Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 09

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 09

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เสียงฝ่าเท้าขนาดใหญ่ที่วิ่งเข้ามาใกล้ดังสนั่น พื้นที่เคยนิ่งสงบกลับสะเทือนจนเหมือนแผ่นดินไหว

กองทหารที่กำลังจะเดินทางกลับไปยังลานกลางเมืองเพราะคิดว่าร่างที่จมกองเลือดอยู่หน้าปราสาทได้ตายไปแล้วต่างก็หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ถึงแม้จะไม่ใช่คนที่ต้องเผชิญกับไททันตัวมหึมามาก่อนแต่เสียงที่ดังราวกับโลกจะแตกนี้ก็ไม่น่าจะเป็นเสียงที่มนุษย์จะทำให้เกิดขึ้นได้

ใบหน้าที่หันมองกันต่างซีดเผือด เมื่อพอจะรู้ตัวแล้วว่า บางที เอเลน เยเกอร์ อาจจะอาละวาดแล้วหลุดมาที่นี่ก็ได้ ในเมื่อพวกเขามารุมฆ่าชายคนรักของมัน

ในขณะที่มัวแต่ตะลึงงันฝ่าเท้าขนาดใหญ่กับร่างกายที่สูงราวๆ15เมตรก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า ไอร้อนลอยคลุ้งไปทั่วร่างและเมื่อมองดูดีๆไททันตัวนี้ได้รับบาดเจ็บมาไม่ใช่น้อย แขนที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวขาดหายไปตั้งแต่ข้อศอก

ตึง....ตึง.......

แต่ถึงจะบาดเจ็บขนาดนั้นมันก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อมา

“ เหวอ.....!!!!”      เสียงร้องอย่างตกใจกลัวดังขึ้นมาทันที ทหารต่างพากันถอยหนีโดยไม่มีใครคิดจะสู้

นัยน์ตาสีเขียวดวงใหญ่กรอกไปมาเพื่อมองหาเป้าหมาย ทหารบาดเจ็บมากมายนอนเกลื่อนอยู่ทั่วลานด้านหน้าปราสาทยิ่งทำให้หัวใจของคนที่อยู่ในตัวไททันยิ่งเต้นระรัว

คงเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้ารีไว....แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนกันล่ะ...

ดวงตาขนาดมหึมากวาดมองไปจนทั่ว

แล้วในที่สุด....มันก็ไปหยุดลงที่ร่างร่างหนึ่ง....ซึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ที่หน้าปราสาท......

สีแดงแห่งชีวิตย้อมชายคนนั้นจนดูไม่รู้ว่าเป็นใคร

ทั้งยังร่างกายที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นยิ่งทำให้แยกไม่ออก

ทว่า.....

เพราะว่านอนคว่ำหน้า จึงมองเห็นตราสัญลักษณ์ที่ปักอยู่บนเสื้อบนแผ่นหลังได้อย่างชัดเจน

ในขณะที่ทหารคนอื่นๆมีตราสัญลักษณ์รูปดอกกุหลาบ....แต่มีเพียงชายคนนี้เท่านั้นที่มีตราสัญลักษณ์รูปปีกแห่งอิสรภาพ

ตึกๆ....ตึกๆ........

เสียงหัวใจเต้นดังก้องอยู่ในร่างขนาดใหญ่.....เป็นหัวใจที่กำลังเต้นอย่างรุนแรง

ไม่จริงใช่ไหม......

นั่นต้องไม่ใช่คุณสิ หัวหน้ารีไว......

คุณที่เก่งกาจขนาดไททันยังจัดการมาหมดแล้ว จะมาล้มลงง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง....

ไม่ใช่....นั่นต้องไม่ใช่คุณ.....

“ โฮกกกกกกกกกกก!!!!!!”        เสียงคำรามดังลั่นสนั่นฟ้า ไททันที่ดูน่ากลัวอยู่แล้วกำลังตะโกนก้องราวกับเสียสติ

เหล่าทหารที่เห็นท่าทางแบบนั้นต่างขวัญเสียและถอยหนีกระเจิดกระเจิง ต่อให้ใครจะใจกล้าคิดจะเข้าไปจัดการกับต้นคอขนาดยักษ์นั่นมันก็ทำได้เพียงแค่วิ่งเข้าไปตาย เพราะไททันตัวนั้นไม่มีความยับยั้งชั่งใจเหลืออยู่อีก จากที่เคยหลีกเลี่ยงการเอาชีวิต ตอนนี้กลับคลุ้มคลั่งจนใครที่เข้าไปใกล้มันก็ฆ่าได้ไม่มีละเว้น

คนพวกนี้.....

คนพวกนี้เป็นคนลงมือกับหัวหน้า.....

