KHR Au S.Fic [8059] Light - House : Opening

แวะไปฟังเพลงแรงบันดาลใจกันได้ที่นี่....Music Inspiration : ประภาคาร

ส่วนอันนี้ สถานที่เกิดเหตุ...

 ภาพจาก หนังสือ หน้าต่างสู่โลกกว้าง Windows on the world  “ญี่ปุ่น”

KHR Au S.Fic [8059]   ประภาคาร : Opening

: KHR Fanfiction Au

: 8059

: Warmhearted Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เจ็บ....

ไม่รู้ว่าเสียงปืนหรือเสียงฟ้ากันแน่ที่ดังลั่นสนั่นแก้วหู....

รู้แต่ว่าเลือดที่เปื้อนเสื้อสีขาวกำลังแผ่วงกว้างออกไปเรื่อยๆ...

แผ่ออกไปจนสุดลูกหูลูกตาเหมือนท้องทะเลดำมืดที่อยู่ตรงหน้า...

เลือดของใคร....และเขากำลังจะไปที่ไหน....

ที่เลอะมืออยู่นี้...ที่เปรอะเปื้อนไปเต็มพื้นห้อง....เลือดของใครกัน...

ไม่รู้.....ไม่รู้เลย.....

ได้แต่ปล่อยหัวใจให้ว่างเปล่า แล้วจมหายไปกับท้องทะเล....

ดีแล้ว....เพราะคนอย่างฉัน.....มันไม่ควรจะเกิดมา

โฮ่ง! โฮ่ง!

สุนัขพันธุ์ญี่ปุ่นสีน้ำตาลตัวใหญ่กำลังกระโดดอย่างเริงร่าก่อนจะวิ่งวนไปวนมาอยู่รอบๆห้องครัวที่บัดนี้กำลังมีกลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยเต็มห้อง

“ เดี๋ยวสิจิโร่  มันยังไม่เสร็จเลยนะ กินตอนนี้จะท้องเสียเอาน่า”       ใบหน้าคมของเด็กหนุ่มแรกรุ่นยิ้มแย้มให้เจ้าหมาที่ยังคงกระโดดไปมา มือที่จับช้อนคนอยู่ในหม้อละออกมาลูบหัวนุ่มนิ่ม

“ ฮะ ฮะ ฮะ”      ลิ้นยาวแล่บเลียใบหน้าหล่อเหลาให้เจ้าของหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ความสดใสของสองชีวิตนั้นไม่ได้แพ้แสงแดดเป็นประกายที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาเลยแม้แต่น้อย

“ เอ้า!”      เด็กหนุ่มวางชามข้าวให้เจ้าหมาตัวโต ก่อนจะถือจานของตนมาวางลงที่โต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง

ครืด....

ขาเก้าอี้ลากไปกับพื้น ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มจะนั่งลงไป มือใหญ่ยกขึ้นมาเท้าคางก่อนจะมองเจ้าหมาที่กำลังกินอาหารด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย รอยยิ้มน้อยๆเผยขึ้นบนใบหน้าคม นัยน์ตาสีเปลือกไม้อ่อนโยนมองสุนัขของตนอย่างเอ็นดูก่อนจะละสายตาออกไปมองที่นอกหน้าต่าง

วันนี้ท้องทะเลก็ยังคงสดใสเหมือนเดิมเลยนะ

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ปิดลงก่อนจะเงี่ยหูฟังเสียงคลื่นที่ซัดเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง เสียงนกนางนวลดังแว่วอยู่ไม่ไกล กลิ่นของทะเลและไอแดดก็สัมผัสได้รอบๆตัว....มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เขาเกิด ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนไปเลยตลอดสิบเจ็ดปี....สิ่งที่เปลี่ยนแปลงก็มีเพียงแค่คนในครอบครัวที่เคยอยู่ด้วยกันมา กลับล้มหายตายจากจนกระทั่งเหลือเขาอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว

ที่ที่ไม่มีใครคิดว่าเด็กหนุ่มอย่างเขาจะทนอยู่ตามลำพังได้ ที่ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากบ้านหลังน้อย หอคอย โขดหิน และท้องทะเล....

ที่นี่คือ ประภาคาร....

คือสถานที่ที่คอยเปิดไฟส่องทางให้กับเรือที่ลอยคว้างอยู่กลางทะเล

ถึงแม้ใครๆจะไม่เห็นความสำคัญ แต่เขาก็ภูมิใจในหน้าที่ที่สืบทอดกันมาของครอบครัวและไม่คิดว่าจะละทิ้งมันไป

เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่า จะอยู่ที่นี่ อยู่ดูแลประภาคารแห่งนี้ไปจนชั่วชีวิตของเขา

“ โฮ่ง!”        เสียงเจ้าเพื่อนยากทำให้ร่างสูงหลุดออกมาจากภวังค์ สองมือยกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะลงมือทานอาหารเช้าของตน

ถึงจะอยู่ในที่ที่ไม่มีอะไร แต่เขาก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำในแต่ละวันมากมายเป็นภูเขาเลากา และตอนนี้ร่างสูงก็มายืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของหอคอย

“ เอาละ...เช็คน้ำมันตะเกียง...แล้วก็ขัดพื้น...”      นิ้วยาวกำลังไล่นับสิ่งที่ต้องทำ

“ ดูสิจิโร่....วันนี้มีเรือสินค้าล่องมามากมายเลยละ”       ใบหน้าคมยื่นออกไปที่นอกระเบียง มือยกขึ้นป้องดวงตาเพื่อมองเรือหลายลำที่กำลังเลื่อนอย่างเชื่องช้า ความห่างไกลทำให้มองเห็นเรือลำใหญ่เป็นเพียงแค่จุดเล็กๆกระจายอยู่ในท้องทะเล

“ เล็กจังเลยน้า...เห็นแบบนี้แล้วยิ่งคิดว่า ทะเลเนี่ยใหญ่จัง”        มือลูบหัวนิ่มที่ยื่นเข้ามาเกยอยู่ที่ตัก สายตาได้แต่เหม่อมองไปยังท้องทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา กว้าง...จนเผลอคิดว่า

“ คงจะไม่มีใครลอยตามน้ำมาอยู่กับฉันที่นี่แน่ๆเลย....”      เขาไม่ได้อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เกิด เพราะงั้นมันก็มีเหมือนกันที่จะเหงา

“ หว๋า....มัวแต่เผลอมองเรือพวกนั้น ไปทำงานกันเถอะจิโร่!”      ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะหันกลับเข้าไปในห้องทรงกระบอกแล้วจัดการทำตามสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้

“ กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาสายเลยแหะ...”        เด็กหนุ่มวิ่งหน้าตาเริงร่าลงมาตามบันไดวนที่หมุนเกาะไปกับผนังหินของหอคอย มือหนึ่งถือไม้ถูพื้น มือหนึ่งถือกระป๋องน้ำที่น้ำหายไปกว่าครึ่ง

“ โฮ่งๆๆๆ”      เจ้าหมาตัวโตเห่าไปพรางกระโดดไปพรางด้วยท่าทางดีใจอยู่ใกล้ๆประตูของหอคอย ร่างสูงเพิ่งจะวิ่งลงมาถึงและยังไม่ทันจะได้วางอุปกรณ์ทำความสะอาดดี

“ ฮะ ฮะ ฮะ...นี่เป็นช่วงเวลาที่แกชอบนี่นา...เอาละน้า....”       ใบหน้าคมหัวเราะร่วน ก่อนจะทำหน้าตาจริงจังพรางถอดเสื้อยืดที่สวมใส่ออกจนเหลือแต่กางเกงยีนส์เก่าขาดที่พับขาขึ้นมาจนถึงหัวเข่า

“ ไปกันจิโร่!”      แล้วขายาวก็วิ่งออกจากประตูสู่แสงแดดสว่างจ้า

เด็กหนุ่มวิ่งตัดผ่านสวนดอกไม้เล็กๆซึ่งปลูกอยู่ในพื้นดินที่มีเพียงเล็กน้อยของเกาะแก่งแห่งนี้ก่อนจะอ้าขากระโดดลงไปยังโขดหินสีดำสูงต่ำมากมายที่ลดหลั่นกันลงไปเรื่อยๆ

ซ่า....ซ่า.......

เสียงคลื่นซัดสาดดังแว่วเข้ามา พื้นที่แถบนี้ต่อให้หลับตาเขาก็โดดลงไปได้โดยไม่ตกทะเลแน่นอน ขายาวโดดจากโขดหินอันหนึ่งไปยังอีกอันอย่างชำนาญ จากจุดที่อยู่สูงสุดกำลังจมดิ่งลงไปใกล้ทะเลมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าคมที่ยิ้มง่ายอยู่แล้วยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อได้กลิ่นทะเล

ตูม!!!!

น้ำใสแตกกระจายกลายเป็นวงกว้างเมื่อร่างสูงทิ้งตัวลงไปให้ร่างกายจมดิ่งจนมองเห็นพื้นน้ำเป็นประกายอยู่เหนือหัวลิบๆ จนเมื่อแรงน้ำเริ่มต้านกลับ ร่างที่ปล่อยตัวนิ่งจึงถีบตัวก่อนจะแหวกว่ายไปมาด้วยท่าทางร่าเริง เส้นผมสีดำสั้นลู่ไปกับสายน้ำ แขนยาวแหวกว่ายเข้าไปใกล้ฝูงปลาที่ดูท่าว่าจะคุ้นเคยก่อนจะม้วนตัวหยอกล้อกับเจ้าปลาสีเหลืองตัวน้อย การได้ใช้ชีวิตอยู่กับท้องทะเลที่สะอาดและบริสุทธิ์แบบนี้มันทำให้เขารู้สึกดี และยิ่งได้แหวกว่ายอยู่ท่ามกลางฝูงปลามากมายมันก็ช่วยคลายความเหงาที่จับอยู่ที่หัวใจของเขา

สองขาตีไปมาก่อนจะพุ่งตัวขึ้นสู่พื้นน้ำ เมื่อเริ่มหมดอากาศจะหายใจ เสียงน้ำแตกกระจายจากคลื่นที่ถาโถมซัดโขดหินมีให้ได้ยินทันที หัวสีดำสะบัดไปมาเมื่อโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำในที่สุด

“ โฮ่งๆ”       เจ้าจิโร่เห่ารับพร้อมกระดิกหางให้อยู่บนโขดหิน

“ ฮะ ฮะ ฮะ”       เด็กหนุ่มหัวเราะให้พร้อมรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาสีเปลือกไม้ทอดมองไปรอบๆกายที่มีเพียงสีฟ้าเข้มระยิบระยับตัดกับสีฟ้าอ่อนของท้องนภา

เขารักที่นี่...และจะอยู่ที่นี่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม....

ร่างสูงลอยตัวเหยียดตรงปล่อยให้คลื่นซัดร่างกายไปเรื่อยๆ เหม่อมองท้องฟ้าใสกับหมู่นกนางนวลสีขาวที่โผบินวนไปวนมา จากพื้นน้ำไปจนถึงยอดผาซึ่งเป็นที่ตั้งของประภาคารนั่นสูงไม่รู้กี่สิบเมตร แต่เป็นเพราะเขาปีนขึ้นปีนลงอยู่ทุกวัน จึงไม่ได้รู้สึกว่ามันไกลกันเท่าไหร่นัก ร่างยาวลอยอยู่กลางน้ำใสได้สักพัก ใบหน้าคมก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

อ้า....ไปขัดเรือเสียหน่อยดีกว่ามั้ง....

มือเอื้อมไปจับยึดโขดหินเอาไว้ก่อนจะเทคตัวขึ้นไป เจ้าหมาตัวใหญ่แล่บลิ้นเลียหน้าตาให้อย่างระริกระรี้

“ ฮ่าๆ พอแล้วน่าจิโร่...ไม่เค็มบ้างรึไง?”      นัยน์ตาสีเปลือกไม้ปิดลงข้างหนึ่งก่อนจะกอดคอเจ้าหมาอย่างหมั่นเขี้ยว

“ ไปขัดเรือกัน”        เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายเปียกโชก และเพราะว่าอยู่กับท้องทะเลมาตลอด ผิวจึงมีสีแทนรับกับกล้ามเนื้อสมส่วน สองเท้าเปลือยเปล่าเดินไปตามโขดหินอย่างชำนาญไปยังเพิงไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กที่หลบอยู่ในอ่าวที่แฝงตัวอยู่ในซอกของหุบผาชัน

ถึงจะบอกว่าอาศัยอยู่คนเดียวท่ามกลางท้องทะเล แต่ว่าที่นี่ก็ไม่ได้อุดมสมบูรณ์และมีพื้นที่มากถึงขนาดปลูกข้าวได้ เพราะงั้นก็มีบ้างที่เด็กหนุ่มจะต้องเข้าไปในเมืองเพื่อกักตุนเสบียงอาหารเอามาไว้กินที่นี่....ด้วยเรือลำนี้

“ หื่อ.....โฮ่งๆๆๆ”     แต่ยังไม่ทันที่เท้าของร่างสูงจะเหยียบขึ้นไปบนเรือ เจ้าหมาเพื่อนยากก็เห่าด้วยเสียงที่ไม่ปกติจนใบหน้าคมถึงกับชะงัก

“ จิโร่?”     

“ โฮ่งๆๆๆ”    และมันยิ่งเห่าหนักกว่าเดิมราวกับว่ากำลังพยายามเรียกร่างสูงให้เข้าไปดู

“ รู้แล้วน่า....ไปเจออะไรเข้าล่ะ? ปลาโลมา? หรือว่านางเงือก?”      ร่างสูงโหนตัวไปตามเสาเรือก่อนจะเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี มันจะไปมีได้ยังไงล่ะนางเงือก...เขาอยู่กับทะเลมาสิบเจ็ดปียังไม่เคยได้เห็นแม้แต่ครั้งเดียว

“ โฮ่ง!”      เจ้าหมาตัวใหญ่ยืนเห่าอยู่ที่ท้ายเรือ

และเมื่อร่างสูงชะโงกหน้าออกไปมอง สองตาก็ต้องเบิกกว้าง....

