Attack
on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 05
:
Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au
:
Levi x Eren , 8059
:
Romantic Drama
:
NC-17
คำเตือน :
เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย
หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
สองมือในถุงมือสีแดงได้แต่กำแน่น
นัยน์ตาสีมรกตได้แต่จ้องเขม็งไปยังอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม สันกรามได้แต่กัดฟันกรอด
“
ฮายาโตะ”
แต่แล้วเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างๆก็ทำให้ร่างบอบบางจำต้องฝังความเคียดแค้นเอาไว้ในใจ...เพราะรีไวนั้นรู้ดีว่าหากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมาเฟียแล้วจะจบลงยังไง
ไม่เคยมีใครได้ตายดี...
ที่ที่เขาเคยอยู่มามันแสดงให้เห็นเอาไว้อย่างนั้น...
“
ตอนนี้หน้าที่ของแกคืออะไร?”
คำถามที่ถามออกมาทำให้ใบหน้าสวยยอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินไปที่ F138 ที่มีคำว่า HAYATO เขียนไว้ที่ตัวถัง...และครั้งนี้
เฟอร์รารี่สีแดงสดจะถูกขับออกไปด้วยความร้อนดั่งไฟเป็นครั้งแรก
เสียงกระหึ่มดังขึ้นเมื่อใกล้จะถึงเวลาออกสตาร์ท
รถทุกคันที่ลงแข่งขันขับไปประจำที่ของตัวเอง ก่อนที่จะมีรถเซฟตี้มาจอดนำหน้า
ก่อนจะเริ่มการแข่งพวกเขาจะต้องไปวนรอบสนามหนึ่งรอบเพื่อเช็คความพร้อมทั้งหมดก่อน
และหัวใจที่ร้อนลนก็อยากจะให้มันจบๆไปเสียที
แล้วในที่สุด
F138 ก็ขับกลับมาหยุดอยู่ที่ตำแหน่งหัวแถว โกคุเดระ ฮายาโตะ ที่ได้โพล
โพซิชั่นในรอบควอลิฟาย จะออกสตาร์ทจากกริดแรกสุด ส่วน รีไว
จะออกสตาร์ทจากกริดที่สอง ในลำดับที่สี่
นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่กลุ่มคนในชุดสีดำ
โดยเฉพาะใบหน้ากวนประสาทที่กำลังโบกไม้โบกมือมาให้เขา ก่อนจะเหยียบคันเร่งเพื่อเตรียมออกตัว
เสียงทุ้มของเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้นตามจังหวะที่ขาเหยียบลงไป
ส่วนนัยน์ตาก็ยังไม่ได้ละออกมาจากร่างสูงใหญ่เลยแม้แต่วินาทีเดียว
การแข่งขันมันจะต้องจบโดยไว
เพราะเขายังมีอะไรจะต้องไปทำ!!
แล้วสัญญาณการปล่อยตัวก็ดังขึ้น!
จากเสียงทุ้มกลายเป็นเสียงแหวกอากาศแสบแก้วหูขึ้นมาทันทีที่ฝ่าเท้าเหยียบลงไปจนไมล์ขยับแทบไม่ทัน
รถสูตรหนึ่งทุกคันออกตัวไปพร้อมๆกัน
เสียงที่ดังอยู่ทั่วสนามทำให้คนดูต่างรู้สึกเหมือนเลือดลมสูบฉีดจนความร้อนระอุในกายพุ่งขึ้นมาเมื่อต่างก็เริ่มส่งเสียงเชียร์ทีมของตัวเอง
สนามนี้ต้องแข่งกันทั้งหมด
53 รอบ และตอนนี้รถของทีมเฟอร์รารี่ก็กำลังเข้าโค้งแรกไปราวกับสายลม ปกติ F138 HAYATO ก็นับว่ามีนักขับที่ทักษะดีและไม่มีความกลัวที่จะเสี่ยง
ยิ่งในวันนี้เจ้าเฟอร์รารี่ที่ขับโดยนักแข่งที่อายุน้อยที่สุดก็ยิ่งวิ่งราวกับจะโผบินมากกว่าเดิม
เบรกแทบจะไม่ถูกแตะจนแม้แต่วิศวกรที่อยู่หลังพิตวอลล์ยังได้แต่มองกันตาค้าง...ทางตรงซึ่งมีมากในสนามแห่งนี้ยิ่งทำให้ความเร็วพุ่งไปถึง
310 กิโลเมตรต่อชั่วโมงโดยที่ไม่มีใครตามทัน
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักขับมือสองของทีมเฟอร์รารี่
แต่การขับแบบไม่กลัวตายในวันนี้มันกลับทำให้แม้แต่กองเชียร์ทีมอีกยังหันมามองเป็นตาเดียว
มือบางหมุนพวงมาลัยที่เต็มไปด้วยปุ่มบังคับ
โดยที่นัยน์ตาสีมรกตยังคงจ้องเขม็งอยู่ที่ถนน
ต่อให้กระแสลมแรงจะปะทะหมวกกันน็อคจนหัวเอนไปติดชิดกับเบาะสำหรับรองหัวแต่สมาธิที่ยังคงจดจ่ออยู่กับคนบนอัฒจันทร์ก็มีแต่จะทำให้ความเร็วยิ่งพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
และทุกรอบที่
F138
HAYATO วิ่งผ่านกลุ่มคนในสูทสีดำ
รังสีอำมหิตก็จะถูกส่งไปให้ราวกับจะบอกใบ้ว่าให้รออีกไม่นาน!
“
โกคุเดระ! เข้าพิตได้แล้ว”
เสียงของวิศวกรสาวดังเข้ามาจากวิทยุสื่อสาร แต่ใบหน้าสวยกลับไม่ตอบอะไรกลับไป
สองมือยังจับพวงมาลัยนิ่งอย่างไม่คิดจะเลี้ยวเข้าไปเปลี่ยนยาง
“
โกคุเดระ! นี่รอบที่ 15 แล้วนะ เข้าพิตซะ!”
เพราะว่ายางของวันนี้เป็นยางที่เตรียมเอาไว้สำหรับเข้าพิตสองรอบ...มันจึงเบาแต่ไม่ได้ทนทานอะไรเลย
มือบางกดปิดวิทยุสื่อสารก่อนจะหันกลับมาขับรถต่อไปโดยไม่ฟังอะไรอีก
ใจที่ร้อนดั่งไฟอยากจะจบการแข่งนี้ให้ไวๆ ต่อให้จะเสี่ยงแค่ไหนเขาก็ไม่เคยนึกกลัว
F138
HAYATO ยังคงวิ่งต่อไปด้วยความเร็วที่ไม่ตกไปจากเดิม
ทั้งการเข้าโค้งสุดโหดของสนามมอนซ่าก็ไม่ได้ทำให้เสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียว
“
รีไว! บอกให้โกคุเดระมาเข้าพิต!”
และเมื่อทางพิตวอลล์ติดต่อรถที่ยังนำเป็นจ่าฝูงนั่นไม่ได้
จึงหันมาพึ่งเฟอร์รารี่อีกคันที่ขับตามอยู่ไม่ไกล
ใบหน้านิ่งได้แต่สบถออกมาเมื่อพบว่าวิทยุสื่อสารระหว่างรถถูกเจ้าตัวดีนั่นปิดไปเรียบร้อย...ถึงแม้ว่าใครๆจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างบอบบางนั่น
แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เด็กนั่นรีบไปตายแบบนี้
พวกวองโกเล่!!
“.....บ้าเอ้ย!” เสียงหงุดหงิดดังขึ้นมาจากในหมวกกันน็อค...นานปีดีดักพวกนั้นมันไม่เคยมาดูการแข่งขัน
เพราะก็เป็นที่รู้กันว่าบอสของวองโกเล่จะไม่ไปปรากฏตัวที่ไหนง่ายๆ แล้ววันนี้ทำไมถึงมา?
แถมยังพาผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดกับเพชฌฆาตมือหนึ่งมาด้วย...พวกมันต้องการอะไร?
คิดจะเอาคนของเขาไปอีกสักกี่คนถึงจะพอใจ?
ยังไงซะ
เขาก็ไม่มีทางยกฮายาโตะให้แน่!
รอยแผลเป็นที่แผ่นหลังรู้สึกร้อนเป็นไฟ...มือหักพวงมาลัยก่อนจะเร่งความเร็วแซงรถทุกคันที่อยู่ตรงหน้า
เพื่อพุ่งไปหาเป้าหมายคือ F138
HAYATO!!
กึง!!!
