KHR Au.Fic[692718 8059] หิมะ..หยดน้ำ..ความรัก[Mukuro’s Route] : 14

KHR Au.Fic [692718  8059]…Yuki  Shizuku  Aishiteru [Mukuro ’s Route]…: 14

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

“ เลิกเรียกข้าว่า  “ท่านพี่” เสียที...สึนะโยชิ...”

น้ำเสียงนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยความดุดันกดต่ำกระซิบบอกคนที่ถูกกดข้อมือเอาไว้กับผนัง  ร่างเล็กได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างมึนงงเพราะไม่เคยเห็นร่างสูงเป็นแบบนี้มาก่อน....ก่อนหน้านี้ถึงจะมีบรรยากาศน่ากลัวๆอยู่รอบกาย แต่องค์ชายที่หนึ่งก็มักจะใจดีกับเขาเสมอ

“ ท่านพี่ท่านเป็นอะไรไป? คือว่า”

“ บอกว่าให้หยุดเรียกท่านพี่ไง!”        ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

งั้นหรอ...มันเป็นแบบนั้นเองหรอ....ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเอาแต่พึ่งพาร่างสูง....ซึ่งส่วนใหญ่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นคำสั่งของท่านพ่อที่ไม่ว่าใครก็คงไม่กล้าปฏิเสธ....แต่เขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วผู้เป็นพี่ชายคนนี้รู้สึกยังไง...อาจจะรำคาญกับคนไม่เอาไหนแบบเขา อาจจะเบื่อหน่ายที่ต้องคอยมาดูแลเขา หรือไม่ก็อาจจะรังเกียจ....น้องชายที่มีสายเลือดมาจากหญิงชั้นต่ำแบบเขา....

เพราะแบบนั้น ท่านจึงไม่อยากให้ข้าเรียกท่านว่าพี่ชายใช่ไหม....

นัยน์ตากลมโตหลุบมองพื้นด้วยแววหงอยเหงา

“ ท่านรังเกียจหรอ? ที่ต้องมีน้องชายเช่นข้า....ท่านรังเกียจหรอ....ที่คนซึ่งมีเลือดชั้นต่ำอย่างข้ามาคลุกคลีอยู่ข้างกายท่าน”        คำที่ร่างเล็กพูดออกมาทำให้นัยน์ตาสีดำกระตุกไปวูบหนึ่ง ดูเหมือนร่างเล็กจะเข้าใจผิด คิดว่าเขารังเกียจถึงไม่อยากให้เรียกว่าพี่ชาย

ทั้งๆที่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด...

เขาไม่ได้อยากเป็นพี่ชาย...แต่อยากเป็นอย่างอื่นที่มากกว่านั้น...และตั้งใจว่าคืนนี้จะต้องบอกกับคนตรงหน้าให้รู้เรื่อง

“ ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า...แต่ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเรียกข้าว่าพี่ชาย....เพราะว่าข้า.....”      นัยน์ตาคมกริบจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตที่ยังคงเต็มไปด้วยความหวาดผวาเจือปนความสงสัย  แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงแหวกอากาศของอะไรบางอย่างก็ทำให้สัญชาติญาณชายชาตินักรบจับไหล่เล็กแล้วพุ่งหลบไปที่อีกฝั่งของห้อง

ฉึก ฉึก ฉึก...

มีดสั้นสามเล่มปักเป็นแถวอยู่ที่พื้นเสื่อทาทามิ ทั่วร่างขององค์ชายที่หนึ่งเครียดขมึงขึ้นมาทันที...ไอ้พวกสัตว์กินพืชที่ไหน บังอาจมาบุกตำหนักของเขา!

“ อูยยย...”      เสียงครางเบาๆดังมาจากร่างเล็กที่หลบอยู่ด้านหลัง แรงกระแทกเมื่อกี้คงทำให้ข้อมือเล็กบาดเจ็บ

“ .........”    องค์ชายที่หนึ่งกัดฟันแน่น....เรื่องลอบสังหารว่าที่จักรพรรดิเป็นเรื่องปกติที่เขาพบเจอ...แต่ทำไมจะต้องมาเอาตอนนี้ด้วย  มือใหญ่ดึงทอนฟาออกมาจากในแขนเสื้อก่อนที่ดวงตาจะจ้องเขม็งไปยังบุรุษนิรนามที่อยู่ที่ชุดดำสนิทตรงหน้า

“ หึ....กล้ามากนะไอ้สัตว์กินพืช....ที่บุกเข้ามาในตำหนักข้าคนเดียวแบบนี้”     และแน่นอนว่าร่างในชุดดำนั่นต้องมีฝีมือที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ  ร่างสูงใหญ่นั่นยังย่างสามขุมเข้ามาเรื่อยๆอย่างไม่เกรงกลัวต่อกิตติศัพท์ขององค์ชายที่หนึ่ง....แบบนี้...นอกจากกล้าแล้วมันยังต้องบ้าด้วย

“ สึนะโยชิ...ปล่อยแขนเสื้อข้า...เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะจัดการมันเพราะยังมีอะไรที่ต้องพูดกับเจ้าต่อ”       เสียงนิ่งเอ่ยออกไป เพราะรู้สึกได้ถึงแรงดึงน้อยๆที่แขนเสื้อ

“ ทะ ท่านพี่....”       แม้แต่คนไม่เป็นเรื่องการต่อสู้ยังรู้สึกได้เลยว่าชายที่อยู่ในชุดดำนั้นน่ากลัวขนาดไหน มือเล็กปล่อยแขนเสื้อผู้เป็นพี่ชายอย่างหวาดๆ

ร่างสง่าขยับเลี่ยงออกมาจากร่างเล็ก นัยน์ตาสีดำจับจ้องอยู่ที่ศัตรูเขม็ง...หากพลาดไปแม้แต่เสี้ยววินาทีอาจหมายถึงชีวิต

ฟึ่บ!!

