:
Psycho Pass
:
Kogami Shinya x Ginoza Nobuchika
:
Bitter Romance
:
NC-17
คำเตือน :
เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย
หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
อย่าปล่อยให้ฉันต้องอยู่คนเดียว.....
คำคำนี้ลอยก้องอยู่ในหัวเมื่อมองเห็นภาพตรงหน้า....
มาซาโอกะ
โทโมมิ
ล้มลงไปต่อหน้าต่อตา....ล้มลงไปพร้อมๆกับแรงระเบิดที่ตัวเองเป็นคนจับขว้างออกไป
นัยน์ตาสั่นพร่าที่บัดนี้ไม่มีกรอบแว่นมาบดบังมองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน.....ทุกสิ่ง....ทุกอย่าง....ทุกวินาที.....ที่ผู้ชายคนนั้นพยายามจะปกป้องเขา....
ในที่สุดหน่วยที่หนึ่งแห่งกรมความปลอดภัยก็ไล่ตาม
มาคิชิมะ โชโงะ มาจนถึงโรงงานในเขตโฮคุริคุ....กระแสไฟฟ้าถูกตัดจนมืดสนิทเพื่อหยุดการทำงานของเครื่องจักรทั้งหมด....ถึงแม้แผนการทำลายแหล่งผลิตอาหารที่หล่อเลี้ยงทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่นของมาคิชิมะจะถูกหยุดลง
ทว่า...กรมความปลอดภัยก็ยังคงต้องตามจับตัวเจ้านั่นกันต่อไป
กิโนสะ
โนบุจิกะ แยกไปกับ มาซาโอกะ โทโมมิเพียงสองคน.....
นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นยังจำได้ดีถึงแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำ....ยังจำได้ดีถึงบทสนทนาตัดพ้อจากเขาว่าคนตรงหน้าเชื่อใจโคงามิมากกว่า
ทว่า มาซาโอกะ โทโมมิกลับตอบกลับมาว่ายินดีจากก้นบึ้งของหัวใจ
ที่เขายังเดินอยู่ในเส้นทางที่แตกต่างจากตัวเอง....ยังจำได้ดีว่าคำพูดนั้นมันทำให้เขาดีใจขนาดไหน....เพราะถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้เป็นลูกชายทั่วไปอยากได้จากพ่อ
แต่สำหรับเขากลับคิดว่านั่นมันคือการปกป้องในรูปแบบของคนที่ต้องเผชิญกับโลกที่อยู่หลังกรงขังมาแล้ว....และไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับคนที่ตนรัก
ยังจำได้ดี....ถึงรอยยิ้มตอนที่พ่อพูดคำคำนั้นออกมา....
ยังจำได้ดี....ว่าหลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาที....เขาก็ตกไปอยู่ใต้กองวัสดุจากแรงระเบิด
ร่างกายซีกซ้ายถูกทับเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้
ยังจำได้ดี....ว่าในขณะที่
มาซาโอกะ โทโมมิร้องเรียกชื่อเขาอย่างตกใจพรางวิ่งเข้ามาใกล้....มาคิชิมะ โชโงะ
มันก็โผล่มาจากข้างหลัง
ยังจำได้ดี....ว่าหลังจากนั้นทั้งสองคนก็ต่อสู้กัน
และพอเจ้ามาคิชิมะเสียท่า...มันก็หยิบไดนาไมต์ออกมา
ยังจำได้ดี....ว่าเขาหัวใจหล่นวูบขนาดไหน
ตอนที่คิดว่ามันจะระเบิดร่างกายของตัวเองไปพร้อมๆกับพ่อของเขา
ยังจำได้ดี....ว่าเขาเผลอถอนหายใจตอนที่มันมองมาที่เขา แล้วเอาไดนาไมต์ขว้างมาหา
ยังจำได้ดี....ถึงวินาทีที่คิดว่ากำลังจะตาย....ถึงปากจะตะโกนบอกมาซาโอกะ
