญ่...รับอะไรดีคะ?”  และเมื่อเห็นว่าเขาเป็นใคร คุณป้าเจ้าของร้านที่ชะโงกตัวออกมามองก็ยิ้มให้ทันที

“ ผมอยากได้ลูกกวาดสักหน่อยน่ะครับ”  นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่โหลใส่ลูกกวาดสีสันสดใส หญิงสูงวัยถึงกับหัวเราะคิกคักขึ้นมาทันที

“ แหมๆ จะเอาไปล่อให้คุณหนูยอมฉีดยาอีกหรือไงคะ สงสัยป้าคงต้องหาลูกกวาดใหม่ๆมาเตรียมไว้ให้เสียแล้ว”  มืออวบอูมล้วงเข้าไปในโหลพร้อมหยิบลูกกวาดออกมาใส่ห่อกระดาษให้ ริมฝีปากช่างเจรจาก็ยังคงสรรหาเรื่องมาพูดคุยซึ่งนั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ

“ คุณหมอเป็นยังไงบ้างคะ อยู่ที่นี่มาก็ตั้งหลายเดือน พอจะคุ้นเคยบ้างหรือยัง”

“ ครับ...ที่นี่สงบ ไม่วุ่นวายเหมือนในเมือง แถมทางบ้านใหญ่ก็ต้อนรับดูแลหมอเป็นอย่างดีเลยไม่มีปัญหาอะไรครับ”  ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นทำทีเป็นก้มลงมองลูกกวาดในห่อก่อนจะตอบคำถามไปตามธรรมชาติ...ไม่เร่งร้อน...ไม่ถามจี้ลงไปตรงประเด็น...เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่าใครเป็นใคร อาจจะมีคนรู้เห็นเรื่องของบ้านโกคุเดระปะปนอยู่กับคนในหมู่บ้านทั่วไปก็ได้

“ ใช่ไหมละคะ ไม่ใช่แค่คุณหมอนะ บ้านใหญ่ยังคอยดูแลพวกเราทั้งหมู่บ้าน ถึงได้อยู่กันอย่างพอมีพอกินกันได้แบบนี้”   ฟังจากน้ำเสียงเขาก็รู้แล้วว่าหญิงสูงวัยเทิดทูลคนของบ้านใหญ่นั่นแค่ไหน และการที่จะได้คำตอบที่ดีกลับมาคงต้องเริ่มจากการชื่นชมคนที่คุณป้าแกเทิดทูลนั่นเสียก่อน

“ คุณหนูฮายาโตะเอง ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่เธอก็เป็นเด็กน่ารักนะครับ ผมเลยรักษาได้อย่างสะดวกใจ”  

“ แหมๆคุณหมอละก็”  หญิงสูงวัยทำท่าทางดีใจอย่างกับว่าคนที่เขาเอ่ยชมเป็นลูกเป็นหลานของตัวเองอย่างนั้นแหละ

“ นี่ถ้าน้องสาวฝาแฝดของเธอยังอยู่ คงจะน่ารักน่าเอ็นดูไม่แพ้กันแน่สินะครับ คนน้องคงจะไม่เอาแต่ใจแล้วก็ปากร้ายเท่าคุณหนูฮายาโตะหรอกใช่ไหมครับ?”  เขาหลุดหัวเราะออกไปเมื่อนึกถึงใบหน้าบูดบึ้งของเจ้าคนไข้ในความดูแลแต่ประโยคนอกจากนั้นคือคำถามที่เขาเริ่มโยกเข้าประเด็นโดยไม่ให้หญิงสูงวัยรู้ตัว

“ เอ...ก็...น่าจะอย่างงั้นแหละค่ะ ฮะฮะฮะ”   แต่น่าแปลก...ที่คุณป้าเจ้าของร้านกลับตอบมาด้วยท่าทางเหมือนคนนึกไม่ออก เพราะถ้าเป็นปกติแล้วหญิงสูงวัยจะต้องบรรยายความน่าชื่นชมของเด็กคนนั้นให้เขาฟังยาวเป็นหางว่าวแน่ๆ

เขายื่นมือไปรับเงินทอนก่อนจะเดินออกมาจากร้านด้วยความสงสัยที่คาใจหนักกว่าเดิม...ดูเหมือนหญิงสูงวัยเจ้าของร้านจะไม่ได้จงใจปิดบังแต่เป็นลักษณะตอบไม่ได้เพราะไม่คุ้นเคยมากกว่า

เพราะอะไรกันล่ะ?

