KHR S.Fic [1859] คุณภรรยา(กำมะลอ)ที่รัก : Intro

KHR S.Fic [1859]  คุณภรรยา(กำมะลอ)ที่รัก : Intro

: KHR Fanfiction

: 1859

: Romantic Comedy?

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

Rosa rubicundior, Lilio candidior .

แดงฉานดุจกุหลาบ, ขาวบริสุทธิ์ดุจลิลลี่.

แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ประโยคเปิดตัวของเรื่องนี้....

เพราะเรื่องนี้ไม่มีทั้งกุหลาบ ไม่มีทั้งลิลลี่...

จะมีก็แต่....ทอนฟากับไดนาไมต์!!!

.

.

.

.

.

กระบอกไม้ไผ่ในลำธารประดิษฐ์เล็กๆรับน้ำก่อนจะเอนลงมาปล่อยลงสู่บ่อหินเบื้องล่างดัง ก๊อก  ก๊อก จังหวะที่สม่ำเสมอนั้นราวกับกำลังช่วยให้บรรยากาศมาคุภายในห้องยิ่งรุนแรงหนักกว่าเดิม

นัยน์ตาสีดำคมกริบของสองพ่อลูกจ้องเขม็งใส่กันอย่างไม่มีลดละ

“ เคียวยะ! ลูกจะเรียน ม.ปลาย ในโรงเรียน ม.ต้นอยู่แบบนั้นพ่อกับแม่ก็ไม่ว่าอะไร...ขอแค่อย่าลืมว่าหน้าที่ลูกชายคนเดียวของตระกูลฮิบาริ คืออะไร?!”      ใบหน้าคมของเด็กหนุ่มเสไปด้านข้างอย่างเหนื่อยหน่าย และนั่นก็ยิ่งทำให้คนเป็นพ่อเดือดยิ่งกว่าเก่า เพราะถ้าไม่นับที่เขาเผลอพูดกับต้นไม้ใบหญ้า...ไอ้เรื่องที่พูดมาเนี่ยก็รอบที่ห้าสิบได้แล้ว!

“ พรุ่งนี้....ไปดูตัวซะ!!”

“ ไม่...”

แล้วก็เป็นรอบที่ห้าสิบด้วยเช่นกันที่เจ้าลูกไม่รักดีนี่เอ่ยปฏิเสธออกมาทันที!

“ แก...อยากโดนขย้ำตายเร๊อะ?!”       คุณพ่อหยิบกระบองสองท่อนออกมาตั้งท่า ทอนฟาของลูกชายเองก็ส่งประกายวิ้งวับต้อนรับอยู่เช่นกัน

“ โธ่...คุณนี่ละก็...”      เดือดร้อนคุณแม่คนสวยที่อยู่ในชุดกิโมโนดูเป็นผู้รากมากดีต้องยกมือขึ้นมาห้าม...อ่า....จะว่าไปอีกสองคนที่อยู่ในห้องก็แต่งกายด้วยชุดประจำชาติฮิบาริ(?) ที่ต้องเป็นญี่ปุ่นเท่านั้นอยู่เช่นกัน

“ เคียวยะเองก็เห็นแก่พ่อแม่ที่เริ่มแก่เฒ่าแล้วบ้างเถอะนะ ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่แต่งงานแต่งการก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก่อนตายพ่อกับแม่ก็อยากเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝาซะก่อน”      ผู้เป็นลูกชายจ้องมองไปที่พ่อกับแม่ ที่ดูยังไงก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าแก่เลยสักนิด...ยิ่งตาเฒ่าที่ยังจับกระบองสองท่อนฟาดคน เรียกค่าคุ้มครองโดยไม่มีเหงื่อสักหยดนั่นยิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่ และเมื่อคุณแม่ยังสาวเห็นว่าคำพูดที่ใช้จะไม่ได้ผล ร่างระหงจึงซวนเซล้มลงไปในอ้อมแขนของผู้เป็นสามีทันที

