Psycho Pass. OneShot.Fic [Kogami x Ginoza] ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม : หมายเลขยี่สิบเจ็ด

Psycho Pass. OneShot.Fic [Kogami x Ginoza]    ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม : หมายเลขยี่สิบเจ็ด

: Psycho Pass  Fanfiction

: Kogami Shinya x Ginoza Nobuchika

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เสียงฝีเท้าก้าวย่างอย่างเงียบเหงาเพียงลำพังดังก้องไปทั่วทางเดินของคอนโดที่ทุกห้องต่างปิดสนิทสมกับเป็นเวลาดึกสงัด

ทั้งๆที่ความจริงแล้วมากันสองคนแท้ๆ แต่เสียงเดินกลับมีแค่เสียงเดียว....เพราะอะไรน่ะหรอ?

ใบหน้าคมอมยิ้มน้อยๆก่อนจะหันไปมองใบหน้าเรียวซึ่งหลับใหลไม่ได้สติซบอยู่ที่หัวไหล่เขา ร่างโปร่งบางถูกแบกขึ้นหลังมาทำให้ขาทั้งสองข้างไม่แตะพื้น....เพราะงั้นมันจึงมีแต่เสียงเดินของเขาอยู่เสียงเดียว

แผ่นอกบางที่แนบอยู่กับแผ่นหลังของเขานั้นขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่สม่ำเสมอ บ่งบอกว่า กิโนสะ โนบุจิกะ กำลังหลับสนิท ใบหน้าใสที่คลอเคลียอยู่ใกล้ๆใบหน้าเขาไม่เหลือเค้าเจ้านายผู้เข้มงวดของบรรดาหมาล่าเนื้อแห่งกรมความปลอดภัยเลยสักนิด

แล้วทำไมกิโนะถึงได้อยู่ในสภาพนี้ทั้งๆที่ยังไม่เลิกงานดีน่ะหรอ?

นึกย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแล้วก็ให้หลุดขำออกมา....

ภารกิจของวันนี้คือการไปตามจับอาชญากรคนหนึ่ง...ซึ่งมันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าเจ้าหมอนั่นมันจะไม่ใช่อาชญากรที่มีความสามารถด้านการ Hacking

และเพราะรู้ว่ามันสามารถ Hack ภาพโฮโลแกรมของห้องได้จนอาจทำให้เกิดปัญหาในการจับกุม พวกเขาจึงวางแผนที่จะไล่ต้อนมันออกมาจากห้องแล้วค่อยจับกุมตัวข้างนอก

แต่ทว่า.....

หลังจากที่ไล่ต้อนมันออกมาได้ตามแผน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจับกุมมันได้ง่ายๆตามแผน....ในเมื่อเจ้าอาชญากรคนนี้ดันสามารถ Hack ได้แม้แต่โฮโลแกรมที่อยู่ตามถนน!

ภาพทุกอย่างดูสับสนปนเปกันไปหมด ทั้งพื้นถนน ทั้งตึกรามบ้านช่อง ทั้งรถรา หรือแม้แต่ในSiteก่อสร้างที่อยู่ข้างๆ ทุกอย่างหลอมรวมกันราวกับเป็นภาพลวงตา จนพวกเขาแยกไม่ออกเลยว่าอะไรคือของจริง อะไรคือโฮโลแกรมที่ถูก Hack!

“ นี่มันอะไรกันน่ะ?! พื้นที่รอบข้างเปลี่ยนรูปไปตามร่างกายของมันแล้ว! อย่าบอกนะว่าแม้แต่โฮโลแกรมบนถนนมันก็ยังHackได้?!”       กิโนสะ โนบุจิกะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นน้อยๆ กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า สิ่งของต่างๆลอยขึ้นมา แม้แต่พื้นที่จะใช้ยืนยังเคลื่อนที่ได้ จากถนนเรียบโล่งกลับมีกำแพงบ้างหุบเหวบ้างปนกันมั่วไปหมด ขาที่จะก้าวตามคนร้ายไปได้แต่หยุดชะงักพร้อมกับร่างกายที่เริ่มโคลงเคลงไปตามภาพโฮโลแกรมที่สับสน

“ ถ้าเป็นแบบนี้คนร้ายจะหนีไปได้นะคะ จะทำยังไงดีค่ะ?”        คุนิซึกะ ที่มาปฏิบัติภารกิจด้วยกันหันมาถามด้วยใบหน้าจริงจัง

“ กิโนะ! คุนิซึกะ! เป็นอะไรหรือเปล่า?!”        เสียงตะโกนไล่หลังมาเป็นของ โคงามิ ชินยะ ที่วิ่งไล่ต้อนคนร้ายออกมาจากในอาคาร

“ โคงามิหรอ? เพราะสภาพพื้นที่โดยรอบบิดเบือนแบบนี้ เราเลยไม่รู้ว่ามันหนีไปทางไหนน่ะ?”        ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นเอ่ยบอกคนที่วิ่งเข้ามาสมทบ

“ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ชั้นเลยขอยืมเจ้านี่มาจากลุงน่ะ”        เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะดึงขวดแก้วใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ท....เพราะเคยผ่านประสบการณ์โฮโลแฮกกิ้งแบบนี้มาตอนคดีชิงอวาต้าทาลิสแมนกับสปูกี้วูกี้ ทำให้ร่างสูงใหญ่รู้ดีว่าจะจัดการกับภาพโฮโลแกรมพวกนี้ได้ยังไง

“ Spiritus? เข้าใจแล้ว....จะทำให้พื้นที่ในเมืองเกิดประกายไฟแล้วทำให้ระบบดับเพลิงทำงานนี่เอง”        หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในทีมอุทานออกมาเมื่อมองเห็นว่าขวดแก้วใบนั้นคืออะไร.....Spiritus คือ เหล้า Vodka ยี่ห้อหนึ่งซึ่งมีดีกรีแรงมาก และเพราะว่ามันมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ถึง 96% หากพ่นออกมาพร้อมกับจุดไฟ มันก็จะทำให้เกิดประกายไฟได้ไม่ยาก แล้วพอเกิดประกายไฟ ระบบดับเพลิงก็จะทำงาน เมื่อน้ำถูกพ่นออกมา ภาพโฮโลแกรมที่ถูก Hack ก็จะถูกทำลาย

ในขณะที่ฝาขวดเหล้าถูกเปิดออกโดยมือใหญ่ และปากขวดก็จ่ออยู่ที่ริมฝีปากรสบุหรี่ เหล้าอึกหนึ่งถูกอมไว้ในปาก แต่ยังไม่ทันจะได้พ่นออกไป....

“ ในที่แบบนี้มีโดรนก่อสร้างได้ยังไง? โคงามิ! อันตราย!!”         จู่ๆร่างสูงโปร่งก็ตรงเข้ามาผลักร่างแข็งแกร่งจนเซถลาไปข้างหน้า

“ อุ๊ก! อ่อก!!”        เหล้าที่อมไว้ในปากจึงเผลอกลืนลงคอโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ อะไรกิโนะ?! เพราะนายมาผลักทำให้ชั้นกลืนเหล้าไปอึกนึงเต็มๆเลย!”       ใบหน้าคมหันมามองพรางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหล้าที่ไหลออกมาตามมุมปาก

“ อ่า...โทษที....ดูเหมือนโดรนที่ฉันเห็นเมื่อกี้จะเป็นโฮโลแกรมที่ถูก Hack น่ะ”       ภาพโดรนก่อสร้างที่พุ่งเข้ามาหายแว่บไปเมื่อมันชนเข้ากับร่างกายของพวกเขา จึงทำให้รู้ว่ามันไม่ใช่ของจริง  ใบหน้าเรียวจึงยิ้มแห้งๆขอโทษ

“ แต่ก็มีโอกาสที่จะเป็นของจริงแฝงมาในโฮโลแกรมก็ได้ ระวังหน่อยล่ะ”        น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาทำให้ใบหน้าคมอมยิ้ม....ห่วงเขาล่ะสิ.....ถึงได้พุ่งเข้ามาผลักเขาให้พ้นเจ้าภาพลวงตาของโดรนนั่น

“ ไอ้เวรนั่นเล่นเราซะแล้วสิ...เอาล่ะ....ลองอีกครั้งนึง”        ใบหน้าคมที่กำลังอารมณ์ดียกขวดเหล้าขึ้นจ่อปากอีกครั้งก่อนจะอมเหล้าเอาไว้ และในขณะที่มือเตรียมจะยกไลเตอร์ขึ้นมาเพื่อจุดไฟ....

