Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 05

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 05

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

สองมือในถุงมือสีแดงได้แต่กำแน่น นัยน์ตาสีมรกตได้แต่จ้องเขม็งไปยังอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม สันกรามได้แต่กัดฟันกรอด

“ ฮายาโตะ”      แต่แล้วเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างๆก็ทำให้ร่างบอบบางจำต้องฝังความเคียดแค้นเอาไว้ในใจ...เพราะรีไวนั้นรู้ดีว่าหากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมาเฟียแล้วจะจบลงยังไง

ไม่เคยมีใครได้ตายดี...

ที่ที่เขาเคยอยู่มามันแสดงให้เห็นเอาไว้อย่างนั้น...

“ ตอนนี้หน้าที่ของแกคืออะไร?”     คำถามที่ถามออกมาทำให้ใบหน้าสวยยอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินไปที่ F138 ที่มีคำว่า HAYATO เขียนไว้ที่ตัวถัง...และครั้งนี้ เฟอร์รารี่สีแดงสดจะถูกขับออกไปด้วยความร้อนดั่งไฟเป็นครั้งแรก

เสียงกระหึ่มดังขึ้นเมื่อใกล้จะถึงเวลาออกสตาร์ท รถทุกคันที่ลงแข่งขันขับไปประจำที่ของตัวเอง ก่อนที่จะมีรถเซฟตี้มาจอดนำหน้า ก่อนจะเริ่มการแข่งพวกเขาจะต้องไปวนรอบสนามหนึ่งรอบเพื่อเช็คความพร้อมทั้งหมดก่อน และหัวใจที่ร้อนลนก็อยากจะให้มันจบๆไปเสียที

แล้วในที่สุด F138 ก็ขับกลับมาหยุดอยู่ที่ตำแหน่งหัวแถว โกคุเดระ ฮายาโตะ ที่ได้โพล โพซิชั่นในรอบควอลิฟาย จะออกสตาร์ทจากกริดแรกสุด ส่วน รีไว จะออกสตาร์ทจากกริดที่สอง ในลำดับที่สี่

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่กลุ่มคนในชุดสีดำ โดยเฉพาะใบหน้ากวนประสาทที่กำลังโบกไม้โบกมือมาให้เขา ก่อนจะเหยียบคันเร่งเพื่อเตรียมออกตัว เสียงทุ้มของเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้นตามจังหวะที่ขาเหยียบลงไป ส่วนนัยน์ตาก็ยังไม่ได้ละออกมาจากร่างสูงใหญ่เลยแม้แต่วินาทีเดียว

การแข่งขันมันจะต้องจบโดยไว เพราะเขายังมีอะไรจะต้องไปทำ!!

แล้วสัญญาณการปล่อยตัวก็ดังขึ้น!

จากเสียงทุ้มกลายเป็นเสียงแหวกอากาศแสบแก้วหูขึ้นมาทันทีที่ฝ่าเท้าเหยียบลงไปจนไมล์ขยับแทบไม่ทัน

รถสูตรหนึ่งทุกคันออกตัวไปพร้อมๆกัน เสียงที่ดังอยู่ทั่วสนามทำให้คนดูต่างรู้สึกเหมือนเลือดลมสูบฉีดจนความร้อนระอุในกายพุ่งขึ้นมาเมื่อต่างก็เริ่มส่งเสียงเชียร์ทีมของตัวเอง

สนามนี้ต้องแข่งกันทั้งหมด 53 รอบ และตอนนี้รถของทีมเฟอร์รารี่ก็กำลังเข้าโค้งแรกไปราวกับสายลม ปกติ F138 HAYATO ก็นับว่ามีนักขับที่ทักษะดีและไม่มีความกลัวที่จะเสี่ยง ยิ่งในวันนี้เจ้าเฟอร์รารี่ที่ขับโดยนักแข่งที่อายุน้อยที่สุดก็ยิ่งวิ่งราวกับจะโผบินมากกว่าเดิม

เบรกแทบจะไม่ถูกแตะจนแม้แต่วิศวกรที่อยู่หลังพิตวอลล์ยังได้แต่มองกันตาค้าง...ทางตรงซึ่งมีมากในสนามแห่งนี้ยิ่งทำให้ความเร็วพุ่งไปถึง 310 กิโลเมตรต่อชั่วโมงโดยที่ไม่มีใครตามทัน

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักขับมือสองของทีมเฟอร์รารี่ แต่การขับแบบไม่กลัวตายในวันนี้มันกลับทำให้แม้แต่กองเชียร์ทีมอีกยังหันมามองเป็นตาเดียว

มือบางหมุนพวงมาลัยที่เต็มไปด้วยปุ่มบังคับ โดยที่นัยน์ตาสีมรกตยังคงจ้องเขม็งอยู่ที่ถนน ต่อให้กระแสลมแรงจะปะทะหมวกกันน็อคจนหัวเอนไปติดชิดกับเบาะสำหรับรองหัวแต่สมาธิที่ยังคงจดจ่ออยู่กับคนบนอัฒจันทร์ก็มีแต่จะทำให้ความเร็วยิ่งพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

และทุกรอบที่ F138 HAYATO วิ่งผ่านกลุ่มคนในสูทสีดำ รังสีอำมหิตก็จะถูกส่งไปให้ราวกับจะบอกใบ้ว่าให้รออีกไม่นาน!

