KHR Au.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 13

KHR Au.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 13

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

มือใหญ่กอบกุมมือเล็กหลวมๆเมื่อพาเดินผ่านเขตสุสาน...

แผ่นป้ายชื่อไม้เรียบง่ายถูกปักอยู่เป็นทิวแถว ดูๆจากจำนวนแล้วก็น่าเชื่อได้ว่าบ้านยามาโมโตะถูกฆ่าล้างตระกูลภายในคืนเดียวตามที่คนภายนอกเข้าใจ

“ นี่เจ้า....เป็นคนฝังพวกเขาเองงั้นหรอ...”        น้ำเสียงของร่างบอบบางเจือแววเศร้าหมอง

“ เปล่าหรอก....คนที่ฝังพวกเขาคือคนของตระกูลเจ้านั่นแหละ....อย่างน้อยก็นับว่ายังมีความปราณีกับตระกูลของข้าอยู่บ้างละนะ”       แต่ร่างสูงใหญ่กลับตอบออกไปด้วยน้ำเสียงตามปกติ  นัยน์ตาสีมรกตลอบมองใบหน้าคมที่ยังคงเฉยๆราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับการตายของคนในบ้าน

ไม่ใช่...มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก....หมอนั่นเคยสิ้นหวังจนทำใจที่จะตายได้แล้ว...แต่ทว่า....

“ ฆ่าแม้กระทั่งผู้หญิงแบบนี้...ยังเรียกว่าปราณีอีกอย่างงั้นหรอ”     เสียงหมองๆที่ไร้การเอาแต่ใจเช่นปกติ ทำให้ใบหน้าคมก้มลงมามองก่อนจะอมยิ้มให้กับใบหน้าสวยที่แสดงความเศร้าออกมาแทนตน

“ โกคุเดระ....ตระกูลของเจ้าทำแบบนี้น่ะถูกแล้ว...ถ้าไม่โหดเหี้ยมก็จะเป็นมัจจุราชไม่ได้....และหากมนุษย์ธรรมดาที่ริอาจจะเป็นมัจจุราชแต่ทำไม่สำเร็จก็คงไม่แคล้วต้องตายด้วยแพ้ภัยตัวเอง.....หากคนที่รอดชีวิตมาได้ไม่ใช่ข้าที่มีเป้าหมายอยู่ที่เจ้าแล้วละก็....ป่านนี้ตระกูลของเจ้าคงพบกับหายนะไปแล้ว”

ร่างสูงใหญ่หยุดลงที่หน้าป้ายหลุมศพของคนคู่หนึ่ง

“ นี่คือหลุมศพของท่านพ่อและท่านแม่ของข้า”         เสียงทุ้มเอ่ยออกมาในขณะที่สายตาก็เหม่อมองไปยังหลุมศพตรงหน้า ร่างบอบบางขยับเข้ามายืนหลบอยู่ใกล้ๆร่างสูงราวกับไม่กล้าเผชิญหน้า

“ ฮะฮะ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า...ทำเป็นลูกสะใภ้กลัวแม่สามีไปได้”       มือบางตีมาที่ต้นแขน นัยน์ตาสีมรกตดุๆส่งมาบ่งบอกว่าให้สำรวมต่อหน้าหลุมศพทั้งสอง ใบหน้าคมอมยิ้มก่อนจะหันกลับไปหาผู้ที่ล่วงลับ

“ ท่านพ่อ...ท่านแม่....”      จู่ๆร่างสูงใหญ่ก็คุกเข่าลงไปที่หน้าหลุมศพ ทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างตกใจ

“ ข้าจะมาขอขมาพวกท่าน....ในฐานะของลูกอกตัญญู”        สองมือใหญ่วางทาบไปบนพื้นดิน ก่อนที่ยามาโมโตะจะก้มศีรษะลงไปจรดพื้น

“ หากมีแค้นต้องชำระ มีบุญคุณก็จะต้องทดแทน....แต่ความแค้นของพวกท่าน มันคงไม่มากเท่าบุญคุณที่ข้าต้องทดแทนให้เขา....เพราะถ้าไม่มีเขา....ถ้าไม่มีโกคุเดระ ฮายาโตะคนนี้...ข้าคงไม่มีซึ่งลมหายใจ....เขาคือผู้ที่ให้ชีวิตใหม่แก่ข้า....เช่นนั้นพวกท่านโปรดเข้าใจ...ว่าเหตุใดข้าจึงแก้แค้นแทนพวกท่านไม่ได้”

