Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 04

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 04

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

          

         

คำแค่สองพยางค์กลับทำให้คนข้างๆถึงกับแข็งเป็นหิน....

เฟอร์รารี่สีแดงสดเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมม่านรูดในย่านชานเมืองของมอนซ่า และคราวนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลาฉุดกระชากลากดึงกันให้ลำบาก เพราะร่างโปร่งบางนั้นนิ่งสนิทราวกับถูกสตัฟฟ์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ม่านถูกดึงปิดหลังจากที่รถวิ่งเข้าไปจอด ท่อนแขนสอดเข้าไปหิ้วลำตัวบางออกมาก่อนจะยกพาดบ่าเพราะดูท่าว่าเด็กนั่นจะไม่ยอมเดินด้วยขาของตัวเองแน่ๆ...และเขาก็รู้สึกว่ามันเสียเวลา

ตุบ....

เสียงเบาๆดังขึ้นมาจากเตียงหนาที่ดูท่าทางจะมีสปริงที่ดีเยี่ยม ใบหน้ามนยังคงอ้าปากค้างก่อนจะถอยครูดหนีไปที่หัวเตียงอย่างรวดเร็วให้เขาได้แต่ยิ้มที่มุมปาก...ดูท่าทางจะยังจำทุกอย่างได้ดีมากอยู่นะ

“ ฉันจะไปอาบน้ำ...ช่วยทำตัวดีๆ...รออยู่ที่เตียงนี่ด้วย”       ถ้อยคำที่เน้นออกไปจงใจจะแกล้งให้คนตรงหน้าหวาดผวา แล้วนัยน์ตาสีมรกตที่มองสวนกลับมาด้วยแววไม่ไว้ใจก็บ่งบอกว่าเขาทำสำเร็จ

เสียงซ่าๆที่ดังออกมาจากห้องน้ำซึ่งเป็นกระจกฝ้าทำให้ใบหน้ามนยิ่งซุกลงไปที่หัวเข่า สองขาที่ยกชันขึ้นมาถูกกอดแนบลำตัว นัยน์ตาสีมรกตแอบเหลือบมองเงาที่เห็นจากในกระจกก่อนจะละสายตาหนีอย่างอายๆ ในเมื่อกระจกนั่นมันยิ่งทำให้เงาดูเร้าใจกว่าระจกใสทั่วไปอยู่หลายเท่า

แล้วก็ขนาดเห็นแค่เงาเขายังรู้สึกได้ถึงมัดกล้ามที่สวยงามจนเผลอคิดไปว่า...

ถ้าถูกร่างกายที่แข็งแกร่งนั่นกอดเอาไว้ก็คงจะดี

“ อ๊า~~~”        เสียงครางเบาๆดังออกมาจากใบหน้าแดงเถือกที่ก้มลงไปซุกที่หัวเข่าหนักกว่าเดิม...คิดอะไรออกไปเนี่ย?! ใครจะไปยอมผู้ชายใจร้ายนั่นง่ายๆกันเล่า!

ปีศาจร้ายในคราบคุณรีไวนั่นมันต้องกำลังล่อลวงเขาอยู่แน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่คิดอะไรบ้าๆแบบนี้หรอก!

แล้วยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ความกังวลในใจก็ยิ่งทบทวี...ก็การที่ต้องมานั่งนับถอยหลังว่าจะเสียตัวเมื่อไหร่มันใช่เรื่องดีซะที่ไหน...ใบหน้ามนแอบเงยขึ้นมามองรอบๆกายอีกครั้ง นัยน์ตาสีมรกตยังคงหวาดผวาต่อทุกสิ่งเพราะความทรงจำที่อีกฝ่ายเคยทำเอาไว้มันทำให้รู้สึก...กลัว...

ตอนนี้หัวใจมันกำลังเต้นระรัวอย่างที่พยายามจะสงบเท่าไหร่ก็เอาไม่อยู่

ครืด!!!

แล้วเสียงประตูเลื่อนของห้องน้ำที่เปิดออกก็ทำเอาร่างทั้งร่างถึงกับสะดุ้งโหยง

นัยน์ตาได้แต่แอบเหลือบขึ้นไปมองอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วใบหน้าก็ต้องร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อมองเห็นว่าคนตรงหน้าสวมกางเกงขายาวสีดำเพียงตัวเดียว หยดน้ำที่ยังเกาะพราวอยู่ตามมัดกล้ามและร่างกายท่อนบนช่างดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจจริงๆ

“ ไปอาบน้ำสิ”       นัยน์ตารีขวางที่เหยียดมองลงมาทำให้ยิ่งรู้สึกถึงอำนาจที่ไม่อาจจะขัดขืนได้...นี่ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นนักขับของเฟอร์รารี่ เขาเชื่อว่าคุณรีไวต้องได้เป็นบอสมาเฟียแน่ๆ

“ ทำไม...ต้องพามาพักโรงแรมแบบนี้ด้วยละครับ...”      ภาษาของตำรวจเขาเรียกว่าอะไรนะ?...ถ่วงเวลาไม่ให้หมาป่าขย้ำเหยื่อ?...ใช่ๆเขาควรจะถ่วงเวลาไปเรื่อยๆ

“ ช่วงแข่งแบบนี้โรงแรมธรรมดาเต็มหมด ไม่ต้องไปหาให้เสียเวลา”      ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง ก่อนจะดึงผ้าขนหนูที่พับอยู่ขึ้นมาเช็คเส้นผมสีดำที่ยังมีน้ำหยดแหมะๆ

“ ถะ ถ้างั้น...ส่งผมไว้แล้วคุณกลับไปก็ได้...”

“ ม่านรูดมีใครเค้าใช้คนเดียวบ้างล่ะ? ถ้าชั้นไม่อยู่นายจะบอกพวกนั้นยังไง?”      ใบหน้านิ่งพยักไปทางประตู...คงจะหมายถึงพนักงานของโรงแรมที่อยู่ด้านนอก

แต่ถึงจะพูดแบบนั้นเขาก็ยังข้องใจ...ก็แค่จ่ายเงินค่าห้องไป พวกนั้นก็ไม่ได้ตามมาดูไม่ใช่หรอ ว่าจะทำอะไรกันหรือเปล่า?...แต่เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจโลกของผู้ใหญ่ มันอาจจะซับซ้อนอย่างที่คนตรงหน้าบอกก็ได้?