เป็นคนที่รุมฆ่าหัวหน้าที่ต้องต่อสู้อยู่ตามลำพัง.....

ฆ่ามัน....

เขาจะฆ่าพวกมันให้หมด!!!

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วป่ารอบปราสาท ต่อให้ใครจะอยากเข้ามาจัดการแต่เมื่อได้ยินเสียงดังสนั่นที่เกิดขึ้นในนั้นต่างก็ขวัญผวาและไม่กล้าโผล่หน้าเข้ามาใกล้ ขนาดทีมสำรวจที่ถูกเรียกตัวมาให้รับมือกับเหตุการณ์เฉพาะหน้านี้ยังได้แต่ตกตะลึง

เพราะไม่มีใครคิดว่า เอเลน เยเกอร์ จะคลุ้มคลั่งขนาดนี้  ที่ผ่านมาต่อให้เสียการควบคุมตัวก็แค่อาละวาดเล็กน้อยเท่านั้น

ทหารที่มาทีหลังจึงได้แต่ปักหลักอยู่ไกลๆ ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้

เสียงร้องโหยหวนเงียบหายไปแล้ว เช่นเดียวกับร่างขนาดยักษ์ที่ล้มตึงลงไปด้วยอาละวาดจนหมดแรง ไอจากร่างกายของไททันค่อยๆพวยพุ่งขึ้นไปเพราะร่างขนาดใหญ่นี้กำลังค่อยๆสลายหายไปกับอากาศ

ที่ต้นคอค่อยๆแยกออกก่อนจะละลายเละจนทำให้ร่างที่คว่ำหน้าอยู่ในนั้นโผล่ออกมาได้ ร่างโปร่งบางยันตัวเองขึ้นมาจากเลือดเนื้อของไททันที่เชื่อมกับต่อกับร่างกายของตัวเอง ปกติแล้ว เอเลน เยเกอร์จะตกอยู่ในสภาวะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้หลังจากที่กลายเป็นไททัน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น

ร่างกายสั่นระริกอย่างไร้ซึ่งแรงจะยืน แต่ถึงจะหมดแรงแค่ไหนมันก็ยังฝืนยืนขึ้น

ไอร้อนระเหยออกไปจากร่างกายเรื่อยๆตามเลือดเนื้อของไททันที่ค่อยๆสลายไป ร่างโปร่งบางเดินโซซัดโซเซไปยังลานด้านหน้าปราสาท สองมือได้แต่ไขว่คว้าหาร่างที่ยังจมอยู่ในกองเลือด  ดวงตารู้สึกพร่ามัวไปหมด....ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสภาวะที่เพิ่งจะออกมาจากตัวไททันหรือว่ามันเป็นเพราะหยาดน้ำตาที่กำลังไหลลงมากันแน่

“ หัวหน้า.....”       เสียงแผ่วเบาร้องเรียกอีกฝ่ายทั้งเสียงสะอื้น  ร่างทั้งร่างทรุดลงตรงหน้าร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติง

สองมือสั่นระริกเอื้อมออกไปก่อนจะค่อยๆพลิกลำตัวที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลยให้นอนหงาย แล้วใบหน้าที่หลับอย่างสงบก็ทำให้น้ำตาร่วงกราวลงไปมากกว่าเดิม

หัวใจเจ็บแปลบจนแทบไม่อยากจะมีมันอีกเลย....

เจ็บ....

เจ็บยิ่งกว่าคนที่โดนฆ่าเป็นตัวเองเสียอีก

“ หัวหน้า......”      สองมือเอื้อมออกไปคว้าตัวลำตัวของคนที่ไม่หายใจแล้วขึ้นมากอดเอาไว้ เสียงร้องไห้โฮดังลั่นพอๆกับสองแขนที่กอดร่างตรงหน้าแน่น

“ หัวหน้า!!!!”       ได้แต่ร้องเรียกอย่างน่าสงสารแต่อีกฝ่ายก็ไม่ไหวติงอีกต่อไปแล้ว ต่อให้เขย่าหรือกอดแน่นแค่ไหน อ้อมแขนที่เคยโอบกอดเขาเอาไว้ก็ไม่ขยับมาตอบรับเขาอีก

“ หัวหน้า....หัวหน้า.....”      

อย่าตายนะ....คุณจะตายไม่ได้นะ.....

ขอเพียงคุณเท่านั้น....มีแค่คุณเท่านั้น.....

แค่คุณอยู่กับผมเท่านั้น

ผมจะไม่เรียกร้องอะไรอีก

โลกภายนอกกำแพงจะเป็นยังไงก็ช่าง ผมไม่ไปเห็นมันก็ได้

ขอแค่คุณอยู่กับผม.....