ประกายสีเงินสว่างแว่บเพียงชั่วพริบตาก่อนที่มันจะพุ่งไปปักอยู่ที่ผนังห้อง ร่างสง่าทำได้เพียงเบี่ยงตัวหลบอย่างเต็มกลืน....กลิ่นเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

“ ท่านพี่!!”       ถึงจะมองไม่เห็น แต่ร่างเล็กก็รู้สึกได้ว่าผู้เป็นพี่ชายได้รับบาดเจ็บ เพราะกลิ่นเหล็กมันลอยมาแตะจมูก

“ อย่าเข้ามา!”      เสียงดุดันตะโกนห้าม นัยน์ตาสีดำยังคงจ้องไปยังศัตรูอย่างไม่ลดละ....ฝีมือ....ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ...การออกอาวุธเมื่อครู่เขาดูไม่ทันเลยสักนิด

ฟึ่บ!!

ฟึ่บ!!!

แขนของคนตรงหน้าสะบัดอีก และองค์ชายที่หนึ่งก็ทำได้แค่กระโดดหลบ เพียงแต่...

เคล้ง!!  

มีดสั้นเล่มสุดท้ายถูกปัดทิ้งได้

“ เยี่ยมจริงๆ...สมเป็นองค์ชายที่หนึ่ง”      น้ำเสียงเย็นเอ่ยออกมาจากใบหน้าที่โพกผ้าสีดำ

“..........”       หมอนี่มีเป้าหมายอยู่ที่เขาอย่างชัดเจน เพราะถึงแม้ร่างเล็กจะยืนอย่างไร้การป้องกันอยู่ที่ผนังห้อง คนคนนี้ก็ไม่คิดจะไปเล่นงาน

มีดสั้นถูกสะบัดเข้าใส่องค์ชายที่หนึ่ง และมันเริ่มจะต่อเนื่องเรื่อยๆ ราวกับจะไม่ยอมให้คนที่ถูกเล่นงานได้หยุดพักหายใจ องค์ชายที่หนึ่งกระโดดหลบไปทั่วห้อง ถึงแม้พอจะมองทางอาวุธของอีกฝ่ายออกแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโต้กลับอาวุธระยะกลางแบบนั้นได้

“ แฮ่ก....แฮ่ก....”        เงาดำทะมึนนั่นยังไม่ทันขยับไปไหน แต่ร่างสง่ากลับเป็นฝ่ายหอบจนตัวโยน  นัยน์ตาสีดำจ้องอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ เหงื่อเริ่มไหลลงมาเต็มใบหน้า

“ ท่านพี่...”     ร่างเล็กเรียกเสียงแผ่วเบาหลังจากที่ยืนลุ้นจนตัวโก่ง อยากจะเข้าไปช่วยแต่ก็รู้ตัวว่าคงเข้าไปเกะกะ เพราะขนาดคนที่เก่งเหนือใครอย่างองค์ชายที่หนึ่งยังถูกเล่นงานซะขนาดนั้น  นัยน์ตากลมโตมองไปรอบๆกาย แต่ภายในห้องเรียบโล่งนี่ก็ไม่มีอะไรพอจะเอามาเป็นอาวุธได้เลยซักนิด

ฟึ่บๆๆ!!!

ประกายสีเงินคมกริบของมีดสั้นเริ่มออกอาวุธอีกครั้ง ร่างสง่ายกทอนฟาขึ้นมาปัดป้องไปเรื่อยๆ ดูเหมือนคราวนี้มีดสั้นจะเพิ่มจำนวนและจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะฆ่าเขาได้

“.........”      องค์ชายที่หนึ่งได้แต่กัดฟันกรอด ที่พื้นและผนังห้องเริ่มจะเต็มไปด้วยมีดสั้นจนไม่มีที่จะเหยียบอยู่แล้ว ถ้าหากว่ายังหาจุดอ่อนของอีกฝ่ายไม่ได้ละก็

ครืด....

เสียงประตูเลื่อนเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่วิ่งออกไป ทำให้องค์ชายที่หนึ่งได้แต่ตกใจ

“ สึนะโยชิ!!!”      นั่นเจ้าคิดจะทำอะไร?!

แต่ยังไม่ทันจะได้พักหายใจ ร่างสีดำตรงหน้าก็ปามีดมาอีกครั้ง ร่างสง่าได้แต่กระโดดหลบ จนซวนเซจะล้มลง กลุ่มมีดที่พุ่งตามออกมาทำให้นัยน์ตาสีดำเบิกกว้าง....ไม่ทันแน่ๆ....

