Naruto Au S.Fic [Sasuke x Itachi] จะรักตลอดไป... : 01
: Naruto Fanfiction Au
: Sasuke x Itachi
: Drama Incest (แหงแซะ)
: NC-17 เพราะมัน Incest และซาสึมันเกรียน!!
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
ร่างโปร่งของลูกชายคนโตแห่งบ้าน “อุจิวะ” เดินหอบเสื้อผ้าที่เพิ่งตากจนแห้งไปตามทางเดินก่อนที่จะกองทั้งหมดเอาไว้บนโต๊ะข้างเตารีด มือยกขึ้นปาดเหงื่อก่อนที่นัยน์ตาคู่สวยจะเหลือบมองเข้าไปในโถงทางเดิน...บ้านเดี่ยวสองชั้นบัดนี้นั้นเงียบเชียบด้วยไม่มีใครอยู่
พ่อกับแม่ทำงานนอกบ้านด้วยกันทั้งคู่ ทำให้เขาต้องช่วยงานบ้านเท่าที่จะทำได้ในฐานะลูกชายคนโต
มือหยิบเสื้อกักกุรันที่มีขีดหนึ่งขีดปักอยู่ที่คอเสื้อมาสะบัดก่อนจะวางเอาไว้บนที่รองรีด มืออีกข้างไล้ไปตามเนื้อผ้าหนาสีดำสนิท...เมื่อก่อนคนที่ใส่เสื้อตัวนี้ยังมีแผ่นหลังเล็กนิดเดียว แต่บัดนี้กักกุรันตัวนี้กลับใหญ่จนแทบจะเท่าของเขาอยู่แล้ว...ใบหน้าเรียวอมยิ้มเมื่อนึกถึงเจ้าของของมัน....คนที่เป็นน้องชายเพียงหนึ่งเดียวของเขา
เสียงประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกทำให้นัยน์ตาคู่สวยละจากเสื้อผ้าตรงหน้า....คนที่จะเดินเข้ามาโดยไม่ส่งเสียงทักทายแบบนี้คงมีคนเดียว
“ ซาสึเกะ”
เสียงเรียกทำให้เงาตะคุ่มๆนั่นถึงกับสะดุ้งเฮือก ปกติเจ้าของชื่อไม่ใช่คนไร้มารยาทถึงขนาดจะไม่ยอมพูดคำว่า “กลับมาแล้วครับ” หรอก แต่ที่ไม่พูดในคราวนี้ก็คงไม่อยากให้เขารู้ว่าเจ้าตัวกลับมาแล้ว และเหตุผลมันก็ไม่ใช่อะไรที่เขาจะเดาไม่ได้
“ มานี่ซิ ซาสึเกะ” น้องชายเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่ยอมจะโผล่ออกมาจากเงามืด ร่างที่มองเห็นลางๆนั้นสูงแทบจะเรียกได้ว่าเท่ากันกับคนเรียกแล้วก็ว่าได้ มือของพี่ชายจึงยื่นไปจับแขนแข็งแรงก่อนจะออกแรงดึงให้เข้ามาใกล้
“ ว่าแล้วเชียว....” ใบหน้าหล่อเหลาที่โผล่ออกมาจากเงามืดนั้นมีรอยฟกช้ำที่แก้มและมุมปาก ตามเนื้อตัวก็มีรอยแผลและรอยแดงช้ำกระจายอยู่เช่นกัน....คงจะไปมีเรื่องกับใครมาอีกแล้วสินะ
“ ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มนะ” นัยน์ตาสีดำเสไปมองอย่างอื่นอย่างพยายามหลบตาเพราะรู้ตัวว่ามีความผิด ผู้เป็นพี่ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะจูงมือน้องชายไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
ร่างโปร่งนั่งลงทำแผลให้น้องชายเงียบๆ การที่อีกฝ่ายไปมีเรื่องทะเลาะต่อยตีแล้วมีแผลกลับบ้านมานั้นเป็นสิ่งที่เขาเห็นจนชินตา จะว่าเป็นเพราะซาสึเกะเด่นสะดุดตาใครๆเลยทำให้หลายๆคนหมั่นไส้ ทั้งๆที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนั้นก็ว่าได้...เช่นเดียวกับที่ไม่ได้อยากจะให้มีสาวน้อยสาวใหญ่มากมายมาห้อมล้อม
จู่ๆ มือที่ทำแผลอยู่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมือของผู้เป็นน้องชายเอื้อมมาจับอยู่ที่ปลายผมยาวของพี่ชาย ถึงจะรวบมัดเอาไว้ที่ท้ายทอย แต่พอก้มลงปอยผมก็ไหลมาอยู่ที่ข้างซอกคอ
“ ผมนี่....ห้ามตัดนะอิทาจิ” ดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นมองน้องชาย เวลาที่คนตรงหน้าเรียกเขาด้วยชื่อคือคำพูดที่เรียกได้ว่าขอร้องแกมบังคับ
