KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827] Ryuusei : 04

KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827]   Ryuusei : 04

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ นั่นพวกเจ้า...กำลังทำอะไรกันอยู่!”

“ ทะ ท่านพี่?”     ร่างบอบบางมีท่าทางตกใจเมื่อเห็นพี่ชายยืนอยู่หลังพุ่มไม้ มือบางพยายามผลักหน้าอกของเขาให้ออกห่างต่างจากเขาที่ยิ้มเย็นอย่างพอใจ

เจ้าพวกพี่ชายนั่นจะมาเจอเข้าก็ช่างปะไร เขาไม่ได้คิดจะหลบๆซ่อนๆตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...

“ ข้าถามว่าพวกเจ้า....กำลังทำอะไรกันอยู่!!”      น้ำเสียงสั่นน้อยๆที่เอ่ยออกมานั้นมันเต็มไปด้วยความสับสน คนตรงหน้าคงกำลังสงสัย ไม่พอใจ โกรธ...ในสิ่งที่เขาทำกับโกคุเดระ...ป่านนี้ในใจของพี่ชายนั่นคงกำลังเจ็บแสบและโมโหจนแทบคลั่งที่ถูกคนอย่างเขาล่วงเกินน้องชายสุดที่รัก

“ ดูก็รู้แล้วไม่ใช่รึไง....”   ร่างสูงเอ่ยเสียงนิ่งตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มร้าย นัยน์ตาสีเปลือกไม้จงใจใช้แววเย้ยหยันอย่างไม่กลัวเกรงทำให้ผู้เป็นพี่ชายราวกับว่าถูกราดด้วยน้ำมันและพร้อมที่จะติดไฟได้ทุกเมื่อ

“ ใช่! ดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง ว่าพวกข้าลื่นตกลงมาน่ะ!”     สิ้นประโยคที่ทำเอาอารมณ์คุกรุ่นถูกตัดฉับนั่น ทั้งเขาทั้งพี่ชายต่างหันไปมอง โกคุเดระ ฮายาโตะ เป็นตาเดียว....นี่มันคำแก้ตัวหรือว่าไม่รู้จริงๆเนี่ย ว่าเขากำลังจ้องจะทำอะไรอยู่?

เขาได้แต่ยอมแพ้เจ้าคนฉลาดแต่ดันไร้เดียงสา ก่อนจะยักไหล่ยอมรับไปตามนั้นให้กับพี่ชายที่จ้องมองเขาเขม็ง...มีหรือที่ผู้ชายที่โตกว่าเขาตั้งหลายปีจะไม่รู้....ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันคืออะไร

เขาอาจจะดูกล้าและบ้าบิ่นที่ไปท้าทายทั้งๆที่เป็นแค่แกะดำเพียงตัวเดียว...แต่จากเจ็ดปีที่เขาอยู่ที่นี่ เขาก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง และก็รู้ด้วยว่าพวกพี่ชายจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะเขายังมีฐานะของตัวประกัน...ถ้าเขาตายเมืองอิสุก็จะวอดวายด้วยน้ำมือของคนตระกูลยามาโมโตะที่จ้องอยู่แน่ๆ คามาคุระที่แข็งแกร่งกว่าคงจะบุกมาไม่ทันจะข้ามคืน...และถึงแม้เจ้าพวกพี่ชายจะจับเขาไปซ้อมจนบาดเจ็บ เขาก็ยังมีเจ้าน้องชายคนเล็กคอยเข้าข้าง พวกนั้นคงทนไม่ได้แน่ถ้าจะเห็นเขาใช้อาการบาดเจ็บเพื่อบังหน้าแล้วหาโอกาสออดอ้อนน้องสุดท้องผู้เป็นดั่งดวงใจ

โกคุเดระยื่นมือขึ้นไปให้พี่ชายช่วยดึงขึ้นจากสระ ใบหน้าที่ฉุนเฉียวยอมจับมือเล็กดึงขึ้นไปอย่างเสียมิได้ จิตสังหารรุนแรงถูกส่งไปให้ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะอย่างไม่มีปิดบัง เช่นเดียวกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ฉายชัดถึงแววท้าทายและสื่อความหมายว่าต้องการอะไรจากน้องชายคนเล็กของพวกนั้นกันแน่

บางที...พวกพี่ชายอาจจะคิดว่าที่เขาเข้าหาโกคุเดระเพราะว่าต้องการแก้แค้นพวกตน อาจจะคิดว่าเขาไม่ได้จริงใจกับน้องชายของตน ที่ทำไปเพียงแค่หลอกใช้ร่างบอบบางให้พี่ชายหัวปั่นเล่น

แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่...

เขาตั้งใจจริงๆ...ที่จะแย่งโกคุเดระ ฮายาโตะ จากอ้อมอกของพวกนั้นมา

เอามาเป็นของของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“ ยื่นมือมาสิ!”      เสียงใสร้องเรียกเมื่อร่างบางๆนั่นขึ้นฝั่งไปได้แล้ว มือเรียวของโกคุเดระยื่นออกมาหมายจะช่วยดึงเขาขึ้นไป และทุกอย่างมันก็อยู่ในสายตาของพี่ชายคนรองทั้งหมด เพราะฉะนั้นยังไม่ทันที่มือของเขาจะได้แตะแม้แต่ปลายเล็บ มือใหญ่ของพี่ชายก็ปัดมือของเราทั้งคู่ออกจากกัน

ยิ่งเห็นโกคุเดระไม่ระวังตัว ยิ่งเห็นว่าเขาแตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายได้มากขนาดไหน คนเป็นพี่ชายจึงยิ่งโกรธจนห้ามตัวเองไม่อยู่

มือของพี่ชายที่เพิ่งใช้ปัดมือของเขาออกไปกลับกระชากข้อมือของเขาขึ้นมาจากสระน้ำ แล้วหมัดหลุนๆก็สวนมาด้วยอีกมือหนึ่งตรงเข้าที่ใบหน้า ร่างกายเซถลาไปตามแรงต่อยจนร่วงลงน้ำไปอีกรอบ

“ ฮึ...”     แต่ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะก็ไม่ได้มีท่าทางหวาดกลัว กลับหันมายิ้มน้อยๆที่มุมปากส่งให้พี่ชายที่มองตาถลนอยู่บนฝั่ง เท่านั้นแหละ....

“ ท่านพี่!! หยุดนะ!!”     ร่างที่สูงใหญ่กว่าแทบจะกระโดดลงมาก่อนจะตะลุมบอนกับลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะอยู่ในสระน้ำ ทั้งดินโคลนทั้งน้ำขุ่นขลั่กถูกร่างทั้งสองที่ต่างก็แลกหมัดกันอย่างไม่สนใจอะไรทำให้เลอะเทอะกระจัดกระจายไปทั่ว

เสียงห้ามตื่นตระหนกของโกคุเดระทำให้ใครต่อใครต่างโผล่หน้ามาดู จนกระทั่งคนที่เข้ามาห้าม...คือ เจ้าเมืองอิสุเอง

“ ข้าจะไม่ถามหรอกนะ...ว่าสาเหตุมันมาจากอะไร”   ทั้งลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะ และลูกชายคนรองของตระกูลโกคุเดระถูกจับให้นั่งคุกเข่าต่อหน้าเจ้าเมืองอิสุ ร่างกายของทั้งสองคนต่างมีแต่รอยฟกช้ำและดินโคลนก็เปื้อนเต็มไปหมด

สายตาชิงชังของพี่ชายคนรองเหลือบมามองยามาโมโตะที่ยังคงนั่งคุกเข่าด้วยใบหน้านิ่งเฉย ยิ่งเจ้าเด็กหนุ่มผมดำนั่นทำเป็นไม่รู้สึกผิดเท่าไหร่ก็มีแต่จะยิ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

แต่ถึงให้ตายยังไงก็คงบอกเรื่องนี้กับผู้เป็นพ่อไม่ได้...จะให้พูดยังไงว่าลูกชายคนเล็กของท่านเจ้าเมืองมีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกัน...รู้ไปถึงไหนได้อับอายไปถึงนั่นแล้วอย่างท่านพ่อคงไม่จบลงแค่ลงหวายทีสองทีแน่

ฮายาโตะจะต้องโดนลงโทษแน่นอน อาจจะถูกจับแยกกับเจ้าหมอนั่นโดยกักบริเวณจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นพี่ชายอย่างพวกเขาคงทนดูไม่ไหว....เพราะฉะนั้นคงต้องจัดการกันเอง...ทำยังไงก็ได้ให้เจ้าเด็กยามาโมโตะตัวร้ายนั่นออกห่างจากน้องชายของพวกเขาให้ได้

“ ในเมื่อพวกเจ้าอยากจะสู้กัน...เพราะฉะนั้น...”     เจ้าเมืองอิสุกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงกังวาน ก่อนจะโยนดาบลงไปตรงหน้าเด็กหนุ่มทั้งคู่

“ จงสู้กันด้วยวิถีแห่งซามูไร และใครที่แพ้จะต้องถูกลงโทษด้วยการถูกคุมขังอยู่ในคุกของเนินล้างโลหิตเป็นเวลาหนึ่งเดือน”

“ เดี๋ยวก่อนท่านพ่อ!!”      คนที่ตะโกนคัดค้านทันทีคือเจ้าลูกชายคนเล็กผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองใบหน้าสวยที่คิ้วแทบจะขมวดติดกัน....จากเวลาเจ็ดปีที่เขาอยู่ที่นี่ เขารู้ดีว่าถึงแม้ทุกครั้งพวกพี่ชายจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่โกคุเดระก็ไม่เคยเอาเรื่องพวกนี้ไปฟ้องผู้ปกครอง โดยเฉพาะกับคนเป็นพ่อด้วยแล้วเจ้าคนปากดีจะปิดปากเงียบเสมอ...ยังไงก็พี่น้องกันนี่นะ...แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรหรอกเพราะโกคุเดระจะชดใช้ให้เขาด้วยการเฝ้าอยู่ข้างกายเขาแทน

“ ทั้งท่านพี่ทั้งยามาโมโตะต่างก็บาดเจ็บ จะให้สู้กันได้ยังไง แล้วอีกอย่างคุมขังเดือนนึงมันหนักไปนะ..ข้าว่า...”

