Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren] พราว : 02

Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren]  พราว : 02

: Attack on Titan Fanfiction 

: Levi x Eren

: Warmhearted Sweet

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

  

        

ทุกๆวันหลังจากที่ใครต่อใครต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไปจนหมดแล้ว ผมจะยังต้องนั่งแกร่วเพื่อรอเจ้าเครื่องซักผ้ารุ่นคุณปู่ซักผ้าให้จนเสร็จ

แต่หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ช่วงเวลาแห่งการรอคอยก็ไม่มีสำหรับผมอีก...

เขาเอาหนังสือมากองให้ผมดู...เพื่อให้ผมเชื่อใจว่าเขาจะทำให้ผมเล่นเบสบอลได้...ถึงแม้จะต้องใช้ความพยายามและความอดทนมากกว่าคนอื่นเป็นร้อยๆเท่าก็ตาม

ขวดยาและแก้วน้ำถูกวางไว้ที่ม้านั่งข้างสนามแทนที่จะมีแต่ผ้าขนหนูเหมือนคนอื่นๆ...มันถูกเตรียมเอาไว้...เผื่อว่าผมจะอาการกำเริบแบบเฉียบพลันซึ่งมันก็มีโอกาสเป็นไปได้ถ้าออกแรงมากๆ

ในวันแรกๆ เขาแค่ให้ผมยืดแข้งยืดขาด้วยท่วงท่าง่ายๆ ให้ผมลองจับไม้เบสบอลในท่าพื้นฐานโดยที่ยังไม่ต้องตี....ผมยังจำได้ดี...ว่าอ้อมแขนของเขาที่โอบรอบแผ่นหลังของผมเพื่อจับมือที่จับไม้ผิดของผมให้ถูกต้องนั้นมันอบอุ่นขนาดไหน...

เสี้ยวใบหน้าคมที่ลมหายใจเป่ารดแก้มของผมมันอยู่ใกล้...จนผมไม่มีสมาธิ...

เพราะงั้นกว่าผมจะจับไม้เบสบอลให้ถูกต้องได้ แก้มของผมก็ถูกดึงจนแทบยืดเลยละ

บางทีผมก็สงสัย...

ว่าทำไมเขาต้องพยายามเพื่อผมขนาดนี้กันนะ...

ทั้งๆที่เขาจะทำเป็นเมินเฉยไปเลยก็ได้แท้ๆ....

แต่เขากลับเอาเวลาที่แสนมีค่าในทุกๆเย็นของเขามาอยู่กับผม....

การซ้อมของชมรมดูจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆเมื่อการแข่งอินเตอร์ไฮเริ่มใกล้เข้ามา แน่นอนว่าเป้าหมายของพวกเราคือการเดินเข้าสู่ โคชิเอ็ง เท่านั้น

ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่มเวลาซ้อมให้กับสมาชิกชมรมคนอื่นๆในเวลาปกติ แต่เขาก็ไม่คิดจะลดเวลาที่จะมาอยู่กับผมในทุกๆเย็น เพราะงั้นเราจึงอยู่ด้วยกันจนมืดค่ำแทบทุกวัน

แค่ไม่กี่เดือนที่ผมได้ออกกำลังกายถึงแม้ว่ามันจะน้อยนิดและค่อยเป็นค่อยไปแต่ก็ดูเหมือนมันจะส่งผลดีต่อร่างกายของผมจนพ่อที่เป็นหมอประจำตัวยังแปลกใจ...ใบหน้าที่เคยซีดเซียวของผมกลับมีสีเลือดฝาด ผิวที่เคยขาวเหมือนกระดาษกลับอมชมพู...พ่อเลยดูจะเห็นดีเห็นงามไปกับความคิดของโค้ชไม่ใช่น้อย

แต่การเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นก็ใช่จะมีแต่เรื่องดีๆเสมอไปในเมื่อผมยังคงเป็นเพียงคนเดียวที่พวกชมรมเชียร์ยังตามมาตอแยไม่เลิก...ก็แหงละ ไม่เคยมีใครปฏิเสธพวกนั้นแบบผมเลยนี่

เคร้ง!!

ไม้เบสบอลตีเข้าใต้ลูกพอดิบพอดีทำให้เจ้าบอลสีขาวตะเข็บแดงลอยละลิ่วออกไปในท้องฟ้าที่เริ่มจะโพล้เพล้ ถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้ขว้างลูกอย่างเต็มแรงเพื่อให้ผมตีมันได้ แต่ทุกครั้งที่ไม้สัมผัสจนลูกบอลลอยออกไปมันก็ทำให้ผมดีใจจนหยุดไม่อยู่

“ โค้ช!! ผมตีได้ด้วยล่ะ เย้ๆ”

“ อย่ามัวแต่ดีใจสิไอ้เด็กบ้า! วิ่งไปที่เบสสิ!”  ผมมัวแต่กระโดดโล้ดเต้นจนลืมไปว่าหลังจากตีลูกได้แล้วผู้เล่นจะต้องวิ่งไปเหยียบเบสทั้งสี่ก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะคว้าลูกได้แล้วโยนกลับมา สองมือรีบทิ้งไม้ก่อนจะวิ่งออกไปเท่าที่แรงของผมจะทำได้...ซึ่งมันคงต้วมเตี้ยมในสายตาของเขาน่าดู

“ ฮะ ฮะ ฮะ”   แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังหัวเราะ

“ โค้ช?”  ผมมาหยุดยืนหอบน้อยๆอยู่ที่เบสสุดท้ายก่อนจะเงยหน้าเรียกเขาด้วยความสงสัย เพราะจู่ๆเขาก็ยืนนิ่งแล้วมองผมด้วยรอยยิ้มจางๆ....

เอ๋?....เมื่อกี้เขายิ้มงั้นหรอ?

“ อยากลองขว้างดูบ้างไหม?”  เขาสะบัดหน้าหนีก่อนจะหันกลับมาอีกทีด้วยใบหน้าโหดตามเดิม

“ อ่า....ครับ...”  ผมขยับเข้าไปยืนในตำแหน่งพิชเชอร์ซึ่งเขายืนอยู่ก่อนหน้านี้ ก่อนจะมองลูกเบสบอลในมือของเขา

“ ที่จริงจะจับลูกยังไงก็แล้วแต่เทคนิคของใครของมัน...ชั้นจะบอกตำแหน่งการจับลูกที่ดีที่สุดของชั้นให้ก็แล้วกัน”  ผมขยับเข้าไปยืนใกล้ๆแล้วมองมือที่เห็นเส้นเลือดชัดเจนของเขา...มันดูสมกับเป็นมือของผู้ชายมากๆ...เทียบกับมือของผมแล้ว....คนละเรื่องกันเลย

“ ไม่ใช่...เอาอุ้งมือรองไว้อย่างนี้สิ”  เขาจับมือผมก่อนจะกดปลายนิ้วของผมลงบนลูกบอล

มันก็แค่การจับมือเพื่อสอนพื้นฐานการจับบอลธรรมดาๆ...แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกร้อนที่ใบหน้าขึ้นมากันนะ

“ โฮ่ย...หน้าแดงหรือเปล่าน่ะ? เป็นอะไร? ไข้ขึ้น? งั้นวันนี้พอก่อนแล้วกัน”   ยิ่งเขาจ้องหน้าผมมันก็ยิ่งแดงขึ้นน่ะสิ แต่ผมก็บอกกับเขาไม่ได้ว่ามันเป็นเพราะอะไร

“ งะ งั้นผมไปตากผ้าก่อนนะครับ”  ผมรีบก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในห้องชมรม และกว่าจะจัดการทุกอย่างเสร็จ พระอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว...