“ ครั้งนี้เพดานกับกำแพงถล่มงั้นหรอ?! โคงามิหมอบลงเร็ว!!”        เสียงตะโกนดังลั่นมาจากกิโนสะ คราวนี้มือบางผลักจนร่างสูงใหญ่ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

“ อื้อ! อึก...!!”        แล้วเหล้าที่อมอยู่ในปากก็ถูกกลืนลงคอไปอีกอึก....และมันก็สมกับที่เป็นเหล้าแรง....ตอนนี้นัยน์ตาสีดำเริ่มมีภาพซ้อนกันไปมา ในหัวรู้สึกมึนตื้อจนต้องนั่งกุมขมับ

“ เฮ้อ....ครั้งนี้ก็โฮโลแกรมงั้นหรอ?....”         ใบหน้าเรียวถอนหายใจโดยไม่ได้สังเกตอาการของคนข้างๆที่แปลกไป

“ ทำอะไรอยู่น่ะโคงามิ? รีบทำให้ระบบดับเพลิงทำงานได้แล้ว”        คุนิซึกะร้องเตือนคนที่ยังนั่งสะบัดหน้ามึนงงอยู่ที่พื้น

“ รอเดี๋ยวคุนิซึกะ....สมแล้วที่เป็นเหล้าแรง ชั้นดื่มไปตั้งเยอะก็เลย.....”        ไม่ใช่แค่มึนอย่างเดียว ทั้งใบหน้าทั้งเสียงก็เริ่มจะออกอาการเมา....ก็นะ....ถึงแม้ว่าปกติแล้วเขาไม่ใช่คนคออ่อนอะไรมากมาย แต่เหล้าแรงแบบนี้ก็ใช่ว่าจะหากินได้ง่ายๆในยุคนี้ให้ชินได้เสียเมื่อไหร่

ร่างโปร่งบางจึงหันมามองคนที่ยังนั่งสะบัดหัวไล่ความมึนสลับกับแผ่นหลังของคนร้ายที่วิ่งหนีไปไวๆ

“ จะปล่อยมันไปไม่ได้เด็ดขาด! ส่งขวดมาเดี๋ยวชั้นจัดการเอง!!”         มือบางดึงขวดเหล้ามาจากมือใหญ่ก่อนจะยกมันขึ้นจ่อปาก กลิ่นเหล้าลอยมาแตะจมูกก่อนที่น้ำสีใสจะถูกอมเอาไว้  แต่ยังไม่ทันที่กิโนสะ จะได้คว้าไลเตอร์มาจากมือของโคงามิ....

“ หลบเร็วกิโนะ! มีรถยนต์วิ่งมาทางนี้!!”       ร่างแข็งแกร่งกลับตะครุบลำตัวบางให้กลิ้งหลบไปกับพื้น

“ อุ๊บ! อึก....”        เหล้าที่อมอยู่ในปากจึงกลืนลงคอไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

       

“ หายไปแล้ว! เมื่อกี้ก็โฮโลแกรมงั้นหรอ? บ้าเอ้ย! เพราะทั้งแอลกอฮอล์ ทั้งโฮโลแกรม เลยแยกไม่ถูกแล้วว่าอันไหนของจริง อันไหนหลอก!”      ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนก่อนจะมองรอบตัวไปมา ใบหน้าคมขึ้นสีแดงเล็กน้อยแต่ก็ยังสามารถทรงตัวได้ดีอยู่

“ ผู้สังเกตการณ์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”        คุนิซึกะหันไปถามร่างโปร่งบางที่ยังนั่งมึนอยู่ที่พื้น ใบหน้าเรียวขึ้นสีแดงทีละน้อย...แต่ไม่นานมันก็กลายเป็นสีแดงจัด  

“ เป็นอะไรไปกิโนะ?”       เพราะมัวแต่ห่วงเรื่องจะจับคนร้าย ทำให้ร่างสูงใหญ่ลืมไปว่า.....

“ ชั้นเองก็กลืนเหล้าไปพอสมควร....คอแห้งไปหมด...นี่มันอะไรกันน่ะ?”       ร่างโปร่งพยายามลุกขึ้นยืนด้วยสภาพโงนเงน และตอนนั้นเองที่โคงามิเพิ่งจะนึกออกว่า....

“ Spiritus น่ะมีระดับแอลกอฮอล์สูงถึง 96% เลยนะคะ...ผู้สังเกตการณ์เองก็อย่าฝืนดีกว่า....”        และดูเหมือนจะไม่ได้มีแต่โคงามิที่รู้ว่ากิโนสะเป็นอะไร คุนิซึกะเองก็ดูท่าว่าจะรู้เช่นกัน

“ ไม่...ไม่เป็นไรหรอก....คราวนี้ชั้นจัดการเอง....”        จะมีก็แต่เจ้าตัวเองนี่แหละที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลัง....เมา!!

“ แค่นี้....น่ะ....ไม่....เท่าไหร่................”         น้ำเสียงเริ่มอ้อแอ้ และไม่นานเลย.....

ตุบ.....

ร่างโปร่งบางก็ล้มฟุ้บลงไปที่พื้นทันที

“ เฮ้ยกิโนะ! เป็นไรหรือเปล่า? กิโนะ!!”

นั่นคงจะเป็นเสียงสุดท้ายที่เจ้าของใบหน้าเรียวได้ยิน.....

หมาล่าเนื้อที่เจ้านายใช้การไม่ได้จึงต้องออกล่าคนร้ายกันตามลำพังสองคน และจนกระทั่งภารกิจเสร็จสมบูรณ์ร่างสูงใหญ่ถึงได้แบกร่างโปร่งบางกลับคอนโดมาในสภาพไร้สติอย่างที่เห็น

ร่างโปร่งบางถูกวางลงบนเตียงหลังใหญ่ภายในห้องนอน ก่อนที่ร่างแข็งแกร่งจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ใบหน้าคมก้มลงล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองที่ก็กลืนเหล้าอย่างแรงนั่นไปไม่ใช่น้อยให้สร่างเมาเรียบร้อยก่อน แล้วจึงหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆเดินกลับมาหาคนที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง

แว่นตาถูกถอดออกให้อย่างเบามือก่อนที่ผ้าขนหนูจะตามลงมาเช็ดใบหน้าเนียนใส  ริมฝีปากสีระเรื่อบ่นงึมงำอะไรบางอย่างก่อนจะหลับพริ้มต่อไป จนคนที่เช็ดหน้าให้เผลอจ้องมองอย่างหลงใหล

ใบหน้าคมยิ้มน้อยๆกับคนหมดสภาพตรงหน้า ผ้าขนหนูถูกโยนไปพาดไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะนั่งลงข้างๆคนที่ยังหลับสนิท

มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมสีดำขลับออกให้พ้นใบหน้าเรียวซึ่งยังคงแดงระเรื่อ....แดงตั้งแต่ใบหูไปจนถึงลำคอ

สภาพแบบนี้ของกิโนะทำให้เขาเผลอยิ้ม....เพราะเขารู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วว่า กิโนะเป็นคนที่คออ่อนมาก

“ ไม่สมกับที่เป็นลูกลุงเลยน้า....”        ร่างแข็งแกร่งเอนตัวลงนอนตะแคงมองใบหน้าของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง.....ภาพของภารกิจหนึ่งในอดีตลอยเข้ามาในหัวให้ยิ้มออกมาได้ทุกครั้งที่นึกถึงมัน....

เมื่อหกปีก่อน....

ตอนนั้นเขายังเป็นผู้สังเกตการณ์....และเจ้าซาซายามะก็ยังมีชีวิตอยู่......

“ จะขออธิบายเกี่ยวกับภารกิจคราวนี้ละนะ....คาตาซาวะ โยโนะ.....ผู้ต้องสงสัยว่าค้ายาเถื่อนซึ่งเป็นยาที่ใช้ฉีดเข้าเส้นเพื่อต่อต้านความเจ็บปวดที่เกิดจากการลงโทษของโดมิเนเตอร์....คนที่ใช้ยานี่หากโดนโหมดพาราไรเซอร์ ร่างกายก็จะไม่เป็นอัมพาตทำให้หนีจากการจับกุมของพวกเราได้  และถ้าเป็นโหมดเอลิมิเนเตอร์ ร่างกายก็จะระเบิดเฉพาะส่วนที่ถูกยิงเท่านั้น ไม่ระเบิดทั้งหมด หรือก็คือไม่ตายนั่นเอง”        โคงามิ ชินยะ ยืนอธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับภารกิจที่เพิ่งได้รับมาให้กับอีกสามคนที่เหลือฟัง

หน่วยสืบสวนที่หนึ่ง ของกรมความปลอดภัยในเวลานั้นมีกันอยู่ทั้งหมด 4 คน.......ผู้สังเกตการณ์ระดับหัวกะทิที่เพิ่งเข้ากรมมาได้สองปีอย่าง โคงามิ ชินยะ กับ กิโนสะ โนบุจิกะ....และหมาล่าเนื้อชั้นเยี่ยมอย่าง ซาซายามะ มิตสึรุ กับ มาซาโอกะ โทโมมิ

ทั้งความหนุ่มแน่นจากเด็กใหม่ไฟแรงกับชั้นเชิงจากประสบการณ์มากมายของคนที่ผ่านงานมาอย่างโชกโชน.....ทำให้ใครๆในกรมต่างก็คาดหวังกับทีมที่ยอดเยี่ยมทีมนี้....เพราะไม่ว่าจะเป็นคดีหินแค่ไหนก็ปิดลงได้แน่นอนหากมันตกถึงมือหน่วยที่หนึ่ง

และคดีคราวนี้เองก็เช่นกัน.....

