KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino] Juunana Sai ; 17ฝน : 04

KHRfeat.PP Au.Fic [8059, KouGino]  Juunana Sai ; 17ฝน : 04

Happy Birthday GOKUDERA HAYATO 09/09 fanfiction.

: KHR feat.Psycho Pass Fanfiction AU.

: 8059 KouGino

: Psycho Period Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

                : เนื้อเรื่องต่อไปนี้ทำลายคาแรกเตอร์ค่อนข้างรุนแรง หากรับไม่ได้ที่ตัวละครจะ “ไม่ปกติ” อย่าเข้ามาอ่านนะคะ

จากวันที่เด็กผู้หญิงคนนั้นถูกฆ่าตายก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถจับตัวคนร้ายได้เหมือนเดิม

ถึงแม้ตำรวจจะสันนิษฐานว่าคนร้ายคงตั้งใจจะข่มขืนเด็กสาวแต่เธอต่อสู้จึงพลั้งมือฆ่าจนตาย...แต่เขากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่

เพราะเท่าที่เคยพูดคุยกันอยู่เล็กน้อยนั่นมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขารู้ว่าเด็กคนนั้นรู้เรื่องอะไรบางอย่างในบ้านโกคุเดระเป็นอย่างดี...และมันอาจจะเป็นข้อมูลสำคัญที่เจ้าคนร้ายก็อยากได้เช่นกัน

ความวุ่นวายในหมู่บ้านเริ่มสงบลงจนเขาสามารถเข้าไปใกล้ศาลเจ้าได้แล้ว

แต่วันนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปที่นั่นเพราะมันยังอันตรายเกินไป  สองขาจึงเลี้ยวเข้าไปในสถานีอนามัยอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แค่นั้น

กระดาษจดรายชื่อยาถูกส่งให้หมอประจำสถานีอนามัย ซึ่งเขาจะฝากคุณหมอซื้อให้ตอนที่เข้าไปในเมือง หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จเรียบร้อยเขาก็ตั้งใจจะกลับบ้าน

ทว่า...

เมื่อออกมาเดินอยู่บนถนน แสงเล็กๆที่กระพริบส่องมาที่เขาก็ทำเอาต้องหรี่ตา...มันน่าจะเป็นแสงที่เกิดจากการสะท้อนหักเหของกระจกกับดวงอาทิตย์ แสงกระพริบๆนี้มันน่าจะเกิดจากฝีมือของมนุษย์

และมันถูกส่องลงมาจากศาลเจ้า!!

เขาได้แต่นิ่งค้างพร้อมกับนัยน์ตาเบิกกว้าง...มีคนอยู่บนนั้น...มีใครบางคนอยู่บนนั้นแน่ๆ

เงาที่น่าสะพรึงกลัวของชายหลังค่อมพิกลพิการที่เขาเคยเห็นทำเอาขนทั้งร่างลุกชัน ร่างกายหันกลับไปยังทางเดินที่จะไปบ้านโกคุเดระ...เขาจะต้องไปตามคนในบ้านให้ขึ้นไปดู

แต่ยังไม่ทันจะเดินไปได้กี่ก้าว เมื่อหันกลับไปมองศาลเจ้าอีกครั้งก็ปรากฏว่าแสงกระพริบนั่นหายไปแล้ว สองขาจึงได้แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้ตา...เขาตาฝาดไปงั้นหรอ?

ไม่ใช่...เขาไม่ได้ตาฝาดไป...เพราะตอนนี้แสงนั่นมันเริ่มกระพริบให้เขาเห็นอีกแล้ว!!

