Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 08

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 08

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

    

         

ภาพที่เห็นจากกระจกมองหลังทำเอาความชาวาบฉาบไล้ไปทั่วแผ่นอกด้านซ้าย

เฟอร์รารี่สีแดงส่งเสียงเบรคดังลั่นก่อนจะหยุดลงอย่างกระทันหัน ประตูรถถูกเปิดคาเอาไว้เพราะคนที่วิ่งลงไปไม่ได้คิดจะใส่ใจมัน...เพราะในสายตาทั้งสองข้างต่างมีเพียงภาพของเด็กนั่น...ซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นเท่านั้น

" โฮ่ย....เอเลน...."         เสียงทุ้มเรียกพลางพลิกร่างโปร่งบางที่สลบไสลให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

ใบหน้ามนดูซีดเซียวแถมที่หัวก็ยังมีผ้าพันแผลพันอยู่...นี่อย่าบอกนะว่าแอบหนีออกมาจากโรงพยาบาล?

" เจ้าเด็กบ้า...."       ริมฝีปากแนบลงไปที่ขมับก่อนจะกดจูบหนักๆ....ต่อให้รู้ดีแค่ไหนว่าไม่อาจจับมือของเด็กนี่ไว้ได้ แต่ทุกครั้งที่ผลักไสก็ใช่ว่าที่ใจของเขาจะไม่รู้สึกเจ็บ

ยิ่งมาล้มลงไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้มีหรือที่เขาจะทนได้...

ใช่...แค่นี้ยังทนไม่ได้เลย...แล้วถ้าจะต้องมาบาดเจ็บหนักกว่านี้เพราะเขา....จะเอาหัวใจที่ไหนมาทนได้อีก

แขนแข็งแรงช้อนร่างโปร่งบางขึ้นก่อนจะอุ้มไปวางไว้ในรถ แล้ว Ferrari F12 Berlinetta ก็มุ่งหน้ากลับไปยังโรงพยาบาล

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อได้กลิ่นสะอาดๆที่คุ้นเคย...

มันไม่ใช่กลิ่นยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาล แต่เป็นกลิ่นที่ออกมาจากเสื้อวอร์มสีแดงซึ่งคลุมไหล่ของเขาอยู่ต่างหาก...

ดวงตาที่ยังสะลึมสะลือตื่นขึ้นเต็มตา ก่อนที่ใบหน้าจะกวาดมองหาเจ้าของเสื้อไปมา

ทว่า...ข้างกายก็ยังคงมีแต่ความว่างเปล่า

หัวสีน้ำตาลทิ้งน้ำหนักลงไปบนหมอนนิ่มอย่างหมดแรง....เขากลับมาอยู่ที่โรงพยาบาลอีกแล้ว...และคนที่พากลับมาก็คงจะเป็นเจ้าของเสื้อตัวนี้...

มือยกขึ้นลูบคำว่า LEVI ซึ่งปักอยู่ที่อกด้วยใบหน้าเหม่อลอย

ถ้าไม่รักอย่างที่ปากว่า...ทำไมถึงไม่ทิ้งเขาเอาไว้แบบนั้นล่ะ จะช่วยกลับมาทำไม?

โหดๆอย่างคุณรีไวน่ะทำได้อยู่แล้ว.....ตอนแรกๆที่เจอกันยังรังแกเขา ยังทิ้งเขาไว้บนถนนเปลี่ยวๆได้เลย

" ใจร้ายที่สุด...."        ทำแบบนี้แล้วใครมันจะตัดใจได้กันเล่า

แต่ถึงคุณรีไวจะทิ้งเขาเอาไว้..เขาก็คงจะไม่ยอมตัดใจง่ายๆอยู่ดี

เอเลน เยเกอร์ ก็ดื้อแบบนี้แหละ

ร่างโปร่งบางถึงได้มาชะเง้อชะแง้อยู่ที่หน้าบ้านกลางป่าในเขตอุทยานหลังหนึ่ง

ถึงแม้ว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่แผลบนหัวก็ยังไม่ทันจะได้ตัดไหม ผ้าพันแผลจึงยังพันต่อไป

นัยน์ตาสีมรกตมองลอดผ่านบานประตูรั้วที่เป็นระแนงไม้เข้าไป บ้านสไตล์โมเดิร์นสีขาวที่ผนังส่วนใหญ่เป็นกระจกตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้เขียวขจี อาจจะเป็นเพราะความกลมกลืนกับธรรมชาติทำให้บ้านหลังนี้ดูไม่ได้แปลกแยกทั้งๆที่อยู่ในประเทศอย่างอิตาลีที่มีแต่สถาปัตยกรรมร่วมสมัย

เฟอร์รารี่สีแดงสดสองคันที่จอดอยู่คู่กันในโรงจอดรถแบบเปิดโล่งทำให้ร่างโปร่งบางรู้ได้ทันทีว่าบ้านหลังนี้แหละคือบ้านเป้าหมายที่กำลังตามหาอยู่...เพราะรถหนึ่งในสองคันนั้นเขาก็เคยนั่งมันมาแล้ว

ปลายนิ้วกดลงไปที่กริ่งหน้าบ้านก่อนจะมีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา แต่คนกดก็ยังไม่ละความพยายาม

เสียงกริ่งดังอยู่นาน....แต่ในบ้านก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

ทั้งๆที่รถอยู่ทั้งสองคันเนี่ยนะ?

ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่น นัยน์ตาสีมรกตที่มองลอดช่องว่างระหว่างระแนงไม้เข้าไปยิ่งฉายแววดื้อดึง และก่อนที่ปลายนิ้วจะได้จิ้มออดจนหลุดติดมือ เงาวูบไหวก็ปรากฏอยู่ในอาคารฝั่งทางขวา...

ใบหน้างัวเงียล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินยุ่งเหยิงน้อยๆเดินขยี้ตาออกมามอง...โกคุเดระ ฮายาโตะ ในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่และไม่ได้ใส่ท่อนล่างดูเหมือนเพิ่งจะตื่นนอน...สภาพที่ไม่ได้รับการปรุงแต่งของอีกคนทำให้คนที่ยืนเกาะรั้วอยู่ถึงกับหน้าแดงก่อนจะเริ่มสำนึกผิดว่าตนเป็นคนมาปลุกร่างสีขาวๆนั่นแท้ๆ มือเลยโบกไปมาอย่างขอโทษ

และเมื่อนัยน์ตาสีมรกตของคนที่ยังงัวเงียมองเห็นว่าเป็นใคร มือบางจึงยกขึ้นชี้นิ้วไปที่อาคารทางฝั่งซ้ายก่อนที่จะเดินหาวหวอดกลับเข้าบ้านของตัวเองไป

รู้หรอว่าเขามาหาใคร?

คิดแล้วก็น่าอายจริงๆ เพราะดันลืมไปว่ามาที่นี่ก็น่าจะต้องเจอกับเด็กคนนั้น...คุณรีไวคงไม่ได้อยู่คนเดียว...และการที่เขามาตามตื้ออีกฝ่ายอยู่แบบนี้มันก็ไม่ได้ดูดีเลยสักนิดเดียว

อ้า~~~ ไม่ไหวแล้ว~~ ถึงเขาจะไม่ชอบยอมแพ้แต่ก็ไม่ใช่คนไร้ยางอายนะ!

ร่างโปร่งบางจึงเดินกลับเข้าไปนั่งใน อัลฟ่า โรเมโอ สีขาวเปิดประทุนของตัวเองก่อนจะคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี....อย่างคุณรีไวต้องรู้แน่นอนว่าเขามา

แต่ไม่ยอมออกมาหา....

ใบหน้ามนหงอยไปเล็กน้อย...พอถูกเมินมากๆเข้า เขาก็ชักจะท้อใจ

หรือจะมีแต่เขาที่คิดไปเอง...เข้าข้างตัวเอง........หลอกตัวเอง....