“ จะรับไว้พิจารณา...ถ้านายจะไม่มีแผลกลับมาอีก” พี่ชายเอ่ยออกไปด้วยใบหน้านิ่ง ทำเอาใบหน้าหล่อเหลาของน้องชายงอนิดๆ แก้มเรียวป่องออกก่อนจะทำปากยื่นแล้วล้มตัวลงนอนหนุนตักพี่ชาย
“ ยังทำแผลไม่เสร็จเลยนะซาสึเกะ”
“ ไม่สนล่ะ พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาเรื่องใครก่อน” ใบหน้าเรียวของพี่ชายยิ้มน้อยๆ เขาไม่เคยเหนื่อยหน่ายกับการตามใจอีกฝ่าย ไม่ว่าอะไรก็จะทำให้ เพราะซาสึเกะจะเอาแต่ใจและอ้อนเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
ใช่...มันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ซาสึเกะเกิด....
และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...ที่มันเริ่มเปลี่ยนไป....
สายลมพัดมาปะทะใบหน้าพร้อมๆกับกลีบซากุระที่ต้องบอกว่ามันพยายามมากถึงปลิวขึ้นมาถึงดาดฟ้าของโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนแห่งนี้ได้ ร่างสูงในชุดนักเรียนที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวนอนเอามือหนุนหัวไว้ท่ามกลางแสงแดดเจิดจ้าของฤดูใบไม้ผลิ
ฤดูใบไม้ผลิที่อากาศยังคงเย็นอยู่มากทีเดียว....
นัยน์ตาสีดำมองตามก้อนเมฆที่ลอยละล่องอยู่บนท้องฟ้า....จะว่าไปเขาเอากักกุรันไปไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ อาจจะมีใครสักคนเอามันไปฉีกเป็นชิ้นๆหรือไม่ก็เอาไปขึ้นหิ้งบูชา....แต่ไม่ว่าจะอย่างไหนเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น
เพราะมันน่ารำคาญ...
อุจิวะ ซาสึเกะ คือชื่อของเด็กปีหนึ่งที่อันตรายที่สุดในชั้นปีตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้ามาที่นี่...จริงๆก็คงต้องบอกว่ามันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมได้แล้วมั้ง....เพราะว่ามีทั้งสมองที่ชาญฉลาด สามารถสอบได้ที่หนึ่งถึงแม้ว่าแทบจะไม่เข้าเรียน มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาและนิสัยที่ไม่เคยเห็นหัวใคร ไม่เคยใส่ใจรอบข้างแต่สาวๆกลับคิดว่ามันช่างมีเสน่ห์ และก็เพราะแบบนั้นแหละ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เตะตาใครต่อใครไปเสียหมด จนคนหลายคนก็หมั่นไส้ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรให้และมักจะถูกเข้ามาหาเรื่องก่อนเป็นประจำ ทำให้เรื่องต่อยตีจำต้องแข็งแกร่งไปโดยปริยาย
นั่นแหละ....คือตัวเขา
เสียงฝีเท้าแว่วเข้ามาในหู นัยน์ตาที่เหม่อมองท้องฟ้าอยู่ปิดลงช้าๆ
“ ซะ ซาสึเกะคุง...คือว่ากักกุรัน.....” ผู้หญิงที่ไหนคงเก็บกักกุรันของเขาได้ละมั้ง ริมฝีปากจึงเอ่ยบอกไปทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ แล้วก็ไปซะ” ผู้หญิงพวกนั้นก็รู้ว่าเขาจะขับไล่ไสสงไปแบบไม่ไยดี แต่ก็ยังคงมีคนอีกไม่น้อยที่อยากจะเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ทั้งๆที่อันตราย ทั้งๆที่ร้ายกาจ คงคิดกันละมั้งว่าใครเข้าใกล้หรือได้เป็นแฟนเขาคงจะเลอเลิศกว่าใคร
ฮึ...น่ารำคาญ
เสียงฝีเท้านั้นดูลังเลอยู่สักครู่ จากนั้นจึงค่อยๆเงียบหายไป
ที่ทุกคนในโรงเรียนแห่งนี้เรียกเขาด้วยชื่อ “ซาสึเกะ” นั่นก็เพราะว่า....ที่นี่มี “อุจิวะ” สองคน
และอีกคนที่ว่าก็กำลังเดินเข้ามาหาเขา....