“ เพราะไอ้ยานี่มันทำขึ้นมาเพื่อต่อต้านพวกเรา  จึงจำเป็นต้องขุดคุ้ยสาวไปให้ถึงต้นตอที่ผลิต....จำเป็นต้องจับตัวมันแบบเป็นๆให้ได้พร้อมทั้งของกลางด้วย”      

“ ฟังดูก็ไม่เห็นจะมีอะไรยากนี่นา....ก็บุกเข้าไปจับมันตรงๆในบ้านมันก็สิ้นเรื่อง”        ซาซายามะเอ่ยออกมาด้วยเสียงสบายๆ ร่างกายสูงยาวเอนพิงไปกับเก้าอี้พรางยกมือขึ้นหนุนท้ายทอยด้วยท่าทางไม่เรียบร้อยราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจนักว่ากำลังประชุมกันอยู่ในกรมความปลอดภัย

“ มันไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิ เพราะหน่วยที่สามเคยเอาโดรนไปลอบสแกนบ้านของเจ้านั่นแล้ว แต่ก็ไม่พบของกลางซึ่งก็คือยาเถื่อนนั่นเลยแม้แต่เม็ดเดียว”       โคงามิโยนเอกสารที่เป็นรายงานของหน่วยที่สามไปให้ซาซายามะซึ่งรับไปเปิดดูด้วยท่าทางไม่ใส่ใจเหมือนเดิม

“ ถ้างั้น...ที่ที่เราจะจับหมอนั่นได้ก็คือ ที่ที่มันขายยา?”        กิโนสะขยับแว่นตาพรางก้มลงอ่านรายงานที่กางอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าจริงจังจนอีกสามคนที่เหลือนึกเอ็นดู....เพราะมักจะจริงจังกับทุกเรื่องแบบนั้นเลยทำให้ยิ่งน่าแกล้ง

“ ใช่....เราต้องบุกเข้าไปจับตอนที่มันกำลังขายยา.....แต่ปัญหามันอยู่ตรงนั้นแหละ....”      โคงามิก้มลงมองรายงานพรางถอนหายใจออกมา

“ หมอนั่นมักจะนัดขายยาในบาร์แบบปิด...ถ้าจะให้อธิบายง่ายๆก็คือบาร์ที่มีแต่สมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าไปได้...ซึ่งฉันคิดว่ากว่าเราจะขอเข้าตรวจค้น กว่าจะได้บุกเข้าไป มันก็คงจะรู้ตัวและชิ่งหนีไปได้เสียก่อน....และหากเราพลาดแม้แต่ครั้งเดียว รับรองเลยว่าพวกมันต้องระวังตัวหนักกว่าเดิมแน่ๆ แล้วทีนี้ก็จะยิ่งตามจับยาก”

“ ไม่เห็นจะยาก....ก็ปลอมตัวเข้าไปเป็นสาวนั่งดริ๊งในบาร์นั่นสิ แล้วพอมันเข้ามาก็เป่าด้วยพาราไรเซอร์ไปซักทีสองทีก็จบแล้ว”        ซาซายามะเสนอแผนออกมาอย่างไม่ใส่ใจ โดยลืมไปว่า....คนในหน่วยที่หนึ่งทั้งหมดนั้น....เป็นผู้ชาย

และเพราะว่ามันดันเป็นแผนการที่ดูเข้าท่า ทำให้สมาชิกทั้ง 4 ของหน่วยที่หนึ่งเองก็ยังไม่มีใครเอะใจ และเริ่มวางแผนต่อไปโดยมีแนวคิดนี้เป็นที่ตั้ง

จนกระทั่ง....

แผนการทุกอย่างต่างถูกวางไว้อย่างดิบดี.....แม้แต่ชุดที่จะใช้ในการปลอมตัวก็ถูกหามาจนพร้อมสรรพ

แล้วสมาชิกหน่วยที่หนึ่งจึงต้องมายืนกุมขมับอยู่ตรงหน้าชุดที่ถูกเปิดออกจากกล่องอย่างเพิ่งจะรู้ตัว

มันเป็นชุดกี่เพ้ากระโปรงยาวเข้ารูปสีแดง....ถึงจะบอกว่ากระโปรงยาวแต่มันก็แหวกจนถึงต้นขา

คำถามเดียวที่ลอยอยู่ในใจของทุกคนคือ........แล้วใครจะเป็นคนทำ?

ใครจะเป็นคนใส่ไอ้ชุดบ้าๆนี่วะ?!!!

แล้ว....สายตาสามคู่ก็มองไปที่ กิโนสะ โนบุจิกะ เป็นตาเดียว.....คนสามคนต่างก็มองไปพร้อมกันโดยที่มิได้นัดหมาย ทำเอาเจ้าของร่างที่ถูกมองถึงกับผงะ

“ ไม่เด็ดขาด!!!”         ใบหน้าเรียวปฏิเสธออกมาทันที มือบางยกขึ้นมาขยับแว่นจนผมหน้าม้าที่สั้นระขอบแว่นพลิ้วไหวน้อยๆ

“ ชั้นว่านายก็เหมาะดีนะกิโนะ?”        โคงามิมองไปที่เอวคอดบางก่อนจะหันไปมองกี่เพ้าเข้ารูป....ตอนนั้นทั้งสองคนเพิ่งจะคบกันในฐานะคนรักได้ไม่ถึงสามเดือนดี

“ อย่าเอาความหื่นของแกมาปนกับงานนะเจ้าบ้าโคงามิ!....งานนี้ใครมันเป็นคนเสนอไอเดียก็ให้มันทำสิ!”        แล้วกิโนสะก็ตวัดสายตาจิกกัดไปที่ซาซายามะที่ยิ้มหน้าซีด

“ ไม่ดีม้างกิโนะเซ็นเซย์......งานนี้มันเหมาะกับเด็กหน้าใสวัยละอ่อนแบบกิโนะเซ็นเซย์มากกว่านะ”       ใบหน้าเริงร่ายกเหตุผลมาอ้างอย่างแนบเนียน

“ ถ้าวัยละอ่อนละก็...ไม่ได้มีแค่ชั้นคนเดียวนี่!”       นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นตวัดไปมองอีกคนที่เข้ากรมมาพร้อมกันและมันก็ทำให้ใบหน้าคมถึงกับกระตุกเฮือก

“ แต่งานลงพื้นที่แบบนี้มันเป็นงานของหน่วยปฏิบัติการไม่ใช่หรอ?”       โคงามิหาข้ออ้างแถไปจนได้ และหากพูดถึงหน่วยปฏิบัติการก็มีอยู่แค่สองคน หากเจ้าซาซายามะปฏิเสธเสียงแข็ง มันก็จะเหลืออีกแค่คนเดียวแล้วน่ะสิ

และเมื่อสายตาทั้งสามคู่มองไปที่ลุงมาซาโอกะที่ยิ้มพรางเกาหัวแกรกๆ....

“ เฮ้อ.....”         เสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย...คงไม่มีบาร์ที่ไหนรับสาวนั่งดริ๊งอายุปูนนั้นไปทำงานหรอกมั้ง

ในเมื่อเถียงกันไปเกี่ยงกันมาแบบนี้มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น สรุปไม่ได้งานก็ไม่เดิน หน่วยที่หนึ่งอันเลื่องลือคงต้องมาเสียชื่อก็คราวนี้เอง...ใครจะไปยอมได้ เพราะงั้น....

“ นี่  มาจับไม้สั้นไม้ยาวกันเถอะ จะได้สรุปๆได้ซักที อยากปิดคดีนี้แล้วไปนอนดูเอวีจะแย่แล้วอ่ะ”       ซาซายามะเสนอความคิดออกมา ถึงแม้ว่าเหตุผลของหมอนั่นจะถ่อยไปหน่อยแต่อีกสามคนที่เหลือก็เห็นด้วย ถ้ามันจะทำให้ได้ข้อสรุปซักที

“ อย่างน้อยนี่ก็น่าจะเป็นวิธีที่ยุติธรรมที่สุด”       กิโนสะพูดออกมา....เพราะคิดว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ.....