“ หัวหน้า !!!!”       เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งกับความผิดหวังที่รุนแรงที่สุดในชีวิต

ไม่เคยร้องไห้...ไม่เคยเสียใจกับเรื่องอะไรเท่านี้มาก่อนเลย

นี่สินะ....การสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป

คุณสำคัญยิ่งกว่าความฝัน

สำคัญยิ่งกว่าลมหายใจของผมเองเสียอีก

ใบหน้าแนบลงไปที่อกซ้ายของคนที่นอนนิ่ง ต่อให้เลือดจะเลอะใบหน้าก็หาได้สนใจไม่

มันแทบจะไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา

ถึงจะไม่รู้ว่าหัวใจที่อยู่ในนี้หยุดเต้นไปหรือยัง

แต่เขาก็อยากจะเดิมพันมันกับพลังไททันที่เขามี.....

เพราะคุณสำคัญยิ่งกว่าลมหายใจของผม.....

ร่างโปร่งบางละออกมาจากร่างที่ไม่ไหวติง มือยกขึ้นปาดน้ำตาให้กับดวงตาสีมรกตที่ฉายแววแน่วแน่

หากการเดิมพันครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

มันก็ไม่มีอะไรจะเสีย นอกจากเราจะตายไปด้วยกัน

ฝ่ามือยกขึ้นไปลูบใบหน้าที่เริ่มจะซีดเซียวของคนตรงหน้า…..

แต่หากผมชนะการเดิมพัน....

ขอรางวัลเป็นคำบอกรักจากปากคุณสักครั้งนะครับหัวหน้า....

ร่างกายที่สั่นระริกค่อยๆยืนขึ้นอย่างเชื่องช้า ถึงจะโงนเงนไปมาแต่ความมุ่งมั่นก็ทำให้มันตั้งตรงได้ในที่สุด

สองแขนค่อยๆสอดเข้าไปใต้รักแร้ของร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะออกแรงลากร่างที่ไม่ได้ใหญ่โต ทว่า หนักกว่าตัวเขาพอสมควรเข้าไปในปราสาท

รอยเลือดจากแรงลากมองเห็นเป็นทางจากประตูลงสู่ชั้นใต้ดิน

นัยน์ตาสีมรกตแลมองห้องที่เคยเป็นห้องนอนของเขาด้วยดวงตาสั่นพร่า

ความสัมพันธ์ของเรามันเกิดขึ้นที่นี่....

ในห้อง....ที่แสงส่องไม่ถึงแห่งนี้.....

สองแขนยังคงลากร่างของหัวหน้ารีไวต่อไป.....ลึกลงไปเรื่อยๆ....เรื่อยๆ.......

สองหูเริ่มได้ยินเสียงน้ำไหล  ร่างทั้งร่างก็ยังคงออกแรงลากร่างที่ไม่ไหวติงต่อไป....

จนกระทั่งสองขามาหยุดยืนอยู่ที่ชั้นล่างสุดของตัวปราสาท

ที่นี่ก็มีธารน้ำไหลอยู่ด้านใต้เหมือนกับปราสาทอื่นๆ

ใบหน้าเฉยชาของเขาหันไปหาใบหน้าที่หลับอย่างสงบ ก่อนจะตัดสินใจลากร่างของหัวหน้ารีไวลงไปในน้ำ

เลือดที่ยังไหลออกไปจากร่างกายที่มีแต่บาดแผลย้อมให้น้ำสะอาดใสกลายเป็นสีแดงในวงกว้างอย่างรวดเร็ว

ร่างที่เคยกอดเขามาไม้รู้เท่าไหร่จมหายลงไปในน้ำเหลือเพียงใบหน้าที่สองมือของเขาประคองอยู่

เขาค่อยๆก้มหน้าลงไป...ให้ริมฝีปากแนบชิดกับกลีบปากที่ซีดเซียว

มันคือครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้จูบคุณในชาตินี้.....

ผมจะไม่พูดว่าลาก่อน......

เพราะการเดิมพันมันยังไม่สิ้นสุดลง

หยดน้ำตาไหลอาบแก้มลงไปเลอะใบหน้าที่ยังนิ่งสนิท

“ แล้วเจอกันนะครับ หัวหน้ารีไว....”       

นั่นคือคำพูดสุดท้าย....ที่เขาพูดออกไป.....

และเมื่อเขาละใบหน้าขึ้นมา ร่างของหัวหน้ารีไวก็ค่อยๆจมหายลงไปอยู่ใต้ท้องลำธารท่ามกลางน้ำสีแดงที่ขยายตัวเป็นวงกว้าง

ฝ่ามือค่อยๆถูกยกขึ้นมาจรดริมฝีปากด้วยนัยน์ตาสีมรกตที่แน่วแน่ ก่อนที่ฟันจะกัดลงไปจนเลือดไหลลงมาเป็นทาง

ความเจ็บปวดกับพลังใจอันไม่หวั่นไหวคือเครื่องชักพาให้พลังไททันที่หลับใหลอยู่ในร่างกายตื่นขึ้นมา

ทว่า...

