KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827] Ryuusei : 15

KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827]   Ryuusei : 15

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ ข้าคิดเอาไว้อยู่เสมอ....ว่าหากเจ้าคิดที่จะหนีข้าไปละก็ ข้าจะตัดเอ็นแขนเอ็นขาของเจ้าซะ โกคุเดระ”      

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มืดสนิทจ้องมองไปที่ปลายดาบคมกริบซึ่งจ่ออยู่ไม่ห่างจากร่างบอบบาง

แค่ตวัดไปทีเดียวก็คงจะสามารถตัดเส้นเอ็นของข้อเท้าเล็กๆให้ขาดออกจากกันได้สบายๆ

ข้อเท้าที่จะพาเจ้าหนี....ข้อมือที่จะช่วยให้เจ้าทำอะไรต่อมิอะไรได้ด้วยตัวเอง...

ไอ้ของแบบนั้นมันไม่จำเป็นต้องมีอยู่ในโลกนี้หรอก...

“ ข้าจะทำให้เจ้าหนีข้าไปไหนไม่ได้อีก จะกักขังเจ้าเอาไว้ให้มีชีวิตอยู่ได้เพราะอยู่ข้างกายข้าเท่านั้น”

น้ำเสียงและใบหน้าคมมืดมนทำให้ใบหน้าสวยถึงกับนิ่งค้าง นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกมองตรงมาที่เขา

เจ้าจะตกใจอะไรกันโกคุเดระ....ข้าเคยทำลายบ้านเมืองของเจ้า ฆ่าทุกคนในครอบครัวของเจ้าเพื่อให้ได้ตัวเจ้ามาแล้ว...แล้วคิดว่าเรื่องแค่นี้ข้าจะทำไม่ได้หรืออย่างไร?

ข้าทำได้ทุกอย่างเพียงเพื่อให้เจ้ามาอยู่ข้างกายข้า...จำไม่ได้หรอ?

ข้าทำได้ทุกอย่าง.....เพียงเพื่อให้เจ้า....อยู่ข้างกายข้า...

ใบหน้าคมยิ้มเย็นที่มุมปากก่อนจะมองสบประสานไปกับนัยน์ตาสีมรกตที่ยังคงสั่นระริก ริมฝีปากสีแดงนั้นเหมือนจะพูดอะไร แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่มีคำแก้ตัวใดๆหลุดออกมา มือใหญ่จึงกระชับคมดาบมั่นก่อนจะเบนมันไปทางขวา....ใกล้ข้อมือเล็กที่ถูกจับกุมเอาไว้เข้าไปเรื่อยๆ....เรื่อยๆ....

“ เริ่มจากข้อมือขวาก่อนก็แล้วกัน”

ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่นก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้กลับมาแข็งกร้าว....ไม่มีแม้แต่เสียงห้าม...ไม่มีแม้แต่คำวอนขอ

เจ้ามันก็เป็นแบบนี้ทุกที โกคุเดระ....

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่ปลายดาบ....เอาเลย....อยากจะทำอะไรกับข้าก็เชิญทำตามใจ ในเมื่อเจ้าคงจะเห็นข้าเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่อยากจะเก็บเอาไว้ แค่บอกว่ารัก บอกว่าให้หัวใจ

ทั้งๆที่จริงแล้วเจ้าไม่เคยแม้แต่จะเชื่อใจข้า ยามาโมโตะ....

ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดรวดร้าวราวกับจะตายให้ได้แบบนี้กันนะ

แล้วทำไมเขาจะต้องมาเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับผู้ชายคนนี้อยู่นั่นเอง ทั้งๆที่น่าจะเลิกหวัง ทั้งๆที่น่าจะชิงชัง แล้วทำไมถึงได้ยัง.....

ปลายดาบขยับเข้ามาใกล้ข้อมือทางด้านขวาเข้าไปทุกทีๆ พยายามปรับลมหายใจไม่ให้ตื่นกลัว ทั้งๆที่ข้างในตัวนั้นมันหวาดผวาคนตรงหน้าจนสุดจะทนแล้ว

เจ้ามันโหดเหี้ยม เจ้ามันเลือดเย็น เป็นใครก็ต้องคิดแบบนั้น....เพราะขนาดคนที่เจ้าบอกว่าเจ้ารัก...เจ้ายังทำร้ายเขาได้ลง

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปที่ทหารเดนตายซึ่งยืนอยู่รอบๆ ถึงแม้ใบหน้าดุดันพวกนั้นจะดูสะอิดสะเอียนกับการกระทำของยามาโมโตะ แต่ในแววตาก็ยังมีรอยยิ้มหยันอยู่น้อยๆ....ใช่สิ...พวกเจ้าทำงานตามคำสั่งของท่านหญิงนั่นสำเร็จแล้วนี่...

ใส่ร้ายข้า....สำเร็จแล้วนี่....

เสียงหัวใจเต้นระรัว และชั่วอึดใจที่คมดาบตวัดลงไป นัยน์ตาสีมรกตก็ถึงกับปิดแน่

ฉั้วะ!!!!

“ อ๊ากกกกกกกกก!!!”       กลิ่นคาวลอยคละคลุ้งขึ้นมาทันทีที่เลือดสาดกระเซ็นไปเปื้อนอยู่บนใบหน้าคม เสียงร้องอย่างทรมานทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ยิ่งมืดมนเข้าไปอีก

“ เอ๊ะ?!!”       แต่ทว่าเสียงนั้นมันไม่ได้ออกมาจากริมฝีปากสีแดงของเชลยศึกจากอิสุ....

ใบหน้าสวยหันไปมองท่อนแขนที่เคยจับกุมตนอยู่ซึ่งบัดนี้มันกลับไปกลิ้งอยู่ที่พื้นด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง และก่อนที่จะได้จับต้นชนปลายอะไรถูก ร่างทั้งร่างก็ถูกแขนแข็งแรงของยามาโมโตะกระชากตัวให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขน คนที่ร้องโอดโอยเพราะเสียแขนไปก็คือคนที่จับกุมร่างบอบบางอยู่นั่นเอง

“ เช่นเดียวกับที่ข้าตั้งใจเอาไว้ว่า....หากใครคิดจะพรากเจ้าไปจากข้าละก็....สิ่งที่ข้าจะตัด.....คือคอของมัน!”        แล้วคราวนี้นัยน์ตาสีมรกตก็ยิ่งต้องเบิกค้างมากกว่าเดิม

ยามาโมโตะ.....เจ้า.....

และยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ร่างบอบบางก็ถูกเหวี่ยงออกไปจากวงล้อม คมดาบสีดำตวัดอย่างรวดเร็วจนทหารเดนตายพวกนั้นแทบจะตั้งตัวไม่ทัน หัวสองสามหัวหลุดออกจากบ่าก่อนจะลอยหวือผ่านใบหน้าสวยที่ยังตะลึงอึ้งค้างไป

ดาบนั้นมันไม่มีลังเลเลย แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนของตัวเองก็ตาม

ไม่ลังเล....แถมยังเต็มไปด้วยจิตสังหารที่ต้องการเอาแต่ชีวิตของอีกฝ่ายเท่านั้น

เป็นคมดาบที่โหดเหี้ยมและเด็ดขาดที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา

“ อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!”         เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วป่าไผ่ ใบหน้าคมแสยะยิ้มยามที่แขนขาหรือว่าหัวของทหารเดนตายเหล่านั้นหลุดออกจากร่างกาย ต่อให้เลือดกระเซ็นเปื้อนใบหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคำว่าปราณีให้แก่ใคร

ร่างบอบบางได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยร่างกายที่ยังคงนิ่งค้างทว่าสั่นเทาน้อยๆ.....จิตสังหารจำนวนมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาทำให้ร่างกายราวกับถูกกดทับจนไม่สามารถจะขยับไปไหนได้....ถึงใบหน้าคมจะยิ้มอยู่แต่ตอนนี้เขาก็ดูออกว่ายามาโมโตะกำลังโมโหมาก

เพราะเขา?

และแค่ชั่วอึดใจ คมดาบที่เคยอยู่ในมือหยาบกร้านก็ร่วงระนาวลงกับพื้นเพราะคนที่ถือมันอยู่ต่างก็หัวหลุดออกจากบ่าไปแล้ว ต่อให้เป็นกลุ่มทหารที่แข็งแกร่งเพียงไรก็คงไม่สามารถเอาชนะมัจจุราชยามโกรธาได้

ร่างสูงใหญ่ย่างสามขุมเข้าไปหาทหารคนสุดท้ายที่กระถดกระถอยหนีอยู่ที่พื้น ร่างยักษ์ที่เคยรุมจับโกคุเดระมากำลังตัวสั่นงันงก

“ วะ ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิดท่านทาเคชิ...ขะ ข้า ก็แค่ทำตามคำสั่งของอาท่านกับท่านหญิงมิซึโกะเท่านั้นเอง...”        คำร้องขอชีวิตถูกเอ่ยออกมาด้วยริมฝีปากสั่นระริกจากความกลัวสุดขีด แล้วชื่อของคนบงการก็ถูกเอ่ยออกมาเพราะคิดว่ามันจะช่วยต่อลมหายใจได้

ใบหน้าคมยิ้มเย็น.....ดี จะได้ไม่ต้องคาดคั้นกันให้มากเรื่อง....ปลายดาบที่จ่ออยู่ที่ลำคอลดลงไปเล็กน้อยก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

“ ถ้าเจ้าเลือกที่จะทำตามคำสั่งเค้า...แปลว่าเจ้าคงอยู่ร่วมโลกกับข้าไม่ได้”

ฉั้วะ!!!!

แล้วจู่ๆคมดาบก็ตวัดอย่างรวดเร็ว ลำคอนั้นหลุดกระเด็นจนไม่มีแม้แต่เวลาให้เศร้าโศกเสียใจ หัวสุดท้ายนั้นกลิ้งมาตกอยู่แทบเท้าของร่างบอบบาง

ในที่สุดทุกอย่างก็จบลง พร้อมกับสายลมกรรโชกที่พัดผ่านไปจนหมด

บัดนี้เหลือเพียงสายลมเอื่อยๆให้ยอดไผ่ไหวน้อยๆเพียงเท่านั้น....

ปลายดาบชี้ลงที่พื้นดินตามท่อนแขนแข็งแรงที่ทิ้งลงข้างลำตัว เลือดที่เกาะไปทั่วทั้งคมดาบไหลลงสู่พื้นธรณีทันที

ใบหน้าคมค่อยๆหันมาหาร่างบอบบางที่ยังคงยืนนิ่งค้าง พายุอารมณ์ที่โหมกระหน่ำค่อยๆมอดดับลงไปแล้ว ร่างสูงใหญ่เดินโซเซมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบอบบาง

มือที่กำลังจะยกขึ้นไปสัมผัสใบหน้าสวยชะงักค้างเมื่อนัยน์ตาสีเปลือกไม้แลเห็นหยดเลือดที่เลอะเปื้อนมือของตนอยู่

แต่ทว่า.....

มือที่ตั้งใจจะดึงกลับไปกลับถูกมือบางรั้งเอาไว้ ก่อนจะจับมันแนบลงไปบนใบหน้าที่สะอาดใสของตน นัยน์ตาสีมรกตที่มองกลับมานั้นมีแต่ความมั่นคง

“ ข้าดีใจ...ที่เจ้าเชื่อข้า...”        นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่าก่อนจะคลอไปด้วยหยาดน้ำตา หัวใจที่เคยหนักอึ้งอยู่จนถึงเมื่อครู่จู่ๆก็รู้สึกเบาโหวง

ร่างบอบบางถูกดึงตัวเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งร่างแทบจะจมหายไปในอ้อมแขนแข็งแกร่ง ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของหัวใจที่ดังระรัวจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร

“ เชื่อสิ....ข้าเชื่อเจ้าเพียงคนเดียว เจ้าไม่รู้เลยหรอ”        ใบหน้าคมฝังจมูกลงไปในกลุ่มผมสีเงินอย่างรักใคร่

เขาไม่คิดว่าโกคุเดระจะหนีไปเองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว....เพราะหากคิดที่จะหนีจริงๆละก็ คนฉลาดอย่างโกคุเดระคงไม่เพิ่งมาหนีเอาป่านนี้...ในเมื่อเขาไม่อยู่มาตั้งเป็นเดือน...แถมถ้าไปอ้อนดีๆ ขี้คร้านสึนะเองนั่นแหละที่จะยอมช่วยอย่างเต็มใจ ไม่ต้องมาหนีเข้าป่าไผ่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ตามลำพัง

ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่หนีข้าไป...เพราะข้ามั่นใจว่าหัวใจของเจ้านั้นอยู่ที่ข้า...

เช่นเดียวกับที่หัวใจของข้านั้นอยู่ที่เจ้าและมันก็แทบจะบ้าคลั่งเมื่อรู้ว่าเจ้าหายตัวไป

แทบจะไม่ใช่หัวใจของมนุษย์ยามเมื่อเห็นว่าเจ้ากำลังจะถูกทำร้าย

“ ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีก....”        จู่ๆมือใหญ่ก็ดันร่างบอบบางออกมาจากอ้อมแขน ใบหน้าคมยังคงเย็นชาจนน่าขนลุก

“ ยามาโมโตะ?”        นัยน์ตาสีมรกตมองตรงไปที่คนซึ่งลากตนให้เดินตามไปอย่างสงสัย ร่างสูงใหญ่นั่นกำลังคิดที่จะทำอะไรอีกงั้นหรอ?