และมันก็หายไปในทันทีที่เขาหันหลังอย่างตั้งใจจะเดินกลับไปที่บ้าน  แต่พอหันกลับมาสักพัก แสงกระพริบก็จะกลับมาอีก

ราวกับว่า...คนที่อยู่บนนั้นกำลังเรียกให้เขาขึ้นไปตามลำพัง หากเขากลับไปตามคนที่บ้าน คนที่อยู่บนนั้นก็จะหายไป

หมอนั่นมองเห็นเขาจากข้างบนนั้น…

และมันจะต้องการอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าเขากำลังกำมือแน่น...ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะหวั่นไหวไปกับคำท้าทาย แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของยามาโมโตะ...ความรู้สึกว่ายอมไม่ได้ที่จะให้ใครมาทำร้ายคนไข้ของเขามันก็พุ่งพล่านขึ้นมาในใจ

ถึงแม้จะรู้ว่าอันตรายมากหากจะขึ้นไปคนเดียว แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะขึ้นไปดู

เขาก้มลงไปหยิบท่อนไม้ที่วางระเกะระกะอยู่ที่เชิงบันไดก่อนจะก้าวขาขึ้นไปช้าๆ นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นกวาดมองไปทั่วอย่างหวาดระแวง

อวัยวะที่อยู่ใต้แผ่นอกซ้ายกำลังเต้นระรัว ใบหน้าตื่นๆหันไปหันมาพร้อมๆกับเหงื่อที่ไหลลงมาตามขมับ มือที่จับท่อนไม้อยู่ก็รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น ลมหายใจถูกระบายเข้าออกอย่างหนักหน่วง ความรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกสายตาของฆาตกรจับจ้องอยู่นี่มันกดดันจนทำเอาประสาทจะกินจริงๆ

เพิ่งเคยรู้สึกถึงความหวาดกลัวของ “เหยื่อ” ก็คราวนี้เอง

เขาก้าวขึ้นมายืนอยู่บนบันไดขั้นสุดท้ายได้ในที่สุด

ปลายท่อนไม้ในมือหันไปทางซ้ายทีขวาที ร่างกายหมุนรอบตัวจนแทบจะครบ 360 องศา ทว่า เขากลับไม่พบเงาของใครสักคน

มันต้องมีสิ...ต้องมีคนอยู่บนนี้แน่ๆ แสงกระพริบแบบนั้นไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นมาเองตามธรรมชาติ...มันต้องมี...ต้องมีใครสักคนพยายามเรียกให้เขาขึ้นมาบนนี้!

แกร่บ.....

แล้วเสียงใบไม้แห้งถูกเหยียบซึ่งดังมาจากข้างหลังก็ทำเอาเขาตัวแข็งทื่อ เหงื่อกาฬยิ่งไหลลงมาตามใบหน้า ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นจากความหวาดกลัว มือที่กุมไม้อยู่ทั้งเปียกชื้นทั้งสั่นระริก...แต่จะมาถอยหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว

ริมฝีปากถูกกัดเพื่อเรียกสติก่อนที่เขาจะกำไม้แน่น สูดลมหายใจทั้งๆที่ยังกลัว แล้วตวัดตัวกลับไปฟาดอะไรก็ตามที่ยืนอยู่ข้างหลังเต็มแรง

พลั่ก!!

สิ่งที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วจนคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างเขาตามไม่ทัน แต่แทนที่ไม้จะฟาดเข้าไปที่เงาดำทะมึนนั่น มือของชายผู้นั้นกลับรับไม้เอาไว้ได้ก่อนจะเหวี่ยงเขาจนล้มลงกับพื้น

เขาได้แต่นั่งตะลึงแล้วค่อยๆเงยหน้ามองคนที่กำลังย่างสามขุมเข้ามา...คนตรงหน้ายังคงมีหลังงองุ้มและมีผ้าคลุมสีดำคลุมเอาไว้ทั้งตัว...แม้แต่ใบหน้าเขาก็มองไม่เห็น

สมองสั่งให้ร่างกายถอยหนี เขาถอยหลังทั้งๆที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น คนที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางคุกคามนั่นดูไม่ได้พิกลพิการเหมือนครั้งแรกที่เขาเห็น วันนี้ขาทั้งสองคู่กลับเดินเข้ามาตรงๆ และเพราะแบบนั้นมันเลยทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะหนี

มือพยายามไขว่คว้าท่อนไม้ ทว่า  มันกลับถูกขาของคนตรงหน้าเตะจนกระเด็นไปไกล ทำให้เขาได้แต่กระถดกระถอยหนีอย่างหวาดผวา

ความสิ้นหวังของคนที่กำลังจะโดนฆ่า ความตื่นกลัวของคนที่ตกเป็นเหยื่อ...มันเป็นแบบนี้เองน่ะหรอ...

