Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 15

Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 15

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: WarmHearted  Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เบนซ์สปอร์ตสีขาวแล่นเข้าไปจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล ก่อนที่คนซึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยจะยกมือขึ้นมาปิดปากหาวหวอด นัยน์ตาสีมรกตหรี่ปรือแทบจะปิดลงให้ได้ซึ่งก็นับว่ายังดีที่อุตส่าห์ขับมาได้จนถึงนี่

ใบหน้ามนสะบัดไปมาแล้วก้าวขาลงจากรถ...ความจริงจะโทรไปบอกหัวหน้าว่ามารับแล้ว แล้วก็นอนรออยู่ในรถก็ได้อยู่หรอก...แต่นานๆทีเขาก็อยากเห็นหัวหน้าในมาดผู้บริหารโรงพยาบาลว่าจะเป็นยังไงบ้าง จึงตั้งใจที่จะไปแอบดู

แค่สองขาก้าวเข้าไปในอาคาร บรรดานางพยาบาลต่างก็หันมาทักทายโดยไม่ต้องแนะนำตัวว่าเขาเป็นใคร และในขณะที่สายตากำลังมองหาร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร เสียงนุ่มนวลก็เรียกเขาจากทางด้านหลัง

“ เอเลน?”      และเมื่อหันไป ใบหน้าคุ้นเคยของคุณหมอที่ดูแลหัวหน้ารีไวตลอดสองเดือนที่รักษาตัวอยู่ที่นี่ก็ส่งยิ้มมาให้

“ มาหาผู้อำนวยการหรอ?”      

“ เปล่าครับ”       เขาได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่ได้ตั้งใจจะมาหาพ่อ

“ อ๋อ...ถ้าเป็นคุณรีไวละก็ น่าจะอยู่ที่ห้องวิจัยนะ”        คุณหมอสาวเอ่ยบอกก่อนจะขอตัวจากไป ให้เขามองตามด้วยความสงสัย....ทำไมถึงรู้ล่ะว่าหัวหน้าอยู่ที่ไหน? คนคนนั้นไม่ได้เดินไปเดินมาอยู่ตลอดหรอกหรอ?

ในขณะเดียวกันนั้น

ว่าที่ผู้บริหารโรงพยาบาลก็กำลังยืนกอดอกอยู่หน้าห้องวิจัยจริงๆ...ที่นี่เป็นส่วนค้นคว้าและพัฒนายารวมไปถึงอุปกรณ์ทางการแพทย์ซึ่งสังกัดอยู่ในโรงพยาบาลของเขาโดยตรง

นัยน์ตารีขวางมองภาพงานทดลองภายในห้องผ่านกระจกใสของประตูโดยไม่คิดจะก้าวขาเข้าไป

เพราะอะไรน่ะหรอ?

“ อ๊า~~~~ สำเร็จแล้ววววววว!!!”        น้ำเสียงดีใจแบบโอเวอร์แอคติ้งดังมาจากข้างใน ผู้หญิงตัวสูงๆคนหนึ่งซึ่งมีแว่นอยู่บนใบหน้ากำลังสครีมราวกับคนเสียสติอยู่หน้าบิ้กเกอร์ท่าทางน่าสงสัยอันหนึ่ง เส้นผมสีน้ำตาลที่ถูกรวบไว้ลวกๆยุ่งเหยิงกระเซิงเล็กๆช่างดูไม่เข้ากับสภาพภายในห้องวิจัยที่ขาวสะอาดเลยจริงๆ

ใช่แล้วละ...ถึงเจ้าตัวจะจำไม่ได้ว่าเมื่อพันปีที่แล้วเคยเป็นผู้บังคับหมู่ของกองทหารทีมสำรวจผู้คลั่งไคล้ไททัน...แต่ยังไงซะยัยแว่นวิปริตตรงหน้าก็คือ ฮันซี่ โซเอะ อย่างแน่นอน

จากประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมามันบอกกับเขาว่า ไม่ควรจะก้าวขาเข้าไปหาในเวลาแบบนี้ เพราะถึงจะไม่มีไททันให้คลั่งไคล้แล้วก็ตาม แต่ก็ดูเหมือนว่ายัยแว่นบ้านั่นก็ยังมีอย่างอื่นให้หลงใหลอยู่...ซึ่งก็คืองานวิจัยอะไรสักอย่างที่ถืออยู่ในมือนั่นแหละ

เขาตั้งใจจะเดินจากไปโดยไม่ให้คนในห้องวิจัยรู้ว่าเขามาแอบดู  ทว่า  เสียงใสก็เรียกเขาเอาไว้เสียก่อน

“ หัวหน้า~~”       ร่างโปร่งบางของเอเลนถลาเข้ามาหา...เจ้าเด็กนี่ก็ยังคงเหมือนลูกหมาเจอเจ้าของทุกทีเวลาที่เห็นเขา

แต่ก่อนที่มือบางจะมาถึงตัวเขา ประตูห้องวิจัยก็เปิดออกอย่างกะทันหัน แล้วมือข้างนั้นก็ถูกมือปริศนาจากข้างในดึงเข้าไปทันที

“ อ๊ะ?!!”      เสียงอุทานของเอเลนดังได้แค่นั้นก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง

ปัง!!!

เฮ่ย....นี่กล้าดียังไงมาลักพาตัวคนของเขาต่อหน้าต่อตาแบบนี้?!

โครม!!!

