KHR S.Fic [1859] คุณภรรยา(กำมะลอ)ที่รัก : 01

KHR S.Fic [1859]  คุณภรรยา(กำมะลอ)ที่รัก : 01

: KHR Fanfiction

: 1859

: Romantic Comedy?

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

อะไรก็ไม่รู้ละแต่ตอนนี้ว่าที่มือขวาแห่งแก๊งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลีกำลังยืนกลืนน้ำลาย อึก อึก อยู่ที่หน้าบ้านทรงญี่ปุ่นหลังใหญ่มากจนอดคิดไม่ได้ว่า คนตระกูลนี้มันทำมาหากินด้วยอาชีพอะไรกันถึงได้รวยจนน่าสงสัยแบบนี้

หึ! แต่ถ้าเทียบกับปราสาทที่เขาเคยวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็กๆนั่นละก็ แค่นี้จิ๊บๆว่ะ

ก็แล้วทำไมเขาถึงต้องมายืนเหงื่อแตกแบบนี้น่ะหรอ?

มันไม่ใช่เพราะกดดันจากสถานที่อะไรเล้ย แต่มันกดดันเพราะความจะแตกเอาซะมากกว่า.....มีอย่างที่ไหนให้ผู้ชายอกสามศอกหล่อล่ำ(?)อย่างมือขวาของท่านรุ่นที่สิบคนนี้มาปลอมตัวเป็นแฟนสาวของไอ้ผู้ชายหน้าตายที่ยืนอยู่ข้างๆนี่น่ะ....ใครจับไม่ได้ก็ตาบอดแล้วเฟ้ย

“ เข้าไป....แล้วก็อย่าลืมว่าเราได้กันแล้ว”     อ๊ากกกกกก อย่าย้ำนักได้ไหมวะไอ้บ้านี่!...ใบหน้าใสหันไปแง่งๆใส่คนที่จับยึดต้นแขนตนแล้วออกแรงดันให้เดินเข้าไปในบ้าน

ความจริงก่อนจะมาถึงนี่ เจ้าฮิบาริ มันก็จับเขายัดเข้าร้านแต่งหน้าทำผมจนออกมาน่ารักกว่าดาราบางคนจนแทบไม่ต้องกังวลเลยด้วยซ้ำ แต่ยิ่งเห็นความยิ่งใหญ่ภายในตัวบ้านก็ยิ่งเริ่มประหม่า....ไม่ใช่แค่ว่าอนาคตของท่านรุ่นที่สิบจะอยู่ในมือเขาเท่านั้นแล้วตอนนี้ แต่ถ้าโดนจับได้เขาคงโดนเชือดตายอยู่ในนี้แน่ๆ.....บ้านของไอ้บ้าหัวรังนกนี่มันต้องเป็นยากูซ่าแหงแซะ

ครืด.....

และเมื่อประตูเลื่อนปิดลง ร่างบอบบางในชุดนักเรียนหญิงกระโปรงสั้นก็หลบอยู่ข้างหลังร่างสง่าของว่าที่เจ้าบ้านฮิบาริด้วยท่าทางราวกับสาวน้อยหวาดกลัว

จะไม่ให้กลัวได้ไงละฟ๊ะ?! ก็สองคนตรงหน้าที่นั่งรออยู่นั่นดูยังไงก็นายใหญ่กับอาเจ๊นายหญิงแก๊งยากูซ่าชัดๆ!  แล้วก็ไม่ต้องบอกเลยว่าชายที่นั่งอยู่ตรงหน้ากับไอ้คนบ้าที่ยืนอยู่ข้างๆเขานี่เป็นพ่อลูกกัน เพราะหน้ามันเหมือนกันอย่างกับแกะเลยน่ะสิ!

“ คิก...พาแฟนลูกมานั่งตรงนี้สิเคียวยะ”       คุณแม่ยังสาวแล้วก็สวยด้วยหัวเราะอย่างถูกใจเมื่อเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ จะบอกว่าเกินคาดไปนิดสำหรับลูกชายของเธอก็ว่าได้ที่หาแฟนได้น่ารักขนาดนี้...ไม่ใช่ว่าจะไม่มั่นใจในหน้าตาและความสง่างามของลูกชายหรอกนะ เพราะถ้าลดความโหดลงไปซักเก้าในสิบ ลูกชายของเธอก็คงจะป๊อปน่าดู...อีกอย่าง ใครจะไปรู้ว่าอย่างเคียวยะจะสนใจอย่างอื่นนอกจากเรื่องตีกันด้วย ถ้าดูจากรูปร่างหน้าตาของเด็กผู้หญิงที่พามาก็ต้องบอกว่าช่างเลือกอยู่เหมือนกันนะ

ร่างสูงพาว่าที่ลูกสะใภ้กำมะลอไปนั่งลงบนฟูกก่อนจะนั่งประกบติดข้างๆให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ยิ้มอย่างดีใจเพราะคิดว่าทั้งสองคนนั้นช่างดูเหมาะสมและรักกันดี....แต่ที่จริงแล้วน่ะ...

ใบหน้าสวยยิ้มให้ว่าที่พ่อแม่สามีก่อนจะเหลือบดูอะไรแข็งๆที่สีข้างแล้วก็พบว่า....ไอ้บ้าฮิบาริมันกำลังลอบเอาทอนฟาจ่อเอวเขาเพื่อเป็นการข่มขู่ให้แสดงให้เนียนอยู่น่ะสิ!

“ สวัสดีจ้ะ”

“ ห๋า?!”       ว่าที่มือขวาแห่งแก๊งมาเฟียเผลอตอบรับกลับไปด้วยน้ำเสียงเยี่ยงอันธพาล จนเดือดร้อนทอนฟาต้องมาสะกิดที่เอวบางให้เจ้าตัวเพิ่งจะสำนึกว่าตอนนี้เขาไม่ใช่ ว่าที่มือขวา แต่เป็น ว่าที่ภรรยาต่างหาก!

“ อ่ะ...เอ่อ....ค่ะ....สวัสดี...ค่ะ”      ใบหน้าสวยพยายามฉีกยิ้มทั้งๆที่ในใจได้แต่มีเหงื่อแตกพลั่ก....นี่มือขวาผู้แสนสง่างามอย่างเขาต้องมาพูดจา คะ ขา แบบนี้เนี่ยน่ะ?! รู้ถึงไหนอายไปเกินกว่านั้นแน่ๆ!