นางเงือก....มีจริงๆด้วยแหะ....

“ เฮ้! เป็นอะไรมากหรือเปล่า? หว๋า...ตายรึยังเนี่ย?”      มือใหญ่จับไหล่ของคนที่เกยหน้าอยู่ที่พื้นทรายก่อนจะพลิกกายบอบบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าที่เห็นเพียงครั้งแรกก็สะกดสายตานั้นจัดได้ว่างดงามมาก

งดงาม...เหมือนนางเงือกในนิทานที่แม่เคยเล่าให้ฟัง....เพียงแต่นางเงือกตัวนี้...

มีแต่บาดแผลเต็มไปหมด

มือใหญ่ลูบใบหน้าที่ซีดเซียว รอยเลือดยังคงชัดเจนอยู่ที่หน้าท้อง แค่ดูก็รู้ว่าคนตรงหน้านั้นอาการน่าเป็นห่วงมาก

“ ทนหน่อยนะ...”     ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นไปมองบนยอดผา

“ ยังไงก็คงต้องพาขึ้นไปก่อนแล้วกัน....ไปกันเถอะจิโร่”       สองแขนโอบอุ้มร่างเบาหวิวขึ้นมา ก่อนที่สองขาจะปีนป่ายไปตามโขดหิน

วันนั้น...เขาไม่ได้นึกเอะใจเลย.....

ว่าคนที่ลอยมากับสายน้ำคนนี้....จะเปลี่ยนชีวิตที่หงอยเหงาของเขาไปตลอดกาล

ดูเหมือนจะยังมีลมหายใจอยู่นะ....

เด็กหนุ่มวางร่างบอบบางลงบนเตียงสีขาว ถึงจะรู้ว่าการถอดเสื้อผ้าผู้หญิงออกจะไม่ดี แต่จะปล่อยไว้แบบนี้ก็คงจะไม่ได้ เขากลั้นใจหลับหูหลับตาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ก่อนจะค่อยๆแง้มเปลือกตาขึ้นน้อยๆเพื่อมองความขาวผ่องของผิวพรรณที่ทอประกายรับแสงแดดอยู่ในตอนนี้

เอ๋....?

เอ๋?...เอ๋?.......เอ๋?......

ทำไม....ไม่มีหน้าอก.....?

เขาไม่ได้ลามกนะ แต่ว่า....ถ้าไม่มองแล้วจะทำแผลได้ไงล่ะ? จริงไหม?

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เปิดขึ้นมองให้เต็มสองตาก่อนจะกระพริบปริบๆ....ตกลงว่านางเงือก.....เป็นผู้ชายงั้นหรอ?....ทำไมแม่ไม่เห็นเคยบอกเขาแบบนั้นเลย?

“ ช่างเถอะ เป็นผู้ชายแบบนี้ค่อยง่ายหน่อย”      ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดที่มันยุ่งยากออกไป ก่อนจะจับร่างตรงหน้าถอดเสื้อผ้าออกจนหมด

ว่าแต่...ผู้ชายที่มาจากในเมืองนี่สุดยอดเลยแหะ ขาวกว่าแม่ของเขาอีก...ไม่สิ...คนในเมืองก็ไม่เห็นจะทั้งขาวทั้งเนียนขนาดนี้เลย...ผิวพรรณแบบนี้มันเหมือนกับว่าถูกขังเอาไว้ไม่ให้โดนแสงแดดเลยแหะ

จะยังไงก็ช่างเถอะ ที่สำคัญตอนนี้จะรักษาชีวิตของคนคนนี้เอาไว้ได้ยังไงดี ในเมื่อแผลที่หน้าท้องยังคงมีเลือดไหลออกมาตลอดเวลา....มี....กระสุน....ฝังอยู่?

ใบหน้าคมได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย ตัวก็เล็กแค่นี้ ไปทำอีท่าไหนมาถึงได้ปางตายขนาดนี้ แถมมีเรื่องเกี่ยวกับกระสุนที่คนทั่วไปไม่ค่อยจะได้เข้าใกล้มาพัวพันด้วยอีก

“ คงต้อง.....”       ในสมองกำลังประมวลผลถึงวิธีการเอาตัวรอดตามแบบฉบับลูกทะเลที่ได้รับสืบทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ และเพราะว่าอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางท้องทะเลแบบนี้แหละ พวกเขาจึงต้องรักษาโรคกันด้วยตัวเอง

ร่างสูงวิ่งไปวิ่งมา ทั้งในห้องครัว แปลงสมุนไพร และอีกหลายๆที่ภายในบ้าน จนเจ้าหมาที่ตอนแรกก็วิ่งตามดีๆแต่ตอนนี้มันได้แต่มานอนชะเง้อคอมองเจ้าของอย่างเอาใจส่งไปช่วยแทน

“ ฟู่ว....ที่เหลือก็แล้วแต่นายแล้วนะ...ว่าอยากจะฟื้นขึ้นมาเห็นท้องทะเลกับฉันไหม”      ใบหน้าคมยิ้มพรางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ หัวกระสุนนอนแน่นิ่งอยู่ในกะละมัง

“ เย็นขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย...”      แสงแดดที่เคยเจิดจ้ากลับลดแสงลงจนผืนน้ำทอประกายเป็นสีส้ม

อีกไม่นาน....ประภาคารแห่งนี้ก็จะเริ่มมีชีวิต

ดวงตาที่หลับมาตลอดทั้งวันมันจะค่อยๆเปิดขึ้นมา

และเขาก็หวังว่าคนที่ยังหลับใหลไม่ได้สติตรงหน้าจะฟื้นกลับคืนมา....เช่นเดียวกับประภาคารแห่งนี้เช่นกัน

“ ราตรีสวัสดิ์นะ”       เด็กหนุ่มเอ่ยบอกกับคนที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนที่จะเดินถือตะเกียงขึ้นไปยังยอดหอคอย

โคมไฟถูกจุดขึ้นเฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมา

ประกายไฟสว่างไสว ส่องนำทางให้เรือมากมายที่ต้องแล่นอยู่ท่ามกลางความโหดร้ายของท้องทะเลที่ดำมืด

ตอนนั้น...เขาไม่เคยรู้ตัวหรอกว่า นอกจากจะเป็นแสงไฟให้กับเรือมากมายแล้ว....เขาจะได้กลายมาเป็นแสงไฟในชีวิตของใครบางคนด้วย....

ตึ้งๆๆ

เสียง.....ของอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา แต่ทว่าเปลือกตามันก็หนักเกินกว่าจะเปิดขึ้นมามองได้

แฮ่ก แฮ่ก....

เสียงหอบหายใจของอะไรบางอย่างดังอยู่ข้างๆหู สัมผัสเปียกแฉะกำลังไล้เลียมาที่แก้ม

“ โฮ่ง!”

สุนัข...งั้นหรอ?

“ เดี๋ยวเถอะจิโร่! มานั่งนี่”

คราวนี้เป็นเสียงคน....ใครกัน?

หรือว่าพวกนั้นจะมาจับตัวเขากลับไป......

“ ไม่นะ!”        เปลือกตาถึงจะหนักแค่ไหนร่างกายบางก็พยายามเปิดมันขึ้นมาจนได้ เสียงแหบแห้งที่ไม่คิดว่าจะเป็นเสียงของตัวเองถูกเปล่งออกไป ก่อนจะเจ็บร้าวไปทั่วร่างกายเมื่อพยายามฝืนจะลุกขึ้นมา

“ หว๋า...เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งลุก”       เด็กหนุ่มร่างสูงที่ไม่คุ้นหน้ากำลังล้อมหน้าล้อมหลังเขาเอาไว้........ใครกัน?....

นัยน์ตาสีมรกตที่เพิ่งจะเปิดขึ้นมานั้นหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด มันจ้องมองไปที่ใบหน้าคมเขม็ง ถึงแม้สีมรกตนั้นจะสวยงามราวกับอัญมณีแต่มันกลับมัวหมองราวกับของมีตำหนิ

“ เดี๋ยวสิ โอ๊ย!”       และเมื่อมือใหญ่หมายจะเข้าไปช่วยพยุง เล็บก็ข่วนเข้าไปที่ท่อนแขนสีแทน

“ อ้า....แหะแหะ...”     เด็กหนุ่มร่างสูงจึงได้แต่ถอยหลังไปยืนเกาหัวหัวเราะแห้งๆส่งมาให้ ดูๆไปแล้วร่างบางตรงหน้าเหมือนลูกแมวบาดเจ็บที่ไม่ไว้ใจใคร เพราะงั้นผลีผลามเข้าไปคงไม่ได้แน่

“ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก...ใจเย็นๆนะ...”    สองแขนได้แต่ยกขึ้นยอมแพ้และพยายามจะบอกว่าเขาบริสุทธิ์ใจ

แน่นอนว่า ร่างบางนั้นไม่เชื่อ

แต่เพราะไม่มีแรงบวกกับความเจ็บร้าวที่แล่นลิ่วขึ้นมาจากบาดแผลทั่วร่าง ทำให้กายบางทรุดลงไปและทำท่ากำลังจะตกจากเตียง

แต่ทว่า ท่อนแขนแข็งแรงก็มารองรับเอาไว้ได้ทัน

“ เห็นไหมล่ะ...บอกแล้วว่าอย่าเพิ่งขยับ”      ใบหน้าคมนั้นอยู่ห่างไม่ถึงคืบ มือบางพยายามผลักใสแต่เรี่ยวแรงก็หายไปจนหมดทำได้แค่จำใจรับอ้อมแขนของอีกฝ่ายทั้งๆที่ไม่เต็มใจ

“ เอ้า! นอนดีๆนะ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารมาให้กิน”       เด็กหนุ่มร่างสูงหันมายิ้มให้ก่อนที่จะออกจากห้องไป

ใบหน้าสวยได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเหม่อลอย....ทำไมถึงยิ้มให้...ทำไมถึงช่วยเหลือเขา....

“ ไม่มีหรอก....”       เสียงแผ่วเบาดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่ยังซีดเซียว....ใช่....ไม่มีหรอก....คนที่จะช่วยเหลือใครโดยไม่หวังอะไรตอบแทนน่ะ....ไม่มีหรอก

แล้วหมอนั่น...ต้องการอะไรจากเขาล่ะ?

“ หึ....”       ใบหน้าสวยเฉยชายิ้มให้กับตัวเอง....เขาไม่มีอะไรจะให้ใครได้ทั้งนั้น....

แต่ทำไมทุกคนถึงยังบังคับให้เขามอบมันให้ ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่ามันคือสิ่งเดียวที่เขามี หากยังต้องการที่จะเป็น “มนุษย์” รู้ทั้งรู้ว่าหากเอามันไป เขาก็จะต้องตาย

เพราะสิ่งเดียวที่เขามีก็คือ “ร่างกาย” เท่านั้นเอง

ได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วเข้ามาใกล้อีกครั้ง นัยน์ตาสีมรกตรีบกวาดมองไปทั่วก่อนจะไปสะดุดกับแจกันที่วางอยู่ที่หัวเตียง และเพียงแค่ประตูไม้สีขาวนั่นเปิดออก....

เพล้ง!!!

แจกันเซรามิกก็ถูกขว้างออกไปโดยมีเป้าหมายอยู่ที่หัวของร่างสูง แต่ทว่าหัวสีดำๆนั่นก็หลบได้ทันอย่างหวุดหวิด แจกันลอยไปกระแทกกับผนังข้างหลังก่อนจะตกลงแตกกระจายอยู่ที่พื้น

“ หว๋า....ทำอะไรของนายน่ะ?!”      ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องก่อนจะวางจานข้าวหอมกรุ่นเอาไว้บนโต๊ะ

“ จะลุกขึ้นมาทำไม เดี๋ยวก็เหยียบเศษแจกันหรอก”      เขาจะลุกหนีต่างหาก! ร่างสูงจับตัวบางที่กำลังจะก้าวไปที่ประตูเอาไว้ ในหัวรู้สึกหนักอึ้งจนร่างกายเซไปเซมาจนไปตกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่ายให้ยิ่งน่าเจ็บใจ....ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะฆ่าหมอนี่ แล้วทำไมยังจะมาทำเป็นหวังดีอีก

“ ปล่อยนะ! อย่ามาจับตัวชั้น!”      ร่างบอบบางพยายามสะบัดตัวออกจากวงแขนของร่างสูงที่มีท่าทางงงๆ

“ ถ้าปล่อยนายก็ล้มน่ะสิ แถมถ้าล้มตรงนี้คงได้เอาหน้าไปจิ้มแจกันแตกๆแน่ แค่นี้เนื้อตัวนายก็ไม่มีที่ให้แปะผ้าพันแผลแล้วนะ”       ร่างสูงตัดสินใจอุ้มคนดื้อขึ้นก่อนจะเอาไปวางไว้ที่เตียง

“ มันเรื่องของชั้น ชั้นจะเป็นจะตายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับแก!”        ใบหน้าสวยตวาดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว และเพราะแรงดิ้นเมื่อกี้ทำให้แผลแตกจนเลือดไหลซึมออกมาที่ผ้าพันแผลอีกจนได้

“ นี่ เลือดออกมาอีกแล้ว อยู่นิ่งๆสิ”      แต่ร่างสูงก็ยังเย็นดุจน้ำ สองแขนสีแทนพยายามจับอีกฝ่ายให้อยู่นิ่ง

“ จะออกก็ช่าง แกไม่ต้องมายุ่ง!”       