ทัศนียภาพของป่าไผ่ค่อยๆหายไปจนกลับมาเป็นภาพของคฤหาสน์คามาคุระที่คุ้นเคยอีกครั้ง

หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นระรัวขึ้นเรื่อยๆเมื่อร่างกายยังคงถูกร่างสูงใหญ่ลากให้เดินไปตามระเบียงทางเดิน และมันยิ่งเต้นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเริ่มจะมองเห็นเป้าหมายของยามาโมโตะขึ้นมาลางๆ

มันเป็นเรือนที่เขาไม่คิดที่จะเข้ามาเหยียบย่าง

เรือนของท่านหญิงมิซึโกะกับท่านพ่อของเธอ....

ครืด!!!!!

ประตูเลื่อนถูกเปิดออกอย่างไม่สนใจเรื่องมารยาท ดาบสีดำยังคงไม่ถูกเก็บเข้าฝักแต่ปล่อยให้เลือดไหลย้อยลงมาเป็นทางอยู่อย่างนั้น

เช่นเดียวกับใบหน้าคมที่ไม่คิดจะเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่ กลิ่นคาวที่คละคลุ้งออกมาจากร่างกายสูงใหญ่เองก็ทำให้ข้ารับใช้ที่โผล่ออกมาดูถึงกับหวาดผวา

เพราะทั้งสภาพของยามาโมโตะ ทาเคชิ และ โกคุเดระ ฮายาโตะ ต่างก็ไม่อยู่ในสภาวะปกติ ยิ่งจิตสังหารอำมหิตที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างสูงใหญ่ด้วยแล้ว ไม่ว่าใครต่างก็กลัวจนหัวหด

“ อ่ะ....ทะ ท่านพี่ทาเคชิ......จะ จับตัวโกคุเดระ ฮายาโตะที่หนีไปได้แล้วหรอคะ”          ท่านหญิงมิซึโกะที่โผล่ออกมาดูถึงกับชะงักค้างไปเมื่อมองเห็นคนทั้งคู่

ใบหน้าของเธอซีดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมองเห็นแววโกรธจัดอยู่ในดวงตาสีเปลือกไม้และใบหน้าคมที่ยังคงนิ่งสนิท หญิงสาวเริ่มจะหันรีหันขวางเพราะไม่สามารถจะรับมือกับความน่ากลัวของคนตรงหน้าได้ ทั้งๆที่คิดมาตลอดว่าเขาคงจะเห็นเธอเป็นคนพิเศษกว่าคนอื่นบ้าง อย่างน้อยก็คงจะไม่ให้เธอได้เห็นด้านที่มืดมนจนกล่าวขวัญไปจนทั่วกองทหารแบบนี้...และถึงแม้จะมารู้เอาในภายหลังว่าเธอเองนั่นแหละที่สั่งฆ่าโกคุเดระ ฮายาโตะ....ก็ไม่น่าจะทำให้ร่างสูงใหญ่นั่นโกรธเคืองอะไรมากนัก

แต่เธอคงจะคิดผิด....

ในเมื่อตอนนี้ยามาโมโตะ ทาเคชิ กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาราวกับมองมดปลวก....เปล่า...มันไม่ได้มีแววดูถูกหรือรังเกียจ....แต่แววตานั้นมันบ่งบอกว่าอยากจะขยี้มดปลวกพวกนี้ให้ตายคามือ

นัยน์ตาของหญิงสาวได้แต่ทอดมองไปยังเชลยศึกร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆคู่หมั้นของเธออย่างชิงชัง....ยิ่งได้เห็นแววสงสารที่อยู่ในดวงตาสีมรกตคู่นั้นมันก็ยิ่งทำให้เธอแทบทนไม่ได้

“ ข้าไม่ได้จนตรอกถึงกับต้องให้คนอย่างเจ้ามาเวทนาหรอก!”       หญิงสาวตรงเข้าไปหมายจะตบใบหน้าของเจ้าเชลยนั่นให้หันกันไปข้าง ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันก็กระจ่างจนมาถึงขั้นนี้แล้ว มันก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียอีก อย่างน้อยเธอก็แค่ถูกปลดออกจากตำแหน่งคู่หมั้น แต่ก็อย่าคิดว่าเธอกับพ่อจะยอมเลิกรากันแค่นี้

“ มิซึโกะ”        แต่ก่อนที่จะได้ไปถึงร่างบอบบาง แขนของหญิงสาวก็ถูกกระชากโดยมือใหญ่ก่อนจะถูกเหวี่ยงจนล้มลงไปกับพื้น น้ำเสียงที่เรียกออกมานั้นมันไม่ได้ตวาด แต่มันกลับกดต่ำจนทำให้ขนลุกและได้แต่นิ่งงัน

ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่เข้าหากันอย่างเคียดแค้น....บอกได้คำเดียวเลยว่าเธอจะไม่เสียใจที่สั่งฆ่ามัน!

ในขณะที่ไฟแค้นกำลังสุมอยู่ท่วมอก ท่านพ่อของเธอก็กระวีกระวาดออกมาตามเสียงที่ดังลั่นและนั่นทำให้เป้าหมายของนัยน์ตาสีเปลือกไม้เปลี่ยนไปทันที

ยามาโมโตะ ทาเคชิ จ้องเขม็งไปที่ผู้เป็นอา  ถึงแม้ว่าดาบในมือจะยังคงนิ่งสนิท ทว่า....ผู้เป็นอาที่ออกรบมาด้วยกันหลายครั้งก็รู้ดีเลยว่า หลานชายกำลังอยู่ในสภาวะมืดมนจนถึงขีดสุด

“ ข้าบอกท่านแล้วใช่ไหม....ว่านี่คือสินสงครามของข้า....ใคร...หน้า...ไหน...ก็ห้ามแตะต้อง!”        

น้ำเสียงกดต่ำเน้นย้ำทุกถ้อยคำทำเอาสองพ่อลูกถึงกับสะดุ้งเฮือก  ผู้เป็นพ่อลดตัวลงไปประคองลูกสาวที่นั่งอยู่กับพื้น ใบหน้าอวบอูมได้แต่กัดฟันกรอด....

ชั่วชีวิตนี้เขาก็เป็นได้แค่ลำดับสองมาตลอด ตั้งแต่ตอนที่ต้องนั่งมองพี่ชายขึ้นครองเมืองโดยที่ตัวเองก็มียศเพียงแค่น้องชายเจ้าเมือง...แล้วมันผิดด้วยหรือ เมื่อเขาจะคาดหวังว่าคนที่จะหมั้นหมายกับลูกสาวเพียงคนเดียวของตน คนที่จะมาเป็นลูกเขย จะได้เป็นหนึ่งในคามาคุระบ้าง....ทั้งๆที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ มีสิทธิทุกอย่างที่จะทำให้เรื่องนั้นเป็นจริง ทั้งฝีมือทั้งนิสัย หากได้รับการผลักดันจากเขา รับรองว่าใครๆก็ต้องยอมรับ

แต่แล้ว.....

