Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren] พราว : 03

Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren]  พราว : 03

: Attack on Titan Fanfiction 

: Levi x Eren

: Warmhearted Sweet

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

    

       

         

“ โค้ช...ทำยังไงดีครับ....ผมคิดว่า...ผมรักคุณ”

ผมมองเขาด้วยใบหน้าที่ชะงักค้างน้อยๆ ก่อนจะก้มลงมองผืนน้ำที่กระเพื่อมอยู่รอบกายอย่างทนที่จะรับรู้ความจริงไม่ได้

ความเงียบโรยตัวเข้ามาถึงจะเป็นช่วงเวลาแค่ไม่กี่วินาทีแต่สำหรับผมแล้วมันช่างนานแสนนาน

“ ...............งั้นหรอ....”

เอ๊ะ?

เสียงทุ้มที่พูดออกมาสั้นๆแค่นั้นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง และเพราะใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉยราวกับว่าไม่รู้สึกอะไรเลยมันทำให้ขอบตารู้สึกร้อนขึ้นมา

เขารับฟัง....รับฟังความรู้สึกของผม...

แต่ผมไม่รู้...ว่านั่นคือการปฏิเสธหรือว่าตอบตกลงกันแน่...บางทีที่เขาไม่ใช้คำพูดไร้เยื่อไยที่มักจะใช้กับเด็กสาวที่เข้ามาสารภาพรัก อาจจะเป็นเพราะอยากจะรักษาน้ำใจคนคุ้นเคยกันอย่างผมก็ได้

สองมือกำแน่นอยู่ที่หน้าตัก...ผมไม่ควรจะบอกเขา....ไม่ควรจะบอกเขาเลยจริงๆ...

" กลับห้องพักกันเถอะ นายไม่ควรจะแช่น้ำนานนะเจ้าเด็กเหลือขอ"

ฝ่ามือเปียกๆประคองอยู่ที่ข้างแก้มของผม...เขายังคงอ่อนโยน...ยังคงทำกับผมเหมือนปกติ

และเพราะว่าเขาปกติเกินไป มันเลยทำให้น้ำตาของผมไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่....

ช่วยอย่า....ทำดีกับผมมากไปกว่านี้จะได้ไหม

ในห้องพักนั้นถูกความเงียบเข้าปกคลุมอย่างที่คิดไว้จริงๆ…มีเพียงเสียงพับเสื้อผ้าเพื่อรอเอาไปใส่ตะกร้าในวันพรุ่งนี้

ปลายจมูกที่เห็นอยู่รำไรแดงระเรื่อไม่ได้ต่างไปจากขอบตาที่ร้อนผ่าว ผมยังคงก้มหน้าอยู่กับกองเสื้อผ้าที่พับแล้วพับอีกเพราะไม่กล้าจะเงยหน้าสบตาเขา....คืนนี้....ผมไปนอนกับพวกสมาชิกชมรมเบสบอลดีไหมนะ

เขา...อาจจะไม่อยากนอนใกล้ๆคนอย่างผมก็ได้...

“ รังเกียจ....หรือเปล่าครับ....ที่ผมเป็นผู้ชายแต่ดันไปรู้สึกแบบนั้นกับโค้ช........”   เสียงงึมงำตัดสินใจถามออกไป ถ้าเขาพูดสักคำ ผมก็จะออกไปจากห้องนี้ทันที

“ .............”   นัยน์ตาช้อนมองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วก็ต้องตกใจที่เห็นเขาจ้องผมเขม็ง....นี่จ้องผมแบบนี้อยู่นานแล้วหรือเปล่า?....เขาถอนหายใจก่อนจะพูดออกมาว่า

“..........ถ้ารังเกียจ...นายคิดว่าชั้นจะมาพูดกับนายอยู่แบบนี้หรอ? นายก็รู้ว่าถ้าชั้นไม่ชอบ ไม่ต้องการ ชั้นก็จะปฏิเสธออกไปตรงๆ ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นสามารถใช้คำพูดไร้เยื่อไยพวกนั้นกับคนที่คุ้นเคยกันดีได้”   สิ่งที่เขาพูดออกมาทำให้ความอบอุ่นแผ่นซ่านเข้ามาในหัวใจจนมันไปปรากฏเป็นประกายในดวงตา

ถ้างั้นก็หมายความว่า.....

แล้วน้ำตาที่เพิ่งจะแห้งไปก็รื้นขึ้นมาอีก แต่คราวนี้ผมร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป...

“ ขอบคุณครับ โค้ช...”   สองมือยกขึ้นปาดน้ำตาเป็นเด็กๆ เสียงหัวเราะทั้งสะอื้นของผมทำให้เขาทำหน้ายุ่งพลางจับหัวผมโยกไปมา

“ จะร้องไห้ไปถึงไหนเจ้าลูกหมา เดี๋ยวไอ้เด็กบ้าพวกนั้นก็หาว่าชั้นรังแกนายหรอก นอนได้แล้ว”  เสียงดุๆเอ่ยออกมาแต่ผมกลับดีใจจนหยุดร้องไห้ไม่ได้ และกว่าคืนนั้นจะได้นอน ตาผมก็บวมเป่งในเช้าวันถัดมาจนได้

การซ้อมผ่านไปตามปกติถึงแม้จะเปลี่ยนสถานที่แต่สมาชิกทุกคนก็ยังคงเอาจริงเอาจังเหมือนเดิม

ใช่...เหมือนเดิมทุกอย่าง...

เขา...ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งๆที่ถูกผมสารภาพรัก...ไม่มีอึกอัก ไม่มีเขินอาย ไม่แสดงท่าทางรังเกียจ ไม่สะดุ้งสะเทือนเมื่อผมเข้าใกล้...ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

จนผมไม่รู้...ว่าตกลงแล้วตอนนี้เราเป็นอะไรกัน?