“ หนู....ชื่ออะไรจ้ะ”     ถึงจะชะงักไปหน่อยๆแต่คุณแม่คนสวยก็ยังยิ้มอ่อนโยนมาให้ก่อนจะถามต่อไป...แต่ไอ้คนที่เริ่มจะสติแตกนี่สิ ที่ใจมันชักจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวจนเผลอพูดห้วนๆออกไปอีก

“ โกคุเดระ  ฮาย๊าาาาาา...โกะ....”       ที่ขึ้นเสียงสูงนั่นไม่ใช่อะไร ก็จู่ๆไอ้ทอนฟาฟ้าประทานที่มันจ่อเอวเขาอยู่ มันดันกระทุ้งบอกให้เขารู้ว่าจะตอบออกไปว่าชื่อ ฮายาโตะ ไม่ได้

ใบหน้าสวยเริ่มมีเหงื่อแตกตามไรผม...มีพิรุธซะขนาดนี้ จะมีคนบ้าที่ไหนจับไม่ได้มั่งเนี่ย....

รุ่นที่สิบครับ! ขอโทษนะครับ!!...เดี๋ยวผมจะไปข่มขู่ยัยซาซางาวะ เคียวโกะ ให้ย้ายโรงเรียนตามไปเองครับ!!

ในขณะที่มือขวาผู้แสนดีกำลังโทษตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ฝ่ายลูกชายคุณแม่เองก็ดูจะลุ้นอยู่ด้วยใบหน้าราวกับปลาตายนั่นแหละ  ว่าผู้เป็นแม่จะจับได้หรือไม่

“ อ่า....ฮะฮะฮะ......ฮายาโกะจังสินะจ้ะ...ไม่ต้องตื่นเต้นไปนะ”       ในขณะที่คนนึงลอบถอนหายใจแต่อีกคนแทบจะแข็งเป็นหินไปแล้ว....ฮายาโกะจัง?....ฮายาโกะจ๊างงงงง....จะมีผู้ชายหน้าไหนคิดได้บ้างว่า วันหนึ่งตัวเองจะต้องถูกเรียกแบบเน้!!!

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าคมของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ.....ไอ้บ้านั่นมันยิ้มอยู่ใช่ไหม?....มันยิ้มอยู่สินะ....มันยิ๊มมม!!!

“ แต่ผิดคาดเลยนะเนี่ย....นึกว่าเจ้าเคียวยะจะชอบผู้หญิงที่ดูแข็งแรงเหมือนยักษา...แต่นี่มาแบบบอบบางกว่าที่คิดเยอะเลย ฮึๆ”     คนเป็นพ่อพูดออกมาด้วยใบหน้าถูกใจ ส่วนคนที่ถูกชมว่าบอบบางนั้นสลายร่างกลายเป็นอากาศไปแล้ว....บอบบาง....บอบบางงั้นหรอ.....

อะ เอาเถอะ...อยากจะตอกจะย้ำอะไรก็ทำไป แค่อดทนให้หมดวันนี่ก็พอแล้วใช่ไหม....ว่าที่ลูกสะใภ้ได้แต่ปลงตกอยู่ในใจโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า...ลางร้ายกำลังจะมาเยือน...

“ ฮายาโกะจังนี่...ไม่ใช่คนญี่ปุ่นแท้ๆใช่ไหม?”      คุณแม่ยังสาวจ้องดวงตากับเส้นผมของว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยสายตาระยิบระยับ

“ เป็นลูกครึ่งอิตาลี...ค่ะ”      อยากจะบ้าตายให้รู้แล้วรู้รอดกับไอ้คำลงท้ายแต่ละประโยคเนี่ย!

“ ว๊าย! ดีเลยนะคะคุณเผื่อในอนาคตถ้าบ้านเราขยายธุรกิจไปอิตาลีจะได้มีคนคอยดูแลให้ เหมือนตอนที่ฉันแต่งงานกับคุณ สองตระกูลที่รวมเป็นหนึ่งก็ทำให้เรายิ่งใหญ่ในนามิโมริแบบนี้ไงคะ”      นี่กำลังคิดจะขยายฐานอำนาจของยากูซ่าข้ามเข้าไปในอิตาลีเร๊อะ?! ว่าแต่คุณแม่ไม่ได้รู้ตัวเลยหรอว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองนั่นแหละที่เป็นถึงหนึ่งในผู้พิทักษ์ของบอสมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลีน่ะ!

“ เอ๊ะ แล้วอย่างงี้...พักอยู่ยังไงในญี่ปุ่นงั้นหรอจ้ะ”

“ อยู่ที่อพาทเม้นต์...เอ่อ...คนเดียวค่ะ....”      ริมฝีปากสีแดงเอ่ยออกไปเพราะตั้งใจจะทำให้ดูเหมือนกับว่า เจ้าฮิบาริไปหาเขาได้บ่อยๆเพราะอยู่คนเดียว....แต่หารู้ไม่ว่านั่นมันคือการขุดหลุมฝังตัวเองทางอ้อม...

“ จริงหรอ?....ถ้างั้นทำไมไม่มาอยู่ด้วยกันที่นี่ซะเลยละจ้ะ? ไหนๆเคียวยะก็บอกว่าได้กันแล้วด้วยนี่?”      อ๊ากกกกกกก นี่แกบอกอะไรแม่แกเนี่ย?!!! ใบหน้าแดงเถือกได้แต่หันไปอ้าปากพะงาบๆกับไอ้คนที่ยังนั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ....ว่าแต่คุณแม่.....คุณแม่จะไม่ตกใจหน่อยเลยหรอที่ลูกชายทำตัวแหวกม่านประเพณี(?)แบบนี้เนี่ย?!

