Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren] พราว : 01

Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren]  พราว : 01

: Attack on Titan Fanfiction 

: Levi x Eren

: Warmhearted Sweet

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

.

.

.

.

.

เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป...

และเขา...ก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ...

เหมือนความฝัน...

แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ...พรุ่งนี้...เรื่องของเราจะสุข...หรือแสนเศร้า...

จึงวอนขอดาวให้ช่วยฉันที....

.

.

.

.

.

.

.

.

“ เอเลน~~~ ฝากด้วยน้า~~~”

“ เฮ้ย! เดี๋ยวสิพวกนะ.....”  ปลายเสียงยังไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยค กลุ่มเด็กนักเรียนชาย ม.ปลายของชมรมเบสบอลก็กระโดดข้ามรั้วเหล็กซึ่งบ่งบอกถึงอาณาเขตของชมรมไป ปล่อยให้มือที่ตั้งใจจะห้ามต้องยกค้างอยู่อย่างนั้น

ให้ตายเถอะ...เป็นแบบนี้ได้ทุกวี่ทุกวัน!

ลมหายใจถูกพ่นออกไปอย่างฉุนเฉียวระคนเหนื่อยหน่ายก่อนจะก้มลงไปเก็บชุดฟอร์มของทีมเบสบอลที่กองระเกะระกะอยู่ที่พื้นบ้างเก้าอี้บ้างแล้วโยนลงตะกร้า...ดูท่าว่าวันนี้ผมก็ต้องทำทุกอย่างนี่คนเดียวอีกแล้วสินะ...ทั้งๆที่บางคนก็เอากลับไปซักเองที่บ้านแต่ก็มีอีกหลายคนทิ้งเอาไว้ให้ “ผู้จัดการทีม” อย่างผมเป็นคนซัก

ใบหน้าละจากเสื้อผ้าเน่าๆในตะกร้าไปมองห้องชมรมที่ก็ไม่ได้เป็นระเบียบเรียบร้อยพอกัน...อย่างเจ้าพวกนั้น...ผมคงไม่ใช่ผู้จัดการทีมในฝันละมั้ง ถึงได้ปฏิบัติกับผมไม่ต่างไปจากคนรับใช้แบบนี้!

สองขาเผลอหยุดอยู่หน้ากระจกเงาบานยาวในห้อง...ก็นะ...ถึงจะเป็นชมรมเบสบอลของโรงเรียนชายล้วนแต่ถ้าได้หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักมาเป็นผู้จัดการทีมมันก็คงทำให้รู้สึกดีกว่านี้...แต่ภาพที่สะท้อนอยู่บนกระจกเงาดันเป็นเด็กผู้ชายผอมแห้ง ใบหน้าซีดเซียว หัวสีน้ำตาลก็ยุ่งเหยิงแถมยังใส่แว่นตาบดบังใบหน้าไปกว่าครึ่งอีก...สภาพแบบนี้คงห่างไกลจากคำว่าผู้จัดการทีมในฝันอยู่ไม่น้อยเลยละนะ

มือปิดฝาเครื่องซักผ้าเก่าๆของชมรมที่เริ่มครวญครางเสียงดังหึ่งทันทีที่เริ่มทำงาน...นอกจากชื่อเสียงระดับท็อปของประเทศกับถ้วยแชมป์ที่เรียงรายจนล้นตู้แล้ว ชมรมเบสบอลของที่นี่ก็ไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ....สงสัยว่าในฐานะผู้จัดการทีม ผมคงต้องตัดงบเบี้ยเลี้ยงบางส่วนของเจ้าพวกนั้นเอามาซื้อเครื่องซักผ้าใหม่กับปรับสภาพห้องชมรมให้ต่างจากรังหนูมากกว่านี้ซะแล้ว

ราวตากผ้าถูกลากออกมาจากห้องเก็บของก่อนที่มันจะไปตั้งโดดเดี่ยวอยู่ข้างสนามหญ้าสีเขียวซึ่งบัดนี้ร้างไร้ผู้คน เบสทั้งสี่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนผืนหญ้าที่ไม่ได้เรียบเสมอกันทั้งสนามซึ่งเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงความหนักหน่วงและการซ้อมอย่างเอาจริงเอาจังของชมรมเบสบอลที่นี่

เพราะแบบนั้นแหละ...ผมถึงเป็นได้แค่ผู้จัดการทีม...

ทั้งๆที่รักและอยากเล่นเบสบอลมาตั้งแต่เด็กๆ....แต่ผมก็เล่นไม่ได้...ด้วยโรคประจำตัวที่มี...

การเป็นผู้จัดการทีมจึงเป็นเพียงทางเดียวของผมที่จะทำให้ได้ใกล้ชิดกับสิ่งที่รัก...ถึงแม้ว่ามันจะลำบากไปบ้าง แต่ผมก็ยังอยากทำอยู่ดี

แรงกระทบที่ฝ่าเท้าทำให้ก้มหน้าลงไปดู...ลูกเบสบอลที่พวกนั้นคงจะเก็บไปไม่หมดกลิ้งมาจากที่ไหนสักแห่ง มือจึงเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา...นัยน์ตาจับจ้องลูกบอลสีขาวตะเข็บสีแดง...ริ้วรอยของมันทำให้เผลอมองด้วยแววตาเอ็นดู

อยากจะเล่นสักครั้งจัง...

กว่าจะตากผ้าเก็บกวาดอะไรต่อมิอะไรเสร็จ ห้องชมรมเบสบอลก็ปิดลงตอนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มไปแล้วเรียบร้อย

สองขาก้าวเดินไปตามระเบียงทางเดินที่มีเงาของผมทอดลงไปเพียงลำพัง...และทั้งๆที่คิดว่าไม่มีใครเหลืออยู่ในโรงเรียนแล้วแท้ๆ แต่สองหูกลับได้ยินเสียงพูดคุยแว่วเข้ามา?

“ ช่วยรับจดหมายนี้เอาไว้ด้วยค่ะ!!”

ฝ่าเท้าถึงกับชะงักเมื่อจับใจความได้ว่าประโยคนั้นคืออะไร ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะ แต่ถ้าผมก้าวขาต่อไปพวกเขาคงเห็นผมแน่และมันคงจะไปขัดบรรยากาศแห่งความรักของทั้งคู่ แผ่นหลังจึงพลิกมายืนหลบอยู่กับผนังแทน

“ ขอโทษ...ชั้นไม่รู้จักเธอ เพราะงั้นคงรับไว้ไม่ได้”

หะ โหดร้ายชะมัด....

ถึงจะไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงทุ้มที่ฟังดูคุ้นๆนั่นเป็นใคร แต่ถ้อยคำโหดร้ายแบบนั้นมันใช่ที่ควรจะใช้ปฏิเสธเด็กผู้หญิงไหมน่ะ?

ผมได้แต่ยืนกอดกระเป๋านักเรียนแน่น รู้สึกสงสารเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาถนัดใจที่ดันไปหลงรักผู้ชายใจร้ายแบบนั้นได้...ถ้ามาสารภาพรักกับผมละก็คงไม่เจอเรื่องแบบนี้หรอก...ก็พูดไปนั่น...เพราะตั้งแต่เกิดมาผมเคยมีโอกาสได้คิดคำปฏิเสธรักใครเสียที่ไหน

เงาซึ่งทาบทับลงที่พื้นไม่ไกลทำให้ผมต้องพยายามทำตัวลีบที่สุด กลิ่นหอมๆโชยมาก่อนที่เด็กผู้หญิงผมยาวสลวยจะก้าวขาเร็วๆผ่านไป....ชุดนักเรียนนั่นมัน...เด็กผู้หญิงโรงเรียนเอกชนใกล้ๆนี่?...ถึงใบหน้าจะเศร้าหมองแต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอนั้นสวยมากทีเดียว...สวยขนาดนั้นเจ้าผู้ชายใจร้ายนั่นยังปฏิเสธลงอีกหรอ?

“ โฮ่ย...มาแอบฟังแบบนี้อยากตายหรือไงไอ้เด็กเหลือขอ?”

เสียงเหี้ยมที่ทักขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัวทำเอาไหล่ผมถึงกับสะดุ้งโหยง...เดี๋ยวนะ...ตอนนี้ผมรู้แล้วละว่าไอ้เสียงคุ้นๆที่ว่านั่นมันเสียงของใคร...