ด้วยความเร็วระดับนี้แค่มีอะไรบางอย่างเฉียดเข้ามาใกล้ก็สามารถทำให้รถเสียหลักได้ง่ายๆ
ใบหน้าสวยหันไปมองข้างๆทันทีที่รู้สึกว่ารถเริ่มวูบไป
แล้ว
F138
LEVI ก็เข้ามาอยู่ในสายตา
รถที่พุ่งตามมาด้วยความเร็วแทบจะสูงสุดทำให้เริ่มเสียศูนย์จนจำต้องชะลอความเร็วลงเล็กน้อย
ทำให้ยังไล่ตามรถของร่างบอบบางไม่ทัน
แต่ท่าทางที่ยังไล่บี้ตามมาอย่างไม่ลดละถึงแม้จะเสี่ยงกับยางของตัวเองอยู่ไม่น้อยทำให้มือบางยอมเปิดวิทยุสื่อสารในที่สุด
“
จะเข้าพิตแค่รอบเดียว”
เสียงนิ่งเอ่ยออกไปสั้นๆและนั่นก็ทำให้ทั้งพิตวอลล์และพิตการาจสีแดงถึงกับวิ่งกันวุ่น
เพราะยางที่เตรียมเอาไว้เป็นอันต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด
แล้วการเข้าพิตในวันนี้ของทีมเฟอร์รารี่ก็ถูกบันทึกเอาไว้ว่าใช้เวลาน้อยที่สุดในการแข่งขัน
เพราะยังไม่ทันจะเสร็จดี
Ferrari F138 HAYATO ก็พุ่งทะยานสู่สนามโดยไม่มีรีรอ
ร่างบอบบางยังคงตะบี้ตะบันเหยียบคันเร่งต่อไป
แต่แค่ยอมเข้ามาเปลี่ยนยางก็ทำเอาทั้งพิตการาจถึงกับถอนหายใจ
เพราะถ้ายังฝืนใช้ความเร็วระดับนี้ต่อไปคงได้ยางระเบิดแน่
ที่เหลือก็ได้แต่นั่งลุ้นกันตาไม่กระพริบว่า
เจ้าเฟอร์รารี่สีแดงที่วันนี้ร้อนแรงดั่งไฟนั่นมันจะไปแหกโค้งที่ไหนหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง
แล้วในที่สุดธงตราหมากรุกก็ได้โบกสะบัดหลังจากที่
Ferrari F138 HAYATO พุ่งเข้าเส้นชัยในรอบที่ 53
ทั้งๆที่หางแถวยังถูกทิ้งห่างกันถึง 2 รอบ!
แล้วสถิติใหม่ของสนามก็ถูกบันทึกเอาไว้ทันที!
รถสีแดงจอดลงที่หน้าพิตการาจของตัวเองเอาดื้อๆ
ทั้งๆที่ปกติแล้วจะต้องไปวิ่งขอบคุณผู้ชมหนึ่งรอบก่อนจะต้องไปจอดเอาไว้ที่หลังป้ายหมายเลขหนึ่งที่หน้าโพเดี้ยมเพื่อขึ้นรับถ้วยรางวัล
แต่ร่างบอบบางก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วในเวลานี้
เพราะถือว่าได้ทำหน้าที่จนสำเร็จลุล่วง เรียวขาก้าวออกมาจากรถแข่ง
ก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกให้เส้นผมสีเงินสะบัดไปมา
มือคว้าประแจอันใหญ่ด้วยใบหน้าราวกับจะไปฆ่าคน
ทำเอาเจ้าหน้าที่ของกองทัพม้าลำพองต้องไล่ตะครุบตัวกันเอาไว้แทบไม่ทัน!
“
ปล่อย!” ร่างบอบบางพยายามสะบัดตัวหนีจากการจับกุม
ถึงแม้จะตัวบางร่างน้อยแต่เรี่ยวแรงก็มีมากจนคนของทีมเฟอร์รารี่นับสิบต้องเข้ามาช่วยกันจับตัวเอาไว้ไม่ให้ร่างบอบบางพุ่งไปยังอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม
เพราะถึงจะไม่รู้ว่าจะพุ่งไปหาใครหรือมีอะไรเกิดขึ้น
แต่กลุ่มคนในสูทสีดำที่กำลังลุกขึ้นจากม้านั่งก็ทำให้ทางนี้ต้องช่วยกันจับตัวเอาไว้เพื่อไม่ให้ไปทำอะไรที่กระทบกระเทือนต่อคนพวกนั้น...เพราะเรื่องมันคงจะไม่จบลงง่ายๆหากเข้าไปพัวพันกับมาเฟีย
นัยน์ตาสีมรกตของคนที่ถูกจับตัวเอาไว้แน่นได้แต่มองตามกลุ่มคนในชุดสูทสีดำที่กำลังเดินจากไปด้วยสายตาเคียดแค้น
ยิ่งร่างสูงใหญ่ของเจ้าคนที่สะพายดาบหันมายิ้มให้พลางโบกมือน้อยๆก็ยิ่งทำให้ความโมโหมันพุ่งสูงขึ้นอีก
ร่างบอบบางจึงยิ่งสะบัดตัวมากกว่าเดิมจนทำเอาคนทั้งพิตการาจหันมามองด้วยใบหน้าทึ่งๆ
เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็พึ่งจะรู้นี่แหละว่า โกคุเดระ ฮายาโตะ ก็โกรธ ก็โมโห ก็แสดงสีหน้าอย่างอื่นเป็น
แต่ก่อนที่ร่างบอบบางจะได้อาละวาดมากไปกว่านั้น
มือแข็งแรงของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองก็จับลงไปที่ข้อมือบางก่อนจะออกแรงลากให้เดินเข้าไปในพิตการาจด้วยกัน
โครม!!
แล้วแผ่นหลังบางก็กระแทกเข้ากับประตูล็อคเกอร์เสียงดังสนั่น
“
จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมาเฟีย”
สายตาดุดันสะกดให้อารมณ์ที่กำลังร้อนดั่งไฟและไม่ยอมฟังใครนิ่งลงได้ทันที
“
ถึงแกจะฆ่ามันได้แต่เวลาสิบปีนั้นมันก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก”
ร่างบอบบางทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างไม่คิดจะต่อต้านออกมาตรงๆ
ใบหน้าสวยได้แต่ก้มลงอย่างดื้อเงียบแต่ก็ยอมเชื่อฟังแต่คนตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น
“
ถ้าจะตายก็ตายด้วยเรื่องอื่น...."
"
อย่าทำให้แผลเป็นบนหลังของชั้นต้องไร้ค่า”
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครหันหลังเดินออกจากห้องไป
ทิ้งเอาไว้เพียงประโยคประโยคเดียวที่ทำเอานัยน์ตาสีมรกตถึงกับสั่นระริก
ใบหน้าสวยได้แต่ก้มลงไปมองฝ่ามือที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของตัวเอง...
เขาก็แค่ไม่อยากให้อภัย….คนที่สร้างรอยแผลเป็นเอาไว้บนแผ่นหลังของรีไวก็เท่านั้นเอง...
ร่างบอบบางเดินโซเซออกไปที่ด้านหลังพิตการาจก่อนที่จะเขย่าตะแกรงลวดที่กั้นลานจอดรถกับสนามหญ้าเอาไว้อย่างหาที่ระบายอารมณ์...แล้วตอนนั้นเอง....
“
เหวอ?!!!”
เสียงหลงๆที่ร้องออกมาอย่างตกใจของใครบางคนก็ทำให้ใบหน้าสวยก้มลงไปมอง
แล้วนัยน์ตาสีมรกตทั้งสองคู่ก็สบประสานกันเป็นครั้งที่สอง....
ใบหน้าสวยไล่มองร่างโปร่งบางของอีกคนที่นั่งอยู่กับพื้นคอนกรีต
ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะถูกล่ามเอาไว้ด้วยโซ่กับแม่กุญแจอันใหญ่
ใบหน้ามนกำลังบ่นขมุบขมิบว่าอุตส่าห์มาถึงที่นี่แต่กลับต้องมาดูถ่ายทอดสดผ่านมือถือ
และคนที่จะกล้าจับเด็กคนนั้นมาล่ามเอาไว้แบบนี้ได้ก็คงจะไม่ใช่ใครนอกจาก รีไว
นั่นแหละ
ร่างบอบบางจึงนั่งยองๆลงไปข้างๆโดยไม่ได้พูดอะไร
ใบหน้าสวยกลับมานิ่งเฉยเย็นชาเหมือนเดิมเมื่ออารมณ์เริ่มจะเข้าที่
มือของคนที่อยู่ในชุดหมีสีแดงหยิบเศษลวดแถวๆนั้นขึ้นมาก่อนจะไขเข้าไปในแม่กุญแจอันใหญ่....แล้วไม่นานร่างโปร่งบางเจ้าของผมสีน้ำตาลก็หลุดออกมาจากพันธนาการได้อย่างง่ายดาย....