“ แค่กๆ....”      มือบางยกขึ้นมาปิดปากไอด้วยใบหน้าเยี่ยงคนใกล้จะตาย นัยน์ตาคู่สวยแอบเหล่มองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่มีท่าทางนิ่งคิดไปนิดนึง

ที่จริงเธอกับสามีก็ไม่ได้อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ของลูกชายนักหรอก เพียงแต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ที่ในห้องของลูกชายจะไม่มีหนังสืออย่างว่าเลยแม้แต่เล่มเดียว ยิ่งดีวีดีเอวียิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะแผ่นที่พ่อลูกชายทูนหัวซื้อมามันมีแต่วิธีฆ่าอย่างเป็นระเบียบ(?)เท่านั้น

แล้วตั้งแต่เด็กยันโตก็ไม่เคยมีข่าวว่าจะไปตกหลุมรักสาวน้อยที่ไหน แต่ถ้าข่าวเรื่องกระทืบคนจนต้องเข้าโรงพยาบาลละก็มีถมไป...

หากยังปล่อยเอาไว้แบบนี้ละก็ ตระกูลฮิบาริคงต้องถึงกาลล่มสลายด้วยไร้ทายาทเป็นแน่!

“ แค่กๆๆๆ.....ว่าไงล่ะ...เคียวยะ? อย่างน้อยก็ไปดูซักหน่อยเถอะนะ? รับร้องว่าลูกจะต้องชอบเธอ”       ผู้เป็นแม่ล่อลวงอย่างมีความหวัง

“.....ไม่ละ! น่ารำคาญ”      แต่แล้วพ่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับทำให้ความหวังพังทลายซะนี่ มือบางที่ทำเป็นซับน้ำตาอยู่เมื่อครู่คันยิบๆอยากจะลุกไปหยิบง้าวขึ้นมาฟาดกบาลแยกให้รู้แล้วรู้รอด....เอ๊ะ?!...หรือว่าฟาดให้สลบแล้วลากไปดูตัวทั้งๆอย่างนั้นเลยดี?

“ ฮึ่ม...ถ้าแกยังดื้อดึงอีกละก็ พ่อคงต้องใช้ไม้ตาย....จะให้คนไปถล่มโรงเรียนแกให้เละเดี๋ยวนี้แหละ!!”       ใบหน้าที่เฉยเมยมาตลอดกลับชะงักกึก...เล่นแบบนี้เลยงั้นหรอ.....

“ ...................ก็ได้....แค่หาผู้หญิงมาเป็นเมียได้ก็จบแล้วใช่ไหม”       ใบหน้าบึ้งตึงพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ตรงข้ามกับใบหน้าของบุพการีที่แย้มบานอย่างน่าหมั่นไส้

“ แปลว่าที่ไม่ยอมไปดูตัว เพราะลูกมีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้วงั้นหรอเคียวยะ?”      ผู้ใหญ่สองคนที่กระดี๊กระด๊าตีมือกันไปมานั่นให้น่าสงสัยจริงๆว่ามีลูกออกมาเป็นคนอย่างเขาได้ยังไง ใบหน้าบูดสนิทจึงตอบกลับไปโดยไม่ได้คิด

“ ใช่ มีแล้ว”

มีซะที่ไหนกันล่ะ?!!!

ตั้งแต่เกิดมาเขาเคยสนใจอะไรนอกจากการไล่ขย้ำไอ้พวกสัตว์กินพืชซะที่ไหน?! ความตั้งใจเพียงหนึ่งเดียวของเขาก็คือจะพิชิตเกาะญี่ปุ่นให้ทุกคนมาอยู่ภายใต้กฎที่เขากำหนดขึ้นมาเท่านั้น! ผู้หญิงอะไรนี่ก็มีแต่กรีดร้องน่ารำคาญ!

“ แม่ละดีใจจริงๆที่ได้ยินลูกพูดแบบนี้....ถ้ายังไงช่วยไปพามาพบก่อนตะวันจะตกดินได้ไหมจ๊ะ เคียวยะ”      คำพูดของผู้เป็นมารดายังดังหลอนอยู่ในหัว....ดีใจที่ไหนล่ะนั่น....แบบนั้นมันไม่ได้เชื่อที่เขาโกหกไปเลยสักนิด!