“ ถ้างั้นน้า....คนจับได้ไม้สั้นต้องเป็นคนแต่งชุดนั้นและปลอมตัวเป็นสาวนั่งดริ๊งนะ...เข้าใจกันถ้วนหน้าแล้วใช่ป่ะ?”        มีเพียงกิโนสะที่พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน

“ เอ้า! กิโนะเซ็นเซย์....ในฐานะที่เป็นใหญ่ที่สุดในหน่วยหนึ่ง....จับก่อนเลย!”        แล้วไม้สั้นไม้ยาวในมือ ซาซายามะ ก็ยื่นไปอยู่ตรงหน้ากิโนสะ  มือบางยกขึ้นขยับแว่นก่อนจะจ้องเขม็งไปที่ไม้สี่อันอย่างกับจะพยายามมองให้ทะลุปรุโปร่งว่าอันไหนคือไม้สั้นอันไหนคือไม้ยาวกันแน่

ปลายนิ้วคีบไม้ขึ้นมาอันหนึ่งด้วยใบหน้าลุ้นระทึก....แท่งไม้ที่ค่อยๆพ้นมือใหญ่ขึ้นมานั้นทำเอาใบหน้าเรียวมีแต่เหงื่อแตกพลั่ก ในใจลุ้นสุดตัวว่าไม้มันจะยาวจนดึงเท่าไหร่ก็ไม่หลุดออกมาจากมือหยาบกร้านนั่น

แต่ทว่า.....

ดูเหมือนวันนี้จะไม่มีโชคสำหรับคนใส่แว่น....

เพราะไม้ที่นิ้วเรียวคีบออกมา ไม่ทันไรก็หลุดจากมือซาซายามะอย่างง่ายดาย....

“ ไม้สั้นคร้าบบบบ......ดีใจด้วยนะ กิโนะเซ็นเซย์!”        ซาซายามะดีใจจนออกนอกหน้า แต่ทว่าคนที่จับได้กลับแข็งเป็นหินไปแล้ว นัยน์ตาที่จริงจังอยู่เสมอเหม่อลอยไปยังโลกหน้าเป็นที่เรียบร้อย

“ โฮ่ย กิโนะ?”        มือใหญ่ของโคงามิโบกไปมาตรงหน้ากิโนสะ ทำให้ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะยกเจ้าไม้สั้นเจ้าปัญหาขึ้นมามองแล้วมองอีกว่าตนไม่ได้ตาฝาดไป

“ ไม้สั้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลยกิโนะเซ็นเซย์  หวังว่าท่านผู้สังเกตการณ์ของหน่วยที่หนึ่งคงทำตามสัญญาน้า....”        น้ำเสียงเริงร่าทำให้ใบหน้าเรียวตวัดสายตาขึ้นมามอง ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้

“ กะ ก็ได้! นะ ในเมื่อผลมันออกมาเป็นแบบนี้มันก็ช่วยไม่ได้!”        เสียงตะกุกตะกักดังขึ้นมาก่อนที่ร่างโปร่งจะหันไปคว้ากี่เพ้าเจ้าปัญหาขึ้นแล้วเดินตรงดิ่งไปยังห้องพักด้านหลัง

และในตอนนั้นเองที่ไม้ทั้งหมดในมือกร้านของซาซายามะถูกหย่อนลงไปในถังขยะ ซึ่งโคงามิก็ตาไวพอที่จะเห็นมัน

" เฮ้ยซาซายามะ! ไอ้ไม้พวกนี้น่ะมัน......"         ดูยังไงมันก็ไม้สั้นทั้งหมดเลยไม่ใช่หรอน่ะ? เพราะงั้นไม่ว่ากิโนสะจะหยิบอันไหนขึ้นมาก็โดนทั้งหมดอยู่ดีนี่!

“ ก็ดีกว่านายหรือชั้นหรือลุงต้องเป็นคนทำใช่ไหมล่ะ?  อย่างน้อยถ้าเป็นกิโนะเซ็นเซย์ คงแต่งหญิงออกมาได้น่าดูกว่าเราสามคนที่เหลือแหละ....บอกตามตรงว่าชั้นคงได้ยืนอ้วกจนหมดแรงแน่ถ้าคนที่จะแต่งชุดนั่นเป็นลุงหรือไม่ก็ผู้ชายล่ำบึกแบบนายน่ะโคงามิ”     

ใบหน้าคมนิ่งคิด......ก็จริง....เขาที่สัมผัสร่างนั้นมาหลายครั้งย่อมรู้ดีว่ากิโนะบางกว่าที่เห็นภายนอกหลายเท่า

และเมื่อมองไปที่ผู้เป็นพ่อบังเกิดเกล้า...ลุงเองก็ดูท่าว่าจะไม่คัดค้านอะไร....

“ นี่....ชั้นใส่ไม่เป็นล่ะ ไอ้ชุดนี้มันใส่ยังไง?”       จู่ๆคนที่เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อก็กลับออกมากะทันหันทำเอาอีกสามคนที่เหลือโกยถังขยะนั่นหลบแทบไม่ทัน

“ โอ้....ไม่ต้องห่วงๆ เดี๋ยวพี่ชายจะไปช่วยใส่ให้เอง ไอ้เรื่องเสื้อผ้าสตรีไว้เป็นหน้าที่พี่ชายคนนี้เถอะ”      ซาซายามะดิ่งเข้าไปคว้าเอวบางของคนที่ยังสนใจแต่เสื้อผ้าแปลกตาในมือ

“ หยุดเลยแก....เดี๋ยวจะเรียกชิอองให้แล้วกัน”         มือใหญ่ของโคงามิคว้าคอไอ้ตัวหน้าหม้อประจำกรมความปลอดภัยเอาไว้ก่อนจะหันไปบอกกิโนสะว่าจะเรียกคนที่น่าจะช่วยได้ดีกว่ามาให้

จอเสมือนที่ข้อมือถูกเรียกขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าสวยของหญิงสาวประจำห้องแลบ

“ ชิออง มาช่วยแต่งตัวให้กิโนะหน่อย...เธอคงพอรู้คร่าวๆเกี่ยวกับภารกิจที่พวกชั้นจะต้องไปทำแล้วใช่ไหม?”       น่าจะรู้ดีอยู่แหละ เพราะคนที่เลือกชุดสุดสยิ๋วนี่มาให้ก็คือเธอเองนั่นแหละ

“ โอเค....ว่าแต่ตกลงผู้สังเกตการณ์ทำเองเลยหรอ? เหะ เหะ เหะ”        เสียงหัวเราะไม่เข้ากับหน้าดังมาตามสาย

“ เซ็นเซย์...ยืมบราเสริมฟองน้ำด้วยได้ม้า”     และยังไม่ทันที่จะวางสาย ซาซายามะก็ตะโกนบอกหญิงสาวแทรกเข้าไป.....แค่นั้นแหละ......คนที่ต้องใส่ไอ้ของที่เจ้าบ้านั่นตะโกนออกไปถึงกับตัวแข็งทื่อ ใบหน้าเรียวมีแต่เหงื่อแตกพลั่ก

“ ชั้นไม่มีของแบบนั้นหรอกย่ะ นี่น่ะของแท้นะยะ แต่....จะหาให้ก็แล้วกัน”

" ขอแบบบึ้มๆเลยนะ คัพEน่ะ คัพE!!"      จอมลามกประจำกรมเอ่ยบอกไปด้วยน้ำเสียงระรื่น

" เอาเล็กๆพอ เดี๋ยวตาลุงหื่นกามมาลวนลามกิโนะของชั้นจะทำไง"        แล้วมันก็ถูกตัดบทโดยโคงามิทันทีเช่นกัน ประโยคที่ทั้งสามคนพูดกันอยู่นั้นทำเอาคนที่ตามไม่ทันได้แต่ทำหน้างง

" พวกแกพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?"        ถึงจะรู้ว่าบราคืออะไรแต่ก็ไม่รู้รายละเอียดมากไปกว่านั้น และเพราะคำถามนั่นแหละทำเอาอีกสามคนหันมามองด้วยสายตาจะว่าเอ็นดูก็ไม่เชิงเจ้าเล่ห์ก็ไม่ใช่

ก็เพราะยังใสซื่อแบบนี้แหละน้า....เพราะงั้นต่อให้ซึนเดเระแค่ไหนคนในหน่วยที่หนึ่งก็ไม่มีใครว่าอะไร....กลับจะชอบเย้าแหย่ในความจริงจังนั่นอีกต่างหาก

กิโนสะและคาราโนโมริหายเข้าไปในห้องพักของผู้สังเกตการณ์ที่อยู่ด้านในนานสองนาน เวลาเดินจากบ่ายจนกลายเป็นเย็น และอีกไม่นานก็จะได้เวลาออกปฏิบัติการณ์อยู่แล้ว สามคนที่นั่งรออยู่ในห้องทำงานของหน่วยที่หนึ่งต่างซักซ้อมแผนการกันอย่างขะมักเขม้น จนกระทั่ง

“ แต้น~~~เรียบร้อยแล้ว~~~”        เสียงของหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่ดังออกมาจากห้องพัก คาราโนโมริเดินออกมาด้วยใบหน้ามั่นใจ

“ เอ้า! ผู้สังเกตการณ์ก็ออกมาสิ! ไม่ต้องห่วงหรอกน่า สวยจนไม่มีใครแยกออกแน่”        หญิงสาวเดินกลับเข้าไปใหม่เมื่ออีกคนไม่ยอมตามออกมา มือบางฉุดกระชากลากถูกันอยู่พักนึง ยิ่งทำให้สายตาอีกสามคู่จ้องมองไปที่บานประตูอย่างลุ้นระทึก

“ หะ ห้ามหัวเราะนะ!”        เสียงดุๆแต่ก็ตะกุกตะกักดังออกมาก่อนจะมองเห็นตัวเสียอีก และเมื่อขาเรียวขาวที่โผล่พ้นรอยแหวกสูงของกระโปรงกี่เพ้าก้าวออกมา....ไม่เพียงแค่ทั้งหมดจะไม่หัวเราะตามที่สั่ง....แต่ยังทำในสิ่งตรงข้าม

สายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้องต่างเบิกกว้างก่อนจะค้างอย่างตะลึงอยู่แบบนั้น.....

