Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 06

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 06

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

เฟอร์รารี่สีแดงสดวิ่งผ่าน Duomo di Milano ที่ยังคงเปล่งประกายละมุนละไมถึงแม้ว่าจะอยู่ในเวลากลางคืน

จากในตัวเมืองมิลานที่ยังคงวุ่นวายแม้จะดึกดื่นแค่ไหนค่อยๆร้างไร้ผู้คนเมื่อเข้าเขตที่เรียกได้ว่าเป็นแหล่งเสื่อมโทรม...รถที่สวนกลับมาเรียกว่าแทบจะนับคันได้...เพราะฉะนั้นทุกสายตาจึงจ้องมองมาเมื่อรถหรูหราที่ไม่น่าจะมาวิ่งอยู่แถวนี้ขับผ่านหน้าไป

บ้านเรือนเก่าๆที่ปลูกสร้างอย่างแออัดจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นที่เดียวกับเมืองศิวิไลซ์ซึ่งมีแฟชั่นนำสมัยอย่างมิลาน...ย่านหัวถนนนั้นเต็มไปด้วยซ่องสกปรกและหญิงค้าประเวณีที่ยืนเรียกแขกอยู่ต่างก็มองรถสีแดงกันตาวาว แต่เฟอร์รารี่ก็ขับผ่านมันไปอย่างไม่คิดจะชายตาแลด้วยซ้ำ

แสงไฟหน้ารถสาดส่องไปทั่วทั้งถนนที่เริ่มจะเล็กลงเรื่อยๆ...สิ่งที่มันสาดกระทบนอกจากประตูผุเก่าของอาคารที่ไม่รู้ว่ามันร้างหรือยังมีคนอยู่กันแน่ ก็ยังสาดให้เห็นร่างของคนจรจัดที่นอนอยู่ตามข้างถนน หรือไม่ก็กลุ่มคนที่ดูท่าทางเมายานั่งตาลอยอยู่ตามเสาไฟที่ติดๆดับๆ....แต่กับที่ที่อันตรายจนคนปกติไม่กล้าเข้ามา ใบหน้าที่นิ่งเฉยก็ยังไม่สะทกสะท้านกับมันเลยสักนิด

เฟอร์รารี่สีแดงสดยังคงวิ่งด้วยความเร็วที่ไม่ได้ลดลงเลยถึงแม้ว่าจะทำให้ชายคาของอาคารสองข้างทางแทบจะปลิวหายไป ถัดจากย่านใจกลางของแหล่งเสื่อมโทรมซึ่งคนที่อาศัยอยู่ในนั้นราวกับคนที่ไร้วิญญาณ ห่างกันไม่มากนักสภาพบ้านเรือนที่แออัดก็เหมือนจะพอดูได้ขึ้นมาหน่อย

เพราะถนนสายนี้มันคือที่ซุกหัวของมิจฉาชีพที่ยังพอจะมีแรงหาเงินมากินมาใช้ได้อยู่บ้าง....ทั้งลักเล็กขโมยน้อย จี้ปล้นชิงทรัพย์ รวมไปถึงการพนัน...ซึ่งแน่นอนว่ามันมีทั้งการพนันแบบปกติ...รวมไปถึง...พนันรถ...ซึ่งเงินเดิมพันจะสูงกว่าการพนันอย่างอื่น

ใช่....ผู้ชายที่ชื่อ รีไว เคยเป็นคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกมืดแห่งนี้มาก่อน

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองวงไฮโลที่ยังคงทอยลูกเต๋ากันอยู่ที่ซอกข้างถนนอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร....ในเมื่อเรื่องผิดกฎหมายทุกอย่างเขาเคยทำมาหมดแล้ว...ขอแค่ไม่ต้องทนต่อความหนาว ไม่ต้องทนต่อความหิว...แม้แต่ความตายเขาก็ไม่กลัว

เดิมทีก็เป็นแค่เด็กกำพร้าที่แม้แต่พ่อแม่ยังไม่ต้องการ ทั้งๆที่คิดว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นคือบ้าน แต่มันก็ถูกเผาจนวอดวาย....เขาที่หนีออกมาได้พร้อมกับฮายาโตะได้แต่โซซัดโซเซแอบหนีขึ้นรถไฟโดยหลบอยู่ในโบกี้ที่ใช้ขนถ่าน....แผลไฟไหม้ที่ได้มาตอนเข้าไปดึงฮายาโตะออกมาทำให้เขาสลบไปเป็นอาทิตย์ ก่อนที่จะมารู้ตัวอีกที....เมื่อลืมตาขึ้นมาที่นี่

เขายังจำได้ดีถึงนัยน์ตาสีมรกตที่มองดูเขาอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าราวกับจะร้องไห้นั้นพูดไม่ได้อยู่เป็นปีด้วยความหวาดกลัว

โลกใบนี้มันโหดร้าย...

และการที่จะอยู่ให้ได้...เขาจำเป็นจะต้องละทิ้งจิตใจของมนุษย์ไป...ละทิ้งความกลัวที่จะตาย

มือที่ไม่เคยทำเรื่องสกปรกกลับต้องยอมแปดเปื้อน...เพียงเพื่อให้ได้เงิน...ทั้งลักเล็กขโมยน้อย ต่อยตี จนขยับขึ้นไปถึงการพนันรถ

เขาใช้ชีวิตไปวันๆในโลกที่ไม่มีอนาคตและไม่มีแม้แต่แสงสว่าง...จนกระทั่ง...ได้เจอกับเอลวิน...ทุกๆอย่างจึงเปลี่ยนไป

เขากับฮายาโตะเดินออกไปจากที่นี่โดยไม่มีความลังเล

แต่การที่จะก้าวขาออกไปจากโคลนตม...ความสกปรกโสมมมันก็ยังคงติดตัวเขาไปตลอด...ต่อให้ล้างด้วยน้ำที่สะอาดขนาดไหน กลิ่นไอที่ดำมืดก็ยังคงติดอยู่ที่มือของเขา

เพราะแบบนี้...จึงไม่อาจยื่นมันไปจับมือของคนที่แสนบริสุทธิ์และอยู่ในโลกที่สวยงามนั้นเอาไว้ได้

เพราะมันคงจะไม่คู่ควร....

หากไม่รัก....คงไม่มีความคิดที่จะปล่อยมือจากไป....

หากไม่รัก....คงจะไม่มีความหวังดี....

หากไม่รัก....คงจะไม่รู้...ว่าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้....

เขา....

รักเด็กนั่น?.....

“ ทำไม...ที่นี่ถึงดำแบบนั้นล่ะครับ?”

“ ที่นี่ถูกไฟไหม้จ้ะ...แต่ตอนนี้มันกำลังจะถูกเปลี่ยนเป็นห้างสรรพสินค้าแล้วนะ...ถ้าเราได้กลับมาที่เมืองนี้อีก...แม่จะพาเอเลนมานะ”

เมืองนี้....?

อ่า...จำได้แล้ว....

เมืองที่เขาอยู่ตอนเด็กๆ เพราะต้องย้ายตามพ่อซึ่งไปทำงานอยู่ที่นั่น....

เวโรน่า....

ผืนดินตรงนั้นมันเหลือแต่ตอตะโก เด็กๆที่ยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรอย่างเขาถึงได้จำมันติดตา

แล้วทำไม....ถึงได้มาฝันเห็นเอาตอนนี้นะ?

นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ ภาพข้างหน้าทำเอามึนเบลออย่างบอกไม่ถูก ร่างกายดูเหมือนจะไม่ใช่ของตัวเองเพราะมันเบาโหวง

แล้วที่นี่....มันที่ไหนกัน?

หัวคิ้วขมวดมุ่นก่อนที่จะพยายามกระพริบตาเพื่อไล่ความเบลอ...สิ่งที่เห็นอยู่ใกล้แค่คืบคือพื้นสกปรกมอมแมมซึ่งใบหน้าเกยอยู่ และเมื่อพยายามมองออกไปให้ไกลกว่านั้น ก็เห็นแต่เท้าและท่อนขาของคนเป็นจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว....ห้าสิบ...ไม่สิ...ดีไม่ดีอาจจะถึงร้อยคน...

กลิ่นบุหรี่ลอยคลุ้งเข้ามาแตะจมูก หมอกควันที่ลอยอยู่ทั่วไปหมดคือที่มาของกลิ่นนี่เองสินะ

นัยน์ตาสีมรกตหรี่ลงก่อนจะพยายามปรับโฟกัสให้มากขึ้น...นอกจากเท้าของคนมากมายแล้ว สถานที่ที่คล้ายโกดังเก่าๆแห่งนี้ยังเต็มไปด้วย....รถ?