“ โกคุเดระ! เข้าพิตได้แล้ว”       เสียงของวิศวกรสาวดังเข้ามาจากวิทยุสื่อสาร แต่ใบหน้าสวยกลับไม่ตอบอะไรกลับไป สองมือยังจับพวงมาลัยนิ่งอย่างไม่คิดจะเลี้ยวเข้าไปเปลี่ยนยาง

“ โกคุเดระ! นี่รอบที่ 15 แล้วนะ เข้าพิตซะ!”     เพราะว่ายางของวันนี้เป็นยางที่เตรียมเอาไว้สำหรับเข้าพิตสองรอบ...มันจึงเบาแต่ไม่ได้ทนทานอะไรเลย

มือบางกดปิดวิทยุสื่อสารก่อนจะหันกลับมาขับรถต่อไปโดยไม่ฟังอะไรอีก ใจที่ร้อนดั่งไฟอยากจะจบการแข่งนี้ให้ไวๆ ต่อให้จะเสี่ยงแค่ไหนเขาก็ไม่เคยนึกกลัว

F138 HAYATO ยังคงวิ่งต่อไปด้วยความเร็วที่ไม่ตกไปจากเดิม ทั้งการเข้าโค้งสุดโหดของสนามมอนซ่าก็ไม่ได้ทำให้เสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียว

“ รีไว! บอกให้โกคุเดระมาเข้าพิต!”      และเมื่อทางพิตวอลล์ติดต่อรถที่ยังนำเป็นจ่าฝูงนั่นไม่ได้ จึงหันมาพึ่งเฟอร์รารี่อีกคันที่ขับตามอยู่ไม่ไกล

ใบหน้านิ่งได้แต่สบถออกมาเมื่อพบว่าวิทยุสื่อสารระหว่างรถถูกเจ้าตัวดีนั่นปิดไปเรียบร้อย...ถึงแม้ว่าใครๆจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างบอบบางนั่น แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เด็กนั่นรีบไปตายแบบนี้

พวกวองโกเล่!!

“.....บ้าเอ้ย!”       เสียงหงุดหงิดดังขึ้นมาจากในหมวกกันน็อค...นานปีดีดักพวกนั้นมันไม่เคยมาดูการแข่งขัน เพราะก็เป็นที่รู้กันว่าบอสของวองโกเล่จะไม่ไปปรากฏตัวที่ไหนง่ายๆ แล้ววันนี้ทำไมถึงมา? แถมยังพาผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดกับเพชฌฆาตมือหนึ่งมาด้วย...พวกมันต้องการอะไร?

คิดจะเอาคนของเขาไปอีกสักกี่คนถึงจะพอใจ?

ยังไงซะ เขาก็ไม่มีทางยกฮายาโตะให้แน่!

รอยแผลเป็นที่แผ่นหลังรู้สึกร้อนเป็นไฟ...มือหักพวงมาลัยก่อนจะเร่งความเร็วแซงรถทุกคันที่อยู่ตรงหน้า เพื่อพุ่งไปหาเป้าหมายคือ F138 HAYATO!!

กึง!!!

ด้วยความเร็วระดับนี้แค่มีอะไรบางอย่างเฉียดเข้ามาใกล้ก็สามารถทำให้รถเสียหลักได้ง่ายๆ ใบหน้าสวยหันไปมองข้างๆทันทีที่รู้สึกว่ารถเริ่มวูบไป

แล้ว F138 LEVI ก็เข้ามาอยู่ในสายตา

รถที่พุ่งตามมาด้วยความเร็วแทบจะสูงสุดทำให้เริ่มเสียศูนย์จนจำต้องชะลอความเร็วลงเล็กน้อย ทำให้ยังไล่ตามรถของร่างบอบบางไม่ทัน  แต่ท่าทางที่ยังไล่บี้ตามมาอย่างไม่ลดละถึงแม้จะเสี่ยงกับยางของตัวเองอยู่ไม่น้อยทำให้มือบางยอมเปิดวิทยุสื่อสารในที่สุด

“ จะเข้าพิตแค่รอบเดียว”      เสียงนิ่งเอ่ยออกไปสั้นๆและนั่นก็ทำให้ทั้งพิตวอลล์และพิตการาจสีแดงถึงกับวิ่งกันวุ่น เพราะยางที่เตรียมเอาไว้เป็นอันต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด

แล้วการเข้าพิตในวันนี้ของทีมเฟอร์รารี่ก็ถูกบันทึกเอาไว้ว่าใช้เวลาน้อยที่สุดในการแข่งขัน

เพราะยังไม่ทันจะเสร็จดี Ferrari F138 HAYATO ก็พุ่งทะยานสู่สนามโดยไม่มีรีรอ ร่างบอบบางยังคงตะบี้ตะบันเหยียบคันเร่งต่อไป แต่แค่ยอมเข้ามาเปลี่ยนยางก็ทำเอาทั้งพิตการาจถึงกับถอนหายใจ เพราะถ้ายังฝืนใช้ความเร็วระดับนี้ต่อไปคงได้ยางระเบิดแน่

ที่เหลือก็ได้แต่นั่งลุ้นกันตาไม่กระพริบว่า เจ้าเฟอร์รารี่สีแดงที่วันนี้ร้อนแรงดั่งไฟนั่นมันจะไปแหกโค้งที่ไหนหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง

แล้วในที่สุดธงตราหมากรุกก็ได้โบกสะบัดหลังจากที่ Ferrari F138 HAYATO พุ่งเข้าเส้นชัยในรอบที่ 53 ทั้งๆที่หางแถวยังถูกทิ้งห่างกันถึง 2 รอบ!

แล้วสถิติใหม่ของสนามก็ถูกบันทึกเอาไว้ทันที!

รถสีแดงจอดลงที่หน้าพิตการาจของตัวเองเอาดื้อๆ ทั้งๆที่ปกติแล้วจะต้องไปวิ่งขอบคุณผู้ชมหนึ่งรอบก่อนจะต้องไปจอดเอาไว้ที่หลังป้ายหมายเลขหนึ่งที่หน้าโพเดี้ยมเพื่อขึ้นรับถ้วยรางวัล

แต่ร่างบอบบางก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วในเวลานี้ เพราะถือว่าได้ทำหน้าที่จนสำเร็จลุล่วง เรียวขาก้าวออกมาจากรถแข่ง ก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกให้เส้นผมสีเงินสะบัดไปมา

มือคว้าประแจอันใหญ่ด้วยใบหน้าราวกับจะไปฆ่าคน ทำเอาเจ้าหน้าที่ของกองทัพม้าลำพองต้องไล่ตะครุบตัวกันเอาไว้แทบไม่ทัน!

