KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827] Ryuusei : 06

KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827]   Ryuusei : 06

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ ข้า.....จะไปกับเจ้า...”  

และนั่นคือคำตอบที่ทำให้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้

ร่างบอบบางก้มหน้าตัดสินใจอยู่ไม่นานก็เงยขึ้นมาพูดคำนั้นกับเขา ความจริงแล้วคนที่อยู่ท่ามกลางความรักมากมายอย่างโกคุเดระ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะตัดใจทิ้งทุกคนที่นี่ไป...

หากไม่ได้รักมากกว่า...ก็คงจะเอ่ยออกมาแบบนั้นไม่ได้

ถึงแม้ว่าในดวงตาสีมรกตจะมีแววลังเลอยู่บ้างแต่เขาก็เข้าใจ และเขาเองก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจเช่นกัน ถึงแม้ว่าอาจจะต้องทำให้โกคุเดระลำบาก ถึงแม้ว่าจะต้องพรากโกคุเดระไปจากครอบครัว...พรากไปจากหัวใจของคนมากมายเพื่อให้มาเป็นหัวใจของเขาแค่คนเดียว

ข้ามันช่างเห็นแก่ตัวยิ่งนัก...

" เราต้องไปกันตอนนี้ เพราะไม่รู้ว่าพ่อข้าจะส่งคนมาจับตัวเจ้าไปตอนไหน"     ใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองด้วยความกังวล...ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะพยักหน้าก่อนจะเดินไปเปิดหีบแล้วหยิบดาบคู่ชีพออกมา....สำหรับเขา แค่นี้ก็พอแล้ว

แต่มือก็ยังคุ้ยหาของอีกอย่างที่ถูกซุกซ่อนอยู่ก้นหีบ....อย่างน้อยโกคุเดระก็น่าจะต้องมีอาวุธไว้ป้องกันตัวเอง

เพราะคนที่นี่จะใช้ดาบได้เมื่อได้รับอนุญาต และเขาก็คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติร่างบอบบางที่ถูกเลี้ยงมาราวกับไข่ในหินนั่นก็คงไม่มีวันได้จับดาบจริงๆแน่ เพราะงั้น....

“ มันเป็นของแม่ข้า...เจ้าเก็บเอาไว้เพราะบางทีเราอาจจะต้องใช้มัน”     ดาบขนาดกลางเล่มหนึ่งถูกยื่นใส่มือบางที่รับไว้ด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง

“ นี่เจ้าซุกของแบบนี้เอาไว้ถึงสองอันเลยหรอเนี่ย?!”    เขายิ้มรับก่อนจะดันแผ่นหลังบางไปที่ประตู เงี่ยหูฟังเสียงจากภายนอกที่ยังเงียบกริบ...เจ้าเมืองอิสุคงยังไม่รู้ว่าเขารู้ตัวแล้ว...และกำลังจะหนีไป...

“ เจ้าแน่ใจนะโกคุเดระว่าจะไปกับข้า...เจ้าอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วก็ได้นะ”     นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองลงไปในดวงตาสีมรกตยามเมื่อเอ่ยถามคำถามสุดท้ายให้แน่ใจ วูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยนั่นอ่านไม่ออกก่อนที่มันจะสั่นไหวด้วยความสับสนจนกระทั่งมาจบลงที่แววแน่วแน่

“ ข้าก็ไม่ได้อยากจากท่านแม่ไปหรอก...แต่ว่า...ข้าก็ปล่อยให้เจ้าตายไปไม่ได้เหมือนกัน...อย่างเจ้าถ้าไม่มีผู้ดูแลอย่างข้าไปด้วยคงเอาตัวไม่รอดแน่ สำนึกในบุญคุณข้าด้วยล่ะ!”     ยังมีหน้ามาทำปากเก่งทั้งๆที่แววตาที่มุ่งมั่นนั้นแฝงเอาไว้ด้วยแววเศร้าสร้อย

“ ข้าสัญญา...ว่าข้าจะดูแลเจ้าด้วยชีวิตของข้า”     มือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าใสที่แดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่สายตาคมกล้าจะค่อยๆแอบมองลอดบานประตูเลื่อนที่แง้มเปิดออก

ร่างสองร่างค่อยๆย่องออกไปท่ามกลางความมืด ถึงจะเจอทหารยามอยู่บ้างแต่คำสั่งที่ยังไม่มีใครรู้ก็ทำให้ไม่มีใครติดใจสงสัย เพราะลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะก็มักจะเดินอยู่เคียงข้างนายน้อยฮายาโตะเป็นปกติอยู่แล้ว

ฝ่าเท้าทั้งคู่เดินออกห่างเรือนพักไปทางด้านหลังเรื่อยๆ แสงตะเกียงค่อยๆหายไปกลายเป็นแสงจันทร์ที่มาทดแทน มองเห็นเนินที่พวกเขามักมานั่งดูดาวอยู่ไม่ไกล

จากนี้ไปคงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วสินะ...

คิดแล้วก็ใจหาย เพราะความทรงจำมากมายล้วนเกิดขึ้นที่นี่

ร่างบอบบางหันกลับไปมองหมู่เรือนเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาอาลัย เพราะตั้งแต่เกิดจนโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยจากบ้านหลังนี้ไปไหน...และหนทางข้างหน้าจะลำบากยังไงก็ไม่มีใครบอกได้เลย...

เขาคิดถูกหรือเปล่านะ...ที่จะพาโกคุเดระไปผจญกับความลำบากที่รออยู่อย่างแน่นอน

แต่หากปล่อยไว้ที่นี่...อาจจะต้องตายด้วยไฟสงครามเพราะคามาคุระคงไม่ปล่อยให้ศัตรูหน้าไหนมีชีวิตรอดไปแน่ๆ

“ ไปกันเถอะ”      กลับกลายเป็นเสียงของโกคุเดระที่เอ่ยออกมา....ก่อนที่เงาร่างของพวกเราจะหายเข้าไปในชายป่า...

ถึงแม้สายตาจะถูกปรับให้ชินกับความมืดแล้วก็ตาม แต่ร่างกายก็ยังไม่ค่อยอยากจะทำความเคยชินกับความวังเวงนี่เท่าไรนัก ทั้งเสียงสัตว์กลางคืนที่ไม่รู้ว่าจะโผล่หน้าออกมาทำอันตรายตอนไหน ทั้งเสียงลมหวีดหวิวที่พัดกลิ่นไม่น่าไว้ใจลอยมาปะทะใบหน้า ทำให้ประสาททั้งหมดตื่นตัวจนเครียดเขม็ง

ขนาดเขาเองยังเป็นขนาดนี้ แล้วร่างบอบบางที่ไม่ชอบความมืดจะเป็นยังไง

มือใหญ่จึงคว้ามือบางมาจับเอาไว้ นิ้วทุกนิ้วค่อยๆสอดประสานเข้าไปกับนิ้วเรียวก่อนจะยิ้มให้ในความมืด

“ จากนี้จะเอาไงกันดี โกคุเดระ?”     เพราะหนีออกมาโดยไร้ซึ่งแผนการ ขาที่ก้าวเดินไปข้างหน้าจึงไร้ซึ่งจุดหมาย

“ มุ่งหน้าไปทางคามาคุระก็แล้วกัน จากนั้นก็เดินเลาะไปตามชายแดนจนกว่าจะพ้นเขตของทั้งสองเมือง แล้วค่อยคิดต่อว่า...จะไปอยู่ที่ไหน”     ร่างบอบบางนิ่งคิดไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบออกมา เขาเองก็เห็นด้วยที่จะเดินเลาะไปตามชายแดน เพราะเป็นธรรมเนียมปฏิบัติว่า กองทัพของอีกฝ่ายไม่ว่าจะมากี่คนหรือมีจุดประสงค์ใดก็ตามห้ามข้ามเขตแดนของกันและกัน....เพราะหากก้าวข้ามไปแล้วนั่นคือการประกาศสงคราม....

หากพวกเขาโดนไล่ทันก็อาจจะหนีเข้าไปหลบในชายแดนคามาคุระจนกว่าจะหนีพ้นคนที่ตามมาจับตัว แต่จะอยู่ฝั่งนั้นนานก็ไม่ได้ เพราะหากทหารของคามาคุระมาเจอเข้า โกคุเดระที่เป็นคนของอิสุก็จะไม่ปลอดภัยแน่นอน

“ แล้ว...จะรู้ได้ไงว่าจะเดินไปทางไหน?”      ใบหน้าคมหันมองรอบตัวซึ่งมีแต่ป่าและป่า

“ ฮึ! ก็เพราะแบบนี้แหละนะ ข้าถึงต้องมากับเจ้าด้วย...ข้าไม่ได้ไปนั่งดูดาวบ่อยๆเพราะว่างงานแบบเจ้าหรอกนะ”     ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างภาคภูมิ ทำให้เขาพลอยยิ้มตามไปด้วยความหมั่นไส้

ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตายแค่ไหน ขอแค่มีเจ้าอยู่ด้วยข้าก็มีกำลังจะทำอะไรได้ทุกอย่าง

“ ทั้งดวงจันทร์และดวงดาวบนท้องฟ้าจะเคลื่อนที่จากตะวันออกไปตะวันตก แต่มีเพียงดาวเหนือเท่านั้นที่ไม่เคลื่อนที่ไปไหน เพราะงั้นมันจึงเป็นเข็มทิศที่จะบอกทางได้ในเวลากลางคืนไงล่ะ เดินตามดาวนั่นไปก็พอ เพราะคามาคุระเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ทางเหนือของอิสุ”     เขามองร่างบอบบางอย่างทึ่งๆ