มีทั้งมอเตอร์ไซค์แบบธรรมดาและแบบคันใหญ่ มีทั้งรถยนต์ที่ถูกปรับแต่งให้ดูแตกต่างจากรถทั่วไป....เดี๋ยวนะ....มีรถอยู่คันหนึ่งซึ่งเขารู้สึกคุ้นตา...เหมือนกับว่าจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...

รถของบ้านอาร์มินที่บอกว่าหายไป?

น่าจะใช่....ถึงจะถูกปรับแต่งนิดหน่อยและไม่มีป้ายทะเบียน...แต่รอยบุบที่เขาชนเอาไว้ตอนฝึกขับรถมันยังอยู่

แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่?

ถูกขโมยมา?

หรือว่ารถที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดจะเป็นรถที่ถูกขโมยมา?

ร่างทั้งร่างตั้งใจจะลุกไปดูใกล้ๆ ทว่า เมื่อลองขยับตัวถึงได้เพิ่งรู้ว่าสองมือถูกมัดไพล่หลังอยู่

“ อื้อ?!”      และปากก็ถูกปิดเอาไว้ด้วยผ้า จนไม่ว่าเสียงตะโกนใดๆก็ไม่อาจจะหลุดรอดออกไปได้

ร่างโปร่งบางดิ้นขลุกขลักอยู่ที่พื้นอย่างไม่ยอมแพ้และนั่นก็ทำให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเก่าๆรู้ตัวว่า.... “รางวัล” ของงานนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว

“ ไง....”       ฝ่าเท้าในรองเท้าผ้าใบขยับมานั่งยองๆอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีมรกตดื้อรั้นจึงเหลือบขึ้นไปมองอย่างหาเรื่องทั้งๆที่ตัวเองก็ถูกมัดอยู่แท้ๆ และสายตาแข็งกร้าวแบบนั้นมันก็ทำให้อีกฝ่ายถึงกับยิ้มอย่างถูกใจ มือหยาบกร้านบีบที่ปลายคางมนก่อนจะพลิกใบหน้าให้หันไปหันมา

“ ใช้ได้นี่...สมกับที่เป็นของของรีไว...ยังช่างเลือกไม่เปลี่ยนเลยนะหมอนั่น”      ใบหน้ามนสะบัดหนีด้วยสายตาที่ไม่ได้กลัวเกรง ร่างที่นอนอยู่กับพื้นพยายามยันตัวเองจนลุกขึ้นมานั่งได้ถึงแม้ว่ามือจะยังคงถูกมัดเอาไว้ก็ตาม

คนพวกนี้รู้จักคุณรีไว?....หรือว่าผู้ชายที่โหดร้ายคนนั้นจะเคยอยู่ที่นี่?

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองไปรอบๆโกดังเก่าๆอีกครั้ง...ดูยังไงๆมันก็ไม่น่าจะใช่สถานที่ที่ดีเลย....ทำไมคุณรีไวถึงได้เคยอยู่ในที่แบบนี้ล่ะ?

หรือว่าสาเหตุของนัยน์ตาที่เย็นชาอยู่ตลอดเวลา...มันจะถูกหล่อหลอมมาจากที่แบบนี้...

คุณ....เคยผ่านชีวิตแบบไหนมากันแน่...

“ ลูกพี่...ที่ซ่องโทรมาบอกว่าเห็นเฟอร์รารี่ขับมาทางนี้...น่าจะเป็นรีไว”      เสียงหนึ่งดังออกมาจากกลุ่มคนที่ไม่น่าไว้ใจ ทั้งบุหรี่ทั้งขวดเหล้ากองให้เกลื่อนพื้นไปหมด...แต่ชื่อที่ออกมาจากปากของคนคนนั้นก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง

คุณรีไวมาที่นี่?

ตามมาช่วยเขางั้นหรอ?

ถึงจะไม่แน่ใจและไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ ที่ผู้ชายคนนั้นจะยังเห็นเด็กเหลือขออย่างเขาอยู่ในสายตา...แต่ทั้งหัวใจก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ เอาตัวมันไปที่หลัก”       เสียงของผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำเอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่แถวๆนั้น.......หลักอะไร?

ถึงแม้ว่าในหัวจะยังมีแต่คำถาม...แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือ คุณรีไวน่าจะมาที่นี่ตามลำพัง...แล้วแบบนี้...จะสู้กับคนเยอะขนาดนี้ได้ยังไง?

หัวใจที่อุ่นวาบฉาบไปด้วยความกังวลทันที....นี่เขากำลังจะทำให้ผู้ชายคนนั้นต้องเดือดร้อนใช่ไหม?....เพราะความดื้อดึงของเขา เพราะความอ่อนแอของเขา ที่แค่จะปกป้องตัวเองยังทำไม่ได้ จนโดนจับตัวมาง่ายๆแบบนี้?

ถึงจะไม่รู้ ถึงจะจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก....แต่ยังไงเสีย...เขาก็คือสาเหตุที่ทำให้คุณรีไวอาจจะต้องเจ็บตัว

ร่างโปร่งบางที่ถูกกระชากให้ลุกขึ้นยืนจึงต่อต้านดิ้นรนขึ้นมาทันที....หนี.....เขาจะต้องหาทางหนีไปให้ได้....ไม่อยากเป็นตัวถ่วงไร้ค่าที่ต้องให้คนคนนั้นมาช่วย ไม่อยากจะเป็นแค่เด็กเหลือขอที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากดื้อรั้นไปวันๆอีกแล้ว

“ อื้อ!!!”      เพราะไม่คิดว่าเขาจะดิ้น พวกนั้นจึงปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ แต่ขาก้าวไปไม่ทันเท่าไหร่

หมัดของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกนั่นก็ซัดเข้ามาที่หน้าท้องอย่างไม่มีปราณี

“ อุก.....”     จุกจนแทบจะทรุดลงไปกับพื้น สันกรามได้แต่กัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ เส้นผมถูกดึงจนใบหน้าหงายขึ้นไปตามแรงกระชาก

“ ทำตัวดีๆ...ถ้าชั้นเปลี่ยนใจขึ้นมา แม้แต่หน้ารีไว แกก็อาจจะไม่ได้เห็นนะไอ้หนู ซ่องแถวนี้ผู้ชายอย่างแกก็ขายได้”     

“ อั่ก!!!”      แล้วความจุกที่หน้าท้องก็ถูกซ้ำด้วยด้วยท่อนขาจนร่างทั้งร่างลงไปกองกับพื้นจนได้

สองแขนถูกหิ้วขึ้นไป ร่างกายสั่นระริกจนไม่อาจจะดิ้นรนหรือขัดขืนอีกฝ่ายได้อีก ใบหน้ามนได้หอบหายใจอย่างเจ็บใจ...คนพวกนี้ต้องการอะไร? ทำไมต้องใช้เขาล่อคุณรีไวมาถึงที่นี่

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!!.....

ร่างโปร่งบางถูกโยนเข้าไปในเบาะหลังของรถคันหนึ่ง ก่อนที่เสียงกระหึ่มจะดังขึ้นมาจากทั่วทุกสารทิศ มันมีทั้งเสียงมอเตอร์ไซค์และเสียงรถยนต์....คนพวกนี้กำลังจะไปไหนกัน?...ใบหน้าที่เกยอยู่บนเบาะเหม็นอับได้แต่นอนฟังเสียงพวกนั้นโดยไม่อาจจะทำอะไรได้

ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าเขาจะต้องมาเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้

เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ถูกเลี้ยงดูอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีพร้อมมาโดยตลอด...จึงไม่เคยรู้...ไม่เคยเห็น...ว่ามันยังมีที่ที่เป็นแบบนี้อยู่อีก...

ร่างกายสั่นระริกพยายามลุกขึ้นนั่งเมื่อรู้สึกว่ารถมันกำลังเคลื่อนที่...แล้วสิ่งที่ผ่านเข้ามาในสายตาก็ทำให้ใบหน้าถึงกับนิ่งค้างไป....สองข้างทางที่อยู่นอกหน้าต่างรถนั่นมันอะไร...ผู้คนที่ตั้งวงพนันกันอย่างไม่กลัวกฎหมาย...บ้านเรือนที่เหมือนสลัมซอมซ่อ...คนท่าทางมอซอที่นอนอยู่ข้างถนนแล้วยังจะพวกที่นั่งดมกาว...หญิงสาวท่าทางจัดจ้านนุ่งน้อยห่มน้อยที่ยื่นกันเกลื่อน...และผู้คนเหล่านั้นก็ไม่ได้หันมาสนใจเลยทั้งๆที่มีรถวิ่งออกไปเป็นร้อยๆคันแบบนี้

ทุกอย่างมันเหมือนกับว่า....นี่เป็นเรื่องชาชินที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน...ทุกวัน...