นัยน์ตาสีมรกตมองไปยังคนที่เงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยแววตาสั่นไหว    ใบหน้าคมมองไปยังป้ายหลุมศพด้วยแววตาผ่อนคลาย ก่อนที่มือใหญ่จะยกขึ้นมาจับมือเล็กเอาไว้  ร่างบอบบางตัดสินใจคุกเข่าลงไปข้างๆให้ร่างสูงหันมามองด้วยความแปลกใจ

“ โกคุเดระ?”       ใบหน้าสวยหันมามองก่อนจะหันกลับไปที่ป้ายหลุมศพด้วยดวงตาแน่วแน่

“ มันอาจจะทดแทนกันไม่ได้...แต่ข้าขอเป็นตัวแทนของคนในตระกูลข้า...”       แล้วร่างบอบบางก็ก้มศีรษะลงไปจรดพื้นดิน.....นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่มองอย่างตื่นตะลึง    

“ โกคุเดระ.....”        คนที่เย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ ขนาดตัวเองเป็นคนผิดยังไม่ค่อยจะยอมรับ แต่กลับมาก้มหัวขอโทษแทนเรื่องที่ตัวเองไม่ได้รับรู้แบบนี้.....

....จะไม่ให้ข้ารักมากขึ้นไปอีกได้อย่างไร....

กลิ่นหอมของกุหลาบนานาพันธุ์ฟุ้งกระจายไปทั่ว ส่งให้สวนส่วนตัวขององค์จักรพรรดิราวกับอยู่ในแดนสรวงสวรรค์ ร่างสูงสง่าของผู้เป็นพ่อเดินนำลูกชายทั้งสองไปยังศาลาไม้สีขาวที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นกุหลาบนับพันที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง ไม่ว่าจะมากี่ครั้งก็ยังคงมีแต่ความประทับใจ จนนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เผลอทอดมองสีสันอันหลากหลายที่แซมอยู่กับต้นสีเขียวไกลสุดลูกหูลูกตาอย่างเผลอไผล

และใบหน้าน่ารักที่อมยิ้มน้อยๆนั้นก็อยู่ในสายตาขององค์ชายที่หนึ่ง ซึ่งคงจะไม่มีดอกไม้ดอกไหนในสวนแห่งนี้ที่จะงดงามได้เท่า

นัยน์ตาคู่สีดำคมกริบพยายามที่จะไม่จับจ้องไปที่ใบหน้าหวานมากนัก แต่แววตาที่แสดงออกมายามเมื่อสายตาเฉียดไปใกล้ร่างเล็กมันแตกต่างจากที่มองอย่างอื่น....องค์ชายที่หนึ่งอาจจะไม่รู้ตัว แต่กับพ่อที่หวงลูกชายคนเล็กยิ่งกว่าอะไรแล้วมันไม่ใช่...

ทำไมข้าถึงเพิ่งจะมาสังเกตเห็น....?

ขอให้สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากคู่นี้มองผิดทีเถอะ....

“ นั่งกันก่อนสิ”      ถ้วยชาหอมกรุ่นถูกวางลงอย่างแผ่วเบาสำหรับผู้สูงศักดิ์ทั้งสาม

“ ข้าชอบที่นี่จังท่านพ่อ...มาทีไรก็สวยไม่เปลี่ยน”      ร่างเล็กตรงเข้าไปนั่งข้างๆผู้เป็นพ่อก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบโดยไม่ต้องคำนึงถึงพิธีรีตอง   นัยน์ตาของผู้สูงวัยกว่ามองมาด้วยสายตาอ่อนโยน....ไม่ว่าจะเติบโตขึ้นมาแค่ไหน แต่ในสายตาของพ่อ ร่างเล็กก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

ถึงจะเลี้ยงมาราวกับไข่ในหินเหมือนเด็กผู้หญิง แต่ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็คือ “ลูกชาย” ของข้า  ถึงแม้จะไม่ได้กีดกันเรื่องความรัก แต่จักรพรรดิอย่างเขาคงจะยอมให้ผิดประเพณีไม่ได้