“ หรือข้าควรจับเจ้าขังไว้แทนดีล่ะฮายาโตะ...ต้นเหตุคือเจ้าใช่ไหม หื๋ม?”     ผู้เป็นพ่อเอ่ยตัดบทออกมาด้วยสายตานิ่งสนิท เจ้าเมืองอิสุเป็นคนที่เคร่งครัดต่อกฎเกณฑ์อยู่เสมอ...นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถ้าไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสจริงๆจะให้รู้ถึงหูไม่ได้

“ ข้า.....”     ใบหน้าสวยชะงักค้างและถ้อยคำของผู้เป็นพ่อทำเอาบรรดาพี่ชายรวมทั้งข้ารับใช้ที่ยืนอยู่รอบๆเริ่มอยู่ไม่สุข

“ ข้าจะสู้”     ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะจับดาบแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน

“ ข้าก็เหมือนกัน”     พี่ชายคนรองเองก็ค่อยๆลุกขึ้นเช่นกัน...และนั่นทำให้ผู้เป็นแม่ซึ่งยืนดูอยู่ห่างๆลอบยิ้ม

....เจ้าเห็นความสำคัญของตัวเองบ้างหรือยัง...ฮายาโตะ...

ปลายดาบของทั้งคู่ต่างชี้เข้าหากันเช่นเดียวกับดวงตาที่ต่างจ้องมองไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ดาบที่อยู่ในมือคือดาบจริงมิใช่ดาบไม้สำหรับใช้ฝึกซ้อมแต่อย่างใด ใบหน้าคมของลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะได้แต่ยิ้มหยัน มันไม่ใช่รอยยิ้มที่มีให้กับตัวเองแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีให้กับอะไร ในเมื่อกฎของการประดาบคือห้ามทำให้อีกฝ่ายถึงแก่ความตาย แต่ในเมื่อดาบในมือคือดาบจริงๆแบบนี้มันก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่ไม่เขาหรือพี่ชายจะได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ครั้งนี้

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบไปมองใบหน้าสวยที่มองมาด้วยสายตากังวล...เพราะโกคุเดระเป็นคนของตระกูลโกคุเดระซึ่งจะไม่สามารถจับดาบจริงๆได้หากไม่ได้รับอนุญาต...ต่างจากเขา...ที่อยู่กับดาบจริงมาตั้งแต่เกิด

เจ้าไม่ต้องกังวลไป...มันไม่นานหรอก...

สายตาคมกล้าตวัดกลับมาที่พี่ชายคนรองพร้อมกับขยับตัวเข้าหาอีกฝ่ายแบบไม่ให้ทันตั้งตัว เพลงดาบรุกถูกนำมาใช้ด้วยความรวดเร็วจนอีกฝ่ายได้แต่ตั้งรับด้วยดวงตาเบิกกว้าง...นานแล้วที่ไม่ได้ฝึกดาบด้วยกัน เพราะฉะนั้นพวกพี่ชายเลยไม่เคยรู้ว่าฝีมือของเขาพัฒนาไปถึงขั้นไหน

ดาบในมือของคนที่โตกว่ารับดาบของอีกฝ่ายด้วยความสั่นระริก ทั้งพละกำลังทั้งจังหวะของการออกดาบที่ไม่มีลังเลทำให้รู้ว่าหากไม่ตั้งสติให้ดีๆคงมีหวังแพ้...และแบบนั้นมันก็จะเป็นครั้งที่สอง ที่พี่ชายคนรองแพ้ยามาโมโตะ

ดาบในมือลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะถูกโต้กลับมา แต่ใบหน้าคมยังคงดูไม่สะทกสะท้าน นัยน์ตาสีเปลือกไม้ฉายแต่แววมืดมนปนสนุกสนานจนข้ารับใช้ต่างขนลุก ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งสนิทในขณะที่ขาก็ก้าวเข้าหาพี่ชาย ดาบในมือยังคงวาดเพลงดาบติดต่อกัน และไม่ว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมายังไงเด็กหนุ่มจากต่างเมืองก็ยังคงรุกไล่กลับไปได้หมด

เจ้าเมืองอิสุมองการต่อสู้ตรงหน้าด้วยท่าทางนิ่งค้าง...เพราะนี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นฝีมือของเด็กที่เป็นเพียงแค่ตัวประกันคนนั้น...สายตาคมกริบของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากจ้องมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มผมดำพรางครุ่นคิด...อันตรายขนาดนี้....

เด็กนั่น...คงจะปล่อยให้กลับคามาคุระไปไม่ได้....

ดาบในมือพี่ชายตวัดตัดฉับลงมาแต่ร่างสูงก็เอี้ยวตัวหลบราวกับกำลังยั่วโมโหอีกฝ่าย รอยยิ้มน้อยๆที่เผยขึ้นมาบนใบหน้าคมนั่นก็ราวกับรอยยิ้มของมัจจุราชที่รู้ตัวว่าเหนือกว่าแล้วกำลังปั่นหัวเหยื่อเล่น...การต่อสู้ผ่านมายังไม่ทันจะถึงสิบนาทีแต่ใครๆที่ยืนอยู่รายรอบต่างก็มองออกว่าฝีมือลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะนั้นมีมากกว่า

และมีหรือที่คนที่จับดาบสู้กันอยู่จะไม่รู้...

พี่ชายจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวที่ไม่มีสูญเปล่านั่นด้วยประสาทที่แข็งเกร็ง....จะแพ้ไม่ได้....จะแพ้ไม่ได้!!

ถึงจะตั้งมั่นแบบนั้นแต่ฝ่ายที่เหนือกว่าก็ยังคงเหนือกว่า

ท่วงท่าสุดท้ายที่เร็วราวกับสายลม  ดาบในมือเด็กหนุ่มจากต่างแดนตรงเข้าปะทะกับดาบในมือพี่ชายคนรอง ทั้งเรี่ยวแรงทั้งวิถีดาบทำให้มือสั่นจนควบคุมไม่อยู่

แล้วสุดท้ายดาบในมือพี่ชายก็หลุดกระเด็นไปปักพื้นอยู่ตรงหน้าเจ้าเมืองอิสุ

“ ข้ายังไม่แพ้!”     เสียงรอดไรฟันดังออกมาพร้อมๆกับสายตาบ้าคลั่งของคนที่ไม่มีอาวุธอยู่ในมือ ใบหน้าของพี่ชายหันไปหันมาก่อนจะแสยะยิ้ม ร่างกระโดดหลบทางดาบที่ไล่ตามมาก่อนมือจะคว้าไปที่ทวนยาวในมือของทหารยามที่ยืนดูอยู่ไม่ไกล

จากคมดาบปะทะคมดาบ กลายเป็นว่าคมดาบจะปราบทวนได้หรือไม่

นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองประกายคมกล้าของปลายทวนในมือพี่ชายคนรอง...ก็ได้ข่าวอยู่บ้างว่า ในบรรดาพี่น้องทั้งหมดคนคนนี้ใช้ทวนได้ยอดเยี่ยมที่สุด จากใบหน้าสบายๆเริ่มจะตึงเครียดขึ้นเมื่อไม่มีสัญญาณใดๆบอกให้การต่อสู้หยุดลง

หากอาวุธไม่ไปหยุดอยู่ที่จุดตายของร่างกาย ก็ถือว่าอีกฝ่ายยังไม่แพ้งั้นสินะ

และจากที่เหนือกว่า...ตอนนี้กลายเป็นว่าเกมส์เริ่มจะพลิก

ทวนเป็นอาวุธยาวและหากผู้ใช้มีความชำนาญ ดาบที่มีระยะสั้นก็ยากที่จะเข้าถึงตัวอีกฝ่าย

ทำยังไงดี....

และยังไม่ทันจะมีเวลาได้คิด ประกายสีเงินก็ประชิดมาที่ใบหน้าจนหัวใจได้แต่กระตุกวูบ เด็กหนุ่มผมดำทำได้แค่อาศัยสัญชาติญาณตวัดเพลงดาบตอบโต้กลับไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือจะชะงักค้างด้วยเสียงดังก้องกังวานของเจ้าเมืองอิสุ

“ หยุดได้แล้ว!”