“ .....โค้ช........แหะ แหะ...”   รอยยิ้มแห้งๆถูกส่งไปให้ใบหน้านิ่งสนิทราวกับปลาตายของอีกฝ่าย...อื้ม...ถ้าเป็นคนนี้ละก็...จะปฏิเสธอย่างไร้เยื้อไยแบบนั้นผมก็ไม่รู้สึกแปลกใจแล้วละ

ก็เพราะว่าโค้ชของชมรมเบสบอลที่นี่ โหดร้ายเสมอต้นเสมอปลายไม่ว่าจะเวลาไหนเลยน่ะสิ!

นัยน์ตาลอบมองคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า....ที่จริงผู้ชายรูปร่างเล็กที่เตี้ยกว่าผมนิดหน่อยนั่นไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำอยู่ในโรงเรียนนี้ เพียงแต่ถูกจ้างมาในฐานะโค้ชของทีมเบสบอลเพราะเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในกีฬาชนิดนี้ แล้วเจ้าตัวเองก็พาทีมเบสบอลของที่นี่ไปโคชิเอ็งแล้วกวาดแชมป์มาไม่รู้กี่สมัยต่อกี่สมัย

ผมเอง...ก็ชื่นชมเขาอยู่ไม่ใช่น้อยถึงเลือกสอบเข้าที่นี่...เพื่อให้ได้เป็นส่วนหนึ่งในชมรมเบสบอลแห่งนี้

สองขาก้าวตามเขาไปจนถึงโรงจอดจักรยาน ร่างในชุดวอร์มก้าวขาคร่อมจักรยานเพียงคันเดียวที่เหลืออยู่ก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างสงสัย

" จักรยานของนายล่ะ?"

" เอ่อ...ผมเดินมาครับ..."   ผมยิ้มให้เขาโดยไม่คิดจะบอกเหตุผลที่ผมใช้วิธีเดินเอาเพราะแม้แต่จักรยานผมก็ขี่ไม่ได้

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากขี่...แต่ผมขี่ไม่ได้

ผมโค้งให้เขาก่อนจะเดินนำออกมา ก็ยังดีที่บ้านของผมอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ผมจึงไม่ต้องลำบากให้พ่อต้องมารับมาส่งทุกวันเหมือนตอนอยู่มัธยมต้น

แล้วในขณะที่กำลังเลี้ยวไปตามถนนเลียบริมแม่น้ำที่เดินอยู่ทุกวัน จักรยานคันเมื่อกี้ก็จอดปาดหน้าผมอย่างจงใจ

" ขึ้นมา"  เสียงดุๆทำให้ผมถึงกับชะงักอย่างทำอะไรไม่ถูก

" คะ ครับ..."   ใบหน้าของผมไม่รู้ว่าจะพยักหรือจะส่ายกันแน่ แต่สองขาน่ะก้าวไปนั่งซ้อนท้ายจักรยานคันนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆไปเรียบร้อยแล้วละ

ก็นะ...ผมเพิ่งจะเข้ามัธยมปลายมาได้ยังไม่ทันจะถึงครึ่งเทอม เพราะงั้นผมจึงเพิ่งรู้จักเขาในฐานะสมาชิกของชมรมเบสบอลได้ไม่ถึงเดือนดีด้วยซ้ำ...แล้วสิ่งที่เขาทำกับสมาชิกทีมคนอื่นๆก็โหดร้ายสารพัดจนผมที่ทำได้แค่ยืนดูยังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

แต่เพราะเขาเข้มงวดแบบนั้น...ตู้ของชมรมเรามันถึงได้ไม่พอใส่ถ้วยรางวัลยังไงล่ะ

สายลมอ่อนๆที่ปะทะใบหน้าทำให้ผมรู้ว่าเขาเริ่มปั่นจักรยานแล้ว น่าแปลกที่คนท่าทางใจร้อนแบบเขากลับปั่นจักรยานช้าๆแบบนี้ ทั้งๆที่ผมน่ะเตรียมหาที่เกาะพร้อมหลับตาแน่นรอเลยนะ

นัยน์ตาของผมค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ ภาพทิวทัศน์ของริมแม่น้ำที่คุ้นตาดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยเมื่อผมมองมันอยู่บนจักรยาน...

ผมหันไปไล่มองแผ่นหลังที่ไม่ได้กว้างใหญ่ของเขาซึ่งยังคงปั่นจักรยานไปเงียบๆ ปลายผมสีดำสนิทปลิวละท้ายทอยไถเกรียนซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนทรงผมของพวกทหารหรืออะไรแบบนั้นมากกว่าจะเป็นแค่โค้ชของชมรมเบสบอลธรรมดาๆ

ก่อนหน้าที่เขาจะมาเป็นโค้ชให้ทีมเบสบอลมัธยมปลาย...เขาเคยเป็นนักเบสบอลมืออาชีพมาก่อน

ที่จริงเขาเป็นถึงเอสของทีมเบสบอลอันดับต้นๆของญี่ปุ่นเลยละ แต่ที่ผันตัวเองมาเป็นโค้ชทั้งๆที่ยังอายุแค่นี้ก็เพราะอุบัติเหตุร้ายแรงที่ทำให้เขากลับไปเล่นเบสบอลอย่างหนักหน่วงเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีก

ทั้งๆที่ดูภายนอกเขายังแข็งแรงปานช้างสารอยู่เลยแท้ๆ....

แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาเรื่องเส้นเอ็นที่หัวเข่า...

แล้วอุบัติเหตุคราวนั้นก็ไม่ได้ทำลายแค่ความฝันของเขาแต่มันยังพรากเอาหัวใจของเขาไปด้วย...ถึงแม้ทางทีมเบสบอลจะพยายามปิดข่าวเอาไว้ แต่คนก็ลือกันให้แซดว่าผู้หญิงที่เป็น “คนรัก” ของเขาตายในอุบัติเหตุครั้งนั้นด้วย

เขาถึงได้ไม่เคยเปิดใจให้ผู้หญิงคนไหนอีก ทั้งๆที่ถูกสารภาพรักจนนับครั้งไม่ถ้วน

ใช่...ต่อให้นิสัยโหดร้าย ใบหน้าเย็นชา แต่ว่าเขาก็เป็นคนที่เนื้อหอมมาก

" ขอบคุณครับ"   ผมโดดลงจากจักรยานเมื่อมันจอดที่หน้าคลีนิคซึ่งเป็นบ้านของผม เขาแค่ปรายตามามองก่อนจะปั่นจักรยานจากไป นกหวีดที่ยังคล้องอยู่ที่คอของเขาทำให้จู่ๆผมก็รู้สึกอยากจะยิ้มขึ้นมา

ผมยืนมองจนแผ่นหลังในเสื้อวอร์มนั้นลับไปจากสายตา...ผมไม่เคยได้อยู่ใกล้เขานอกจากตอนที่อยู่ในชมรม เพราะงั้นผมจึงไม่เคยรู้เลยว่าเขาเองก็มีด้านที่อ่อนโยนอยู่บ้างเหมือนกัน

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเป็นจังหวะมักจะดังขึ้นในช่วงที่ผมอยู่ระหว่างความจริงกับความฝัน...

นัยน์ตาหรี่ปรือขึ้นมาพร้อมกับฝ่ามือที่ควานหานาฬิกาปลุกก่อนจะกดปิดเสียงมัน...ท้องฟ้ายามรุ่งสางที่มองเห็นจากหน้าต่างยังไม่ทันจะสว่างดีแต่กลับมีใครบางคนออกมาวิ่งและเขาก็ทำให้ผมอดที่จะผงกหัวขึ้นมาแอบมองไม่ได้

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครในชุดวอร์มสีดำกำลังวิ่งเหยาะๆไปตามถนนเส้นเล็กๆที่พาดผ่านหน้าบ้านของผม....เขามักจะไปหยุดเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยผ้าขนหนูที่พาดคออยู่ในสวนสาธารณะใกล้ๆซึ่งผมมองเห็นได้จากในห้องของผม...และเขาคงจะไม่รู้ว่าผมแอบดูเขาอยู่แทบจะทุกเช้า

ผมเฝ้ามองเขาด้วยความชื่นชม...เขาไม่ได้เข้มงวดเฉพาะกับพวกสมาชิกของชมรม แม้แต่ตัวของเขาเองก็ยังคงฝึกฝนร่างกายอย่างสม่ำเสมอ...แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาแข็งแกร่งได้ยังไง

ถ้าเป็นไปได้...ผมก็อยากจะออกไปวิ่งแบบนั้นบ้างจัง...