กุญแจห้องชมรมถูกไขปิดก่อนที่ผมจะเดินตามเขาไปยังโรงจอดจักรยานเงียบๆ แสงไฟค่อยๆกระพริบติดขึ้นมาทำให้คิดว่าป่านนี้คงจะไม่มีคนเหลืออยู่ในโรงเรียนแล้ว แต่ในขณะที่ขาตั้งใจจะเดินไปข้างหน้าก็รู้สึกว่าที่ชายเสื้อถูกดึงรั้งให้ตัวเอนไปข้างหลัง

ใครมาจับน่ะ? หรือว่าจะเป็นพวกชมรมเชียร์ที่มักจะโผล่มาได้ทุกที่ทุกเวลาที่ผมอยู่ตามลำพัง?

แต่เมื่อผมหันกลับไปดู นัยน์ตาทั้งคู่ก็ต้องเบิกค้าง.....นี่มัน....เด็กผู้หญิงจากโรงเรียนข้างๆ?

ที่ผมรู้ก็เพราะว่าชุดนักเรียนที่เธอสวมอยู่...ใบหน้าของเด็กสาวก้มลงอย่างอายๆ ถึงจะมืดสลัวแต่ผมก็ยังสามารถมองเห็นรอยแดงบนแก้มของเธอได้อย่างชัดเจน...เด็กผู้หญิงตรงหน้าจัดว่าน่ารักมากทีเดียว...

" เอ่อ....คือ...ขอเวลาสักครู่...ได้ไหมคะ..."  เปล่าหรอก...เธอไม่ได้พูดกับผม...เพราะคนที่เธอหันหน้าไปหาคือของโค้ชของผมต่างหาก...

อ่า...สถานการณ์แบบนี้นี่มัน....

" ถ้าจะสารภาพรักละก็ ขอปฏิเสธเลยแล้วกัน ขอโทษที"

น่ะ!!...เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อไยและเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดีนี่มันจะโหดร้ายเกินไปไหม...เขาก็ยังคงเป็นเขาที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเด็กผู้หญิงที่ชอบเขาเลยสักนิด...ยังคงไม่คิดจะอ่อนโยนด้วยแม้แต่คำพูดที่ใช้ปฏิเสธ...

น่าสงสารชะมัด...เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้บอกว่าชอบเขา...

" เอ่อ คือ..."  ผมได้แต่ยืนอึกอักละล่ำละลักอยู่ตรงหน้าเด็กสาว ในหัวพยายามนึกคำพูดปลอบใจ แต่อย่างผมก็คงไม่มีสิทธิ์อะไรไปปลอบใจเธอ

" มัวช้าอะไรอยู่ล่ะไอ้เด็กเหลือขอ นายกลับบ้านดึกได้หรือไง เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีกหรอก มานี่"  มือแข็งแรงของเขาดึงต้นแขนของผมก่อนจะลากออกไปโดยไม่สนใจเด็กผู้หญิงที่ยืนทำหน้าจะร้องไห้อยู่เลยสักนิด

ผมก็รู้อยู่หรอกนะว่าเขาเย็นชา...แต่พอได้เห็นกับตาแบบนี้ในใจกลับนึกหวาดหวั่น

จะกลัวอะไรกันล่ะ...ผมน่ะ?

" ผมว่า...สักวันกรรมจะต้องตามสนองคุณ ที่ไปทำเด็กผู้หญิงร้องไห้แบบนั้น..."   ผมนั่งบู่ปากอยู่ท้ายจักรยานที่กำลังปั่นไปเรื่อยๆ....แต่ก็น่าแปลกที่อีกใจกลับรู้สึกโล่งอกกับคำตอบของเขา

" หึ...ทุกวันนี้ที่ชั้นต้องคอยดูแลนายก็ถือว่ากรรมตามสนองพอแล้วละ"  ดูเหมือนเรื่องเมื่อกี้จะไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย เขาจึงเมินเฉยกับมันแล้วหันมาหยอกล้อผมแทน

" ห่ะ....ผมไม่ได้เลี้ยงยากซักหน่อย"  ได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆมาตามสายลม...ผมเหม่อมองท้องน้ำที่สะท้อนแสงไฟยามค่ำคืน...ประกายระยิบระยับของมันทำให้ผมเผลอคิดถึงเรื่องในอดีตของเขา

" นี่โค้ช...ผมถามคุณจริงๆเถอะ...ไม่คิดจะมีความรักใหม่บ้างหรอครับ? ถึงคุณจะรักเค้ามากแต่เค้าก็ตายไปแล้วไม่ใช่หรอครับ?"   เป็นคำถามที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมถามเผื่อใครๆหรือถามให้ตัวเองกันแน่? แต่เขากลับตอบมาราวกับว่าไม่เข้าใจ...

" ตายแล้ว?"

" ก็...นั่นไง...เอ่อ...ขอโทษนะครับถ้าผมไปสะกิดแผลใจคุณ"   ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเขาก็ได้ ผมจึงหุบปากเงียบไป แต่เขากลับ...

" พูดอะไรไม่รู้เรื่องน่ะไอ้เด็กเหลือขอ? อธิบายมาดีๆซิ"

" เอ๋? ก็...คนเค้าลือกัน...ว่าอุบัติเหตุครั้งนั้นนอกจากทำให้คุณบาดเจ็บสาหัสจนกลับไปเล่นเบสบอลอีกไม่ได้....แฟนของคุณ...ยังตายไปในอุบัติเหตุนั่นด้วย....ไม่ใช่หรอครับ?"  ผมพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"................."  ดูเหมือนเขาจะชะงักไปจริงๆด้วย มันจึงมีเพียงเสียงวงล้อของจักรยานที่หมุนต้านสายลมให้ได้ยิน

" โค้ช?...."

" .............อืม...ชั้นถือว่าเธอตายไปแล้ว...."  

" เอ๋?"   ....ถือว่า...นั่นมันหมายความว่ายังไง?

" .......พวกเราทะเลาะกัน เพราะเธอขอเลิก...ชั้นเพิ่งรู้ตอนนั้นเองว่าสิ่งที่ชั้นคิดว่ามันคือความรักจริงๆแล้วมันไม่ใช่...ที่เธอคบกับชั้นก็เพราะชั้นแค่มีชื่อเสียงก็เท่านั้นเอง...เราทะเลาะกัน...เธอเดินจากไป...จากนั้นรถของชั้นก็คว่ำ"  เสียงทุ้มที่ตอบกลับมานั้นฟังดูโดดเดี่ยวอ้างว้าง สิ่งที่เขาพูดทำให้ผมได้แต่นิ่งงัน แบบนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตายจากกันไปด้วยความรักอีกไม่ใช่หรือไง

" หมายความว่า...เธอยังมีชีวิตอยู่?"

" ใช่....แต่สำหรับชั้น...เธอตายไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว"

"..........."   เพราะแบบนี้เองสินะ เขาถึงได้ไม่อยากรักใครอีก ไม่อยากคบกับใครอีก

เขาคงจะกลัว...กับการที่ต้องถูกหักหลังจากคนที่เขาคิดว่ารักเขา

สองแขนเอื้อมไปกอดกระชับรอบเอวของเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าซุกลงไปที่แผ่นหลังแข็งแกร่งจนเขาหันมามอง

" ผม....อยากให้คุณมีความสุข...." 

นั่นคือความรู้สึกจากใจจริงของผม....อยากจะแบ่งเบาความเศร้าหมองของเขา อยากจะอยู่ข้างๆปัดเป่าความอ้างว้างให้ออกไปจากหัวใจของเขา

บางที...

ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา....อาจจะไม่ได้ต่างไปจากเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้เลยก็เป็นได้....

ไม่ได้มีแต่การแข่งขันเบสบอลระดับมัธยมปลายทั่วประเทศเท่านั้นที่ใกล้เข้ามา การสอบปลายภาคที่เป็นสิ่งแสดงว่าเทอมแรกในม.ปลายปีหนึ่งของผมกำลังจะจบลงก็ใกล้เข้ามาด้วยเช่นกัน

ทั้งๆที่ผมควรจะมีสมาธิกับการอ่านหนังสือสอบ แต่สิ่งที่อยู่ในใจของผมกลับเป็นเรื่องของเขา แล้วนานเข้ามันก็ยิ่งชัดเจนจนน่ากลัว...