“ ใช่! ยิ่งใครต่อใครรู้ว่าเป็นแฟนเจ้าเคียวยะ มันก็ยิ่งอันตรายนะ มาอยู่ในความคุ้มครองของเราดีกว่า”      คุณพ่อเริ่มให้การสนับสนุน  ว่าแต่มันจะอันตรายยังไงก๊านนนน ให้เขามาอยู่ที่นี่ยังจะอันตรายกว่าเยอะอ่ะ

“ ไม่ได้”      ร่างบางถอนหายใจพรูด เมื่อไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยบอกพ่อกับแม่ของตัวเองออกมาแบบนั้น...หมอนั่นก็คงกลัวว่าความจะแตกเหมือนกันละ

“ หื๋มม์?....ทำไมกันล่ะเคียวยะ? ในเมื่อนั่นมันก็ว่าที่ภรรยาของแกไม่ใช่หรอ...?”       เอาละสิ...คุณพ่อเริ่มสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆและมันก็ทำให้ตัวช่วยของเขาหายไปในพริบตา

“ ตกลง...จะไปเก็บของมาเดี๋ยวนี้ละ”      เฮ้ย?!!! เดี๋ยวเด้!!! ปรึกษากันก๊อนนนน!!!!    ใบหน้าสวยได้แต่อ้าปากพะงาบๆอีกรอบอย่างเริ่มไม่ถูกว่าจะพูดอะไรออกไปก่อนหลังดีเพราะตอนนี้ในใจมันกำลังตื่นตระหนกตกใจสุดขีดกับคำตอบของไอ้บ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ

ได้ข่าวว่านี่เขาแค่ลองปลอมตัวเป็นผู้หญิงเล่นๆเองนะ!!!  ปลอมตัวเล่นๆเท่านั้นเอ๊งงงงง!!! แล้วทำไมถึงต้องมาติดร่างแหอันเบ้อเริ่มขนาดนี้ด้วยเนี่ยว้อยยยยย?!!!!

“ มันไม่ตลกเลยนะเฟ้ย?! ไหนแกบอกว่าแค่ไปเจอครั้งเดียวก็พอไง?! แล้วนี่จะให้ชั้นไปอยู่บ้านแกต่อ? ไม่เอาด้วยหรอกนะ!!”     ข้อมือบางพยายามสะบัดมือใหญ่ที่จับมันเอาไว้แน่น ไอ้เจ้าฮิบาริกำลังลากตัวเขาออกมาจากบ้าน เพื่อจะไป “เก็บของ” แล้วกลับมาอยู่ที่บ้านนั่นในฐานะว่าที่ภรรยาเต็มตัว

“ ฉันทำไปเพื่อมวลมนุษยชาติ แกเองก็เลิกบ่นแล้วทำตามที่บอกซะ”     ห๋า?!! มวลมนุษยชาติบ้านป้ามันหรอ? พูดอะไรไม่เคยรู้เรื่อง!

“ ถ้าโดนจับได้ว่าแกไม่ใช่เมียชั้นจริงๆ ไอ้พ่อบ้านั่นมันจะต้องพาคนไปถล่มโรงเรียนของชั้นแน่...แล้วทีนี้เจ้าสัตว์เล็กนั่นก็จะไม่มีที่เรียน คนอื่นๆก็เหมือนกัน แกจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นหรือยังไง?”      โห....พูดซะน่าสำนึกผิดเลย...แต่ยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาอยู่ดี ไม่มีโรงเรียนนั่นก็ไปเรียนที่อื่นสิวะ

“ แกก็ไปหามะ...เอ่อ...แฟนเป็นตัวเป็นตนซะสิวะ!”      อย่าให้ต้องมาเดือดร้อนชาวบ้านเค้าแบบนี้!

“ แกก็เป็นตัวเป็นตนอยู่นี่แล้วไง?”      น่าน....ดูมันตอบกลับมา...จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม จะให้ฉันเป็นเมียแกให้ได้เลยใช่ไหม?!!!....ว่าที่มือขวาคนงามชักจะละเหี่ยใจยังไงแปลกๆ สงสัยว่าจะหนีไอ้คนพูดไม่รู้เรื่องนี่ไม่รอดแล้วแน่กรู

“ ฮึ่ย! ก็ดี! ชั้นจะได้กลับไปแฉกับแม่แกว่าความจริงมันเป็นยังไง!”      มือบางพยายามสะบัดอย่างเอาเป็นเอาตาย ยังไงก็ไม่เอาด้วยเด็ดขาด!

“ ถ้าความแตกชั้นไล่ไอ้สัตว์เล็กนั่นออกจากโรงเรียนแน่”     ไอ้บ้าหัวรังนกไม่ใช่แค่ขู่เปล่าๆ มันยังยกทอนฟาขึ้นมาจ่อหน้าด้วย...มันน่าโมโหนัก! อย่าคิดว่าจะขู่เขาได้ฝ่ายเดียวนะเฟ้ย! 

“ จะเอาเร๊อะ?!”      มือบางหยิบไดนาไมต์ขึ้นมาก่อนจะแยกเขี้ยวใส่

“ ตอนนี้ยังไม่เอา รอให้ถึงบ้านก่อน”       อะ...เอา...อะไรของมัน? เหมือนความหมายมันจะไม่ใช่หรือเปล่า?

“ ชะ ชั้นไม่ใช่เมียแกนะ ไอ้บ้า!!”      ริมฝีปากแดงด่าออกไปด้วยใบหน้าแดงเถือก แต่อีกคนดันถอนหายใจก่อนจะพูดออกมาว่า

“ หรือว่าชั้นควรจะทำให้มันใช่ๆไปซะ แกจะได้เลิกโวยวาย? เอ้า! เข้าไป!!”     ใบหน้าแดงๆอ้าปากค้างกับคำพูดของอีกฝ่ายในขณะที่ลำตัวก็โดนมือที่เหนียวอย่างกับคีมเหล็กเหวี่ยงเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้หญิง

ร่างสูงเดินเข้าไปกะๆด้วยสายตาก่อนจะหยิบชุดมาเป็นสิบแล้วยื่นมาให้

“ ไปลองซะ”

“ ห๋า?!!!”     อย่าบอกนะว่าจะให้เขาใส่ไอ้ชุดพวกนี้น่ะ?