จะมานึกเสียใจที่ไม่กลับบ้านไปตามใครมาด้วยเอาตอนนี้ก็ดูจะสายไปเสียแล้ว

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นได้แต่หันมองไปข้างๆด้วยท่าทางแข็งเกร็ง สองแขนยกขึ้นปัดป้องฝ่ามือที่ยื่นเข้ามาหา ฝ่าเท้ายันมั่วๆออกไป...อย่างน้อยเขาก็จะสู้จนตัวตาย ไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรง่ายๆหรอก!

ข้อมือของเขาถูกจับเอาไว้ได้ข้างหนึ่ง การต่อสู้ยื้อยุดฉุดกระชากทำให้ร่างสีดำนั่นเซถลาลงมาล้มทับเขา

และในจังหวะเดียวกัน มือที่ยันพื้นอยู่ก็รู้สึกวูบไป.......

ตรงนี้มันสุดเขตพื้นราบบนเนินแล้ว.....

เบื้องหลังของเขาตอนนี้มันจึงมีแต่พื้นที่ลาดเอียงลงสู่เบื้องล่าง

“ อ๊ะ!!!!”       เสียงอุทานยังไม่ทันจะดังออกมาจากปาก ทั้งร่างของเขา ทั้งร่างของชายคนนั้นต่างกลิ้งไถลลงเนินไปด้วยกัน

ทั้งร่างกายทั้งหัวต่างหมุนติ้ว จนภาพที่มองเห็นเป็นเพียงภาพเบลอๆ

“ อุก!!!”      ก่อนที่ลำตัวของเขาจะปะทะเข้ากับแผงอกสีดำซึ่งถูกหยุดไว้ด้วยต้นไม้ใหญ่ แผ่นหลังงองุ้มที่เขาคิดว่าเป็นคนหลังค่อมแท้ที่จริงแล้วมันคือกระเป๋าที่สะพายเอาไว้ซึ่งตอนนี้มันถูกใช้รับแรงกระแทกแทนร่างกายตรงๆ

“ แฮ่ก...แฮ่ก....”       เขาได้แต่มองเบื้องล่างที่เห็นอยู่ไกลลิบด้วยดวงตาเบิกกว้าง...ไม่อยากจะคิดว่าถ้าต้องร่วงลงไปถึงตรงนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น

ในขณะที่กำลังตื่นกลัว...จู่ๆ....เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูก็ทำเอาหัวใจที่เต้นระรัวอยู่แทบจะหยุดเต้น

“ กิโนะ...”

นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม....พยายามคิดว่าหูของเขาถูกกระทบกระเทือนจนหลอนไปเอง แต่ทว่า ชายที่อยู่ในชุดดำก็ยังคงตอกย้ำเขาอีกครั้ง

“ กิโนะ...”

เสียงทุ้มต่ำขึ้นจมูกนิดๆแบบนี้...แล้วยังชื่อเรียกนั่นซึ่งมันมีคนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะเรียกเขาแบบนี้

แล้วยังความคุ้นเคยจากอ้อมแขนที่กอดเขาเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปนี่อีก...

เขาค่อยๆเงยหน้ามองขึ้นไป....ผ้าคลุมสีดำมันเปิดออกจนเขามองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน…

ชัดเจน....จนเขาอยากจะร้องไห้...

เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้...ก็คือคนที่ทำให้เขาต้องหนีมาอยู่ที่นี่...คือคนที่ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด...คือคนที่ทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...คือคนที่ทำให้เขาร้องไห้มาตั้งไม่รู้กี่รอบ...คือคนที่ชอบทิ้งเขาเอาไว้ตามลำพัง...คืออดีตคนรัก...ที่เลิกรากันไปแล้ว

“ โค..งามิ...”