ยังคงได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัว...นัยน์ตาสีเปลือกไม้ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆก่อนจะเห็นว่าปลายทวนของพี่ชายนั้นจ่อค้างอยู่ที่อกเสื้อด้านซ้ายของเขา...เป้าหมายคือตำแหน่งของหัวใจ

“ การต่อสู้ครั้งนี้ข้าให้...เสมอกัน”

นั่นเพราะ....ปลายดาบของเขาเองก็พาดอยู่ที่ลำคอของพี่ชายคนรองเช่นกัน

ได้ยืนเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกมาจากรอบทิศ เขาค่อยๆลดปลายดาบลงก่อนจะหันไปมอง จึงเพิ่งรู้ว่าทุกสายตาต่างมองมาด้วยความโล่งใจ...นี่การต่อสู้ระหว่างพวกเขามันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ?

“ และเพราะว่าผลออกมาเสมอ พวกเจ้าทั้งคู่จะต้องเข้าไปสำนึกผิดในคุกของเนินล้างโลหิต...”      คำตัดสินนั้นเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบกาย ที่หางตาเห็นเจ้าลูกชายคนเล็กเตรียมจะโวยผู้เป็นพ่อ

“ ท่านยามาโมโตะ...ให้ไปอยู่ที่คุกซีกตะวันออกเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์...ส่วนเจ้า...ให้ไปอยู่ที่คุกซีกตะวันตกเป็นเวลาสองอาทิตย์ เพราะข้าให้ใช้ดาบในการต่อสู้ไม่ใช่ทวน”   

ทั้งเขาทั้งพี่ชายต่างยอมรับในคำตัดสิน ร่างกายท่อนบนจึงก้มหัวลงจรดพื้นเพื่อยอมรับโทษ

หลายๆคนต่างแยกย้ายกันไปเมื่อการต่อสู้นั่นจบลงแล้ว ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะเดินไปหยุดลงตรงหน้าร่างบอบบางที่ยังคงก้มหน้าก้มตา

“ ไม่เจอกันอาทิตย์นึง เจ้าก็อย่าเหงาไปล่ะ”      เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียกให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองด้วยสายตาเขียวปั๊ด

“ ใครจะไปเหงากันเจ้าบ้า! ข้าละสบายใจสิไม่ว่าที่ไม่ต้องคอยดูแลเจ้าตัวปัญหาแบบเจ้า”    ถึงจะทำหน้าบูดบึ้งแต่เขาก็มองเห็นความสั่นพร่าในดวงตาสีมรกตคู่นั้นได้ดี...กำลังโทษตัวเองอยู่สินะ...มือเผลอดึงร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้ก่อนจะยกมือลูบหัวสีเงินเบาๆ

“ ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ข้าจงใจทะเลาะกับพี่เจ้าเอง”     เสียงทุ้มกระซิบปลอบโยน ทำให้นัยน์ตาสีมรกตของคนที่โดนกอดเอาไว้ถึงกับเบิกกว้างก่อนจะหรี่ลงมองแผ่นอกที่อยู่ใกล้ไม่ถึงคืบ...โทษที่ได้รับนั้นยังไม่เท่าไหร่ แต่ภาพของร่างสูงที่ถูกปลายทวนจ่ออยู่ที่หัวใจเมื่อครู่ต่างหากที่ทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น

กลัว...

กลัวเหลือเกิน....

“ เจ้าน่ะ...อย่าทำเรื่องบ้าๆแบบนี้อีกได้ไหม...เมื่อกี้...ถ้าหยุดไม่ทันมันจะเป็นยังไงรู้บ้างรึเปล่า”     เสียงอ่อนแรงดังออกมาจากคนที่ซบหน้าอยู่ที่แผ่นอกเล่นเอาลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะถึงกับชะงัก รอยยิ้มเผยขึ้นมาบนใบหน้าคมก่อนที่มันจะก้มลงไปจุมพิตเบาๆบนกลุ่มผมสีเงิน

รัก...

รักเหลือเกิน....

“ เจ้าเป็นห่วงข้าหรอ?”     เท่านั้นแหละอาการปากไม่ตรงกับใจก็เริ่มกลับมาทำงานทันที ร่างบอบบางดันตัวเองออกมาจากแผ่นอกของอีกฝ่ายก่อนจะชี้นิ้วด่าด้วยใบหน้าแดงเถือก

“ ใครเป็นห่วงเจ้า ข้าห่วงว่าหลุมศพบ้านข้ามันจะเต็มเพราะฝังเจ้าต่างหาก!”    เจ้าลูกชายคนเล็กเดินฟึดฟัดจากไปโดยมีสายตาอ่อนโยนที่ไม่เคยมีให้ใครของเด็กหนุ่มผมดำมองตามไป

“ ขอประทานโทษขอรับท่านยามาโมโตะ...แต่เราคงต้องไปกันแล้ว”     เสียงของผู้คุมเอ่ยออกมาให้เขาหันหน้าไปมอง เอาเถอะ...อยู่ที่นี่เขาก็โดนมาทุกอย่างแล้ว จะให้ไปถูกขังอยู่ในคุกก็ไม่เห็นจะเป็นไร ร่างสูงจึงเดินตามไปอย่างไม่คิดจะขัดขืน

เพียงแต่...หนึ่งอาทิตย์จะไม่ได้เห็นหน้าเจ้า...นึกภาพไม่ออกเลยว่าข้าจะเป็นเช่นไร...

.

.

.

.

.

.

อ้อมแขนเล็กโอบอุ้มโกโตะสีดำเดินไปจนสุดชายป่าซึ่งไกลออกมาจากคฤหาสน์เจ้าเมืองคามาคุระพอสมควร นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตเหลือบมองหาลานหินที่ค้นเจอเมื่อหลายปีก่อน ก่อนจะวางโกโตะสีดำลงไป

ร่างเล็กยืนบิดกายก่อนจะปาดเหงื่อที่เกาะอยู่ตามไรผมเพราะต้องหอบของที่ไม่ใช่จะเบาเดินมาตั้งไกล ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นไปมองต้นโมมิจิใหญ่มากมายที่รายล้อมลานหินแห่งนี้อยู่ด้วยสายตาชื่นชม ใบสีแดงปลิวร่วงลงมาตามสายลมช่างงดงามจับใจ ที่พื้นหินสีดำเองก็มีสีแดงของใบไม้หล่นอยู่เต็มไปหมด ช่างเป็นสีสันที่ตัดกันได้อย่างตระการตา

ตัวประกันจากอิสุนั่งลงด้านหลังโกโตะสีดำ ก่อนจะก้มลงมองมันด้วยสายตาอ่อนโยน

ใครจะคิดว่าเขาจะได้มีโอกาสสัมผัสมันอีก

ใครจะคิด...ว่าเขาจะยังมีชีวิตรอดมาจนครบเจ็ดปีในคามาคุระ

ความทรงจำที่โหดร้ายในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ทุกอณูของร่างกาย แต่ผู้ชายที่ชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ ก็ไม่อาจทำให้เขากลัวไปได้มากกว่านั้นอีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นเสียงดนตรีหรืออะไรก็คงไม่อาจแทรกลงไปในจิตใจของเจ้าได้เลยสินะ

สักวัน...ในใจที่ดำมืดของเจ้านั้น จะมีข้าอยู่บ้างหรือไม่

ทั้งๆที่ไม่หวังอะไรอีก ในเมื่อคำตอบมันออกจะชัดเจน

....ไม่มี.....

ทั้งๆที่คิดแบบนั้น....

แต่พอฟื้นขึ้นมาอีกที ที่ข้างกายกลับมีโกโตะสีดำซึ่งสายถูกขึงใหม่จนครบทั้งหมดวางอยู่

ไม่ว่าจะถามใครก็มีแต่คนบ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบ จนกระทั่งบัดนี้ผ่านมาเจ็ดปีเขาก็ยังไม่รู้เลยว่า ทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่ และทำไมโกโตะตัวนี้ถึงมาอยู่ข้างกายเขา

เพราะไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ฮิบาริ เคียวยะ ก็ยังคงโหดร้ายกับเขาเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยน ทุกๆวันเขายังต้องไปเป็นคู่ซ้อมให้กับผู้ชายคนนั้น

แต่หากคิดว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ จะกลัวที่ต้องถูกทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นละก็....คิดผิด.....

พอไม่มีขลุ่ยของท่านแม่...ไม่มีอะไรให้ผูกพัน....น่าแปลกที่เขากลับกล้าที่จะต่อกรกับคนโหดร้ายคนนั้นอย่างไม่กลัวตายมากกว่าเก่า

ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมาพยายามไม่นึกถึงใบหน้าเย็นชาและดวงตาสีดำคู่นั้น...ทั้งๆที่อยู่ในที่ที่แสนวิเศษเช่นนี้ทำไมจะต้องไปนึกถึงเจ้าคนเลือดเย็นนั่นด้วย!

มือบางวางลงบนโกโตะสีดำ ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงแสนหวาน...โกโตะตัวนี้...เพราะมีข้ารับใช้เผลอหลุดปาก เขาจึงรู้เพียงแต่ว่ามันคือโกโตะของนายหญิงฮิบาริ...แม่ของผู้ชายคนนั้น...และดูเหมือน ฮิบาริ เคียวยะ จะมีความทรงจำที่ไม่ดีนักเกี่ยวกับแม่ของตัวเอง ซึ่งเขาก็ไม่รู้รายละเอียดมากไปกว่านั้น

เสียงโกโตะแว่วหวานดังก้องไปทั่วป่าที่บัดนี้เต็มไปด้วยสีแดง ใบโมมิจิยังคงโปรยปรายลงมากับสายลม นิ้วเรียวเล็กยังคงขยับไปตามโกโตะสีดำเช่นเดียวกับเส้นผมสีน้ำตาลที่ไล้คลอเคลียไปกับแก้มใส ใบหน้าละมุนละไมดูไม่ได้ใกล้เคียงกับความเป็นลูกชายของตระกูลนักรบ หากแต่ร่างกายเล็กบางนั่นกลับสง่างามตามแบบของชนชั้นสูง

ใครที่ได้มาเห็นภาพนี้เข้าคงยากที่จะละสายตา...