“ ไม่ต้องกลัว ชั้นจ่ายเอง”     กลัวเรื่องนั้นซะที่ไหนล่ะไอ้บ้า!  ร่างบางพยายามจะเดินออกไปจากร้านสุดชีวิตแต่มือใหญ่ก็จับต้นแขนเอาไว้ก่อนจะลากเข้าไปในห้องลองเสื้อจนได้

“ ถ้าแกไม่ยอมเปลี่ยนเอง ชั้นจะเข้าไปเปลี่ยนให้ อ้อ...แล้วก็ออกมาให้ดูทุกชุดด้วย”      นี่มันสั่งอย่างกับมันเป็นสามีเขาจริงๆแล้วงั้นแหละ ใบหน้าสวยบูดสนิทแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะหันกลับไปเปลี่ยนเสื้ออย่างเสียมิได้....ยังไงก็ดีกว่าให้มันมาเปลี่ยนให้ละวะ แล้วอย่างไอ้บ้านั่นมันไม่ได้แค่ขู่แน่ๆ!

ประตูห้องลองเสื้อเปิดออกมาให้นัยน์ตาสีดำคู่คมจ้องมอง...ถึงจะคิดว่าชุดมันก็น่ารักดี เข้ากับผิวขาวๆของเจ้าตัวขี้โวยวายนั่นแต่มันก็ยังดูเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง?

ร่างสูงเดินกลับไปที่ราวแขวนเสื้อผ้าก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างมายื่นให้คนที่ยืนหน้าแดงอยู่ในห้องลองเสื้อ และเมื่อเห็นว่ามันคืออะไรใบหน้าใสก็ยิ่งแดงจนแทบจะมีประกายไฟแล่บออกมาด้วย

“ ใส่นั่นไว้ข้างในด้วย”     ชั้นรู้แล้วว่ามันต้องใส่ไว้ข้างในไอ้บ้า!! ก็นี่มันบรานี่หว่า!!  อ๊ากกกกกก อยากจะตายๆไปซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยจริงๆ ทำไมมือขวาผู้สง่างามต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย?!

เสื้อชั้นในแบบเสริมฟองน้ำลวดลายน่ารักถูกจับแล้วจับอีกก่อนที่คนต้องใส่มันจะทำใจใส่มันเข้าไปได้ก็นานจนคนที่รออยู่ข้างนอกต้องเคาะเรียกกันเป็นระลอกๆ

แกนะแก....คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะให้ชั้นเข้าไปอยู่ใกล้ๆน่ะ งานนี้มีวางยาฆ่ากันตายแน่!

ใบหน้าสวยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันส่งสายตาอาฆาตไปให้อีกคนที่ยืนกอดอกสบายๆในระหว่างที่รอให้ทางร้านพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ดูเหมือนว่าไปเอามันมาจากอพาทเม้นต์ของร่างบาง

“ อะไร? อยากได้ชุดชั้นในอีกงั้นหรอ?”

“ ไม่เอาว้อยยยย!!!”      ใบหน้าสวยสะบัดพรืดใส่ไอ้คนที่ถามเรื่องแบบนั้นออกมาด้วยใบหน้านิ่ง....ไอ้หมอนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่?....ไม่ใช่ว่าจะเย็นชาน่ากลัวอย่างที่เห็นๆเท่านั้นใช่ไหม? ใต้ใบหน้าเหมือนปลาตายนั่นมันซ่อนความกวนประสาทมากๆเอาไว้ด้วยใช่ไหม นอกจากนั้นมันยังพูดไม่รู้เรื่องอีกด้วย!!

ใบหน้าสวยของนายหญิงฮิบาริกำลังยิ้มกริ่มเมื่อลูกชายพาลูกสะใภ้กลับเข้ามาในบ้านอีกทีพร้อมทั้งกระเป๋าเสื้อผ้า ปกติลูกชายของเธอเคยยอมถือของให้ใครซะที่ไหนแต่คราวนี้กระเป๋าใบใหญ่นั่นกลับอยู่ในมือของเคียวยะ แถมมืออีกข้างยังจับอยู่ที่ต้นแขนเล็กของเด็กสาวที่ยังดูเขินๆอายๆ

แหม....ช่างเป็นภาพที่คนเป็นแม่เห็นแล้วอยากจะร้องไห้ด้วยความดีใจเสียจริงๆ

หารู้ไม่ว่าคนที่อยากจะร้องไห้ ไม่ได้มีแต่ว่าที่แม่สามีเท่านั้นหรอกนะ....ว่าที่ลูกสะใภ้เองก็อยากจะร้องไห้ไม่แพ้กัน

เพราะไอ้มือเหนียวหนึบที่จับยึดต้นแขนอยู่มันลากเขามาถึงนี่จนได้...คราวนี้เขาคงไม่รอดแล้วเป็นแน่....เหมือนดังที่สุภาษิตโบราณว่าเอาไว้....เข้าถ้ำเสือนอกจากจะไม่ได้ลูกเสือ แล้วยังโดนเสือขย้ำอีกต่างหาก! (?)

“ แม่ให้คนเอาฟูกไปเปลี่ยนให้ใหม่แล้วนะจ๊ะ นอนสองคนก็ต้องใช้ฟูกใหญ่เนอะ”      คุณแม่ยังสาวพูดออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่ว่าที่ลูกสะใภ้กลับผงะกับคำพูดนั้น

“ นอนสองคน?”

“ ใช่จ้ะ...ฮายาโกะจังนอนห้องเดียวกับเคียวยะไง? ถูกไหม?”       มันจะถูกได้ยังไงละครับคุณแม่!!

“ เป็นสามีภรรยากันก็ต้องนอนห้องเดียวกันสิจ๊ะ....ถึงจะท้องก่อนแต่งแม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ”       ใบหน้าสวยได้แต่อ้าปากค้างอยู่ในใจ คือ...ปกติแม่ผัวต้องคอยจับผิดลูกสะใภ้ไม่ใช่เร๊อะ?! แล้วไหงแม่ผัวบ้านนี้ถึงให้การสนับสนุนเป็นอย่างดีขนาดนี้เนี่ย?!

อีกอย่าง...ถ้าเขาเกิดท้องขึ้นมาจริงๆคงได้มีมนุษย์เพศชายสายพันธุ์ใหม่เกิดขึ้นในโลกแล้วละคุณแม่!

เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยหาวิธีการชิ่งหนีแบบเนียนๆก็แล้วกัน...อย่างเช่น...บังเอิญว่าฮายาโกะจังเดินตกท่อตายหองไปแล้ว....หรือไม่ก็ฮายาโกะจังหนีไปมีแฟนใหม่เพราะทนอยู่กับผู้ชายโหดร้ายอย่างลูกคุณแม่ไม่ไหว...เดี๋ยว! ทำไมตรูดูโชคร้ายไม่ก็ชั่วช้านักวะ?!

ในขณะที่ร่างบางในชุดนอนกระโปรงกำลังนอนคิดพรางกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนฟูก ลำตัวที่กลิ้งกลุกๆอยู่ก็ไปชนอะไรบางอย่างเข้าจนต้องลืมตาขึ้นมาดู

“ แล้วทำไมแกมานอนตรงนี้ฟ๊ะ?!”      สิ่งกีดขวางที่ว่านั่นก็คือร่างหนาของไอ้บ้าฮิบารินั่นเอง

“ แหงอยู่แล้ว  ก็นี่มันที่นอนชั้น”     ร่างกายในชุดนอนสีดำห่มผ้าให้ตัวเองเรียบร้อย ใบหน้าคมที่หนุนอยู่บนหมอนกำลังทำท่าจะหลับอยู่รอมร่อ

“ ฮึ่ม....ก็ได้! งั้นชั้นไปนอนตรงนู้นเองก็ได้!!”      เรื่องอะไรจะต้องมานอนร่วมเตียงเดียวกันกับมันด้วยฟ๊ะ?! เกิดบ้านอนละเมอลุกขึ้นมาเอาทอนฟาลอบฆ่าเขาตอนกำลังหลับก็แย่ดิ

“ ไม่ได้”     ในขณะที่ขากำลังจะก้าวออกไป มือใหญ่ก็จับยึดข้อมือของเขาเอาไว้เสียก่อน

“ อะไรอีกฟ๊ะ? ง่วงจะตายอยู่แล้ว!”     เขาหันไปมองด้วยความหงุดหงิด วันนี้ก็เพลียกับเรื่องบ้าๆของแกจะแย่อยู่แล้วเนี่ย!

“ ถ้าไอ้พ่อบ้านั่นแอบมาดูตอนกลางคืนแล้วเห็นว่าแกไม่ได้นอนฟูกเดียวกับฉันละก็....”       ใบหน้าสวยได้แต่อ้าปากพะงาบๆก่อนจะตะโกนออกไปด้วยความหงุดหงิด

“ โว๊ยยยยย ให้ฉันครางให้พ่อแม่แกได้ยินเลยไหมล่ะ?!”

“ เอาสิ”     น่าน....ดูมันตอบกลับมา....

“ ประชดโว๊ย...ประ...ชด!!!”      ใบหน้าสวยแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างไม่คิดจะใส่ใจไอ้บ้านั่นอีก จะยังไงก็ช่างแม่งแล้ว ฮึ่ม!

“ นอนให้มันเรียบร้อยด้วยละแก ถ้าดิ้นมาโดนชั้นละก็จะยันตกฟูกให้!!”        และนั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ใบหน้าสวยจะหลับนิ่งไป

แกควรจะบอกตัวเองก่อนไหม ว่าให้นอนให้เรียบร้อยน่ะ...โกคุเดระ ฮายาโตะ

ผลั๊วะ!!!

ใบหน้าคมขยับหลบท่อนแขนบางที่ฟาดมาจากคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง นัยน์ตาสีดำเหล่มองเจ้าตัวขี้โวยวายที่นอนอยู่ข้างๆพรางถอนหายใจ...บังอาจมากนะที่ปลุกเขาขึ้นมาด้วยท่านอนแบบนี้ ทั้งแขนทั้งขาของเจ้าตัวดีแทบจะพาดอยู่บนตัวเขาเกือบหมด

ผลั๊วะ!!

ถึงแม้จะยันออกไปหรือจับวางดีๆ แต่ไม่นานท่อนแขนท่อนขาบางนั่นมันก็จะฟาดกลับมาใหม่...คิ้วสีดำเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนที่เส้นเลือดบนขมับจะเต้นตุบๆ....ช่างเป็นคนที่นอนดิ้นอะไรขนาดนี้

ครั้นจะหยิบทอนฟาขึ้นมาฟาดมันให้สลบไปแต่ก็กลัวว่าพรุ่งนี้มันจะไม่ฟื้นขึ้นมาแหกปากโวยวายอีก...แบบนั้นเขาจะลำบากเอาได้ ด้วยข้อหาฆ่าเมียตัวเองตายตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ(?) อีกทั้งไอ้พ่อบ้าอาจจะจับได้เรื่องที่เขาโกหกด้วย

ใบหน้าคมลอบถอนหายใจพรางมองท่อนแขนที่วางแหมะอยู่บนหน้าอกของเขา...อีกทั้งเรียวขาขาวผ่องที่โผล่พ้นชุดนอนกระโปรงที่เลิกขึ้นไปถึงต้นขาซึ่งมันพาดอยู่บนหน้าท้องของเขา....ขืนปล่อยไว้แบบนี้เขาคงไม่ได้นอนกันพอดี

คงต้องหาทางจัดการอะไรบางอย่างกับไอ้คนที่นอนดิ้นอย่างร้ายกาจนี่...

ร่างสูงพลิกตัวไปคร่อมร่างบางที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง  ใบหน้าเนียนหลับปุ๋ยจนให้รู้สึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาตะหงิดๆ ริมฝีปากขี้โวยวายบัดนี้กลับเผยอออกน้อยๆราวกับกำลังเชิญชวน

“ หึ...ช่วยไม่ได้นะ...”     ใบหน้าคมแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปบนร่างของอีกฝ่าย ท่อนแขนโอบรัดร่างบางๆเข้ามาแนบลำตัวให้มีพื้นที่ขยับน้อยที่สุด ก่อนที่จะซุกใบหน้าเอาไว้กับซอกคอหอมกรุ่น

นอนมันทั้งแบบนี้เลยแล้วกัน ดูซิว่ามันจะยังดิ้นได้อยู่อีกไหม?