เขาได้แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงเบาหวิว ในใจมันกำลังสับสนไปหมดว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่

ยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาซึ่งยังซังกะตายเหมือนเดิม ยิ่งได้เห็นเส้นผมชี้ฟูสีดำสนิท ยิ่งได้เห็นนัยน์ตาราวกับหมาล่าเนื้อของคนตรงหน้า....ก็ยิ่งทำให้เขาสับสน

เลิกกันแล้ว....

เราเลิกกันไปแล้ว....

เขาต้องตอกย้ำกับตัวเองให้ชัดๆ ถ้าไม่เช่นนั้นจะโดนผู้ชายคนนี้ล่อลวงให้ต้องกลับไปเจ็บช้ำอีก!

“ กิโนะ...”      มือใหญ่เลื่อนมาประคองที่ใบหน้าของเขา นัยน์ตาที่แสดงออกว่าคิดถึงเขามันมีแต่จะทำให้ริมฝีปากเม้มแน่น

ทุกอย่างระหว่างเรามันจบลงไปแล้ว

และไม่มีวัน...ไม่มีวันที่มันจะกลับมาเริ่มต้นใหม่!!

เขาสะบัดมือปัดมือใหญ่ที่กำลังจะแตะลงมาที่ใบหน้า ก่อนจะผลักร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของอีกฝ่ายออกไป สองขาลุกขึ้นมาแล้วออกวิ่งโดยไม่สนใจเสียงที่ตะโกนเรียกอยู่ข้างหลังนั่นอีก

วิ่ง...

ได้แต่หลับหูหลับตาวิ่งหนีมา....

หนี...เหมือนที่เขาหนีอีกฝ่ายมาจนถึงที่นี่....แล้วทำไมยังต้องมาเจอกันอีก!

“ แฮ่ก...แฮ่ก....”       เขาก้มลงเอามือยันต้นขาเอาไว้พลางหอบหายใจหนักหน่วง ใบหน้าแอบหันกลับไปมองข้างหลังแต่มันก็มีเพียงความว่างเปล่า

บนถนนดินอัดแน่นที่ทอดยาวไปจนถึงศาลเจ้ายังคงว่างเปล่า....

โคงามิ...ไม่ได้ตามมา...

แล้วนี่เขายังจะหวังอะไรอยู่อีก?

ทั้งๆที่คิดว่าแผลในใจมันแห้งไปแล้ว...แล้วทำไมตอนนี้มันถึงยังเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่อีก...

ถ้าไม่คิดจะตามมา ไม่คิดว่าจะง้อ แล้วจะมาให้เห็นหน้าทำไม?!!

นายยังคงเป็นผู้ชายที่ใจร้ายและเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ...โคงามิ...

แล้วนัยน์ตาก็ถึงกับนิ่งค้างเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้...

หรือว่าโคงามิจะไม่ได้มาตามหาเขา...แต่ที่มาที่นี่นั่นก็เพราะ....เรื่องของนายใหญ่?

ร่างทั้งร่างถึงกับชะงักไปเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นฝีมือของอีกฝ่าย...ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเลือกให้เป็นคนรักจะทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้

ไม่จริงใช่ไหม?

ความเย็นชาที่เขาภาวนาให้หายไปอยู่ทุกวันมันกลับยังเหมือนเดิม แต่เรื่องที่เคยเป็นคนดีนี่น่ะหรอที่เปลี่ยนไป

บอกชั้นทีสิว่ามันไม่จริง....

นายไม่ได้ฆ่านายใหญ่ ไม่ได้ตั้งใจจะทำลายตระกูลโกคุเดระเพราะมีใครว่าจ้างมา ไม่ได้ฆ่าคนเพื่อเงิน และไม่ได้ทำร้ายเด็กผู้หญิงคนนั้นจนตายใช่ไหม....โคงามิ

ตามมาสิ!!

ก้าวขาออกมาบอกกับชั้นว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง!!!