ที่หัวใจรู้สึกหน่วงๆจนต้องรีบสะบัดหน้าไล่ความมืดมนนั้นออกไป ก่อนจะหันไปเห็นมินิออสตินคันจิ๋วที่วางอยู่บนเบาะข้างๆอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้

จริงสิ...ตัวเขาเข้าไปในบ้านตรงหน้าไม่ได้....แต่มินิออสตินมันเข้าได้นี่?

นัยน์ตาสีมรกตกลับมาเปล่งประกายมุ่งมั่นผสมซุกซนอีกครั้ง มือบางหยิบกระดาษออกมาก่อนจะเขียนข้อความบางอย่างลงไปแล้วแปะกระดาษแผ่นนั้นไว้บนหลังคารถวิทยุบังคับคันจิ๋ว

มินิออสตินถูกสอดเข้าไปใต้ช่องว่างของประตูระแนงไม้ก่อนที่มันจะวิ่งออกไปด้วยคันบังคับในมือบาง นัยน์ตาสีมรกตที่มองตามเจ้ารถคันจิ๋วพยายามหาทางจนขึ้นบ้านได้สำเร็จ แล้วจากที่โกคุเดระชี้นิ้วบอก...คุณรีไวน่าจะอยู่ที่อาคารทางฝั่งซ้าย...มินิออสตินจึงวิ่งช้าๆข้ามผ่านเฉลียงไม้ไป...ยังดีที่บ้านหลังนี้มีแต่กระจก เขาถึงได้มองทะลุผ่านห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ออกกำลังกายไปได้

ก่อนจะมองไม่เห็นอะไรอีกเพราะที่ครีบผนังชิ้นหนึ่งบังส่วนที่น่าจะเป็นทางเข้าอาคารทางฝั่งซ้ายเอาไว้...เจ้ารถคันจิ๋วจึงถูกบังคับให้วิ่งตรงไปมั่วๆ

แล้วมินิออสตินก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง...

ก่อนที่มันจะวิ่งตรงดิ่งกลับมายังทางเดิม...โดยที่กระดาษซึ่งแปะเอาไว้บนหลังคานั้นหายไป.....

มือบางรับเจ้ามินิออสตินคันจิ๋วขึ้นมาถือเอาไว้พร้อมกับมองมันอย่างขอบใจ ใบหน้ามนอมยิ้มน้อยๆเพราะรู้ว่าคนที่ต้องการจะพบนั้นได้รับกระดาษแผ่นนั้นเรียบร้อยแล้ว...เขาแน่ใจ...เพราะกระดาษมันติดแน่นพอที่จะไม่ตกลงไปเอง....ถ้ามันหายไปแบบนี้แสดงว่าคุณรีไวจะต้องเป็นคนดึงมันออกไป

ร่างโปร่งบางจึงยอมล่าถอยแต่โดยดี...อัลฟ่า โรเมโอ สีขาวค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆก่อนจะหายไปจากสายตาของคนที่เฝ้ามองอยู่ตั้งแต่ที่มันมาถึง....

มือแข็งแรงเปิดกระดาษที่พับอยู่ออกดู...ในนั้นมันไม่ได้มีคำสารภาพรักหวานเลี่ยน...แต่สิ่งที่เขียนอยู่กลับกลายเป็น…

วัน เวลาและสถานที่แข่ง TAMIYA ITALIA Grand Prix สนามแรก พร้อมกับประโยคสั้นๆที่ทำให้หัวใจสั่นไหว

“ ผมอยากให้คุณมาครับ คุณรีไว...ผมอยากให้คุณมาเห็นการแข่งของผม”

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองวันที่ในอีกอาทิตย์ถัดไปบนกระดาษด้วยสายตาเลื่อนลอย

เด็กนั่นไม่กลัวเขาเลยหรือไงนะ ทั้งๆที่ผ่านมาคนรอบตัวเขาที่ถูกจับไป พอกลับมาก็เป็นฝ่ายหนีหายไปเองทั้งนั้น…ไม่กลัวอดีตที่ดำมืดของเขาแล้วยังไม่กลัวอนาคตที่จะอันตรายของตัวเองอีก

บางทีเขาก็อยากจะใจอ่อน แต่ว่า...แค่นึกภาพเอเลนที่โชกเลือด เขาก็แทบทนไม่ได้แล้ว...

กระดาษถูกวางลงไปในลิ้นชักก่อนที่จะเลื่อนปิดมันเอาไว้

เพราะรู้ตัวว่ารักไปแล้ว เลยตั้งใจจะปล่อยมือเพื่อให้เอเลนปลอดภัย

แต่เด็กนั่นก็ยังคงดื้อรั้นที่จะจับมือเขาเอาไว้เหมือนเดิม

ดื้อ...พอที่จะทำให้เขารู้สึกกลัวตายขึ้นมาได้จริงๆ

แผ่นหลังแข็งแกร่งเอนพิงผนังอย่างคิดไม่ตก...เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่...จะให้คิดง่ายๆอย่างการดึงดันว่าตัวเองจะปกป้องเด็กนั่นได้แบบนั้นมันทำไม่ได้

เพราะศัตรูของเขามีมากเกินไป...เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าใครจะปองร้ายเขาจนพาดพิงไปถึงเด็กนั่นเมื่อไหร่...ไม่มีทางรู้เลยว่าความแค้นมันจะมีต่อไปถึงไหน

และในขณะที่สายตากำลังทอดมองไปเรื่อยๆอย่างไม่มีเป้าหมาย...เงาวูบไหวที่อยู่หน้าประตูรั้วก็ขยับไปมาจนต้องหันไปสนใจ...เด็กนั่นยังไม่กลับไปอีกหรอ? หรือว่าจะกลับมาใหม่?

แล้วร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำที่คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้นก็กระโดดปีนข้ามประตูระแนงไม้เข้ามาหน้าตาเฉย....

...ไอ้หมอนี่....

จากที่กำลังอยู่ในอารมณ์หมองๆกลับคิ้วกระตุกขึ้นมาทันที นัยน์ตารีขวางดุดันจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงใหญ่ที่โดดลงมายืนปัดฝุ่นสบายๆอย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาเลยนะว่ากำลังย่องเข้าบ้านคนอื่นอยู่!

มือหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดเบอร์ของผู้จัดการของทีมเฟอร์รารี่ที่เป็นตั้งแต่ทีมบอสยันช่างประปา

“ เอลวิน...หาช่างมาทำรั้วแบบที่ปล่อยกระแสไฟฟ้าช็อตได้ให้หน่อยสิ....อื้อ....พอดีมีหมีควายตัวดำๆมันปีนกำแพงเข้ามาน่ะ...วันนี้ไม่เป็นไรเดี๋ยวชั้นกระทืบมันเองไปพลางๆก่อน...อื้อ แค่นี้นะ”

แล้วมือถือก็ถูกโยนลวกๆไปแถวๆโซฟา ก่อนที่ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครจะเดินดุ่มๆไปหาไอ้คนที่ยังไม่รู้ตัวว่าใกล้จะได้พบยมบาลเต็มที

แล้วก็ไม่ต้องบอกเลยนะว่าไอ้มาเฟียวายร้ายนั่นมันมาทำไม ในเมื่อมันเดินตรงดิ่งไปที่บ้านของเจ้าฮายาโตะ...ยิ่งนึกถึงสภาพของเจ้าเด็กในปกครองที่โผล่ออกมาเมื่อกี้ก็มีแต่จะต้องเร่งฝีเท้ามากขึ้น...เพราะเด็กนั่นคงยังไม่ตื่นแน่ ดูเหมือนเมื่อคืนจะสนุกกับการแร่ปลาแปลกๆอยู่จนดึก?

ครืดดด.........ปึก!!!!

ประตูบานเลื่อนกระจกยังไม่ทันจะเปิดออกถึงเซ็นต์ ฝ่าเท้าก็ยันให้มันปิดลงเหมือนเดิม

โครม!!!