“ อื้อ...”       เสียงอืออาดังออกมาจากคนที่ถูกกอดแน่น แต่แทนที่เจ้าตัวขี้โวยวายจะพยายามผลักเขาออก มันกลับทำอะไรที่ร้ายกาจกว่านั้น

มันซุก.....

มันยิ่งซุกทั้งตัวทั้งใบหน้าเข้าหาเขามากกว่าเดิม....

ใบหน้าคมเริ่มจะมีเหงื่อแตกพลั่ก ในใจกำลังคิดไม่ตกว่าระหว่างปล่อยมันดิ้นไปกับให้มันซุกอยู่แบบนี้...อันไหนจะทำให้เขานอนไม่หลับยิ่งกว่ากัน?

ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆที่ต่างจากกลิ่นน้ำหอมฉุนๆของผู้หญิง....ทั้งเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะที่ได้ยิน....ทั้งความอบอุ่นที่ส่งผ่านมา....ทั้งผิวขาวๆที่เขาเพิ่งจะรู้ว่ามันนุ่มมาก......

จับทำลูกสะใภ้ตัวจริงให้พ่อแม่เขา ให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเลยดีไหม?

ยิ่งไอ้ใบหน้าหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังทดสอบเขาอย่างร้ายกาจอยู่นี่มันก็ยิ่งน่าทำให้ร้องไห้กระซิกๆนัก!

โกคุเดระ ฮายาโตะ....หรือว่าฉันต้องเปลี่ยนลำดับในแบล็คลิส...ให้แกกลายเป็นตัวอันตรายอันดับหนึ่งดีนะ?

เสียงเพลงโรงเรียนนามิโมริดังแว่วอยู่ที่ไหนสักแห่ง ทำให้หัวสีเงินจำต้องโงขึ้นมามองหาต้นตอของเสียง

ปิ๊ป....

มือของไอ้คนที่นอนอยู่ข้างๆยื่นไปกดปิดเสียงนั้นก่อนที่มันจะลุกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป โดยมีใบหน้าที่เคยงัวเงียอยู่จนถึงเมื่อกี้มองตามไปด้วยสายตาผงะเล็กน้อย...ใครใช้ให้มันตั้งเสียงนาฬิกาปลุกแบบนั้นเนี่ย?!

แขนบางคว้าหมอนที่หัวสีดำนั่นเคยหนุนมากอดเอาไว้ โดยขาก็พาดราวกับมันเป็นหมอนข้างอย่างไม่ได้ใส่ใจนักว่าตัวเองใส่ชุดนอนกระโปรงอยู่...ชายมันเลยเลิกขึ้นไปถึงไหนต่อไหน...

กลิ่นผมหรือกลิ่นร่างกายของไอ้บ้านั่นกันนะที่มันโชยออกมาจากหมอน จากที่ตั้งใจจะนอนซุกหมอนหลับต่อกลับกลายเป็นว่ามานอนดมกลิ่นเย็นๆนั้นโดยที่ไม่รู้ตัว....หอมแบบกลิ่นของผู้ชาย?....เฮ้ย!! เขาเองก็เป็นผู้ชายแต่ร่างกายของตัวเองกลับไม่เคยมีกลิ่นแบบนี้ จะว่าไปก็เป็นความผิดอาเจ๊นั่นแหละที่ปลูกฝังให้เขาใช้แต่สบู่แชมพูของผู้หญิงจนเคยชินจนกลายเป็นกลิ่นติดตัวเขาไปแล้ว!

นัยน์ตาสีมรกตกระพริบปริบๆจนขนตายาวแทบจะเกลี่ยอยู่ที่หมอนสีขาว เพราะมัวแต่สนใจเสียงหัวใจของตัวเองที่มันเต้นแรงจนได้ยิน จึงไม่รู้ว่าเจ้าของกลิ่นนั้นกลับมายืนอยู่ข้างหลังเรียบร้อยแล้ว

นัยน์ตาสีดำจ้องมองการกระทำของคนที่ยังนอนกอดหมอนอยู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ...ทำไมภาพแบบนั้นมันกลับไม่ดูขัดหูขัดตาเลยสักนิดทั้งๆที่เจ้าตัวขี้โวยวายนี่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ สายตาคมกริบเผลอมองไล่ไปบนเรียวขาขาวที่พาดหมอนของเขาอยู่...จากปลายเท้าค่อยๆไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ.....

“ ลุกได้แล้วไอ้สัตว์กินพืช”      เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพร้อมใบหน้าคมที่สะบัดหนีไปอีกทางก่อนที่ความคิดแปลกๆจะเข้ามาครอบงำ....แปลก.....ตัวเขาแปลกไปจริงๆนั่นแหละ

“ นี่แก...ไม่อาบน้ำเร็วไปหน่อยเร๊อะ?!”      ร่างบางพลิกตัวกลับมาก่อนจะกลิ้งมานั่งอยู่ข้างๆฟูกอย่างสวยงาม

“ ปวดเมื่อยชะมัด...”      ใบหน้าสวยบ่นขมุบขมิบด้วยร่างกายที่รู้สึกเมื่อยล้าราวกับว่าโดนอะไรบางอย่างรัดไว้ทั้งคืน

“ นี่....เมื่อคืนแกไม่ได้นอนดิ้นจนกลิ้งมาทับชั้นใช่ไหม?”       ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อพูดจบประโยคถึงรับรู้ได้ถึงสายตาอาฆาตส่งกลับมา? จะยังไงก็ช่างหัวมัน เพราะปกติไอ้บ้านั่นก็ไม่เคยมีสายตาเยี่ยงเทวดาให้ได้เห็นอยู่แล้ว

ร่างบางเดินไปนั่งยองๆอยู่ข้างๆกระเป๋าเสื้อผ้า และไม่ว่าจะคุ้ยยังไงไอ้ที่ออกมามันก็มีแต่เสื้อผ้าผู้หญิง....แหงละ ถ้ามันกลายพันธุ์เป็นเสื้อผ้าผู้ชายได้ก็คงเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกไปแล้วป่านนี้!