ฝ่าเท้ายันประตูให้เปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับใบหน้าถมึงทึงของเขาที่จ้องเข้าไปในห้อง

“ อ้าวรีไว...อยู่ตรงนั้นด้วยหรอเนี่ย? ตัวเล็กซะจนมองไม่เห็นเลยนะ ฮ่าๆๆๆ”       ท่อนขายกขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะฝังใบหน้าของคนที่มันกล้าพูดถึงส่วนสูงของเขาให้จมห้องวิจัย นี่ถ้าไม่กลัวเลือดจะเลอะห้องที่ควรจะสะอาดที่สุดแบบนี้ละก็ เขาคงไม่ยอมปล่อยหัวกระเซิงๆนั่นขึ้นมาแน่

แล้วยัยแว่นนั่นก็ไม่พูดไม่จา เดินยิ้มกริ่มไปที่บิ้กเกอร์ก่อนจะใช้หลอดฉีดยาดูดของเหลวในนั้นขึ้นมาให้ทั้งเขาทั้งเอเลนที่ถูกจับให้นั่งลงบนเก้าอี้ได้แต่มองด้วยความสงสัย แล้วยัยผู้หญิงตัวสูงนั่นก็ถือมันกลับมานั่งลงตรงหน้าเอเลน

“ เอ่อ...ฮันซี่ซัง....??”      เข็มฉีดยาถูกจิ้มจึกลงไปที่ข้อพับแขนบางโดยที่ทุกคนทำได้แค่อ้าปากค้างกับความไม่ถามไถ่อะไรของยัยฮันซี่...แล้วไอ้ที่ฉีดเข้าไปในตัวเอเลนของเขานั่นมันยาอะไรน่ะ?!!

และเมื่อเข็มฉีดยาถูกดึงออกมา ใบหน้ามนก็ซีดเผือดทันที

“ อึก....นี่มัน......”       นัยน์ตารีขวางได้แต่เบิกกว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างบอบบางที่มีอาการสั่นเกร็งไปทั้งตัวทำเอาเขาต้องรีบถลาไปรับ ใบหน้ามนมีเหงื่อแตกพลั่กดูท่าทางทรมาน นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่า ริมฝีปากสีระเรื่อก็อ้าออกน้อยๆ

“ หัวหน้า....เจ็บ...ผมเจ็บ...ช่วยด้วย....หัวหน้า....”       เขาได้แต่ลูบหน้าลูบตัวคนในอ้อมแขนด้วยความตกใจ ท่าทางจะเจ็บปวดมากจริงๆ

“ อ้า!!!!”       ไหล่บางห่อเข้าหากันก่อนจะเริ่มดิ้นพล่าน สองแขนแข็งแรงจึงจำต้องกอดกระชับตัวเอาไว้ก่อนจะจับนอนลงที่พื้น เขาได้แต่มองเอเลนที่กำลังทุรนทุรายโดยไม่รู้ว่าจะช่วยได้ยังไง นัยน์ตากวาดไปมองยัยแว่นที่ยังยืนยิ้มกริ่มกับผลงานของตัวเองโดยไม่คิดจะสำนึกเลยสักนิด...นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องคอยจับเอเลนเอาไว้เขาคงลุกขึ้นไปกระทืบไม่เลี้ยงแน่

“ หัวหน้า....หะ...หัวหน้า...อั่ก...อ๊ากกกก”      ยิ่งเสียงร้องดังมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งร้อนลน ร่างกายของเอเลนค่อยๆมีความเปลี่ยนแปลงซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแล้วจะเปลี่ยนไปยังไง...นี่ยัยแว่นบ้านั่นคงไม่ได้กำลังทดลองยาที่จะทำให้คนกลายเป็นไททันอยู่หรอกนะ?!

“ อะ...จะ เจ็บ...หัวหน้า....ผมเจ็บ....”      น้ำตาไหลลงมาจากหางตาสีมรกตจนดูน่าสงสาร เขาลูบใบหน้ามนอย่างปลอบโยน

“ เอเลน......เอเลน.......”       มือบางที่ดูจะนุ่มนิ่มขึ้นจับมือของเขาเอาไว้แน่น นัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอมองมาอย่างขอความช่วยเหลือ ร่างกายที่ดิ้นพล่านค่อยๆสงบลงช้าๆ ลมหายใจหอบหนักถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อที่เผยอออกจากกัน

“ หัวหน้า....เจ็บ....ฮึก....”       ใบหน้ามนสะอึกสะอื้นจนเขาต้องก้มลงไปจูบที่หน้าผากเบาๆ ร่างกายที่สั่นระริกทำให้เขารู้สึกเจ็บไปด้วยทั้งๆที่ไม่ได้ถูกทำร้าย

“ โดยเฉพาะตรงนี้....”       มือสั่นๆจับมือของเขาไปวางไว้ที่หน้าอกของตัวเอง

แล้วนัยน์ตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง....

เพราะแผ่นอกที่น่าจะแบนเรียบของเอเลน....กลับมีก้อนเนื้อสองก้อนนูนสูงขึ้นมาเหมือนหน้าอกของผู้หญิง!!

เขาก้มลงไปมองด้วยความสับสนอย่างจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก และเมื่อไล่มองร่างกายของคนที่อยู่ในอ้อมแขนมันก็ต้องตะลึงมากยิ่งกว่าเดิม

เอวบางๆที่เคยแบนเรียบก็คอดเล็กลง สะโพกที่เคยตรงๆก็ผายออก เรียวขาที่เคยมีกล้ามเนื้อน้อยๆแบบผู้ชายก็กลายเป็นขาเรียวเล็กเหมือนผู้หญิง ยิ่งตรงหน้าอกนี่ยิ่งชัดเจน ใบหน้ามนก็ดูละมุนละไมมากขึ้น แล้วไหนจะเส้นผมสีน้ำตาลที่ยาวลงมาเคลียไหล่ ไหปลาร้าก็ลึกขึ้น ร่างกายของเอเลนดูบอบบางราวกับร่างกายของเด็กผู้หญิง

เขาเชยคางมนขึ้นก่อนจะลูบปลายนิ้วไปที่อวัยวะแสดงความเป็นผู้ชายที่ติดอยู่ที่ลำคอ......ไม่มี.......