การกลายเป็นไททันของเขาในครั้งนี้มันแตกต่างจากครั้งก่อนๆ

เพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้าย....ก่อนที่ร่างกายจะสลายหายไป.....

ไอของไททันพวยพุ่งลอยคลุ้งอยู่ทั่วห้องทั้งๆที่ร่างของเขาไม่ได้ขยายใหญ่ขึ้นแม้แต่นิดเดียว

ไอพวกนั้นค่อยๆลอยออกไปจับตัวทุกส่วนของชั้นใต้ดินนี้อย่างรวดเร็ว ธารน้ำที่ไหลอย่างเอื่อยเฉื่อยกลับกลายเป็นธารน้ำแข็งในชั่วพริบตา และมันคงจะรักษาสภาพของหัวหน้ารีไวเอาไว้แบบนั้น

ไม่ใช่แค่เพียงในห้องนี้เท่านั้นที่ถูกสภาวะความแข็งของไททันจากร่างกายของเขาจับตัว แต่มันยังลอยคลุ้งไปทั่วทั้งปราสาท 

ทางลงมายังชั้นล่างสุดของชั้นใต้ดินก็ถูกไอของไททันแข็งตัวจนกลายเป็นผนังขวางกั้นไม่ให้ใครลงมาได้

ตัวปราสาทเองก็ถูกไอจากร่างกายของเขาเข้าครอบคลุมทุกส่วนราวกับว่าจะหลอมรวมมันให้กลายเป็นหนึ่งเดียว ถึงแม้สภาพจะไม่ได้ต่างไปจากเดิม ทว่า มันกลับกลายเป็นดั่งแขนขาที่ถูกควบคุมโดยศูนย์กลางของร่างกายซึ่งถูงฝังเอาไว้ที่ใต้ลำธาร

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ที่นี่กำลังถูกหลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันด้วยพลังไททันจากร่างกายของเขา

หัวหน้าครับ....พลังนี้จะปกป้องร่างกายของคุณและปราสาทหลังนี้เอาไว้....ผมขอยกมันให้คุณดูแล....ดูแลจนกว่าผมจะกลับมาอีกนะครับ

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเศร้าหมองมองลงไปในธารน้ำแข็งเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆสลายหายไปกับไอที่ลอยอยู่ทั่วห้องใต้ดิน.....

ร่างกายของผมไม่ได้ห่างหายไปจากร่างกายของคุณ....มันเป็นของคุณและจะอยู่กับคุณไปชั่วกาลนาน

และเมื่อจิตวิญญาณไม่มีร่างให้อาศัยอยู่....มันจึงได้แต่ล่องลอยไปเกิดใหม่

แต่ถึงจะไปเกิดใหม่ ทว่า ความผูกพันนั้นยังคงอยู่

เขาจึงได้กลับมา.....เพราะร่างกายมันยังคงเรียกหาดวงวิญญาณของตัวเอง.....

และที่หัวหน้ารีไวสามารถควบคุมปราสาทหลังนี้ได้ รวมไปถึงควบคุมความทรงจำทำให้เขาเห็นภาพต่างๆได้ นั่นก็เป็นเพราะว่าร่างกายของหัวหน้ารีไวถูกฝังอยู่ในร่างกายของเขามานาน.....นานจนสามารถสื่อสารและควบคุมมันได้

แต่ถึงจะควบคุมได้  หัวหน้ารีไวก็ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้......ตราบใดที่พลังไททันของเขายังไม่สลายหายไป

เพราะมีแต่เขาเท่านั้นที่จะสามารถปลดปล่อยมันได้....

หัวหน้ารีไวจึงยังถูกฝังอยู่ที่นี่ ในเวลาพันปีที่ผ่านมา....

ได้แต่เฝ้ารอให้เขากลับมา.....อยู่ใต้ธารน้ำแข็งที่เย็นเฉียบแห่งนั้น.....

เมื่อภาพทั้งหมดต่างซ้อนทับเข้าหากัน จิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายถูกวางลงไปเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหาย

กุญแจดอกสุดท้ายถูกไขปลุกทุกๆความทรงจำ

ทำให้เศษเสี้ยวของไททันในดวงวิญญาณได้ปลดปล่อยพันธนาการพันปีออกจากร่างกาย

ครืนนนนนนนนนนน!!!!!!