นัยน์ตาสีมรกตที่มีประกายสดใสมองอีกฝ่ายอย่างทึ่งๆ
แต่คนที่เพิ่งจะไขกุญแจให้ตนเมื่อครู่กลับนิ่งไปทั้งๆที่ยังนั่งยองๆอยู่ข้างๆ...ใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินดูเศร้าๆ....จนเขาอดไม่ได้ที่จะทำอะไรสักอย่าง
มือจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่ติดตัวอย่างพร้อมจะหนีอยู่ตลอดเวลาเพื่อควานหารถบังคับวิทยุคันเล็กที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอ
มินิออสตินคันจิ๋วถูกวางลงไปบนพื้น
ก่อนที่มันจะแล่นไปข้างหน้าแล้ววนกลับมาชนปลายเท้าที่อยู่ในรองเท้าแข่งสีแดง
ใบหน้าสวยที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินก้มลงไปมองมันอย่างสนใจ
เพราะชีวิตวัยเด็กที่ขาดหายไปทำให้นัยน์ตาสีมรกตที่เย็นชาอยู่เสมอมองตามรถคันจิ๋วที่กำลังวิ่งได้ด้วยตัวของมันเอง....ไม่สิ...มันวิ่งตามคันโยกในมือของคนข้างๆนี้มากกว่า
แล้วคันบังคับก็ถูกยื่นมาให้
ใบหน้าสวยจึงได้แต่หันไปมองใบหน้ามนที่พยักให้โดยไม่พูดอะไร
มือที่ยังอยู่ในถุงมือสีแดงจึงรับมันเอาไว้ก่อนจะมองคันโยกอย่างสนใจ...ขนาดฟอร์มูล่าวันที่บังคับยากเย็นยังขับมาแล้ว
นับประสาอะไรกับรถบังคับวิทยุคันเล็กๆ
แต่ของเด็กเล่นแบบนี้กลับทำให้ใบหน้าสวยอมยิ้มออกมาได้...เมื่อเห็นมันกำลังแล่นไปบนพื้นช้าๆตามการบังคับของตัวเอง...
“
ถ้าจะเลี้ยวก็ให้โยกตรงนี้...อันนี้ถอยหลัง...” หัวสีน้ำตาลยื่นมาแทบจะชนกับหัวสีเงิน
ร่างแบบบางทั้งคู่นั่งยองๆอยู่ข้างๆกันเมื่ออีกฝ่ายกำลังสอนอีกฝ่ายให้เล่นรถบังคับวิทยุ
“
แบบนี้?”
แล้วก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีทักษะในการขับรถทุกชนิดไม่เว้นแม้แต่รถบังคับวิทยุ
เจ้ามินิออสตินคันจิ๋วจึงได้แล่นฉิวอยู่บนพื้นได้อย่างรวดเร็ว
“
อื้อ! นั่นแหละ”
สมกับที่ยังเป็นเด็กทั้งคู่
ดูเหมือนคนหนึ่งก็จะลืมไปแล้วว่าเพิ่งถูกล่ามอยู่
ส่วนอีกคนก็ยิ้มได้เพราะรถเล็กๆคันเดียว
“
ที่มาขอร้องให้บอกข้อมูล คือคันนี้น่ะหรอ?”
ริมฝีปากสีสดถามออกไปทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาไปจากรถที่ตนบังคับอยู่
“
ไม่ใช่หรอก...คันที่ใช้แข่งน่ะใหญ่กว่านี้
รูปร่างก็จะคล้ายๆกับรถของนายนั่นแหละ”
ใบหน้าสวยพยักหน้าน้อยๆโดยที่สายตาก็ยังอยู่ที่เจ้ามินิออสติน....ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆมีเวลาพิจารณาอีกฝ่ายเพราะเพิ่งจะเคยได้อยู่ใกล้ขนาดนี้
ทั้งๆที่คิดมาตลอดว่าอีกฝ่ายดูสูงส่งราวกับหงส์
คิดว่าจะเย่อหยิ่ง
แต่ที่จริงก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่มีใบหน้าที่เศร้าหมองได้เหมือนๆกับเขา
แล้วก็ยังดูจะสนใจรถบังคับวิทยุที่ใครๆก็คิดว่าเป็นแค่ของเล่นเหมือนๆกับเขาอีก...
ทำไมคนที่เขาเจอในคืนวันนั้นถึงไม่ใช่คนคนนี้นะ
ไม่งั้นคงไม่ต้องมาโดนบังคับขู่เข็ญ โดนจับล่ามเอย จับลากไปนู่นมานี่เอย โดยที่ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยสักนิดแบบที่เป็นอยู่นี่หรอก!
"
คุณโกคุเดระ! เชิญขึ้นโพเดี้ยมครับ!"
เสียงตะโกนเรียกดังมาจากเจ้าหน้าที่ที่โผล่หน้ามาเพื่อตามหาตัวที่หนึ่งของสนามที่จู่ๆก็หายตัวไป
ใบหน้าสวยจึงพยักรับเบาๆก่อนจะส่งคันบังคับคืนให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
นัยน์ตาสีมรกตเย็นชามองอีกฝ่ายอย่างขอบคุณ....เขาที่ได้แต่เฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่ไกลๆเพราะไม่เข้าใจว่าการทำตามความฝันคืออะไร...แต่วันนี้ก็พอจะเข้าใจขึ้นมานิดหน่อย
สักวัน...เขาก็อยากจะมีความฝันและใบหน้าที่ยิ้มไปกับมันได้เหมือนกับคนคนนี้บ้าง...
ร่างในชุดสีแดงเดินจากไปทำให้หลังพิตการาจเหลือแต่ร่างโปร่งบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระอยู่ตามลำพัง
มือบางเก็บมินิออสตินคันจิ๋วใส่กระเป๋า
ตั้งใจจะหนีกลับไปก่อนที่คนใจร้ายที่จับเขามาล่ามเอาไว้จะมาเจอเข้า
กระเป๋าถูกยกขึ้นมาสะพายบ่า
แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่ามีมือของใครบางคนปิดลงมาที่ปาก!
"
อื้อ?...อื้อๆๆๆ!!!!" ร่างโปร่งบางดิ้นรนขัดขืนทันที
สองมือถูกรวบไพล่หลังเอาไว้ ก่อนที่กลิ่นอะไรบางอย่างจะลอยมาแตะจมูก
แล้วนัยน์ตาสีมรกตกลมโตก็ค่อยๆหรี่ปรือลง
ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะล้มพับลงไปในอ้อมแขนของใครบางคน
ลำตัวเบาหวิวถูกอุ้มหายไปจากด้านหลังของพิตการาจโดยกระเป๋าถูกทิ้งไว้ที่เดิม...ให้คนที่อุตส่าห์ล่ามเอาไว้ได้ดูต่างหน้า....
ร่างบอบบางเดินกลับเข้าไปในพิตการาจ
แต่ก่อนที่จะได้ก้าวต่อไปยังโพเดี้ยม คนที่มาตามตัวก็เรียกเอาไว้เสียก่อน
"
มีคนฝากนี่มาให้น่ะครับคุณโกคุเดระ"
กระดาษที่พับเอาไว้ง่ายๆถูกยื่นส่งมาให้
มือบางได้แต่เปิดดูอย่างสงสัย
ก่อนที่ตัวเลขแถวหนึ่งจะปรากฎแก่สายตา....เบอร์โทรศัพท์?...ของใครกัน?
และเมื่อเงยหน้าขึ้นไป
คนที่ยื่นมาให้ก็ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้ ก่อนจะขอตัวเดินจากไป...นัยน์ตาสีมรกตได้แต่จ้องมองเบอร์โทรศัพท์ในมือก่อนจะพลิกกระดาษไปมาซึ่งมันไม่ได้เขียนอะไรอย่างอื่นเอาไว้เลย
ไม่สิ...
มีตัวหนังสือเล็กๆเขียนอยู่ที่มุมด้านหนึ่งของกระดาษ....
มันไม่ใช่ภาษาอิตาลีที่คุ้นเคย...
แต่เป็นภาษาญี่ปุ่น?!!
นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่ลายมืออ่านง่าย....ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนภาษาญี่ปุ่นจริงๆจังๆ
แต่เพราะชื่อของตัวเองเป็นแบบนี้จึงสนใจมันอยู่บ้าง
เพราะฉะนั้นคำที่เขียนอยู่บนกระดาษเขาจึงเข้าใจมันเป็นอย่างดี....
"
Sukidayo"
ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันก่อนจะขย๋ำกระดาษจนเป็นก้อนกลม...ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนส่งกระดาษแผ่นนี้มา!
'ชอบนะ' ....งั้นหรอ?....
ฉันจะฆ่าแก
ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!
พิธีรับถ้วยรางวัลวันนี้ก็ยังคงผ่านไปด้วยใบหน้าที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรตามเดิมของคนได้ที่หนึ่งกับที่สาม...