“ ปล่อย!”     ร่างบอบบางพยายามสะบัดตัวหนีจากการจับกุม ถึงแม้จะตัวบางร่างน้อยแต่เรี่ยวแรงก็มีมากจนคนของทีมเฟอร์รารี่นับสิบต้องเข้ามาช่วยกันจับตัวเอาไว้ไม่ให้ร่างบอบบางพุ่งไปยังอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม

เพราะถึงจะไม่รู้ว่าจะพุ่งไปหาใครหรือมีอะไรเกิดขึ้น แต่กลุ่มคนในสูทสีดำที่กำลังลุกขึ้นจากม้านั่งก็ทำให้ทางนี้ต้องช่วยกันจับตัวเอาไว้เพื่อไม่ให้ไปทำอะไรที่กระทบกระเทือนต่อคนพวกนั้น...เพราะเรื่องมันคงจะไม่จบลงง่ายๆหากเข้าไปพัวพันกับมาเฟีย

นัยน์ตาสีมรกตของคนที่ถูกจับตัวเอาไว้แน่นได้แต่มองตามกลุ่มคนในชุดสูทสีดำที่กำลังเดินจากไปด้วยสายตาเคียดแค้น

ยิ่งร่างสูงใหญ่ของเจ้าคนที่สะพายดาบหันมายิ้มให้พลางโบกมือน้อยๆก็ยิ่งทำให้ความโมโหมันพุ่งสูงขึ้นอีก ร่างบอบบางจึงยิ่งสะบัดตัวมากกว่าเดิมจนทำเอาคนทั้งพิตการาจหันมามองด้วยใบหน้าทึ่งๆ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็พึ่งจะรู้นี่แหละว่า โกคุเดระ ฮายาโตะ ก็โกรธ ก็โมโห ก็แสดงสีหน้าอย่างอื่นเป็น

แต่ก่อนที่ร่างบอบบางจะได้อาละวาดมากไปกว่านั้น มือแข็งแรงของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองก็จับลงไปที่ข้อมือบางก่อนจะออกแรงลากให้เดินเข้าไปในพิตการาจด้วยกัน

โครม!!

แล้วแผ่นหลังบางก็กระแทกเข้ากับประตูล็อคเกอร์เสียงดังสนั่น

“ จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมาเฟีย”     สายตาดุดันสะกดให้อารมณ์ที่กำลังร้อนดั่งไฟและไม่ยอมฟังใครนิ่งลงได้ทันที

“ ถึงแกจะฆ่ามันได้แต่เวลาสิบปีนั้นมันก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก”      ร่างบอบบางทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างไม่คิดจะต่อต้านออกมาตรงๆ ใบหน้าสวยได้แต่ก้มลงอย่างดื้อเงียบแต่ก็ยอมเชื่อฟังแต่คนตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น 

“ ถ้าจะตายก็ตายด้วยเรื่องอื่น...."

" อย่าทำให้แผลเป็นบนหลังของชั้นต้องไร้ค่า”      

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งเอาไว้เพียงประโยคประโยคเดียวที่ทำเอานัยน์ตาสีมรกตถึงกับสั่นระริก

ใบหน้าสวยได้แต่ก้มลงไปมองฝ่ามือที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของตัวเอง...

เขาก็แค่ไม่อยากให้อภัย….คนที่สร้างรอยแผลเป็นเอาไว้บนแผ่นหลังของรีไวก็เท่านั้นเอง...

ร่างบอบบางเดินโซเซออกไปที่ด้านหลังพิตการาจก่อนที่จะเขย่าตะแกรงลวดที่กั้นลานจอดรถกับสนามหญ้าเอาไว้อย่างหาที่ระบายอารมณ์...แล้วตอนนั้นเอง....

“ เหวอ?!!!”       เสียงหลงๆที่ร้องออกมาอย่างตกใจของใครบางคนก็ทำให้ใบหน้าสวยก้มลงไปมอง

แล้วนัยน์ตาสีมรกตทั้งสองคู่ก็สบประสานกันเป็นครั้งที่สอง....

ใบหน้าสวยไล่มองร่างโปร่งบางของอีกคนที่นั่งอยู่กับพื้นคอนกรีต ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะถูกล่ามเอาไว้ด้วยโซ่กับแม่กุญแจอันใหญ่ ใบหน้ามนกำลังบ่นขมุบขมิบว่าอุตส่าห์มาถึงที่นี่แต่กลับต้องมาดูถ่ายทอดสดผ่านมือถือ และคนที่จะกล้าจับเด็กคนนั้นมาล่ามเอาไว้แบบนี้ได้ก็คงจะไม่ใช่ใครนอกจาก รีไว นั่นแหละ

ร่างบอบบางจึงนั่งยองๆลงไปข้างๆโดยไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าสวยกลับมานิ่งเฉยเย็นชาเหมือนเดิมเมื่ออารมณ์เริ่มจะเข้าที่

มือของคนที่อยู่ในชุดหมีสีแดงหยิบเศษลวดแถวๆนั้นขึ้นมาก่อนจะไขเข้าไปในแม่กุญแจอันใหญ่....แล้วไม่นานร่างโปร่งบางเจ้าของผมสีน้ำตาลก็หลุดออกมาจากพันธนาการได้อย่างง่ายดาย....