ร่างโปร่งบางค่อยๆขยับออกมาจากเตียง ท่าทางราวกับกระต่ายที่ค่อยๆย่องหนีเพราะกลัวหมาป่าจะรู้ตัวนั่นมันทำให้คนที่ลอบมองอยู่ถึงกับยิ้มบางๆที่มุมปาก เด็กนั่นลงไปนั่งยองๆก่อนจะค้นหาเสื้อผ้าในกระเป๋า โดยสายตาหวาดระแวงก็ยังคงมองมาที่เขาเป็นระยะๆ

และกว่าจะเข้าห้องน้ำได้ เจ้าเด็กนั่นก็ใช้เวลาไปไม่รู้กี่นาที

ยังคงเป็นคนที่กระตุกต่อมอยากทำร้ายร่างกายของเขาได้เป็นอย่างดีเลยนะเด็กนั่น....

นัยน์ตานิ่งสนิทจับจ้องไปที่กระจกฝ้าของห้องน้ำ...จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่ใช่....แต่วันนี้เขาก็ไม่ได้คิดที่จะทำอะไรเด็กนั่นนอกจากการทำให้กลัวเหมือนทุกที

ยังไงก็เป็นช่วงก่อนแข่ง...เขาไม่อยากให้มีปัญหา

แล้ว....

ยิ่งถ้าไอ้เด็กเหลือขอนั่นมันมาตายอยู่ในห้องน้ำ เขาก็จะยิ่งมีปัญหา!

หลังจากที่เสียงน้ำไหลอยู่กว่าสองชั่วโมง ร่างโปร่งบางนั่นก็ยังไม่ยอมออกมา สองขาจึงลุกจากเตียงแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ฟังเสียง

“ นี่...คิดจะอาบน้ำอีกนานแค่ไหน?”      คนที่ยืนหันหลังให้ถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันขวับกลับมามอง

“ อ๊ะ?!! คุณจะเข้ามาทำไม?! แล้วก็ผมจะนอนในห้องน้ำ!”      แผ่นหลังเนียนที่ยังอยู่ในสายน้ำมันช่างเร้าใจจนริมฝีปากอยากจะหยอกเย้า

“ จะทำในห้องน้ำ?”

“ ไม่ใช่ครับ! ไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ!!”       ใบหน้ามนหลับหูหลับตาตะโกนออกมาด้วยไหล่ที่สั่นระริก แล้วในขณะที่กำลังยืนหอบหายใจ ผ้าขนหนูผืนใหญ่ก็ลอยไปแปะอยู่บนหัวสีน้ำตาล

“ ถ้าอยากจะทำให้ชั้นตบะแตกก็อาบน้ำต่อไป แกก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอว่าบนกระจกนั่นมันเป็นยังไง”      แล้วก็ดูเหมือนเด็กนั่นมันจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ริมฝีปากสีระเรื่อจึงถึงกับอ้าค้าง

“ อะ...............”      เขาหันตัวกลับออกมาจากในห้องน้ำ ปล่อยให้ใบหน้ามนได้แต่อ้าปากพะงาบๆต่อไป

ครืด.....

“ คุณรีไวบ้า! บ้าที่สุด!! ทำไมไม่บอกให้ไวๆล่ะครับ!!”       คงจะเป็นคนเดียวนี่แหละที่ตะโกนด่าเขาปาวๆแบบนี้แล้วยังมีชีวิตรอด ใบหน้าที่นิ่งเฉยมาตลอดยิ้มออกมาบางๆเมื่อกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง

และกว่าจะได้ล้มตัวลงนอน เสียงระฆังที่ตีบอกเวลาเที่ยงคืนก็ดังมาจากที่ไกลๆ

แผ่นหลังยังคงหันให้เด็กนั่น นัยน์ตาสีขี้เถ้ายังคงมองเข้าไปในความมืด....สำหรับเขาการที่จะนอนกับใครไม่ใช่เรื่องที่จะต้องคิดอะไรมากมาย...มันเลยทำให้ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ยอมปล่อยเด็กนั่นไป

เพราะอะไรหลายๆอย่างของเด็กนั่นมันทำให้นึกถึงฮายาโตะ?

ไม่สิ...ไม่ใช่....

เพราะถ้าเด็กนั่นเหมือนฮายาโตะ....ความอยากพวกนี้มันจะต้องไม่มี

ฮายาโตะคือคนเดียวที่เขาไม่เคยคิดจะมีเซ็กส์ด้วย

แต่กับเด็กนี่มันไม่ใช่....

เขารู้ว่าเขาทำได้....แต่ที่ไม่ยอมทำนี่มันเป็นเพราะอะไร?....

ในเมื่อใช่ว่าจะไม่ต้องการ....

เสียงสวบสาบดังมาจากอีกฟากของเตียงก่อนที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาจะรับรู้ได้ว่าใครอีกคนกำลังซุกมันอยู่

ถึงแม้ท่านอนจะไม่ได้ต่างไปจากเมื่อครั้งก่อนแต่คราวนี้ความรู้สึกในใจมันเหมือนจะเปลี่ยนไปอยู่นิดหน่อย...มือเล็กๆที่อบอุ่นข้างนั้นมันยังคงลูบอยู่ที่รอยแผลเป็นของเขาเบาๆ

“ คุณรีไว....ผม...ถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ...”       เสียงอู้อี้ดังออกมาจากผ้าห่ม...เขายังไม่อยากจะตอบอะไรทั้งนั้นในตอนนี้...เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจ...เลยได้แต่ขู่ออกไป...

“ จะนอนดีๆหรือจะให้ชั้นจับนายถอดเสื้อผ้า”      แล้วเสียงตื่นๆจึงตอบกลับมาแทบจะทันทีว่า...