ก่อนที่ฝ่ามือแข็งแรงจะจับคอเสื้อของร่างที่สูงกว่าเยอะเหวี่ยงไปจนเกือบตกพื้นเฉลียง

“ อ๊ะ?! คุณพะ...อ่า...คุณรีไว ฮะฮะฮะ...”       ร่างสูงที่นั่งเกาหัวพลางหัวเราะร่าอยู่ที่พื้นดูเหมือนจะไม่ได้สะทกสะท้านกับจิตสังหารที่ผู้ปกครองจอมโหดส่งให้เลยสักนิด

“ จะไสหัวกลับไปดีๆหรือจะต้องให้รถขนศพมารับไป?”      นัยน์ตารีขวางที่มองเหยียดลงมากับท่ายืนกอดออกกระทืบฝ่าเท้ารัวๆทำให้ใบหน้าคมเริ่มยิ้มแห้ง...คนตรงหน้าทำให้นึกถึง ฮิบาริ เคียวยะ ที่ฟาดได้แม้แต่คนในวองโกเล่ด้วยกันและความโหดของทอนฟาคู่นั้นมันก็น่าจะไม่แพ้ท่อนขาของคนตรงหน้าเลย

เจอกันคงมันพิลึก...

“ ฮะฮะฮะ...วันนี้กลับก่อนก็ได้ครับ”      สองมือใหญ่ยกขึ้นอย่างยอมแพ้ แต่ไอ้คำว่า ‘วันนี้’ ที่แปลว่ายังจะเสนอหน้ามาอีก ก็ทำให้ต้องเอี้ยวตัวหลบท่อนขาที่หวดมาอย่างรวดเร็วแทบไม่ทัน

ร่างสูงใหญ่กลิ้งไปตามพื้นก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นคุกเข่า ดาบที่สะพายไหล่จำต้องขยับมารับฝ่าเท้าที่หนักหน่วงซะยิ่งกว่าหมัดของผู้พิทักษ์แห่งอรุณของวองโกเล่เสียอีก แต่เพชฌฆาตมือหนึ่งก็ไม่ได้มีดีแค่ชื่อ ร่างสูงใหญ่หลบพลิ้วๆไปยืนอีกฝั่งได้อย่างสบายๆ แต่ก็เล่นเอาใจหายใจคว่ำอยู่ไม่ใช่น้อย

ใบหน้าที่ยังยิ้มแย้มเล่นเอาเจ้าของนัยน์ตารีขวางถึงกับปล่อยรังสีดำทะมึน...พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมฮายาโตะถึงได้อยากจะฝังไอ้หมอนี่ลงโลงนัก...ไอ้หมาป่าตัวใหญ่นี่มันกวนบาทาแบบนี้นี่เอง!

ร่างสูงใหญ่กระโดดลงไปจากเฉลียงไม้ ถึงแม้ว่าขาจะก้าวถอยหลังแต่ใบหน้าคมก็ยังทิ้งคำพูดจริงจังเอาไว้ให้

" นายจะเชื่อหรือเปล่าชั้นไม่รู้หรอกนะ...แต่ว่าเรื่องเผาบ้านเด็กกำพร้าเมื่อสิบปีก่อนน่ะ...วองโกเล่ไม่ได้เป็นคนทำ"       แต่ร่างสูงก็ไม่ได้บอกออกไปว่าตอนนี้พวกตนกำลังตามล่าตัวไอ้คนที่มันบังอาจใช้ชื่อของวองโกเล่หาผลประโยชน์...แล้วก็ไม่ได้บอก...ว่าบางทีคนคนนั้นอาจจะอยู่ใกล้ตัวผู้ชายร่างเล็กตรงหน้ามากกว่าที่คิดก็ได้

" อ่า...อีกอย่างนึงนะ...พวกที่มิลานน่ะ ไม่ต้องห่วง...พวกนั้นจะไม่มารังควาญนายกับโกคุเดระอีกแล้ว...แน่นอนว่าเด็กคนนั้นด้วย"

"......ชั้นไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากวองโกเล่"

" โอเค...ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ แค่ยกโกคุเดระให้ผมก็พอ"

โครม!!!

แล้วเก้าอี้ไม้ก็เฉียดใบหน้าคมไปแค่นิดดดเดียว

" ฮะฮะฮะ ขอตัวนะ"        ร่างสูงใหญ่วิ่งหลบเก้าอี้ไม้ที่ยังลอยตามมาเป็นสายก่อนจะกระโดดข้ามรั้วไป....ไม่ต้องบอกก็เดาออกเลยว่า โกคุเดระ โหดเหมือนใคร...

ใบหน้าคมยิ้มเย็นๆเมื่อนึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่

ที่จริงจะบอกว่าเป็นเพราะอิทธิพลของวองโกเล่ทั้งหมดมันก็ไม่ถูกนัก...จริงอยู่ที่พวกอันธพาลชั้นต่ำในมิลานจะกลัวมาเฟียอย่างพวกเขา แต่หากยังไม่ถูกทางรัฐบาลบีบอะไรมากพวกมันก็ยังมีทางที่จะหลบหนี

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในคราวนี้ดันมีตำรวจมาเกี่ยวข้องด้วยนี่สิ...

ทันทีที่เด็กคนนั้นกลับมาถึงมาราเนลโล่และคนเป็นพ่อรู้เรื่องเข้า เช้าวันรุ่งขึ้นตำรวจที่ไม่เคยเข้าไปในแหล่งเสื่อมโทรมนั่นมาแรมปีก็เข้าไปควบคุมกันยกใหญ่

สงสัยว่า...ผู้ปกครองของโกคุเดระจะยังไม่รู้สินะ ว่าพ่อของ เอเลน เยเกอร์ เป็นใคร...

ดูจาก Alfa Romeo 8C SPIDER รุ่นลิมิเต็ดที่เด็กนั่นขับอยู่ก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดาแน่นอน

กว่าร่างบอบบางจะลุกจากที่นอนได้ก็เกือบๆเที่ยง ดูเหมือนเมื่อเช้านอกจากเสียงกดออดแบบบ้าระห่ำของเด็กคนนั้นมันก็ยังมีเสียงโครมครามอะไรบางอย่างอีกแต่เขาง่วงเกินกว่าที่จะลุกขึ้นมาดู...แต่ตอนนี้ก็พอจะรู้แล้วละว่ามันเป็นเสียงของอะไร

นัยน์ตาสีมรกตมองผ่านผนังกระจกลงไปยังกองเก้าอี้ที่มันควรจะวางอยู่บนเฉลียงด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย....รีไวเจอหมีเข้าหรือไงนะถึงได้ปาเก้าอี้ไล่มันแบบนี้?

แล้วนอกจากเก้าอี้ นัยน์ตาสีมรกตยังเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ที่เฉลียงแถวๆหน้าประตูบ้านของเขา สองขาจึงเดินออกไปดู

มันไม่ใช่ของเขาแล้วก็ไม่น่าจะเป็นของรีไว...หรือจะเป็นของเด็กคนนั้น?

มือเผลอไปกดปุ่มเปิดเครื่อง ทำให้หน้าจอทัชสกรีนสว่างวาบขึ้นมาทันที....แล้วรูปที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอก็ทำให้ทุกความสงสัยหายไปจนหมด...มันไม่ใช่ทั้งของรีไวและไม่ใช่ของเด็กคนนั้น...แต่มันเป็นของไอ้บ้ายามาโมโตะ!!

เพราะคนที่จะโรคจิตพอที่จะใช้วอลเปเปอร์เป็นรูปแอบถ่ายของเขาตอนที่กำลังหลับอยู่ได้แบบนี้มันคงไม่มีใครอีกแล้ว!

ครืดดด....

จู่ๆมันก็สั่นขึ้นมาพร้อมกับชื่อของสายเรียกเข้าที่โชว์อยู่บนหน้าจอ...........จากสึนะ...งั้นหรอ?