จู่ๆแผ่นดินก็ไหวขึ้นมาครั้งใหญ่ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในปราสาทต่างแตกตื่น

ยอดปราสาทพังครืนลงมาและอาคารด้านซ้ายก็ถล่มลงราวกับว่ามันเป็นไปตามอายุไขและเวลา ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นเพราะพลังของไททันทำให้มันยังตั้งอยู่ได้โดยปลอดภัย

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นมาทันที เด็กๆจากคณะสำรวจวิ่งกันให้จ้าละหวั่นเพื่อหลบก้อนอิฐที่ร่วงกราวลงมา

“ เอเลน?.....เอเลนล่ะ?....มีใครเห็นเอเลนบ้างไหม?”        มิคาสะถามหาร่างโปร่งบางด้วยใบหน้าตื่นๆ ในเมื่อตั้งแต่ยามบ่ายที่ผ่านมาใบหน้ามนนั่นก็หายจ้อยไปไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน

“ ครั้งล่าสุดผมเห็นเขาวิ่งพรวดพราดอออกไปจากห้อง หลังจากมองดูผังของชั้นใต้ดิน.....”      อาร์มินตอบออกไปก่อนจะนึกถึงใบหน้าดีใจอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของเพื่อนสมัยเด็กคนนั้น

“ มิคาสะ?!!!”       เสียงตะโกนเรียกเด็กสาวที่หุนหันวิ่งพรวดเข้าไปในตัวปราสาทที่ดูน่ากลัวว่าจะถล่มลงมาอีก แต่เหมือนจะไม่ได้มีแค่มิคาสะคนเดียวที่วิ่งเข้าไป เพราะทั้งแจนและไรเนอร์ต่างก็วิ่งตามไป ทำให้คนอื่นๆไม่อาจจะอยู่เฉยได้อีก

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ร่างกายเด้งขึ้นมาจากเตียงที่อยู่ในคุกใต้ดิน

เสียงถล่มของตัวปราสาทดังแว่วเข้ามาในหู แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจมัน

สองขาวิ่งพรวดพราดออกไปจากห้องก่อนจะตรงดิ่งลงไปยังชั้นใต้ดินที่ลึกลงไป

วิ่ง.....วิ่งจนสุดกำลังที่สองขาจะทำได้......

ต่อให้เบื้องหลังจะมีเสียงตะโกนเรียกแต่สองขาก็ไม่ยอมหยุด

ต่อให้รู้ว่าเบื้องหน้าจะเต็มไปด้วยอันตรายจากอาคารที่จะถล่มลงมาเมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ แต่สองขาก็ไม่ยอมหยุด

หัวหน้า....

หัวหน้า!!!!

ในใจได้แต่เพรียกหาชื่อของชายคนนั้น

ภาพในความทรงจำมันทำให้เขารู้ว่าจากนี้ไปเขาคงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้หากขาดอีกฝ่ายไป

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ยังอยู่มาได้....แต่จากนี้ไป.....ทำไมถึงได้รู้สึกว่าคงทนไม่ได้ถ้าไม่มีหัวหน้ารีไวอยู่ด้วย

ในใจนั้นมันโหยหาอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

อยากเจอ.....

อยากเจอ.........

สองขาวิ่งลงมาถึงชั้นที่เคยคิดว่าเป็นชั้นล่างสุด

ทว่า ภาพตรงหน้าทำให้รู้ว่ามันไม่ใช่....

กำแพงแปลกประหลาดที่มิคาสะเคยว่าไว้นั้นถล่มลงมาจนทำให้มองเห็นว่ามันยังมีทางลงไปจากนี้ได้อีก

ได้ยินเสียงเพื่อนๆเรียกชื่อเขาดังมาจากข้างหลัง แต่หัวใจที่กำลังร้องเรียกหาคนที่ไม่ได้เจอหน้ามากว่าพันปีกลับทำให้สองขาของเขาวิ่งเข้าไปโดยไม่คิดว่าอาจจะต้องเจอกับอันตรายใดๆ

แล้วในที่สุด......

ชั้นใต้ดินที่ลึกที่สุดก็มาปรากฏแก่สายตา

ธารน้ำแข็ง......ปรากฏอยู่ตรงหน้า......

ห้องทั้งห้องยังคงเต็มไปด้วยหมอกควันจากไอที่กำลังสลายหายไป

เช่นเดียวกับไอน้ำแข็งที่ค่อยๆระเหยขึ้นมาจากธารน้ำ

“ เอเลน! ลงมาทำอะไรในนี้?!!”      เสียงของมิคาสะเรียกอยู่ทางด้านหลัง ทว่า สายตาของเขาก็มัวแต่จับจ้องไปยังภาพตรงหน้าจนไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่ามือของเด็กสาวมาแตะลงที่ข้อมือของเขา

ขาอีกหลายคู่ก้าวตามมาด้วยสายตาที่ตื่นตะลึงไม่แพ้กัน เพราะไม่มีใครคิดว่าข้างใต้ปราสาทจะมีที่แบบนี้อยู่

และเมื่อความพร่ามัวเริ่มจะจางหาย

ทุกสายตาก็ต้องตะลึงงัน.....