พอเจ้าเด็กเชลยจากอิสุนั่นปรากฏตัวขึ้นมา....อย่าว่าแต่ ว่าที่ลูกเขยจะไม่สนใจเรื่องเป็นใหญ่เป็นโตเลย....ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องที่จะแต่งงานกับลูกสาวของตนด้วยซ้ำ!

ถึงแม้จะถอดใจในฐานะพ่อตาของเจ้าเมืองได้ แต่จะให้ต้องทนมองลูกสาวเจ็บช้ำน้ำใจ.....พ่อที่ไหนจะทนได้บ้าง

“ ก็แล้วจะให้ข้าทำยังไง? ในเมื่อเจ้าหลงมันหัวปลักหัวปลำ นอกจากจะมาแย่งคู่หมั้นของลูกสาวข้าแล้ว อีกหน่อยมันคงสั่งให้เจ้าฆ่าเคียวยะได้แน่ๆ”        ผู้เป็นอาตะโกนออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างเหลืออด

“ ท่านเลยต้องชิงสั่งฆ่าโกคุเดระก่อนงั้นสิ?  หึ อย่างท่านน่ะ กล้าพูดว่าจงรักภักดีต่อพี่ข้างั้นสิ?”        แต่อีกฝ่ายก็ไม่คิดที่จะทำความเข้าใจ น้ำเสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยออกไปจนคนที่คิดจะขึ้นเสียงใส่ได้แต่กลับไปตัวสั่นตามประสาคนตาขาว

“ ชะ...ใช่!”        และคำตอบที่หาได้สำนึกไม่ก็มีแต่จะทำให้ยามาโมโตะยิ่งโกรธจัด.....แค่รู้สึกผิดเขายังไม่คิดว่าตัวเองจะให้อภัยเลย แล้วในเมื่อตอบออกมาแบบนี้....

“ อ๊ากกกกกกกกกก!!!!”         ดาบสีดำตวัดตัดแขนของผู้เป็นอาอย่างไม่มีลังเล จนร่างบอบบางที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก

“ กรี๊ดดดดดดดด!!! ท่านพ่อ!!!!”        ร่างท้วมของน้องชายเจ้าเมืองคามาคุระคนก่อนล้มลงไปนอนดิ้นพล่านอยู่ที่พื้นโดยมีลูกสาวตรงเข้าไปประคอง เลือดสดๆไหลลงมาจากปากแผลที่ต้นแขน ทำให้ใบหน้าของทั้งสองพ่อลูกต่างตะลึงตะลาน

“ ทะ ทาเคชิ...ได้โปรด...วะ ไว้ชีวิตข้าด้วย”        ผู้เป็นผู้ใหญ่กว่าเอ่ยขอร้องออกมาอย่างไม่อายฟ้าดิน

“ ท่านพี่!!! อย่านะคะ อย่า!!!”      หญิงสาวร้องเสียงหลงอย่างกลัวสุดชีวิตเมื่อร่างสูงใหญ่ยังไม่คิดที่จะปราณี ยามาโมโตะเดินอย่างเชื่องช้าหันคมดาบเข้าหาผู้เป็นอา

“ กลัวใช่ไหม? เจ้ากลัวใช่หรือเปล่ามิซึโกะ? ข้ากำลังจะฆ่าพ่อของเจ้าต่อหน้าต่อตา....เจ้ากลัวจนแทบขาดใจเลยหรือเปล่า? ตอบข้ามาสิ”       เสียงทุ้มยังคงถามออกไปด้วยโทนเสียงนิ่ง แต่มันกลับเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

“ อ๊ากกกกก!!!!”       แขนอีกข้างถูกตัดจนขาดกระเด็น เลือดพุ่งออกไปจนแทบไม่เห็นพื้นเสื่อทาทามิที่ยังสดใหม่

“ ท่านพี่!! ได้โปรด หยุดเถอะ ข้าขอร้อง ท่านพี่ทาเคชิ!!”      หญิงสาวตรงเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้านองน้ำตา ร่างระหงสั่นราวกับลูกนกด้วยความกลัวสุดหัวใจ แต่เสียงร้องโหยหวนก็ไม่อาจหยุดมัจจุราชที่ยืนค้ำหัวอยู่ได้

“ ข้ากลัวแล้ว....ข้าสำนึกผิดแล้ว...ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าเชลยนั่นอีก ท่านพี่!!”       ใบหน้าเลอะเครื่องสำอางเงยขึ้นมาอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“ ถ้าเจ้าไม่อยากให้พ่อเจ้าทรมานก็จงถอยไป ข้าจะฆ่าเขาให้ตายภายในดาบเดียว”      ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาเบิกกว้างอย่างตะลึงงันเมื่อคนที่เธอเฝ้ารักตลอดมานั้นไม่มีแม้แต่คำว่าเห็นใจ ร่างสูงใหญ่เงื้อดาบขึ้นเหนือร่างของผู้เป็นพ่อที่กำลังดิ้นทุลนทุลายไปกับความเจ็บปวด

“ ทีนี้....เจ้าเข้าใจความรู้สึกของข้า....ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ตอนที่ต้องเห็นทหารของเจ้ากำลังจะฆ่าโกคุเดระหรือยัง?”      ใบหน้าคมจ้องมองลงไปในดวงตาของหญิงสาวด้วยแววเย็นชา

ความปราณีเดียวที่ข้าจะมอบให้พวกเจ้าได้ก็คือ....

“ ไม่นะท่านพี่!! ข้าขอร้อง!! อย่า!!!”

“ อย่า!!!!!!!!!”

ฉึก........

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วห้อง พร้อมๆกับคมดาบที่แทงทะลุหัวใจค่อยๆถอนขึ้นมา....มันตัดขาดขั้วหัวใจอย่างแม่นยำและไม่มีแม้แต่เลือดสักหยดที่กระเซ็นขึ้นมาเปื้อนใบหน้าคม

หญิงสาวได้แต่ร้องไห้ฟูมฟายเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นพ่อ

ทำไม....ทำไมกัน.....เธอก็แค่รัก แค่หวงคนรักของตัวเอง...แล้วพ่อของเธอก็แค่ช่วยลูกสาวเพียงคนเดียวแบบเธอเท่านั้น แล้วทำไมจะต้องมีจุดจบแบบนี้ด้วย....

“ ฮือออออ ท่านพ่อออออ”        ใบหน้าเลอะเครื่องสำอางซบลงอยู่บนแผ่นอกที่ไม่กระเพื่อมขึ้นลงแล้วของผู้เป็นพ่อ ทั้งความเศร้าโศกเสียใจ ทั้งคำถามมากมายต่างประดังประเดเข้ามาในสมอง....ถึงแม้หัวใจจะเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากการที่คนที่เธอรักไม่สนใจใยดี แต่เธอก็ไม่เคยละความพยายาม....แล้วทำไมกัน.....ทำไมกัน!!!