สึนะ.....ซาวาดะ สึนะโยชิ?.....วองโกเล่เดซิโม่?

นี่คือเบอร์โทรศัพท์....ของบอสเพียงหนึ่งเดียวแห่งแก๊งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลี...วองโกเล่รุ่นที่สิบ...

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองหมายเลขที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอด้วยสายตามืดมน....

แทนที่จะไล่เก็บปลาตัวเล็กๆ....สู้จัดการกับปลาตัวใหญ่ไปเลยไม่ดีกว่าหรือไง?

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองกระดาษจดรายการอะไหล่รถบังคับวิทยุที่จะต้องมาซื้อด้วยดวงตาเหม่อลอย

จากวันที่บุกไปถึงบ้านคุณรีไวก็ผ่านมาจนครบอาทิตย์...

แล้วก็เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่แสนจะทรมานจากความรู้สึกที่มันยังค้างๆคาๆ เพราะต่อให้อยากจะตามไปพูดให้รู้เรื่องมากไหน...เขาก็ทำไม่ได้...

เขายังมีสิ่งที่จะต้องทำสำหรับการแข่งสนามแรกที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้และคุณรีไวก็คงจะยังอยู่ที่เยอรมัน...

อาทิตย์ที่ผ่านมามีการแข่งขันฟอร์มูล่าวัน...ซึ่งเขาทำได้แค่เฝ้ามองอีกฝ่ายผ่านหน้าจอโทรทัศน์...เฝ้ามองเพื่อที่จะได้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นก็คงมีสภาพที่ไม่ได้ต่างไปจากเขาเลย...เพราะนักขับของทีมเฟอร์รารี่ที่ไม่เคยหลุดจากอันดับหนึ่งในสาม...แต่คราวนี้กลับรูดลงไปถึงอันดับแปด

ถึงจะรู้ว่ามันไม่ดี...แต่เขาก็เฝ้าภาวนาให้เรื่องที่กวนใจคุณรีไวจนกลายเป็นแบบนั้น...มันเป็นเรื่องของเขา

อย่างน้อยก็อยากจะเข้าข้างตัวเอง...ว่ายังมีความหวัง

มือขยับเปลี่ยนเกียร์ให้อัลฟ่าโรเมโอสีขาวเคลื่อนที่ไวกว่าเดิมนิดหน่อยด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวชอบกล...คงต้องบอกว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่รักใครสักคนหนึ่ง...ถึงได้ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง...ถ้าคุณรีไวเป็นรถบังคับวิทยุ เขาคงจะไม่ต้องมากลุ้มใจขนาดนี้หรอก......จะปรับแต่งให้รักแต่ เอเลน เยเกอร์ คนเดียวเลย!

“ เฮ้อ....”       เสียงถอนหายใจดังออกมาจากใบหน้ามนที่ดูไม่ค่อยสดชื่น

อัลฟ่าโรเมโอสีขาววิ่งเข้าไปในย่านร้านค้า  ที่จริงอะไหล่รถ TAMIYA ไม่มีขายในมาราเนลโล่หรอก แต่ไอ้ที่เขากำลังจะไปซื้อมันก็แค่อุปกรณ์ทั่วๆไปอย่างกาว กรรไกร คีม อะไรพวกนี้...แล้วก็เพราะว่ามัวแต่เหม่อ รอบกายมันถึงได้มืดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทันรู้ตัว

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออย่างนึกด่าตัวเอง ป่านนี้ร้านมันจะปิดไปหรือยังเนี่ย?!

เบรกถูกเหยียบอย่างกะทันหันก่อนที่อัลฟ่าโรเมโอจะเลี้ยวเข้าไปในตรอกๆหนึ่งซึ่งเป็นย่านที่ไม่ค่อยน่าจะเข้าไปเท่าไหร่สำหรับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะแบบเขา แต่ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อมันเป็นทางลัด

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองพวกขี้เมาที่เดินกันเต็มถนน แสงสีของย่านราตรีทำให้ใบหน้ามนได้แต่ทำแก้มป่องอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าเขาเป็นผู้ใหญ่จะไม่ทำตัวเหลวไหลอย่างพวกนี้เด็ดขาด! เอาเวลา เอาเงินที่มาเที่ยวผับเที่ยวบาร์ไปซื้ออะไหล่รถยังมีประโยชน์กว่าตั้งเยอะ!

จากตรอกแคบๆค่อยๆขยายออกเป็น Piazza ซึ่งมีอาคารตึกแถวแบบโบราณล้อมรอบ แถวนี้เป็นโซนที่ดูดีขึ้นมาหน่อยเพราะส่วนใหญ่เป็นร้านนั่งดื่มสบายๆที่มีการตกแต่งอย่างตั้งใจ...แต่ก็นั่นแหละ...ยังไงมันก็เป็นย่านกลางคืน เพราะงั้นนอกจากร้านอาหาร ผับ บาร์ มันก็ยังมีโรงแรมแทรกอยู่เป็นระยะๆ

และทุกครั้งที่หันไปเห็นมันเข้า...ก็อดที่จะใบหน้าร้อนผ่าวไม่ได้...

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองไปที่ถนนอย่างระวังคนที่จะเดินตัดหน้าไปมา....แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร้านๆหนึ่งเข้า

มันไม่ได้สวยงามโดดเด่นจากร้านอื่นๆ ไม่ได้มีลูกค้ารอต่อคิวกันแน่น ไม่ได้มีการแสดงสด ไม่ได้มีอะไรเลย...ทว่า...สิ่งที่สะกดสายตาของเขาจนต้องจอดรถเข้าข้างทางก็คือคนที่นั่งอยู่ในส่วน Outdoor ของร้านต่างหาก

ร่างของผู้ชายที่อยู่ในห้วงคำนึงมาตลอดทั้งอาทิตย์นั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีที่สะกดสายตาของคนเดินผ่านไปผ่านมาได้ไม่ยาก ยิ่งผู้ชายคนนั้นอยู่ในเชิ้ตสีดำทำให้ดูอันตรายแต่มันกลับยิ่งเร้าใจจนสาวๆที่เดินผ่านไปต่างเหลียวมองกันทั้งกลุ่ม

คุณรีไวกลับมาจากเยอรมันแล้วหรอ?

หรือว่าจะกลับมาดูการแข่งของเขา?

ใบหน้าเผลอยิ้มออกมาก่อนที่ขาจะก้าวลงจากรถด้วยความดีใจ   แต่ยังไม่ทันที่มันจะก้าวไปถึงอีกฝ่าย ร่างกายก็ต้องนิ่งงันเมื่อหันไปเห็นภาพตรงหน้า...

คุณรีไวไม่ได้มาคนเดียว....

หญิงสาวที่สวยมากๆคนหนึ่งเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะเดียวกันด้วยท่าทางสนิทสนม  ร่างกายได้สัดส่วนเอนซบที่ไหล่แข็งแรงก่อนที่สองแขนเล็กๆนั่นจะคล้องแขนของคุณรีไวเอาไว้อย่างที่ดูก็รู้ว่าต้องรู้จักกันเป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าคุณรีไวจะยังนิ่งเฉยแต่ก็ไม่ได้ผลักไสผู้หญิงคนนั้นออกไป...ไม่ปฏิเสธที่จะให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้

นัดกันเอาไว้หรอ?

แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

เป็นคนรักของคุณรีไว? เป็นคนที่เคยคบกัน? เป็นคนที่คุณรีไวเคยไปช่วยเอาไว้แบบเขา?

ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางยื่นเข้าไปคลอเคลีย....กับคนที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งคงทำแบบนี้ไม่ได้?

ร่างกายรู้สึกชาวาบกับภาพตรงหน้า ลมหายใจที่เคยดำเนินไปด้วยดีถึงกับสะดุดจนไม่รู้จะระบายมันออกมายังไง หัวใจได้แต่ปวดแปลบจนทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่กับที่

จนในที่สุด นัยน์ตาสีขี้เถ้าก็หันมาเห็นเขาเข้า.....