กิโนสะ โนบุจิกะ ในวัยยี่สิบต้นๆนั้นยังตัวเล็กบาง ความสูงที่ไม่มากเท่าปัจจุบันทำให้รูปร่างพอดีกับกี่เพ้าสีแดงแบบสุดๆ  ต้นแขนก็ไม่มีมัดกล้ามทำให้มันดูเรียวเล็กกว่าเดิมเมื่อแขนเสื้อสั้น ท่อนล่างเองก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยถึงแม้ว่ารอยแหวกของกี่เพ้าจะยาวขึ้นไปจนเกือบจะถึงโคนขา เพราะว่าขาเรียวที่โผล่พ้นรอยแหวกออกมามันทั้งขาวทั้งเนียนแถมยังไม่ใหญ่เหมือนผู้ชายทั่วไปอีกด้วย คอแบบจีนของเสื้อส่งให้ลำคอยิ่งดูระหง  ถึงแม้ว่าสิ่งที่นูนออกมาตรงหน้าอกจะไม่ใช่ของจริงแต่คาราโนโมริก็จัดแต่งมันออกมาจนดูยังไงก็ดูไม่ออก 

และก็ไม่ใช่เฉพาะรูปร่างเท่านั้นที่ดูแนบเนียน....ผิวขาวจัดยามเมื่ออยู่ใต้สีแดงของผ้าก็ดูผ่องจนบอกว่าเป็นผิวของสาวน้อยแรกรุ่นก็เชื่อได้....ยิ่งใบหน้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง  รูปหน้าที่เรียวสวยอยู่แล้วพอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางก็ยิ่งทำให้ดูละมุนละไม ริมฝีปากอวบอิ่มถูกทาสีแดงแข่งกับชุด แก้มใสก็อมชมพูน่าสัมผัส นัยน์ตาโฉบเฉี่ยวดูมีเสน่ห์ราวกับสาวชาวจีนมาใส่กี่เพ้าเอง เส้นผมสีดำนุ่มลื่นที่แทบจะไม่ต้องทำอะไรมากเพียงแค่หวีปัดๆนิดหน่อยกับประดับดอกเหมยเล็กๆ.....

ไม่รู้ว่าควรจะชมคาราโนโมริที่แต่งเก่ง หรือควรจะชมกิโนสะที่มีทุกอย่างบนร่างกายให้แต่งออกมาได้ขนาดนี้....

สวย.....

สวยจนละสายตาไม่ได้.....

“ กิโนะเซ็นเซย์.....เห็นแล้วอยากลวนลามขึ้นมาเลยล่ะ....ขอจีบได้ไหมเนี่ย?”        ซาซายามะโพล่งขึ้นมาหลังจากที่มองตาค้างอยู่นานสองนาน ร่างสูงชะลูดลุกขึ้นไปยืนส่องนู่นส่องนี่อยู่ใกล้ๆแล้วมือกร้านก็แอบลูบลงไปที่ต้นขาขาวซึ่งโผล่พ้นรอยเหวกออกมา....หาเรื่องโดนหมัดน้อยๆนั่นต่อยจนหน้าหงาย

ผลั๊วะ!!!

ผลั๊วะ!!!

แน่นอนว่าไม่ได้มีเสียงทำร้ายร่างกายแค่เสียงเดียว เพราะมือใหญ่ของโคงามิก็ตามไปเขกหัวลามกนั่นซ้ำเข้าให้อีกที

“ ของชั้นเฟ้ย!”        ถึงแม้ว่าคำพูดจะไม่ได้ทำให้ร่างโปร่งบางรู้สึกต่างกันเลยก็เถอะ....

“ ชักจะหวงขึ้นมาแล้วอ่ะ กิโนะ”          ร่างสูงใหญ่ตามเข้ามาคลอเคลียด้วยน้ำเสียงเง้างอด สองแขนแข็งแรงกอดเอวบางอย่างหวงๆ ใบหน้าคมเองก็เกยอยู่ที่ไหล่บางอย่างไม่สนใจคนเป็นพ่อที่ยืนอยู่ไม่ได้ไกลเลยสักนิด.....นี่ถ้าลุงมาซาโอกะแกเป็นพวกลัทธิคลั่งลูกชายละก็ ป่านนี้อาจจะโดนเป่าด้วยลูกโม่ไปแล้ว

“ อยากจะโดนต่อยตามเจ้าซาซายามะไปอีกคนใช่ไหมโคงามิ?”         มือบางยันทั้งหน้า ยันทั้งตัวปลิงควายที่เกาะหลังอยู่ออกไป

“ แล้วแว่นฉันไปไหนเนี่ย?”        ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ก่อนที่เสียงหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังจะดังออกมาจากปากของทุกคน

“ ฮ่าๆๆๆๆ กิโนะเซ็นเซย์....มีสาวนั่งดริ๊งที่ไหนเค้าใส่แว่นกันบ้างล่ะ? ไม่ใช่เมดคาเฟ่นะ จะได้มีแบบโมเอะน่ะ ฮ่าๆๆๆ”

แผนการดำเนินไปได้ด้วยดี...กิโนสะแฝงตัวเข้าไปเป็นสาวนั่งดริ๊งคนใหม่ได้โดยที่ไม่มีใครสงสัย

เวลาผ่านช่วงหัวค่ำได้สักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของ คาตาซาวะ โยโนะ....ผู้ต้องสงสัยของคดีคราวนี้เลย

ใบหน้าเรียวลอบถอนหายใจ  ได้แต่ภาวนาว่าไอ้บ้านั่นมันจะรีบๆไสหัวมาสักที....เพราะถ้ามันไม่มาวันนี้ก็จะหมายความว่า....พรุ่งนี้เขาก็ต้องปลอมตัวใส่ชุดบ้าๆนี่มาที่นี่อีกน่ะสิ

นัยน์ตาสีดำเหลือบลงไปมองกี่เพ้าสีแดงที่สวมใส่อยู่....ไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้หญิงใส่ชุดแบบนี้เข้าไปได้ยังไง ทั้งคับ ทั้งอึดอัด ไหนจะรอยแหวกที่ขานี่อีกล่ะ จะลุกจะนั่งก็แสนจะลำบาก

เฮ้อ.....

ใบหน้ามุ่ยเหลือบขึ้นมองไปรอบๆจึงเพิ่งรู้ตัวว่าถูกสายตาของลูกค้าหนุ่มๆหลายคนจ้องมองอยู่ ขนบนแขนลุกเกรียวอย่างไม่มีสาเหตุ ใบหน้าเรียวเสหลบอย่างพยายามให้อ่อนช้อยที่สุด...โอย...นี่ยังดีนะที่มาม่าซังของที่นี่ยังมีความปราณีอยู่บ้าง ยังยอมให้เด็กใหม่อย่างเขานั่งดูพวกรุ่นพี่อยู่เฉยๆในการทำงานวันแรกแบบนี้ก่อน

แต่ถ้าเป็นพรุ่งนี้....เขาคงต้องออกไปรับแขกอย่างไม่ต้องสงสัย

ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที รู้สึกขยะแขยงแปลกๆถ้าจะต้องให้ใครนอกจากโคงามิมาจับเนื้อต้องตัว

เพราะงั้นนะ....คาตาซาวะ โยโนะ....โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!!!

