Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 07

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 07

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเฝ้ามองใบหน้าซึ่งยังหลับพริ้ม

แสงสลัวๆจากภายนอกที่ลอดผ่านบานหน้าต่างกระจกเข้ามาทำให้เสี้ยวหน้าที่ซีดเซียวยิ่งดูขาวราวกับกระดาษ...เส้นผมสีน้ำตาลที่ปรกอยู่บนหน้าผากถูกเกลี่ยออกไปด้วยมือของคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงมาตลอด ผ้าพันแผลที่พันเอาไว้รอบศีรษะทำให้ใจของคนที่ได้แต่มองเจ็บแปลบอย่างที่ยาขนานไหนๆก็คงไม่มีทางรักษาหาย

ถึงหมอจะยืนยันว่าคนที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง จะไม่ได้บาดเจ็บสาหัสและน่าจะฟื้นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ แต่คนที่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมดอย่างเขาก็ไม่อาจจะเบาใจได้

พรุ่งนี้อาจจะตื่นขึ้นมา...แล้วถ้ามันยังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกล่ะ?

ใครจะรับประกันว่าเอเลนจะลืมตาขึ้นมามองเขาได้ทุกครั้ง....

สองมือเอื้อมไปกอบกุมมือบางที่วางอยู่ข้างลำตัว...ก่อนที่หัวจะก้มลงไปจรดหน้าผากเอาไว้กับมือที่เคยสัมผัสรอยแผลเป็นบนแผ่นหลังของเขาข้างนั้น

เขาไม่ใช่คนที่จะสนใจ ว่าใครจะเดือดร้อนยังไงกับการกระทำของตัวเอง...แต่หากเป็นคนที่ปักใจว่าจะรัก…

จากผู้ชายที่เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกมืด ก็กลับกลายเป็นแค่ผู้ชายที่อ่อนแอคนหนึ่ง

กับคนที่ปักใจว่าจะรัก…

เขาทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นอีกฝ่ายร้องไห้

ทนไม่ได้...ที่จะต้องเห็นอีกฝ่ายบาดเจ็บ...เพราะอดีตที่ดำมืดของตัวเอง

โลกของเรามันต่างกันมากเกินไป...

นักขับฟอร์มูล่าวันคันใหญ่ที่อยู่ใกล้กับความตาย กับรถบังคับวิทยุคันเล็กของเด็กชายที่เต็มไปด้วยความฝัน

หากไม่รัก....คงจะไม่รู้...ว่าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้....

นัยน์ตาสีมรกตค่อยเปิดขึ้นมาช้าๆ แสงสว่างจ้าที่ผ่านบานหน้าต่างกระจกเข้ามาทำเอาตาพร่ามัว

ที่หัวรู้สึกปวดตุบๆและหนักจนไม่อยากจะขยับไปไหน ร่างกายจึงนอนอยู่นิ่งๆตามเดิม

นัยน์ตาที่เริ่มจะชัดเจนขึ้นมาบ้างกวาดมองไปรอบๆกาย กลิ่นยาและห้องที่ขาวสะอาดก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าตอนนี้เขาคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล

สิ่งที่ฝังอยู่ในความทรงจำครั้งล่าสุดคือเสียงระเบิด แล้วจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีก...ทั้งๆที่ภาพที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นมันยังคงกระจ่างชัดอยู่เต็มหัว...ว่าเขาถูกพาตัวไปเจอกับนรกแบบไหน ถูกทำให้หวาดผวายังไง....ทั้งอดีตของคุณรีไว ทั้งเสียงมอเตอร์ไซค์ที่พุ่งเข้ามาหาราวกับพายุ ทั้งๆความรู้สึกที่หลงเหลืออยู่น่าจะเป็นความกลัว...แต่ทั้งหัวใจของเขากลับรับรู้ได้แต่ความอบอุ่นของอ้อมแขนที่กอดเขาเอาไว้เพียงเท่านั้น

‘ เอเลน....’

เสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อของเขามันไม่ใช่ความฝัน

‘ มองชั้น...’

และความเชื่อมั่นมันจะไม่มีวันสั่นคลอน

‘ กอดให้แน่นๆ’

ถึงแม้ว่าอดีตของคุณจะเป็นยังไง ผมก็จะจับมือที่แปดเปื้อนคู่นั้นเอาไว้ไม่มีวันปล่อยอย่างแน่นอน

ที่ขอบตาจู่ๆก็รู้สึกร้อนขึ้นมา ทำให้เปลือกตาต้องพยายามกระพริบเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงไป...เขาไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ...จะมัวขี้แยไม่ว่าจะเรื่องดีใจหรือเสียใจแบบนี้ไม่ได้

และเพราะเสียงสูดน้ำมูกที่ดังออกไป ทำให้ใครอีกคนที่อยู่ในห้องขยับเข้ามามองอยู่ที่ข้างเตียง

นัยน์ตาสีมรกตทั้งสองคู่ต่างกระพริบปริบๆก่อนจะจ้องมองกันและกันอยู่แบบนั้น....

คนป่วยก็ได้แต่อึ้งเพราะคาดไม่ถึงว่าคนที่เฝ้าไข้ตนอยู่จะเป็น โกคุเดระ ฮายาโตะ ที่มายังไงก็ไม่รู้....ส่วนคนที่ยืนอยู่ก็ไม่ค่อยจะพูดจะจาอยู่แล้วเลยได้แต่ส่งสายตาแทนคำถามว่า เจ็บตรงไหนหรือไงถึงได้ร้องไห้?

เล่นเอาร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำที่เนียนตามมา ถึงกับต้องหันหน้าไปแอบหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นคนเฝ้ากับคนป่วยที่ยังคงสื่อสารกันผ่านสายตา

ทำไมเขาถึงได้มองเห็นเป็นกระต่ายสองตัวกำลังคุยกันอยู่ไปได้นะ?

“ เอ่อ...คือว่า....”       แล้วคนที่ช่างเจรจากว่าก็เริ่มเอ่ยปากออกมาก่อน

“ คุณรีไว...ละครับ...เค้าไม่ได้บาดเจ็บ...ใช่ไหมครับ...”      เสียงแผ่วเบาถามร่างบอบบางที่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจ ว่าการถามถึงคุณรีไวกับคนตรงหน้าจะดีแล้วแน่หรือเปล่า..เพราะเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทั้งสองคนเป็นอะไรกัน

ถ้าคนคนนี้เป็นตัวจริงขึ้นมา...การที่ถูกเขาไปถามหาคนรักของตัวเองจะทำให้เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า...

เพราะยังไงซะตอนนี้...เขามันก็เป็นแค่คนที่รักผู้ชายคนนั้นข้างเดียว...

แล้วความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อคุณรีไว...ก็ทำให้รู้สึกละอายต่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆขึ้นมา...

ใบหน้ามนหันมองไปจนทั่วห้องแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ไปช่วยเขาเอาไว้ ในใจเริ่มกังวลว่าหรืออีกฝ่ายจะเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะตอนที่ได้ยินเสียงระเบิดเขาจำได้ดีว่าอ้อมแขนของคนคนนั้นพยายามปกป้องเขาเอาไว้ขนาดไหน

“........”       แต่ใบหน้าสวยที่ล้อมกรอบด้วยผมสีเงินก็ส่ายหน้าช้าๆ แทนคำตอบว่าไม่ได้บาดเจ็บอะไร

แล้วถ้าอย่างงั้น...การทีคุณรีไวไม่อยู่ที่นี่....คงจะเป็นคำตอบอย่างดีสำหรับเขาแล้วก็ได้

ว่ายังไงก็คงเป็นได้แค่เด็กเหลือขอเหมือนเดิม...