เคล้ง!!!

เสียงมีดร่วงกราวลงไปกระทบพื้น นัยน์ตาสีดำที่เบิกกว้างยิ่งเบิกกว้างยิ่งกว่า เมื่อจู่ๆแผ่นหลังเล็กก็มายืนขวางอยู่ตรงหน้า ทวนสีดำสนิทที่ดูจะใหญ่เกินกว่าร่างกายกำลังหมุนวนอยู่ในมือเล็กก่อนจะกลับมาสู่ท่าเตรียมพร้อม....นั่นมันทวนของเขา....

“ ท่านพี่! เป็นอะไรหรือเปล่า? ข้าจำได้ว่าที่ห้องที่ข้าเคยมานอนอยู่ตอนที่ตกน้ำ ที่นั่นมีตั่งที่ตั้งดาบและทวนอยู่ด้วย โชคดีที่ข้าหามันเจอ”      ใบหน้าน่ารักหันมายิ้มให้เขาโล่งอก

“ ส่งทวนมา ข้าจะจัดการมันเอง”    

“ อื้อ”      มือเล็กส่งทวนให้กับผู้เป็นพี่ชาย ถึงแม้จะไม่ได้เก่งเท่ามุคุโร่ แต่เขาก็เป็นรองแค่เจ้านั่นคนเดียวเท่านั้น

เสียงการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด....จะว่าไปมันก็น่าแปลกที่ไม่มีทหารยามโผล่มาแถวนี้เลย ทั้งๆที่นี่คือตำหนักขององค์ชายที่หนึ่งซึ่งปกติแล้วจะมีเวรยามหนาแน่น

“ หว๋า...”       ร่างเล็กเองก็กระโดดหลบมีดสั้นพัลวัน ที่พื้นเสื่อทาทามิแทบไม่มีพื้นที่เหลือ และจังหวะก้าวกระโดดก็ทำให้ฝ่าเท้าสะดุดเข้ากับด้ามมีดที่ปักอยู่ตรงนั้น

ผลั่ก!!

เสียงล้มดังให้องค์ชายที่หนึ่งละสายตาจากศัตรูมามอง

“ สึนะโยชิ!”      ที่ท่อนแขนเล็กถูกมีดที่ปักระเกะระกะบาดจนเลือดไหลเป็นทาง ใบหน้าเล็กตกใจก่อนจะพยายามหันมาส่งยิ้มเฝือนๆให้ว่าไม่เป็นอะไร

แต่ในขณะที่ร่างสง่าละสายตา คมมีดนับสิบก็พุ่งตรงเข้ามาทันที

เคล้ง!!!

เกือบทั้งหมดถูกปัดได้....ยกเว้นสองเล่มที่ยังคงพุ่งตรงไปข้างหลัง....ข้างหลังงั้นหรอ....

“ สึนะโยชิ!!!”       เสียงตะโกนก้องดังพร้อมๆกับเสียงมีดปักลงไปที่โคนขาและใบหน้าของร่างเล็ก

“ อึก....”        มีดพุ่งเฉียดแก้มใสทิ้งแผลเป็นทางยาวก่อนจะปักไปที่ผนัง แต่ความเจ็บส่วนใหญ่กลับแล่นลิ่วมาจากต้นขา  และเมื่อนัยน์ตากลมโตก้มลงไปดู เลือดแดงฉานก็ไหลทะลักออกมาจนพื้นเสื่อทาทามิราวกับโรยเอาไว้ด้วยกลีบกุหลาบ

แล้วสติที่มีก็พลันดับวูบไป...

“ สึนะโยชิ!!!”       ร่างสง่าตะโกนออกมาดังก้อง อยากจะวิ่งเข้าไปดูอยากจะเข้าไปโอบอุ้ม

“ เจ้า....จะต้องโดนขย้ำตายเดี๋ยวนี้!”     รังสีอำมหิตแผ่ออกมาปกคลุมองค์ชายที่หนึ่งทันที ทวนสีดำพุ่งเข้าใส่ร่างสูงใหญ่อย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งแค่มีดสั้นดูเหมือนจะรับไว้ไม่ไหว

ผลั๊วะ!!

ด้ามทวนฟาดเข้าไปที่หน้าท้องของร่างในชุดดำก่อนจะเสยปลายคาง แต่อีกฝ่ายก็หลบได้อย่างเฉียดฉิว

“ แค่กๆๆ”       ร่างสีดำถอยหลังไปยืนโงนเงน ก่อนจะกระอักออกมาเป็นเลือด ปลายทวนที่เฉียดหน้าไปเมื่อกี้ทำให้ผ้าที่ปิดบังใบหน้าหลุดรุ่ย....ถึงจะมองไม่เห็นว่าเจ้านั่นหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เส้นผมสีทองแปลกประหลาดก็ทำให้องค์ชายที่หนึ่งถึงกับหยุดชะงัก

ชาวต่างชาติ?