ยังเหลืออีกที่ที่จะบ่งบอกได้ดีที่สุด

แล้วมือแข็งแรงก็ไม่รอช้า ปลายนิ้วย้ายไปแตะลงที่หว่างขาของคนที่อยู่ในอ้อมแขน จนนัยน์ตาสีมรกตถึงกับปิดแน่น......ไม่มี.......ตรงนั้นก็ไม่มีสิ่งที่แสดงความเป็นเพศชายอยู่!!!

“ โฮ่ย....อธิบายมาให้ดีๆเลยนะยัยแว่นผี”       น้ำเสียงกดต่ำหันไปบอกกับคนที่ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องอย่างเนียนๆ จนไหล่ของนักวิจัยได้แต่สะดุ้งเฮือก ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นได้แต่หันมายิ้มแฉ่งสู้เสือ

และเมื่อเอเลนหายเจ็บปวดที่ร่างกายซึ่งเป็นเพราะความเปลี่ยนแปลงนั่นแล้ว คำอธิบายจึงได้ถูกเอ่ยออกมา....

“ ยาเร่งฮอร์โมนเพศหญิง!!!”       เสียงตะโกนดังจากปากของคนที่กลายเป็นหนูทดลองโดยไม่รู้ตัว

“ โฮะโฮะ....สำเร็จอย่างสวยงามเลยใช่ไหมล่ะรีไว?”      ยัยแว่นบ้าที่ไม่ได้สำนึกเลยซักนิดหันมามองเขาด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม นัยน์ตาสีขี้เถ้าจึงเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆอีกรอบ

ก็สำเร็จอย่าง “สวยงาม” จริงๆนั่นแหละ

ปกติเอเลนก็เนียนเป็นเด็กผู้หญิงได้สบายๆอยู่แล้ว พอถูกฉีดยาที่ว่านั่นเข้าไปมันเลยยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่....ว่าแต่ยัยแว่นนี่กล้าใช้ลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงพยาบาลมาเป็นหนูทดลองเลยเร๊อะ?!

“ ก็น้า....มีผู้ชายแต่หัวใจเป็นหญิงมาผ่าตัดแปลงเพศที่โรงพยาบาลเราออกจะบ่อย ทางเบื้องบนก็เลยขอมาว่าให้ทางห้องวิจัยลองทำอะไรซักอย่างดูน่ะ  ได้ผลดีเลยใช่ไหม? ไม่ต้องพึ่งมีดหมอให้เจ็บตัวเลยใช่ไหม? ฮ่าๆๆ”       ยัยนักวิจัยสติเฟื่องยังมีหน้ามาหัวเราะในผลงานของตัวเอง ทั้งๆที่หนูทดลองนั้นกำลังสั่นพั่บๆ

“ ฮะ ฮันซี่ซัง...ผมต้องอยู่ในสภาพนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ครับ?”       เอเลนถามออกมาด้วยใบหน้าราวกับจะร้องไห้ แหงละ เป็นผู้ชายอยู่ดีๆจะให้เปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงทั้งๆที่ไม่ใช่ความต้องการของตัวเองมันก็คงจะรับไม่ได้นั่นแหละนะ

ปึก!!

ฝ่าเท้าแข็งแรงจึงยันลงไปที่หัวกระเซิงๆนั่นให้เลิกลั้ลลาแล้วตอบมาดีๆ

“ น่าเสียดายนะที่มันยังอยู่ในขั้นทดลอง...เพราะงั้นคงไม่เกินอาทิตย์ แต่ก็ยังยืนยันไม่ได้ว่ากี่วัน เพราะงั้นนะเอเลน...”       สองมือของฮันซี่ประกบลงมาที่ฝ่ามือของเอเลนก่อนที่นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นจะมองใบหน้ามนด้วยประกายระยิบระยับ

“ ถ้ากลับไปเป็นผู้ชายเมื่อไหร่ก็ช่วยโทรบอกชั้นทีนะ...นะ...”       นี่มันหนูทดลองเต็มขั้นเลยนี่!!

เขาพาเอเลนกลับคอนโดในสภาพสิ้นหวัง....เพราะไม่ใช่แค่ยัยแว่นนั่นจะทำให้ร่างโปร่งบางกลับไปเป็นผู้ชายในทันทีไม่ได้ พอไปบอกพ่อของเด็กนั่น ยังได้คำตอบกลับมาว่า...

“ ดีเลยเอเลน...ถ้าใครถามว่าไปทำศัลยกรรมที่ไหนมา ก็บอกเค้าไปว่าเป็นผลงานของโรงพยาบาลเรานะ”

นี่ก็ใช้ลูกชายโปรโมทโรงพยาบาลให้ซะงั้น

และพอพากลับบ้านไปขอความช่วยเหลือจากคนเป็นแม่....

“ เอเลน!! เป็นเด็กผู้หญิงแบบที่แม่อยากได้แล้วสินะ ว่าแล้วเชียวว่าต้องน่ารักและจะเชื่อฟังแม่ จะไม่เถียงแม่แล้วสินะ”

กลายเป็นสิ่งที่แม่อยากได้ไปซะงั้น....แล้วก็อยากจะบอกคุณแม่ว่าถึงแม้รูปร่างมันจะเปลี่ยนไปแต่นิสัยมันยังเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้วต่างหาก

จากที่คิดว่าไปหาแม่แล้วแม่จะช่วยกดดันโรงพยาบาลให้ กลับกลายเป็นได้ชุดชั้นในและเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงมาแทน...