“ ไม่ยุ่งได้ไงล่ะ”

“ บอกให้ปล่อย อุก....”        จู่ๆร่างบอบบางก็วูบไป ดีที่สองแขนของร่างสูงยังไม่จากไปไหนจึงรับเอาไว้ได้ทัน ก็บาดเจ็บขนาดนั้นแล้วยังไม่ได้กินอะไรมากี่วันแล้วก็ไม่รู้ จะเป็นลมล้มพับไปก็ไม่แปลก

ร่างสูงได้แต่ยืนปาดเหงื่อเมื่อจับคนดื้อนอนลงได้สำเร็จ....ไม่รู้ว่าไปเจออะไรมากันนะ ถึงได้ทำให้คนที่มีใบหน้างดงามแบบนี้ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่....

ใบหน้าคมแหงนขึ้นไปมองยอดประภาคารผ่านหน้าต่างของบ้าน....ถ้าแสงไฟบนนั้นส่องสว่างให้กับทางเดินที่มืดมนของคนคนนี้ได้บ้างก็คงจะดีนะ....เขาได้แต่ภาวนาอยู่ในใจก่อนจะเดินไปย่อตัวลงที่หน้าประตู มือเอื้อมออกไปหยิบเศษแจกันที่แตกกระจายอยู่ตามพื้น ผืนผ้าสะอาดถูกนำมาเช็ดน้ำที่หกเลอะ

“ ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วก็กินข้าวด้วยนะ”       มือใหญ่วางดอกไม้สีขาวที่เคยอยู่ในแจกันลงบนโต๊ะ สายตาอ่อนโยนหันไปมองคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ก่อนจะก้าวขาออกมาจากห้อง

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นอีกครั้งอย่างเหนื่อยล้า

แสงแดดที่เคยสว่างจ้าบัดนี้กลับกลายเป็นสีส้ม ตอนที่ลืมตาขึ้นมาคราแรกเขามัวแต่ตื่นตระหนกกับผู้ชายคนนั้น จนไม่ทันได้มองไปรอบๆตัว...ที่ที่เขาอยู่ตอนนี้....ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นต้นไม้ ภูเขา หรืออะไรก็ตามที่เป็นทิวทัศน์ปกติของเมือง แต่ทว่า มันกลับมีแต่เสียง ซ่า ซ่า ดังมาจากทุกทิศทุกทางอยู่ตลอดเวลา

“......ที่แท้...ก็เป็นเกาะงั้นหรอเนี่ย....”        ร่างบางพยายามลุกขึ้นนั่งก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นเพียงแค่ทะเลเวิ้งว้าง

บ้านไม้หลังนี้ถูกสร้างอยู่บนแหลมซึ่งเป็นเกาะสูงชัน ด้านล่างไม่มีหาดทรายเลย มีแต่โขดหินให้คลื่นถาโถมเข้าใส่เพียงแค่นั้น

“ อ๊ะ”      ร่างบางเผลออุทานเมื่อแสงไฟอะไรบางอย่างกระพริบติดขึ้นมาในแสงแดดยามเย็น และเมื่อหันไปมองที่หน้าต่างอีกด้าน จึงรู้ว่ามันคือแสงไฟของ...ประภาคาร...นั่นเอง

บ้านหลังนี้อยู่ติดกับประภาคาร...หมายความว่าหมอนั่นเป็นคนดูแลประภาคารแห่งนี้อยู่งั้นสินะ

นี่เขาลอยมาไกลแค่ไหนกัน? เพราะมั่นใจว่าจากเมืองที่เขาอยู่ ไม่เคยมองเห็นประภาคารเลยสักครั้งไม่ว่าอากาศจะดีแค่ไหนก็ตาม

“ แล้วแบบนี้จะหนีไปได้ไง...”        โครก....เสียงบ่นงึมงำดังขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงท้องร้อง

แต่ร่างบางก็หาได้สนใจ นัยน์ตาสีมรกตยังคงเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง มองท้องทะเลเวิ้งว้างที่เริ่มจะกลายเป็นสีดำ

ทำไม....ไม่ตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด...

ก๊อก ก๊อก....

เสียงเคาะประตูดังอยู่แต่ใบหน้าสวยก็ยังไม่ยอมละกลับมาจากหน้าต่าง  จนร่างสูงเปิดประตูเข้ามาเอง จานอาหารจานใหม่ถูกวางลงบนโต๊ะ ทั้งๆที่จานเก่าข้าวยังไม่หายไปสักเม็ด

“ ไม่ยอมกินเลยหรอเนี่ย...”       น้ำเสียงสดใสสลดลงเล็กน้อย แต่คนที่นั่งเหม่อลอยก็ยังคงไม่หันมาสนใจ

เสียงฝีเท้าเดินจากไปแล้วพร้อมกับเสียงปิดประตู  นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมามอง....เดี๋ยวหมอนั่นก็จะเบื่อไปเอง กับตุ๊กตาพังๆที่เก็บขึ้นมาจากน้ำตัวนี้

เช้าวันใหม่มาเยือนเหมือนๆกับไอแดดและกลิ่นของทะเลที่ยังคงลอยอยู่รอบๆตัว

ร่างบอบบางลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่สดชื่นเพราะได้นอนหลับเต็มตา แต่ทว่าเมื่อลุกขึ้นความมึนมัวจากการที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าจานข้าวจะวางอยู่ไม่ไกล แต่ด้วยทิฐิจึงไม่คิดที่จะไปแตะต้อง

จะหิวตายก็ช่าง จะหมดแรงตายก็ช่าง เขาไม่เห็นจะสนใจเลย ชีวิตที่ไม่มีอะไรดีแบบนี้

ใบหน้าสวยเหม่อมองท้องฟ้าใสและประกายระยิบระยับของผืนน้ำที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นกระทบฝั่งก็ยังดัง ซ่า ซ่า....และถ้าเขาจะเป็นอิสระเหมือนนกนางนวลที่บินว่อนอยู่ตอนนี้ก็คงจะดี

เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา และเขาก็ยังคงไม่ละใบหน้าไปจากหน้าต่างเหมือนเดิม

“ ไม่กินจะหมดแรงเอาน้า...นี่...กินหน่อยเถอะ...”        จานข้าวจานใหม่ถูกวางลงมาแทนจานเก่า แต่ไม่ว่าจะจานไหนๆมันก็ไม่ได้พร่องลงไปเลยสักนิด นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองใบหน้าสวยที่ยังคงซีดเซียวอย่างอ่อนใจ

ทั้งๆที่อุตส่าห์มีชีวิตรอดมาจากกระสุนและทะเลกว้างใหญ่ได้แล้วแท้ๆ แต่กลับจะมาตายง่ายๆด้วยไม่ยอมกินข้าวเนี่ยนะ

ใครมันจะไปยอมกันเล่า...

ร่างสูงเดินออกไปจากห้องพรางครุ่นคิด....ไม่มีวิธีดีๆที่ทำให้ร่างบางๆนั่นยอมกินข้าวได้เลยรึไงนะ?.....ใบหน้าคมหันไปหันมา ก่อนจะหันไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า....อ๊า!! นึกออกแล้ว!

นัยน์ตาสีมรกตที่มองท้องน้ำเป็นประกายเริ่มจะตาลาย รู้สึกเหมือนหัวเริ่มจะหมุนไปมา ท้องไส้ปั่นป่วนซวนเซจะล้มลงอยู่รอมร่อ....อาจจะมาได้แค่นี้ละมั้งชีวิตเขา...

“ จิ๊บ....”        นัยน์ตาสีมรกตเบิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อจู่ๆหูก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเข้า ใบหน้าสวยหันกลับไปมองที่ขอบหน้าต่าง

“ .....?......นก....นางแอ่น...?”       นางแอ่นสีดำตัวน้อยยืนเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่างก่อนจะยื่นหน้ามาคลอเคลียปลายนิ้วเรียวที่ยื่นเข้าไปหา ดูท่าว่าเจ้านกนี่จะคุ้นกับที่นี่พอสมควร

พั่บๆๆ

มันกางปีกออกก่อนจะบินไปยังจานข้าวที่วางอยู่กลางโต๊ะ ให้ใบหน้าสวยมองตามไปอย่างสงสัย ปากเล็กๆคาบเมล็ดข้าวขึ้นมาก่อนจะบินกลับมาแล้ววางไว้ในมือบอบบาง

.....อยากให้เขากินเข้าไปงั้นหรอ?.....

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองใบหน้าเล็กที่เอียงไปมา เจ้านกนางแอ่นบินกลับไปที่จานข้าวแล้วคาบเมล็ดสีขาวมาให้อีก....ทำแบบนั้น...ซ้ำไปซ้ำมา.....แวววูบไหวเกิดขึ้นในดวงตาคู่สวยก่อนที่ริมฝีปากจะยิ้มออกมาน้อยๆ

“ พอแล้ว....เดี๋ยวก็บินจนเหนื่อยตายหรอก”       ร่างบางส่งเสียงบอกเจ้านก

“ จิ๊บ....”      มันยังคงยืนมองอยู่บนปลายนิ้ว จนใบหน้าสวยถึงกับถอนหายใจก่อนจะอมยิ้มน้อยๆให้ใบหน้าเล็กๆ

“ ก็ได้.......ฉันจะยอมกินก็ได้....”      เพราะตลอดมา ก็มีเพียงสัตว์เล็กๆอย่างพวกนกนี่แหละ ที่เป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียว

ร่างบางขยับกายไปนั่งลงที่เก้าอี้ อาหารหอมกรุ่นถูกตักเข้าปาก รสชาติของมันทำให้รู้สึกอุ่นใจยังไงบอกไม่ถูก...อาหารนี่....หมอนั่นทำเองงั้นหรอ?

เพราะจะว่าไป ตั้งแต่เขาลืมตาขึ้นมา ก็ยังไม่เห็นใครเลยนอกจากผู้ชายคนนั้นคนเดียว

“ กินแล้วๆ”         ร่างสูงนั่งอยู่บนบันไดหินของประภาคาร ใบหน้าคมชะเง้อคอมองออกไปนอกช่องเจาะเล็กๆซึ่งสามารถมองเห็นหน้าต่างของห้องที่ร่างบางนั่งอยู่ได้อย่างชัดเจน

“ โฮ่ง!”

“ ชี่....”       มือใหญ่ยกขึ้นปิดปากเจ้าจิโร่แทบไม่ทัน ถึงแม้ว่าเขาจะมาแอบมองอยู่ในประภาคาร แต่หน้าต่างบานนั้นก็อยู่ไม่ได้ไกลกันเลยสักนิด ความจริงจะบอกว่าประภาคารเองก็เป็นส่วนหนึ่งของบ้านเขาก็ว่าได้

นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองทุกกิริยาท่าทางของคนที่ยังไม่รู้ตัวว่าถูกแอบดู ริมฝีปากอิ่มที่ยังซีดเซียวอ้าออกน้อยๆก่อนจะรับช้อนเข้าไป แก้มใสขยับไปมาช้าๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆถูกกลืนลงไปในลำคอ....แทนที่เขาจะกลืนน้ำลายตามเพราะอยากกินบ้าง แต่เขากลับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกอื่น.....

ถึงจะดูเหมือนแก้วที่มีแต่รอยร้าว...แต่ร่างบอบบางนั่นก็สวยจริงๆจนเขาต้องยอมรับโดยไร้ข้อโต้แย้ง

“ ไปซักผ้ากันดีกว่าจิโร่!”       ศีรษะที่มีเส้นผมสีดำปกคลุมสะบัดไปมา...เอาเป็นว่าแค่คนตรงหน้ายอมกินข้าว อย่างอื่นก็คงไม่มีอะไรต้องห่วง

“ โฮ่ง!”

เหมือนได้ยินเสียงหมาเห่า ?

ใบหน้าสวยละจากจานข้าวขึ้นมามองหาเจ้าหมาตัวใหญ่ แล้วเงาวูบไหวของทั้งคนทั้งหมาก็วิ่งออกมาจากประตูของประภาคาร ร่างบางนั่งมองภาพของหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวผ่านทางหน้าต่าง ในมือของหมอนั่นมีตะกร้าผ้าอยู่ด้วย

ร่างสูงเดินออกไปอยู่ในแสงแดดสว่างจ้า รอยยิ้มสดใสราวกับท้องฟ้าเวลานี้ถูกส่งผ่านไปให้เจ้าหมาที่มีท่าทางเริงร่าไม่แพ้กัน ผ้าในตะกร้าถูกเทลงไปในกะละมังบนลานหินแคบๆ ก่อนที่หมอนั่นจะนั่งลงข้างๆ น้ำในกะละมังถูกตีจนขึ้นฟองสีขาว เจ้าหมาตัวใหญ่ก็ยังคงวิ่งไปวิ่งมาอยู่รอบๆโดยมีเสียงหัวเราะของหมอนั่นดังคละเคล้ากันไป

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใบหน้าสวยสะบัดกลับมาไม่อยากมองภาพตรงหน้า....อย่างหมอนั่น...คงไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจอะไรเลยสินะ ถึงได้ยิ้มร่าเหมือนคนบ้าอยู่ได้แบบนั้น

ยิ่งคิดถึงรอยยิ้มอบอุ่นที่หมอนั่นยิ้มให้เขา มันก็ยิ่งหงุดหงิด

“ จิ๊บ...”       เจ้านางแอ่นตัวน้อยเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย

“ เจ้านายแกใช่ไหมล่ะเจ้าหมอนั่นน่ะ?....ฉันเกลียดขี้หน้ามัน ฮึ!”       ใบหน้าสวยสะบัดไปอีกข้าง ทำอะไรไม่ได้ก็พาลเอากับนกนี่แหละ

“ จิ๊บ!”       ลำตัวสีดำบินพั่บๆมาเกาะอยู่บนไหล่บาง ก่อนจะยื่นหัวไปคลอเคลียใบหน้าใสจนร่างบางได้แต่อมยิ้ม

“ ฮ่าๆๆ จิโร่ อย่าสิ”      ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วเข้ามา ใบหน้าสวยจึงแอบหันไปมอง กายบางขยับเข้าไปยืนหลบอยู่หลังหน้าต่างอย่างไม่ต้องการจะให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาแอบดูอยู่

“ เอามานี่นะ”     เจ้าหมาตัวใหญ่คาบกางเกงยีนวิ่งวนไปวนมาหนีให้อีกคนไล่จับ ฟองสีขาวปลิวกระจายติดไปทั่วทั้งคนทั้งหมา จนใบหน้าสวยของคนที่แอบดูอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาน้อยๆ....ไอ้บ้าสองตัวนั่นมันจะซักผ้ากันเสร็จไหมน่ะวันนี้?