เขายอมรับว่าผมเป็นคนรัก? หรือว่าเรายังเป็นแค่ครูกับศิษย์เหมือนเดิม?

ผมยืนเหม่ออยู่ข้างราวตากผ้า ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะมาเก็บชุดที่ซักไว้แต่เพราะมัวแต่คิดอะไรเต็มหัว ตะกร้าที่หิ้วมาด้วยจึงยังคงว่างเปล่า

โป๊ก!!!

อะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่ขมับทำให้ผมหลุดจากภวังค์...ใครมันลอบทำร้ายผมกัน?!! และเมื่อหันไปดูก็เห็นลูกปิงปองสีขาวกลิ้งอยู่ที่พื้น

“ อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ย!! โดนหัวเอเลนด้วยว่ะ”  สมาชิกของชมรมคนหนึ่งวิ่งตามลูกปิงปองมาก่อนจะฮาก๊ากเมื่อเห็นผมยืนลูบขมับพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่ลูกสีขาวเบาๆนั่น

“ จริงเด้ ฮ่าๆๆๆๆ ขนาดลูกปิงปองยังรักนายเลยเอเลน ดีนะมันไม่จูบเข้าที่ปาก ไม่งั้นน่าอิจฉาแย่”  ....ยัง...ยังจะมีลูกคู่ดังตามมาจากห้องสันทนาการใกล้ๆซึ่งใช้เป็นที่วางโต๊ะปิงปอง และไอ้พวกบ้าพลังนั่นหลังจากซ้อมเสร็จก็ยังมาดวลปิงปองต่อกันอีก

“ ถ้าพวกนายว่างมากนักละก็ มาพับเสื้อผ้าของตัวเองสิ!!”   ผมตะโกนสวนกลับไป...เท่านั้นละ...หุบปากกันเงียบกริบเชียวนะ

ผมพ่นลมหายใจใส่เสื้อของใครสักคนที่ถือมานานแล้วก่อนจะพับมันวางลงตะกร้า เสียงตีปิงปองยังคงดังต่อไปจนผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับเสียงเฮฮาที่เชียร์กันลั่น ป่านนี้แขกเหรื่อของเรียวกังคงพากันหนีไปหมดแล้วแน่ๆ

เสียงโบกสะบัดของผ้าปูฟูกสีขาวมากมายที่เรียวกังตากเอาไว้ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง...ถึงจะด่ากันอยู่ทุกวันและพวกนั้นก็ป่วนประสาทผมไม่ใช่น้อยแต่ผมก็รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะทุกวันมีแต่ความสนุกสนานแล้วก็ได้อยู่ใกล้ๆเบสบอลที่รัก...ได้อยู่ใกล้ๆ...คนที่รัก...

อ้า~~~ พอนึกถึงเขาทีไร ใบหน้าผมก็จะร้อนเป็นไฟทุกที! ทั้งๆที่เขาเองยังทำหน้าราวกับปลาตายไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด! คิดแล้วมันก็น่าโมโหจริงๆ นี่เขาไม่คิดอะไรกับผมหรือว่าผมมันเป็นเด็กผอมแห้งแบนเป็นไม้กระดานไร้เสน่ห์กันแน่ เขาถึงไม่แลแบบนี้!

“ เป็นอะไรน่ะ? เดี๋ยวก็หน้าเขียวเดี๋ยวก็หน้าแดง?” 

“ เหว๋อ?!!!”   ผมตะครุบผ้าที่เผลอทำหลุดจากมือเพราะจู่ๆคนในห้วงคำนึงก็โผล่มาแทบไม่ทัน บางครั้งผมก็คิดนะว่าผมอาจจะหัวใจวายตายเพราะเขาโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้มากกว่าจะตายเพราะออกกำลังเกินขีดจำกัดอีกนะ

“ โค้ช...คราวหลังก็ให้เสียงหน่อยสิครับ ตกใจหมดเลย”  ผมค้อนเข้าให้แต่เขาเพียงแค่หัวเราะในลำคอก่อนจะเดินไปหลังราวตากผ้า....เอ...แต่ผมจำได้ว่าผมเก็บผ้าของเขาไปให้แล้วไม่ใช่หรอ?

“ โค้ช...ผมเก็บผ้าไปให้ไม่หมดหรอครับ?”  แต่เขาก็ยังคงเงียบ...ผมมองเห็นแต่ขาที่เดินเข้าไปหลังราวตากผ้าเรื่อยๆ เรื่อยๆ...ผ้าปูฟูกสีขาวที่โบกสะบัดไปตามแรงลมทำให้ผมมองไม่เห็นว่าเขาเข้าไปทำอะไร

“ โค้ช?...”  ผมชะเง้อคอมองแต่เขาก็เข้าไปนานจนผมได้แต่สงสัย สองมือจึงทิ้งเสื้อผ้าของเจ้าพวกบ้าพลังแล้วเดินตามเขาไป ท่อนแขนปัดชายผ้าที่ปลิวระใบหน้าก่อนจะมุดราวตากผ้าเข้าไปเรื่อยๆ กลิ่นสะอาดๆของผืนผ้าทำให้รู้สึกราวกับกำลังถูกเขากอดเอาไว้ยังไงก็ไม่รู้

“ โค้ช? อยู่ไหนน่ะครับ? คุณเข้ามาทำอะไรเนี่ย?”   ผมเลิกผ้าขึ้นพลางกวาดสายตามองหาแต่ก็เห็นเพียงแค่ผ้าสีขาวที่โบกสะบัดอยู่รอบกาย...ไปไหนของเค้านะ?

พั่บ....