“ คนไม่ละเอียดอ่อนแบบเจ้าคงไม่เข้าใจประโยชน์และความงดงามของหมู่ดาวหรอก ฮึ!”    ก็จริง...เพราะทุกครั้งที่มาดูดาวด้วยกันเขาแทบไม่ได้สนใจไอ้ของบนท้องฟ้านั่นเลย...เขาอาจจะไม่เข้าใจว่าดาวนั่นมันสวยยังไง แต่สิ่งเดียวที่เขาเข้าใจคือคนที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นงดงามแค่ไหนต่างหาก

มือของเขายังคงจับมือบางเอาไว้ก่อนจะก้าวขาเดินตามดาวเหนือไปด้วยกัน เสียงใบไม้กรอบแกรบยังคงดังไปทั้งคืน และคงจะไม่ได้หยุดพักจนกว่าจะเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ

แสงแดดเรืองรองส่องไปทั่วเรือนของเจ้าเมืองอิสุ...วันนี้คือวันที่คำสั่งประหารจะถูกกระจายไปยังทุกคนในบ้าน...มีเพียงลูกชายคนเล็กกับคนที่จะโดนประหารเท่านั้นที่จะให้รู้เรื่องนี้ไม่ได้...เพราะฉะนั้นกว่าคนในบ้านจะรู้ตัวว่าทั้งสองคนหนีออกไปก็เมื่อเวลาสายโด่งแล้ว

“ แย่แล้วขอรับ!! ดูเหมือนท่านยามาโมโตะกับนายน้อยฮายาโตะจะไม่อยู่ในเรือนแล้ว...อาจจะหนี....ไปด้วยกัน”    นายทหารที่ถูกสั่งให้ไปนำตัวยามาโมโตะ ทาเคชิมา กระหืดกระหอบวิ่งมาบอกเจ้าเมืองอิสุ

และคำว่า “หนีไปด้วยกัน”  นั้นก็ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับโกรธจัดจนมือไม้สั่น บรรดาพี่ชายที่ยืนอยู่รอบๆต่างมีสีหน้าหวั่นวิตก

เพราะรู้แน่แล้วว่า...หากจับตัวน้องชายคนเล็กกลับมาได้...ฮายาโตะจะต้องโดนโทษสถานหนักแน่นอน

ก่อนหน้านี้ก็เริ่มมีคนพูดๆกันอยู่บ้าง เรื่องความสัมพันธ์ที่มันดูมากเกินกว่าเพื่อนหรือหน้าที่ของผู้ดูแลกับตัวประกัน...แต่ถึงขนาดหนีไปด้วยกันแบบนี้.....

“ ข้าขอสั่งพวกเจ้าทุกคน....ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา ก็ต้องจับตัวฮายาโตะกลับมาให้ได้ ส่วนยามาโมโตะ ทาเคชิ...ฆ่ามันแล้วเอาแต่หัวกลับมาก็พอ!”

แสงแดดรำไรลอดผ่านใบไม้ลงมา ทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองเห็นใบหน้าสวยที่ดูอิดโรย พวกเขาเดินกันมาทั้งคืนก็คงต้องอ่อนล้าเป็นธรรมดา แล้วนี่ก็ผ่านไปครึ่งค่อนวัน แม้แต่อาหารยังต้องเดินไปกินไป สิ่งที่ตกถึงท้องก็มีเพียงผลไม้ง่ายๆเท่านั้น

“ เจ้า...ไหวหรือเปล่า? ทนหน่อยนะ...จากอิสุไปจรดชายแดนคามาคุระต้องใช้เวลากว่าสามวัน...แล้วตอนนี้ข้าก็คิดว่าพ่อเจ้าน่าจะรู้แล้วว่าเราหนีออกมา...ถึงจะเป็นป่าแต่หากใช้ม้าก็น่าจะตามเราทันได้ในไม่ช้า”     ถึงแม้จะเป็นเวลากลางวันแต่มือใหญ่ก็ยังคงไม่ปล่อยมือบางด้วยกลัวว่าโกคุเดระจะล้มลงไป

“ คิดว่าข้าเป็นใครกัน! เรื่องแค่นี้...”    ถึงจะพยายามพูดให้ดูดุดันแต่น้ำเสียงมันก็ฟังออกว่าเจ้าลูกชายคนเล็กนั่นเริ่มหมดแรง

“ ถ้างั้น...เราพักกันหน่อยดีกว่า แล้วกลางคืนค่อยเดินต่อ”     กลางคืนน่าจะพรางกายได้ง่ายกว่า แล้วอีกอย่างพวกที่ตามหาก็คงพักในช่วงกลางคืน

ใบหน้าคมมองไปรอบๆหนองน้ำขนาดเล็ก ต้นซากุระป่าต้นใหญ่ที่มีแต่ใบยื่นกิ่งลงไปในน้ำ รากสีน้ำตาลเข้มที่โผล่พ้นดินขึ้นมาดูเหมือนจะเป็นที่ซ่อนตัวที่ดีทีเดียว ร่างสูงจึงจูงมือคนที่เริ่มจะเดินโซเซให้ไปนั่งลงระหว่างรากไม้ที่พันกันซับซ้อน

" ข้ากำลังคิดว่า...ข้าพาเจ้ามาลำบากหรือเปล่า....."    ร่างสูงใหญ่นั่งลงไปบนพื้นที่ต่ำกว่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับร่างบอบบางด้วยแววตาเป็นห่วง

" เจ้าบอกข้าว่าไง?!"    แต่เสียงแข็งก็ถามกลับมาในทันที

" หื๋อ?"   เขาถามออกไปด้วยใบหน้างงๆเพราะไม่แน่ใจว่าโกคุเดระหมายถึงเรื่องอะไรกันแน่ แต่ใบหน้าสวยกลับหันไปมองทางอื่นด้วยท่าทางเอียงอายแก้มใสนั้นแดงระเรื่อน้อยๆก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า

" ถ้าเจ้ารักข้า...ก็หาทางทำให้ข้าอยู่กับเจ้าได้โดยไม่ลำบากสิ"    นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างก่อนจะเผลอยิ้ม ใบหน้าคมก้มลงพร้อมกับความกังวลใจที่ค่อยๆหายไป

ร่างสูงเดินไปที่ชายน้ำก่อนจะหยิบผ้าผืนเล็กในอกเสื้อออกมาชุบน้ำแล้วเดินกลับมานั่งลงตรงหน้าร่างบอบบาง มือดึงข้อเท้าเล็กออกมาท่ามกลางนัยน์ตาสีมรกตที่เบิกกว้าง

“ เท้าเจ้า...แดงไปหมดแล้ว...”    

“ เจ้าบ้า...อย่ามาจับนะ...เจ้าเป็นชายชาตินักรบจะทำแบบนี้ไม่ได้”     ฝ่าเท้าเล็กพยายามจะดึงกลับ แต่มือของร่างสูงกลับยังคงจับมันเอาไว้ ใบหน้าสวยยิ่งแดงระเรื่อกับกระทำของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่มองขึ้นมาจากคนที่คุกเข่ามันเต็มไปด้วยภาพของคนตรงหน้า

ราวกับว่า...เพื่อข้าแล้วต่อให้ต้องต่ำช้าแค่ไหนเจ้าก็จะทำ...

มือใหญ่ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามฝ่าเท้าบอบบางให้มันผ่อนคลาย ก่อนจะวางไว้ในรองเท้าสานเหมือนเดิม ความอ่อนโยนของยามาโมโตะยิ่งทำให้คำว่า “รัก” ยิ่งสลักลงไปในหัวใจจนคลายไม่ออก

แบบนี้เอง....

ความรู้สึกแบบนี้ มันเรียกว่า “ความรัก” นี่เอง....

นัยน์ตาสีมรกตลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อแสงแดดยามเย็นกำลังเปลี่ยนเป็นความมืด ร่างทั้งร่างถูกอ้อมแขนแข็งแรงกอดเอาไว้ ถึงจะมีเพียงเสื้อคลุมฮาโอริตัวเดียวคลุมอยู่ ก็ไม่ได้รู้สึกว่าหนาวเลยสักนิด ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองใบหน้าคมที่ยังคงหลับสนิท

ขออีกนิด....ขอให้ข้าได้อยู่กับเจ้ามากขึ้นอีกสักวินาทีก็ยังดี...

