KHR Au.Fic[182769 8059] หิมะ..หยดน้ำ..ความรัก[Hibari’s Route] : 14

KHR Au.Fic [182769  8059]…Yuki  Shizuku  Aishiteru [Hibari ’s Route]… : 14

: KHR Au Fanfiction

: 182769  8059 

: Romance Drama Incest

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

“ เลิกเรียกข้าว่า  “ท่านพี่” เสียที...สึนะโยชิ...”

น้ำเสียงนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยความดุดันกดต่ำกระซิบบอกคนที่ถูกกดข้อมือเอาไว้กับผนัง  ร่างเล็กได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างมึนงงเพราะไม่เคยเห็นร่างสูงเป็นแบบนี้มาก่อน....ก่อนหน้านี้ถึงจะมีบรรยากาศน่ากลัวๆอยู่รอบกาย แต่องค์ชายที่หนึ่งก็มักจะใจดีกับเขาเสมอ

“ ท่านพี่ท่านเป็นอะไรไป? คือว่า”

“ บอกว่าให้หยุดเรียกท่านพี่ไง!”        ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

งั้นหรอ...มันเป็นแบบนั้นเองหรอ....ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเอาแต่พึ่งพาร่างสูง....ซึ่งส่วนใหญ่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นคำสั่งของท่านพ่อที่ไม่ว่าใครก็คงไม่กล้าปฏิเสธ....แต่เขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วผู้เป็นพี่ชายคนนี้รู้สึกยังไง...อาจจะรำคาญกับคนไม่เอาไหนแบบเขา อาจจะเบื่อหน่ายที่ต้องคอยมาดูแลเขา หรือไม่ก็อาจจะรังเกียจ....น้องชายที่มีสายเลือดมาจากหญิงชั้นต่ำแบบเขา....

เพราะแบบนั้น ท่านจึงไม่อยากให้ข้าเรียกท่านว่าพี่ชายใช่ไหม....

นัยน์ตากลมโตหลุบมองพื้นด้วยแววหงอยเหงา

“ ข้าขอโทษ...หากมันทำให้ท่านรำคาญ ข้าก็จะขอให้ท่านพ่อเลิกให้ท่านมาสอนข้า ท่านจะได้ไม่ต้องมาคลุกคลีกับข้าอีก”        เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกไปตามความรู้สึก โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทุกคำพูดจะไปทำให้ร่างสูงถูกดึงลงสู่ความมืด

“ โอ๊ย!”         ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงไปที่ฟูกใหญ่กลางห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวตามไปคร่อมกดแขนและขาเล็กตรึงเอาไว้กับฟูก

“ ท่านพี่! ท่านโกรธอะไร หากข้าทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ ข้าขอโทษ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ”      ร่างเล็กพยายามอ้อนวอน ถึงจะไม่รู้ว่าร่างสูงคิดจะทำอะไรแต่บรรยากาศอันตรายที่อยู่รอบตัวก็กำลังบ่งบอกให้เขารีบหนี

“ ........อยากจะไปงั้นหรอ...แต่ขอให้รู้ไว้ว่าข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป...ไม่”        สิ่งที่อยู่ในใจขององค์ชายที่หนึ่งดูเหมือนจะได้รับคำตอบแล้ว....เขาไม่อาจะทนอยู่กับความสัมพันธ์หลอกลวงที่เรียกว่าพี่ชายกับน้องชายได้อีก....ทั้งๆที่พยายามหักห้ามใจตัวเอง....ทั้งๆที่พยายามจะอยู่เคียงข้างโดยที่ไม่เกินเลย

แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่เคยรักสึนะโยชิเหมือนน้องชายเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ก่อนหน้านี้เพราะไม่อยากถูกรังเกียจ อยากให้คนตรงหน้ายอมรับเขาจากหัวใจ ขอแค่ให้ได้อยู่ข้างๆจะในฐานะอะไรก็ช่าง

แต่พอเจ้าบอกว่าจะไป...เพราะหัวใจของเจ้าเริ่มรู้แล้วว่ารู้สึกอย่างไรกับมุคุโร่......

จะให้ข้าทนไหวได้ยังไง....