การที่ยอมเรียกชื่อเขา...ก็คงแค่อยากให้เชื่อมั่นว่าอีกฝ่ายจะพากลับบ้านได้ก็เท่านั้น...เพราะเขามันอ่อนแอ ไร้ประโยชน์และทำได้แค่ดื้อดึงไปวันๆ แค่จะปกป้องตัวเอง แค่จะหนีออกมาจากพวกนั้นให้ได้...ก็ยังทำไม่ได้เลย

คุณรีไวก็แค่รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ...ก็เท่านั้นเอง

“ นายจะทิ้งรีไวไป...เหมือนที่คนอื่นๆทำหรือเปล่า”      แต่แล้วเสียงนิ่งๆที่เอ่ยออกมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงก็ทำให้ใบหน้ามนหลุดออกมาจากห้วงคำนึง ก่อนจะหันไปมองใบหน้าสวยที่ก้มลงมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“..........?”      เขาได้แต่ทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่โกคุเดระ ฮายาโตะ สื่อออกมาเลย

“ หมอนั่น...กำลังโทษตัวเอง...ว่าเป็นคนทำให้นายต้องบาดเจ็บ กำลังคิดว่าตัวเองที่มีอดีตอย่างที่นายก็เห็นแล้วว่าเลวร้ายขนาดไหน...ไม่คู่ควรที่จะอยู่ข้างๆนาย”       สิ่งที่ใบหน้าสวยพูดออกมานั้นมันมีแต่จะทำให้เขานิ่งอึ้งไป

คุณรีไวกำลังคิดแบบนั้นอยู่น่ะหรอ? 

ไม่คู่ควรกับเขาอะไรกันเล่า....เขาเองต่างหากที่ไม่คู่ควรกับคนที่แข็งแกร่งแบบนั้นเลย

“ ถ้านายจริงจังกับรีไว...ควรจะพูดกันให้รู้เรื่อง...เพราะถ้านายปล่อยมือตอนนี้...นายจะคว้ามือของหมอนั่นเอาไว้ไม่ได้อีกเลย”    

“ เท่าที่ชั้นรู้มา...นายน่าจะดื้อกว่านี้ไม่ใช่หรอ?”

เขาได้แต่เงยหน้ามองใบหน้าสวยนั่นด้วยสายตานิ่งค้าง...ทำไม โกคุเดระ ฮายาโตะ ถึงพูดเรื่องแบบนี้กับเขาได้โดยไม่รู้สึกอะไร ไม่ได้แสดงสีหน้าเจ็บปวด แถมยังดูจะเป็นห่วงแบบไม่รู้จะแสดงออกมายังไงด้วยซ้ำ....ตกลงว่าคนคนนี้ไม่ใช่คนรักของคุณรีไว?

ถึงจะอายุเท่าๆกัน ถึงขนาดร่างกายจะไม่ได้ต่างกันเลย แต่คนคนนี้กลับดูยิ่งใหญ่ในสายตาของเขาเหลือเกิน

“ ฉัน...อยากแข็งแกร่งเหมือนนายบ้าง...”      ตอนนี้...เขาดีใจที่ครั้งหนึ่งเคยได้อิจฉาคนแบบนี้

“ นายไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งเหมือนฉันหรอก...เพราะถ้านายแข็งแกร่ง...รีไวก็จะไม่มีเหตุผลให้ต้องปกป้องนายน่ะสิ”

“ ..........”      ใบหน้าสวยที่พูดแบบนั้นออกมาด้วยสีหน้าที่ยังไม่เปลี่ยนไปเลยมันทำให้เขาอึ้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นอมยิ้มน้อยๆ แล้วประโยคถัดไป....มันก็ทำให้ความคลางแคลงใจสงสัยทุกๆอย่างของเขาจางหายไปทันที

“ ที่ฉันจำเป็นต้องแข็งแกร่ง...เพราะน้องชาย...ไม่อาจจะอยู่กับพี่ชายไปตลอดชีวิตได้หรอก...”

เขาได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง...ตกลงว่าคนตรงหน้ากับคุณรีไวเป็นแค่พี่น้องกัน?...ถ้าอย่างนั้นโกคุเดระ ฮายาโตะก็ต้องเคยอยู่ในที่แบบนั้นมาก่อนด้วยน่ะสิ...ถ้าเป็นแบบนี้เขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณรีไวถึงได้ดูเป็นห่วงอีกฝ่ายมากนัก

ถ้าต้องอยู่ในที่แบบนั้นมันก็ไม่แปลกหรอก ถ้าจะไม่อยากให้ใครมาแตะต้องน้องชายของตัวเอง

“ อีกอย่าง...ฉันต้องฆ่าหมอนี่...เพราะงั้นฉันจะอ่อนแอไม่ได้”             แล้วนัยน์ตาสีมรกตเย็นชาก็ตวัดกลับไปหาร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำที่เขาไม่รู้จักว่าเป็นใครด้วยคำพูดที่ชวนให้งง...จะฆ่าแล้วทำไมมาด้วยกันล่ะ?

“ ฮะฮะฮะ”     แล้วร่างสูงใหญ่นั่นก็แค่หัวเราะออกมาโดยไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวเลยสักนิด

เขาได้แต่นอนมองทั้งสองคนอย่างรู้สึกโล่งในใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยอะไรบางอย่างมันก็เคลียร์ออกไปได้บ้าง

เหลือก็แค่เรื่องของคุณรีไว....

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องรัวๆก่อนที่ร่างคุ้นตาจะพรวดพราดเข้ามา

“ เอเลน!!!”      ดูท่าว่าแม่ของเขาจะเพิ่งรู้เรื่อง ถึงได้วิ่งหน้าตาตื่นมาแบบนี้

หญิงสาวที่หน้าตาละม้ายคลายลูกชาย ลูบหน้าลูบหัวลูบตัวคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางเป็นห่วงมาก...ในเมื่อคนเป็นแม่ก็มาถึงแล้ว ร่างบอบบางที่นั่งเฝ้าอยู่ทั้งเช้าจึงพยักหน้าให้คนป่วยแทนคำลา เมื่อคืนกว่าจะเย็บแผลที่หัว กว่าจะส่งตัวจากมิลานมายังโรงพยาบาลที่มาราเนลโล่ ก็ผ่านไปครึ่งค่อนคืน แล้วกว่าร่างบอบบางจะเคลียร์กับทีมเฟอร์รารี่ที่วิ่งกันให้จ้าละหวั่นเพราะจู่ๆนักขับทั้งคู่ก็หายตัวไป และกว่าจะได้กลับมาเจอรีไวที่มาราเนลโล่ก็แทบจะสว่างคาตา

สองขาเดินออกจากห้องผู้ป่วย ก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ เสียงแม่ลูกคุยกันอยู่ข้างหลังทำให้ใบหน้าคมแอบหันไปมอง

“ เอเลน! นี่ลูกอายุ 15 แล้วนะ เลิกซนจนหัวร้างข้างแตกแบบนี้ซักทีเถอะ รู้ไหมว่าแม่ตกใจแค่ไหนตอนที่พ่อโทรมาบอก? แล้วนี่ไปปีนอัฒจันทร์ยังไงถึงได้ตกลงมาเนี่ย?! พ่อเองเค้าก็เป็นห่วงลูกมากนะ ยังถามอยู่เลยว่าจะให้ย้ายไปโรงพยาบาลที่โบโลญญ่าไหม พ่อเค้าจะได้หาหมอเก่งๆมาดูให้ จะได้อยู่ใกล้ๆพ่อด้วย ดีไหม?”

“ ไม่เอาหรอก...แม่ก็บ่นอยู่ได้ ไม่ได้เป็นไรมากซักหน่อย....”       เสียงพูดคุยในห้องเงียบหายไปเมื่อมือใหญ่จำต้องปิดประตูลง ถึงจะอยากแอบฟังอีกหน่อย แต่คนที่เดินลิ่วๆอย่างไม่คิดจะคอยกันก็ทำให้ต้องตัดใจ

นัยน์ตาสีเปลือกไม้นิ่งสนิทเหลือบมองไปที่ป้ายชื่อผู้ป่วยที่ติดอยู่หน้าห้อง ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่นามสกุล เยเกอร์...

ดูเหมือนเด็กนั่นกับแม่จะอยู่ในบ้านที่มาราเนลโล่กันตามลำพัง ส่วนคนเป็นพ่อน่าจะอยู่ที่โบโลญญ่าเพราะเป็นที่ทำงาน  คงจะเป็นเพราะระยะห่างระหว่างมาราเนลโล่กับโบโลญญ่าไม่ถือว่าไกล ยังสามารถไปมาหาสู่กันได้โดยใช้เวลาไม่นาน แม่ลูกจึงไม่จำเป็นต้องย้ายตามผู้เป็นพ่อไปอยู่ที่โบโลญญ่าซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นเอมิเลีย-โรมัญญา

เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันมันเลยทำให้เด็กคนนั้นยังคงเติบโตขึ้นมาอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องได้...ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้ก็ตาม...