เขาได้แต่ทรุดนั่งอยู่บนถนนที่ร้างไร้ผู้คน...

จนกระทั่งแสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า...ก็ยังไม่มีใครโผล่ออกมาเหมือนเดิม...

แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วสินะ...ว่านายไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์...

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นที่เคยเศร้าหมองเพราะความผิดหวังมันกลับเปลี่ยนเป็นดวงตาที่มีพลังขึ้นมา

ก็ดี...ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว เรื่องระหว่างเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...

และขอสาบานเอาไว้ตรงนี้เลยว่า....เขาจะไม่ยอมให้โคงามิทำร้าย โกคุเดระ ฮายาโตะ ได้อย่างเด็ดขาด

ต่อให้เขาต้องจับปืนขึ้นมา...แล้วฆ่าอีกฝ่ายก็ตาม

เขาเดินอย่างคนไร้เรี่ยวแรงกลับเข้ามาในบ้าน เสียงตะโกนผสมผสานไปกับเสียงรถยนต์ยังคงดังมาจากฝั่งโกดังตามปกติ เวลาแบบนี้ยามาโมโตะคงจะคอยบัญชาการอยู่ทางนั้น

ร่างโปร่งบางจึงทรุดนั่งลงที่พื้นระเบียงทางเดินก่อนจะห้อยขาลงไปในสวนเขียวขจี นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเหม่อลอยไปไกล

ถึงแม้จะทำใจได้ตั้งนานแล้วเรื่องเลิกกัน...แต่เขาก็ไม่เคยทำใจเอาไว้ว่าจะต้องมาพบโคงามิอีกทีในสภาพฆาตกรแบบนี้

ยังไงก็เป็นคนที่เคยรักกัน....สายสัมพันธ์และความห่วงใยมันตัดกันไม่ได้ง่ายๆนักหรอก

รอยยิ้มเศร้าหมองประดับอยู่บนใบหน้าของเขาเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ...เขาเจอโคงามิครั้งแรกตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ตอนนั้นเขาถูกทำร้ายและโคงามิก็เข้ามาช่วยเอาไว้...จากนั้นมาเราก็มักจะไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วหนึ่งปีหลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนมาคบกันในสถานะ “คนรัก”  ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ยากจะรับได้ในสมัยนี้ที่ผู้ชายจะคบกัน แต่พวกเขาก็ก้าวผ่านช่วงเวลาแห่งความยากลำบากนั้นมาหมดแล้ว

ทั้งๆที่คิดว่าชีวิตรักจะผ่านไปได้ด้วยดี...ทั้งๆที่หลังจากเรียนจบเราก็ออกจากบ้านมาอยู่ด้วยกัน...แต่มันกลับไม่เป็นไปตามคาด

โคงามิมักจะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเสมอ ร่างสูงใหญ่นั่นมักจะหายไปหลายๆวันโดยที่ไม่เคยบอกกล่าวอะไรเขาเลย บางครั้งก็กลับมาด้วยบาดแผลเต็มตัว บางครั้งก็กลับมาแค่มีเซ็กส์เสร็จแล้วก็หายไปอีก และไม่ว่าเขาจะเพียรถามเท่าไหร่ โคงามิก็ไม่เคยบอกเขาสักคำว่าไปทำอะไรมา ไม่เคยบอกว่าตัวเองได้เงินมายังไง เขาไม่เคยรู้เลยว่าคนรักของตัวเองมีอาชีพอะไร

หึ...น่าขำนะ ถ้าเขาจะบอกว่าตอนนั้นเขากังวล เขาคิดไปต่างๆนานาจนแทบจะเป็นบ้า...ทั้งๆที่ตัวเองยังรักษาอาการพวกนี้ให้คนไข้อยู่เลย...แต่ถึงเวลากลับรักษาให้ตัวเองไม่ได้