ในเมื่อเจ้าบอกว่าจะไป ข้าก็จะกักขังเจ้าเอาไว้

ข้าจะไม่สนใจอีกแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างเจ้าได้หรือไม่...เจ้าจะยังยิ้มให้ข้าอีกไหม....

เพราะต่อจากนี้ไป....คนที่เจ้าจะมองเห็น ต้องเป็นข้าคนเดียวเท่านั้น สึนะโยชิ

“ ท่านพี่...อ๊ะ”        มือใหญ่กระชากโอบิที่คาดเอวบางไว้ออกไป แต่ด้วยกิโมโนของราชนิกูลนั้นจะใส่ซ้อนทับนับไม่ถ้วน มือใหญ่จึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่แหวกคอกิโมโนให้แยกออกกว้างจนเผยแผ่นอกบางขาวนวลแทน

“ หยุดนะ ท่านจะทำอะไร อย่า...”    มือเล็กพยายามดึงรั้งเอาไว้ ด้วยความไร้เดียงสาและไม่เคยข้องเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้จึงไม่รู้ว่าผู้เป็นพี่ชายตั้งใจจะทำอะไร

“ เจ้าสั่งองค์ชายที่หนึ่งได้อย่างงั้นหรอ”       น้ำเสียงนิ่งกดต่ำยิ่งทำให้ร่างเล็กสั่นระริก...รู้สึกกลัวคนตรงหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....ใบหน้าคมก้มลงไปกดจูบที่ซอกคอก่อนจะขบกัดจนเจ้าของลำคอระหงถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ เจ็บ...ท่านพี่ หยุดเถอะข้าขอร้อง”       น้ำเสียงเว้าวอนนั้นสั่นเครือ ในหัวใจดวงน้อยกำลังเต้นระรัวอย่างหวาดกลัว แต่นอกจากจะไม่ทำให้คนด้านบนหยุดแล้ว ใบหน้าคมยังย้ายไปสร้างร่องรอยสีกุหลาบที่ซอกคออีกข้างด้วย

“ อ๊ะ...ท่านจะทำอะไร หยุดนะ!”       มือเล็กพยายามผลักไสร่างกายแข็งแรงที่กดทับลงมา ที่ท่อนขาเรียวรู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่ลากไล้ชายกิโมโนให้แหวกออกจากกัน

“ อึก...อย่า”       ใบหน้าเล็กส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมทั้งผลักไสอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อมือใหญ่สอดเข้าไปกอบกุมจุดอ่อนไหวเอาไว้...ถึงจะไร้เดียงสาแต่ก็พอจะรู้ว่าการให้อีกฝ่ายมาสัมผัสแบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ดี

“ ฮึก ฮะ....ยะ หยุด”      ดูเหมือนแรงน้อยนิดจะไม่อาจต้านทานอะไรได้เลย นัยน์ตากลมโตเอ่อคลอมองไปที่ดวงตาสีดำเฉยชาอย่างอ้อนวอน แต่ตนกระทำก็ยังไม่สนใจและดึงดันที่จะทำต่อไป มือใหญ่บีบรูดแกนกายเล็กตั้งใจจะชักนำ แต่คนที่ไม่ได้ยินยอมแต่โดยดีก็งัดไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้

“ อึก  ถะ...ถ้าท่านยังไม่หยุด...ขะ ข้าจะฟ้อง..ท่าน..ท่านพ่อ”     มือใหญ่หยุดชะงักไปทันที แต่ใบหน้าคมกลับไม่ได้มีแววหวาดกลัวต่อชื่อของคนที่ร่างเล็กยกมาขู่ ตรงข้ามจากที่ตั้งใจจะอ่อนโยนแต่พอได้ยินชื่อของคนที่คิดจะขัดขวางเขาแล้วมันก็ยิ่งทำให้รู้สึกโมโห

ท่านพ่อตั้งใจจะแยกเจ้าออกจากข้า...

ทั้งท่านพ่อทั้งมุคุโร่....พวกนั้นจะไม่มีวันได้ตัวเจ้าไป....เพราะข้าจะทำให้เจ้าเป็นของของข้าคนเดียวเท่านั้น!