ช่วงเวลาเดือนกว่าๆหลังจากเปิดเทอมแรกของปียังคงเป็นช่วงปรับตัวสำหรับเด็ก ม.ปลายปีหนึ่งอย่างผม ทั้งเรื่องของเพื่อนในห้องที่ต่างก็เริ่มจับกลุ่มแบ่งพวกแบ่งพ้องกันไปตามประสามนุษย์ที่เป็นสัตว์สังคม ทั้งเรื่องของชมรมที่ค่อยๆเริ่มลงตัวหลังจากการออกล่าหาสมาชิกใหม่ ก็คงจะมีแต่ชมรมใหญ่ๆอย่างพวกชมรมกีฬาเท่านั้นแหละที่ไม่ต้องไปวิ่งหาคน โดยเฉพาะชมรมเบสบอลของที่นี่ถึงกับต้องคัดตัวก่อนจะเข้าด้วยซ้ำเพราะมีคนมาสมัครมากเกินไป

อันที่จริงผมยังแปลกใจอยู่เลยที่เจ้าพวกสมาชิกปีสองปีสามของชมรมเลือกให้ผมมาเป็นผู้จัดการทีม เพราะตำแหน่งที่มีเพียงหนึ่งเดียวนี้ก็มีคนมาสมัครไม่ใช่น้อย

แต่ก็จะมีอยู่อีกชมรมหนึ่งที่เพิ่งจะออกตามหาสมาชิกใหม่เอาตอนที่ใครต่อใครเค้าต่างก็มีชมรมอยู่กันหมดไปแล้ว...พวกนั้นทำตัวราวกับว่าไม่ว่าใครที่ตนเข้าไปถามต่างก็อยากไปอยู่ชมรมตัวเองทั้งนั้น

พวกชมรมเชียร์

ผมลอบมองสมาชิกของชมรมเชียร์ที่เดินกันเป็นกลุ่ม ถ้าเทียบกับเด็กกะโปโลแว่นหนาเตอะหัวกระเซอะกระเซิงที่หอบของพะรุงพะรังอย่างผม พวกนั้นก็คงเปรียบเป็นหงส์ในหมู่อีกา ท่วงท่าที่สง่าผ่าเผยซ้ำยังมีแต่คนหน้าตาดีก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่าน...เพราะเป็นที่รวมของคนหน้าตาดีแบบนี้ไม่ว่าใครก็คงอยากจะเข้าไปเป็นธรรมดา...ได้ข่าวมาว่าชมรมเชียร์ของที่โรงเรียนนี้ก็มีชื่อไม่แพ้ชมรมเบสบอลเลยละ

จะว่าไปพวกชมรมเชียร์คงจะไม่ค่อยถูกกับพวกชมรมกีฬาเท่าไหร่นักในช่วงเวลาหาสมาชิกใหม่แบบนี้...เท่าที่ผมรู้มา...พวกชมรมเชียร์จะปล่อยให้ชมรมกีฬาหาตัวผู้จัดการทีมกันไปก่อน จากนั้นจึงไปไล่ฉกเอามาเป็นสมาชิกของชมรมเชียร์ทีหลัง...เพราะรู้ดีว่าพวกชมรมกีฬามักจะเฟ้นหาผู้จัดการทีมที่หน้าตาดีๆกันอยู่แล้ว...เพราะงั้นถ้าได้ตัวผู้จัดการทีมต่างๆมาก็รับประกันได้ว่าเป็นระดับท็อปของโรงเรียนแน่นอน

แต่ดูเหมือนคราวนี้พวกชมรมเชียร์คงไม่คิดจะเข้ามาหาสมาชิกใหม่จากชมรมเบสบอล....

พวกนั้นถึงได้เดินเลยผ่านเด็กผู้ชายหัวกระเซิงหอบตะกร้าผ้าเต็มสองแขนที่ดูยังไงก็แสนจะธรรมดาอย่างผมไป...

" นี่เสื้อชั้นนี่นา...เอาไปเลยแล้วกันนะ"  เสียงเริงร่าจากสมาชิกคนหนึ่งของชมรมเบสบอลทำให้ผมละสายตาจากแผ่นหลังเย่อหยิ่งของพวกชมรมเชียร์กลับมามอง...ท่อนแขนสีแทนเอื้อมมาหยิบเสื้อฟอร์มออกไปจากตะกร้าที่ผมถืออยู่

" ของชั้นด้วยๆ"  แล้วมืออีกมากมายก็สอดเข้ามาจากด้านหลังเพื่อหยิบเสื้อของตัวเองออกไปจากตะกร้า

" เดี๋ยวสิพวกนาย! ชั้นเพิ่งจะพับเสร็จนะ! รอไปเอาที่ห้องชมรมสิ!"  ผมได้แต่แยกเขี้ยวใส่มือทางขวาทีซ้ายทีที่ต่างก็รุมหยิบเสื้อของตัวเองออกไป ทำไมไอ้เจ้าพวกนี้มันถึงได้ไร้ระเบียบกันขนาดนี้นะ!

แล้วตะกร้าหนักๆที่เต็มไปด้วยผ้าก็ว่างเปล่าลงในชั่วพริบตา เสียงเฮฮายังคงดังลั่นทางเดินซึ่งผมได้แต่มองอย่างอ่อนใจ ท่อนแขนของใครบางคนคว้าคอของผมเอาไว้ก่อนจะลากให้เดินไปด้วยกัน...

เดินไปยังห้องของชมรมเบสบอล...

ในใจของผมรู้สึกอุ่นขึ้นมานิดๆ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าพวกนั้นอยากจะช่วยทำให้ผมไม่ต้องหิ้วตะกร้าหนักๆหรือเป็นเพราะความทะโมนของกลุ่มเด็กผู้ชายที่มาอยู่รวมกัน...แต่สิ่งหนึ่งที่ผมพอจะรู้คือพวกเขาคงอยากบอกกับผมว่า...ผมเป็นผู้จัดการทีมของพวกเขานะ...ละมั้ง

เสียงเคร้ง....ที่เกิดจากการกระทบกันของลูกเบสบอลกับท่อนโลหะอะลูมิเนียม ทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ฟังมัน

ถึงแม้ว่าผมจะทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ข้างสนาม...จดสกอร์ลงบนกระดาน...เตรียมน้ำและผ้าขนหนู...แต่ผมก็มีความสุขที่ได้เห็นลูกเบสบอลลอยอยู่บนท้องฟ้าต่อให้จะไม่ใช่ผมเป็นคนตีมันขึ้นไปก็ตาม

ผมไม่เคยรู้เลยว่าสายตาของผมยามที่มองสมาชิกชมรมคนอื่นๆวิ่งอยู่ในสนามมันเป็นยังไง...จนกระทั่งวันนี้...วันที่เขาเป็นคนบอกกับผม...

ใต้ราวตากผ้ายังคงมีแต่เงาของผมตามลำพังเหมือนทุกๆวัน...เจ้าพวกนั้นก็ยังคงทิ้งกองเสื้อผ้าเอาไว้ให้ผมซักเหมือนเดิม

สองมือจับเสื้อฟอร์มตัวยาวก่อนจะสะบัดแรงๆแล้วพาดเอาไว้กับราวตากผ้า กลิ่นสะอาดๆทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงหน้าของคนใส่...ก็มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นแหละที่ผมจะทำให้กับสมาชิกของชมรมได้ ผมรู้ว่าเจ้าพวกนั้นเหนื่อยเจียนตายหลังจากที่เลิกซ้อมในแต่ละวัน เพราะงั้นผมจึงไม่ได้โกรธเคืองอะไรถ้าจะต้องทำเรื่องจุกจิกอย่างการซักผ้าหรือดูแลเรื่องในบ้านให้แบบนี้

จู่ๆสายลมแรงก็พัดวูบเข้ามาทำเอาผ้าบนราวปลิวไปในทิศทางเดียวกัน

“ เหวอ~~~”   สองมือทั้งยื้อทั้งยุดไม่ให้ราวตากผ้าทั้งราวล้มลงไปจนตัวของผมก็แทบจะปลิวตามริ้วผ้า

ยังดีที่มีมือของใครบางคนมากระชากราวตากผ้าให้กลับไปตั้งตรงดังเดิม และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมอง นัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ

“ โค้ช?....ยังไม่กลับหรอครับ?” 