“ หัวหน้า~~~ ดูพวกนั้นทำกับผมสิ ฮืออออ”       ใบหน้ามนเงยขึ้นมามองเขาด้วยนัยน์ตาสั่นระริกก่อนจะก้มหน้าลงไปปล่อยโฮกับโซฟาต่อ

เขาก็ไม่อยากบอกให้สะเทือนใจหรอกนะว่า ไอ้ท่าทางร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กผู้หญิงนี่เข้ากับร่างกายของนายในตอนนี้แค่ไหน รู้สึกว่าส่วนสูงของเอเลนจะลดลงนิดหน่อย ส่วนความบอบบางนั้นก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

เรื่องที่เขาจะต้องกังวลคงมีอยู่เรื่องเดียว.....ก็ไอ้พวกหลืบไรที่คอยไต่ตอมเอเลนของเขาพวกนั้นน่ะสิ!

ยิ่งอยู่ในสภาพแบบนี้คงได้มีคนมองมากกว่าเดิมแน่ๆ.....ขังเอาไว้ซะเลยดีไหม? อาทิตย์เดียวเองนี่?

“ อ๊ะ! พรุ่งนี้ผมมีตรวจแบบร่าง!”       แล้วร่างบอบบางก็ลุกพรวดกลับไปนั่งอยู่หน้าโต๊ะเขียนแบบต่อ....แบบนี้สงสัยจะขังเอาไว้ไม่ได้.....บางทีเขาอาจจะได้ซื้อโทรศัพท์ใหม่เพราะเครื่องนี้อาจจะพังถ้าต้องคอยโทรจิกทุกๆสามนาทีอย่างที่คิดอยู่!

นัยน์ตานิ่งสนิทมองด้านข้างของร่างที่ยังนั่งเขียนอะไรง่วนอยู่ที่โต๊ะเขียนแบบจากบนเตียง...

ปอยผมสีน้ำตาลยาวประบ่าถูกรวบครึ่งหัวก่อนจะมัดเป็นจุกเอาไว้ที่ด้านหลัง ร่างกายท่อนบนอยู่ในเสื้อกล้ามของเอเลนเองที่ดูจะตัวใหญ่ไปในทันทีที่ต้องอยู่บนร่างกายเล็กบางแบบนี้ หน้าอกอวบอิ่มที่นูนขึ้นมาน่าจะประมาณคัพCเท่าที่แม่เอเลนบอก  ท่อนล่างใส่กางเกงของเจ้าตัวเองไม่ได้เพราะเอวหลวมไปแต่ติดสะโพกทำให้จำต้องใส่กางเกงขาสั้นที่แม่หามาให้ และมันก็ช่างแหวกข้างขึ้นไปได้อย่างร้ายกาจ

ร่างกายแบบนั้นมันเหมือนเป็นการทดสอบจากพระเจ้าสำหรับเขาเลยนะ....

แน่นอนว่าเขาจะไม่ทน

แต่อีกคนกลับไม่ได้รู้ตัว...

นัยน์ตาสีมรกตยังคงจ้องมองอยู่ที่กระดาษร่าง ถึงแม้ร่างกายที่ไม่เคยชินนี้จะรู้สึกแปลกๆไปบ้างแต่งานย่อมสำคัญกว่า มือแปะนิโต้ลงไปบนกระดาษที่เริ่มจะยาวขึ้นเรื่อยๆ สภาพแบบที่ยุ่งเหยิงอยู่ตรงหน้าก็ทำให้รู้เลยว่า คืนนี้คงอีกยาวไกลกว่าจะได้นอน

มันเป็นแบบร่างของห้องสมุดที่ดัดแปลงจากปราสาทเก่าที่เขาไปถ่ายรูปมาเมื่ออาทิตย์ก่อนนั่นแหละ

จู่ๆก็นึกถึงคำพูดของหัวหน้าตอนที่ขับรถกลับมาด้วยกัน

“ เอเลน...นายคิดจะอยู่คอนโดนั่นไปถึงเมื่อไหร่?”      หัวหน้าถามออกมาในขณะที่สายตาก็ยังคงมองไปที่ถนน

“ เห๋?...ก็....เรียนจบมั้งครับ?”       เพราะคำถามที่จู่ๆก็เอ่ยออกมาทำให้เขาตอบออกไปแบบงงๆ ไม่รู้เลยว่าจุดประสงค์ของคำถามนี้มันคืออะไร

“ จากนั้นล่ะ?”     

“ ก็คงกลับไปอยู่ที่บ้าน...”       เขาถึงกับยิ้มแห้งเมื่อสายตาเหลือบไปมองใบหน้านิ่งที่ดูจะไม่ชอบใจที่จะต้องกลับไปอยู่ที่บ้านของเขานัก...คงเป็นเพราะจะทำอะไรกันก็ลำบาก เพราะมีแม่คอยขัดขวางแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่นละมั้ง แล้วในขณะที่เขาก้มลงมามองฝ่ามือของตัวเอง ประโยคที่ลอยมาจากคนที่ขับรถอยู่ข้างๆก็ทำเอานัยน์ตาถึงกับเบิกกว้าง

“ ไม่อยากออกแบบบ้านของตัวเองบ้างหรอ?”