“ ถ้าชอบก็มานั่งเล่นกับข้าบ่อยๆสิ”      

“ ท่านไม่ต้องทำเป็นพูดแบบนั้นเลย  ข้าน่ะอยากมาหาท่านทุกวัน แต่ท่านก็ไม่เคยว่างซักที”        ใบหน้าน่ารักทำปากยื่นอย่างงอนๆ

“ อ้า...ถ้าเช่นนั้นเห็นทีว่าข้าคงจะต้องรีบสละราชบัลลังก์ให้พี่เจ้าแล้วกระมัง จะได้มีเวลามาอยู่กับเจ้าตลอด”       องค์จักรพรรดิพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆก็จริง แต่ดวงตาที่ลูกชายทั้งสองไม่อาจรู้ได้ก็กำลังจับจ้องไปที่ปฏิกิริยาของลูกชายคนโต

ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป....ข้าอยากจะแน่ใจให้มากกว่านี้....

“ แบบนั้นก็ดีสิ!”        ใบหน้าน่ารักยิ้มร่าอย่างไม่ได้คิดอะไร ต่างจากใบหน้าคมที่มีแววเครียดแฝงอยู่....เพราะหากได้รับตำแหน่งต่อจากพ่อเมื่อใด นั่นแปลว่าจะมาทำในสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไม่ได้

“ ท่านพ่อ  ข้าเก็บดอกกุหลาบไปฝากโกคุเดระคุงบ้างได้หรือเปล่า?”       ร่างเล็กถามออกมาอย่างไม่ได้ใส่ใจบทสนทนาเมื่อครู่นี้มากนัก จักรพรรดิพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

“ ระวังหนามด้วยล่ะ”       ใบหน้าน่ารักยิ้มรับก่อนจะเดินลงจากศาลาไปยังกอกุหลาบสีแดงที่อยู่ใกล้ๆ ทิ้งให้ผู้เป็นพี่ชายนั่งคุยกับพ่อตามลำพัง

“ นี่เคียวยะ....”     องค์จักรพรรดิเหม่อมองท้องฟ้าก่อนจะพูดออกมาสบายๆ เหมือนพูดคุยกับลูกชายในเรื่องสัพเพเหระ

“ เจ้าเองก็อายุขนาดนี้แล้ว....”       นัยน์ตาของผู้มากประสบการณ์ลอบมองใบหน้าของลูกชายคนโต ในขณะที่กะระยะแล้วว่าทุกถ้อยคำที่พูดออกไป ร่างเล็กที่เก็บดอกไม้อยู่จะได้ยินอย่างชัดเจน

นอกจากเคียวยะแล้ว....เขาก็อยากรู้ว่าสึนะโยชิจะคิดอะไรกับเรื่องนี้หรือเปล่า

“ เจ้าน่าจะรับการถวายตัวของผู้หญิงที่มาจากตระกูลที่เหมาะสมได้แล้วนะ”      คำพูดที่เอ่ยออกไปทำให้นัยน์ตาสีดำกระตุกวูบ....ต่างจากร่างเล็กที่ทำเพียงแค่หันมามองอย่างสนใจก่อนจะหันกลับไปเก็บดอกไม้ต่อ

“ หรือว่า.....”

“ ถ้าเจ้าพบเจอคนที่เจ้ารัก ก็พามาแนะนำให้ข้ารู้จัก...จะได้แต่งตั้งให้เป็นพระชายาโดยที่ไม่ต้องหาหญิงอื่นมาถวายตัวอีก”      ผู้เป็นพ่อมองไปที่ร่างเล็กซึ่งยังคงเก็บดอกไม้โดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับการที่ผู้เป็นพี่ชายจะมีใครสักคน

“...........”       และองค์ชายที่หนึ่งเองก็คงจะเห็นเช่นเดียวกัน....