เมื่อมองเห็นธารน้ำแข็งเป็นสีแดงในวงกว้าง.....ที่ใจกลางมีร่างของใครบางคนถูกฝังอยู่ในนั้น

นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง หัวใจเต้นระรัวเมื่อมองเห็นร่างร่างนั้นที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ร่างกายที่ยังอยู่ในชุดของทหารสมัยไททัน ที่หัวไหล่ของเสื้อสีน้ำตาลตัวนั้นมีตรารูปปีกสองอันไขว้กันปักอยู่

ร่างกายที่ทำให้ความโหยหายิ่งทวีความหนักหน่วงขึ้นตั้งไม่รู้กี่เท่า

สองขาก้าวลงไปในธารน้ำแข็งที่กำลังละลายอย่างไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น สองหูไม่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนๆเลยสักนิด สองมือไขว่คว้าหาร่างที่ยังคงจมอยู่ในน้ำ  ร่างกายยังคงเดินฝ่าก้อนน้ำแข็งที่ลอยสวนมาอย่างบ้าคลั่ง

ก่อนที่สองแขน.....จะดึงร่างของคนที่ยังหลับใหลอยู่ในน้ำขึ้นมาเพื่อมองหน้าให้ชัดๆ

ใบหน้า.....ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุแผ่นอกออกมา

“ หัวหน้า.....รีไว.............”

ได้แต่เพียงกระซิบเรียกแผ่วเบา เพราะตอนนี้เขาดีใจจนน้ำตาไหลลงมาเป็นทาง 

ร่างทั้งร่างสวมกอดคนที่ยังหลับใหลด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

มันเหนือยิ่งกว่าความดีใจไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว.......

ใบหน้าซบลงไปที่หัวไหล่ซึ่งยังไม่ไหวติงก่อนจะร้องไห้โฮ

“ เอเลน......”       แต่แล้วเสียงแผ่วเบาที่ดังอยู่ใกล้ๆใบหูก็ทำให้นัยน์ตาถึงกับเบิกกว้าง  สองแขนค่อยๆดันร่างที่กอดอยู่ออกไปเพื่อมองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดเจน

นัยน์ตาสีขี้เถ้าของหัวหน้ารีไวเปิดขึ้นมาเล็กน้อย....แต่แค่นั้นมันก็ทำให้เขาดีใจจนน้ำตาไหลลงไปอีก

สองแขนกอดร่างของหัวหน้ารีไวแน่น ต่อให้ร่างกายตรงหน้าจะเย็นเฉียบขนาดไหน เขาก็จะใช้ความอบอุ่นของร่างกายเขาทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาให้ได้

“ เอเลน......”       เสียงทุ้มแผ่วเบาทำให้เขากดใบหน้าลงไปที่หัวไหล่ของอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น

“ นายเกลียดฉันรึเปล่า.....”       คำพูดที่กระซิบผ่านมาทำให้นัยน์ตาถึงกับสั่นระริก ใบหน้ายิ้มออกไปทั้งๆที่ยังซบอยู่ที่หัวไหล่แข็งแรง ก่อนที่มันจะส่ายไปมาช้าๆ  สองแขนกอดแผ่นหลังของหัวหน้ารีไวแน่น

“ ไม่ครับ.....ผมไม่เคยเกลียดหัวหน้า....เพราะว่า......ผมรักคุณ”

ที่แผ่นหลังรู้สึกได้ถึงแรงกอดตอบ ก่อนที่จะได้ยินคำพูดเบาๆที่ข้างหู

เป็นคำพูด.....ที่ถูกกลั่นมาอย่างดีด้วยเวลาพันกว่าปี......

เป็นคำพูด.....ที่ทำให้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้.....

“ ฉันก็รักนาย....เอเลน”

ร่างทั้งร่างถึงกับนิ่งค้างไป ความดีใจมันเอ่อล้นขึ้นมาจนถึงคอหอย หัวใจที่อุ่นวาบเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าวจนตอนนี้มันคงจะแดงไปถึงใบหู

ดีใจ.....ดีใจจนไม่รู้จะว่ายังไงดีแล้ว....

“ หัวหน้า......”

ได้แต่เรียกด้วยเสียงยาวอย่างรู้สึกเขินขึ้นมา สองแขนได้แต่กอดอีกฝ่ายจนแน่นขึ้นไปอีก

และเพราะว่ากอดแน่นจึงได้กลิ่นคาวเลือดอย่างชัดเจน

“ หัวหน้า?”      ร่างที่เขากอดเอาไว้สลบไสลไปอีก ความดีใจค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นตื่นตระหนก

เมื่อความชื้นแฉะที่เขาสัมผัสได้จากแผ่นหลังของหัวหน้ารีไว มันมิใช่เพียงน้ำจากในลำธาร

แต่มันคือเลือด......เลือดที่เป็นสีแดงฉาน........