“ นี่แน่ะๆๆ ฮะ ฮะ ฮะ”        มือใหญ่จับสายยางก่อนจะฉีดน้ำไปที่เจ้าหมาจนมันหยุดวิ่งแล้วสะบัดตัวไปมา ผ้าที่คาบอยู่ในปากถูกแย่งคืนไปแล้วจุ่มลงไปซักใหม่ในกะละมังจนได้

ในที่สุดผ้าก็ถูกคว้าขึ้นมาจากกะละมัง ร่างสูงยืนเต็มความสูงอยู่หน้าราวตากผ้า หลังจากสะบัดสองสามที เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาก็ถูกหนีบติดกับราวเอาไว้

“ นั่นมัน.....”      นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง เพราะเสื้อตัวนั้นมันคือเสื้อของเขาแน่ๆ ถึงแม้ว่าบัดนี้มันจะไม่มีรอยเลือดแล้วก็ตาม

เอ๊ะ? แล้วถ้างั้นเขาใส่อะไรอยู่ล่ะ?

เพราะมัวแต่คิดเรื่องที่จะไม่ยอมลงให้กับหมอนั่น จึงลืมสนใจตัวเอง ใบหน้าสวยรีบก้มลงไปดู สองมือจับชายกระโปรงกางออกมาน้อยๆ....นะ นี่เขาอยู่ในชุดบ้าๆนี่ได้ยังไง?

ใช่....ดูยังไงมันก็ชุดของผู้หญิงแน่ๆ....มันเป็นชุดนอนกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวคอกว้างที่มีลูกไม้เล็กๆติดรอบคอเสื้อ แขนยาวถึงข้อศอก กระโปรงยาวถึงหัวเข่า และมันดันพอดีตัวเขาอย่างไม่น่าเชื่อ......ไอ้บ้านั่น....ไปเอาอะไรมาให้เขาใส่เนี่ย?!

“ เรียบร้อย”       เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากคนที่ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าราวตากผ้าที่บัดนี้มีผ้าโบกสะบัดไปตามแรงลมอยู่เต็มราว กลิ่นผงซักฟอกสะอาดๆลอยเข้ามาทำให้รู้สึกดี แต่กระนั้นใบหน้าสวยก็ยังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและแก้มใสขึ้นสีระเรื่อนิดๆที่ตัวเองต้องติดอยู่ในชุดบ้าๆอย่างที่เจ้าตัวว่า

“ ไปกันเถอะจิโร่!”       เอ๊ะ? จะไปไหนกัน?   ใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวด้วยความสงสัย ก่อนใบหน้าจะร้อนแผ่วกับภาพที่เห็นโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อจู่ๆร่างสูงก็ถอดเสื้อออกแล้วกองเอาไว้ในกะละมัง....

กล้ามเนื้อสมส่วนกับผิวสีแทนทำให้ดูสมชายชาตรีจนน่าอิจฉา เขาเพิ่งจะได้มองหมอนั่นเต็มๆตาถึงได้เพิ่งรู้ว่านอกจากร่างกายจะมีรูปร่างที่ดีมากแล้ว ใบหน้าคมนั่นก็หล่อเหลาเอาการทีเดียว.......บ้า....แล้วทำไมเขาจะต้องมาหน้าแดงกับร่างกายของไอ้บ้านั่นด้วย!

ขายาวๆนั่นออกวิ่งไปอีกทาง ทำให้ร่างบางถึงกับผงะ ด้วยความอยากรู้จึงแอบเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องข้างๆที่จะสามารถมองเห็นหมอนั่นได้อย่างชัดเจน เป็นเพราะบ้านนี้มันตั้งอยู่บนยอดผาจึงมองเห็นรอบๆได้หมดเพียงแต่ต้องเปลี่ยนไปยืนดูอยู่ที่ห้องอื่น

ใบหน้าคมยิ้มร่าก่อนที่จะก้าวขากระโดดออกไปให้คนแอบดูใจหายเล่น ร่างสูงร่วงหายลงไปในหุบเหวทำให้ร่างบางถึงกับตรงรี่ไปเกาะขอบหน้าต่างชะโงกตัวออกไปมองหา แต่ทว่า หัวดำๆนั่นกลับไปผลุบๆโผล่ๆอยู่ที่โขดหินจนคนแอบมองได้แต่ถอนหายใจ

ร่างสูงกระโดดจากโขดหินอันที่สูงกว่าลงไปตามโขดหินที่ลดหลั่นกันลงไปอย่างรวดเร็ว ภาพการเคลื่อนไหวราวกับสายลมนั้นสะกดนัยน์ตาสีมรกตจนไม่อาจละไปไหนได้

ตูม!!!

เสียงน้ำแตกแหวกกระจาย เมื่อร่างสูงทิ้งตัวลงไป นัยน์ตาสีมรกตยังคงจ้องมองคนที่หายลงไปในทะเลด้วยดวงตาเหม่อลอย น่าแปลก....ทำไมแค่ได้มองการใช้ชีวิตที่มีแต่แสงสว่างเจิดจ้าของหมอนั่น มันกลับช่วยเติมเต็มอะไรบางอย่างที่หายไปในตัวเขา

ความรู้สึกลึกๆในใจที่ไม่อยากจะยอมรับ มันกำลังบอกกับเขาว่า....เขาอยากจะอยู่ที่นี่....เพื่อจ้องมองภาพแบบนี้ไปอีกนานเท่านาน.....

หมอนั่นกลับขึ้นมาอีกทีพร้อมกับเห็ดเต็มอ้อมแขน...

“ เห็ดหน้าตาแบบนี้เอามากินได้นะ แต่ถ้าเป็นเห็ดที่มีสีสวยๆพวกนั้นจะมีพิษ ห้ามเอามากินนะรู้ไหม?”         ใครจะไปอยากรู้.....ร่างบางแอบเถียงอยู่ในใจ ตอนนี้เขาทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ถึงได้มานั่งอยู่ในห้องครัวกับหมอนั่นได้ มือใหญ่กำลังทำความสะอาดเห็ดอย่างชำนาญก่อนที่มันจะกลายมาเป็นอาหารเย็นของพวกเขาในวันนี้

“ จริงสิ...ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ นายล่ะ?”       ใบหน้าสวยเฉยชาจงใจเมินเอาดื้อๆ

“ นายจำชื่อตัวเองไม่ได้งั้นหรอ? สงสัยตอนลอยน้ำมาหัวจะไปกระแทกอะไรเข้าจนความจำเสื่อมสินะ?”       น้ำเสียงสดใสยังคงเอ่ยต่อไปโดยไม่ได้สนใจใบหน้าสวยที่เริ่มเปลี่ยนจากเฉยชามาเป็นงอหงิกเลยแม้แต่น้อย

“ งั้นฉันตั้งชื่อให้ไหม? เอาเป็น...ชิโรโกะ...ดีไหม?”        ไอ้บ้า!! อย่ามาตั้งชื่อเขาเหมือนหมาแบบนั้นนะ.... “ชิโร่” บ้าอะไร แล้วทำไมต่อท้ายด้วย “โกะ” ฟ๊ะ

“ โกคุเดระ ฮายาโตะ!!”      ใบหน้าบูดบึ้งเอ่ยออกไปอย่างจำใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะตั้งชื่อเหมือนหมาเหมือนแมวให้ตามใจชอบ

“ เอ๋? นายไม่ได้ความจำเสื่อมนี่นา?”

“ ก็ใช่น่ะสิ!”       เขาสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง....ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะจำนักหรอก ไอ้ความทรงจำที่ไม่มีดีพวกนั้น

“ โกคุเดระ!”      จู่ๆร่างสูงก็ตะโกนเรียกร่างบางจนเผลอสะดุ้ง

“ อะไร?”

“ ถ้าไม่รู้จะไปไหน อยู่กับฉันที่นี่ก็ได้นะ”      ใบหน้าสวยชะงักไป...มันไม่ได้ดีใจแต่ข้างในกลับหมองมัว....อีกแล้วงั้นหรอ...หมอนี่ก็ชวนให้เขาอยู่ด้วยอีกแล้วงั้นหรอ....ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนที่จะกัดฟันถามออกไปตรงๆ

“ แกต้องการอะไรจากชั้น? ร่างกายงั้นใช่ไหม?”      นัยน์ตาสีมรกตมีแต่แววมืดมน

“ เอ๋? ร่างกายของนาย? แล้วฉันจะเอามาทำไมอ่ะ?”       แต่ทว่าใบหน้าหรอหราที่ตอบกลับมานั้นมันก็ทำให้ร่างบางถึงกับงง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีด้วยคิดว่าร่างสูงตรงหน้าตั้งใจจะกวนประสาท

“ ก็เอาร่างกายของชั้นไว้ระบายความใคร่ของแกไง!....เซ็กซ์น่ะ รู้จักใช่ไหม?!”      ร่างบางตะโกนออกไปสุดเสียงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วดูท่าทางว่าร่างสูงตรงหน้าจะชะงักค้างไป ใบหน้าคมแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เข้าใจ

“ ฉัน....กับนาย....ทำเรื่องแบบนั้น...ได้ด้วยหรอ?”        ทั้งคำพูดและปฏิกิริยาที่ร่างสูงแสดงออกมานั้นมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าที่ทำลงไปทุกอย่างล้วนบริสุทธิ์ใจ จนร่างบางได้แต่อึ้งที่ยังมีคนแบบนี้ที่จะไม่หวังร่างกายของเขาอยู่บนโลกด้วย ใบหน้าสวยแดงเถือกขึ้นมาทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตนพูดอะไรออกไป

“ ชะ...ช่างมันเถอะ...ถ้าแกไม่ได้คิดแบบนั้นก็...ไม่ต้องสนใจคำพูดฉัน”      ใบหน้าใสเหมือนจะมีเหงื่อแตกพลั่ก เพราะถ้าหากไอ้บ้านี่เกิดคิดได้เพราะคำพูดของเขาขึ้นมาคงต้องบอกว่าปลาหมอตายเพราะปากแท้ๆเลย ร่างบางลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนี แต่มือใหญ่ก็คว้าแขนบางเอาไว้ให้คนตั้งใจจะหลบหน้าถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ อย่าเพิ่งไปสิ ตกลงว่านายจะอยู่กับฉันที่นี่ใช่ไหม?”       ใบหน้าสวยหันไปมองใบหน้าคมที่จ้องลงมาตรงๆ ในดวงตาสีเปลือกไม้มีแววอ้อนน้อยๆจนร่างบางเผลอตอบออกไป

“ อะ เออ ยังไงตอนนี้ก็ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่.....”     แล้วก็ต้องมานึกเสียใจจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี แต่อีกคนนี่สิยิ้มหน้าบานเป็นดอกทานตะวันจนน่าหมั่นไส้

“ งั้นไว้ฉันจะลองคิดเรื่องที่นายบอกดูนะ เหมือนจะเคยได้ยินเจ้าของร้านค้าที่ไปซื้อบ่อยๆในเมืองบอกมาเหมือนกันว่าผู้ชายกับผู้ชายก็ทำเรื่องแบบนั้นได้”       เอาแล้วไง....ไม่น่าพูดไปจริงๆด้วย ใบหน้าสวยนึกอยากจะร้องไห้โฮขึ้นมาตะหงิดๆ

“ ไม่ต้องคิดเลยไอ้บ้า! แล้วก็ปล่อยแขนชั้นได้แล้ว!”       ร่างบางด่าออกไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แขนบางสะบัดกลับตั้งใจจะเดินหนีไปอีกรอบ

“ เดี๋ยวสิ”      แล้วมือใหญ่ก็รั้งเอาไว้อีกรอบ คราวนี้มีทัพพีมาช่วยด้วย 

“ ช่วยคนนี่ให้หน่อย เดี๋ยวฉันจะไปเก็บผ้า”       ทัพพีถูกยื่นเข้ามาไว้ในมือก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไปจากห้องครัวโดยไม่ได้ฟังเสียงบ่นของอีกคนเลย

“ ทำไมฉันต้องมายืนคนหม้อโง่ๆนี่ด้วย....”        ใบหน้าสวยยังบ่นไม่หยุด แต่ถึงแบบนั้นเมื่อต้องยืนอยู่คนเดียว รอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏอยู่ที่ริมฝีปาก....หากจะเชื่อคำพูดของหมอนั่นตอนนี้ จะเร็วไปไหมนะ....

มือคว้าผ้าลงตะกร้า แต่ทว่าใบหน้าคมกลับครุ่นคิด....ยอมรับว่าเขาตกใจกับสิ่งที่ร่างบางบอกออกมา....มันไม่ใช่เรื่องที่ว่าผู้ชายกับผู้ชายจะมีอะไรกันได้หรือไม่ได้ แต่ตกใจในคำถามของอีกฝ่ายต่างหาก.....โกคุเดระผ่านชีวิตมาแบบไหนกัน เจอกับเรื่องแบบไหนกัน ถึงได้ถามเขาออกมาแบบนั้น เพราะแบบนั้นหรือเปล่าถึงได้หวาดระแวงเขานัก ไม่ว่าจะทำดีด้วยเท่าไหร่ก็ไม่เคยไว้ใจ

ในใจรู้สึกเจ็บแปลบอย่างน่าประหลาด....อดีตแบบไหนกันที่ทำให้อัญมณีสีสวยต้องหมองมัวขนาดนั้น...