ที่แบบนี้มันอะไรกัน....

คุณรีไว...เคยอยู่ในที่แบบนี้น่ะหรอ?

โลกของเขากับผู้ชายคนนั้น...มันจะต่างกันเกินไปหรือเปล่า...

ฝูงรถหยุดลงที่ถนนสายเก่าซึ่งไร้เงาผู้คน  ปิกอัพสองคันจอดขวางถนนเอาไว้ทั้งสองด้าน ทั้งมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ที่เหลือต่างจอดเปิดไฟนิ่งๆราวกับกำลังรอคอยการมาเยือนของใครบางคน

ร่างโปร่งบางถูกจับไปมัดอยู่ที่เสาใต้สะพานลอย ร่างกายที่เพิ่งจะถูกทำร้ายมายังคงดิ้นต่อต้านแล้วมันก็เริ่มสร้างความรำคาญให้กับคนที่เป็นหัวโจก

ฝ่ามือจึงตบลงมาเบาๆที่ใบหน้ามนก่อนที่ใบหน้าโฉดๆนั่นจะยื่นเข้ามาใกล้....พร้อมกับใบมีดพกที่แนบลงมาที่แก้มใส

“ อยู่นิ่งๆหน่อยสิไอ้หนู...เดี๋ยวมีดมันก็ฝากรอยลงไปหรอก...”    น้ำเสียงเย็นๆตั้งใจขู่เข็ญนั่นติดจะหัวเราะน้อยๆ ความลำพองใจอย่างไม่กลัวกฎหมายนั่นมันทำให้ใบหน้ามนถึงกับทนไม่ได้

“ พวกแกต้องการอะไร?!”       เสียงตะโกนใส่หน้าทันทีที่ผ้าถูกดึงออกให้.....ทำไมถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้?!

“ ห๋า?...ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเข้าใจยาก?....”      น้ำเสียงน่าหมั่นไส้เอ่ยออกมาราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกติ

“ มันก็เป็นแค่การเดิมพัน...เป็นการพนันอย่างหนึ่งก็เท่านั้นเอง...เพียงแต่รางวัลของงานนี้เป็นนายก็เท่านั้นแหละ”      ริมฝีปากแห้งผากนั่นแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ...รางวัลอะไรกัน?....แล้วการเดิมพันที่ว่ามันคืออะไร?

“ จะเรียกค่าไถ่หรือไง? ถ้างั้นก็ติดต่อไปที่พ่อชั้นสิ! ไปยุ่งกับคุณรีไวทำไม?!”      ใบหน้ามนเอ่ยออกไปโดยที่นัยน์ตาสีมรกตยังไม่สั่นไหวแม้แต่นิดเดียว...ที่กล้าพูดออกไปขนาดนี้เพราะพ่อของตนก็ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหนที่จะช่วยลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองไม่ได้

“ ฮ่าๆๆๆ...ก็บอกแล้วไง..ว่านี่มันคือการเดิมพัน...ของรางวัลที่อยากได้ ไม่ว่าจะเป็นเงินหรือผู้หญิง...ก็ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อที่จะให้ได้มาทั้งนั้นแหละ...มันถึงจะสนุก”      นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างพูดอะไรไม่ออก...อย่าบอกนะว่านี่คือการทำเพื่อความสนุก?

ไม่หรอก...ไม่น่าจะใช่แค่นั้น เพราะเริ่มเห็นคนที่นั่งอยู่บนหลังมอเตอร์ไซค์รวมไปถึงหน้ากระโปรงรถ ต่างวางเงินลงไปในลังเก่าๆใบหนึ่ง...มันคือการพนัน....และเงินพวกนั้นก็จะเป็นส่วนแบ่งของการเดิมพัน

บางทีพวกนี้คงต้องการรังควาญคุณรีไว...เพราะรู้ว่านักขับของทีมเฟอร์รารี่คงไม่ต้องการเงินเดิมพันแค่นี้...ถึงได้จับตัวเขามาเพราะเข้าใจผิดว่าเขาเป็น....คนรักของคุณรีไว.........ซึ่งมันไม่ใช่...

นัยน์ตาสีมรกตถึงกับนิ่งค้างไปอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้....

ถ้าอย่างงั้น...ก่อนที่จะมาเจอกับเขา...จะมีคนรอบตัวคุณรีไวที่ถูกทำแบบนี้มาก่อนแล้วหรือเปล่า?

ผู้ชายคนนั้นถึงได้เย็นชา...และไม่เคยหันหน้ามาหาเขาเลย...ไม่เคยแม้แต่จะเรียกชื่อ...เพราะไม่ต้องการให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ไม่ต้องการให้เขาต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้?

ยอมที่จะอยู่ตัวคนเดียว ยอมที่จะไม่มีใคร เพราะไม่ต้องการให้คนที่ตนรักต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้?

แค่คิดถึงความโดดเดี่ยวนั้น มันก็อดที่จะรู้สึกปวดในหัวใจแทนไม่ได้

“ คงต้องโทษตัวเองแหละนะ ที่เลือกหมอนั่น...ที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ก็เพราะว่านายเป็นเด็กของรีไวไงล่ะ...ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครทนได้ กลับไปก็เลิกคบกันทุกราย...นายเองก็คงเหมือนกันสินะ?”      เขาได้แต่กัดฟันกรอดก่อนจะจ้องหน้าชั่วๆนั่นเขม็ง

ทำไม...ถึงต้องทำกันขนาดนี้....คุณรีไวเคยไปสร้างความแค้นอะไรให้หรือไง?

แต่ยังไม่ทันจะได้กัดฟันถาม แสงไฟจากหน้ารถที่พุ่งเข้ามาราวกับจรวดก็ทำให้ทุกสายตาต่างหันไปมอง

เสียงเบรคดังสนั่นเมื่อเฟอร์รารี่สีแดงสดจอดลงอย่างกะทันหัน แสงไฟจากหน้ารถที่สาดส่องอยู่ทั่วทำให้มองเห็นเป็นหมอกควันจางๆ ร่างกายที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก้าวขาลงมาจากรถช้าๆ ไออำมหิตแผ่ออกมาจนคนที่อยู่รอบๆได้แต่แหวกทางให้

ชายเสื้อโค้ทสีดำสะบัดไปมาตามแรงลม เงาร่างทะมึนนั่นค่อยๆก้าวเข้ามาช้าๆ ช้าๆ และเมื่อสองขาก้าวเข้าสู่แสงไฟจึงทำให้เห็นว่า ทั้งใบหน้าทั้งร่างกายยังคงนิ่งสนิทราวกับว่าไม่ได้สะทกสะท้านเลยที่จะต้องมายืนอยู่คนเดียวท่ามกลางคนเป็นร้อยแบบนี้

นัยน์ตารีขวางที่เย็นเฉียบมองตรงไปยังร่างโปร่งบางที่ถูกมัดอยู่ที่เสาใต้สะพาน...ภาพที่เห็นมาจนชาชินกลับทิ่มแทงลงไปให้หัวใจเจ็บแปลบ...เพราะเป็นเด็กนั่นงั้นหรอ...ที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บมากกว่าครั้งไหนๆ

" ไง...ไม่เจอกันนานเลยนะรีไว?"       นัยน์ตารีขวางตวัดขึ้นไปมองคนที่กระโดดลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าหมอนี่เป็นเพื่อน...แต่ตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องคราวนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...ทั้งๆที่เขาคิดจะล้างมือแล้วเดินจากไปด้วยดี ทว่า หมอนี่กลับยังยึดติดกับทุกอย่าง....ทั้งความชิงชังและความแค้น

แล้วคนที่ต้องมาโชคร้าย....ก็คือคนรอบๆกายของเขาเอง....

มีเพียงฮายาโตะเท่านั้นที่หมอนี่ไม่คิดจะทำอะไร หรืออาจจะทำไม่ได้เขาก็ไม่แน่ใจ...หรือไม่มันก็คงจะรู้ว่าถ้าแตะต้องเด็กคนนั้นเขาคงไม่ยอมให้เรื่องจบแค่การเดินกลับไปง่ายๆแบบทุกทีแน่

และคนที่มันจับมาในคราวนี้ก็เหมือนกัน

เขาคงต้องทำให้พวกมันรู้ว่าเขาจะเอาจริง...