“ เอเลน!!”  เสียงตะโกนของแม่ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ เงาร่างของตัวเองที่สะท้อนจากกระจกทำให้เผลอถอนหายใจ...ผู้หญิงก็ไม่ใช่ หน้าอกก็ไม่มี แถมยังขี้โรค...ขนาดเด็กผู้หญิงที่สวยขนาดนั้นเขายังไม่ชายตาแล...อย่างผมคงหมดหวัง...

“ เอเลน!! เด็กคนนี้นี่...เอเลน!!! โค้ชมารอนานแล้วนะ ตื่นรึยัง?! ลงมาได้แล้ว!”  เสียงของแม่ทำให้ผมสะบัดใบหน้าไปมาอย่างเรียกสติ...ช่างเถอะ...มันอาจจะเป็นแค่ความหลงใหล...อาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้?...จะว่าไป...ผมเคยรู้จักมันเสียที่ไหน

“ คร้าบ...”  มือคว้ากระเป๋าก่อนจะวิ่งเหยาะๆลงบันไดและเมื่อเปิดประตูบ้านออกไปก็เห็นเขานั่งคร่อมรออยู่บนจักรยาน

“ อุหว่ะ....หน้าตาดูไม่ได้เลยแหะนายน่ะ...”  และนั่นก็คือคำแรกที่เขาทักผม...คนยิ่งจิตตกๆอยู่ยิ่งทำให้สลดเข้าไปใหญ่...ใช่ซี้...ก็ผมมันไม่น่ารักนี่!

“ ตาดำเป็นหมีเชียว อ่านหนังสือหรอ?”  มือของเขาประคองเข้ามาที่แก้มของผมก่อนจะกดปลายนิ้วโป้งลงไปที่ใต้ดวงตา การกระทำที่อ่อนโยนผิดกับใบหน้าทำให้หัวใจของผมรู้สึกอุ่นขึ้นมา

“ ครับ...ก็อาทิตย์หน้าจะสอบปลายภาคแล้วนี่...อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัว แย่จัง...”  ก็เพราะว่ามีแต่เรื่องของเขาอยู่เต็มหัว อะไรๆมันเลยรับเข้าไปไม่ได้อีก  ผมได้แต่เดินถอนหายใจแล้วนั่งซ้อนลงไปที่ท้ายจักรยานของเขา...จะว่าไปก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่เราไปและกลับจากโรงเรียนด้วยกัน

“ ถ้าง่วงก็นอนซะสิ...ชั้นให้ยืมหลังก็ได้”  ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาคิดก่อนที่จะพูดหรือเพียงแค่ต้องการจะหยอกเย้าผมเล่นเหมือนทุกที แต่มันก็ทำให้ผมดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้เลยละ  ใบหน้าจึงซบลงไปที่แผ่นหลังของเขาก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

“ ถ้างั้นก็...ขอยืมหน่อยแล้วกันนะครับ”  คงจะเป็นเพราะสายลมผสมไออุ่นที่แผ่ออกมาจากหลังของเขาทำให้นัยน์ตาของผมปิดลงได้อย่างง่ายดาย ความรู้สึกปลอดภัยทำให้สามารถปล่อยร่างกายให้เข้าสู่นิทรา....จนกระทั่งผมมานอนอยู่ที่ม้านั่งยาวของห้องชมรมได้ยังไงก็ไม่ทันรู้ตัว

“ อือ...”  ผมลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่ยังสะลึมสะลือ สองมือยกขึ้นขยี้ตาพลางหาวหอด

“ หลับน้ำลายยืดเชียว น่าเกลียดจริงๆ”  เขาดึงทิชชูจากกล่องมาแปะลงที่ปลายคางของผมที่ได้แต่อมยิ้ม...เพิ่งเห็นว่าท่อนบนของเขามีเพียงเสื้อยืดสีขาวตัวเดียว เพราะเสื้อวอร์มสีดำมันอยู่บนลำตัวของผมเอง

“ โค้ช...แบกผมมาหรอครับ?”  จากโรงจอดจักรยานถ้าจะมาถึงนี่ได้โดยที่ผมไม่รู้สึกตัวขนาดนี้ เขาคงจะอุ้มผมมา

“ ก็ว่าจะปล่อยให้นอนตากยุงอยู่ที่โรงจอดจักรยานนั่นแหละ เขี่ยเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น แต่ถ้าใครมาเห็นผู้จัดการชมรมเบสบอลไปนอนน้ำลายย้อยอยู่ตรงนั้นมันคงไม่ดีเท่าไหร่ ก็เลยต้องแบกมา”  ผมได้แต่นั่งขำกับความอ้อมโลกของเขา ไม่รู้จะอธิบายให้ยืดยาวไปทำไมกันนะ

“............บอกไอ้เด็กเหลือขอพวกนั้นด้วยว่า อาทิตย์นี้ชมรมงดซ้อมให้ก็แล้วกัน เพราะถ้าสอบตกขึ้นมาแล้วต้องอยู่ซ่อมตอนปิดเทอม มันจะซ้อมลำบาก”   เขายกมือขึ้นลูบคางพลางบอกกับผม

“ เอ๋? ครับ...”  จะว่าไปมันก็เหนื่อยจริงๆนั่นแหละ ถ้าต้องซ้อมจนหมดแรงแล้วกลับบ้านไปอ่านหนังสือต่อ ยังไงก็ยาก...ว่าแต่ที่เขาบอกว่าซ้อมช่วงปิดเทอมนี่มัน.....

“ นายเองก็เตรียมทำเรื่องแล้วก็ขอเอกสารสำหรับการเข้าค่ายซ้อมช่วงปิดเทอมด้วยล่ะ”  ......เข้าค่าย....งั้นหรอ? จากที่ยังง่วงๆมึนๆ รู้สึกตื่นขึ้นมาเลยละ

“ อ้อแล้วก็...เย็นนี้โทรไปบอกแม่นายซะ ว่านายจะไปค้างที่บ้านชั้น”   ห๋า?!!! ผมจะไปค้างที่บ้านเขาตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือผมเป็นคนบอกเขาอย่างงั้นหรอ? ผมละเมอบอกเขาอย่างงั้นหรอ? ผมได้แต่พยักหน้ารับทั้งๆที่ยังงงๆ และเขาคงจะเห็นใบหน้าสงสัยของผม เขาจึงได้เอ่ยปากเฉลย

“ ก็นายบอกว่าอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องใช่ไหมล่ะ ชั้นจะติวให้...เพราะก่อนที่ชั้นจะมาเอาดีด้านเบสบอล ชั้นก็มีผลการเรียนอยู่อันดับต้นๆไม่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบนายหรอก”  ไม่แน่ใจว่าเขากำลังทำหน้าภูมิใจหรือเยาะเย้ยผมกันแน่ แต่เดี๋ยวเถอะ! ผมไม่ได้คะแนนแย่แบบนั้นซักหน่อย อย่างน้อยก็อยู่กลางๆละน่า

ผมตีหน้าบูดกลบรอยแดงบนแก้มก่อนจะเดินไปหยิบปากกากับกระดาษเพื่อเขียนประกาศบอกสมาชิกชมรมทุกคนตามที่เขาว่ามา...เขาจะรู้ไหมนะว่าผมต้องตั้งสมาธิแค่ไหนกว่าจะเขียนมันจนจบได้...นั่นก็เพราะผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยน่ะสิ ว่าจะได้ไปบ้านของเขา แถมยังได้สิทธิ์ค้างคืนอีกต่างหาก...

แล้วก็ไม่ใช่แค่เฉพาะช่วงเช้าเท่านั้น แต่วันทั้งวันผมแทบจะเรียนไม่รู้เรื่องเลย....

จนกระทั่ง...

ผมกลับมานั่งซ้อนจักรยานของเขาที่ปั่นเลาะริมแม่น้ำไปเรื่อยๆ...เพราะวันนี้งดซ้อมพวกเราเลยได้กลับบ้านเร็วกว่าปกติ...ซึ่งนั่นก็หมายความว่าผมคงมีเวลาอยู่กับเขาที่บ้านนานขึ้นกว่าเดิม

ทั้งๆที่ผมคิดแบบนั้น...