นัยน์ตาสีมรกตที่มีประกายสดใสมองอีกฝ่ายอย่างทึ่งๆ แต่คนที่เพิ่งจะไขกุญแจให้ตนเมื่อครู่กลับนิ่งไปทั้งๆที่ยังนั่งยองๆอยู่ข้างๆ...ใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินดูเศร้าๆ....จนเขาอดไม่ได้ที่จะทำอะไรสักอย่าง

มือจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่ติดตัวอย่างพร้อมจะหนีอยู่ตลอดเวลาเพื่อควานหารถบังคับวิทยุคันเล็กที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอ

มินิออสตินคันจิ๋วถูกวางลงไปบนพื้น ก่อนที่มันจะแล่นไปข้างหน้าแล้ววนกลับมาชนปลายเท้าที่อยู่ในรองเท้าแข่งสีแดง ใบหน้าสวยที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินก้มลงไปมองมันอย่างสนใจ

เพราะชีวิตวัยเด็กที่ขาดหายไปทำให้นัยน์ตาสีมรกตที่เย็นชาอยู่เสมอมองตามรถคันจิ๋วที่กำลังวิ่งได้ด้วยตัวของมันเอง....ไม่สิ...มันวิ่งตามคันโยกในมือของคนข้างๆนี้มากกว่า

แล้วคันบังคับก็ถูกยื่นมาให้ ใบหน้าสวยจึงได้แต่หันไปมองใบหน้ามนที่พยักให้โดยไม่พูดอะไร

มือที่ยังอยู่ในถุงมือสีแดงจึงรับมันเอาไว้ก่อนจะมองคันโยกอย่างสนใจ...ขนาดฟอร์มูล่าวันที่บังคับยากเย็นยังขับมาแล้ว นับประสาอะไรกับรถบังคับวิทยุคันเล็กๆ

แต่ของเด็กเล่นแบบนี้กลับทำให้ใบหน้าสวยอมยิ้มออกมาได้...เมื่อเห็นมันกำลังแล่นไปบนพื้นช้าๆตามการบังคับของตัวเอง...

“ ถ้าจะเลี้ยวก็ให้โยกตรงนี้...อันนี้ถอยหลัง...”       หัวสีน้ำตาลยื่นมาแทบจะชนกับหัวสีเงิน ร่างแบบบางทั้งคู่นั่งยองๆอยู่ข้างๆกันเมื่ออีกฝ่ายกำลังสอนอีกฝ่ายให้เล่นรถบังคับวิทยุ

“ แบบนี้?”      แล้วก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีทักษะในการขับรถทุกชนิดไม่เว้นแม้แต่รถบังคับวิทยุ เจ้ามินิออสตินคันจิ๋วจึงได้แล่นฉิวอยู่บนพื้นได้อย่างรวดเร็ว

“ อื้อ! นั่นแหละ”     สมกับที่ยังเป็นเด็กทั้งคู่ ดูเหมือนคนหนึ่งก็จะลืมไปแล้วว่าเพิ่งถูกล่ามอยู่ ส่วนอีกคนก็ยิ้มได้เพราะรถเล็กๆคันเดียว

“ ที่มาขอร้องให้บอกข้อมูล คือคันนี้น่ะหรอ?”     ริมฝีปากสีสดถามออกไปทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาไปจากรถที่ตนบังคับอยู่

“ ไม่ใช่หรอก...คันที่ใช้แข่งน่ะใหญ่กว่านี้ รูปร่างก็จะคล้ายๆกับรถของนายนั่นแหละ”      ใบหน้าสวยพยักหน้าน้อยๆโดยที่สายตาก็ยังอยู่ที่เจ้ามินิออสติน....ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆมีเวลาพิจารณาอีกฝ่ายเพราะเพิ่งจะเคยได้อยู่ใกล้ขนาดนี้

ทั้งๆที่คิดมาตลอดว่าอีกฝ่ายดูสูงส่งราวกับหงส์ คิดว่าจะเย่อหยิ่ง แต่ที่จริงก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่มีใบหน้าที่เศร้าหมองได้เหมือนๆกับเขา แล้วก็ยังดูจะสนใจรถบังคับวิทยุที่ใครๆก็คิดว่าเป็นแค่ของเล่นเหมือนๆกับเขาอีก...

ทำไมคนที่เขาเจอในคืนวันนั้นถึงไม่ใช่คนคนนี้นะ ไม่งั้นคงไม่ต้องมาโดนบังคับขู่เข็ญ โดนจับล่ามเอย จับลากไปนู่นมานี่เอย โดยที่ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยสักนิดแบบที่เป็นอยู่นี่หรอก!

" คุณโกคุเดระ! เชิญขึ้นโพเดี้ยมครับ!"       เสียงตะโกนเรียกดังมาจากเจ้าหน้าที่ที่โผล่หน้ามาเพื่อตามหาตัวที่หนึ่งของสนามที่จู่ๆก็หายตัวไป ใบหน้าสวยจึงพยักรับเบาๆก่อนจะส่งคันบังคับคืนให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ

นัยน์ตาสีมรกตเย็นชามองอีกฝ่ายอย่างขอบคุณ....เขาที่ได้แต่เฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่ไกลๆเพราะไม่เข้าใจว่าการทำตามความฝันคืออะไร...แต่วันนี้ก็พอจะเข้าใจขึ้นมานิดหน่อย

สักวัน...เขาก็อยากจะมีความฝันและใบหน้าที่ยิ้มไปกับมันได้เหมือนกับคนคนนี้บ้าง...

ร่างในชุดสีแดงเดินจากไปทำให้หลังพิตการาจเหลือแต่ร่างโปร่งบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระอยู่ตามลำพัง

มือบางเก็บมินิออสตินคันจิ๋วใส่กระเป๋า ตั้งใจจะหนีกลับไปก่อนที่คนใจร้ายที่จับเขามาล่ามเอาไว้จะมาเจอเข้า

กระเป๋าถูกยกขึ้นมาสะพายบ่า แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่ามีมือของใครบางคนปิดลงมาที่ปาก!