ทั้งๆที่คิดว่าอีกฝ่ายจะโมโหที่มาเจอเขาในที่แบบนี้ ทั้งๆที่คิดว่าอีกฝ่ายจะละจากผู้หญิงคนนั้นเพื่อมาลากตัวเขาออกไป

ทว่า...

มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด....

ใบหน้านิ่งเฉยนั้นเมินเลยจากไปราวกับเขาไม่ได้มีตัวตน....ร่างแข็งแกร่งวางเงินเอาไว้บนโต๊ะก่อนจะลุกออกไปโดยมีหญิงสาวคนนั้นชิดใกล้ไม่ห่าง...

ร่างของทั้งคู่เดินผ่านหน้าเขาไป

ทั้งๆที่อยากจะรั้งเอาไว้ แต่ร่างกายกลับไม่มีเรี่ยวแรง...ทั้งกล่องเสียง ทั้งสมองดูเหมือนจะไม่ยอมทำงาน...เพราะขาดการสูบฉีดของหัวใจที่แทบจะไม่เต้นไปแล้ว....

ใบหน้าราวกับจะร้องไห้จึงได้แต่ยืนมองคนที่ตัวเองรัก.....เดินเข้าโรงแรมไปกับผู้หญิงคนนั้น....

มันคงจะจบแล้ว.....

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เพื่อรอเวลาให้ผ่านไป

ใบหน้านิ่งเฉยเงยมองไปในอากาศที่ว่างเปล่าราวกับไม่ได้นั่งอยู่ในห้องของโรงแรม จนหญิงสาวที่มาด้วยถึงกับถามออกมาอย่างสงสัย

“ .....วันนี้จะไม่ทำจริงๆหรอ?”      ก็แค่คนที่เคยนอนด้วยกันแต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น...

“ ไม่มีอารมณ์...เธอจะกลับไปเลยก็ได้นะ”      สองแขนกางออกพาดเอาไว้บนพนักพิงของโซฟาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดาน

“ เจอตัวจริงแล้วก็ถนอมไว้ให้ดีๆสิ...ทำแบบนี้มันเจ็บกว่าถูกบอกเลิกเสียอีกนะ”        ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากหญิงสาวก่อนที่เธอจะเดินจากไป

ในห้องมีเพียงความเงียบงัน ในหัวกำลังตีกันยุ่งเหยิง สองมือได้แต่กำแน่นอย่างพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ลุกออกไปตอนนี้เพราะใบหน้าที่ราวกับจะร้องไห้ซึ่งยังจำได้ติดตา

จะต้องใจแข็งเอาไว้....เพื่อให้ทุกอย่างมันจบ....

นัยน์ตาสีมรกตที่ไม่สะท้อนภาพใดๆเหม่อมองขึ้นไปยังห้องที่เรียงรายอยู่บนตึกของโรงแรม

ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงได้แต่พิงอัลฟ่าโรเมโอสีขาวเอาไว้

ทำไมถึงไม่กลับไป...จะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม....ในห้องพวกนั้นคุณรีไวกำลังทำอะไรอยู่เขาก็รู้ดี...แล้วยังจะมายืนรออยู่ตรงนี้ให้อีกฝ่ายทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำไม

ไม่รู้....

เขาไม่รู้....

ข้างในมันเจ็บ....

เจ็บจนคิดอะไรไม่ออก...

เจ็บจนแม้แต่น้ำตายังไม่ยอมไหลลงมา เพราะดูเหมือนกับว่าอวัยวะในร่างกายมันจะหยุดทำงานไปหมดแล้ว

ร่างกายที่ไร้หัวใจบ่งการ จึงได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่เดิม...

ถึงแม้ว่าใบหน้าจะยังนิ่งเฉย แต่ร่างแข็งแกร่งกลับลุกจากโซฟาอย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะในหัวมันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้...ยิ่งที่หัวใจยิ่งหนักกว่าหลายเท่า

ป่านนี้เด็กนั่นคงจะกลับไปแล้ว...ทุกอย่างคงจะจบลง

ต่อให้เราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่เขาจะเฝ้ามองเด็กนั่น...ในฐานะคนที่ครอบครองหัวใจดวงนี้เอาไว้

ร่างกายค่อยๆเดินลงบันไดมาช้าๆ

ทั้งๆที่คิดว่าทุกอย่างคงจบลงไปแล้ว

ทว่า...

พอก้าวขาออกจากโรงแรมมา สายตากลับยังมองเห็นแผ่นหลังบอบบางกับอัลฟ่าโรเมโอสีขาวที่ยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิม...

นัยน์ตาสีขี้เถ้าได้แต่เบิกกว้าง

ถึงแม้ว่าในส่วนลึกจะรู้สึกทึ่งในความดื้อดึงของเด็กนั่น...จนทำให้ความต้องการของซาตานที่พยายามสะกดมาตลอดมันพุ่งพล่านทะยานขึ้น...แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือการที่อีกฝ่ายไม่ได้ระวังตัวเองเลย

ร่างโปร่งบางยืนพิงประตูรถราคาหลายสิบล้านด้วยใบหน้าเหม่อๆ โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าถูกสายตาหิวกระหายจากคนที่เดินอยู่รอบกายมองมาขนาดไหน

เพราะเขารัก เพราะเขาเป็นห่วงไม่ใช่หรือไง ถึงได้คิดที่จะปล่อยมือ

ริมฝีปากสบถออกมาด้วยอารมณ์ครุกรุ่น...ถ้าในระหว่างที่นั่งเหม่ออยู่นี่โดนใครมาลากไปทำอะไรจะว่ายังไง?...แค่คิดว่าร่างกายที่เขาอุตส่าห์ถนอมไว้อย่างดีจะมาถูกย่ำยีด้วยมือของคนอื่นมันก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า

ถ้าจะไม่รักตัวเองขนาดนี้ แทนที่จะปล่อยให้คนอื่นได้ไปสู้เขาทำเองไม่ดีกว่าหรือไง

ถ้าจะดื้อดึงขนาดนี้ ถ้าจะไม่ยอมบินหนีไปทั้งๆที่มีโอกาส...

ได้....

เขาก็ชักจะหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน...

ปีกสีขาวคู่นั้นเขาจะย้อมมันให้ดำสนิทจนโบยบินไปไหนไม่ได้อีกเลย!

สองขาก้าวเข้าไปหาคนที่ยังนั่งใจลอย ก่อนที่มือแข็งแรงจะกระชากข้อมือบางจนร่างโปร่งได้แต่สะดุ้งโหยง แล้วยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงก็ถูกเขาลากเข้าโรงแรมที่เพิ่งจะเดินออกมา

มือเหวี่ยงร่างโปร่งลงไปบนเตียงในห้องเดิม ก่อนที่จะก้าวขาคร่อมอย่างไม่สนใจใบหน้าตื่นๆของคนที่ล้มอยู่ใต้ร่าง มือบางพยายามยันตัวขึ้นมาทำท่าจะถอยหนี แต่ข้อเท้าก็ถูกจับเอาไว้ก่อนจะลากตัวกลับมาที่กลางเตียงดังเดิม

“ คุณรีไว?”      ใบหน้ามนตื่นตระหนกกับการกระทำที่ไม่ทันให้ตั้งตัวของเขา เด็กนั่นดูเหมือนจะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง คงจะรู้แค่ว่าเขากำลังโมโห แต่คงจะไม่ได้รู้ตัวเลยสินะว่าสาเหตุมันก็มาจากตัวเองนั่นแหละ และภาพในห้องของโรงแรมก็ทำให้หวาดกลัวได้ไม่ยากจากประสบการณ์ที่ผ่านมา

แต่ครั้งนี้มันจะต่างจากคราวนั้น เพราะว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแค่ขู่ให้กลัว....ริมฝีปากจึงเอ่ยบอกออกไปด้วยใบหน้าที่ยังเย็นชา

“ โลกของผู้ใหญ่...ความรักมันไม่ได้จบอยู่แค่คำพูดหรอกนะ....ถ้ากล้าที่บอกว่าชอบชั้น ก็ต้องกล้าที่จะมีเซ็กส์กับชั้น”

นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง....เป็นอย่างที่คิด...เด็กนี่ไม่เคยมีความคิดเรื่องแบบนี้กับเขาเลย

ก็แค่รักเขาด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์

ทั้งๆที่เขาก็พยายามที่จะเลียนแบบ...พยายามที่จะปล่อยมือแล้วเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

ทว่า...