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เมื่อโคงามิหายไปเป็นเดือนๆ ในเมื่อร่างสูงใหญ่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของเขาเลย ว่าจะเป็นห่วงขนาดไหน ว่าจะคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ ว่าจะเฝ้ามองประตูบ้านว่ามันจะเปิดออกมาเมื่อไหร่....ในเมื่อมันเป็นแบบนั้น...เขาจึงเป็นฝ่ายขอเลิกแล้วหนีมายังที่ที่ไกลแสนไกลแบบนี้

แต่ก็ยังต้องมาพบมาเจอกันอีก

“ ฮึ...”      เสียงหัวเราะอย่างหมดอาลัยตายอยากดังอยู่ในลำคอ

เขากับโคงามิคงจะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ...เพราะต่อให้ไม่ได้รักกัน ก็ยังต้องมาฆ่าฟันกันเองอยู่ดี

เงาวูบไหวของใครบางคนที่ตกกระทบอยู่บนแผ่นไม้ทำให้เขาแอบเหลือบมองโดยไม่ให้เจ้าของเงารู้ตัว

แล้วหัวใจที่หม่นหมองก็ค่อยๆกลับมาอบอุ่นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเจ้าของเงานั้นเป็นใคร

โกคุเดระ ฮายาโตะ กำลังหลบๆซ่อนๆอยู่หลังเสาระเบียง ร่างบอบบางที่อยู่ในกิโมโนเอี้ยงๆมองๆอย่างพยายามจะไม่ให้เขารู้ตัว ใบหน้าสวยโผล่ออกมาก่อนจะผลุบหายไปแล้วก็โผล่ออกมาใหม่ นัยน์ตาสีมรกตลอบมองมาที่เขาอย่างสงสัย ปกติแล้วเด็กคนนั้นเป็นคนหัวไว เห็นเขานั่งอยู่ในสภาพนี้ก็คงพอจะรู้แล้วละมั้งว่าเขากำลังไม่สบายใจหรือไปเจอเรื่องอะไรมา

ทว่า คนปากไม่ตรงกับใจต่อให้อยากปลอบเขายังไงก็คงไม่ยอมเดินเข้ามาหาตรงๆ...ถึงได้มาผลุบๆโผล่ๆอยู่อย่างนั้น

“ ฮายาโตะ”       เขาลอบยิ้มเมื่อเห็นไหล่บอบบางสะดุ้งโหยงเมื่อเขาเอ่ยเรียก เจ้าคนไข้ตัวดีทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ถึงแม้จะโดนจับได้ ร่างบอบบางทำเป็นเดินออกมาเหมือนคนเพิ่งมาถึง

“ มีอะไร?”       น้ำเสียงห้วนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีแดง นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองหน้าเขาอย่างไม่รู้จะทำยังไง จะถามก็ไม่กล้า

“ ไม่มีอะไรหรอก”      น้ำเสียงของเขามันคงจะฟังดูเหนื่อยๆ ร่างบอบบางจึงได้แต่นิ่งเงียบไป ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ต้องการอะไร ขอแค่มีใครสักคนยืนอยู่ใกล้ๆแบบนี้ก็พอ

“ กิโนะ!”      คราวนี้เขาเป็นฝ่ายสะดุ้งบ้าง เสียงใสที่เรียกชื่อเขาแบบนั้นมันทำให้เขาหันหน้าไปมอง จู่ๆนัยน์ตาก็รื้นขึ้นมา

มือเอื้อมออกไปจับมือเล็กๆนั่นเอาไว้

ไม่เป็นไร...

ต่อให้ชีวิตรักจะพังทลาย...แต่เขายังมีเจ้านายตัวน้อยๆคนนี้ที่จะคอยเรียกเขาว่า “กิโนะ” อยู่

เขาซบใบหน้าลงไปที่เอวบางของร่างที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่อนแขนเล็กๆกอดเขาเอาไว้หลวมๆโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก...