" อื้อ?...อื้อๆๆๆ!!!!"      ร่างโปร่งบางดิ้นรนขัดขืนทันที สองมือถูกรวบไพล่หลังเอาไว้ ก่อนที่กลิ่นอะไรบางอย่างจะลอยมาแตะจมูก

แล้วนัยน์ตาสีมรกตกลมโตก็ค่อยๆหรี่ปรือลง

ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะล้มพับลงไปในอ้อมแขนของใครบางคน ลำตัวเบาหวิวถูกอุ้มหายไปจากด้านหลังของพิตการาจโดยกระเป๋าถูกทิ้งไว้ที่เดิม...ให้คนที่อุตส่าห์ล่ามเอาไว้ได้ดูต่างหน้า....

ร่างบอบบางเดินกลับเข้าไปในพิตการาจ แต่ก่อนที่จะได้ก้าวต่อไปยังโพเดี้ยม คนที่มาตามตัวก็เรียกเอาไว้เสียก่อน

" มีคนฝากนี่มาให้น่ะครับคุณโกคุเดระ"        กระดาษที่พับเอาไว้ง่ายๆถูกยื่นส่งมาให้

มือบางได้แต่เปิดดูอย่างสงสัย ก่อนที่ตัวเลขแถวหนึ่งจะปรากฎแก่สายตา....เบอร์โทรศัพท์?...ของใครกัน?

และเมื่อเงยหน้าขึ้นไป คนที่ยื่นมาให้ก็ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้ ก่อนจะขอตัวเดินจากไป...นัยน์ตาสีมรกตได้แต่จ้องมองเบอร์โทรศัพท์ในมือก่อนจะพลิกกระดาษไปมาซึ่งมันไม่ได้เขียนอะไรอย่างอื่นเอาไว้เลย

ไม่สิ...

มีตัวหนังสือเล็กๆเขียนอยู่ที่มุมด้านหนึ่งของกระดาษ....

มันไม่ใช่ภาษาอิตาลีที่คุ้นเคย...

แต่เป็นภาษาญี่ปุ่น?!!

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่ลายมืออ่านง่าย....ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนภาษาญี่ปุ่นจริงๆจังๆ แต่เพราะชื่อของตัวเองเป็นแบบนี้จึงสนใจมันอยู่บ้าง

เพราะฉะนั้นคำที่เขียนอยู่บนกระดาษเขาจึงเข้าใจมันเป็นอย่างดี....

" Sukidayo"

ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันก่อนจะขย๋ำกระดาษจนเป็นก้อนกลม...ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนส่งกระดาษแผ่นนี้มา!

'ชอบนะ'  ....งั้นหรอ?....

ฉันจะฆ่าแก ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!

พิธีรับถ้วยรางวัลวันนี้ก็ยังคงผ่านไปด้วยใบหน้าที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรตามเดิมของคนได้ที่หนึ่งกับที่สาม...

คงต้องบอกว่าเพราะเป็น รีไว เฟอร์รารี่ถึงยังได้ที่สามบนโพเดี้ยม...เพราะหลังจากที่ F138 LEVI เร่งความเร็วเกินพิกัดเพื่อไล่ตาม F138 HAYATO ให้เปิดวิทยุสื่อสาร  เครื่องยนต์บางส่วนก็ไหม้จนต้องเสียเวลาเปลี่ยนไปใช้รถสำรอง

มือที่ถอดถุงมือสีแดงออกแล้วของคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโพเดี้ยมรับถ้วยมาจากมือของผู้แทนของรัฐบาลแห่งแคว้นเวเนโตซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ให้เกียรติมาเป็นคนมอบถ้วย เพราะปกติจะเป็นคนใหญ่คนโตในแคว้นลอมบาร์เดียซึ่งสนามมอนซ่าแห่งนี้ตั้งอยู่มากกว่า

มืออีกข้างยกขึ้นเช็คแฮนด์ตามธรรมเนียม นัยน์ตาสีมรกตมองหน้าชายสูงวัยอย่างไม่ได้คิดอะไร เสียงทักทายที่คนมอบถ้วยมักจะพูดแสดงความยินดีกับคนได้ที่หนึ่งถูกเอ่ยออกมา...ให้ใบหน้าสวยได้แต่ชะงักไป...

“ ยินดีด้วยนะ เธอคือความภาคภูมิใจของคนเวเนโต”      

ชายผู้นั้นหันไปมอบถ้วยให้คนอื่นต่อ ปล่อยให้นัยน์ตาสีมรกตมองตามไปด้วยความสงสัย....รู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนของแคว้นเวเนโต?.....รู้ได้ยังไงว่าเขามาจากเวโรน่า....?

เพราะไม่ว่าจะบทสัมภาษณ์ไหนๆ ทั้งเขาทั้งรีไวจะถูกเอลวินบอกให้เผยแพร่ออกสื่อแค่ว่าพวกเขามาจากมิลาน....

บนโพเดี้ยมและในพิตการาจสีแดงยังคงฉลองชัยชนะกันอยู่ แต่คนที่ได้ที่สามกลับปลีกตัวออกมาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ด้านหลัง

ป่านนี้เจ้าเด็กขี้โวยวายนั่นคงจะงอนแก้มป่องไปแล้วมั้งที่ถูกเขาล่ามเอาไว้ทั้งวันแบบนั้น....แต่มันก็ช่วยไม่ได้...ถ้าปล่อยไปก็ไม่รู้จะกวนใจเขาอีกแค่ไหน จะไม่ให้อยู่ในสายตาก็ไม่ได้อีก....ช่างเป็นเด็กเหลือขอที่วุ่นวายซะจริงๆ

“ โฮ่ย”      เสียงทักดังออกไปในขณะที่มือกำลังเปิดประตู

แต่แล้วใบหน้ามนงอหงิกที่คิดว่าจะได้เห็นกลับมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นที่อยู่ตรงหน้า....เจ้าเด็กนั่นหนีไปได้? หลุดออกมายังไง?...นัยน์ตารีขวางเหลือบมองแม่กุญแจที่วางอยู่ที่พื้นอย่างหงุดหงิด...อย่าให้จับได้อีกก็แล้วกัน!