“ หึ...ถ้าเจ้าคิดว่าจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องท่านพ่อได้ก็ลองดู”       เสียงเย็นเอ่ยบอกก่อนจะแยกเรียวขาเล็กออกจากกันแล้วสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางคับแน่นทั้งๆที่ด้านหน้าก็ยังไม่ทันเล้าโลมให้ดี

“ อิ๊ก....”     ร่างเล็กกระตุกพร้อมกับหลับตาแน่น ถึงจะเป็นแค่นิ้วแต่ก็ไม่เคยโดนทำแบบนี้มาก่อน

“ เจ้ารู้รึเปล่า...ว่าสิ่งที่ข้าทำกับเจ้า เค้าเอาไว้ทำกับผู้หญิง”       นัยน์ตากลมโตเบิกโพลงขึ้นมาอย่างตื่นตะลึง ความเจ็บแปลบพุ่งไปทั่วหัวใจ ก่อนจะย้ายไปมองใบหน้าคมเฉยชาที่มองตอบกลับมา....น้ำตาเริ่มจะไหลรื้นขึ้นมา ด้วยไม่คิดว่าพี่ชายที่ไว้ใจจะทำเรื่องแบบนี้กับตนได้

“ ปล่อยข้านะ ฮึก...”     มือเล็กจากที่เคยผลักไสเปลี่ยนมาเป็นทุบตีไหล่กว้าง ร่างสูงเพียงยิ้มที่มุมปากก่อนจะดึงนิ้วออกไปแล้วสอดใส่สิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมากมายเข้ามาแทน

“ โอ๊ย!! เจ็บ! ท่าน...ท่านพี่....อย่านะ...อึก”        ข้อมือเล็กถูกรวบร่างทั้งร่างก็ถูกกดลงกับฟูกนอน ความเจ็บร้าวแล่นลิ่วจากช่องทางคับแน่นมาจนจุกไปทั่วท้อง น้ำตาไหลลงไปเป็นทางโดยไม่รู้ตัว

“ ฮึก ฮึก...จะ เจ็บ อะ  เอาออกไป ได้โปรด...”     เสียงอ้อนวอนปนสะอื้นถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากแดงระเรื่อ มือใหญ่จับปลายคางบีบบังคับให้ปากเล็กเผยออ้าออกแล้วสอดลิ้นเข้าไป

“ อื้อ!”      ลิ้นของผู้ที่อยู่เหนือกว่ากวาดต้อนอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ มีแต่ความเร่าร้อนแต่ไม่อ่อนโยน

น้ำตารินไหลลงมาตามสองแก้มใส.....ถึงจะเป็นจูบเหมือนกัน แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกดีเหมือนที่เคยจูบกับเจ้าของตาสองสี....ลิ้นเล็กพยายามผลักไสจนกระทั่งลมหายใจแทบจะหมดไป ร่างสูงจึงยอมละออกมา นัยน์ตากลมโตปิดลงอย่างไม่อยากรับรู้ พยายามนึกถึงจูบที่แสนอ่อนหวานของใครอีกคนจนเผลอเรียกชื่อออกมา

“...มุคุโร่....”    

และนั่นมันก็ทำให้สติสัมปชัญญะของร่างสูงขาดลงทันที

“ โอ๊ย!”      ร่างกายช่วงล่างขยับเข้าสอดใส่ทั้งๆที่ร่างเล็กไม่พร้อม

“ เจ็บ...ยะ อย่า...ฮึก...”      กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งขึ้นมาทันที แต่ถึงแม้อีกฝ่ายจะทั้งอ้อนวอนทั้งร้องไห้ แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมหยุด

เพราะความโกรธที่อีกฝ่ายเรียกหาใครอีกคนที่ไม่ใช่ตน ทั้งความหึงหวงอยากครอบครองเป็นเจ้าของ ต่อให้ต้องทำร้ายก็จะกักขังเจ้าเอาไว้ให้ได้