“ ฮึก...”     ใบหน้าของหญิงสาวหันมามองที่ร่างบอบบางของเชลยศึกจากอิสุที่ยังคงยืนตะลึงด้วยสายตาเคียดแค้น

ทั้งหมดเป็นเพราะมัน!!!

ทั้งๆที่เธอมาก่อน  ทั้งๆที่เธอควรจะเป็นคนที่ได้รับความรัก....

แต่ทุกอย่างกลับพังทลายไม่เหลือชิ้นดี...

เพราะมัน!

เพราะโกคุเดระ ฮายาโตะ!!

“ ข้าจะฆ่าเจ้า!!”       จู่ๆหญิงสาวก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาราวกับคนเสียสติ มือบางดึงปิ่นปักผมออกมาจนผมเผ้ากระเซิงแล้วพุ่งมันเข้าหาร่างบอบบางที่ได้แต่ยืนนิ่งงัน

เคร้ง!!!

ปิ่นปักผมถูกตัดออกเป็นสองท่อนก่อนที่จะทันได้ถึงตัวโกคุเดระด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับร่างระหงของหญิงสาวที่ถูกคมดาบดันจนล้มลงไปกองที่พื้น

ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าไปหาด้วยสายตาดำมืด เงาทะมึนที่ยืนค้ำหัวอยู่ทำเอาหญิงสาวถึงกับสั่นระริกด้วยความกลัว

“ ไม่นะ....ท่านพี่.....ข้าก็แค่รักท่าน....ฮึก....รักท่าน.....”         หญิงสาวสะอึกสะอื้นจนดูน่าสงสาร แต่กับคนที่ไม่มีรู้จักคำว่าปราณีแล้ว....

“ รัก?....เจ้ารักในตัวข้าหรือว่ารักที่จะเป็นท่านหญิงของคามาคุระกันแน่?”      น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกไปพร้อมกับสายตามืดมนที่เหยียดมองคนที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น....ทั้งๆที่คิดว่าจะปล่อยไป....แต่ในเมื่อเจ้าไม่รักดีและยังกล้าทำร้ายโกคุเดระต่อหน้าข้า....

“ ข้าจะบอกเจ้าให้ก่อนที่จะตาย....ว่าข้าไม่เคยสนใจเลยว่าใครหน้าไหนมันจะเป็นยังไงหรือรู้สึกอย่างไรกับข้า ทั้งแผ่นดิน ทั้งยศถา ข้าไม่เคยสนใจ.....เพราะว่าชีวิตของข้า....เป็นของโกคุเดระ ฮายาโตะ ตั้งแต่เมื่อแปดปีก่อนที่อิสุแล้ว”

คมดาบเงื้อขึ้นมาเหนือหัวของหญิงสาวทำเอานัยน์ตาสีดำเบิกกว้าง ร่างกายระหงพยายามจะถอยหนี และนั่นมันก็ทำให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆถึงกับทนดูต่อไปไม่ได้

“ ยามาโมโตะ...”        มือบางดึงรั้งชายเสื้อกิโมโนของร่างสูงใหญ่เอาไว้ ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาสีเปลือกไม้ด้วยแววขอร้อง

“ พอเถอะ....”        ใบหน้าคมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้ร่างบอบบาง

“ เจ้าก็ใจดีแบบนี้ประจำ”        มือใหญ่ข้างที่ไม่ได้ถือดาบกดท้ายทอยที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มผมสีเงินให้ซบลงมาที่แผ่นอกของตนจนดวงตาสีมรกตไม่อาจจะมองเห็นอะไรได้อีก

“ ข้าจะทำตามที่เจ้าขอร้อง.....ด้วยการปราณีต่อนางสักครั้งก็แล้วกัน”

ฉึก!!!

คมดาบเสียบทะลุหัวใจอย่างรวดเร็วจนแม้แต่นัยน์ตาของท่านหญิงมิซึโกะก็ไม่อาจจับภาพได้ ร่างกายระหงซวนเซก่อนจะล้มลงไปพร้อมๆกับลมหายใจที่ค่อยๆแผ่วลงในทันที

วิญญาณหลุดลอยออกจากร่างทั้งๆที่ไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวดใดๆ ไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง ไม่มีแม้แต่คราบน้ำตา

“ กรี๊ดดดดดด ท่านหญิง!!!!”       เสียงข้ารับใช้ร้องกันลั่นบ้าน หลายต่อหลายคนกระวีกระวาดเข้ามาหาผู้เป็นนายที่สิ้นลมหายใจไปแล้วด้วยน้ำตานองหน้า....ต่อให้ร้ายกาจขนาดไหน เจ้าก็ยังโชคดีที่มีคนรัก...

“ เจ้า....ทำไมกันล่ะ?”       ใบหน้าสวยที่ถูกปล่อยออกมาจากแผงอกมองภาพของหญิงสาวที่ล้มฟุ้บลงไปตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง  ร่างทั้งร่างชาวาบกับความโหดเหี้ยมของยามาโมโตะที่ฆ่าได้แม้แต่หญิงสาวตัวเล็กๆ

“ คนที่คิดจะทำร้ายเจ้าน่ะ ข้าจะไม่ให้อภัย....ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม”        ใบหน้าคมที่ยังคงเย็นยะเยือกหันไปมองข้ารับใช้ที่เข้ามากอดศพผู้เป็นนายร้องไห้ ด้วยแววเย็นชา....และนั่นมันก็ทำให้ร่างบอบบางถึงกับสะดุ้งเฮือก

มือบางลากแขนแข็งแรงให้เดินตามออกมาจากเรือนแห่งโศกนาฏกรรมเลือดแห่งนั้นทันที

ปล่อยให้อยู่ที่นั่นไม่ได้....ไม่เช่นนั้นยามาโมโตะ จะต้องฆ่าคนที่นั่นจนหมดแน่ๆ

“ ยามาโมโตะ....พอแล้ว.....ไม่มีใครมาทำอะไรข้าได้อีกแล้ว เชื่อข้าสิ”        มือบางกดร่างสูงใหญ่ให้นั่งลงก่อนจะตามมาคุกเข่าตรงหน้าแล้วกอดยามาโมโตะเอาไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าสวยซบลงไปบนกลุ่มผมสีดำแล้วกระชับร่างกายให้แน่นขึ้นไปอีก

ได้โปรด....อย่าทำร้ายใครเพราะข้าอีกเลย.....

เพราะไม่ได้มีแค่เจ้าเท่านั้นที่รักข้าเพียงฝ่ายเดียว.....หากเจ้ายังทำร้ายใครต่อใคร สักวันเจ้าเองก็อาจจะโดนรุมทำร้ายบ้าง...แล้วข้าจะทนดูได้อย่างไร.....

“ ยามาโมโตะ.......”

“ ยามาโมโตะ....”

เสียงกระซิบพร่ำเรียกชื่อทำให้ความดำมืดในจิตใจค่อยๆจางหายไป

ทว่า....