ใบหน้าสวยซุกลงไปในแผ่นอกกว้าง ทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ลืมตาตื่นขึ้นมา

“ โกคุเดระ?....”    เสียงทุ้มยังฟังดูงัวเงีย

“ ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว”    เสียงอู้อี้ดังออกมาจากแผ่นอกทำให้ใบหน้าคมหันไปมองรอบกายที่เริ่มจะมืดสนิท

เพราะว่าได้นอนพักทำให้ร่างกายกลับมาสดชื่นกระปรี้กระเปร่า ฝ่าเท้าของคนทั้งคู่เดินเหยียบลงไปบนใบไม้แห้งท่ามกลางความมืด ถึงแม้จะเชื่องช้าแต่ระยะห่างระหว่างผู้หนีและผู้ตามล่าที่หยุดนิ่งก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ

กองไฟที่ถูกสุมโดยกิ่งไม้แห้งเปล่งแสงจนมองเห็นกลุ่มคนราวๆสิบคนต่างนั่งล้อมรอบอยู่ด้วยท่าทางเหนื่อยล้า บางคนก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นดินอย่างไม่ใส่ใจ แต่ลูกชายคนโตกับลูกชายคนรองของเจ้าเมืองอิสุก็ยังคงนั่งมองแสงสว่างของกองไฟด้วยสายตาเหม่อลอย

“ นี่พี่....ท่านจะทำยังไง...ถ้าเจอตัวฮายาโตะ”     เสียงที่ถามออกมานั้นเลื่อนลอย เป็นเพราะพี่ชายทุกคนต่างก็รักน้องชายคนเล็กคนนั้น ก่อนที่จะออกมาตามหาตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ แต่ละคนจึงมีสีหน้าราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรไม่ตกอยู่ในใจ

“ ข้าน่ะ....บอกตามตรงว่าคงทำใจจับกลับมาไม่ได้แน่ๆ...พากลับมาเพื่อให้ถูกลงโทษแบบนั้นข้าทำไม่ได้....”    พี่ชายคนรองเอ่ยออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เพราะว่าเคยต่อสู้กันมา...ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่เขาก็รู้ว่า ยามาโมโตะ ทาเคชิจะสามารถปกป้องดูแลน้องของเขาได้อย่างแน่นอน

“ ถ้าอย่างนั้น ข้าก็ขอภาวนา...ว่าคนที่เจอฮายาโตะจะเป็นเจ้าไม่ใช่ข้า...”    พี่ชายคนโตเอ่ยทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ในกองไฟ

“ เพราะข้าจะไม่ปล่อยฮายาโตะไป...และจะเอาหัวไอ้ผู้ชายที่ทำให้ฮายาโตะต้องถูกลงโทษกลับมาให้ได้”    นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความแค้นนั้นลุกโชติช่วงไม่ต่างไปจากเปลวไฟตรงหน้าเลยสักนิด

“ นอนซะ...พรุ่งนี้เราจะแยกกันออกตามหา เจ้าไปทางตะวันตก ส่วนข้าจะมุ่งหน้าไป...ทางเหนือ”

ดวงตะวันโผล่หน้ามาเยือนเป็นเช้าวันที่สองของการหลบหนี

ร่างบอบบางกำลังใช้มือวิดน้ำล้างหน้าล้างตาอยู่ริมลำธารสายเล็กๆ น้ำนั้นใสจนมองเห็นฝูงปลาแหวกว่ายไปมา และด้วยการที่ต้องกินแต่ผลไม้มาหลายมื้อทำให้นัยน์ตาสีมรกตจ้องปลาตัวอ้วนนั่นด้วยสายตาวิ้งวับ

“ ไม่ได้นะโกคุเดระ”    ร่างสูงเอ่ยหยอกล้อคนที่เริ่มทำหน้าบูดในขณะที่วางผลไม้ป่าลงบนโขดหิน

“ ข้าเห็นว่ามันสวยเฉยๆ ไม่ได้อยากจะกินซักหน่อยเจ้าบ้า!”    ร่างบอบบางเดินมานั่งลงข้างๆก่อนจะคว้าผลไม้ป่าสีแดงสดเข้าปากไป

“ ฮะ ฮะ...เอาไว้เราหนีรอดเมื่อไหร่ ข้าจะย่างปลาให้เจ้ากินจนเบื่อเลย”    ถ้าจะฝันถึงอนาคตที่เรียบง่ายในตอนนี้มันจะเร็วไปไหมนะ

“ เดินอีกคืนเดียว...พรุ่งนี้เช้าเราก็น่าจะถึงชายแดนอิสุแล้ว”    ชั่ววูบหนึ่งเขามองเห็นใบหน้าสวยมีแววเศร้าสร้อย คงเป็นเพราะบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดกำลังห่างออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ

โกคุเดระไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ร่างบอบบางเดินไปนั่งลงที่โขดหินใกล้ชายน้ำ ในมือบางมีใบไม้ใบหนึ่ง มันถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากสีระเรื่อก่อนที่ท่วงทำนองไพเราะจะดังมากระทบอยู่ที่ใบหูของเขา นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่จับจ้องแผ่นหลังที่ดูลู่เล็กนั่น หากไม่ใช่วันที่ต้องหลบหนีแบบนี้เขาคงจะตรงเข้าไปกอดเอาไว้แน่ๆ

“ มีคนเคยพยายามสอนให้ข้าเล่นโกโตะด้วยเพลงนี้...”     ร่างบอบบางเอ่ยบอกในขณะที่ลุกออกมาจากโขดหิน

“ แต่ข้ายังไม่ทันจะเล่นเป็น เขาก็หายตัวไปเสียก่อน...บางทีข้าก็เป็นห่วง...เพราะไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน...เขาทั้งเข้มแข็งแล้วก็อ่อนโยน”     ใบหน้าสวยยังคงพูดต่อไปในขณะที่เท้าก็ก้าวเดินเคียงข้างร่างสูงใหญ่ไปเรื่อยๆ

“ ถ้าเจ้าเจอคนที่เล่นโกโตะด้วยเพลงนี้ ต้องช่วยข้าดูแลเขาให้ดีล่ะ เข้าใจไหม”     ใบหน้าคมเพียงแค่พยักหน้าตามไป....โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าในอนาคต...จะได้พบกับคนคนนั้นจริงๆ

“ ชู่ว...โกคุเดระ...”      จู่ๆมือใหญ่ก็กันร่างบอบบางให้หลบไปอยู่หลังต้นไม้ ได้ยินเสียงกุบกับของกีบเท้าม้าแว่วมาตามสายลม ใบหน้าของคนทั้งคู่ตึงเครียดขึ้นมาทันที...จะโดนไล่ตามทันแล้วอย่างงั้นหรอ?

“ วิ่งกลับไปที่ลำธาร...แถวนั้นโขดหินเยอะ น่าจะหาที่ซ่อนได้ง่ายกว่า”     ใบหน้าคมกระซิบบอกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ฝ่าเท้าของทั้งคู่พยายามวิ่งให้แผ่วเบาที่สุด เร็วที่สุดกลับไปยังริมน้ำที่เพิ่งจะเดินจากมา

“ เอ๊ะ!”    เท้าเล็กเกี่ยวเข้ากับรากไม้จนร่างเซถลา ดีที่มือใหญ่คว้าแขนบางเอาไว้ได้ กิ่งไม้เกี่ยวชายกางเกงฮากามะจนขาดแต่ก็ไม่มีเวลาจะก้มลงไปหยิบมัน

“ ทางนี้”    แขนแข็งแรงคว้าเอวบางก่อนจะตวัดตัวโกคุเดระเข้าไปหลังก้อนหินใหญ่ก่อนที่ลำตัวหนาจะแนบตามลงไป เสียงฝูงม้าที่มีไม่ต่ำกว่าสิบตัวเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ให้หัวใจสองดวงเต้นโครมคราม

แต่ดูเหมือนฝูงม้าจะไม่ได้หยุดเพื่อค้นหาพวกเขา มันวิ่งเลยผ่านไป บางทีนั่นอาจจะเป็นแค่ม้าของพ่อค้าที่ขนของข้ามไปมาระหว่างเมืองก็ได้...

ใบหน้าคมยื่นออกไปดูเบื้องหลังโขดหินที่เริ่มเงียบสงบพรางถอนหายใจ...สงสัยว่าจะเดินไปในป่าเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้เสียแล้ว

“ ปีนโขดหินเลาะริมน้ำไปไหวไหม? ถ้าเป็นฝูงม้าคงไม่ตามเรามาทางนี้แน่”     โกคุเดระกระซิบอยู่ที่แผงอกของเขา ใบหน้าพยักลงรับทันที ร่างบอบบางค่อยๆแทรกตัวเข้าไปในโพรงหิน ก่อนจะเริ่มปีนป่ายขึ้นไปบนภูเขา

แนวหินที่ไม่มีใครใช้นั้นลื่นและชันมากทีเดียว ไม่นานคนที่ปีนขึ้นนำกลับกลายเป็นร่างสูง มือใหญ่ยื่นลงไปให้มือบางจับก่อนจะออกแรงดึงร่างที่เบากว่านั่นขึ้นมา ใบหน้าสวยหอบหายใจที่ขมับมีเหงื่อเกาะพราว

“ เขาข้างหน้าดูเหมือนจะชันน้อยกว่านี้หน่อยนะ”     ร่างสูงยืนมองภูเขาลูกที่อยู่ต่ำลงไป ข้ามเขาลูกนั้นก็จะถึงชายแดนของคามาคุระแล้ว

“ อีกนิดเดียว...โกคุเดระ...”     มือใหญ่ยื่นมาดึงร่างบอบบางให้ปีนขึ้นไป วันนี้พวกเขาคงจะพักไม่ได้จนกว่าจะถึงเวลากลางคืน เพราะคงใช้แค่แสงจันทร์ในการปีนเขาที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ไม่ได้

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองใบหน้าสวยที่ดูอ่อนล้าด้วยสายตาเป็นห่วง มือใหญ่ใช้แขนเสื้อซับเหงื่อบนหน้าผากใสให้

ต่อให้ต้องล้มลุกคลุกคลาน เขาก็จะต้องหนีไปอยู่ด้วยกันให้ได้

ในเมื่อเจ้ายอมลำบากเพื่อข้าขนาดนี้....