“ เอ๋?...”       นั่นมัน....หมายความว่าจะสร้างบ้านหลังใหม่...ที่เป็นของเราสองคน...เพื่อเริ่มต้นครอบครัวใหม่ซึ่งเขาไม่เคยคิดไปถึงขั้นนั้นมาก่อน

คำว่า...ครอบครัว...ทำให้ใบหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ทำยังไงดี...รู้สึกว่าหุบยิ้มไม่ได้ซะแล้วสิ

“ โฮ่ย เอเลน....”      เสียงทุ้มที่เรียกให้หลุดออกจากภวังค์ทำให้เขาสะดุ้งโหยงก่อนจะหันไปมองด้านหลัง

“ ถ้าจะมัวแต่นั่งยิ้มก็มานอนซะ”     ร่างแข็งแกร่งนอนตะแคงมองมาที่เขาอยู่บนเตียง

จู่ๆก็นึกอยากฟัดขึ้นมา สองขาจึงลุกจากโต๊ะเขียนแบบแล้วกระโจนเข้าหาหัวหน้าซึ่งอ้าแขนรับด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย สองแขนกอดรอบลำตัวหนาก่อนจะเบียดร่างกายเข้าไป เอาหน้าซุกไซร้แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก่อนจะส่ายหน้าไปมาราวกับลูกหมา

โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ร่างกายที่เปลี่ยนไปจะทำให้คนที่โดนนัวเนียนั้นแทบคลั่ง...

ความนุ่มนิ่มจากเนินอกที่เบียดชิดเข้ามาทำให้ความต้องการทยานสูงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ นัยน์ตารีขวางเหลือบมองใบหน้ามนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางกอดเขาด้วยท่าทางมันเขี้ยว...ที่จริงเอเลนก็มักจะทำแบบนี้เป็นปกติ แต่คราวนี้มันเป็นเพราะร่างกายที่มันคงจะเป็นไปตามธรรมชาติของมนุษย์ที่ผู้ชายมักจะแพ้ต่อร่างกายของผู้หญิง...ยิ่งเป็นคนที่รักแบบนี้ด้วยแล้ว...

“ เดี๋ยวผมไปทำงานต่อก่อนนะ หัวหน้านอนไปก่อนนะครับ”      แล้วเจ้าตัวดีก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่ง เอ่ยคำพูดหักดิบที่ทำเอาเขาได้แต่ชะงักค้างแล้วร่างบอบบางนั่นก็ลุกออกไปก่อนจะกลับไปง่วนกับงานของตัวเองต่อ...

จะไม่บอกเขาสักคำเลยหรอว่าจะให้ทำยังไงกับไอ้สิ่งที่มันตื่นขึ้นมาแล้วนี่น่ะไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ...

มือแข็งแรงได้แต่กำแน่น....จะตามไปจับกดให้รู้แล้วรู้รอดก็กลัวว่าเด็กนั่นมันจะเรียนไม่จบเพราะไม่ได้ส่งงาน...ใบหน้านิ่งจึงได้แต่ถอนหายใจแล้วลุกเข้าห้องน้ำไป

คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเขาเข้าไปทำอะไร!!

เช้าวันใหม่ก็ยังคงเป็นเช้าที่วุ่นวายไปกับการปลุกเอเลนให้ตื่นไปตรวจแบบอยู่เหมือนเดิม

แต่เหมือนเมื่อคืนจะทำงานเสร็จไว เลยได้นอนมากกว่าสามชั่วโมง ทำให้วันนี้ไม่มีซอมบี้เดินลอยละล่องอยู่ในห้องเหมือนช่วงส่งโปรเจค

“ หัวหน้า! ช่วยเข้ามาในห้องหน่อยครับ”      เสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างรีบร้อนดังออกมาจากในห้องนอน ทำให้มือที่กำลังยกกาแฟขึ้นจิบจำต้องวางมันลง...อะไรอีกล่ะเจ้าเด็กนั่น?

“ มีอะไร?”      และเมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้อง ใบหน้าก็ต้องพยายามควบคุมไม่ให้รอยยิ้มหลุดออกไปเพราะภาพความทุลักทุเลในการแต่งตัวของคนที่ยืนหันหลังให้

“ ช่วยผมติดตะขอนี่ทีครับ...ทำไมเสื้อผู้หญิงมันใส่ยากแบบนี้นะ? แล้วถ้าผมอยู่คนเดียวจะใส่ได้ไหมเนี่ย?!!”      เอเลนกำลังพยายามใส่เสื้อชั้นในของผู้หญิงอยู่...และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่ามันใส่ยังไง สองมือเล็กๆนั่นจึงเอื้อมมาติดตะขอที่ด้านหลังทั้งๆที่มองไม่เห็น

เขาควรจะบอกดีไหมนะ? แต่คิดอีกที...ไม่บอกดีกว่า....

มือแข็งแรงยกขึ้นไปจับตะขอติดให้ แผ่นหลังบอบบางเนียนละเอียดยามที่มีสายเสื้อในพาดอยู่ทำให้ดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจจริงๆ

“ หัวหน้า?”      นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างสงสัย เมื่อจู่ๆก็รู้สึกถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายอยู่ที่ต้นคอ  มือแข็งแรงจับไหล่บางให้หมุนตัวกลับไปหาก่อนที่ใบหน้านิ่งเฉยจะก้มลงมาฝังร่อยรอยสีกุหลาบเอาไว้บนเนินอก

“ หัวหน้า...”       ร่างบอบบางสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีอย่างที่ไม่คิดว่าหน้าอกของผู้หญิงจะรู้สึกได้ไวกว่าตอนที่เขาเป็นผู้ชายอยู่ไม่ใช่น้อย

“ ใส่เสื้อซะ”       ใบหน้านิ่งเฉยเงยขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหันไปมองนาฬิกา....นี่ถ้ายังมีเวลาจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!!