ชั่ววินาทีที่ได้ยินเสียงผ้าโบกพัดลำตัวก็ถูกตวัดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน และเมื่อหันกลับไปดู.....ริมฝีปากก็ถูกเขาขโมยไปในชั่วพริบตา

ถึงจะแผ่วเบาแต่ก็ทำเอาหัวใจแทบจะทะลุออกมาจากอก ใบหน้าของเขายังคงอยู่ห่างแค่คืบ ลมหายใจที่แทบจะเป่ารดกันเป็นเครื่องยืนยันว่า...ผมเสียจูบแรกให้เขาไปแล้วแน่ๆ

“ แม้แต่ลูกปิงปอง ชั้นก็ไม่ยอมให้มันได้ริมฝีปากของนายไปหรอกนะ”   เอ๋? เขาได้ยินที่ผมคุยกับเจ้าพวกนั้นงั้นหรอ?

เขายิ้มที่มุมปากด้วยใบหน้าพึงพอใจก่อนจะปล่อยผมที่แข็งเป็นหินแล้วเลิกผ้าเดินจากไป

ผมได้แต่ยืนอ้าปากพะงาบๆด้วยหัวใจที่ยังคงอุ่นวาบ

เขา....เขา....เขา.........

การซ้อมยังคงดำเนินต่อไปด้วยดี ดูเหมือนผลต่างๆจะเป็นไปตามที่เขาคิดทำให้ช่วงท้ายๆของวันเข้าค่าย เขาเลยยอมผ่อนปรนให้พวกสมาชิกของชมรมได้ผ่อนคลายบ้าง

อย่างวันนี้....

จักรยานของโรงแรมถูกเจ้าพวกบ้าพลังที่ปกติจะวิ่งขึ้นเขายืมไป จากที่มันเคยมีผมซ้อนท้ายแต่วันนี้กลับกลายเป็นเบียร์ลังหนึ่งแทน...ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เวลาเด็กผู้ชายวัยนี้มาอยู่รวมกันมันก็ต้องมีออกนอกลู่นอกทางกันบ้าง แต่การที่เขาซึ่งเป็นโค้ชก็เข้าไปร่วมวงด้วยนี่มัน....

เฮ้อ....ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นะ มันก็อาจจะช่วยไม่ได้

ผมเปิดประตูเลื่อนเข้าไปพร้อมกับจานกับแกล้ม ห้องโถงที่เจ้าพวกนั้นใช้นอนเริ่มส่งเสียงเฮฮาดังกว่าปกติ กลิ่นเบียร์ที่หลังๆเหมือนจะมีกลิ่นเหล้าผสมอยู่ด้วยทำให้ผมถึงกับย่นจมูก

“ เอเลนจัง...เอ้า...นี่ของนาย~~~ ยังดื่มไม่ได้นะนายน่ะ~~~”   เสียงยานคางของเจ้าคนที่เริ่มจะเมายื่นแก้วน้ำส้มมาให้ผม ผมไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้จะห่วงอะไรมากไปกว่าจะไม่มีใครคอยเก็บศพถึงได้กันผมเอาไว้คนนึงแบบนี้หรอก

ผมหันหน้าไปมองใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยของเขาต่อให้เหล้าเข้าปากไปแล้วก็ตาม ดูท่าทางเขาก็ดื่มเข้าไปไม่น้อยใบหน้าถึงได้เริ่มมีสีระเรื่อ

กว่าเสียงร้องรำทำเพลงแบบเมาๆจะเงียบหายไปได้ก็เข้าวันใหม่ไปหลายชั่วโมง...ผมเก็บกวาดห้องครัวให้กับทางเรียวกังเสร็จแล้วจึงกลับมาดูสภาพห้องที่เละเทะพอสมควร กลิ่นฉุนรุนแรงโชยมาแตะจมูกทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ศพมากมายที่นอนกันเกลื่อนกลาดทำให้ผมถอนหายใจ...ถ้าจะปลุกให้ลุกไปนอนดีๆก็ดูท่าจะเกินกำลังของผมมากไป เพราะงั้นผมจึงทำแค่เอาผ้าห่มไปหย่อนๆไว้ให้ก็เท่านั้น

ผมยืนเท้าสะเอวพลางก้มลงมองร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครของเขาซึ่งเมาหลับพับอยู่คาโต๊ะ...จริงๆเล้ย...ผมไม่คิดเลยนะว่าจะมีโอกาสได้เห็นเขาในสภาพนี้

“ โค้ช...โค้ชครับ....ไปนอนที่ห้องดีกว่าครับ...”  ผมคุกเข่าลงไปเขย่าไหล่เขาซึ่งยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา

“ โค้ช....”  เสียงอืออากับมือที่ปัดไปปัดมาทำให้ผมรู้ว่าเขายังเมาอยู่แน่ๆ แต่จะปล่อยให้นอนอยู่ตรงนี้ก็คงไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจสอดแขนเข้าไปแล้วพยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น กลิ่นเหล้าที่โชยออกมาจากตัวเขาทำเอาผมต้องค่อยๆหายใจ ที่ไหล่รับรู้ถึงน้ำหนักตัวของเขาที่โถมเข้ามา ถึงเขาจะเตี้ยกว่าผมแต่ก็หนักไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย

“ เดินดีๆสิครับ...”  เขาเดินเซไปเซมาทำให้ผมแทบจะถลาตามไปด้วย ก็ยังดีที่เวลาเมาเขาไม่ได้อาละวาดเหมือนใครหลายๆคน

“ ถึงแล้วครับ นอนตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมปูฟูกให้”  ผมปล่อยให้เขานอนแผ่หลาอยู่กลางห้อง เพราะน้ำหนักตัวที่ไม่ใช่น้อยๆทำเอาผมถึงกับหอบแฮ่ก

ฟูกสีขาวถูกปูอยู่ข้างๆตัวเขา และกว่าผมจะพลิกให้เขาไปนอนบนฟูกได้....