“ นอนครับ”    

เฟอร์รารี่สีแดงสดพุ่งกลับเข้ามายังสนามออโตรโดโม่ ดิ มอนซ่า ตั้งแต่เช้าตรู่

ร่างโปร่งบางเหมือนจะเริ่มชินกับความเร็ว 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมงบ้างแล้ว ใบหน้ามนถึงได้กล้าสัปหงกมาตลอดทาง

เสียงกระหึ่มหยุดลงที่ลาดจอดรถวีไอพีที่ทางผู้จัดเตรียมไว้ให้สำหรับรถของทีมแข่ง รถบรรทุกคอนเทรนเนอร์สีแดงเถือกจอดเรียงกันเป็นตับอยู่ข้างๆบ่งบอกว่าตรงนี้คือที่จอดของทีมเฟอร์รารี่

นัยน์ตารีขวางหันไปมองร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้ามนนั่นยังคงหลับพริ้มอย่างไม่ได้กลัวเลยว่าจะถูกเขาทำอะไร....นี่หมายความว่าที่เขาขู่มาตั้งนานนี่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม? ยิ่งเห็นความผ่อนคลายจากใบหน้าของเด็กนั่นมันก็ยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นไส้จนอยากจะจับจมูกเป็นสันนั่นโยกไปโยกมาสักที

แพขนตาหนาที่แนบอยู่กับแก้มใสทำให้เผลอจ้องมอง ริมฝีปากช่างเจรจายามนี้กลับเพียงแค่เผยอออกน้อยๆราวกับกำลังเชิญชวน จะว่าเป็นเพราะบรรยากาศพาไปหรือจะอะไรก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เขากลับห้ามตัวเองไม่อยู่จนเผลอขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากสีระเรื่อนั่น

ก่อนที่จะสัมผัสมันอย่างแผ่วเบาด้วยริมฝีปากของเขาเอง....

“..................อือ....?..”      เสียงอืออาดังออกมาจากลำคอระหงทำให้เขาละออกมาด้วยใบหน้าที่ยังไม่เข้าใจตัวเอง

“ เรียกผม.....หรือเปล่าครับ?”     นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาอย่างงัวเงียก่อนที่หลังมือจะยกขึ้นไปขยี้มันช้าๆ...ดูท่าว่าจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเพิ่งถูกเขาลักหลับไปหยกๆ

“ เปล่า...”      เสียงทุ้มเอ่ยออกไปก่อนจะเตรียมตัวลงจากรถ

“ งั้นหรอครับ...จริงสิ วันนี้ควอลิฟายแล้วสินะครับ ยังไงก็พยายามเข้านะครับ”       ใบหน้ามนหันมายิ้มให้ก่อนที่จะรีบจับกระเป๋าของตัวเองแล้ววิ่งลงจากรถก่อนจะหนีหายไปในทันที ทำเอาเขาได้แต่ยืนมองด้วยคิ้วที่กระตุกน้อยๆ

ตั้งใจจะหนีเขา เพราะกลัวว่าเขาจะจับไปขังเอาไว้อีกสินะ....

ทีเรื่องแบบนี้ละรู้ดีนัก!

แล้ววันนั้นทั้งวัน เจ้าเด็กนั่นก็ไม่โผล่หัวมาให้เขาเห็นอีกเลย...

ทั้งการซ้อมครั้งสุดท้ายในตอนเช้าก่อนจะเข้ารอบควอลิฟายในช่วงบ่าย...ไม่ว่าเขาจะพยายามมองหายังไง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา...และนั่นมันก็ยิ่งทำให้เขาเสียสมาธิหนักกว่าเดิม

เพราะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เพราะไม่อยู่ในสายตา...

ผลการควอลิฟายจึงได้ตกไปอยู่ถึงลำดับที่ 4 ซึ่งไม่เคยมีในประวัติศาสตร์ของผู้ชายที่ชื่อ รีไว มาก่อน!

การควอลิฟายก็คือการจับเวลาเพื่อหาตำแหน่งการปล่อยรถสำหรับรอบจริงในวันพรุ่งนี้ ว่าใครจะออกสตาร์ทในลำดับที่เท่าไหร่ เพราะฟอร์มูล่าวันไม่ได้ปล่อยรถพร้อมกันเป็นเส้นตรงแบบหน้ากระดานเรียงหนึ่ง แต่ปล่อยตามความยาวของถนนซึ่งจะปล่อยออกไปเป็นกริด กริดละสองคันซึ่งตำแหน่งจะเยื้องกันอยู่เล็กน้อย และในเมื่อเขาได้ผลควอลิฟายอยู่ในลำดับที่ 4 ในวันพรุ่งนี้จึงต้องออกสตาร์ทในลำดับที่ 4 ซึ่งอยู่ในกริดที่ 2 ทั้งๆที่ปกติแล้วจะไม่เคยปล่อยให้ใครมาขวางหน้าเพราะว่า โพล โพซิชั่น ที่เอาไว้เรียกคนที่ได้ลำดับที่ 1 มันจะต้องเป็นของเขาเท่านั้น...แต่คราวนี้กลับเป็นของฮายาโตะไป

ถึงแม้ว่าสำหรับเขาแล้วการจะไล่บี้ให้กลับไปได้แชมป์ในวันพรุ่งนี้จากลำดับที่ 4 จะไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง แต่มันก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

สงสัยว่าเขาต้องล่ามเจ้าเด็กนั่นเอาไว้ที่ไหนสักที่ ก่อนที่มันจะทำให้เขาเสียสมาธิไปมากกว่านี้?

แล้วเจ้าคนที่กำลังอยู่ในห้วงคำนึงก็ปรากฏตัวให้เห็นจนได้หลังจากที่หายหัวไปทั้งวัน....

ในขณะที่เขากำลังยืนปล่อยรังสีดำทะมึนอยู่ในพิตการาจ ยัยแว่นฮันซี่ที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้เพราะคิดว่า F138 ลูกรักของยัยนั่นเป็นอะไรไปถึงได้ทำให้ความเร็วของเขาตกไปหลายวินาทีแบบนี้ก็เข้ามาสะกิดที่แผ่นหลัง ก่อนที่จะชี้ให้เขาดูแถวๆอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้ามพิตการาจ ว่ากำลังมีใครบางคนหลบอยู่ใต้เก้าอี้ผู้ชมแล้วกำลังส่องกล้องส่องทางไกลมาที่ F138 อย่างไม่ขยับไปไหน...และเงาร่างของไอ้คนไม่กลัวตายที่กล้ามาล้วงข้อมูลของทีมเฟอร์รารี่ก็คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น

แล้ววิศวกรสาวประจำพิตการาจสีแดงก็ยื่นกุญแจรถเฟอร์รารี่คันเมื่อวานมาให้ก่อนจะบอกกับเขาว่า

“ ที่จริงจะให้ดูก็ได้อยู่หรอกนะ แต่มันรบกวนสมาธิในการปรับแต่งของชั้นน่ะ หมายเลขหนึ่งยิ่งเป็นอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ชั้นต้องเช็คดูให้ละเอียด...เพราะงั้นนะรีไว...ช่วยพาเด็กนั่นไปไหนไกลๆให้ทีแล้วกันนะ...แต่อย่าเอาลูกเค้าไปทิ้งๆขว้างๆล่ะ เด็กนั่นก็หน้าตาน่ารักอยู่นะ มันอันตรายๆ”       เขารับกุญแจมาถือไว้...ไม่อยากจะบอกยัยฮันซี่หรอกนะว่า F138 ลูกรักของเธอน่ะไม่ได้เป็นอะไร แต่สาเหตุทั้งหมดมันก็มาจากไอ้เด็กเหลือขอที่กำลังก่อกวนเธออยู่ในตอนนี้นั่นแหละ!

เสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกที่เรียงเป็นตับถูกดึงออกมาสวมทับด้วยโค้ทสีดำตัวเดิม...ถ้าจะบอกว่าให้พาไปที่ไกลๆแต่ยังอยู่ในละแวกนี้ก็มีเพียงที่เดียวที่เขานึกออก

ถึงแม้จะเป็นที่ที่เคยอยู่มานานแต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความผูกพัน...ไม่ได้อยากจะกลับไปเพราะว่าคิดถึง...

สถานที่ซึ่งหล่อหลอมให้เขาชินชากับสิ่งที่เรียกว่า...ความตาย...

“ ปล่อยผมนะครับ! จะลากผมไปไหนอีกเนี่ย?! ตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาแข่งแล้วนี่ครับ ผมจะนั่งเล่นอยู่ในสนามก็ไม่เห็นเป็นไรนี่! คุณรีไว! บอกให้ปล่อย! อ๊า!! ปล่อยผมนะ! ปล่อยผมๆๆๆ!!”      ก็นั่นแหละ...ตั้งแต่ที่มือของเขาจับลงไปบนข้อมือของไอ้คนที่มันกำลังนั่งเล่นอยู่ในสนามฝั่งตรงข้ามกับพิตการาจของเขาเป๊ะๆ ปากมันก็ตะโกนโวยวายไม่ได้หยุด จนแม้แต่เจ้าหน้าที่ของทีมอื่นๆยังต้องหันมามอง

“ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น! ปล่อยผมนะ! ไม่งั้นผมจะตะโกนให้คนรู้กันทั่วเลยว่าคุณรีไวแห่งทีมเฟอร์รารี่ลักพาตัวเด็ก! บอกให้ปล่อยไง ปล่อยๆๆๆ!!”       ไอ้เสียงแหกปากลั่นนั่นว่าน่ารำคาญแล้ว ไอ้มืออีกข้างที่เกาะเก้าอี้แน่นไม่ยอมให้เขาลากไปแต่โดยดีนี่ยิ่งน่ากระทืบเข้าไปใหญ่...อย่าให้ต่อมซาดิสของเขามันพุ่งขึ้นมากไปกว่านี้จะได้ไหม

“ หุบปาก! ถ้าแกอยากจะบอกใครๆเขาละก็ ชั้นจะช่วย!”      ด้วยความเหลืออด เขาจึงปล่อยมือที่จับเอาไว้ก่อนจะย้ายไปจับที่เอวบางแล้วยกร่างทั้งร่างนั้นขึ้นพาดบ่า

“ เอ๊ะ??”       เจ้าเด็กบนไหล่ดูท่าจะงงไปหลายวินาที แล้วเมื่อเขาก้าวขาฉับๆลงมาจากอัฒจันทร์ มันถึงได้เพิ่งรู้สึกตัวแล้วก็เริ่มโวยวายต่อ

“ ปล่อยผมลงนะคุณรีไว! จะพาผมไปไหน!”      เสียงแหกปากลั่นดังไปตลอดทางโดยมีทีมเฟอร์รารี่ยืนโบกมือให้อยู่ห่างๆ กว่าปากดีๆนั่นจะยอมหุบลงก็ต่อเมื่อถูกโยนเข้าไปในรถเป็นที่เรียบร้อย

“ คาดเข็มขัดซะ”      เขาหันไปบอกคนที่ยังตะกายประตูแกร่กๆ

“ ไม่! ผมจะลง!!”      มือแข็งแรงจึงกดร่างโปร่งบางแนบไปกับเบาะก่อนจะรัดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างแน่นหนากว่าปกติ...เพราะวันนี้จะใช้ความเร็วมากกว่าเดิม...

“ เหวอ?!!”      แล้วคนข้างๆก็ต้องตะโกนออกมาเมื่อเฟอร์รารี่สีแดงกระชากตัวออกอย่างรวดเร็ว ร่างโปร่งบางได้แต่นั่งเกร็งไปตลอดทาง นัยน์ตาจ้องถนนสลับกับเข็มไมล์ที่ไม่เคยตกจาก 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ระยะทางกว่า 15 กิโลเมตรจากมอนซ่า นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีก็มาถึง

แล้วก็ดูเหมือนว่าคนข้างๆจะเริ่มมีภูมิต้านทานกับความเร็วระดับนี้เข้าแล้วจริงๆ ทำให้ใบหน้ามนแค่หันมามองอย่างหวาดๆอยู่สองสามทีก่อนที่จะหายเกร็งไปในที่สุด นัยน์ตาสีมรกตมองออกไปนอกตัวรถเมื่อเฟอร์รารี่สีแดงเริ่มชะลอความเร็วลง ริมฝีปากสีระเรื่อพึมพำออกมาราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์เมื่อมองเห็นความงดงามของเมืองที่อยู่รอบกาย

“ มิลาน.....”

ถึงแม้ว่ามิลานจะได้ชื่อว่าเป็นเมืองแห่งแฟชั่นทันสมัยที่เปลี่ยนแปลงไปอยู่เรื่อยๆ ทว่า สภาพส่วนใหญ่ของเมืองกลับให้ความรู้สึกที่ตรงกันข้าม เพราะสถานที่ต่างๆยังคงรูปแบบของสถาปัตยกรรมโบราณซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นไอเก่าๆ ทั้งอาคารราชการ ทั้งตึกแถวสองข้างถนนก็ยังคงไว้ซึ่งมนต์เสน่ห์ของยุคเรเนซองส์

โดยเฉพาะที่นี่....Duomo di Milano...

ดูโอโมแห่งมิลาน...ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...มันก็ยังให้ความรู้สึกที่เหมือนเดิม...