“ แล้วข้า...จะมาใหม่....”         น้ำเสียงถึงจะขาดๆหายๆแต่ก็ยังฟังดูสบายดี ทวนสีดำขยับจะฟาดซ้ำคนที่คิดจะหนี แต่เชือกอะไรบางอย่างก็ตวัดออกไปจากในแขนเสื้อชุดดำแล้วเกี่ยวไปที่ขื่อบนเพดาน ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนโหนตัวเหวี่ยงออกไปจากในตำหนักจนได้  องค์ชายที่หนึ่งได้แต่มองอย่างเจ็บแค้น....อาวุธแปลกประหลาดนั่น....แส้?

“ สึนะโยชิ!”       ทวนในมือถูกเหวี่ยงออกไปก่อนที่องค์ชายที่หนึ่งจะวิ่งกลับไปดูคนที่สลบไสล ในใจนั้นทั้งหวาดกลัว ทั้งเจ็บปวด

ทำไมคนที่โดนทำร้ายถึงต้องเป็นเจ้าด้วย....ทำไมไม่เป็นข้าไปซะให้รู้แล้วรู้รอด...

ทำไมถึงต้องเป็นเจ้า...ที่เข้ามารับเคราะห์แทนข้า....

“ สึนะโยชิ....สึนะโยชิ!!!!”

ใบหน้าน่ารักหลับพริ้มอยู่บนฟูก เลือดที่ต้นขาออกมากจนใบหน้าที่เคยอมชมพูกลับซีดเซียว  ร่างสง่าขององค์ชายที่หนึ่งได้แต่นั่งมองอย่างห่วงใย มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมไปกอบกุมมือบางเอาไว้

เขานั่งอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อคืน จนกระทั่งแสงสว่างสาดกระทบผนังห้อง เขาก็ยังไม่ไปไหน

ถึงแม้หมอหลวงจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วก็ตาม แต่ร่างเล็กบางก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

มือใหญ่บีบมือเล็กก่อนจะยกขึ้นมาแนบที่ใบหน้าของตัวเอง.....แบบนี้มันเจ็บยิ่งกว่าหลายเท่า....ทำไมถึงไม่เป็นเขาที่บาดเจ็บเสียเอง

ได้ยินเสียงต้นห้องเอ่ยบอกว่าองค์จักรพรรดิเสด็จ ร่างสง่าจึงได้แต่วางมือบางลงช้าๆ....แล้วแบบนี้เขาจะสู้หน้าท่านพ่อได้ยังไง....เพราะสึนะโยชิบาดเจ็บเพราะเขา

“ สึนะโยชิเป็นยังไงบ้าง?”        ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามานั่งลงข้างๆอย่างใจเย็น มืออบอุ่นยกขึ้นไปลูบหัวลูกชายคนเล็กอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“ หมอหลวงบอกว่าแผลที่ต้นขาค่อนข้างลึกมาก คงต้องนอนพักอีกหลายวัน”       ถึงน้ำเสียงจะนิ่งแต่ฟังดูก็รู้ว่าองค์ชายที่หนึ่งกำลังรู้สึกผิด

“ ข้าไม่อยากจะโทษเจ้าหรอกนะเคียวยะ....เพราะรู้ว่ายังไงสึนะโยชิก็ต้องเข้าไปช่วยเจ้า....แต่เรื่องที่ข้าอยากรู้....”       องค์จักรพรรดิอยากจะปลอบโยนลูกชายคนโต.....ถ้ามันจะไม่ใช่เรื่องของลูกชายคนเล็กละก็นะ

“ สึนะโยชิไปอยู่ที่ตำหนักของเจ้าได้ยังไง”      ถึงแม้น้ำเสียงจะยังคงนิ่มนวลแต่มันกลับแฝงเอาไว้ด้วยความกดดันจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกกลัวขึ้นมา ร่างสง่าขององค์ชายที่หนึ่งได้แต่นั่งนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้

“ เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าตัวเองเป็นใคร....และตราบใดที่ยังไม่ขึ้นเป็นจักรพรรดิคนต่อไป  เรื่องลอบสังหารแบบนี้มันก็จะเกิดไปเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด”

“ ข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองได้....แต่คนที่ต้องอยู่รอบกายของเจ้านั้นไม่ใช่....”

“ ดูเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นตัวอย่างก็แล้วกัน  แล้วก็คิดเอาเอง....ว่าเจ้าควรจะทำอย่างไร”

องค์จักรพรรดิลูบหัวสีน้ำตาลสองสามทีก่อนที่จะลุกออกไป แต่ก่อนที่ประตูเลื่อนจะปิดลง ประโยคที่ทำเอาองค์ชายที่หนึ่งถึงกับกำมือแน่นก็ถูกเอ่ยออกมา

“ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารักน้องชายของเจ้าแค่ไหน...เจ้าอาจจะทนได้ถ้าเขาเป็นอะไรไป....แต่ข้า...ในฐานะพ่อที่รักเขามาก...ข้าทนไม่ได้ถ้าจะต้องเสียเขาไป”

......ข้าก็ทนไม่ได้.....