ในเมื่อสมัยก่อนเด็กแฝดของบ้านโกคุเดระน่าจะออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ น่าจะเป็นภาพที่คุ้นตาของคนในหมู่บ้านไม่ใช่หรือไง?

ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปในร้านขายสายไหมก่อนจะสั่งสายไหมอันใหญ่เหมือนเดิม

“ นี่ครับคุณหมอ”   ชายแก่เจ้าของร้านยื่นสายไหมสีชมพูมาให้เขาจึงยื่นเหรียญร้อยเยนกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ

“ เห็นทำสีชมพูให้ทุกครั้งเลย นี่เป็นสีที่คุณหนูฮายาโตะหรือแฝดคนน้องชอบหรอครับ?”  เขาเอ่ยถามคนที่กำลังนับเงินทอน ชายแก่จึงตอบกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ เป็นสีที่คุณหนูฮายาโตะเธอชอบน่ะครับคุณหมอ ถึงแม้แกจะบ่นนู่นบ่นนี่ว่าไม่ได้ชอบ แต่เวลามาซื้อก็จะสั่งสีนี้ทุกครั้งเลย ฮ่าๆๆ”  ปากไม่ตรงกับใจจริงๆแหละนะเจ้าเด็กนั่น

“ งั้นหรอครับ คงจะเป็นภาพที่น่าเอ็นดูน่าดูเลยนะครับ เด็กแฝดหน้าตาน่ารักสองคนเดินกินสายไหมสีชมพูไปด้วยกันแบบนี้”  เขาทำหน้าเหมือนอยู่ในภวังค์แต่ที่จริงแล้วนัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นกำลังลอบสังเกตพฤติกรรมบนใบหน้าของชายแก่อย่างไม่ให้คลาดสายตา

“ อ่า...ครับ...น่าเอ็นดู...มากทีเดียว”   อีกแล้ว...ช่วงจังหวะที่ถูกเว้นไประยะหนึ่งถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีแต่จิตแพทย์อย่างเขาหรือจะดูไม่ออก ว่าชายแก่ตรงหน้ากำลังนึกภาพตามที่เขาบอกซึ่งที่จริงแล้วมันไม่จำเป็นต้องใช้เวลานึก....ถ้าหากเคยเห็นมันจนชินตาจริงๆ

“ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ เพราะให้ไม้มาสองอันแบบนี้ทุกที ผมเลยพลอยได้กินสายไหมที่คุณหนูเธอแบ่งให้ด้วยเลย อร่อยมากครับ” 

“ ฮ่าๆๆ ดีใจที่ชอบนะครับคุณหมอ เรื่องไม้ก็ไม่ต้องใส่ใจหรอกครับเพราะถ้าเป็นสายไหมอันใหญ่แบบนี้ก็จะต้องใส่ไม้ให้สองอันเป็นปกติอยู่แล้ว ไม่งั้นมันไม่อยู่ครับ”   เขาเดินออกจากร้านมาอย่างพยายามเก็บอาการอึ้ง...เพราะที่เขาเข้าใจไปเองว่าทางร้านให้ไม้มาสองอันตามความเคยชินเพราะรู้ว่าเขาจะเอามาให้เด็กแฝด...เขาเข้าใจผิดไปเอง

ทางร้านให้ไม้สองอันเป็นปกติอยู่แล้ว...กับใครก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นเด็กแฝดของบ้านโกคุเดระ....

และจากการที่เขาแวะเข้าไปคุยกับชาวบ้านที่กำลังทำไร่ ทำนา ทำสวน อยู่ตามข้างทาง  จากที่แค่สงสัยว่าแฝดคนน้องถูกฆ่าตายหรือเปล่ากลับมีความจริงที่ชวนสงสัยมากกว่าเดิมผุดขึ้นมา

เพราะไม่ว่าจะคุณลุงที่กำลังทำไร่มันสำปะหลัง คู่สามีภรรยาที่กำลังทำนา คุณป้าในสวนส้ม....ทุกคนต่างระบุรูปพรรณสัณฐานของแฝดคนน้องไม่เหมือนกันสักราย บางคนบอกว่าผมสั้น บางคนบอกว่าผมยาว บางคนบอกว่าเธอเป็นเด็กเงียบๆเรียบร้อย แต่บางคนกลับบอกว่าเธอเป็นเด็กร่าเริงสดใส....

มันยังไงกันแน่?