ซาตานยังไงก็ยังคงเป็นซาตานที่ไม่มีวันเลียนแบบบุตรของพระผู้เป็นเจ้าได้...เขาถึงได้พ่ายแพ้ต่อความต้องการของตัวเอง

มือเลิกเสื้อขึ้นไปจนมองเห็นเอวบางก่อนจะดึงมันออกไปให้พ้นร่างกายและไม่นานกางเกงก็ถูกเหวี่ยงไปกองเป็นเพื่อนที่ข้างเตียง ดูเหมือนเด็กนั่นจะยังทำอะไรไม่ถูก มือไม้ที่ควรจะต่อต้านผลักไสเขามันถึงได้เก้ๆกังๆระคนสับสนจนไม่จำเป็นต้องจับมันไว้

“ คุณรีไว เดี๋ยวครับ....คือว่าผม อึ๊ก?!”       มีเพียงเสียงเท่านั้นที่พยายามจะห้าม ร่างกายเหมือนจะถอยหนีแต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่....คงจะเป็นเพราะคำพูดของเขา...

เด็กนี่พยายามจะฝืนทำตามความต้องการของเขาทั้งๆที่กลัวแทบขาดใจ

แต่สภาพแบบนี้ไม่ได้ทำให้เขาสงสาร...มันกลับกลายเป็นความหอมหวานที่เร่งเร้าสัญชาติญาณดิบให้ยิ่งเพิ่มขึ้น

ใบหน้าโน้มลงไปใกล้ร่างกายที่สั่นระริกก่อนจะไล้เลียยอดอกสีชมพูให้เจ้าของมันถึงกับสะดุ้งเฮือก นัยน์ตาเสยขึ้นไปมองดวงตาสีมรกตที่มองลงมาด้วยน้ำตาคลอ ริมฝีปากที่อ้าออกเหมือนจะบอกอะไรนั่นเปลี่ยนเป็นเสียงครางอย่างไร้เดียงสาทันทีที่เขาเล้าโลมจู่โจมยอดอกทั้งสองข้างพร้อมกันด้วยมือและริมฝีปาก

“ อ๊ะ? ยะ....”       เสียงห้ามเหมือนจะหายไปในลำคอเมื่อท่อนขาที่คร่อมช่วงล่างย้ายข้างหนึ่งมาแทรกระหว่างเรียวขาเปลือยเปล่า หัวเข่าจงใจบดเบียดเสียดสีส่วนอ่อนไหวที่ไม่เคยผ่านมือใครจนร่างกายโปร่งบางได้แต่บิดเร่า

และเขาก็ไม่ได้คิดจะรอให้มันพร้อม

ทั้งอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น ทั้งความต้องการที่สะกดเอาไว้มานาน มันทำให้เขาละร่างกายออกมาจากยอดอกที่เปียกแฉะเพื่อมองร่างกายที่สั่นระริกให้เต็มตา

“ คุณรีไว...ผม....อ๊ะ?!”      ริมฝีปากช่างเจรจาพยายามจะเอ่ยอะไรออกมาแต่เขาก็ไม่ฟัง มือเลื่อนไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวจนลำตัวบางถึงกับสั่นสะท้าน นัยน์ตาที่ดื้อดึงอยู่เสมอมันกลับเต็มไปด้วยความหวาดผวา.....สิ่งที่จะเอ่ยออกมาคือเขากำลังทำให้กลัว...แบบนั้นหรือเปล่า?

แต่ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ ยิ่งน้ำตาคลอมากแค่ไหน มันกลับกระตุ้นเร้าความรู้สึกของเขาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

มือที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวรูดขึ้นลงโดยไม่สนใจลมหายใจหอบถี่ของร่างที่อยู่ข้างใต้ อีกมือที่ว่างอยู่เลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองช้าๆพร้อมกับสายตาที่ไล่มองลงไปตามร่างกายของเด็กนั่น....ดูเหมือนมันจะยิ่งทำให้ไฟปรารถนายิ่งลุกโชนมากกว่าเดิม

มือจับสองขาแยกออกจากกันก่อนจะพาดมันเอาไว้ที่ต้นขาของเขาซึ่งแทรกตัวเข้าไปอยู่ระหว่างกลาง

“ คุณ...อ๊ะ อ้า....อะ...”        เสียงครางยังคงดังออกมาจากใบหน้ามนที่แดงกล่ำ เมื่อมือของเขายังคงขยับขึ้นลงและก่อนที่สิ่งที่อยู่ภายใต้จะถูกปลดปล่อยออกมาฝ่ามือก็หยุดอยู่ที่ส่วนปลายก่อนจะกดนิ้วลงไปปิดกั้นมันเอาไว้

“ ฮ่ะ...คุณรีไว....”      นัยน์ตาเชื่อมปรอยมองมาอย่างเว้าวอนทันที

เขายังคงมองสวนกลับไปด้วยใบหน้านิ่งเฉยต่างจากความร้อนลุ่มที่สุมอยู่ข้างใน ความต้องการอย่างร้ายกาจทำให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกว้างขึ้นมาทันทีที่เขาปลดซิปกางเกงลง

“ ไม่....”      ริมฝีปากสีระเรื่อครางออกมาก่อนที่ร่างกายจะถอยหนี แต่ฝ่ามือที่จับยึดต้นขาของเด็กนั่นเอาไว้ก็ทำให้หนีไปไหนไม่ได้

“ มะ ไม่นะครับ....ไม่ไหวหรอกครับ....คุณรีไว....ฮึก...”      ริมฝีปากสั่นระริกพยายามอ้อนวอนให้เขาหยุด แต่เขาก็บอกแล้วว่าคราวนี้ไม่ได้คิดจะทำแค่ขู่ให้กลัว

เพราะฉะนั้นไม่ว่าร่างข้างใต้จะถอยหนีแบบเอาเป็นเอาตายแค่ไหน เขาก็ยังดึงมันกลับมาก่อนจะฝังความเป็นชายของตัวเองเข้าไปในช่องทางคับแน่น พร้อมๆกับมือที่ยอมปล่อยส่วนอ่อนไหวของเด็กนั่นให้เป็นอิสระ

“ อย่า!!!!  อึ๊ก!! ฮะ...ฮ้า...ฮ้า...”      ความปรารถนาที่ใกล้จะถึงอยู่แล้วของเด็กนั่นถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกับของของเขาที่สอดใส่เข้าไปได้แค่นิดเดียว

เปล่า...ไม่ใช่ว่ามันจะใส่เข้าไปไม่ได้...เพียงแต่เขายังปราณีช่องทางที่แสนบริสุทธิ์นั่น

น้ำสีขาวขุ่นที่ฉีดพุ่งออกมาเต็มหน้าท้องไหลย้อยลงมาที่แกนกายของเขาที่ยังคาอยู่...สำหรับช่องทางที่ไม่เคยผ่านมือใคร เขาจะใช้ของของเด็กนั่นเองช่วยให้มันเข้าไปได้ง่ายขึ้น

“ มะ ไม่นะครับ..แฮ่ก..แฮ่ก.....หยุด...หยุดเถอะครับ....”       ร่างข้างใต้ร้องห้ามทั้งๆที่ลมหายใจยังหอบถี่ ร่างกายที่สั่นระริกยังคงพยายามจะถอยหนี แล้วเขาก็คงจะไม่รอมันไหลลงมาจนหมด...เพราะความอดทนของเขาก็มีจำกัด