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครยืนกอดอกพิงกระโปรงสีแดงสดของรถก่อนจะมองไปยังลานกว้างหน้ามหาวิหารแห่งมิลาน สายตาที่ไม่ได้โฟกัสสิ่งใดกวาดมองไปเรื่อยๆ....ผ่านมาสิบปีกว่าแล้วแต่ที่นี่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย....

ไม่ว่าจะเป็นลานหินสีเข้มหรืออาคารแบบโคโลเนียลที่ล้อมอยู่จน Piazza แห่งนี้กลายเป็นพื้นที่ปิด หรือแม้แต่ Duomo di Milano....Milan Cathedral เองก็ยังคงสง่างามและน่าเกรงขามเหมือนเดิม

ใบหน้านิ่งเฉยเงยมองไปที่โบสถ์แบบโกธิคซึ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลี....เพราะเป็นสถาปัตยกรรมที่สร้างขึ้นมาในยุคแห่งศรัทธา มันถึงได้สูงเสียดฟ้า ด้วยความเชื่อว่ามันจะช่วยให้เข้าใกล้พระผู้เป็นเจ้า....ซึ่งคนอย่างเขาคงได้แต่แหงนมองอยู่ไกลๆ

นัยน์ตาสีขี้เถ้าค่อยๆไล่มองจากยอดของหอคอยลงมาตามรูปปั้นประดับสีขาว....ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ร่างโปร่งบางของคนที่ยืนอยู่หน้าโบสถ์...ฝ่ามือเล็กๆนั่นกำลังโปรยอาหารให้นกด้วยใบหน้าอมยิ้มราวกับเด็กๆ

ยิ่งต้องห้ามเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากจะเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น....

เหมือนกับที่เขาชอบยืนมองโบสถ์ทั้งๆที่ไม่เคยเข้าไปข้างในเลยแม้แต่ครั้งเดียว......

เพราะรู้ตัวดีว่าเข้าไปไม่ได้...

เขายังคงทอดสายตามองไปที่เด็กนั่นอย่างไม่คิดจะหันไปมองอย่างอื่น...คงจะเป็นเพราะมีความฝันอันแรงกล้า มีความไร้เดียงสา...มันจึงเป็นความบริสุทธิ์ที่เขาโหยหามาโดยตลอด...

ร่างโปร่งบางยังคงถูกรายล้อมเอาไว้ด้วยฝูงนกถึงแม้ว่าอาหารในมือจะหมดไปนานแล้ว ใบหน้ามนหัวเราะน้อยๆเมื่อก้มลงไปมองสัตว์สองขาที่อยู่ตรงหน้า....แล้วจู่ๆนัยน์ตาสีมรกตก็เหลือบขึ้นมองมาที่เขา

ใบหน้ามนหันไปมองข้างหลังเมื่อสายตาของเขายังไม่ละไปจากตนเอง แล้วเด็กนั่นก็ค่อยๆย่องออกจากฝูงนกที่พยายามจะเดินตาม ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่หน้ารถขายไอศครีม...แล้วไอศครีมโคนสองอันก็มาอยู่ในมือของเด็กนั่น

โดยที่อันหนึ่งถูกยื่นมาให้เขา....

เจ้าเด็กนี่มันคิดว่าเขามองรถขายไอศครีม? คิดว่าเขาอยากกินแต่ไม่กล้าไปซื้อ?

เขาเลยต้องรับเอาไว้พลางถอนหายใจออกมา....ที่จริงเวลาแบบนี้เขาควรจะพักผ่อนเพื่อเตรียมแข่งในวันพรุ่งนี้ แล้วทำไมถึงต้องมาเลี้ยงเด็กที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวอยู่ที่นี่ด้วยเนี่ย?

" อะไร?"       เขาเอ่ยถามเมื่อนัยน์ตาสีมรกตใสแจ๋วจ้องมาที่ไอศครีมในมือเขา

" ขอผมชิมหน่อยได้ไหมครับ? คนขายบอกว่ามันเป็นรสตับห่าน"       ......ไอ้เด็กนี่มันเอาอะไรมาให้เขากินเนี่ย?!

เขาได้แต่ขมวดคิ้วพลางยื่นโคนไปให้ แต่แทนที่เด็กนั่นมันจะยื่นมือมารับไป ริมฝีปากสีระเรื่อกลับขยับเข้ามาใกล้ๆก่อนจะแลบลิ้นเลียไอศครีมที่ยังอยู่ในมือเขา...นัยน์ตาสีขี้เถ้าได้แต่นิ่งค้างมองคนที่ไม่ได้คิดอะไรด้วยลมหายใจที่จู่ๆก็รู้สึกติดขัดขึ้นมา

" ก็อร่อยดีนี่นา...ชิมของผมไหมครับ? เค้าบอกว่ามันเป็นรสผักขม แต่ไม่เห็นจะขมเลย?...."      ใบหน้ามนก้มลงไปมองไอศครีมที่เริ่มจะเยิ้มในมือตัวเองก่อนจะพยายามยื่นมาให้เขา...อย่าบอกนะว่าจะให้เขาทำแบบตัวเองเมื่อกี้นี้น่ะ?

ใบหน้าโหดๆจึงสะบัดไปอีกทาง...เด็กนั่นอาจจะเข้าใจว่าเขาปฏิเสธ...แต่ที่จริงก็แค่อยากจะซุกซ่อนความร้อนผ่าวบนใบหน้าเอาไว้ไม่ให้เด็กนั่นเห็นก็เท่านั้นเอง

“ เรากลับกันเลยดีไหมครับ? คุณจะได้พัก”      คนที่ยืนละเลียดไอศครีมอยู่ข้างๆถามขึ้นมา...เขาก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่า...เพราะแกนี่แหละทำให้ชั้นไม่ได้พัก!

แล้วยิ่งไอ้นัยน์ตาสีมรกตที่ส่งประกายวิบวับยามเมื่อเอ่ยปากชวนกลับแบบนั้น มันก็ทำให้เขาเดาได้ทันทีว่าเจ้าเด็กนี่ยังคิดจะกลับไปล้วงข้อมูลของรถแข่งต่อ

สองขาจึงเดินไปหาคนขายอาหารนกก่อนจะซื้อมาอีกเป็นสิบถุงแล้วเอากลับมายัดใส่ในมือบาง

“ อย่างนายน่ะ เลี้ยงนกไปซะไอ้เด็กเหลือขอ”      

“ อ่ะ......”      ใบหน้ามนได้แต่ทำแก้มป่องอย่างเด็กที่โดนขัดใจ ก่อนจะหอบอาหารนกไปด้านหน้าโบสถ์อย่างช่วยไม่ได้

ภาพของโบสถ์สีขาวที่เป็นแบกกราวด์ ยิ่งส่งให้ร่างโปร่งบางที่อยู่ท่ามกลางฝูงนกที่กำลังโบยบินดูบริสุทธิ์ผุดผ่องจนไม่อาจละสายตา...