แต่ก่อนที่ร่างในชุดแข่งสีแดงจะเดินกลับเข้าไปในพิตการาจ นัยน์ตาช่างสังเกตก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายสีดำที่เขาจำได้ดีว่ามันเป็นของเด็กนั่นไม่ผิดแน่  ใบหน้านิ่งถึงกับชะงักค้างไป....เด็กนั่นไม่น่าจะหนีไปโดยไม่เอากระเป๋านี่ไปด้วย…

จู่ๆร่างกายก็รู้สึกชาวาบ มือคว้ากระเป๋าขึ้นมาก่อนจะตรงเข้าไปในห้องล็อคเกอร์

ประตูตู้เหล็กถูกเปิดออกเสียงดังโครมครามตามความร้อนใจที่เกิดขึ้น...ถ้าหากว่าเด็กนั่นไม่ได้หนีไปเอง ก็แสดงว่ามีใครบางคนมาเอาตัวไป

และนั่นมันก็ทำให้เขานึกถึงใบหน้ากังวลของฮายาโตะตอนที่รู้ว่าเขาพาเด็กนั่นไปมิลานขึ้นมาทันที

มิลาน....

ริมฝีปากได้แต่เม้มแน่นอย่างเจ็บใจ มือควานหาโทรศัพท์มือถือที่น่าจะวางอยู่ในตะกร้า

สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของเขามาตลอด....สิ่งที่ทำให้เขาไม่อาจจะหันหน้ากลับไปหาเด็กนั่นได้ในเวลาที่นอนร่วมเตียง...

เพราะเขารู้ดี...ว่าเรื่องแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้น...

เขากำลังจะลากเด็กนั่นลงมาอยู่ในนรกด้วยกัน…

ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสามันกำลังจะต้องมาแปดเปื้อนด้วยน้ำมือของเขาเอง...

ปัง!!!

เสียงประตูล็อคเกอร์ที่ถูกกำปั้นซัดจนยุบลงไปทำให้ใบหน้าสวยของคนที่เพิ่งเดินเข้าไปหันมามอง นัยน์ตาสีมรกตถึงกับชะงักเพราะไม่ได้เห็นรีไวมีสีหน้าแบบนี้มานานแล้ว

สีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล สีหน้าที่กำลังโกรธจัด....เกิดอะไรขึ้น?

มือบางคว้าโทรศัพท์มือถือในมือของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองมาดู...แล้วภาพที่เห็นอยู่ในหน้าจอก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง

เด็กคนนั้นสลบอยู่ที่พื้น สองมือถูกมัดไพล่หลังเอาไว้ ใบหน้ามนถูกมัดปากด้วยผ้าสีขาว

และภาพก็ถูกถ่ายมาจากสถานที่ที่พวกเขารู้จักดี....

“ จะไปช่วยหรอ?”      ใบหน้าสวยเงยมองร่างแข็งแกร่งที่เปลี่ยนไปใส่เสื้อเชิ้ตสีเลือดนกกับโค้ทสีดำ รองเท้านักแข่งสีแดงถูกเปลี่ยนเป็นบูทสีดำสูงถึงหัวเข่า

“............”       ร่างแข็งแกร่งไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่ใบหน้านิ่งก็บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังเอาจริง แววตาโหดเหี้ยมที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วทำให้ร่างบอบบางได้แต่ขนลุกไปทั่วร่าง

รีไวที่เป็นแบบนี้...แม้แต่เขาเองก็หยุดไม่อยู่

“ ไม่เอาตำรวจไปด้วยจะดีหรอ? นายก็รู้ว่าพวกนั้นมันลอบกัด”     

ใช่....พวกเขาต่างรู้ดีว่าที่แบบนั้นมันเป็นยังไง...ในเมื่อพวกเขาก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นมาก่อน

ใบหน้าสวยเงยขึ้นอย่างพยายามทำให้อีกฝ่ายใจเย็นลง แต่ฝ่ามือที่กำลังขยับไปมาในถุงมือหนังสีดำสนิทก็ไม่คิดจะฟังอะไรอีก

พวกเขาทั้งคู่นั้นเหมือนกัน....กับเรื่องที่ให้ความสำคัญ...ก็จะใจร้อนอย่างไม่น่าเชื่อ

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินออกจากห้องช้าๆด้วยใบหน้าราวกับซาตาน คำพูดที่ทิ้งเอาไว้มีแต่จะทำให้คนมองอยู่ข้างหลังได้แต่กังวลใจ

“ ถ้าอย่างงั้นนายก็น่าจะรู้...ว่าตำรวจก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้เหมือนกัน...”

เสียงฝีเท้าค่อยๆเบาบางลง ใบหน้าสวยได้แต่กระสับกระส่ายไปมาอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...เรื่องนี้คงบอกเอลวินไม่ได้เพราะไม่อยากให้ทีมมาเกี่ยวข้องด้วย...แล้วเขาก็ปล่อยรีไวไปคนเดียวไม่ได้ด้วยเหมือนกัน มือบางจึงหยิบเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยนลวกๆ

ใช่...เขารู้ดีว่าตำรวจก็เอือมระอาเกินกว่าจะยื่นมือเข้ามายุ่ง

กับที่ที่มีแต่เรื่องทุกวันอย่างที่นั่น...กฎหมายไม่เคยทำอะไรได้เลย...

ถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้เด็กคนนั้นเองนั่นแหละที่จะอันตราย...เพราะพวกมันทำอะไรรีไวกับเขาไม่ได้ มันเลยรังควานคนใกล้ตัวพวกเขาแทน....และนี่ก็คือเหตุผล...ที่พวกเขาอยู่ด้วยกันแค่สองคนมาโดยตลอด

ทำยังไง...ถึงจะทำให้พวกมันเลิกยุ่งกับเด็กคนนั้นได้....