โทโมมิว่าอย่าสนใจ...ให้จับมาคิชิมะให้ได้...แต่ในใจก็อดที่จะหวาดกลัวไม่ได้
ยังจำได้ดี....ว่าสิ่งที่หวาดกลัวไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองจะตาย....แต่กลัว...ว่าโคงามิจะทำอะไรบ้าๆ
ถ้ารู้ว่าเขาถูกฆ่ายังไง
ยังจำได้ดี....ว่าเป็นห่วงหมอนั่นขนาดไหน...จะอยู่คนเดียวโดยไม่มีเขาได้ยังไง
แล้วก็ยังจำได้ดี....วินาทีที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด....เพราะแทนที่จะปล่อยให้ระเบิดทำงาน...มาซาโอกะ
โทโมมิ กลับปล่อยมาคิชิมะแล้ววิ่งมาหาเขาแทน
ยังจำได้ดี....ว่ามองภาพตรงหน้าด้วยนัยน์ตาเบิกกว้างขนาดไหน
ตกใจขนาดไหน....หายใจไม่ออกขนาดไหน
ยังจำได้ดี....ถึงเสียงระเบิดและร่างสูงใหญ่ที่ล้มลงไปต่อหน้า
ยังจำได้ดี....ว่าทุกความรู้สึกมันด้านชาไปจนหมด
ขนาดแขนที่ฝืนดึงออกมาจากกองซากวัสดุจนขาดวิ่นก็ยังไร้ซึ่งความรู้สึก
เพราะว่าที่หัวใจมันเจ็บปวดมากกว่าเป็นไหนๆ...
ร่างกายเดินโซเซไปนั่งลงที่ข้างๆร่างของผู้เป็นพ่อ
มือสั่นระริกเอื้อมออกไปแตะที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างยากเย็น
เสียงปืนดังขึ้นมาทำให้ใบหน้าเงยขึ้นมอง....โคงามิยืนอยู่ตรงนั้น.....ยืนอยู่ด้วยสีหน้าราวกับกำลังบ้าคลั่ง
ใบหน้าคมกัดฟันกรอดก่อนที่จะวิ่งตามมาคิชิมะไป
มือสั่นระริกข้างที่เหลืออยู่แตะลงไปที่หัวไหล่ของพ่อ...ในใจเจ็บแปลบจนแทบทนไม่ได้....ในหัวมีแต่คำต่อว่า...จะมาช่วยเขาทำไม
ทำไมไม่ปล่อยให้เขาตาย....ให้เขาได้ทำหน้าที่ของลูกชายที่จะปกป้องพ่อของตัวเองบ้างสิ
“
คน...บ้าเอ้ย!” ได้แต่ตะโกนต่อว่าออกไปทั้งๆที่น้ำตาไหลลงมา
“
ทำไมปล่อยให้คนร้ายหนีไปล่ะ?! ทำไม?! คุณเป็นตำรวจไม่ใช่หรือไง?!”
“
ตำรวจน่ะ...ไม่ใช่อะไรที่ไม่ได้ความนะ....” พ่อตอบกลับมาพร้อมๆกับเสียงหัวเราะน้อยๆ...ถึงแม้เรื่องที่พูดจะมีแต่เรื่องของหน้าที่...แต่ที่จริงแล้วเขาเข้าใจดีถึงความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดพวกนี้
มือใหญ่ที่เคยโอบอุ้มเขามาตั้งแต่เล็กแต่น้อยค่อยๆยกขึ้นมาประคองที่ใบหน้าของเขา
นานแค่ไหนแล้วที่เราสองพ่อลูกไม่เคยอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้มาก่อน
“
กะแล้วเชียว....สมเป็นพ่อลูกกันจริงๆ”
เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสุขนั้นเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม....รอยยิ้มที่เขามองเห็นเป็นแค่ภาพที่พร่ามัวเพราะหยาดน้ำที่เอ่อขึ้นมาเต็มสองตา
“
แววตามันเหมือนกันเลย....เหมือนตอนที่ชั้นยังหนุ่ม...” พ่อยังคงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
สัมผัสที่แก้มมีแต่จะทำให้น้ำตาไหลลงมามากยิ่งขึ้น
“
เหมือนเปี๊ยบเลย....”