และอาการนั้นมันก็ไม่ได้เกิดกับกิโนสะเพียงคนเดียว ในเมื่อตอนนี้คนที่เฝ้าอยู่ข้างนอกอย่างโคงามิเองก็แทบจะนั่งไม่ติด

ในใจทั้งร้อนรนกระวนกระวายไปหมด ทั้งเป็นห่วง ทั้งหวง คนที่อยู่ข้างในบาร์นั่น แค่คิดว่าผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้จะมามองของของเขาด้วยสายตาโลมเลีย จะเอามือหยาบกร้านมาสัมผัสผิวขาวๆนิ่มๆนั่น มันก็แทบทนไม่ได้

เฮ้อ.....

รู้งี้ใช้ตำแหน่งหน้าที่ ใช้อำนาจบังคับให้เจ้าซาซายามะเป็นคนแต่งชุดนั่นซะก็ดีหรอก....เผื่อบางทีบาร์แห่งนี้อาจจะค้นพบหนทางใหม่ มีของแปลกเอาไปให้แขกดูซักตัวอะไรงี้

ในใจจึงได้แต่ภาวนาให้เรื่องมันจบภายในวันนี้ กิโนะของเขาจะได้ไม่ต้องมาแต่งตัวยั่วตะเข้แบบนี้อีก!

แล้วก็ราวกับคำภาวนาผสมสาปแช่งจะสัมฤทธิ์ผล

เมื่อจู่ๆรถสีดำหรูหราคันหนึ่งก็มาจอดลงที่หน้าบาร์.....แล้วคาตาซาวะ โยโนะ ก็เดินลงจากรถด้วยท่าทางภูมิฐานเข้าประตูไป โดยมีการ์ดอยู่ด้วยถึงสองคน

นัยน์ตาของโคงามิและซาซายามะที่เฝ้าอยู่ข้างหน้าบาร์จ้องเขม็งไปที่ประตู....ต่อให้มาซักกี่คนก็ไม่มีผลกับโดมิเนเตอร์และอย่างกิโนะเองก็น่าจะจัดการกับพวกมันได้ด้วยตัวคนเดียว

ถ้านั่นมันเป็นสถานการณ์ปกติละก็นะ....

เสียงสัญญาณเรียกเข้าดังขึ้นมาที่สายรัดข้อมือของโคงามิ

“ มีอะไรชิออง?”       เป็นสายที่มาจากห้องแลบวิเคราะห์

“ อือ....ฉันจับสัญญาณแปลกๆได้น่ะ...ว่ารอบๆบาร์ที่พวกนายอยู่กัน เมื่อสองสามนาทีก่อนจู่ๆก็มีรังสีตรวจจับโดมิเนเตอร์ปะปนเข้ามาน่ะสิ....นั่นก็หมายความว่าถ้าเปิดออนไลน์โดมิเนเตอร์เมื่อไหร่ ฝ่ายนั้นก็จะรู้ทันที”        ใบหน้าของโคงามินิ่งไป เหงื่อไหลลงมาจากไหนก็ไม่รู้ตัว

“ โฮ่ยโคงามิ.....ถ้างั้นกิโนะเซ็นเซย์ก็......”           กำลังตกอยู่ในอันตราย....

ถ้ากิโนสะเปิดออนไลน์โดมิเนเตอร์เมื่อไหร่ พวกนั้นก็จะรู้ตัวทันที....ในขณะที่กิโนสะเองจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันรู้แล้ว......ถ้าพวกมันหนีออกมาก็ไม่เป็นไรแต่หากมันคิดจะตรงเข้าเล่นงานตำรวจที่แอบแฝงเข้าไปขึ้นมาล่ะ พวกมันคงจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร ในเมื่อวันนี้มีเพียงกิโนสะคนเดียวที่เป็นเด็กใหม่

“ ซาซายามะ....บอกลุงทีว่าลุยเข้าไปเลย!”         ใบหน้าระรื่นยิ้มรับ เพราะนานๆทีจะได้ลุยสมใจ.....นานๆทีจะได้เห็นเจ้าผู้สังเกตการณ์คนนี้ใจร้อนขึ้นมากับเขาบ้างและไม่ห้าม...ถ้าเขาจะเข้าไปอาละวาด

“ โอ้ส!”

ร่างโปร่งบางยืนอยู่หลังเคาเตอร์บาร์ นัยน์ตาสีดำพยายามกวาดมองไปทั่วอย่างไม่ให้ใครจับพิรุธได้ว่าที่จริงแล้วกำลังจ้องมองประตูอยู่มากกว่า

และแล้วคนที่เฝ้ารอมาตั้งแต่หัวค่ำก็ก้าวเดินเข้ามา....

ใบหน้าเรียวยังคงนิ่งเฉยถึงแม้ว่าในดวงตาจะยิ้มอย่างยินดี....เรียวขาภายใต้กี่เพ้าขยับช้าๆให้สมกับที่เป็นท่าเดินของผู้หญิงก่อนจะหายตัวเข้าไปในห้องแต่งตัวที่อยู่ทางด้านหลัง....

ล็อคเกอร์ถูกเปิดออกก่อนที่มือบางจะสอดเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง แล้วโดมิเนเตอร์ก็ถูกหยิบออกมา

ฝ่ามือแนบสัมผัสลงไปที่ด้ามปืน....แล้วหูก็ได้ยินเสียงที่พูดกับเขาเพียงแค่คนเดียว....

….System Online…..

กว่าจะทะลวงด่านยามที่เฝ้าอยู่หน้าบาร์เข้ามาได้ก็ไม่ใช่งานง่ายๆจริงๆด้วย  โคงามิกับซาซายามะวิ่งอย่างรวดเร็วไปตามทางเดินที่มีเพียงแสงสลัวๆชวนให้เคลิบเคลิ้ม

สองมือใหญ่จับด้ามโดมิเนเตอร์มั่น ในใจเป็นห่วงกิโนสะจนแทบจะเป็นบ้า  ยิ่งวิ่งเข้าไปใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งได้ยินเสียงโครมครามดังชัดเจนขึ้นเท่านั้น

ข้างในคงจะมีเรื่องโกลาหลเกิดขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย ได้ยินทั้งเสียงกรีดร้องและฝูงชนที่วิ่งแตกหือออกมา และมันก็ยิ่งเป็นอุปสรรคที่ทำให้พวกเขาทั้งสองคนฝ่าเข้าไปได้ช้ากว่าเดิม

“ หลบหน่อยสิวะ!!”        ผู้สังเกตการณ์ที่เยือกเย็นอยู่เสมอกลับสบถออกมาก่อนจะแทรกกายฝ่าคนที่วิ่งสวนกันโดยไม่สนใจว่าจะไปชนกับใครเข้าหรือเปล่า

ตอนนั้นในหัวคิดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่า “ห่วง” ที่มีให้กับคนที่ยังติดอยู่ข้างใน  สองขารีบวิ่งเข้าไปจนไม่รู้เลยว่าเผลอทิ้งเจ้าซาซายามะไว้ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่

“ กิโนะ!!”        ดูเหมือนเสียงที่ตะโกนเรียกออกไปจะถูกเสียงกรีดร้องของผู้คนกลบจนหมด

“ กิโนะ!! นายอยู่ไหนน่ะ?!!”       มือใหญ่ผลักร่างของใครบางคนที่วิ่งเข้ามาชนก่อนจะฝ่าเข้าไปจนได้ ขายาวยกขึ้นถีบประตูจนหลุดกระเด็นก่อนที่สองมือจะยกโดมิเนเตอร์ขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

โครม!!!

แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำเอาใบหน้าคมถึงกับนิ่งค้าง นัยน์ตาสีดำเบิกกว้าง ส่วนโดมิเนเตอร์ในมือก็ราวกับจะเป็นอัมพาตเอาเสียดื้อๆ

“ .........กิโนะ...?.....”          มีเพียงเสียงครางเรียกชื่ออีกฝ่ายเท่านั้นที่เปล่งออกไปได้

ผลั๊วะ!! โครม!!!!

เปล่าเลย....ที่นิ่งค้างไม่ใช่เพราะกิโนสะถูกเล่นงานปางตาย....แต่ที่ร่างสูงใหญ่ขยับไปไหนไม่ได้นั่นก็เพราะกำลังนึกถึงอนาคตของตัวเองอยู่ต่างหาก

ว่าถ้าเขาเกิดทำอะไรให้ร่างโปร่งบางนั่นไม่พอใจเข้าละก็.....

เขาก็คงจะถูกจับทุ่มเหมือน คาตาซาวะ โยโนะ ที่กำลังนอนแอ้งแม้งหมดสติอยู่ที่พื้นด้วยฝีมือของกิโนสะที่ไม่ได้พึงพาโดมิเนเตอร์เลยสักนิดนั่นแน่ๆ

แม้แต่การ์ดร่างยักษ์ก็ยังเสร็จตัวบางๆนั่นเลย!