เขายังคงเฝ้ามองเด็กนั่นอยู่อย่างนั้น....

จนตะวันค่อยๆอ่อนแสงลง...

เขาพาเจ้าเด็กนั่นเดินทอดน่องอยู่ในมิลานจนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าจึงตัดสินใจลากมันกลับไปด้วยกัน...คืนนี้คงต้องพากลับไปนอนที่ Motor Home กับเขา เพราะพรุ่งนี้คือการแข่งนัดสำคัญและเขาจะต้องล่ามมันเอาไว้ตั้งแต่เช้า

อีกอย่าง....เขาก็ไม่มีวันจะปล่อยให้เด็กนั่นค้างอยู่ในมิลานตามลำพัง...เพราะรู้ดียิ่งกว่าใครว่าที่นี่คือที่ที่เต็มไปด้วยอันตราย...

แล้วเฟอร์รารี่สีแดงสดก็ทะยานออกไป....

โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตลอดเวลาที่ขาทั้งสองคู่ยืนอยู่ในเมืองแห่งนี้ จะมีสายตาของใครบางคนจับจ้องมองอยู่....

ที่ห้องนั่งเล่นใน Motor home ของทีมเฟอร์รารี่ดูจะครื้นเครงกว่าทุกที เมื่อจู่ๆนักขับมือหนึ่งก็พาเจ้าเด็กที่เคยมาตะโกนปาวๆเรียกความฉงนปนสงสัยจนกลายมาเป็นเรื่องเฮฮาของกองทัพม้าลำพองไปในที่สุด จะมายืนให้เห็นตัวเป็นๆอยู่ในห้องนั่งเล่นแห่งนี้

ร่างโปร่งบางได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ เมื่อจู่ๆก็ถูกลากมาที่นี่แทนที่จะเป็นม่านรูดอย่างที่เตรียมทำใจเอาไว้

แล้วยังไม่ทันจะได้ถามไถ่อะไร ก็ถูกผู้ใหญ่ในชุดสีแดงทั้งหลายลากเข้าวงสนทนาที่ต่างก็พากันหยอกเย้าเด็กน้อยที่นานๆทีจะมีหลงมาให้แกล้งเล่นแบบนี้  แล้วยิ่งเป็นคนที่เคยสร้างวีรกรรมเอาไว้แบบนั้นมันเลยทำให้ใครๆต่างก็เอ็นดู

ร่างโปร่งบางของคนที่ถูกลุงๆล้อมเอาไว้จากตอนแรกที่ตั้งใจจะถามเรื่องการปรับแต่งมันให้รู้แล้วรู้รอดไปกลับเป็นฝ่ายถูกแกล้ง ถูกถามนู่นถามนี่แทน จนใบหน้ามนที่เคยเกร็งๆกลับแหกปากโวยวายได้เหมือนปกติ

และภาพทุกอย่างนั้นมันก็อยู่ในสายตาของร่างบอบบางที่นั่งมองอยู่ห่างๆจากที่เคาน์เตอร์บาร์

นัยน์ตาสีมรกตเย็นชาจ้องมองไปที่ร่างโปร่งบางของคนที่น่าจะอายุไล่เลี่ยกันทั้งที่ปกติไม่เคยสนใจอะไรเป็นพิเศษ จนกระทั่งร่างแข็งแกร่งของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองจะนั่งลงมาข้างๆด้วยใบหน้าที่ดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิด

หวงหรอ....?

“ วันนี้...ไปไหนมา?”      ริมฝีปากสีระเรื่อถามออกไป โดยไม่สนใจที่จะไล่จี้ว่าตกลงรีไวรู้สึกยังไงกับเด็กคนนั้น...เพราะอะไรหลายๆอย่างมันก็ค่อนข้างจะชัดเจนในสายตาของคนที่รู้จักอีกฝ่ายดีอย่างเขา

“ มิลาน”     แล้วคำตอบของอีกฝ่ายก็ทำเอานัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง ริมฝีปากที่เหมือนอยากจะบอกอะไรหุบลงไปก่อนที่ใบหน้าสวยจะเต็มไปด้วยความกังวล

“ กินซะ....”     แต่แล้วแก้วนมแก้วหนึ่งก็ถูกเลื่อนมาตรงหน้า...ความขุ่นมัวในหัวใจจึงถูกขจัดออกไป...เพราะสิ่งที่ยื่นมาให้นั้นนอกจากจะแสดงว่าห่วงใยแล้วยังตั้งใจจะบอกกับเขาอีกว่า...ทุกอย่างจะไม่เป็นไร...

มือบางจึงได้แต่ยกแก้วสีขาวนั้นขึ้นมาจรดริมฝีปากโดยไม่เอ่ยอะไรออกไปอีก

ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคาน์เตอร์บาร์นั้นล้วนอยู่ในสายตาของคนที่ยังถูกรุมล้อมอยู่เช่นกัน

ภาพความห่วงใยที่คุณรีไวมีให้กับโกคุเดระ ฮายาโตะ มันกำลังทำให้หัวใจรู้สึกหน่วงๆอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ใบหน้ามนถึงกับเงียบไปก่อนจะปล่อยให้ลุงๆทั้งหลายหัวเราะเฮฮากันต่อไป...อยากรู้....อยากจะถาม...ว่าตกลงสองคนนั้นเป็นอะไรกัน...เพราะภาพที่เขาเห็นมันจะต้องเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงานแน่ๆ

และถึงแม้ว่าจะรู้คำตอบแล้วจะได้อะไรขึ้นมา?

ในเมื่อพื้นที่รอบๆกายของผู้ชายคนนั้น มันก็ไม่ใช่ของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เพราะเขามันก็คงเป็นได้แค่เด็กเหลือขอ ที่ดีแต่ทำให้อีกฝ่ายวุ่นวาย คงจะไม่สามารถมีความสำคัญอะไรไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว...