“ เดี๋ยว ยามาโมโตะ.....”     จู่ๆร่างบอบบางก็หยุดชะงัก ใบหน้าใสนิ่งค้างเหมือนจะหยุดฟังเสียงอะไรบางอย่าง เพราะมัวกังวลกับเสียงของฝูงม้าจึงลืมไปว่าคนที่จะไล่ตามมาทันไม่ได้มีแต่กลุ่มคนที่ใช้ม้าเท่านั้น....หากเป็นแนวโขดหินริมแม่น้ำแบบนี้ยังมีคนอีกกลุ่มที่ชำนาญพื้นที่ไม่ใช่น้อยอยู่ด้วย

พวกนินจาลอบสังหาร...

“ โกคุเดระ!!”    ร่างสูงใหญ่ตะโกนด้วยความตกใจก่อนที่มือจะคว้าร่างบอบบางให้หลบโดยอัตโนมัติ ประกายคมกล้าพุ่งเข้ามาก่อนที่มีดนินจาจะปักลงไปที่ก้อนหินด้านหลัง

“ นินจาลอบสังหารของอิสุจริงๆด้วย!”    ใบหน้าสวยเอ่ยบอกเมื่อเห็นมีดเหล่านั้น ร่างของทั้งสองคนเครียดเขม็งขึ้นมาทันที แผ่นหลังของทั้งคู่ต่างหันชนกัน สายตาที่ถูกลับให้คมกริบหันมองไปรอบกายเพราะยังไม่รู้ว่ากลุ่มนินจาที่ติดตามมานั้นซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

“ ฟังนะ....นินจาลอบสังหารของอิสุจะทำงานเป็นคู่เท่านั้น...เพราะงั้นคนที่ตามเราเจอมีกันอยู่แค่สองคน”     ร่างบอบบางเอ่ยกระซิบ ดาบที่ถูกเหน็บไว้ข้างเอวของพวกเขาทั้งคู่ถูกชักออกมากระชับไว้ในมือ พอได้ยินว่าศัตรูมีกันอยู่แค่สองคนมันก็ทำให้เบาใจไปได้หน่อย

“ ทางขวา!”    โกคุเดระตะโกนออกมา ทำให้ดาบในมือใหญ่ตวัดป้องกันมีดนินจาที่พุ่งมาได้อย่างฉิวเฉียด...และเพราะแบบนั้นมันก็ทำให้พวกเขารู้ตำแหน่งของคนที่ซ่อนตัวอยู่นั่นด้วย มือใหญ่คว้ามีดที่ปักอยู่บนหินแล้วขว้างสวนขึ้นไป ได้ยินเสียงกิ่งไม้ขยับก่อนที่เงาร่างสีดำจะพุ่งตรงออกมาสู้กันตรงๆ

“ โกคุเดระใช้ดาบคู่!”    หากต้องสู้กับนินจาที่ถนัดการต่อสู้ระยะประชิด การใช้เพลงดาบคู่ที่สามารถป้องกันซึ่งกันและกันน่าจะดีที่สุด

ประกายไฟจากดาบยาวกับมีดนินจาที่ปะทะกันแว่บวาบขึ้นมาดูน่ากลัว ร่างสูงใหญ่นั้นเหนือกว่าอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด และไม่นานคมดาบในมือของยามาโมโตะก็ตวัดฉับลงไปที่กลางลำตัวของนินจาลอบสังหารจนเลือดพุ่งออกมาก่อนที่ร่างในชุดดำจะล้มลงไป

แต่ดูท่าว่าทางร่างบอบบางจะจัดการไม่ได้ง่ายๆเสียแล้ว...ไม่ใช่ว่าโกคุเดระฝีมือแย่กว่า...แต่มันเป็นเพราะว่ามือบางไม่กล้าลงดาบกับอีกฝ่ายที่เป็นคนอิสุด้วยกัน

เพราะฉะนั้นดาบยาวจึงต้องเข้าไปยุ่ง

ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะสอดดาบเข้าไปแทรกระหว่างทั้งสองคนก่อนจะงัดมีดนินจาจนลอยขึ้นฟ้าไป คมดาบตวัดกลับไปที่กลางลำตัวของชายในชุดดำอย่างรวดเร็วจนเสียงร้องห้ามก็ตามไม่ทัน

“ ยามาโมโตะ อย่า!!”    ทว่า...ร่างในชุดสีดำนั่นก็ล้มลงไปที่พื้นเสียแล้ว...

เลือดยังคงหยดลงไปจากปลายดาบ เช่นเดียวกับนัยน์ตาสีมรกตที่ยังคงตื่นตะลึง ร่างบอบบางได้แต่ยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าร่างโชกเลือดทั้งสอง

“ ไปกันเถอะโกคุเดระ”     ร่างสูงใหญ่เอ่ยเรียกด้วยสายตาที่ก็รู้ว่าตัวเองผิด...แต่ทว่า...หากไม่ลงมือเสียตั้งแต่ตอนนี้...พวกนินจาที่ขึ้นชื่อว่าจะไม่ยอมปล่อยศัตรูจนกว่าชีวิตจะหาไม่จะต้องตามมาอย่างแน่นอน

มือใหญ่จับมือบางตั้งใจจะดึงให้เดินต่อไป ทว่า...มือของโกคุเดระกลับสะบัดมือนั้นออก

“ ทำไมต้องฆ่าด้วย?!”     ใบหน้าสวยหันมามองด้วยสายตาไม่เข้าใจปนสับสน ใบหน้าคมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะปรับสีหน้าให้จริงจัง

เป็นเพราะว่าตอนอยู่กับโกคุเดระ เขาไม่เคยใช้ใบหน้าที่เย็นชาและน่ากลัวด้วยเลย เพราะฉะนั้นร่างบอบบางตรงหน้าจึงไม่เคยรู้เลยว่า คนที่ตัวเองหนีมาด้วยนั้นโหดเหี้ยมขนาดไหน

“ เจ้าอาจจะไม่รู้....แต่ข้าสามารถสังหารทุกคนที่เข้ามาขัดขวางทางของข้ากับเจ้าได้โดยไม่ลังเลเลยโกคุเดระ...เจ้ารู้แบบนี้แล้วยังจะหนีไปกับข้าอยู่อีกไหม”     ใบหน้าคมถึงจะเย็นชาทว่านัยน์ตาสีเปลือกไม้กลับมีแววเว้าวอน จนใบหน้าสวยได้แต่ผงะไป

“ ถึงจะรู้ว่าข้าเป็นคนโหดร้ายและเลือดเย็นแบบนั้นแล้วเจ้ายังจะไปกับข้าอยู่อีกไหม....”      ร่างบอบบางยังคงนิ่งค้าง ภายในใจได้แต่สับสน...หรือเขายังเตรียมใจมาไม่พอ...ทั้งๆที่รู้ว่าโลกภายนอกนั้นโหดร้ายและไม่มีที่ไหนสงบสุขเท่าในอิสุ แต่กระนั้นก็ยังเตรียมใจให้ฆ่าใครไม่ได้

และในขณะที่ร่างบอบบางยังคงหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าเศร้าหมองก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไป

หากไม่คว้าเอาไว้....

หากไม่คว้าไว้.....

“ ข้า...”      เสียงเบาหวิวดังมาจากข้างหลังพร้อมกับเสื้อกิโมโนที่ถูกดึงรั้งเอาไว้ และนั่นก็ทำให้ใบหน้าคมลอบยิ้มออกมา

โกคุเดระ....ดีแล้ว...ที่เจ้ายอมตามข้าไปแต่โดยดี...เพราะไม่ว่ายังไง ข้าก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะพาเจ้าไปด้วยอย่างแน่นอน

ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้ากลับอิสุไปอย่างที่แกล้งถามนั่นหรอก....

“ ไปกันเถอะ...”     ใบหน้าคมหันกลับมายิ้มอ่อนโยนให้คนที่ยังสับสน ก่อนที่มือใหญ่จะคว้ามือบางให้เดินตามไป

“ นายน้อยขอรับ! มีเศษผ้าถูกกิ่งไม้เกี่ยวอยู่แถวนี้ด้วย!”      เสียงนายทหารที่มาด้วยกันเอ่ยรายงานต่อลูกชายคนโตของเจ้าเมืองอิสุ

“ นี่มัน....”     ชายกางเกงฮากามะของฮายาโตะ?  แปลว่าสองคนนั้นมุ่งหน้ามาทางนี้ไม่ผิดแน่

ถ้าเช่นนั้นเสียงเพลงที่เขาได้ยินนั่นก็ไม่ใช่ความฝัน...และไม่ใช่เสียงของสึนะโยชิ....แต่เป็นฮายาโตะ

ใบหน้าของลูกชายคนโตกวาดมองไปรอบๆพรางครุ่นคิด...ยังไงเสียคนคนนี้ก็ได้ชื่อว่าว่าที่เจ้าเมืองอิสุในอนาคต...เพราะฉะนั้นมีหรือจะรู้ไม่ทันสองคนที่หนีไป

“ เจ้าสามคนแยกไปทางริมน้ำ ปีนตามโขดหินไป...ส่งเสียงให้ดังทำให้รู้ว่าพวกเจ้ากำลังไล่ตามไป...แต่...อย่าเข้าไปปะทะเด็ดขาด อย่างพวกเจ้าสู้ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ได้...ไล่ต้อนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น...ปล่อยให้พวกข้าที่จะไปดักรอข้างหน้าจัดการเอง...ไปได้!”     สิ้นคำสั่งนายทหารต่างกระจายตัวกันออกไป

ฮายาโตะ...เจ้าคือสมบัติของพวกข้า...และข้าจะไม่ให้ใครหน้าไหนแย่งชิงเอาไป!