“ แน่นอนว่าถ้าแกพามาไม่ได้...พรุ่งนี้แกจะต้องไปดูตัว”     ถ้อยคำของผู้เป็นพ่อดักคออย่างกับรู้ทัน...และมันก็ทำให้เขาต้องมาเดินหาเจ้าสาวอยู่ตามข้างถนนอยู่แบบนี้ไงล่ะ?!

ร่างสูงสง่าเดินเข้าประตูโรงเรียนมาด้วยใบหน้าทะมึน ชายเสื้อกักกุรันโบกสะบัดราวกับเจ้าของมันกำลังกระหายเลือด เด็กผู้หญิงหลายคนที่เดินผ่านมาต่างหวีดร้องแล้ววิ่งหนีไปด้วยท่าทางอย่างกับเห็นผี....แล้วแบบนี้จะไปจับใครกลับไปได้?!

คงต้องใช้วิธีข่มขู่เอา?

แต่ก็อย่างที่บอก...ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปหา ปกติก็จะหวาดผวาเขากันอยู่แล้ว แล้ววันนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้วิ่งหนีกันไปหมดตั้งแต่เขายังอยู่ห่างเกือบห้าเมตร!

หงุดหงิด....มันน่าหงุดหงิดจริงๆ.....

“ ว้าว....ไม่น่าเชื่อเลย โกคุเดระคุง....”       เสียงใสๆดังลอดออกมาจากในห้องเรียนห้องหนึ่งยิ่งทำให้หงุดหงิด...นี่โรงเรียนมันเลิกไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมไอ้ตัวผู้ที่ไม่ได้อยากให้อยู่ถึงยังมาสุมหัวให้เห็น!

ทอนฟาถูกคว้าขึ้นมาทันทีก่อนที่ขาจะก้าวฉับๆไปที่ประตูห้อง...แบบนี้มันต้องขย้ำคนแก้หงุดหงิด!

ครืด.....

“ สุมหัวอะไรกันอยู่ไอ้พวกสัตว์กินพืช แบบนี้มันต้องเจอ......”      นัยน์ตาสีดำเบิกกว้างเมื่อมองเห็นคนที่อยู่ข้างใน

หนึ่ง...ซาวาดะ สึนะโยชิ...สัตว์กินพืชประเภทสัตว์เล็ก ที่บางครั้งก็กลายเป็นสัตว์ใหญ่ได้อย่างน่าประหลาดใจ...เป็นหัวหน้าแก๊งวายร้ายที่ชอบทำโรงเรียนของเขาวายป่วงจนติดอันดับหนึ่งในแบล็คลิสของคณะกรรมการคุมกฎ

สอง...ยามาโมโตะ ทาเคชิ...สัตว์กินเนื้อในคราบสัตว์กินพืช รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งให้ใครต่อใครนั้นมัน...คบไม่ได้! ติดอันดับตัวอันตรายหมายเลขสองของแบล็คลิสเช่นกัน

และสาม.....โกคุเดระ ฮายาโตะ....สัตว์กินพืชที่ชอบทำตัวเป็นสัตว์ใหญ่ทั้งๆที่จริงเป็นสัตว์เล็กขี้โวยวายคล้ายๆหมาพันธุ์ปอมเมอเรเนี่ยน เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังความวินาถสันตะโลของโรงเรียนทุกครั้งที่มีเสียงระเบิด...แน่นอนว่าเจ้านี่อยู่ในแบล็คลิสเป็นอันดับสาม

แต่สิ่งที่ทำให้นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างไม่ใช่การที่ไอ้สามตัวนี้ที่สุมหัวอยู่ด้วยกันประจำมาสุมหัวกัน...แต่มันเป็นเพราะว่า....พวกมันกำลังเล่นบ้าๆอะไรกันอยู่น่ะสิ