“ โค้ช...อย่าเพิ่งหลับสิครับ พลิกตัวนิดนึง”  เป็นเพราะเขานอนแผ่อยู่ที่พื้นทำให้ลำบากกว่าตอนพยุงเขาขึ้นมาจากโต๊ะ ผมทั้งลากทั้งดึงจนสุดแรงกว่าจะทำให้เขากลิ้งไปนอนบนฟูกได้ ผมนั่งหอบพลางมองเขาที่ยังเมาไม่รู้เรื่อง...มาคิดๆดูแล้ว...อย่างกับผมเป็นภรรยาเขาเลยไม่ใช่หรือไงเนี่ย?

ใบหน้าสะบัดไปมาอย่างอายในความคิดของตัวเอง....เช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาหน่อยดีกว่า....ผมจึงเดินออกจากห้องแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกะละมังและผ้าขนหนูเปียก

มือกดผ้าซับไปบนใบหน้าของเขา ผมจ้องหน้าคนเมาพลางอมยิ้ม....ก็ขนาดหลับไม่รู้เรื่องแบบนี้เขาก็ยังขมวดคิ้วเลยนี่...ปลายนิ้วจึงกดลงไปตรงหว่างคิ้วก่อนจะนวดให้มันคลายปมออกจากกัน ผืนผ้าไล่เช็ดตามส่วนต่างๆของใบหน้าแล้วค่อยๆไล่ลงมาที่ลำคอ

“ อือ....”   เขาส่งเสียงราวกับรำคาญที่ผมไปก่อกวน ก่อนที่นัยน์ตาสีขี้เถ้าจะหรี่ปรือขึ้นมามองหน้าผมอย่างเบลอๆ

“ เอเลน?”  เสียงแหบพร่าของเขาฟังดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งมันถูกใช้เรียกของของผมด้วยแบบนี้....

“ เอ๋?”  แล้วจู่ๆท่อนแขนของเขาก็รวบมาที่เอวของผมก่อนที่จะรู้สึกตัวอีกที แผ่นหลังก็นอนราบอยู่บนฟูกไปแล้ว

“ โค้ช?...”  ผมมองคนที่คร่อมอยู่บนลำตัวด้วยนัยน์ตาตื่นๆ กลิ่นเหล้าจากตัวเขาทำให้รู้ว่าเขาอาจจะทำไปโดยไม่มีสติ

“ นอนเถอะครับ คุณเมาแล้วนะ”

“ ชั้นไม่ได้เมา”   ถึงเสียงของเขาจะยังคงนิ่งสนิทแต่ผมก็ไม่เชื่อที่เขาพูดหรอก

“ คนเมาทุกคนก็บอกว่าตัวเองไม่ได้เมาทั้งนั้นแหละครับ”  ผมยังคงกล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขาแม้จะถูกพลิกมากดให้อยู่ในท่าทางที่ล่อแหลมก็ตาม

“ เอ๊ะ? โค้ช? เดี๋ยว?”   ผมสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆมือของเขาก็ตรงเข้ามาแกะกระดุมเสื้อผมออก ถึงผมจะถูกใครๆมองว่าเด็กแต่ผมก็ไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดจะไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ถึงผมจะยอมเป็นของเขาแต่มันต้องไม่ใช่เวลาที่เขาเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้...เพราะเขาคงไม่มีสติพอที่จะควบคุมตัวเองให้ค่อยเป็นค่อยไปกับร่างกายที่ไม่สามารถจะตอบสนองความต้องการที่หนักหน่วงนักของผมได้

“ โค้ช!!”  สองมือจึงพยายามปัดป้องแต่ก็ดูเหมือนแรงของเขาจะไม่ได้ลดลงจากปกติเลย กระดุมเสื้อของผมถูกแกะออกจนหมด เขาละจากตัวผมไปดึงชายเสื้อยืดสีดำของตัวเองก่อนจะถอดมันออกไปให้พ้นหัว กล้ามหน้าท้องอันสวยงามและแข็งแกร่งของเขาปรากฏแก่สายตา เขายังคงจับผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด

แต่แทนที่เขาจะจู่โจมผมเหมือนสัตว์ร้าย กลับกลายเป็นว่าเขาทิ้งตัวลงนอนข้างๆผมก่อนจะรวบตัวของผมไปกอดเอาไว้…

แผ่นหลังของผมแนบสนิทไปกับแผงอกของเขา เป็นเพราะร่างกายเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ทำให้ผมรับรู้ถึงอุณหภูมิและเสียงชีพจรของเขาได้อย่างชัดเจน ทั้งกลิ่นกายที่คละเคล้าไปกับกลิ่นเหล้า ทั้งเสียงลมหายใจที่คลอเคลียอยู่ที่ลาดไหล่และซอกคอ

เขากอดผม....

กอดจนแทบจะจมหายเข้าไปในอ้อมแขนของเขา....

กอด....

แต่ไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น....

“ กลัวชั้นหรือเปล่า....”   เสียงกระซิบแผ่วเบาทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าไปมา ที่แผ่นหลังรวมทั้งลาดไหล่รับรู้ได้ถึงปลายจมูกและริมฝีปากที่กดจูบคลอเคลีย

“ ชั้นอยากจะถามนายให้แน่ใจ...ชั้นทำแบบนี้...นายไม่กลัวชั้นใช่ไหม....ชั้นอาจจะจับนายถอดเสื้อผ้าแล้วก็กอดเอาไว้แบบนี้ทุกคืน นายไม่กลัวใช่ไหม?”  ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ถึงจะฟังดูโรคจิตแต่อ้อมแขนของเขาไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด

“ ถ้ามีความรัก...ก็จะเป็นรักที่รุนแรง ทุกๆอย่างของคนคนนั้นจะต้องเป็นของชั้นคนเดียว จะหวงมากกว่าคนปกติหลายร้อยเท่า...นายจะทนได้หรือเปล่า?...”