เมฆทะมึนที่ค่อยๆลอยมาปกคลุมคฤหาสน์คามาคุระกลับหนาตาขึ้นเรื่อยๆแทนที่จะมลายหายไป

ข่าวเรื่องการกระทำอุกอาจของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ นั้นแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วภายในชั่วข้ามคืน หลายคนแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเกรงกลัวต่อผู้ชายที่ไม่กลัวทั้งความตายและความผิดคนนี้ ทั้งๆที่จริงแล้วการบุกเข้าไปฆ่าน้องชายของเจ้าเมืองคามาคุระคนก่อนซึ่งถือเป็นตำแหน่งที่สูงมากนั้นมีโทษสถานเดียวคือประหาร แต่ชายคนนั้นกลับหาได้เกรงกลัวไม่

ซ้ำตอนนี้ก็ยังไม่หนีไปไหน....ยังคงใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอย่าง โกคุเดระ ฮายาโตะ อยู่ในคฤหาสน์คามาคุระตามเดิม

ในเมื่อมีขาวก็ต้องมีดำ มีคนกลัวก็ต้องมีคนเกลียดชัง

ซึ่งแน่นอนว่าลูกน้องของคนที่ถูกฆ่าย่อมไม่พอใจและเต็มไปด้วยไฟแค้น

และตอนนี้....เรื่องราวทั้งหมดก็กำลังรู้ไปถึงหูของเจ้าเมืองคามาคุระ....ที่คฤหาสน์กลางน้ำ

ร่างสง่าในยูคาตะสีดำนั่งชันขาข้างหนึ่งขึ้นมาด้วยท่วงท่าสบายๆ  นัยน์ตาสีดำคมกริบทอดมองไปที่ผืนน้ำซึ่งกำลังส่องประกายระยิบระยับ ใบหน้าคมนั้นดูจะไม่ได้สะทกสะท้านกับการกระทำของผู้เป็นน้องชายนัก

ราวกับว่ามันก็เป็นเรื่องปกติของตระกูลนักรบแห่งคามาคุระ...ที่จะเข่นฆ่าเพื่อนำมาซึ่งแผ่นดิน ลาภยศ สรรเสริญ....เพียงแต่ในกรณีของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ อาจจะต่างจากคนอื่นๆอยู่นิดหน่อย

ตรงที่ทำลงไปเพราะสิ่งที่เรียกว่า...หัวใจ...มิใช่เงินทอง

แต่คนที่เอาเรื่องมาฟ้องซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของผู้เป็นอาก็ดูเหมือนจะไม่ยอมล่าถอยง่ายๆแน่ หากร่างสูงไม่คิดที่จะทำอะไรกับเรื่องนี้

“ ท่านเคียวยะ....ท่านจะปล่อยให้ท่านยามาโมโตะลอยนวลอยู่แบบนี้ไม่ได้นะขอรับ....ยังไงเขาก็มีความผิดร้ายแรง ยังไงก็ต้องจับตัวมารับโทษ”        ใบหน้าเคียดแค้นจ้องมองไปที่คนซึ่งได้ชื่อว่ายืนอยู่บนจุดสูงสุดของแผ่นดินคามาคุระ เพียงแค่ยังมีคนคนนี้อยู่ พวกตนก็จะสามารถอาศัยบารมีและจับตัวคนที่ฆ่าผู้เป็นนายมาล้างแค้นได้

“ ใช่ขอรับ....ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ท่านทาเคชิก็จะไม่กลัวเกรงต่อสิ่งใดอีก แม้แต่ท่านเองก็ตาม....ยังไงข้าก็เห็นสมควรว่าต้องจับตัวมาลงโทษ!”        คนที่มาด้วยกันต่างเสริมเป็นเสียงเดียว และนั่นมันก็ทำให้นัยน์ตาสีดำมองไปที่ท้องน้ำอย่างครุ่นคิด

มีหรือที่เขาจะไม่รู้....ว่าคนพวกนี้รีบแจ้นเอาเรื่องนี้มาบอกเขาเพราะต้องการอะไร....

จะให้เขาไปจับตัวยามาโมโตะ ทาเคชิ มาลงโทษงั้นสิ?

ฮึ.....สมกับที่เป็นสัตว์กินพืช....เพราะตัวเองไม่มีปัญญาจะทำได้ ถึงได้จะให้เขาออกหน้าแทน

แต่เรื่องที่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ก่อเอาไว้มันก็ไม่อาจจะมองข้ามได้จริงๆ เขาคงต้องจัดการทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เกิดความสั่นคลอนขึ้นในคามาคุระของเขา

ใบหน้าคมตวัดกลับมาหากลุ่มคนที่ยังนั่งอยู่ในห้อง....แล้วคำสั่งที่ทำเอานัยน์ตาทุกดวงถึงกับเบิกกว้างก็ถูกเอ่ยออกมา

“ ในเมื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ยอมเชื่อฟัง เป็นดั่งเสือที่เลี้ยงไม่เชื่อง...เพราะฉะนั้นก็คงต้อง...”

“ ฆ่าพวกมัน....ทั้งคู่.....”

และคำสั่งนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เฉพาะคนที่นั่งอยู่ในห้องเท่านั้นที่ต้องนัยน์ตาเบิกกว้าง....

ร่างเล็กบางของตัวประกันจากอิสุที่กำลังจะยกชาเข้ามาให้เองก็แทบจะทำถาดชาร่วงลงสู่พื้น สองแขนสั่นระริกประคองถาดใส่ชาด้วยความยากเย็น ในใจเต้นไม่เป็นส่ำ ใบหน้าน่ารักชะงักค้างก่อนจะชาวาบ....

ทั้งคู่?....

ทั้งคู่....นั่นหมายความว่าคนที่ถูกสั่งฆ่าไม่ได้มีแค่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ.....

แต่รวมไปถึง โกคุเดระ ฮายาโตะ...ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดด้วย....

ร่างเล็กบางแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ลมหายใจติดขัดคล้ายคนจะเป็นลม

ทำไมกัน....ทำไมเจ้าถึงได้สั่งฆ่าน้องชายของข้าได้อย่างง่ายดายเช่นนั้นกัน ฮิบาริ เคียวยะ....

ใบหน้าเล็กหันไปหันมาราวกับคนหาทางออกไม่เจอ ในเมื่อคำสั่งมันออกมาจากปากของคนคนนั้นแล้ว มันก็ไม่มีทางอื่นอีก

หัวใจของพี่ชายที่เคยอิ่มเอิบอย่างมีความสุขอยู่จนถึงเมื่อครู่จู่ๆก็เหมือนมีคมมีดกรีดลงมาจนเป็นทางยาว ทุกถ้อยคำที่ได้ยินทำเอาทั้งกายทั้งใจปวดร้าวราวกับว่าตัวเองเป็นคนที่จะโดนประหารเสียเอง

ไม่นะ.....

ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไร ฮายาโตะ....

ฮิบาริ เคียวยะ....ครั้งนี้...