“ แฮ่ก....แฮ่ก.....โคงามิ?  มาก็ดีเลยเอาโดมิเนเตอร์ยิงมันอีกทีซิ ของชั้นถูกปัดกระเด็นไปไหนแล้วก็ไม่รู้เนี่ย”         ใบหน้าคมพยักลงหงึกๆก่อนจะทำตามคำสั่งคนรักอย่างว่าง่าย นัยน์ตาสีดำได้แต่จับจ้องมองร่างบางๆว่าไปเอาแรงตรงไหนมาจัดการไอ้คนพวกนี้ได้?

แล้วก็....ทั้งๆที่อยู่ในชุดแบบนั้นเนี่ยนะ?

ไม่อยากจะคิดเล้ย...ว่าเจ้าซาซายามะจะเลือดพุ่งขนาดไหน ถ้าได้นั่งมองตั้งแต่ต้นจนจบ!

กุญแจมือถูกใส่ให้เหล่าผู้ต้องหาจนครบ....แต่ดูเหมือนลมหายใจของกิโนสะจะยังไม่กลับมาเป็นปกติ

“ ไหวไหมน่ะ กิโนะ?”        โคงามิหันไปถามด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้ว่าปกติแล้วพวกเขาจะวิ่งไล่จับอาชญากรอยู่ทุกวันแต่มันก็ไม่ได้ออกแรงมากมายขนาดนี้

“ ไม่เป็นไร...คอแห้งนิดหน่อย ขอไปหาน้ำกินก่อนละ”       ใบหน้าเรียวหันไปหันมาก่อนจะคว้าขวดใสๆที่ตั้งอยู่แถวๆนั้นขึ้นมาดื่มพรวดๆอย่างกระหาย และเมื่อร่างสูงใหญ่มองให้ดีๆว่านั่นมันขวดน้ำอะไรก็ได้แต่ยกมือค้าง

“ เฮ้ยกิโนะ! ไอ้นั่นมัน......”         Spiritus ไม่ใช่หรอ? เหล้าอย่างแรงเลยไม่ใช่รึไงน่ะ?

“ กิโนะ?”        ขวดในมือบางหล่นตุบลงพื้น ใบหน้าที่ยังหอบแฮ่กอยู่เมื่อครู่จู่ๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างในกี่เพ้าโงนไปเงนมาจนโคงามิได้แต่พุ่งถลาเข้าไปรับเอาไว้แทบไม่ทัน

“ กิโนะ?!!! โฮ่ย....กิโนะ!!!”        เสียงเรียกสุดท้ายเหมือนจะลอยมาจากที่ที่ไกลแสนไกล....ร่างโปรงบางเมาน็อคสลบสไลไปก่อนที่พวกซาซายามะกับลุงมาซาโอกะจะมาถึงเสียอีก

ทั้งๆที่แข็งแกร่งถึงขนาดจับคนร้ายได้หมดแต่กลับมาตายเอาง่ายๆเพราะเหล้าเนี่ยนะ?

ใบหน้าคมได้แต่อมยิ้มน้อยๆให้คนที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขน

มันจะน่ารักเกินไปแล้ว!

และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่า กิโนสะ โนบุจิกะ คออ่อนมากถึงมากที่สุด แล้วก็ดูเหมือนเรื่องนี้เจ้าตัวเองก็จะไม่เคยรู้ตัวเลยด้วย

ท่อนแขนแข็งแรงวางร่างโปร่งบางลงที่เบาะหลังของรถก่อนจะตามเข้าไปนั่งประกบอยู่ข้างๆ ปล่อยหัวไหล่ให้กิโนสะเอนซบไว้

“ ไปด้วย~~~”         จู่ๆเจ้าซาซายามะก็เปิดประตูหลังอีกฝั่งออก ก่อนจะตามเข้ามานั่งประกบที่อีกข้างของคนซึ่งยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ ทำไมนายไม่ไปรถขนนักโทษ?”

“ ก็แหม....นานๆทีจะได้ออกมาย่านที่สาวๆเยอะแบบนี้ เพราะงั้นขอนั่งชมให้เจริญใจซักหน่อยน่า”         โคงามิได้แต่ถอนหายใจไปกับความหน้าหม้อของอีกฝ่าย  เอาเถอะ ปล่อยมันไป....ถ้ามันจะชอบผู้หญิงมากๆขนาดนั้นก็ดีแล้ว กิโนะของเขาจะได้ปลอดภัยหายห่วง

ในขณะที่อีกคนผิวปากให้กับสาวน้อยสาวใหญ่ที่เดินอยู่ริมถนนที่รถวิ่งผ่าน ใบหน้าคมกลับเอาแต่เหลือบมองลงไปที่คนซึ่งหลับซบไหล่ตัวเองอยู่

ต้นขาขาวโผล่ออกมาให้เห็นตามรอยแหวกของกี่เพ้าที่สูงจนเห็นขอบกางเกงในรำไร นัยน์ตาสีดำเหลือบมองอย่างพยายามห้ามใจและเมื่อละสายตาขึ้นมาจึงเห็นว่าเจ้าซาซายามะก็มองต้นขาของกิโนะอยู่เช่นกัน แถมเจ้าหมอนั่นยังจ้องแบบไม่คิดจะปิดบังเลยสักนิด มือของเจ้าหมาล่าเนื้อที่วางอยู่บนหน้าตักตัวเองกำลังเลื้อยมาเรื่อยๆจนอีกไม่นานก็จะถึงต้นขาขาวของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง

แต่ทว่า...ก่อนที่มือของเจ้าซาซายามะจะได้จับขาอ่อนของกิโนสะ ปากกระบอกโดมิเนเตอร์ก็จ่อไปที่ใบหน้าเริงร่าจนเจ้าหมาล่าเนื้อจำต้องยกมือยอมแพ้แต่โดยดี

“ หันไปทางนั้นเลย แล้วก็ห้ามแอบมองผ่านกระจกด้วย”       คำสั่งดังออกจากปากของผู้เป็นเจ้านาย มือใหญ่ของโคงามิกอดกระชับเอวบางในกี่เพ้าเข้าหาตัว ส่วนอีกมือก็ยังจ่อโดมิเนเตอร์ไว้ที่หมาเจ้าเล่ห์

“ ก็ข้างนอกมันไม่มีอะไรดูแล้วนี่นา....แหม....ขี้หวงจัง จับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้”       

“ ไม่ได้”

เสียงแข็งเอ่ยบอกออกไปแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็จะสนุกสนานกับการแหย่ให้เขาหวง กว่าจะกลับถึงกรมฯได้โดมิเนเตอร์ก็เกือบจะเป่าหัวลามกนั่นไปตั้งไม่รู้กี่ครั้ง....

นึกถึงช่วงเวลานั้นแล้วมันก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

ช่วงเวลาที่ซาซายามะยังอยู่ ถึงจะหน้าหม้อไปบ้างแต่มันก็สนุกจริงๆ

ช่วงเวลาที่กิโนะยังใสซื่อและว่าง่ายกว่านี้ก็ยิ่งน่าคิดถึง......ตอนนั้นนะ จะหลอก จะล่อ จะลวงอะไรก็ง่ายแท้ๆ....แล้วดูตอนนี้สิ....

ด่าเขาฉอดๆ จะขอกอดก็ไม่ยอม....กลายเป็นกิโนสะที่โหดร้ายไปได้ยังไงก็ไม่รู้...ต้องโทษการเลี้ยงดูของเขาเองสินะ....

ปลายนิ้วม้วนปลายผมสีดำนุ่มลื่นเล่นไปมา นัยน์ตาของหมาล่าเนื้อยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าหลับสนิทของผู้เป็นเจ้านายซึ่งนอนอยู่ข้างๆ ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆนั่นมันราวกับกำลังทดสอบเขา ว่าจะทนไม่เข้าไปลักหลับได้หรือไม่

จู่ๆร่างเล็กๆของเจ้าโคยะก็กระโดดขึ้นมาบนเตียง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยขนปกคลุมจ้องเขาอยู่พักนึงก่อนจะหันไปหากิโนะ ลิ้นเล็กเลียลงไปบนใบหน้าที่ยังแดงระเรื่อ

เดี๋ยวเลียที่แก้ม เดี๋ยวเลียที่สันจมูก….

มันทำอย่างกับจะปลุกกิโนะขึ้นมา  เพื่อให้รู้ว่ากำลังถูกเขาจ้องจะเขมือบอยู่อย่างงั้นแหละ....หมานี่มันสัญชาติญาณดีเหลือเกิ๊น!