หัวสีดำเอนพิงไปกับโคนต้นโมมิจิสูงใหญ่ที่อยู่ไกลออกมา ทำให้ใบหน้าคมเฉยชาเงยมองท้องฟ้าใสและเห็นใบสีแดงที่กำลังร่วงหล่นลงมาอย่างชัดเจน มือที่กอดอกอยู่ละออกมาข้างหนึ่งก่อนจะรองรับมันเอาไว้....

คนที่อยู่ในป่าแห่งนี้ไม่ได้มีแค่ร่างเล็กบางนั่นแค่คนเดียว...

แสงแดดยามบ่ายค่อยๆจางหายไป นกน้อยต่างพากันบินกลับรังเช่นเดียวกับตัวประกันจากอิสุที่กำลังหยิบใบโมมิจิที่ร่วงลงมาบนโกโตะออกไป อ้อมแขนเล็กโอมอุ้มมันขึ้นก่อนจะหันกลับมามองลานหินกว้างพรางยิ้มให้

“ ไว้ข้าจะมาอีก”

ร่างเล็กบางก้าวย่างกลับไปทางเดิม ปลายฤดูใบไม้ร่วงเช่นนี้จะมืดไวกว่าปกติ และเขาก็ไม่อยากให้บรรดาข้ารับใช้ต้องเป็นกังวล เท้าจึงเลือกที่จะก้าวไปยังทางที่ลัดกว่าทว่าก็เงียบงัน

เรือนในแถบนี้ราวกับว่าไม่มีคนอยู่เพราะส่วนใหญ่ถูกปิดตายเอาไว้ เขาเคยผ่านทางเส้นนี้มาหลายครั้งและทุกครั้งก็ไม่เคยพบเจอใครเลย

“ เอ๋?”      แต่วันนี้ดูจะต่างออกไป เมื่อเรือนที่เขาจำได้ว่าไม่น่าจะมีคนอยู่กลับมีแสงคบไฟลอดออกมา

“ ดำเนินแผนการในอิสุต่อได้เลย ส่วนกำลังทหารของเราในตอนนี้เจ้าเตรียมพร้อมไปขนาดไหน?”     ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่เสียงที่ดังอยู่ท่ามกลางความเงียบก็ทำให้เท้าที่ตั้งใจจะก้าวผ่านได้แต่ชะงักค้าง คนที่อยู่ด้านในเรือนร้างหลังนั้นคือ เจ้าเมืองคามาคุระ?

“ เกือบสมบูรณ์แล้วขอรับ ทางอิสุไม่มีทีท่าว่าจะสงสัยเราเลย”      นั่นกำลังประชุมลับอะไรกันอยู่หรือเปล่า? ถึงจะรู้ว่าไม่ดีที่จะแอบฟังต่อ แต่หัวข้อสนทนามันคือบ้านเมืองของเขาแบบนี้คงจะปล่อยผ่านเลยไปไม่ได้

“ ดี...ก็ถือว่าแผนการแลกเปลี่ยนตัวประกันนั้นได้ผล”      ใบหน้าน่ารักถึงกับชาวาบ...อย่าบอกนะว่าการแลกเปลี่ยนตัวประกันมันก็เป็นแค่การถ่วงเวลาเพื่อให้คามาคุระเตรียมซ่องสุมกำลังพล

แล้วอิสุที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวของเขาเล่า...

“ แล้ว....ท่านยามาโมโตะ ทาเคชิ จะเอายังไงขอรับ?”       ยามาโมโตะ ทาเคชิ...คือตัวประกันของคามาคุระที่ถูกส่งไปอยู่ที่อิสุสินะ คนคนนั้นก็เป็นลูกชายคนนึงของเจ้าเมืองคามาคุระสินะ

“ ไม่ต้องสนใจ ดำเนินตามแผนต่อได้เลย”      นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตได้แต่เบิกกว้าง...บ้านเมืองมันสำคัญกว่าชีวิตของลูกชายถึงขนาดนั้นเชียวหรือ

ไม่เห็นจะเข้าใจเลย....

ไม่เข้าใจเลยสักนิด....

ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นเช่นเดียวกับอ้อมแขนที่กอดโกโตะสีดำเอาไว้จนแทบจะจมหายไปกับอก....

ถึงพวกท่านจะไม่เห็นว่าชีวิตของตัวประกันอย่างข้าว่าสำคัญ...แต่ข้าก็ยังคิดว่าข้าอยากให้คนที่รักมีชีวิตรอด

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองท้องฟ้ายามราตรี หมู่ดาวพร่างพราวส่องประกายระยิบระยับ ก่อนจะมีบางดวงที่ร่วงลงมา

....ดาวตก.....

และนั่นมันก็ทำให้นึกถึงเสียงใสของใครบางคน

ถึงเจ้าจะไม่เคยรู้เลยว่าข้าคือพี่ของเจ้า แต่อย่างน้อยข้าก็อยากจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป.....ฮายาโตะ

ตัวประกันจากอิสุค่อยๆย่องออกมาจากตรงนั้นอย่างแผ่วเบาที่สุด ก่อนจะรีบก้าวขาเร็วๆกลับไปยังเรือนของตน มือบางวางโกโตะสีดำลงก่อนจะควานหากระดาษกับพู่กันในหีบ

‘ คามาคุระกำลังคิดจะเปิดศึกกับอิสุ มีการซ่องสุมกำลังพลเอาไว้ขอให้ท่านจงระวัง ’

ข้อความสั่นๆถูกเขียนใส่ลงไปก่อนที่กระดาษก่อนจะถูกพับจนเป็นชิ้นเล็กๆ ใบหน้าสวยหันซ้ายแลขวาเมื่อเปิดประตูเลื่อนถูกเปิดออกไปหน้าเรือน เมื่อเห็นว่าไร้เงาของผู้ใดปลายนิ้วจึงจรดลงที่ริมฝีปาก เสียงหวีดหวิวที่มีเพียงเหยี่ยวของอิสุที่ถูกฝึกมาแล้วเท่านั้นที่จะร่อนลงมาหาถูกเป่าออกไป

ก็ยังดีที่ก่อนมา เขาถูกจับไปฝึกมันเอาไว้เผื่อใช้ในกรณีฉุกเฉิน

กระดาษแผ่นเล็กถูกผูกเอาไว้ที่ขาของเหยี่ยวสีน้ำตาล แขนบางส่งมันออกไปก่อนจะยืนมองจนมันบินไปลับสายตา

ข้าช่วยพวกเจ้าได้เท่านี้....

แต่ทว่า...เจ้านกที่ควรจะบินไปถึงอิสุกลับถูกฆ่าตายด้วยทอนฟาอยู่ที่ชายป่า...ด้วยฝีมือของ ฮิบาริ เคียวยะ...

“ ไส้ศึก....ต้องโดนขย้ำ!”

.

.

.

.

.

.

.

เนินล้างโลหิต...คือสถานที่ลงโทษสำหรับคนในตระกูลโกคุเดระเท่านั้น มันมีลานประหารอยู่ตรงกลางขนาบข้างด้วยคุกฝั่งตะวันตกและตะวันออก เป็นสถานที่ที่ไม่มีใครอยากจะเหยียบย่างเข้ามาเพราะฉะนั้นมันจึงรกร้างอ้างว้างเพราะไม่มีคนใช้มาแรมปี

และเพราะมันเป็นสถานที่เฉพาะแบบนี้ทำให้ไม่จำเป็นต้องมีผู้คุม คนที่ต้องโทษคือคนในตระกูลเพราะฉะนั้นจึงไม่มีใครคิดจะหลบหนี

ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะนั่งเอาหลังพิงไว้กับผนังด้านในของคุก ก็ยังดีที่ผนังอีกด้านเป็นลูกกรงติดที่กับสวน ถึงแม้ว่ามันจะรกร้างแต่อย่างน้อยๆก็ดีกว่าถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินมืดๆ....จากตรงนี้เขายังสามารถมองเห็นพระจันทร์และ...ดาวตก

‘ อธิษฐานสิ! ’

เสียงใสของใครบางคนที่ดังก้องอยู่ในหัวทุกครั้งที่มองเห็นดาวตกทำให้ใบหน้าคมเผลอยิ้ม...ป่านนี้เจ้าคนที่ซุกซนนั่นจะเข้านอนไปหรือยังนะ

“ ยิ้มอะไรของเจ้าคนเดียว...น่าขนลุกชะมัด”     ร่างสูงถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา

“ .....โกคุเดระ?”      แทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเจ้าคนที่น่าจะนอนหลับสบายอยู่ในห้องกลับมายืนหน้ามุ่ยอยู่อีกฝั่งของลูกกรง ในอ้อมแขนเล็กหอบผ้าและห่ออะไรมากมายมาด้วย

“ เจ้ามาทำอะไรที่นี่? ถ้าโดนจับได้เจ้าจะโดนลงโทษไปด้วยนะ กลับไปซะ”     ร่างสูงถามออกไปอย่างตกใจ ร่างกายขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ยืนอยู่นอกลูกกรงพรางหันมองซ้ายขวากลัวว่าผู้คุมจะมาเห็นเข้าถึงแม้ว่าผู้คุมจะมาอีกทีก็ตอนเช้าก็เถอะ

กฎของที่นี่คือห้ามใครเข้าเยี่ยม คนที่ถูกลงโทษจะต้องสำนึกผิดอยู่เงียบๆคนเดียว ห้ามพบเจอกับใครตลอดระยะเวลาที่อยู่ในนี้

“ ฮึ! อย่างข้าไม่โง่ให้ใครจับได้หรอกน่า เอ้านี่! ทาแผลเจ้าซะ”     มือบางค้นห่อผ้าก่อนจะยื่นยาสมุนไพรมาให้เขา นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่จ้องมองมัน ถึงจะกลัวว่าคนตรงหน้าจะตกอยู่ในอันตรายแต่ในใจตอนนี้มันดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไง

โกคุเดระยอมเสี่ยงเพื่อมาหาเขา...