อีกสองคนน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะยังอยู่ในสภาพตัวผู้เหมือนเดิม

แต่เจ้าตัวขี้โวยวายอย่าง โกคุเดระ ฮายาโตะ....กลับอยู่ในชุดนักเรียนหญิงกระโปรงสั้น....แล้วมันก็ดันเนียนอย่างไม่น่าเชื่อ

“ โผล่มาจนได้นะแก!! แบบนี้มันต้องเจอระเบิดสองเท่า!”       แล้วคนที่หันมาแหกปากใส่เขาก่อนใครก็คือเจ้าคนที่แต่งหญิงได้อย่างหน้าตาเฉยนั่นแหละ

ความคิดอะไรบางอย่างแว่บเข้ามาในหัว.....

สภาพแบบนี้....พ่อกับแม่เขาไม่มีวันดูออกแน่....ขนาดเขาเองถ้าไม่รู้จักกำพืดมันมาก่อนละก็ต้องคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆแน่นอน

ตัวบาง ไหล่เล็ก ขาสวย ผิวขาวมาก ปากแดง หน้าใส จมูกโด่งรั้น ตาสีเหมือนมรกต ผมยาว.....ดูโดยรวมแล้ว...สวย

ตบตาได้แน่ๆ...อีกอย่างเป็นหมอนี่ก็คงไม่น่ารำคาญเท่าผู้หญิงแท้ๆด้วย

ที่เหลือก็.............

เสียงโครมครามดังอยู่พักใหญ่ๆ และไม่นานหลังจากที่เสียงเงียบไป ร่างสูงสง่าของหัวหน้าคณะกรรมการคุมกฎก็เดินแบกร่างบางๆของเด็กผู้หญิง(?)คนหนึ่งพาดบ่าก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องรับแขก

นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นมาก่อนจะกระพริบปริบๆ ใบหน้ามึนงงค่อยๆหันไปมองรอบๆกาย....ดูเหมือนจะไม่ใช่ห้องพยาบาลนะ? แล้วเขานอนอยู่ที่ไหนกันละเนี่ย? ความทรงจำล่าสุดมันบอกเขาว่า เขาเพิ่งจะตีกับไอ้เจ้าหัวรังนกนั่นมาไม่ใช่หรือยังไง

ถ้างั้นที่นี่ก็ห้องรับแขก?

ร่างบอบบางในชุดนักเรียนหญิงลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาด้วยใบหน้าเหม่อๆ ร่างกายไม่ได้เจ็บอะไรมากเท่าไหร่แต่ดูเหมือนที่หัวจะมึนอยู่ไม่ใช่น้อย...แล้วเงาร่างดำทะมึนก็มายืนค้ำหัวให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ รู้สึกตัวแล้วสินะ โกคุเดระ ฮายาโตะ”     เขามองเจ้าของเสียงทุ้มด้วยความสงสัย...แบกเขามาถึงนี่ต้องการอะไรของมัน?

แล้วทุกความสงสัยก็ไขกระจ่างในทันทีที่ใบหน้าคมเอ่ยประโยคถัดมา

“ จากนี้ไป...แกคือเมียฉัน”      ริมฝีปากสีแดงอ้าค้างจนแทบจะกินช้างได้ทั้งตัว....ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรออกม๊า!!! นี่มันคิดว่าเขาโดนทอนฟาฟาดจนความจำเสื่อมเลยคิดจะยัดเยียดความทรงจำใหม่ให้งั้นเร๊อะ?!

“ แกจะบ้าไปแล้วรึไง?!!! ฉันเนี่ยนะเมียแก?!”     ถึงจะมึนอยู่แต่ตรูก็รู้นะว้อยว่าตรูมีไอ้นั่น(?)เหมือนมันน่ะแหละ!!