“ ดูอย่างมุคุโร่สิ....”         แต่เพียงแค่ชื่อของใครอีกคนถูกเอ่ยออกมาเท่านั้น ใบหูของคนที่ดูเหมือนจะไม่สนใจกลับแอบฟังอยู่เงียบๆ....องค์จักรพรรดิละสายตาจากลูกชายคนเล็กเพราะคิดว่าสึนะโยชิคงจะไม่ได้มีความรู้สึกที่เกินเลยให้กับผู้เป็นพี่ชาย......จึงได้พลาดปฏิกิริยาของลูกชายคนเล็กที่ลูกชายคนโตยังคงมองเห็นเต็มสองตา

“พระสนมเอกยังมาปรึกษาข้า...เรื่องผู้หญิงที่จะให้หมั้นหมายด้วยเลย”        นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง ดอกไม้ในมือร่วงลงสู่พื้นโดยที่ไม่รู้ตัว

“ เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมทีเดียว”       

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หัวใจดวงน้อยถึงได้เจ็บขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัว มือพยายามจะไล่จับก้านดอกกุหลาบที่เผลอทำหลุดร่วงลงไป

“ โอ๊ย...”       เสียงร้องเบาๆหลุดออกไปเมื่อหนามกุหลาบตำเข้าที่ฝ่ามือ

“ สึนะโยชิ!”       การสนทนาที่กดดันสิ้นสุดลงทันที องค์จักรพรรดิตรงดิ่งเข้าไปจับมือเล็กมาดู ต่างจากร่างสูงสง่าขององค์ชายที่หนึ่งซึ่งยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมราวกับยังไม่หลุดออกมาจากภวังค์

“ เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ข้าบอกแล้วไงว่าให้ระวัง  ใครก็ได้ไปตามหมอหลวงมาที!”

ร่างเล็กเดินออกมาจากตำหนักขององค์จักรพรรดิด้วยอาการเหม่อลอย ขนาดกุหลาบดอกน้อยยังลืมเอาไว้ในห้องที่หมอหลวงทำแผลให้นั่นเลย

ความเงียบของตำหนักตัวเองทำให้จิตใจหดหู่อย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่ปกติเวลาที่โกคุเดระคุงไม่อยู่จะเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขสำหรับเขาแท้ๆ....ระเบียงทางเดินที่ทอดไปยังห้องของเขาก็ดูยาวและหนาวเหน็บ...จากที่เดินอยู่ดีๆก็อยากจะหยุดพักเอาเสียดื้อๆ

ไหล่เล็กเอนซบไปกับผนังห้อง เช่นเดียวกับศีรษะที่เอนพิงไปกับผนังไม้....นัยน์ตากลมโตที่เคยสดใสกลับเหม่อมองไปไกลราวกับคนหมดแรงใจจะทำอะไรต่อไป

ทำไมกัน.....

แค่ได้ยินว่ามุคุโร่จะหมั้นหมาย ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติขององค์ชาย

ทำไมถึงได้รู้สึกเศร้าใจขนาดนี้…..

นิ้วเรียวยกขั้นมาแตะที่ริมฝีปาก

จะเป็นเพราะรสชาติของจูบหวานล้ำที่มันยังไม่จางไปนี่หรือเปล่านะ.....

ร่างสูงโปร่งเดินถือทวนไปตามระเบียงทางเดินเหมือนทุกๆครั้งที่ฝึกเสร็จ  ได้ยินเสียงทักทำความเคารพจากข้าราชบริพารและนางกำนัลดังแว่วเข้าหูมาเป็นระยะๆ  แต่กลับจับใจความไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครพูดอะไรกับเขาบ้าง

มือเลื่อนเปิดประตูห้องของตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

สิ้นเสียงประตูที่ปิดลง ทวนสีดำในมือก็ร่วงผล็อยลงสู่พื้นเสื่อทาทามิชั้นดี

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเช่นเดียวกับนัยน์ตาสองสีที่มีแววสับสน

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ในหัวใจที่ปั่นป่วน ในหัวสมองเองก็กำลังคิดทบทวนไปมาจนยุ่งเหยิง

มือเรียวยกขึ้นมาก่อนที่ปลายนิ้วจะแตะลงไปที่ริมฝีปาก

ทั้งสัมผัสทั้งใบหน้าของเด็กนั่นยังคงตราตรึงอยู่ที่นี่....

ร่างสูงโปร่งค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้น  นัยน์ตาสองสีเหม่อมองร่องเสื่อทาทามิอย่างยากที่จะยอมรับกับหัวใจของตนเอง

แต่มาถึงขั้นนี้ เขาก็รู้ตัวดีว่าสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด....ไม่ใช่การกลั่นแกล้ง...ไม่ใช่การแสดง...