แทนที่มือจะรับห่อยาแต่มันดันเลื่อนไปที่ใบหน้าสวย สองมือประคองแก้มใสเอาไว้ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปให้ริมฝีปากสัมผัสกัน...โดยลูกกรงก็ไม่อาจขวางกั้นพวกเขาได้...

ได้ยินเสียงห่อผ้าร่วงลงพื้น เจ้าคนโดนจูบคงจะแข็งเป็นหินไปแล้วทำให้ใบหน้าคมที่ละออกมาได้แต่จ้องมองใบหน้าแดงเถือกนั่นด้วยรอยยิ้ม

“ ทะ ทะ ทำอะไรของเจ้าน่ะเจ้าบ้า! อย่ามาล่วงเกินข้านะ! ไม่งั้นข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆเลย!”     น่ากลัวเสียไม่มีละ ร่างสูงยังคงหัวเราะเบาๆก่อนจะก้มลงไปหยิบห่อยาขึ้นมา เด็กหนุ่มผมดำนั่งลงเบื้องหลังลูกกรงก่อนจะเลิกแขนเสื้อกิโมโนขึ้นมาเพื่อทาแผล

“ ขอบใจเจ้ามากนะ พรุ่งนี้แผลข้าต้องหายสนิทแน่ๆเลย”

“ ฮึ มันแน่อยู่แล้ว ก็นี่มันยาฝีมือการปรุงของข้าเลยนะ!”     ร่างบอบบางนั่งตามลงมาที่อีกฝั่งหนึ่งของลูกกรง มือบางยังคงควานหาของในกองผ้าที่ตนหอบมา

“ ถึงเจ้าจะถึกแต่ก็คงหนาวเป็นใช่ไหมล่ะ เอ้า!”      มือบางยื่นผ้าห่มมาให้ เขาได้แต่รับไว้ด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มลงไปทาแผลต่อ

“ เจ้ากลับไปได้แล้วละ มันดึกแล้ว ถึงจะไม่มีใครพบแต่ก็อันตรายนะที่จะมาเดินมืดๆค่ำๆแบบนี้”      แผลส่วนใหญ่ถูกทาไปจนหมดแล้วแต่เจ้าลูกชายคนเล็กก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะไปไหน

“ ข้าจะนอนที่นี่”     แล้วคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากสีแดงก็ทำเอาคนที่อยู่ในกรงขังถึงกับอ้าปากค้าง

“ ว่าไงนะ?!”

“ ก็......”    ใบหน้าใสก้มลงก่อนจะเสนัยน์ตากลมโตไปมองพื้นดิน....เหมือนเขาจะนึกขึ้นได้ยังไงไม่รู้ว่า...

“ ก็ ?”    

“ ก็ข้ากลับคนเดียวไม่ได้นี่! เจ้าโง่! ไม่เห็นหรอว่ามันมืดแล้วน่ะ!”      ก็ถึงได้บอกอยู่นี่ไง....ใบหน้าคมอมยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าคนตรงหน้าไม่กล้าแม้แต่จะไปเข้าห้องน้ำคนเดียวตอนกลางคืนแล้วจะให้ไปเดินผ่านป่าหญ้าแบบนั้นยิ่งไม่มีวันทำได้แน่

เอาเถอะ....แค่ไม่โดนจับได้ก็พอแล้ว...ไว้ตอนเช้าค่อยปลุกให้รีบลุกไปคงทันมั้ง

เขาก้มลงมองผ้าห่มที่มีผืนเดียวก่อนจะคลี่มันออก ร่างกายเหนื่อยล้าเต็มทีจึงขยับหันแผ่นหลังไปนั่งพิงกับลูกกรงเอาไว้แล้วยื่นปลายผ้าอีกข้างออกไปให้คนที่อยู่ด้านนอก

มือบางยื่นมารับมันเอาไว้ ใบหน้าใสมองแผ่นหลังกว้างที่พิงอยู่ที่อีกด้านของลูกกรง นัยน์ตาสีมรกตที่แข็งกร้าวอยู่เสมออ่อนลงเมื่อนึกถึงคำพูดของคนตรงหน้า

' ยังไงก็....ฝากแผ่นหลังของข้าด้วยล่ะ โกคุเดระ '

ไม่รู้ว่าทำไมใบหน้ามันถึงได้ร้อนผ่าว ปลายนิ้วแตะสัมผัสไปที่ริมฝีปากของตัวเองที่โดนช่วงชิงสิ่งที่เรียกว่า "จูบ" ไปโดยคนตรงหน้า...ทำไมถึงไม่รู้สึกโกรธ ทำไมถึงได้ไม่รู้สึกว่ารังเกียจ...ทั้งๆที่อีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายด้วยกัน

ร่างบอบบางค่อยๆนั่งลงก่อนจะหันแผ่นหลังไปชนกับแผ่นหลังกว้างเอาไว้ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านเข้ามายังร่างกายนั้นราวกับว่าระหว่างพวกเขาไม่มีลูกกรงขวางกั้น ผ้าห่มผืนเดียวกันถูกตวัดคลุมหัวไหล่ก่อนจะหลับไหลไปด้วยกัน...

.

.

.

.

.

.

.

.

กลิ่นเครื่องหอมลอยฟุ้งกระจายอยู่ทั่วห้องอาบน้ำ มือเล็กลูบลงไปที่รอยช้ำซึ่งเกิดจากน้ำมือของฮิบาริ เคียวยะ

ช่วงหลังๆมานี้รอยแผลบนร่างกายเขาน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด...เปล่าหรอก...ไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเพลามือที่ใช้กลั่นแกล้งเขาลงหรอก...ฮิบาริ เคียวยะ ยังคงใช้แรงเต็มที่ในการไล่ต้อนเขาให้จนมุมเหมือนเดิม เพียงแต่เป็นเขาเองที่พอจะตอบโต้และตั้งรับอีกฝ่ายได้บ้าง...แน่ละ เวลาตั้งเจ็ดปีจะมีใครบ้างที่ไม่พัฒนาเลย

เขาเรียนรู้มาแล้ว...ว่าขนาดน้ำตาก็ทำอะไรผู้ชายที่ไร้หัวใจคนนั้นไม่ได้

และจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีให้คนคนนั้นอีก!

ผ้าผืนหนาบรรจงเช็ดไปตามร่างกายก่อนที่ยูกาตะตัวบางจะถูกสวมลงไป แต่ยังไม่ทันที่มันจะถูกจับให้เข้าที่เข้าทางดี เสียงประตูเลื่อนที่เปิดออกอย่างรุนแรงก็ทำให้ร่างเล็กบางถึงกับสะดุ้งโหยง...คนที่จะไร้มารยาทขนาดนี้น่าจะมีอยู่คนเดียว

“ เจ้า! เข้ามาทำอะไรในห้องข้า?!”      ร่างสูงสง่าของเด็กหนุ่มผมดำว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งๆที่ใบหน้าคมนั่นก็นิ่งสนิทเย็นชาเป็นปกติ แต่ไม่รู้ทำไมในค่ำคืนนี้บรรยากาศของคนตรงหน้ากลับทำให้ร่างเล็กรู้สึกขนลุกขึ้นมา

เหมือน...

มันเหมือนกับวันนั้น....

วันที่เขาโดนทรมานจนคิดว่าตายๆไปซะน่าจะดีกว่า....

มือใหญ่ยกกระดาษที่เคยผูกอยู่ที่ขาเหยี่ยวขึ้นมาทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง ร่างทั้งร่างเผลอก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติเพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะลงโทษยังไง ในเมื่อสิ่งที่เขาทำนั้นมันก็เรียกง่ายๆว่า “ไส้ศึก” และหากคามาคุระจับได้เขาคงไม่พ้นความตายแน่ๆ

“ รู้ไหมว่า ข้าลงโทษคนทรยศยังไง”     มือใหญ่ตามมากระชากที่แขนข้างหนึ่งก่อนจะดึงลำตัวเล็กให้เข้าไปใกล้ ใบหน้าคมยื่นมาแทบชิดใบหน้าเล็กก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงกดต่ำ มือบางพยายามผลักไสให้ตัวเองหลุดจากการเกาะกุม แต่มือใหญ่ที่แข็งแรงดั่งคีมเหล็กก็ไม่สั่นคลอนเลยแม้แต่น้อย

ในหัวใจของตัวประกันจากอิสุเต้นระรัว ใบหน้าเล็กตื่นตระหนกแต่ก็พยายามทำเป็นว่าไม่ได้กลัวอีกฝ่าย...เพราะมัวแต่เป็นห่วงคนที่อิสุ...ทำให้เขาไม่เคยคิดเลยว่าหากโดนจับได้แล้วจะทำยังไง...