“ ผอมแห้ง...แรงจะยืนยังแทบไม่มีแบบนี้ไง ถึงได้จะโดนลมหอบไป”  แต่อีกฝ่ายกลับเหยียดมองกลับมาซ้ำยังตอบไม่ตรงทำถามจนผมได้แต่ยิ้มแห้ง

“ ขะ ขอบคุณครับ”  ผมไม่ได้ขอบคุณที่เขาว่าผมแห้งเป็นไม้กระดานหรอกนะ แต่ผมขอบคุณที่เขาช่วยผมจากการจะโดนลมหอบไปต่างหาก! 

ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังไล่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า-เท้าจรดหัวอีกรอบด้วยสายตากล้าๆกลัวๆ...นี่ถ้าเขาสั่งให้ผมไปวิ่งรอบสนามหรือไม่ก็วิดพื้นร้อยครั้งแบบที่เขาชอบสั่งให้สมาชิกคนอื่นๆของชมรมทำจะว่ายังไง? ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ

“ ทำไมไม่ลองเล่นดูล่ะ?”   หื๋อ? เขาพูดถึงอะไรน่ะ?

“ เล่น...อะไรหรอครับ?”

“ ก็เล่นเบสบอลไงไอ้เด็กบ้า! นี่แกอยู่ชมรมเบสบอลนะจะให้ไปเล่นบาสมันใช่หรือไง?”   อ่า...ก็แค่งง...ไม่เห็นต้องบ่นเป็นชุดแบบนั้นซักหน่อย...ผมแอบยู่หน้าเมื่อหันไปทางอื่น

“ สายตาของนาย....”   หลังจากที่เงียบไปสักพักเสียงทุ้มของเขาก็ดังมาตามสายลมอ่อนโยน แสงแดดยามเย็นที่สาดกระทบราวตากผ้าทำให้ภาพของวันธรรมดาๆดูพิเศษขึ้นทันตา เขาเว้นจังหวะการพูดราวกับกำลังค้นหาวลีที่จะทำให้ผมเข้าใจ ผมจึงได้แต่นิ่งเงียบรอฟังสิ่งที่เขาจะเอ่ยออกมา

“ เวลาที่มองเบสบอล...สายตาของนาย...มันเป็นประกายแรงกล้ามากกว่าสมาชิกคนไหนๆในชมรมเสียอีก...ชั้นก็เลยสงสัย...ว่าทำไมนายถึงไม่ลองเล่นดู”  และเมื่อเขาเรียบเรียงมันออกมาจนจบประโยค ที่อกข้างซ้ายของผมก็ถึงกับเต้นระรัว

ไม่เคยมีใครบอกให้ผมลองเล่นเบสบอลแบบนี้มาก่อน....

ที่ผ่านมามีแต่คนเอ่ยห้ามโดยใช้คำว่า “เป็นห่วง” แทนกรงเหล็กกล้ามาขังผมเอาไว้ทั้งนั้น...

ทุกคนต่างปัดภาระด้วยการบอกผมว่าอย่าเล่น...ไม่เคยมีใครอดทนหรือพยายามช่วยให้ผมได้เล่นเบสบอลเลยสักคน…

เพราะฉะนั้นเขาจึงเป็นคนแรก....ที่พูดกับผมแบบนี้

ดีใจ....จู่ๆก็รู้สึกดีใจอย่างไม่มีสาเหตุ...

ว่าแต่...

เขา...มองผมด้วยหรอ?

ถึงได้รู้....ว่าสายตาของผมที่มองเบสบอลมันเป็นยังไง...

“ แหะ แหะ ผมเล่นไม่ได้หรอกครับ ขอดูอยู่ข้างสนามแบบนี้ดีกว่า”  ผมก้มลงไปหยิบผ้าเปียกในตะกร้าขึ้นมาตากอย่างพยายามบ่ายเบี่ยงคำชักชวนของเขา

ถ้าเขารู้ว่าสาเหตุมันคืออะไร...เขาจะยังยืนยันให้ผมลองเล่นดูอยู่อีกไหม? หรือว่าเขาก็จะเหมือนกับคนอื่นๆที่พยายามจะห้ามผม แล้วก็มองว่าผมเป็นแค่คนอ่อนแอที่ต้องคอยดูแลด้วยหรือเปล่า?

ผมทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้ในคราวเดียวกัน...

เขายืนมองผมตากผ้าก่อนจะกลับบ้านพร้อมกันโดยไม่พูดอะไรอีก...

ทุกๆวันผมจะออกจากบ้านตั้งแต่ยังไม่ทันเจ็ดโมงเพราะมีอะไรหลายอย่างให้ต้องไปจัดการที่ชมรมซึ่งเป็นเพียงชมรมเดียวที่มีการซ้อมทั้งเช้าและเย็น...ถึงจะไร้ระเบียบในชีวิตประจำวันกันไปบ้าง แต่สมาชิกของชมรมทุกคนก็มีวินัยในการซ้อมค่อนข้างสูง เพราะงั้นถ้าผมไปสายเจ้าพวกนั้นก็จะไม่มีชุดฟอร์มสำหรับใส่ซ้อม

สองขาเดินไปตามทางที่คุ้นเคย...บนถนนเส้นเล็กๆเลาะริมแม่น้ำมีลุงๆป้าๆจูงหมาออกมาเดินเล่นซึ่งผมต้องผงกหัวรับเสียงทักทายจากคนเหล่านั้นไปตลอดทาง...พ่อของผมเป็นหมอ...เพราะงั้นคนแถวนี้จึงรู้จักคนในบ้านของผมเป็นอย่างดี

เขาเอง...ก็คงเหมือนกัน ถึงได้รู้ว่าบ้านของผมอยู่ที่ไหนทั้งๆที่ผมไม่เคยบอกเขาเลย

เสียงที่ดังมาจากท่อไอเสียของรถยนต์ทำให้ผมหันไปหันมาอย่างสงสัย เพราะถนนเส้นนี้มันเล็กเกินกว่าที่รถจะมาวิ่งได้ จนในที่สุดก็หาที่มาของเสียงเจอจนได้

รถส่งของคันหนึ่งซึ่งคงจะหลงเข้ามาวิ่งเลี้ยวออกมาจากซอยแคบๆ แตรที่ดังลั่นถนนทำให้ผู้คนที่เดินสบายๆตามความเคยชินต่างหลบกันให้จ้าละหวั่น  ผมเองก็เช่นกัน

สองขาในกางเกงนักเรียนวิ่งเหยาะๆหลบไปที่พื้นหญ้าซึ่งเอียงลงไปหาตลิ่ง และเพราะว่ามันยังเช้าอยู่ผมจึงไม่ได้หันไปมองข้างหลัง...ก็พื้นที่มันออกจะมามากมายผมจึงไม่ได้คิดว่าจะบังเอิญไปขวางใครเข้า

ปรี๊นนนนนนนน....

เสียงแตรลากยาวทำให้ผมเงยหน้ามองอย่างตื่นๆ

“ หลบไปไอ้เด็กเหลือขอ!!!”   ใครบางคนตะโกนออกมา

หลบ?

หลบอะไรล่ะ? แล้วจะให้หลบไปทางไหน?

กว่าผมจะเข้าใจ อะไรบางอย่างก็กระแทกเข้ามาที่สีข้างจนร่างทั้งร่างเซถลาก่อนจะล้มลงแล้วกลิ้งไปตามแนวลาดของตลิ่ง

ตูม!!!!

เสียงน้ำแตกกระจายก่อนที่ทั่วทั้งตัวจะรู้สึกเย็นยะเยือก...อะไรน่ะ?....เกิดอะไรขึ้น?