“ ที่ผู้หญิงคนนั้นขอเลิกกับชั้น ชั้นก็ไม่ได้โทษเธอฝ่ายเดียว เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ บางทีเธออาจจะทนไม่ไหว”   เพราะแบบนี้เองสินะเขาถึงได้ไม่ยอมมีใครอีก....กลัวการที่จะรักใครสักคน....

เพราะความรักของเขามันไม่ปกติ…

มือของผมวางลงไปบนมือของเขาก่อนจะจับกระชับมันให้แน่น ผมพลิกกายกลับไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆเพื่อบ่งบอกว่าผมจะไม่เปลี่ยนใจ

“ ผมรักคุณครับโค้ช...สำหรับผมแล้ว...ความรักไม่ใช่สิ่งที่ต้องทน...”  เขายิ้มจางๆด้วยนัยน์ตาสั่นไหว ผมไม่รู้ว่าเขาร้องไห้หรือเปล่าเพราะเขากอดผมเอาไว้จนมองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากอ้อมแขนของเขา

กลิ่นกายของเขา เสียงหัวใจเต้นระรัวของเขา อุณหภูมิที่แผ่ออกมาจากผิวหนังของเขา เสียงสูดหายใจหนักๆเป็นระยะๆของเขา ความรู้สึก...ของเขา...

ผมรับรู้ ผมรับรู้มันได้แล้ว...

สองแขนสอดเข้าข้างลำตัวหนาก่อนจะกอดแผ่นหลังที่ไม่ได้กว้างใหญ่แต่พร้อมจะปกป้องผมมากกว่าใครจนผิวเนื้อแนบแน่นไม่มีแม้แต่ทางให้มดผ่าน คืนทั้งคืนผมจมอยู่ในอ้อมแขนของเขา

และเช้าวันรุ่งขึ้น....

ก็เป็นวันแรกที่เราเริ่มคบกันในฐานะ....คนรัก

ในที่สุดวันที่ต้องกลับบ้านก็มาถึง....

ผมหันไปมองเรียวกังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้มหัวให้เจ้าของที่ออกมายืนส่งแล้วเดินตามสมาชิกชมรมคนอื่นๆลงเขา หลังจากสร่างเมาพวกเราก็กลับบ้านกันในช่วงสาย เป็นอันว่าการเข้าค่ายในครั้งนี้ก็กำลังจะจบลงด้วยผลงานที่น่าพอใจ

สองขาสาวเท้าไปให้ทันเขาที่เดินอยู่หลังเจ้าพวกบ้าพลังที่วันนี้ดูจะอ่อนระโหยโรยแรงถึงได้เดินเหม่อลงเขา และเพราะรู้ว่าคงจะไม่มีใครหันมาสนใจละมั้ง เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ เขาถึงได้สอดนิ้วเข้ามาจับมือผมเอาไว้

ผมเงยมองใบหน้าที่กำลังหาวหวอดของเขาด้วยรอยยิ้ม....เมื่อเช้า....ผมตื่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาจริงๆ เรื่องเมื่อคืนมันไม่ใช่สิ่งที่ฝันไป

ที่ชานชลาเล็กๆของสถานีรถไฟมีร้านค้าอยู่สามสี่ร้าน มีทั้งร้านขายของชำทั่วไปและขายของที่ระลึก...ก็นะ...ขึ้นชื่อว่าญี่ปุ่น ไม่ว่าจะอยู่จังหวัดไหนเมืองไหนก็มักจะหาข้อดีของตัวเองมาทำของที่ระลึกได้เสมอ

ผมหันไปมองสมาชิกชมรมที่นั่งตายซากอยู่บนกระเป๋าของตัวเอง ปกติแค่ลงเขาไอ้เจ้าพวกนี้มันคงไม่หมดสภาพง่ายๆหรอกถ้าเมื่อคืนไม่ได้เมากันเละแบบนั้น ผมถอนหายใจก่อนจะตั้งใจเดินไปกดน้ำมาให้ แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ห้อยอยู่หน้าร้านขายของที่ระลึก....

ขบวนรถไฟแล่นไปตามทางของมัน เสียงฉึกฉักที่ดังราวกับเพลงกล่อมเด็กส่งผลให้สมาชิกชมรมของผมหลับเป็นตายกันตั้งแต่รถไฟออกยังไม่ทันจะสิบนาทีดีด้วยซ้ำ ผมก้าวขาเดินจากที่นั่งของตัวเองไปหาเขาซึ่งนั่งตามลำพังอยู่ม้านั่งหลังสุดก่อนจะนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของม้านั่งที่เป็นแบบหันหน้าเข้าหากัน

“ โค้ช...เอากุญแจห้องชมรมมาไหมครับ?”   เขาพยักหน้าอย่างงงๆกับคำพูดที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของผม

“ ขอยืมหน่อยสิครับ”  ถึงเขาจะทำหน้าประหลาดใจแต่ก็ยอมล้วงพวงกุญแจห้องชมรมในกระเป๋าสะพายออกมาให้

ผมก้มลงไปทำอะไรขยุกขยิกกับพวงกุญแจก่อนจะชูมันขึ้นไปตรงหน้าเขาเมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว....จากที่มันเคยมีแต่กุญแจกับสายคล้องพลาสติกธรรมดาๆ ตอนนี้มันมีตุ๊กตาหมาตัวเล็กๆห้อยอยู่ด้วยอีกตัว

“ จะได้คู่กัน.....”   ผมยกพวงกุญแจห้องชมรมของผมให้เขาดูด้วยรอยยิ้ม ที่พวงนี้มีตุ๊กตารูปแมวที่ดูแล้วจะเข้าคู่กันห้อยอยู่

ที่จริงมันเป็นพวงกุญแจที่ระลึกของเมืองนี้ที่ผมแอบไปแวะซื้อมาระหว่างที่รอรถไฟ

ผมอยากจะเก็บมันไว้ให้ช่วยเตือนความทรงจำว่าที่นี่...คือที่ที่เราเริ่มคบกัน....