ถึงไม่ต้องลืมตาดู เขาก็รู้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าของพี่ชาย และเมื่อเสียงก้าวขาหยุดลง มือของเขาก็เอื้อมคว้าไปที่มือของพี่ชายก่อนจะดึงให้ร่างโปร่งนอนลงมาแล้วพลิกกายขึ้นคร่อม
“ ซาสึเกะ...” น้ำเสียงนิ่งเอ่ยออกมาเมื่อน้องชายทิ้งกายลงทาบทับก่อนจะซบหน้าไว้ที่หัวไหล่ของพี่ชาย
“ หนาว...” น้ำเสียงติดอ้อนต่างจากที่ใช้พูดกับผู้หญิงคนเมื่อกี้ลิบลับเอ่ยออกมาเบาๆ
“ กักกุรันก็มี ดันไปทิ้งไว้ที่ประตูนั่นทำไมล่ะ?” ร่างที่นอนทับอยู่ข้างบนกอดกระชับคนข้างล่างราวกับเด็กนอนซุกผ้าห่ม
“ ตัวพี่อุ่นกว่าตั้งเยอะ” พี่ชายยิ้มอ่อนโยน ถ้าใครมาเห็นเข้าคงไม่เชื่อแน่ๆว่าเจ้าเด็กที่อ้อนเขาอยู่นี้คือ อุจิวะ ซาสึเกะ เด็กมีปัญหาอันดับหนึ่งของโรงเรียนแห่งนี้
“ ประธานนักเรียนฝากฉันมาเตือนนาย ว่าถ้าไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาทอีก คราวนี้จะโดนทัณฑ์บนแล้วจริงๆนะ” แต่แทนที่คนฟังจะสะทกสะท้าน ใบหน้าหล่อเหลากลับซุกลงไปที่อกพี่ชายราวกับว่าไม่สนใจใยดีกับโทษที่จะได้รับ
อุจิวะ อิทาจิ....พี่ชายเพียงหนึ่งเดียวของเขา เป็นรองประธานนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนแห่งนี้ ด้วยนิสัยอ่อนโยน จิตใจดีมีเมตตาแถมยังเป็นมิตรกับคนทั่วไปถึงแม้ใบหน้าจะนิ่งเฉยไปบ้าง ทำให้เป็นที่รักและเป็นที่คาดหวังจากทุกคน เก่งทั้งเรื่องเรียน กีฬา หรือแม้แต่งานบ้านที่ผู้ชายไม่น่าจะถนัด แต่ลูกชายคนโตของบ้านอุจิวะก็ทำได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง เรียกได้ว่าเป็นคนที่ต่างจากน้องชายราวฟ้ากับหุบเหวเลยก็ว่าได้
ถ้าอีกคนร้อนดั่งไฟ...พี่ชายคนนี้ก็เย็นดุจสายน้ำ....