คงต้องบอกว่าเพราะเป็น
รีไว เฟอร์รารี่ถึงยังได้ที่สามบนโพเดี้ยม...เพราะหลังจากที่ F138 LEVI เร่งความเร็วเกินพิกัดเพื่อไล่ตาม F138 HAYATO
ให้เปิดวิทยุสื่อสาร เครื่องยนต์บางส่วนก็ไหม้จนต้องเสียเวลาเปลี่ยนไปใช้รถสำรอง
มือที่ถอดถุงมือสีแดงออกแล้วของคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโพเดี้ยมรับถ้วยมาจากมือของผู้แทนของรัฐบาลแห่งแคว้นเวเนโตซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ให้เกียรติมาเป็นคนมอบถ้วย
เพราะปกติจะเป็นคนใหญ่คนโตในแคว้นลอมบาร์เดียซึ่งสนามมอนซ่าแห่งนี้ตั้งอยู่มากกว่า
มืออีกข้างยกขึ้นเช็คแฮนด์ตามธรรมเนียม
นัยน์ตาสีมรกตมองหน้าชายสูงวัยอย่างไม่ได้คิดอะไร
เสียงทักทายที่คนมอบถ้วยมักจะพูดแสดงความยินดีกับคนได้ที่หนึ่งถูกเอ่ยออกมา...ให้ใบหน้าสวยได้แต่ชะงักไป...
“
ยินดีด้วยนะ เธอคือความภาคภูมิใจของคนเวเนโต”
ชายผู้นั้นหันไปมอบถ้วยให้คนอื่นต่อ
ปล่อยให้นัยน์ตาสีมรกตมองตามไปด้วยความสงสัย....รู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนของแคว้นเวเนโต?.....รู้ได้ยังไงว่าเขามาจากเวโรน่า....?
เพราะไม่ว่าจะบทสัมภาษณ์ไหนๆ
ทั้งเขาทั้งรีไวจะถูกเอลวินบอกให้เผยแพร่ออกสื่อแค่ว่าพวกเขามาจากมิลาน....
บนโพเดี้ยมและในพิตการาจสีแดงยังคงฉลองชัยชนะกันอยู่
แต่คนที่ได้ที่สามกลับปลีกตัวออกมาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ด้านหลัง
ป่านนี้เจ้าเด็กขี้โวยวายนั่นคงจะงอนแก้มป่องไปแล้วมั้งที่ถูกเขาล่ามเอาไว้ทั้งวันแบบนั้น....แต่มันก็ช่วยไม่ได้...ถ้าปล่อยไปก็ไม่รู้จะกวนใจเขาอีกแค่ไหน
จะไม่ให้อยู่ในสายตาก็ไม่ได้อีก....ช่างเป็นเด็กเหลือขอที่วุ่นวายซะจริงๆ
“
โฮ่ย”
เสียงทักดังออกไปในขณะที่มือกำลังเปิดประตู
แต่แล้วใบหน้ามนงอหงิกที่คิดว่าจะได้เห็นกลับมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นที่อยู่ตรงหน้า....เจ้าเด็กนั่นหนีไปได้?
หลุดออกมายังไง?...นัยน์ตารีขวางเหลือบมองแม่กุญแจที่วางอยู่ที่พื้นอย่างหงุดหงิด...อย่าให้จับได้อีกก็แล้วกัน!
แต่ก่อนที่ร่างในชุดแข่งสีแดงจะเดินกลับเข้าไปในพิตการาจ
นัยน์ตาช่างสังเกตก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายสีดำที่เขาจำได้ดีว่ามันเป็นของเด็กนั่นไม่ผิดแน่ ใบหน้านิ่งถึงกับชะงักค้างไป....เด็กนั่นไม่น่าจะหนีไปโดยไม่เอากระเป๋านี่ไปด้วย…
จู่ๆร่างกายก็รู้สึกชาวาบ
มือคว้ากระเป๋าขึ้นมาก่อนจะตรงเข้าไปในห้องล็อคเกอร์
ประตูตู้เหล็กถูกเปิดออกเสียงดังโครมครามตามความร้อนใจที่เกิดขึ้น...ถ้าหากว่าเด็กนั่นไม่ได้หนีไปเอง
ก็แสดงว่ามีใครบางคนมาเอาตัวไป
และนั่นมันก็ทำให้เขานึกถึงใบหน้ากังวลของฮายาโตะตอนที่รู้ว่าเขาพาเด็กนั่นไปมิลานขึ้นมาทันที
มิลาน....
ริมฝีปากได้แต่เม้มแน่นอย่างเจ็บใจ
มือควานหาโทรศัพท์มือถือที่น่าจะวางอยู่ในตะกร้า
สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของเขามาตลอด....สิ่งที่ทำให้เขาไม่อาจจะหันหน้ากลับไปหาเด็กนั่นได้ในเวลาที่นอนร่วมเตียง...
เพราะเขารู้ดี...ว่าเรื่องแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้น...
เขากำลังจะลากเด็กนั่นลงมาอยู่ในนรกด้วยกัน…
ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสามันกำลังจะต้องมาแปดเปื้อนด้วยน้ำมือของเขาเอง...
ปัง!!!
เสียงประตูล็อคเกอร์ที่ถูกกำปั้นซัดจนยุบลงไปทำให้ใบหน้าสวยของคนที่เพิ่งเดินเข้าไปหันมามอง
นัยน์ตาสีมรกตถึงกับชะงักเพราะไม่ได้เห็นรีไวมีสีหน้าแบบนี้มานานแล้ว
สีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ
สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล สีหน้าที่กำลังโกรธจัด....เกิดอะไรขึ้น?
มือบางคว้าโทรศัพท์มือถือในมือของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองมาดู...แล้วภาพที่เห็นอยู่ในหน้าจอก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง
เด็กคนนั้นสลบอยู่ที่พื้น
สองมือถูกมัดไพล่หลังเอาไว้ ใบหน้ามนถูกมัดปากด้วยผ้าสีขาว
และภาพก็ถูกถ่ายมาจากสถานที่ที่พวกเขารู้จักดี....
“
จะไปช่วยหรอ?”
ใบหน้าสวยเงยมองร่างแข็งแกร่งที่เปลี่ยนไปใส่เสื้อเชิ้ตสีเลือดนกกับโค้ทสีดำ
รองเท้านักแข่งสีแดงถูกเปลี่ยนเป็นบูทสีดำสูงถึงหัวเข่า
“............” ร่างแข็งแกร่งไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่ใบหน้านิ่งก็บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังเอาจริง
แววตาโหดเหี้ยมที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วทำให้ร่างบอบบางได้แต่ขนลุกไปทั่วร่าง
รีไวที่เป็นแบบนี้...แม้แต่เขาเองก็หยุดไม่อยู่
“
ไม่เอาตำรวจไปด้วยจะดีหรอ? นายก็รู้ว่าพวกนั้นมันลอบกัด”
ใช่....พวกเขาต่างรู้ดีว่าที่แบบนั้นมันเป็นยังไง...ในเมื่อพวกเขาก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นมาก่อน
ใบหน้าสวยเงยขึ้นอย่างพยายามทำให้อีกฝ่ายใจเย็นลง
แต่ฝ่ามือที่กำลังขยับไปมาในถุงมือหนังสีดำสนิทก็ไม่คิดจะฟังอะไรอีก
พวกเขาทั้งคู่นั้นเหมือนกัน....กับเรื่องที่ให้ความสำคัญ...ก็จะใจร้อนอย่างไม่น่าเชื่อ
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินออกจากห้องช้าๆด้วยใบหน้าราวกับซาตาน
คำพูดที่ทิ้งเอาไว้มีแต่จะทำให้คนมองอยู่ข้างหลังได้แต่กังวลใจ
“
ถ้าอย่างงั้นนายก็น่าจะรู้...ว่าตำรวจก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้เหมือนกัน...”
เสียงฝีเท้าค่อยๆเบาบางลง
ใบหน้าสวยได้แต่กระสับกระส่ายไปมาอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...เรื่องนี้คงบอกเอลวินไม่ได้เพราะไม่อยากให้ทีมมาเกี่ยวข้องด้วย...แล้วเขาก็ปล่อยรีไวไปคนเดียวไม่ได้ด้วยเหมือนกัน
มือบางจึงหยิบเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยนลวกๆ
ใช่...เขารู้ดีว่าตำรวจก็เอือมระอาเกินกว่าจะยื่นมือเข้ามายุ่ง
กับที่ที่มีแต่เรื่องทุกวันอย่างที่นั่น...กฎหมายไม่เคยทำอะไรได้เลย...
ถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้เด็กคนนั้นเองนั่นแหละที่จะอันตราย...เพราะพวกมันทำอะไรรีไวกับเขาไม่ได้
มันเลยรังควานคนใกล้ตัวพวกเขาแทน....และนี่ก็คือเหตุผล...ที่พวกเขาอยู่ด้วยกันแค่สองคนมาโดยตลอด
ทำยังไง...ถึงจะทำให้พวกมันเลิกยุ่งกับเด็กคนนั้นได้....