“ แค่กๆๆ”  หลังคอของผมถูกมือของใครบางคนหิ้วขึ้นมาจากน้ำ ก่อนที่ร่างเปียกโชกจะถูกวางกองไว้ที่ริมตลิ่ง

“ โฮ่ย?! เป็นไงบ้าง?”  แรงเขย่าจากที่ไหล่ทำเอาหัวผมโยกคลอนจนแทบจะหลุด ไม่อยากจะบอกเลยว่าผมจะตายเอาก็เพราะแรงเขย่านี่แหละ

“ แค่ก! มะ ไม่เป็นไรแล้วครับ........โค้ช?”  และเมื่อผมเงยหน้ามองเจ้าของฝ่ามือที่ยังเขย่าไหล่ผมอย่างเมามันอยู่นั้น นัยน์ตาก็ถึงกับเบิกค้าง...ตกลงคนที่ขี่จักรยานพุ่งชนผมก็...เขาเองน่ะหรอ?

“ ไอ้รถบ้านั่น...ชั้นจะไปจัดการมัน”   เขาหันหน้าไปมองซึ่งถนนว่างเปล่าไร้เงาของคู่กรณี...รถส่งของนั่นคงเบียดจนเขาต้องหักจักรยานหลบ แล้วผมก็ดันเดินอยู่ตรงนั้นพอดี พวกเราถึงได้กลิ้งลงน้ำด้วยกันจนเปียกโชกทั้งคู่แบบนี้

“ อ่ะ! แว่น...แว่นผมล่ะ?”  เมื่อรู้สึกว่าภาพตรงหน้ามันโล่งๆจึงทำให้ผมรู้ว่าแว่นของผมคงจะกระเด็นตกลงไปในน้ำด้วยแน่ๆ

“ รอเดี๋ยวนะ”  เขาเดินลุยน้ำที่สูงเท่าต้นขาลงไปงมหาแว่นให้ผม แต่ผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอ

“ สงสัยว่ามันคงจะไหลตามน้ำไปแล้ว.....”  ผมเอ่ยออกไปด้วยเสียงปลงๆ เขาหันหน้ามามองผมด้วยสายตาขอโทษ

“ ฮัดชิ้ว!”  ผมจามออกไป ทำให้พวกเราตัดใจเรื่องการงมหาแว่น เพราะถึงจะเป็นปลายฤดูใบไม้ผลิแต่ทั้งอากาศและน้ำในแม่น้ำก็ยังเย็นอยู่

ผมกับเขาตัดสินใจไปโรงเรียนต่อแทนที่จะกลับบ้าน เพราะดูจากระยะทางแล้วให้ดั้นด้นต่อไปน่าจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าไวกว่า ยังดีที่ผมอยู่ชมรมกีฬาเลยมีเสื้อวอร์มสำรองให้เปลี่ยน

ผ้าขนหนูถูกโยนโปะมาที่ใบหน้า  ก่อนที่เขาจะค้นหาเสื้อวอร์มในล็อคเกอร์ของผมให้...เขาคงคิดว่าผมมองไม่เห็น?

มือดึงผ้าขนหนูนิ่มๆที่คลุมหัวอยู่ลงมาเช็ดหน้าด้วยรอยยิ้ม...ปกติจะเห็นแต่โหมดโหดร้าย พอได้มาเห็นเขาที่คอยดูแลผมแบบนี้หัวใจมันก็อดที่จะเต้นแรงไม่ได้...ผมเป็นอะไรไปกันนะ....

“ เอ้า”   ชุดวอร์มสีขาวคาดแดงถูกยื่นมาแทบจะจ่อหน้า และเมื่อผมรับเอาไว้ เขาก็กลับไปจัดการตัวเองต่อ

เสียงซิบถูกรูดลงพร้อมๆกับสาบเสื้อวอร์มสีดำหลุดออกจากกันและไม่นานมันก็ลงมากองอยู่ที่พื้น เสื้อยืดสีขาวถูกถอดตามออกมาและเมื่อเขาเห็นว่าผมยืนมองเขาอยู่...

“ โฮ่ย นายเปลี่ยนเองได้หรือเปล่า?”  เขาหันมาถามพร้อมๆกับที่เสื้อวอร์มสีดำตัวใหม่ถูกสวมใส่ทั้งๆที่ข้างในไม่มีเสื้อยืด และเป็นเพราะเขาไม่ได้รูดซิปผมจึงมองเห็นซิกแพ็คเป็นลอนสวยงามอยู่บนหน้าท้องของเขา ผมได้แต่มองมันด้วยใบหน้าร้อนผ่าว...เขารูปร่างดีจริงๆ...ถึงจะตัวเล็กแต่กล้ามเนื้อทุกส่วนก็สมชายชาตรีไปหมด...ทำเอาผมไม่กล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขาเลยแหะ  และเพราะว่าผมมัวแต่อึ้ง...คนที่คิดว่าผมมองไม่เห็นจึงจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผมโดยไม่ถามซ้ำสอง

“ เอ๊ะ?! เดี๋ยวครับ! ผมเปลี่ยนเองได้!!”  ผมพยายามจะต่อต้านแต่เขาก็ไม่ฟังซ้ำยังจัดการถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมด...ตอนนี้...ไม่รู้แล้วว่าหน้าผมแดงเพราะอายรูปร่างตัวเองหรือเป็นเพราะเห็นกล้ามหน้าท้องของเขากันแน่

ผมลงมานั่งหอบอย่างหมดแรงอยู่ที่ม้านั่งยาวเมื่อเขาจัดการสวมเสื้อผ้าให้ผมจนเรียบร้อย....ทั้งๆที่เสื้อผ้าของตัวเองยังหลุดลุ่ยอยู่เลยแท้ๆ....สองมือยกผ้าขนหนูขึ้นขยี้หัวจึงได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของเขาที่เดินออกไปจากห้อง ก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมขวดนมอุ่นๆ

“ ดื่มซะ”  ผมเงยหน้ามองเขา สองแก้มที่อุตส่าห์เย็นลงกลับร้อนขึ้นมาอีกครั้งเพราะเขายังคงไม่รูดซิปเสื้อวอร์ม...นี่เดินออกไปตู้กดน้ำทั้งๆอย่างนี้เนี่ยนะ? ถึงจะยังเช้าและไม่มีใครเห็นแต่ก็น่าจะสนใจอากาศเย็นๆนี่บ้าง...แต่ก็อย่างว่าละนะ เขาดูจะแข็งแกร่งปานเหล็กกล้าแบบนั้นคงไม่เป็นหวัดง่ายๆ....คงไม่เหมือนผมหรอก

“ มองเห็นหรือเปล่า?”  อย่าบอกนะว่าเขาคิดจะป้อนผมด้วยน่ะ? จู่ๆก็รู้สึกขำขึ้นมา

“ เห็นครับ...ผมไม่ได้สายตาสั้น”  และเมื่อผมบอกเขาไปแบบนั้น เขาก็อึ้งไป

“ ห๋า? งั้นนายจะใส่แว่นทำไม?”

“ พ่อบอกให้ใส่...ก็เลยใส่ครับ”   อย่าถามว่าทำไม เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าเปียกๆออกไปพาดไว้ที่ราวตากผ้า ปล่อยให้ผมนั่งละเลียดนมอุ่นๆอยู่คนเดียว

เขาเดินกลับมาแล้วจ้องผมอย่างไม่คิดจะปิดบังจนผมได้แต่หันไปมองอย่างสงสัย....ผมมีอะไรแปลกประหลาดหรือไง?...และเมื่อเขาเห็นว่าผมไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวไปไหนเขาจึงหมดความอดทนแล้วเป็นฝ่ายเดินไปที่ล็อกเกอร์ของเขาเอง

ก่อนจะกลับมาอีกทีพร้อมกับ....หวี?

“ นี่...ปกติหวีผมบ้างหรือเปล่านายน่ะ?”  เขาไม่รอให้ผมตอบแต่กลับจับหัวของผมด้วยมือข้างหนึ่งก่อนจะใช้หวีสางเส้นผมสีน้ำตาลจนหัวได้แต่เอียงไปตามแรงหวี...นี่เขาคิดว่าเขาแปรงขนหมาอยู่หรือไง?

“ หวีครับ....”  ผมได้แต่ตอบออกไปทั้งๆน้ำตาปริ่ม หนังหัวของผมยังอยู่ดีกันหรือเปล่านี่?

“ หวีทุกครั้งหลังจากสระผมนั่นแหละ...”