เป็นเสียงที่ก้องสะท้อนไปมาอยู่ในหัวใจขององค์ชายที่หนึ่ง องค์จักรพรรดิจากไปนานแล้ว ทิ้งเอาไว้แต่ร่างสง่าที่ยังคงก้มหน้านิ่ง นัยน์ตาสีดำที่เคยกล้าแกร่ง บัดนี้กลับมีแต่แววเจ็บปวดและเจ็บใจที่ตนคือต้นเหตุที่ทำให้คนที่ตนบอกว่ารักหนักหนาต้องบาดเจ็บขนาดนี้

ตอนที่เห็นเลือดมากมายออกมาจากตัวเจ้า ข้าก็แทบจะเป็นบ้าแล้ว

แล้วถ้าเจ้าเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ....

ข้าจะทนอยู่ได้ยังไง....

สองมือกำแน่นอยู่ที่หน้าตัก  นัยน์ตาสีดำปิดลงอย่างเจ็บปวด

เขาควรจะถอยห่างไปจากร่างเล็กๆนี่....

แต่ข้าจะตัดสินใจ....หลังจากที่ได้ฟังคำตอบจากเจ้า....

ว่าเจ้าไม่อยากอยู่เคียงข้างข้าเพราะว่ากลัวที่จะบาดเจ็บ....หรือว่า....เจ้าได้มอบหัวใจให้กับใครคนอื่นไปแล้ว

“ องค์ชาย....ฮึกฮึก....ฮืออออออ...ท่านจะตายไม่ได้นะ....อย่าทิ้งข้าไป....ฮือออออออ”       เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเจ้าคนที่อยู่หน้าห้องทำให้องค์ชายที่หนึ่งหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันไปมอง....มาได้ป่วนแบบนี้น่าจะมีอยู่คนเดียว...

“ โกคุเดระ...องค์ชายของเจ้ายังไม่ตายเสียหน่อยน่า...แต่ถ้าอยากจะร้องไห้ มาซบอกข้าก็ได้นะ”        น้ำเสียงสบายๆเอ่ยปลอบเจ้าคนที่คิดไกลไปถึงชาติหน้า    ร่างสง่าที่นั่งเฝ้าคนเจ็บอยู่ในห้องได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยออกไปว่า

“ พวกเจ้า...เข้ามาสิ”       เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ยังไม่ได้อนุญาติให้ใครเข้ามาเลย

เสียงประตูเลื่อนเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างบอบบางที่วิ่งถลามาคุกเข่าก่อนจะกอดหมับเข้าไปที่ร่างของคนที่ยังหลับอยู่....นี่ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงคว้าทอนฟาออกมาฟาดติดผนังไปแล้ว

“ ทำใจดีๆไว้นะองค์ชาย! ท่านจะไปเกิดเป็นดาวลูกไก่ไม่ได้นะเพราะท่านมันเป็นสายพันธ์ปลา”      ดูท่าทางจะคิดมากจนเริ่มเพี้ยนไป...ร่างสูงใหญ่ที่เดินมาด้วยกันได้แต่เกาหัวหัวเราะแทนอีกคนที่ยังพร่ำเพ้อไปเรื่อย

“ องค์ชายที่หนึ่ง...ข้าว่าท่านกลับไปพักผ่อนบ้างก็ดีนะ ตรงนี้ให้ข้ากับโกคุเดระเฝ้าแทนก็ได้ เมื่อคืนท่านคงไม่ได้นอนเลยละสิ...ส่วนข้าบังคับให้โกคุเดระนอนหลับมาเรียบร้อยแล้วละ”       ใบหน้านิ่งเฉยมองทั้งสองคนก่อนจะพยักหน้าช้าๆ....เขาเองก็เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ....หากได้ถอยกลับไปตั้งหลัก บางทีอาจจะหาทางออกของเส้นทางที่มืดมนนี้จนเจอก็ได้

“ ฝากด้วยล่ะ”        น้ำเสียงนิ่งเอ่ยออกมาก่อนที่ร่างสง่าจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกจากห้องไป

จากวันผ่านมาเป็นคืน

แสงแดดอบอุ่นถูกแทนที่ด้วยความมืดที่เย็นเยียบ ร่างสูงโปร่งในชุดยูคาตะสีขาวยืนรับลมอยู่ใต้ต้นซากุระที่บัดนี้มีแต่ใบสีเขียว สายลมอ่อนๆพัดให้ปลายผมสีน้ำเงินเข้มพลิ้วไหว เสียงเหยียบใบไม้ดังอยู่ที่ด้านหลัง ให้ใบหน้าเรียวเอ่ยถามอย่างรู้ทัน

“ ยามาโมโตะ....หายไปไหนมาทั้งวัน....ยังไงซะก็อย่าลืมว่าเจ้าเป็นทหารคนสนิทของข้านะ ไม่ใช่ของโกคุเดระ ฮายาโตะ”       ได้ยินเสียงหัวเราะสบายๆดังอยู่ข้างหลัง

“ ข้ามีข่าวน่าสนใจมาบอกท่านแทนคำขอโทษ”       เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาดูเหมือนว่าจะไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด

“ องค์ชายเล็กได้รับบาดเจ็บ....และตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นเลย”      ใบหน้าเรียวนิ่งค้างอย่างที่คนข้างหลังก็รู้ทันว่าองค์ชายที่สองนั้นกำลังคิดอะไรอยู่