ในเมื่อกฎหมายทำอะไรไม่ได้...ก็อาจจะต้องพึ่ง...ศาลเตี้ย
ริมฝีปากสีสดเม้มแน่นเข้าหากัน
ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ มือควานหาเศษกระดาษที่ถูกขย๋ำจนเละออกมาคลี่ออกจากกัน
โทรศัพท์มือถือถูกกำแน่นจนแทบจะพังคามือ....ทำไมถึงได้นึกถึงหมอนั่นขึ้นมาในเวลาแบบนี้...เขาควรจะเกลียด
เขาควรจะเคียดแค้น เขาควรจะไม่พึ่งพาอีกฝ่ายสิ!
“
ไงที่รัก?”
เสียงทักดังขึ้นมาทันทีที่ปลายสายถูกกดรับ
คำพูดกวนประสาททำให้จิตใจที่พยายามสะกดให้เย็นไว้ถึงกับตบะแตกขึ้นมาทันที
“
ใครรักแกไอ้บ้า! ชั้นจะฆ่าแก!!”
เขาคงสับสนไปเองที่คิดจะพึ่งพาหมอนี่
“
ฮะฮะฮะ...โอเค...นายคือโกคุเดระตัวจริง แล้ว...มีอะไรหรือเปล่า?” หมอนั่นก็คงรู้ดีว่าอย่างเขาคงไม่มีวันโทรไปถ้าไม่มีอะไรที่คอขาดบาดตาย
ปลายสายจึงนิ่งเงียบอย่างตั้งใจฟัง
“
...............................ไม่มี...”
จนแล้วจนรอดเขาก็พูดออกไปไม่ได้.....ว่าอยากให้ช่วย
มือจึงได้แต่กดสายไปอย่างเจ็บใจตัวเอง
ใบหน้าสวยขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะสะบัดหน้าไปมา
สองขารีบวิ่งออกไปจากห้องล็อคเกอร์...ยังไงตอนนี้ก็ตามรีไวไปก่อนแล้วกัน
ร่างบอบบางถลาออกมาที่ลานจอดรถ
ก่อนจะพบว่ารีไวเอาเฟอร์รารี่ธรรมดาที่ทีมเอามาด้วยเพียงคันเดียวออกไปแล้ว
ใบหน้าสวยได้แต่หันไปหันมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง
แต่แล้วจู่ๆก็มีแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องมาที่ร่างบอบบางซึ่งแต่งตัวไม่ได้ต่างไปจากคนเป็นผู้ปกครอง
เพียงแต่เชิ้ตเข้ารูปข้างในนั้นเป็นสีขาว
มือยกขึ้นมาป้องตาก่อนจะเห็นว่ารถที่แล่นมาจอดอยู่ตรงหน้าคือ BMW สีดำสนิท
“
นานๆที เปลี่ยนมานั่งบีเอ็มบ้างดีไหมที่รัก?”
เสียงกวนประสาทที่มาพร้อมใบหน้าที่น่าฆ่าให้ตายแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
ใบหน้าสวยงอหงิกอย่างที่ปกติคงไม่มีใครได้เห็น
ก่อนที่ร่างบอบบางจะก้าวฉับๆไปยังตำแหน่งคนขับ
“
ลงมา! ชั้นจะขับเอง!” ร่างสูงใหญ่ได้แต่ยิ้มอย่างยอมแพ้ก่อนจะยอมยกพวงมาลัยให้แต่โดยดี
ถึงรถคันนี้จะไม่ได้แรงเท่าเฟอร์รารี่แต่ถ้าเป็นร่างบอบบางขับ
รถอะไรก็คงไม่ได้ต่างกัน
แล้ว
BMW
สีดำก็ทะยานออกไป....โดยที่คนขับไม่ได้รู้ตัวเลยว่า....มีรถสีดำอีกนับสิบคันลอบตามไปอยู่ห่างๆ
ตามคำสั่งของ....วองโกเล่เดซิโม่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
To
be con.
คือตอนนี้คุณกวางกำลังสะเทือนใจขั้น
MAX
อยู่ค่ะ....เพราะว่าฟิกเกอร์เฮย์โจวมันจะ Sold out ไวเกินไปแล้ว!!!
ปกติจะสั่งจากเวป
amiami อ่ะนะ ไอ้เราก็นั่งเฝ้าไปสิว่ามันจะเปิดจองเมื่อไหร่ เมื่อเช้า(สิบโมงครึ่ง)เข้าไปดู
ตรูยังไม่เห็น(คงไม่ใช่ลืมรีเฟรชนะ =[ ]=?
ไม่หรอกน่าเพราะนอนตีสี่ก็ยังไม่มา?) แล้วปรากฏว่าหันไปปั่นงานอย่างเมามันส์จนพักเที่ยง
เปิดเข้าไปดูอีกที...มาแล้ว!! แล้วก็ Sold out ไปเรียบร้อยแล้วอย่างสวยงาม =[ ]=!!!!!!
กรีดร้องเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว
โฮววววววว เลยลองเข้าไปดูที่อนิเมท ปรากฏว่าที่นั่น Sold out ทั้งสองเวอร์ชั่น...ยิ่งกว่าอีก!!!! >[ ]<!!
คุณกวางเลยเพิ่งรู้ว่าตกลง เฮย์โจวชุดทำความสะอาดมันเป็นรุ่นลิมิเต็ด?
อ๊ากกกกกก....ตอนนี้เลยสั่งที่ร้านรับฝากของไทย
น่าจะได้เฮย์โจวเวอร์ชั่นปกติอย่างเดียว ฮึกๆๆ *กัดผ้าเช็ดหน้า*
ถ้าต้องไฟท์กันขนาดนี้ มี๊จะสู้ไหวได้ง๊ายยยยย แล้วเค้ารู้กันได้ยังไงอ่ะว่าจะเปิดจองวันไหน
=A=
เลยเริ่มวิตกจริตค่ะ
ว่าตอนเอเลนตรูจะทันไหม *ลนลานๆๆ* เพราะเหลือเอเลนคนเดียวแล้วป่ะที่ยังไม่เปิดจองทั้ง
ฟิกม่าและเน็นด๋อย...ตอนฟิกม่ามิคาสะก็ว่าโหดแล้วนะที่ Sold out ภายในวันเดียว...มาเจอเฮย์โจวเข้าไป
ตรูถึงกับช็อค(ถึงจะคาดว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็เถอะ).....เดือนมกราช่างเป็นเดือนที่โหดร้าย
เพราะทั้งด๋อย ทั้งฟิกม่าและฟิกเกอร์ไททันเจือกออกเดือนเดียวกันหมด
อ๊ากกกกกกกกกกกกก แต่ยังไงเอเลน มี๊ก็ต้องได้!!!!! (ช่วยเอาความมุ่งมั่นแบบนี้ไปใช้กับงานบ้างเถอะ)
อือ...ไหนๆก็พลาดเฮย์โจวชุดทำความสะอาดไปแล้วเลยสั่งชิกิแม่งเบย
(ซะงั้น) ก็แบบว่า...เห็นแล้วมี๊ทนไม่ได้ เอามาตั้งไว้แล้วจิ้นเองก็ได้วะ
ว่าผมเป็นสีเงินแล้วตาเป็นสีเขียว(โดนชิกิเชือด) >/////< ที่เหลือนี่อย่างก๊กอ่ะ
โฮกกกกกก กิโมโนขาว ข้างในแดง แล้วยังถือดาบของยามะอีกตะหาก อร๊ากกกกกกก
แปะรูปปลากรอบ
บ่น(?)เสร็จก็มาสครีมต่อดีก่า....มีคนวาดรูปหนูก๊กจากฟิคเรื่องนี้ให้เก๊าด้วยอ่ะ
โฮวววววว ดีใจมากๆๆอ่ะ ขอบคุณมากๆๆนะค้าน้องเมย์ >/////< อาร์ตมากอ่ะ
ไม่คิดว่าจะได้รูปแนวนี้มาประกอบฟิคตัวเอง ดีใจอ่า~~~ >////<
ฮ่าๆๆ
อ่านคอมเม้นต์ของเมื่อตอนที่แล้ว
ประกอบกับได้คุยกับหลายๆคนมาก็ทำให้ยัยมี๊ปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
เพราะมีคนบอกว่าหลังจากที่ไม่เคยสนใจการแข่งรถมาก่อน ตอนนี้กลับไปนั่งหาข้อมูลของเอฟวันและเฟอร์รารี่มาอ่าน
แอร๊ยยยยย >////<
ดีใจที่คนอ่านอินไปกับฟิคเก๊าแบบนี้ >////< แล้วก็ดีใจที่ได้เป็นส่วนเผยแพร่ความน่าอัศจรรย์ของวงการรถยนต์ประเภทนี้
เพราะขนาดตัวเองที่หาข้อมูลตอนแต่งฟิคยังรู้สึกทึ่งเลยค่ะ
ว่านั่นมันโคตรนวัตกรรมเลยอ่ะ รถฟอร์มูล่าวันนี่มันสุดยอดจริงๆ
ทั้งๆที่ต้องวิ่งด้วยความเร็วขนาดนั้น ต้องรับแรงไม่ใช่น้อยๆ
แต่กลับเป็นรถที่ถอดประกอบง่ายมากอ่ะ =[ ]=
แค่เห็นตอนเปลี่ยนยางก็ว่าน่าทึ่งสุดหูรูดแล้ว พวงมาลัยรถ....มันยังถอดเข้าถอดออกอย่างง่ายด้วย
=[ ]=
คือเวลาที่นักขับเค้าจะเข้าจะออกจากรถมันจะต้องถอดพวงมาลัยออกก่อนไม่งั้นมันจะติด
ไอ้เราก็นั่งอ้าปากค้าง...คือนั่นมันพวงมาลัยรถที่บังคับรถเอฟวันนะไม่ใช่จักรยานบ้านเรา
ทำไมมันถอดง่ายปานนั้นทั้งๆที่น่าจะมีระบบไม่ใช่น้อยๆ...สุดยอดดดดดด
นอกจากตัวรถ...ข้าวของเครื่องใช้ในทีมก็น่าทึ่งมากๆเช่นกันค่ะ
อย่างที่บอก เอฟวันเค้าต้องย้ายสนามกันตลอดทั้งปี
แข่งไม่เคยซ้ำที่แถมยังต้องขนของพวกนี้ข้ามน้ำข้ามทะเลข้ามประเทศกันอีก
นวัตกรรมเรื่องการขนย้ายนี่ก็สุดยอดมากๆเลยค่ะ อยากจะรู้ว่าเอามายังไง ลงเรือ?