ร่างกายที่เย็นชาขยับกระแทกกายเข้าใส่ร่างเล็ก เสียงร้องห้ามผสมปนเปไปกับเสียงสะอื้น หยาดน้ำตามากมายไหลลงมาตามแก้ม เช่นเดียวกับหยดเลือดที่ไหลไปตามเรียวขาก่อนจะย้อมฟูกสีขาวให้กลายเป็นสีแดง ข้อมือเล็กถึงจะถูกบีบจนแน่นแต่ก็ยังพยายามจะต่อต้านจนขึ้นรอยแดง ใบหน้าน่ารักบัดนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด นัยน์ตาคู่กลมโตที่เคยสดใสกลับหมองมัว

ถึงจะเห็นว่าร่างเล็กเป็นขนาดนั้น....

เขาก็ยังไม่ยอมหยุด

ร่างเล็กสลบไสลไม่ได้สติไปแล้ว...

มือใหญ่ค่อยๆแกะโอบิและกิโมโนที่หลุดลุ่ยออกจากร่างเล็ก ผ้าชุบน้ำอุ่นๆลูบไล้ไปตามใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาก่อนจะลากไล้ไปตามลำตัว จนถึงเรียวขาที่มีแต่คราบเลือดและน้ำสีขาวขุ่น

เมื่อจุ่มผ้าลงในกะละมัง จากน้ำใสๆก็เปลี่ยนเป็นแดงฉาน

มือใหญ่ลูบไปที่หัวสีน้ำตาลอย่างแผ่วเบา

...สึนะโยชิ.....

ข้าไม่ได้อยากจะทำแบบนี้

ข้าไม่ได้อยากทำร้ายเจ้า เพียงแต่ข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นเจ้าเป็นของคนอื่น ...หากหัวใจของเจ้ากำลังจะเอนเอียงไปหาเขา ข้าก็จะใช้กำลังบังคับเอาร่างกายของเจ้ามา เพื่อให้มันเรียกหาพาหัวใจเจ้ากลับมาที่เดิม

มือกระชับกิโมโนตัวในให้ร่างเล็กก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงคอ

ข้าจะไม่ขอให้เจ้ายกโทษให้ข้า...

เพราะไม่ว่าเจ้าจะไม่ให้อภัย...ยังไงข้าก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป....

ร่างสูงกระชับยูคาตะสีดำของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างแน่วแน่...มือเลื่อนบานประตูให้เปิดออก ก่อนจะหันมามองร่างที่ยังหลับใหลไม่ได้สติ

ข้ารักเจ้า...สึนะโยชิ...

และข้าจะทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้ใครมาพรากเราออกจากกัน

ประตูเลื่อนปิดลงพร้อมกับร่างสูงสง่าที่เดินตรงไปยังตำหนักขององค์จักรพรรดิ ใบหน้าคมที่ปกติก็เฉยชาอยู่แล้วบัดนี้มันกลับเย็นชาหนักกว่าเดิม นัยน์ตาสีดำมีแต่ความมืดมนจนข้ารับใช้ที่เดินสวนไปมาต่างขวัญผวา

“ องค์ชายที่หนึ่งเสด็จ”      เสียงร้องบอกจากต้นห้องเรียกให้ใบหน้าของผู้เป็นพ่อหันมามองด้วยความแปลกใจ ประตูเลื่อนถูกเปิดออกพร้อมกับการมาเยือนของลูกชายที่ดูบรรยากาศจะเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย

“ มาเอาซะมืดค่ำ มีอะไรรึเคียวยะ?”      องค์จักรพรรดิมองลุกเข้าไปในดวงตาสีดำที่ผ่านการตัดสินใจในเรื่องอะไรบางอบ่างมาแล้ว

“ ข้าจะมาให้คำตอบ...เรื่องที่ท่านถามเมื่อตอนกลางวัน....”     เสียงนิ่งเอ่ยออกไป

“ อ้อ....จะพาคนที่เจ้ารักมาแนะนำรึ?”       องค์จักรพรรดิมีสีหน้าโล่งใจ ต่างจากใบหน้าคมที่กำมือแน่น

ข้าจะทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้ใครมาพรากเราออกจากกัน.....