หรือไม่ในใจลึกๆก็อาจจะคิดอยู่...ว่ายอมตายไปดีกว่าไม่เหลือใครรอเขากลับไปที่อิสุเลยสักคน

“ จะจับข้าส่งให้พ่อเจ้าประหารก็ตามใจ”     ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นสบประสานกับดวงตาสีดำอย่างไม่กลัวเกรง ถ้าเขาตายไปคงได้หลุดพ้นจากคนคนนี้สักที

“ หึ...คิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปง่ายๆแบบนั้นหรือยังไง...ใครที่มันกล้าทรยศข้า...ข้าจะทรมานมันจนกว่าลมหายใจจะหายไปเอง”     สิ้นสุดคำพูดอำมหิต ร่างเล็กรีบใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักคนตรงหน้าออกไปทันที สัญชาติญาณร่ำร้องบอกให้หนี เพราะคนคนนี้ทำจริงอย่างที่พูดแน่ๆ

ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าพยายามจะก้าวออกจากห้อง แต่มือใหญ่ก็ตามมาคว้าปลายโอบิที่คาดเอวอยู่เอาไว้ได้ ร่างที่ถูกดึงกลับไปล้มลงกับพื้นแต่ก็ยังพยายามตะเกียกตะกายหนี

“ ปล่อยข้า!!”     ข้อเท้าถูกจับได้ก่อนจะโดนลากกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำ ถึงจะไม่รู้ว่าจะโดนทรมานยังไงแต่สายตานิ่งสนิทนั่นก็ไม่เคยทำให้ไว้วางใจ

ทุกๆครั้งก็ถูกทำให้เจ็บเจียนตายทั้งร่างกายและจิตใจ...ไม่น่าจะมีอะไรเลวร้ายกว่าที่เคยโดนมาแล้วละมั้ง

ฝ่ามือเล็กทั้งทุบตีทั้งผลักไสร่างกายที่แข็งแรงกว่ามากนั่นก็ไม่มีสะทกสะท้าน ยูกาตะที่เพิ่งจะถูกสวมใส่หลุดลุ่ย มือใหญ่รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยกันก่อนที่ใบหน้าคมของคนที่คร่อมอยู่ด้านบนจะมองร่างเล็กที่หวาดกลัวด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ

นัยน์ตาสีดำโลมเลียไปทั่วร่างกายขาวผ่องที่มีรอยแดงจากบาดแผลฟกช้ำ ริมฝีปากยกยิ้มอย่างที่คนด้านใต้ได้แต่หวาดผวา มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่กระชากยูคาตะออกไปให้พ้นแผ่นอกบางจนคนโดนกระทำถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ จะทำอะไร?!”      ใบหน้าเล็กเริ่มจะตื่นตระหนกมากขึ้น ร่างกายก็พยายามจะถอยหนีทั้งๆที่ท่อนล่างก็โดนกดเอาไว้ด้วยขาของคนข้างบน

ถึงจะไม่ค่อยประสีประสาแต่เขาก็เป็นผู้ชาย มีหรือจะไม่รู้ว่าคนข้างบนกำลังจะทำอะไร

และเพราะว่าเขาเป็นผู้ชายนั่นแหละ หากโดนข่มเหงด้วยเรื่องแบบนี้มันยิ่งกว่าถูกทำลายศักดิ์ศรีจนป่นปี้ตั้งไม่รู้กี่เท่า

โอบิถูกกระชากออกไปก่อนจะถูกเอามาผูกข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ ร่างเล็กยังคงพยายามต่อต้านสุดชีวิตและแรงดิ้นรนก็ทำให้คนขี้รำคาญเริ่มหงุดหงิด มือใหญ่คว้าหัวสีน้ำตาลก่อนจะกดใบหน้าเล็กลงไปในอ่างอาบน้ำ

“ อื้อ!!”     ใบหน้าพยายามจะสะบัดหนีแต่แรงกดก็ยังมากกว่าอยู่ดี น้ำอุ่นที่ปะทะใบหน้ายังไม่เจ็บแสบเท่าบางส่วนที่ไหลลงคอ ทั้งร่างกายพยายามจะถอยหนี และในขณะที่คิดว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจ มือใหญ่ก็กระชากเส้นผมจนหัวสีน้ำตาลเงยขึ้นไป

“ แฮ่ก แฮ่ก”      ร่างกายที่เคยต่อต้านหอบฮั่กอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง แต่คนที่จ้องจะทำร้ายก็ไม่เคยมีคำว่าปราณี มือใหญ่พลิกร่างกายเล็กให้นอนหงายก่อนจะตามขึ้นมาคร่อมเอาไว้ สายตาเหยียดๆที่มองลงมาจากข้างบนนั้นทำเอาคนที่ยังหายใจไม่ทันเจ็บแปลบไปจนถึงก้นบึ้งของจิตใจ

เกลียดชังอะไรเขานักหนาถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้....

ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบใกล้ๆใบหู พร้อมกับมือที่ลูบไล้อยู่ที่ต้นขาก่อนจะแยกมันออกจากกัน

“ นี่สำหรับ...สัตว์กินพืชที่ริอาจทำตัวเป็นไส้ศึกแบบเจ้า...จำเอาไว้ว่าอย่าทรยศข้าอีก”

แล้วแกนกายใหญ่ก็สอดใส่เข้ามารวดเดียว ช่องทางคับแน่นที่ไม่คุ้นเคยและไม่แม้แต่จะได้รับการเล้าโลมฉีกขาดทันที กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งจนกลิ่นหอมจากเครื่องปรุงก็โดนกลบไปจนหมด ร่างเล็กกระตุกเฮือกพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาตามความเจ็บปวดของร่างกาย ไม่อาจจะดิ้นหนี ไม่อาจจะต่อต้าน เพราะช่วงล่างนั้นเจ็บจนแทบขาดใจ

คนข้างบนยังคงทำตามแต่ใจ ทั้งๆที่เห็นว่าคนข้างล่างเจ็บเจียนตายแต่ก็ยังฝืนขยับร่างกายสอดใส่เข้าไป ต่อให้ร้องไห้ ต่อให้ร่างกายสั่นสะท้านขนาดไหน ไฟที่ลุกไหม้ก็ไม่ยอมหยุดตัวเองลง...จนกว่าจะได้เผาผลาญทำลายทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากอง

เสียงร่ำไห้ดังไปจนถึงใกล้สว่าง....ต่อให้สลบไปกี่ครั้งมัจจุราชสีดำนั่นก็ปลุกให้ลุกขึ้นมาพบกับฝันร้ายที่จะกลายเป็นบาดแผลฝังลึกลงไปในจิตใจจนวันตาย

มีเพียงคำถามเดียวที่ลอยอยู่ในหัว อยากจะถามออกไปแต่ริมฝีปากก็ไม่มีแรง...

เจ้า....เกลียดข้ามาก....เลยหรอ ?....

.

.

.

.

.

.

.

วันที่สี่แล้วที่ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะถูกลงโทษ

เวลากลางวันนั้นช่างเงียบเหงาและผ่านไปอย่างยาวนานเหลือเกิน เพราะไม่มีโกคุเดระ ฮายาโตะอยู่ข้างกาย ร่างบอบบางนั่นจะแอบมาหาเขาได้เฉพาะช่วงกลางคืนเท่านั้น เพราะงั้นเขาจึงเฝ้ารอคอยเวลาที่พระจันทร์มาเยือนยิ่งกว่าอะไรในตอนนี้

แสงแดดยามเย็นค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีส้ม เสียงแซ่กๆจากพุ่มไม้ข้างๆห้องขังทำให้ใบหน้าคมต้องหันไปมองอย่างสงสัย เพราะเวลาแบบนี้ไม่น่าจะมีใครมาที่นี่

แล้วก็เป็นหัวที่เต็มไปด้วยเส้นผมสีเงินนั่นเองที่โผล่ออกมา

“ ทำไมมาตอนนี้ล่ะ?”    ใบหน้าคมหันมองรอบกายว่าแถวนั้นไม่มีผู้คุมอยู่แล้วแน่ใช่ไหม                

“ ในบ้านไม่มีคนอยู่น่ะสิ”     มือบางยังคงถือห่อผ้ามาเหมือนเคย ห่อยาถูกหยิบออกมาให้

“ เฮ้อ....วันนี้ในเมืองวุ่นวายสุดๆ ดีนะที่เจ้าอยู่ในนี้ ไม่งั้นคงต้องออกไปวิ่งวุ่นเหมือนข้าแน่ๆ”    ร่างบอบบางนั่งลงที่อีกฝั่งของลูกกรงพรางยืดแข้งยืดขาด้วยท่าทางไม่เรียบร้อยที่ไม่เข้ากับหน้าตาเลยสักนิด นัยน์ตาสีเปลือกไม้ลอบมองตามรอยแหวกของกิโมโนอย่างพยายามระงับอารมณ์...เจ้าลูกชายคนเล็กนี่คงไม่รู้เลยสินะว่าหมาป่าแบบเขากำลังจ้องจะตะครุบกระต่ายอย่างตัวเองอยู่

“ เกิดอะไรขึ้น?”