“ คุณหนูคะ...ดอกไม้ไฟได้แล้วค่ะ”      เขาละสายตาจากร่างบอบบางที่กระโดดลงไปยืนอยู่ในสวนก่อนจะหันไปมองคาเอเดะที่ถือห่อดอกไม้ไฟเดินเข้ามา

จู่ๆ โกคุเดระ ฮายาโตะ ก็บอกว่าอยากเล่นดอกไม้ไฟ เลยต้องลำบากคาเอเดะออกไปหามาให้...ซึ่งเขารู้...ว่านั่นคงจะเป็นวิธีที่จะใช้ปลอบใจเขา

“ จุดให้หน่อยสิ กิโนะ”       ไม้ขีดไฟถูกยื่นมาให้อย่างต้องการให้เขามีส่วนร่วม เขาได้แต่ยิ้มจางๆรับความห่วงใยนั้นก่อนจะรับไม้ขีดไฟมา

ประกายไฟเล็กๆจากไม้ขีดไฟทำให้เกิดประกายไฟที่ใหญ่กว่าจากแท่งดอกไม้ไฟ แสงที่พุ่งออกมาถึงแม้จะไม่ได้ใหญ่เต็มฟ้า ทว่า กลับงดงามยิ่งนักในสายตาของเขา

ยิ่งได้ไล่มองแสงเล็กๆที่สาดกระทบใบหน้าของ โกคุเดระ ฮายาโตะ ถึงแม้จะสว่างเพียงชั่วครู่แล้วก็ดับไป แต่ทุกครั้งที่แสงสว่างขึ้นมาเขาก็ยังรู้สึกว่ามันช่างสวยงามจนไม่อาจละสายตาจากไปได้

เขาสัญญา...ว่าจะปกป้องดอกไม้ไฟดวงน้อยๆดวงนี้ของเขาเอาไว้....จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายมาทำลายได้

อย่างแน่นอน...

วันนี้เขาตื่นขึ้นมาด้วยความมุ่งมั่น...หัวใจที่อ่อนแอเขาจะทิ้งมันไปให้หมดแล้วตั้งใจดูแลคนไข้จอมเอาแต่ใจของเขาให้ดียิ่งกว่าใคร

“ หึหึ...”       เสียงหัวเราะดังออกมาจากในลำคอ เมื่อนึกถึงตัวเองในตอนนี้....ตอกแรกที่มาถึงที่นี่เขายังไม่เข้าใจอยู่เลยว่าทำไมคนในชนบทถึงได้จงรักและภักดีต่อใครสักคนได้มากมายขนาดนี้

เขาคงจะถูกหมู่บ้านโคโตฮิระกลืนกินเข้าไปแล้วสินะ

เพราะตอนนี้เขาเองก็คงไม่ต่างไปจากคาเอเดะหรือคิโชเลย

พอพูดถึงคิโช ก็เหมือนจะได้ยินเสียงกระเสียมกำลังขุดดินแว่วเข้ามาในหู และเมื่อเขาเดินเลี้ยวเข้าไปยังระเบียงที่ติดกับสวนหลังบ้าน แผ่นหลังที่คุ้นตาของชายที่ไม่เคยเป็นมิตรกับเขาก็ปรากฏให้เห็น

คิโชกำลังนั่งยองๆขุดดินอยู่จริงๆด้วย...ไม่สิ...ดูเหมือนจะกำลังฝังอะไรอยู่มากกว่า

ยังไงเสียผู้ชายคนนั้นก็ไม่น่าชวนคุยอยู่แล้ว เขาจึงตั้งใจจะเดินผ่านไปโดยไม่ทักทายใดๆ

ทว่า..

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นดันเหลือบไปเห็นว่าสิ่งที่โผล่จากดินขึ้นมานั่นมันเป็นชายกิโมโนของ โกคุเดระ ฮายาโตะ และที่สำคัญมันเต็มไปด้วยรอยเลือด!!!

เขาก้าวขาเร็วๆออกไปจากตรงนั้นก่อนจะพลิกตัวเองให้เข้าไปอยู่ในมุมที่อับสายตา แผ่นหลังพิงผนังเอาไว้ทั้งๆที่ในใจยังเต้นระรัว

กิโมโนเปื้อนเลือดนั่นมันอะไรกัน?

ถ้าเด็กคนนั้นบาดเจ็บ เขาที่เป็นหมอประจำตัวจะต้องรู้เรื่องนี้สิ?!