“ โฮ่ย...ไปนอนได้แล้วไอ้เด็กเหลือขอ”      จู่ๆเสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังอยู่ใกล้ๆ ใบหน้ามนเงยขึ้นไปจึงได้รู้ว่าคนที่อยู่ในห้วงคำนึงมายืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างวงสนทนา

“ อะไรกันคุณรีไว...ยังหัวค่ำอยู่เลย ฮ่าๆๆ”      เสียงพูดคุยอย่างเป็นกันเองของทีมงานกับนักขับมือหนึ่งทำให้เขารู้สึกราวกับเป็นคนนอก....ก็ใช่....เขามันก็เป็นคนนอกอยู่แล้ว ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับทีมเฟอร์รารี่เลย...ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไร....กับคุณรีไวเลย...

ความน้อยใจทำให้ร่างกายไม่ยอมขยับไปตามเสียงเรียกของอีกฝ่าย จนมือแข็งแรงต้องเอื้อมมาดึงตัวเขาออกไป

“ แหม...จะให้ดื่มด้วยกันต่ออีกหน่อยก็ไม่ได้นะ คุณรีไวนี่ละก็...”      เสียงหยอกเย้ายังคงดังมาจากข้างหลัง ใบหน้ามนได้แต่เงียบไปปล่อยให้คนที่จับมือตนไว้หันไปโต้ตอบกันเอง

“ ไอ้เด็กเหลือขอนี่มันยังไม่บรรลุนิติภาวะดื่มได้ที่ไหน ไสหัวไปนอนกันได้แล้ว”     ใบหน้านิ่งหันไปบ่นก่อนจะลากเขาขึ้นบันไดแคบๆไปยังชั้นที่อยู่ด้านบน

“ ฮ่าๆๆ แล้วใครมันลากเด็กไม่บรรลุนิติภาวะเข้าม่านรูดกันนะ? ฮ่าๆๆ”      เสียงแซวยังดังตามมาก่อนที่ประตูห้องพักของนักขับมือหนึ่งจะปิดลง

แล้วห้องทั้งห้องก็มีแต่ความเงียบงันในทันที....

“ คุณรีไว...ผมขอถามอะไร......”       ใบหน้ามนก้มลงไปอย่างตัดสินใจจะถามให้รู้เรื่อง...เพราะไม่อยากจะปล่อยสิ่งที่ค้างๆคาๆอยู่ในใจให้มันเป็นอยู่แบบนี้....ความรู้สึกของตัวเองคืออะไรก็ยังไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าถ้าเขายังไม่ถามอีกฝ่ายให้กระจ่าง มันคงไม่มีทางที่จะก้าวเดินต่อไปด้วยความสบายใจได้

“ ชั้นจะนอนแล้ว”     แต่ร่างแข็งแกร่งกลับตัดบทเอาดื้อๆก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจคนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กลางห้อง

นัยน์ตาสีมรกตหมองๆจึงได้แต่มองแผ่นหลังกว้างอย่างไม่รู้จะทำยังไง ร่างทั้งร่างจึงได้แต่นอนลงไปข้างๆโดยทำได้แค่เก็บสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจให้อยู่แบบนั้นต่อไป

และเพราะเตียงที่จะใช้นอนในวันนี้เดิมทีก็เป็นเตียงที่ทำเอาไว้เพื่อให้นอนได้คนเดียว...แผ่นหลังที่หันชนกันจึงแทบจะแนบชิด

นัยน์ตาที่เคยเฉยชาต่อทุกสิ่งมองเข้าไปในความมืด....สัมผัสที่อบอุ่นยังคงซึมซับผ่านแผ่นหลังมายังหัวใจ....

เพราะอดีตที่มีแต่สีดำทำให้เขาต้องคิดให้ดี...ว่าการที่จะลากเด็กคนนี้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยมันจะดีแน่แล้วหรือ?

เขารู้ว่าปีกสีรัตติกาลนั่นมันจะปักอยู่ที่กลางหลังอย่างไม่มีวันหายไป...

ทั้งๆที่รู้ดีว่าไม่ควรจะเข้าใกล้....แต่ส่วนลึกในใจก็ยังคงเรียกร้องให้ความไร้เดียงสานี้เป็นคนหยุดเขาเอาไว้....

จากความตายที่คอยเรียกหาอยู่ทุกวินาที....

ช่วยใช้ความดื้อดึงของนาย...ทำให้ชั้นรู้สึกกลัวตายขึ้นมาบ้าง....

เอเลน...

พิตการาจสีแดงในวันนี้ก็ยังคงครึกครื้นเป็นปกติ F138 ทั้งสองคันถูกขัดจนเงาวับพร้อมรับศึกที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่กี่วินาที

เสียงที่ดังก้องอยู่ในสนามทำให้หัวใจที่เย็นชาสูบฉีดขึ้นมาบ้างนิดหน่อย...นัยน์ตาสีมรกตของนักขับที่อายุน้อยที่สุดของวงการฟอร์มูล่าวันหันไปมองหาร่างของคนที่ได้ชื่อว่าผู้ปกครองที่ควรจะมาแต่งตัวอยู่ด้วยกันในห้องล็อคเกอร์แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังได้ยินเสียงโวยวายของเด็กคนนั้นดังลั่น Motor home อยู่เลย?

ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองในกระจกก่อนจะติดล็อคของคอเสื้อให้เรียบร้อย ชุดสีแดงสดมันช่างขับให้ผิวสีขาวและผมสีเงินดูเปล่งประกายจนมีหลายต่อหลายครั้งที่ถูกติดต่อให้ไปเป็นแบบให้กับแบรนด์ชื่อดัง...แล้วรีไวก็จะไล่ตะเพิดไปทุกครั้ง

ถุงมือสีแดงถูกสวมเข้าไปก่อนที่นิ้วทั้งห้าจะขยับไปมา มือคว้าหมวกกันน็อคแล้วเดินออกจากห้องล็อคเกอร์ไป

นัยน์ตาสีมรกตยังคงกวาดมองทุกอย่างเหมือนเป็นแค่วันวันหนึ่งเท่านั้น ทั้งๆที่เสียงอื้ออึงจากผู้ชมดังผ่านเข้ามาจากรอบด้าน แต่ใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ไม่ตื่นเต้น ไม่หวาดหวั่น ไม่รู้สึกถึงความกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

“ วันนี้ต้องเข้าพิตสองรอบนะ อย่าลืมล่ะ?”      วิศวกรสาวเดินเข้ามาตบไหล่ก่อนที่ใบหน้าสวยจะพยักหน้าให้ตามเทคนิคที่ได้ตกลงกันไว้ ว่าวันนี้เขาต้องขับเพื่อทดแทนเวลาที่จะเสียไปในช่วงที่ต้องเข้ามาเปลี่ยนยางถึงสองรอบ

ที่หางตามองเห็นรีไวเพิ่งเดินเข้าห้องล็อคเกอร์ไปตามลำพัง.....แล้วเด็กคนนั้นล่ะ?