“ ยะ อย่า...ไม่! อึ๊ก!!!!!!!!”       แกนกายถึงได้ฝืนสอดเข้าไปรวดเดียว

ร่างโปร่งบางกระตุกเฮือกก่อนจะนิ่งค้างไป ลมหายใจหอบหนักจากริมฝีปากที่อ้าออกอย่างสั่นระริก นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างก่อนจะกระพริบปิดลงพร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาทันที 

แต่ผนังภายในที่บีบรัดด้วยความอ่อนนุ่มนั้นมันก็ทำให้เขาไม่สามารถจะทนได้อีกต่อไป

“ อ๊ะ...อย่า...อะ...จะ..เจ็บครับ...อย่า....”       ต่อให้เสียงครางอย่างกับจะขาดใจ ต่อให้กลิ่นคาวเลือดจะลอยมาแตะจมูก หรือต่อให้ข้างในจะคับแน่นแค่ไหนก็ไม่มีอะไรหยุดเขาได้อีกต่อไป

อยากจะกระแทกกายเข้าไป อยากจะทำให้ความต้องการ ความปรารถนาของเขาสอดแทรกอยู่ในร่างกายของเด็กนั่น อยากจะฝังมันเข้าไปให้ลึกที่สุด

มันเป็นของเขา...ร่างกายที่แสนบริสุทธิ์นี้มันจะต้องเป็นของเขา

“ ฮะ อ้า...อ้า....ฮะ”       แรงขยับที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆทำให้คนถูกกระทำไม่มีเวลาจะเอ่ยคำใดๆได้มากกว่าเสียงคราง ร่างทั้งร่างสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกจากเบื้องล่าง สองมือที่กำผ้าปูที่นอนจนยับถูกขยับมาโอบอยู่ที่รอบคอจนมันค่อยๆเลื่อนไปที่แผ่นหลังก่อนที่ปลายเล็บจะฝากรอยยาวเอาไว้เพื่อระบายความเจ็บแสบจากเบื้องล่างที่ยังถูกกระแทกใส่ไม่ยั้ง

และเมื่อความปรารถนาขึ้นสู่จุดสูงสุด แกนกายที่ถูกชักออกมาก็กดเข้าไปในทีเดียว

น้ำรักฉีดพุ่งเข้าไปในร่างกายให้แปดเปื้อน...และดูเหมือนมันจะมากกว่าทุกๆครั้งที่เขาเคยปลดปล่อยมันออกมา

“ ฮ้า....ฮ้า....”        เขานิ่งค้างอยู่ในร่างของเด็กนั่นอยู่แบบนั้น และกว่าลมหายใจจะเข้าที่ คนที่อยู่ใต้ร่างก็ไม่มีสติไปแล้ว

สายตาสุดท้ายที่มองมาทั้งน้ำตาก่อนที่จะสลบไป มันทำให้เขารู้ว่าเด็กนั่นกำลังทรมาน...ไม่ใช่จากความต้องการ...แต่เป็นหัวใจที่เจ็บปวด....

กำลังคิดว่าเขาไม่ได้ทำลงไปเพราะความรัก?

ใบหน้าจึงก้มลงไปจูบซับน้ำตาก่อนจะคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มของคนที่ยังหลับใหล....ถ้าไม่รักเขาจะทำแบบนี้ได้หรือไง

ถ้าไม่รักคงไม่รู้สึกดีขนาดนี้...

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาอย่างเชื่องช้าด้วยร่างกายที่รู้สึกเหนื่อยล้าและดวงตาที่พร่ามัว

ความเนียนนุ่มของผ้าห่มที่สัมผัสได้จากร่างกายทุกส่วนทำให้รู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า...และเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องมาอยู่ในสภาพนี้...ความรู้สึกที่หลากหลายก็ประดังประเดเข้ามาจนอดที่จะเอาหน้าซุกลงไปบนหมอนไม่ได้

และแค่ขยับตัวเพียงนิดเดียว ความเจ็บแปลบก็แล่นลิ่วขึ้นมาจากช่วงล่าง เพื่อบ่งบอกว่าทุกอย่างมันไม่ใช่ความฝัน...

ทั้งๆที่น่าจะดีใจที่ได้ผูกพันกับผู้ชายคนนั้นไปอีกขั้น แต่มันกลับไม่ใช่เลย…

“ ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าซะ จะพากลับบ้าน”       เสียงทุ้มเอ่ยออกมาจากคนที่นั่งหันหลังให้อยู่ที่ข้างเตียง น้ำเสียงที่ยังคงเย็นชาทำให้ใบหน้ามนยิ่งสลดลง

ทั้งๆที่เขาเจ็บขนาดนี้ คุณรีไวจะรู้สึกดีบ้างไหมนะ

แต่ดูจากใบหน้าที่ยังนิ่งเฉยไม่ได้เปลี่ยนไปเลยของคนตรงหน้า ก็พาให้หัวใจเจ็บร้าว...คงจะไม่ได้รู้สึกอะไร...เพราะเขาเองคงจะไม่ได้ต่างไปจากคู่นอนที่หาได้ง่ายๆตามข้างถนน

ร่างโปร่งบางจึงค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งช้าๆ...ความเจ็บที่แล่นขึ้นมาทำให้ร่างกายสั่นระริกอย่างช่วยไม่ได้ มือเลื่อนไปหยิบเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนเตียงมาสวมด้วยใบหน้าเหม่อลอย ในห้องมีเพียงเสียงเสียดสีของเนื้อผ้าเพราะริมฝีปากช่างเจรจาไม่มีคำใดๆจะเอ่ยออกไปอีก

ก็ยังนับว่าอีกฝ่ายยังปราณีที่ไม่ให้เขาขับรถกลับไปเอง

นักขับมือหนึ่งของทีมเฟอร์รารี่เปลี่ยนมาขับอัลฟ่าโรเมโอสีขาวโดยมีเขานั่งเงียบอยู่ข้างๆไปตลอดทาง...ไม่รู้ว่าเพราะเป็นรถที่ไม่คุ้นเคยหรือเปล่า คุณรีไวถึงได้ขับช้ากว่าปกติ

แต่เขาไม่คิดจะเข้าข้างตัวเองอีกต่อไปแล้ว....ว่าที่ขับช้าเพราะว่าอีกฝ่ายอยากอยู่กับเขานานๆ...เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้

อัลฟ่าโรเมโอเลี้ยวเข้าไปในถนนของย่านที่มีแต่บ้านเดี่ยวหลังใหญ่...ถึงแม้ว่าในมาราเนลโล่จะมีที่ดินมากมายให้ปลูกบ้านเดี่ยวได้สบายๆ แต่บ้านในย่านนี้ส่วนใหญ่ต้องเป็นคนระดับเดียวกับผู้บริหารเฟอร์รารี่ถึงจะมีได้

ประตูรั้วเปิดออกโดยอัตโนมัติเมื่อเซ็นเซอร์จับได้ว่าอัลฟ่าโรเมโอขับเข้ามาใกล้ ร่างแข็งแกร่งจอดมันเอาไว้ในที่จอดรถและก่อนที่จะก้าวขาจากไป เสียงที่นิ่งเงียบมาตลอดทางก็เอ่ยถามออกมา

“ พรุ่งนี้!”       เสียงที่ดังมาจากคนที่ยังนั่งอยู่ในรถทำให้ร่างแข็งแกร่งชะงักอยู่กับที่

“ พรุ่งนี้...จะมาดูผมแข่งไหมครับ...”       น้ำเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยถามดูเหมือนไร้ความหวัง

แล้วยิ่งแผ่นหลังแข็งแกร่งนั่นเดินจากไปโดยไม่ตอบอะไรกลับมาก็ยิ่งทำให้ได้แต่รู้สึกถึงความไร้ค่าของตัวเอง

ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง ร่างโปร่งบางก็ได้แต่ทรุดนั่งกับพื้น น้ำตาที่พยายามกลั้นมันเอาไว้ไหลลงมาอย่างที่รู้ตัวว่ามันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

พอมีอะไรกันแล้วถึงได้รู้ว่าบางทีคุณรีไวอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาอย่างที่ปากบอกจริงๆ...เขาเข้าข้างตัวเองมากเกินไป...กับแค่อีกฝ่ายไปช่วย...กับแค่ถูกเรียกชื่อ...