ในเมื่อกฎหมายทำอะไรไม่ได้...ก็อาจจะต้องพึ่ง...ศาลเตี้ย

ริมฝีปากสีสดเม้มแน่นเข้าหากัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ มือควานหาเศษกระดาษที่ถูกขย๋ำจนเละออกมาคลี่ออกจากกัน

โทรศัพท์มือถือถูกกำแน่นจนแทบจะพังคามือ....ทำไมถึงได้นึกถึงหมอนั่นขึ้นมาในเวลาแบบนี้...เขาควรจะเกลียด เขาควรจะเคียดแค้น เขาควรจะไม่พึ่งพาอีกฝ่ายสิ!

“ ไงที่รัก?”      เสียงทักดังขึ้นมาทันทีที่ปลายสายถูกกดรับ คำพูดกวนประสาททำให้จิตใจที่พยายามสะกดให้เย็นไว้ถึงกับตบะแตกขึ้นมาทันที

“ ใครรักแกไอ้บ้า! ชั้นจะฆ่าแก!!”     เขาคงสับสนไปเองที่คิดจะพึ่งพาหมอนี่

“ ฮะฮะฮะ...โอเค...นายคือโกคุเดระตัวจริง แล้ว...มีอะไรหรือเปล่า?”      หมอนั่นก็คงรู้ดีว่าอย่างเขาคงไม่มีวันโทรไปถ้าไม่มีอะไรที่คอขาดบาดตาย ปลายสายจึงนิ่งเงียบอย่างตั้งใจฟัง

“ ...............................ไม่มี...”       จนแล้วจนรอดเขาก็พูดออกไปไม่ได้.....ว่าอยากให้ช่วย

มือจึงได้แต่กดสายไปอย่างเจ็บใจตัวเอง

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะสะบัดหน้าไปมา สองขารีบวิ่งออกไปจากห้องล็อคเกอร์...ยังไงตอนนี้ก็ตามรีไวไปก่อนแล้วกัน

ร่างบอบบางถลาออกมาที่ลานจอดรถ ก่อนจะพบว่ารีไวเอาเฟอร์รารี่ธรรมดาที่ทีมเอามาด้วยเพียงคันเดียวออกไปแล้ว ใบหน้าสวยได้แต่หันไปหันมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง

แต่แล้วจู่ๆก็มีแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องมาที่ร่างบอบบางซึ่งแต่งตัวไม่ได้ต่างไปจากคนเป็นผู้ปกครอง เพียงแต่เชิ้ตเข้ารูปข้างในนั้นเป็นสีขาว มือยกขึ้นมาป้องตาก่อนจะเห็นว่ารถที่แล่นมาจอดอยู่ตรงหน้าคือ BMW สีดำสนิท

“ นานๆที เปลี่ยนมานั่งบีเอ็มบ้างดีไหมที่รัก?”      เสียงกวนประสาทที่มาพร้อมใบหน้าที่น่าฆ่าให้ตายแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร

ใบหน้าสวยงอหงิกอย่างที่ปกติคงไม่มีใครได้เห็น ก่อนที่ร่างบอบบางจะก้าวฉับๆไปยังตำแหน่งคนขับ

“ ลงมา! ชั้นจะขับเอง!”      ร่างสูงใหญ่ได้แต่ยิ้มอย่างยอมแพ้ก่อนจะยอมยกพวงมาลัยให้แต่โดยดี ถึงรถคันนี้จะไม่ได้แรงเท่าเฟอร์รารี่แต่ถ้าเป็นร่างบอบบางขับ รถอะไรก็คงไม่ได้ต่างกัน

แล้ว BMW สีดำก็ทะยานออกไป....โดยที่คนขับไม่ได้รู้ตัวเลยว่า....มีรถสีดำอีกนับสิบคันลอบตามไปอยู่ห่างๆ

ตามคำสั่งของ....วองโกเล่เดซิโม่

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

คือตอนนี้คุณกวางกำลังสะเทือนใจขั้น MAX อยู่ค่ะ....เพราะว่าฟิกเกอร์เฮย์โจวมันจะ Sold out ไวเกินไปแล้ว!!!

ไม่ต้องมาทำหน้าประมาณว่า "แค่นี้ก็สั่งไม่ทัน" เลยนะเฮย์โจว! หนูพยายามแล้ว >[ ]< 

ปกติจะสั่งจากเวป amiami อ่ะนะ ไอ้เราก็นั่งเฝ้าไปสิว่ามันจะเปิดจองเมื่อไหร่ เมื่อเช้า(สิบโมงครึ่ง)เข้าไปดู ตรูยังไม่เห็น(คงไม่ใช่ลืมรีเฟรชนะ =[ ]=? ไม่หรอกน่าเพราะนอนตีสี่ก็ยังไม่มา?) แล้วปรากฏว่าหันไปปั่นงานอย่างเมามันส์จนพักเที่ยง เปิดเข้าไปดูอีกที...มาแล้ว!! แล้วก็ Sold out ไปเรียบร้อยแล้วอย่างสวยงาม =[ ]=!!!!!!