ใบหน้าสวยถอนหายใจก่อนจะเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าแล้วรื้อออกมาอีก...ทำซ้ำไปซ้ำมาจนคนที่มองอยู่เริ่มคิ้วกระตุก

ร่างสูงจึงเดินดุ่มๆเข้ามาก่อนจะคว้าชุดมั่วๆพร้อมกับตัวบางๆนั่นเข้าไปยัดไว้ในห้องน้ำ

" ถ้าแกไม่ใส่ จะเดินแก้ผ้าไปมาฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ"    

" แก๊!!!"      เสียงแว้ดๆดังออกมาจากในห้องน้ำจนคนข้างนอกได้แต่ถอนหายใจ....นอนดิ้น ขี้โวยวาย ปากร้าย...ใครได้มันไปเป็นแฟนรับรองว่าหาความสงบไม่ได้แน่ชีวิตนี้

" มีไดร์เป่าผมไหม?"    ซักพักใบหน้าใสอมชมพูก็โผล่ออกมาจากหลังประตูห้องน้ำ เส้นผมสีเงินเปียกลู่มองดูเซ็กซี่แปลกตา.....ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะเดินออกมากดโทรศัพท์

" คุซาคาเบะ ไปซื้อไดร์เป่าผมมาให้หน่อย อ้อ...แล้วก็ของที่สั่งเมื่อคืนด้วย"      นัยน์ตาสีดำแลมองร่างบางๆในชุดกระโปรงวันพีชสายเดี่ยวสีชมพูอ่อนลายดอกไม้เล็กๆที่กำลังยืนเช็ดผมอยู่หน้ากระจก.....มีดีก็ตรงที่สวยกับความพยศที่น่ากำราบนั่นแหละ

" ใส่เสื้อในหรือยัง?"      อ๊ากกกกกกก ใครเค้าถามเรื่องแบบนี้กันฟ๊ะ?! คนที่ยืนเช็ดผมอย่างสบายใจถึงกับทำผ้าขนหนูร่วงก่อนจะหน้าแดงเถือกแล้วหันมาอ้าปากพะงาบๆใส่ไอ้คนที่ยืนมองด้วยใบหน้านิ่ง

" แกคิดว่าชั้นจะใส่ไอ้เสื้อผ้าโล่งโจ้งแบบนี้ได้โดยไม่เอาไอ้นั่นใส่ไว้ข้างในหรือไงฟ๊ะ?!"      ถึงจะอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยก็เหอะ!! 

" วันนี้ชั้นจะไม่ออกไปไหน...วันนี้ชั้นจะไม่ออกไปไหนๆๆๆๆ"      ริมฝีปากสีแดงบ่นพึมพำอยู่หน้ากระจก....ก็ถ้ารุ่นที่สิบบังเอิญมาเจอเข้า เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ภาพพจน์มือขวาผู้สง่างามแสนสุขุมนุ่มลึกที่อุตส่าห์สร้างเอาไว้(?)คงได้พังทลายกันพอดี

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไอ้คนที่ยืนเจ้ากี้เจ้าการอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ เห็นแผ่นหลังกว้างยืนคุยกับใครสักคนอยู่ที่ระเบียงไม้ก่อนจะเดินกลับเข้ามาพร้อมถุงกระดาษหรูหรา

ถุงเครื่องสำอางยี่ห้อดังถูกวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับไดร์เป่าผม....อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่ไปสรรหาของพรรณนี้มาคือรองคณะกรรมการคุมกฎหน้าโฉดผมทรงรีเจ้นซ์คนนั้น?...ช่างน่าสงสารสิ้นดี

“ ยึดมา...ใช้ซะไอ้สัตว์กินพืช”     นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองของในถุง....โห...ยึดมาแต่ของดีๆแพงๆซะด้วยนะแก

“ แล้วชั้นจะรู้ไหมละฟ๊ะ ว่ามันใช้ยังไง”      ถึงเขาจะเป็นคนแต่งตัวเก่งแค่ไหน ยังไงก็ไม่มีทางรู้เรื่องเครื่องสำอางหรอกน่า

“ แกมีพี่สาวไม่ใช่หรอ? โทรไปถามซะ”      อื้อหื๋อ....สั่งเอาๆอย่างกับเป็นสามีขี้บ่นอย่างงั้นแหละ! แน่นอนว่าดื้อยิ่งกว่าแมวอย่างเขาไม่มีทางยอมทำตามง่ายๆหรอก มือบางหยิบไดร์ขึ้นมาเป่าผมโดยไม่มีท่าทีสนใจถุงเครื่องสำอางตรงหน้า แต่แล้วเสียงกดโทรศัพท์มือถือที่คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้นก็ทำให้ต้องหันไปมอง

“ แก๊!! นั่นมือถือชั้นไม่ใช่หรอ?! ใครให้เอาไปใช้ได้ฟ๊ะ?!”      ไอ้บ้าฮิบาริกำลังกดโทรศัพท์ของเขาก่อนจะแนบมันเอาไว้ที่ใบหน้า

“ ว่าไงฮายาโตะ?”      เสียงอาเจ๊เบียงกี้ดังออกมาจากปลายสาย ทำให้เขาต้องรับอย่างเสียมิได้...ก็จะให้รู้ได้ไงล่ะว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน...กับใคร....

มือบางพยายามทำตามที่พี่สาวบอกอย่างเก้ๆกังๆ ใครมันจะไปใช้ไอ้ของแบบนี้เป็นกันฟ๊ะ?! โดยเฉพาะลิปสติกที่พยายามทามาหลายรอบแต่ก็เป็นอันเลยขอบปากไปเสียทุกที นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองใบหน้าของตัวเองที่อยู่ในกระจก ก่อนจะจ่อปลายลิปเข้าไปใกล้ๆริมฝีปาก กระจกที่กลับซ้ายเป็นขวาทำเอางงอยู่ไม่ใช่น้อย และเพราะมัวแต่จดๆจ้องๆอยู่แบบนั้น คนความอดทนต่ำที่ยืนมองอยู่นานเลยเดินเข้ามาคว้าทั้งใบหน้าเขาทั้งลิปสติกในมือไปถือเอาไว้เอง

“ ทะ ทำอะไรของแก?”      ใบหน้าคมขยับเข้ามาอยู่ใกล้ๆ นัยน์ตาสีดำจ้องมองประสานดวงตาก่อนจะค่อยๆละเรื่อยลงไปมองที่ริมฝีปากของเขาจนร่างกายรู้สึกประหม่า