ไม่....โกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ได้บาดเจ็บ....แล้วเลือดที่จะย้อมจนชายกิโมโนกลายเป็นสีแดงฉานได้ขนาดนั้นมันต้องมีปริมาณไม่ใช่น้อยๆ

หรือว่า...

โกคุเดระ ฮายาโตะ จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเด็กผู้หญิงที่ชอบยามาโมโตะ?

ไม่ใช่ว่าแอบได้ยินเรื่องที่เขากับคาเอเดะคุยกันเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วเกิดอาการหวงพี่ชายขึ้นมา เลยคิดจะฆ่าเสียก่อนที่จะมาแย่งยามาโมโตะไป?

หรือไม่ก็อาจจะลงมือเพราะไม่มีสติ? อาการทางประสาทกำเริบขึ้นมา?

แล้วถ้าเป็นฝีมือของ โกคุเดระ ฮายาโตะ จริงๆ คนในบ้านหลังนี้ย่อมช่วยกันปิดบังให้อยู่แล้ว

‘ กิโนะ’

แต่แล้วเสียงใสที่เรียกชื่อเขาก็ทำเอาต้องสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

เขาไปสงสัยเด็กคนนั้นได้ยังไง...

ไม่....

เป็นไปไม่ได้หรอก....

อย่างโกคุเดระ ฮายาโตะ หากเพิ่งผ่านการฆ่าคนมาหยกๆ ไม่มีทางมานั่งปลอบใจเขาด้วยการชวนเล่นดอกไม้ไฟได้แบบนั้นแน่ๆ ไม่มีทางปากไม่ตรงกับใจได้อย่างเป็นธรรมชาติแบบนั้นแน่ๆ เขารู้ดีว่าคนปากไม่ตรงกับใจจะลนลานแค่ไหนหากทำอะไรผิด

ต่างจากสายน้ำฉ่ำเย็นที่จะยังคงนิ่งสงบไม่ว่าจะพบเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน

หากเป็นยามาโมโตะหรือโคงามิ เขาคงเชื่อสนิทใจ ว่าผู้ชายสองคนนั้นทำได้แน่ๆ เรื่องที่จะยังเยือกเย็นแม้แต่เวลาฆ่าคน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

แปะรูปแฮปก๊กอีกรูป อิอิ พี่สาว(?)น้องสาว(?) เค้าจะแฮปให้กันอ่ะนะ แอร๊ยยยยยยยย สักวันก็อยากจะ KHR feat.PP feat AOT อยู่เหมือนกันนะ 555

แล้วก็...ระหว่างที่กำลังปั่นฟิคเรื่องนี้อย่างเมามันส์อยู่นั้น ทางออฟฟิศเชียลของ PP เค้าก็ประกาศออกมาค่ะว่า จะทำซีซั่นสองต่อแน่นอนกับจะทำ Movie ด้วย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คุณกวางสครีมบ้านแตกไปแล้วค่ะ แค่ซีซั่นสองนี่ก็ถือกำเนิดฟิคเรื่องนี้เลยนะ แล้วนี่ยังจะทำมูฟวี่ โอยตายๆๆๆ อยากจะเขียนฟิคฉลองซะจริงๆ >////<  ดีใจมากอ่ะ!!! คิดถึงคุณโคที่ซู้ดดดดดดดดดด ถึงแม้จะรู้ว่าตับจะพังก็ยังดีใจ = =” กำลังคิดว่าแทนที่จะหาตับสำรอง สู้ตรูตัดตับขายแม่งเลยดีกว่า เพื่อตัดปัญหาปวดตับ!!!

สครีมเสร็จก็หันไปปั่นฟิคต่อ

แล้วเจอกันตอนหน้านะค้า ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากๆเลยค่ะ >////<

ปล.คุณกวางแม่งไม่ผ่าน QC อีกแล้วค่ะ ไม่มีเวลาอ่านทวนเบย โฮวววววเจอตรงไหนผิดก็แจ้งได้ค่า