"..........."        นัยน์ตาราวกับซาตานมองอีกฝ่ายโดยที่ไม่คิดจะพูดอะไร ในเมื่อทุกอย่างเขาก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันจะต้องทำยังไง

ในเมื่อนี่มันคือการพนันรถ...

ถ้าเขาชนะ...เขาก็จะได้ตัวเด็กนั่นคืนไป

แต่ถ้าเขาแพ้...เด็กนั่นก็จะเป็นของอีกฝ่ายซึ่งมันจะทำอะไรก็ได้ เว้นเสียแต่ว่าเขาจะเอาเงินที่มากพอมาไถ่ตัวคืน

กติกาที่เหลือจะเป็นยังไงก็ช่าง เพราะวันนี้เขามาเพื่อจะชนะเท่านั้น

เขาต้องได้ตัวเด็กนั่นคืน

" พอดีว่าทางเราหารถที่ดีพอจะแข่งกับเฟอร์รารี่ของนายไม่ได้ว่ะ เพราะงั้นคงต้องขอ...ให้นายแข่งกับเราด้วยเจ้านั่น...."      แล้วปลายนิ้วของคนพูดก็ชี้ไปที่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันที่จอดอยู่คู่กัน

นัยน์ตารีขวางเหลือบมองมันเล็กน้อย.....จะยังไงก็ช่าง.....เพราะไม่ว่ารถอะไรเขาก็เคยจับมาหมดแล้ว

" ขอคุยกับเด็กนั่นหน่อย"       นั่นคือคำแรกที่เขาพูดออกไป  คนตรงหน้าแค่หยักไหล่น้อยๆก่อนจะยอมให้ลูกน้องต่อโทรศัพท์ไปที่คนซึ่งยืนอยู่ไกลแสนไกล

โทรศัพท์มือถือถูกแนบมาที่แก้มใส ให้คนที่ถูกมัดอยู่มองคนที่ยื่นมันมาด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ แต่แล้วเสียงที่ส่งผ่านมาจากปลายสายก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง....

“ เอเลน....”       

เพราะนั่นคือครั้งแรก....ที่ผู้ชายคนนั้นเรียก “ชื่อ” ของเขา

น้ำเสียงของคุณรีไวที่พูดออกมาว่า....“เอเลน”.....ทำไมมันถึงได้ทำให้ดีใจจนอยากจะร้องไห้แบบนี้....

ริมฝีปากสีระเรื่อที่สั่นระริกพยายามเม้มไม่ให้น้ำตาไหลลงมา ก่อนที่นัยน์ตาสั่นพร่าจะมองตรงไปยังคนที่ยืนอยู่ไกลแสนไกล สองหูตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะเอ่ยออกมา

“ .....อย่าหลับตา....มองชั้น......มองแต่ชั้นเท่านั้น....”

จะบอกว่าให้เชื่อใจตนอย่างนั้นใช่ไหม...

ตอนนี้...แม้แต่หัวใจทั้งดวง....เขายังยกให้ได้เลย...

ใบหน้ามนจึงพยักรับช้าๆพร้อมกับเสียงขึ้นจมูกที่ตอบออกไปว่า

“ ครับ...”

แล้วปลายสายก็ถูกตัดไป

มีเพียงความเชื่อใจเท่านั้นที่ส่งผ่านไปถึงกันและกัน

“ F Line ด้วย GLIDE โอเคไหมรีไว?....จะได้สมกับที่เป็นการชิงตัวเจ้าสาว ฮ่าๆๆ”       โค้ดซึ่งเป็นที่รู้กันในหมู่นักพนันรถของกลุ่มนี้ทำให้คิ้วบนใบหน้านิ่งขมวดขึ้นมาเล็กน้อย แต่รอบกายกลับมีแต่เสียงหัวเราะทั้งๆที่ไม่มีเรื่องตลกเลยสักนิด

“ ........”      ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินไปยังมอเตอร์ไซค์สีดำก่อนจะกวาดตามองมันคร่าวๆ ว่าไม่ได้มีอะไรตุกติกที่เครื่องยนต์หรือตัวถัง...เขาไม่ได้โต้แย้งกับสิ่งที่อีกฝ่ายบอก ถึงจะรู้ว่ามันอันตรายขนาดไหน แต่เถียงไปก็คงไร้ประโยชน์...สู้รีบๆจบมันให้เร็วๆดีกว่า

F Line คือโค้ดของการเข้าเส้นชัย ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ได้ตัดสินด้วยการคาดเชือก  ถึงแม้ว่ารถของตนจะไปถึงก่อนแต่ถ้ายังไม่สามารถทำตามกติกาที่ตั้งเอาไว้ได้ก็ไม่ถือว่าชนะ...และกติกาพวกนั้นมันก็ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อความสนุกของคนดู...แต่กับคนแข่งแล้วถือว่ามันเสี่ยงมาก

เพราะฉะนั้นจึงมีไม่น้อยเลย...ที่ตายแบบง่ายๆเพราะแข่งรถ

โค้ดของ F Line ก็จะต่างกันไป มีตั้งแต่การเข้าเส้นชัยง่ายๆด้วยการคว้าธงหรือสิ่งของที่อยู่ในระดับเดียวกับคนขับ ไปจนถึงวางไว้ในที่สูงหรือไม่ก็อยู่ที่พื้นดิน...ซึ่งความเร็วระดับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะคว้ามาได้

และ GLIDE คือโค้ดที่ยากที่สุด...

เพราะสิ่งที่ต้องคว้ามาให้ได้เพื่อชัยชนะนั้นไม่ใช่ทั้งธงหรือสิ่งของ

แต่เป็นคนทั้งคนที่ยืนอยู่ที่หลักนั่นต่างหาก

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะคว้าคนทั้งคนให้ขึ้นมาอยู่บนรถที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วขนาดนั้นได้

ถ้าเขาพลาดแค่นิดเดียว....ทั้งตัวเขา ทั้งรถ แล้วก็ทั้งเด็กนั่น...

อาจจะลื่นไถลจนถึงตายเลยก็ได้

เสียงเฮลั่นดังอยู่รอบกาย...ความหิวกระหายราวกับปีศาจร้ายชั้นต่ำทำให้ที่แห่งนี้ดูเหมือนอยู่ในนรก

เสียงกระหึ่มดังขึ้นมาเมื่อมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ทั้งคู่ต่างก็ถูกติดเครื่อง

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองไปยังคนซึ่งยืนอยู่ที่เสาใต้สะพานโดยไม่สนใจอย่างอื่น ทั้งสติและสมาธิถูกรวบรวมเอาไว้ที่ร่างโปร่งบางนั่นเพียงอย่างเดียว...ร่างทั้งร่างโน้มลงไปก่อนที่มือจะบิดคันเร่งด้วยความพร้อมที่จะออกตัวได้ทุกเมื่อ

เสียงเบิ้ลเครื่องยนต์ทุ้มต่ำยิ่งทำให้คนที่ดูอยู่รอบๆเริ่มตื่นเต้น เสียงตะโกนโฮ่ร้องจึงดังก้องจนไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ในละแวกนี้ เพราะต่างก็รู้กันดีว่าถนนสายมรณะเส้นนี้กำลังเปิดประตูสู่นรก

ยกเว้นก็แต่ BMW สีดำที่พุ่งฝ่าทุกอย่างเข้ามาจนคนที่นั่งเบาะข้างคนขับได้แต่เหงื่อหยดไปกับค่าซ่อมรถที่แพงระยับคันนั้น

เชือกที่มัดอยู่รอบลำตัวบางถูกปลดออกไป นัยน์ตาสีมรกตจึงได้แต่มองอย่างสงสัยก่อนที่ใบหน้ามนจะหันกลับไปมองมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันที่เห็นอยู่ไกลลิบ เสียงกระหึ่มจากการบิดคันเร่ง รวมทั้งเสียงเฮลั่นมันกำลังทำให้เขาอยู่ไม่สุข

ที่ฝ่ามือกับฝ่าเท้ารู้สึกเย็นเฉียบ ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ หัวใจที่พยายามสะกดให้สงบมันกลับยิ่งเต้นระรัวมากขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่คร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซค์สีดำสนิทนั่นคือคุณรีไว

กลัว....

ใช่...เขากำลังกลัว....