ทั้งๆที่ผมคิดว่าเราจะได้ทำอะไรด้วยกันกระหนุงกระหนิง

แต่ความจริงแล้ว....

“ นอนซะ”   ประโยคสั้นๆเอ่ยขึ้นทันทีที่ผมนั่งลงบนโซฟาในบ้านสีขาวสะอาดตาหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก

“ เอ๋? นอน??”  ผมได้แต่ทำหน้าเอ๋อเพราะกำลังงงกับคำพูดของเขา...นี่คงไม่ได้คิดจะทำอะไรๆกับผมใช่ไหมถึงได้ล่อลวงมาถึงนี่แล้วสั่งผมแบบนี้น่ะ?

“ เป็นโซฟาคงนอนลำบากสินะ งั้นมานี่”  แล้วข้อมือของผมก็ถูกมือแข็งแรงของเขาจับหมับก่อนจะออกแรงลากให้เดินตามไป สองขาก้าวขึ้นบันไดด้วยใบหน้าที่เหวอหนักกว่าเดิม...พาผมขึ้นชั้นสองแบบนี้คงไม่ได้จะเลี้ยงข้าวเข้าครัวแน่นอน

“ คะ โค้ช?”  ผมพยายามขืนตัวเองไว้บ้างแต่ก็ดูท่าทางจะไม่กระทบอะไรกับแรงของเขาเลยสักนิด ฝ่ามือแข็งแรงจับไหล่ผมกดลงไปให้นั่งบนเตียงก่อนที่เสียงทุ้มจะสั่งออกมาเป็นคำเดิม

“ นอนซะ”  ถ้าเขาจะทำจริงๆอย่างผมจะไปสู้ยังไงได้ ร่างกายจึงค่อยๆนอนลงไปตามที่เขาต้องการ...กลิ่นสะอาดๆที่คล้ายกับกลิ่นตัวของเขาทำให้เผลอสูดกลิ่นเข้าไป...มาจากหมอนงั้นหรอ?...แล้วจู่ๆเปลือกตาของผมรู้สึกหนักๆขึ้นมา...คงจะเป็นเพราะอ่านหนังสือไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวัน พอได้อยู่ในที่ที่รู้สึกผ่อนคลาย นัยน์ตาจึงปิดลงได้อย่างง่ายดาย....นี่เขาเป็นยานอนหลับหรือยังไงกันนะ...ถึงกล่อมผมได้สนิทใจขนาดนี้

แล้วผมก็เพิ่งจะเข้าใจเหตุผลของเขาเมื่อผมตื่นขึ้นมา....

ทั้งๆที่นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ผมกลับรู้สึกสดชื่นและปลอดโปร่งจนไม่ว่าเขาจะติวอะไรให้ผม ผมก็จำได้จนหมด...ไม่น่าเชื่อเลยว่ามนต์สะกดของเขาจะทรงอานุภาพขนาดนี้

“ เป็นไงบ้างครับ?”  ผมมองเขาซึ่งกำลังถือกระดาษคำตอบที่เพิ่งทำไปด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

“ ก็ไม่เลว...ถ้าจะทำก็ทำได้นี่ไอ้เด็กเหลือขอ”  ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาวางกระดาษคำตอบลง...ที่เหลือก็แค่ตอนสอบทำให้ได้แบบนี้สินะ

“ ขอบคุณมากเลยนะครับโค้ช”  ถ้าเอาหน้าเข้าไปถูไถเขาได้ผมคงทำไปแล้ว แต่เพราะผมไม่ใช่ลูกหมาผมจึงทำได้แค่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เขาเท่านั้นเอง

“ อ่านหนังสือไป ชั้นจะไปชงชาเพิ่ม”  ฝ่ามือแข็งแรงขยี้หัวผมอย่างนึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาละมั้งก่อนที่เขาจะถือกาน้ำชาแล้วเดินออกจากห้องไป....จะว่าไปผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกันนะที่เขาเลือกที่จะติวให้ผมแทนที่จะเป็นสมาชิกชมรมคนอื่นๆ เพราะหากเทียบกันแล้วผู้จัดการทีมอย่างผมก็ไม่น่าจะสำคัญเท่าผู้เล่นอย่างเอสของทีม เขาน่าจะไปติวให้พวกนั้นมากกว่าอีกนะ...อ่า...แต่พอคิดอีกที ผมก็ไม่รู้เลยนี่นะว่าพวกนั้นตอนเรียนเป็นยังไงบ้าง อาจจะคะแนนดีอยู่แล้วก็ได้?

ผมแอบกวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่แสนจะเป็นระเบียบเรียบร้อยของเขา ข้าวของทุกชิ้นล้วนสะอาดสะอ้านจนแทบจะขึ้นเงาจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาเป็นหนุ่มโสดแน่นะ? บ้านของเขานี่อย่างกะมีภรรยามาคอยทำให้เลย!

ใบหน้าหันไปมองประตูก่อนจะแอบลุกขึ้นช้าๆแล้วย่องๆไปที่โต๊ะทำงานของเขา มีหนังสือเกี่ยวกับเบสบอลตั้งอยู่เต็มไปหมด นอกนั้นก็มีสมุดจดที่ผมเห็นเขาถืออยู่ทุกวันแล้วก็ดินสอปากกามากมายเสียบอยู่ในที่ใส่ บนโต๊ะของเขาไม่มีขยะหรือสิ่งของวางระเกะระกะเหมือนโต๊ะของคนทั่วไปเลยแหะ สงสัยคงจะเก็บทุกวันเลยมั้งเนี่ย? ผมอมยิ้มก่อนจะหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะเขาขึ้นมา...ไม่คิดเลยจริงๆนะว่าเขาจะตั้งรูปนี้เอาไว้บนโต๊ะ....มันเป็นรูปที่ถ่ายเมื่อเดือนก่อนกับสมาชิกชมรมเบสบอลทุกคน...ผมนึกว่าเขาจะไม่สนใจมันเสียอีก

มือวางกรอบรูปนั่นลงบนโต๊ะช้าๆ....ถ้าเขาตั้งมันเอาไว้เพราะในรูปนั้นมีผมอยู่ด้วยก็คงจะดีสิน้า...อ๋า...ความคิดอย่างกับสาวน้อยเลยแหะ ผมได้แต่สะบัดใบหน้าที่ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แต่จะว่าไปในห้องของเขากลับไม่มีโปสเตอร์ทีมเบสบอลที่ชอบหรือหนังสือนิตยสารของทีมเก่าที่เขาเคยอยู่เลยแหะ ไม่มีแม้แต่รูปที่ถ่ายกับเพื่อนร่วมทีมของตัวเองหรือภาพตอนรับถ้วยแชมป์ลีกเลยสักใบ....ไม่มี...รูปของผู้หญิงที่เขาเคยรัก

แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ลิ้นชักโดยอัตโนมัติ ผมลอบกลืนน้ำลายอย่างที่รู้ว่ามันผิดที่จะไปแอบดูความลับของคนอื่น แต่ผมก็อยากรู้และบางทีในลิ้นชักของคนที่ตัดสินใจจะทิ้งอดีตไปแล้วแบบเขามันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้...อาจจะเป็นลิ้นชักที่ว่างเปล่า...เพื่อรออนาคตมาเติมมันให้เต็มอีกครั้ง

เหมือนกับเขาที่ใช้ชีวิตราวกับกำลังรอใครสักคนอยู่...

มือของผมดึงลิ้นชักออกช้าๆ...ความว่างเปล่าค่อยๆปรากฏแก่สายตา....มันไม่มีอะไรอย่างที่ผมคิดจริงๆ...

แต่เดี๋ยวนะ?

ไม่ใช่ว่าไม่มี....

เพราะเมื่อผมดึงมันออกมาเรื่อยๆ มุมกระดาษสองสามแผ่นก็ค่อยๆโผล่ออกมาให้เห็น....มันเป็นกระดาษรูปถ่ายที่คว่ำหน้าอยู่....รูป...ของใครกัน?

ผมหยิบมันขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นระรัวและพอพลิกมัน...นัยน์ตาก็ถึงกับนิ่งค้าง...

เพราะหากมันเป็นรูปครอบครัวของเขา หรือรูปเพื่อนของเขา หรือแม้แต่รูปผู้หญิงที่เขาเคยรัก ผมคงจะไม่หัวใจแทบหยุดเต้นแบบนี้....เพราะรูปที่อยู่ในมือผม....

มันเป็นรูปของผมเอง...

เอ๋?

ทำไมกันล่ะ?

มือสั่นๆคว้าลงไปที่รูปอีกสองสามใบที่เหลือก่อนจะพลิกมันขึ้นมาดู...แล้วมันก็ล้วนเป็นรูปของผมทั้งสิ้น...เป็นรูปที่เหมือนจะแอบถ่ายมาเพราะผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่าไปถ่ายรูปแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

นัยน์ตาได้แต่เบิกกว้าง ที่ใต้อกซ้ายเองก็เดี๋ยวเต้นโครมครามเดี๋ยวเกือบจะหยุดเต้น มีแต่คำถามเต็มหัวผมไปหมดว่านี่มันอะไรกัน ทำไมถึงมีรูปของผมอยู่ในลิ้นชักของเขา

แกร่ก....

และเพราะมัวแต่ตื่นตะลึงผมจึงไม่ทันจะได้ขยับตัวไปไหน....จนเขากลับมา....

ผมหันไปมองตามเสียงประตูที่เปิดออกด้วยเหงื่อแตกพลั่ก เขายืนนิ่งค้างอยู่ข้างบานประตู....ด้วยสีหน้าที่แทบจะไม่เปลี่ยนไป...แต่ผมกลับรับรู้ได้ว่าเขากำลังโกรธ...

กาน้ำชาถูกวางลงไปบนโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งมีหนังสือกับชีสต์ที่ยังติวค้างเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินตรงมาที่ผม ฝ่ามือแข็งแรงจับข้อมือของผมเอาไว้ก่อนจะดึงรูปถ่ายพวกนั้นโยนกลับไปในลิ้นชักแล้วปิดมันด้วยเสียงดังลั่น

“ ถ้าไม่ติวต่อแล้วก็ไปนอนซะ”   เขาลากผมออกมาจากห้องก่อนจะพาไปโยนไว้ที่ห้องข้างๆ

“ โค้ช!! ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดู.....”   เขาปิดประตูใส่หน้าโดยไม่รับฟังคำแก้ตัวของผม

ผมได้แต่ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนแขก เพราะบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่อีก

ในหัวยังคงเต็มไปด้วยคำถามและภาพของรูปถ่ายพวกนั้น

เขา.....คิดอะไรกับผมหรือเปล่า....

อยากรู้...

อยากรู้จริงๆ...

แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ถามออกไป....วันรุ่งขึ้นเขายังคงทำตัวกับผมตามปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกทั้งอาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์เราก็แทบไม่ได้เจอกันเพราะเป็นช่วงแห่งการสอบปลายภาคและชมรมก็ไม่มีซ้อม

ถึงจะมีเรื่องของเขารบกวนจิตใจอยู่แต่ผมก็พยายามทำข้อสอบจนผ่านตัวแดงมาได้ทุกวิชาแล้วก็ดูเหมือนว่าคะแนนของผมจะดีที่สุดของทั้งชมรมแล้วละ

ยิ่งพอเอากระดาษคำตอบที่บ่งบอกคะแนนของสมาชิกแต่ละคนมากองรวมกัน มันก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่าเจ้าพวกนั้นที่ผมคิดว่ามันคงจะเรียนกันดีอยู่แล้วน่ะ ผมคิดผิด เพราะแต่ละคนคะแนนแทบจะตกไม่ตกแหล่ ซึ่งความเป็นจริงข้อนี้ผมคิดว่าเขาน่าจะรู้ดี

ถ้างั้นที่ยังเลือกติวให้ผมคนเดียว...มันอาจจะมีเหตุผลอื่นสินะ?

ยิ่งรู้แบบนั้น....ความรู้สึกที่ผมมีให้เขามันก็ยิ่งถอนตัวไม่ขึ้นมากกว่าเดิม...

ถ้าผมกับเขา...ถ้าพวกเราใจตรงกันก็คงจะดี....

ในที่สุดปิดเทอมก็มาถึง...

และในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆนอนอืดกันอยู่ที่บ้าน พวกสมาชิกของชมรมเบสบอลกลับต้องไปเข้าค่ายซ้อมตลอดเวลาสองอาทิตย์

ผมก้าวขาลงจากรถไฟก่อนจะเงยหน้ามองขุนเขาที่ล้อมอยู่รอบด้าน ได้ยินเสียงสูดอากาศเข้าปอดดังมาจากเจ้าพวกที่สะพายกระเป๋ากีฬาใบใหญ่เดินตามลงมา บางคนก็บิดขี้เกียจอย่างคลายความเมื่อยล้าจากการที่ต้องนั่งรถไฟมาเป็นชั่วโมงๆ  ถึงจะไกลจากโรงเรียนของผมไม่ใช่น้อยแต่ที่นี่ก็ยังอยู่ในเขตจังหวัดเดียวกันและเจ้าของเรียวกังบนเขานั่นก็เป็นแฟนตัวยงของทีมเบสบอลโรงเรียนผมเชียวละ ถึงได้จัดการเรื่องที่พักสำหรับค่ายซ้อมให้ทุกปีๆแบบนี้

ทางขึ้นเรียวกังเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆตามความลาดเอียงของภูเขา ถึงแม้สองข้างทางเดินปูหินนี้จะมีต้นไม้เขียวขจีแต่สำหรับผมที่ไม่ได้แข็งแรงทรงพลังเหมือนสมาชิกชมรมคนอื่นๆจึงเริ่มหอบน้อยๆ เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดพราวอยู่ทั่วใบหน้า ก่อนที่จู่ๆจะมีมือของใครบางคนมาดึงกระเป๋าของผมไป

“ เอ๋? โค้ช?”  เขายังคงเดินต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งๆที่เอากระเป๋าของผมไปสะพายไว้...การกระทำที่ไร้คำพูดของเขามันทำให้ผมตกหลุมรักครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่า...

ยิ่งนึกถึงรูปของผมในลิ้นชักโต๊ะทำงานในห้องนอนเขา...ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้...เขารู้สึกอะไรกับผมหรือเปล่า หรือว่านั่นเป็นเพียงแค่รูปที่ไปยึดมาจากสมาชิกชมรมซึ่งเหมือนพวกนั้นจะมีรูปแอบถ่ายของผมอยู่...ผมอยากรู้...อยากรู้ๆๆ

ในที่สุดก็เดินขึ้นมาถึงเรียวกังที่ตั้งอยู่บนเขาจนได้ ผมยันแขนลงไปกับต้นขาพลางหอบแฮ่กทั้งๆที่เจ้าพวกบ้าพลังทั้งหลายยังยืนคุยกันสบายๆ ในกระเป๋าของพวกนั้นมีทั้งไม้เบสบอลทั้งถุงมือทั้งลูกเบสบอลที่รวมๆกันแล้วก็หนักเอาเรื่อง แต่เจ้าพวกนั้นกลับแบกมันขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ต่างจากกระเป๋าของผมที่มีแค่ยาเบาๆผมยังต้องให้โค้ชแบกขึ้นมาให้ คนที่มีร่างกายแข็งแรงนี่มันจะน่าอิจฉาเกินไปแล้ว!

เจ้าของเรียวกังเดินมาเชิญพวกเราเข้าไป ดูเหมือนจะเตรียมห้องโถงใหญ่ๆเอาไว้สำหรับสมาชิกชมรมนอนรวมกันห้องหนึ่ง และห้องพักปกติของโค้ชอีกห้องหนึ่ง ซึ่งก็ดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไรถ้ามันจะไม่มีคนเริ่ม....