“ กี่วันสระผมที?”

“ สองวัน....”

“ งั้นก็แปลว่านายหวีผมทุกๆสองวัน?”  ผมพยักหน้าให้ซึ่งเขาได้แต่อ้าปากค้าง

“.........?”   มันแปลกตรงไหนล่ะ คนอื่นเค้าก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง? และเมื่อผมมองเขาอย่างสงสัย นัยน์ตาสีขี้เถ้าของเขาก็มองสวนกลับมาด้วยสายตามีไฟจนผมได้แต่ขนลุก

“ ..........จากนี้ไป...หวีผมทุกสามเวลาหลังอาหารซะไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ! ถ้าชั้นเห็นหัวแกยุ่งเหมือนขนหมาเมื่อไหร่ชั้นจะจับมาหวีให้! รับลองเลยว่าหนังหัวแกจะลอกออกมาเป็นแผ่นๆแน่!”

“ เห๋?~~~”   ผมก็หวีผมตามที่คนปกติเค้าหวีกัน? แล้วทำไมเขาต้องสั่งอะไรที่มันประหลาดๆแบบนี้ด้วย? แต่ถ้าจะให้เขาหวีให้แบบนี้อีก ผมยอมหวีเองก็ได้

“ ครับ...”  เสียงงึมงำรับคำไปส่งๆ เพราะงั้นผมถึงได้สะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆเขาก็ย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าแล้วจับปลายคางของผมแน่น...เขารู้หรือไงว่าผมจะแอบลดช่วงเวลาหวีผมเป็นสองเวลาหลังอาหารเช้ากับกลางวันเท่านั้นน่ะ

ผมได้แต่ทำหน้าราวกับจะร้องไห้พร้อมกับไหล่ที่สั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเขาจับหน้าของผมหันไปมา นัยน์ตานิ่งสนิทยังคงจ้องมองหน้าผมจนรู้สึกหวาดผวากลัวว่าเขาจะทำโทษอะไรอีก

“ นายนี่มัน.....”   น้ำเสียงที่ฟังดูทึ่งๆของเขาทำเอาผมเหงื่อแตกพลั่ก...ไม่รู้ละว่าเขากำลังจ้องอะไรและเห็นอะไร แต่ตอนนี้ผมกลัวจนแทบจะฉี่ราด

แต่แล้วจู่ๆมือแข็งแรงก็ปล่อยปลายคางของผม เขาลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินออกไปพร้อมคำพูดที่ทำให้ผมได้แต่นั่งงงอยู่คนเดียว

“ ตอนแรกชั้นก็แปลกใจนะว่าทำไมไอ้เด็กเหลือขอพวกนั้นถึงได้เลือกนายให้มาเป็นผู้จัดการทีม ทั้งๆที่คนก่อนหน้านี้มีแต่หน้าตาระดับท็อปของโรงเรียน...แต่ตอนนี้ชั้นเข้าใจแล้วละ....”

หื๋อ? เข้าใจ? เรื่องอะไรน่ะ? แล้วทำไมมีแต่ผมที่ต้องมานั่งงงทั้งๆที่เขาเข้าใจแบบนี้ด้วย?

อยากจะลุกไปถามแต่ความกลัวก็ทำให้ไม่กล้า เอาเป็นว่าแค่เขาไม่สั่งทำโทษผมก็พอแล้ว เรื่องอื่นช่างมันแล้วกัน

เพราะงั้นผมจึงปล่อยให้คำพูดนั้นให้ลอยไปกับสายลมโดยที่ผมไม่คิดจะไปขุดคุ้ยมันอีก...

เสียงฝีเท้าที่ลงน้ำหนักไม่สม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่าเจ้าพวกสมาชิกของชมรมเบสบอลกำลังเดินใกล้เข้ามา เพราะเดินไปเล่นกันไปเสียงที่ได้ยินมันถึงเป็นแบบนั้น

“ หวัดดีคร้าบ~~~”  ประตูห้องชมรมถูกเปิดออกพร้อมกับคำทักทายตามมารยาท

“ เฮ้ย!!! เอเลน!!! นายไปทำอะไรมา!!!”  ทำไมต้องตกใจอย่างกับเห็นผีกันแบบนั้นด้วยเล่า....ผมปั้นหน้าหงิกใส่โดยไม่เกรงใจเพราะเจ้าพวกนั้นอยากมองผมราวกับเป็นสัตว์ประหลาดก่อนทำไม

“ แว่นนาย...แว่นของนายไปไหน? แล้วหัวนี่ก็อีก ทำให้มันกระเซิงๆเหมือนเดิมเลยนะ”  ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเจ้าพวกนั้นทำให้ผมแปลกใจ ทำไมถึงอยากให้ผมใส่แว่นแล้วก็หัวกระเซิงเหมือนเดิมนัก หรือสภาพของผมตอนนี้มันจะแย่จนทนดูไม่ได้?

“ นี่นายมานี่ไม่มีใครเห็นใช่ไหม? อย่าไปให้ไอ้พวกชมรมเชียร์มันเห็นเชียวนะ”   พวกนั้นมันมาเกี่ยวอะไรด้วยเล่า...ผมปัดมือหลายข้างที่พยายามจะขยี้หัวผม...จะปล่อยให้หัวยุ่งอย่างเมื่อก่อนได้ไงล่ะ เดี๋ยวโค้ชเห็นผมก็โดนสางจนหนังหัวหลุดกันพอดี!

“ แว่นของชั้นมันตกลงไปในแม่น้ำ แล้วชั้นก็ไม่ได้สายตาสั้น เพราะงั้นมองเห็นทุกอย่างนั่นแหละ”  แต่ดูท่าว่าเจ้าพวกนี้จะไม่ได้สนใจว่าผมจะมองเห็นหรือเปล่า พวกมันสนใจแค่ว่าจะทำให้ผมกลับไปอยู่ในสภาพเดิมได้ยังไงก็เท่านั้นแหละ

“ ใครมีแว่นบ้าง? เอามายืมหน่อยดิ๊ เดี๋ยวไอ้พวกแมวขโมยมันจะมาฉกตัวไปอีก”   เสียงตะโกนโหวกเหวกหนวกหูกันแต่เช้า มือของใครบางคนดึงซิปเสื้อวอร์มของผมขึ้นไปจนถึงคอและมือของใครอีกหลายๆคนก็พยายามจะขยี้หัวผมให้ได้

“ ปัดโธ่! พวกนายนี่มัน!! เลิกยุ่งกับหัวชั้นแล้วไปซ้อมกันได้แล้ว!”  ผมชักจะเหลืออดจนลุกขึ้นมายืนชี้นิ้วด่า ประกอบกับเสียงนกหวีดดังปรี๊ดอยู่ในสนาม ทำให้เจ้าพวกนั้นยอมล่าถอยไปจากหัวของผมจนได้

มันอะไรกันนักกันหนานะ!

แล้ววันทั้งวันนั้นผมก็ถูกมองด้วยสายตาราวกับว่าผมเป็นมนุษย์ต่างดาวยังไงอย่างงั้น

ริมฝีปากได้แต่เม้มแน่นก่อนจะพองลมออกไปที่สองแก้มอย่างไม่สบอารมณ์...สงสัยต้องรีบไปตัดแว่นใหม่...สองมือหอบเอกสารที่เพิ่งไปรับมาจากพวกกรรมการนักเรียน อีกหน้าที่หนึ่งของผู้จัดการทีมก็คือเข้าประชุมเพื่อตบตีกับพวกกรรมการนักเรียนให้ชมรมได้งบประมาณมามากเท่าที่จะมากได้...บอกตามตรงว่าผมไม่เคยคุยกับพวกงกนั่นได้ง่ายเท่าวันนี้มาก่อนเลย

และเพราะว่าต้องเข้าประชุมนั่นแหละ...ผมเลยต้องเจอกับประธานชมรมเชียร์อย่างช่วยไม่ได้...

ปกติแล้วหลังจากเลิกประชุม พวกเราก็จะแยกย้ายกันไปคนละทาง...แต่เหมือนวันนี้มันจะต่างออกไป...เมื่อจู่ๆผมก็โดนพวกชมรมเชียร์มายืนขวางเอาไว้ในระหว่างทางกลับชมรมเบสบอลของผม...มาดักรองั้นหรอ?