แต่ถึงจะต่างกันมากขนาดไหน สิ่งเดียวที่มีเหมือนๆกันนั่นก็คือ การที่สาวน้อยสาวใหญ่ต่างอยากมีไว้ในครอบครอง
วันนี้ก็มัวแต่ทำงานของกรรมการนักเรียนจนเลิกเย็นอีกแล้ว ถึงแม้ว่าลูกชายคนโตของบ้านอุจิวะจะอยู่ ม.ปลาย ปี 3 แล้วก็ตาม แต่ด้วยความที่เป็นหัวกะทิจึงถูกเลือกให้เป็นรองประธานนักเรียนเพราะคงไม่ต้องห่วงเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนคนอื่นๆ
ร่างโปร่งเดินคิดเมนูอาหารไปพรางในระหว่างที่เดินไปซุปเปอร์มาเก็ต
“ เฮ้ย...แกคือพี่ชายของ อุจิวะ ซาสึเกะ ใช่ไหม? ขอตื้บให้หายแค้นแทนสิ่งที่น้องแกทำไว้กับพวกฉันหน่อยเหอะ” ชายร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าน่ากลัวขยับเข้ามายืนขวางอยู่ข้างหน้า ร่างโปร่งได้แต่หันไปหันมา เพราะว่าเขาไม่อยากจะมีเรื่อง
ถ้าจะให้พูดเรื่องฝีมือแล้วเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าน้องชาย เพียงแต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ค่อยชอบทะเลาะเบาะแว้งกับใคร
ผู้เป็นพี่ชายมักจะเดินหนี ต่างจากน้องชายที่พุ่งเข้าใส่ใครก็ตามที่เข้ามาหาเรื่อง
คราวนี้ก็เช่นกัน....ร่างโปร่งนั้นหันหลังเตรียมจะเดินหนีไปโดยไม่ตอบโต้
“ อึก...” ปลายผมยาวสีดำขลับถูกดึงเอาไว้โดยมือหยาบกร้าน จนร่างทั้งร่างแทบจะเซถลากลับไป เขายกมือขึ้นมาจับโคนผมเอาไว้ก่อนที่จะรู้สึกถึงใบหน้าต่ำช้าที่ยื่นเข้ามาใกล้
“ ฮ่ะ...บอกแล้วไงว่ามาเล่นด้วยกันก่อน”
“ ปล่อย....” แรงดึงเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นจนดวงตาคู่สวยต้องหลับตากักเก็บความเจ็บเอาไว้ข้างหนึ่ง
“ ฮ่าๆๆ แกนี่มันน่าสนุกจริงๆ ไม่เหมือนไอ้น้องชายเดนตายนั่นสักนิด” เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงดังอยู่ใกล้ๆ เขาได้แต่ถอนหายใจ สงสัยว่าคงต้องตอบโต้บ้างแล้วละ
เพราะว่าเส้นผมพวกนี้....ซาสึเกะบอกว่าอย่าตัด
ผลั๊วะ!!!
กำปั้นเสยเข้าไปที่ใบหน้าโฉดจนหงายหลัง มือที่กำเส้นผมอยู่คายออกทันที ผู้เป็นพี่ชายได้แต่มองตาค้างเพราะว่ากำปั้นนั้นไม่ใช่ของตน
“ อ๊าก โอ๊ย! ช่วยด้วย โอ๊ย พะ....พอแล้ว...อย่า โอ๊ย ” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังออกมาจากปากของชายร่างใหญ่เมื่อครู่ เมื่อจู่ๆคู่กรณีก็โผล่ออกมาและซัดเอาๆ โดยไม่ยั้งหมัด เลือดไหลทะลักออกมาจากปากและจมูกที่เริ่มจะบิดเบี้ยว
ซาสึเกะกำลังต่อยหมอนั่นราวกับจะเอาให้ตายกันไปข้าง....
“ ซาสึเกะ!” ผู้เป็นพี่ชายได้แต่ตรงเข้าไปจับมือของน้องชายเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นโกรธเกรี้ยวอย่างที่เขาไม่ค่อยจะได้เห็นนัก น้องชายมีแรงเยอะกว่ามากเพราะงั้นเขาจึงต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีฉุดรั้งสติและความโมโหของซาสึเกะเอาไว้
“ ซาสึเกะ พอได้แล้ว! เดี๋ยวก็ตายหรอก!” เมื่อมือโดนเขารั้งไว้ น้องชายก็ใช้ท่อนขาเตะเข้าไปที่หน้าท้องของชายร่างใหญ่ที่ทรุดลงไปนอนกับพื้น....นี่ไปโกรธแค้นอะไรกันมาขนาดนี้?