แต่ร่างบอบบางก็ยังไม่ทันจะได้ถาม เสียงอื้ออึงก็ดังมาจากในสนามเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมจนได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น?

และเมื่อใบหน้าสวยหันกลับไปมอง....

หัวใจที่กลายเป็นน้ำแข็งกลับร้อนแรงดั่งลาวาขึ้นมาทันที....

เพราะกลุ่มคนที่กำลังเดินมานั่งลงที่อัฒจันทร์ใกล้ๆธงตราหมากรุกนั้นคือคนที่ใครๆก็รู้จักแต่กลับไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้ ต่อให้รูปลักษณ์นั้นจะสง่างามจนละสายตาไม่ได้แค่ไหนก็ตาม

ร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำนับสิบคนนั่งล้อมรอบผู้ชายร่างเล็กคนหนึ่งเอาไว้ ใบหน้าที่อ่อนโยนกับเส้นผมสีน้ำตาลดูยังไงก็ไม่น่าเชื่อว่า....นั่นคือ บอสของมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลี

วันนี้ วองโกเล่ เดซิโม่ มาดูการแข่งขันด้วยตัวเอง...

และแน่นอนว่าที่ข้างกายจะต้องมีผู้พิทักษ์สองในห้าคนมาด้วย...

ชายผมดำรูปร่างสง่างามแต่ใบหน้าหล่อเหลานั่นกลับไม่เคยยิ้มแย้มนั่งอยู่ทางฝั่งขวา ออร่าสีดำทะมึนแผ่ออกมาจากร่างกายแทบจะตลอดเวลาบ่งบอกให้รู้ว่านี่คือผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของวองโกเล่รุ่นที่สิบ ทั้งๆที่มีเสียงล่ำลือมามากมายว่าเป็นชายที่เกลียดการสุมหัว...แต่ก็ยังตามมาดูการแข่งในครั้งนี้ด้วยตัวเอง

ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ทางฝั่งซ้ายนั้นมีท่าทางสบายๆ ร่างสูงใหญ่ยังคงสะพายดาบเอาไว้บนบ่า ใบหน้าคมยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นใครๆต่างก็รู้ดีว่าคนคนนี้คือเพชฌฆาตมือหนึ่งของวองโกเล่ และเจ้าของใบหน้าคมคายนั้นก็เป็นคนที่นักขับของทีมเฟอร์รารี่รู้จักดียิ่งกว่าใคร  มือใหญ่โบกน้อยๆมาให้ร่างบอบบางที่ยังยืนนิ่งอยู่ในพิตการาจสีแดง

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่กลุ่มคนที่อยู่ในชุดสูทสีดำพร้อมกับสองมือที่กำแน่น

แล้วก็ดูเหมือนกับว่า สายตานับสิบคู่นั้นจะจ้องมองอยู่ที่ร่างบอบบางแต่เพียงผู้เดียว

วองโกเล่ไม่ได้มาดูการแข่งขันฟอร์มูล่าวัน...แต่มาดู โกคุเดระ ฮายาโตะ!!

ตั้งใจจะมาเก็บเด็กสองคนสุดท้ายจากบ้านเด็กกำพร้าที่เคยทำพลาดปล่อยให้รอดชีวิตมาได้หรือยังไงกัน?

แต่ขอบอกเอาไว้เลยว่าฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายได้ง่ายๆ

เพราะคนที่ต้องตายก็คือพวกแก!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

เมื่อตอนที่แล้วไปโบสถ์เล็ก คราวนี้เลยมาโบสถ์ใหญ่กันบ้าง ฮี่ๆๆๆ คือคุณกวางมันก็เป็นพวกคลั่งโบสถ์(?)ไม่ต่างไปจากคอมเม้นต์หนึ่งของเมื่อตอนที่แล้วเลยค่ะ5555 (เราน่าจะไปด้วยกันได้ดีนะคะคุณ น. นามย่อ555) คือสมัยเรียนมหาลัยมีวิชาเดียวที่ไม่หลับตอนเรียน(=[ ]=!!) นั่นก็คือประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมค่ะ คือมันฟินมว๊ากกกกเวลาได้รู้ว่าโบสถ์ยุคนั้นยุคนี้มีที่มาที่ไปยังไง โครงสร้างเป็นยังไง หน้าตาเป็นยังไง โดยเฉพาะโกธิคนี่เป็นอะไรที่โดนใจแบบสุดๆอ่ะ ยังเสียดายอยู่เลยว่าเวลาเรียนช่างมีน้อย เลยรู้ไม่ถึงกับลึกมากนักอ่ะนะ แง...

แปะรูป Milan Cathedral จิ้ม >> duomo di milano

ใหญ่มากกกกอ่ะ คือถ้าพูดถึงอิตาลีแล้วทางนี้จะนึกถึงโรมันกับเรเนซองส์มากกว่า เลยค่อนข้างตะลึงตอนที่รู้ว่ามีโบสถ์โกธิคใหญ่ขนาดนี้อยู่ในอิตาลีด้วย โอยยยยยย อยากจิไปสักครั้งในชีวิตจริงๆ >/////<

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามนะคะ >w< หมู่นี้ได้รับกำลังใจจากหลายๆคนจนอยากจะปั่นฟิคๆๆให้ตายกันไปข้าง555 (ดูความถี่ในการลงฟิคของเดือนนี้สิ....ถ้ารวมทั้งหมดนี่ปาไป 11 ตอนแล้วนะ =[ ]=) คือมันเป็นอะไรที่ปลื้มใจอย่างไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง บางทีก็นั่งแหกปากลั่นอยู่ที่บ้านคนเดียว ขอบคุณจริงๆค่ะ

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า...

ปล. เอฟวันเค้าแข่งกันประมาณทุกๆสองอาทิตย์ ให้แข่งทุกวันคุณกวางก็ตายพอดีน่ะ กร๊ากกกก