“ เอเลนนายนอนข้างๆชั้นนะ ตัวนายท่าจะนิ่มน่าจะเป็นหมอนข้างที่ดี”  ใครสักคนดึงต้นแขนของผมเข้าไปหาจนแทบเซถลา แต่ยังไม่ทันจะมองหน้า...

“ ได้ไงว่ะ ชั้นก็จะนอนข้างหมอนี่ ยังดีนะที่ชมรมเรายังมีเอเลนอยู่ ไม่งั้นคงได้เฉาตายในป่าในเขาแบบนี้แน่”  แขนอีกข้างถูกจับดึงไปอีกทาง...มีผมอยู่แล้วมันยังไง? อีกอย่างผมก็ไม่ใช่หมอนข้างนะ! ริมฝีปากเตรียมจะอ้าด่า แต่ทว่า...

“ เฮ้ย! ชั้นก็จะนอนข้างๆเอเลน รึพวกนายไม่อยากได้รูปตอนหลับของหมอนี่”  ไอ้บ้านี่เองสินะที่แอบถ่ายรูปผม...ลำตัวเหมือนจะถูกดึงไปอีกทาง

“ ไม่ยอมหรอกนะเฟ้ย ชั้นก็จะนอนข้างหมอนี่ด้วย”  เอาแล้วไง...ตัวผมเริ่มถูกดึงไปดึงมาจนตาเริ่มลาย เสียงเถียงกันก็เริ่มจะดังมากขึ้น

ปี๊ดดดดดดด....

เสียงนกหวีดทำเอาเจ้าพวกป่าเถื่อนวิ่งไปเรียงแถวอยู่กลางห้องราวกับมันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกาย ผมยังคงยืนมึนอยู่กับที่และเมื่อมองไปที่คนเป่านกหวีดก็เห็นแต่สายตาละเหี่ยใจที่เขาใช้มองเหล่าลิงทโมนที่มาอยู่รวมกัน

“ หมอนี่จะไปนอนที่ห้องชั้น....หมดปัญหาแล้วใช่ไหม”   เอ๋?...เขาชี้นิ้วมาที่ผม? ก่อนที่จะได้ยินเสียงครวญครางของสมาชิกชมรมคนอื่นๆแต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดขืนคำสั่งของเขา

สรุปว่า...

ผมต้องนอนห้องเดียวกับเขาสองต่อสองตลอดการเข้าค่ายในครั้งนี้!

โธ่...แล้วผมจะหลับลงได้ยังไง...

สนามเบสบอลที่จะใช้ซ้อมเป็นของโรงเรียนประถมที่อยู่เชิงเขา...นั่นหมายความว่าผมจะต้องขึ้นลงๆเขาลูกนี้ทุกวันเลยสินะ แค่คิดก็ขาอ่อนขึ้นมาแล้วละ

ร่างสูงใหญ่ในชุดฟอร์มเบสบอลของโรงเรียนต่างก็วิ่งเหยาะๆแซงหน้าผมไปจนในที่สุดผมก็เป็นคนเดินรั้งท้ายจนได้ เจ้าพวกนั้นมันไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแถมยังเดินไปก็วอร์มกันไป ช่างมีร่างกายที่น่าอิจฉาจริงๆเลยนะ

เงาวูบไหวของอะไรไวๆวิ่งผ่านด้านข้างผมไปก่อนที่มันจะเลี้ยวมาปาดหน้า

จักรยาน?

แล้วคนที่คร่อมอยู่บนจักรยานนั้นก็ไม่ใช่ใคร...เขาพยักหน้าให้ผมซ้อนท้ายก่อนจะโยนนาฬิกาจับเวลาให้

“ ไอ้พวกเด็กเหลือขอทั้งหลาย! ชั้นจะจับเวลาวิ่งลงถึงเชิงเขา เอ้า! เริ่มได้!!”   จู่ๆเขาก็ตะโกนก้องจนผมกดนาฬิกาแทบไม่ทัน ปุ่มอะไรเป็นอะไรบ้างก็กดให้มั่วไปหมด...โธ่...จะทำอะไรก็บอกผมสักคำก่อนสิ

เขาปั่นจักรยานแซงหน้าไอ้พวกบ้าพลังที่กำลังวิ่งกันอย่างเอาเป็นเอาตายจนลงไปถึงเชิงเขาจนได้ การซ้อมดำเนินต่อไปจนเย็นซึ่งหมู่บ้านที่ราวกับตัดขาดจากโลกภายนอกแบบนี้มันก็ดีตรงที่พวกผมมีสมาธิกันมากขึ้น เพราะงั้นในแต่ละวันกว่าจะกลับถึงเรียวกังก็มือค่ำพอดี

“ เหนื่อยจังเลยน้า...ชั้นหมดแรงสุดๆเลยเนี่ย อยากแช่น้ำร้อนๆจัง”   ได้ยินเสียงใครสักคนร้องครางมาตามทางเดินเข้าเรียวกัง ทีตอนนี้ละทำเป็นบ่น เมื่อกลางวันยังเห็นหัวเราะกันร่า

“ เอเลน! ไปอาบน้ำกัน!”  ท่อนแขนแข็งแรงคว้ามาที่คอของผม รู้สึกหมั่นไส้ในความสูงใหญ่ของพวกมันจริงๆ

“ จริงด้วยๆ”  ลูกคู่อีกหลายเสียงร้องรับทันที...จะให้ไปอาบน้ำด้วยมันก็ได้อยู่หรอก ในเมื่อผมก็เป็นผู้ชาย ไม่เห็นจะแปลก

“ โฮ่ย...เจ้าลูกหมา นายต้องซักเสื้อผ้าไม่ใช่หรือไง?”  เสียงเข้มของเขาทำเอาเจ้าพวกนั้นคอตก? ผมเองก็หันไปถอนหายใจ...มาถึงนี่ก็ยังไม่พ้นหน้าที่ซักผ้าอีกสินะ

แล้วก็ดูเหมือนผ้าจะเยอะกว่าเดิมเป็นสองเท่าในเมื่อมันไม่ได้มีแต่ชุดฟอร์มเบสบอลแต่ยังมีเสื้อผ้าที่ใส่ไปรเวทอีกด้วย

เดี๋ยวนะ...

ในตะกร้าผ้าเหมือนมันจะไม่ได้มีแต่เสื้อกับกางเกงท่านั้นแต่มันยังมี....ชั้นใน?

ไอ้พวกบ้านั่นคิดจะให้ผมซักชั้นในให้ด้วยหรือไง?!! ฝ่ามือหยิบชั้นในที่ไซส์ใหญ่จนน่าหมั่นไส้ก่อนที่ฝ่าเท้าจะเดินกระทืบปึงๆไปที่ห้องอาบน้ำรวม

“ นี่พวกนาย!!”  เสียงตะโกนทะลุไอหมอกของน้ำอุ่นจนพวกนั้นหันมามอง

“ ว้ายยยย เอเลนลามก! นายยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ ทำแบบนี้ไม่ดีๆ”  น้ำเสียงที่น่ากระทืบนั่นมันทำให้ผมปาสิ่งที่อยู่ในมือเข้าไปด้วยใบหน้างอหงิก ใครกันแน่ที่ไม่รู้จักโตซักที!

“ พวกแกไม่ใช่หรือไงเล่าที่ลามกโรคจิต! กางเกงในตัวเองก็ซักเองสิฟ๊ะ!”  ด่าเสร็จผมก็เดินกลับมา ได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ที่หน้าห้องซักผ้า

“ โค้ช....”  ผมสะบัดหน้างอนๆ นี่ผมโดนเจ้าพวกนั้นกลั่นแกล้งอยู่นะยังจะมีหน้ามาหัวเราะ

“ จะเอากางเกงในมาให้ผมซักอีกคนหรือไงครับ”  ผมเลยประชดด้วยเสียงเง้างอด แต่เขากลับเดินเข้ามาหาพลางยิ้มที่มุมปาก

“ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ นายจะซักให้ชั้นไหม?”  คำพูดหยอกเย้าของเขามันทำเอาผมถึงกับหายใจสะดุด ใบหน้านิ่งค้างก่อนจะอ้าปากพะงาบๆ

“ อุ๊บ! หน้านายที่ตลกจริงๆ”  เขาหันไปกลั้นหัวเราะและนั่นแหละที่ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้โดนแค่คนในชมรมแกล้ง แม้แต่โค้ชอย่างเขาก็ยังเป็นไปด้วย!