ขึ้นเครื่องบิน? นอกจากเรื่องการขนย้าย เรื่องการถอดประกอบก็น่าทึ่งไม่แพ้กัน
เพราะการแข่งขันมันมีทุกสองอาทิตย์ใช่ป่ะ ต้องขนอุปกรณ์การปรับแต่งมากมายไหนจะคอมพิวเตอร์อีกไม่ใช่น้อยไปเซตในแต่ละสนามนี่ก็ไม่น่าจะง่ายและไวเลยนะ
สมกับเป็นกีฬาที่ใช้ความเร็วจริงๆ ต้องเร็วทั้งทีมเลยอ่ะ555 เจ๋งดี นี่คงเป็นกีฬาที่มีผู้ร่วมทีมเยอะที่สุดแล้วมั้งเนี่ย
กร๊ากกกก
ชะ!
เผลอเวิ่นยาวอีกแล้ว ^ ^” แล้วเจอกันตอนหน้านะค้า
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามค่า >w<
ลุ้นแต่แรกเลยว่าฮายาโตะจะทำอะไรมั้ย สุดท้ายก็เอาอารมณ์ร้อนๆ นั้นไปลงกับการแข่งก่อน กรี๊ดดด
ตอบลบเป็นอะไรที่เท่มากๆ ตอนเปลี่ยนยางก็ทำเอาตกใจว่าจะทำยังไงดี ทำไมหนูดื้อแบบนี้ ก็มีคนเดียวที่จัดการได้อีกแหละ
เฮย์โจววว ชอบประโยคที่บอกว่าจะตายก็ตายด้วยเรื่องอื่น อย่าทำให้แผลบนหลังต้ิองไร้ค่า
แล้วฉากที่แอบรอก็มีมาแล้ววว ฮายาโตะเจอเอเลน อ่านไปอมยิ้มไป
ฉากนี้มันช่างอบอุ่นปนเศร้าๆ แต่ก็มุ้งมิ้งเกินจะทน
เอเลนโดนจับไป เรื่องเริ่มเผยปมหลังของสองนักขับบ้างแล้ว
ยามะที่มันโผล่มาก็ดาร์กเนียนทันที เรียกอะไรที่รงที่รัก ตลอดอะแก๊ 555
โฉบเฉี่ยว BMW มาให้ก๊กขับ วองโกเล่เริ่มเดินแผนแล้วสินะ
ในที่สุดก๊กก้มีบท!! รอฉากอาละวาดของก๊ดอยู่นานแล้วค่า555 แต่ไอ้การขับรถแบบนั้นมันยังไง ใครสอนมาห๊าาา คนลุ้นหัวใจจะวายแทนว่ามันจะไปแหกโค้งตรงไหนรึเปล่า ฮืออออ ไอ้เนียนนะไอ้เนียน เพราะแกคนเดียวเลยยย แง่งงง
ตอบลบจริงๆก้โวยวายไปงั้นแหละค่ะ เพราะตัวเองก้มโนไว้ว่าก๊กจะปรี๊ดแตกขับรถไล่บี้ไปหาวองโกเล่ตั้งแต่ตอนแรกเลยรึเปล่า แล้วเนียนจะได้ถือโอกาสออกมาปกป้องบอสโดยการหิ้วก๊กไปเคลียร์ที่อื่น ฮาาาาา (ตกลงนี่พวกใคร)
สมกับเป็นคุณพ่อคุณลูกกัน ก๊กดูฟังคำเฮียดีจังเลยย เมื่อไหร่จะถึงฉากฉะกันของพ่อตากับลูกเขยค้าา
อ้ะ..
ลืมสครีมไปเรื่องนึง...
ฟินฉากสองพี่น้องตาเขียวๆอย่างแรงค่าพี่กวางงง อะไรคือการที่มานั่งเล่นรถบังคับงุ้งงิ้งมุ้งมิ้ง(?)กับสองคนจร๊าาา ถ้าเอเลนบุกมาหาก๊กตั้งแต่ทีเเรกคงได้ข้อมูลได้เพื่อนเล่นไปแล้วเนอะะ นี่แหละนะที่เค้าว่าเจอคนพาลพาพาไปหาเตียง(สำนวนบ้านใครฟระ?)
ส่วนอิเนียน.....แกโผล่มาแค่เเจกเบอร์สาว(?)เรอะ ค่าตัวแพงนักใช่มั้ยห๊าาาา บทน้อยน่าสมหน้า..เอ้ยสงสารจริงๆ แต่ตอนน่าคงได้บทเยอะขึ้นเพราะไปกับนางเอกเเล้วนะ ดีใจด้วยๆ//ตบบ่า (<<ไม่ได้คิดเลยว่าหมอนี่ก้เป็นพระเอกอีกคนของเรื่อง)
รออ่านตอนต่อไปนะคะพี่กวาง พักผ่อนเยอะๆน้า รักษาสุขภาพด้วยนะคะ สนุกมากๆเลยค่า อ่านตอนแข่งแล้วลุ้นทุกเม็ดเหมือนอยู่ในสนามจริงเลยค่ะ
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นน่าติดตาม
ตอบลบชอบฉากเอเลนสอนก๊กจังให้เล่นรถบังคับวิทยุอะค่ะ มันดูอบอุ่นดี เหมือนน้องชวนพี่เล่นของเล่นแล้วพี่ก็เล่นด้วยซะงั้น
ฟินกับข้อความในกระดาษแผ่นเล็กที่ยามะแจกเบอร์ 'ชอบนะ' อ้ากกก (((>///<))) // เรียกที่รักบ่อย ๆ เลยนะเนียน เผื่อก๊กจังจะใจอ่อนยอมให้รักสักวันหนึ่ง อรั้ยย ><
อร๊ายยยย
ตอบลบเค้ากรี๊ดฉากที่โกคุอยู่กับเอเลน
ทำไมมันน่ารักขนาดนี้นะ โดนแอทแทค
อ้ากกกกก ฟินนนนน
ยามะมาได้หล่อมากลูก โหะๆ
ไปช่วยเด็กน้อยที่น่ารักกันเถอะ
เอาวองโกเล่ไปถล่มให้ยับ
จับลูกฉันไปไหน~ ตอนนี้อารมณ์เดียวกับรีไวซัง กล้านะ ช่างกล้า แต่วองโกเล่รู้อยู่แล้วใช่ไหมเป็นแผนช่วยทีหลังเพื่อปรับความเข้าใจสินะ
ตอบลบฮือ ฉากของเด็กๆตาเขียวมันน่าร้ากกกมากค่ะ ทำให้ก๊กกลายเป็นเด็กไวเดียวกับเอเลนเลย อยากเห็น อยากให้เฮียมาเห็นด้วย
พวกนั้นคงไม่ทำร้ายเอเลนก่อนนะ แม่ยกจะอกแตกตาย อยากเห็นท่านฮิออกโรงสู้กับเฮย์โจว อยากเห็นทูน่าคุยกับก๊กกะเอเลน มันคงฟินมากค่ะ...แต่เดี๋ยวก่อนทำไมไม่พูดถึงพระเอกอีกคน. ..เพราะหมั่นไส้ค่ะหล่อแต่กะล่อนมากนี่ควรให้อภัยไหมนะ ฮา~ ตื่นเต้นค่ะ รอตอนต่อไปให้มาไวๆ
สมัครบลอกนี้แล้วแต่ลืมว่าใช้เมลไหน T^T อภัยในความบื้อด้วยนะคะ เปนคอเม้นไร้นามต่อไป
โอย ตอนนี้เอเลน กับโกคุน่ารักมากก มุ้งมิ้งกันจังเลย แอบฟินตอนรีไวเป็นห่วงเอเลนจังT/////T
ตอบลบนิดนึงค่ะ คือฮาคำว่า 'ศาลเตี้ย' มาก คือเข้าใจความหมายว่าปลว่าอะไรนะคะ แต่ คือมันใช้ได้พอดีกับที่รีไวซังจะเข้าไปบุกกระทืบพวกนั้นเดี่ยวๆเลย
คือไม่ได้ด่ารีไวซังเตี้ยเลยนะคะะ (โดนตบ)
ตัดฉับ!!