ผมคืนกุญแจให้เขาซึ่งรับไปด้วยใบหน้าเสไปทางอื่น...ผมพอจะรู้แล้วว่าถ้าเขาไม่สบตาแสดงว่าเขากำลังเขิน....

“ ตอนแรกว่าจะซื้อเป็นที่ห้อยมือถือ แต่ถ้าห้อยไว้ที่มือถือของโค้ช คนอื่นๆคงตกใจกลัวกันหมดแน่เลย”  ก็มันเข้ากับใบหน้าโหดๆของเขาเสียที่ไหน  ผมได้แต่นั่งหัวเราะเมื่อเขายื่นมือมาดึงแก้มผมอย่างรู้ทันว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่

แล้วก็ดูท่าว่าเสียงรถไฟจะไม่ได้กล่อมให้คนหลับได้เท่านั้นแต่มันยังทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มจนมือที่เคยดึงสองแก้มของผมค่อยๆคลายกลายเป็นประคองเอาไว้แทน

บรรยากาศที่แสนโรแมนติกทำให้เขาดึงใบหน้าของผมเข้าไปหาโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเอียงเล็กน้อยพอให้ริมฝีปากของเราแนบชิดกันได้

เขาจูบผม...

เป็นจูบที่เนิ่นนานและอ่อนโยน เป็นจูบที่เริ่มจากแผ่วเบาแล้วจบลงที่ความเร่าร้อน

ลิ้นของเขาสอดใส่เข้ามา มันกวาดต้อนดูดกลืนจมผมมึนงง ทั้งหวานล้ำ ทั้งทำให้ผมแทบขาดใจ

กว่าในหัวที่ขาวโพลนจะกลับมาปรากฏสีของโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ผมก็รับรู้ถึงฝ่ามือของเขาที่กำลังเกลี่ยไล้น้ำลายที่ปลายคางออกให้

ผมดึงมือของเขาเข้ามาหาแล้วซบหน้าลงไป ตลอดการเดินทางอันแสนยาวไกล ขอแค่มีเขาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว....

ถึงแม้ว่าเทอมที่สองของใครๆจะถูกมองว่าไม่ใช่อะไรที่หนักหนา แต่สำหรับชมรมเบสบอลแล้วถือเป็นช่วงเวลาที่โหดเอาการ เพราะเข้าสู่ทัวร์นาเม้นต์อินเตอร์ไฮเต็มตัว

พวกเราต้องแบ่งเวลาจากการเรียนเพื่อไปแข่งขันเบสบอลที่ค่อยๆไล่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ จากเมืองเป็นจังหวัด จากจังหวัดเป็นภูมิภาค จากภูมิภาคเป็นระดับประเทศ แน่นอนว่าสนามแห่งชัยชนะที่ชมรมเบสบอลของโรงเรียนมัธยมทั่วประเทศต่างใฝ่ฝันที่จะได้ไปแข่งก็คือสนามสุดท้ายที่โคชิเอ็ง

และปีนี้ชมรมของผมก็ทำได้...

จากความเหน็ดเหนื่อยและมีวินัยในการฝึกซ้อมทำให้ในที่สุดก็ติดหนึ่งในสี่ที่จะได้ไปแข่งที่สนามในฝันนั้นจนได้ ถึงผมจะไม่ใช่ผู้เล่นแต่คนเป็นผู้จัดการทีมเองก็ยุ่งหัวหมุนไม่แพ้กันเพราะต้องคอยยื่นเอกสารต่างๆนานาเอย ทำเรื่องขอลาหยุดเอย เตรียมแม้แต่ตั๋วรถไฟและที่พักหากต้องไปไกลเกิน เพราะงั้นจึงต้องทำบัญชีที่จะขอเบิกงบกับทางโรงเรียนด้วยไปโดยปริยาย...เห็นไหมล่ะ! ถ้าไม่มีผมละก็นะ เจ้าพวกบ้าพลังที่ไม่เคยมีความอดทนกับงานจุกจิกแบบนี้คงไปไม่ถึงโคชิเอ็งหรอก รู้ไว้ซะด้วย!

ผมหอบแฟ้มเดินไปใต้หลังคาทางเดินเชื่อมอาคารด้วยใบหน้าอมยิ้ม...ครั้งนี้เป็นการเบิกจ่ายงวดสุดท้ายแล้วเพราะเหลือการแข่งขันอีกเพียงแค่สองนัด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะชัยชนะของชมรมหรือเพราะความรักกันแน่ที่ทำให้ผมมีความสุขแบบนี้

เพราะตลอดเวลาที่เดินทางไปแข่งที่นู่นที่นี่ ผมก็ยิ่งมีเวลาอยู่กับเขามากขึ้นเท่านั้น...ถึงจะทำหน้าตายแต่หลายต่อหลายครั้งเขาก็มักจะทำอะไรให้ผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจอยู่เสมอ...รู้สึกว่า...ถูกเขารัก...

และเพราะว่ากำลังมีความรักแบบนี้ละมั้ง เวลากลับมาที่โรงเรียนทีไร...ผมถึงได้ถูกพวกชมรมเชียร์ตามตื้อไม่เลิก....ก็มีใครเคยพูดเอาไว้...ว่าความรักมักทำให้คนดูดีขึ้น ทั้งๆที่ผมไม่เห็นว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงไปยังไง?

พวกนั้นยังคงอยากได้ผมไปเป็นสมาชิกของชมรมอยู่...