เสียงฝีเท้าสองคู่ดังก้องไปตามทางระหว่างห้องที่เงียบงัน เพราะแบบนั้นเสียงฮั่มเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดีของคนที่เดินอยู่ข้างหลังจึงทำให้ใบหน้าสวยที่ได้ยินอย่างชัดเจนงอหงิกขึ้นมาทันที นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...อยากจะฆ่ามันให้ตายๆไปซะจะได้ส่งเข้าห้องดับจิตของที่นี่ไปเลย!

แล้วในระหว่างที่สองขาเดินผ่านรถเข็นอาหารที่จอดอยู่หน้าห้องพิเศษห้องหนึ่ง มือบางก็เอื้อมออกไปดึงส้อมก่อนจะหันพรวดไปจู่โจมเข้าที่คอหอยของคนที่เดินตามมา

ทว่า มือใหญ่กลับรับมันเอาไว้ได้ด้วยท่าทางสบายๆ แถมยังตวัดพลิกลำตัวบางให้แผ่นหลังถูกกดติดเอาไว้กับผนัง ทั้งๆที่ส้อมก็ยังจ่ออยู่ที่คอของตน

แขนผอมๆยกขึ้นมายันแผงอกแข็งแรงที่ขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะถูกมือใหญ่จับเอาไว้ ใบหน้าคมพยายามก้มลงไปหากลีบปากสีระเรื่อ แต่แรงขัดขืนมหาศาลก็ทำให้ร่างทั้งสองร่างต่างสั่นระริก

เมื่ออีกคนก็พยายามจะเอาส้อมจิ้มคอของอีกคน...ส่วนอีกคนก็พยายามจะก้มลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากของอีกคน...การต่อสู้ที่มีความเป็นความตาย(?)เป็นเดิมพันจึงดำเนินต่อไปด้วยความเงียบงัน จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของพยาบาลสาวก้าวเข้ามาจากที่ไกลๆ

“ เอ่อคือ...มีอะไรกันหรือเปล่าคะ?”       น้ำเสียงกล้าๆกลัวๆทำให้มือบางยอมลดส้อมลงก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปที่ใบหน้าคมซึ่งยังคงยิ้มรับ ใบหน้าสวยสะบัดไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ทำให้ร่างสูงใหญ่เป็นฝ่ายหันไปตอบพยาบาลสาวด้วยตัวเอง

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมกับแฟนทะเลาะกันนิดหน่อย”       ไม่ว่าเปล่านิ้วโป้งยังยกขึ้นมาชี้ว่าคนตรงหน้านี่แหละคือ ‘แฟน’ ที่ว่า  เล่นเอาริมฝีปากสีระเรื่อถึงกับอ้าค้างก่อนที่แก้มใสจะกลายเป็นสีชมพู

“ ใครเป็นแฟนแกไอ้บ้า! ชั้นคือคนที่จะฆ่าแกต่างหาก!!”      ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากพยาบาลสาว ทำเอาคนที่ยังหน้าแดงถึงกับทนอยู่ต่อไปไม่ได้ ร่างบอบบางก้าวขาฉับๆกลับไปที่รถด้วยใบหน้าบูดสนิทอย่างที่ถ้าคนทั้งพิตการาจสีแดงมาเห็นเข้าคงจะตะลึงจนตาค้างแน่ๆ

เพราะนอกจากรีไว ก็ไม่มีใครรู้หรอก...ว่าเขาจะทำหน้าแบบนี้เป็นด้วย

ทันทีที่ประตูรถฝั่งคนขับปิดลง เสียงปิดประตูอีกข้างก็ดังขึ้นมาแทบจะพร้อมๆกัน และนั่นมันก็ทำให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปมองไอ้คนที่มันยังคงเนียนตามมานั่งอยู่ในรถหน้าตาเฉย...ลองเอาสีข้างเสยกำแพงดูซะดีไหมนะ?...เอาให้เละไปเลยดีไหมนะ?...ถึงจะโดนเอลวินบ่นซักหน่อยเรื่องสถิติการทำรถพังที่เขายังอยู่อันดับหนึ่ง แต่ถ้าส่งไอ้บ้านี่ไปยมโลกได้มันก็น่าจะคุ้มอยู่นะ?

“ หมดประโยชน์แล้วก็ไสหัวกลับรังของแกไปสิ!”      มือบางเข้าเกียร์ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้ Ferrari California ป้ายทะเบียน 59 พุ่งทะยานออกไปยังถนนที่ผู้คนพลุกพล่านของย่านร้านค้าในมาราเนลโล่...นอกจากวันที่ฝนตกเฟอร์รารี่สีแดงคันนี้ก็จะเปิดประทุนอยู่ตลอด...รถสปอร์ตสีเพลิงนั้นช่างเข้ากับผิวขาวๆกับเส้นผมสีเงินของคนขับจนคนที่เดินผ่านต้องหันมามอง

และถึงแม้ว่าบนใบหน้าสวยจะมีแว่นกันแดดสีชาปกปิดใบหน้าอยู่ แต่ลักษณะที่โดดเด่นขนาดนี้ก็ทำให้ใครๆในมาราเนลโล่ต่างจำได้ดี และมีไม่น้อยเลยที่ส่งยิ้มมาให้ รวมทั้งสายตาสงสัยว่าคนที่นั่งข้างๆนั้นเป็นใคร

“ ใจร้ายจัง...นายจำไม่ได้แล้วหรอว่าตอนนี้ชั้นไม่มีรถใช้ เพราะใครก็ไม่รู้เอา BMW ของชั้นไปบดขยะซะเละทั้งคันเลยน่ะ”     น้ำเสียงเซื่องซึมไม่ได้ทำให้น่าสงสารขึ้นมาเลยสักนิด แต่มันน่าหมั่นไส้จนคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยได้แต่เม้มปากอย่างพยายามอดทนที่จะไม่เอาสีข้างรถไปเสยกำแพงเข้าซะก่อน

ยังไงนั่นมันก็เป็นเงินที่ได้มาแบบไม่บริสุทธิ์อยู่แล้วนี่...เจ๊งไปซักคันสองคันก็ช่างมันเถอะ!

Ferrari California เลี้ยวเข้าไปจอดยังลานจอดรถหน้าซุปเปอร์มาเก็ตอย่างไม่สนใจแล้วว่าไอ้คนที่นั่งข้างๆนั่นมันจะนั่งไปถึงไหน

ร่างบอบบางก้าวขาลงมาจากเฟอร์รารี่สีแดง ก่อนคว้ารถเข็นแล้วลากมันไปที่ชั้นผักสดด้านใน

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองใบสีเขียวอ่อนของผักกาดแก้วด้วยแววระยิบระยับ แล้วมือก็โกยมันใส่รถเข็นก่อนจะหันไปหยิบสารพัดผักสลัดตามลงไปจนในที่สุดกว่าครึ่งรถก็เต็มไปด้วยผัก

แต่แล้วความเพลิดเพลินจากการเดินช็อปปิ้งก็ถูกขัดจังหวะ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำยืนอยู่ใกล้ๆ

“ จะตามมาทำไม?!”     ใบหน้าสวยฟึดฟัดขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าบานแฉ่งที่ช่างขัดแย้งกับไอ้ของที่สะพายอยู่บนไหล่นั่น

“ เปล่าตามนะ...ชั้นก็แค่มาซื้อ....”       ร่างสูงใหญ่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆที่ดูยังไงก็ตามมาชัดๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้เสไปมองชั้นวางของและเมื่อถูกจ้องจับผิดนานๆเข้า ใบหน้าเจ้าเล่ห์จึงหันกลับมาหาร่างบอบบางก่อนจะเอา ‘ของ’ ที่ว่าจะซื้อออกมาให้ดู

“......ไอ้นี่น่ะ”       มือใหญ่แบกล่องถุงยางอนามัยให้นัยน์ตาสีมรกตเห็นเต็มตา....ก่อนที่ใบหน้าสวยจะแดงเถือกขึ้นมาทันที.....ถึงเขาจะโตมาในที่แบบนั้น แต่รีไวก็คอยกันไว้ไม่ให้ใครมายุ่งด้วย เลยไม่เคยมีแฟน...ไม่เคยมีเซ็กส์

ร่างบอบบางสะบัดหน้าให้ก่อนที่จะเดินหนีไป ใบหน้าคมจึงได้แต่ยืนอมยิ้ม....คงต้องขอบคุณ ‘คุณพ่อ’ สินะ ที่ช่วยรักษาความบริสุทธิ์ของโกคุเดระเอาไว้ให้เขา

ร่างสูงใหญ่ก้าวขาไวๆตามไป ใบหน้าคมชะโงกเข้าไปดูอยู่เหนือรถเข็น แล้วก็เห็นว่ามันมีแต่ผัก........เป็นกระต่ายหรือไงน่ะ?