“ อะ เอาเสื้อผ้ามาสิครับ...หัวเราะอยู่ได้...”  ผมทำหน้าหงิกก่อนจะมองเสื้อผ้าในตะกร้าของเขา พอมาดูแบบนี้แล้วมันล้วนแล้วแต่เป็นสีดำ ข้างนอกผมเห็นประจำอยู่แล้ว แต่ข้างในเขาก็ใส่สีดำด้วยหรือไง...อ๊า!!!...นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?! หรือว่าผมจะเป็นเด็กลามกอย่างที่เจ้าพวกนั้นว่ากันจริงๆ? ไม่นะ!

“ เดี๋ยวชั้นซักเอง ขืนเอาไปซักรวมกับของพวกนายเสื้อผ้าชั้นก็ขึ้นราพอดี”  แล้วเขาก็ใส่เสื้อผ้าของตัวเองลงไปในเครื่องข้างๆ ถึงเครื่องจะใหม่กว่าที่ชมรมแต่ผ้าปริมาณขนาดนี้กว่าผมจะซักแล้วตากเสร็จ เสียงในห้องอาบน้ำก็เงียบสนิทไปแล้ว

“ ไม่มีใครอยู่แล้วหรือไงนะ?”  ผมชะโงกหน้าเข้าไปมองในหมอกควัน สงสัยว่าผมคงจะอาบน้ำเป็นคนสุดท้ายแล้วละมั้ง

“ งั้นหรอ”  จู่ๆเสียงทุ้มก็ดังอยู่ข้างหลังทำเอาผมถึงกับสะดุ้งโหยง เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย?

ถ้างั้น...ในห้องนี้ก็มีแค่ผมกับเขา...แค่เราสองคน?

รู้สึกหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลมขึ้นมาทันที การที่ต้องอยู่ใกล้คนที่ตัวเองแอบชอบด้วยร่างกายเปลือยเปล่านี่มันงานเข้าชัดๆ

กริ๊งงง....

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำให้ผมละสายตาจากแผ่นหลังของเขาที่กำลังถอดเสื้อผ้า...ชื่อที่ขึ้นในสายเรียกเข้าคือชื่อของแม่...สงสัยคงโทรมาถามด้วยความเป็นห่วงนั่นแหละ

“ ฮัลโล แม่?”

“ เอเลน!! แย่แล้ว!! ตรู๊ด....ตรู๊ด....ตรู๊ด........”  จู่ๆสายก็ตัดไปทิ้งคำพูดด้วยเสียงตื่นๆของแม่เอาไว้แค่นั้น...แย่?...แย่เรื่องอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านหรือเปล่า?

ผมกดโทรกลับไปทันที แต่เสียงที่ตอบกลับมามีเพียงข้อความว่าที่นี่...ไม่มีสัญญาณ....

ปัดโธ่!!! แล้วแบบนี้ผมจะรู้เรื่องไหม? เกิดอะไรขึ้นกับแม่หรือพ่อหรือเปล่า? ทำไมเสียงแม่ถึงได้ตื่นตระหนกขนาดนั้น?

ผมก้าวขาออกมาจากห้องอาบน้ำด้วยความร้อนรน หวังว่าสักจุดในเรียวกังจะมีคลื่นบ้าง...แต่เดินจนรอบก็ยังติดต่อกับแม่ไม่ได้เลย...แย่แล้ว...จะทำยังไงดี ยังไงผมก็ต้องหาทางโทรกลับบ้านให้ได้

“ โฮ่ย...เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”  ในขณะที่ผมกำลังเดินไปเดินมาอย่างหาทางออกไม่เจอ มือแข็งแรงของเขาก็จับข้อมือของผมเอาไว้ก่อนจะถามออกมา ชั่ววินาทีที่สบสายตาของเขา หัวใจที่เต็มไปด้วยความกังวลของผมกลับรู้สึกถึงที่พึ่งพา น้ำตามันเลยปริ่มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ โค้ช~~~”

หลังจากที่เขาพาผมไปสอบถามกับเจ้าของโรงแรม ดูเหมือนคลื่นสัญญาณโทรศัพท์บนเขาแทบทุกอย่างจะมีปัญหา ถ้าจะใช้โทรศัพท์ตอนนี้คงมีอยู่แค่หนทางเดียว...

เสียงล้อจักรยานหมุนวนผสมผสานไปกับสายลมกลางคืนยิ่งทำให้วังเวง ความมืดที่โอบล้อมรอบกายทำเอารู้สึกหนาวไปจนถึงไขสันหลัง ถ้าผมมาคนเดียวผมคงวิ่งกลับโรงแรมตั้งแต่ยังไม่ทันจะพ้นโค้งแรกแน่ๆ

ใช่....ทั้งๆที่ผมน่าจะต้องมาคนเดียว...

แต่เขากลับบอกกับผมว่าจะมากับผมด้วยโดยไม่มีความลังเล...

สองมือกำชายเสื้อของเขาแน่นก่อนจะเอาหน้าผากชนเบาๆที่แผ่นหลังของเขา

เขาทำกับผมแบบนี้...แล้วผมจะไม่รักเขาได้ยังไง...

จักรยานวิ่งฉิวอยู่ในตัวหมู่บ้านท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ ทั้งๆที่ยังหัวค่ำแต่ที่นี่กลับเข้าบ้านกันหมดแล้ว บรรยากาศมันเลยยิ่งกว่าในหนังผีที่ผมต้องไปทำภารกิจพิชิตหมู่บ้านร้างเสียอีก

ล้อสแตนเลสชะลอความเร็วลงเมื่อผมมองเห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะอยู่ไม่ไกล เขาจอดจักรยานให้ที่ด้านหน้าก่อนที่ผมจะก้าวขาลงไป

“ โค้ช...โทรศัพท์นี่มันเป็นแบบหยอดเหรียญ....”   บัตรที่ยืมมาจากเรียวกังถึงกับชะงักค้างเมื่อดูเท่าไหร่มันก็มีแต่ที่ใส่เหรียญ สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ด้วยความรีบร้อนจึงไม่ได้หยิบเงินมาสักเยน

“ รอเดี๋ยวนะ”  เขาหันไปหันมาก่อนจะลงจากจักรยานแล้ววิ่งไปร้านค้าซึ่งปิดร้านไปแล้ว ภาพทุกอย่างอยู่ในสายตาของผม...ตั้งแต่ที่เขาตะโกนเรียกให้ร้านค้าเปิดประตู จนถึงทุบปังๆจนเจ้าของร้านต้องออกมาดู แล้วเขาก็ข่มขู่จนขอแลกเหรียญมาจนได้

“ เอ้า”  เขาแบมือที่กำเหรียญลงมาบนมือของผม เหงื่อที่ผมแทบจะไม่เคยเห็นไหลลงมาจากหน้าผากของเขา ทั้งยังเสียงหอบหายใจกับไหล่ที่กระเพื่อมขึ้นลง เขาคงจะเหนื่อยจากการปั่นจักรยานลงมาซ้ำยังไม่ทันจะได้พักก็ต้องไปวิ่งหาเหรียญให้ผมอีก

ผมอยากบอกเขา...

ผมอยากบอกเขาจริงๆ...ว่าผมชอบเขา

ชอบเขาจนทนไม่ไหวแล้ว...

“ รีบไปโทรศัพท์สิ?”  เขาเอ่ยบอกผมที่สะดุ้งออกมาจากภวังค์ ก่อนจะหันหลังเข้าไปกดโทรศัพท์หาแม่

ตรู้ด....ตรู้ด....ตรู้ด......