ใบหน้าคมเงยขึ้นไปมองที่ยอดของประภาคาร....หากร่างบางๆนั่นยอมอยู่ที่นี่ เขาจะสามารถทำให้ใบหน้าอมทุกข์นั่นหันมายิ้มให้ได้บ้างหรือเปล่านะ....จะทำให้โกคุเดระมีความสุขจนลืมเรื่องเลวร้ายในอดีตไปได้หรือเปล่านะ....เขาจะทำได้หรือเปล่า....จะเป็นเหมือนแสงไฟของประภาคารที่ชี้นำเรือที่ลอยเคว้งคว้างให้ไปพบกับฝั่งได้หรือไม่กันนะ

เขาอยากให้ใบหน้าสวยนั่นยิ้มออก เขาอยากให้ร่างบอบบางนั่นมีความสุข....เขาคิดแค่นี้จริงๆ

“ ก็มีแต่ต้องลองดูละนะ”       ร่างสูงยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะไล่ความกังวลใจทั้งหลายให้หายไป อย่างเขาไม่ถนัดหรอกไอ้เรื่องจะมานั่งคิดอะไรไปล่วงหน้าแบบนี้ ก็มีแต่ร่างกายเท่านั้นที่ทำไปตามที่หัวใจมันเรียกร้อง หากหัวใจพร่ำบอกว่าอยากให้โกคุเดระมีความสุข ก็มีแต่ต้องลงมือทำอะไรก็ตามที่จะทำให้ใบหน้าสวยยิ้มได้เท่านั้น

“ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”       ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับผ้าที่หายไปจากราวจนหมด แสงอาทิตย์กำลังจะหายไปจากท้องฟ้า ได้เวลาที่เขาจะต้องขึ้นไปจุดไฟบนประภาคารแล้วสินะ...

กลิ่นของความเวิ้งว้างเดียวดายถูกแทนที่ด้วยเสียงของนกนางนวลเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

เสียงซ่าๆที่ดังอยู่รอบๆกายทำให้ใบหน้าสวยที่เพิ่งจะลืมตาตื่นมีเครื่องยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ความฝัน

เขาอยู่ที่ประภาคารแห่งนี้จริงๆ

ที่ที่มีเพียงเขา....กับผู้ชายคนนั้น....แค่สองคน

พยายามห้ามรอยยิ้มเอาไว้ เพราะมันอาจจะเร็วไปที่จะไว้ใจหมอนั่น  ร่างบอบบางพลิกกายไปที่อีกฝั่งก่อนจะเหม่อมองท้องฟ้าที่วันนี้ก็ยังคงสดใสเหมือนเคย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก....

เสียงเคาะประตูดังแว่วอยู่ในหู แต่ร่างบอบบางก็ยังคงนอนนิ่ง ใบหน้าสวยพยายามปรับให้กลับมาเย็นชาพร้อมที่จะเมินเฉยต่อทุกการกระทำที่หมอนั่นทำให้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ส่วนใหญ่ก็เป็นเขาเองที่มักจะเผลอแสดงความรู้สึกออกไป...ทั้งด่าว่า ทั้งทำหน้าบูดบึ้ง...ทั้งๆที่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะแสดงออกกับใครได้เลยแท้ๆ

ทั้งๆที่เขาเป็นตุ๊กตาที่ไม่มีความรู้สึกรู้สาในสายตาใครๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหมอนั่น เขากลับเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งซึ่งมีความร้อนรนในใจ

ราวกับว่าเขาถูกจุดไฟ...ด้วยความสว่างไสวของหมอนั่น 

“ โกคุเดระ...ตื่นหรือยัง? ฉันเข้าไปนะ?”      หลังจากที่ยืนเคาะอยู่นานและไม่มีเสียงขานรับจากคนข้างใน ร่างสูงจึงเปิดประตูเข้าไปเอง

“ เห๋?...ก็ตื่นอยู่นี่นา...ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน แล้วก็มาทำแผลให้นายด้วย สมุนไพรที่โปะไว้ก่อนหน้านี้น่าจะหมดฤทธิ์แล้วละ”       นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงซึ่งพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ใบหน้าคมที่ดูสบายๆนั่นยังคงเจื้อยแจ้วโดยไม่ได้สนใจคนที่ยังนอนนิ่งส่งสายตาวาววับราวกับเสือดุๆมาให้

“ แกเอาเสื้อบ้าบออะไรมาให้ชั้นใส่? ไปเอาเสื้อของชั้นมา!”       ร่างบางถามขึ้นมาทันทีที่มองเห็นเสื้อนอนกระโปรงแบบเดียวกับที่ตนใส่อยู่ที่ร่างสูงบอกว่าจะเอามาให้เปลี่ยน

“ เสื้อนายขาดจนจะเป็นชิ้นๆอยู่แล้ว ใส่ไม่ไหวหรอกถ้าไม่ได้เย็บ จะให้ใส่เสื้อฉันมันก็ใหญ่ไป เลยไปยืมเสื้อของแม่มาให้ใส่น่ะ เป็นไง? พอดีตัวนายเลยใช่ไหม?”       ร่างบางได้แต่อ้าปากพะงาบๆ...เสื้อของแม่งั้นหรอ?....เสื้อของแม่เนี่ยนะ?.....อยากจะด่าแต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี....แล้วมันก็น่าเจ็บใจที่เขาดันใส่ได้พอดีเป๊ะ อย่างที่มันบอกจริงๆ

“ ลุกขึ้นมาทำแผลเถอะ”       ใบหน้าคมหันมายิ้มแย้มให้อย่างที่ไม่ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะโมโหจนหน้าหงิกหน้างอ

“ ยังมีเลือดซึมออกมาอีกนะเนี่ย นายอย่าเพิ่งขยับตัวมานักล่ะ”

“ ก็แกนั่นแหละ ที่ใช้ให้ชั้นไปคนหม้อโง่ๆนั่น!”

“ อ๋า...ฮะฮะฮะ....เอาละ เรียบร้อย”       มือใหญ่พันผ้าพันแผลไปรอบลำตัวบางหลังจากโปะสมุนไพรบดละเอียดตัวใหม่ลงไป วันนี้ใบหน้าใสเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย แก้มที่เคยซีดเซียวเริ่มอมชมพู ริมฝีปากอิ่มก็แดงระเรื่อ

“ เดี๋ยวฉันเอาข้าวมาให้ที่นี่แล้วกันนะ”         ร่างสูงกลับเข้ามาอีกทีพร้อมถาดอาหาร เจ้านกนางแอ่นโผจากไหล่หนามาที่ไหล่บางราวกับจะบอกว่ามันจะคอยอยู่ดูคนป่วยไม่ยอมกินข้าวเอง

ร่างบอบบางนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับเคี้ยวข้าวไปพรางเหม่อมองออกไปข้างนอกไปพราง

มองเห็นร่างสูงกำลังหิ้วถังน้ำเข้าไปในประภาคารพร้อมกับเจ้าหมาตัวใหญ่....สองตัวนั่นกำลังจะไปไหนกัน?

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างบางลุกขึ้นไปแอบดูอยู่ที่หลังหน้าต่าง เห็นเงาวูบไหวของหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวกำลังวิ่งขึ้นไปตามบันไดวนของประภาคาร ช่องเจาะที่วนขนานไปกับบันไดทำให้เห็นใบหน้ายิ้มร่าของทั้งคนทั้งหมา ไม้ถูพื้นและไม้กวาดอยู่ในมือของหมอนั่น หลังจากไล่สายตาตามไปในที่สุดร่างสูงก็ไปโผล่อยู่ที่จุดสูงสุดของประภาคารตามคาด

“ อย่าไปย่ำตรงที่ถูแล้วสิจิโร่!”       น้ำเสียงสดใสดังแว่วลงมาจากยอดประภาคาร หัวสีดำผลุบๆโผล่ๆอยู่ที่ระเบียงที่ล้อมเป็นวงกลมตามผังของตัวอาคาร

“ ฮะ ฮะ ฮะ”      แม้แต่กับหมา ไอ้บ้านั่นก็หัวเราะได้....มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มันต้องสติไม่ดีแน่ๆ

แต่ที่น่าแปลกใจคือตัวเขาเอง ที่ดันเผลอยิ้มไปกับเสียงหัวเราะของคนสติไม่ดีคนนั้น

“ โกคุเดร้า...”

“ เอ๊ะ?!”       เหมือนจะได้ยินเสียงหมอนั่นเรียกเขา

“ โกคุเดร้า....ทางนี้ๆ”        แล้วก็เป็นร่างบางที่ต้องหันซ้ายหันขวามองรอบตัว ....เขามายืนอยู่ตรงหน้าบานหน้าต่างได้ไง? หมอนั่นเลยรู้เลยสินะว่าเขาแอบดูอยู่

“ ฮึ!”       ใบหน้าสวยบูดบึ้งขึ้นมาทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปแล่บลิ้นให้คนที่อยู่ข้างบนแล้วรีบสะบัดตัวกลับเข้ามายืนอยู่กลางห้อง สองมือยกขึ้นมากุมใบหน้าที่ร้อนผ่าว....บ้าๆๆ น่าอายชะมัด...นี่หมอนั่นเห็นตอนที่เขาเผลอยิ้มด้วยหรือเปล่าเนี่ย...

ได้ยินเสียงวิ่งตึงตังลงมาจากยอดของประภาคาร ไม่นานร่างสูงก็มาปรากฏตัวอยู่นอกหน้าต่างของห้องนอน

“ โกคุเดระขึ้นไปข้างบนกัน!”       

“ เอ๊ะ?”       แล้วก็ยังไม่ทันที่ร่างบางจะหายสงสัย ร่างสูงก็เอื้อมมือผ่านกรอบหน้าต่างเข้ามาดึงให้คนที่ยังงงๆนั่งลงไปที่ขอบหน้าต่าง ก่อนที่อ้อมแขนของคนที่อยู่ข้างล่างจะโอบอุ้มร่างบางลงไป

“ จะ...พาฉันไปไหน?”       ใบหน้าสวยได้แต่มึนงง เงยมองหน้าคนที่อุ้มตนอยู่อย่างที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ ก็ข้างบนนั้นไง”      ใบหน้าคมก้มลงมายิ้มให้ ร่างบอบบางนี่เบาอย่างที่คิดจริงๆ เพราะงั้นจึงไม่เป็นปัญหาอะไรเลยที่เขาจะอุ้มขึ้นไปถึงบนนั้น ขายาวก้าวออกไปทันที

“ ปล่อยชั้นลงนะ! ชั้นเดินเองได้แล้วก็ไม่เห็นจะอยากขึ้นไปบนนั้นซักหน่อย”      คนปากไม่ตรงกับใจเริ่มโวยวาย

“ ได้ไงล่ะ แผลนายยังปริอยู่นะ เดินขึ้นไปเองไม่ได้หรอก ฉันเห็นนายยืนมองตาละห้อยเลยลงมารับไง บนนั้นสวยมากเลยนะ”

“ ไอ้บ้า! ใครยืนมองตาละห้อยกัน?! ชั้นยืนแช่งให้แกตกลงมาอยู่ต่างหาก!”       แต่ใบหน้าคมก็ได้แต่หัวเราะรับปากคอเราะร้ายนั่น

ขายาวก้าวแทบเป็นกระโดดไปตามขั้นบันไดหิน แสงที่ลอดผ่านช่องเจาะเข้ามาเป็นจังหวะสวยงามทำให้นัยน์ตาสีมรกตเผลอมองอย่างหลงใหล และความมืดสลัวค่อยๆสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆเมื่อบันไดใกล้จะสิ้นสุดลง และเมื่อมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายนัยน์ตาสีมรกตก็ต้องเบิกกว้าง

ทะเลสีครามกว้างไกลไปจรดกับท้องฟ้าใส รอบๆกายมีเพียงสีฟ้าราวกับว่าเขากำลังโบยบินเหมือนดั่งนกอยู่ในโลกกว้าง

ร่างบางถูกวางเอาไว้ใกล้ๆกับระเบียง นัยน์ตาสีมรกตที่เคยหมองมัวบัดนี้กลับมีประกายสดใสไม่แพ้แสงระยิบระยับจากท้องน้ำ ใบหน้าที่เคยอมทุกข์กลับมีชีวิตชีวา

แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่เฝ้าประคบประหงมบ่มรักษาให้ลมหายใจนั้นยังดำเนินต่อไป แค่ได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆนั่นมันก็ทำให้ร่างสูงหายเหนื่อย

“ นายนั่งอยู่ตรงนั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะถูที่นี่ต่อ”      ใบหน้าสวยเพียงพยักหน้ารับ นัยน์ตาสีมรกตยังคงเหม่อมองท้องทะเลอย่างหลงใหล และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่นาทีกี่ชั่วโมง ดวงตาคู่สวยก็ยังคงมองไปที่เดิมไม่รู้เบื่อ

“ ลงไปข้างล่างกันเถอะ ข้างบนนี้ตอนบ่ายจะลมแรง”        ร่างบางคงไม่ได้รู้ตัวเลยสินะ ว่านี่มันจะเข้าช่วงบ่ายแล้ว ใบหน้าสวยถึงได้หันมามองเขาอย่างเสียดาย สองแขนสีแทนอุ้มลำตัวบางขึ้นอีกครั้ง

แต่ว่าเป้าหมายกลับไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังน้อย...