ต่อให้ต้องเป็นศัตรูหรือต้องทรยศหักหลังเจ้า....ข้าก็จะทำ....

ต่อให้ต้องกลับมารับโทษตายจากเจ้า....ข้าก็จะทำ...

หัวใจเริ่มเต้นแรงอย่างหวาดวิตก ร่างเล็กวางถาดชาเอาไว้ตรงนั้นก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งออกมาจากคฤหาสน์กลางน้ำทันที

โดยที่ยังไม่ทันจะได้ฟังทุกอย่างจนจบ....

ร่างเล็กบางของตัวประกันจากอิสุกระโดดขึ้นคร่อมเจ้าม้าสีดำของ ฮิบาริ เคียวยะ อย่างคุ้นเคย ก่อนที่จะควบมันออกไปอย่างสุดฝีเท้าและกำลังที่มี

ต่อให้สายลมจะตีหน้าจนรู้สึกแสบผิวไปหมดก็ไม่ทำให้ร่างกายหยุดลงได้ เพราะหัวใจที่ห่วงหาผู้เป็นน้องชายนั้นมีมากกว่าสิ่งใด

ถึงจะยังไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะอะไรและอะไรเป็นอะไรกันแน่ แต่เขาก็เชื่อว่าฮายาโตะไม่ใช่คนผิด และถึงแม้สิ่งที่ยามาโมโตะทำลงไปจะโหดเหี้ยมในสายตาของใครๆก็ตาม แต่ถ้าถามเขาในฐานะพี่ชายของ โกคุเดระ ฮายาโตะ แล้ว....

เขากลับเข้าข้างยามาโมโตะ อย่างไม่มีลังเล....

ข้า.....ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นนายหญิงให้เจ้าได้แล้วละ...ฮิบาริ เคียวยะ...

เมื่อเหล่าลูกน้องคนสนิทของผู้เป็นอาออกไปจากคฤหาสน์กลางน้ำจนหมด ร่างสูงสง่าของฮิบาริ เคียวยะ ถึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ร่างเล็กบางที่น่าจะเอาชาออกมาให้กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ใบหน้าคมเครียดขมึงขึ้นมาทันที ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

แต่ทว่า ยังไม่ทันจะได้ไปไหน....ถาดใส่ชาที่ถูกวางเอาไว้ข้างประตูเลื่อนก็ทำให้ใบหน้าคมถึงกับชะงักค้างก่อนจะนิ่งสนิท นัยน์ตาสีดำครุ่นคิดก่อนที่รังสีอำมหิตจะค่อยๆแผ่ออกมาจากร่างกาย

สึนะโยชิ....อย่าบอกนะว่า......

ฝ่าเท้าลงส้นหนักๆไปตามระเบียงทางเดินที่เชื่อมต่อไปยังคอกม้า ข้ารับใช้สองสามคนที่ยืนอยู่แถวนั้นถึงกับผวาเมื่อมองเห็นใบหน้าทะมึนของผู้เป็นนาย

“ สึนะโยชิมาแถวนี้หรือเปล่า?”

“ ขะ ขอรับ....มาที่นี่แล้วเอาม้าของท่านออกไป”

โครม!!

ประตูคอกม้าพังลงไปตามแรงของทอนฟาทันที ข้ารับใช้ต่างสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะกลัวลนลาน

มือใหญ่ได้แต่กำแน่นเช่นเดียวกับนัยน์ตาสีดำที่จ้องมองไปยังทางข้างหน้าเขม็ง

กี่ครั้งแล้วที่เจ้ากล้าทรยศข้า......และครั้งนี้ข้าจะทำให้มันเป็นครั้งสุดท้ายเอง!

ม้าสีดำควบตะบึงราวกับสายลมพัดผ่านผู้คนที่เดินอยู่ตามข้างถนนจนแตกกระเจิง ทุกสายตาต่างมองตามไปด้วยความสงสัยและตื่นตกใจ

ในที่สุด เจ้าม้าที่ถูกบังคับให้วิ่งสุดกำลังก็หยุดลงอีกครั้งที่หน้าคฤหาสน์คามาคุระ ร่างเล็กบางกระโดดลงมาก่อนจะมุ่งหน้าไปยังเรือนของยามาโมโตะโดยไม่ทันได้กล่าวทักทายใคร แม้ว่าข้ารับใช้จะก้มหัวให้ยามเดินผ่านก็ตาม

เสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาใกล้ทำให้ใบหน้าสวยของเชลยศึกจากอิสุหันไปมอง ก่อนจะต้องนัยน์ตาเบิกขึ้นน้อยๆเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเปิดประตูเลื่อนเข้ามา

“ เจ้า? เกิดอะไรขึ้นน่ะท่านพี่?”       ร่างเล็กบางของผู้เป็นพี่ชายยืนหอบจนตัวโยนอยู่ที่หน้าประตูทำให้ผู้เป็นน้องชายตรงเข้าไปประคอง

“ สึนะ?”        และยามาโมโตะก็โผล่ออกมาจากห้องด้านในเมื่อได้ยินเสียงผู้มาเยือน

“ แฮ่ก...แฮ่ก...พะ...พวกเจ้า....”         คำพูดนั้นไม่สามารถจะประติดประต่อได้เพราะร่างเล็กยังคงหอบไม่หาย มือของผู้เป็นพี่ชายเอื้อมไปจับมือของน้องชายเอาไว้ ก่อนจะจ้องมองไปที่นัยน์ตาสีมรกตด้วยแววจริงจังกว่าครั้งไหนๆ

“ หนีไปซะ....เพราะเรื่องที่พวกเจ้าก่อขึ้นน่ะ...มีคำสั่งออกมาแล้วว่าให้ฆ่าเจ้าสองคนซะ....”         นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เต็มไปด้วยความกังวล เช่นเดียวกับนัยน์ตาของสองคนที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่าที่มันเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

ก่อนที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้จะกลับมาฉายแววมืดมนตามเดิม.....

“ ยามาโมโตะ....ข้าขอร้อง....ดูแลฮายาโตะด้วย หนีไป...หนีไปตอนนี้เลย”       คำพูดของร่างเล็กบางเริ่มจะสับสนปนกันมั่ว เพราะในใจยังคงเต้นระรัวด้วยความกังวล

“ ใครเป็นคนสั่ง?”        แต่ร่างสูงใหญ่ยังคงเยือกเย็นอยู่ เสียงทุ้มถามออกไปเพราะอยากจะรู้ว่าจะต้องรับมือยังไง

“ คนที่ออกคำสั่งคือพี่ชายของเจ้า..คือ ฮิบาริ เคียวยะ”        ใบหน้าคมนั้นไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด แต่กลับเป็นใบหน้าสวยเสียอีกที่มีแววหม่นเศร้า….เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเขา....และหากเขายังมีชีวิตอยู่....ยามาโมโตะก็คงจะต้องหนีไปตลอดอยู่แบบนี้....