“ ปล่อยก่อนอิทาจิ” ซาสึเกะหันมาพูดพรางหอบน้อยๆ และเมื่อเขายอมปล่อยมือ น้องชายก็ก้มลงไปกระชากคอเสื้อของชายร่างใหญ่คนนั้นขึ้นมา
“ คราวหน้า...ถ้าแกทำอะไรพี่ชายชั้นอีก...แกตาย” ใบหน้าของซาสึเกะยามนี้ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องบอกได้ว่าน่าขนลุก
ยิ่งผู้เป็นพี่ชายด้วยแล้ว ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างแล่นวาบจนชาไปทั่วทั้งร่างกาย....หรือว่าที่ซาสึเกะโมโหจนเกือบจะอัดหมอนั่นจนตาย...จะเป็นเพราะเขา
ไม่ได้นะ....นายจะทำแบบนั้นเพราะฉันไม่ได้....
มือของน้องชายจับมือของพี่ชายเอาไว้แน่นก่อนจะเดินจ้ำอ้าวตรงดิ่งกลับบ้านอย่างไม่พูดไม่จา
และเมื่อประตูบ้านปิดดัง ปัง แผ่นหลังของพี่ชายก็ถูกดันไปติดกับผนังข้างประตู ใบหน้าเรียวเผลอหลับตาแน่นด้วยคิดว่าน้องชายยังคงกรุ่นอารมณ์โกรธอยู่และอาจจะระบายออกมาผ่านการทำลายข้าวของหรือทำร้ายเขา
แต่เปล่าเลย...
ตอนนี้มีเพียงใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มซบลงมาที่หัวไหล่ของพี่ชาย
“ ซาสึเกะ?”
“ นายกลัวฉันหรือเปล่า อิทาจิ?” สายตาที่จ้องมองมานั้นมันมีแต่แววเว้าวอน ไม่เหลือเค้าเมื่อตอนโกรธจัดเลยแม้แต่น้อย
“ ......” พี่ชายเพียงแต่ส่ายหน้าน้อยๆ
“ ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ มันรู้สึกโมโหจนอยากจะฆ่าหมอนั่นให้ตาย ตอนที่เห็นหมอนั่นดึงผมของนาย” น้องชายพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง และทุกครั้งที่น้องชายเรียกเขาด้วยชื่อ นั่นคือซาสึเกะจงใจจะบอกให้รู้ว่าเราเสมอกัน
และนั่นมันก็ทำให้เขากังวล
ความรู้สึกของเขามันจะเป็นยังไงก็ช่าง...ขอเพียงแค่ซาสึเกะ....แค่ซาสึเกะเท่านั้นที่จะสามารถมีชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างถูกทำนองคลองธรรม
นายเป็นทุกอย่างของพี่ชายคนนี้ได้ แต่อย่าให้ฉันเป็นทุกอย่างของนายเลยนะ ซาสึเกะ
“ ช่างมันเถอะ...มือนายแตกหรือเปล่า ไหนมาดูซิ” ผู้เป็นพี่ชายจงใจเลี่ยง ก่อนจะย้ายตัวเองออกมาจากมุมล่อแหลม ทำทีเดินไปหยิบกล่องยาแล้วไปนั่งรอที่โซฟาตัวเดิม
“ .......” น้องชายเดินตามไปนั่งลงที่โซฟา ก่อนจะมองหน้าคนที่กำลังทำแผลให้....ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ชายจงใจเลี่ยง....เพียงแต่เขายังไม่แน่ใจ
ว่าที่เลี่ยงนี่เป็นเพราะอะไร?
รังเกียจ? แต่ก็ปล่อยให้เขาอ้อน
ไม่ชอบ? แต่ก็ปล่อยให้เขาเข้าใกล้
หรือมันเพราะอะไรกันแน่?
เขาเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายมันคืออะไร จะใช่ความรักหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เพราะว่าไม่เคยรักใคร
เขารู้แต่ว่า เขาห่วง เขาหวง เขาต้องการครอบครองพี่ชายเอาไว้คนเดียว นอกจากคนคนนี้แล้วก็ไม่ต้องการใครอีก
“ อิทาจิ...” เอ่ยเรียกเสียงเบา ก่อนจะปล่อยร่างกายให้ทำไปตามที่ต้องการ มือรั้งปลายคางของพี่ชายเอาไว้ก่อนจะบังคับให้อยู่นิ่งแล้วแนบริมฝีปากลงไป นัยน์ตาของพี่ชายเบิกกว้างแต่เขาก็ไม่คิดจะหยุด มือบีบปลายคางให้ริมฝีปากอ้าออก ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากของพี่ชาย เกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นบังคับเอาความหอมหวานมาทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ
“ อื้อ!” มือของพี่ชายพยายามผลักไส น้ำลายไหลลงมาตามรอยแยกของริมฝีปากละเรื่อยลงมาที่ปลายคาง เสียงร้องประท้วงดังอยู่ในลำคอ
“ อึก...ซาสึเกะ!!” และเมื่อริมฝีปากยอมละออกมา พี่ชายก็ผงะถอยหนีไปทันที ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ร่างโปร่งหันรีหันขวางก่อนจะตัดสินใจเดินหนีขึ้นบ้านไป ทิ้งเอาไว้แต่ผู้กระทำที่ยังคงทอดสายตามองประตูห้องของพี่ชายเขม็ง มือยกขึ้นมาลูบริมฝีปากอย่างพอใจ ไม่ได้รู้สึกผิดกับการทำเรื่องแบบนี้กับพี่ชายลงไปเลยสักนิด
“ ฮึ...”
ประตูห้องปิดลง ทั้งๆที่หัวใจยังคงเต้นระรัว
ร่างโปร่งได้แต่ยืนพิงประตูเอาไว้ด้วยร่างกายที่รู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง
ไม่ได้...จะปล่อยให้ซาสึเกะรู้ตัวไม่ได้...
จะปล่อยให้รักเขาไม่ได้....
คงจะต้อง...หาทางทำอะไรสักอย่าง....ให้น้องชายเพียงคนเดียวกลับไปใช้ชีวิตที่ถูกต้อง
มีความรัก....ที่ถูกต้อง....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทะ ทูบีคอน....= =….
อ๊ากกกกกก ก้มลงไปหัวจรดพื้น m(_ _)m โปรดอภัยให้เก๊าด้วยนะ ใครก็ตามที่รอ Light-House , Bios , Blooming Heart หรือแม้แต่ เรย์โน่ภาคบาเซโลน่าอยู่ (ไม่มีมั้ง เหอ...ส่วนฟิคที่เก่ากว่านั้นเราไม่พูดถึง (โดนตบ!))
ก็สปอยด์นารุโตะ ตอนล่าสุด 590 นี่น่ะ มันไม่ไหวแล้วววววววววว โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยอมรับว่าข้าพเจ้าหลอนอย่างแรงมากกกกกกกกกก พลังทำลายล้างมหาศาลบานตะไทสุดๆอ่ะ ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
“ Ore wa Omae o sutto Aishiteiru”
“ I will love you forever”
“ ฉันก็จะรักนายตลอดไป...”
ไม่ว่าจะภาษาไหน มันก็ทำเอาน้ำตาไหลพรากทั้งนั้น ฮืออออออออออออออออออออออออ คุณพี่ขา ยอมสารภาพออกมาแล้ว โฮๆๆๆๆๆ ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ทำเอาร้องไห้เลยอ่ะ สุดยอดจริงๆ ทั้งซึ้งทั้งสะเทือนใจ พี่ชายไม่เคยทำเพื่อตัวเองเลย ทุกสิ่งทุกอย่างทำเพื่อซาสึเกะคนเดียว ฮืออออออออออออ กดไลค์ให้อิทาจิล้านรอบ ฮึกๆ
ขอบคุณสปอยด์จาก Paiking ด้วยนะค้า
ดาเมจขนาดไหนก็ได้ฟิคมาเรื่องนึงอ่ะ =[ ]=