ขายาวก้าวผ่านประตูบ้านไป ทำให้ร่างบางได้แต่ทำหน้าสงสัย....จะพาเขาไปไหนอีกล่ะ?

คงไม่ได้จะโดดลงไปในทะเลแบบเมื่อวานหรอกนะ? ลำแขนบางเผลอโอบรอบคอคนที่อุ้มตนอยู่อย่างหวาดๆ ร่างสูงเดินลัดเลาะไปตามทิวเขาของแหลม ทางเดินปูด้วยหินถูกซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบที่แทบจะมองไม่เห็น ผนังสองฝั่งของทางเดินเป็นหินมีตะใคร่ขึ้นเพราะข้างบนนั้นเปิดโล่ง ราวกับว่าผ่าภูเขาหินลูกนี้เพื่อจะเอามาทำทางเดินลงไปข้างล่างโดยเฉพาะ เพราะมันค่อยๆลาดลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดทางเดินก็ลอดเข้าไปในถ้ำที่มีเพียงแสงสลัวๆ

อาคารอะไรบางอย่างตั้งอยู่ที่ปากถ้ำ มันเป็นแค่อาคารไม้สี่เหลี่ยมเล็กๆที่ดูไม่มีความสำคัญ แต่กระนั้นร่างสูงก็ชี้ให้ร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนดู

“ ในนั้นมีเครื่องปั่นไฟสำรองอยู่”       ใบหน้าสวยเงยมองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ ในเมื่อตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าบนแหลมแห่งนี้มีไฟฟ้าด้วย พอมืดขึ้นมาก็มีเพียงแสงจากตะเกียงเท่านั้นที่ให้ความสว่างไสว

“ เอาไว้ใช้ในคืนที่มีพายุเข้าน่ะ...ถ้าพายุเข้าตะเกียงบนประภาคารก็จะใช้ไม่ได้เราจึงต้องใช้เจ้าเครื่องนี่เพื่อปั่นไฟฟ้าแล้วใช้เป็นหลอดไฟแทน”      ร่างสูงอธิบายในขณะที่พาร่างบางลอดผ่านเข้าไปในถ้ำที่มีระยะสั้นๆ แสงสว่างจากปากถ้ำอีกทางส่องเข้ามาพร้อมเสียงซ่า ซ่า ที่ได้ยินชัดขึ้นเรื่อยๆ

“ ส่วนตรงนี้คือเครื่องกรองน้ำกับปั๊มน้ำ มันจะเปลี่ยนจากน้ำทะเลให้เป็นน้ำจืดแล้วส่งต่อไปให้เราใช้กันไงล่ะ มันทำงานด้วยไอน้ำ เพราะงั้นฉันเลยต้องมาเติมฟืนให้มันบ่อยๆ”       มีอาคารหน้าตาเหมือนกันตั้งอยู่ที่ปากถ้ำอีกทาง

“ ส่วนทางเดินที่ฉันพานายมานี่...ความจริงฉันไม่ค่อยได้ใช้หรอก ฉันชอบโดดลงมาจากตรงหน้าผามากกว่า มันเร็วดี...ทางนี้ก็ส่วนใหญ่เอาไว้ขนของ เพราะมันเชื่อมต่อระหว่างข้างบนลงไปจนถึงอ่าวเล็กๆที่จอดเรือน่ะ....นั่นไง”      ใบหน้าคมพยักเพยิดให้ใบหน้าสวยหันไปดูเรือขนาดกลางที่ลอยไปลอยมาอยู่ในอ่าวแห่งเดียวของแหลมแห่งนี้....มันเป็นที่เดียวที่มีหาดทราย...

“ ฉันเจอนายอยู่ที่โขดหินท้ายเรือนั่นแหละ”      นัยน์ตาสีมรกตวูบไหว ราวกับไม่อยากจะนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

ร่างบอบบางถูกวางลงที่พื้นทราย ก่อนที่คลื่นน้อยๆจะสาดซัดให้ข้อเท้าเปียก นัยน์ตาสีมรกตไม่มีเวลาที่จะเศร้าหมองเพราะมันต้องจับจ้องไปที่ภาพตรงหน้า ความงดงามของน้ำใสๆที่อยู่ใกล้นั้นไม่ได้แพ้สีครามที่มองลงมาจากข้างบนเลยแม้แต่น้อย

ร่างบางลุกขึ้นยืนช้าๆก่อนจะเดินเหม่อลอยลงไปใกล้ชายน้ำ ใบหน้าสวยเผลอยิ้มเมื่อคลื่นซัดมาโดนข้อเท้า ลำตัวบางก้มลงไปเพื่อให้มือสัมผัสกับน้ำใสเย็นสบาย มืออีกข้างยกขึ้นมาทัดปอยผมสีเงินเอาไว้กับใบหู โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาของอีกคนเฝ้ามองอยู่

ขาวสะอาด สว่างไสวเป็นประกายสดสวย ด้วยนามของอัญมณีแห่งท้องทะเล

โกคุเดระ....นายคือไข่มุก...อัญมณีล้ำค่า.....สำหรับฉัน...

อาทิตย์ที่สองของการอยู่ที่นี่กำลังจะหมดลง บาดแผลที่หน้าท้องแบนราบสมานตัวจนเกือบจะหายสนิท ใบหน้าสวยละจากท้องของตัวเองออกไปที่นอกหน้าต่างตามเสียงหัวเราะของร่างสูงที่วิ่งไปมาอยู่บนผืนดินที่มีอยู่น้อยนิดบนแหลมแห่งนี้

การที่ต้องมาอาศัยอยู่บนแหลมที่ไม่ต่างไปจากการติดเกาะแคบๆซึ่งดูๆไปแล้วไม่น่าจะมีอะไรให้ทำแต่ไอ้บ้านั่นก็สรรหาอะไรมาทำอยู่ได้ทุกวันจนคนที่ตามแอบดูอย่างเขาไม่รู้สึกเบื่อ จะว่าไปความรู้สึกว่าอยากตายๆไปซะก็ไม่รู้ว่ามันหายไปจากในหัวใจของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ และตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นอนเฝ้ารอให้เช้าวันใหม่มาถึง

จากความมืดที่คุ้นเคย จากที่ถูกขังจนเป็นเรื่องปกติ บัดนี้มีทั้งอิสระและแสงสว่างจ้าที่คอยนำพาให้เจอแต่เรื่องที่น่าสนใจ

จนเขาแทบจะลืมไปเลย....อดีตที่ตัวเองหนีมา....

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะไขว่คว้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเอาไว้ให้นานๆ....ก่อนที่สิ่งที่เขาทำเอาไว้ จะย้อนกลับมาดึงเขากลับไปในสักวันหนึ่ง

ซึ่งเขาเชื่อ....ว่าเขาจะไม่มีวันหนีมันพ้น

“ โกคุเดระ ช่วยดูมันหน่อยสิ มันขึ้นอยู่ที่ข้างแปลงผัก แต่คงให้อยู่ตรงนั้นไม่ได้น่ะ”      ใบหน้าคมโผล่มาที่นอกหน้าต่างพร้อมกับกระถางต้นไม้กระถางหนึ่ง

“ อะไร?”       แต่ว่าต่อให้ญาติดีกันแค่ไหน พอได้เห็นใบหน้าแย้มบานของหมอนี่มันก็อดที่จะแยกเขี้ยวใส่ไม่ได้...ต้องยอมรับว่าเขาเสียความเยือกเย็นทุกครั้งที่อยู่กับหมอนี่

“ ทานตะวัน ไม่รู้ว่ามาขึ้นอยู่แถวนี้ได้ไง?”     มือบางรับกระถางมา ก่อนจะมองลงไปที่ต้นไม้ต้นน้อยด้วยดวงตาอ่อนโยน

ร่างสูงลอบยิ้มก่อนจะเดินออกมาด้วยดวงตาอบอุ่น....ไม่เสียแรง...ที่เขาเฝ้าเพาะเจ้าทานตะวันต้นนั้นขึ้นมาละนะ

แล้วทุกๆวันหลังจากนั้น สิ่งแรกที่ร่างบางจะทำหลังจากที่นัยน์ตาสีมรกตลืมขึ้นมาก็คือการรดน้ำทานตะวันในกระถางที่วางอยู่ที่ขอบหน้าต่าง

จากต้นเล็กๆค่อยๆเติบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตามวันเวลาที่ผันผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

“ นี่มัน...กำลังออกดอกไม่ใช่หรอเนี่ย?”       น้ำเสียงเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ ใบหน้าสวยหันไปยิ้มให้นกนางแอ่นตัวน้อยที่เกาะอยู่ที่หน้าต่าง

“ เจ้านายของแกอยู่ไหนล่ะ? ถึงจะไม่จำเป็นแต่ฉันก็ควรจะบอกหมอนั่นซักหน่อย”       ใบหน้าสวยยิ้มภาคภูมิใจเงยหน้าขึ้นมาจากกระถางต้นไม้เพื่อมองหาใครอีกคน ที่ถ้าเป็นปกติเวลาแบบนี้คงวิ่งหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่แถวๆลานซักผ้าไม่ก็ยอดประภาคาร แต่วันนี้กลับมีแต่ความเงียบ

ไปไหนกันหมดนะ? ทั้งคนทั้งหมา....

ร่างบางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวลน้อยๆ ทุกๆวันท้องฟ้าจะสดใส แต่วันนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ ในเมื่อตอนนี้มีเมฆเคลื่อนตัวอยู่เต็มท้องฟ้าพาให้ดูมืดครึ้ม

ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน ร่างบางจึงวิ่งออกมาจากห้องนอน ก่อนจะพบคนที่เขามองหามาตั้งแต่เช้าในสภาพรีบร้อน

“ มีอะไรหรือเปล่า?”     ร่างบางถามในขณะที่ร่างสูงสะบัดเสื้อกันฝนก่อนจะคลุมลงไปบนตัวแล้วเตรียมจะเดินออกไป

“ พายุจะเข้าน่ะ ฉันต้องไปเปลี่ยนไฟบนประภาคารกับลงไปปักหลักกั้นเรือ นายอยู่นี่นะโกคุเดระ จิโร่ด้วย”       ใบหน้าคมยังคงสบายๆถึงแม้จะตรงข้ามกับท่าทางอยู่ไม่ใช่น้อย เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างบางที่ได้แต่ยืนมองตามออกไปด้วยสายตากังวล

พายุเข้างั้นหรอ....

เสียงกึกๆของลมที่ปะทะเข้ามาที่หน้าต่างทำให้ร่างบางที่ยืนอยู่ในบ้านคนเดียวเริ่มลุกลี้ลุกลน ขาเรียววิ่งวนไปทั่วบ้านเพื่อปิดหน้าต่างประตูให้เรียบร้อย ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจว่าบ้านไม้สีขาวหลังนี้จะทนแรงพายุได้แค่ไหน แต่มันก็ตั้งอยู่นี่มาเป็นสิบปี คงจะไม่เป็นไรมั้ง

“ อ๊ะ....ทานตะวัน...”       ร่างบางวิ่งกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะเปิดหน้าต่างออกอีกครั้ง ลมแรงพัดพาละอองฝนเข้ามาปะทะใบหน้าสวยจนต้องหรี่ตา มือคว้ากระถางทานตะวันที่วางอยู่นอกหน้าต่างเข้ามาไว้ในบ้านได้สำเร็จ ก่อนที่แขนบางจะดึงหน้าต่างต้านกับแรงของลมพายุจนมันกลับมาปิดลงอีกครั้ง

“ เฮ้อ....”       มือบางลูบใบหน้าที่มีเม็ดฝนเกาะพราว สายตามองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งแทบจะมองไม่เห็นอะไร ทั้งบรรยากาศที่มืดครึ้ม ทั้งเม็ดฝนที่เทกระหน่ำลงมาจนกระจกของหน้าต่างนั้นสั่นไหว ในใจนึกเป็นห่วงคนที่ต้องวิ่งลงไปที่อ่าวเพื่อผูกเรือให้แน่น

“ เจ้านายของพวกแก...จะเป็นไงมั่งนะ....”       นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปยังความมืดในขณะที่มีเจ้านกนางแอ่นเกาะอยู่ที่ไหล่

“ หงิง...”      เสียงของเจ้าหมาที่ยืนอยู่ข้างๆราวกับกำลังปลอบใจ มือบางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู

“ ออกไปรอที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ”        ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปมองที่ยอดประภาคาร บัดนี้มีแสงไฟสว่างไสวอยู่บนนั้น อย่างน้อยหมอนั่นก็ทำสำเร็จไปเรื่องนึงแล้วละ

ไฟในเตาผิงถูกจุดขึ้น มือบางโยนท่อนฟืนเข้าไป....หมอนั่นคงจะกลับมาพร้อมกับร่างกายที่เย็นเฉียบเลยแน่ๆ เพราะงั้น.....

ใบหน้าสวยจู่ๆก็ร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่....ทั้งผ้าขนหนูที่เตรียมเอาไว้ ทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ ทั้งกองไฟที่จะให้ความอบอุ่น....เขากำลังเป็นห่วงหมอนั่น และกำลังทำอะไรต่อมิอะไรเพื่อหมอนั่น...นี่ตัวเขาเป็นอะไรไปแล้วกันเนี่ย?