แต่ที่เหมือนกันทุกคนคืออาการตอนที่พูดถึงแฝดคนน้อง...พวกเขาไม่ได้คิดจะปิดบัง ไม่ใช่ว่าไม่ยอมบอก...แต่บอกไม่ได้เพราะไม่คุ้นเคยมากกว่า

แผ่นหลังรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อความสงสัยที่ได้จากความเป็นจริงข้อนี้มันชัดเจนขึ้นมาในหัว

แฝดคนน้อง....มีตัวตนอยู่จริงๆหรือเปล่า......?

เพราะจนป่านนี้ ยังไม่มีใครเอ่ยชื่อของเด็กคนนั้นให้เขาได้ยินเลยสักคน.....

เสียงกรอบแกรบดังอยู่ใต้ฝ่าเท้าเมื่อเขาเหยียบย่ำลงไปบนใบไม้แห้งที่กองทับถมอยู่เต็มลานหินกว้างๆ ทางเดียวที่เขาจะพิสูจน์ได้ว่าแผดคนน้องมีตัวตนอยู่จริงๆหรือเปล่าก็คือต้องมาเจอกับเจ้าตัวเท่านั้น

ใช่...

เขากำลังก้าวเดินเข้าไปในสุสานประจำตระกูลโกคุเดระ...

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นสอดสายตามองหาป้ายหินหน้าหลุมศพที่ระบุวันชาตะหรือวันเกิดเอาไว้ว่าเป็นวันที่ 9 เดือน 9 เพราะหากโกคุเดระ ฮายาโตะ เกิดวันนั้นฝาแฝดของเด็กนั่นก็จะต้องเกิดวันเดียวกัน

แต่ไม่ว่าจะเดินหายังไงก็ไม่มี....

ไม่มีป้ายแผ่นไหนเลยที่มีวันชาตะคือวันที่ 9 เดือน 9....

สองขาหยุดยืนนิ่งอยู่กลางสุสานด้วยความรู้สึกเคว้งคว้างราวกับเรือไร้เข็มทิศที่ลอยอยู่กลางทะเล

นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?

เด็กคนนั้น...

โกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ได้มีฝาแฝด...แต่ภาพทั้งหมดมันเป็นแค่ภาพหลอน....

ภาพหลอน...ที่เกิดจากยากล่อมประสาท....

ขนทั่วทั้งร่างลุกชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ จู่ๆก็รู้สึกถึงความน่าสะพรึงกลัวของสิ่งที่อยู่รอบตัวขึ้นมา....

ไม่ใช่แค่เรื่องฝาแฝดที่ไม่มีตัวตนของโกคุเดระ ฮายาโตะเท่านั้น

แต่ที่เขาขนลุกคือความน่ากลัวของหมู่บ้านโคโตฮิระต่างหาก...

ทั้งๆที่ทุกคนคงจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี คงจะรู้ว่าเด็กแฝดคนนั้นไม่มีอยู่จริงบนโลก แต่คนทั้งหมู่บ้านกลับช่วยกันเล่นละครราวกับว่าเคยมีเด็กผู้หญิงหน้าตาละม้ายคล้ายโกคุเดระ ฮายาโตะวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้จริงๆ

มันน่าขนลุกไม่ใช่หรือไง...

เพราะไม่ใช่แค่คนในบ้านเท่านั้นที่ช่วยกันโกหกปกปิดเรื่องนี้เอาไว้...แต่นี่มันคนทั้งหมู่บ้าน....

แล้วคนที่ออกคำสั่งคงจะไม่ใช่ใคร....เพราะหากเป็นนายใหญ่....เมื่อท่านตายจากไปแล้ว คำสาปที่ปกคลุมหมู่บ้านนี้อยู่มันจะต้องสลายหายไป...แต่นี่มันกลับยังอยู่...

ใบหน้าของเขาถึงกับนิ่งค้างไปกับความจริงที่เพิ่งจะรับรู้....ว่าเขาอาศัยอยู่กับคนที่ทำเรื่องทุกอย่างนี้ภายใต้หลังคาเดียวกันมาตลอด

เพิ่งจะรับรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน....

เพิ่งจะรู้.....

ว่าทุกลมหายใจในทุกตารางนิ้วของหมู่บ้านโคโตฮิระแห่งนี้...เป็นของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ลงสามตอนรวด ขอยกช่วงเวิ่นไปไว้ตอนท้ายสุดเบยนะค้า >v<