กลัวอย่างที่ไม่คิดว่าคนอย่าง เอเลน เยเกอร์ ที่ไม่เคยกลัวใครหรืออะไรมาตั้งแต่เด็กๆจะกลัวได้

กลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะบาดเจ็บ กลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นอันตราย กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ....กลัว...ทุกๆอย่าง....

และเพราะความกลัว ร่างกายเลยยิ่งสั่นสะท้านจนแม้แต่นัยน์ตายังไม่อยากจะเปิดขึ้นมามอง ไม่อยากจะรับรู้ ไม่อยากจะเห็นภาพที่อีกฝ่ายอาจจะตายไปต่อหน้าต่อตา

“ เอเลน....”

แต่เสียงทุ้มที่ยังคงก้องอยู่ในหูก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตเปิดค้างขึ้นมา...และเพราะว่าทั้งสองคนที่ลงแข่งไม่ได้ใส่หมวกกันน็อค...เขาจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ว่าใบหน้าที่เคยเย็นชา เคยโหดร้ายกับเขาเสมอมา....กำลังจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

“ มองชั้น...”

และคำคำนั้นมันก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตที่กำลังสั่นระริกค่อยๆมองตรงไปยังร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร....ด้วยความเชื่อมั่นอันแน่วแน่

เชื่อ....

ว่าคุณรีไวจะต้องชนะและพาเด็กเหลือขออย่างเขากลับบ้าน...

แล้วในที่สุด...ธงที่อยู่ด้านหลังร่างโปร่งบางก็โบกสะบัดเป็นสัญญาณการออกตัว

มอเตอร์ไซค์สองคันพุ่งออกมาพร้อมๆกัน เสียงที่ดังก้องทำให้ทุกสายตาจับจ้องอย่างไม่กระพริบ ภาพตรงหน้านั้นรวดเร็วราวกับพายุ เพราะรถสองคันต่างไล่บี้กันอย่างไม่ยอมลดละ

.

.

.

ถุงมือหนังสีดำบิดคันเร่งด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งสนิท ในหัวไม่จำเป็นต้องคิดอะไรอีกนอกจากเรื่องของคนที่ยืนอยู่ใต้สะพาน......เขาสาบานว่าจะชนะ

สองมือที่ถูกมัดเอาไว้ได้แต่กำแน่น รถที่แล่นเข้ามาหาไม่อาจทำให้นัยน์ตาที่กำลังสั่นสะท้านละไปจากมอเตอร์ไซค์สีดำได้......เขาจะเชื่อมั่นต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

.

.

.

หัวใจที่ยังคงเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง ไร้ซึ่งความหวั่นไหวแม้สายลมรุนแรงจะปะทะใบหน้า ต่อให้ร่างกายต้องพุ่งฝ่าอากาศที่เสียดแทงเข้ามา .....สิ่งที่ยังคงอยู่ในสายตาก็มีเพียงหนึ่งเดียว

ใต้แผ่นอกซ้ายถึงแม้จะเต้นระรัว แต่ความหวาดกลัวก็ไม่อาจจะสั่นคลอนความเชื่อมั่นนั้นได้ นัยน์ตาสีมรกตปิดลงอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเปิดขึ้นมา......เพื่อที่จะไม่ละสายตาไปจากคนบนหลังมอเตอร์ไซค์สีดำ

.

.

.

เสียงแหวกอากาศยังคงดังเป็นเส้นตรง เช่นเดียวกับทุกสายตาที่มองตามราวกับจะหยุดหายใจ

จากปลายถนนด้านหนึ่งไปถึงอีกด้านหนึ่ง มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ใช้เวลาบิดไม่กี่วินาที

และความเป็นความตายมันก็อยู่ตรงโค้งสุดท้ายนี่แหละ

เสาใต้สะพานมองเห็นอยู่ตรงหน้า และก็คงจะใช้เวลาไม่ถึงวินาทีในการที่จะเอื้อมมือไปคว้าร่างโปร่งบางมา

รถสองคันที่ขับคู่คี่สูสีกันมาตลอดยังคงไม่มีใครยอมลดความเร็วลง....ยิ่งใกล้จะถึงเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นเหมือนการวัดใจ...หากใครใจไม่ถึงพอก็ต้องเตรียมรับกับความพ่ายแพ้

สันกรามของคนบนมอเตอร์ไซค์คันข้างๆเริ่มกัดฟันแน่น นัยน์ตาที่เริ่มจะว่อกแว่กเหลือบมองมอเตอร์ไซค์สีดำที่ขับเคี่ยวกันมาตลอด...เพื่อจะพบว่ามันยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่หวั่นไหวแม้แต่นิดเดียว

ฟันที่กัดกันแน่นนั้นรู้ตัวดี...ว่าตนทำแบบคนคนนั้นไม่ได้....

ยังกลัว...ที่จะตายอยู่...

และนั่นมันก็ทำให้ชั่ววินาทีที่ควรจะยื่นมือออกไปคว้าคนที่เป็นเส้นชัย มือของมอเตอร์ไซค์คันข้างๆกลับทำไม่ได้

ถุงมือหนังสีดำจึงตวัดลำตัวบางของคนที่ยืนมองด้วยนัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเข้ามาไว้ในอ้อมแขนได้สำเร็จ

หัวใจที่แทบจะหยุดเต้นทำให้อ้อมแขนบางตวัดกอดร่างแข็งแกร่งที่เริ่มชะลอมอเตอร์ไซค์ลงจนลำตัวแทบจะจมหายเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย

แขนข้างหนึ่งที่กอดตอบกลับมารวมทั้งเสียงหัวใจที่ได้ยินอย่างชัดเจนมันทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับหลั่งน้ำตา

“ คุณรีไว....”

แต่ก่อนที่จะได้ดีใจไปกับชัยชนะ....เสียงของอะไรบางอย่างก็ทำให้ใบหน้านิ่งต้องหันกลับไปมองที่เสาใต้สะพาน

ติ้ดดดดดดดดดดดด.......

เสียงเล็กๆที่ลากยาว ทำให้นัยน์ตาสีขี้เถ้าถึงกับเบิกกว้าง

ระเบิดเวลา?

ฝ่ามือที่เริ่มชะลอความเร็วของมอเตอร์ไซค์กลับบิดมันอย่างรุนแรงอีกครั้ง หัวใจที่กลายเป็นน้ำแข็งกลับเต้นกระหน่ำจนทำเอาคนในอ้อมแขนได้แต่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างมึนงง

" กอดชั้นเอเลน.....กอดให้แน่นๆ"        เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมามีแต่จะทำให้ใบหน้ามนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วก็ทำให้สองแขนบางตวัดกอดร่างของอีกฝ่ายเอาไว้โดยไม่ถามอะไร

แล้วทุกเสียงที่ดังกระหึ่มอยู่ทั่วถนน....ก็ถูกกลบไปด้วยเสียงเพียงเสียงเดียวที่ดังขึ้นมาในชั่วพริบตา

ตูมมมมมมมมมม!!!!!!!

แรงระเบิดทำให้สะพานลอยพังลงมา และมันก็ทำให้มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่กำลังพุ่งหนีด้วยความเร็วเสียหลักจนลื่นไถลลงไปที่ข้างทาง

อ้อมแขนแข็งแรงกอดลำตัวบางเอาไว้แน่น ร่างสองร่างหลุดลอยไปในอากาศก่อนจะตกลงมาที่พื้นแล้วกลิ้งตลบไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

โครม!!!!

มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่ขี่มาจนถึงเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วลอยไปกระแทกกับแบริเออร์คอนกรีตจนพังยับ ไฟลุกท่วมขึ้นมาทันทีที่ถังน้ำมันแตกพร้อมๆกับแรงระเบิด

ร่างสองร่างที่กลิ้งไปกับพื้นหญ้าข้างถนนหยุดลงก่อนที่ร่างแข็งแกร่งจะรู้สึกตัวด้วยความมึนเบลอ ร่างกายรู้สึกได้ถึงแรงกระแทก แต่เป็นเพราะคนในอ้อมแขนที่ยังนิ่งสนิททำให้ร่างที่เจ็บแปลบไปหมดค่อยๆขยับลุกขึ้นมาดู

แล้วหัวใจที่ไม่เคยสั่นคลอนกับสิ่งใด...กลับแทบขาดใจไปกับภาพตรงหน้า

เลือดไหลอาบลงมาจากขมับจนเลอะแก้มใสๆ นัยน์ตาสีมรกตดื้อรั้นปิดสนิท เช่นเดียวกับปากดีๆที่ไม่ยอมเปิดขึ้นมาพูดกับเขาอีก

" โฮ่ย.....เอเลน....."       เสียงที่เอ่ยออกไปสั่นจนไม่คิดว่ามันจะเป็นเสียงของตัวเอง ฝ่ามือได้แต่ยกขึ้นมาตบเบาๆลงไปบนใบหน้ามน

" เอเลน....."       แต่ไม่ว่าจะเรียกยังไงคนในอ้อมแขนก็ไม่ยอมขยับ เลือดยังคงไหลลงมาไม่หยุดจนเขาเริ่มใจหาย

" เอเลน......."      อยากให้ชั้นเรียกชื่อไม่ใช่หรอ....ตื่นขึ้นมาฟังสิไอ้เด็กเหลือขอ....