ไม่ยาวค่ะฟิคเรื่องนี้ แต่รับรองความเข้มข้นและความเกรียน(?) เป็นฟิคนารุโตะเรื่องที่สอง (แล้วเรื่องแรกมันอยู่ไหน = =?) ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะก๊ะ มันแต่งด้วยความไวแสงมาก เพราะงั้นมีผิดพลาดตรงไหนโปรดให้อภัย แหะแหะ
ปล.อันที่จริง สปอยด์รีบอร์นตอนล่าสุดนี่ก็อย่างโฮกอ่ะค่ะ ทูน่าสุดยอดมากกกกกกกก อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยเช่นกัน ฮึกๆๆ
แปะ แบบนี้มันต้องแปะ แล้วเดินออกไปด้วยมือที่สั่น ใจสั่น สั่นไปหมดแล้วววววววว โฮกกกกกกกกกกก อยากสครีมให้ดังที่สุดในใต้หล้า เดี๋ยวกลับมานะคะ ว้ากกกกกกก
ตอบลบ*ดิท
ความจริงอยากพิมพ์ ก ไก่ ให้ยาวกว่านี้มาก ฮ่าๆๆๆ แต่ต้องทำผ่านโทรศัพท์เลยสั้นแค่นั้น แต่ฟิคนี้เล่นเอาโต้ดาเมจไปแล้วค่ะพี่กวาง โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ที่ผ่านมาเจอแต่อิทาซาสึ ไปไหนมาไหนก็มีแต่อิทาซาสึ มาเจอซาสึอิทาเรื่องนี้นี่สมใจอยากมากเลยค่ะ แล้วก็รู้ตัว ณ บัดนี้ว่า คงจะหลงเสน่ห์อิเมะเกรียนๆ อย่างเกะไปแล้ว พอมันมาอยู่กับพี่ชายแบบนี้แล้ว เป็นเมะที่ทั้งเกรียน ขี้อ้อน เด็กติดพี่ คาร์แร็กเตอร์เห็นภาพเกะจนต้องยกนิ้วให้เลยค่ะพี่กวาง .... นี่แหละเกะล่ะ!
ตั้งแต่มันล้มตัวนอนตักพี่อิทาจิแล้ว โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบอ้ะ ชอบเวลามันอ้อนๆ แล้วเรียกพี่อิทาแค่ชื่อมากเลยค่ะ มันดูแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของดี แล้วบทบาทของมันเรื่องนี้ก็ชวนกรี๊ดมากๆเลยอ้ะพี่กวาง เด็กเกอันดับหนึ่ง หล่อ เรียนดี เท่ระเบิด โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จิ้นภาพตามถึงหน้าเก๊กๆของมันก็ลอยแล้วค่ะ โคตรหล่ออ้ะ
ชอบตอนที่พูดว่า "หนาว" เห็นภาพเลยค่ะว่ามันจะซุกจะอ้อนยังไง โอยๆๆ น่ารัก
หึหึหึ เป็นเวรเป็นกรรมของไอ้พวกนั้นไป ที่บังอาจมายุ่งกับผมของพี่อิทาจิ แล้วชอบที่สุดก็หน้าตาพอใจของเกะมันตอนได้จูบพี่ตัวเองนี่แหละ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หล่อเว้ยยยยยย
ขอบคุณพี่กวางมากๆที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่าน จะแรร์ยังไงอย่าหวั่น อย่างน้อย เค้าคนนี้แหละที่สนคู่นี้มาก (ชอบเมะเกรียน จะเอามาคู่กับเมะเนียนๆ ฮ่าๆๆๆ) สู้ต่อไปค่ะ รอเรื่องนี้ และเรื่องอื่นอย่างใจจดใจจ่อ
เม้าท์ต่อนิด เรื่องเกะกับพี่อิทาจินี่แหละ พี่กวางได้อ่านสปอยล์ก่อนหน้าตอนนี้ยัง? แบบ โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ช่างเห็นความแตกต่างของเกะเวลาอยู่กับพี่อิทาจิและตอนอยู่กับคนอื่นมากอ่ะ อยู่กับพี่ชายที่รักนี่นะ ทั้งเด็ก! ทั้งดื้อ! ทั้งใจร้อน! วู่วาม! ขี้โวยวาย! เอาแต่ใจมากกก!! ซึ่งตรงนี้แหละที่โต้ว่ายังไงเกะก็แสดงให้พี่อิทาจิเห็นคนเดียวอ่ะ แม้ตอนอยู่กับโตะก็อาจจะไม่ขนาดนี้ รู้เลยค่ะ ว่าถ้าพี่อิทาจิไปสักคนนี่ ถ้ามันยังเกรียนต่อไปแบบนี้ ไม่มีใครฉุดมันนะ แย่แน่ๆ
คึหึหึหึ รอตอนต่อไป