หรือว่า......พลังไททันของเขารักษาเอาไว้แต่สภาพร่างกายก่อนที่จะจมหายลงไปในลำธาร

แต่มันไม่ได้รักษาแผลที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านั้น?!

“ หัวหน้า?”

“ หัวหน้า!!!!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

เอิ่บ....ดูเหมือนวิบากกรรมจะยังไม่จบลงแค่นี้ เฮย์โจวของเราจะรักษาชีวิตไว้ได้หรือไม่ การรอคอยจะสิ้นสุดลงแค่คำว่ารักหรือไม่....โปรดติดตามตอนต่อไป...ไป...ไป........ผลั๊วะ!!ตุ้บตั้บ!!

เปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆก่อนจะถูกอัดเดี้ยง ข้อหาหายหัวไปเป็นอาทิตย์แต่กลับจบตอนแบบนี้ เอิ้ก

อ่ะ!! ตอนนี้ไม่ผ่าน QC นะคะ แบบว่ายังกลับไปอ่านทวนอีกรอบไม่ไหว เจอคำอะไรแปลกๆก็ทำความเข้าใจเอาหน่อยเด้อ (โดนตบ!! ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี!!)

อะ อนิเมะตอนที่ 13 นี่มัน.....อร๊ากกกกกกกกก สุดยอดมว๊ากกกกกกกกเลยเนอะคะ แต่อาจจะไม่เหมือนชาวบ้านอยู่หน่อยตรงที่ฉากที่ทำให้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่นี่ไม่ใช่ฉากที่คุกใต้ดิน แต่เป็นฉากตอนที่เอเลนเอาหินไปอุดประตูนั่นมากกว่า....คือแบบ....ขนแม่งลุกตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยค่ะ เป็นฉากที่อลังการมากกกกกกกกกกกกกกกก แล้วยิ่งได้เพลง Call your name มาประกอบฉากนี้....มันเลยยิ่งสุดยอดมากกกกกกกกกกกก (พูดแล้วยังขนลุกอยู่เบยเนี่ย) ตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะทำออกมาอลังขนาดนี้เลยอ่ะ ก็ตั้งหน้าตั้งตารอเฮย์โจวเหมือนทุกคนนั่นแหละ แต่พอเจอฉากนี้เข้าไป.....ตายๆๆๆๆ....รีวนดูอยู่เป็นสิบรอบอ่ะ เป็นฉากที่ชอบมากๆมากๆเลยค่ะ โฮววววววว ชอบตั้งแต่ตอนที่เพลง Call your name ขึ้นเลย เหมือนถูกสะกดเลยค่ะ สุดยอดจริงๆ ฮือออออออออ คือแบบ ถ้าจะทำออกมาขนาดนี้ ยอมให้ยืดตอนที่ 12 นั่นเลยค่ะ จะไม่บ่นแล้วค่ะว่าจะยืดทำไม TT^TTbbb

อ่ะ แต่ก็ใช่ว่าฉากในคุกใต้ดินจะไม่สครีมนะ คุคุคุ เฮย์โจวหน้าตาถูกใจราวกับได้ของเล่นใหม่มากอ่ะ ตอนที่เอเลนบอกว่าอยากเข้าทีมสำรวจและอยากฆ่าไททันให้หมด ทีมอนิเมะก็ช่างเน้น ตาเป็นประกายเชียวเฮย์โจว *q* แล้วเฮียยังแบบ...เดินเข้าไปขู่ ดูดิ๊ เอเลนตัวสั่นหมด อร๊ายยยยยยย >//////<

แปะรูปซะเบย นี่แน่ะ

ตั้งป้อมรอแคปภาพตอน14 คืนนี้อย่างใจจดใจจ่อต่อไป *q* ....เตะยังไงได้เมียเด็ก....กร๊ากกกกก

แล้วก็เพิ่งได้รับคอมเม้นต์หนึ่งจากในเมล์ค่ะ แบบว่า...คุณแนต คุณทำให้ข้าพเจ้ากลับมาเขียนเรื่องนี้ต่อแบบเป็นบ้าเป็นหลังมากอ่ะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า ขอขอบคุณออกสื่อเบยค่ะ ไม่ไหวแล้ววววว แง๊...แล้วก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ตอนนี้หันกลับไปดูตอนก่อนๆของฟิคเรื่องนี้แล้วรู้สึกผิดจริงๆอ่ะ...รู้สึกผิดว่าทำไมตรูไม่บรรยายอะไรๆในเรื่องไททันให้มากกว่านี้นะ ทั้งรูปร่างหน้าตาของตัวละคร ทั้งไททันคืออะไร กำแพงคืออะไร ทำไมต้องอยู่ในกำแพง อ๊า!!! ขอโทษจริงๆค่ะ m(_ _)m แต่อยากจะบอกจริงๆนะว่า ขอบคุณมากๆเลยค่ะ อ่านคอมเม้นต์แล้วน้ำตาไหลพรากกันเลยทีเดียวอ่ะ ฮือออออ