แล้วสัมผัสนั้นมันก็ค่อยๆหายไป...ตามมือที่ร่วงหล่นลงข้างตัว....ตามรอยยิ้มที่แน่นิ่ง.....ตามร่างกายที่ไม่ไหวติงอีกต่อไป
“.........พ่อ.....” เสียงที่เอ่ยออกไปนั่นสั่นพร่า
ฝ่ามือได้แต่เขย่าไปที่ตัวของพ่อซึ่งไม่รับรู้อะไรอีก
ทำไมกันล่ะ?
อยากได้ยินไม่ใช่หรอ?
อยากให้เขาเรียกว่า
“พ่อ” ไม่ใช่หรอ?
ตอนนี้เขาก็เรียกให้ได้ยินแล้วไง...ทำไมไม่ตื่นขึ้นมาฟังล่ะ?
“
พ่อ!!!!!”
มันสายไปแล้ว....งั้นหรอ.....
ร่างทั้งร่างได้แต่ซบลงไปที่แผ่นอกซึ่งไม่ขยับขึ้นลงอีกต่อไป
ปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปรินรดคนที่รักเขามากกว่าใคร
พ่อไม่อยู่แล้ว....
ไม่อยู่ให้เขาดื้อ
ไม่อยู่ให้เขาเอาแต่ใจใส่ ไม่อยู่ให้เขาประชดประชัน......ไม่อยู่......
ไม่อยู่แล้ว.....
ทั้งหมด....มันเป็นเพราะหมอนั่น......
ฆ่าพ่อของเขา.....ทำให้โคงามิต้องกลายเป็นอาชญากร.....
ทั้งหมดเป็นเพราะมัน.....
เป็นเพราะมาคิชิมะ
โชโงะ!!!
ร่างโปร่งบางลุกขึ้นเดินโซเซ...
แผลที่ใจมันใหญ่กว่าที่คิด
จนร่างกายไม่รู้สึกอะไรอีก....ต่อให้แขนซ้ายจะแหลกละเอียดไปแล้ว...แต่แขนขวายังคงอยู่
ถ้าแค่เหนี่ยวไกปืนละก็......
นัยน์ตาสีดำถูกลับจนคมกริบเยี่ยงนัยน์ตาของหมาป่า
ใบหน้าคมพยายามสะกดกั้นความบ้าคลั่งเอาไว้ในใจเพื่อไม่ให้เสียสมาธิไปมากกว่านี้
ใบหน้าของกิโนสะเมื่อครู่ทำเอาหัวใจแทบจะหล่นวูบ
นัยน์ตาที่เคยอวดดีกลับสั่นพร่าราวกับเด็กที่กำลังหลงทาง....แล้วยังร่างที่โชกเลือดของลุงมาซาโอกะอีก
อยากจะตรงเข้าไปกอดเอาไว้
อยากจะดึงร่างโปร่งที่สั่นระริกเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน แต่ตอนนี้ก็ยังทำไม่ได้
ตราบใดที่มาคิชิมะ
โชโงะ ยังมีลมหายใจ....เขาก็ยังไม่อาจจะหยุดอยู่ตรงนี้ได้
จะไม่ยอมให้มันมาทำร้ายกิโนสะมากไปกว่านี้
จะไม่ยอมให้มันมาทำร้ายใครต่อใครอีก!
สองมือได้แต่กำด้ามปืนแน่น....แค้นในครั้งนี้จะชำระแทนคนที่ต้องมาสูญเสียโดยไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยให้เอง!