“ เอเลน...เยเกอร์...สินะ?”  ประธานชมรมเชียร์ก้าวขาออกมาเผชิญหน้ากับผม ออร่าราวกับเจ้าชายนั่นมันช่างดูต่างจากกลิ่นเหงื่อและมัดกล้ามของเจ้าพวกที่ชมรมของผมจริงๆ

“ ใช่...มีอะไร?”  ต้องการอะไรกันนะคนพวกนี้?

“ ดูเหมือนที่ผ่านมาพวกเราจะโดนไอ้พวกชมรมเบสบอลเจ้าเล่ห์นั่นต้มซะสุกเลยนะ หึหึ”  ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองมาที่ผมตรงๆอย่างไม่เกรงใจ สายตาคู่นั้นไล่มองไปทั่วใบหน้าของผมอย่างตั้งใจจะสำรวจ แล้วก็ไม่ใช่แค่เจ้าประธานนี่เท่านั้น สมาชิกคนอื่นๆที่มาด้วยกันต่างเข้ามารุมราวกับผมเป็นกระบะลดราคาในห้างสรรพสินค้ายังไงอย่างงั้น

“ ว้าว...ตาเขาโตมากเลยฮะรุ่นพี่ แถมยังเป็นสีเขียวราวกับมรกตอีกต่างหาก”

“..............”

“ ผมนี่พอหวีดีๆแล้วดูจะนุ่มมากเลยนะเนี่ย สีก็น้ำตาลธรรมชาติกำลังดีเลย”

“..............”

“ ปากก็แดง ถึงผิวจะซีดไปหน่อยแต่ก็เนียนมากเลยแหะ”

“..............”

“ รูปร่างก็บางๆดูสมตัว แขนเล็กขาเล็กเหมือนจะหักได้แบบนี้น่าจะใส่ชุดของเราได้สวยนะ”

“ โว้ยยย!!! อะไรกันน่ะพวกนาย!! อย่ามาจับเหมือนชั้นเป็นตุ๊กตานะ! ถอยไปๆๆ จะกลับชมรมแล้ว!”   ผมตะโกนใส่หน้าอย่างรำคาญมือไม้ที่จับนู่นจับนี่บนตัวผม หลังจากปัดๆมันออกไปได้จนหมดก็ตั้งใจจะเดินกลับชมรม แต่เจ้าประธานนั่นก็ขยับขามาขวางเอาไว้อีก

“ เดี๋ยวก่อนสิเอเลน....”

“ อะไรอีกเล่า? พวกนายนี่มันไม่เต็มยิ่งกว่าไอ้พวกสมาชิกชมรมของชั้นอีกนะ”

“ พูดกันตามตรงเลยก็คือ...เราอยากได้ตัวนาย...มาอยู่ชมรมเชียร์กับเราดีกว่านะ”  ห๋า? ว่าไงนะ? จะเอาผมไปทำไมน่ะ? ผมได้แต่อึ้งกับสิ่งที่ประธานชมรมเชียร์พูดออกมา

“ ใช่ๆ งานผู้จัดการทีมมันหนักใช่ไหมล่ะ ต้องอยู่กับพวกบ้าพลังที่วันๆก็ไม่ทำอะไรนอกจากใช้แรงน่ะมันเหนื่อยออก”  เสียงจากรอบข้างดังขึ้นมาเพื่อแสดงความเห็นด้วย..อย่าบอกนะว่าพวกนี้ก็เคยเป็นผู้จัดการทีมของชมรมกีฬาที่ไหนสักที่หนึ่งมาก่อน?

“ นี่ใบขอย้ายชมรม...พวกเรากรอกให้เลยดีไหม?”  ในขณะที่ผมกำลังงง หนึ่งในพวกนั้นก็หยิบเอกสารออกมาทำท่าจะกรอกให้จริงๆ

นี่มันอะไรกันน่ะ?

กำลังชักชวนผมไปเข้าชมรมเชียร์งั้นหรอ?

ถึงจะไม่รู้ว่าตัวเองไปสะดุดตาพวกนี้ได้ยังไง แต่มันรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย...

พวกนี้เคยเป็นผู้จัดการทีมมาก่อน...แล้วทำไมถึงได้ทิ้งไปง่ายๆเพียงเพราะว่างานมันหนัก...นี่ไม่ได้รู้สึกรักมันบ้างเลยหรอชมรมกีฬาที่เข้าไปได้น่ะ? ทั้งๆที่มีคนมากมายใฝ่ฝันว่าจะได้เข้าชมรมที่ตัวเองรักแต่กลับถูกคนพวกนี้ที่อาจจะเห็นมันเป็นแค่ทางผ่านมากันที่เอาไว้...มันน่าโมโหไม่ใช่หรือไง?

แคว้ก!!!!

เอกสารขอย้ายถูกฉีกกระจายด้วยมือของผมที่ตรงเข้าไปคว้ามันมา

“ ชั้นจะไม่ย้ายไปไหนทั้งนั้น...ชั้นเป็นผู้จัดการทีมของชมรมเบสบอล แล้วก็จะเป็นไปจนกว่าจะเรียนจบ!”   ผมพูดใส่หน้าประธานชมรมเชียร์ก่อนที่จะก้าวขาเดินจากมาอย่างอารมณ์เสีย...พวกนั้นดูจะอึ้งไปเพราะผมเป็นคนแรก....ที่กล้าปฏิเสธคำชักชวนของชมรมเชียร์ที่ไม่ว่าจะอยากได้ใครก็ต้องได้

ผมจะทำให้พวกนั้นรู้ ว่าผมอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าผมรักเบสบอล

ปึกเอกสารถูกวางลงไปบนโต๊ะของชมรมซึ่งตอนนี้ไม่มีคนอยู่เพราะมันเลยเวลาเลิกซ้อมมานานแล้ว  เสียงเครื่องซักผ้าดังหึ่งๆทำให้ผมหันไปมองพลางอมยิ้ม ดูเหมือนเจ้าพวกลิงนั่นจะใช้เครื่องซักผ้าเป็นกันแล้วสินะ?

เสียงฝีเท้าก้าวเดินเข้ามาทำให้ผมหันหน้าไปมอง ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครยืนท้าวประตูอยู่ที่หน้าห้อง ใบหน้านิ่งที่ดูอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลาทำให้ผมรู้สึกผวาหน่อยๆ

“ ชั้นนึกว่านายจะเป็นแค่เด็กเหลือขอไม่ได้เรื่องได้ราวเสียอีก...แต่ก็...ใช้ได้นี่...”   ถึงสิ่งที่เขาพูดจะขัดกับใบหน้าโหดๆของเขาแต่มันก็ทำเอาหัวใจของผมถึงกับเต้นแรง

เขาเห็นตอนที่ผมคุยกับพวกชมรมเชียร์ด้วยหรอ?

 ข้อมือของผมถูกเขาคว้าเอาไปก่อนที่สองขาจะก้าวเดินตามแรงลากของเขาเข้าไปในสนามที่อยู่ด้านหลังห้องชมรม

“ เอ้า!”   เขาโยนถุงมือเบสบอลมาให้ ผมรีบตะครุบมันไว้แทบไม่ทัน

“ ชั้นจะสอนนายเอง ตั้งแต่พื้นฐานเลยก็ได้...ที่ไม่เล่นเพราะเล่นไม่เป็นใช่ไหมล่ะ?”  นี่เขาจะทำให้หัวใจของผมเต้นแรงไปถึงไหน มันไม่ดีต่อผมนะรู้มั๊ย?!

“ ขอบคุณครับโค้ช แต่ผมเล่นไม่ได้หรอกครับ”  สองมือได้แต่บีบถุงมือแน่น ไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองสายตาแข็งกร้าวของเขาเลยจริงๆ ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะสอนผม ทั้งๆที่เขาเป็นคนเดียวแท้ๆที่พยายามจะทำให้ผมเล่นเบสบอลที่ผมรักได้

แต่ตัวของผมเอง...กลับตอบสนองต่อความหวังดีของเขาไม่ได้...