“ ใช่...แกต้องไปที่บ้านชั้น แล้วยอมรับสารภาพกับพ่อแม่ชั้นว่าเราได้กันแล้ว”       มันจะไปกันใหญ่แล้วว้อยยยย ไอ้บ้านี่มันจะให้เขาไปรับผิดชอบที่ถูกมันทำเรื่องอย่างว่าในฐานะผู้หญิงเนี่ยนะ? ไม่...เดี๋ยวก่อน....ถึงเรื่องมันจะมั่วๆแต่แล้วทำไมต้องเป็นเขาด้วยล่ะ?!...ไม่เอาดีกว่า ไอ้เจ้าฮิบาริ มันต้องหิวเลือดจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ หนีดีกว่า...มือขวามีกฎว่าอย่าไปสู้กับคนบ้า!!

ร่างบางทำท่าจะลุกไปจากโซฟา แล้วประกายสีเงินคมกล้าก็จ่อลงมาที่คอทันที

“ หนอย...คิดจะขู่กันเร๊อะ มาเล้ย! ชั้นไม่กลัวแกหรอกเฟ้ย! มาต่อกันอีกซักยกเลย!”      ตีกับมันให้ตายกันไปข้างน่าจะดีกว่าไปเป็นเมียทาส(?)ของมันเห็นๆ  ไดนาไมต์ถูกหยิบขึ้นมาทว่าใบหน้าคมกลับยิ้มเจ้าเล่ห์

“ ถ้าแกไม่ยอม...ฉันจะให้ ผอ.ไล่ซาวาดะ สึนะโยชิ กับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ออกจากโรงเรียน”      ร่างบางชะงักค้างกับคำอ้างของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธจัด...ขี้โกงนี่...เล่นเอารุ่นที่สิบกับไอ้บ้าเบสบอลนั่นมาขู่แบบนี้!!!

“ ว่าไง?....เจ้าสัตว์เล็กนั่นจะต้องเสียใจแน่ถ้าจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับซาซางาวะ เคียวโกะ....เพราะแก”      เท่านั้นแหละ...ไดนาไมต์ในมือร่วงกราวลงพื้นทันที...ใครจะไปทำร้ายท่านรุ่นที่สิบผู้ประเสริฐเลิศในสามปฐพีได้ลง

“ แก...จำไว้เลยนะ!!....แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะเฟ้ย! จะให้ทำอะไรละฟ๊ะ?!”      แล้วริมฝีปากสีแดงก็สบถด่าออกไปอีกหลายชุดก่อนจะยอมเดินกลับไปนั่งฟังร่างสูงแต่โดยเหมือนจะดี

“ ง่ายๆอย่างที่บอก...ทำยังไงก็ได้ให้พ่อกับแม่ฉันคิดว่าแก...คือแฟนของฉัน....แน่นอนว่าเป็นแฟนสาว”       ใบหน้าคมยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เอ่ยประโยคหลังสุด นัยน์ตาสีดำเหลือบมองลงไปที่ชายกระโปรงสั้นที่เห็นขาอ่อนรำไรให้คนที่ใส่มันอยู่ถึงกับอยากตายขึ้นมาทันที....ก็แค่ลองปลอมตัวในฐานะมาเฟียดูเท่านั้นเอ๊งงงง แล้วทำไมต้องมาเจอเรื่องชวนปวดตับแบบนี้ด้วย!!

“.....เออ!.....จะเอายังไงก็เอา....ไปพบแค่ครั้งเดียวนะเฟ้ย!”      ใบหน้าสวยสะบัดไปอีกทางอย่างปลงตกในโชคชะตาชีวิต...ต่างจากนัยน์ตาสีดำที่เหมือนกำลังสนุกอยู่กับอะไรบางอย่าง...

บางที...การหาลูกสะใภ้(?)ให้พ่อกับแม่ก็อาจจะสนุกดีเหมือนกัน...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

=[ ]= ชื่อเรื่องราวกับละครหลังข่าวช่องสาม(?)นี่มันอะร๊ายยยย!!!