แต่มันเป็นสิ่งที่ถูกสั่งมาจาก......หัวใจ

ร่างสูงสง่าในยูกาตะสีดำสนิทนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่ที่ระเบียงห้องของตัวเอง นัยน์ตาสีดำเหม่อมองไปยังต้นซากุระในสวนส่วนตัวที่บัดนี้กลีบสีชมพูที่เคยบานสะพรั่งเต็มต้นกลับร่วงโรยราไปจนหมดสิ้นแล้ว

คนที่จะเป็นจักรพรรดิต้องมีหัวใจที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า....

แต่หัวใจของเขาในยามนี้ แม้แต่กลีบซากุระบางๆยังจะดูแข็งแรงเสียกว่า....

บางทีเขาก็มีคำถามในใจ....

ว่าหน้าที่...กฎ...และประเพณี....สิ่งเหล่านี้มันคืออะไร...

การเป็นจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่....เขาจะทำไปเพื่ออะไร...

ในเมื่อแม้แต่หัวใจ....ก็ยังทำให้เป็นของตัวเองไม่ได้เลย.....

มือใหญ่กำแน่นจนรู้สึกเจ็บ ที่ผ่านมาเพราะมัวแต่ปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นมันค้ำคอเอาไว้จนวันนี้ถึงได้รู้สึกว่ามันกำลังจะสายไป

เมื่อได้เห็นสายตาของสึนะโยชิยามที่ได้ยินเรื่องของมุคุโร่....เขาก็รู้แล้วว่ามัน....กำลังจะสายไป....

ถ้าหากยังไม่รีบตัดสินใจที่จะไขว่คว้ามาโดยไม่สนสิ่งใดอีก....เขาจะต้องเป็นฝ่ายสูญเสียมันไปแน่ๆ

ใบหน้าคมเงยขึ้นไปมองยังตราตั้งที่บ่งบอกถึงฐานะขององค์ชายที่หนึ่ง

เผลอกัดริมฝีปากก่อนจะสะบัดกลับมาด้วยสายตาดำมืด...

อยากจะลองดูสักครั้ง....อยากจะไขว่คว้ามาให้เป็นของตัวเอง....ถึงแม้จะต้องต่อสู้กับคนที่เป็นใหญ่ที่สุดในแผ่นดินอย่างผู้เป็นพ่อ....ถึงแม้จะโดนถอดออกจากการเป็นว่าที่จักรพรรดิ

เขาก็อยากจะ....ลองทำตามหัวใจของตัวเองสักครั้ง

ร่างสูงสง่าในยูกาตะสีดำยืนขึ้นอย่างตัดสินใจเอาไว้แน่วแน่...

นอกจากเรื่องหน้าที่และสายเลือดที่มันค้ำคอเอาไว้....ก็ยังมีอีกเรื่องที่ต้องตัดทิ้งไปให้ได้...

มุคุโร่....

เขาแย่งชิงทุกสิ่งมาจากมุคุโร่......ไม่ว่าจะยศถาบรรดาศักดิ์...ตำแหน่งจักรพรรดิคนต่อไป...หรือแม้แต่ความไว้ใจจากผู้เป็นพ่อ...

แต่หากตัดสินใจที่จะทำตามใจของตัวเองแล้ว...

สิ่งเหล่านั้นมันอาจจะเทียบไม่ได้เลยกับของที่เขากำลังจะไปเอามา

เพราะข้าจะแย่งชิง.......สิ่งที่เรียกว่าหัวใจของเจ้า มุคุโร่

ร่างเล็กถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยในขณะที่กำลังรอคอยการกลับมาของเจ้าคนสนิท

อย่างน้อยๆเพื่อนตัวดีก็มีคนรักแล้ว...มั้งนะ?....ก็น่าจะบอกได้แหละว่าอาการที่เขาเป็นอยู่นี่มันคืออะไรกัน

เสียงฝีเท้าดังมาตามระเบียงทางเดิน ทำให้องค์ชายเล็กเด้งตัวขึ้นยืนก่อนจะเปิดประตูออกไปทันทีเพราะคิดว่าเป็นเสียงของคนที่กำลังรออยู่