ขอบคุณคอมเม้นต์และกำลังใจจากตอนที่แล้วจากทุกๆท่านด้วยนะคะ ^ ^ กำลังเหี่ยวๆแห้งๆพอมีคนส่งเม้นต์มาให้กำลังใจก็ไฟลุกเลยค่ะ555 ก็นะ....บอกตามตรงว่าฟิคเรื่องนี้ไร้ความมั่นใจมากๆเลยค่ะเวลาลง ตอนวางโครงเรื่องก็คิดว่ามันน่าจะเป็นฟิคที่ดี แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไหร่ว่ามันสนุกหรือเปล่า ยิ่งตอนที่ 8 นี่ยิ่งแบบ....จะเลิกๆอยู่หลายรอบเลยอ่ะ รู้สึกว่าทำไมมันงงอย่างงี้วะฟิคตรู แง๊~~~ *หันไปซบอกแบนๆของหนูก๊ก TT^TT*

แล้วก็...

มะ มีคอมเม้นต์ถามมาว่า ฟิคเรื่องนี้จะรวมเล่มไหม.....อุกรี๊ดดดดดด มีคนอยากได้ด้วยอ่ะ *ยัยมี๊ลอยไปดาวอังคารแล้วค่ะ อร๊ากกกก*   >w< 

คิดว่า....น่าจะทำแหละมั้งนะ เพราะปกติก็จะรวมเล่มให้ฟิคที่เขียนแทบทุกเรื่องอยู่แล้วอ่ะนะ แต่จะมาในรูปแบบไหน จะส่งโรงพิมพ์แล้วทำขายหรือว่าจะปริ๊นท์เองเย็บเองเก็บเองแบบเปื่อยๆ ก็......ขอดูความพร้อมของตัวเองและคนทำปกอีกหน่อย เพราะว่าตอนนี้มีคิวรวมเล่มยาวไปถึงดาวลูกไก่(?) นับดูแล้วก็ราวๆ 4 เล่มได้ = =" (ฟิค KHR ค่ะ) ถ้าแทรกเล่มนี้เข้ามาคาดว่าจะโดนดาวตกถล่มใส่(?)และโดนพ่นไฟจากคนวาดปกก็เป็นได้555

อิอิ เอาปก ดาวตก ไปดูเล่นก่อนดีก่า สำหรับคนที่อาจจะยังรอเล่มนี้อยู่5555 ขออภัยในความล่าช้าจริงๆค่ะ แต่ว่า สารภาพบาปว่าเป็นเล่มที่จัดเต็มที่สุดเท่าที่เคยทำแล้วค่ะ....ก็นะ....ไม่รู้ว่าชาตินี้จะเขียนฟิคเรื่องไหนได้เท่าเรื่องนี้อีกหรือเปล่า ^ ^”

อันนี้เป็นเวอร์ชั่นกลางคืน(น่าจะเคยเห็นในเพจน้องสโนว์กันไปบ้างแล้วอ่ะนะ อิอิ) ซึ่งจะเป็นภาพสีอยู่ในเล่มค่ะ ส่วนปกจะเป็นเวอร์ชั่นกลางวัน....ที่เห็นนี่จะแยกกันออกเป็นสองปกนะคะ  ฝั่งก๊กเป็นปกเล่ม1 ส่วนฝั่งทูน่าเป็นปกเล่ม2 ส่วนพระเอกทั้งคู่ของเราจะได้ขึ้นปกกะเค้าหรือเปล่าอันนี้ก็มิอาจรู้ได้ กร๊ากกกกก น่าสงสารจริงๆ (โดนดาบพร้อมทอนฟาฟาดดับ)

Illus. for Ryuusei by Snow_fredel ค่ะ

ส่วน “ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง” น่าจะจบตอนที่11อ่ะนะ ถ้าไม่มีอะไรมาสะเทือนใจจนยืดออกไปอีก = =’’’’  และน่าจะมีตอนพิเศษอีกสองตอน คือ Sugarplum and Tuberose ลงวันที่ 24 กรกฎาค่า (นั่นหมายความว่า ตรูต้องเอาตอนจบมาให้ได้ก่อนวันนั้นสินะ =[ ]=!!!)  ของหวานกับดอกซ่อนกลิ่น มันคืออัลไล ยะ ยังไง ก็ฝากติดตามด้วยนะค้า

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^