“ ไม่ได้นะ กินแต่ผักแบบนี้จะเอาโปรตีนมาจากไหน? ตัวนายถึงได้บางเฉียบแบบนี้ไง”

“ ฉันจะกินอะไรมันหนักหัวแกตรงไหน  อ๊ะ?!”      แล้วรถเข็นก็ถูกร่างสูงใหญ่ลากกลับไปที่กระบะขายปลาหน้าตาเฉย แล้วต่อให้ร่างบอบบางจะพยายามยื้อยุดฉุดกระชากรถเข็นกลับมาแค่ไหนแต่แรงก็ดูเหมือนจะสู้อีกฝ่ายไม่ได้เลยสักนิด

แล้วแซลม่อนกับมากุโร่ก็ถูกแพ็คอย่างดีก่อนที่จะวางลงไปข้างๆกองผักในรถเข็น...ทั้งกุ้ง ไข่ และอะไรต่อมิอะไรที่ดูแปลกตาสำหรับร่างบอบบางถูกวางลงไปจนเต็มรถ ถึงไม่รู้ว่าหมอนั่นจะทำอะไรแต่ถ้าจ่ายทั้งหมดนี่ให้ก็ช่างหัวมันเถอะ

มือบางวางถุงใส่ของมากมายลงไปที่หลังรถ ก่อนจะต้องมาคิ้วกระตุกกับคนบางคนที่มันย้ายตัวเองมายึดตำแหน่งคนขับของ Ferrari California ไปในขณะที่ตนเผลอ

“ ลงไป”

“ ไม่ลง”

“ ลงไปนะ!”

“ ไม่ลง”

เส้นเลือดที่ขมับถึงกับเต้นตุบๆ ใบหน้าสวยพยายามข่มใจเอาไว้ก่อนจะเดินไปยังที่นั่งข้างๆคนขับอย่างช่วยไม่ได้...ไอ้บ้านี่มันจะกวนประสาทเขาไปถึงไหน...คงต้องหาทางฆ่ามันให้ตายไวๆซะแล้ว!

“ นายก็ควรจะพักบ้างนะ เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลยนี่นา”      มือใหญ่ขยับเกียร์แล้ว Ferrari California ก็ค่อยๆออกตัวอย่างช้าๆให้สมกับที่เป็นรถสปอร์ตที่ควรจะขับกินลมชมวิวมากกว่าจะไปแข่งกับเครื่องบิน

แก้มใสร้อนผ่าวขึ้นมาน้อยๆ ถึงแม้ว่าปกติเขาจะเย็นชาแล้วก็ไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องอะไร...แต่กับความใส่ใจที่คนอื่นมีให้ เขาก็รับรู้ได้

ยิ่งมาเจอคนที่พูดออกมาตรงๆว่าห่วงใย ไม่เหมือนกับรีไวที่ไม่เคยพูดเคยจา...มันยิ่งทำให้เขาทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะรับมือยังไง

ใบหน้าสวยจึงสะบัดไปข้างๆก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอกแล้วทิ้งตัวลงไปบนเบาะสีดำ สองข้างทางที่ไม่เคยสังเกตเห็นชัดเจนขึ้นมาในสายตา มันทำให้เขาเพิ่งจะรู้ว่า เขตอุทยานของมาราเนลโล่นั้นสวยงามขนาดไหน....

ว่าแต่....ไอ้บ้านี่มันรู้ทางได้ยังไง? ถึงมันจะเคยไปบ้านเขามาแล้วก็เถอะ แต่คราวที่แล้วมันสลบอยู่ไม่ใช่หรอ?

“ ไม่ต้องห่วงนะ ถึงชั้นจะเป็นมาเฟียแต่เรื่องขับรถนี่ปลอดภัยแน่นอน”       น้ำเสียงสบายๆเอ่ยออกมาจากใบหน้าคม เส้นผมสีดำที่ละไปตามแรงลมนั้นกลับให้ความรู้สึกเหมือนยมทูตที่กำลังเคลื่อนที่ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่มีแววมืดมนฉายอยู่ตลอดเวลากำลังมองตรงไปข้างหน้า และระหว่างที่พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ความเงียบงันมันแทบจะไม่มีอยู่เลย

“ นี่แกหาว่าชั้นขับรถไม่ปลอดภัยรึไง?!”      ปลอดภัยหรือไม่ปลอดภัยก็ทำให้รถเขาพังไปคันนึงแล้วกันน่ะ...

“ ฮะฮะฮะ”       คงจะเป็นเพราะไม่ว่าเรื่องอะไรที่เขาพูดออกไป คนข้างๆก็จะหาเรื่องด่ากลับมาแทบจะทันที...โกคุเดระที่เป็นแบบนี้กับเขาคนเดียวนี่มันเร้าใจน้อยซะที่ไหน

และกว่า Ferrari California จะเลี้ยวเข้าบ้านได้ ร่างสูงใหญ่ก็โดนด่าไปอีกหลายรอบ

ตู้เย็นของบ้านทางฝั่งขวาก็ไม่ใช่หลังเล็กๆ แต่ตอนนี้มันกลับมีผักเรียงเต็มแน่นอย่างสวยงาม คนที่นั่งคุกเข่าเอาผักเข้าตู้มองมันด้วยสายตาเป็นประกายก่อนจะหยิบบางส่วนออกมาเพื่อทำอาหารของวันนี้...โดยมีแขกไม่ได้รับเชิญยืนแร่ปลาราวกับว่านี่เป็นบ้านของตัวเองอยู่หลังเคาน์เตอร์ใกล้ๆ

ใบหน้าสวยงอหงิกขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าคม แขนเสื้อเชิ้ตถูกพับขึ้นไปถึงข้อศอกยิ่งส่งให้ร่างสูงใหญ่นั่นดูสมชายจนน่าอิจฉา ร่างบอบบางจึงเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะกระทืบเท้าลงไปบนเท้าอีกฝ่ายในข้อหาน่าหมั่นไส้ จนร่างสูงใหญ่ได้แต่กุมเท้าร้องโอยโอด

มือบางกลับมารื้อค้นถุงที่เหลืออยู่แล้วก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า...เขาลืมซื้อน้ำสลัดมา!

ฝ่าเท้าจึงเหยียบลงไปบนเท้าของคนที่เพิ่งจะหายเจ็บซ้ำอีกรอบ...เพราะไอ้บ้านี่แหละที่มันมาก่อกวนการซื้อของของเขา

“ โอ๊ย?!! ที่รัก??!”      ยังมีหน้ามาสงสัยว่าเขาเหยียบทำไม ใบหน้าสวยจึงแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่บ้านอีกฝั่ง

มือบางเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพบกับความเงียบเชียบ...รีไวไม่อยู่หรอ?...แต่ Ferrari F12 Berlinetta ยังจอดอยู่เลยนี่?

ร่างบอบบางจึงเดินเข้าไปที่หน้าโซฟาก่อนจะพบว่าคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองไม่ได้ไปไหนแต่หลับสนิทอยู่ตรงนั้น ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครนอนเหยียดยาวชันขาขึ้นมาข้างหนึ่งอยู่บนโซฟาสีดำทั้งๆที่เสื้อผ้าก็ยังอยู่ในชุดเดิม...ใบหน้าสวยได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างนิ่งงัน....นี่เหนื่อยขนาดไหนกัน ถึงได้ทำให้คนคนนี้ถึงกับมาหลับอยู่ตรงนี้ได้?