ตอบลบโอ๊ยยยยยยยยย ทำไมไรท์เตอร์ทรมานคนอ่านเยี่ยงเน้ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆ (อะไรเข้าด้ายเข้าเข็ม 55555555)
ติดตามมาตั้งแต่ฟิคในห้องที่แสงส่องไม่ถึงแล้วค่ะ มัวแต่อ่านเพลินเลยไม่ได้เม้นซักตอน ขออภัยสุดๆ
เกาะจอคอมรอตอนต่อไปนานแล้ว พอเห็นฟิคนี้เลยลองอ่านฆ่าเวลาดู สุดท้ายกลายเป็นฆ่าตัวตายเพราะฟินจนเลือดพุ่ง (ไม่ได้เล่นมุกนะคะ เวลาเราตื่นเต้นมากๆเลือดกำเดาจะออกค่ะ ยิ่งอ่านฟิคในห้องที่แสงส่องไม่ถึงยิ่งเลือดพุ่ง กร้ากกกกกกกก)
ฟินเป็นระยะๆ โดนเฉพาะกับเฮย์โจวและเอเลน ยิ่งตอนที่ก๊กกะเอเลนเล่นรถบังคับด้วยกันนี่เอาใจไปเลย น่ารักโฮกกกกกกกก แต่ก็โดนหักอกดังเปาะ เอเลนลูกแม่~ เฮย์โจวรีบไปกระทืบมันเร็ว สนับสนุนความรุนแรง 555555555
ค้างมากค่ะ > < เอเลนน่ารักมากกกก ชอบเวลาเอเลนกับโกคุอยู่ด้วยกันมาก ดูเป็นเด็กน่ารัก น่าเอ็นดู ต่างจากบุคลิกดื้อด้าน เย็นชา อารมณ์ร้อนของทั้งสองคนตอนปกติ แต่ไม่ว่าแบบไหนก็ชอบค่ะ ฮาาาา เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นมากกก อยากรู้ว่าวองโกเล่ต้องการอะไรกันแน่ แล้วความจริงเอเลนจะมีอดีตอะไรรึเปล่า (แอบสงสัย เพราะไม่ได้พูดถึงเรื่องราวของเอเลนเลย อาจจะมีอะไรรึเปล่า คิดมาก 5555555) ตอนหน้ารีไวล์จะไปชิงตัวเอเลนคืนสินะ จินตนาการฉากบู๊สุดเท่ห์ของเฮย์โจวไปเรียบร้อยแล้ว แค่ชุดก็ชนะเลิศแล้วค่ะ เสื้อเชิ๊ตเลือดนกกับโค้ทสีดำ >/////< ช่วงนี้เข้ามาส่องทุกวันเลยค่ะ รอด้วยความตื่นเต้นทุกครั้งที่รีเฟรช 55555 เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้คอมเมนท์ค่ะ ติดตามในห้องที่แสงส่องไม่ถึงอยู่ด้วยค่ะ ชอบมากๆเลย หลังจากสมัครบล็อคแล้วคงได้มาคอมเม้นท์เปิดเผยตัวอย่างเป็นทางการซักที ตอนนี้ได้แต่แอบไลค์อยู่ในเฟสค่ะ ฮาาาา ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่ะ ^^
ตอบลบกรี้ดดดดดดดดดดด ตอนใหม่มาแว้วววฮ้า~~~~~~~
ตอบลบเอเลนโดนลักพาตัวซะแว้ววววววว
เจ้าหญิงมากลูกเอ้ยยยยยย
ก๊กคุงเหยียบมิดมากเลยอ้า ขับได้ง้ายยยยยยย
ไหนยังจะตอนที่มุ้งมิ้งกะเอเลนอีก....โอ้ยยยยเหมือนเห็นดอกไม้เบ็งบายยังไงไม่รู้แหะ...เป็นช่วงสั้นๆแต่น่าประทับใจมากกั๊บ
รีไวเราก็....เจ้าเข้าเจ้าของเอเลนเต็มตัวซะแว้ว แม้จะยังไม่ได้อะไรก็เต้อ
เร็วเข้ารีไวซัง...รีบไปช่วยเจ้าหญิง(?)เร็ว......โชว์สเต็ปเทพ วาดลีลาฟาดแข็ง...โชว์ออฟให้เอเลนดูเร็วววววว
พี่กวางมาต่อเร็วๆน้า~~~~~//เขย่าตัวพี่วาง
กำลังติดลมบนเลยอ้า
//นั่งดิ้นไปดิ้นมาอยู่หน้าคอม
อ่านตอนนี้แล้ว.....เห็นหนูก๊กตะบี้ตะบันขับรถด้วยความเร็วแบบนั้น
ตอบลบบอกตรงๆว่าถ้าตัวเองเป็นยามะ(?)คงกัดฟัดกรอดๆ(?)ด้วยความเป็นห่วง T __ T
แทนที่จะมายิ้มยั่วโบกไม้โบกมือแบบเน้~~~~
อยู่ๆก็มีฟีลอารมณ์ของเรื่องที่นักแข่งไม่ห่วงชีวิตตัวเองเข้ามาแบบจริงจัง
ความโกรธแค้นที่เข้าครอบงำจนไม่ยอมเข้าพิตนั่น ไหนจะคำว่าแหกโค้ง(?)
โอ่ยยยยย ถ้าก๊กเจ็บล่ะคนอ่านตาย(?) T __ T #มันจะอินไปไหน 55555
ณ จุดนี้รู้สึกว่า ดีจริงๆมีท่านท่อนขาที่เคารพ(?)อยู่ตรงนั้น
ถึงขั้นยอมละทิ้งตัวเครื่องรถและยางรถตัวเองไล่บี้ตามไปเพื่อขับขึ้นไปตีคู่บังคับให้ก๊กเข้าพิตเปลี่ยนยาง
มันโฮกฮากกกกจริงจัง เฮย์โจวหล่อมากกกกกก ฮืออออ
ถึงจะบอกว่าเป็นผู้ปกครอง แต่เค้าก็ชอบความสัมพันธ์นี้(?) > _ <
แต่ก็น้า.....ไม่ว่ายังไงเฮย์โจวก็ยังเป็นเฮย์โจวที่พูดหวานๆ(?)ไม่เป็น
ไอ้การเอาเรื่องแผลเป็นบนหลังมาขู่เด็กดื้อเรื่องบุญคุณ(?) ถึงจะใช้ได้ดีเห็นผลก็เถอะ
แต่คนอ่านมันเข้าใจว่าเรื่องแผลเป็นก็แค่ข้ออ้าง(?)
ห่วงมากแค่ไหนชีวิตก็เสี่ยงให้มาแล้วนี่นะ ฮืออออ สวยงามมม #สวยงามอะไร 5555
และแล้วสองศรีพี่น้อง(?)ก็ได้งุ้งงิ้งอิอั๊งฮิ้งฮิ้ง (สาบานว่านี่ภาษาคน - _ -)
น่ารักอ้ะ!!!!! น่ารักมากกกกก โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
ถึงก๊กจะมีสายตาที่เศร้าแต่เอเลนก็ทำให้ก๊กยิ้มได้ อ๊ากกกก
ไอ้การที่คนสวยสอนคนสวยเล่นรถบังคับนี่มันอาร๊ายยยยย ดาเมจไปแล้วววว
บรรยากาศรอบข้างบอกตรงๆว่าระยิบระยับ(?)เหลือเกินนน > <~
แล้วก็ที่ก๊กนั่งยองๆลงไปไขแม่กุญแจอันใหญ่ด้วยลวดเท่านั้น ขอบอกว่าแอคแทคมากก
ส่วนตัวคือชอบ(?) ชอบเรื่องแบบนี้ 555555
ชอบแงะรูกุญแจ(?) ถึงขั้นศึกษา(?) แล้วดันทำได้(?) สองสามครั้ง(?) 555 #บอกตรงๆว่าฟลุ๊ค #มันไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจ #ข้ามๆเรื่องการพาตัวเองไปสู่การโจรกรรม(?)เถอะหล่อน = __ =
S U K I D A Y O ~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ่ยยยยยพ่อสมเนียนนนนน รุกด้วยคำนี้ก็ตายยยยสิค๊าาา > __ <
อ่านแล้วก็คลั่ง ไหนจะมีการรับโทรศัพท์ด้วยคำว่า ไงที่รัก !!!!!!