ฝ่ามือได้แต่เขย่าร่างที่สลบไสลอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ข้างในใจของเขามันไม่รู้แล้วว่ากำลังรู้สึกยังไง มันทั้งเจ็บ ทั้งปวด ทั้งกังวล ทั้งหวาดกลัว

กลัวจนไม่คิดว่า....คนที่แม้แต่ความตายของตัวเองยังไม่เคยกลัว...จะกลัวความตายของใครบางคนได้มากมายขนาดนี้

" เอเลน...."

" เอเลน!!!"

เสียงระเบิดทำให้คนที่ขับ BMW สีดำถึงกับสะดุ้งเฮือก

ปิกอัพจอดขวางถนนอยู่มีคนยืนโบกว่าให้กลับรถไป ตรงนี้ห้ามผ่าน แต่ใบหน้าสวยกลับไม่ได้สนใจ ฝ่าเท้ากระแทกคันเร่งจนรถยนต์คันหรูพุ่งชนปิกอัพจนหันไปอีกทาง คนที่ยืนอยู่ต่างวิ่งหลบกันให้จ้าละหวั่น และมันก็ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับยิ้มแห้ง....สงสัยจะไม่ต้องเสียค่าซ่อมแล้วละ ซื้อใหม่ไปเลยน่าจะดีกว่า

รถสีดำแหวกฝูงชนที่มองตามด้วยความมึนงงก่อนจะพุ่งลอดสะพานลอยที่หักพาดอยู่กลางถนนไปอย่างไม่กลัวว่ามันจะถล่มลงมาทับเอาเลยสักนิด หัวจิตหัวใจที่ไม่ได้เกรงกลัวอะไรทำเอาร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆยิ่งถูกใจ...จากที่ว่าจะแค่หยอกเล่นกลับกลายเป็นละสายตาไม่ได้....

จากที่คิดจะเข้าใกล้เพราะคดีเพลิงไหม้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อสิบปีก่อน กลับกลายเป็นถอนตัวไม่ขึ้น....

BMW หยุดลงใกล้ๆที่ที่มีไฟไหม้ นัยน์ตาสีมรกตมองเห็นมอเตอร์ไซค์ที่ถูกไฟคลอกจึงรีบกวาดตามองหาคนสองคนที่น่าจะอยู่แถวๆนี้

มือบางเปิดประตูรถก่อนจะก้าวขาลงไป ถึงแม้ใบหน้าสวยจะยังคงนิ่งเฉยแต่การกระทำด้วยความร้อนใจก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าร่างบอบบางนี้กำลังตื่นตระหนก

แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อมองเห็นแผ่นหลังของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองซึ่งกำลังกอดเด็กคนนั้นในสภาพสลบไสลอีกทั้งยังมีเลือดโชกเอาไว้แน่น ใบหน้าที่นิ่งเฉยอยู่ตลอดของรีไวกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดซ้ำยังพร่ำกระซิบเรียกชื่อของเด็กคนนั้นไม่ได้ขาด

เสียงมอเตอร์ไซค์ที่แว่วเข้ามาในหูทำให้ใบหน้าสวยหันกลับไปมองด้วยดวงตาดุดัน....พวกนั้นคิดจะมาซ้ำหรือยังไง

และเขาจะไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่

ร่างบอบบางก้าวขาขึ้นมานั่งในรถสีดำอีกครั้ง ก่อนจะมองตรงไปยังไฟหน้ารถมอเตอร์ไซค์หลายสิบคันที่สาดส่องมาทางนี้ ใบหน้าเย็นชายังคงเย็นเฉียบเช่นเดียวกับหัวใจ มือขยับเกียร์ก่อนจะเหยียบคันเร่งจนแทบจะจมมิด คนที่นั่งอยู่ข้างๆได้แต่ยิ้มสบายๆ ถึงแม้ว่า BMW จะพุ่งออกไปราวกับทอร์นาโด

พายุสีดำกวาดมอเตอร์ไซค์ที่สวนมาด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย เสียงเบรคดังลั่นเมื่อรถคันหรูตวัดปัดท้ายก่อนจะหมุนวนกลับมาทางเดิมแล้วไล่บี้รถที่หนีกันให้จ้าละหวั่น ทั้งเสียงกรีดร้อง ทั้งเสียงแตรยาว ทั้งกลิ่นยางที่ลุกไหม้ ทำให้ถนนสายนี้ราวกับกำลังตกอยู่ในนรก

ร่างบอบบางที่อาละวาดจนพอใจเริ่มมองหาไอ้ตัวการของเรื่องนี้

แล้ว BMW ที่ยับไปค่อนคันก็ไปหยุดลงตรงหน้าคนที่คุ้นตาเป็นอย่างดี  ขาเรียวก้าวลงไปอย่างไม่ได้กลัวเกรงก่อนที่จะไปเผชิญหน้ากับชายที่คงจะกลายเป็นหัวโจกของโลกโสมมแห่งนี้ไปแล้ว

" ไง...ฮายาโตะจัง...ไม่ได้เจอกันนานก็ยังติดพี่ชายเหมือนเดิมเลยนะ"       รอยยิ้มน่าขยะแขยงถูกส่งมาให้ แต่ใบหน้าสวยกลับไม่ได้รู้สึกอะไร

" เลิกยุ่งกับรีไวสักที"      ริมฝีปากสีระเรื่อพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

" งั้นจะให้ไปยุ่งกับนายแทน?  ดีไหม? ฮ่าๆๆ"     เสียงหัวเราะน่าหมั่นไส้ดังขึ้นมาจากรอบๆ ฝ่ามือหยาบกร้านกระชากข้อมือบางขึ้นไปหมายจะหยอกล้อ

ทว่า...

เสียงหัวเราะก็กลายเป็นเสียงร้องอย่างเจ็บปวดขึ้นมาทันที....เมื่อมือที่จับอยู่รอบข้อมือบางนั้นถูกคมดาบฟันจนขาดโดยไม่ทันตั้งตัว

" อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!"       เลือดสาดกระจายจนมีบางส่วนกระเซ็นมาโดนใบหน้าสวย แต่คนที่เห็นทุกอย่างกลับยังคงนิ่งเฉย

เพราะสิ่งที่จู่ๆก็เกิดขึ้น ทำให้รอบข้างนั้นพากันแตกกระเจิง สายตาหวาดผวาต่างจ้องมองไปยังร่างสูงใหญ่ผู้ถือดาบไว้ในมือ ทั้งๆที่บุกมาตามลำพังแล้วยังทำร้ายหัวโจกของคนกลุ่มใหญ่ แต่ใบหน้าคมกลับยังยิ้มสบายๆ

และประกายดาบคมกล้ารวมทั้งสายตามืดมนก็ทำใครหลายๆคนเริ่มจะจำได้...ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

" วอง...วองโกเล่....."        เสียงครางอย่างแผ่วเบาเอ่ยออกมาจากใครสักคน เรียกให้คนที่นั่งหน้าซีดกุมมือที่ขาดไปให้เงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกตะลึง

ถึงแม้จะเป็นกลุ่มก้อนที่ดำมืดเหมือนกันแต่อันธพาลชั้นต่ำกับมาเฟียก็ยังมีความแตกต่าง

นัยน์ตาสีเปลือกไม้กวาดมองไปที่กลุ่มคนซึ่งเริ่มถอยหนีตัวใครตัวมัน...ต่างจากรถยนต์สีดำนับสิบที่พร้อมใจกันเข้ามาจอดล้อมเอาไว้....นี่แหละคือความห่างชั้นของเศษสวะที่ได้แต่ใช้ชีวิตไปวันๆ เพราะพวกมันไม่มีความสามัคคีและขี้ขลาดตาขาว