ฮ่าๆๆ พอดีว่าเดินผ่านไปตอนที่ละครมันกำลังฉายพอดีน่ะค่ะ แล้วก็คิดว่าพล็อตแต่งงานหลอกพ่อแม่นี่ก็มาอีกแล้วเนอะ และในระหว่างที่กำลังนั่งดู (ซะงั้นอ่ะเฮ้ย) ตอนกินข้าว ในหัวมันก็ดันคิดว่า....ถ้าคนที่พระเอกหามาแต่งงานหลอกๆด้วยนี่เป็นผู้ชายขึ้นมาอีกที เรื่องมันคงจะมันส์ดีเนอะ ทั้งต้องแกล้งแสดงว่านี่เป็นภรรยาแล้วยังต้องช่วยกันปกปิดไม่ให้ใครรู้อีกว่านี่เป็นผู้ชายอีก...ฮ่าๆๆ (ในหัวแม่งจิ้นแต่เรื่องอะไรเนี่ย?!)

แล้วพอเอามาผนวกกับรีเควสของขวัญวันเกิดของน้องสาวคนหนึ่ง....เออว่ะ....ถ้าเป็นคุณฮิก๊กคงจะมันส์กันน่าดูเลย กร๊ากกกก

เพราะงั้นนะ...ถึงแม้ว่าของขวัญชิ้นนี้มันจะไม่ได้ตรงตามที่รีเควสมาเลยซักอย่าง (ได้ข่าวมาว่าหนูรีเควสแฟนตาซี555) อย่างน้อยก็มีสมการที่ตรงละเนอะค่ะ ฮ่าๆๆ (โดนโบก!)

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังไปนานนนนนเลยนะคะ น้องไข่มุก

มีความสุขสนุกสนานแฮปปี้กับทุกๆอย่างรอบตัวเลยนะคะ ^ ^ ของขวัญมันมาช้ามากกกกก ต้องขออภัยจริงๆ ความจริงแต่งคู่กันอยู่อีกเรื่อง คำเปิดตัวตรงหัวอินโทรน่ะ ของเรื่องนั้นเลยค่ะ กุหลาบกับลิลลี่.... แต่ด้วยความดราม่าคิดว่าคงไม่จบได้ง่ายๆแน่ (อาจจะอีกนานเลยกว่าจะได้ลง เพราะเป็นพีเรียด) เลยเอาเรื่องนี้ให้ดีกว่า...ถึงจะเห็นว่าตอนแรกมันสั้น ก็เพราะว่ามันเป็นแค่อินโทรอ่ะนะ เรื่องราวระหว่างลูกสะใภ้(?)กับแม่ผัว(?) และตัวคุณสามีกับภรรยากำมะลอเองน่ะยังอีกยาวค่ะ555

ก็มารอดูกันต่อว่าหนูก๊กที่จับพลัดจับผลูต้องไปเป็นเมียแต่ง(?)กำมะลอของลูกชายคนเดียวของตระกูลฮิบาริ จะต้องเจออะไรบ้าง...รับประกันความน่าร้ากกกกกก(?)เค่อะ

ฮ่าๆๆ ถ้าของขวัญมันพิศดารไม่ถูกใจไปนิดก็ขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ *ส่งสายตาวิ้งๆ* ก็แบบใกล้สิ้นปีที่ผ่านดราม่ามาอย่างยาวนาน ก็อยากให้มีอะไรหวานๆ(?)บ้างอ่ะเนอะ *w*

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า...

ปล.ไม่ต้องห่วงไป ว่าพอเริ่มเรื่องนี้แล้วเรื่องอื่นๆจะโดนดอง 555 เพราะว่าตอนนี้แต่งพร้อมกันอยู่สามเรื่องค่ะ =[ ]= ฟิคคุณโคนี่ก็เมามันส์กันตามอนิเมะที่ฉายเลยค่ะ ว่าตอนหน้ามันจะทำพิษตรูอีกไหม = =" ส่วนดาวตกแต่ละตอนๆต้องใช้เวลานิดนึงเนอะคะ เพราะเป็นซีนอารมณ์ล้วนๆ แบบว่าคนแต่งเองก็คั้นออกมาจากก้นบึ้งเลยเหมือนกันค่ะ ฮ่าๆๆ