มือใหญ่ค่อยๆคลายออกแล้วมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะพูดออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา

“ ข้าจะรับการถวายตัวของหญิงที่ท่านเลือกมา...ตามที่ท่านต้องการ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

=[ ]=

มาได้ไงเนี่ย!!! ไหนว่าจะลง Mukuro’s Route ก่อน ง๊ากกกกกกกกกกกกก

หลบหม้อไหกะละมังแล้ววิ่งไปเล่นสงกรานต์ (เฮ้ย!)  ฟิ๊บๆๆ ฉีดน้ำๆๆ ใจเย็นๆกันน้า...อย่าเพิ่งวิ่งเข้ามาทำร้ายเก๊าน้า....ถ้าเก๊าตายไปใครจะแต่ง Mukuro’s Route ได้ล่า *w*

ชี้ไปนู้นนนเลยค่ะ....ความผิดคนนู้นนนนเลยค่ะ ที่เอาโด G27 มาให้อ่านแล้วก็ทำเอาสครีมเป็นบ้าเป็นหลังจนกระทั่งปั่นตอนที่ 8 กับตอนนี้เสร็จซะงั้น....Ai no Uta...ปู่ขาดาร์กมากกกกกกกกก คืออยากจะโฮกตายกับบุคลิกปู่จิอ๊อตโต้ในเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ทั้งน่ารัก ขี้แกล้ง เพี้ยน มืดมน มาเฟีย โหด เลว ชั่ว (หลังๆนี่มัน...= =) เล่นเอาทูน่าน้อยๆช้ำหมด แบบว่ามันดราม่าได้ใจ เลยกลายเป็นแรงบันดาลใจให้มานั่งแต่งเป็นบ้าเป็นหลังอยู่เนี่ยค่ะ ฮ่าๆๆ ขอบคุณ Nakoluluซังที่แนะนำมานะค้า...

ใครสนใจก็ตามไปกันได้ที่...

 http://llnollonell.blogspot.com/p/project.html

มันโฮกมากละขอบอก...>w<....

ส่วนหิมะฯ Mukuro’s Route ไม่ได้ดองรอจนกว่า Hibari’s Routeจะจบนะค้า...คนแต่งแต่งไปพร้อมกันค่ะ(มันบ้า!) ถ้าเสร็จแล้วจะเอามาลงเน้....ก่อนไป...

สุขสันต์วันสงกรานต์นะค้า...

เย็นชื่นใจกันถ้วนหน้านะ ^ ^

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า....ว่าแต่ไปอ่านสปอยด์ตอนล่าสุดกันมารึยัง โฮกกกกกกกกกก มุคุคุอย่างโฮกอ่ะค่ะ ไม่ไหวแล้ววววว >w< ชอบภาพมายาอีกาของคุณท่านสุดๆ กำลังจิ้นอยู่ว่าถ้าฉากนี้เป็นอนิเมชั่นละก็ มันต้องสวยบัดซบแน่เลยค่ะ โฮกฮาก...แหมๆๆว่าแต่สองทีมนี้เข้า(คู่)ขากันไปรึเปล่าค้า...เพราะว่าบอสสนิทกัน? หรือว่าบอสเป็นแฟนกัน? หรือว่าบอสมีอะไรๆกัน? (เฮ้ย) มันเลยทำให้ลูกทีมเข้าขากันขนาดเน้ >////< ยามะหล่อจริงอะไรจริง(ไม่เกี่ยว!)  ทางฝั่งนารุโตะก็อีกา ทางฝั่งรีบอร์นก็อีกา อ๊ากกกกก ดิ้นไปมาๆๆ หนูชอบอีกา เอ๊ววว (แต่ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่อีกาเยอะจริงๆนะ ถ่ายคลิปอีกาที่นาโงย่ามาด้วยละ =w= มันก็แอบน่ารักนะ คุ้นคนด้วยอ่ะ แต่อย่ายื่นมือไปมั่วๆล่ะ ยังไงปากมันก็แหลม55)

ชักจะเวิ่นยาว....ไปละ

ปล. ตอนที่ 8 ที่รอคอยน่าจะลงวันนี้ค่ะ ขอทำความสะอาด(?)สักครู่ *w*