" จะช่วยทำตามความต้องการของโกคุเดระได้หรือเปล่า?"       ปลายดาบชี้ลงไปที่คอหอยทำให้ใบหน้าของคนก่อเรื่องพยักรับอย่างหวาดๆ...เพราะไม่คาดคิดว่าร่างบอบบางนั่นจะเป็นคนของวองโกเล่ไปแล้ว

ทั้งๆที่ผ่านมาก็มีฝีมืออย่างที่พวกมาเฟียอยากได้ตัวมาตลอด แต่ทั้งรีไวทั้งโกคุเดระต่างไม่คิดจะเข้ากับแฟมมิลี่ไหน จนคนที่นี่ต่างก็แปลกใจว่าทำไมถึงไม่คิดจะออกไปจากโลกมืดที่ไม่มีอนาคตแห่งนี้

ร่างบอบบางปล่อยให้ร่างสูงใหญ่จัดการคนพวกนั้นไป นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองหาเฟอร์รารี่สีแดงที่น่าจะอยู่แถวๆนี้ และเมื่อพบเป้าหมาย รถคู่กายก็ทะยานออกไปหาคนที่ยังนั่งอยู่ข้างๆกองไฟ

เสียงเรียกชื่อคนในอ้อมแขนยังคงดังไปตลอดทาง นัยน์ตาสีมรกตละจากถนนมามองคนที่น่าสงสารซึ่งถูกลากเข้ามาเกี่ยวด้วยทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว

มือแข็งแกร่งของรีไวซึ่งนั่งอยู่บนเบาะข้างๆยังคงประคองอยู่ที่ใบหน้าอาบเลือดของคนที่ตนอุ้มเอาไว้ ริมฝีปากจูบอยู่ที่ขมับของคนที่ยังหลับไม่ได้สติ

เฟอร์รารี่สีแดงเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาลมิลาน

ด้วยความหวัง....

ว่าวันพรุ่งนี้...นัยน์ตาสีมรกตที่สดใสและเต็มไปด้วยความฝันคู่นั้น....มันจะลืมตาขึ้นมา....

“ คิดว่าไม่น่าใช่นะ สึนะ...โกคุเดระกับคุณพ่อ เกี่ยวข้องกับพวกนี้หลังจากที่ออกมาจากเวโรน่าแล้วน่ะ”     เสียงที่ดังมาจากปลายสายโทรศัพท์ทำให้คนที่นั่งอยู่หลังลีมูซีนสีดำซึ่งจอดอยู่ไกลๆถอนหายใจออกมา...ไม่ใช่งั้นหรอ....ถึงจะพลาดไปแต่รอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าเล็กเมื่อฟังเสียงปลายสายที่ดูจะเน้นย้ำซะเหลือเกินว่าเด็กผมเงินกับคนที่อยู่ด้วยกันนั่นเกี่ยวข้องกันยังไง

เจอคุณพ่อแบบนั้น สงสัยงานนี้ผู้พิทักษ์พิรุณของเขาคงได้เลือดตาแทบกระเด็นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแน่...

“ คึหึหึ....ดูเหมือนจะเสียเวลาเปล่าสินะครับ...สึนะโยชิคุง”      แล้วเสียงเย็นๆก็ทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบไปมองร่างสูงโปร่งที่นั่งยิ้มละไมพิงประตูรถอีกฝั่งอยู่ข้างกันๆ...นานๆทีถึงจะเห็นคนคนนี้ทำงานทำการให้สมกับที่เป็นผู้พิทักษ์หนึ่งในห้ากับเขาบ้าง...หรือจะเป็นเพราะเรื่องคราวนี้มีความเกี่ยวข้องกับคดีที่มาเฟียไปเผาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากันนะ ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของเขาถึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วย

จากการไล่บี้ของผู้พิทักษ์แห่งเมฆาก็ทำให้รู้ว่าคดีนี้ไม่ใช่ฝีมือของวองโกเล่...เพราะวองโกเล่ไม่มีสาขาอยู่ในเวโรน่า ซ้ำยังไม่เคยได้ผลประโยชน์อะไรจากห้างสรรพสินค้าที่ถูกสร้างขึ้นมาทับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นเลย

มีใครบางคนกำลังใช้ชื่อของวองโกเล่ในการข่มขู่ผู้คนเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง...

และตอนนี้วองโกเล่ก็กำลังตามล่าตัวมันอยู่

“ ผมว่าข้อมูลของผมน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ...แน่นอนว่าผมไม่ได้ทำเพื่อวองโกเล่และไม่ได้ทำเพื่อคุณ”

“...........”      ใบหน้าเล็กของบอสวองโกเล่ได้แต่เหล่มองเจ้าของผมทรงแปลกประหลาดนั่นอย่างหมั่นไส้...ถ้ารู้ข้อมูลแบบนั้นจะเก็บเงียบแล้วตามมาด้วยทำไมกันเนี่ย?! รีบๆส่งมาให้ตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องไปแล้ว!

กระดาษแผ่นหนึ่งถูกดึงออกมาจากสูทสีดำ ก่อนที่มือเล็กๆซึ่งยิ่งใหญ่กว่าใครในดินแดนมาเฟียของอิตาลีจะยื่นไปรับมันมา นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้กวาดมองตัวหนังสือบนหน้ากระดาษอย่างตั้งใจ

นี่มันอะไรกัน?

เอกสารทางราชการที่คนข้างๆไปเอามาได้ยังไงก็มิทราบได้นั้น มันระบุว่า...คริชา เยเกอร์...เคยดำรงตำแหน่งผู้ช่วย-ผู้แทนของรัฐบาลแคว้นเวเนโต ก่อนที่จะถูกแต่งตั้งให้ไปเป็นผู้แทนของรัฐบาลประจำแคว้นเอมีเลีย-โรมัญญา อย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน....

พ่อของ เอเลน เยเกอร์ เคยอยู่ในเวโรน่า...ในช่วงเวลาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นถูกไฟไหม้!

แล้วคนที่เซ็นอนุมัติให้มีการสร้างห้างสรรพสินค้าขึ้นมาแทนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ใช่ใคร....เพราะลายเซ็นภายใต้ตราปั๊มว่าอนุมัติ ก็คือ คริชา เยเกอร์ นั่นเอง

มันน่าสงสัยไม่ใช่รึไง...ที่เซ็นไวขนาดนี้...ทั้งๆที่มันเป็นที่ดินที่เพิ่งจะมีคนตายหมู่แล้วยังไม่รู้อีกว่าเป็นที่ของใครเพราะมันเป็นที่ดินบริจาค

แม้แต่ตัวห้างสรรพสินค้าเองก็ยังไม่มีชื่อเจ้าของที่แน่ชัดให้สืบสาวได้ มีแต่รายชื่อผู้ร่วมหุ้นเท่านั้น

ตอนนี้จึงรู้แค่ว่า  คริชา เยเกอร์ น่าจะมีส่วนพัวพันกับคดีนี้อย่างแน่นอน

ที่ตำรวจสรุปผลว่าเป็นไฟไหม้ธรรมดาไม่ใช่การวางเพลิง ก็คงเป็นเพราะแบบนี้เองสินะ....คนนอกไม่มีใครรู้ว่าที่จริงแล้วมันคือการวางเพลิง ส่วนคนในบ้านก็รู้แค่ว่าคนข่มขู่คือวองโกเล่....ที่เป็นตัวปลอม

ถ้าอย่างงั้นก็หมายความว่า...

ตอนนี้ยังมีพยานเหลืออยู่อีกสองคน...ที่จะสามารถยืนยันได้ว่ามันเป็นการวางเพลิง...

ที่สองคนนั้นไม่ออกมาบอกใครก็เพราะคิดว่าคนทำคือมาเฟีย...เสียเวลาเปล่าที่จะเรียกร้อง....

และการที่คนที่ลงมือตัวจริงยังไม่ฆ่าสองคนนั้นทิ้งก็เพราะไม่รู้...ว่ามีเด็กสองคนหนีรอดไปได้...

ถ้าหากวันหนึ่งทั้งสองคนรู้ว่าไม่ใช่ฝีมือของวองโกเล่ และอีกฝ่ายก็รู้ว่ายังมีพยานหลงเหลืออยู่....

อะไรมันจะเกิดขึ้น?

ใบหน้าเล็กได้แต่ชะงักค้างไป....เรื่องนี้ต้องรีบบอกยามาโมโตะ...