ปลายกระบอกปืนลูกโม่หันไปมาเพื่อตามหาเป้าหมาย....ในที่สุดเสียงทักทายก็ดังขึ้น....
“
สุดท้ายแล้วก็โยนความยุติธรรมจอมปลอมทิ้งไป....แล้วรับเอาจิตสังหารของจริงเอาไว้แล้วสินะ”
น้ำเสียงทุ้มเย็นเฉียบของมาคิชิมะเอ่ยมันออกมา....และบทสนทนายังคงดังต่อเนื่องตราบเท่าที่เขายังหาตัวมันไม่เจอ....ตู้คอนเทรนเนอร์ที่ตั้งอยู่มากมายล้วนเป็นอุปสรรคชั้นดี
ทว่า....
ดูเหมือนในที่สุดเขาก็หาตัวมันเจอจนได้...
ใบหน้าที่เหมือนกับมองคนอื่นๆจากที่สูงยังคงพูดต่อไป...ปลายกระบอกปืนในมือส่ายเล็กน้อยอย่างพยายามรวบรวมสมาธิ
สายตาจ้องมองไปที่หัวสีขาวนั่น...จากนั้น....
ปัง!!
เพล้ง!!!
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆกับกระจกที่แตกละเอียด
ใบหน้าคมผงะไปก่อนที่จะมีเหงื่อไหลลงมาตามขมับ สิ่งที่เขาเห็นว่าเป็นเจ้ามาคิชิมะ เป็นเพียงเงาของมันที่สะท้อนอยู่ในกระจก
ร่างกายตื่นตัวก่อนจะหันไปหันมา
ใบหน้าเผลอกระตุกเฮือกเมื่อมองเห็นร่างสีขาวที่พุ่งเข้ามาทางหางตา
แต่เขาก็หลบไม่ทันแล้ว
ฝ่ามือของหมอนั่นปัดจนปืนลูกโม่ในมือหลุดกระเด็นไปนอนนิ่งอยู่ที่พื้นไกลๆ
เขาจึงได้แต่ปล่อยมันเอาไว้แบบนั้น....
มือชักมีดพับออกมาเมื่อต้องประจันหน้ากับมาคิชิมะ
โชโงะ....จากการสู้กันเมื่อคราวก่อนทำให้รู้ว่าหมอนี่มีฝีมือไม่เลวเลย...และถ้าหากเขาประมาทไปแค่เสี้ยววินาที
ก็คงจะโดนฆ่าตายอย่างไม่ต้องสงสัย
ร่างสูงของทั้งคู่วิ่งเข้าหากันโดยต่างก็มีอาวุธเพียงแค่มีดพก....แต่แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่ฝึกฝนร่างกายอยู่ทุกวัน
คมมีดในมือตวัดเข้าหาร่างที่อยู่ในชุดสีขาวแบบกะเอาให้ตาย.....ใช่....เขาไม่ได้คิดที่จะจับเป็นมันเหมือนคนอื่นๆในกรมความปลอดภัย
และตอนนี้ก็คงจะไม่มีใครหยุดเขาได้อีกแล้ว
“
โคงามิ...สัญญากับชั้นนะว่าแกจะไม่ตาย”
คำสัญญาที่ให้ไว้กับกิโนะยังคงดังก้องอยู่ในหัว....เขาไม่ได้คิดจะตาย....แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนี้จะได้รับคำพิพากษาแบบไหน
ในเมื่อเขาก็ไม่คิดที่จะไว้ชีวิตคนที่ทำให้กิโนะต้องมีสีหน้าแบบนั้นเช่นกัน
ลำตัวเอนหลบคมมีดจากมือขาวซีด
สันกรามได้แต่กัดฟันกรอด....ตอนนี้ค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมของเขาคงจะเกิน 300
ไปแล้วแน่ๆ...และหากโดนโดมิเนเตอร์จ่อก็คงจะไม่พ้นโหมดสังหาร
ฝ่ามือจับล็อคข้อแขนของอีกฝ่ายก่อนจะจับทุ่มลงไปที่พื้น
แต่เรียวขาที่เกาะเกี่ยวกันอยู่ก็ทำให้เขาล้มลงไปด้วยกันก่อนจะถูกเหวี่ยงกระเด็นจนแผ่นหลังไปกระแทกเข้ากับตู้คอนเทรนเนอร์
“
อั่ก!!” จุกจนแทบลุกไม่ขึ้น
เสียงลมหายใจหอบหนักหน่วงดังขึ้นมาจากเราทั้งคู่
สายตาของเขาพร่าเลือนเล็กน้อยจากทั้งหัวทั้งแผ่นหลังที่ถูกกระแทก
มองเห็นเพียงแค่เงาร่างสีขาวที่กำลังลุกขึ้นยืนช้าๆ
ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาพร้อมด้วยมีดที่อยู่ในมือ.....