“ ไฟไหม้น่ะสิ...ก็เข้าใจหรอกนะว่าฤดูนี้อากาศมันแห้ง แต่มันจะพร้อมใจกันไหม้ไปไหม?! วันนี้แค่วันเดียวเล่นไหม้ไปตั้งสามที่ รวมเมื่อวานก็เป็นห้าแล้วนะ!”

“ ไหม้ที่ไหนบ้างล่ะ?”       มือยังคงทาแผลไปแบบไม่ได้ใส่ใจเรื่องไฟไหม้นั่นมากนัก

“ ที่วัด...ที่ยุ้งข้าวของเจ้าพ่อค้าข้าวหน้าเลือด...แล้วก็ที่สวนของตาลุงฮามาดะ เห็นว่าอาหารแห้งที่เตรียมไว้สำหรับหน้าหนาวโดนเผาไปเกือบหมดเลยน่ะ...ส่วนเมื่อวานก็ที่สะพานอิสุ คอสะพานพังคงให้รถขนของข้ามไม่ได้ไปอีกพักใหญ่เลยละ....แล้วก็ที่ยุ้งท้ายตลาด...ส่วนใหญ่ก็เป็นที่เก็บของที่ไม่ได้มีคนเฝ้าตลอดก็งี้แหละ”      เสียงใสบอกมาแบบไม่ได้คิดอะไรผิดกับใบหน้าคมที่เริ่มจะชะงักค้าง

เดี๋ยวสิ....สถานที่ที่ว่ามานี่มันเป็นเหมือนอู่ข้าวอู่น้ำของอิสุเลยไม่ใช่หรอ?....เหมือนจงใจเล่นงานส่วนเสบียงของเมืองเลยไม่ใช่หรือไง?

“ โกคุเดระ....เจ้าแน่ใจนะว่ามันไม่ใช่การวางเพลิง?”      และเมื่อเขาพูดออกไปแบบนั้น ใบหน้าสวยที่เริ่มคิดตามก็เริ่มจะหน้าซีด

“ จริงสิ...นั่นมัน....เดี๋ยวข้ามานะ”      แล้วแผ่นหลังบางก็วิ่งหายไปกับแสงแดดยามเย็นปล่อยให้ร่างสูงได้แต่เอนหลังนั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียว

ภาพหน่วยลอบสังหารของคามาคุระที่แฝงตัวเข้ามาในอิสุเมื่อหลายปีก่อนมันคาใจเขาอย่างที่บอกไม่ถูก แล้วยิ่งการเผาแหล่งเสบียงซึ่งเป็นหนึ่งในกลยุทธ์การศึกด้วยแล้ว...

ท่านพ่อ...ท่านกำลังคิดที่จะเปิดสงครามกับอิสุอยู่ใช่หรือไม่?

ถ้าเช่นนั้นชีวิตของเขาที่เป็นตัวประกันอยู่ที่นี่ก็คงจะไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม?

สองมือได้แต่กำแน่น....เขาจะไม่ยอมถูกฆ่าตายง่ายๆแน่....ต่อให้ต้องทำลายสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวให้แหลกคามือเขาก็จะทำ

ในเมื่อคนที่เห็นค่าของเขามีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น...

วันและคืนผ่านไปจนกระทั่งถึงคืนสุดท้ายที่ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะถูกคุมขังกำลังจะหมดไป

เสียงนกร้อง จิ๊บ จิ๊บ และท้องฟ้าที่เริ่มจะสว่างรำไรปลุกให้นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาช้าๆ...วันนี้เขาก็มานอนอยู่หน้าคุกเหมือนหกวันที่ผ่านมา

ร่างกายเตรียมจะขยับแต่อะไรบางอย่างก็รั้งเอวบางเอาไว้จนขยับไม่ได้ดั่งใจ ใบหน้าสวยก้มลงมองก่อนจะต้องหน้าแดงระเรื่อเมื่อเห็นว่ามันคือท่อนแขนแข็งแรงของคนที่อยู่อีกฟากของลูกกรง

หมอนั่น...พลิกตัวมากอดเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แล้วทำไมใจต้องเต้นแบบนี้ด้วย...

เป็นเพราะว่าอยู่ด้วยกันมากเกินไปหรือเปล่า? หรือว่าเขาควรจะห่างจากหมอนี่บ้าง เผื่อว่าความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันจะจางหายไป

“ ตื่นได้แล้วเจ้าคนขี้เซา!”      มือบางยกขึ้นตบไปที่หน้าผากของคนที่ยังทำเนียนหลับสนิท ถึงจะมีลูกกรงกั้นแต่ใบหน้าคมนั้นก็ซบอยู่แถวๆหัวไหล่ของร่างบาง

“ อือ..?”     ท่อนแขนยังไม่ยอมปล่อยเอวเล็กให้เป็นอิสระ ลำบากมือบางต้องพยายามงัดแงะให้มันหลุดออกไป

“ ข้าจะกลับไปก่อน อีกเดี๋ยวผู้คุมก็คงมาปล่อยเจ้าแล้วละ แล้วค่อยเจอกันที่เรือน”      ร่างบอบบางเก็บผ้าห่มใส่ถุงผ้าที่หิ้วไปหิ้วมาทุกวัน ใบหน้าคมพยักหน้าให้ก่อนจะมองแผ่นหลังเล็กๆนั่นเดินจากไปจนลับสายตา

เจ้าไม่ได้รังเกียจข้าเลยใช่ไหมโกคุเดระ ทั้งๆที่ข้าแตะเนื้อต้องตัวเจ้าไปขนาดนั้น....และหากเจ้าไม่ยอมปฏิเสธ ข้าก็จะเดินหน้าต่อไป

เจ้าเมืองอิสุกำลังยืดเส้นยืดสายหลังจากที่ต้องจมอยู่หลังกองเอกสารมากมายมาทั้งวัน ร่างสูงใหญ่ในชุดฮากามะสีน้ำเงินเข้มเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าระเบียงชมสวนซึ่งบัดนี้ต้นโมมิจิกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงเต็มต้น

สีแดงดั่งเลือดและเพลิงกาฬ...

ทำไมในใจถึงได้หวนไปนึกถึงนัยน์ตาสีเปลือกไม้มืดมนของเด็กคนนั้นได้กันนะ...ยามาโมโตะ ทาเคชิ...จะว่าเป็นลางสังหรณ์หรืออะไรก็ไม่แน่ใจ แต่เขากลับรู้สึกได้ว่าหากอิสุจะพังพินาศก็คงด้วยมือของเด็กคนนี้เป็นแน่

แต่...

เด็กคนนี้ก็อาจจะเป็นคนดึงอิสุขึ้นมาจากขุมนรกเช่นกัน

เพลงดาบที่นับได้ว่าอัจฉริยะที่ได้เห็นเมื่อหลายวันก่อนยังคงติดตา นี่ขนาดไม่มีครูอาจารย์คอยฝึกสอนให้ แต่เด็กคนนั้นก็ยังพัฒนามันไปจนถึงขั้นนั้นได้ อีกทั้ง...เด็กคนนั้นยังใช้มันอย่างไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดผูกมัดในจิตใจ ไม่เกรงกลัวหากต้องลงมือฆ่าแม้แต่คนในครอบครัว....เป็นเพลงดาบสังหารที่แท้จริง

“ อยู่ที่นี่เอง...ข้ายกน้ำชามาให้ค่ะท่านพี่”      เสียงนุ่มนวลดังขึ้นข้างหลังก่อนที่ถ้วยชาหอมกรุ่นจะถูกวางลงที่พื้นข้างกาย เจ้าเมืองอิสุนั่งลงไปเคียงข้างผู้เป็นภรรยา

“ สึนะโยชิไม่ติดต่อกลับมาเลยหรอ? เด็กคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ?”    เจ้าเมืองอิสุรับถ้วยชาไปพรางส่ายหน้าน้อยๆ

“ ไม่ต้องห่วงหรอก...เด็กนั่นก็ไม่ต่างไปจากฮายาโตะ...เขาจะเอาชีวิตรอดได้ด้วยความอ่อนโยนที่เขามี”    ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเอ่ยขึ้นเมื่อนึกถึงลูกชายอีกคนที่ถูกส่งไปอยู่แดนไกล

“ ท่านกำลังกังวลอะไรอยู่หรือเปล่า?”      ภรรยาผู้ซึ่งมีใบหน้าเหมือนลูกชายคนเล็กเอ่ยถาม แล้วนั่นก็ยิ่งทำให้เจ้าเมืองอิสุนึกถึงตัวประกันที่มาจากคามาคุระ

“ ยามาโมโตะ ทาเคชิ....เด็กคนนั้นช่างอันตราย...ข้าไม่คิดเลยว่าเขาจะพัฒนาเพลงดาบไปได้ถึงขั้นนั้น ทั้งๆที่เราก็พยายามสกัดกั้นโดยไม่ส่งครูสอนดาบไปฝึกให้แท้ๆ...ถ้ายอมอยู่นิ่งๆก็คงจะดี”

“ เรื่องนี้นี่เอง...”      แต่ภรรยากลับหัวเราะน้อยๆก่อนจะพูดต่อไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก...เด็กคนนั้นจะไม่ทำอะไรถ้าเราปล่อยให้ฮายาโตะอยู่ข้างๆเขา...แต่ถ้าท่านกังวล ว่างๆก็ลองแวะไปที่โรงฝึกตอนเย็นๆดูก็ได้ สองคนนั้นน่าจะอยู่ที่นั่น”

และเพราะคำพูดนั้น...วันนี้...เจ้าเมืองอิสุจึงเดินลัดเลาะหมู่เรือนเพื่อไปยังโรงฝึก....