และแล้วแสงอาทิตย์ก็ลาจากไปอีกวัน...

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่เหม่อมองดวงจันทร์ที่ลอยอยู่เหนือหัวก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าสวยที่ใช้แขนของเขาต่างหมอนและนอนหลับไปแล้วเรียบร้อย ความเหนื่อยล้าทำให้นัยน์ตาหนักอึ้งค่อยๆปิดลง

วันนี้...ไม่มีดาวตกลงมาเลยสักดวง...

ทั้งๆที่มีหนึ่งคำอธิษฐานที่ตั้งใจจะวอนขอให้เป็นจริง...

ขอให้พวกเขา...หนีรอดด้วยเถิด....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

แสงแดดยามเช้าทอประกายสีทองส่องไปทั่วพื้นระเบียง

ร่างเล็กบางในชุดฮากามะสำหรับฝึกซ้อมเดินถือดาบไปตามระเบียงทางเดินที่เชื่อมไปยังโรงฝึก ความจริงวันนี้ ฮิบาริ เคียวยะ ออกไปลาดตระเวน ทำให้เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาฝึกซ้อม...แต่ทว่าร่างกายที่เคยชินกับการได้ออกกำลังในยามเช้ามันก็ไม่ยอมอยู่นิ่งหรือนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างที่ควรจะเป็น...ทั้งๆที่เขาควรจะพักผ่อนให้สบายๆเพื่อเตรียมรับมือกับฝันร้ายที่ต้องเจอแทบทุกคืนแท้ๆ แต่ก็กลายเป็นว่ามาเดินถือดาบมุ่งหน้าไปโรงฝึกซะแบบนั้น

ตัวประกันจากอิสุเปิดประตูเลื่อนเข้าไปท่ามกลางสายตาแปลกใจของทุกคนที่อยู่ในนั้น ปกติแล้วคนที่เป็นคู่ฝึกของเขาคือ ฮิบาริ เคียวยะ แต่เพียงผู้เดียว เพราะฉะนั้นวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าจะฝึกยังไงดีเหมือนกัน

ในขณะที่กำลังคิดว่าแค่หวดดาบไปเรื่อยๆให้ร่างกายมันได้ออกกำลังอย่างที่มันเรียกร้องก็พอแล้วกลับมีเสียงดังมาจากด้านหลังให้ใบหน้าเล็กต้องหันไปมอง

“ ท่านสึนะโยชิ! ได้โปรดเป็นคู่ซ้อมให้กระผมด้วยขอรับ!”    นายทหารคนหนึ่งกำลังก้มหัวขอร้องท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของคนรอบกาย...ปกติแล้วคนเหล่านี้จะได้แต่นั่งมองอยู่รอบๆในเวลาที่เขากับว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระซ้อมดาบกัน

“ เอ๋? ข้าหรอ?”     ใบหน้าน่ารักได้แต่งงงวย ความจริงแล้วคนที่ได้รับอนุญาตให้มาฝึกที่โรงฝึกนี้ได้ก็มีแต่นายทหารชั้นสูงแทบทั้งนั้น แล้วแต่ละคนก็คงมีฝีมือดีทีเดียว เหตุใดจึงมาขอร้องให้คนที่ไม่น่าจะเอาไหนแบบเขาไปเป็นคู่ซ้อมให้กันล่ะ?

นัยน์ตากลมโตเหลือบมองไปรอบๆเพื่อดูให้แน่ใจว่าจะไม่มีร่างสูงผมดำคนนั้นอยู่แน่ๆ ถึงแม้ว่าเขาเองจะโดนลงโทษจนเป็นเรื่องปกติ แต่นายทหารตรงหน้าก็ไม่ได้มีความผิดอะไรจะปล่อยให้โดนลงโทษไปด้วยไม่ได้

แน่ละ...ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหู ฮิบาริ เคียวยะ...คนตรงหน้าต้องโดนลงโทษอย่างไม่ต้องสงสัย

“ ตกลง”    ในเมื่อคนตรงหน้าอุตส่าห์กล้าเสี่ยงมาขอร้องทั้งๆที่อาจจะโดนลงโทษแบบนี้ จะให้ปฏิเสธไปได้ยังไง

ปลายดาบต่างหันเข้าหากันก่อนที่ฝ่าเท้าของทั้งคู่จะขยับออกมาด้วยความรวดเร็ว ทว่า...สายตาที่เคยชินกับความไวของฮิบาริ เคียวยะ ก็จำต้องปรับให้ลดลงเมื่อคนตรงหน้านั้นช้ากว่าที่คิด รวมทั้งท่วงท่าที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะเหนือกว่า แต่มันไม่ใช่

ตุบ...

ดาบไม้ในมือร่างเล็กบางตวัดเข้าไปที่หน้าท้องจนนายทหารล้มหงายหลังลงไป ให้ตัวประกันจากอิสุได้แต่ยืนมองดาบในมืออย่างงงๆ...ทำไมคนตรงหน้าถึงหลบไม่พ้นล่ะ? ในเมื่อเขาไม่เคยจะฟันโดนฮิบาริ เคียวยะเลยสักครั้ง

“ นี่เจ้า...ไม่ได้ออมมือเอาไว้ใช่ไหม?”    ร่างเล็กถามออกไปด้วยใบหน้าสงสัย นายทหารโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ ท่านอาจจะไม่รู้ตัวเพราะท่านไม่เคยได้ประดาบกับคนอื่นหรือแม้แต่จะได้เห็นการฝึกซ้อมของคนอื่น....ท่านสึนะโยชิ...ท่านน่ะมีฝีมือเป็นรองแค่นายน้อยเคียวยะคนเดียวเท่านั้นแหละขอรับ”    คำพูดของนายทหารทำให้ใบหน้าน่ารักถึงกับนิ่งค้าง

ข้าเนี่ยหรอ?

เพราะปกติจะโดนผู้ชายโหดร้ายคนนั้นซ้อมเอาๆ เลยไม่เคยรู้ฝีมือที่แท้จริงของตัวเองเลย...เพราะแบบนั้นสินะ คนพวกนี้ถึงอยากให้เขาเป็นคู่ซ้อมให้

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าน่ารักจนคนที่ยืนอยู่รอบๆได้แต่มองตาค้าง

เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็พอจะมีประโยชน์บ้างก็วันนี้เอง

ทั้งหมดนี้...เขาต้องยกความดีความชอบให้ผู้ชายเย็นชาคนนั้นหรือเปล่านะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เสียงเล็กๆของเหล่านกที่ร้องคลอเคลียไปกับเสียงเพลงจากใบไม้ทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ลืมขึ้นมาจากนิทราช้าๆ ร่างบอบบางที่เคยอยู่ในอ้อมแขนมาทั้งคืนหายไปทำให้ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นมองหา

แผ่นหลังบอบบางนั่งอยู่บนก้อนหินสีดำไม่ไกล ในมือมีใบไม้สีเขียวจรดอยู่ที่ริมฝีปาก บทเพลงหวานๆที่ได้ยินในวันนี้ทำไมมันฟังดูเศร้าสร้อยกว่าเมื่อวานกันนะ?

“ ตื่นนานแล้วหรอโกคุเดระ?”   ในขณะที่เอ่ยทักออกไปและกำลังจะนั่งลงเคียงข้าง จู่ๆเสียงเพลงก็หยุดลงและมือบางหันมากระชากคอเสื้อกิโมโนของเขาเข้าไปหา

ก่อนที่ริมฝีปากสีระเรื่อจะแตะมาที่ริมฝีปากของเขา...

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างอย่างตกใจที่ร่างบอบบางเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ถึงจะเป็นสัมผัสที่แผ่วเบาแต่กลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมา

“ ขอโทษนะ โกคุเดระ”     จะว่าดีใจหรือไม่อาจควบคุมตัวเองได้ก็ไม่รู้ ใบหน้าสวยที่กำลังจะละออกไปกลับถูกมือใหญ่ดันท้ายทอยเอาไว้ก่อนที่ริมฝีปากของร่างสูงจะประกบลงไปที่ริมฝีปากสีระเรื่ออีกครั้ง และคราวนี้มันก็ไม่ได้แผ่วเบาเหมือนเมื่อครู่เมื่อเรียวลิ้นล่วงล้ำเข้าไปควานหาความหอมหวานที่ภายในด้วย

กว่าจะยอมละออกมาก็เมื่อมือบางทุบแผงอกแข็งแรงเพื่อประท้วงว่ากำลังจะหมดอากาศหายใจ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อพร้อมกับหอบจนตัวโยน

“ ปะ ไปกันได้แล้ว!”     เสียงห้วนเอ่ยตะกุกตะกัก นัยน์ตาสีมรกตดุๆส่งกลับมาก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกไป...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่มีเวลาถาม

เมื่อเดินออกจากโพรงหินได้ไม่นานก็เริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนกลุ่มหนึ่งไล่ตามมาติดๆแล้ว เสียงพูดคุยที่ดังไล่หลังมาทำให้กะระยะไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอยู่ห่างแค่ไหน ตอนนี้พวกเขาสองคนจึงได้แต่รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น...ในเมื่อแค่พ้นภูเขาลูกนี้ไปก็จะถึงชายแดนของคามาคุระ

หลายต่อหลายครั้งที่ร่างบอบบางซึ่งไม่คุ้นเคยกับการที่ต้องมาวิ่งท่ามกลางพงหญ้าหนาทึบและเต็มไปด้วยโขดหินแบบนี้สะดุดล้มลงไป และทุกครั้งก็มีมือใหญ่ช่วยดึงรั้งให้ลุกขึ้นมาหรือประคับประคองไม่ให้ลงไปกองอยู่ที่พื้นมากกว่าเดิม

ยิ่งรู้ตัวว่าถูกไล่ตามก็ต้องยิ่งเร่งฝีเท้าวิ่งหนี

วิ่ง...วิ่ง...วิ่ง!!!