นั่นไง...พูดยังไม่ทันจะขาดคำ...เจ้าประธานชมรมเชียร์ก็โผล่มายืนขวางอยู่กลางทางเดินจนได้

“ ไม่ว่าจะพูดยังไงชั้นก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกน่า อย่ามาเกะกะ คนยิ่งมีอะไรต้องทำเยอะแยะอยู่”  และผมก็ยังคงปฏิเสธอย่างชัดเจนเหมือนเดิม

“ เปล่าน่า ก็แค่ทักทายตามประสาคนรู้จัก นายก็คิดมากไปได้เอเลน”  ทักเสร็จแล้วก็ถอยไปสิฟ๊ะ จะมาเดินตามทำไมเนี่ย?! ผมหันไปทำตาขวางใส่ไอ้คนที่เดินพูดเพ้อเจ้ออยู่ข้างหลัง

“ แหมๆ ดูท่าทางจะเหนื่อยนะ ผู้จัดการทีมเบสบอลเนี่ย....ไหนๆ มีอะไรให้ชั้นช่วยถือไหม?”   มือเรียวยาวยื่นมาหมายจะคว้าแฟ้มในมือผมไป ดีที่เอี้ยวตัวหลบทัน

“ ยุ่งน่า แทนที่จะมาเพ้อเจ้ออยู่ตรงนี้ กลับไปซ้อมไป๊ พวกนายเองก็ต้องไปเชียร์เหมือนกันไม่ใช่หรอ?”

“ เฮ้อ...ซ้อมไปมันก็เดิมๆ ไม่มีอะไรตื่นตาตื่นใจน่ะสิ เลยต้องมาหาเอสของโรงเรียนอย่างนายเนี่ย”

“ เอสบ้าบออะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง”   ยิ่งคุยกันมากเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกปวดประสาท ไม่เห็นจะเข้าใจไอ้พวกนี้เลยสักนิด อย่างผมเนี่ยมันน่าเอาไปเข้าชมรมเชียร์ยังไง?

“ นี่นายคงไม่เคยรู้ตัวเลยสินะว่าในตลาดมืดของโรงเรียน รูปแอบถ่ายของนายมันขายได้เป็นอันดับหนึ่งเลยนะ อ๊ะ แฟ้มนั่นมัน...กำลังจะไปขออนุมัติเบิกงบเดินทางครั้งล่าสุดหรอ?”   หื๋อ? ตลาดมืด? ผมก็เพิ่งจะเคยได้ยินนี่แหละว่ามีไอ้ของแบบนั้นอยู่ในโรงเรียนด้วย? ว่าแต่ไอ้พวกสมาชิกชมรมของผมมันคงได้กำไรเป็นกอบเป็นกำกันเลยสินะ!! หนอย...กลับไปจะด่าให้ยับเลย!!

ผมพยักหน้าหงุดหงิดนิดๆตอบส่งๆไปก่อนจะก้าวขาเข้าห้องกรรมการนักเรียนตามลำพังอย่างไม่ได้สนใจเจ้าประธานชมรมเชียร์นั่นที่เดินโบกมือไหวๆจากไป

มือเปิดแฟ้มดูเป็นรอบสุดท้ายว่ามีเอกสารครบถ้วนก่อนจะวางมันลงไปบนโต๊ะของประธานกรรมการนักเรียนที่จะทำเรื่องส่งไปให้ทางโรงเรียนอีกที...บนโต๊ะสีโอ๊คเต็มไปด้วยแฟ้มขออนุมัติงบประมาณจากชมรมต่างๆ ซึ่งทุกครั้งที่ไม่เจอใครผมก็วางมันเอาไว้ตรงนี้

เมื่อหมดธุระกับที่นี่ผมจึงกลับออกไปทันที...

และเพราะว่าไม่มีใครอยู่...จึงไม่มีใครรู้เลย....ว่าแฟ้มของชมรมเบสบอลถูกดึงออกไปโดยฝีมือของใครบางคนก่อนที่พวกกรรมการนักเรียนจะกลับมา....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

ตอนนี้สั้นๆ อันที่จริงจากนี้ไปก็เหลืออีกไม่เยอะก็จบแล้นค่ะ แต่ที่ตัดมาลงก่อนเพราะเกรงจะรอนาน แหะแหะ

เคี๊ยกกกกก จากคอมเม้นต์ของเมื่อสองตอนที่แล้วมีคน(ชื่อคุณแน๊ต) สังเกตเห็นด้วยว่า จนป่านนี้เรายังไม่เคยเอ่ยชื่อคุณรีไวกันเลยสักแอะ เหะเหะเหะ คือกำลังทดลองอะไรบางอย่างอยู่น่ะค่ะ เพราะว่าฟิคนี้เป็นฟิคที่มีฉากอยู่ในญี่ปุ่น เพราะงั้นเรื่องหนึ่งที่เป็นปัญหากับคุณกวางมากก็คือชื่อของตัวละครค่ะ เพราะว่า ทั้งรีไว ทั้งเยเกอร์ ต่างก็ดูแล้วโคตรจะไม่ใช่ญี่ปุ่นเลยเว้ยค่ะ!! แต่ เอเรน (เร็นเร็น >w<) นี่ยังพอเนียนได้อยู่นะ  คือคนอื่นอาจจะคิดว่าก็ไม่เห็นเป็นไรแต่สำหรับคนแต่งเรื่องมากอย่างคุณกวางมันจะรู้สึกตะหงิดใจทุกทีเลยค่ะ5555 เพราะงั้นเลยยังไม่ค่อยกล้าแต่งฟิคไททันที่มีฉากอยู่ในญี่ปุ่นเท่าไหร่ค่ะ ^ ^”” สังเกตว่าอย่างในฟิคซอมบี้ก็จะมีการปูพื้นฐานมาว่า รีไว ไม่ใช่คนญี่ปุ่นแท้ แต่เป็นลูกครึ่งเลยมีชื่อแบบนั้น ในเรื่อง “พราว” เองในส่วนของบ้านเอเลนก็คิดว่าคุณพ่อซึ่งเป็นหมอจะให้เป็นชาวต่างชาติที่เข้ามาอยู่ในญี่ปุ่นประมาณนั้น แต่คุณรีไวนี่จงใจให้เฮียแกเชื้อชาติญี่ปุ่นเพราะงั้นเลยต้องหลบเลี่ยงเรื่องการเอ่ยชื่อด้วยการเรียกเฮียแกว่า “โค้ช” แทน....ซึ่งที่บอกว่าเป็นฟิครุ่นทดลองน่ะ ก็เพราะว่าคุณกวางตบะแตกแอบสร้างไหใหม่เอาไว้อีกแล้วค่ะ555(ยังมีหน้ามาหัวเราะ) เรื่องนี้จะเป็นพีเรียดญี่ปุ่นเต็มตัว เพราะงั้นเรื่องชื่อตัวละครเลยเป็นปัญหายิ่งกว่า “พราว” แน่นอน....ที่เลี่ยงพีเรียดญี่ปุ่นซึ่งเป็นแนวทำมาหากิน(?)สำหรับฟิคไททันก็ด้วยประการฉะนี้แล.... ก็เลยลองมาทดลองกับ “พราว” ก่อน ^ ^ พอได้ใช่ไหมคะ // เป็นทั้งฟิคสำรอง เป็นทั้งฟิคทดลอง น่าสงสารไปแล้วเรื่องนี้ ง๊ากกกกก แต่คุณกวางก็ชอบมันมากนะ >////<