“ พวกแกก็มานั่งรอตรงนี้สิ....จิโร่?...”       ร่างบางสะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่าน ก่อนจะหันไปเรียกเจ้าหมาตัวใหญ่ที่อยู่ๆมันก็เดินไปนั่งจ้องอยู่ที่ประตูหน้าอย่างไม่มีสาเหตุ

“ มีอะไรหรอ?”     ร่างบางลุกขึ้นไปหามันที่ประตู พยายามเพ่งมองไปในความมืดด้านนอกผ่านกระจกที่มีแต่เม็ดฝนกระทบเปาะแปะ

“ โฮ่ง! โฮ่งๆ”      เจ้าหมาตะกายขาหน้าลงไปที่ประตูเหมือนพยายามจะบอกอะไร นัยน์ตาสีมรกตไล่มองไปรอบๆแต่ก็มีเพียงความมืด

“ เอ๊ะ?!”      และเพราะว่ามันมีแต่ความมืดนั่นแหละ จึงทำให้เห็นได้ว่า แสงไฟที่มาจากยอดของประภาคารนั้นมีอาการแปลกๆไป มันไม่นิ่งอย่างที่ควรจะเป็น จะว่าเป็นเพราะลมก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะตอนนี้ร่างสูงคงจะเปลี่ยนไปใช้ไฟฟ้าสำรองแทนตะเกียงน้ำมันแล้ว ยิ่งนานเข้าไฟก็ยิ่งกระพริบติดๆดับๆ

หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเครื่องปั่นไฟสำรอง?

ร่างบางหันไปหันมารอบๆตัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง จะรอให้หมอนั่นกลับมาก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน และถึงเขาจะไม่ใช่คนเดินเรือ...ขนาดอยู่ในบ้านที่ปลอดภัยยังรู้สึกได้เลยว่าพายุและท้องทะเลข้างนอกนั้นน่ากลัว ถ้าหากแสงไฟนำทางหายไปคนพวกนั้นคงสิ้นหวังแน่ๆ

ร่างบางตัดสินใจค้นหาเสื้อกันฝนกับตะเกียงน้ำมันในลิ้นชักที่เห็นร่างสูงหยิบออกมา แล้วสายตายังมองเห็นผ้าใบผืนใหญ่จึงหยิบมันออกมาด้วย

“ จิโร่...แกอยู่นี่แหละ...รอหมอนั่นกลับมานะ...รู้ไหม”       ใบหน้าสวยหันไปสั่งเจ้าหมาที่ร้องหงิงๆ เสื้อกันฝนถูกสวมทับชุดนอนกระโปรงของแม่ที่ใส่อยู่จนกลายเป็นชุดปกติไปแล้ว

“ จิ๊บๆ”     เจ้านกนางแอ่นบินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าตู้รองเท้า ให้ร่างบางสงสัยก่อนจะก้มลงไปเปิดแล้วก็พบกับรองเท้าบูทชาวสวนสูงถึงหัวเข่า

“ ขอบใจนะ โคจิโร่”     รอยยิ้มถูกส่งไปให้ ก่อนที่ร่างบางจะหันกลับมายืนประจันหน้ากับประตูที่ยังมีเสียงกึกๆของการต่อต้านลมพายุไม่ได้หยุดหย่อน นัยน์ตาสีมรกตฉายแววแข็งกร้าวก่อนจะเปิดประตูออกไป

“ อุ...”       ข้างนอกนั้นโหดร้ายอย่างที่คิด ทั้งลมทั้งเม็ดฝนหนาทึบกำลังกระหน่ำลงมายังร่างบางที่พยายามเดินไปตามสันเขาอย่างเชื่องช้า สองแขนปกป้องผ้าใบและตะเกียงน้ำมัน ถึงแม้ว่าลำตัวบางแทบจะถูกพัดปลิวไปกับสายลมอำมหิตแต่ดวงตาที่มุ่งมั่นก็ยังไม่สั่นคลอน

จะให้แสงไฟบนประภาคารดับลงไม่ได้...

เพราะมันนำทางให้กับเรือไม่ให้อับปาง...

แสงสว่างนั้นจะต้องคงอยู่ตลอดไป...

เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องปกป้องมัน เพราะนั่นคือการช่วยหมอนั่นอีกทาง...

เพราะหมอนั่นก็เป็นแสงสว่างสำหรับเขา ที่อยากจะให้คงอยู่ต่อไปเช่นกัน...

“ อื้อ”      เสียงครางน้อยๆลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่ม นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองหาทางเดินหินที่ซ่อนอยู่ในซอกหลืบ ทั้งเสียงหวีดหวิวของลมพายุ ทั้งสายฝนที่เทกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งจนร่างบางได้แต่ตัวสั่นน้อยๆ ใบหน้าสวยหันไปหันมาก่อนจะพบซากของอะไรบางอย่างกองอยู่ที่พื้น

“ นี่มัน...หลังคาของอาคารเครื่องปั่นไฟ?”      ซากหลังคาสังกะสีกำลังกระพือขึ้นลง อยู่ที่พื้น ที่มันยังไม่หลุดลอยไปไกลเพราะว่าติดซอกหินอยู่นั่นเอง

“ ตายละ...ถ้าหลังคามาอยู่นี่ แล้วเครื่องปั่นไฟไม่เปียกหมดแล้วหรอเนี่ย?”     ใบหน้าสวยพูดออกมาอย่างหวาดผวา ใบหน้าได้แต่หันไปหันมาอย่างร้อนลน จนในที่สุดก็มองหาทางเดินหินที่ซ่อนอยู่ในความมืดเจอ

เสียงย่ำน้ำที่เริ่มไหลลงไปตามทางเดินดังคละเคล้าไปกับเสียงเม็ดฝน ทางเดินที่ลาดลงยิ่งลื่นขึ้นเป็นเท่าตัวทำให้ร่างบางจำต้องเดินให้ช้าลงเพื่อไม่ให้หกล้มจนตะเกียงดับไปเสียก่อน ทั้งๆที่ใจอยากจะไปให้ถึงปากถ้ำทางลอดให้เร็วที่สุดแท้ๆ

รอบกายมีแต่ความมืดถึงแม้จะไม่วังเวงแต่พายุบ้าคลั่งก็ทำให้รู้ว่าธรรมชาตินั้นมีพลังรุนแรงแค่ไหน ใบหน้าสวยได้แต่ก้มงุดแล้วใช้เพียงแสงน้อยนิดนำทางไปจนมองเห็นปากถ้ำอยู่ไกลๆ อาคารที่ตั้งอยู่ข้างๆไม่มีหลังคาแล้วอย่างที่คาด

ร่างบางหันไปหันมาอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง หลังจากเหยียบเข้าไปในอาคารเล็กๆได้สำเร็จ เขามาถึงนี่ได้แล้วก็จริงแต่ไม่ได้มีความรู้เรื่องเครื่องปั่นไฟเลยแม้แต่น้อย แรงสั่นสะเทือนทำให้รู้ว่ามันยังทำงานอยู่ แต่ว่ามีอะไรเสียหายแค่ไหนเขาก็ดูไม่เป็น....เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไร้ประโยชน์ก็คราวนี้เอง

“ ทำไงดีเนี่ย....”       ได้แต่ครางออกมาอย่างสิ้นหวัง....ก้มลงมองผ้าใบในมือ...ไอ้นี่อาจจะช่วยกันฝนได้บางซักหน่อยก็ยังดี

สายตาแลหาว่าจะผูกมันยังไงดี และแล้วก็เห็นท่อนเหล็กสี่อันวางอยู่ข้างๆฐานเครื่องปั่นไฟ มือบางค่อยๆวางตะเกียงน้ำมันลงที่หน้าประตู สายฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อนจนใบหน้าสวยนั้นเปียกปอนไปหมด

มือบางหยิบท่อนเหล็กก่อนจะพยายามใช้น้ำหนักทั้งหมดกดมันลงไปที่พื้นดิน จากนั้นก็เอามุมของผ้าใบมาเกี่ยวเอาไว้ เสียงลมหวีดหวิวหนักหน่วงมากขึ้น ดูเหมือนเขาต้องเร่งมือแล้วเพราะฝนเริ่มตกหนักขึ้นจนแทบจะมองไม่เห็นอะไร

ร่างบางย้ายไปที่อีกมุมหนึ่งของเครื่องปั่นไฟ ลากผ้าใบคลุมมันอย่างยากลำบากเพราะลมก็คอยจะพัดไปอีกทาง มือกดแท่งเหล็กลงไปในพื้นดินก่อนจะเกี่ยวมุมที่สองของผ้าใบจนสำเร็จ

“ แฮ่ก แฮ่ก....”      เล่นเอาหอบเลยแหะ....มือเปรอะเปื้อนไปด้วยฝนและดินโคลนยกขึ้นลูบหยาดน้ำบนใบหน้าก่อนที่สายตามุ่งมั่นจะหันไปที่มุมที่สาม ขาเรียวก้าวไปพร้อมกับชายอีกข้างของผ้าใบที่ยังคงถูกลมพัดกระพือตลอดเวลา

“ อยู่นิ่งๆหน่อยสิ...”      ความจริงไม่ใช่วิสัยของเขาที่จะพูดกับตัวเอง แต่ทว่าเวลาแบบนี้ความมืดและความกลัวทำให้ไม่อาจทนอยู่อย่างเงียบๆได้ มือกดแท่งเหล็กท่อนที่สามลงไปและเอาชายผ้าใบเกี่ยวจนเสร็จ

“ เหลืออีกอันเดียว....”      นัยน์ตาสีมรกตมองตรงไปที่มุมใกล้ประตู และในขณะที่ขากำลังจะก้าวไปถึง

เปรี้ยง!!!!

จู่ๆสายฟ้าก็ฟาดดังสนั่น ร่างบอบบางก้มลงปิดหูเอาไว้อย่างตกใจกลัว แขนจึงไปโดนตะเกียงน้ำมันก่อนที่แสงไฟเพียงดวงเดียวจะค่อยๆกลิ้งลงไปตามทางเดินหินไปต่อหน้าต่อตา สายน้ำที่ไหลลงมาตามทางเดินทำให้ไฟดับวูบทันที

“ ไม่นะ....”       ดวงตาคู่สวยสั่นพร่าราวกับว่าน้ำตามันกำลังจะรื้นขึ้นมา รอบกายตอนนี้มืดสนิท แต่ลมพายุที่พัดอยู่รอบๆก็ยังรุนแรงไม่ได้หยุด ใบหน้าสวยหันไปมองเงาดำๆของผ้าใบก่อนจะรวบรวมแรงใจที่เหลืออยู่น้อยนิดแล้วดึงมันขึ้นมา

เคร้ง....

เสียงท่อนเหล็กกลิ้งไปทางไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้ร่างบางไม่สามารถจะมองเห็นอะไรได้อีก...ทำไงดี....มีแต่คำคำนี้ที่ลอยวนเวียนอยู่ในหัว และไม่ว่าจะคิดยังไงก็ยังหาทางแก้ไขไม่ได้ ร่างบางจึงได้แต่ยืนจับมุมผ้าใบเอาไว้แบบนั้น

“ ฮึก....”      น้ำตามันไหลลงมาเองทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่ร่างกายก็เป็นไปตามสัญชาติญาณ ที่ตอนนี้ทั้งกลัวทั้งไม่รู้จะทำยังไง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นอะไร จะร้องเรียกใครก็โดนเสียงฝนกลบจนหมด มือบางยกขึ้นปาดน้ำตา...ทำไมใบหน้าของหมอนั่นถึงลอยมาเต็มไปหมด....เขากลัว...เขาอยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหมอนั่น...อยากให้มือที่อบอุ่นคู่นั้นยื่นเข้ามาช่วย...

“ ...ยามาโมโตะ....”        ถึงจะรู้ว่าเรียกไปอีกฝ่ายก็ไม่อาจจะได้ยิน แต่สมองก็ไม่อาจห้ามริมฝีปากได้

“ แกอยู่ไหน....ฮึก....”       

เปรี้ยง!!!

เสียงฟ้าร้องยิ่งทำให้ร่างกายที่เย็นเฉียบสั่นสะท้านเข้าไปใหญ่ มือที่จับผ้าใบอยู่ถึงกับสั่นระริก ความมืดทำให้รู้สึกสิ้นหวัง ร่างบางนั่งลงไปกับพื้นดินก่อนจะกอดเข่าเอาไว้ มือพยายามยื้อยุดผ้าใบไม่ให้ลมหอบไป ต่อให้ต้องนั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ทั้งคืน เขาก็จะทำให้สำเร็จ

ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาตามสายลมที่โหมกระหน่ำ เขาคิดว่าหูเขาคงจะแว่วไปเองเพราะความกลัว

ถึงได้ยินชื่อของเขาเคล้ามากับเสียงของสายลมนั่น...

“ โกคุเดระ!!!!”   

“ โกคุเดระ!!”