ถึงแม้ว่าสองมือจะสกปรกและแปดเปื้อน แต่รีไวจะไม่ยอมให้ที่อยู่อาศัยหรือร่างกายไร้ระเบียบ นิสัยรักสะอาดของคนตรงหน้าเป็นมาตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนมาถึงตอนนี้มันก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

เพราะฉะนั้นการที่มานอนหมดสภาพอยู่ตรงนี้...คงไม่ใช่เบาๆแล้วละ

เหนื่อยที่ร่างกาย...หรือว่าเหนื่อยที่หัวใจกันแน่นะ?....

“ รีไว....”       ร่างบอบบางเรียกทั้งๆที่ยังยืนมองด้วยใบหน้านิ่ง

“ รีไว”      ร่างแข็งแกร่งขยับเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาข้างหนึ่งจะพยายามเปิดขึ้นมา

“ อือ...ฮายาโตะ...?”       เสียงในลำคอตอบออกมาก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอีกครั้ง

“ มาเอาน้ำสลัด”     

“ อือ....”      แล้วลมหายใจก็เข้าออกสม่ำเสมอตามเดิม ทำเอาใบหน้าสวยได้แต่หันไปหันมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง ฝ่าเท้าก้าวเบาๆขึ้นไปหยิบผ้าห่มผืนบางก่อนจะพยายามคลุมร่างที่ยังหลับสนิทโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

ถ้าจะต้องมาคิดมากขนาดนี้ อยากทำอะไรก็ทำลงไปเลยสิ...

อดีตของพวกเรา...ใช่ว่าจะเลือกได้เสียเมื่อไหร่

คนที่ผิด...คือคนที่ทำให้เราต้องไปเจอกับเรื่องแบบนั้นต่างหาก...

และเขาสัญญาว่าจะชำระหนี้แค้นนี้ให้ได้ ไม่ว่ามันจะเป็นใครหรือต่อให้รีไวจะไม่ต้องการก็ตาม

เพราะเขาไม่เหมือนรีไว...ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่...และไม่คิดจะปล่อยให้สิ่งที่ต้องการหลุดมือไป

ต่อให้เป็นวองโกเล่หรือใครที่ใหญ่ค้ำฟ้ามาจากไหน...ถ้าเขาคิดจะฆ่า...มันจะต้องไม่รอด

ร่างบอบบางเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำสลัด สภาพของรีไวยิ่งทำให้รู้สึกเคืองคนที่ยังฮั่มเพลงเบาๆอยู่หน้าเตาไฟฟ้า สองขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆอย่างตั้งใจจะกระทืบซ้ำลงไปที่ฝ่าเท้าอีกรอบ

“ อ๊ะ!”     แต่มีหรือที่ผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่จะยอมถูกเหยียบเป็นครั้งที่สาม ร่างสูงย้ายฝ่าเท้าในชั่วพริบตาทำให้ร่างบอบบางถลาเข้าหาร่างของอีกฝ่ายแทน

“ ปล่อยนะไอ้บ้า!”      ใบหน้าคมหัวเราะรับกับคนที่เข้ามาหาเขาเองแท้ๆ สองมือใหญ่ได้แต่ยกขึ้นอย่างยอมแพ้ อีกอย่างมันก็เต็มไปด้วยข้าวด้วยแหละ

ใบหน้าสวยฟึดฟัดเมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน ร่างทั้งร่างเลยหันไปหั่นผักของตนต่อ นัยน์ตาสีมรกตลอบมองไอ้คนที่หยิบของในครัวใช้อย่างไม่คิดจะขออนุญาตด้วยสายตาเคืองๆ...ไอ้บ้านั่นจะทำอะไรก็ไม่รู้ละ แต่เขาไม่ยอมแบ่งผักสลัดให้มันกินแน่!

ร่างบอบบางถือถ้วยสลัดของตัวเองไปนั่งที่ปลายเคาน์เตอร์ และเมื่อน้ำสลัดถูกลาดลงไป มือบางก็ตักผักเข้าปากโดยไม่คิดจะสนใจอีกฝ่ายเลยสักนิด...เอาไว้กินเสร็จเมื่อไหร่เขาจะใช้มีดแร่ปลานั่นแหละแร่หนังหน้าบานแฉ่งของมันออกมา!

แล้วแก้มที่กำลังเคี้ยวสลัดตุ้ยๆก็ต้องชะงักลง เมื่อจู่ๆจานที่มีก้อนข้าวที่แปะด้วยปลาดิบสองก้อนถูกยื่นมาวางตรงหน้า.....นี่มัน...

“ อาหารญี่ปุ่น...เรียกว่าซูชิ...ลองกินดูสิ หรือว่านายไม่กล้า?”     และเมื่อถูกท้ามาอย่างนั้นมีหรือคนตรงหน้าจะยอม มือบางหยิบซูชิเข้าปากทั้งๆที่นัยน์ตาสีมรกตยังจ้องเขม็งอย่างจะหาเรื่องร่างสูงใหญ่อยู่ตลอดเวลา

“.........”      และเมื่อสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้เข้าปากไป นัยน์ตาสีมรกตก็เปลี่ยนมาระยิบระยับอย่างห้ามไม่อยู่

“ เป็นไง? ใช้ได้ไหม?”      ถึงไม่ถามร่างสูงก็ดูออกว่าคนตรงหน้าชอบ เพราะถ้าไม่ถูกปากก็คงคายทิ้งให้เห็นจะๆแน่นอน แต่นี่กลับค่อยๆเคี้ยวช้าๆแล้วก็กลืนลงคอไป...เล่นเอาคนมองน้ำลายไหลตามเลยแหะ...แต่คนละความหมายกับคำว่าหิวนะ

“ กะ ก็...งั้นๆแหละ”      นัยน์ตาสีมรกตเสไปมองอย่างอื่นก่อนจะแอบเหลือบมามองซูชิที่เหลือ ร่างสูงใหญ่จึงเลี่ยงไปทำหน้าอื่นๆให้ เพราะไม่ว่าจะวางลงไปกี่จานมันก็หายเกลี้ยงทั้งๆที่ปากก็บอกว่า...งั้นๆแหละ

ถ้วยชาที่ไม่เหลือน้ำสักหยดถูกวางลงไปบนเคาน์เตอร์ ท่ามกลางรอยยิ้มราวกับดอกทานตะวันของคนที่ทำให้อีกคนกินอาหารครบห้าหมู่ได้สำเร็จ ใบหน้าสวยหันหนีอย่างไม่ยอมรับความจริง ก่อนจะย้ายตัวเองมาที่หลังเคาน์เตอร์

“ ถอยไป...ชั้นจะล้างเอง เดี๋ยวแกทำถ้วยจานของชั้นแตก”      ใบหน้าคมอมยิ้มน้อยๆ ถ้าจะพูดออกมาให้เขาชื่นใจซักหน่อยว่าอยากจะช่วย...มันจะทำให้ขาดใจตายเลยหรือไงนะ

“ ถ้างั้น ขอยืมโซฟาหน่อยนะ ง่วงสุดๆเลยละตอนนี้”     ใบหน้าสวยพยักให้ส่งๆไป....ก็แค่รอให้มันหลับเขาจะได้เชือดมันง่ายๆก็เท่านั้นแหละ

ร่างสูงใหญ่เดินไปล้มตัวลงนอนอยู่บนโซฟาสีขาว ปลายขายาวยื่นออกมาให้เห็นถุงเท้าและกางเกงสีดำ.....ไอ้บ้านั่นมันจะสูงเกินไปแล้ว!

มือบางเก็บล้างถ้วยจานอย่างนึกหงุดหงิด และเมื่อเสียงจากโซฟาเงียบหายไป ร่างบอบบางก็ค่อยๆย่องไปหาตู้เย็น ก่อนที่มือจะแง้มเปิดมันอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาสีมรกตกวาดหาสิ่งที่ต้องการ แล้วก็เจอมันในที่สุด

มา...กุ...โร่....?

ริมฝีปากสีระเรื่อพยายามอ่านภาษาญี่ปุ่นที่แปะอยู่ที่บาร์โค้ดบนห่อปลา...ทำไมมันไม่เขียนเป็นภาษาอิตาลีนะ?!