เขามองมาที่ผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ เขายื่นไม้เบสบอลมาให้เพราะคิดว่าผมคงอยากเล่นตำแหน่งแบตเตอร์ และพอผมก้มหน้าส่ายไปมา เขาก็โยนลูกเบสบอลมาให้เพราะคิดว่าผมอยากเป็นพิชเชอร์

ไหล่ของผมรู้สึกสั่นสะท้านทั้งๆที่มันกำลังห่อเข้าหากัน...ผมคงทำให้เขาผิดหวังมาก...ทั้งๆที่เขา...ทั้งๆที่เขา...

“ นายอยากเล่นไม่ใช่หรอ? แล้วทำไม? เพราะอะไรถึงไม่ยอมจับมันด้วยมือของนายเอง บอกชั้นมา บอกชั้นมาสิ!”  น้ำตาของผมไหลลงไปตามแรงเขย่าจากมือแข็งแรงที่บีบต้นแขนของผมอยู่ เมื่อถูกเขาบีบบังคับมากเข้าๆ ริมฝีปากจึงเผลอตะโกนออกไปอย่างหมดความอดทน

“ ใช่! ผมอยากเล่น! แต่ผมเล่นไม่ได้ เพราะว่าผมเป็นโรคหัวใจ!!”

สองมือที่บีบต้นแขนค่อยๆคลายออกช้าๆ เขาก้าวถอยหลังก่อนจะมองผมด้วยนัยน์ตาเบิกค้าง

ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา...ผมไม่อยากบอกใคร...ว่าผมป่วยเป็นโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย...เพราะผมจะรู้สึกสมเพชตัวเองทุกครั้งที่ใครๆต่างก็พากันมองมาอย่างสงสารและเห็นใจ...ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตที่อาจจะไม่ยาวนานนี้ในแบบที่คนปกติเค้าใช้กันก็เท่านั้น ถึงจะมีเพียงเรื่องออกแรงมากๆที่ผมไม่สามารถจะเลียนแบบคนทั่วไปได้ก็ตาม

ลมหายใจถูกสูดเข้าไปลึกๆอย่างพยายามทำใจที่จะต้องเงยหน้าขึ้นมาเห็นดวงตาที่แสดงออกซึ่งความสงสารของเขา

แต่เปล่าเลย...

เพราะใบหน้าที่ผมเงยขึ้นมาเห็นนั้นมันกลับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“ แบบนี้...นายก็มีเซ็กส์ไม่ได้น่ะสิ?”

คำถามของเขาทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง...นี่เขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่กันแน่เนี่ย? ไม่สงสารไม่เห็นใจคนป่วยอ่อนแอจะตายวันตายพรุ่งอย่างผมบ้างเลยหรือไง? แต่เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา

“ อุ๊บ ฮ่าๆๆๆ เรื่องแบบนั้น....เรื่องแบบนั้น....เค้าถามกันตรงๆแบบนี้หรอครับ ฮ่าๆๆ”  ผมไม่เคยรู้สึกสบายใจแบบนี้มาก่อน นั่นคงเป็นครั้งแรกที่ผมหัวเราะออกมาจนถึงกับต้องหยุดไอและพักสูดหายใจเพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนต่อหัวใจ

“ อะไร? เด็กเหลือขออย่างพวกนาย วันๆก็คุยกันแต่เรื่องแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?”   เสียงของเขากับบทสนทนาในเย็นวันนั้นยังคงดังก้องอยู่ในใจของผมเสมอ

เขาไม่เคยมองว่าผมเป็นคนป่วย ไม่เคยเห็นผมเป็นภาระ

ผมรู้สึกดีจริงๆ...ที่ได้อยู่ข้างๆเขา...

เขายังคงโดดเด่นเสมอไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ขนาดในโรงเรียนชายล้วนเองเขาก็เป็นที่จับตามองไม่แพ้ที่อื่นๆ…

บุคลิกที่ดูเป็นผู้ใหญ่และร่างกายที่แข็งแรงของเขาทำให้เขาดูสมบูรณ์แบบ

ผู้ชายหลายคนเห็นเขาเป็นฮีโร่ที่น่าเอาเป็นแบบอย่าง มีทั้งคนที่ชื่นชมเขา มีทั้งคนที่เฝ้าอิจฉา แล้วก็มีหลายคนที่แค้นเคืองเขาเพราะถูกแย่งคนที่ชอบไป ทั้งๆที่เขานั้นไม่เคยสนใจใครเลย....

เพราะแบบนั้นแหละ หลายคนจึงบอกว่าเขาช่างเลือก....เพราะเลือกได้...แล้วก็มีแต่คนอยากจะรู้ว่าสรุปแล้วเขาจะไปจบลงที่ใคร...คนที่จะได้อยู่ข้างๆเขาจะเป็นผู้หญิงแบบไหน...

วันนี้เขานั่งอยู่ในห้องสมุดแทนที่จะเป็นโต๊ะในห้องของชมรมเบสบอล อันที่จริงเขาไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำจะมาทำหน้าที่เฉพาะเวลาก่อนและหลังเลิกเรียนก็ยังได้ แต่เขากลับอยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน นั่งเขียนแผนการฝึกซ้อมรวมไปถึงรายละเอียดเป็นรายตัวว่าใครยังต้องเน้นตรงไหนอีก...ซึ่งทั้งหมดนั่นเขาจะทำในห้องชมรม...ผมจึงแปลกใจเมื่อเห็นเขานั่งอยู่หลังโต๊ะตัวยาวในห้องสมุด

ยังมีตรงไหนในเรื่องของเบสบอลที่เขายังไม่ทะลุปรุโปร่งอีกหรือไง...ถึงต้องมาหาข้อมูลที่นี่?

ผมไม่อยากจะรบกวนเขาจึงไม่เข้าไปถาม แต่ก็อยากรู้จนต้องแอบมาหลบๆซ่อนๆชะเง้อคอมองจากหลังตู้หนังสือที่อยู่ไม่ไกลจากเขานัก...เขาอ่านอะไรกันนะ?

ใบหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจนั่นทำให้ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่...ผมพยายามอ่านตัวหนังสือบนปกที่มองแทบไม่เห็น

.....การ...ออกกำลังกาย...กับ...ผู้ป่วย...โรคหัวใจ.....

ใบหน้าของผมร้อนผ่าวจนแทบจะลุกเป็นไฟ ใต้อกข้างซ้ายเต้นโครมครามทั้งๆที่หมอก็ห้ามว่าอย่าตื่นเต้นมากเกินไป...แต่มันหยุดไม่ไหวแล้วจริงๆ...เพราะสิ่งที่เขากำลังทำอยู่...มันทำเพื่อผม

เขากำลังหาข้อมูล...ว่าจะทำให้ผมเล่นเบสบอลได้ยังไง...

คงจะเป็นตั้งแต่ตอนนั้น.....ที่ผมตกหลุมรักเขา...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

หงั่กๆๆๆ ไม่มีเวลาเวิ่นมาก เพราะตอน 2 กำลังปั่นยิกอยู่เบยค่ะ โฮววววว ทั้งที่มีเวลาเป็นเดือน แต่จนแล้วจนรอดก็มาปั่นเอาวันท้ายๆทุกที T[ ]T

เอาเป็นว่า แปะเพลงแรงบันดาลใจให้ฟังกันก่องแบ้วกันนะ >w< 

เพลง “ดาว” ของคริสตินค่ะ เพลงนี้เป็นเพลงเก่าตั้งแต่สมัยคุณกวางยังเด็ก(เร๊อะ) คือในขณะที่กำลังปั่นฟิคซอมบี้กับลิปสติกที่เป็นฟิควันเกิดตัวจริงอยู่นั้น ก็เผลอไปค้นเพลงเก่าเพลงนี้มาฟังค่ะ นะ...จากนั้นเลยเกิดอารมณ์อยากแต่งฟิคโรแมนติกจริงโว้ยยยยยย ไอ้เรื่องที่แต่งอยู่นี่ก็เปรี้ยวซะอีกเรื่องก็ยิงกันไส้แตก ก็เลยแหกโค้งได้ไหมาอีกใบซะงั้น ฮือออออออ อภัยให้คุณกวางด้วย *เขียนดายอิ้งเมสเสจ*

ส่วนชื่อเรื่อง “พราว” เดี๋ยวไว้เวิ่นถึงท้ายตอนที่สองนะค้า ^ ^ ลงวันนี้แหละ เหลืออีกนิดดดดเดียว >////<