คุณรีไวเป็นผู้ชาย ยังไงก็น่าจะชอบร่างกายของผู้หญิง...พอมีอะไรกันถึงได้รู้...ว่าเขาคงทำให้อีกฝ่ายมีความสุขไม่ได้หรอก...ด้วยร่างกายแบบนี้

เขาคงจะเด็กอย่างที่อีกฝ่ายว่า...ถึงได้ไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้เลย ไม่เคยคิดว่าเซ็กส์ก็เป็นเรื่องจำเป็น...ได้แต่โลกสวยไปเองว่าแค่ความรักแบบบริสุทธิ์ใจเท่านั้นก็พอ...ทั้งๆที่จริงมันคงจะไม่พอ...

ร่างโปร่งบางได้แต่กอดขาให้น้ำตาไหลลงไปที่หัวเข่า

หรือเขาจะต้องตัดใจ....ทั้งเรื่องของทีมเฟอร์รารี่และคุณรีไว....

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครโยนกุญแจรถไปบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนโซฟาสีดำ

ทำลงไปแล้วจนได้.....

ทำร้ายเด็กคนนั้นด้วยมือของตัวเอง ลากเด็กนั่นมาลงนรกด้วยกันจนได้

เพราะจากนี้ไปคงไม่อาจปล่อยมือคู่นั้นได้อีกแล้ว...

หัวใจมันเรียกร้องมานาน ยิ่งร่างกายได้สัมผัสมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าครั้งเดียวมันไม่พอ...

ใบหน้านิ่งหันไปหาลิ้นชักก่อนที่จะดึงมันออกมา แล้วกระดาษที่บอกวัน เวลา สถานที่แข่งรถ TAMIYA ก็ปรากฏแก่สายตา...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

หลบหม้อไหกะละมัง ไหนว่าเอ็นซีหวานๆไงฟ๊ะ?! อ่า...มันหวานนะแต่ว่ามันยาวไปเลยต้องตัดไปเป็นของตอนหน้า555

วันนี้เราจะมาเปิดแกลลอรี่รถยนต์ที่ใช้ในฟิคเรื่องนี้กัน *w* หลังจากที่กล่าวถึงกันมาซะเยอะกับรถยนต์ที่ใช้ในฉากทั่วไปของเรื่อง หลายคนอาจจะอยากเห็น(ไหม?) เลยเอามาแปะให้ดู แหะแหะ

เริ่มจาก Ferrari F12 Berlinetta ของรีไวซามะ (แต่ในตอนที่ 1 จะสลับกันใช้กับก๊ก)

 ต่อด้วย Ferrari California ของหนูก๊ก

BMW 5-series Sedan ของอิเนียน ตอนแรกไม่ได้หาแม้แต่รุ่น ใครๆก็ไม่รักเนียน กร๊ากกกก เอาน่า...เพราะในเรื่องนี้มันอยู่กับก๊กซะเป็นส่วนใหญ่เลยเนียนไปวันๆ แต่อันที่จริงแล้วยามะดาร์กไม่แพ้หัวใจราชันย์เลยนะ >////< รอถึงลูปของ 8059 ก่อง

Alfa Romeo 8C SPIDER ของเอเลน (อ่านว่า อัลฟ่า โรเมโอ อ็อตโต้ ซี สไปเดอร์ นะก๊ะ)

และ มินิออสติน (เดี๋ยว?!!) จิ้นว่ามันเป็นรถบังคับวิทยุคันจิ๋วซะนะ 555

ส่วนตอนหน้าถ้ามันเสร็จอาจจะเอามาแปะให้ดูนะคะ ตอนนี้คุณกวางนั่งเขียนแปลนบ้านของสองนักขับเฟอร์รารี่อยู่ 555 (แลดูว่างมาก?)

แล้วก็...ขอสครีมหน่อย พี่งูส่งภาพฟิกเกอร์เฮย์โจวในชุดทำความสะอาดมาให้ค่ะ คือคุณกวางกรีดร้องลั่นออฟฟิศเลยอ่ะ แบบว่าโคตรดีใจเลยค่ะที่สั่งได้เพราะรีไวซามะหล่อมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อร๊ากกกกกก ชอบหน้าเฮียเวอร์ชั่นนี้มากกว่าอีกเวอร์ชั่นนึงยังไงไม่รู้อ่ะ >/////< โอยยยย อยากมาทำความสะอาดบ้านหนูไหมคะ บ้านหนูรกจนรีไวซามะทำทั้งปีก็ไม่เสร็จแน่ค่ะ555 (จะโดนฟันหลังคอยังไม่รู้ตัว) แล้วก็ได้ข่าวมาว่าฟิกเกอร์ซีรี่ย์นี้ยังมีตัวละครอื่นๆออกมาอีกเพี้ยบเลยนินา ^ ^” รอรับเอเลนเข้าบ้านนะคะ โฮวววววว

สดๆร้อนๆ ด๋อยเอเลนแบบลงสีโคตรโมเอ้เลยค่ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โดนดาเมจกระจุยกระจาย โฮวววววว ไปซื้อหูซื้อหางซื้อปีกนางฟ้ามารอเบยค่ะ คือปกติไม่ได้เล่นเน็นด๋อยแบบจริงๆจังๆ แต่พอเห็นเอเลนแล้วแบบ...หรือตรูควรจะซื้อด๋อยสาวน้อยตัวอื่นๆเพื่อให้ได้เห็นเอเลนใส่ชุดกิโมโนไม่ก็ชุดกระโปรงฟูฟ่องอะไรแบบนี้ดีวะ(ยัยมี๊แม่งโคตรน่ากลัวเลยค่ะ =[ ]=!!!) อ๊ากกกกกก ทำไมไม่มีใครทำด๋อยก๊กบ้างงงงงง

รู้สึกจะเวิ่นยาว แต่ว่าอยากแปะรูปที่หลายๆคนวาดมาให้ ขอบคุณมากๆๆๆๆเลยนะคะ >////< ดีใจอ่า~~~~ คือได้แต่พูดว่าดีใจๆๆเพราะมันไม่มีคำไหนจะอธิบายได้ดีกว่านี้แล้วง่ะ ส่วนใหญ่สครีมในเฟสหรือไม่ก็กับเจ้าตัวไปแล้ว เพราะงั้นแปะโล้ด อิอิ

 สามรูปแรกจากคุณอากิ Akimoto Akira ค่ะ ส่งมาอย่างไวมากอ่ะ แอร๊ยยย

สามรูปจากน้องขวัญค่ะ เนียนแม่ง ฟฟฟฟ มากอ่ะ >/////< และเจ้าของรูปเค้าบอกว่านิ้วคุณรีไวในรูปสุดท้ายมีความหมาย(?)นะจ๊ะ กร๊ากกกกกก

 รีไวซามะจากน้องเลิฟ Chinji Yu ดาเมจกระจุยกระจายมากอ่ะรูปนี้ โฮกกกก

และภาพแบบลงสีแล้วของน้องปิ่น บรรยากาศชวนจับกดเคลิ้มมากอ่ะ

ขอบคุณทุกๆรูปและทุกๆกำลังใจจากคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากๆนะคะ >///< แค่ได้อ่านคอมเม้นต์ได้รู้ว่ามีคนอ่านเรื่องนี้อยู่คุณกวางก็ลอยไปดาวอังคารแล้วอ่ะ

แล้วเจอกันตอนหน้าน้า ^ ^