“ เดี๋ยวข้าว่าจะไปลักพาตัวโกคุเดระมาสักสองสามชั่วยาม...ท่านมีอะไรก็รีบๆไปจัดการซะล่ะ”       แล้วร่างสูงใหญ่ก็หายไปโดยไม่รอฟังคำตอบ

“ คึหึหึ....ใครบอกว่าข้าจะไปดูเจ้าเด็กนั่นกันล่ะ”

เรียวนิ้วลูบไล้อยู่ที่แก้มใส รอยแผลเป็นทางยาวนี่ดูไม่เข้ากับใบหน้าของคนที่กำลังหลับพริ้มอยู่นี่เลยสักนิด

นัยน์ตากลมโตยังคงปิดสนิท นัยน์ตาสองสีจึงมองไล่ไปตามร่างกายบางโดยอาศัยเพียงแสงจันทร์ที่ส่องลอดมาจากแผ่นกระดาษที่แปะประตูบานเลื่อนอยู่เท่านั้น

ตามแขนก็มีแต่รอยแผล...และดูท่าว่าแผลที่ใหญ่จนทำให้สลบไปแบบนี้น่าจะเป็นแผลที่ต้นขานั่นมากกว่า นัยน์ตาสองสียังคงจับจ้องมองร่างกายเล็กด้วยสายตานิ่งสนิท

ไม่ชอบใจเลย...

ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้ใครที่ไม่ใช่ข้า มาสร้างรอยแผลให้เจ้าได้แบบนี้...

เจ้านี่มันน่าชิงชังจริงๆนะ สึนะโยชิ....

ร่างสูงโปร่งที่ยังอยู่ในชุดยูกาตะสีขาวนั่งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่งอยู่ข้างๆฟูก มืออีกข้างยันพื้นคร่อมลำตัวเล็กเอาไว้ ส่วนอีกข้างกำลังเอื้อมไปจับที่ใบหน้าใส....ใบหน้าที่มีรอยแผลกำลังดึงดูดให้ใบหน้าเรียวโน้มลงไปเรื่อยๆ จนลมหายใจแทบจะเป่ารดกัน และริมฝีปากนั้นก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

มีแต่ในนิทานปรัมปราเท่านั้นแหละ....ที่เชื่อว่าเมื่อเจ้าหญิงนิทราโดนเจ้าชายจุมพิตแล้วจะฟื้นขึ้นมา....

ริมฝีปากแนบลงไป.....

และเป็นเพราะนัยน์ตาสองสีปิดตาลงจึงไม่รู้เลยว่า นัยน์ตากลมโตกำลังค่อยๆเปิดขึ้นเรื่อยๆ....

“......มุคุ....โร่?”       เสียงแหบแผ่วเบาทำเอาร่างสูงเด้งตัวขึ้นไปอย่างตกใจ ใบหน้าเรียวขึ้นสีระเรื่อแต่ก็พยายามกลบเกลือนว่ามันไม่มีอะไร

“ เจ้าฝันไป....เมื่อกี้เจ้าฝัน....ว่าเห็นข้ากำลังจูบเจ้า”        พูดเองเออเองเสร็จสรรพ ใบหน้าเขินๆของคนที่มักจะร้ายกาจอยู่เสมอทำให้คนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาหัวเราะร่วน

“ แล้วนี่....ข้าฝันไปรึเปล่า....ที่ข้าเห็นเจ้าอยู่ตรงนี้”       ร่างเล็กพูดออกมาด้วยเสียงเบาหวิวของคนที่ยังไม่มีแรง

“ ใช่! เจ้าฝันไป”     

“ ถ้าหากเป็นฝัน....ถ้างั้นข้าคงทำแบบนี้ได้ใช่ไหม...”        จู่ๆมือเล็กก็ยื่นขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของร่างสูงแล้วดึงลงไปให้ริมฝีปากแนบชิดกันอีกครั้ง นัยน์ตาสองสีถึงกับเบิกกว้าง ร่างทั้งร่างถึงกับนิ่งค้างไปนาน

จนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอมาจากคนข้างล่าง....หลับไปแล้ว?

ร่างสูงละใบหน้าที่ร้อนผ่าวออกมาอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้อยากจะยิ้ม....

ใบหน้าเรียวสะบัดไปมา ก่อนจะหันไปทำหน้าคาดโทษคนที่หลับไม่รู้เรื่อง มือใหญ่ยกผ้าห่มขึ้นคลุมให้จนถึงคอ แล้วค่อยๆลอบออกมาจากห้องอย่างเงียบเชียบ

ทั้งๆที่เห็นพระจันทร์มานับครั้งไม่ถ้วน....แต่ทำไมพระจันทร์คืนนี้ถึงได้สวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนกันนะ....

ร่างสูงโปร่งเดินอมยิ้มไปตามทางเดินที่มืดสนิท....