เสียงดาบไม้ปะทะกันดังออกมาจากด้านในอาคารหลังใหญ่ หลังจากที่ไม่ได้ยินมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ

เพลงดาบคู่กำลังถูกพัฒนาจากกระดาษและพู่กันขึ้นเป็นท่วงท่าที่ใช้ได้จริง ดาบไม้ในมือใหญ่พลิกแทงใส่เข้าไปให้ดาบไม้ในมือบางตั้งรับเอาไว้ นัยน์ตาที่จ้องมองกันและกันถึงแม้จะดุดันแต่มันกลับไร้ซึ่งจิตสังหาร จากการที่ฝึกซ้อมด้วยกันมากว่าเจ็ดปีทำให้เพลงดาบของพวกเขาเข้ากันได้ดีจนไม่น่าเชื่อ

“ จริงสิ โกคุเดระ...เรื่องเพลิงไหม้ตกลงว่าเป็นยังไงบ้าง?”     จากเพลงดาบหนักหน่วงเมื่อถึงช่วงสุดท้ายของการซ้อม เพลงดาบที่ใช้ก็จะเบาลง แสงอาทิตย์ข้างนอกเปลี่ยนเป็นสีส้มมานานแล้ว

“ ยังจับใครไม่ได้ละนะ เลยไม่รู้ว่าเป็นกางวางเพลิงหรือยังไง แต่เพราะจัดเวรยามไปเฝ้าเอาไว้ตามแหล่งเสบียงสำคัญๆทำให้ไม่มีไฟไหม้ที่ไหนอีก”      นั่นก็หมายความว่าทางอิสุยังไม่รู้...ว่าการลอบวางเพลิงนั้นเป็นฝีมือของใคร...ซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นคามาคุระหรือเปล่า

“ นี่...พรุ่งนี้เช้าออกไปข้างนอกกับข้าไหม?”      ออกไปเดินดูสักหน่อยท่าจะดี เผื่อว่าจะพบคนของคามาคุระที่แฝงตัวเข้ามา เขาจะได้แน่ใจว่าพ่อของเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่

“ ฮึ! ใครจะว่างไปเที่ยวเล่นกับเจ้าล่ะ? ข้ามีงานต้องทำเยอะแยะ”      ร่างบอบบางปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ดาบไม้ในมือวาดมาให้เขาก้มหัวหลบ

“ แน่ใจนะ? ข้าว่าจะแวะไปกิน Minazuki ด้วยนะ ของฤดูใบไม้ร่วงเพิ่งจะออกมาหรือเปล่าน้า?”     แกล้งพูดด้วยนำเสียงยานคาง ใบหน้าสวยชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อขนมหวานรูปสามเหลี่ยม นัยน์ตาสีมรกตพราวระยับอย่างที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาล่อลวงสำเร็จ

และเพราะมัวแต่นึกถึงของกินจึงทำให้สายตาพลาดจังหวะการขยับร่างกายของเขา ปลายเท้าจึงสะดุดเพราะติดขาเขาจนร่างบอบบางถึงกับเซถลา ฝ่ามือบางคว้าคอเสื้อกิโมโนของเขาทำให้ล้มไปด้วยกันจนได้

“ อือ.....”      ร่างบอบบางครางพรางลูบก้นปอยๆ ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้นโดยมีร่างสูงใหญ่กางแขนคร่อมลำตัวบางเอาไว้ ใบหน้านั้นอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

“ นี่...โกคุเดระ...”     เสียงทุ้มเรียกให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาจากการหันไปสำรวจสะโพกตัวเอง

“ อะระ...?”     แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากก็ถูกประกบปิดด้วยริมฝีปากของร่างสูง นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อรับรู้ถึงเรียวลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามา

“ อื้อ!”     มือที่ยกขึ้นกันแผ่นอกกว้างที่ขยับเข้ามาแนบชิดถูกมือใหญ่จับเอาไว้ ปลายลิ้นยังคงพัวพันจนลมหายใจเริ่มติดขัด ความรู้สึกแปลกๆเริ่มพลุ่งพล่านในจิตใจ

เจ็บใจนัก!....ดันรู้สึกดีไปกับรสสัมผัสของหมอนี่จนได้

ริมฝีปากสีแดงถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพียงชั่วครู่ก่อนจะถูกปิดอีกครั้งด้วยริมฝีปากของร่างสูง เสียงในลำคอและน้ำลายที่ผสมปนเปทำให้ใบหน้าใสถึงกับแดงระเรื่อ ร่างกายค่อยๆเอนลงนอนราบตามแรงกดของคนที่อยู่ด้านบน

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ละออกมาจ้องมองคนที่นอนหอบอยู่กับพื้นโรงฝึก นัยน์ตาคู่สวยที่หรี่ปรือ ริมฝีปากแดงช้ำจากการลุกล้ำของเขา แล้วยังจะน้ำลายที่ไหลออกมาเล็กน้อยที่มุมปาก...ทุกอย่างของร่างบางมันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่

นับวันความต้องการก็มีแต่จะมากขึ้นๆ....เขาคงจะอาการหนักแล้วใช่ไหม...

ใบหน้าคมก้มลงไปอีกรอบก่อนจะกดจูบลงไปที่ซอกคอระหง มือแหวกคอเสื้อกิโมโนออกจนเห็นลาดไหล่บอบบาง

“ อ๊ะ?!”     เสียงอุทานเล็กๆดังออกมาจากคนที่โดนจุมพิต ที่ต้นคอและลาดไหล่รู้สึกได้ถึงแรงจูบที่ไม่ได้แค่แตะริมฝีปากลงไปเท่านั้น เพราะมันทิ้งรอยแดงเอาไว้ทุกที่ที่ใบหน้าคมนั่นขยับผ่านไป

มือใหญ่อีกข้างจับอยู่ที่แถวๆสะโพกบาง ก่อนจะสอดมันเข้าไปในรอยแหวกของกางเกงฮากามะ ต้นขาเนียนนุ่มที่รับรู้ถึงฝ่ามือร้อนผ่าวเล่นเอาเจ้าของมันถึงกับสะดุ้ง

“ เดี๋ยว! ยามาโมโตะ?!”      ร่างบอบบางพยายามดันไหล่หนาออกไป แต่แรงกดจูบที่ลากไล้ไปทั่วซอกคอก็ทำเอาร่างทั้งร่างอ่อนระทวย  เสียงครางเล็กๆที่หลุดออกมาจากลำคอทำให้ใบหน้าสวยยิ่งแดงหนักเข้าไปใหญ่

รอยแดงที่ต้นคอยังคงเพิ่มขึ้นต่อไป เช่นเดียวกับมือใหญ่ที่ขยับใกล้โคนขาเข้าไปทุกทีๆ...ถ้าปล่อยไว้แบบนี้.....

จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้!

ทว่าความตั้งใจนี้กลับไม่ใช่ของคนทั้งคู่ที่กำลังกอดก่ายกันอยู่ที่พื้นโรงฝึก แต่มันกลับเป็นของผู้เป็นพ่อที่ได้แต่ยืนตกตะลึงกับภาพตรงหน้าที่มองเห็น

เจ้าเมืองอิสุเดินมาถึงตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่กำลังฝึกเพลงดาบอยู่ด้วยกัน

ทั้งๆที่คิดว่าคงจะไม่มีอะไรต้องกังวลในเมื่อลูกชายคนเล็กของตนดูจะทำให้เจ้าเด็กอันตรายนั่นยอมเชื่องลงได้

แต่มันต้องไม่ใช่ ด้วยการใช้วิธีที่ผิดจารีตประเพณีแบบนี้!

เขายอมไม่ได้ ที่จะให้ลูกชายมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับผู้ชายด้วยกัน

ร่างสูงใหญ่เตรียมจะเดินเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน แต่เสียงเรียกจากเบื้องหลังก็ทำให้ฝ่าเท้าต้องหยุดชะงัก

“ ท่านเจ้าเมือง...ข้ามีเรื่องด่วนจะแจ้งให้ท่านทราบ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

ลงกัน 4 ตอนรวด แหะแหะ ดูเหมือนเยอะ แต่นี่เป็นผลิตผลที่แอบปั่นมาทั้งเดือนนะค้า (ได้แค่เนี๊ยะ?!) ก็นั่นแหละตอนที่ 5 ไว้วันหน้าฟ้าใหม่จะตามมาในเร็วไว55

ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่มาร่วมแฮปให้หนูก๊กกัน  ^ ^ ยังไงก็ฝากฟิคดาวตกเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องนะคะ m(_ _)m ส่วนเรื่องที่ค้างๆเอาไว้ เจอกันที่บลอคใหม่โล้ด  ^ ^v