ร่างบอบบางเดินอย่างเหนื่อยหอบอยู่ที่หน้าคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์

แค่สายตาที่มองมาที่เขาเป็นตาเดียวก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว  ไอ้ร่างกายที่เปลี่ยนไปนี่ยิ่งทำให้เหนื่อยกว่าหลายเท่า...เขาเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงต้องแบกรับความหนักหน่วงของก้อนเนื้อสองก้อนนี่เอาไว้กับตัวตลอดทั้งชีวิต ทั้งหนักทั้งอึดอัด...ผู้หญิงนี่สุดยอดเลยจริงๆ

สายลมที่พัดมาทำเอาผมยาวประบ่าพลิ้วมาคลอเคลียอยู่ที่แก้ม ถึงแม้จะรวบบางส่วนขึ้นไปมัดไว้ข้างหลังแต่มันก็ยังน่ารำคาญสำหรับเขาอยู่ดี มือเล็กๆจึงจับมันขึ้นทัดหูเอาไว้....แล้วไอ้พวกบ้านี่จะมองกันไปถึงไหนห๊ะ?!

ใบหน้าละมุนละไมหันไปทำตาขวางใส่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆในคณะ ที่ทำอย่างกับว่าไม่เคยเห็น เอเลน เยเกอร์มาก่อน!

ถึงแม้เสื้อผ้าที่ใส่อยู่จะเป็นไซส์ของผู้หญิงแต่ที่จริงมันก็แทบไม่ได้ต่างไปจากที่เขาใส่เป็นปกติ...ยังไงก็ไม่มีวันใส่กระโปรงที่แม่ให้มานั่นหรอกน่า...ว่าแต่ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าคนพวกนี้จะรับเรื่องที่เขากลายเป็นผู้หญิงได้ง่ายดายขนาดนี้กันนะ?  มันต้องตกใจใส่รีแอคชั่นมากกว่านี้หน่อยเซ่!

นี่อะไร...พอฟังเขาเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนก็แค่ยิ้มกริ่มน่าสงสัยกันก็เท่านั้นเอง!

ใบหน้ามนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความหงุดหงิด ยิ่งมองกระดาษแบบร่างที่ถูกล้มแบบจนยับเยินก็ยิ่งหงุดหงิด...เดินไปหาเรื่องเจ้าแจนให้หายหงุดหงิดซะดีไหม?!

“ เอเลน”      แต่ก่อนที่แจนผู้โชคร้ายจะได้เลือดตกยางออก(?) เสียงนิ่งที่คุ้นเคยก็เอ่ยเรียกร่างบอบบางเอาไว้เสียก่อน

“ มิคาสะ? มีอะไรล่ะ?”     ก็ถามออกไปแบบนั้นแหละ เพราะรู้ดีว่าถึงแม้จะไม่มีอะไร เด็กสาวตรงหน้าก็เข้ามาหาเขาเป็นปกติอยู่แล้ว

“ เอเลน...คงลำบากแย่เลยสินะ...”      นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่ามองหน้าเด็กสาวด้วยความซาบซึ้ง เพราะนี่เป็นคนแรกที่แสดงความเข้าใจในความลำบากลำบนของตน

“ มิคาสะ...”     มือบางทั้งสองข้างจึงจับมือของมิคาสะมากุมเอาไว้

“ ให้ชั้นสอนให้เอาไหม ว่าชุดชั้นในของผู้หญิงต้องใส่ยังไง?”       ถึงแม้ว่าใบหน้าที่พูดเรื่องนี้ออกมาจะยังนิ่งเฉย แต่ใครเลยจะไม่รู้ว่าในหัวของคนที่เป็นโรคเอเลนลิซึ่มนั่นกำลังคิดอะไรอยู่ คงจะมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นแหละที่ไม่รู้ ถึงได้ยังมองเด็กสาวด้วยสายตาขอบคุณอยู่

“ Sie sind das Essen und wir sind die Jager!!”

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาขัดขวางเส้นทางสายยูริ

“ อ๊ะ โทษทีนะมิคาสะ”      แล้วมือเล็กบางก็ปล่อยออกไปจากมือของเด็กสาวก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ของตัวเอง ให้ใบหน้าสวยได้แต่มืดมนอย่างแค้นเคืองไอ้คนที่โทรมา

“ ครับหัวหน้า?”       แล้วยิ่งรู้ว่ามันเป็นใคร รังสีฆ่าฟันจึงถูกส่งใส่โทรศัพท์ทันที

และไม่ใช่แค่ปล่อยรังสีเท่านั้น เมื่อจู่ๆเด็กสาวก็คว้าเอาโทรศัพท์ที่ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรนั่น แล้ววิ่งหนีไปหน้าตาเฉย

“ อ๊า?! มิคาสะ!! ทำอะไรของเธอน่ะ?!!”      ใบหน้ามนได้แต่มองเด็กสาวที่วิ่งหนีไปพร้อมโทรศัพท์ของตนอย่างมึนงง กว่าจะรู้ตัวว่าต้องตามไปเวลาก็ผ่านไปหลายวินาที

“ มิคาสะ!! เอาคืนมานะ!!”       เสียงตะโกนดังไปตลอดทาง...ปกติ เอเลน เยเกอร์ ก็ไม่เคยวิ่งทัน มิคาสะ แอคเกอร์แมน อยู่แล้ว...ยิ่งตอนนี้มีร่างกายที่ไม่คุ้นเคยมันเลยยิ่งทิ้งห่าง

ร่างบอบบางวิ่งช้ามากกกกกกก.....

มากซะจนคนที่วิ่งหนีหันมายืนรอดีๆอยู่ที่อีกฝั่งของสนามบาสเก็ตบอล

“ แฮ่ก...แฮ่ก....ทำไมมันหนักอย่างงี้นะ....มิคาสะ!! หยุดนะ!!...แฮ่ก...แฮ่ก....”       เด็กสาวน่ะหยุดนานแล้ว....