“ ว่าแต่แกไม่มีสิทธิ์มาเลียกิโนะของฉันแบบนี้นะเจ้าลูกหมา”        แล้วมือใหญ่ก็ตะครุบหลังคอของเจ้าหมาขนดำก่อนจะยกลำตัวเล็กๆขึ้น ขายาวลุกจากเตียงก้าวตรงดิ่งไปที่ประตูห้องนอนก่อนจะหย่อนเจ้าลูกหมาที่ดิ้นปั่ดพร้อมกับส่งเสียง ฮื่อๆ ลงกับพื้นด้านนอก

“ อยู่ตรงนั้นแหละ ส่วนเจ้านายแก ฉันจะจัดการเอง”        แล้วประตูก็ปิดลงท่ามกลางประกายไฟที่มองไม่เห็นจากสายตาของหมาทั้งสองตัว

“.....โค...งามิ?”        เสียงแผ่วเบาดังมาจากข้างหลังทำให้ใบหน้าคมหันไปมอง ร่างสูงใหญ่เดินกลับมาทรุดลงบนเตียง ท่อนขาแข็งแรงก้าวคร่อมร่างโปร่งบางที่ยังนอนนิ่ง เขาคุกเข่าอยู่เหนือร่างของกิโนสะ ลำตัวค่อยๆโน้มลงไป สองมือประคองใบหน้าเรียวที่ยังดูเบลอๆเอาไว้ก่อนจะจรดหน้าผากแนบลงไปที่หน้าผากใส

“ ว่าไง...กิโนะ....”        น้ำเสียงกระซิบเบาๆทำให้นัยน์ตาที่ยังล่องลอยหรี่ปรือ เขาจึงย้ายใบหน้าของตัวเองมากดจูบที่แก้มใสก่อนจะละเรื่อยลงไปที่ซอกคอระหง กลิ่นบริเวณนี้ของกิโนะจะหอมเป็นพิเศษ....หอมจนเขาซุกไซ้เท่าไหร่ กดจูบเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ....แล้วก็คงมีแต่เขาเท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้

“ อื้อ....”        เสียงงึมงำดังออกมาจากลำคอที่หันเอียงให้เขารุกรานได้สะดวก นัยน์ตาที่เข้มงวดอยู่เสมอของกิโนะปิดลงราวกับจะบอกว่ายอมให้เขาทำได้ตามใจ....เรื่องนี้เองก็คงจะมีแต่เขาที่รู้....ว่าหลังจากที่เมาแล้ว กิโนสะจะตกอยู่ในสภาวะว่าง่ายจนจะทำอะไรก็ได้แบบนี้

มันน่าจับมอมเหล้าทุกวันจริงๆว่าไหม?

มือรูดเนคไทออกไปจากลำคอ ปลดกระดุมเสื้อจนหมดทั้งแถวแล้วย้ายไปจัดการกับกางเกงที่แสนจะเกะกะ เสียงครางเครือดังเบาๆเมื่อเขากดจูบไปตามผิวอมชมพูเพราะฤทธิ์วอดก้า ใบหน้าเรียวเคลิบเคลิ้มอย่างหาดูได้ยากหากว่าไม่ได้เมา

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบแบบต่อต้านนิดๆแต่คิดว่านานๆทีกิโนะที่สมยอมด้วยดีแบบนี้ก็เร้าอารมณ์ไปอีกแบบ

มือยังคงทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ ในขณะที่กำลังคิดว่าจะจัดการกับร่างเย้ายวนตรงหน้ายังไงดี ภาพของวันที่กิโนะใส่กี่เพ้าวันนั้นก็ลอยเข้าหัวมาอีกครั้ง

กิโนสะที่เมาไม่รู้เรื่อง ถูกเขากล่อมจนยอม ON TOP ให้เป็นครั้งแรก....

ทั้งสีหน้า ทั้งท่าทาง ทั้งร่างกายที่ทำให้เขา ทั้งๆที่ยังอยู่ในกี่เพ้า........เล่นเอาลืมไม่ลงเลยล่ะ

จะว่าไปตอนนี้...กี่เพ้าตัวนั้น มันยังคงอยู่ที่เขา แน่นอนว่าเก็บเอาไว้อย่างดีเชียวละ

แต่เรื่องนี้จะให้กิโนะรู้ไม่ได้เลยนะ

หรือว่าคืนนี้ทำแบบนั้นอีกก็น่าจะดี ?

แสงแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างเข้ามา เปลือกตาบนใบหน้าเรียวค่อยๆขยับเปิดขึ้นช้าๆอย่างมึนงง....เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ?....ทำไมในหัวมันหนักตื้อขนาดนี้ แถมร่างกายยังรู้สึกขัดๆราวกับถูกใช้มาอย่างหนักเมื่อคืนนี้....จริงสิ....เขาไล่ตามคนร้ายไปนี่นา....เดี๋ยว! ถ้าแค่ไล่ตามคนร้าย ร่างกายก็ไม่น่าจะรู้สึกเปียกแฉะข้างในแบบนี้!

“ โคงามิ!! อุ๊บ”        ร่างที่ลุกพรวดขึ้นไปตั้งใจจะหาเรื่องไอ้คนฉวยโอกาสที่นอนอยู่ข้างๆถึงกับโงนเงน.....หมอนั่นทำอะไรเขา ถึงได้เล่นเอาเบลอแบบนี้เนี่ย?

“ ตื่นแล้วหรอกิโนะ....อรุณสวัสดิ์”        เสียงทักงัวเงียดังขึ้นมาก่อนที่ใบหน้าซึ่งปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำยุ่งจะย้ายจากหมอนมาซุกอยู่ที่หน้าตักเขาแทน สองแขนก็ยกขึ้นกอดไปที่รอบเอว

แต่ยังไม่ทันจะได้เกิดคดีทำร้ายร่างกาย....เสียงเรียกเข้าจากสายรัดข้อมือของกิโนสะก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ มีรายงานจากสถานพยาบาลแจ้งเข้ามาว่าเกิดคดีฆาตกรรม....พนักงานในห้องยาสองคนถูกฆ่าตาย โดยคนร้ายที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นใครเพราะสวมใส่หมวกเหล็กเอาไว้....ขอให้ผู้สังเกตการณ์และหน่วยปฏิบัติการณ์ของหน่วยที่หนึ่ง ลงพื้นที่ทันทีด้วยค่ะ”

สองคนที่อยู่บนเตียงต่างมองหน้าของกันและกันนิ่ง เสียงรายงานนั้นจบลงไปแล้ว แต่ลางสังหรณ์บางอย่างก็กำลังบอกกับทั้งคู่ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่น่าจะจบลงง่ายๆ

ในใจได้แต่ภาวนา.....ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายที่ชื่อ มาคิชิมะ โชโงะ

เพราะถ้าเป็นแบบนั้น อย่างน้อยๆวันคืนที่แสนสุข ก็จะยังได้ดำเนินต่อไปอีกสักนิด....ก็ยังดี

วันคืนที่จะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ฮ่าๆๆๆ คนที่ได้ฟังเรดิโอดราม่าอาจจะคุ้นๆกับช่วงต้นๆของตอนนี้ กร๊ากกกกก ก็เอาเรดิโอดราม่าตอนที่ 5 มาเขียนนั่นแหละ 5555 ก็นะ...ก็มันน่าจิ้นออกนี่นา ว่าหลังจากที่กิโนะเมาพับไปแล้ว มันเกิดอะไรตามมาหลังจากนั้นอีกไหมน้า....=3=....

พูดก็พูดเหอะ ว่าไอ้เรดิโอดราม่านี่ทำขึ้นมาเพื่อให้จิ้นเลยใช่มะ คือแต่ละตอนเริ่มเอาไว้ให้จิ้นต่อได้มากกกกกกกเลยอ่ะ อย่างตอนที่คุณโคกับกิโนะไปติดอยู่ในโรงแรมร้างด้วยกันนี่ก็อีก....อยู่ด้วยกันสองต่อสองทั้งคืนเลยนะค้า มันจะไม่มีอะไรๆเกิดขึ้นเลยรึง๊ายยยยยย >/////<

อ่า...เหลืออีกแค่สองตอนก็จะจบแล้วสิน้า Psycho Pass ตับหนูจะอยู่ถึงสิ้นเดือนนี้ไหมเนี่ย โฮวววววว

แล้วก็อาจจะมีบางท่านยังไม่รู้ ว่าที่จริงแล้ว ฟิคเรื่องนี้มันไม่ได้ลงแบบเรียงตอน ^ ^” คือว่า หมายเลข 28-29 น่ะลงไปก่อนหน้านี้แล้วนะคะ แหะแหะ ถ้ายังไม่ได้อ่านก็อย่าลืมเปิดดูน้า....

อือ....ว่าจะเม้าท์อะไรอีกก็ลืม เอาเป็นว่าแล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^//

โอยยยย ห้ามใจตัวเองแทบตายเลยค่ะคุณโคขราาา ก็แหม....กิโนะตอนเด็กๆนี่น่ากินโคตรๆเลยอ่ะเค่อะ *q* ง๊ากกก แล้วหมู่นี้ก็เผลอไปอ่านโดสั้น 3P ของสามคนนี้บ่อยๆ อึกๆ ซวยละกรู ไม่น้าาาา อย่ามาล่อลวงหนู >w<