“ อื้อ....”       เสียงขยับตัวที่ดังมาจากโซฟาทำเอามือบางรีบยัดชิ้นปลาที่เหลือนั่นเข้าตู้เย็นไม่ทั่วไม่ทัน...จะให้ไอ้บ้านั่นเห็นไม่ได้...แล้วเขาก็ไม่ได้ชอบปลานั่นซักหน่อย...ไม่ได้ชอบเลยซักนิดจริงๆนะ

จานใบสุดท้ายถูกคว่ำลงไปบนซิงค์ก่อนที่สองมือจะถูกเช็ดด้วยผ้าสีแดง ร่างบอบบางเดินอย่างเงียบเชียบไปที่โซฟา แล้วใบหน้าผ่อนคลายของคนที่หลับเป็นตายก็ทำให้เผลอยืนมอง...ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจ้องจะเอาชีวิต แล้วทำไมยังกล้าหลับโดยไร้การป้องกันแบบนั้นอีก?

จะว่าไป...เมื่อคืนหมอนี่เองก็แทบไม่ได้นอนเหมือนกันนี่?

แล้วที่มาช่วยเขาแบบนี้...ต้องการอะไรกันแน่?

เขาไม่คิดหรอกว่ามาเฟียจะทำอะไรลงไปโดยไม่หวังผล...ไม่เช่นนั้นวองโกเล่คงไม่ยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้

ไม่คิดด้วยว่าพวกนั้นต้องการจะไถ่โทษ

เสียงฟี้ๆ ดังออกมาจากริมฝีปากที่อ้าออกน้อยๆ ทั้งๆที่ตั้งใจจะไปหยิบมีดหั่นผักแต่ทำไมของที่ถือกลับมาดันเป็นผ้าห่มซะแบบนั้น?

มือบางกางมันออกก่อนจะคลุมลงไปแบบลวกๆ อย่างต้องการจะบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หรอกนะ ก็แค่กลัวว่ามันจะอ้างว่าหนาวแล้วขึ้นไปนอนกับเขาอย่างเมื่อครั้งแรกนั่นอีก!

แสงจันทร์ที่ลอดผ่านกระจกบานใหญ่ทำให้ภายในบ้านไม่ได้มืดสนิท...และแสงสลัวๆนั้นมันก็ทำให้มองเห็นว่าร่างสูงใหญ่กำลังยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ทอดมองใบหน้ายามหลับใหลของคนที่อยู่บนนั้นด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

เขาทำงานเพื่อวองโกเล่มามากมาย...แน่นอนว่ามันไม่ใช่งานของนักบุญ…

หากเลือกได้...เขาก็อยากจะให้คนตรงหน้าหันมาหาวองโกเล่

หากเลือกได้...เขาก็ไม่อยากจะทำงานนี้เลย

ถ้าถึงเวลา...เขาจะทิ้งมันไปแบบทุกๆครั้งได้ไหมนะ....ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นในใจของตัวเองในตอนนี้

เพราะมีคนเคยกล่าวเอาไว้...

ว่าเพชฌฆาตจะต้องไม่มีหัวใจ....

ล้อสีดำบดเบียดไปกับพื้นถนนด้วยความเร็วที่รถปกติไม่มีทางทำได้ มือหมุนพวงมาลัยให้ F138 LEVI เลี้ยวไปตามโค้งหักศอก สันกรามที่อยู่ภายใต้หมวกกันน็อคสีแดงกันฟันแน่นเพราะแรงที่ปะทะเข้ามาตามร่างกายก็แปลผันตรงกับความเร็วที่ยิ่งเพิ่มขึ้น

“ รีไว...เร็วเกินไปแล้ว...นี่สนามซ้อมนะ เดี๋ยวได้แหกโค้งหน้าหรอก”     เสียงของวิศวกรสาวดังมาตามวิทยุสื่อสารและนั่นก็ทำให้เสียงสบถดังสวนกลับไปทันที

ความเร็วที่เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงอย่างไม่คงที่ของนักขับมือหนึ่งแห่งทีมเฟอร์รารี่นั้นทำเอาคนทั้งพิตการาจถึงกับแปลกใจ ภาพการวิ่งและอัตราต่างๆที่ฉายอยู่ในมอนิเตอร์นับสิบทำให้ทีมวิศวกรชั้นหัวกะทิต่างยืนมองกันอย่างคิดหนัก...ว่าตกลงมันเป็นที่รถหรือเป็นที่คนขับกันแน่  F138 LEVI ถึงได้แปรปรวนขนาดนี้

กระดาษขนาดใหญ่ถูกกางลงบนโต๊ะก่อนที่ทีมวิศวกรจะเริ่มถกเถียงกันว่ายังมีตรงไหนที่การปรับแต่งยังไม่ดีพอ เส้นดินสอถูกขีดๆเขียนๆลงไปด้วยภาษาที่คนปกติไม่เข้าใจ รวมทั้งภาพสเก็ตเป็นรูปโครงรถ ชิ้นส่วนอะไหล่และเครื่องกลที่อยู่ภายใน โดยปล่อยให้ทีมบอสร่างสูงใหญ่ยืนมองมอนิเตอร์ต่อไป

นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมอง F138 LEVI ที่ยังวิ่งอยู่ในสนามซ้อมของทีมเฟอร์รารี่สลับกับแผ่นกระดาษที่มีรูปสเก็ตของทีมวิศวกร...เขาแทบจะไม่เคยเห็นรีไวเป็นแบบนี้...หรือมันจะมีอะไรกวนใจหมอนั่นอยู่?....อย่างเช่น...เจ้าเด็กที่น่าจะอยากได้กระดาษสเก็ตแผ่นนี้...

ใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีทองมองไปที่มอนิเตอร์ก่อนจะเห็น F138 HAYATO วิ่งเข้าไปใกล้ๆ...ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงชอบมองเวลาที่สองคนนั่นขับรถอยู่ด้วยกัน

เฟอร์รารี่คันที่แปรปรวนดูเหมือนจะเริ่มสงบลง ความเร็วที่ไม่คงที่เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ รถสีแดงเพลิงสองคันวิ่งไล่กันไปด้วยอัตราสม่ำเสมอ...นอกจากความบาลานซ์ทางวิศวกรรมยานยนต์แล้ว...ภาพของเฟอร์รารี่ที่ราวกับเปลวไฟซึ่งพุ่งพัวพันกันไปเรื่อยๆนั้นมันก็ดูสวยงามราวกับงานศิลปะ

ทีมบอสร่างใหญ่หลุดยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของนักขับทั้งคู่...คงจะไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากทั้งๆที่ยังวิ่งอยู่ข้างๆกัน  นัยน์ตาของทั้งสองคนคงจะมองตรงไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าจะมีบางเวลาที่เหลือบมามองกันอยู่บ้างก็ตาม

มันทำให้เขาคิด...ว่าเขาตัดสินใจถูกแล้ว...ที่เอามาจากที่แบบนั้นด้วยกันทั้งคู่...เพราะว่าถ้าแยกกันอยู่ เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะควบคุมได้ยังไง

เสียงโวยวายที่ดังผ่านสายเข้ามาทำให้นัยน์ตาที่กำลังจ้องอยู่ที่มอนิเตอร์ละไปมอง เช่นเดียวกับคนทั้งห้องที่ต่างก็สงสัยว่าใครมาส่งเสียงอะไร

มือใหญ่จึงโยกสวิตซ์อันหนึ่งซึ่งทำให้มอนิเตอร์ตัวซ้ายสุดเปลี่ยนภาพไปเป็นอินเตอร์คอลที่อยู่ในตึกรับรองของสำนักงานใหญ่ Scuderia Ferrari....แล้วภาพของเจ้าเด็กหัวน้ำตาลที่กำลังถูกยามรวบตัวเอาไว้ก็ทำให้คนทั้งห้องต่างหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ รู้สึกว่าพอได้เห็นหน้าของเด็กนั่นทีไรก็อยากจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ในห้องที่กำลังตึงเครียดจึงผ่อนคลายลงทันที

ทีมบอสร่างสูงใหญ่ถึงกับส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของเด็กนั่น...ตกอยู่ในอันตรายจนหัวแตกเลือดอาบก็ยังไม่มีกลัวเลยหรือไงนะ?...แต่จะว่าไปก็มาได้จังหวะพอดีเลย

“ ขอผมพบกับคุณรีไวหน่อยครับ! ผมมีเรื่องต้องคุยกับเค้า!!”      เจ้าเด็กร่างโปร่งบางตะโกนผ่านอินเตอร์คอลมาและมันก็ทำให้ใบหน้าของคนทั้งห้องถึงกับนิ่งค้างอย่างแปลกใจ...ปกติจะต้องตะโกนปาวๆว่าขอข้อมูลหน่อยๆแล้วก็จะต้องพยายามหนีรีไวแทบตายเลยไม่ใช่หรือไง...แล้วทำไมวันนี้ถึงได้...