“ อยู่เฉยๆ”      สิ้นเสียงคำสั่งมือใหญ่ข้างหนึ่งก็ประคองใบหน้าเขาเอาไว้ ก่อนที่มืออีกข้างจะค่อยๆจับลิปติกแตะลงมาบนริมฝีปาก

ใบหน้าของ ฮิบาริ เคียวยะ ที่อยู่ใกล้ขนาดนี้เพิ่งจะเคยได้เห็นเป็นครั้งแรก นอกจากนัยน์ตาสีดำดุดันที่มีพลังอำนาจ ใบหน้าได้รูปนั่นยังนับว่าหล่อเหลากว่าที่เขาเคยคิดเอาไว้มากนัก ปลายลิปสติกค่อยๆลากไปตามริมฝีปาก ลมหายใจที่แทบจะเป่ารดกันทำให้เกิดความรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ ยิ่งนัยน์ตาคู่คมที่จ้องมองมายังริมฝีปากของเขายิ่งทำให้จู่ๆก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่

“ อ้าปาก”     เสียงทุ้มสั่งออกมาและเจ้าของริมฝีปากนุ่มก็ยอมทำตามโดยการเผยอริมฝีปากออกเล็กน้อย ร่างสูงเผลอชะงักเมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากที่ตนจับจ้องอยู่ราวกับกำลังเชิญชวนให้เข้าไป หัวใจที่เต้นระรัวอย่างไม่มีสาเหตุกำลังหยุดยั้งตัวเองอย่างถึงที่สุด

แต่ความอวบอิ่มที่ยิ่งเพิ่มประกายของลิปสติกเข้าไปก็ยิ่งราวกับมีแรงดึงดูดมหาศาล....ใบหน้าคมละออกมาจ้องมองริมฝีปากของ โกคุเดระ ฮายาโตะ ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะบอกตัวเองได้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าหัวใจมันเต้นแรงมากและลมหายใจมันก็เริ่มจะติดขัด

จู่ๆก็อยากจะเปลี่ยนปลายลิปสติกที่สัมผัสริมฝีปากสีแดงนั่นเป็นปลายนิ้ว

จู่ๆก็อยากจะเปลี่ยนปลายลิปสติกที่สัมผัสริมฝีปากสีแดงนั่นเป็นริมฝีปากของเขาเอง....

และคนอย่าง ฮิบาริ เคียวยะ ก็ไม่เคยปล่อยให้ความตั้งใจหลุดลอยไปโดยที่ไม่ลงมือทำ....

นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เบิกกว้าง เมื่อจู่ๆใบหน้าคมก็ก้มลงใกล้จนลมหายใจเป่ารดกันและกัน สันจมูกเฉียดแก้มใส ก่อนที่ริมฝีปากที่ฉาบลิปสติกบางๆจะถูกฉกฉวยไปด้วยริมฝีปากของร่างสูง

รวดเร็ว บางเบา แต่กลับฝังแน่นลงไปในหัวใจจนมันล้นทะลักออกมา....สัมผัสแบบนี้ที่มันเรียกว่า......

“ เอ๋.......?”

เอ๋?!!

เอ๋?!!!!!!!!!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

>///////< ฮิ้ววววววววว (<<อะร๊ายยยย)

ชอบเรื่องนี้จริงๆเลยให้ตาย แต่งไปเรื่อยไม่ต้องสนใจพล็อต ฮ่าๆๆ (จะดีหรอพี่? / เจ้าของของขวัญ) ต้องขอขอบคุณคอมเม้นต์จากตอนที่แล้วมากๆนะคะ อ่านแล้วแทบจะบินได้เลย >/////< ดีใจมากๆเลยค่ะ

อ้า....คริสต์มาสแล้วสิน้า....ถึงจะไม่ใช่ของขวัญคริสต์มาสแท้ๆ แต่ยังไงก็  Merry X’ mas กันนะค้า

จริงๆมีของขวัญวันคริสต์มาสด้วยแหละ กะเซอร์ไพรส์เต็มที่ แต่ไม่เสร็จ (ยังมีหน้ามาบอก = =”) ถ้าไงเอาไว้เป็นของขวัญปีใหม่กะได้ =3= มาลองเดากันดูไหม ว่ามันคือเรื่องอะไร?  ใบ้ให้ว่าเป็นฟิคในไหดองนี่แหละ เหะเหะ ใครเดาถูกได้....ได้......ได้อะไรดี? บอกของที่อยากได้มาด้วยละกัน (เฮ้ย!! รับผิดชอบหน่อยเด้!)

ส่วนตัวคนแต่ง ตอนนี้กำลังจะโดนดาวตกถล่มใส่แล้วค่ะ  ฮ่าๆๆ ดีใจที่มีเสียงทวงเข้ามามากขนาดนี้นะคะ *ส่งสายตาวิ้งๆ*   รู้น่ะว่ารอฉากเอ็นซีของคู่หลักกันอยู่ล่ะซี่ ชิชะ แต่ว่านอกจากดาวตกแล้วก็ยังมีเสียงถามถึงเรื่องเก่าๆที่ค้างๆคาๆไว้อยู่ด้วย เล่นเอาอยากจะมีซักสิบมือ เขียนแม่งพร้อมกันทุกเรื่องเลยจริงๆค่ะ >w<

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า....จะปีใหม่แล้วๆๆๆ เริ่มลนลาน >[ ]< ฉลองปีใหม่ด้วย SM ซักเรื่องดีไหม? แบบว่าดู Psycho pass ตอน11 แล้วอยากให้คุณโคจับกดแม่งจริงจริ๊งงงง จะร้ายเกินไปแล้ว!!

ปล.เมื่อตอนที่แล้วมีคนถามเฟสบุคข้าพเจ้ามา  บอกอีกครั้งก๊ะ  เสิร์จหา  Waketsu Saya นั่นแหละก๊ะ เข้าไปดูก่อนแอดนะ ฮ่าๆๆ เพราะกลัวบางคนรับไม่ได้ เพราะสปอยด์เยอะมากนะคะ วายด้วยค่ะ ^ ^”””