“ โกคุเดระคุง....เอ๋?...ท่าน...พี่?”        ใบหน้าน่ารักมองใบหน้าคมอย่างประหลาดใจ ด้วยไม่คิดว่าจะมาเดินอยู่ที่ตำหนักของตน  อะไรบางอย่างในดวงตาสีดำทำให้ร่างเล็กเผลอก้าวถอยหลัง

“ ...........”       ไม่มีการบอกกล่าวอะไร มีเพียงมือใหญ่ที่คว้ามาที่ข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงลากให้เดินตามไป

“ ดะ เดี๋ยวท่านพี่...จะพาข้าไปไหน?”        แรงบีบที่ข้อมือทำเอาร่างเล็กถึงกับผวา

“ ปล่อยข้าเถอะ...เย็นแล้วข้าออกไปไหนไม่ได้”        ที่จริงต้องบอกว่าเพราะร่างสูงตรงหน้าดูน่ากลัวกว่าปกติเลยไม่กล้าไปด้วยเสียมากกว่า ความจริงแค่บอกดีๆเขาก็เดินไปด้วยได้อยู่แล้ว

“ ท่านพี่...ท่านเป็นอะไรไป?”        ร่างเล็กที่ถูกลากให้เดินตามไปยังคงพยายามจะแกะมือออก การต่อต้านเล็กๆทำให้องค์ชายที่หนึ่งเริ่มจมลงสู่ความมืด

ขายาวก้าวเร็วๆจนคนที่ตามหลังแทบจะก้าวไม่ทัน ร่างเล็กที่ไม่เคยเห็นคนที่เป็นพี่ชายเป็นแบบนี้มาก่อนได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตากลมโตเหลือบมองรอบกาย...ดูเหมือนจะโดนลากมาที่ตำหนักขององค์ชายที่หนึ่งนั่นเอง

ประตูบานเลื่อนของเรือนส่วนตัวถูกเปิดออกรวดเดียว ร่างสูงสง่าลากร่างเล็กบางก่อนจะโยนเข้าไปไว้ข้างใน คนที่ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกได้แต่มองมาด้วยสายตาสงสัยปนหวาดผวา

“ ทะ...ท่านพี่...ข้าไปทำอะไรให้ท่านหรือเปล่า...”        ใบหน้าน่ารักเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ใบหน้าคมก็ยังมองด้วยดวงตานิ่งสนิท

“.................”

“ ท่านพี่....?”

“................”      ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างที่ยืนชิดติดผนังก่อนจะกระชากแขนเล็กขึ้นมาแล้วพูดออกไปว่า...

“ เลิกเรียกข้าว่า  “ท่านพี่” เสียที...สึนะโยชิ...”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 13 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

นับวันก็จะสั้นลงเรื่อยๆ....เหมือนผมเค้าเลย ว๊ากกกกกกกกก

คะ ใครเจอข้าพเจ้าในช่วงนี้ก็ทำเป็นมองไม่เห็นทรงผมแปลกๆไปทีนะคะ TT[ ]TT  เผลอตัดหาง(?)ข้างหลังไปคืบกว่าๆเพราะว่ามันพันกันจนแกะไม่ออก (อย่าถามว่าไปทำอีท่าไหนมา = =”) ส่วนข้างหน้าก็ด้วยร้อนจัดเลยตัดมันออกซะข้างนึง(?)   *กระซิก* ถ้าสงกรานต์ได้กลับบ้านไปร้านตัดผม (ตัดร้านอื่นไม่ได้ค่ะ555) ค่อยให้ช่างเค้าแก้ให้ดีกว่าเนอะ ช่วงนี้ก็เป็นเด็กแนว(ไหน) ไปก่อนละกัน ฮ่าๆๆ

เรื่องนี้สอนให้รู้ไว้ว่า....การจะทำอะไรจงมีสติ.....อาเมน (เฮ้ย)

ว่าแต่คุณฮิจะทำอะไรค้า....เดอะลาสบอสรู้ตัวแล้วนะค้า...อย่าทำอะไรที่เสี่ยงเกินไปเซ่!!! รึจะจับกดแล้วหนีตามกันไป ไว้มีลูก(?)แล้วค่อยกลับมาขอขมาคุณป๋าดีนะ? >w< (โดนกระโดดถีบขาคู่จากปากเกร็ด55)

อุเหม่...กระซิบกระซาบ ความจริงพล็อตที่วางเอาไว้ตอนที่10-14นี่ ตอนแรกมันเป็นแค่ตอนเดียวเองนะ...แล้วนี่เวิ่นอิท่าไหนกลายเป็น 4 ตอนได้ซะงั้น = =” ก็เพราะความผิด(?)อ.อามาโนะขาอ่ะแหละ...ดูดิ๊ ทั้งปกทั้งสปอยด์...เซอร์วิสกันขนาดนี้จะอดใจยังไงไหวค้า.... อ๊า~~~~

แปะ!!!