มือใหญ่ของทีมบอสจึงเปิดวิทยุสื่อสารไปยัง F138 LEVI ก่อนจะพูดออกไป

“ รีไว...เด็กนั่นมาหานายแน่ะ เอาไงดี?”

“ บอกไปว่าชั้นไม่อยู่”      เสียงตอบกลับมาสั้นๆยิ่งทำเอาคนทั้งห้องอ้าปากค้างกว่าเดิม...ปกติจะต้องหยุดรถทันทีแล้วลงมาลากเด็กนั่นไปขังเอาไว้ไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมคราวนี้รีไวถึงจงใจหลบ?

มือใหญ่ปิดวิทยุสื่อสารก่อนจะมองดูที่มอนิเตอร์อีกสักพัก...ความเร็วของ F138 LEVI ที่อุตส่าห์รักษาระดับได้กลับแปรปรวนขึ้นอีกครั้งอย่างเห็นได้ชัด…

เป็นอันว่าวิศวกรทั้งห้องต่างวางกระดาษและปากกาลง เพราะสาเหตุคงไม่ใช่ที่เครื่องยนต์แล้วละ...แล้วทุกสายตาก็หันไปมองเจ้าตัวดีที่ยังตะโกนโวยวายอยู่ในอินเตอร์คอลทั้งๆที่บนหัวก็ยังมีผ้าพันแผลพันอยู่เป็นตาเดียว

“ ฮัลโหล....เอเลน...สินะ?”       ทีมบอสร่างสูงใหญ่ตัดสินใจพูดออกไป...เพราะยังไงนอกจากจะเป็นบอสของทีมเฟอร์รารี่แล้ว เขาก็ยังเป็นเหมือนผู้จัดการด้านปัญหาชีวิตของนักขับสองคนนั่นด้วย...ในเมื่อเป็นคนไปพาออกมาก็เลยต้องรับผิดชอบดูแลในหลายๆเรื่อง

“ ครับ...ขอพบกับคุณรีไวหน่อยได้ไหมครับ? ขอร้องละครับ”      รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนริมฝีปากของร่างสูงใหญ่...ยังดีที่เด็กนี่ดื้อพอที่จะยึดมั่นในสิ่งที่ตัวเองเชื่อต่อไป เรื่องที่มันควรจะจบแบบแบดเอน มันเลยถูกยื้อเอาไว้และอาจจะกลายเป็นแฮปปี้เอนก็ได้

“ อ่า...หมอนั่นให้ชั้นมาบอกเธอว่า...ไม่อยู่...แต่อีกซักพักก็น่าจะกลับแล้วละ ถ้าเธอไม่รีบก็ไปรอที่รถสิ...Ferrari F12 Berlinetta น่าจะจอดอยู่ที่ลานจอดรถ”

“ ครับ!!”      เสียงที่ตอบรับกลับมามันฟังแล้วเหมือนลูกหมาที่หาเจ้าของเจอยังไงก็ไม่รู้ ภาพจากปลายสายหายไปพร้อมๆกับเสียงโวยวายที่เงียบลง...คงต้องฝากความหวังไว้ที่เด็กนั่นแล้วสินะ

เป็นเพราะตั้งใจจะตรงดิ่งกลับบ้าน ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครจึงเดินออกมาจากอาคารด้านหลังโดยที่ยังอยู่ในเสื้อวอร์มสีแดงของทีมเฟอร์รารี่ ที่แผงอกมีคำว่า LEVI ปักอยู่เพื่อให้รู้ว่ามันเป็นของใครแถมยังเป็นสัญลักษณ์ที่ใช้โฆษณาอีกด้วย

แต่แล้วขายังไม่ทันจะได้ก้าวไปถึงรถ เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ทำให้ร่างทั้งร่างถึงกับนิ่งงัน

“ คุณรีไว!!”      เสียงปนหอบน้อยๆนั่นทำให้รู้ว่าคงจะวิ่งตามเขามา แต่เขาก็ไม่คิดที่จะหันหน้ากลับไปมอง

เพราะยังกลัว...หัวใจของตัวเอง...

“ ขอผมคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ...”      ร่างแข็งแกร่งยังคงยืนหันหลังให้โดยไม่พูดอะไร...ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กนั่นจะตัดสินใจยังไง...บางทีเขาอาจจะไม่ต้องหนี บางทีเด็กนั่นอาจจะเป็นคนปล่อยมือไปจากเขาเอง....เพราะคงไม่มีใครทนคบกับคนที่มีอดีตเลวร้ายอย่างเขาได้ ซ้ำยังไม่รู้ด้วยว่าในอนาคตจะต้องเจอกับเรื่องอันตรายถึงชีวิตแบบนั้นอีกหรือเปล่า

เป็นใครก็คงจะเข็ดขยาดหวาดกลัว....

“ ผมรักคุณ!!”

แต่แล้วทุกตรรกะในโลกล้วนถูกเด็กนั่นทลายลงไปไม่เหลือชิ้นดี คำบอกรักที่จู่ๆก็พูดออกมามันทำเอาร่างทั้งร่างถึงกับชาวาบก่อนที่ฉาบไปด้วยความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หัวใจที่กลายเป็นน้ำแข็งกลับเต้นแรงจนรู้สึกได้ถึงชีพจรที่ไม่ปกติ นัยน์ตาสีขี้เถ้าได้แต่เบิกกว้างอย่างที่อีกคนคงไม่มีทางได้เห็น

นี่คงจะเป็นการสารภาพรักที่ไร้ความโรแมนติกที่สุดในโลกแล้วละ

ทว่า...

มันกลับทำให้นัยน์ตาดุดันถึงกับสั่นพร่า....

ทั้งที่ดีใจแต่ใต้แผ่นอกซ้ายกลับปวดหนึบ...ภาพของเด็กนั่นในสภาพโชกเลือดยังคงทิ่มแทงใจจนสองมือจำต้องกำแน่น...

“ ชั้นไม่ได้รักนาย...ทุกอย่างที่ทำลงไปมันเป็นเพียงแค่ความรับผิดชอบ”

แล้วคำโกหกก็จำต้องพูดออกไปให้ชัดเจน ยังดีที่เขาหันหลังให้ เด็กนั่นจึงไม่รู้ว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่

“ เด็กเหลือขอที่ยังไม่ทิ้งของเล่นอย่างนาย...แน่ใจแล้วหรอว่ามันคือความรัก...มันอาจจะเป็นแค่ความหลงใหลในสิ่งแปลกใหม่ก็ได้...ไปคิดดูให้ดีๆแล้วก็เลิกยุ่งกับชั้นและทีมเฟอร์รารี่ได้แล้ว...มันน่ารำคาญ”       คำพูดทำร้ายจิตใจถูกส่งออกไป ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังถึงกับนิ่งงัน

“............คุณรีไว....”        ดูเหมือนเด็กนั่นก็คงจะจุกไปกับคำพูดของเขาไม่น้อย...แต่ที่หัวใจของเขามันก็รู้สึกเจ็บจนชาไม่ได้ต่างกันนักหรอก

เจ็บ...จนไม่อยากจะก้าวเดิน

แต่เขาต้องก้าวจากไปให้ได้...จะต้องไม่หันหน้ากลับไปหาเด็กนั่นอีก....

ถ้าไม่เช่นนั้นวันข้างหน้า...เอเลนอาจจะเจ็บมากกว่านี้อีกหลายเท่า....

เขาต้องปล่อยมือ....