เอ๋?...ไม่ใช่นี่?...ใบหน้าสวยเงยขึ้นจากหัวเข่า เสียงเรียกชื่อเขามันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปในความมืดก่อนที่มันจะค่อยๆเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแสงไฟจากตะเกียงที่กำลังใกล้เข้ามาฉายให้เห็นเงาของคนที่เขาเฝ้าร้องเรียกอยู่ในใจกำลังวิ่งลงมาตามทางเดิน

“ โกคุเดระ!”        ร่างสูงที่มีสีหน้าร้อนลนอย่างที่อีกคนไม่เคยเห็นมาก่อนวิ่งลงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า แล้วอ้อมแขนก็คว้าลำตัวบางเขาไปกอดเอาไว้ให้นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เบิกกว้างเข้าไปใหญ่

“ นายไม่เป็นไรใช่ไหม...ดีจริงๆ...โกคุเดระ...ขอบคุณจริงๆที่นายยังปลอดภัย....”       ใบหน้าคมแนบอยู่ที่หัวไหล่บาง ถ้อยคำพร่ำกระซิบนั้นเหมือนจะพูดกับตัวเองซะมากกว่า แต่ทว่า...แค่ได้อยู่ในอ้อมแขนคู่นั้นมันก็ทำให้ความหวาดกลัวทั้งหมดที่ร่างบางมี มลายหายไปจนแทบไม่น่าเชื่อว่ามันจะเคยเกิดขึ้น

“ ยามา...โมโตะ...”      สองแขนบางกอดตอบไปที่แผ่นหลังกว้างทั้งๆที่ผ้าใบก็ยังอยู่ในมือ เนื้อตัวที่สั่นระริกโดนความอบอุ่นโอบกอดให้กลับมาเป็นปกติ ใบหน้าสวยซุกลงไปที่แผ่นอกกว้าง หยาดน้ำตาก็หายไปเพียงแค่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจจากแผงอกนั่น

“ ขอโทษนะ...โกคุเดระ...ที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว กลัวมากไหม...ฉันขอโทษจริงๆ.....”       ร่างสูงพร่ำกล่าวขอโทษทั้งๆที่ยังไม่ละออกมาจากร่างบาง ใบหน้าที่ซุกอยู่ทีแผงอกได้แต่ส่ายไปมา ก่อนที่ร่างบางจะเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากัน

“ ไม่เป็นไร....ฉันอยากช่วย...”       มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหัวสีเงินที่เปียกลู่อย่างปลอบโยน

“ อะ เอ่อ...แก...ดูเครื่องปั่นไฟสิ....”      ร่างบางผละออกมาจากแผงอกอบอุ่นอย่างเขินอาย ก่อนจะให้อีกฝ่ายดูเครื่องปั่นไฟสำรองว่ามันเป็นอะไรหรือเปล่า

ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะก้มลงไปหยิบท่อนเหล็กมาปักแล้วย้ายชายผ้าใบในมือบางมาเกี่ยวเอาไว้ ใบหน้าคมก้มลงไปดูเครื่องปั่นไฟที่อยู่ใต้ผ้าใบ มือใหญ่ยื่นเข้าไปหมุนอะไรบางอย่างแล้วผ้าสะอาดที่อยู่ในอกเสื้อก็ถูกนำออกมาเช็ดส่วนที่เปียกฝน

“ ขอบใจนายจริงๆโกคุเดระ เพราะถ้ามันเปียกมากไปกว่านี้ละก็ คงได้พังจริงๆแน่”      ใบหน้าคมหันมาบอกทำให้อีกคนที่ยืนลุ้นอยู่ข้างหลัง เผลอยิ้มออกมา เพราะว่าเป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขาพอจะมีประโยชน์บ้าง

“ แค่นี้คงพอกันอยู่ได้แล้วละคืนนี้”      หลังจากช่วยกันทำผ้าใบให้ดูแข็งแรงพอ ร่างสูงก็มายืนปาดน้ำฝนบนใบหน้าอยู่ไม่ห่างจากเครื่องปั่นไฟ

“ นี่...จะกลับขึ้นไปได้หรอ?....”       ร่างบางซึ่งกอดตะเกียงน้ำมันเอาไว้เอ่ยอย่างกังวลเมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ที่ดูเหมือนว่าทั้งลมพายุทั้งสายฝนจะกระหน่ำลงมาหนักกว่าเดิม อีกทั้งสายฟ้าก็ผ่าฟาดลงมาไม่ได้หยุด น้ำที่ไหลลงมาตามทางเดินก็สูงจนจะถึงครึ่งหน้าแข้งอยู่แล้ว ขนาดตอนที่เดินลงมาน้ำแค่ไม่ถึงห้าเซ็นต์ยังเดินลำบาก แล้วนี่จะขึ้นไปทั้งๆที่น้ำสูงขนาดนี้...

“ คงต้องหลบอยู่ในถ้ำทางลอดนั่นก่อน รอไว้ให้ฝนเบากว่านี้แล้วค่อยขึ้นกัน”      ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะจับมือบางที่เย็นเฉียบด้วยสายฝนเอาไว้ ก่อนจะพาเข้าไปในถ้ำ ผนังหินนั้นช่วยกันทั้งลมพายุทั้งสายฝน จะมีก็แต่น้ำที่ไหลลงมาตามทางเดินที่ลอดผ่านถ้ำไปก็เท่านั้น

“ แถวปากถ้ำอีกฝั่งจะมีแง่งหินยื่นออกมา เราขึ้นไปนั่งอยู่บนนั้นได้”       มือใหญ่ยกตะเกียงน้ำมันขึ้นส่องทาง ส่วนมืออีกข้างก็ยังคงจับมือบางเอาไว้ เดินไปไม่นานก็มองเห็นแง่งหินที่ว่า มันใหญ่พอที่จะให้คนสองคนขึ้นไปนั่งได้อย่างสบายๆและน้ำที่ไหลลงมาตามทางเดินก็ท่วมไม่ถึงด้วย

“ ถอดเสื้อกันฝนออกก่อนแล้วกัน”      เสื้อกันฝนสองตัวถูกพาดตากเอาไว้ และด้วยพื้นที่จำกัด ร่างทั้งสองร่างจึงนั่งอยู่ใกล้ชิดแทบจะติดกัน

“ กลัวรึเปล่า?”     เสียงทุ้มถามออกมาจากใบหน้าคมที่หันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ .......”    ใบหน้าสวยที่ก้มงุดอยู่กับหัวเข่าได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ

“ ฮะ ฮะ ถ้าง่วงก็พิงไหล่ฉันไว้ก็ได้นะ”     ใบหน้าคมเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่อีกคนนี่สิ...

“ ไอ้บ้า! ชั้นไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ จะได้นอนแต่หัวค่ำน่ะ”      ใบหน้าสวยหันมาด่าให้ ก็จริงที่ตอนนี้ยังไม่ทันจะมืดดีด้วยซ้ำหากเป็นวันปกติที่ไม่ใช่วันพายุเข้าแบบนี้

“ ฮะ ฮะ ฮะ”      เสียงหัวเราะดังคละเคล้าไปกับเสียงด่าทออีกพักใหญ่ เมื่อความอุ่นใจที่ได้เห็นอีกคนอยู่ใกล้ๆมาแทนที่ความหวาดกลัว ทุกอย่างจึงกลับสู่สภาวะปกติ

ถึงจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่เด็กอนุบาล แต่ตอนนี้ร่างบางก็หลับปุ๋ยแถมเอนหัวมาซบอยู่ที่ไหล่กว้างไปแล้วเรียบร้อย ใบหน้าคมได้แต่ก้มมองทั้งรอยยิ้ม....คงจะทั้งเหนื่อยทั้งหวาดกลัวเลยสินะ....ตอนที่เขารู้ว่าร่างบางหายไปจากในบ้านก็เล่นเอาแทบคลั่ง ในใจนึกเป็นห่วงจนแทบจะทนไม่ไหว เพราะเขารู้จักความโหดร้ายของธรรมชาติดี ว่ามันไม่เคยปราณีใครแม้แต่คนเดียว....ตอนนั้นเขากลัวจริงๆ...กลัวว่าจะไม่ได้เห็นร่างบางอีก....กลัว....ว่าไข่มุกของเขามันจะจมลงท้องทะเลไป...

“ ทำไงดีโกคุเดระ....ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายแบบนี้...ฉันจะทำยังไงดี....”        ได้แต่พร่ำบอกกับใบหน้าใสที่หลับสนิท...เพราะไม่กล้าที่จะบอกไปตรงๆ

.....เพราะคำถามที่นายเคยถามฉันเอาไว้....ว่าต้องการอะไรจากนาย....

ถึงแม้เขาจะเริ่มรู้ตัวแล้ว ว่ารู้สึกยังไงและต้องการอะไร...แต่เพราะคำถามนั้นมันก็ทำให้ไม่กล้าที่จะทำอะไรต่อไป

....เพราะกลัวที่จะสูญเสียนายไป.....

จึงต้องจำเก็บทุกอย่างเอาไว้...ให้อยู่แต่ในใจของเขาเท่านั้น

แสงไฟจากตะเกียงส่องสลัวๆไปทั่วทั้งถ้ำ ใบหน้าสวยที่เอนซบอยู่ที่หัวไหล่นวลเนียนยามเมื่อต้องแสงตะเกียง แพขนตายาวแนบไปกับแก้มใส ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อดูนุ่มนิ่มจนคนที่จ้องมองเผลอขยับใบหน้าเข้าไปใกล้  ใบหน้าคมก้มลงไปก่อนจะแนบริมฝีปากแตะลงไปที่กลีบปากสวย ความหวานล้ำทำให้อยากจะทำมากไปกว่านี้

แต่ทว่า ใบหน้าจำต้องละออกมา นัยน์ตาสีเปลือกไม้ผงะไปกับการกระทำของตัวเอง

แย่แล้ว....

เขาเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่อยู่....

หากยังอยู่ใกล้ หากยังเห็นความงดงามของไข่มุกเม็ดนี้ต่อไป เขาอาจจะหลงใหลจนเผลอทำอะไรลงไป....

ฉัน....ควรจะทำยังไงดี....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

แบ่งช่วง ไร้สาระ เวิ่นออกเป็นสองช่วงแล้วกันเนอะ อีกช่วงก็ท้ายตอนหน้าค่า เพราะว่าเรื่องนี้...สองตอนจบเท่านั้น ฮี่ๆๆๆ ไม่ได้พบได้เจอกับคำว่า “End” มานานสุดแสนจะดีใจล่ะค่ะงานนี้ >w< คิดดู ขนาด Bios เหลืออีกแค่อึดใจเดียว มันยังทำให้จบไม่ได้ซักที โฮกกกกก ทำไมตรูเป็นคนแบบนี้!!! (รออีกนิดนะเรื่องนั้น แต่งตอนจบไปได้ครึ่งพาร์ทแล้วค่ะ T^T)

ช่างมันเหอะ(เอ่อ...) มาพูดถึง Light-House หรือ “ประภาคาร” กันบ้างดีก่า ว่ามันได้แต่ใดมา...ความจริงใช้เวลาสามอาทิตย์กว่าในการแต่งเรื่องนี้ค่ะ ไม่ได้นอนกลิ้งไปกลิ้งมาดูบอลยูโรไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ใครๆคิดหรอกน่า ฮ่าๆๆ พูดถึงบอลยูโร.....อย่าลืมแวะไปอ่าน Reino de Espana : Love of Barcelona กันนะค้า...ชื่อภาษาไทยก็ เรย์โน เด เอสปาญ่า ภาค มนต์รักคาตาลัน ค่า....ตอนนี้ลงอินโทรเอาไว้ เนื้อเรื่องไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเรย์โนภาคก่อนเท่าไหร่ เพราะเป็นคนละยุคกัน *w* แต่รับรองความเมามันส์(?)เค่อะ

เฮ้ย กลับมา!!!

อุเหม่...ออกนอกเรื่องเป็นไม่ได้...กลับมาที่ Light-House ของเราก่อน...คือวันหนึ่งในขณะที่นั่งเฝ้าช่างแอร์และตรูก็ไม่มีอะไรทำ ก็เลยหยิบหนังสือท่องเที่ยวญี่ปุ่นมาเปิดอ่านเล่นค่ะ แล้วก็ปรากฏว่า...มีภาพๆหนึ่งซึ่งติดตาแบบสุดๆ นั่นก็คือภาพของ แหลมซาตะ(Sata Cape) ซึ่งเป็นประภาคารโดดเดี่ยวที่ตั้งอยู่บนแหลมที่มีแต่ทะเลล้อมรอบ...เห็นแล้วมันทำให้นึกถึงยามะใสๆที่อยู่ที่นี่คนเดียวแล้วก๊กที่มีอดีตก็ลอยน้ำมาติดอยู่ด้วยกันอะไรเทือกนั้น...ภาพของสองคนมันสว่างไสวมากๆเลยค่ะในหัว....นะ...จิ้นจนอดใจไม่ไหวเลยตัดสินใจว่าจะแต่งให้กับน้องสาวคนสำคัญที่มีวันคล้ายวันเกิดในวันนี้เป็นของขวัญซะเลย (ตัดหน้าพี่เขยน้องเมียไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปดมาก กร๊ากกก) เพราะงั้นก่อนจะเวิ่นอะไรไปมากกว่านี้...แฮปก่อนเลยแล้วกัน 5555

สุขสันต์วันเกิดนะค้า น้องมิยะ >w<

โตขึ้นอีกปีแล้วนะเรา ยิ่งโตก็ยิ่งมีอะไรให้ทำเยอะ มีอะไรให้ต้องไปพบไปเจออีกเยอะ เพราะงั้นคุณพี่คนนี้ก็ขอให้น้องมิยะมีร่างกายที่พร้อม มีจิตใจที่พร้อม ที่จะสู้กับทุกสิ่งทุกอย่างแล้วฝ่าฟันมันจนสำเร็จลุล่วง แล้วเมื่อนั้นน้องสาวของพี่ก็จะมีความสุขแน่นอน

คำอวยพรดูมีสาระมาก ต่างจากของขวัญซึ่งมันออกจะตรงข้ามกับคอนเซ็ปต์ “กดก๊กทั้งน้ำตา” อยู่มากโขทีเดียว ฮะฮะฮะ แต่รู้ไหมว่าแบบนี้มันแต่งยากกว่ามากเลยอ่ะ ยามะสว่างๆเนี่ย >_< แบบว่าเรื่องนี้คุณพี่ทุ่มสุดตัวเลยจริงๆค่ะ 555 บทบรรยายอาจจะเยอะจนอ่านแล้วคิดว่ามันมากไป? แต่เก๊าอยากเก็บรายละเอียดฉากของเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะ แหะแหะ หวังว่าของขวัญชิ้นนี้จะทำให้อมยิ้มได้สักนิดดดดก็ยังดี ^ ^

ตอนจบขอเว้นช่วงซักสองวันนะก๊ะ จะพยายามเอามาลงให้ทันวันอาทิตย์นี้ แหะแหะ ก็ยังไม่เสร็จนั่นแหละ(โดนโบก) ฉากเอ็นซีเรื่องนี้ก็แต่งยากมากกกก เพราะยามะมันใสไง >////<