ส่วนชื่อเรื่อง “พราว”  คราวที่แล้วว่าจะเวิ่นก็เจือกลืมซะสนิทถถถถ อันที่จริงไปยืมชื่อฟิค8059ของตัวเองมานี่แหละค่ะ แต่สองเรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกันนะคะ555 ถึงแม้ฉากหรือบรรยากาศจะเนียนว่าเป็นเรื่องเดียวกันก็ได้ก็ตาม *v* อันที่จริง “พราว” นี่ไม่ได้มาจากดวงดาวหรืออะไรหรอกค่ะ แต่ตอนแต่งฟิค8059 คิดชื่อเรื่องไม่ออกแล้วหันไปหันมาเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเลี้ยงแฮมสเตอร์อยู่ใกล้ๆ เลยยืมชื่อเค้ามาค่ะ55555 หมดกันความโรแมนติก = =”” แต่ก็เพราะคิดว่าเป็นชื่อที่โรแมนติกจังน้า~~~ไงล่ะถึงได้ยืมมา *v*

อ้อ อีกเรื่องที่ว่าจะบอกคือ...อันที่จริงแล้วคุณกวางไม่ค่อยมีข้อมูลของช่วงเวลาเปิด-ปิดโรงเรียนของญี่ปุ่นเท่าไหร่ แถมยังไม่รู้ว่ากับอินเตอร์ไฮเนี่ย ช่วงเวลามันคาบเกี่ยวกันยังไง คือขี้เกียจหาข้อมูล(โดนโบก) เพราะงั้นข้อมูลในฟิคเรื่องนี้เลยจะเชื่อไม่ค่อยได้นักนะคะ5555 ไม่ค่อยได้อ่านการ์ตูนกีฬาอย่างเบสบอลซะด้วย ขนาดมีลูกเขยเป็นคนของชมรมเบสบอลแท้ๆนะ พึ่งพาอะไรไม่ได้เล้ยยยย วันๆไม่ทำอะไรนอกจากเนียนไปเรื่อย(ยัยมี๊นี่จะโดนดาบฟันคอหลุดเข้าซักวันยังไม่รู้ตัว) เพราะงั้นถ้าเจอข้อมูลมั่วบ้างอะไรบ้างก็ข้ามๆมันไปนะคะ แหะแหะ ^ ^””

แล้วก็ๆๆ มีคนวาดแฟนอาร์ตของฟิคเรื่องนี้มาให้ด้วยค่ะ โฮววววววววววววว ขอบคุณมากนะคะคุณคูม่าหมีน้วย แก้มย้วยหยุบหยับ =w= คือตอนที่เห็นประโยคที่อยู่ในฟิคไปอยู่ในรูปนี่คุณกวางขนลุกซู่เลยค่ะ รู้สึกตื้นตันใจยังไงไม่รู้อ่ะ >/////<

แล้วก็ๆๆ (เวิ่นจะยาวกว่าฟิคแล้วคุณกวาง) มีคน(ชื่อน้องเตย) แกะเพลงเพลงหนึ่งซึ่งเป็นเพลงแรงบันดาลใจของฟิคเรื่อง Deep Kiss แล้วเล่นด้วยไวโอลินมาให้ด้วยค่ะ คือตอนที่น้องเค้าส่งมาให้ครั้งแรกนี่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยค่ะ มันปลื้มสุดๆอ่ะโฮววววววววว คือคุณกวางก็เล่นไวโอลินไม่เป็นอ่ะนะแต่คิดว่าการที่ใครสักคนที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้ากันตั้งใจทำอะไรสักอย่างให้เราไม่ว่ามันจะเรื่องเล็กๆหรือเรื่องใหญ่ๆมันน่าดีใจทั้งนั้นเลยค่ะ โอยยยยย ฟังแล้วอยากจิปั่น Deep Kiss คู่ขนานกับ Juunana Sai จริงๆงื้อออออออ (ปล.เดือนนี้เป็นเดือนเกิดของยามะค่ะ เพราะงั้นขอยกพื้นที่ฟิคให้เนียนมันก่องนะ อิอิ)

ตามไปฟังได้ที่ลิ้งค์นี้นะคะ น้องเค้าอัพลงเฟสไว้ค่ะ  จิ้ม >> Hitoshizuku Violin ver. by น้องเตย

ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์และทุกๆการติดตามนะค้า แล้วเจอกันตอนหน้าค่า =w=