“ คุณรีไว.....”        น้ำเสียงเศร้าๆพยายามเอ่ยเรียกไม่ให้เขาเดินจากไป แต่แผ่นหลังที่ยังอยู่ในชุดสีแดงก็ตัดสินใจก้าวขาตรงไปที่รถ

“ ผมรู้ว่าคุณโกหก!! คุณจะบอกว่าคุณไม่รักผมก็ไม่เป็นไร เพราะว่าผมไม่เชื่อ!! ผมจะไม่ยอมปล่อยมือคุณ ได้ยินไหมคุณรีไว!!”       เสียงตะโกนลั่นที่ดังอยู่ข้างหลังทำเอามือที่กำลังจะเปิดประตูถึงกับชะงักค้าง

สันกรามได้แต่กัดฟันกรอดอย่างพยายามห้ามตัวเองไม่ให้หันกลับไป

ต้องห้ามทั้งหัวใจและสัญชาตญาณดิบที่กำลังร้อนดั่งไฟอยู่ในร่างกายนี้ด้วย

ลมหายใจถูกสูดเข้าลึกๆเพื่อสะกดอารมณ์ของซาตานที่กำลังพุ่งพล่านอยู่ข้างใน.......อยากจะกระชากตัวเด็กนั่นเข้ามากอดเอาไว้...ปลดเปลื้องเสื้อผ้าสีขาวนั่นออกไป แล้วเอาความสกปรกจากร่างกายของเขาทาทับให้ทั่ว อยากจะทำให้ปีกที่แสนบริสุทธิ์นั้นแปดเปื้อนและโบยบินไปไหนไม่ได้อีก

อยากจะทำให้เป็นของเขา....อยากจะทำให้เป็นของเขา.....

ปัง!!!

ประตูรถถูกปิดลงพร้อมกับเหงื่อที่แตกพลั่กทั่วใบหน้า ฝ่ามือแข็งแกร่งยกขึ้นมาลูบที่ขมับของตัวเองก่อนจะควานหากุญแจรถ

ไม่ได้....เขาจะต้องรีบไปจากที่นี่....จะอยู่นานกว่านี้ไม่ได้

เพราะบางที...คนที่อันตรายที่สุดสำหรับเด็กนั่น...อาจจะเป็นตัวเขาเอง

“ คุณรีไว!!!”      เสียงตะโกนยังดังไล่หลังมา ทั้งๆที่ Ferrari F12 Berlinetta วิ่งออกมาจากที่จอดแล้ว

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองไปที่กระจกมองหลัง ก็ยังเห็นเจ้าเด็กดื้อวิ่งตามรถมาอีก...

วิ่งตามมา.....

ก่อนที่จะเริ่มโซเซ............

แล้วก็ค่อยๆ......

ล้มลงไป….

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

ตัดตอนได้น่าฆ่ามากค่ะคุณกวาง = =”” อะ เอาน่า...ตอนหน้าจะเป็น NC แรกของเรื่องนี้ (แล้วนิ้วนั่นไม่ใช่รึไงครับ?! // เอเลน) เพราะงั้นขอยัยมี๊ไปรวบรวมสติและสมาธิแป๊บ กร๊ากกกก เอาเข้าไป โดนทั้งอาถรรพ์หมายเลขเจ็ดทั้งเอ็นซีเลยคราวนี้

วันนี้เพิ่งมีการแข่ง F1 ที่เกาหลีไปค่ะ ถึงแม้ว่ากองทัพม้าลำพอง(เฟอร์รารี่)จะไม่ติด 1 ใน 3 แต่ว่าวันนี้แข่งกันมันส์มว๊ากกกกกกกก คือมีความรู้สึกว่าสนามแม่งโหดกว่าที่สิงคโปรยังไงก็ไม่รู้ > <” คือโค้งหักศอกแบบน่าหวาดเสียวเยอะ แล้วสนามแม่งก็ไม่เอื้อต่อการแซงได้ง่ายๆเลยอ่ะ เลยเห็นรถเสียหลักแบบน่าสะพรึงอยู่หลายรอบเลยค่ะ ทีมเฟอร์รารี่เองก็เกี่ยวกันเองตั้งแต่เริ่มเลย ทำให้คันนึงอันดับตกไปอยู่เกือบท้ายแน่ะ โฮววววว แต่จนแล้วจนรอดก็กลับมาอยู่หนึ่งในสิบได้ ฟู่วววว รถของเรดบลูถึงกับไฟไหม้ไปคันนึงเลยอ่ะ(ส่วนอีกคันได้ที่หนึ่งไป) เรียกว่าดูนัดนี้แล้วได้ไอเดียปั่นฟิคมาอีกเพี้ยบเลยอ่ะ โฮกกกกกกก

แล้วก็...ต้องขอขอบคุณรูปแฟนอาร์ตที่วาดให้ฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ คือสองสามวันที่ผ่านมานี่คุณกวางลงไปดิ้นกับพื้นด้วยความดีใจจนตอนนี้พื้นสะอาดวิ้งเลยค่ะ แอร๊ยยยยย กรีดร้องทุกครั้งที่ได้เห็นเลยอ่ะ ขอบคุณมากๆๆๆจริงๆค่ะ คือถ้าไม่ติดเรื่องเวลาอันหาได้ยากนี่คงรีบปั่นกระจุยแล้วอ่ะตอนนี้ TAT โฮววววว ดีใจ

ภาพจากน้องเจมฐิ Dark Swon กันอีกรอบ คราวนี้เอาแบบออริมาให้ดู อิอิ >////< ชอบบรรยากาศของรูปมากๆๆเลยค่ะ ให้ความรู้สึกเป็นทีมดีจัง >////<

ภาพจากมิวซังค่ะ เห็นครั้งแรกนี่สครีมไปแปดบ้านเลยอ่ะ เอเลนน่าร้ากกกกก โอยยยย อยากจะเอาหน้าไปถูไถต้นขานั่นจริงจังเบยค่ะ แฮ่กๆๆ คือแค่มิวซังวาดให้ก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว แล้วยังมาแบบลงสีจัดเต็มอีกต่างหาก...ดีใจจนออกนอกระบบสุริยะไปแล้วค่ะ กรี๊ดดดดด

ภาพจากน้องปิ่นค่ะ เอเลนใต้ต้นเมเดนแฮร์ นี่ก็เป็นอีกฉากที่คนแต่งอยากเห็นมว๊ากกกกกก หน้าเอเลนแม่งน่าอุ้มกลับบ้านมากเค่อะ....คุณกวางมันยังไม่ทันจะกลับถึงดาวโลกก็ออกนอกระบบสุริยะกันอีกรอบ >////<

ภาพจากท่านบลัด blood_hana ถึงขั้นน้ำตาไหลพรากเลยค่ะตอนได้เห็นรูปนี้ คือแบบ...ก๊กกับเอเลนอ่ะ...ก๊กกับเอเลน!!! ฟินจนไม่ต้องหาทางกลับดาวโลกแล้วค่ะ โอยยยย น่าร้ากกกกกกกกก ลงไปดิ้นแป๊บ (แต่ตกใจมากเลยค่ะที่เห็นชื่อท่านบลัดเด้งขึ้นมาในเมล์แจ้ง ไม่คิดว่าจะอ่านฟิคเรื่องนี้ด้วย >/////< ขอบคุณนะค้า)

และภาพสุดท้ายที่เพิ่งได้มาสดๆร้อนๆ >w< จากคุณ chibi-kingyo ค่ะ เขย่าจอพร้อมกรีดร้อง อร๊ากกกกกกกก หน้าทั้งคู่โคตรได้ฟิลเลยอ่ะ >[ ]< โฮวววววว เห็นแล้วเจ็บปวดแทนคนในรูปเลย *กัดผ้าเช็ดหน้า*

ขอบคุณเจ้าของภาพทุกๆภาพมากๆๆๆๆนะคะ ดีใจมากๆๆๆเลยค่ะ ไม่รู้จะพูดออกมายังไงแบบว่าดีใจสุดๆเลยอ่ะ >////< เห็นทุกรูป ทุกคอมเม้นต์ ทุกเสียงทวงที่ส่งมาให้มันมีไฟจะปั่นต่อไปแบบสุดๆเลยค่ะ แต่ว่าที่ตอนนี้ออกมาช้า แถมเนื้อหายังไม่กระเตื้อง เพราะส่วนใหญ่ติดเรื่องเวลา งานที่ออฟฟิศไม่ถึงกับเยอะแต่มันหน่วงแบบแปลกๆเพราะช่วงนี้เป็นงานยื่นขออนุญาตแทบทั้งนั้นเลยค่ะ การติดต่อกับโยธาเขตนี่เป็นอะไรที่ไม่ถนัดอย่างแรง สภาพคุณกวางเลยเหมือนขึ้นเขียงอยู่ตลอดเวลาอ่ะช่วงนี้ *ทรุด*

ละ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^ ^