จะไม่มีที่ไหนที่เป็นของพวกเขาสองคนบ้างเลยหรือไงนะ....

จะต้องหนีแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่....

หรือข้าควรจะตายๆไปซะ แล้วปล่อยยามาโมโตะให้เป็นอิสระ....

“ พาฮายาโตะหนีไป เร็วเข้า...ข้าช่วยพวกเจ้าได้เท่านี้.....”        มือเล็กพยายามผลักไสให้คนทั้งคู่เดินออกจากเรือนไป นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้สั่นระริกด้วยความกลัว

“ เข้าใจแล้ว....ข้าสัญญาว่าจะดูแลน้องเจ้าด้วยชีวิตของข้า ขอบใจมากนะ....สึนะ”        ใบหน้าคมพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหันกลับไปคว้าดาบทั้งสองเล่มติดมือมา มือจับมือบางของคนที่ยังคงยืนนิ่งค้างอย่างที่ยังคงคิดอะไรไม่ออก  ถึงจะรู้สึกเจ็บแปลบในใจที่ต้องทำให้โกคุเดระต้องมาเผชิญกับเรื่องราวแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง แต่ตอนนี้ยังไงก็ต้องหนีให้รอด

วูบหนึ่งที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้ฉายแววมืดมนจนถึงขีดสุด.....

พอกันที....ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะพาเจ้าหนี....

แต่ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกร่างสูงใหญ่ลากให้เดินตามไป นัยน์ตาสีมรกตก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ผู้เป็นน้องชายจึงพยายามรั้งตัวเองเอาไว้ก่อนจะหันกลับมาพูดกับผู้เป็นพี่ชาย

“ แล้วเจ้าล่ะ? ข้าจะปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ ถ้าฮิบาริ เคียวยะ รู้ว่าเจ้าช่วยพวกข้า เค้าคงลงโทษเจ้าเจียนตายแน่ ไปกับข้าเถอะนะ...นะ”       ทั้งใบหน้าทั้งน้ำเสียงต่างอ้อนวอนให้พี่ชายหนีไปด้วยกัน ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่ช่วยให้นักโทษตายหลบหนี...เพราะเขาเองก็เคยก็ถูกสั่งขังตลอดชีวิตมาแล้ว....และมันก็ไม่สนุกเลยสักนิด

“ ข้าไปไม่ได้หรอก....เพราะหากข้าไป....ผู้ชายคนนั้นก็จะยิ่งตามล่าพวกเจ้าแทบพลิกแผ่นดินแน่ๆ...ให้ข้า....อยู่รับมือเขาที่นี่ก็แล้วกัน”       แต่ร่างเล็กบางกลับถอยหลังจนมือของน้องชายเอื้อมไปไม่ถึง ใบหน้าน่ารักยังคงยิ้มอ่อนโยนมาให้ทั้งๆที่ในดวงตามันคงอยากจะหลั่งน้ำตาออกมา

“ ยามาโมโตะ....พาฮายาโตะไปสิ....ไปเร็วๆเข้า”         สึนะโยชิสั่งร่างสูงใหญ่ด้วยนัยน์ตาเศร้าสร้อย ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะจับเอวบางแล้วยกร่างของโกคุเดระขึ้นพาดบ่า

“ เดี๋ยวสิยามาโมโตะ! ต้องพาพี่ข้าไปด้วยนะ! นี่!!”         ใบหน้าสวยโวยวาย นัยน์ตาสีมรกตราวกับจะร้องไห้ แต่ถึงแม้จะดิ้นรนหรือจะพยายามไขว่คว้าตัวพี่ชายแค่ไหน ร่างสูงใหญ่ก็ยังคงพาเดินห่างออกไปด้วยก้าวย่างที่มั่นคง

“ ท่านพี่!  ท่านพี่!!”        แว่วเสียงตะโกนจากไปไกลแล้ว....ร่างเล็กบางได้แต่ยืนเหม่ออยู่ที่สวนด้านหลังของเรือนยามาโมโตะด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ...การจากลาสายฟ้าแล่บแบบนี้เขาไม่เคยได้เตรียมใจมาก่อนเลย....

กังหันสีแดงสดเด่นชัดอยู่บนผืนหญ้ามอสสีเขียว ใบพัดสีแดงนับร้อยนับพันกำลังหมุนเล่นลมอย่างเหงาหงอย นัยน์ตากลมโตพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลลงมา

หากตอนนี้มีดวงดาวตกลงมา....ข้าจะขออธิษฐาน...

ขอให้พวกเจ้ามีความสุข.....ขอให้หนีรอดปลอดภัยที

ข้าจะคอยเฝ้ามองพวกเจ้าอยู่ทางนี้...

เพราะอย่างน้อยก็น่าจะพอถ่วงเวลาได้บ้าง.....

ครืด....

เสียงประตูเลื่อนที่เปิดออกอย่างเชื่องช้า ทว่าแสนจะกดดันนั้นทำให้ใบหน้าเล็กถึงกับยิ้มเฝื่อนๆ

เสียงฝ่าเท้าที่ก้าวย่างเข้ามาทำให้หัวใจรู้สึกสงบชอบกล

“ ในเมื่อเจ้าก็รู้ดี....ว่าข้าจัดการกับคนทรยศเช่นไร....แล้วทำไมเจ้ายังกล้าช่วยสองคนนั้นให้หนีไปอีก....”         เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาจากเบื้องหลัง แต่วันนี้มันฟังดูเย็นยะเยือกจนทำให้ขนลุกชัน

“ อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้า...สึนะโยชิ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

ผแงะ เพราะผงะมันคงไม่พอ อืออาๆ เรื่องมันมาแบบนี้ได้ยังไงกันนะ? ฮะฮะฮะ (ยังมีหน้ามาหัวเราะ) ความจริงแล้วพล็อตวางเอาไว้ถึงตอนหน้านี่เองค่ะ ^ ^” จะให้จบแบบอลังการหรือจบแม่งเหอะ ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจตอนหน้านี้แล ฮือออออ อีกอึดใจเดียวแล้วค่ะเรื่องนี้ TT^TT ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดนะค้า ดีใจมากอ่ะที่เวลาเอาอะไรเกี่ยวกับ Ryuusei ไปแปะในเฟสทีไรก็มีคนกดไลค์ให้ >/////<  ขอบคุณมากๆเลยค่า ขอบคุณคอมเม้นต์ของเมื่อตอนที่แล้วด้วยน้า ^ ^

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า

ปล. ตรูจะต้องไปดูคู่กรรมเวอร์ชั่น ณเดช ในโรงให้ได้!! คนบ้าอะไรจะ CG ได้ปานนี้ เพลงเพราะมากกกก ภาพก็สวยโฮกอ่ะ ที่สำคัญแค่ดูทีเซอร์แม่งก็อยากจะปั่น Rosa and Lilio ใจจะขาดแล้วอ่ะ ฮืออออออ TT^TTbbb