สมองสั่งงานให้ขยับหนี....ทว่า...ร่างกายที่หนักอึ้งกลับไม่ยอมทำตาม
สันกรามกัดฟันกรอดพร้อมๆกับมือที่กำแน่น....เขาไม่ยอมตายตรงนี้แน่.....แต่ว่าจะทำยังไงดี?
ในขณะที่ในหัวกำลังครุ่นคิด.....และมาคิชิมะ
โชโงะก็กำลังจะเข้าประชิดตัว....
ปัง!!!
เสียงปืนลูกโม่ก็ดังขึ้น.....
ดังขึ้น....พร้อมๆกับนัยน์ตาที่เบิกกว้างของเขา.....
และร่างของมาคิชิมะ
โชโงะ ที่ล้มลงไปช้าๆ.....ต่อหน้าต่อตา.....
มันคือเสียงปืนลูกโม่ที่เขาเอามาไม่ผิดแน่....แต่ทว่า....แล้วใครกันที่เป็นคนยิง?
ในเมื่อตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในมือเขา....
และเมื่อค่อยๆหันไปดู....นัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่า....เสียงที่พยายามเปล่งออกไปดูเหมือนจะหายไปในลำคอ....
“
กิโนะ.....”
เสียงหลุดออกไปเพียงแค่นั้น....ร่างโปร่งยังคงยืนโงนเงนให้เขาได้แต่ตกตะลึงเพราะคิดไม่ถึงว่ากิโนสะจะตามมา
และเป็นคนยิง
มาคิชิมะ โชโงะ ด้วยมือของตัวเอง....
ใบหน้าเรียวเหม่อลอยราวกับไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
มีเพียงความแค้นเท่านั้นที่ครอบงำร่างกายและจิตใจอยู่ในขณะนี้
สภาพที่เปราะบางราวกับแก้วที่มีแต่รอยร้าวทำให้ร่างของเขาสั่นสะท้านกับภาพที่มองเห็น
ตอนนี้...ค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมของ
กิโนสะ อาจจะมากกว่าเขาไปแล้วก็ได้....
จู่ๆก็รู้สึกราวกับลมหายใจจะติดขัด
เหงื่อเย็นๆไหลมาตามฝ่ามือ....ยิ่งได้เหลือบมองดูร่างที่แน่นิ่งไปแล้วของ มาคิชิมะ
โชโงะ ก็มีแต่จะทำให้ใจหายวูบ
เป็นเพราะเขาไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้ในกรณีนี้มาก่อนเลย...จึงไม่เคยคิดถึงวิธีรับมือ....