สภาพที่พยายามหลับหูหลับตาวิ่งตามมานั้นมันโมเอ้จนคนที่ยืนมองถึงกับเลือดกำเดาไหล สงสัยว่าจะเป็นเพราะหน้าอกที่ขยับขึ้นลงตามแรงวิ่งนั่นสินะที่ทำให้เอเลนวิ่งได้ช้ากว่าปกติมาก กว่าจะตามมาทันก็ผ่านไปหลายนาที

“ แฮ่ก...แฮ่ก...เอา..โทรศัพท์...คืนมานะ...แฮ่ก..แฮ่ก....”       ในที่สุดร่างบอบบางก็มายืนหอบแฮ่กอยู่หน้าเด็กสาวจนได้ และเมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปที่ใบหน้านิ่งๆนั่น...

“ เหวอ?!! มิคาสะ! เป็นอะไรน่ะ ทำไมเลือดไหลออกมาจากจมูกแบบนั้นล่ะ?!!”      ยังไม่รู้ตัวสินะ...ว่ามาสร้างพลังทำลายล้างอะไรเอาไว้กับคนรอบๆสนามบาส?

แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร โทรศัพท์ในมือของเด็กสาวก็สั่นเพราะมีเมสเสจเข้ามา

นิ้วเรียวยาวสไลด์เปิดดูโดยที่เจ้าของโทรศัพท์ได้แต่อ้าปากค้าง

แล้วรูปที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอมือถือก็ทำให้ใบหน้านิ่งถึงกับทะมึนขึ้นมาทันที....

มันเป็นรูป เอเลนเปลือยไหล่ นัยน์ตาเชื่อมปรอย ริมฝีปากเผยอออกน้อยๆ ใบหน้าใสก็แดงระเรื่ออย่างที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเฉยๆแน่ๆ

ยิ่งเห็นชื่อคนส่งมาก็ยิ่งทำให้เพลิงแค้นยิ่งโหมกระหน่ำจนทำมือถือร่วงลงไปให้เจ้าของคว้าเอาไว้แทบไม่ทัน เด็กสาวเดินตรงเข้าไปหาผนังก่อนจะปล่อยหมัดซัดมันจนเศษอิฐร่วงกราว...เสียงพึมพำว่า ไอ้เตี้ยๆ อะไรสักอย่างทำให้ร่างบอบบางถึงกับไม่กล้าเข้าไปขัด

ถึงแม้ว่าภาพแบบนี้จะเป็นภาพที่คุ้นตายังไงก็ไม่รู้เถอะนะ แต่เอาเป็นว่าแค่เขาได้มือถือคืนมาก็พอ

กว่าจะกลับมาถึงคอนโดได้ก็สายตัวแทบขาด

ร่างบอบบางเดินโซเซเข้าไปในห้องนอนให้คนที่มองอยู่รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาตะหงิดๆ หรือเขาควรจะไปกดดันยัยฮันซี่ให้หาวิธีทำอะไรสักอย่างดี?

แล้วในขณะที่มือแข็งแรงกำลังพาดสูทเอาไว้กับโซฟา เสียงร้องโหยหวนที่ดังออกมาจากห้องนอนก็ทำเขาต้องหันไปมองอย่างตกใจ

“ อ๊า!!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย?!!!!”      เอเลนวิ่งออกจากห้องมาด้วยใบหน้าตื่นๆ สองมือเล็กๆเขย่าแขนเขาพร้อมกับโวยวายว่า

“ หัวหน้า!! ผมกำลังจะตาย!! ทำยังไงดี?!! ไม่เอานะ!! ฮืออออ”       ใบหน้ามนสะบัดไปมาพลางตะโกนไม่รู้เรื่อง เขาจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกจึงได้แต่มึนงง

“ ผมกำลังจะตายแล้ว ทำไงดี?!! ฮึกๆ ...บ้าน...ยังไงผมก็จะต้องออกแบบบ้านของเราก่อนตายให้ได้ ฮือออ”      ร่างบอบบางลนลานพลางน้ำตาไหลพราก เขาพยายามจะไม่ตกใจไปกับท่าทางสับสนนั่น เพราะยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

และถึงแม้ว่าจะรู้ เขาก็คงไม่ปล่อยให้เอเลนตายง่ายๆหรอก

“ เอเลน! ใจเย็นๆ! ไหนบอกมาซิว่าทำไมถึงคิดว่ากำลังจะตาย?”      สองมือแข็งแกร่งจับไหล่บอบบางเอาไว้ ให้ร่างกายที่สับสนลุกลี้ลุกลนนั่นอยู่นิ่งๆ

“ ฮึกๆ...ก็....มี...มีเลือดออกมา...จากไหนก็ไม่รู้...ดูสิครับหัวหน้า”       แล้วใบหน้ามนก็ก้มลงไปมองที่ต้นขาของตัวเองซึ่งมีเลือดไหลลงมาเป็นทางอย่างที่ว่าจริงๆ

“ ฮึก...ก่อนตาย...ผมจะต้องออกแบบบ้านของเราให้ได้...ฮึก...ถ้าผมตายไป หัวหน้าก็สร้างมันแทนผมทีนะครับ”      มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาร้องไห้กระซิกๆแล้วตั้งท่าจะหันกลับไปที่โต๊ะเขียนแบบ

แต่เขาก็ฉุดรั้งต้นแขนบอบบางเอาไว้ก่อน เพราะกำลังสงสัยว่าเอเลนไม่ได้กำลังจะตาย...

แต่เป็นโรคของผู้หญิง?

“ ประจำเดือน?!!!”       ริมฝีปากที่เพิ่งจะโวยวายว่าตัวเองกำลังจะตายแหกปากลั่นห้องวิจัยอีกครั้งเมื่อเขาพาเอเลนมาให้ฮันซี่ตรวจร่างกาย 

“ หัวหน้าครับ...ผมอยากจะเป็นลม.....”        ร่างบอบบางซวนเซจะล้มลงให้ได้ เพราะรับไม่ได้กับร่างกายของตัวเองที่เปลี่ยนแปลงจนแม้แต่อวัยวะภายใน...