จนลืมดูไปเลยว่า จากแนวภูเขาที่เต็มไปด้วยหิน บัดนี้พวกเขาทั้งสองคนกำลังวิ่งอยู่ในป่าเหมือนที่เคยเดินมาตลอดในสองคืนแรก

ไม่ทันรู้ตัวเลย...ว่าตนหลงเข้าไปอยู่ในกลลวงของใครบางคนเข้าให้แล้ว...

“ โผล่ออกมาจนได้นะ...เจ้าหมาขี้ขโมย”     เสียงทุ้มของคนที่ดักรออยู่ทำให้ร่างของผู้หลบหนีทั้งสองถึงกับชาวาบ ขาที่วิ่งหนีมาตลอดถึงกับก้าวต่อไปไม่ออกเมื่อสายตามองเห็นฝูงม้าราวๆสิบตัวยืนรออยู่ไม่ไกล

ร่างสูงใหญ่ได้แต่สบถอย่างเจ็บใจ

เพราะว่าเขตแดนของคามาคุระก็อยู่ตรงหน้านี้นี่เอง...

หลักไม้ต้นสูงปักเอาไว้ให้รู้ว่าด้านหลังนั้นคือดินแดนของอีกเมือง แต่เพราะพี่ชายคนโตของโกคุเดระมาดักรออยู่แบบนี้ ต่อให้หนีข้ามไปได้แต่หากฝั่งนู้นไม่มีใครอยู่ คนของอิสุก็คงไม่กลัวและคงตามไปจับตัวพวกเขากลับมา....พวกเขาใช้สองขาของตัวเองวิ่ง ต่างจากพี่ชายที่ใช้ม้า...ยังไงก็หนีไม่ทันแน่ๆ

ใบหน้าคมตึงเครียด มือใหญ่จับอยู่ที่ด้ามดาบ...หากจำเป็นก็คงต้องสู้...

“ ยามาโมโตะ!!”     ทว่าโกคุเดระกลับตะโกนห้ามเขาอย่างตกใจ...ก็อีกฝ่ายหนึ่งเป็นถึงพี่ชายของตัวเองจะไม่ห้ามคงทำไม่ได้ มือบางตรงเข้ามาจับมือของเขาเอาไว้ นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่ามองขึ้นมาให้เขาถึงกับหัวใจสะท้าน

“ หนีไป...ข้ามเขตแดนข้างหน้าแล้วหนีไปเมืองของเจ้า...ข้าจะกันท่านพี่เอาไว้ให้เอง”    คำพูดที่ออกมาจากปากของร่างบอบบางทำให้ร่างสูงถึงกับชะงักค้าง

“ ไม่โกคุเดระ...เจ้าจะต้องไปกับข้า และข้าจะไม่กลับไปคามาคุระ”    ใบหน้าคมส่ายหน้าไม่ยอมรับ

“ ข้าบอกให้เจ้าไปยังไงล่ะ!!”    ร่างบอบบางจึงได้แต่หลับหูหลับตาตะโกนบอกด้วยหัวใจและมือไม้ที่สั่นระริก...ไม่ใช่เพราะรู้ว่าหนีไม่รอดแน่แล้ว...แต่ทั้งหมดนี้คือความตั้งใจของเขาเอง

“ ต้องขอบใจเสียงเพลงของเจ้านะฮายาโตะ...ที่ทำให้ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่ไหน”     คำพูดของพี่ชายทำเอาใบหน้าคมชะงักค้าง...หมายความว่ายังไง?

“ ไปสิ! เร็วๆเข้า!”     ร่างบอบบางยังคงผลักไสร่างสูงให้ก้าวเข้าไปใกล้เขตแดนมากยิ่งขึ้น

“ โกคุเดระ..นี่เจ้า...”     ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะได้แต่มองใบหน้าสวยด้วยความสับสน กลุ่มคนข้างหลังต่างกระโดดลงมาจากหลังม้า...กองทหารของลูกชายคนโตที่ขึ้นชื่อว่ามีฝีมือดีที่สุดในอิสุกำลังกุมดาบตรงเข้ามา และนั่นมันก็ทำให้ร่างบอบบางยิ่งลุกลี้ลุกลน

“ บอกให้หนีไปยังไงล่ะ!!”    มือบางดันร่างสูงใหญ่ให้หนีไปจนเซถลา ทว่าก็ไม่ทันมือของพี่ชายคนโตที่เข้ามาคว้าตัวน้องชายคนเล็กไปเสียก่อน

เช่นเดียวกับร่างสูงใหญ่ที่ถูกล้อมเอาไว้ด้วยนายทหารฝีมือดีนับสิบ สายตาที่เคยคมกล้า สายตาที่ไม่เคยหวาดหวั่นที่จะต้องจับดาบสังหารใคร บัดนี้มันกลับไม่มั่นคง เพราะภายในจิตใจนั้นกำลังถูกรบกวนด้วยคำถามมากมาย

“ ท่านพี่...เอาข้ากลับไปคนเดียว แล้วปล่อยยามาโมโตะไปได้ไหม...”    น้องเล็กผู้ถูกจับกุมอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายเอ่ยอ้อนวอนต่อพี่ชายคนโต....หากเป็นพี่ชายคนอื่นจับตัวเจ้าได้ เค้าคงปล่อยเจ้าไปแน่ๆ...แต่ข้าน่ะ....

“ จับกุมตัวมันให้ได้! ยังไงข้าก็ต้องตัดหัวมันกลับไป!”     คำสั่งที่ออกมาจากปากพี่ชายทำให้ร่างบอบบางแทบจะล้มทั้งยืน

...ข้าก็รักเจ้า...ในแบบของข้า ฮายาโตะ....ขังเจ้าเอาไว้ ดีกว่าปล่อยให้เจ้าไปลำบากอยู่นอกสายตาของข้า....

สิ้นคำสั่ง นายทหารต่างรุมเข้าไปปะทะดาบกับลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะ ดาบที่เคยแน่วแน่กลับตวัดออกไปไม่ได้ดั่งใจ ยิ่งได้ยินเสียงกรีดร้องของคนที่เป็นดั่งหัวใจด้วยแล้ว..

“ ท่านพี่!! หยุดนะ!! ขอร้องละ อย่าฆ่าเค้า!!”     ร่างบอบบางยังคงดิ้นให้พี่ชายต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีจับตัวเอาไว้

“ ยามาโมโตะ! ยามาโมโตะ!! หนีไปสิ หนีไปให้ได้!!”     ถึงจะพูดออกมาแบบนั้น แต่กระจิตกระใจของร่างสูงก็ไม่มีที่จะสู้อีกต่อไป

คมดาบสอดมาจากทุกทิศทุกทางก่อนจะสานกันอยู่ที่ลำคอของร่างสูง...ร่างทั้งร่างได้แต่ทรุดลงนั่งเช่นเดียวกับดาบในมือที่ร่วงลงไปบนพื้น...นัยน์ตาสีเปลือกไม้เลื่อนลอย ไม่ได้เจ็บใจจากความพ่ายแพ้ แต่เจ็บปวดจากหัวใจที่มันกำลังจะพังทลาย

“ ยามาโมโตะ!!”     ร่างบอบบางตะโกนเรียกเมื่อเห็นเต็มสองตาว่าร่างสูงนั้นกำลังถูกจับกุมเอาไว้ทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ในหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเพราะหวาดกลัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ใบหน้าสวยหันไปเอ่ยอ้อนวอนพี่ชายตนโตอีกครั้ง   “ท่านพี่...ข้าขอร้อง...จะลงโทษข้ายังไงก็ได้...ปล่อยยามาโมโตะไปเถอะนะ...ได้โปรด...”

ใบหน้าของพี่ชายคนโตได้แต่นิ่งงัน ทว่าท่ามกลางความกดดัน ใบหน้าคมของคนที่ถูกจับกลับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“ เจ้าไม่ได้คิดจะไปกับข้าตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม...โกคุเดระ....”

ที่เจ้าทำลงไปทั้งหมด เพราะต้องการพาข้ามายังชายแดน แล้วส่งข้ากลับไปคามาคุระเท่านั้นใช่ไหม....เจ้าจึงใช้เสียงเพลงจากใบไม้นั่นบอกตำแหน่งของตัวเองให้พี่เจ้ารู้ ให้พี่เจ้าตามมาจับตัวเจ้ากลับไปรับโทษ ในขณะที่คิดว่าข้าคงจะยอมข้ามเขตแดนกลับไปยังเมืองของตน

เจ้าไม่ได้อยากจะหนีไปกับข้า ไม่ได้อยากจะไปสร้างชีวิตใหม่กับข้า...ไม่ได้อยาก...อยู่กับข้า...