เมื่อสัปป้ามารอทูน่าอยู่ที่สวนสาธารณะยามค่ำคืน ครึ ครึ

 จิ้มเพื่อให้เกิดรูปหญ่ายยยย...และเครดิตคำแปลจาก Nippon Animeค่า....

นี่บางส่วนจากสปอยด์ตอนล่าสุดค่ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกก เห็นแล้วอยากสครีมไป 6927บ้าน แต่ถ้าสครีมแบบนั้นคงโดนเตะออกจากหมู่บ้านแหงแซะ เพราะงั้นเราเลยอุดปากแล้วมาปั่นฟิคแทน *ชูมือขึ้นมาน้ำตาไหลพราก*  อ.อามาโนะขรา...อาทิตย์นี้หนูก็ชาบูอาจารย์อีกแล้วนะคะ....ฮืออออ ซึ้งใจจริงๆ

และมีข่าวฝาก (จากไหนอีกละเฮ้ย) ตอนนี้ Kimi to Boku ซีซั่น 2 ฉายแล้วนะค้า..... ฝาแฝดแม่งก็ยังน่าจิ้นไม่เปลี่ยน โฮกกกกกกกกกกกกกกก แปะรูปล่อลวงกันซักหน่อย อิอิ...ชอบตอนเช็ดผมให้กันมากมาย...แถมพ่อน้องชายมันก็หวงพี่ด้วยนะ 555 มีแฟนไม่ได้ คอยจะเข้าไปขวาง555 ยูกิน่ารักอ่า....

อื้ออ่า....แล้วก็อยากจะถามว่ามีใครอยากอ่าน  “หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...” แบบสองทางจบเหมือนแฝดน้องไหมคะ?  

จะให้จบที่สมการไหนสมการเดียวมันก็เสียดายอีกคนอ่ะ ประกอบกับนั่งจิ้นตามประสาพวกสองบุคลิกนึกทางจบได้สองทางพอดี.....ทางคุณฮินี่บอกได้เลยว่าดาร์กดราม่าเอ็นซี21บวก (เฮ้ย!อีกแล้วเร๊อะ...) ...ส่วนทางมุคุคุจะออกแนวน่าหยิกมากกว่า....แต่ไม่ว่าทางไหนยามะก๊กเราก็ยังลั้ลลาตลอด ฮ่าๆ (ไม่เหมือนแฝดน้องที่ดราม่ามันทุกคู่)

แต่ถ้าไม่มีใครสนใจ เค้าจะเก็บทางของคุณฮิเอาไว้ในใจคนเดียวกะได้ ฮี่ๆๆ   ตั้งแต่ตอนหน้าไปจะเป็น  Mukuro’s Route นะค้า (อย่างกะเกมส์จีบหนุ่ม กร๊ากก)

แล้วเจอกันตอนหน้าน้า.....

ปล.ใครไปงานหนังสือมาบ้างคะ....ที่บูท SIC ปกรีบอร์นเล่ม33 ทูน่าสวยเด่นเป็นสง่าจนน่าปีนไปตะกุยผนังมากๆเลยอ่ะ ใหญ่เท่าฝาบ้านกันเลยทีเดียว >w< ปกเนียนพลาดไปแค่เดือนเดียวเองสินะ ไม่งั้นคนที่จะหล่อเด่นเป็นสง่าอยู่บนคัทเอ้าของ SICคงเป็นเนียนแน่เยย คึหึหึ...(ปกเล่ม34คือเนียนค่ะ)  ก็มาลุ้นกันว่า...งานหนังสือคราวหน้า ปกเล่ม38จะได้ขึ้นไปอยู่บนนั้นกับเค้าหรือเปล่า *w* (ถ้าเป็นงั้นคงได้เห็นคนแถวนี้ไปตะกุยผนังแน่555)