แล้วความกังวลก็แล่นเข้ามาในหัวผมอีกครั้งเมื่อปลายสายยังคงไม่กดรับ...เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ...

“ ฮัลโล? บ้านหมอเยเกอร์ค่ะ”  เสียงของแม่ที่เคยได้ยินอยู่ทุกวันกลับทำให้ผมโล่งอกราวกับยกภูเขาออกไปในวันนี้

“ แม่!! นี่ผมเองนะ เอเลน! เกิดอะไรขึ้นน่ะ?! จู่ๆก็โทรมาบอกว่าแย่แล้ว”  ผมรัวใส่ไปเป็นชุดจนปลายสายได้แต่อึ้งไปนิดนึง ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะเบาๆสวนกลับมา

“ เอเลน...แม่ขอโทษจ้ะ พอดีแม่ตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ”

“ แล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ?” 

“ พอดีว่าแม่ถูกรางวัลจากตู้ไข่หมุน...ได้ไปเที่ยวฮาวายฟรีตั้งอาทิตย์นึง”   ห๋า? ไอ้ที่โทรมาแล้วทำเอาผมหัวใจจะวายตายรวมไปถึงโค้ชเองก็ต้องตาลีตาเหลือกช่วยผมสารพัดแบบนี้....ก็แค่โทรมาบอกว่าได้รางวัล?

ผมได้แต่กุมขมับก่อนจะวางสายไปด้วยความที่ไม่รู้จะไปบอกคนที่คร่อมจักรยานรอว่ายังไงดี.....แม่นะแม่!!

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต้องปั่นขึ้นเขาด้วยหรือเปล่า เขาจึงปั่นจักรยานช้ากว่าขาลงมาก

แผ่นหลังชื้นเหงื่อของเขาทำให้ผมรู้ว่าเขาคงจะเหนื่อยมากเลยทีเดียว

“ โค้ชครับ...ขอบคุณมากนะครับ...”  ผมกระชับฝ่ามือที่กำชายเสื้อเขาอยู่ เขาเพียงแค่พยักหน้ารับรู้โดยไม่พูดอะไร

กว่าผมกับเขาจะกลับถึงเรียวกังได้ ใครต่อใครก็คงจะเข้านอนไปหมดแล้ว

ผมถอดเสื้อผ้าด้วยนัยน์ตาที่เริ่มจะลอยๆ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับเรื่องของแม่อีก ที่จริงผมอยากจะไปสลบในห้องนอนเลยด้วยซ้ำ

ผมวิ่งผ่านน้ำอย่างรวดเร็วแล้วรีบลงไปแช่ในบ่อน้ำร้อนกลางแจ้ง อย่างน้อยก็ขอผ่อนคลายสักหน่อยก็แล้วกัน ได้แต่หวังว่าผมจะไม่หลับไปคาบ่อนะ

เสียงซ่าๆจากฝักบัวที่ได้ยินคงจะไม่มีใครอื่นนอกจากเขา แต่เวลานี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะไปเขินอายอะไรแล้ว คางเกยอยู่ที่ขอบบ่อพลางดวงตาหรี่ปรือ กว่าจะรู้ตัวว่าเขาลงมาแช่อยู่ในบ่อด้วยกันก็เมื่อเสียงจ๋อมๆดังอยู่ข้างๆหู

ผมหันหน้ากลับไปหาเขา...ร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำเอาผมเริ่มเบลอ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมนต์ของดวงดาวที่พร่างพราวอยู่เต็มท้องฟ้า หรือว่าเป็นเพราะความรู้สึกที่มีให้เขามันมากเกินกว่าภาชนะที่ชื่อว่าหัวใจจะกักเก็บไหว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไอหมอกที่ลอยจางๆเหมือนอยู่ในฝัน หรือมันเป็นเพราะสิ่งที่เขาทำให้ผมกันแน่

ที่ทำให้ริมฝีปากของผม....

ริมฝีปากของผม....

เอ่ยบอกกับเขา....

" โค้ช...ทำยังไงดีครับ....ผมคิดว่า...ผมรักคุณ"

บอกไปแล้ว...

บอกเขาไปแล้ว....

แล้วเขา...

จะตอบผมว่ายังไงกันนะ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป...

และเขา...ก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ...

เหมือนความฝัน...

แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ...พรุ่งนี้...เรื่องของเราจะสุข...หรือแสนเศร้า...

จึงวอนขอดาวให้ช่วยฉันที....

ง๊ากกกกกก โรแมนติกฝุดๆ งื้ออออ >////<  หมายถึงเพลงนะ แต่ฟิคคุณกวางนี่ก็พยายามให้โรแมนติกแล้วนะแต่จะได้ไหมนี่ก็ไม่แน่ใจ5555 คือส่วนตัวแล้วชอบแต่งฟิคแบบนี้ที่สุดเลยค่ะ กร๊ากกกก ไอ้ที่แบบอ่านไปจะหลับไปนี่น่ะ *ทรุด* ก็ต้องกราบขอประทานอภัยถ้าความเร้าใจมันจะน้อยไปหน่อยสำหรับฟิคชิลๆเรื่องนี้อ่ะนะ ^ ^”

ก่อนจะพูดจาไร้สาระ...

สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ เอเลน~~~

แอร๊ยยยย >////< ขอให้อ.อิซาทั้งรักทั้งหลง จะได้เป็น นางเอก พระเอกสมใจ ขอให้พิชิต ใจหัวหน้าและเหล่าฮาเร็ม ไททันได้จนหมดกู้บ้านกู้วอลมาเรียกลับคืนมาจนได้นะจ๊ะ โต เป็นสาว ขึ้นอีกปี(?)มี๊ละปลื้มจ๊ายปลื้มใจ >w<

ที่จริงแล้วน่ะ....ฟิควันเกิดเอเลนจริงๆคือ Lipstick ค่ะ มันเป็นฟิคที่เป็นภาคต่อของ BiOS  ตอนแรกก็ว่าจะลงเลยเพราะแต่งไปเกือบจบตอนแล้ว แต่คิดไปคิดมา...ลงฟิคซอมบี้ให้จบก่อนดีกว่า ไม่งั้นสปอยด์เละเทะเลยสำหรับคนที่ไม่ได้อ่านเวอร์ชั่น 8059 อ่ะนะ แหะแหะ ก็นั่นแหละ กำลังวุ่นวายกับสองเรื่องนี้อยู่ดีๆก็ดันไปขุดเพลงเก่ามาฟัง....= =”” ออกนอกระบบสุริยะจนได้มาอีกเรื่องจนได้ ฮืออออออ ยะ ยังไงก็ฝากฟิคน้อยๆเรื่องนี้อีกเรื่องนึงนะค้า ถ้าตอนหน้าไม่จบก็ไม่น่าจะเกิน 4 ตอนอ่ะนะ *เหม่อ*

คือที่บ้านเราก็แฮปกันแบบอบอุ่นๆแบบนี้ แต่ที่ญี่ปุ่นนี่เค้าจัดงาน “เอเลนโอนลี่อีเว้นต์” ให้เลยนะคะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากไปย์~~~~~ >/////< ทำไมช่วงที่ตรูไปนี่ทุกอีเว้นต์มันผ่านไปหมดแล้วฟ๊ะ ไปไม่ได้ตรงอะไรกะใครเค้าเลยถถถถถ

แปะภาพแฮปเอเลนประชดซะเลยนี่แน่ะ!

ดูสีซะก่อน....ไม่บ่งบอกเลยนะคะว่าต้องการอัลไล5555

 เพื่อการศึกษา(?)อ่ะนะเอเลน หัวหน้าเค้าหวังดี กร๊ากกกก

ของขวัญแต่ละอย่าง....เอเลนคงอยากได้จนน้ำตาไหลพราก 5555

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามนะคะ อยากจิเวิ่นเป็นภูเขาเลากาแต่ฟิคก็ยังไม่เสร็จ TT[ ]TT แล้วเจอกันตอนหน้านะคะฟฟฟฟ