กรีดร้องเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว โฮววววววว เลยลองเข้าไปดูที่อนิเมท ปรากฏว่าที่นั่น Sold out ทั้งสองเวอร์ชั่น...ยิ่งกว่าอีก!!!! >[ ]<!! คุณกวางเลยเพิ่งรู้ว่าตกลง เฮย์โจวชุดทำความสะอาดมันเป็นรุ่นลิมิเต็ด? อ๊ากกกกกก....ตอนนี้เลยสั่งที่ร้านรับฝากของไทย น่าจะได้เฮย์โจวเวอร์ชั่นปกติอย่างเดียว ฮึกๆๆ *กัดผ้าเช็ดหน้า* ถ้าต้องไฟท์กันขนาดนี้ มี๊จะสู้ไหวได้ง๊ายยยยย แล้วเค้ารู้กันได้ยังไงอ่ะว่าจะเปิดจองวันไหน =A=

เลยเริ่มวิตกจริตค่ะ ว่าตอนเอเลนตรูจะทันไหม *ลนลานๆๆ* เพราะเหลือเอเลนคนเดียวแล้วป่ะที่ยังไม่เปิดจองทั้ง ฟิกม่าและเน็นด๋อย...ตอนฟิกม่ามิคาสะก็ว่าโหดแล้วนะที่ Sold out ภายในวันเดียว...มาเจอเฮย์โจวเข้าไป ตรูถึงกับช็อค(ถึงจะคาดว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็เถอะ).....เดือนมกราช่างเป็นเดือนที่โหดร้าย เพราะทั้งด๋อย ทั้งฟิกม่าและฟิกเกอร์ไททันเจือกออกเดือนเดียวกันหมด อ๊ากกกกกกกกกกกกก แต่ยังไงเอเลน มี๊ก็ต้องได้!!!!! (ช่วยเอาความมุ่งมั่นแบบนี้ไปใช้กับงานบ้างเถอะ)

อือ...ไหนๆก็พลาดเฮย์โจวชุดทำความสะอาดไปแล้วเลยสั่งชิกิแม่งเบย (ซะงั้น) ก็แบบว่า...เห็นแล้วมี๊ทนไม่ได้ เอามาตั้งไว้แล้วจิ้นเองก็ได้วะ ว่าผมเป็นสีเงินแล้วตาเป็นสีเขียว(โดนชิกิเชือด) >/////< ที่เหลือนี่อย่างก๊กอ่ะ โฮกกกกกก กิโมโนขาว ข้างในแดง แล้วยังถือดาบของยามะอีกตะหาก อร๊ากกกกกกก แปะรูปปลากรอบ

บ่น(?)เสร็จก็มาสครีมต่อดีก่า....มีคนวาดรูปหนูก๊กจากฟิคเรื่องนี้ให้เก๊าด้วยอ่ะ โฮวววววว ดีใจมากๆๆอ่ะ ขอบคุณมากๆๆนะค้าน้องเมย์ >/////< อาร์ตมากอ่ะ ไม่คิดว่าจะได้รูปแนวนี้มาประกอบฟิคตัวเอง ดีใจอ่า~~~ >////<

ฮ่าๆๆ อ่านคอมเม้นต์ของเมื่อตอนที่แล้ว ประกอบกับได้คุยกับหลายๆคนมาก็ทำให้ยัยมี๊ปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ เพราะมีคนบอกว่าหลังจากที่ไม่เคยสนใจการแข่งรถมาก่อน ตอนนี้กลับไปนั่งหาข้อมูลของเอฟวันและเฟอร์รารี่มาอ่าน แอร๊ยยยยย >////< ดีใจที่คนอ่านอินไปกับฟิคเก๊าแบบนี้ >////< แล้วก็ดีใจที่ได้เป็นส่วนเผยแพร่ความน่าอัศจรรย์ของวงการรถยนต์ประเภทนี้ เพราะขนาดตัวเองที่หาข้อมูลตอนแต่งฟิคยังรู้สึกทึ่งเลยค่ะ ว่านั่นมันโคตรนวัตกรรมเลยอ่ะ รถฟอร์มูล่าวันนี่มันสุดยอดจริงๆ ทั้งๆที่ต้องวิ่งด้วยความเร็วขนาดนั้น ต้องรับแรงไม่ใช่น้อยๆ แต่กลับเป็นรถที่ถอดประกอบง่ายมากอ่ะ =[ ]= แค่เห็นตอนเปลี่ยนยางก็ว่าน่าทึ่งสุดหูรูดแล้ว พวงมาลัยรถ....มันยังถอดเข้าถอดออกอย่างง่ายด้วย =[ ]= คือเวลาที่นักขับเค้าจะเข้าจะออกจากรถมันจะต้องถอดพวงมาลัยออกก่อนไม่งั้นมันจะติด ไอ้เราก็นั่งอ้าปากค้าง...คือนั่นมันพวงมาลัยรถที่บังคับรถเอฟวันนะไม่ใช่จักรยานบ้านเรา ทำไมมันถอดง่ายปานนั้นทั้งๆที่น่าจะมีระบบไม่ใช่น้อยๆ...สุดยอดดดดดด

นอกจากตัวรถ...ข้าวของเครื่องใช้ในทีมก็น่าทึ่งมากๆเช่นกันค่ะ อย่างที่บอก เอฟวันเค้าต้องย้ายสนามกันตลอดทั้งปี แข่งไม่เคยซ้ำที่แถมยังต้องขนของพวกนี้ข้ามน้ำข้ามทะเลข้ามประเทศกันอีก นวัตกรรมเรื่องการขนย้ายนี่ก็สุดยอดมากๆเลยค่ะ อยากจะรู้ว่าเอามายังไง ลงเรือ? ขึ้นเครื่องบิน? นอกจากเรื่องการขนย้าย เรื่องการถอดประกอบก็น่าทึ่งไม่แพ้กัน เพราะการแข่งขันมันมีทุกสองอาทิตย์ใช่ป่ะ ต้องขนอุปกรณ์การปรับแต่งมากมายไหนจะคอมพิวเตอร์อีกไม่ใช่น้อยไปเซตในแต่ละสนามนี่ก็ไม่น่าจะง่ายและไวเลยนะ สมกับเป็นกีฬาที่ใช้ความเร็วจริงๆ ต้องเร็วทั้งทีมเลยอ่ะ555 เจ๋งดี นี่คงเป็นกีฬาที่มีผู้ร่วมทีมเยอะที่สุดแล้วมั้งเนี่ย กร๊ากกกก

ชะ! เผลอเวิ่นยาวอีกแล้ว ^ ^” แล้วเจอกันตอนหน้านะค้า ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามค่า >w<