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เงยขึ้นมามองใบหน้าสวยด้วยสายตาเว้าวอน ว่าร่างบอบบางจะปฏิเสธว่าสิ่งที่เขาคิดมันไม่ใช่ความจริง

แต่ทว่า ใบหน้าสวยก็มองกลับมาด้วยดวงตาที่เจ็บปวด...น้ำตาที่ไหลลงมาคือสิ่งที่ตอบได้เป็นอย่างดี

“ ตัดหัวมันซะ!”     คำสั่งที่ดังอยู่ข้างหูทำให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างทั้งน้ำตา และเมื่อหันไปมองร่างสูงก็ดูเหมือนว่ายามาโมโตะจะไร้เรี่ยวแรงที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

“ ไม่นะ....ไม่!!!!!”     ร่างบอบบางตะโกนออกไปสุดเสียง ดาบในมือนายทหารคนหนึ่งยกขึ้นชี้ไปที่คอของร่างสูงก่อนจะตวัดลงมาต่อหน้าต่อตา

“ ยามา....โมโตะ......”     เสียงเบาหวิวได้แต่เอ่ยครางกับภาพตรงหน้า หัวใจที่เต้นรุนแรงราวกับจะสลายหายไปในพริบตา...

คอของยามาโมโตะยังไม่ได้หลุดกระเด็น....

แต่สิ่งที่กระเด็นไปปักพื้นดินอยู่ข้างหลังคือดาบที่จะตวัดตัดคอเมื่อครู่นี้ต่างหาก....

เกิดอะไรขึ้น?

นัยน์ตาทุกคู่ที่อยู่ในที่นั้นต่างหันไปมองลูกธนูที่ปักอยู่ในทิศทางตรงข้ามกับดาบเป็นตาเดียว และไม่นานเสียงฝีเท้าม้าอีกนับสิบก็กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ท่ามกลางวงล้อมของคมดาบเงยหน้าขึ้นไปมองฝูงม้าสีดำที่ควบเข้ามาด้วยดวงตาเบิกกว้าง...ไม่ผิดแน่...คนที่ยิงธนูมาปัดดาบออกไปจากคอของเขาคือคนคนนั้นไม่ผิดแน่...เสียงครางเอ่ยเรียกชื่อผู้มาใหม่ออกไป และนั่นมันก็ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้แต่นิ่งค้าง

“ ฮิบาริ....เคียวยะ....”

แน่นอนว่าไม่มีใครไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระคนนั้น

แต่สิ่งที่ทำให้ว่าที่เจ้าเมืองอิสุยอมหยุดมือนั่นก็คือ กิตติศัพท์ความเก่งกาจและโหดเหี้ยมของอีกฝ่ายต่างหาก....

แค่ยามาโมโตะ ทาเคชิ คนเดียว...หากไม่อยู่ในสภาวะจิตใจไม่ปกติอย่างที่กำลังเป็นอยู่นี้...ก็รับมือยากแล้ว แล้วถ้าต้องสู้กับ ฮิบาริ เคียวยะ อีกคนพวกเขาอาจจะไม่มีชีวิตรอด

ม้าสีดำหยุดลงตรงหน้าและคนที่นั่งอยู่บนหลังม้าก็คือ ว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระคนนั้นจริงๆ  นัยน์ตาสีดำตวัดลงมามองผู้ที่ได้ชื่อว่าน้องชายก่อนจะเอ่ยทักทาย

“ ฮึ...ยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยนะ...เจ้าสัตว์กินเนื้อ”    น่าแปลกที่แค่เห็นรอยยิ้มเย้ยหยันนั่นมันกลับทำให้คนที่ถอดใจถึงกับกำมือแน่น นัยน์ตาสีเปลือกไม้ลุกวาวด้วยความโกรธแค้นขึ้นมาทันที...ไม่ได้อยากจะให้คนคนนี้ต้องมาเห็นสภาพน่าทุเรศแบบนี้ ไม่อยากให้มือคู่นั้นยื่นเข้ามาช่วยให้ตัวเองดูน่าสมเพชเข้าไปอีกแบบนี้

“ นี่...ขอตัวน้องชายข้าคืนได้หรือไม่?”    ถึงคำพูดจะดูไม่ใส่ใจแต่แววตากระหายเลือดกลับทำให้พี่ชายคนโตของโกคุเดระได้แต่กัดฟันกรอดก่อนจะยอมพยักหน้า

“ ปล่อยมันไป!”     ร่างสูงถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระด้วยสายตาเคียดแค้นของพี่ชายคนโต ยามาโมโตะยืนขึ้นก่อนจะถูกผลักตัวให้ก้าวไปยืนอยู่หน้าเขตแดนของตน

ใบหน้าคมก้มลงมองแนวที่อยู่ระหว่างหลักไม้ต้นสูง

ข้างหน้าคือเขตแดนของตระกูลข้า....หากก้าวข้ามไปแล้ว ข้ากับเจ้าคง....

นัยน์ตาสีเปลือกไม้หันมามองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองช้าๆเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น...เพราะข้ารู้ว่าหากเจ้าไม่มีใจให้ข้า คงไม่กล้าเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยข้าแบบนี้...เจ้าโดนจับกลับไปคงต้องโดนโทษสถานหนักอย่างแน่นอน

“ ลาก่อน...โกคุเดระ....”    คำพูดที่หลุดออกไปจากปากของเขาทำให้น้ำตาร่วงลงมาจากนัยน์ตาสีมรกตคู่สวย

ร่างสูงใหญ่ก้าวขาข้ามกลับเข้ามายังเขตแดนของคามาคุระ...และนั่นคือการหมดพันธะแห่งตัวประกัน....

ใบหน้าคมก้มลงมองพื้นดินด้วยแววตามืดมน....

ข้าน่าจะรู้อยู่แล้ว....ว่าข้าจะไม่สามารถพรากเจ้าไปจากอิสุได้....หากมันยังไม่ถูกทำลาย...

โกคุเดระ...คำว่า “ลาก่อน”  ที่ข้าบอกเจ้า ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไม่ได้เจอกับข้าอีก....เพียงแต่....ยามาโมโตะ ทาเคชิ....คนที่เจ้าจะได้พบอีกครั้งคงไม่ใช่ข้า...คนที่เจ้ารู้จักอีกต่อไป....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เส้นไหมสีแดงถูกปักลงไปในผ้าเนื้อดีสีดำสนิท ลวดลายที่ค่อยๆทักทอขึ้นวันละนิดๆนั้นช่างคล้ายความสัมพันธ์ของพวกเขาที่มันถักทอขึ้นทีละน้อยทุกวันๆอย่างที่ไม่ทันรู้ตัว

ปลายนิ้วสัมผัสปีกของนกกระเรียนที่กำลังโผบินอย่างแผ่วเบา ทั้งๆที่เขาควรจะเกลียดชังผู้ชายคนนี้

แต่ทุกๆครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้เห็นใบหน้ายามหลับใหลของ ฮิบาริ เคียวยะ....หัวใจกลับเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่

ทั้งๆที่โดนผู้ชายคนนั้นย่ำยี ทั้งๆที่ไม่เคยมีความอ่อนโยนด้วย...แต่ทำไม........

เสียงของหล่นที่ดังอยู่ภายนอกทำให้ร่างเล็กบางถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าน่ารักหันกลับไปมองผ่านบานประตูเลื่อนที่เปิดค้างเอาไว้ ข้ารับใช้กำลังวุ่นวายเดินสวนกันไปมาเตรียมทำความสะอาดห้องและของใช้เพราะว่าเมื่อวานเพิ่งจะมีม้าเร็วจากกองลาดตระเวนของ ฮิบาริ เคียวยะ ว่า....

ยามาโมโตะ ทาเคชิ กำลังจะกลับมาแล้ว...

ตัวประกันของคามาคุระที่ถูกส่งไปอยู่อิสุ กำลังจะกลับมา ทว่า...ไม่ใช่การส่งกลับ...แต่เป็นเพราะหนีออกมาได้...จากคำสั่งประหารจากเจ้าเมืองอิสุ

แปลว่าพ่อของเขาคงจะรู้เรื่องแล้ว...ว่าคามาคุระใช้แผนตัวประกันเพื่อถ่วงเวลาและบังหน้าในการซ่องสุมกำลังทหาร

แล้วแบบนี้....ตัวเขาเองล่ะ?

จะถูกสั่งฆ่าเมื่อไหร่?

ในเมื่อตัวประกันนั้นไม่มีประโยชน์อันใดอีกต่อไป....

ครืด!!!!

ประตูเลื่อนที่เปิดอยู่ จู่ๆก็ถูกเลื่อนปิดลงอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กบางสะดุ้งโหยงเมื่อเงาร่างดำทะมึนที่ควรจะอยู่กับเหล่าทหารในกองลาดตระเวนดันมายืนหน้าตายอยู่ตรงหน้า....ฮิบาริ เคียวยะ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ นี่เจ้า! ถ้าจำไม่ได้ข้าก็จะบอกอีกครั้งนะ ว่าที่นี่คือห้องของข้า หัดมีมารยาทเคาะประตูหรือเรียกก่อนจะเข้ามาซะบ้าง!”    นัยน์ตากลมโตที่อ่อนโยนกับทุกคนกลับส่งสายตาดื้อดึงไปให้คนที่มาใหม่ ไม่มีคำทักทายหวานๆอย่าง...กลับมาแล้วหรอ?...อะไรทำนองนั้นที่จะหลุดออกไปจากปากของเขาได้หรอก

ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่เคยพูดว่า “กลับมาแล้ว” สักคำ

“ ห้องเจ้า?...”    ใบหน้าคมยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินตรงเข้ามากระชากแขนเล็ก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะโดนทอนฟาฟาดจนหน้าช้ำไปข้างแต่ตอนนี้...