หากจะกลับตำหนักของพระสนมเอก เดินกลับโดยผ่านตำหนักขององค์จักรพรรดิแบบนี้จะเร็วที่สุด.......แต่ก็ใช่ว่าใครจะทำแบบนี้ก็ได้หรอกนะ

ร่างสูงโปร่งเดินเลาะไปตามริมรั้วอย่างเงียบเชียบ  แต่แล้วเสียงพูดคุยที่ไม่ได้ตั้งใจจะมาได้ยินก็เข้าหูมาโดยมิอาจเลี่ยงได้

และเสียงมันก็มาจากภายในเรือนส่วนตัวขององค์จักรพรรดิ จนร่างสูงโปร่งจำต้องหยุดฟังเพราะหากยังเดินต่อไป คนที่อยู่ในนั้นต้องจับได้แน่ๆ

“ ทำได้ดีมากนะ....”        นัยน์ตาที่เคยอ่อนโยนของผู้ปกครองแผ่นดินบัดนี้มีแต่ความมืดมน

“ สมแล้วที่เป็นทหารองค์รักษ์อันดับหนึ่ง”       องค์จักรพรรดิมองตรงไปยังชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาชื่นชม....เส้นผมสีทองสว่างตัดกับชุดสีดำที่อีกฝ่ายสวมใส่....ถึงจะบอกว่าเป็นทหารองค์รักษ์แต่คนคนนี้ก็มักจะทำตามคำสั่งของเขาอยู่ในเงามืดเท่านั้น

“ เท่านี้....ก็คงแยกเคียวยะออกจากสึนะโยชิได้แล้ว....เพราะหากองค์ชายที่หนึ่งรักสึนะโยชิจริง....เขาจะต้องยอมปล่อยมือเพื่อให้สึนะโยชิปลอดภัยแน่ๆ...คนเป็นพ่ออย่างข้าย่อมรู้นิสัยลูกของตัวเองดี”

“ กลับไปได้แล้วละ”

ร่างสูงโปร่งยืนพิงผนังด้วยร่างกายแข็งทื่อ เหงื่อที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนไหลย้อยมาจากขมับ  ถึงแม้แสงเทียนในห้องจะดับไปนานแล้วแต่ร่างกายขององค์ชายที่สองก็ยังไม่อาจขยับไปไหนได้

.....คนที่สั่งให้มือสังหารไปลอบทำร้ายองค์ชายที่หนึ่ง.....คือท่านพ่อ....

องค์ชายที่สองเผลอกลืนน้ำลายลงคอ แผ่นหลังรู้สึกเย็นวาบกับการกระทำของผู้เป็นพ่อ 

ขนาดองค์ชายที่หนึ่งคือคนที่จะขึ้นเป็นจักรพรรดิ คือคนที่ท่านพ่อรักและไว้ใจไม่แพ้เจ้าเด็กที่น่าชิงชังนั่น....ท่านยังสั่งให้ทำร้ายได้โดยไม่ลังเล...

เพื่อแยกทั้งคู่ออกจากกัน....เพื่อทำให้เคียวยะยอมปล่อยมือจากสึนะโยชิ

นัยน์ตาสองสีมองไปที่พื้นดินอย่างเหม่อลอย...

แล้วถ้าเป็นเขาล่ะ.....

ท่านพ่อ......จะทำยังไง.......

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

กลับมาก็เอาเลยเร๊อะ!

ก็...ในขณะที่ชาวบ้านเค้าสาดน้ำกันเย็นฉ่ำ อินี่นอนกลิ้งอยู่บ้านปาหิมะ(?)อย่างเดียวเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ร้อนจนไม่กล้ายื่นแขนยื่นขาออกจากบ้านกันเลยทีเดียว เลยได้Guity Crownพ่วงมาด้วยอีกหนึ่ง ง๊ากกกกกก เค้ารักไกอ่า....สงสัยว่าจะได้ต่อ Blooming Heart ในเร็ววัน555

มาว่ากันด้วยเรื่องฟิคบ้าง...*จับไหล่Nakoluluซัง* เอา Mukuro’s Route มาลงให้อย่างว่อง เพราะงั้นไม่ต้องกลัวโดนลอบทำร้ายแล้วนะคะ ทางนี้เองก็โดนตีก้น (อันนั้นไม่เจ็บ แต่จิตสังหารจึกๆๆนี่มันเจ็บกว่า55) มาป้าบนึงเหมือนกัน กร๊ากกก  ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณคอมเม้นต์ ของทั้งสามคนมากๆเลยนะคะ แล้วก็ในเฟสด้วยนะ *w* เม้นต์ของน้องสโนว์นี่เปิดมาถึงขั้นตกใจ นึกว่าใครมาช่วยแต่งฟิค ฮ่าๆๆ อ่านเม้นต์จบแล้วอยากจะปั่นไฟแล่บให้จบภายในวันนี้เลยจริงๆอ่ะ กำลังใจท่วมท้น >////< ขอบคุณค่า

แล้วก็นะ...นอกจากเม้นต์ยังไม่พอ...ยังส่งหลักฐานว่าอ่านแล้ว(?)มาให้ด้วย  *น้ำตาไหลพราก* ไม่รู้จะสครีมยังไงแล้วอ่ะ ดีใจมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนเปิดมาครั้งแรกนี่กรี๊ดเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว *__* ง๊ากกกก รวบตัวมากอดรัดฟัดเหวี่ยง >w<