ว่าสองนักขับของทีมเฟอร์รารี่อาจจะกำลังตกอยู่ในอันตราย!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

ใครอย่าแซวเชียวนะว่าขาเฮย์โจวจะถึงหร้อ...ถ้าขับมอเตอร์ไซค์ เดี๊ยะๆ ฮ่าๆๆๆ อะร๊ายยย คราวที่แล้วก็ศาลเตี้ย...ศาลเตี้ยแล้วมันผิดตรงหนายยย ฮ่าๆๆ(<<ยัยนี่แหละจะโดนฟันหลังคอก่อนใคร)

เชี่ยยยยย โดนอนิเมะตอนสุดท้ายทำร้ายค่ะ โฮววววววววววววว มันมายังง๊ายยยยยอ่ะไอ้ฉากนี้!!!! คือในมังงะมันไม่มีค่ะ แล้วคุณกวางก็ดูโดยที่ไม่ได้เข้าเฟส ไม่เคยได้โดนสปอยด์ใดๆมาก่อน คือถึงขั้นกรีดร้องไม่เป็นภาษาเลยอ่ะ โฮกกกกกกกกกกกกก รักทีมงานไม่ไหวแล้ว ยังจะอุตส่าห์เซอร์วิสให้จนหยดสุดท้ายจริงๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดด เฮย์โจวคะ ทั้งๆที่ขาเจ็บก็ยังจะอุตส่าห์ไปช่วยเด็กคลั่งออกมาอีกนะคะ ไม่ห่วงตัวเองแต่ห่วงอีกคนมากกว่าแบบนี้มี๊รักตายเลยค่ะ กรี๊ดดดดดดด

โอยยยย ซับ...ต้องไปหาซับดู เพราะจน ณ บัดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเฮย์โจวพูดว่าอะไร แต่ตรูสครีมไป8059บ้านแล้ว อร๊ากกกกกกกกกก

คือดูแล้วก็มาอินกับฟิคตัวเองอ่ะ เพราะว่า GLIDE ตอนที่ 6 นี้เฮย์โจวก็กำลังไปช่วยเด็กเหมือนกัน แล้วพล็อตที่วางไว้ เด็กก็ได้รับบาดเจ็บที่หัวเหมือนกัน คือเห็นฉากที่เอเลนลืมตาขึ้นมาบนเตียงโดยมีผ้าพันแผลพันหัวเอาไว้ ทางนี้ถึงขั้นกรี๊ดเลยค่ะ อะไรมันจะใช่ปานนี้ โฮกกกกกกกกก สครีมเสร็จรีบเปิดฟิคปั่นต่อทันที ไม่ไหวแล้วววววววว

แล้วก็...จากการที่มาบ่น(?)ชุดใหญ่เกี่ยวกับความสะเทือนใจที่จองฟิกเกอร์เฮย์โจวไม่ทัน ก็เลยมีคนช่วยแนะนำร้านที่เค้าเปิดพรีให้ โฮววววว ขอบคุณมากๆๆๆเลยนะคะพี่งู ดีใจมากๆอ่ะ ไม่คิดว่าจะได้แล้วนะเนี่ย TAT // เก็บเงินเก็บทองไว้ไถ่ตัวเอเลนและสามี(?)ต่อไป... (ฮากับคอมเม้นต์ของคนที่จะซื้อเฉพาะท่อนขา(?)มากๆเลยค่ะ 5555+)

เพราะว่าหมู่นี้ไม่ค่อยได้เข้าไปอ่านเฟสคนอื่นๆ เลยไม่รู้ว่าเค้ามีอะไรกันหรือไปถึงไหนแล้ว555 จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่กำลังอินกับอะไรบางอย่างมากๆ เพราะรู้ตัวดีว่าเป็นคนที่ถูกล่อลวงง่าย แล้วก็สะเทือนใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องง่าย เบื่อง่าย (นิสัยชั่วร้ายมาก//แต่ถ้ารักอะไรขึ้นมานี่.....) เพราะงั้นจะปิดหูปิดตาตัวเอง เพื่อให้ไม่ให้วอกแวกอ่ะนะ ไม่งั้นไม่ลงไวขนาดนี้หรอก ฮ่าๆๆ เพราะงั้นต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่แชร์ข่าวสารหรือหารูปอะไรต่อมิอะไรส่งมาให้ตลอดเลยนะคะ >/////< ได้รู้อะไรกับเค้าบ้างก็ตรงนี้แหละ555 (เมิงจะอยู่ป่าไปไหนเนี่ยคุณกวาง)

แล้วก็...สำหรับฟิคตอนนี้ แอบมีเพลงมาแนะนำค่ะ...ที่จริงตอนแต่งเรื่องนี้ ฟังวนอยู่ 3 เพลงคือ GLIDE(bun ver.) , O Fortuna(The Piano Guys ver.) แล้วก็เพลงนี้....PLEDGE ของ The GazettE แต่ที่เพิ่งเอามาลงเพราะคิดว่า มันน่าจะเข้ากับฟิคตอนนี้ดีอ่ะนะ แค่ดนตรีก็อย่างเจ็บแล้วอ่ะ โฮวววววววว ฟังเพลงนี้ไป จิ้นเฮย์โจวบิดมอไซค์เข้าไปหาเอเลนแล้วมัน...อร๊ากกกกกก

แต่เนื้อเพลงเก๊าไม่ค่อยแน่ใจนะ คืออ่านแล้วยังงงๆค่ะ ตีความไม่ถูกว่าตกลงมันยังไงกันแน่ ใครรู้ช่วยสรุปให้ตรูฟังที แต่ดนตรีนี่แบบ...จะเพราะไปไหนอ่ะ โฮววววว กาเซตแม่งทำเพลงช้าเพราะมว๊ากกกกกกกกก แล้วนี่ก็ได้ข่าวมาว่ากำลังจะมีข่าวดีในไทยเร็วๆนี้...คือถ้าคุณน้องจะมา คุณพี่ต้องขายไตไปดูแล้วค่ะ โดนลูกสาว เอ้ย ลูกชายพร้อมสามี(?)ทำร้ายจนแม้แต่แกลบก็จะไม่มีให้กินแล้วค่ะ แต่ยังไงก็จะไปดูให้ได้เลยค่ะ ฮืออออ....รุกิ จะจิบิอย่างที่เห็นในจอไหมนะ แฮ่กๆๆๆ ชอบผู้ชายตัวเล็กค่ะ น่าร้ากกกก (มือเบสที่รักเมิงแต่ละคนนี่ตัวเล็กมาก?)....>v<...

แล้วก็มีคอมเม้นต์ถามมาว่า คุณฮิกับทูน่า(รวมมุคุคุด้วย)อายุเท่าไหร่ เพราะส่งผลต่อการจิ้น กร๊ากกกก ทูน่าเท่ายามะ 21ปี คุณฮิกับมุคุคุ 23 ค่ะ

ส่วนการควอลิฟาย เป็นการจับเวลาก่อนแข่งรวมทุกทีมค่ะ ฟอร์มูล่าวันจะมีนักขับทีมละสองคนเท่านั้น และจะต้องส่งลงทั้งคู่ทุกสนาม (มั้งนะแต่เคยอ่านข่าวเจอว่าถ้านักขับตัวจริงบาดเจ็บเค้าก็จะให้นักขับสำรองลงแทน // แต่ละทีมจะมีตัวจริงอยู่สองคนค่ะ) การควอลิฟายเหมือนจะทำหลายรอบนะไม่แน่ใจ แล้วก็เอาเวลาที่ดีหรือผ่านเกณฑ์อะไรซักอย่างมาเรียงลำดับทั้งหมดทุกคนที่ลงแข่ง ใครดีที่สุดก็ได้ออกสตาร์ทในรอบจริงเป็นคันแรก แล้วก็ไล่ลงไปตามลำดับในรอบควอลิฟาย น่าจะประมาณนี้นะ ถ้าใครทราบข้อมูลที่เป็นเรื่องเป็นราวมากกว่านี้ก็บอกเก๊าได้นะ555 // จะเห็นว่าในฟิคเขียนเกี่ยวกับการควอลิฟายไม่ค่อยละเอียด เพราะคุณกวางมันยังไม่มีข้อมูลที่แน่นอนค่ะ555

และสุดท้าย...มีคนวาดภาพทีมเฟอร์รารี่ของฟิคเรื่องนี้มาให้ค่ะ โฮวววววว ขอบคุณมากๆๆเลยค่ะ น้องเจมฐิ(?) โคตรอยากเห็นภาพนี้เลยอ่ะ เลยเอาขึ้นปกเฟสซะเบย >w<

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^