ไม่เคยคิด....ว่าคนที่ฆ่ามาคิชิมะ
โชโงะ จะกลายเป็นกิโนะ....ไม่ใช่ตัวเขาเอง
เพราะว่าถ้าเป็นเขาที่ลงมือ....เขาก็ทำใจเอาไว้แล้ว...ที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นโทษทัณฑ์แบบไหน ต่อให้ต้องตายด้วยโดมิเนเตอร์.....เขาก็ทำใจมาแล้ว
แต่หากเป็นกิโนสะที่ต้องเจอโทษทัณฑ์เหล่านั้นล่ะ?
เขาไม่เคยคิดถึงกรณีแบบนี้มาก่อนเลย.....
ร่างโปร่งบางค่อยๆทรุดลงไปที่พื้น
ปืนลูกโม่ยังคงอยู่ในมือขวาซึ่งทิ้งลงข้างลำตัว
ใบหน้าเรียวยังคงมีแต่ความเลื่อนลอย
เขาค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินโซเซเข้าไปหา
และเมื่อทรุดลงไปตรงหน้าร่างโปร่ง สองแขนก็ดึงร่างที่ราวกับกำลังจะแตกสลายนั้นเข้ามากอดเอาไว้
มาคิชิมะ
โชโงะ คืออาชญากรที่ซิบิล่าต้องการที่จะจับเป็น....และถ้าคนในหน่วยสืบสวนอย่างพวกเขาขัดคำสั่ง
โทษก็คงไม่จบที่สถานกักกันง่ายๆแบบนั้นแน่
ยอมไม่ได้....
เขายอมให้กิโนสะต้องโดนพิพากษาด้วยโดมิเนเตอร์ไม่ได้....
ตอนนี้เขาเข้าใจความรู้สึกของกิโนะแล้ว....ว่าการที่เขายอมตายเพื่อให้ได้จัดการกับเจ้ามาคิชิมะ...คนที่ต้องเฝ้ามองอยู่ข้างหลังอย่างกิโนะ....รู้สึกยังไง....
มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก....
เจ็บปวดยิ่งกว่าโดนเองหลายร้อยหลายพันเท่า.....
อ้อมแขนค่อยๆคลายออก
ก่อนจะดันไหล่บางให้นั่งตัวตรง เขาค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะดึงตัวกิโนสะให้ลุกตามขึ้นมา
หนี.....
ยังไงก็ต้องหนี.....
หนีไปด้วยกัน......
ไม่ว่าอนาคตแบบไหนจะรอพวกเขาอยู่
ยังไงก็จะต้องหนีไปให้รอด!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
To
be Con.
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอสครีมหน่อย คืออนิเมะจบได้แฮปปี้มากในสายตาข้าพเจ้าอ่ะนะ
เพราะงั้นเลยมีพลังปั่นฟิคเป็นบ้าเป็นหลังอยู่เนี่ยค่ะ โฮวววววววววววววววววววว
ชาบูจอมมาร ชาบู อ.อามาโนะ m(_ _)m \\(-
-)// m(_ _)m \\(-
-)// m(_ _)m \\(-
-)//
ถึงแม้ว่าจะแยกกันอยู่
แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ทั้งคู่แบบนี้ ดีใจน้ำตาไหลพรากสุดๆเลยอ่ะค่ะ ฮือออออออออออออ
จริงๆนะ ไม่คิดว่าคุณโคจะรอดเลยด้วยซ้ำอ่ะ ฮึกๆๆๆ เพราะงั้นมันเลยโล่งใจสุดๆเลยค่ะ
ที่ท่านจอมมารยังมีความปราณียัยมี๊ตัวน้อยๆ(?)อยู่บ้าง โฮวววววววววว
สำหรับคุณโคกิโนะน่ะแฮปปี้นะ(ชอบรอยยิ้มของกิโนะตอนพูดถึงคุณโคที่หนีไปมากๆเลยอ่ะค่ะ
มันดูอบอุ่นไงไม่รู้ โฮววววว) แต่ว่าคุณโคสึเนะกลับให้ความรู้สึกแฮปปี้แบบขมๆ(ไอ้ความหมายของหนังสือเล่มนั้นง๊ายยยย
เป็นรายละเอียดที่เล่นเอาปวดจี๊ดในใจมากอ่ะ ฮืออออ) ยิ่งของโชโงะซังนี่ไม่ต้องพูดถึงกันเลย
โศกมากกกกกสำหรับคนรักพ่อลูกชายสัปป้ากับป๋าเบียคนนี้ อือ...แล้วตรูจะต่อ ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม
คู่นี้ได้ไหมเนี่ย ง๊ากกกกกก โอย! ถ้าต่อแม่งก็ไม่ให้โศกนาฏกรรมหรอก!!