ไปดูกันเลยดีกว่า 

อันนี้เป็นตอนที่ สึนะได้รับโกโตะสีขาวที่ถูกทำลายไปคืนค่ะ อยู่ในตอนที่ 5 ....คุณมุเก็บชิ้นส่วนของโกโตะไปให้ช่างประกอบให้ใหม่ และถึงแม้ว่าจะไม่ยอมบอกว่าตนเองเป็นคนทำให้ แต่สึนะก็รู้...และตอนที่ได้รับของที่รักและหวงแหนที่คิดว่าถูกทำลายไปแล้วคืนมาจากคนที่บอกว่าเกลียดตัวเองหนักหนา ความรู้สึกมันเลยมากกว่าดีใจ......ฮืออออออ รวบทูน่ามากอด....รูปสวยมากกกกกก อารมณ์มันได้สุดๆเลยอ่ะค่ะ ซึ้งใจจนร้องไห้เนี่ย มันคือแบบนี้นี่แหละ TT^TTb

ส่วนอันนี้อยู่ในตอนที่ 6 ค่ะ  เป็นอีกฉากนึงที่ข้าพเจ้าเองก็ชอบมากๆๆๆ ฉากที่ดอกสึบากิลอยตามลมมาแล้วมาตกอยู่ในมือคุณฮิ คุณฮิเลยยื่นให้สึนะที่วิ่งตามดอกสึบากิมา แต่ว่าจะให้เฉยๆมันก็ง่ายไปเลยติดให้ที่โอบิด้วยมือของตัวเองเลย ส่วนตัวแล้วคิดว่ามันโรแมนติกสุดๆอ่ะ >/////<  แล้วน้องสโนว์ก็ถ่ายทอดออกมาเป็นภาพให้เห็น อ๊ากกกกกกกกกมันอบอวลมากๆเลยอ่ะค่ะ ชอบบรรยากาศของรูปนี้มากๆ ดูอุ่นๆดี คุณฮิหล่อ *q* ทูน่าก็น่ารัก >w< เป็นบรรยากาศของคู่รักที่ครั้งหนึ่งขอให้คุณฮิแกรู้จักหน่อยเถอะ หลังจากพยายามอดทนมาตลอด เจอแบบนี้เข้าไปก็เกือบหลุดเหมือนกันละ

ภาพนี้อยู่ในตอนที่ 11 ค่ะ  เป็นประกายม๊ากกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คุณมุขรา......*q*....ดะ เดี๋ยว หยุดก่อน...อะแฮ่ม....ฉากนี้คือฉากที่ทูน่ามาเจอคุณมุกำลังฝึกซ้อมทวนตามลำพังอยู่ในโรงฝึกน่ะค่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกแล้วคุณมุระยิบระยับสง่างามขนาดนี้ ตรูเป็นทูน่าไม่ใช่แค่จะยืนมองอย่างตะลึงงันนะ จะยืนน้ำลายยืดให้ดูเลยด้วยอ่ะ(<<น่าไม่อายมาก อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะเด็กดี) นี่ก็เป็นอีกหนึ่งฉากที่คนแต่งเองก็ประทับใจมาก คืออยากจะบรรยายให้คุณมุในฉากนั้นดูงดงาม สง่า พลิ้วไหวราวกับภาพวาดอะไรงี้....แล้วก็มาเป็นภาพวาดได้จริงๆ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณน้องสโนว์มากๆเลยค่ะ (ทูน่ารูปนี้ก็อย่างแบ๊วอ่ะ น่าลักกลับบ้านทั้งคู่เลยเหอะ โฮกกกกก)

ขอบคุณน้องสโนว์มากๆๆๆเลยค่ะ ชอบมากๆทั้งสามรูปเลยค่ะ เดี๋ยวเอาไปแปะไว้ในอัลบั้มด้วยดีก่า โอยอยากสครีมให้เสียสติจริงๆ ไม่ไหวแย้ววววววว

ว่าแต่อ่านทั้งสองพาร์ทไปพร้อมๆกันแบบนี้แบ่งอารมณ์กันถูกเนอะ ฮ่าๆๆ  งงอ่ะดี๊...ว่าทำไมพาร์ทคุณฮิ คุณฮิถึงได้เลวร้ายปานนั้น....ถูกค่ะ รูทของคุณฮิ เดอะลาสบอสก็คือตัวคุณท่านฮิบาริเองนั่นแหละ(แต่ไม่น่าจะ Bad endนะ) .....ส่วนรูทของมุคุคุ เดอะลาสบอสคือท่านพ่อค่ะ ที่คุณฮิโดนเนี่ยยังเด็กๆ คุณมุจะโดนหนักกว่านี้อีก ฮ่าๆๆ(ดูมันหัวเราะ = = เดี๋ยวก็โดนกระซวกซ้ำหรอก!) ยังไงซะคุณฮิก็เป็นคนที่เหมาะจะเป็นจักรพรรดิคนต่อไป ยังไงท่านพ่อก็ไม่เอาถึงตายหรอก....แต่คุณมุไม่ใช่...แถมยังมีพระสนมเอกอยู่อีกคน.....

เอาเป็นว่าแล้วเจอกันตอนหน้านะค้า.....ขอบคุณทุกๆการติดตามมากๆๆค่ะ >w<