“ อื้อ!!”     ริมฝีปากประกบลงมาที่ริมฝีปากแดงระเรื่อก่อนที่ลิ้นร้อนจะบังคับแทรกเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ

“ ฮึ...ห้องเจ้า...ที่อยู่ในบ้านของข้า...มันก็คือห้องของข้านั่นแหละ!”     ใบหน้าคมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ก่อนจะปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ ตัวประกันจากอิสุได้แต่เจ็บใจที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถตอบโต้อีกฝ่ายได้เลย

ทำไมถึงได้เป็นคนนิสัยแย่แบบนี้นะ ทั้งโหดร้าย ป่าเถื่อน เอาแต่ใจ ไม่มีมารยาท!....แล้วทำไมเขาถึงยังได้รักคนแบบนี้ลงอีก!

เอ๋?....รัก?

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตเบิกกว้างกับความคิดชั่ววูบของตัวเองอย่างตื่นตะลึง....ไม่จริงน่า....

ในขณะที่ร่างเล็กบางได้แต่นั่งนิ่งงัน มือใหญ่ก็ดึงผืนผ้าที่ปักคาอยู่ขึ้นไปดู

“ ไม่ได้เรื่อง...”     ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นกัดฟันกรอดขึ้นมาทันที....นี่เขาก็ทำเต็มที่ อุตส่าห์ปักอย่างประณีตที่สุดเท่าที่เคยทำมาเพื่อไม่ให้ขายขี้หน้าอิสุแล้วนะ ยังจะมาอะไรอีก ใบหน้าที่กล้างอหงิกใส่ว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระได้แต่พูดประชดประชันออกไปว่า

“ ถ้าอยากได้สวยๆเจ้าก็ไปให้ผู้หญิงคนอื่นทำเถอะ ข้าไม่ทำแล้วก็ได้!”     มือเล็กวางผ้าลงบนตัก และนั่นมันก็เรียกให้ทอนฟาจ่อมาที่ปลายคางทันที

“ ถ้าไม่ทำต่อ ข้าขย้ำเจ้าแน่”     ตกลงอยากให้ทำหรือไม่อยากให้ทำกันแน่? ตัวประกันจากอิสุได้แต่ถอนหายใจกับคนอารมณ์แปรปรวนตรงหน้าก่อนจะยกผ้าขึ้นมาปักต่อโดยพยายามไม่สนใจสายตาคมกริบที่นั่งจ้องอยู่แบบนั้น

จนกระทั่งเริ่มจะทนต่อสายตาคู่นั้นไม่ไหว

“ นี่เจ้า! ไม่มีอะไรจะทำหรือยังไงถึงได้มาคอยกลั่นแกล้งข้าอยู่แบบนี้ ออกไปจากห้องข้าได้แล้ว!”     ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะลากแขนแข็งแรงของร่างสูงให้ลุกตาม น่าแปลกที่วันนี้ ฮิบาริ เคียวยะ ยอมถูกลากออกไปแต่โดยดี แต่ก่อนที่จะก้าวพ้นประตูห้อง ร่างแข็งแกร่งกลับหยุดชะงักเอาดื้อๆ นัยน์ตาสีดำคมกริบจ้องมองไปยังข้างๆหีบของเขาซึ่งถูกเปิดออกเพราะจำเป็นต้องค้นหาอุปกรณ์ปักผ้า ทำให้ของในหีบถูกรื้อออกมาวางไว้ข้างๆ

“ ผ้านั่น....”     นัยน์ตาสีดำตะลึงงันจ้องมองกิโมโนเก่าตัวหนึ่งของร่างเล็กตาไม่กระพริบ ว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระสะบัดแขนออกจากมือเล็กก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปคว้ากิโมโนตัวนั้นขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆก่อนที่ดวงตาสีดำจะยิ่งเบิกกว้างขึ้นไปอีก

“ เจ้าได้มายังไง?”     ใบหน้าคมหันมาถามด้วยท่าทางจริงจังทำเอาร่างเล็กถึงกับผงะถอยหลัง

“ เอ๊ะ?!....เอ่อ....แม่ข้า...เย็บมันขึ้นมาเอง...เห็นบอกว่าผ้านั่นมีคนสำคัญให้มา ก็เลยเอามาเย็บเป็นกิโมโนให้ข้าใส่ไว้ตลอดตอนเด็กๆ...”      มือใหญ่ที่คลี่กิโมโนตัวเล็กออกนั้นสั่นเทาอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่านั่นจะเป็นมือที่ทำร้ายผู้คนอย่างโหดเหี้ยมของฮิบาริ เคียวยะ  นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“ แม่เจ้า?”     เสียงทุ้มถามออกมาอย่างเลื่อนลอย....

“ ใช่”     ใบหน้าน่ารักตอบออกไปตามความจริง เพราะเดาไม่ออกว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่....หรือจะมีอะไรกับผ้าผืนนั้นกัน?

“ ได้มาจากคนสำคัญ?”     น้ำเสียงที่เอ่ยถามราวกับจะตอกย้ำอะไรบางอย่างฟังดูเศร้าหมองราวกับไม่ใช่เสียงของ ฮิบาริ เคียวยะ

“ ใช่...แม่ข้าบอกว่าเป็นคนสำคัญคนเดียวในชีวิตนอกจากข้า....”     แล้วภาพที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นก็ปรากฏแก่สายตา

เมื่อ ฮิบาริ เคียวยะ ถึงกับทรงตัวไม่อยู่ ร่างสูงเซซวนก่อนหัวไหล่จะไปพิงอยู่กับผนัง ร่างแข็งแกร่งนั้นดูหมดแรงจนเขาได้แต่ตกใจ เสียงทุ้มแผ่วเบาเอ่ยออกมาราวกับว่าพูดอยู่กับตัวเอง...

“ อย่าบอกนะว่า...ข้ากับเจ้า....”      ใบหน้าคมที่เงยขึ้นมามองหน้าเขามีแววสับสนอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน อะไรบางอย่างมันรบกวนจิตใจที่เคยแข็งกระด้างจนมันอ่อนล้าได้ถึงขนาดนี้

“.......?...”      ใบหน้าเล็กได้แต่มองใบหน้าคมด้วยความสงสัย ก่อนจะนิ่งค้างไปเมื่อเสียงทุ้มหลุดประโยคสุดท้ายออกมา

“ อย่าบอกนะว่า....ข้ากับเจ้า....เป็นพี่น้องคนละพ่อกัน...”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้จะแต่งยากขนาดนี้ *ปาดเหงื่อ* ขออภัยในความล่าช้าด้วยนะคะ m(_ _)m จะว่าไปคงต้องเร่งมือแล้วสินะ555 ก่อนที่น้ำจะมา(?)และเดือนตุลาจะมาเยือน(?) คึหึหึ...ก็เพราะว่ามีอนิเมะที่จ้องจะดูอยู่ไม่ใช่น้อยเลยน่ะสิค้า ซีซั่นหน้า TT[ ]TT ไอ้แค่ดูน่ะไม่เท่าไหร่ แต่หากโดนล่อลวงแล้วไซร้ กลัวว่าจะออกนอกอ่าวไปปั่นฟิคเรื่องพวกนั้นซะก่อนน่ะสิ ม่ายยยยย

ส่วนดาวตกนี่....ยังเหลือเรื่องราวอีกราวๆสองในสามค่ะ *ปาดเหงื่ออีกรอบ* ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ แหะแหะ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเริ่มย้ายโกดังบ้างแล้ว ทว่ากว่าจะเปิดตัวที่นู่นคิดว่าคงรอให้ที่นี่ปิดถาวรซะก่อน จริงๆย้ายไปกองเอาไว้ ยังไม่ได้จัดระเบียบและขี้เกียจบัดซบเลยค่ะ อ้ากกก...

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^ ^ และขอบคุณทุกเสียงทวงด้วย(?) ถึงจะสะดุ้งเฮือกทุกครั้งแต่มันก็ทำให้สภาวะออกนอกอ่าวลดน้อยลงได้นะ ฮ่าๆ (ไม่งั้นป่านนี้ตอนที่ 6 ยังไม่เสร็จหรอกมั้งเนี่ย กร๊ากกก) ขอบคุณคอมเม้นต์จากเมื่อตอนที่แล้วด้วยค่ะ อ่านแล้วเขินเลย >/////<

สุดท้าย....คุณเห็นมนุษย์(?)หล่อเลวคนนี้หรือยางงงงงงง

Psycho-Pass หนึ่งในอนิเมะซีซั่นหน้าที่จ้องจะดูอยู่ค่ะ อ.อามาโนะขราของพวกเราเป็นคนดีไซน์คาแรกเตอร์เลยน้า (มันถึงได้ออกมาสัปป้าเผือก(?)ขนาดนี้ ฮี่ๆๆ) เอาไว้จะค่อยๆมาแง้มอีกที ว่าไอ้เรื่องที่จ้องอยู่มีอะไรบ้าง รับรองความน่าจิ้นงดงามของภาพและเสียง 555 แล้วเจอกันตอนหน้าค่า