ไม่ชอบแต่งฟิคเศร้า!!
มีอะไรหลายๆอย่างที่เป็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่อยากจะสครีม
แต่ว่าถึงเวลาจริงๆก็ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร แบบว่ามันอัดแน่นอยู่ในใจมากๆเลยอ่ะค่ะตอนนี้
อ้า....จบแล้วสิน้า.....22
ไม่สิ น่าจะ 24 อาทิตย์ที่ตามติดกันตลอดทุกคืน โอยยยยย
นี่ตรูอยู่เฝ้าอนิเมะทุกเที่ยงคืนวันพฤหัสมาได้ครึ่งปีแล้วหรอเนี่ย?
พอคิดแบบนี้แล้วมันก็หัวเราะออกมาเลยอ่ะค่ะ 5555
ทำไปได้นะมัน ^
^ แต่พอคิดว่า คืนวันพฤหัสหลังจากนี้ไปจะไม่มีอะไรทำแล้วมันก็เหงาๆเนอะคะ
คงจะคิดถึงคุณโคมากแน่ๆเลยอ่า~~~~ ครอสโอเว่อร์ มาเป็น คุณโคโกคุ
ซะเลยเป็นไง (เฮ้ยยยยย ใจเย๊นนนนน!!!)
อ่า....มาพูดถึงฟิคกันบ้าง....ก็นะ....มันเริ่มแยกจากออริจินัลแล้วค่ะ5555
(ไม่ต้องบอกก็รู้เฟ้ย!!)
ก็แบบ....เค้าอยากเห็นสองคนเค้าหนีตามกันไปนี่นา =3= ก็ถือซะว่าเป็นอีกหนึ่งทางจบสำหรับคนรัก
คุณโคกิโนะ แล้วกันเนอะ แหะแหะ .....ยังมีต่อนะคะ
ยังไม่แน่ใจว่าจะอีกสองตอนจบไหมนะ? ยังไงก็ขอฝากด้วยนะค้า >w<
เอาเป็นว่าเดี๋ยวนึกอะไรออกจะมาสครีมต่อตอนหน้าแล้วกัน
ฮิ้ววววว คือว่าในหัวตอนนี้แม่งมีแต่คุณโคกิโนะ อ๊ากกกกกกกกกกก จะหลอนตรูไปถึงหน๊ายยยยยยยยย
ณ.
เวลานี้ต้องขอขอบคุณ โทรุซัง จาก ToruFansub มากๆเลยค่ะ m(_
_)m คำแปลของคำพูดที่มาจากอนิเมะก็ไปแฮปซับของโทรุซังมานี่แหละค่ะ5555
รวมถึงคำแปลเรดิโอดราม่าด้วย =w=
แล้วเจอกันตอนหน้านะค้า
กรี๊ดด!! หนีตามกันไปเลยค่าาา
ตอบลบอ่านแล้วร้องไห้เลยแฮะ... ตอนที่พ่อกิโนะตายอ่ะ
ดูในเมะ ลุงตายก็ร้องไห้ คือยิ่งเห็นหน้ากิโนะแล้วแบบ.. สุดๆจริงๆค่ะ
ปอลิง. แอบตะลึง คุณโคโกคุ!! =[]+!!!