แกรู้อยู่แล้วว่าเค้าจะโทรหรือยังง๊ายยยยย
ไม่คิดว่าจะเป็นเบอร์นอกที่โทรมาผิดเลยเร๊อะะะะ
แกไปเอาความมั่นใจมาจากหนายยยยยฟ่ะ 55555
แต่เพราะแบบนี้.....และแล้วทั้งคู่ก็มีเบอร์ของกันและกัน ฟินาเล่~~~~ 55555
แต่!!! ก็อยากจะให้ไอ้เจ้าคนที่เอาแต่ทำหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา
ด้วยการแหย่คนสวยแบบทีเล่นทีจริงแบบนี้นี่เครียดจนบ้า(?)ขึ้นมาซะจริงๆ หมั่นไส้(?)เฟ้ยย 555555
แล้วพ่อสมเนียนเราก็ได้อารมณ์ของแท็กซี่ในหนังในละคร(?)มาก 55555
เรียกปุ๊บได้ปั๊บ(?)!!!!!!!! อะไรมันจะทันใจขนาดเน้~~~~ > __ <
แล้วมโนฉากยามะขับบีเอ็มมาเรียกก๊กที่รักนี่จะละลายยยให้ได้เลย
อ๊ากกกกกก แล้วนั่งไปด้วยกันแบบนี้(?)โอกาสทอง(?)ตาสมเนียนอีกแล้วสินะ 5555
พาร์ทนี้จบทิ้งท้ายให้ลงไปชัก(?)ด้วยความลุ้นสุดๆเลยล่ะค่ะกวางซามะ T __ T
ทำไมเอเลนชอบโดนหิ้ว(?)เรื่อยเลยนะหือออออ
แล้วเรื่องมันยังไง แล้วตามเสด็จ(?)ไปทั้งวองโกเล่ด้วยแบบนี้อีก (ลงไปนอนชัก(?)อีกรอบ)
เค้าเป็นกำลังใจให้กวางซามะเสมอน้าาาา
นอนพักผ่อนเยอะๆด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย T _ T
ปล.....ฟิกเกอร์เฮย์โจวปวดใจกับราคา(?)มากๆเลย ทำไมถึงไม่ขายแค่ท่อนขา(?)นะ #เดี๋ยวๆ #55555555 #ฉันมันเป็นคนบ้า
อ่าาาาาา~ จะเป็นลม >w< ทนความมุ้งมิ้งของโกคุเดระกับเอเลนไม่ไหว
ตอบลบเฮย์โจวหลบไป ยามะช่างมัน
ชูป้ายไฟ 59เอ รัวๆ #ผิดดดดดดด
คือน่ารักมากๆเลยค่ะ น่ารักเกินไป บรรยายไม่ถูกเลยยยยย ชอบบบบบบบ
ฟินนนนนนนนนนนน นx 30000ล้านตัว
คนน่ารักสองคนมานั่งยองๆสอนกันเล่นมินิออสติน โหยยยยยยยย~ น่ารักอ่ะ
อยากเข้าไปพรากผู้เยาว์ //ก่อนจะคุก คงสาหัสเพราะท่อนขากับชิงุเระคินโทคิก่อน
เอเลนน่าสงสาร อุตส่ามาถึงที่แต่ต้องมานั่งดูถ่ายทอดสดผ่านมือถือ เฮย์โจวใจร้ายยยยย!!!!
แล้วยังมาโดนลักพาตัวอีก TwT เฮย์โจววววว รับผิดชอบเลี้ยงดู(?)เอเลนตลอดชีวิตเลยนะคะ ฮี่_______ฮี่
ยามะก็รุกหนักเชียว มีส่งบงส่งเบอร์ ส่งข้อความ"ชอบนะ" >///////////< แล้วยังมาเรียกเขาว่า"ที่รักๆๆๆ"อีก
สู้ๆนะเนียน รีบรุกเข้า ก่อนที่จะโดนผู้ปกครองขัดขวาง ผู้ปกครองยิ่งโหดๆอยู่นะ อิอิ
แล้วก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความละมุนอย่างประหลาดของผู้ปกครองกับเด็กในปกครอง
'อย่าทำให้แผลเป็นนี้ไร้ค่า'
'เขาก็แค่ไม่อยากให้อภัย….คนที่สร้างรอยแผลเป็นเอาไว้บนแผ่นหลังของรีไวก็เท่านั้นเอง'
มีซัมติงอะไรกันนนนนนนนนน กับวองโกเล่กับโลกมืดด้วย อยากรู้ >w<
คุณกวางแต่งเก่งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ บรรยายซะเหมือนอยู่ขอบสนามแข่งรถเลย ชอบบบบบบบบ
ตอนแรกนึกว่าก๊กจะขับรถพุ่งชนพวกวองโกเร่ซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ //โดนคุณฮิขย้ำแน่ๆ
ชอบฟิคของคุณกวางมากๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งอะไรฟินๆมาให้ได้อ่านนะคะ
จะรอติดตามตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ^_____________^ สู้ๆ
ปล1คุณกวางรู้ไหมคะว่าฟิคคุณกวางนี่ไม่ควรอ่านในที่สาธารณะเป็นอย่างยิ่ง!!!!
เพราะเวลาอ่านแล้วเราเก็บอาการไม่เคยอยู่เลยค่ะ คนรอบข้างจะต้องถามตลอดว่าเป็นอะไร
ก็มันฟินอ่ะ ฟินมากกกกกจนต้องแสดงออก แบบ อิ๊ะอ๊ะ อร๊ายยยย ยิ้ม หัวเราะเป็นพักๆ ฯลฯ >////////////////<
ปล2 สงสัยเกี่ยวกับ รอบควอลิฟาย ค่ะ คือเป็นการจัดลำดับตำแหน่งออกตัวของเฉพาะในทีมหรือว่ารวมกันทุกทีมคะ?
ปล3 คุณฮิกับสึนะก็รุ่นเดียวกับยามะใช่ไหมคะ? <<< นี่ก็อะไรกับอายุอีกละ //คืออายุมีผลต่อการมโนค่ะ แฮ่ๆ
กลัวตายแทนก๊กเลยค่าตอนนี่้
ตอบลบคือเหยียบคันเร่งมิดซะจนคนอ่านกลัวว่าคันเร่งจะทะลุออกนอกตัวรถไปแล้ว
อารมณ์ดุเดือดและรุนแรงมาก
ยิ่งมีแรงเชียร์(?)จากเนียนยิ่งเหยียบมิดกว่าเดิม
ทำเอาเสียวว่าจะแหกโค้งไปตามๆกัน
ถ้ารีไวล์ไม่เข้ามาสอดเราว่าคงได้บอกลากันในตอนนี้แล้วล่ะ
ส่วนโมเม้นเล่นรถบังคับของเอเลนกับก๊กนี่น่ารักมากกกก
คือมันมุ้งมิ้ง
คนนึงเล่นเพราะมีความฝันกับอีกคนในที่สุดก็ได้ทำอะไรที่มันห่างหายไป
คือเข้าใจอารมณ์เลยว่าสภาพชีวิตและแบ็กกราวน์ต่างกัน
เร็วๆค่ารีไวล์
รีบไปช่วยหนูเอเลนด่วนเลยค่า
เด็กบ้าๆน่ารักๆแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะคะ
แล้วนั่นเนียนทำอะไร
ก๊กยิ่งรีบๆอยู่ยังจะมาหยอดมุกจีบอีกนะ
ตายสนิทกับคำว่าไงที่รัก
ตอบลบที่รัก ที่รัก ที่รัก..... ว้ากกกกกกก
คือมันโฮกมากค่ะ ถึงมันจะน่าหมั่นไส้แต่แบบเนียนเวอนี้มันโฮกจับจิตค่ะ แบบผู้หญิงก็มีเยอะ
แลแบดบอยหนุ่มใหญ่มาก หนูก้กเองแข่งได้ชวนกรี้ดมาก
คือไงล่ะที่หนึ่ง555555555
สองสาวนั่งเล่นรถนี่ก็โฮกพอกัน
นี่คืออะไร สองตาเขียวเจอกันแล้ว
เลิกหวงกันได้ละนะ