ยาบ้านี่มันจะได้ผลดีเกินไปแล้ว!

แล้วก็ดูท่าว่ามันจะทำให้คนที่วิจัยมันขึ้นมายิ่งกระดี๊กระด๊ากว่าเดิม ร่างสูงๆนั่นจึงจับเอเลนตรวจร่างกายอย่างสบายใจเฉิบ

ร่างแข็งแกร่งที่นั่งไขว่ห้างรออยู่จึงได้แต่มองตามด้วยความสงสัย...อะไรบางอย่างมันค้างคาอยู่ในใจ...เพราะมันจะมีผลเกี่ยวพันมาถึงเขาด้วยว่าจะต้องหาทางป้องกันหรือเปล่า?

ริมฝีปากจึงเอ่ยถามออกไปในทันที

“ นี่...ฮันซี่....”

“ หื๋อ?”

“ เอเลนน่ะ......”

“ ........?”

“ ท้องได้หรือเปล่า?”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

แต่งตอนนี้จบแล้วก็ให้รู้สึกว่า....ทำไมตรูหื่นแบบนี้วะ =[ ]=!!!

อร๊ากกกกก ไม่จริงนะ คนที่หื่นมันยัยมี๊ ไม่ใช่คุณกวางนะะะะะ >[ ]<

เฮ้อออออ เอาเป็นว่า อ่านแล้วก็ให้มันจบๆไป อย่าติดใจว่าคนแต่งมันหื่นก็แล้วกันนะคะ 5555 โอยยยย พอเอเลนเป็นสาย C แบบนี้การใช้คำมันยากมว๊ากกก เลยค่ะ คือ จะใช้คำยังไงให้มันไม่กลายเป็นฟิค H ไปซะก่อน ^ ^”” แต่พอเป็นเอเลนมันจะมา PG มี๊ก็ทำไม่ได้เพราะมันขัดศรัทธาของตัวเองเกินไป (<<โห...ศรัทธา(?)มันแรงกล้ามากค่ะ) คือปกติถ้าแต่งนอมอลจะได้แค่ PG ค่ะ แต่ถ้าเป็นเอเลนแล้วไม่ NC นี่มันเหมือนเสียชาติเกิดยังไงไม่รู้ อร๊ากกกก เบลอย่อหน้านี้ไป *ทรุด*

จริงๆแล้วโดนล่อลวงเอเลนสาย C มาได้พักใหญ่ พล็อตที่ใช้เขียนของตอนนี้ที่จริงก็เป็นพล็อตของฟิคที่ตั้งใจเขียนใหม่อีกเรื่องนึงค่ะ แต่ว่า ด้วยความที่ไหคุณกวางเยอะมากจนจะโดนทับตายกันไปข้างอยู่แล้ว เพราะงั้นเลยยุบโปรเจคนั้นไปแล้วเอามารวมกันในเรื่องนี้ไปเลย 555 ไม่ว่ากันนะค้า >3<

ก็นะ.....ในห้อง ที่แสงส่องไม่ถึง...มันเป็นฟิคทุกอย่าง(?) เหมือน Attack on Titan ที่เป็นมันตั้งแต่การ์ตูนจิตตก การ์ตูนตลก เลือดสาด รันทด ยันการ์ตูนวาย นั่นแหละค่ะ555 (โดนอ.อิซายาม่าเสียบ) ภาค TYL นี่เลยไปเรื่อย...อ่ะ = =””

ต้องขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากๆนะคะ อ่านเม้นต์แล้วคุณกวางจะดิ้นตายให้ได้ ดีใจ >////< แล้วก็ต้องขอบคุณเสียงทวงถามด้วยค่ะ555 เปิดไปในหน้าสารบัญถึงขั้นอ้าปากค้างเพราะนานๆทีจะเข้าไปอ่านเม้นต์รวมๆ ปกติอ่านจากในเมล์อ่ะนะ เลยเพิ่งรู้ว่าที่นั่นกลายเป็นกระดานทวงฟิคไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฟ๊ะ?!! 555 แต่ดีใจมากๆนะคะที่มีคนทวง เพราะบางทีก็ไม่แน่ใจอ่ะนะว่ายังมีคนรออ่านอยู่หรือเปล่า ถ้ามีคนถามหาเก๊าก็เลยจะรู้ว่ามีคนอยากอ่านอยู่ >w< รีบมาปั่นให้เบยค่ะเนี่ย อิอิ

แล้วก็จำได้ว่ามีคนเคยเม้นต์ถามเอาไว้ว่าไม่เขียนฉากเดทของคู่นี้บ้างหยอ?...ฮี่ๆๆๆ มีค่ะ...แต่ว่า...มันอยู่ในตอน 11.5 ซึ่งอยู่ในรวมเล่มอ่ะนะ *w* (ขายของซะเลย // โดนกระซวก)

จะว่าไป ยังไม่เคยเอาปกมาแปะที่นี่เลยนี่หว่า =[ ]=!! ในเฟสเห็นมาชาติเศษแล้ว ทางนี้ก็ลืมไป 555 *ทรุด*

ปกหลัง - สัน - ปกหน้า ค่ะ >////<

ปกงามโฮกฝีมือน้องสโนว์เจ้าเก่าของเราเอง555 ช่วยกันทำมาหากินดีมาก กร๊ากกก #น้องสโนว์พ่นไฟทำไม

ตอนนี้ผ่านโปรเจค Juunana Sai มาได้ครึ่งทางแล้วค่ะ เพราะงั้นคงมีเวลาได้ปั่น Sugarplum and Tuberose ต่อ ฮืออออออ ขออภัยในความล่าช้าจริงๆค่ะ *กระซิก*

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^